Τάληρα της συλλογής μου

[thaler]

Σε ευχαριστώ Μπάμπη. Ναι, νομίζω είναι ωραία και ιδιαίτερη η ιστορία αυτού του νομίσματος.

[thaler]

.

[thaler]

Φίλοι μου συλλέκτες το σημερινό τάληρο της συλλογής μου έρχεται από την κρύα αλλά πάντα όμορφη Ρωσία. Πρόκειται για ένα ρούβλι της τσαρίνας Άννας, μιας προσωπικότητας που συγκέντρωσε το θαυμασμό αλλά και το μίσος. Πάντως το νόμισμα είναι νομίζω εντυπωσιακό. Ας δούμε όμως πρώτα τα χαρακτηριστικά του νομίσματος:

Κράτος: Αυτοκρατορία της Ρωσίας
Νόμισμα: 1 Ρούβλι
Χρονολογία: 1732
Βάρος: 25,32 gr.
Διάμετρος: 40.5 mm
Βιβλιογραφία: Bitkin 53, Dav. 1670, Diakov. 11, ΚΜ#192.1
Ασήμι: 0.802
Χρονιές κοπής: 1730-1733
Τιράζ: Δεν αναφέρεται
Νομισματοκοπείο: Kadashevsky mint, Μόσχα
Προσανατολισμός:  ↑↑

Εμπρός:
Προτομή της τσαρίνας Άννας να κοιτάζει δεξιά, με την επιγραφή: : БМ·АННА·IМПЕРАТРИЦА·IСАМОДЕРЖИЦА·ВСЕРОСИСКАЯ·
= Ελέω Θεού Άννα, Αυτοκρατόρισσα Πασών των Ρωσσιών 
Πίσω: Ο Αυτοκρατορικός θυρεός της Ρωσίας με την επιγραφή: МОНЕТА РƔБЛЬ 1732. (μετάφραση: νόμισμα Ρούβλι)
Υπάρχουν πολλές παραλλαγές στα ρούβλια αυτής της περιόδου. Το συγκεκριμένο αφορά την ποικιλία με το δικέφαλο αετό χωρίς γλώσσα και την ουρά σε σχήμα «Χ».


H Άννα Ιβάνοβνα 1693 - 1740) ήταν η τσαρίνα της Ρωσίας της δυναστείας των Ρομανώφ. Δεύτερη κόρη του τσάρου Ivan V (αδελφού και συγκυβερνήτη του τσάρου Πέτρου Α΄).

Το 1710 παντρεύεται τον Δούκα της Courland [1] (Κουρλάνδης) Φρειδερίκο Γουλιέλμο ο οποίος πεθαίνει μετά από 4 μήνες. Κατόπιν του αιτήματος του Τσάρου Πέτρου Α΄, η Άννα Ιβάνοβνα συνέχισε να διαμένει στη Γιέλγκαβα (τώρα το δυτικό τμήμα της Λετονίας), υπό τον έλεγχο εκπροσώπου του Ρώσου πρωθυπουργού Peter Bestuzhev που για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν εραστής της. Στη ζωή της Άννας, το 1718, μπήκε ο άνθρωπος που άσκησε μεγάλη επιρροή πάνω της μέχρι το θάνατό της. Τότε, στην υπηρεσία της χήρας δούκισσας εντάχθηκε ο 28χρονος ευγενής Ernst Johann Biron, ο οποίος αργότερα μετονομάστηκε σε Δούκα Biron.

Στο τέλος του 18ου αιώνα όλες οι περιοχές των σύγχρονων κρατών της Βαλτικής ενσωματώθηκαν στη Ρωσική αυτοκρατορία. Στις επαρχίες της Courland, Livonia και Estland, επιτράπηκε στους Γερμανούς ευγενείς να διατηρήσουν τα παραδοσιακά τους δικαιώματα.  Ο Λουθηρανισμός παρέμεινε η κυρίαρχη θρησκεία και τα Γερμανικά η κυρίαρχη γλώσσα στην περιοχή. Σε αντάλλαγμα, η Γερμανική αριστοκρατία που μέχρι τότε διοικούσε αυτά τα Δουκάτα (8% του πληθυσμού) έδειξε πίστη στη Ρωσική κυριαρχία. Μέλη τους συχνά αναλάμβαναν υψηλές θέσεις στη Ρωσική κυβέρνηση, ειδικά στο στρατιωτικό και το διπλωματικό σώμα.

ο 1710, ο Μέγας Πέτρος κανόνισε το γάμο της 17χρονης Άννας με τον Φρέντερικ Γουίλιαμ, τον Δούκα της Courland, ο οποίος ήταν περίπου της ίδιας ηλικίας με αυτήν. Ο γάμος της ήταν μεγαλειώδεις και ο θείος της (ο τσάρος Πέτρος ο Μέγας) της έδωσε μια μεγάλη προίκα 200.000 ρούβλια.

Το νιόπαντρο ζευγάρι γύριζε στην Courland μετά από 4 μήνες. Έξω από την Αγία Πετρούπολη, στο δρόμο προς την Courland, ο Δούκας Φρέντερικ πέθανε. Άλλοι λένε από κρύωμα και άλλοι από τις επιπτώσεις του αλκοόλ. Η Άννα, χήρα πλέον, εγκαταστάθηκε στο Mitau (τώρα γνωστό ως Jelgava), την πρωτεύουσα της Courland (τώρα δυτική Λετονία) και κυβέρνησε αυτήν την επαρχία για σχεδόν είκοσι χρόνια, από το 1711 έως το 1730.

