Τάληρα της συλλογής μου

[Γιωργος P.]

Υπάρχει η περίπτωση να είναι καθαρισμένο, είτε με οξύ είτε με δόνηση, με σκοπό την επιχρυσωση ηλεκτρολυτικα.
Με υδροχλωρικο οξύ, αφήνει ανέπαφο το ασημι και τρώει σε σημεία τον χαλκό που πιθανώς να έχει για πρόσμιξη.
Ο καθαρισμός με δονηση (συνήθη για μικρά αντικειμενα) λειτουργεί σαν αμμοβολη και αφήνει τέτοια πορωδη επιφάνεια που είναι πολύ χρήσιμη για να κολλήσει το μέταλλο στην ηλεκτρολυση.
Μη με παρεξηγήσετε, λέω μια θεωρία...

[kostakis88]

Ενδιαφερον η ιδεα σου..για πες μου ομως κ μια ολοκληρωμενη ιδεα για να ταιριαξει..δηλαδη ας πουμε οτι ειναι ενα γνησιο ecu σε χαμηλη κατασταση.το εχει ο χ κ το επιχρυσωνει για να το κανει δωρο.με την κατασταση που βρισκεται τωρα,ποτε χρονολογεις την επεμβαση που εγινε συμφωνα μς το σκεπτικο σου?επισης,μιλησες για δυο διαφορετικες τεχνικες στο ιδιο νομισμα.μπορει να συμβει αυτο?

[Γιωργος P.]

Το 85% των σημερινων μεταλλουργικών και χημικών κατεργασιών είναι γνωστά στους αλχημιστές από το 14ο αιωνα! Είναι τραβηγμένο ομως να ισχυριστουμε κάτι τέτοιο στην προκειμένη περίπτωση! Πιστεύω ότι τουλάχιστον η επιχρυσωση είναι σύγχρονη δουλεια. Πιστεύω όμως ότι είναι και χυτο άρα κοπια...  
Κάποιος πιο έμπειρος νομισματικά και με προηγούμενη εμπειρία σε παρόμοια περίπτωση θα δώσει μάλλον πιο αξιόπιστη προσέγγιση....

[Γιωργος P.]

Πάντως και οι δύο τεχνικές είναι πανεύκολο και γίνονται με καθημερινά υλικα! Το ερώτημα είναι γιατί κάποιος να μπει στον κόπο να το κανει? Εκτός κι αν είναι κοσμηματοπωλης...

[kostakis88]

επανερχομαι με τις μετρησεις.

                                     βαρος(γρ) - διαμετρος(χιλ) - παχος(χιλ)
crucione                            29,47      -      40,08       -     2
ducato                              22,40      -      40           -     1,9/2,1
crucione με κρικο                26,59      -      39,2         -     3
ecu                                  23,78      -       41           -     2

ολα αυτα,με ζυγαρια που χανει και δειχνει το 5 shillings 1953  στα 28,26γρ αντι για 28,28

[thaler]

Κώστα, σύμφωνα με τις μετρήσεις σου, και λαμβάνοντας υπόψη ότι τα νομίσματα είναι φθαρμένα, άρα έχουν κάποιες απώλειες:
1)Για το  crucione είναι αυτές που θα έπρεπε, με μικρές διαφορές, λόγω φθοράς.
2)Για το ducato είναι αυτές που θα έπρεπε, αν και το κανονικό του βάρος είναι 23,4 γραμμάρια, ένα δηλαδή γραμμάριο παραπάνω. Ωστόσο νομίζω πως είναι στα πλαίσια της φθοράς και ίσως της διαφοράς κοπής (σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν αποκλίσεις λόγω σφαλμάτων των νομισματοκοπείων).
3)Για το crucione με κρίκο το κανονικό του βάρος είναι περίπου 29.3 - 29,5, η διάμετρός του μεταξύ 40-41mm. Υπάρχει δηλ. αρκετή διαφορά στο βάρος και τη διάμετρο (δεν βρήκα στοιχεία για το πάχος). Άρα το νόμισμα δεν νομίζω πως μπορεί να θεωρηθεί γνήσιο (αντίθετα, θα έπρεπε να ήταν βαρύτερο, αν αναλογιστούμε και το βάρος του κρίκου).
4)Για το ecu το κανονικό του βάρος είναι γύρω στα 29.48 γραμμάρια, το πάχος του στα 2.7mm και η διάμετρος γύρω στα 42 mm. Συνεπώς νομίζω πως και αυτό απέχει αρκετά από τα κανονικά μεγέθη (η φθορά δεν νομίζω πως δικαιολογεί αυτές τις διαφορές).
Άρα νομίζω πως τελικά τα δύο τελευταία είναι κόπιες.
Αν άλλος έχει διαφορετικές μετρήσεις και συμπεράσματα, καλό είναι να τις ακούσουμε.

[kostakis88]

στελιο,καλησπερα..

