Εγώ παιδιά πιστεύω ότι κάθε γενιά αναπτύσσεται και ωριμάζει στις σύγχρονές της συνθήκες, τις οποίες συνήθως η παλιότερη γενιά βλέπει με μια απαξίωση. Για εμάς π.χ. όταν ήμασταν μικροί ήταν δεδομένα πράγματα όπως το ηλεκτρικό, η τηλεόραση, το τηλέφωνο, τα βιντεοπαιχνίδια. Για τα σημερινά παιδιά είναι άλλα. Ε, τώρα αν σταμάτησε και ο Μίκυ είναι δραματικό, αλλά εδώ που τα λέμε δε χάσαμε και τη Διάπλαση των Παίδων. Ενα δεκανίκι της παγκοσμιοποίησης ήταν και αυτός.
Το ίδιο μεγάλωσε ο πατέρας μου στην Σάμο, μέσα στην φύση, στα αγνά προϊόντα, με πραγματικούς φίλους και το ίδιο εγώ στην άσφαλτο της Αθήνας, στην μόλυνση και στο άγχος και το ίδιο θα μεγαλώσει το παιδί μου σε μία πόλη χωρίς ασφάλεια, χωρίς συντροφικότητα και με παρέα μια οθόνη Η/Υ;
Και τί ακριβώς θα πεί 'παγκοσμιοποίηση' όσον αφορά τον Μίκυ Μάους; Θές να μου το εξηγήσεις λίγο; Δεν κατάλαβα τον συλλογισμό σου.
Αγαπητέ μου φίλε, σίγουρα δε μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο τα παιδιά που ανέφερες, αλλά και σήμερα υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν κοντά στη φύση όπως και πριν από 100 χρόνια υπήρχαν παιδιά που μεγάλωναν σε μεγάλα αστικά κέντρα. Νομίζω ότι και στην πόλη μια χαρά βρίσκουν ασφάλεια τα παιδιά, και πολλές επιλογές υπάρχουν (δραστηριότητες, θέατρα, σύλλογοι, κλπ κλπ), απλά το τίμημα για αυτά είνια η επαφή με τη φύση, οι πιο άμεσες ανθρώπινες σχέσεις κλπ. κλπ. Όποτε κερδίζουμε κάπου, χάνουμε κάπου αλλού. Το παιδί για να γίνει ισορροπημένος και ανεξάρτητος άνθρωπος χρειάζεται υγιείς σχέσεις και αυτές προσφέρονται είτε στην επαρχία, είτε στην πολυκατοικία.
Όσο για τον Μίκυ Μάους φυσικά μεγαλώσαμε με αυτόν, και εγώ διάβαζα. Είναι δυνατόν να μεγαλώσει ένα παιδί χωρίς παιδικές ιστορίες με εικόνες; Και αυτές τις ιστορίες τις αγαπά, γιατί μέσα από αυτές γνωρίζει χαρακτήρες, πράξεις και γενικά πώς φέρονται οι άνθρωποι στην κοινωνία. Τρανή απόδειξη για αυτό είναι ότι συχνά τα παιδιά επεκτείνουν αυτά που βλέπουν στην τηλεόραση ή διαβάζουν στα κόμικς στα παιχνίδια τους, παίζουν ρόλους μόνα τους, παίζουν την ιστορία με άλλο τέλος κλπ.
Παγκοσμιοποίηση και Μίκυ Μάους για εμένα σημαίνει ότι σε Ευρώπη και Ασία στους λαούς είναι οικεία η κουλτούρα Μίκυ Μάους, τα παιχνίδια Μίκυ Μάους, τα πάρκα αναψυχής Ντίσνεϋ, τα βιντεοπαιχνίδια Ντίσνεϋ και μια όλόκληρη αγορά προϊόντων από αυτοκόλλητα και κούπες μέχρι ρούχα Ντίσνεϋ. Τα εγχώρια κόμικς και ιστορίες π.χ. Μικρός Ηρως, Κλασικά Εικονογραφημένα (που η προπροηγούμενη γενιά θα θυμόταν με νοσταλγία όταν έβλεπε τα παιδιά της να αρχίζουν να διαβάζουν Μίκυ Μάους) φάνηκαν ανίσχυρα μπροστά στους ήρωες του Ντίσνεύ. Δεν είναι απαραιτήτως κακό, απλώς συμβαίνει.
Επίσης: Ξέρει κανείς ποιο είναι το τελευταίο τεύχος Μίκυ Μάους; Αυτό που ήδη κυκλοφορεί;
To ζητούμενο είναι η ποιότητα.
Δεν νομίζω οτι η σύγχρονη Αθήνα παρέχει την ασφάλεια σε ένα παιδί να παίξει, να πάει βόλτα και να συναναστραφεί με κόσμο -μόνο του-, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που γινότανε πριν 10-15 χρόνια.
Ναι, βεβαίως και στην Αθήνα υπάρχουν περισσότερες δραστηριότητες για ένα παιδί, αλλα χωρίς την ανεμελιά της επαρχίας.
Οπως ανέφερες, κάπου χάνεις, κάπου κερδίζεις. Γι' αυτό και ανέφερα την ποιότητα. Η οπόια ποιότητα είναι σχετική και υποκειμενική.
Και για να γυρίσουμε και στο θέμα μας, άλλο ο Μίκυ και ο Ντόλαλντ και άλλο τα πόκεμον και τα τέρατα που κυριαρχούν στα 'παιδικά' προγράμματα. Εντάξει, υπάρχει και η Ντόρα και ο Ντιέγκο και τα μπάμπλ γκάμις (ή όπως λέγονται αυτά τα ψαράκια), αλλα υπάρχει και η βία.
Οσο για την παγκοσμιοποίηση, ο Μίκυ μπορεί να είναι παγκόσμιος, αλλα διαφέρει απο χώρα σε χώρα. Ακόμα και εμφανισιακά. Εχω τηλεκάρτες Κινέζικες -αν δεν κάνω λάθος- με τον Μίκυ και η φιγούρα του είναι διαφορετική απο αυτή που έχουμε συνηθίσει εμείς εδω στην Ελλάδα.
Και τέλος, δεν γνωρίζω αν φάνηκε ο Μικρός ήρωας ανίσχυρος μπροστά στον Μίκυ, ή απλώς ο Μίκυ είχε 'πλάτες' και κρατήθηκε περισσότερο καιρό στα περίπτερα. Αλλωστε φάνηκε πως και αυτός υπέκυψε...
