Δημήτρη, Φάνη... Η συζήτηση δεν είναι αυτή, ο τίτλος παρέμεινε από την πώληση και δεν άλλαξε.
Η συζήτησή μας είναι, αν οι τιμές των δημοπρασιών της ΠΝΕ, είναι ενδεικτικές.
Τα σχόλια που έκανα, περί δημοπρασιών της ΠΝΕ, έχουν να κάνουν με το ότι οι τιμές που κλείνουν εκεί δεν είναι ενδεικτικές. Αναφέρθηκε πιο πάνω κι από άλλους ότι είναι 'κλειστές' δημοπρασίες σε πολλούς (διότι απευθύνονται σε μέλη) και ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα σε πολλά μέλη να παρίστανται.
Κώστα, μόλις γύρισα απο ένα μπάνιο στη θάλασσα και με έκπληξη μου βλέπω το θέμα ναχει φουντώσει. Να ξεκαθαρίσω κι εγώ οτι προσωπική μου άποψη ειναι οτι στα αμιγως συλλεκτικά και μη άμεσα διαθεσιμα αντικείμενα δεν υπάρχουν ενδεικτικές τιμές. Όσο για το ημπευ, κάποτε έβρισκες διαμάντια, σήμερα εχει 95% σκουπίδια, η μεγάλη πλειοψηφία με ΒΙΝ αλλά κι εκεί εχει λίγες εξαιρέσεις ακομα. Η ΠΝΕ επίσης υποφέρει σε σχέση με δημοπρασίες επι εποχής δραχμής αλλά τι να κάνουμε;
Φεύγοντας απο την ΠΝΕ, θαθελα να κάνω ένα σχόλιο για να δείξω οτι κάποια αντικείμενα δεν μπαίνουν σε καλούπια, ακομα όπως κι ο τύπος, που εχει τιμές διατίμησης, η εφαρμοσμένης διατίμησης απο τους ανταγωνιστές, που αν δεν τους σεβαστείς φαληριζεις απ'το τρίτο τεύχος.
Υπήρχε κάποτε ένα περιοδικό στην Αγγλία, το όνομα του μου διαφεύγει τώρα, που κυκλοφορούσε σε άτακτα χρονικά διαστήματα και με εξωφρενικές τιμές, απο 50 λίρες κι επάνω. Το παρακολουθούσα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον χωρίς όμως να το αγοράζω: το περιοδικό είχε σε κάθε τεύχος του ένα μικρό σε διαστάσεις αλλά χειροποίητο έργο τέχνης απο γνωστούς και ανερχόμενους νέους καλλιτέχνες, σε πολύ αριθμημένα τεμάχια, οπότε φαντάζεται κανείς τα προβλήματα διανομής, τα προβλήματα που είχε ο εκδότης με τους καλλιτέχνες που δεν τηρούσαν τις ημερομηνίες κι ακομα και τη μη δυνατότητα συνδρομής, αφού ο ίδιος ο εκδότης δεν ήξερε πόσο θα στοίχιζε το επόμενο. Τα σημεία πώλησης ελάχιστα.
Εγώ τότε, εμένα μεταξύ Λονδίνου και Αθήνας και πάντα πήγαινα σ'ενα κοντινό "περίπτερο" που είχε τη δυνατότητα να αγοράζει ελάχιστα τεύχη απο την κάθε νέα έκδοση. Τα κοιτούσα, χωρίς τη δυνατότητα να το ξεφυλλίζω αφού ήταν σε πλαστικό που προστάτευε το έργο τέχνης, αλλά δεν αποφάσιζα ν´αγορασω κάποιο. Μέχρι που μια μέρα, βλέπω το καινούριο τεύχος, μ´ενα έργο, λες και ήταν ειδική παραγγελία για την τότε σύντροφο μου και νυν μητέρα της κόρης μας, και το οποίο πουλιόταν στις 300 λίρες! Σε δευτερόλεπτα και βάσει ενστινκτου αποφασίζω να το αγοράσω πριν χάσω τη δυνατότητα, μια που το σημείο πώλησης ήταν σε περιοχή με πολλούς πιθανούς αγοραστές, μεταξύ των οποίων και ψώνια, το Νοτινγκ Χιλλ και σε λίγα λεπτά που επέστρεψα στο σπίτι διέκρινα τη χαρά της συντρόφου μου, χαρά πολλαπλάσια απο οποιοδήποτε δώρο και να μου είχαν κάνει εμένα. Το ενστινκτο μου δεν μ´ειχε διαψευσει. Το περιοδικό έκλεισε λίγο αργότερα, αναμενόμενο και ίσως και καλύτερα αφού έκλεισε στην ακμή του.
Αναφέρω αυτό το παράδειγμα, μόνο και μόνο για να εξηγήσω γιατί η φράση "γνωρίζω το εμπόριο" δεν εχει εφαρμογή στα συλλεκτικά, οποια κι αν ειναι αυτά. Καλή συνέχεια.