σχετικα με το δουκατο,πιθανον να εχει να κανει με τον δισκο ο οποιος σε καποια σημεια ειναι πιο λεπτος απο αλλα,και για αυτο εχω γραψει στο παχος ενα ευρος μετρησης.

σχετικα με το crucione με τον κρικο,εκτος οτι ειναι λιωμα,οπως ανεφερα και σε αλλο μου ποστ παραπανω, ειναι και μικροτερο απο το κανονικο γιατι ολη του η περιφερει ειναι ξυσμενη.και απο τις μετρησεις βγαινει οτι εχει φαγωθει ενα ολοκληρο χιλιοστο αν οχι κ παραπανω.ετσι θεωρω οτι δικαιολογειται η διαφορα βαρους..

οσο για το ecu,οι μετρησεις αλλα και οι φωτο που ανεβασα,αποδεικνυουν τελικα οτι δεν ειναι γνησιο..

[thaler]

Μέρος Πρώτο
Με αφορμή την πολύ ωραία παρουσίαση του επίσης πολύ ωραίου τάληρου, γνωστού και ως crucione, του Φραγκίσκου των Αψβούργων του 1794 από τον φίλο kostakis88, με την άδειά του, θα σας δώσω μερικές πληροφορίες για αυτόν τον Αυτοκράτορα. Πρώτα πρέπει όμως να αναφέρω πως τα τάληρα που κόπηκαν στο Μιλάνο (Μ) είναι τα μόνα που αναφέρουν στην επιγραφή τους  ''FRANCISC. II. D.G. ...". Όλα τα άλλα έχουν την επιγραφή "FRANC•II•D•G. ..."
Ο Φραγκίσκος Β΄ (Franz II., 12 Φεβρουαρίου 1768 - 2 Μαρτίου 1835) ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας* (1792 - 6 Αυγούστου 1806), οπότε και έχασε την αυτοκρατορία μετά την ήττα του από τον Μέγα Ναπολέοντα στη Μάχη του Άουστερλιτς. Το 1804 ίδρυσε την Αυστριακή αυτοκρατορία** και έγινε ο πρώτος αυτοκράτορας της Αυστρίας, ως Φραγκίσκος Α΄ (1804 - 1835), ενώ είναι ο μοναδικός στην ιστορία που είχε τον τίτλο του διπλού αυτοκράτορα (1804 - 1806) Γερμανίας και Αυστρίας. Είχε, επίσης, τον τίτλο των βασιλέων της Ουγγαρίας- Κροατίας - Σλοβενίας και του πρώτου προέδρου της Γερμανικής Ομοσπονδίας (1815)***. Εξακολούθησε τους πολέμους κατά του μέγα Ναπολέοντα γνώρισε νέες ήττες κοντά στο Αούστερλιτς, ενώ αναγκάστηκε να του δώσει σύζυγο την θυγατέρα του Μαρία Λουίζα στις 10 Μαρτίου 1810. Μετά την εκθρόνιση του Ναπολέοντα ήταν βασικό μέλος της Ιεράς Συμμαχίας, υπό τη διοίκηση του πρίγκηπα Μέττερνιχ****.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του αυτοκράτορα Λεοπόλδου Β΄ και της Μαρίας Λουίζας της Ισπανίας κόρης του βασιλιά Καρόλου Γ΄ της Ισπανίας, γεννήθηκε στη Φλωρεντία, στην Τοσκάνη, όπου ο πατέρας του Λεοπόλδος ήταν μέγας δούκας (1765 - 1790). Είχε ευτυχισμένη παιδική ηλικία με λαμπρές σπουδές στην Βιέννη αφού προοριζόταν από τον πατέρα του και τον άτεκνο θείο του Ιωσήφ σαν μελλοντικός αυτοκράτορας. Εκπαιδεύτηκε από τον ίδιο τον θείο του αυτοκράτορα Ιωσήφ κάτω από μεγάλη αυστηρότητα και πειθαρχία.
Με τον θάνατο του θείου του Ιωσήφ (1790) ο πατέρας του Λεοπόλδος έγινε αυτοκράτορας και ο ίδιος ο Φραγκίσκος διάδοχος του θρόνου, με τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του Λεοπόλδου στις 1 Μαρτίου 1792 έγινε ο ίδιος ο Φραγκίσκος αυτοκράτορας σε ηλικία 24 ετών πολύ νωρίτερα απ' ό,τι θα περίμενε. Βρέθηκε αμέσως αντιμέτωπος με τις απειλές του Ναπολέοντα για ελευθερία και ισότητα, είχε ιδιαίτερες σχέσεις φόβου με την Γαλλία αφού η θεία του, Μαρία Αντουανέτα, αποκεφαλίστηκε στην γκιλοτίνα από τους Γάλλους επαναστάτες. Ο Φραγκίσκος, γενικά, ήταν αδιάφορος για τη μοίρα της (δεν είχε στενές επαφές με τον πατέρα του, και παρόλο που ο Φραγκίσκος την είχε συναντήσει, είχαν περάσει πολλά χρόνια για να τη θυμάται). Ο Γιώργος Ντάντον προσπάθησε να διαπραγματευτεί με τον αυτοκράτορα για την απελευθέρωση της Μαρίας Ανουανέτας, αλλά ο Φραγκίσκος δεν ήταν πρόθυμος να κάνει οποιεσδήποτε παραχωρήσεις σε αντάλλαγμα της ελευθερίας της.
Αργότερα, οδήγησε την Αυστρία στους Γαλλικούς επαναστατικούς πολέμους.