Tο 1730, ο Τσάρος Πέτρος Β΄ (εγγονός του θείου της Άννας, Μέγα Πέτρου) πέθανε άτεκνος σε νεαρή ηλικία. Ο θάνατός του εξάλειψε την αρσενική γραμμή διαδοχής της δυναστείας των Romanov, η οποία είχε κυριαρχήσει στη Ρωσία για πάνω από έναν αιώνα, από το 1613. Υπήρχαν πέντε πιθανοί υποψήφιοι για το θρόνο: οι τρεις κόρες του Ιβάν V (πατέρα της Άννας που συμβασίλευε με το Μέγα Πέτρο), δηλαδή η Αικατερίνη, η ίδια η Άννα, καθώς και η γυναίκα του Praskovya, και οι δύο κόρες του Μεγάλου Πέτρου, δηλαδή η Άννα και η Ελισάβετ.

Ο Ιβάν Β΄ ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός του Μεγάλου Πέτρου και συν-βασιλέας μαζί του, και γι’ αυτό, οι κόρες του μπορεί να θεωρηθεί ότι προηγούνταν. Ωστόσο, εάν το δούμε από την οπτική ότι ο διάδοχος πρέπει να είναι ο πλησιέστερος συγγενής του πιο πρόσφατου μονάρχη, τότε οι κόρες του Μεγάλου Πέτρου ήταν πιο κοντά στο θρόνο, επειδή ήταν οι θείες του πρόσφατα αποθανόντος Τσάρου Πέτρου Β '. Το δίλημμα έγινε μεγαλύτερο επειδή οι κόρες του Μεγάλου Πέτρου γεννήθηκαν εκτός γάμου και νομιμοποιήθηκαν αργότερα από αυτόν, αφού παντρεύτηκε επίσημα τη μητέρα τους, την Αικατερίνη Α΄, η οποία στο παρελθόν ήταν υπηρέτρια στο σπίτι του. Από την άλλη πλευρά, η Praskovia, η σύζυγος του Ivan V, ήταν κόρη ευγενών και αφοσιωμένη γυναίκα και μητέρα. Επιπλέον, ήταν μια κυρία σεβαστή για τις πολλές αρετές της, ιδίως για την αγνότητά της.

Τελικά, το Ρωσικό Ανώτατο Μυστικό Συμβούλιο επέλεξε την Άννα, τη δεύτερη κόρη του Ivan V, να γίνει η νέα Αυτοκράτειρα της Ρωσίας. Επιλέχθηκε κατά προτίμηση από την μεγαλύτερη αδερφή της Αικατερίνη, παρόλο που η Αικατερίνη κατοικούσε τότε στη Ρωσία, ενώ η Άννα όχι. Υπήρχαν ορισμένοι λόγοι για αυτό: η Άννα ήταν χήρα χωρίς παιδιά και δεν υπήρχε άμεσος κίνδυνος κάποιος ξένος να ασκεί επιρροή στη Ρωσία. Είχε επίσης κάποια εμπειρία στην κυβέρνηση, διότι διοικούσε το δουκάτο του πρώην συζύγου της την Courland για σχεδόν δύο δεκαετίες. Η Αικατερίνη, από την άλλη, ήταν παντρεμένη με τον Δούκα του Mecklenburg-Schwerin, έναν ξένο. Επίσης, το γεγονός ότι η Αικατερίνη είχε ήδη μια κόρη, σήμαινε ότι είχε διάδοχο, κάτι που οι ευγενείς προφανώς δεν ήθελαν.

Το Ανώτατο Συμβούλιο προτίμησε έτσι την άτεκνη και χήρα Δούκισσα της Courland. Ήλπιζαν ότι η Άννα θα αισθανόταν υποχρεωμένη στους ευγενείς και θα ήταν υποχείριό τους. Για να βεβαιωθούν γι’ αυτό, το Συμβούλιο έπεισε την Άννα να υπογράψει μια δήλωση «Προϋποθέσεων» για τη στέψη της, με το οποίο η Άννα δήλωνε ότι έπρεπε να κυβερνάει σύμφωνα με τη συμβουλή τους και δεν επιτρέπονταν να κηρύξει πόλεμο, να συνάψει ειρήνη, να επιβάλλει νέους φόρους ή να δαπανήσει τα έσοδα του κράτους χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Επίσης δεν θα μπορούσε να τιμωρήσει την αριστοκρατία χωρίς δίκη, να κάνει χορηγίες κτημάτων, να διορίσει ανώτερους αξιωματούχους και να προωθήσει οποιονδήποτε, είτε ξένο είτε Ρώσο, σε αξιώματα της αυλής χωρίς τη συγκατάθεση του συμβουλίου.

