Τάληρα της συλλογής μου

[thaler]

Έχεις δίκιο για τις καρικατούρες, πάντως μέχρι τώρα οι φωτογραφίες, όπως βλέπεις, είναι αρκετά καλές. Πάντως αυτές οι καρικατούρες συχνά ξεγελάνε τον κόσμο που άλλο ψωνίζει και άλλο παίρνει.

[thaler]

Γειά σας συλλέκτες,
Και μετά τη Γαλλία,  ας πάρουμε μάτι κάτι από Μεγάλη Βρετανία.
Τάληρο (Crown) του Γεωργίου IV  της Μ. Βρετανίας 1821
Βάρος: 28.28 g
Διάμετρος: 38 mm
Τιράζ: 438,000
Ασήμι (.925)
Αρ. καταλόγου: KM# 680, Sp# 3805
Εμπρός: Κεφαλή αριστερά με επιγραφή: GEORGIUS IIII D:G: BRITANNIAR:REX F:D:
 B.P.   Engraver: Benedetto Pistrucci
Πίσω: Ο Άγιος Γεώργιος με το δράκο, 1821
Edge:   DECUS ET TUTAMEN. ANNO REGNI SECUNDO

Λίγο μετά την ηλικία των 21 ετών, ο πρίγκιπας Γεώργιος έμεινε δεσμευμένος με τη Maria Fitzherbert. Δεν ήταν από βασιλική οικογένεια, έξι χρόνια μεγαλύτερή του, δύο φορές χήρα και Ρωμαιοκαθολική. Παρά την πλήρη ακαταλληλότητα της, ο πρίγκιπας ήταν αποφασισμένος να την παντρευτεί. Αυτό συνέβη παρά την ισχύουσα νομοθεσία που απαγόρευε σε Ρωμαιοκαθολικούς να ανεβαίνουν στο θρόνο, αλλά και τo γάμο χωρίς τη συγκατάθεση του βασιλιά, κάτι που δεν θα είχε χορηγηθεί ποτέ. Παρ 'όλα αυτά, το ζευγάρι παντρεύτηκε το 1785. Από νομική άποψη η ένωση ήταν άκυρη, καθώς η συναίνεση του βασιλιά δεν χορηγήθηκε (και ποτέ δεν ζητήθηκε). Ωστόσο, η Fitzherbert πίστευε ότι ήταν η κανονική και αληθινή σύζυγος του πρίγκιπα, θεωρώντας το νόμο της Εκκλησίας ανώτερο από το νόμο του κράτους. Για πολιτικούς λόγους, η ένωση παρέμεινε μυστική και η Fitzherbert υποσχέθηκε να μην το αποκαλύψει. Ο πρίγκιπας βυθίστηκε στο χρέος από τον εξωφρενικό τρόπο ζωής του. Ο πατέρας του αρνήθηκε να τον βοηθήσει, αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει το Carlton House και να ζήσει στην κατοικία της Fitzherbert. Το 1787, οι πολιτικοί σύμμαχοι του πρίγκιπα πρότειναν να ανακουφίσουν τα χρέη του με μεγάλη κοινοβουλευτική επιχορήγηση, κάτι που έγινε. Το καλοκαίρι του 1788 η ψυχική υγεία του βασιλιά επιδεινώθηκε, πιθανώς ως αποτέλεσμα της κληρονομικής νόσου της πορφυρίας (Οι πορφυρίες είναι μία ομάδα ασυνήθιστων ασθενειών οι οποίες προκαλούν σημεία και συμπτώματα που σχετίζονται με το δέρμα, το νευρικό σύστημα, ή και τα δύο).
Τα χρέη του Γεωργίου συνέχισαν να ανεβαίνουν και ο πατέρας του αρνήθηκε να τον βοηθήσει, εκτός αν παντρεύονταν την εξαδέλφη του Πριγκίπισσα Καρολίνα του Μπρούνσγουικ. Το 1795 ο πρίγκιπας δέχτηκε και παντρεύτηκαν στις 8 Απριλίου 1795 στο Βασιλικό Παρεκκλήσι, στο Παλάτι του Αγίου Ιακώβου. Ο γάμος, ωστόσο, ήταν καταστροφικός. Ο ένας ήταν ακατάλληλος για τον άλλο.  Χωρίστηκαν επισήμως μετά τη γέννηση του μοναδικού τους παιδιού, της πριγκίπισσας Σαρλότ, το 1796 και παρέμειναν χωρισμένοι στη συνέχεια. Ο πρίγκιπας παρέμεινε προσκολλημένος στη Maria Fitzherbert για το υπόλοιπο της ζωής του.