Με τη συνθήκη του Campo Formio, παρέδωσε στη Γαλλία την αριστερή όχθη του Ρήνου με αντάλλαγμα τη Βενετία και τη Δαλματία. Αγωνίστηκε και πάλι ενάντια στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του Δεύτερου και του Τρίτου Συνασπισμού, όταν μετά από μια συντριπτική ήττα στο Αούστερλιτς, έπρεπε να συμφωνήσει με τη Συνθήκη του Πρέσμπουργκ,  στην αποδυνάμωση της Αυστριακής Αυτοκρατορίας και στην αναδιοργάνωση της Γερμανίας με ένα ναπολεόντιο σχέδιο που θα ονομαζόταν Συνομοσπονδία του Ρήνου. Σε αυτό το σημείο, πίστευε ότι η θέση του ως ιερού Ρωμαίου αυτοκράτορα είχε τερματιστεί, οπότε στις 6 Αυγούστου 1806, παραιτήθηκε από το θρόνο. Είχε προβλέψει όμως αυτή την εξέλιξη γιατί δύο χρόνια νωρίτερα, ως αντίδραση στον Ναπολέοντα που έκανε τον εαυτό του αυτοκράτορα, είχε ανεβάσει την Αυστρία σε καθεστώς αυτοκρατορίας. Ως εκ τούτου, μετά το 1806, βασιλεύει ως Φραγκίσκος I, αυτοκράτορας της Αυστρίας.
Το 1809, ο Φραγκίσκος επιτέθηκε στη Γαλλία και πάλι, ελπίζοντας να επωφεληθεί από τον πόλεμο της Ιβηρικής χερσονήσου που έδωσε στον τον Ναπολέοντα την Ισπανία. Ηττήθηκε και πάλι και αυτή τη φορά αναγκάστηκε να συμμαχήσει με τον Ναπολέοντα, και έδωσε την κόρη του Marie-Louise γυναίκα στον Ναπολέοντα . Οι ναπολεόντιοι πόλεμοι εξασθένησαν δραστικά την Αυστρία και απειλούσαν την υπεροχή της ανάμεσα στα κράτη της Γερμανίας, μια θέση που τελικά θα παραχωρούσε στο Βασίλειο της Πρωσίας.
Το 1813, για τέταρτη και τελευταία φορά, η Αυστρία στράφηκε ενάντια στη Γαλλία και ενώθηκε με τη Μεγάλη Βρετανία, τη Ρωσία, τη Πρωσία και τη Σουηδία στον πόλεμο εναντίον του Ναπολέοντα. Η Αυστρία διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην τελική ήττα της Γαλλίας - σε αναγνώριση του γεγονότος αυτού, ο Φραγκίσκος, εκπροσωπούμενος από τον Clemens von Metternich, προήδρευσε το συνέδριο της Βιέννης συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της Ευρωπαϊκής Συμφωνίας και της Ιερής Συμμαχίας, εισάγοντας μια εποχή συντηρητισμού στην Ευρώπη. Η Γερμανική Συνομοσπονδία, μια χαλαρή ένωση κρατών της Κεντρικής Ευρώπης, δημιουργήθηκε από το Κογκρέσο της Βιέννης το 1815 για να οργανώσει τα επιζώντα κράτη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το συνέδριο ήταν ένας προσωπικός θρίαμβος για τον Φραγκίσκο, αν και υπονόμευσε τους συμμάχους του Τσάρο Αλέξανδρο και Frederick William III της Πρωσίας με τη διαπραγμάτευση μυστικής συνθήκης με τον παλινορθωμένο Γάλλο βασιλιά Louis XVIII.
Τα βίαια γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης εντυπωσίασαν βαθιά τον Φραγκίσκο (όπως και όλους τους άλλους ευρωπαίους μονάρχες) και κατέληξε σε δυσπιστία σε οποιαδήποτε μορφή ριζοσπαστισμού. Το 1794 ανακαλύφθηκε μια συνωμοσία «Ιακωβίνων» στους αυστριακούς και ουγγρικούς στρατούς. Η δίωξη υπήρξε άμεση και σκληρή. Στο ίδιο πνεύμα, τo 1797 συλλαμβάνεται ο Ρήγας Φεραίος στην Τεργέστη (τότε υπό την ηγεμονία του Φραγκίσκου) και αργότερα παραδίδεται στους Τούρκους οι οποίοι τον στραγγαλίζουν, μετά από φρικτά βασανιστήρια. Η πολυεθνικότητα του κράτους του και ο φόβος διάσπασής του ήταν μια από τις κύριες αιτίες για την εχθρική στάση του Φραγκίσκου απέναντι στην Ελληνική Επανάσταση, καθ' όλη τη διάρκειά της.
Ο Φραγκίσκος ήταν καχύποπτος και δημιούργησε ένα εκτεταμένο δίκτυο αστυνομικών κατασκόπων και λογοκριτών για την παρακολούθηση κάθε διαφωνίας (ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του, καθώς το Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης είχε την πιο αποτελεσματική μυστική αστυνομία στην Ευρώπη).  Ακόμη και η οικογένειά του δεν διέφυγε από την προσοχή του. Οι αδελφοί του, οι Αρχιδούκες Charles και Johann παρακολουθούνταν πάντα από κατασκόπους. Η λογοκρισία ήταν επίσης διαδεδομένη.
Στα μεταγενέστερα χρόνια της βασιλείας του περιόρισε στις στρατιωτικές δαπάνες, απαιτώντας να μην υπερβαίνουν τα σαράντα εκατομμύρια φλορίνια ετησίως. Λόγω του πληθωρισμού αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανεπαρκή χρηματοδότηση, με το μερίδιο του στρατού επί των συνολικών δαπανών να μειώνεται από 50%  το 1817 σε μόλις 23% το 1830.

*Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία: Μεσαιωνική αυτοκρατορία της κεντρικής Ευρώπης. Ως τυπική απαρχή της αναφέρεται το 961 (με ιδρυτή τον Όθωνα Α’ τον Μεγάλο) και ως τυπική λήξη της το 1806, οπότε ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Β’ των Αψβούργων παραιτήθηκε από τον τίτλο του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Ως ουσιαστική απαρχή της αναφέρεται η νύχτα των Χριστουγέννων του έτους 800, όταν o πάπας Λέων Γ’ έστεψε στη Ρώμη τον Κάρολο τον Μέγα (Καρλομάγνο) άγιο Ρωμαίο αυτοκράτορα, βασιλιά των Φράγκων (κληρονομικώ δικαίω), βασιλιά των Λογγοβαρδών (κατακτητικώ δικαίω), υπερασπιστή της χριστιανικής θρησκείας εναντίον των Αράβων της Ισπανίας και προπαγανδιστή της στους βαρβάρους της Γερμανίας, που σχεδόν την είχε υποτάξει. Την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία οι ιδρυτές της την είχαν ονειρευτεί όχι ως ένα καινούργιο κράτος, αλλά ως επάνοδο – που την είχε αποφασίσει η θεία πρόνοια και την πραγματοποίησε ο πάπας – της παλαιάς Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από την Ανατολή, όπου την είχε μεταφέρει ο Μέγας Κωνσταντίνος, στη Δύση και επίσης ως αποκατάσταση της Ρώμης ως πρωτεύουσας, αντί του Βυζαντίου.
Αν και το αξίωμα του Άγιου Ρωμαίου Αυτοκράτορα ήταν αιρετό, ο Οίκος των Αψβούργων έφερε τον τίτλο από το 1440 (με μια σύντομη διακοπή) και η Αυστρία ήταν ο πυρήνας των εδαφών τους.

[thaler]