Για να καταλάβετε το μέγεθος της ίντριγκας και δολοπλοκίας που επικρατούσε την εποχή εκείνη στις αυλές της Ευρώπης, οι συνεδριάσεις του συμβουλίου πραγματοποιήθηκαν ακόμη και όταν ο Πέτρος Β΄ πέθαινε από ευλογιά κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1729–30. Το έγγραφο των «Προϋποθέσεων» παρουσιάστηκε στην Άννα τον Ιανουάριο και το υπέγραψε στις 18 Ιανουαρίου 1730, 12 μέρες ΠΡΙΝ το θάνατο του Τσάρου. Η ενθρόνησή της  πραγματοποιήθηκε στο Mitau και στη συνέχεια αναχώρησε για την Αγία Πετρούπολη. Λίγο μετά την άφιξή της όμως, η αυτοκράτειρα Άννα κατήργησε το Ανώτατο Μυστικό Συμβούλιο και διέλυσε αυτό το σώμα. Και, για να είναι σίγουρη, έστειλε μερικούς από τους συντάκτες του εγγράφου των «Προϋποθέσεων»  στην κρεμάλα, και πολλούς άλλους στη Σιβηρία. Στη συνέχεια ανέλαβε αυταρχικές δυνάμεις και κυβέρνησε ως απόλυτος μονάρχης, όπως οι προκάτοχοί της.

Ισχυρή και εκκεντρική, η Άννα ήταν γνωστή για τη σκληρότητα και τη χυδαία αίσθηση του χιούμορ της.  Ανάγκασε τον πρίγκιπα Mikhail Alekseevich Golitsyn να γίνει ο γελωτοποιός της αυλής της και τον έβαλε να παντρευτεί με μία άσχημη υπηρέτριά της. Για να γιορτάσει τον γάμο, η αυτοκράτειρα διέταξε να χτίσουν ένα παλάτι πάγου ύψους 10 μέτρων και μήκους 25 μέτρων, με παγωμένα κρεβάτια, σκαλοπάτια, καρέκλες, παράθυρα και ακόμη και κορμούς πάγου σε ένα τζάκι πάγου. Ο πρίγκιπας και η νύφη του τοποθετήθηκαν σε ένα κλουβί πάνω σε έναν ελέφαντα και παρέλασαν στους δρόμους μαζί με το «παλάτι», και να περάσουν τη νύχτα του γάμου τους στο παλάτι του πάγου, παρόλο που ήταν μια εξαιρετικά κρύα νύχτα του χειμώνα. Η αυτοκράτειρα Άννα είπε στο ζευγάρι να κάνει έρωτα και να κρατήσουν τα σώματά τους κοντά αν δεν ήθελαν να παγώσουν μέχρι θανάτου. Τελικά, το ζευγάρι επέζησε όταν η υπηρέτρια αντάλλαξε ένα μαργαριταρένιο κολιέ για μία κάπα από πρόβατο με έναν από τους φρουρούς. Ως μανιώδης κυνηγός, η Άννα κρατούσε πάντα ένα τουφέκι δίπλα στο παράθυρό της, ώστε να μπορεί να πυροβολεί τα πουλιά όποτε ένιωθε την επιθυμία να κυνηγήσει.

Ωστόσο η Άννα συνέχισε το πλούσιο αρχιτεκτονικό έργο στην Αγία Πετρούπολη. Ολοκλήρωσε ένα πλωτό κανάλι που είχε ξεκινήσει ο Μέγας Πέτρος και συνέχισε την επέκτασή του Ο εραστής της Άννας ήταν, όπως αναφέρθηκε Γερμανός της Βαλτικής, και χάρη στις ενέργειές του, Γερμανοί αυτής της περιοχής ευνοήθηκαν και στελέχωσαν κυβερνητικά γραφεία, γεγονός που οδήγησε σε δυσαρέσκεια τους Ρώσους ευγενείς.

Η Άννα ξαναδημιούργησε το μυστικό γραφείο ερευνών, του οποίου σκοπός ήταν να τιμωρεί όσους καταδικάζονταν κυρίως για πολιτικά εγκλήματα. Υπήρχαν φήμες ότι ο Biron κρύβονταν πίσω από αυτό. Οι τιμωρίες που επιβάλλονταν ήταν συχνά πολύ οδυνηρές. Για παράδειγμα, σε ανθρώπους που υποτίθεται ότι συνωμοτούσαν εναντίον της κυβέρνησης έκοψαν τις μύτες τους εκτός από το ξυλοδαρμό τους. Περίπου 20.000 Ρώσοι - συμπεριλαμβανομένων μερικών από τους υψηλότερους ευγενείς - έπεσαν θύματα της αστυνομίας του Biron και της Άννας.

Η Άννα έδωσε πολλά προνόμια στους ευγενείς. Το 1730  κατάργησε το νόμο του Μέγα Πέτρου που καθιστούσε παράνομο τον διαχωρισμό των κτημάτων μεταξύ των κληρονόμων. Ξεκινώντας το 1731, οι ιδιοκτήτες ήταν πλέον υπεύθυνοι για τους φόρους των δούλων τους, το οποίο είχαν ως αποτέλεσμα να ενισχύσουν περαιτέρω οι ευγενείς τον οικονομικό έλεγχο και εξάρτηση πάνω στους δουλοπάροικους. Η Άννα αποφάσισε επίσης ότι εάν μια οικογένεια ευγενών είχε περισσότερους από έναν γιό, θα μπορούσε ένας πλέον να μείνει πίσω για να διαχειριστεί τα οικογενειακά κτήματα.

Η δυτικοποίηση συνεχίστηκε, αν και όχι τόσο έντονα, και μετά τη βασιλεία του Μεγάλου Πέτρου σε τομείς εξέχοντος δυτικού πολιτισμού, όπως η Ακαδημία Επιστημών, η εκπαίδευση μαθητών, το θέατρο και η όπερα. Η κουλτούρα αυτή της επέκτασης της γνώσης συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Άννας και επηρέασε κυρίως τους ευγενείς. Υποστηρίζεται ότι αυτή η επιτυχία στη Δυτικοποίηση οφείλεται στις προσπάθειες της Γερμανικής αριστοκρατίας της αυλής. Η «Γερναμοποίηση» της αυλής είχε τελικά και τα θετικά της.

