Σεβόμενος την επιθυμία του φίλου Μανώλη (warrior) στη συζήτηση για τη συλλογή πρώτων ή τελευταίων αριθμών σε κάθε κάρτα, γράφω μερικές
σειρές.
Πριν προχωρήσω όμως πρέπει να επισημάνω, ότι κάποιο ανάλογο κυνηγητό συμβαίνει και στα χαρτονομίσματα, όπως διαπίστωσα πριν από 1-2 χρόνια σε αυτό το forum.
Για να βρεις τα πρώτα ή τα τελευταία νούμερα δεν χρειαζόταν "να έχεις μπάρμπα στη Κορώνη", δηλαδή ανθρώπους στον ΟΤΕ, όταν πρωτοκυκλοφόρησαν οι τηλεκάρτες. Χρειαζόταν να έχεις μεράκι και γνώσεις.
Όταν πρωτοξεκίνησα τη συλλογή μου της τηλεκάρτας θέλησα να ξεφύγω της λογικής γραμμή-χωρίς γραμμή, των άλλων συλλεκτών και των εμπόρων; (εκμεταλευτών) και να διαθέσω όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα γίνεται.
Το ψάξιμο, αυτό άλλωστε είναι και η ευχαρίστηση του συλλέκτη, στα πακέτα που έφταναν στα χέρια μου, ως και στα πακέτα άλλων συλλεκτών, έπεφτε σύννεφο. Για να αποκτήσω το μεγαλύτερο ή το μικρότερο νούμερο από αυτό που είχα στη συλλογή μου, έβγαζα-αντικαθιστούσα ακόμη και τηλεκάρτες από συλλογές φίλων μου. Άντε να τιους έδινα και κανένα "καρκινικό". Και δεν υπήρχε καμιά διαμαρτυρία εκ μέρους τους.
Λέω ότι πρέπει να υπήρχε μεράκι, γιατί τους καταλόγους τους φτιάχναμε μόνοι μας. Δεν υπήρχε τότε κατάλογος ούτε Γεωργιάδη, ούτε Σιμώνη, ούτε Τσαούση, ούτε Κουζούνη. Άντε ο Κρητικός να μας έδινε καμιά πληροφορία για τα "σπασίματα". Με μόνη πληροφορία το τιράζ και τις κάρτες που έπεφταν στα χέρια μου, είχα φτιάξει το δικό μου κατάλογο.
Είχα καταφέρει να είμαι από τους 5 πρώτους στη πιάτσα που είχαν μυριστεί τα σπασίματα στη Κω και ο πρώτος που είχα φτιάξει το σχετικό κατάλογο και μάλιστα με πολύ μεγάλη ακρίβεια.
Και αναρωτιέμαι: Αφού δεν είχε κυκλοφορήσει κάτι σχετικό με την αρίθμηση, πως θα μπορούσαν να τα κρατήσουν οι υπάλληλοι του ΟΤΕ; Όταν οσμιζόμουν ότι κοντά στη περιφέρειά μου είχαν πέσει τα πρώτα ή τα τελευταία νούμερα μιας κάρτας, πήγαινα στο κατάστημα του ΟΤΕ, τους ζητούσα τη συγκεκριμένη κάρτα και μου την έδινα χωρίς αντίρρηση στην ονομαστική αξία τους. Εξ άλλου πολλά από αυτά τα νούμερα μοιραζόταν και από το συλλεκτικό γραφείο του ΟΤΕ.
Έτσι με αυτά ή με κείνα είχα καταφέρει να βρω πρώτα ή τελευταία νούμερα καρτών, ως και μέσα στη πρώτη ή τελευταία πεντάδα, περισσότερα ακόμη στη πρώτη ή τελευταία εκατοντάδα, χωρίς το παραμικρό καπέλλο. Εξ άλλου, ούτε πριν 2-3 χρόνια που σταμάτησα τη συλλογή των τηλεκαρτών ήμουν διατεθειμένος να πληρώσω με καπέλλο το μικρό ή το μεγάλο νούμερο τηλεκάρτας που θα μου έδειχναν.