Μέρος Δεύτερο
**Η Αυστριακή Αυτοκρατορία (γερμανικά: Kaiserthum Oesterreich) ήταν μια κρατική οντότητα των νεότερων χρόνων που σχηματίστηκε γύρω από ένα τμήμα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με επίκεντρο αυτό που είναι σήμερα η Αυστρία, και που επισήμως διήρκεσε από το 1804 έως το 1867. Την διαδέχθηκε η Αυτοκρατορία της Αυστροουγγαρίας, η οποία ανακηρύχθηκε μετά την στέψη του αυτοκράτορα της Αυστρίας και ως βασιλιά της Ουγγαρίας, στο πλαίσιο μιας διπλωματικής κίνησης η οποία αναβάθμισε το καθεστώς της Ουγγαρίας εντός της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, ως αποτέλεσμα του Αυστρο-ουγγρικού Συμβιβασμού του 1867. Η Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορία (1867-1918) διαλύθηκε από τους νικητές με τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και διαμελίστηκε σε ξεχωριστά νέα κράτη.
Ο όρος «Αυστριακή Αυτοκρατορία» χρησιμοποιείται επίσης (καταχρηστικά) για τις κτήσεις των Αψβούργων πριν από 1804, οι οποίες δεν είχαν επίσημο συλλογικό όνομα, αν και Αυστρία είναι το πιο συχνό.
Η Αυστριακή Αυτοκρατορία ιδρύθηκε από τον Αψβούργο μονάρχη Φραγκίσκο Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (ο οποίος έγινε ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Α΄ της Αυστρίας), ως ένα κράτος που περιελάμβανε τις κτήσεις των Αψβούργων εντός και εκτός της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτή ήταν μια αντίδραση στην ίδρυση από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη της Πρώτης Γαλλικής Αυτοκρατορίας το 1804.
Η Αυστρία και μερικές ηγεμονίες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έλαβαν μέρος εναντίον του Ναπολέοντα και των Γερμανών συμμάχων του κατά τον Τρίτο Συνασπισμό που οδήγησε στην αποφασιστική της ήττα του Αούστερλιτς στις 2 Δεκεμβρίου του 1805. Στις 4 του ίδιου μήνα, έγινε κατάπαυση πυρός και διεξήχθησαν ειρηνευτικές συνομιλίες.
Ο Φραγκίσκος Β΄ συμφώνησε στην ταπεινωτική Συνθήκη του Πρεσβούργου (Δεκέμβριος 1805), πράγμα το οποίο πρακτικά σήμαινε την διάλυση της μακρόβιας Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με αναγνώριση της γαλλικής επιρροής στα απωλεσθέντα γερμανικά εδάφη, σε ένα πρόδρομο κράτος αυτού που έγινε η σύγχρονη Γερμανία, καθώς και άλλα μέτρα που εξασθένιζαν την Αυστρία και τους Αψβούργους με άλλους τρόπους. Οι κτήσεις των Αψβούργων στα εκτός Αυστρίας εδάφη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πέρασαν σε Γερμανούς συμμάχους του Ναπολέοντα, στον βασιλιάς της Βαυαρίας, στον βασιλιά της Βυρττεμβέργης και στον εκλέκτορα της Βάδης. Οι Αυστριακές διεκδικήσεις σε αυτά τα Γερμανικά κράτη εγκαταλείφθηκαν χωρίς εξαίρεση.
Μια συνέπεια αυτού ήταν ότι οκτώ μήνες μετά, στις 6 Αυγούστου 1806, ο Φραγκίσκος Β΄ διέλυσε την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, εξαιτίας της δημιουργίας της Συνομοσπονδίας του Ρήνου από τη Γαλλία, καθώς φοβόταν το ενδεχόμενο να τον διαδεχθεί ο Ναπολέων. Αυτή η πράξη δεν αναγνωρίσθηκε από τον Γεώργιο Γ' του Ηνωμένου Βασιλείου ο οποίος ήταν συγχρόνως εκλέκτορας του Ανόβερου και είχε ήδη χάσει τα Γερμανικά εδάφη του γύρω από το Ανόβερο προς όφελος του Ναπολέοντα. Οι αγγλικές διεκδικήσεις διευθετήθηκαν με την δημιουργία του Βασιλείου του Ανόβερου, ο θρόνος του οποίου κατείχετο από τους Βρετανούς διαδόχους του Γεωργίου έως την άνοδο της βασίλισσας Βικτωρίας, οπότε, λόγω της ισχύος στο Ανόβερο του Σαλικού Νόμου*****, πέρασε στον πέμπτο γιο του Γεωργίου Γ΄ της Αγγλίας.
Αφότου η Αυστρία ηττήθηκε στον Αυστροπρωσσικό Πόλεμο του 1866, και άφησε την Γερμανική Συνομοσπονδία, η Αυστριακή Αυτοκρατορία μεταβλήθηκε στην Αυστρουγγρική Αυτοκρατορία με τον Αυστροουγγρικό Συμβιβασμό του 1867, που έδινε στην Ουγγαρία ισότιμη θέση στη νέα κρατική οντότητα.