Η βασιλεία της Άννας ήταν διαφορετική από εκείνη των άλλων τσάρων γιατί η αυλή της αποτελούνταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από ξένους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Γερμανοί. Συχνά τους έδινε κυβερνητικές θέσεις και άλλες σημαντικές θέσεις λήψης αποφάσεων. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είχε πολύ λίγη εμπιστοσύνη στους Ρώσους. Λόγω όμως αυτής της ισχυρής Γερμανικής επιρροής στην κυβέρνηση, πολλοί Ρώσοι άρχισαν να βλέπουν με αντιπάθεια τους Γερμανούς.

[thaler]

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Άννας η Ρωσία συμμετείχε σε δύο μεγάλες συγκρούσεις, τον πόλεμο της Πολωνικής διαδοχής [2] (1733-1735) και σε έναν ακόμη πόλεμο με την Τουρκία. Στην πρώτη περίπτωση, η Ρωσία συνεργάστηκε με την Αυστρία στηρίζοντας τον γιο του Αυγούστου Β ' τον Αύγουστο Γ΄ ενάντια στην υποψηφιότητα του Στανισλάου Λεζσκιζίσκι, ο οποίος υποστηρίζονταν από τους Γάλλους και ήταν φιλικός με τη Σουηδία και τους Οθωμανούς. Ωστόσο, η συμμετοχή της Ρωσίας στη σύγκρουση τελείωσε γρήγορα και ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1735–1739) ήταν πολύ πιο σημαντικός.

Το 1732 ο Σάχης Nader ανάγκασε τη Ρωσία να επιστρέψει τα εδάφη που κατείχε στη βόρεια Περσία που είχαν καταληφθεί κατά τη διάρκεια του Ρωσο-περσικού πολέμου του Μεγάλου Πέτρου. Με τη Συνθήκη του Resht Ρωσία και Περσία συμμάχησαν ενάντια στον κοινό εχθρό τους, την Τουρκία.

Ο πόλεμος εναντίον των Τούρκων διήρκεσε τεσσεράμισι χρόνια, στοίχισε 100.000 άντρες και εκατομμύρια ρούβλια ενώ η Ρωσία κέρδισε μόνο την πόλη Azov και τα περίχωρά της. Τα αποτελέσματά του, ωστόσο, ήταν μεγαλύτερα από αυτά που φαίνονταν με την πρώτη ματιά. Ήταν η πρώτη φορά που η Ρωσική πολιτική για επέκταση προς τα νότια επικράτησε, ακυρώνοντας Συνθήκης του Προύθου [3] (1711) του Μεγάλου Πέτρου. Ο Münnich [4] είχε δώσει στη Ρωσία την πρώτη της νίκη εναντίον της Τουρκίας και διέλυσε την φήμη του αήττητου Οθωμανικού στρατού. Οι Ταταρικές ορδές της Κριμαίας εξοντώθηκαν και η νίκη αυτή της Ρωσίας αύξησε σημαντικά το κύρος της στην Ευρώπη.

Δύο κινεζικές πρεσβείες στην αυλή της Άννας, πρώτα στη Μόσχα το 1731, στη συνέχεια στην Αγία Πετρούπολη το επόμενο έτος, ήταν οι μόνες που η Κίνα έστειλε στην Ευρώπη τον 18ο αιώνα. Αυτές οι πρεσβείες ήταν επίσης σημαντικές, διότι ήταν οι μόνες περιπτώσεις όπου αξιωματούχοι της Κινεζικής αυτοκρατορίας υποκλίθηκαν μπροστά σε έναν ξένο ηγεμόνα.

Όπως αναφέρθηκε, η Άννα δεν ξαναπαντρεύτηκε. Ως αυτοκράτειρα της Ρωσίας, απολάμβανε τη δύναμη που ασκούσε σε όλους τους άντρες και ίσως πίστευε ότι ο γάμος θα υπονόμευε τη δύναμη και τη θέση της. Παρ 'όλα αυτά, η βασιλεία της Άννας αναφέρεται συχνά ως «Η Εποχή του Biron», από τον Γερμανό εραστή Ernst Johann Biron. Οι ιστορικοί εκτιμούν ότι ο Biron όχι μόνο είχε ισχυρή επιρροή στις εσωτερικές και εξωτερικές πολιτικές της Άννας, αλλά και ότι κατά καιρούς ασκούσε εξουσία μόνος του, χωρίς αναφορά στην αυτοκράτειρα. Η Άννα κολακεύτηκε από την προσωπική γοητεία του Biron και αποδείχθηκε πως ήταν καλός σύντροφος γι’ αυτήν, αλλά το όνομά του έγινε συνώνυμο με τη σκληρότητα και τον τρόμο. Στην αντίληψη του κοινού αυτές οι αρνητικές ιδιότητες έγιναν το σήμα κατατεθέν της βασιλείας της Άννας.

Καθώς η υγεία της επιδεινώνονταν, η Άννα επέλεξε τον εγγονό της, τον Ιβάν VI, ως διάδοχό της και διόρισε τον Biron ως αντιβασιλέα. Αυτή ήταν μια προσπάθεια να εξασφαλιστεί η γραμμή διαδοχής του πατέρα της, Ιβάν ΙΙ, και να αποκλειστεί ο απόγονος του Μεγάλου Πέτρου από το θρόνο.