Οι ερωμένες του Γεωργίου περιελάμβαναν τη Mary Robinson, μια ηθοποιό που εξαγοράστηκε με μια γενναιόδωρη σύνταξη όταν απειλούσε να πουλήσει τις επιστολές του στις εφημερίδες, τη Grace Elliott, μία διαζευγμένη σύζυγο ενός γιατρού και την Frances Villiers, κόμισσα του Jersey, που κυριάρχησε στη ζωή του για μερικά χρόνια. Στην μετέπειτα ζωή του, οι ερωμένες του ήταν η Μάρκιονς του Χέρτφορντ και η Μάρκιονς Κόνγκχαμ, οι οποίες ήταν παντρεμένες με αριστοκράτες. Ο Γεώργιος φημολογείται επίσης ότι είχε αποκτήσει πολλά παράνομα παιδιά. Τα χρέη του συνέχιζαν να αυξάνονται, παρά τις χορηγίες του Κοινοβουλίου. Τελικά εκκαθαρίστηκαν το 1806.
Στα τέλη του 1810, ο πατέρας του, Γεώργιος ΙΙΙ έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη μετά το θάνατο της μικρότερης κόρης του, της πριγκίπισσας Αμέλια. Ο γιός του, Γεώργιος ανέλαβε τα καθήκοντα του αντιβασιλέα. Άφησε τους υπουργούς του να αναλάβουν την πλήρη ευθύνη των κυβερνητικών υποθέσεων, παίζοντας πολύ μικρότερο ρόλο από τον πατέρα του Οι κυβερνήσεις του συνέχισαν το έργο τους με λίγη βοήθεια από αυτόν.
Στις 30 Δεκεμβρίου 1814, ο Γεώργιος υπέγραψε και επικύρωσε τη Συνθήκη της Γάνδης η οποία έληξε τον πόλεμο του 1812 με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου πριν την ενθρόνισή του ο Γεώργιος είχε ενεργό ενδιαφέρον για θέματα που αφορούσαν το προσωπικό γούστο και οι συνεργάτες δημιούργησαν το στυλ Regency. Στο Λονδίνο ο Nash σχεδίασε τις ταράτσες Regency του Regent's Park και Regent Street. Ο Γεώργιος επίσης είχε τη νέα ιδέα του θαλάσσιου σπα την οποία εφάρμοσε στο ανάκτορό το στο Μπράιτον.
 Όταν ο Γεώργιος Γ' πέθανε το 1820, ο αντιβασιλέας τότε ηλικίας 57 ετών, ανέβηκε στο θρόνο ως Γιώργος IV. Μέχρι την ενθρόνισή του, ήταν παχύσαρκος και ενδεχομένως εθισμένος στο laudanum (βάμμα οπίου). Η σχέση του Γεωργίου IV με τη σύζυγό του Caroline είχε επιδεινωθεί από τη στιγμή της ενθρόνισής του. Είχαν ζήσει χωριστά από το 1796, και οι δύο είχαν εξωσυζυγικές σχέσεις. Το 1814, η Caroline εγκατέλειψε το Ηνωμένο Βασίλειο για την ηπειρωτική Ευρώπη, αλλά επέλεξε να επιστρέψει για τη στέψη του συζύγου της και να υποστηρίξει δημοσίως τα δικαιώματά της ως συζύγου βασιλιά. Ωστόσο, ο Γεώργιος IV αρνήθηκε να αναγνωρίσει την Caroline ως βασίλισσα και διέταξε τους βρετανούς πρεσβευτές να εξασφαλίσουν ότι οι Ευρωπαίοι ηγεμόνες θα έκαναν το ίδιο. Ο βασιλιάς ζήτησε διαζύγιο, αλλά οι σύμβουλοί του πρότειναν ότι οποιαδήποτε διαδικασία διαζυγίου θα μπορούσε να συνεπάγεται τη δημοσίευση λεπτομερειών σχετικά με τις σχέσεις του βασιλιά. Ο Γεώργιος IV αποφάσισε, ωστόσο, να αποκλείσει τη γυναίκα του από τη στέψη του στο Αββαείο του Γουέστμινστερ στις 19 Ιουλίου 1821. Η Caroline αρρώστησε