Δημιουργία της Αυστριακής Αυτοκρατορίας
Οι αλλαγές που διαμόρφωσαν την φύση της Αυστριακής Αυτοκρατορίας έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια διασκέψεων στο Ράσταττ (1797–1799) και στο Ρέγκενσμπουργκ (1801–1803). Στις 24 Μαρτίου 1803, διακηρύχθηκε η Reichsdeputationshauptschluss (Διακανονισμός), η οποία μείωσε δραματικά τον αριθμό των εκκλησιαστικών κρατών της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από 81 σε μόνο 3 και των αυτοκρατορικών πόλεων από 51 σε 6. Αυτό το μέτρο απέβλεπε στην αντικατάσταση του παλιού συντάγματος της Αυτοκρατορίας, αλλά η ουσιαστική συνέπεια της Reichsdeputationshauptschluss ήταν το τέλος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μελετώντας αυτήν την σημαντική αλλαγή, ο Φραγκίσκος Β΄ δημιούργησε τον τίτλο του Αυτοκράτορα της Αυστρίας, για τον ίδιο και τους διαδόχους του, εγκαταλείποντας τίτλο του Άγιου Ρωμαίου Αυτοκράτορα το 1806.
Η πτώση και διάλυση της Αυτοκρατορίας επιταχύνθηκε από την Γαλλική παρέμβαση στην Αυτοκρατορία τον Σεπτέμβριο του 1805. Στις 20 Οκτωβρίου 1805, ένας Αυστριακός στρατός υπό τον στρατηγό Καρλ Μακ φον Λάιμπεριχ ηττήθκε από Γαλλικούς στρατούς κοντά στην πόλη της Ουλμ. Η Γαλλική νίκη κατέληξε στην αιχμαλωσία 20.000 Αυστριακών στρατιωτών και πολλών κανονιών. Ο στρατός του Ναπολέοντα είχε άλλη μία νίκη στην Μάχη του Άουστερλιτς στις 2 Δεκεμβρίου 1805. Υπό το φως αυτών των γεγονότων, ο Φραγκίσκος αναγκάσθηκε να διαπραγματευθεί με τους Γάλλους από τις 4 έως τις 6 Δεκεμβρίου 1805. Αυτές οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν με ανακωχή στις 6 Δεκεμβρίου 1805.
Οι Γαλλικές νίκες ενθάρρυναν τους ηγεμόνες συγκεκριμένων αυτοκρατορικών εδαφών να διεκδικήσουν και την τυπική ανεξαρτησία τους από την Αυτοκρατορία. Στις 10 Δεκεμβρίου 1805, ο πρίγκιπας-εκλέκτορας δούκας της Βαυαρίας ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά, και τον μιμήθηκε ο δούκας της Βυρττεμβέργης (Württemberg) στις 11 Δεκεμβρίου. Στις 12 Δεκεμβρίου, ο Μαργράβος της Βάδης πήρε τον τίτλο του μεγάλου δούκα. Επιπλέον, κάθε μία από αυτές τις χώρες υπέγραψαν ένα σύμφωνο με την Γαλλία και έγιναν σύμμαχοι της Γαλλίας. Η Συνθήκη του Πρεσβούργου (σήμερα Μπρατισλάβα) μεταξύ Γαλλίας και Αυστρίας, στις 26 Δεκεμβρίου, διεύρυνε το έδαφος των Γερμανών συμμάχων του Ναπολέοντα με έξοδα της ηττημένης Αυστρίας.
Στις 12 Ιουλίου 1806, ιδρύθηκε η Συνομοσπονδία του Ρήνου περιλαμβάνοντας 16 ηγεμόνες και χώρες. Αυτή η συνομοσπονδία, υπό Γαλλική επιρροή, έθεσε τέλος στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Στις 6 Αυγούστου 1806, ακόμη και ο Φραγκίσκος αναγνώρισε την νέα τάξη πραγμάτων και διακήρυξε την διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Όταν, στις 11 Αυγούστου 1804, ο Φραγκίσκος Β΄ απέκτησε τον τίτλο του πρώτου Αυτοκράτορα της Αυστρίας, η αυτοκρατορία του εκτεινόταν από την σημερινή Ιταλία έως την σημερινή Πολωνία και τα Βαλκάνια. Η πολυεθνική σύνθεση της αυτοκρατορίας σκιαγραφείται από τον πληθυσμό της συμπεριλαμβανομένων των Γερμανών, των Τσέχων, των Πολωνών, των Ρουμάνων, των Ούγγρων, Ιταλών, Ουκρανών, Κροατών, Σλοβάκων, Σέρβων, Σλοβένων και πολλών μικρότερων εθνοτήτων. Ο αρχηγός του κράτους ήταν αυτοκράτορας της Αυστρίας και Βασιλιάς της Ουγγαρίας καθώς και της Βοημίας, της Κροατίας, της Σλαβονίας, Δαλματίας, έχοντας υπό τις διαταγές του έναν πολυεθνικό στρατό με την ονομασία Kaiserlich-Königliche Armee (Αυτοκρατορικός-Βασιλικός Στρατός). Η αυτοκρατορία είχε συγκεντρωτική δομή, αν και παραχωρήθηκε ως ένα βαθμό αυτονομία στην Ουγγαρία, η οποία είχε τη δική της Δίαιτα.

***Με τη δημιουργία της Γερμανικής Ομοσπονδίας, η οποία αποτελούνταν από 38 Γερμανικά Κράτη, έχουμε την απαρχή δύο σπουδαίων διαδικασιών: 1)αρχίζει ουσιαστικά η πορεία που θα οδηγήσει το 1871 στην ενοποίηση των Γερμανικών Κρατών σε ένα κράτος υπό την κυριαρχία, ουσιαστικά, της Πρωσσίας και
2)Σφραγίζεται ο διαχωρισμός της Αυστρίας από τα υπόλοιπα Γερμανικά κράτη και στη συνέχεια από τον κυρίως Γερμανικό εθνικό κορμό, καθώς στις συγκρούσεις των δύο πιο δυνατών κρατών (Αυστρίας και Πρωσσίας) θα νικήσει η δεύτερη και θα εξαναγκάσει όλα τα υπόλοιπα Γερμανικά κράτη σε ένωση, ενώ η ηττημένη Αυστρία θα παραμείνει, μέχρι και σήμερα, ξεχωριστό κράτος.