Η Άννα πέθανε στις 17 Οκτωβρίου 1740 σε ηλικία 47 ετών από μια τρομερή πέτρα στα νεφρά που προκάλεσε έναν αργό και οδυνηρό θάνατο. Τα τελευταία λόγια της τσαρίνας αφορούσαν τον Biron.  Ο εγγονός της Ιβάν VI ήταν μόνο ένα μωρό δύο μηνών εκείνη την εποχή, και η μητέρα του, η Άννα Λεοπόλντοβνα, απορρίφθηκε για το θρόνο εξ αιτίας των Γερμανών συμβούλων της και της σχέσης της με τη Γερμανία. Κατά συνέπεια, λίγο μετά το θάνατο της Άννας, η Ελισάβετ Πετρόβνα, νόμιμη κόρη του Μεγάλου Πέτρου, κατάφερε να κερδίσει την εύνοια του λαού, κλειδώνοντας τον Ιβάν VI σε ένα μπουντρούμι και εξορίζοντας τη μητέρα του. Η Άννα θάφτηκε τρεις μήνες αργότερα στις 15 Ιανουαρίου 1741.

Στη Δύση, η βασιλεία της Άννας θεωρήθηκε ως συνέχεια της μετάβασης από τον Μεσαίωνα σε μία Ευρωπαϊκή αυλή που οραματίστηκε ο Μέγας Πέτρος. Η κυβέρνησή της, στο σύνολό της, ήταν συνετή, ευεργετική και ακόμη και ένδοξη. αλλά ήταν αναμφίβολα σκληρή και τελικά έγινε διεθνώς μη δημοφιλής. Στη Ρωσία, η βασιλεία της Άννας αναφέρεται συχνά ως «σκοτεινή εποχή». Και αυτό από τα ελαττώματα της προσωπικότητάς της. Ήταν γνωστό ότι απολάμβανε το κυνήγι ζώων από τα παράθυρα του παλατιού και, πολλές φορές, ταπείνωνε άτομα με αναπηρία. Δεν έκανε σημαντικές προόδους σε ζητήματα όπως η ελευθερία των αγροτών και των κατώτερων τάξεων, η φορολογία, η διαφθορά και η χρήση του φόβου από την εξουσία. Απ’ την άλλη μεριά όμως, ο πόλεμος με την Τουρκία, η καλή κατάσταση της οικονομίας και ο τρόπος που ήρθε στην εξουσία είναι τα θετικά στην διακυβέρνησή της. Μετέφερε πίσω την αυλή στην Αγία Πετρούπολη και επέστρεψε την πολιτική ατμόσφαιρα της Ρωσίας στο σημείο που την είχε ο Μέγας Πέτρος και το μεγαλείο της ήταν σχεδόν απαράμιλλο στην Ευρώπη ή την Ασία.

[1] Στην αρχαιότητα η Κουρλάνδη, κατοικούνταν από μια παγανιστική φυλή, τους Κουρονιανούς. Το Τάγμα των Αδελφών του Ξίφους, ένα γερμανικό στρατιωτικό τάγμα, υπέταξε τους Κουρονιανούς και τους εκχριστιάνισε το πρώτο τέταρτο του 13ου αιώνα. Έτσι το 1230 ο κουρλανδός βασιλιάς Λαμμεκίνους (Λαμίκις) έκανε ειρήνη απευθείας με τον Παπικό Λεγάτο. Αποδέχτηκε το βάπτισμα και έγινε υποτελής του Πάπα. Το 1237 η περιοχή πέρασε στην κυριαρχία των Τευτόνων Ιπποτών εξαιτίας της συγχώνευσης αυτού του τάγματος με το Τάγμα των Αδελφών του Ξίφους. Έκτοτε, η περιοχή διοικούνταν από τους Γερμανούς, παρ’ όλο που αντιπροσώπευαν ένα μικρό μέρος του πληθυσμού.

Το 1561 έγινε το Δουκάτο της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας, ένα ημιανεξάρτητο δουκάτο που υπήρχε έως το 1795 και περιλάμβανε τις περιοχές της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας. Αν και τυπικά υποτελές στην Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, οι δούκες του λειτουργούσαν αυτόνομα. Τον 18ο αιώνα η Ρωσία απέκτησε μεγάλη επιρροή στο Δουκάτο. Το Δουκάτο ήταν ένα από τα μικρότερα ευρωπαϊκά κράτη που αποίκισαν υπερπόντια εδάφη, εγκαθιστώντας μικρής διάρκειας φυλάκια στα νησιά της Καραϊβικής, Τρινιντάντ και Τομπάγκο και στις εκβολές του ποταμού Γκάμπια στην Αφρική, στο νησί που ήταν τότε γνωστό ως νησί Τζέιμς. Το 1795 ο τελευταίος δούκας Peter von Biron παραχώρησε το δουκάτο στη Ρωσική Αυτοκρατορία.


