Γειά σας φίλοι μου συλλέκτες,
Σήμερα θα σας κάνω μια βαθιά βουτιά στο χρόνο. Σας παρουσιάζω ένα τάληρο της συλλογής μου από το 1537. Συγκεκριμένα είναι από τη Σαξονία (τότε Γερμανικό κράτος). Μπορεί να θεωρηθεί ως ένα από τα πρώτα τάληρα, αν λάβετε υπόψη ότι το πρώτο τάληρο κόπηκε το 1519 (μόλις 18 χρόνια πριν). Το ότι είναι ένα από τα πρώτα φαίνεται και από τα εξής:
Ο προσανατολισμός του είναι τυχαίος. Δεν συμβαδίζει η μία όψη με την άλλη ούτε κάθετα ούτε οριζόντια.
Δεν έχουμε απεικόνιση του θυρεού στη μία πλευρά, αλλά δύο απεικονίσεις ηγεμόνων.
Δεν υπάρχει σχέδιο ή γράμματα στην άκρη του νομίσματος (edge), είναι δηλ. λείο.
Μερικά χαρακτηριστικά:
Τα τάληρα αυτά κόπηκαν την περίοδο 1534-1539 από το νομισματοκοπείο του Annaberg
Βάρος: 28.83 gr.
Διάμετρος: 39 mm
Βιβλιογραφία: Davenport 9721, Schnee 72, KM-199.RR
Μπροστά: Προτομή του Ιωάννη Φρειδερίκου I του “Μεγαλόψυχου” με ένα σπαθί στο στήθος και την επιγραφή IOHAN (λιοντάρι) FRI . EL (θυρεός του Meissen) EC . DVX (ασπίδα της Σαξονίας) SAX . F . F (θυρεός της Θουρηγκίας)
Πίσω: Προτομή του Γεωργίου με την επιγραφή GEOR (λιοντάρι) DVX . SA (αετός) X . FIE . F (λιοντάρι) . A . 1537 (θυρεός της Σαξονίας)
Ίσως να μπερδεύεστε αλλά άλλο πράγμα το Δουκάτο της Σαξονίας, και άλλο πράγμα το Εκλεκτοράτο της Σαξονίας. Οι εδαφικές περιοχές είναι σε μεγάλο βαθμό ίδιες, αλλά δεν συμπίπτουν (όποιος γνωρίζει λεπτομέρειες, ας συμπλήρώσει).
Ο Johann Frederick I 1503 1554), ήταν εκλέκτορας* της Σαξονίας και επικεφαλής της Προτεσταντικής Συνομοσπονδίας της Γερμανίας (Schmalkaldic League - συμμαχία αμυντικής άμυνας των πριγκίπων, οι οποίοι ήταν επίσης θρησκευτικοί μεταρρυθμιστές, που συμφωνήθηκε στην πόλη Schmalkalden στη δυτική Θουριγγία το 1530)
Το 1532, ο Johann Frederick διαδέχθηκε τον πατέρα του ως εκλέκτορας. Στην αρχή βασίλεψε με τον ετεροθαλή αδερφό του, Τζων Έρνεστ, αλλά το 1542 έγινε μοναδικός ηγεμόνας.
Ο καγκελάριος Brück, ο οποίος για χρόνια είχε καθοδηγήσει τις ξένες σχέσεις της χώρας με ικανότητα και σύνεση, παρέμεινε και ο σύμβουλος του, αλλά ο ανοικτός και παρορμητικός χαρακτήρας του τον οδήγησε συχνά να αγνοήσει τις προτάσεις του πιο έμπειρου συμβούλου του, εκθέτοντας τη χώρα του σε κίνδυνο.
Συνέστησε την Λουθηρανική Εκκλησία του κράτους Έλαβε μια σταθερότερη και πιο αποφασισμένη στάση από τον πατέρα του υπέρ της Schmalkaldic League, Ήταν αντίθετος σε όλες τις προτάσεις των Παπών Κλήμη VII και Παύλου ΙΙΙ για να υποστηρίξει τη σύγκληση Γενικού Συμβουλίου, επειδή ήταν πεπεισμένος ότι θα εξυπηρετούσε μόνο "για τη διατήρηση της παπικής και αντιχριστιανικής κυριαρχίας". Αλλά για να είναι προετοιμασμένος για κάθε γεγονός, ζήτησε από τον Λούθηρο να συνοψίσει όλα τα άρθρα στα οποία θα προσχωρούσε ενώπιον ενός συμβουλίου και ο Λούθηρος έγραψε τα άρθρα του Schmalkald. Το 1537 το συμβούλιο αρνήθηκε τις θέσεις του Λούθηρου και ο εκλέκτορας ήρθε σε σύγκρουσε με τον Πάπα και τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Ακολούθησε τις προσπάθειες συμφωνίας κατά τη διάσκεψη του Ρέγκενσμπουργκ το 1541 με καχυποψία και αρνήθηκε να δεχθεί το άρθρο σχετικά με την αιτιολόγηση που είχε συνταχθεί υπό την εποπτεία του Gasparo Contarini για να ταιριάξει και τα δύο μέρη και ο σταθερός σύμβουλος του Luther τον επιβεβαίωσε αποστροφή. Οι προσπάθειες σε συμφωνία απέτυχαν και ο εκλογέας συνέβαλε ελάχιστα στη διεύρυνση του κόλπου με την παρέμβασή του στις εκκλησιαστικές υποθέσεις του Halle και βοηθώντας την αναμόρφωση που είχε εισαγάγει εκεί ο Justus Jonas. Η στάση του έγινε όλο και πιο πεισματική και ανεξάρτητα από τις συνέπειες, όχι προς όφελος του Προτεσταντικού αιτίου.
Η εμμονή του στον Προτεσταντισμό τον έφεραν σε σύγκρουση με τον Αυτοκράτορα των Αψβούργων Κάρολο V, ωστόσο το 1541 ο Αυτοκράτορας υποχώρησε και αναγνώρισε όλες τις καινοτομίες που είχαν κάνει οι Ευαγγελιστές μεταξύ 1532 και 1541 επειδή χρειαζόταν τη βοήθεια των Προτεσταντών εναντίον της Γαλλίας. Ο John Frederick πίστευε πραγματικά ότι η ειρήνη είχε έρθει και συνέχισε τις εκκλησιαστικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα του.
Όταν ξέσπασε ο πόλεμος του Schmalkaldic το 1546, κινήθηκε προς τα νότια ως επικεφαλής των στρατευμάτων του, αλλά η απροσδόκητη εισβολή της χώρας του από τον εξάδελφό του Duke Maurice τον υποχρέωσε να επιστρέψει. Κατάφερε να ξανακερδίσει το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών του και να αποκρούσει τον Maurice, αλλά ξαφνικά ο αυτοκράτορας του επιτέθηκε ξαφνικά. Στη μάχη του Mühlberg, 24 Απριλίου 1547, ο Αυτοκράτορας διέλυσε τον στρατό του. Ο ίδιος πιάστηκε αιχμάλωτος από τον Charles V και τον εξόρισε στη Worms.
Ο αυτοκράτορας Κάρολος V τον καταδίκασε σε θάνατο ως επαναστάτη. Αλλά να μην χάσει χρόνο στην πολιορκία του Wittenberg, την οποία υπερασπίστηκε η σύζυγος του Johann Frederick, Sybille, δεν εκτέλεσε την ποινή και άρχισε διαπραγματεύσεις. Για να σώσει τη ζωή του, να προστατεύσει τη σύζυγό του και τους γιους του και να αποτρέψει περαιτέρω εχθροπραξίες, ο Johann Frederick συνθηκολόγησε και, αφού αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την κυβέρνηση της χώρας του υπέρ του Maurice της Σαξονίας, η καταδίκη του μετατράπηκε σε ισόβια φυλάκιση.
Δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερος και μεγαλόψυχος από ό, τι στις ημέρες της αιχμαλωσίας του, όπως προκύπτει από την αλληλογραφία με τα παιδιά του, τη σύζυγό του και τους συμβούλους του. Φίλοι και εχθροί αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν την ήρεμη συμπεριφορά του, την ακλόνητη πίστη του και το μεγαλείο του σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Αυτός αρνήθηκε σταθερά να παραιτηθεί από την προτεσταντική πίστη παρ’ ότι του προτάθηκε η ελευθερία σε αντάλλαγμα.
Η ξαφνική επίθεση στον Αυτοκράτορα από τον εκλεκτό του Maurice έβαλε τέλος στη φυλάκιση του John Frederick και απελευθερώθηκε την 1η Σεπτεμβρίου του 1552. Αυτός αρνήθηκε κατηγορηματικά να συμμορφωθεί σε θέματα θρησκείας με τις αποφάσεις ενός μελλοντικού συμβουλίου ή δίαιτας, Ήταν αποφασισμένος να τηρήσει την πίστη του μέχρι τον τάφο του. Το ταξίδι της επιστροφής του ήταν μια πορεία θριάμβου. Μετέφερε την έδρα της κυβέρνησης στη Βαϊμάρη και αναμόρφωσε τις συνθήκες της χώρας του, αλλά πέθανε μέσα σε δύο χρόνια. Ένα ειδικό αντικείμενο της φροντίδας του ήταν το Πανεπιστήμιο της Jena, το οποίο σχεδίαζε στη θέση του Wittenberg, το οποίο είχε χάσει (1547). Πέθανε στη Βαϊμάρη της Γερμανίας.
Ο Γεώργιος ο Γενειοφόρος, δούκας της Σαξονίας (1471 - 1539), ήταν δούκας της Σαξονίας από το 1500 έως το 1539. Ο δούκας Γιώργος ήταν μέλος του Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος**.
Από την αρχή της μεταρρύθμισης το 1517, ο Δούκας Γιώργος στρέφει τις ενέργειές του κυρίως στις εκκλησιαστικές υποθέσεις. Υπήρξε όσο λίγοι προσηλωμένος στην επίσημη Καθολική Εκκλησία, υπερασπίστηκε τα δικαιώματά της και καταδίκασε έντονα κάθε καινοτομία. Στην αρχή δεν ήταν αντίθετος στον Λούθηρο, αλλά με το πέρασμα του χρόνου η διαμάχη μεταξύ τους υπήρξε έντονη.
Ο δούκας δεν ήταν τυφλός στις αναμφισβήτητες καταχρήσεις που υπήρχαν εκείνη την εποχή στην Εκκλησία. Το 1521, όταν οι Γερμανοί πρίγκιπες παρέδωσαν ένα βιβλίο που περιείχε ένα κατάλογο «παραπόνων» σχετικά με την κατάσταση της Εκκλησίας, ο Γιώργος πρόσθεσε για τον εαυτό του δώδεκα συγκεκριμένες καταγγελίες. Μερικά χρόνια αργότερα, έγραψε ένα βίαιο πρόλογο σε μια μετάφραση της Καινής Διαθήκης, που εκδόθηκε υπό την εντολή του, ως αντιστάθμισμα της έκδοσης του Luther. Λουθηρανικά βιβλία κατασχέθηκαν με τη διαταγή του, αν και επέστρεψε το κόστος των βιβλίων. Αποδείχθηκε σκληρός διώκτης των Λουθηρανών, αποφασίζοντας ότι η χριστιανική ταφή έπρεπε να αρθεί στους αποστάτες Λουθηρανούς. Για όσους όμως απλώς κρατούσαν αντι-καθολικές απόψεις, η τιμωρία ήταν μόνο η απέλαση από το δουκάτο. Το 1525, ο Δούκας Γιώργος σχημάτισε, με κάποιους άλλους Γερμανούς ηγέτες, τη League of Dessau, για την προστασία των καθολικών συμφερόντων.
Η έντονη δραστηριότητα που επέδειξε ο δούκας δεν στέφθηκε με επιτυχία, καθώς στα εκκλησιαστικά-πολιτικά ζητήματα είδε με λύπη τη σταδιακή παρακμή του καθολικισμού και την εξάπλωση του λουθηρανισμού, παρά τις σοβαρές προσπάθειές του και τη βίαιη απαγόρευση του νέου δόγματος. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της ζωής του Τζωρτζ, ο γιος του Φίλιππος της Έσσης και ο αδελφός του Χάινριτς εντάχθηκαν στους Μεταρρυθμιστές. Πέρασε τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του στις προσπάθειες να εξασφαλίσει έναν καθολικό διάδοχο, έτσι ώστε να ελέγξει τη διάδοση των λουθηρανικών απόψεων. Ο μόνος από τους γιους του Γεωργίου που ζούσε τότε ήταν ο αδύναμος και άγαμος Φρέντερικ. Πρόθεση του πατέρα του ήταν ότι ο Φρέντερικ θα έπρεπε να κυβερνά με τη βοήθεια ενός συμβουλίου. Στις αρχές του 1539, ο Frederick παντρεύτηκε την Ελισάβετ του Mansfeld, αλλά πέθανε λίγο αργότερα, χωρίς να αφήνσει κληρονόμο. Σύμφωνα με την πράξη διακανονισμού του 1499, ο προτεσταντικός αδελφός του Γεώργιος Heinrich ήταν τώρα κληρονόμος. Αλλά ο Γεώργιος, αγνοώντας τη θέληση του πατέρα του, προσπάθησε να αποξενώσει τον αδελφό του και να κληροδοτήσει το δουκάτο στον Φερδινάνδο, αδελφό του Καρόλου V. Ο αιφνίδιος θάνατός του εμπόδισε την πραγματοποίηση αυτής της πρόθεσης.
*Οι εκλέκτορες αποτελούσαν ένα σώμα που εξέλεγε τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (δηλ. τους Αψβούργους).
**Το Τάγμα του Χρυσόμαλλου Δέρατος είναι ένα Ρωμαιοκαθολικό Τάγμα που ιδρύθηκε στη Μπριζ από τον Φίλιππο Γ ', τον Δούκα της Βουργουνδίας το 1430, για να γιορτάσει τον γάμο του με την Πορτογαλική πριγκίπισσα Infanta Isabella της Πορτογαλίας, κόρη του βασιλιά Ιωάννη Α΄ Πορτογαλίας. Έγινε ένα από τα πιο διάσημα τάγματα στην Ευρώπη. Σήμερα υπάρχουν δύο κλάδοι του Τάγματος, δηλαδή το Ισπανικό και το Αυστριακό Δέρας. Οι σημερινοί μεγάλοι κύριοι του Τάγματος είναι ο Φελίπε VΙ, βασιλιάς της Ισπανίας, και ο Karl von Habsburg, εγγονός του αυτοκράτορα Κάρολου Α΄ της Αυστρίας αντίστοιχα.