****Ο Κλέμενς Βέντσελ Λόταρ φον Μέττερνιχ, (γερμ Klemens Wenzel Lothar von Metternich, 1773-1859), ήταν πρίγκιπας (επί τιμή) και ένας από τους διασημότερους διπλωμάτες και πολιτικούς της Αυστριακής Αυτοκρατορίας και της Ευρώπης γενικότερα. Γεννήθηκε στο Κόμπλεντς στις 15 Μαΐου του 1773 και πέθανε στη Βιέννη στις 11 Ιουνίου του 1859. Υπήρξε υπουργός εξωτερικών της Αυστρίας από το 1809 έως το 1848 και ένας από τους πιο συντηρητικούς και αυταρχικούς πολιτικούς της Ευρώπης. Σφοδρός πολέμιος της Ελληνικής Επανάστασης αλλά και κάθε κινήματος αυτοδιάθεσης των λαών. Ο Μέττερνιχ και ο Καποδίστριας υπήρξαν οι δύο πιο αξιόλογοι διπλωμάτες της Ευρώπης. Είχαν διαφορετικές αντιλήψεις και ιδέες, όμως ο ένας αναγνώριζε τις ικανότητες του άλλου. Μάλιστα, σε ένα γράμμα του πριν από κάποιο συνέδριο, ο Μέττερνιχ λέει πως τρέμει στην ιδέα πως θα αντιμετωπίσει ξανά τον Καποδίστρια.

*****Ο Σαλικός Νόμος (λατ. Lex Salica) είναι νομικός κώδικας που συντάχθηκε κατά τον πρώιμο Μεσαίωνα για τους Σάλιους Φράγκους στη λαϊκή Λατινική γλώσσα. Αποτελεί δείγμα του Φραγκικού Δικαίου, μαζί με τον Ριπουάριο Νόμο, που συντάχθηκε γύρω στο 540 μ.Χ. Περιέχει κυρίως κανόνες ποινικής δικονομίας και προπαντός τα περιβόητα "βέργκελτ", τις προβλεπόμενες από το νόμο αποζημιώσεις σε είδος ή σε χρηματικά ποσά, που όφειλε να καταβάλει ο θύτης στην οικογένεια του θύματός του, ώστε να περιορίζονται οι πράξεις αντεκδίκησης. Ο Σαλικός Νόμος ορισμένες φορές θεωρείται συνώνυμος με τη διαδοχή κατ' αρρενογονία, που όντως υπαγορεύεται σε μια από τις διατάξεις του.