 [2] Ο Πόλεμος της Πολωνικής Διαδοχής (1733–35) ήταν μια μεγάλη ευρωπαϊκή σύγκρουση που πυροδοτήθηκε από τον Πολωνικό εμφύλιο πόλεμο για τη διαδοχή του Αυγούστου Β΄ της Πολωνίας. Οι άλλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις αναμίχθηκαν επιδιώκοντας να αυξήσουν την διεθνή επιρροή τους. Τα δύο βασίλεια των Βουρβόνων, η Γαλλία και η Ισπανία αλλά και η Πρωσία, προσπάθησαν να μειώσουν τη δύναμη των Αυστριακών Αψβούργων στη Δυτική Ευρώπη, ενώ η Σαξονία και η Ρωσία κινητοποιήθηκαν για να υποστηρίξουν τον Αύγουστο ΙΙΙ, γιό του Αυγούστου ΙΙ  που τελικά νίκησε και αναδείχθηκε βασιλιάς της Πολωνίας, κόντρα στον Stanislav Ι Leschinsky, πεθερό του  Λουδοβίκου XVI της Γαλλίας, ο οποίος προηγουμένως κατείχε το πολωνικό θρόνο το διάστημα 1704-09.

Ο πόλεμος τελείωσε επίσημα με τη Συνθήκη της Βιέννης (1738), η οποία επικύρωσε την άνοδο του Αύγουστου ΙΙΙ στο θρόνο της Πολωνίας και η Γαλλία παραχώρησε στον αντίπαλό του Stanislav Ι, ως αποζημίωση, το Δουκάτο της Λωρραίνης. Στον Francis Stephen, μέχρι τότε δούκα της Λωρραίνης, δόθηκε το Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης, επίσης ως αποζημίωση. Το Δουκάτο της Πάρμας πήγε στην Αυστρία ενώ ο Κάρολος της Πάρμας πήρε το θρόνο της Νάπολης και Σικελίας, με αποτέλεσμα εδαφικά κέρδη για τους Βουρβώνους. Η Πολωνία παραιτήθηκε από τις αξιώσεις της πάνω στη Λιβονία και άμεσο έλεγχο επί του Δουκάτου της Courland και της Σεμιγαλίας, τα οποία, αν και τυπικά παρέμεναν Πολωνική φέουδα, δεν ενσωματώθηκε στην Πολωνία, αλλά ήταν κάτω από ισχυρή Ρωσική επιρροή που έληξε με την πτώση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας το 1917.

Το πραγματικό αποτέλεσμα του ρωσο-πολωνικού πολέμου του 1733-1735 ήταν μια σημαντική ενίσχυση της διεθνούς θέσης της Ρωσίας με επιρροή στην Πολωνία. Αυτή ήταν η πρώτη και ταυτόχρονα επιτυχημένη συμμετοχή της Ρωσίας στην επίλυση των προβλημάτων της δυτικοευρωπαϊκής πολιτικής.


[3] Συνθήκη ειρήνης που συνομολογήθηκε εσπευσμένα μεταξύ Ρωσικής Αυτοκρατορίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τον Ιούλιο του 1711, όταν ο τσάρος Μέγας Πέτρος βρέθηκε σε μια δύσκολη κατάσταση πολιορκίας από 150.000 Οθωμανικού στρατού, τον Ιούλιο του 1711, στις όχθες του ποταμού Προύθου. Με την συνθήκη αυτή έληξε ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1710 – 1711) με την παραίτηση του Τσάρου απ΄ όλες τις κτήσεις του στην Αζοφική θάλασσα και τον Εύξεινο Πόντο.


[4] Ο Burkhard Christoph Graf von Münnich (1683-1767) ήταν ένας Γερμανός στρατηγός και πολιτική προσωπικότητα στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Ήταν ο μεγάλος μεταρρυθμιστής του Ρωσικού στρατού και ιδρυτής πολλών ελίτ στρατιωτικών σχηματισμών κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Άννας. Ως πολιτικός, θεωρείται ο ιδρυτής του Ρωσικού φιλελληνισμού καθώς ήταν ένθερμος φιλέλληνας ο ίδιος (μιλάμε για έναν αιώνα πριν την Ελληνική Επανάσταση). Ο Münnich ήταν επίσης μηχανικός και ειδικός στην υδροτεχνία.

Το 1721, προσκλήθηκε από τον Ρώσο πρέσβη στη Βαρσοβία για έργα μηχανικής των νεοαποκτηθέντων βόρειων εδαφών. Παρουσίασε τα σχέδια του στον Μέγα Πέτρο για την οχύρωση φρουρίων, κατασκευή φραγμάτων και πλωτών καναλιών και κέρδισε τη θετική γνώμη του. Προήχθη σε υπολοχαγό το 1722.  Για τα επιτεύγματά του στον τομέα της μηχανικής και της στρατιωτικής μηχανικής, προήχθη στη θέση του Γενικού Αρχηγού το 1726 από την Αικατερίνη Α΄, και του απονεμήθηκε το Τάγμα του Αγίου Αλεξάνδρου Nevsky. Το 1727, ο Münnich διορίστηκε κυβερνήτης της πόλης της Αγίας Πετρούπολης. Από το 1728 έως το 1734 διετέλεσε στρατηγός-κυβερνήτης των επαρχιών Ίνγκρια, Καρελία και Φινλανδίας, καθώς επίσης του απονεμήθηκε και ο τίτλος του Δούκα.

Μετά τη στέψη της Άννας (1730), προήχθη σε στρατηγό και διορίστηκε στη θέση του προέδρου του Ρωσικού Κολλεγίου Πολέμου το 1732 και έλαβε εντολή για την αναδιοργάνωση του Ρωσικού στρατού. Ο Münnich έγινε ιδρυτής του Συντάγματος ιππικού Leib-Guard, του συντάγματος Izmaylovsky και του σώματος Clyet Shetsakhetskiy που προοριζόταν να τροφοδοτήσει τις μελλοντικές γενιές αξιωματικών.

Ο Münnich καθιέρωσε επίσης έναν νέο σχηματισμό για τον Ρωσικό στρατό. Αναθεώρησε τον πίνακα των βαθμών του στρατού και το μισθό των Ρώσων αξιωματικών με τη βοήθεια ξένων στρατιωτικών ειδικών που προσκάλεσε. Ίδρυσε τη Σχολή Μηχανικών για αξιωματικούς. Κατά τη διάρκεια της διοίκησής του ανεγέρθηκαν περίπου 50 άλλα φρούρια, τα οποία βελτίωσαν ουσιαστικά την αποτελεσματικότητα των Ρωσικών Ένοπλων Δυνάμεων εκείνη την εποχή.

Το 1736, ως Διοικητής του Ρωσικού στρατού στον Ρωσο-τουρκικό πόλεμο ηγήθηκε των εκστρατειών πολιορκώντας τα σημαντικά λιμάνια του Αζάκ και του Özi. Το 1739, ο Münnich  κερδίζοντας πολλές μάχες εισέβαλε βαθιά στη Μολδαβία. Απειλώντας να κάψει την πρωτεύουσά της, το Ιάσιο, ανάγκασε τους Μολδαβούς να υπογράψουν την προσάρτηση της Μολδαβίας. Μετά το τέλος του πολέμου του απονεμήθηκε το Τάγμα του Αγίου Ανδρέα.

Με χαρά περιμένω σχόλια, παρατηρήσεις, ερωτήσεις, απορίες και συμπλήρωση πληροφοριών.

[p_floyd1]

συμπληρωση πληροφοριων,λιγο δυσκολο ,πανεμορφα τα τσαρικα ρουβλια,ολα,
μεχρι τα τελευταια του Νικολαου Β!!!
συγχαρητηρια για την συλλογη και τις πληροφοριες που μοιραζεσαι!!!

[bulltt]

περα απο την ομορφια του νομισματος,ευχαριστουμε πολλυ για τις πληροφοριες !!!!

[dsp]

η ιστορια με τον παλατι-παγακι...

update: με το πιο ευκολο ψαξιμο που υπαρχει, η wikipedia δλδ, λεει οτι τον τιμωρησε επειδη εγινε καθολικος και παντρευτηκε μια ιταλιδα. ειχα καποιο νοημα δλδ η τιμωρια, κατι ηθελε να δειξει και τον εκανε γελωτοποιο και τον παντρεψε με την αλλη γελωτοποιο της αυλης. και υποθετω οτι και κεινη ηταν καποια ευγενης που ειχε τιμωρηθει, γτ μας ειπες οτι τη γλυτωσαν με το μαργαριταρενιο κολιε.

[thaler]

Ευχαριστώ φίλοι μου για τις απαντήσεις σας!

Φίλε dsp πολύ ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες που μας έδωσες. Πράγματι, εκείνες τις εποχές ήταν πολύ δύσκολο στη Ρωσία να αλλάξεις πίστη, ιδίως αν ήσουν ευγενής...  Πάντως πολύ ευφάνταστη και ευρηματική η τιμωρία.

[thaler]

συμπληρωση πληροφοριων,λιγο δυσκολο Χαμόγελο Χαμόγελο Χαμόγελο,πανεμορφα τα τσαρικα ρουβλια,ολα, μεχρι τα τελευταια του Νικολαου Β!!!

Συμφωνώ απολύτως μαζί σου φίλε p_floyd1. Όλα τα ρούβλια είναι πανέμορφα. Προσωπικά τα Ρώσικα είναι από τα αγαπημένα μου.  Ένα άλλο πανέμορφο και σπάνιο ρούβλι του Πέτρου Γ΄ που μπορείς να δεις παρουσίασα στη σελίδα 4.

[p_floyd1]

συμπληρωση πληροφοριων,λιγο δυσκολο Χαμόγελο Χαμόγελο Χαμόγελο,πανεμορφα τα τσαρικα ρουβλια,ολα, μεχρι τα τελευταια του Νικολαου Β!!!

Συμφωνώ απολύτως μαζί σου φίλε p_floyd1. Όλα τα ρούβλια είναι πανέμορφα. Προσωπικά τα Ρώσικα είναι από τα αγαπημένα μου.  Ένα άλλο πανέμορφο και σπάνιο ρούβλι του Πέτρου Γ΄ που μπορείς να δεις παρουσίασα στη σελίδα 4.

πολύ όμορφο και δύσκολο,συγχαρητήρια και πάλι!!!

[thaler]

Αξίζει να αναφερθώ στις δύο προσωπικότητες που σημάδεψαν τη ζωή της Άννας, τον εραστή της Biron και τον στρατάρχη της Münnich.

Όταν η Άννα πέθανε δεν άργησε να σβήσει και το άστρο του Biron, ο οποίος, τρεις εβδομάδες μετά το θάνατο της αγαπημένης του τσαρίνας συνελήφθη. στην κρεβατοκάμαρά του από τον άσπονδο αντίπαλό του, τον στρατόρχη Münnich. Διορίστηκε επιτροπή για να ερευνήσει την υπόθεσή του και τον καταδίκασε (11 Απριλίου 1741) σε θάνατο. Ωστόσο, αυτή η ποινή μετατράπηκε από την νέα αντιβασιλέα, Άννα Λεοπόλντοβνα, μητέρα του Ιβάν VI, σε εξορία στο Pelym της Σιβηρίας. Όλη η τεράστια περιουσία του Biron κατασχέθηκε, συμπεριλαμβανομένων των διαμαντιών του, που ήταν αμύθητης αξίας (υπολογίζεται γύρω στις 700.000 ευρώ). Όταν ανέβηκε στο θρόνο η νέα τσαρίνα η Ελισάβετ Πετρόβνα τα πράγματα άλλαξαν για τον Münnich, ο οποίος στο μεταξύ είχε αρχίσει να συμμετέχει ενεργά στην πολιτική. Η Ελισάβετ ελευθέρωσε τον Biron, δίνοντάς του πίσω την κατοικία του στο Γιαροσλάβλ.

Για τα επόμενα 22 χρόνια, ο Biron εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Επανήλθε για λίγο το 1762, όταν ο Γερμανόφιλος τσάρος Πέτρος III τον έφερε στην αυλή του. Το 1763, η Αικατερίνη Β' του έδωσε την ηγεμονία του Δουκάτου της Courland. Πέθανε στο παλάτι του στη Μιτάβα, την πρωτεύουσά του, το 1772. Η σύζυγός του, που του ήταν πιστή σε όλες τις δοκιμασίες του, έζησε άλλα 10 χρόνια. Είχαν παντρευτεί το 1726. Τον γάμο τους τον κανόνισε η ίδια η Άννα, με σκοπό μάλλον να καλύψει, στα μάτια όλων, την σχέση της με τον Biron. Τον διαδέχτηκε στο θρόνο του Δούκα της Courland o γιός του Peter von Biron.

Πίσω στο 1740 και στον Münnich, του οποίου το πολιτικό τέλος δεν άργησε να έρθει. Επί τσαρίνας, λοιπόν, Ελισάβετ, το 1741 συνελήφθη στο δρόμο προς τα σύνορα και καταδικάστηκε σε θάνατο. Έφτασε κοντά στην εκτέλεση, αλλά την τελευταία στιγμή αναβλήθηκε και αντ’ αυτού στάλθηκε εξορία στο Pelym της Σιβηρίας, στην ίδια πόλη που ο ίδιος είχε στείλει τον Biron, όπου παρέμεινε για αρκετά χρόνια, έως ότου ο τσάρος Πέτρος Γ΄ ανέβηκε στο θρόνο και διέταξε την απελευθέρωσή του το 1762.

Η Αικατερίνη II, η οποία γρήγορα εκτόπισε τον Πέτρο, χρησιμοποίησε τον παλιό στρατάρχη ως γενικό διευθυντή των λιμένων της Βαλτικής. Ο Münnich πέθανε τέσσερα χρόνια αργότερα στο Tartu και θάφτηκε στο κτήμα του εκεί.

[E.X.N]

Εκπληκτικη δουλεια εχεις κανει,μπραβο,μπραβο,μπραβο.

[Διηνέκης]

Πανέμορφη παρουσίαση...... ξεφεύγω από τους ρυθμούς της καθημερινότητας κάθε φορά που διαβάζω μια νέα παρουσίαση!!!ευχαριστούμε πραγματικά!!!

[PANAGIOTIS THESS.]

Καταπληκτικός Thaler! Το νόμισμα αντιστοιχεί σε πολύ σημαντική χρονική στιγμή για τη Ρωσία, με τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1733-37 η Ρωσία διώχνει τους Τάταρους από την Κριμαία, καταλαμβάνει το Αζόφ και  το Ρωσικό στοιχείο υπερτερεί. 280 χρόνια μετά η Ρωσία καταλαμβάνει την Κριμαία από την Ουκρανία, βρίσκοντας έξοδο στην Μαύρη θάλασσα! Μακροχρόνια πολιτική-στρατηγική, που μας τη θυμίζει ένα πολύ όμορφο νόμισμα! Και η τσαρίνα Άννα μπόλικη-μπόλικη σαν πραγματική Ρωσίδα!

[thaler]

Φίλοι μου dulakis, Γιώργο και Παναγιώτη σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

Το νόμισμα αντιστοιχεί σε πολύ σημαντική χρονική στιγμή για τη Ρωσία, με τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1733-37 η Ρωσία διώχνει τους Τάταρους από την Κριμαία, καταλαμβάνει το Αζόφ και  το Ρωσικό στοιχείο υπερτερεί. 280 χρόνια μετά η Ρωσία καταλαμβάνει την Κριμαία από την Ουκρανία, βρίσκοντας έξοδο στην Μαύρη θάλασσα! Μακροχρόνια πολιτική-στρατηγική, που μας τη θυμίζει ένα πολύ όμορφο νόμισμα!

Μα αυτό είναι η μαγεία του συλλεκτισμού! Μέσα από τα νομίσματα μπορούμε και κατανοούμε καλύτερα τα ιστορικά γεγονότα τόσο του χθες όσο και του σήμερα. Γι' αυτό και πολλοί συλλέκτες λέμε πως ένα νόμισμα δεν είναι ένα απλό κομμάτι μέταλλο αλλά ένα κομμάτι ιστορίας. Σ' ευχαριστώ για την σημαντική υπενθύμιση Παναγιώτη (και ναι, νομίζω πως η Άννα τα είχε τα πιασίματά της. Ήταν δηλαδή, πως να το πω, κάπως... πληθωρική ).