εκείνη την ημέρα και πέθανε στις 7 Αυγούστου. Κατά την ασθένεια της, δήλωσε ότι πίστευε ότι είχε δηλητηριαστεί. Η στέψη του Γεωργίου ήταν μια θαυμάσια και δαπανηρή υπόθεση που κοστίζει περίπου 243.000 λίρες, για σύγκριση, η στέψη του πατέρα του είχε κοστίσει μόνο  10.000 λίρες, (λιγότερο από ένα εικοστό του Γεωργίου IV). Παρά το τεράστιο κόστος, ήταν ένα δημοφιλές γεγονός. Ο Γεώργιος IV πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της αργότερα βασιλείας του στην απομόνωση στο Κάστρο Windsor, αλλά συνέχισε να παρεμβαίνει στην πολιτική.
Ο Γεώργιος ήταν αλκοολικός και είχε χαλαρό τρόπο ζωής. Αυτά επηρέασαν την υγεία του στα τέλη της δεκαετίας του 1820. Ενώ ήταν ακόμα Πρίγκιπας της Ουαλίας, είχε γίνει παχύσαρκος μέσω των τεράστιων συμποσίων του και της άφθονης κατανάλωσης οινοπνεύματος, καθιστώντας τον στόχο γελοιοποίησης στις σπάνιες περιπτώσεις που εμφανίστηκε στο κοινό • το 1797 το βάρος του είχε φθάσει τα 111 kg. Το 1824, το κορσέ του κατασκευάστηκε για μια μέση των 130 cm. Έπασχε από ουρική αρθρίτιδα, αρτηριοσκλήρωση, ενδοκυττάριο οίδημα και πιθανώς πορφυρία. Στα τελευταία του χρόνια, πέρασε ολόκληρες μέρες στο κρεβάτι και έπασχε από σπασμούς και δύσπνοια που τον άφηναν να μισο-ασφυκτιά. Μέχρι τον Δεκέμβριο του 1828, όπως ο πατέρας του, ο Γεώργιος ήταν σχεδόν τελείως τυφλός από καταρράκτη και υπέφερε από μια τόσο σοβαρή ουρική αρθρίτιδα στο δεξί του χέρι και πόδι με αποτέλεσμα να μην μπορεί πλέον να υπογράφει έγγραφα. Στα μέσα του 1829, ο Sir David Wilkie ανέφερε ότι ο βασιλιάς "έσβηνε τρομακτικά μέρα με τη μέρα" και είχε γίνει τόσο παχύσαρκος που έμοιαζε "σαν ένα μεγάλο λουκάνικο χωμένο μέσα στο περιτύλιγμα". Υπεβλήθη σε χειρουργική επέμβαση για την απομάκρυνση του καταρράκτη το Σεπτέμβριο του 1829. Το 1830 το βάρος του καταγράφηκε να είναι 130 κιλά.
Την άνοιξη του 1830, το επικείμενο τέλος του Γεωργίου ήταν εμφανές. Η δύσπνοια τον ανάγκαζε να κοιμηθεί όρθιος σε μια καρέκλα και οι γιατροί τραβούσαν συχνά την κοιλιά του για να αποστραγγίσουν το υπερβολικό υγρό. Τον θαυμάζονταν για την προσκόλλησή του στη ζωή παρά την προφανή κατάρρευσή του.  Ο ίδιος υπαγόρευσε τη διαθήκη του τον Μάιο και έγινε πολύ αφοσιωμένος στους τελευταίους μήνες του, εξομολογήθηκε και μετανόησε για την προηγούμενη ζωή του, ελπίζοντας ότι ο Θεός θα του δείξει έλεος, καθώς πάντα προσπάθησε να κάνει το καλύτερο για τους υπηκόους του. Πέθανε στις 26 Ιουνίου 1830 στο Κάστρο του Windsor. Το μόνο νόμιμο παιδί του, η πριγκίπισσα Σάρλοτ της Ουαλίας, είχε πεθάνει από τις περιπλοκές τοκετού το 1817.  Ο δεύτερος γιος του Γεωργίου Γ' και αδελφός του Γεωργίου IV, ο πρίγκιπας Φρέντερικ είχε πεθάνει χωρίς παιδιά το 1827, οπότε η διαδοχή πέρασε στον τρίτο γιο του Γεωργίου Γ', τον πρίγκιπα Ουίλιαμ.

[cat]

Τελικα αυτοι οι βασιλειαδες πολυ σφυριγμενοι τυποι βρε παιδακι μου
Thanks Thaler

[thaler]

Που να δεις και άλλες περιπτώσεις. Δεν είναι μόνο η καλή ζωή, κάτι που το περιμένεις, είναι ότι πολλές φορές κάνανε επιμειξίες, παντρεύονταν ξαδέρφες, ανιψιές, κάνανε όργια με συγγενείς και άλλα τέτοια. Γι' αυτό και πολλές ασθένειες, όπως η σχιζοφρένεια, η αναιμία κ.α. τους ακολουθούσαν σε όλες τις γενιές.

[thaler]

Πέτρος Γ΄ της Ρωσίας

Το σημερινό νόμισμα είναι ένα Ρωσικό Ρούβλι του 1762 του Τσάρου Πέτρου Γ΄. Το νόμισμα αυτό είναι αρκετά σπάνιο, καθώς κόπηκε μία μόνο φορά.
Κάποια χαρακτηριστικά:
Βάρος: 23.95 gr.
Διάμετρος: 38 mm
Ασήμι: 0.750
Βιβλιογραφία:   Bitkin-11
Μπροστά: ПЕТРЪ∙III∙Б∙М∙IМП∙IСАМОДЕРЖ∙ВСЕРОС∙СПБ
μετάφραση: Πέτρος ΙΙΙ ελέω Θεού Αυτοκράτορας όλης της Ρωσίας СПБ  (αρχικά νομισματοκοπείου της Αγ. Πετρούπολης). Δεν μπορώ να μεταφράσω τη λέξη IСАМОДЕРЖ. Είναι αντίστοιχο του "Αυτοκράτορας" που νομίζω δεν την έχουμε στα Ελληνικά. Αν κάποιος μπορεί ας βοηθήσει.
Πίσω:Θυρεός της Ρωσίας με την επιγραφή: 1762 МОНЕТА∙РУБЛЬ∙Д М 
(μετάφραση: νόμισμα Ρούβλι)

Ο Πέτρος Γ΄ της Ρωσίας ή Πέτρος Φιόντοροβιτς (21 Φεβρουαρίου 1728 – 17 Ιουλίου 1762) ήταν αυτοκράτορας της Ρωσικής Αυτοκρατορίας για έξι μήνες, συγκεκριμένα για μόλις 186 ημέρες, το 1762. Σύμφωνα με τους περισσότερους ιστορικούς, ήταν διανοητικά ανώριμος και φίλος της Πρωσίας, κάτι που τον έκανε μη δημοφιλή ηγέτη. Φημολογείται ότι δολοφονήθηκε με συνωμοσία της συζύγου του, η οποία τον διαδέχτηκε στο θρόνο ως Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας (γνωστή και ως Αικατερίνη η Μεγάλη).

Ο Πέτρος γεννήθηκε στο Κίελο. Ο πατέρας του ήταν ο Κάρολος Φρειδερίκος, Δούκας του Χόλσταϊν - Γκότορπ (ανηψιός του Κάρολου Ζ΄ της Σουηδίας). Η μητέρα του ήταν η Άννα Πετρόβνα, κόρη του Αυτοκράτορα Πέτρου Α΄ του Μεγάλου της Ρωσίας και της δεύτερης συζύγου του Αικατερίνης Α΄ της Ρωσίας. Η μητέρα του πέθανε σε λιγότερο από δύο εβδομάδες από τη γέννησή του. Το 1739 ο πατέρας του επίσης πέθανε και ο Πέτρος έγινε Δούκας του Χόλσταϊν - Γκότορπ ως Κάρολος Πέτρος Ούλριχ. Έτσι θα μπορούσε να θεωρηθεί διάδοχος και των δύο θρόνων (Ρωσίας και Σουηδίας).
Όταν η αδελφή της μητέρας του Άννας και θεία του Ελισάβετ Πετρόβνα  έγινε Αυτοκράτειρα της Ρωσίας, έφερε τον Πέτρο από την Γερμανία στη Ρωσία και τον ανακήρυξε διάδοχό της την άνοιξη του  1742. Η Αυτοκράτειρα Ελισάβετ κανόνισε ο Πέτρος να παντρευθεί τη δεύτερη εξαδέλφη του (που ήταν Γερμανίδα) Σοφία Αυγούστα Φρειδερίκη (αργότερα Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας) , κόρη του Χριστιανού Αυγούστου, Πρίγκηπα του Άνχαλτ-Τσέρμπστ και της Ιωάννας Ελισάβετ του Χόλσταιν - Γκότορπ. Η νεαρή πριγκίπισσα ασπάστηκε επίσημα τη Ρωσική Ορθοδοξία και πήρε το όνομα Αικατερίνη Αλεξέγεβνα. Παντρεύθηκαν το 1745. Ο γάμος τους δεν ήταν ευτυχισμένος, αλλά απέκτησαν έναν γιο, τον μέλλοντα Αυτοκράτορα Παύλο και μια κόρη, την Άννα Πετρόβνα (1757-1759). Η Αικατερίνη αργότερα υποστήριξε ότι ο Πέτρος δεν ήταν ο πατέρας του Παύλου. Στα δεκαέξι χρόνια της διαμονής τους στο Λομονόσοφ (Οράνιενμπαουμ) η Αικατερίνη είχε πολλούς εραστές, όπως αντίστοιχα και ο σύζυγός της.
Αφότου ο Πέτρος κέρδισε το θρόνο το 1762 έγινε στόχος της δυσαρέσκειας πολλών ευγενών, επειδή αποχώρησε από τον Επταετή Πόλεμο και συνήψε ειρήνη με την Πρωσία (ανταγωνιστή της Ρωσίας), από την οποία η Ρωσία δεν κέρδισε τίποτε, παρόλο που είχε καταλάβει το Βερολίνο και ουσιαστικά είχε κερδίσει τον πόλεμο. Έκανε συμμαχία με την Πρωσία και σχεδίαζε ένα μη δημοφιλή πόλεμο εναντίον της Δανίας. Επίσης υποστηρίζεται ότι ήθελε να αναγκάσει τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία να υιοθετήσει Λουθηρανικές πρακτικές.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου των 186 ημερών διακυβέρνησής του, ο Πέτρος Γ΄υπήρξε δραστήριος στα εσωτερικά της χώρας. Πέρασε 220 νέους νόμους. Πάλεψε τη διαφθορά στο εσωτερικό της κυβέρνησης, καθιέρωσε δημόσια δίκη και κατάργησε τη μυστική αστυνομία - ένα κατασταλτικό όργανο που ξεκίνησε από τον Πέτρο Α΄ . Ο ίδιος καθιέρωσε υποχρεωτική εκπαίδευση για τους αριστοκράτες - όλοι οι αριστοκράτες έπρεπε να παρέχουν στα παιδιά τους εκπαίδευση και να το αναφέρουν στη γερουσία. Επιπλέον, σε ορισμένες πόλεις δημιουργήθηκαν τεχνικές σχολές για παιδιά μέσης και κατώτερης τάξης. Ο Πέτρος άρχισε την αναδιοργάνωση και τον εκσυγχρονισμό του ρωσικού στρατού.
Κατά τη διάρκεια της σύντομης βασιλείας του Πέτρου η Ρωσία είδε πολλές μικρές, όμως σημαντικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις.  Η οικονομική πολιτική του Πέτρου Γ 'αντανακλούσε την αυξανόμενη επιρροή του δυτικού καπιταλισμού. Δημιούργησε την πρώτη κρατική τράπεζα στη Ρωσία, απέρριψε το μονοπώλιο της ευγένειας στο εμπόριο και ενθάρρυνε τον μερκαντιλισμό, αυξάνοντας τις εξαγωγές σιτηρών και απαγορεύοντας την εισαγωγή ζάχαρης και άλλων υλικών που θα μπορούσαν να βρεθούν στη Ρωσία.
Η σύντομη βασιλεία του Πέτρου αφορούσε επίσης το νόμο περί θρησκείας και το καθεστώς των δουλοπάροικων στη Ρωσία. Για πρώτη φορά, η δολοφονία ενός χωρικού από γαιοκτήμονα έγινε πράξη τιμωρούμενη από το νόμο. Ο Πέτρος έδειξε επίσης μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τις εκκλησιαστικές υποθέσεις, εφαρμόζοντας το σχέδιο του παππού του να εκκοσμικεύσει εκκλησιαστικά και μοναστικά εδάφη. Ανακήρυξε τη θρησκευτική ελευθερία - εκείνη την εποχή ένα επαναστατικό βήμα, το οποίο ούτε η προηγμένη Δυτική Ευρώπη είχε πάρει.
Η κύρια κοινωνική μεταρρύθμιση του Πέτρου ήταν η εισαγωγή της Ελευθερίας της Αριστοκρατίας, η οποία καταργούσε την πολιτική του Πέτρου Α΄ του Μεγάλου, που εξανάγκαζε όλα τα άρρενα μέλη της Ρωσικής αριστοκρατίας να υπηρετούν στις στρατιωτικές ή πολιτικές υπηρεσίες χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι προτιμήσεις τους για ένα συγκεκριμένο επάγγελμα.
Η Αικατερίνη και ο εραστής της Γρηγόριος Ορλόφ σχεδίαζαν να απομακρύνουν τον Πέτρο από το θρόνο, καθώς εκείνη πίστευε ότι θα τη χώριζε για να παντρευτεί την ερωμένη του Ελισάβετ Βορόντσοβα. Η Αυτοκρατορική Φρουρά, στην οποία ο Πέτρος σχεδίαζε να επιβάλει αυστηρότερη πειθαρχία, εξεγέρθηκε. Τα ξημερώματα της 28ης Ιουνίου του 1762 ο στρατός και οι φύλακες τού παλατιού, παρακινημένοι από τον Ορλόφ, συνέλαβαν τον Πέτρο ο οποίος εξαναγκάστηκε να υπογράψει την παραίτησή του από το θρόνο. Η Αικατερίνη έγινε Αυτοκράτειρα με την υποστήριξη της πλειοψηφίας των ευγενών. Σύντομα μετά από αυτό ο Πέτρος (πιστεύεται ότι) δολοφονήθηκε ενώ ήταν υπό κράτηση στην Ρόψα (αν και κανείς δεν είναι σίγουρος για το πως πέθανε).
Αν και η Αικατερίνη δεν τιμώρησε τους υπευθύνους φρουρούς, εξακολουθούν να υπάρχουν αμφιβολίες για το αν διέταξε τη δολοφονία.
Το Δεκέμβριο του 1796, ο γιος του Πέτρου, Αυτοκράτορας Παύλος, ο οποίος αντιπαθούσε τη μητέρα του, κανόνισε να εκταφεί η σορός του και να ξαναθαφτεί με όλες τις τιμές στον Καθεδρικό ναό Πέτρου και Παύλου.

[kostakis88]

φωτογραφια?

[thaler]

[thaler]

Παιδιά βλέπετε τη φωτογραφία τώρα? Γιατί εγώ την έβλεπα και πριν.

[dsp]

τσου

[thaler]

Βρ παιδιά πως γίνεται να βλέπω εγώ τις φωτογραφίες και να μην τις βλέπετε εσείς?

[athas]

Απλά. κάτι δεν γίνεται καλά και δεν ανεβαίνουν στο forum. Κάνε μία τελευταία προσπάθεια.

[cat]

Σαμποταρουν οι γαλαζοαιματοι τον Thaler γιατι βγαζει τα απλυτα τους στην φορα

[thaler]

Η συνομοσία των γαλαζοαίματων δεν θα περάσει!!! (προσωρινά)
Επειδή δεν μπορώ να κατεβάσω φωτογραφία, σας στέλνω μία ενός παρόμοιου νομίσματος που βρήκα στο ιντερνετ. Το διάλεξα γιατί είναι μοιάζει πάρα πολύ με το δικό μου. Έτσι για να πάρετε μάτι τον άτυχο τσάρο.

[cat]

Αυτη η Αικατερινη πολυ φιρμα ρε παιδι μου. Δεν μπορω να πω ομως πολυ καλη κοπελα κ απο σπιτι. Α ολα κι ολα

[thaler]

Σήμερα έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω αν όχι το πιο όμορφο, τουλάχιστον ένα από τα πιο όμορφα τάληρα που έχουν κυκλοφορήσει. Πρόκειται για μία πιάστρα των 120 grana του βασιλείου της Νεάπολης και Σικελίας του 1735. Κόπηκε επί Καρόλου Γ΄ των Βουρβόνων. Ήταν το πρώτο τάληρο του νέου (ανεξάρτητου πλέον) βασιλείου μετά την Ισπανική και Αυστριακή κυριαρχία.
Μερικές πληροφορίες:
Βάρος: 25.58 gr.
Διάμετρος: 40 mm
Ασήμι: 0.964
Βιβλιογραφία:   KM# 147, F# 334, C# 23, Dav# 1397

Το νόμισμα θέλει να γιορτάσει την ανακήρυξη της Νεάπολης και Σικελίας ως ανεξάρτητου κράτους, γι’ αυτό και η πολύ ωραία απεικόνιση που έχει.
Μπροστά: Επάνω η το σύνθημα  DE SOCIO PRINCEPS = (σε ελεύθερη μετάφραση) από επαρχία κυρίαρχος, και κάτω η ημερομηνία G:1735·H: με τα αρχικά του mint master Giovanni Casimiro De Gennaro.
Η επιγραφή είναι μια καθαρή υπενθύμιση του γεγονότος ότι με τον Κάρολο ως ηγεμόνα, το βασίλειο της Νεάπολης – κάποτε Ισπανικής επαρχίας – έγινε ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος.
Στη διεθνή βιβλιογραφία θα δείτε πως πρόκειται για τον θεό των ηφαιστίων Vulcan, ή τον θεό ποταμό, πάντα να κρατάει ένα φτυάρι. Εγώ θα σας πω την πραγματική εξήγηση της απεικόνισης που πολύ δύσκολα θα βρείτε:
Το Βασίλειο της Νεάπολης στην πραγματικότητα απεικονίζεται μέσα από μια αλληγορία. Παρουσιάζεται ως προσωποποίηση  ο ποταμός Sebeto (ένα από τα παλαιότερα σύμβολα της πόλης της Νεάπολης), ο οποίος βρίσκεται ξαπλωμένος στην παραλία, κρατώντας στο αριστερό του χέρι ένα κουπί, και με το δεξί του χέρι στηρίζεται πάνω έναν αμφορέα από το οποίο ρέει το νερό. Πίσω του, ένα μεσογειακό πεύκο, και στο βάθος ο κόλπος της Νεάπολης με τον καπνό από τον Βεζούβιο. Έχουμε λοιπόν τα 3 χαρακτηριστικά της Νεάπολης ποτάμι-πεύκο-Βεζούβιος.

Πίσω: Ο θυρεός των Βουρβόνων με ένα στέμμα από πάνω και γύρω η επιγραφή CAR: D: G: REX ΝΕΑΡ. HISP: Infans. & C. (= Κάρολος ελέω Θεού βασιλιάς της Νεάπολης Πρίγκιπας** της Ισπανίας) Τα γράμματα F: στα αριστερά, και Β: στο δεξί του εμβλήματος, είναι τα αρχικά του χαράκτη Francesco Maria Berio. Πάντα στη δεξιά, αλλά χαμηλότερα κάτω από το γράμμα Α είναι του δοκιμαστή, Antonio Ariani.

*Η Νεάπολη ιδρύθηκε από Έλληνες αποίκους της Κύμης Εύβοιας, οι οποίοι ονόμασαν Σέπειθο τον ποταμό που διέσχιζε την πόλη (τώρα δεν υπάρχει). Εξ αιτίας της σπουδαιότητας του ποταμού, προσωποποιήθηκε σε θεότητα, κάτι που διατήρησαν αργότερα και οι Ιταλοί, μετονομάζοντάς τον σε Sebeto. Χρησιμοποιώ την Ελληνική ονομασία Νεάπολη και όχι Νάπολη, καθώς η πόλη ιδρύθηκε και κατοικήθηκε από Έλληνες για πολλούς αιώνες – κατά την αρχαιότητα και το Βυζάντιο – κατά αντίστοιχο τρόπο που χρησιμοποιούμε την ονομασία Νίκαια για τη Γαλλική πόλη Nice.
**Infante: Τίτλος ευγενείας της Ισπανίας-Πορτογαλίας. Δίνονταν στα παιδιά των βασιλιάδων που δεν ήταν διάδοχοι του θρόνου (infantas για γυναίκες). Η Αγγλική μετάφραση-απόδοση είναι Prince – Πρίγκιπας και Πριγκίπισσα αντίστοιχα.

Ας πούμε τώρα και λίγα λόγια για τον Κάρολο Γ΄ των Βουρβόνων:
Ο Κάρολος Γ΄ των Βουρβόνων (1716-1788) ήταν βασιλιάς της Ισπανίας (1759-1788). Πιο πριν όμως στέφθηκε βασιλιάς της Νεάπολης και της Σικελίας (1735-1759) και ακόμη πιο πριν δούκας της Πάρμας (1732-1735). Ήταν οπαδός του πεφωτισμένου απολυταρχισμού.  Πρώτος γιος από τον δεύτερο γάμο του βασιλέως της Ισπανίας Φιλίππου Ε΄ από την δεύτερη σύζυγο του Ελισάβετ Φαρνέζε.
Την 1η Δεκεμβρίου 1734, μετά τη νίκη του Χοσέ Καρίγιο ντε Μοντεμάρ επί των Αυστριακών κηρύχθηκε βασιλιάς της Νάπολης και της Σικελίας. Αλλά ο ίδιος δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες, ενώ φορούσε σπάνια τη στρατιωτική στολή. Παραχώρησε (1735) την Πάρμα στον αυτοκράτορα Κάρολο ΣΤ΄ σε αντάλλαγμα της αναγνώρισης του ως βασιλιά της Νάπολης και της Σικελίας.
Η Νεάπολη και η Σικελία, ανήκαν από το 1714 και 1720 αντίστοιχα στους Αψβούργους της Αυστρίας. Κατά τον πόλεμο της Πολωνικής Διαδοχής κατακτήθηκαν, το 1734, από τους Ισπανούς του βασιλιά Φιλίππου Ε΄, ο οποίος, διεκδίκησε μετά το τέλος του πολέμου με επιτυχία για τον γιο του το βασίλειο της Νάπολης. Ο Κάρολος των Βουρβόνων, μετά την μάχη του Μπιτόντο κατέκτησε την Νάπολη και υιοθέτησε αρχικά το τίτλο Neapolis rex για να στεφθεί στη συνέχεια ως rex utriusque Siciliae στις 10 Μαΐου 1734. Ήταν η πρώτη φορά που η Νεάπολη και η Σαρδηνία εξυψώνονταν σε ένα ανεξάρτητο βασίλειο.  Η μεταρρυθμιστική πολιτική κατά την διάρκεια της Αυστριακής διοίκησης συνεχίστηκαν και από τους Βουρβόνους, που ακολουθώντας τα ναπολιτανικά συμφέροντα, υιοθέτησαν μια σειρά από καινοτομίες στον πολιτικό και διοικητικό χώρο του βασιλείου.
Το βασίλειο δεν απέκτησε μια εκ των πραγμάτων αυτονομία από την Ισπανία παρά μόνο μετά το τέλος των εχθροπραξιών και την συνθήκη ειρήνης της Βιέννης το 1738 που τερμάτισε τον πόλεμο.
Λόγω των συνεχόμενων πολέμων και των κινδύνων που συνέτρεχε η Νεάπολη, ο Τανούτσι, υπουργός Δικαιοσύνης, υποστήριξε την μεταφορά της πρωτεύουσας στο Μέλφι, πρώτη πρωτεύουσα των Νορμανδών. Η στρατηγική θέση της πόλης ήταν πολύ καλύτερη από αυτή της Νάπολης καθώς, ευρισκόμενη στο κέντρο του ηπειρωτικού κορμού της χερσονήσου, είχε την προστασία των βουνών και απείχε πολύ από τους κινδύνους που έρχονταν από τη θάλασσα. Τον Αύγουστο του 1744, τα στρατεύματα του Καρόλου νίκησαν εκ νέου τους αυστριακούς στη μάχη του Βελέτρι.
Στο εσωτερικό μέτωπο, ο Κάρολος ακολούθησε μια διφορούμενη πολιτική. Αρχικά ενίσχυσε την εκκλησία, ευνοώντας την ίδρυση ενός δικαστηρίου της Ιεράς Εξέτασης στο Παλέρμο. Στη συνέχεια ωστόσο, με το τέλος των εχθροπραξιών και των κινδύνων για τον βασιλικό του τίτλο, διόρισε πρωθυπουργό τον Μπερνάρντο Τανούτσι, που ανέτρεψε την προηγούμενη στρατηγική του Καρόλου κι επιτέθηκε στα εκκλησιαστικά προνόμια. Το 1741, με μια συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών, μειώθηκε δραστικά το δικαίωμα ασύλου στις εκκλησίες και άλλου τύπου ασυλίες ενώ φορολογήθηκε η εκκλησιαστική περιουσία. Τότε ιδρύθηκε η Giunta di Commercio («Εμπορικό Συμβούλιο»), με σκοπό την απελευθέρωση του εμπορίου, που ωστόσο είχε μονάχα περιορισμένα αποτελέσματα καθώς συγκρούστηκε με την φεουδαρχική πραγματικότητα των αγροτικών περιοχών του βασιλείου. Οι μεταρρυθμίσεις επανέφεραν το παλαιό κτηματολόγιο και τα κρατικά ταμεία ενισχύθηκαν αρκετά.
Το 1755 ιδρύθηκε στο πανεπιστήμιο της Νεάπολης η πρώτη έδρα οικονομικών στην Ευρώπη, με το τίτλο «έδρα του εμπορίου και της μηχανικής» με τα μαθήματα να γίνονται στα ιταλικά και όχι στα λατινικά. Τέτοιες εξελίξεις είχαν θετικό αντίκτυπο στα έργα που πραγματοποιήθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Τιέρα ντε Λαβόρο, όπως το παλάτι της Καζέρτα και του αστικού εκσυγχρονισμού της ομώνυμης πόλης βάσει σχεδίων του Λουίτζι Βανβιτέλι. Την ίδια εποχή, στην πρωτεύουσα του βασιλείου, ο Τζουζέπε Σαμαρτίνο πραγματοποιούσε στην Καπέλα Σανσεβέρο ένα από τα πιο γνωστά γλυπτικά σύνολα της Ιταλίας. Ο φορμαλισμός και ο στιλιστικός του μοντερνισμός προκάλεσαν διαμάχες στους, συνηθισμένους σε έργα του μανιερισμού και του μπαρόκ, καθολικούς της Νεάπολης.
Δίπλα στο βασιλικό παλάτι του Πόρτιτσι, που προοριζόταν για προσωρινή κατοικία του Καρόλου πριν την Καζέρτα, ο βασιλιάς ίδρυσε ένα μεγάλο αρχαιολογικό μουσείο όπου συγκεντρώθηκαν τα ευρήματα των πρόσφατων ανασκαφών από την Ηράκλεια και την Πομπηία.
Το 1759 πέθανε ο Βασιλιάς Φερδινάνδος ΣΤ΄ της Ισπανίας, αδερφός του Καρόλου, χρίζοντάς τον αυτόματα διάδοχο του θρόνου. Για τον θρόνο της Νεάπολης και της Σικελίας, αφού απορρίφτηκαν τόσο ο πρωτότοκος του Καρόλου, Φίλιππος, λόγω διανοητικής ανεπάρκειας και ο δευτερότοκος, Κάρολος Αντώνιος, που προοριζόταν για την διαδοχή του θρόνου της Ισπανίας, επιλέχθηκε τελικά ο τριτότοκος και γεννημένος το 1751, Φερδινάνδος, τέταρτος στη σειρά για το βασίλειο της Νεάπολης.