Ο Φραγκίσκος και οι γυναίκες του
Μια νύφη επιλέχθηκε για τον Φραγκίσκο από τον αυτοκράτορα. Η Ελισάβετ Βούρτεμπεργκ, κόρη του Φρίντριχτ Β΄ Ευγενίου, του Δούκα της Βυρτεμβέργης και της Friederike του Βρανδεμβούργου-Schwedt, επελέγη για πολιτικούς λόγους και απεστάλη στη Βιέννη το 1762, όταν ήταν 15 ετών. Η Ελισάβετ ανατράφηκε ως Λουθηρανή, μορφώθηκε στη Μονή των Σιλεσιανών Αδελφών στη Βιέννη, όπου ασπάσθηκε το Ρωμαιοκαθολικισμό. Παντρεύτηκαν στις 6 Ιανουαρίου 1788. Στις 18 Φεβρουαρίου 1790 η Ελισάβετ γέννησε πρόωρα Αρχιδούκισσα Ludovika Elisabeth της Αυστρίας. Η μητέρα πέθανε νωρίς το πρωί της 19ης Φεβρουαρίου 1790 στην ηλικία των 22 ετών. Την επόμενη μέρα, στις 20 Φεβρουαρίου του 1790, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Ιωσήφ Β ' πέθανε στην ηλικία των 49 ετών. Η πρόωρα γεννημένη Αρχιδούκισσα δεν επιβίωσε πολύ και πέθαινε στις 24 Ιουνίου 1791. Μέσα σε μια εβδομάδα από τα 22 του γενέθλια, ο Φραγκίσκος έγινε χήρος και Κληρονόμος του θρόνου, ο οποίος τώρα πέρασε στον πατέρα του.
Ο Φραγκίσκος παντρεύτηκε ξανά, λίγο περισσότερο από έξι μήνες μετά τον θάνατο της πρώτης συζύγου του. Στις 15 Σεπτεμβρίου 1790, παντρεύτηκε τη Μαρία Τερέζα από τη Νάπολη και τη Σικελία, την μεγαλύτερη κόρη του βασιλιά Φερδινάνδου IV και III της Νάπολης και της Σικελίας (αργότερα βασιλιάς Φερδινάνδος Α΄ των Δύο Σικελών) και την Αρχιδούκισσα Μαρία Καρολίνα της Αυστρίας. Ο Φραγκίσκος και η Μαρία Τερέζα ήταν διπλοί πρώτοι ξάδελφοι, πράγμα που σήμαινε ότι μοιράζονταν όλους τους άλλους παππούδες τους. Το ζευγάρι είχε 12 παιδιά από τα οποία 7 επέζησαν. Ενώ ήταν έγκυος στο δωδέκατο παιδί της, η Μαρία Τερέζα αρρώστησε (λοίμωξη των πνευμόνων). Γέννησε το 12ο της παιδί, το οποίο έζησε μόνο μια μέρα, ενώ η ίδια πέθανε στις 13 Απριλίου 1807 σε ηλικία 34 ετών. Ο Φραγκίσκος ήταν απαρηγόρητος και έπρεπε να απομακρυνθεί βίαια από το σώμα της νεκρής συζύγου του.
Παντρεύτηκε ακόμα δύο φορές. Στις 6 Ιανουαρίου 1808 παντρεύτηκε μια άλλη πρώτη εξαδέλφη του, τη Μαρία Λούντοβιτσα της Αυστρίας-Este, κόρη του Αρχιδούκα Φερδινάνδου της Αυστρίας-Este και της Μαρίας Μπεατρίτσα Ρικιαάρντα ντε Έστε. Η τρίτη γυναίκα του ήταν ένας μεγάλος εχθρός του Ναπολέοντα και διαμαρτυρήθηκε για το γάμο της κόρης του Φραγκίσκου με τον Ναπολέοντα. Το ζευγάρι δεν απέκτησε παιδιά και η Μαρία Λούντοβιτσα πέθανε στις 7 Απριλίου 1816 από φυματίωση σε ηλικία 28 ετών.
Η τέταρτη και τελευταία σύζυγος του Φραγκίσκου ήταν η πριγκίπισσα Καρολίνα Αουγκούστα της Βαυαρίας, κόρη του Μαξιμιλιανού Α΄ Ιωσήφ, βασιλιά της Βαυαρίας και Αυγούστας Βιλχενίνας της Έσσης-Ντάρμσταντ. Το ζευγάρι παντρεύτηκε στις 29 Οκτωβρίου 1816, αλλά επίσης δεν απέκτησε παιδιά.

[Γιωργος P.]

Κυρ Στελιο?
Κυρ Κωστακη?
Βάλτε βρε παιδιά κάνα νόμισμα να χαζέψουμε λιγο.   Ετσι κάνα ταληρακι αλλοτινων εποχών, έστω κι αν δεν σας ανηκει. Εσείς που τα ξέρετε, μάθετέ τα και σε μας, και να υπάρχει κι ένα αρχείο μεσ' το στεκι...

[kostakis88]

καλησπερα γιωργο..προσωπικα δεν μπορω να ανεβασω κομματια που δεν μου ανηκουν..επισης ειμαι πολυ 'μικρος' σε αυτου του ειδους την συλλογη για να μπορω να μεταλαμπαδευσω γνωσεις...ο στελιος φαινεται περισσοτερο ειδικος σε αυτο! οσο για νεα κομματια,αν δεν ανεβασει τιποτα νεο ο στελιος,τοτε καντε υπομονη και ευχηθειτε μου τα καλυτερα για καποιες δημοπρασιες που ληγουν αυτες τις μερες!!

[Γιωργος P.]

Μ'αρεσουν πολύ όλα τα ταληρα-crown size-piece of eight-thalers-dollars κ.ο.κ και μιας και βρήκα παπά....καταλαβαινεις! 
Τα καλύτερα σου εύχομαι από καρδιάς και να τις ξετιναξεις όλες τις δημοπρασίες που συμμετεχεις!!!

[thaler]

Φίλε Γιώργο, κι εγώ προτιμώ να παρουσιάζω τα δικά μου τάληρα, επειδή, ωστόσο, νομίζω πως το συγκεκριμένο θέμα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, θα ήθελα να κάνω μια πρόταση: Μήπως θα ήταν καλύτερα να αλλάξει ο τίτλος του θέματος σε: "Τάληρα των συλλογών μας" έτσι ώστε να παρουσιάζει ο καθένας τα δικά του τάληρα, αυτά που ο καθένας έχει στη συλλογή του αλλά και αυτά που μόλις αγόρασε? Ίσως έτσι ενθαρρυνθούν και άλλοι φίλοι να παρουσιάσουν τα τάληρά τους, και παράλληλα να πάρουμε όλοι μας μάτι νέα κομμάτια!!!
Οι γνώμες σας παρακαλώ...

[Lary]

 Συμφωνω απολυτα φιλε thaler.

[thaler]

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk