Τάληρα της συλλογής μου

[thaler]

Θάνο, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...

Γιώργο, εκείνο το 1537 είναι όντως ένα από τα πιο εντυπωσιακά τάληρα, κυρίως γιατί είναι από τα πρώτα. Μην ξεχνάμε πως το πρώτο τάληρο κόπηκε το 1518, μόλις 19 χρόνια πριν από αυτό της Σαξονίας. Άλλωστε, φέτος συμπληρώνονται 500 χρόνια από τότε, άρα έχουμε γενέθλια.... 
Οι νεότεροι, με την ευκαιρία, ας διαβάσουν το πολύ ωραίο θέμα που άνοιξες για τα τάληρα και την ιστορία τους.
http://steki-syllekton.gr/index.php?topic=37305.0

Πάντως προσωπικά νομίζω πως η περίοδος των "πρώτων τάληρων" είναι από την γέννησή τους, το 1518 ως, περίπου, το 1620-1630. Και αυτό γιατί μετά από αυτά τα χρόνια, τα χαρακτηριστικά τους αλλάζουν. Η δεύτερη περίοδος είναι μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα - αρχές 19ου αιώνα και η τρίτη μέχρι την εξάληψή τους.

[cat]

Τι αλλο να σου πω Στελιο. Εχω γινει <<κασετα>> με σενα. Μπραβο κ παλι μπραβο. Θεωρω οτι ανεβαζεις παρα πολυ το επιπεδο εδω μεσα.
Σ ευχαριστουμε

[thaler]

.

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

[thaler]

Γεια σας φίλοι μου. Σήμερα, σε συνέχεια του προηγούμενου νομίσματος, θα σας παρουσιάσω από τη συλλογή μου το δεύτερο (και τελευταίο) τάληρο που έκοψε η Σερβία. Πρόκειται περί ενός επετειακού τάληρου για τη συμπλήρωση 100 ετών της έτερης δυναστείας, των Καραγεώργεβιτς. Κόπηκε επί βασιλείας του Πέτρου Α΄ Καραγιώργεβιτς, ίσως του πιο ικανού σύγχρονου Σέρβου βασιλιά.

Χαρακτηριστικά νομίσματος:
Βάρος: 25 gr.
Διάμετρος: 37 mm
Ασήμι: 0.900
Βιβλιογραφία:  KM# 27, Dav-305
Αξία: 5 Dinara
Χρονιά κοπής: 1904
Τιράζ:  200.000
Νομισματοκοπείο: Vienna
Χαράκτης:  Stefan Schwartz

Μπροστά:
Ο Πέτρος Ι και πίσω του ο ιδρυτής της δυναστείας Γεώργιος Καραγεώργεβιτς κοιτάζουν δεξιά
Επιγραφή:    ПЕТАР I КАРА-ЂОРЂЕ        SCHWARTZ

Πίσω:   Ο θυρεός της Σερβίας με την  επιγραφή:  1804 1904      * 5 ДИНАРА *

Επιγραφή περιμέτρου:  Υπάρχουν δύο τύποι.  Στο τιράζ δεν υπάρχει διαχωρισμός των δύο τύπων αλλά νομίζω πως ο 2ος τύπος είναι πιο σπάνιος. Το δικό μου είναι του 1ου τύπου.
1ος τύπος:***** БОГ * ЧУВА * СРБИJУ
2ος τύπος: ***** БОГ * СРБИJУ * ЧУВА
Μετάφραση: Ο Θεός προστατεύει τη Σερβία

Ήταν γιος του Αλέξανδρου Καραγεώργεβιτς (πρίγκιπα της Σερβίας το 1842-1858) και εγγονός του ιδρυτή της Δυναστείας Γεωργίου Καραγεώργεβιτς που ηγήθηκε την πρώτη Σερβική επανάσταση το 1804-1813. Γεννήθηκε το 1844, σπούδασε στη Γαλλία και έλαβε μέρος το Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο του 1870-71 ως Γάλλος αξιωματικός. Παρασημοφορήθηκε για τη συμμετοχή του αλλά πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Πρώσσους, κατάφερε όμως να δραπετεύσει.
Με το ξέσπασμα της επανάστασης της Βοσνίας το 1875, ο Πέτρος επέστρεψε στα Βαλκάνια και πολέμησε τους Οθωμανούς. Πέτυχε σημαντικές νίκες αλλά ανακάλυψε ότι ο πρίγκηπας Μίλαν της Σερβίας σχεδίαζε να τον δολοφονήσει φοβούμενος την εκθρόνισή του. Αυτό, σε συνδυασμό με μια σειρά από ήττες, ανάγκασε τον Πέτρο να αποσυρθεί στην Αυστρία-Ουγγαρία όπου και κρατήθηκε από της αρχές στο χωριό Bojna. Ο Πέτρος δραπέτευσε, επέστρεψε στη Βοσνία και διοργάνωσε μια άλλη ομάδα ανταρτών. Για άλλη μια φορά, η συμμετοχή του στις μάχες προκάλεσε υποψίες στο Βελιγράδι και μέχρι τον Μάιο του 1876 η παρουσία του αποδείχθηκε διχαστική. Οι αντάρτες χωρίστηκαν σε τρία ξεχωριστά στρατόπεδα: ένα που υποστήριζε τον Πέτρο, έναν άλλο που υποστήριζε το Μίλαν και ένα τρίτο που υποστήριζε την Αυστρουγγαρία. Μη επιθυμώντας να προκαλέσει περαιτέρω διαχωρισμό, ο Πέτρος συμφώνησε να εγκαταλείψει τη Βοσνία. Πριν από την αναχώρησή του, έγραψε μια επιστολή στο Μίλαν, εξηγώντας γιατί έφυγε από το πεδίο της μάχης και προσφέρθηκε να κάνει ειρήνη με τη δυναστεία των Ομπρένοβιτς.
Όμως οι κατηγορίες για προδοσία εναντίον του Πέτρου συνεχίστηκαν. Αποφάσισε να ταξιδέψει στην έδρα της Βασιλικής Σερβικής Κυβέρνησης, και να απευθυνθεί στην Εθνική Συνέλευση σε μια προσπάθεια να εκκαθαρίσει το όνομά του. Το 1877, μετά από μια εξέγερση στη νότια Σερβία, ο Μίλαν κατηγόρησε ως υποκινητή τον Πέτρο.  Κατηγορήθηκε επίσης και για προδοσία και συνεργασία με τους Οθωμανούς. Έτσι το 1878 διέφυγε στην Αυστουγγαρία όπου συνελήφθη από την τοπική αστυνομία και τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Το 1878 αφέθηκε ελεύθερος. Το 1879, δικάστηκε ερήμην στο Σερβία. Ο ενάγων, πρίγκηπας Μίλαν, ισχυρίστηκε ότι ο Πέτρος και οι οπαδοί του προσπάθησαν να ανατρέψουν τη δυναστεία των Ομπρένοβιτς. Κατηγορήθηκαν επίσης για προδοσία. Ο Πέτρος καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο με κρέμασμα.

Το 1883, ο Πέτρος μετακόμισε στο Cetinje, την πρωτεύουσα του δεύτερου ανεξάρτητου Σερβικού κράτους, του Μαυροβουνίου για παντρευτεί την μεγαλύτερη κόρη του ηγέτη του Μαυροβουνίου, βασιλιά Νικολάου, Ljubica Petrović-Njegoš. Ο γάμος διατάρασσε την ευμετάβλητη γεωπολιτική ισορροπία της περιοχής, προκαλώντας μεγάλη ανησυχία στις αυστρο-ουγγρικές, ρωσικές και σερβικές πρωτεύουσες.  Οι σχέσεις μεταξύ των δύο Σερβικών κρατών επιδεινώθηκαν, όπως και οι σχέσεις μεταξύ Αυστρίας-Ουγγαρίας και Ρωσίας, οι οποίες είχαν αγωνιστεί για εξουσία στα Βαλκάνια εδώ και δεκαετίες. Όταν ο πατέρας του πέθανε την άνοιξη του 1885, ο Πέτρος έγινε επικεφαλής του Οίκου των Καραγεώργεβιτς και πήρε τον τίτλο του πρίγκιπα.  Η γυναίκα του πέθανε κατά τον τοκετό  το 1890 μαζί με το 5ο παιδί τους (άλλο ένα πέθανε αργότερα).  Μετά το θάνατο του πατέρα του, η οικονομική κατάσταση του Πέτρου επιδεινώθηκε και εξαρτιόταν πλέον από τον πεθερό του, καθώς και από τη Ρωσία και τον αδερφό του Γιώργο, για υποστήριξη. Μετά την ήττα της Σερβίας κατά τον Σερβοβουλγαρικό Πόλεμο του 1885, ο Πέτρος και ο πεθερός του επινόησαν ένα σχέδιο για εισβολή στη Σερβία και ανατροπή της δυναστείας των Ομπρένοβιτς. Την τελευταία στιγμή, ο Νικόλαος εγκατέλειψε την ιδέα. Ο Πέτρος αισθάνθηκε προδομένος από την απόφαση του πεθερού του, οδηγώντας τη σχέση τους σε μακροχρόνια εχθρότητα. Το 1894 μετακόμισε στη Γενεύη με τα τρία του παιδιά.

Το 1903 στασιαστές αξιωματικοί δολοφόνησαν τον Σέρβο βασιλιά Αλέξανδρο και έτσι, μη έχοντας διαδόχους, εξέλειπε η δυναστεία των Ομπρένοβιτς. Ο Πέτρος είχε λάβει γνώση της συνωμοσίας από το 1901 όταν του έγινε η προσφορά για ανάληψη της εξουσίας, και δέχτηκε  υπό την προϋπόθεση ότι αξιωματικοί της εμπιστοσύνης του θα συμμετείχαν στην συνωμοσία και ότι δεν θα πάρει ο ίδιος μέρος. Επίσης θα έπαιρνε το θρόνο μόνο εάν το ενέκρινε η Εθνοσυνέλευση.  Ο Πέτρος εξέφρασε την ικανοποίησή του για την έκβαση της στάσης, καθώς και τη λύπη του για την αιματοχυσία που είχε συμβεί. Έτσι, με απόφαση της Εθνικής Συνέλευσης, ο Πέτρος κλήθηκε να αναλάβει το Σερβικό θρόνο. Η άνοδος του Πέτρου στο θρόνο έγινε με μεγάλο ενθουσιασμό από τους εθνικιστές της Νότιας Σλαβίας (=Γιουγκοσλαβία), οι οποίοι πίστευαν ότι θα μπορούσε να ενώσει τους νότιους Σλάβους που ζουν στη Σερβία, το Μαυροβούνιο, την Αυστρία-Ουγγαρία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία.  Η στέψη του καθυστέρησε λίγο σκόπιμα, έτσι ώστε η τελετή να συμπέσει με την 100ή επέτειο της πρώτης Σερβικής εξέγερσης.

Η βασιλεία του Πέτρου υπήρξε πολύ πετυχημένη. Η Σερβία βγήκε νικήτρια από τρεις πολέμους, τον Α΄ και Β΄ Βαλκανικό και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάσει τα εδάφη της και να ενωθεί με το Μαυροβούνιο σε ένα ενιαίο κράτος. Ο Πέτρος υπήρξε σταθερός φίλος και σύμμαχος  των Γάλλων. Ως Πρωθυπουργό επέλεξε έναν επίσης ικανότατο πολιτικό τον Νίκολ Πάσιτς.

Ο Πέτρος προσπάθησε εκσυγχρονίσει τη Σερβία με στόχο τη δημιουργία μιας συνταγματικής μοναρχίας δυτικού τύπου. Έγινε σταδιακά πολύ δημοφιλής για τη δέσμευσή του στην κοινοβουλευτική δημοκρατία που λειτούργησε σωστά. Το Σύνταγμα του 1903 ήταν βασισμένο στο βελγικό Σύνταγμα του 1831, θεωρούμενο ως ένα από τα πιο φιλελεύθερα στην Ευρώπη. Οι κυβερνήσεις επιλέχθηκαν από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Σε αντίθεση με τη δυναστεία των φιλοαυστριακών Ομπρένοβιτς, ο Πέτρος βασιζόταν στη Ρωσία και τη Γαλλία, γεγονός που προκάλεσε την αύξηση της εχθρότητας από την Αυστρουγγαρία με επεκτατική διάθεση, ενώ πραγματοποίησε δύο επίσημες επισκέψεις στην Αγία Πετρούπολη και στο Παρίσι το 1910 και το 1911 αντίστοιχα.

Η βασιλεία του Πέτρου Α΄, από το 1903 έως το 1914, θυμίζει τη "Χρυσή Εποχή της Σερβίας", λόγω των απεριόριστων πολιτικών ελευθεριών, του ελεύθερου Τύπου και της πολιτιστικής υπεροχής μεταξύ των νοτίων Σλάβων. Υποστήριξε το κίνημα της ενοποίησης της Γιουγκοσλαβίας*, φιλοξενώντας στο Βελιγράδι διάφορες πολιτιστικές συγκεντρώσεις. Απέκτησε τεράστια δημοτικότητα μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους το 1912 και το 1913. Η επικράτεια της Σερβίας διπλασιάστηκε και το κύρος της μεταξύ των νότιων Σλάβων κορυφώθηκε.

Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η επίσκεψή του στην πρώτη γραμμή για να ελέγξει το ηθικό των στρατευμάτων του πριν από τη μάχη της Kolubara στα τέλη του 1914, ενίσχυσε το ηθικό των υποχωρούντων Σερβικών δυνάμεων και συνέβαλε στη νίκη εναντίον των αριθμητικά ανώτερων αυστρο-ουγγρικών δυνάμεων και στην αντεπίθεσή τους που κατέληξε στην απελευθέρωση του Βελιγραδίου.  Το 1915, τότε 71 ετών, σε επίσκεψή του στο μέτωπο, πήρε ένα τουφέκι και πυροβόλησε τους εχθρικούς στρατιώτες. Μετά την εισβολή της Σερβίας από τις κοινές δυνάμεις της Γερμανίας, της Αυστρίας-Ουγγαρίας και της Βουλγαρίας τον Οκτώβριο του 1915, ο βασιλιάς Πέτρος οδήγησε το στρατό και δεκάδες χιλιάδες πολίτες μέσω των ψηλών βουνών της Αλβανίας στην Αδριατική θάλασσα και από εκεί με συμμαχικά πλοία στην Κέρκυρα**. Για τον υπόλοιπο Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο βασιλιάς, που είχε ήδη πολύ κακή υγεία, παρέμεινε στο ελληνικό νησί της Κέρκυρας, το οποίο έγινε έδρα της εξόριστης σερβικής κυβέρνησης μέχρι το Δεκέμβριο του 1918.
Την 1η Δεκεμβρίου 1918, ο βασιλιάς Πέτρος Α΄ ανακηρύχθηκε βασιλιάς Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Επέστρεψε στο Βελιγράδι το 1919, όπου πέθανε το 1921 στην ηλικία των 77 ετών. Τον έθαψαν πανηγυρικά κοντά στον παππού του, ιδρυτή της δυναστείας.

*Ένθερμοι υποστηρικτές της ενοποίησης όλων των νότιων Σλάβων σε ένα κράτος ήταν τότε, όπως και τους προηγούμενους αιώνες οι Κροάτες, οι οποίοι είναι Σέρβοι αλλά Καθολικοί και χρησιμοποιούν το Λατινικό Αλφάβητο. Φαίνεται αυτό παράξενο αν αναλογιστούμε τη σημερινή έχθρα ανάμεσα στα δύο κράτη (Σερβία και Κροατία) και τους ποταμούς αίματος που χύθηκαν μεταξύ τους. Είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων που κατάφεραν να διαμερίσουν έναν λαό στα δύο  (ή μάλλον στα τέσσερα αν μετρήσουμε και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το Μαυροβούνιο). Ένας μάλιστα από τους μεγαλύτερους λόγιους της Κροατίας ο Λιουντέβιτ Γκάι υπήρξε σφοδρός υπέρμαχος της ενότητας όλων των νοτιοσλαβικών λαών και προτεργάτης της «Ιλλυριστικής κίνησης», που είχε ως βάση την Κροατία και είχε αυτό το σκοπό.

**Κατά τα τέλη του 1915 και αρχές 1916 και κάτω από την πίεση της κοινής επίθεσης των Αυστροουγγρικών, γερμανικών και βουλγαρικών στρατευμάτων, ο Σερβικός στρατός, η Σερβική κυβέρνηση, η εθνική συνέλευση, καθώς επίσης και ένα μέρος άμαχου πληθυσμού, αναγκάστηκαν να αποσυρθούν από τη Σερβία μέσω του Μαυροβουνίου στην Αλβανία, στην μεγαλύτερη έξοδο στην πρόσφατη ιστορία τους. Ο ηλικιωμένος βασιλιάς Πέτρος, πάνω σ’ έναν αραμπά, η κυβέρνηση, το επιτελείο του στρατού, οι χιλιάδες φαντάροι και πολίτες, γυναικόπαιδα, καλόγεροι και ιερείς, που κουβαλούσαν μαζί τους τη λειψανοθήκη του Βασιλιά Στεφάνου του Α’, περπατούσαν νύχτα-μέρα. Χωρίς βαρύ οπλισμό, μόνο με τουφέκια, χωρίς τρόφιμα και νερό, πέρασαν πεζοί μέσα από το αφιλόξενο αλβανικό έδαφος.  Κατά την επίσημη έκθεση, στην πορεία τους διαμέσου της Αλβανίας, 243.877 άτομα σκοτώθηκαν ή συνελήφθησαν ως αιχμάλωτοι ή πέθαναν από την πείνα και το κρύο (πολλούς τους σκότωναν οι Αλβανοί ενώ άλλους τους απήγαγαν). Ο κατά προσέγγιση συνολικός αριθμός θυμάτων ήταν τουλάχιστον 150.000 (μάχιμοι και άμαχοι).
Από τις 18 Ιανουαρίου έως τις 21 Φεβρουαρίου 1916, 151.828 Σέρβοι στρατιώτες και πολίτες εκκενώθηκαν με 43 μεγάλα συμμαχικά μεταγωγικά πλοία από την Αυλώνα με προορισμό την Κέρκυρα. Η πρώτη απόβαση στην Κέρκυρα έγινε στα παραλία των Γουβιών, έξι χλμ βόρεια από την πόλη της Κέρκυρας (εκεί υπάρχει αντίστοιχο μνημείο στο οποίο έπεσα επάνω του τυχαία κάνοντας μια βόλτα πριν κάποια χρόνια). Οι κακουχίες των στρατιωτών και των πολιτών, εντούτοις, δεν σταμάτησαν με στην άφιξή τους στο «νησί της σωτηρίας», όπως οι Σέρβοι ονόμασαν την Κέρκυρα. Οι σύμμαχοι δεν είχαν αρκετό χρόνο για την περίθαλψη ενός τέτοιου μεγάλου αριθμού ανθρώπων. Υπήρξε έλλειψη τροφίμων, ενδυμάτων, σκηνών και θέρμανσης. Για 8 ημέρες μετά από την άφιξή τους, η κρύα βροχή δεν σταματούσε. Χωρίς σκηνές, οι ταλαίπωροι στρατιώτες άρχισαν να πεθαίνουν μαζικά. Στην αρχή (εκείνες τις πρώτες ημέρες), μέχρι και 300 στρατιώτες πέθαιναν καθημερινά. 1200 από αυτούς θάφτηκαν στις ακτές του νησιού, ενώ αργότερα (λόγω της έλλειψης χώρων ενταφιασμού), οι βάρκες από το γαλλικό σκάφος νοσοκομείων st.Francis of Asisi, μετέφεραν τα πτώματα και τα έριξαν στην θάλασσα, μερικά χιλιόμετρα μακριά από το νησί, σε αυτό που ονομάστηκε «μπλε νεκροταφείο». Υπολογίζεται ότι περίπου 10.000 Σέρβοι στρατιώτες και νεοσύλλεκτοι θάφτηκαν στο νησί Βίδο και στο «μπλε νεκροταφείο».

[Lary]

Εξαιρετική παρουσίαση για μια ακόμα φορά!

[sksnpl]

Εξαιρετική παρουσίαση για μια ακόμα φορά!

+1
Μας "ταξιδεψες" πάλι..
Ερώτηση, το κρέμασμα πως να το γλύτωσε άραγε;

[thaler]

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια... Τα σχόλια που κάνετε μου δίνουν δύναμη (αλλά και στον καθένα μας που παρουσιάζει τα νομίσματά του νομιζω) να συνεχίσω. 

Ερώτηση, το κρέμασμα πως να το γλύτωσε άραγε;

Η δίκη του έγινε χωρίς την παρουσία του. Ο ίδιος δεν πάτησε το πόδι του στη Σερβία από τότε παρά μόνο μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου των Ομπρένοβιτς. Υπάρχει πολύ παρασκήνιο αλλά, λόγω χώρου και φόβου μη σας ζαλίζω με λεπτομέρειες δεν αναφέρω πολλά γεγονότα. Μετά λοιπόν την "δίκη-φαρσοκομωδία" ο Πέτρος έφυγε και περιπλανήθηκε ανα την Ευρώπη, ξεκινώντας από τη Βιέννη και καταλήγοντας στο Παρίσι. Καθ' όλη τη διάρκεια της περιπλάνησής του, παρακολουθούνταν σε κάθε του κίνηση από άντρες της μυστικής αστυνομίας της Αυστρουγγαρίας, ίσως με εντολή της Σερβίας, ίσως με προτωβουλία της Αυστρουγγαρίας, καθώς ο Πέτρος ήταν Γαλλόφιλος και εχθρικά διακείμενος προς τους Αυστριακούς (φίλοι των οποίων ήταν οι Ομπρένοβιτς). Αυτή η φιλία του με τους Γάλλους συνέβαλλε πολύ στην μεγέθυνση - αργότερα - της Σερβίας, καθώς οι Γαλλοι, στην ουσία, "δώρισαν" στους Σέρβους όλη Κροατία - Σλοβενία και Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Ήταν τόση η φιλία των Σέρβων προς τους Γάλλους για το καλό που τους έκαναν, ώστε ακόμα και μέχρι τη δεκαετία του '70, Σέρβοι πολίτες κερνούσαν τους Γάλλους τουρίστες που διέρχονταν τη Γιουγκοσλαβία καθ' οδόν προς την Ελλάδα για διακοπές...
Κάτι αντίστοιχο (απ' την ανάποδη) συνέβαινε άλλωστε και στην Ελλάδα. Για πολλές δεκαετίες οι Κρητικοί των ορεινών κυρίως χωριών έδιωχναν τους Γερμανούς τουρίστες. Πρίν πολλά χρόνια, όταν δούλευα σε ξενοδοχείο στην Κρήτη που είχε Φλαμανδούς Βέλγους (Ολλανδόφωνοι), ένα ζευγάρι μου διηγήθηκε (γεμάτο απορία) πως ο παππούς-ιδιοκτήτης ενός καφενείου σε ένα ορεινό χωριό τους έδιωξε, νομίζοντάς τους για Γερμανούς. Οι φίλοι Κρητικοί του Στεκιού μπορούν να μας πουν περισσότερα γι' αυτό το θέμα...

[cat]

 

[thaler]

Δημήτρη σ' ευχαριστώ για τα καλά σου... επιφωνήματα

Κάποιος Κρητικός βρε παιδιά να μας πει καμιά ιστορία διωγμού Γερμανών τουριστών?

[thaler]

.

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

[thaler]

Γεια σας φίλοι μου συλλέκτες.
Σήμερα έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω το πρώτο τάληρο της συλλογής μου. Είναι ένα τάληρο της Σαξονίας του 1580. Επιτρέψτε μου να σας πω την μικρή ιστορία του. Το αγόρασα όταν πήγαινα Γ΄ Γυμνασίου ή Α΄ Λυκείου, δεν θυμάμαι ακριβώς. Τότε, εξοικονομούσα όσα μπορούσα από το χαρτζιλίκι της μάνας μου και κατέβαινα στο κέντρο, σε ένα κοσμηματοπωλείο που πουλούσε όμως και νομίσματα (υπάρχει και σήμερα αλλά δεν ξέρω αν τα πουλάει ακόμα) και διάλεγα από ένα σωρό μέσα σε ένα μεγάλο μεταλλικό δοχείο. Αγόραζα συνήθως μικρά ασημένια του 19ου αιώνα. Μια μέρα, ενώ έψαχνα στο σωρό, μπαίνει ένας κύριος και πουλάει στον κοσμηματοπώλη το συγκεκριμένο τάληρο. Μόλις έφυγε ο κύριος, γυρίζει ο κοσμηματοπώλης και μου λέει: “θέλεις να αγοράσεις ένα τάληρο;” Εγώ με το που το είδα έμεινα. Πρώτη φορά έβλεπα ένα τόσο μεγάλο και τόσο παλιό νόμισμα. Φυσικά δεν είχα τότε ιδέα για το τι είναι τα τάληρα. Το αγόρασα αμέσως προς 3500 δραχμές, ξοδεύοντας όλα μου τα χρήματα, και από τότε είναι το γούρι της συλλογής μου.

Χαρακτηριστικά νομίσματος:
Βάρος: 28,8 gr.
Διάμετρος: 40 mm
Βιβλιογραφία:  Dav. #9798,  MB# 208
Αξία: 1 Thaler
Χρονιές κοπής: 1567-1586
Τιράζ:  Δεν αναφέρεται αλλά είναι αρκετά κοινό
Νομισματοκοπείο: Δρέσδη

Μπροστά: Πορτραίτο του Αυγούστου κρατώντας ένα σπαθί και φορώντας πλήρη εξάρτηση ιππότη (όμορφο δεν είναι?) με την επιγραφή:
AVGVSTVS*D[EI].G[RATIA].DVX*SAXO[NIAE]*SA[CRI]*ROMA[NI]*IMP[ERII]*
Μετάφραση: Αύγουστος Ελέω Θεού Δούκας της Σαξονίας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας

Πίσω:
Τρία περίτεχνα κράνη επάνω από το οικόσημο της Σαξονίας
Τα αρχικά του Mint Master  του Νομισματοκοπείου: ΗΒ (Hans Biener)* μεταξύ των κράνων με την επιγραφή:
ARCHIMARSCHAL * ET * ELEC[TOR]

Μετάφραση: Μέγας Στρατάρχης και εκλέκτορας (ARCHIMARSCHAL = “Μέγας στρατάρχης της Αυτοκρατορίας”, ένας τιμητικός τίτλος που ανήκε μόνο στον εκάστοτε εκλέκτορα της Σαξονίας.)

Ο Αύγουστος Α΄ από τον Οίκο των Βέττιν** - κλάδος του Αλβέρτου (Albertinian line) - ήταν εκλέκτορας της Σαξονίας (1553-86). Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Ερρίκου Δ΄ δούκα της Σαξονίας και της Αικατερίνης, κόρης του Μάγκνους Β΄ δούκα του Μεκλεμβούργου.  Μεγάλωσε ως Λουθηρανός, έλαβε καλή εκπαίδευση και σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Λειψίας.

Όταν ο πατέρας του δούκας Henry IV πέθανε το 1541, αποφάσισε ότι τα εδάφη του θα πρέπει να χωρίζονται εξίσου μεταξύ των δύο γιων του, αλλά επειδή αυτό ήταν αντίθετο με τον νόμο του κλάδου του Αλβέρτου, δεν πραγματοποιήθηκε, και το Δουκάτο πέρασε σχεδόν ολόκληρο στον μεγαλύτερό του γιο, τον Maurice. Ο Αύγουστος, ωστόσο, διατήρησε φιλική σχέση με τον αδελφό του και πέρασε αρκετό καιρό στην αυλή του Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ferdinand I, στη Βιέννη.
Νυμφεύτηκε το 1548 την Άννα των Όλντενμπουρκ, κόρη του Χριστιανού Γ΄ της Δανίας και απέκτησαν 15 (!!!) παιδιά.

Υποστήριξε τον αδελφό του κατά τη διάρκεια του πολέμου του Schmalkaldic League και την πολιτική που κατέληξε στη μεταφορά τίτλου του εκλέκτορα το 1547 από τον John Frederick I (έχω αναφερθεί σ’ αυτόν σε παρουσίαση τάληρου του 1537), στον αδερφό του Maurice, επικεφαλής του κλάδου Albertine. Αντίθετα, ο John Frederick I έγινε Δούκας της Σαξονίας.

Ο Αύγουστος βρισκόταν σε ταξίδι στη Δανία όταν το 1553 πέθανε ο αδελφός του και τον διαδέχτηκε ο ίδιος. Η πρώτη φροντίδα του νέου εκλέκτορα ήταν να συμβιβαστεί με τον John Frederick και να ενισχύσει τη δική του θέση ως εκλέκτορα. Ο σκοπός αυτός εξασφαλίστηκε με μια συνθήκη που έγινε στο Naumburg τον Φεβρουάριο του 1554, όταν, ως αντάλλαγμα για την παραχώρηση του Altenburg και άλλων εδαφών, ο John Frederick αναγνώρισε τον Αύγουστο ως εκλέκτορα της Σαξονίας.

Στην αυτοκρατορική πολιτική ο Αύγουστος έδρασε πάνω σε δύο βασικές αρχές: να καλλιεργήσει τη φιλία με τους Αψβούργους και να διατηρήσει την ειρήνη μεταξύ των αντιμαχόμενων θρησκευτικών πλευρών. Έτσι συνέβαλε στην επίτευξη της θρησκευτικής ειρήνης του Augsburg το 1555. Ήταν επίσης απρόθυμος να τα σπάσει εξ ολοκλήρου με τους καλβινιστές. Η πολιτική του για θρησκευτική ειρήνη προωθήθηκε επίσης από το γάμο που διαπραγματεύτηκε μεταξύ της ανιψιάς του Άννας και του τότε Καθολικού Πρίγκιπα της Οράγγης, ενός, τότε, από τους βασικούς υποστηρικτές των Αψβούργων στις Κάτω Χώρες, το 1561.
Η πίστη του στους Αψβούργους τέθηκε σε δοκιμασία το 1568, όταν διοργανώθηκε ένας γάμος μεταξύ του Johann Casimir, γιου του Frederick III, εκλέκτορα του Παλατινάτου, και της Ελισάβετ, κόρης του Αυγούστου. Τότε φάνηκε πως ο Αύγουστος θα υποστήριζε τον γαμπρό του που βοηθούσε τους επαναστατημένους κατοίκους των Ισπανικών Κάτω Χωρών κατά των Αψβούργων, σκεπτόμενος, όμως με σύνεση, δεν ενεπλάκη τελικά στη διαμάχη αυτή, προκαλώντας την αντιπάθεια του Παλατινάτου.

Η μορφή του Λουθηρανισμού που διδάσκονταν στο εκλεκτοράτο της Σαξονίας ήταν αυτή του Μελάγχθων και πολλοί από τους δασκάλους και τους υποστηρικτές του, οι οποίοι στη συνέχεια ονομάστηκαν Κρυπτό-Καλβινιστές, ευνοήθηκαν από τον Αύγουστο. Οι Κρυπτό-Καλβινιστές ήταν σίγουροι ότι θα μπορούσαν να προσηλυτίσουν τον Αύγουστο στις Καλβινιστικές θέσεις τους, πείθοντάς τον ότι ήταν στην πραγματικότητα απλώς πιστοί Λουθηρανοί. Ο Αύγουστος αρχικά εξαπατήθηκε. Στη συνέχεια όμως, το 1574, διέταξε να συλληφθούν οι ηγέτες των Κρυπτό-Καλβινιστών που βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν. Αποκατέστησε τον αυθεντικό Λουθηρανισμό στη Σαξονία, εργάστηκε για να φέρει ενότητα μεταξύ των Λουθηρανών και χρηματοδότησε τη συγγραφή ενός βιβλίου που δημοσιεύθηκε το 1580 (χρονιά κοπής του τάληρου), του Lutheran Book of Concord, ενός βιβλίου που περιείχε τις διάφορες Λουθηρανικές εξομολογήσεις πίστης, η οποία υπεγράφη από περισσότερους από 8.100 υπουργούς και καθηγητές σε σχεδόν 30 κρατίδια και πόλεις της Γερμανίας. Μια αυστηρή μορφή του Λουθηρανισμού ήταν δεσμευτική για όλους τους κατοίκους της Σαξονίας και πολλοί άνθρωποι που δεν συμφωνούσαν εξορίστηκαν από τη χώρα.

Παρ’ όλη τη συντηρητική στροφή του προς τον Λουθηρανισμό και την άρνησή του το 1573 να χρηματοδοτήσει τον Αυτοκράτορα στον πόλεμο εναντίων των Οθωμανών, επέμενε και διατήρησε τη φιλία του με τους (Καθολικούς) Αψβούργους.
Ο Αύγουστος επεξέτεινε αρκετά τα εδάφη του. Το 1573 έγινε κηδεμόνας των δύο γιων του John William, δούκα του Saxe-Weimar, και με την ιδιότητα αυτή ήταν σε θέση να προσθέσει μέρος της Κομητείας του Henneberg στο εκλεκτοράτο του. Η καλή οικονομική του κατάσταση του επέτρεψε να εκμεταλλευτεί τη φτώχεια των γειτόνων του και έτσι εξασφάλισε την επαρχία της Vogtland και του Mansfeld. Το 1555 διόρισε έναν εκλεκτό του στην ελεύθερη επισκοπική πόλη*** του Meissen, το 1561 εξασφάλισε την εκλογή του γιου του Αλέξανδρου ως επίσκοπος της Merseburg, και τρία χρόνια αργότερα ως επίσκοπος της Naumburg, και όταν πέθανε ο γιος του το 1565, αυτές οι επισκοπές ήρθαν υπό την άμεση κυριαρχία του Αυγούστου.
Ως ηγέτης της Σαξονίας ο Αύγουστος είχε καλή οικονομική πολιτική και φιλελεύθερες για την εποχή του πρακτικές. Έδωσε ώθηση στο εμπόριο, ενθαρρύνοντας τους Φλαμανδούς μετανάστες να εγκατασταθούν στη χώρα, βελτιώνοντας τους δρόμους, ρυθμίζοντας τη νομισματική πολιτική και δημιουργώντας τα πρώτα ταχυδρομεία. Εκσυγχρόνισε τη γεωργία, βλέποντάς της ως ευκαιρία για κέρδος και πρόσθεσε αρκετά ωραία κτίρια στην πόλη της Δρέσδης. Οι νόμοι του ήταν πολυάριθμοι και λειτουργικοί. Το σύνταγμα του 1572 ήταν ένα βασικό έργο του με το οποίο η εκκλησία, τα πανεπιστήμια και η αστυνομία τέθηκαν σε σαφείς νομικές βάσεις. Τέλος, βελτιώθηκε η διοίκηση της δικαιοσύνης και η αύξηση των φόρων.
Το 1585 απεβίωσε η Άννα και τρεις μήνες μετά, το 1586 ο Αύγουστος έκανε δεύτερο γάμο με την Αγνή-Χέντβιχ, κόρη του Ιωακείμ-Ερνέστου πρίγκιπα του Άνχαλτ. Ο γαμπρός ήταν 60 ετών και η νύφη 13. Ένα μήνα μετά ο Αύγουστος απεβίωσε και τάφηκε στον καθεδρικό του Φράιμπερκ. Τον διαδέχθηκε ο μόνος επιζήσαν γιος του Χριστιανός Α΄.
Ο Άυγουστος ήταν ένας άπληστος, σκληρός και προληπτικός άνθρωπος, αλλά αυτά τα ελαττώματά του εξισορροπούνταν από την προσεκτική πολιτική του και τις σοφές μεθόδους διακυβέρνησής του. Έγραψε ένα μικρό έργο για τη γεωργία με τίτλο Künstlich Obstund Gartenbüchlein. Ήταν επίσης διάσημος για τις ποικίλες μουσειακές συλλογές, συμπεριλαμβανομένης της καλύτερης συλλογής θυρεών και όπλων στη Βόρεια Ευρώπη, ζωγραφικής και μιας εκτεταμένης συλλογής εργαλείων (δηλ. ήταν, θα λέγαμε, “συνάδελφος-συλλέκτης” και αυτός). Η βιβλιοθήκη που ονομάστηκε προς τιμήν του στο Wolfenbuettel περιέχει τη μεγαλύτερη συλλογή πρωτοτύπων στον κόσμο σχετικά με την ιστορία της Λουθηρανικής Μεταρρύθμισης και της Γερμανικής και της Πρώιμης Νεότερης Ευρωπαϊκής Ιστορίας.

*Στην αρχή της ηγεμονίας του ο Άυγουστος έκοβε νομίσματα στα προϋπάρχοντα νομισματοκοπεία του  Freiberg, Annaberg, και Schneeberg, τα οποία σταδιακά έκλεισε, με διάφορες προφάσεις μεταξύ του 1556 και 1570. Στην πράξη, η δραστηριότητα αυτών των νομισματοκοπείων συγχωνεύθηκε στο νέο νομισματοκοπείο της Δρέσδης που άνοιξε το 1556, στο οποίο ο Αύγουστος τοποθέτησε ως mint master τον Hans Biener από το 1556 ως το 1604.

**Ο Οίκος των Βέττιν (γερμανικά: Haus Wettin) είναι ένας δυναστικός οίκος της Ευρώπης, που τα πρώτα μέλη του ήταν κόμητες του Βέττιν. Τα μέλη του πλάγιου κλάδου του Αλβέρτου από δούκες (εκλέκτορες) της Σαξονίας έγιναν βασιλείς της Σαξονίας και δύο από αυτούς και της Πολωνίας, ενώ άλλα μέλη του ήταν δούκες του Βάισενφελς και του Μέρσενμπουργκ. Τα μέλη του κύριου κλάδου του Ερνέστου ήταν λαντγκράβοι της Θουριγγίας. Διεκδικούσαν, και έφεραν όλα τα μέλη, τον τίτλο του δούκα της Σαξονίας. Αργότερα μοίρασαν τη Θουριγγία στις περιοχές Βάιμαρ (ΒΑ), Γκότα (Β), Άιζεναχ (ΒΔ), Μάινινγκεν (Δ), Χίλντμπουργκχαουζεν (ΝΔ), Κόμπουρκ (Ν), Ζάαλφελτ (ΝΑ), Άλτενμπουρκ (Α), κά.
Ο πιο διάσημος υπο-κλάδος είναι αυτός του Ζάαλφελτ & Γκότα, που όταν ο Ερνέστος Α΄ νυμφεύτηκε την Ελισάβετ-Σοφία Βέττιν, κληρονόμο του Κόμπουργ, άλλαξε το όνομα του κλάδου σε Κόμπουρκ & Γκότα. Οι απόγονοί του έγιναν βασιλείς της Βρετανίας, Πορτογαλίας, Βουλγαρίας και Βελγίου.

***Η “Αυτοκρατορική αμεσότητα”  ήταν ένα προνομιούχο συνταγματικό και πολιτικό καθεστώς που είχε τις ρίζες της στο γερμανικό φεουδαρχικό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο η Αυτοκρατορική περιουσία της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όπως οι Αυτοκρατορικές πόλεις (γνωστές και ως ελεύθερες Αυτοκρατορικές πόλεις - Free Imperial Cities), οι Πριγκηπικές Επισκοπές (prince-bishoprics) και τα ατομικά Πριγκιπάτα, καθώς και άτομα όπως οι Αυτοκρατορικοί Ιππότες, κηρύχθηκαν απαλλαγμένοι από την εξουσία κάθε τοπικού άρχοντα και τέθηκαν κάτω από την άμεση δικαιοδοσία του Αυτοκράτορα, και αργότερα από τα θεσμικά όργανα της Αυτοκρατορίας όπως η Δίαιτα (Reichstag ), το Imperial Chamber of Justice και το Aulic Council.
Η χορήγηση “αμεσότητας” άρχισε το Μεσαίωνα πρώτα για τους άμεσους επισκόπους, ηγουμένους και πόλεις. Η “αμεσότητα” σήμαινε να υπόκεινται οι υποτελείς στις φορολογικές, στρατιωτικές και απαιτήσεις φιλοξενίας του Αυτοκράτορα. Ωστόσο, με τη σταδιακή υποχώρηση της Αυτοκρατορικής δύναμης από τα μέσα του 13ου αιώνα και εξής, οι κάτοχοι της “Αυτοκρατορικής αμεσότητας” βρέθηκαν τελικά με πολλά δικαιώματα και εξουσίες τις οποίες προηγουμένως ασκούσε ο Αυτοκράτορας.

Όπως επιβεβαιώθηκε από την Ειρήνη της Βεστφαλίας το 1648, η κατοχή της “Αυτοκρατορικής αμεσότητας” νοούνταν ως μια συγκεκριμένη μορφή εδαφικής εξουσίας γνωστή ως εδαφική ανωτερότητα (Landeshoheit ή superioritas territorialis σε γερμανικά και λατινικά έγγραφα της εποχής).  Ο σημερινός όρος είναι αυτός της “περιορισμένης μορφής κυριαρχίας”.

[Lary]

H ιστορία που μας διηγήθηκες για το πως το αγόρασες είναι εξίσου σημαντική με την ιστορία του νομίσματος!!! 

[cat]

Χρωσταμε λοιπον στον κυριο αυτο την εξαιρετικη παρουσια σου εδω. Ειναι απιστευτο πως μια τυχαια συναντηση αλλαζει τοσα πραγματα οχι μονο στις ζωες μας αλλα κατ επεκταση κ στις ζωες αλλων ανθρωπων. Εντυπωσιαστηκα κ απο το νομισμα κ απο την ιστορια σου φιλε Στελιο!!!!!

[ΡΟΔΑΚΑΣ]

Χρωσταμε λοιπον στον κυριο αυτο την εξαιρετικη παρουσια σου εδω. Ειναι απιστευτο πως μια τυχαια συναντηση αλλαζει τοσα πραγματα οχι μονο στις ζωες μας αλλα κατ επεκταση κ στις ζωες αλλων ανθρωπων. Εντυπωσιαστηκα κ απο το νομισμα κ απο την ιστορια σου φιλε Στελιο!!!!!

+1000

[thaler]

Φίλοι μου σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

Δημήτρη έχεις απόλυτο δίκιο. Πολλές φορές χρειαζόμαστε μια τυχαία αφορμή για να αποκαλύψουμε και να ξεδιπλώσουμε κάτι που μας αρέσει.