Τάληρα της συλλογής μου

[Εν-αντι]

Υπαρχει και βιβλιογραφια για την ερωτικη της ζωη?ο βυρωνας πρεπει να κανε νταηλικια στον ιδιωτικο τους χωρο ή ηταν στο ιδιο μηκος κυματος..ή απλα ειχε κερδισει την εμπιστοσυνη της....μεσαιωνικος μπιγκμπραδερισμος..

τα λεω αυτα για το σεναριο που σκεφτηκε για τον πριγκηπα με την υπηρετρια(δεν νομιζω να ναι μυθος )...αλλα αν εχεις τετοια εξουσια ...........για τους ρωσοτουρκικους πολεμους επισης δεν ξερω τιποτα..για αλλη μια φορα προσεχτικη αναλυση του νομισματος το οποιο εχει το κλασικο λογοτυπο με τον δικεφαλο και τον αί γιωργη στο κεντρο και την παχουλη κυρια  που τοτε ηταν η μοδα ετσι...αφου οπως φενεται εκλεισες το αναθεματισμενο 20 με τους ρωσους το 21 πρεπει να μπει με καποιο νομισμα ελπιδας..αναμενουμε..   

[thaler]

Φίλε Μπάμπη δεν βρήκα κάποια βιβλιογραφία για την ερωτική ζωή της Άννας. Θα είχε όμως ενδιαφέρον ένα τέτοιο βιβλίο. Όσο για το παλάτι από πάγο είναι αληθινή η ιστορία, όσο απίστευτη κι αν φαίνεται.

Εμένα όμως άλλο πράγμα μου κάνει εντύπωση. Το 18ο αιώνα τη Ρωσία κυβέρνησαν γυναίκες για 55 περίπου χρόνια (Αικατερίνη Ι: 2 χρόνια, Άννα:10 χρόνια, Ελισάβετ: 20 χρόνια και Αικατερίνη ΙΙ:23 χρόνια). Γιατί μετά από τόσες τσαρίνες, η θέση της γυναίκας στη Ρωσία δεν βελτιώθηκε;;; Γιατί αυτές οι αυτοκρατόρισσες δεν έκαναν κάτι για τις γυναίκες;

[Εν-αντι]

γιατι ηδη ηταν αθλος οτι ειχαν εξουσια..δεν νομιζω οτι ηταν ευκολο αυτο..χτες το βραδυ ειδα στο νετφλιξ μια ταινια για την βασιλισα της σκωτιας...νομιζω απανταει στην ερωτηση σου..η εκλησια εδινε πονο τοτε ...ειχε δυναμη...και... γιαυτο ηταν σκοταδισμος

[thaler]

γιατι ηδη ηταν αθλος οτι ειχαν εξουσια..δεν νομιζω οτι ηταν ευκολο αυτο..

Μπάμπη ίσως έχεις δίκιο. Το να κυβερνά γυναίκα ήταν αρκετά προχωρημένο εκείνη την εποχή. Ίσως δεν τις έπαιρνε να προχωρήσουν πιο πέρα με τα δικαιώματα των γυναικών.

[thaler]

.

[thaler]

Γειά σας φίλοι μου συλλέκτες.
Αν πάτε στην Πάτρα αξίζει να επισκεφθείτε τον Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα του πρωτόκλητου -γιατί υπήρξε ο πρώτος που κάλεσε ο Ιησούς ως μαθητή-, πολιούχου της πόλης. Εκεί, μπορείτε να δείτε μερικά λείψανα του Αγίου. Αποτελούνται από το μικρό δάκτυλο, μέρος του πάνω μέρους του κρανίου του Αποστόλου, και μικρά τμήματα του σταυρού στον οποίο μαρτύρησε.

Κήρυξε τον Χριστιανισμό στην περιοχή του Πόντου, ταξίδεψε κατά μήκος της Μαύρης Θάλασσας, στη Σκυθία και του ποταμού Δνείπερου μέχρι το Κίεβο και από εκεί ταξίδεψε στο Νόβγκοροντ. Ως εκ τούτου, έγινε προστάτης άγιος της Ουκρανίας, της Ρουμανίας και της Ρωσίας. Στη συνέχεια, ο Ανδρέας κήρυξε στη Θράκη, ίδρυσε την Εκκλησία του Βυζαντίου (αργότερα Κωνσταντινούπολη) το 38 μ.Χ. Στη συνέχεια πέρασε από το Βυζάντιο, την Ηράκλεια της Θράκης, τη Μακεδονία και την Πελοπόννησο με τελικό σταθμό την Πάτρα.
Με ορμητήριο την Πάτρα ο Ανδρέας κήρυττε σε ολόκληρη την Αχαΐα με μεγάλη επιτυχία. Οι ειδωλολάτρες κινητοποιήθηκαν και πέτυχαν τη σύλληψή του. Οδηγήθηκε στο μαρτύριο με σταυρικό θάνατο, πιθανώς την εποχή του διωγμού του Νέρωνα. Το μαρτύριό του υπολογίζεται πως συνέβη περί το 60 μ.Χ.. Στη Δύση αναπτύχθηκε μια παράδοση ότι ο Ανδρέας σταυρώθηκε σε έναν χιαστό σταυρό, της μορφής που ονομάζεται crux decussata, υποτίθεται κατόπιν αιτήματός του, καθώς θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο να σταυρωθεί στον ίδιο τύπο σταυρού με τον Ιησού. Πάντως η εικονογραφία του μαρτυρίου του Ανδρέα σε σταυρό σε σχήμα Χ δεν φαίνεται να παγιώθηκε παρά στον ύστερο Μεσαίωνα.
Το 357, με εντολή του Αυτοκράτορα Κωνστάντιου Β΄, τα λείψανα μεταφέρθηκαν από την Πάτρα στην Κωνσταντινούπολη και εναποτέθηκαν στον Ναό των Αγίων Αποστόλων.

Εν το μεταξύ, το κρανίο του, που είχε μεταφερθεί στην Κωνσταντινούπολη, επέστρεψε στην Πάτρα από τον αυτοκράτορα Βασίλειο Α΄, (867-886). Το 1207, αφότου οι Φράγκοι κατέκτησαν την Κωνσταντινούπολη, τα λείψανα του Αγίου Ανδρέα, μεταφέρθηκαν στο Αμάλφι της Ιταλίας από τον Καρδινάλιο Πέτρο της Κάπουα, ο οποίος καταγόταν από εκεί. Κατόπιν κτίστηκε καθεδρικός ναός, ο οποίος αφιερώθηκε στον Άγιο Ανδρέα, όπως και όλη η πόλη, στην κρύπτη του οποίου υποστηρίζεται ότι παραμένουν τα περισσότερα λείψανα του Αποστόλου.

Το 1461, όταν οι Οθωμανοί διέσχισαν το Στενό της Κορίνθου, ο Θωμάς Παλαιολόγος, νεότερος επιζών γιος του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου και Δεσπότης του Μυστρά, έφυγε από την Πάτρα για να βρει καταφύγιο στην Ιταλία, παίρνοντας μαζί του το κρανίο του Αγίου Ανδρέα. Το παρέδωσε στον Πάπα Πίο Β΄, ο οποίος το ενσωμάτωσε αρχικά σε έναν από τους τέσσερις κεντρικούς πυλώνες της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό και στη συνέχεια στην Πιέντσα.  Τον Σεπτέμβριο του 1964, ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄, ως χειρονομία καλής θέλησης προς την Ορθόδοξη Εκκλησία, διέταξε να επιστραφούν στην Πάτρα όλα τα λείψανα του Αγίου Ανδρέα που βρίσκονταν στην Πόλη του Βατικανού. Ο σταυρός του Αγίου Ανδρέα έπεσε λάφυρο και έφυγε από την Ελλάδα κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών από τον Δούκα της Βουργουνδίας. Φυλάχθηκε στην εκκλησία του Αγίου Βίκτωρα στην Μασσαλία, έως ότου επέστρεψε στην Πάτρα στις 19 Ιανουαρίου 1980.

Γιατί σας αναφέρω όλα αυτά; Μα γιατί το σημερινό νόμισμα της συλλογής μου που σας παρουσιάζω είναι αφιερωμένο στον Άγιο Ανδρέα. Πρόκειται για ένα τάληρο του 1610 από το Γερμανικό κρατίδιο του Braunschweig-Wolfenbüttel. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές στα τάληρα αυτού του τύπου.

Ας δούμε όμως πρώτα κάποια στοιχεία του νομίσματος:
Κράτος: Πριγκιπάτο του  Braunschweig-Wolfenbüttel
Ηγεμόνας: Heinrich Julius 1589-1613
Νόμισμα: 1 τάληρο (τάληρο των ορυχείων - ausbeutetaler)
Χρονολογία: 1610
Βάρος: 28,17 gr.
Διάμετρος: 43 mm
Βιβλιογραφία: KM# 12.1, Welter# 643, Dav ST# 6290
Χρονιές κοπής: 1601-1611
Τιράζ: Δεν αναφέρεται
Νομισματοκοπείο: Andreasberg
Mint master: Heinrich Depsern [1]
Προσανατολισμός: Δεν υπάρχει (τυχαίος)

Εμπρός: Ο Άγιος Ανδρέας κρατώντας σταυρό, με την επιγραφή: HONESTUM PRO PATRIA 1610 = (Είναι) τιμητικό για τη χώρα μου (προφανώς εννοεί πως είναι τιμή για τη χώρα του να κόβει νομίσματα με τη μορφή του Αγίου Ανδρέα)
Πίσω: Τέσσερα περίτεχνα κράνη επάνω από το θυρεό του κρατιδίου. Γύρω υπάρχει η επιγραφή:    
D[EI]. G[RATIA]. P[OSTULATUS]. EP[ISCOPUS]. HA[LBERSTADENSIS]. DVX. BRVNS[VICENSIS]. ET. L[UNEBURGENSIS] => Dei Gratia Postulatus Episcopus Halberstadensis Dux Brunsvicensis Et Luneburgensis
Μετάφραση: Ελέω Θεού Επισκοπικός Postulator [2] του Halberstadt [3] Δούκας του Braunschweig και του Wolfenbüttel

Γιατί όμως ήταν τόσο σημαντικός ο Άγιος Ανδρέας για το Γερμανικό κράτος του Braunschweig-Wolfenbüttel; Διαβάστε παρακάτω για να καταλάβετε:
Καθώς, μάλλον μετά τις σταυροφορίες, τα λείψανα του Αγίου βρέθηκαν σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, ο Άγιος Ανδρέας έγινε πολύ δημοφιλής, κυρίως στην κεντρική Ευρώπη. Θεωρήθηκε προστάτης πολλών επαγγελμάτων. Μεταξύ αυτών των επαγγελμάτων, στο Γερμανικό κρατίδιο του Mansfeld, ο Άγιος Ανδρέας υπήρξε προστάτης των ορυχείων. Στο Μansfeld το 16ο αιώνα, υπήρχαν πολλά ορυχεία, κυρίως ασημιού, τα οποία όμως σιγά-σιγά έκλειναν προς τα τέλη του αιώνα. Έτσι οι μεταλλωρύχοι αναγκάστηκαν να μετακινηθούν για δουλειά στα πλούσια ορυχεία του Braunschweig-Lüneburg που είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται. Μαζί τους έφεραν και τη λατρεία του Αγίου Ανδρέα ως προστάτη των ορυχείων. Η ιδιότητα αυτή του Αγίου επικράτησε και επεκτάθηκε στην περιοχή, ήταν δε, τόσο δημοφιλής ο Άγιος Ανδρέας ώστε τα τάληρα που κόπηκαν προς τιμή των ορυχείων, έφεραν την εικόνα Του.
Με αυτό το νόμισμα λοιπόν, σας παρουσιάζω μία κατηγορία τάληρων τα ονομαζόμενα ως «τάληρα των ορυχείων». Στα Αγγλικά αναφέρονται ως «mining thalers» και στα Γερμανικά ως «ausbeutetalers ή ausbeutemünzen».
Τα τάληρα αυτά (υπήρξαν και αντίστοιχα χρυσά δουκάτα) πήραν το όνομά τους από τα τοπικά ορυχεία.  Το παλαιότερο δείγμα είναι πιθανώς το Σαξονικό Ausbeutethaler από το νομισματοκοπείο του St. Katharinenberg, με ημερομηνία 1505 (Επειδή το πρώτο τάληρο κόπηκε το 1518 προφανώς αυτό το νόμισμα δεν ήταν τάληρο αλλά του δόθηκε αυτή η ονομασία αργότερα γιατί ίσως ήταν αρκετά μεγάλο). Οι διάφοροι Δούκες του Brunswick έκοψαν αρκετά τέτοια τάληρα, ήταν όμως σύνηθες και σε άλλα Γερμανικά κράτη, καθώς και στη Γαλλία, τη Σκανδιναβία κλπ. Τα mining thalers έφεραν συχνά  εικόνες των ορυχείων ή αλληγορικές εικόνες του τόπου κοπής τους (π.χ. μια ωραία κυρία συμβόλιζε ένα συγκεκριμένο ορυχείο). Σε πολλές περιπτώσεις είχαν χαραγμένα τα δικά τους μοναδικά σλόγκαν. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και κάποια χρυσά δουκάτα που το υλικό τους προέρχονταν από τις κοίτες ποταμών, όπως τα Isargold Dukaten (ο χρυσός προέρχονταν από τις κοίτες του ποταμού Isar) και τα Rheingold Dukaten (με χρυσό από τον ποταμό Ρήνο). Μια τρίτη ποικιλία αφορά κομμάτια που φέρουν ένα σύνθημα που επικαλείται ευλογία στις εξορυκτικές εργασίες. Αυτά τα τάληρα είναι γνωστά και ως Bergse-gensthaler. Τέτοια παραδείγματα απαντώνται στο Mansfeld, στα βουνά Harz (όπως αυτό που σας παρουσιάζω) κλπ.
Τα ορυχεία των βουνών Harz του κρατιδίου Braunschweig-Wolfenbüttel υπήρξαν για πολλές δεκαετίες ίσως τα σημαντικότερα ορυχεία ασημιού της Ευρώπης. Πλήθος τάληρων παρήχθησαν από την πρώτη ύλη των ορυχείων. Ίσως ήταν το κύκνειο άσμα της Γερμανικής οικονομίας εκείνων των αιώνων (πριν τη βιομηχανική επανάσταση), καθώς οι άλλες μεγάλες δυνάμεις της εποχής (Αγγλία, Ισπανία, Γαλλία, Ολλανδία, Πορτογαλία) ανακάλυπταν τεράστιες πηγές πρώτων υλών στις αποικίες τους ενώ η Ρωσία στην ενδοχώρα της Σιβηρίας.
Αυτά τα νομίσματα, που κόπηκαν από ασήμι του St. Andreasberger, εμφανίζονται για πρώτη φορά το 1535. Χωρίς εξαίρεση, φέρουν την ανάγλυφη εικόνα του Αγίου Ανδρέα με το σταυρό.

Η ιστορία αυτή του «πυρετού του ασημιού», κάτι αντίστοιχο του «πυρετού του χρυσού» στην Αμερική, είναι πολύ γνωστή στην Ευρώπη. Ας τη δούμε όμως σε γενικές γραμμές:

Η πρώτη καταγεγραμμένη μαρτυρία ασημιού στα βουνά Harz έρχεται από το 1487.  Η συστηματική όμως εξόρυξη αναπτύχθηκε περίπου 30 χρόνια αργότερα, όταν το 1520 ανακαλύφθηκαν πλούσιες φλέβες ασημιού. Τότε, οι Δούκες του Hohnstein που ήλεγχαν την περιοχή, εκχώρησαν το προνόμιο κοπής νομισμάτων στο St. Andreasberg (1521) και παράλληλα παραχώρησαν πολλά προνόμια στην περιοχή προκειμένου να φέρουν εξειδικευμένους εργαζόμενους στη χώρα. Τα νέα των πρόσφατα ανακαλυφθέντων ασημένιων φλεβών οδήγησαν σύντομα σε μεγάλη μετανάστευση ανθρακωρύχων από τα Σαξονικά και τα Βοημικά Όρη, π.χ. από τον Sankt Joachimsthal (σήμερα Jachymov), όπου η εξόρυξη ήταν σε κρίση εκείνη την εποχή. Η είδηση των σημαντικών ποσοτήτων ασημιού έφερε πολλούς τυχοδιώκτες στην άγρια έρημο των βουνών. Αυτό που συνέβη εκεί εκείνη τη στιγμή μπορεί να περιγραφεί καλύτερα με τον όρο «πυρετός του ασημιού».

Με τη θέσπιση ενός κανονισμού για τα ορυχεία (1528), ο οποίος ρύθμιζε νόμιμα τη λειτουργία τους, η ζωή και η εξόρυξη τέθηκαν σε κανόνες. Ένας μόνιμος οικισμός χτίστηκε ακριβώς δίπλα στα ορυχεία, που πήρε το όνομά του από τον Άγιο Ανδρέα, τον πολιούχο των ανθρακωρύχων του Μάνσφελντ. Το 1537 έλαβε δικαιώματα πόλης και έγινε γνωστή ως μία από τις επτά ελεύθερες πόλεις εξόρυξης των βουνών Άνω Harz. Λίγα χρόνια αργότερα, υπήρχαν ήδη 300 σπίτια, ενώ ταυτόχρονα λειτουργούσαν 116 (!!!) ορυχεία.

[thaler]

Γύρω στο 1570, όταν η εξόρυξη ασημιού γνώρισε την πρώτη μεγάλη ακμή της, 7000-8000 άνθρωποι ζούσαν στην πόλη. Τα ορυχεία λειτουργούσαν από συνδικάτα. Τα κεφάλαια προέρχονταν από ιδιώτες επενδυτές, οι οποίοι περίμεναν υψηλές αποδόσεις. Ορισμένες στοές είχαν ήδη φτάσει σε βάθη 80-100 μ. στα τέλη του 16ου αιώνα. Οι εισροές από τα υπόγεια ύδατα όμως στάθηκαν εμπόδιο για την περαιτέρω ανάπτυξη των ορυχείων, τα οποία σιγά-σιγά σταμάτησαν να δίνουν κέρδη.

Έτσι, το ένα ορυχείο μετά το άλλο έκλειναν. Οι εργαζόμενοι μετακόμισαν αλλού. Ήδη από το 1575, από τα 39 ορυχεία που λειτουργούσαν, μόνο 2 είχαν πλεόνασμα. Η φτώχεια κυριάρχησε στην ορεινή πόλη στα τέλη του 16ου αιώνα. Το 1577 και το 1596 οι επιδημίες της πανούκλας αποδεκατίζουν τον πληθυσμό που έφρασε να αριθμεί λιγότερες από 2000 ψυχές. Όταν ο Τριακονταετής Πόλεμος [4] έφτασε στα Όρη Harz το 1620, όλα τα ορυχεία είχαν ήδη κλείσει. Μόνο από αυτήν την πρώτη περίοδο λειτουργίας, η οποία διήρκεσε από το 1520 έως το 1620, είχαν κλείσει συνολικά 267 ορυχεία!

Μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο άρχισε ξανά η αργή εξόρυξη ασημιού  στο Sankt Andreasberg. Χρειάστηκαν περίπου 30 χρόνια για να ξαναρχίσουν οι εξορυκτικές επιχειρήσεις. Το ορυχείο του King Ludwig ήταν το πρώτο που δημιούργησε ξανά πλεόνασμα το 1674 - μετά από μια περίοδο στασιμότητας σχεδόν 60 ετών. Με την ευκαιρία αυτή κόπηκε ένα νέο Andreasthaler με την επιγραφή "St. Andreas reviviscens" (Ο Άγιος Ανδρέας ζει ξανά). Η εξόρυξη ασημιού γνώρισε μια δεύτερη περίοδο ακμής μεταξύ 1695 και περίπου 1730, η οποία ξεπέρασε ακόμη και την πρώτη με ετήσια παραγωγή 0,9 τόνων αργύρου κατά μέσο όρο. Υπήρχαν περίπου 25 μεγαλύτερα ορυχεία που λειτουργούσαν ασταμάτητα. Το 1724, όταν η εξορυκτική βιομηχανία έφτασε στο απόγειό της, η περιοχή παρήγαγε σχεδόν 2.000 κιλά αργύρου και απ’ αυτή την ποσότητα κόπηκαν περίπου 30.000 τάληρα.

Μετά το 1730 ήρθε ξανά η κατάρρευση. Μερικά από τα πολύ επιτυχημένα ορυχεία έκλεισαν γύρω στο 1740 επειδή το βάθος των στοών ήταν πολύ μεγάλο και δεν ήταν πλέον διαχειρίσιμο (τουλάχιστον περισσότερα από 500 μέτρα!). Τα περισσότερα ορυχεία δεν μπορούσαν πλέον να διατηρηθούν οικονομικά. Προκειμένου να μην αφήσουν την εξόρυξη να κλείσει, τα εναπομείναντα ορυχεία επιδοτήθηκαν σε μεγάλο βαθμό με κεφάλαια από γειτονικές περιοχές εξόρυξης ασημιού. Εκτός από τη δασική εργασία, την παραγωγή άνθρακα και την κατασκευή δρόμων, δεν υπήρχαν άλλες ευκαιρίες απασχόλησης σε αυτήν την περιοχή.

Χάρη λοιπόν στα ορυχεία ασημιού μπόρεσε το Πριγκιπάτο του Brunswick-Wolfenbüttel να κόψει μεγάλο αριθμό νομισμάτων τα οποία όμως είναι πολύ εντυπωσιακά, ιδιαίτερα, θα έλεγα. Και αυτό γιατί τα περισσότερα από αυτά δεν φέρουν την κλασική μορφή του ηγεμόνα αλλά απεικονίζουν όμορφα θέματα.

Το Πριγκιπάτο, λοιπόν, του Brunswick-Wolfenbüttel ήταν μια υποδιαίρεση του Δουκάτου του Brunswick-Lüneburg, του οποίου η ιστορία χαρακτηριζόταν από πολλές διαιρέσεις και επανενώσεις. Διάφορες δυναστείες του οίκου των Welf κυβέρνησαν το Brunswick-Wolfenbüttel μέχρι τη διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 1806. Ως αποτέλεσμα του Συνεδρίου της Βιέννης, το διάδοχο κράτος του, ονομάστηκε Δουκάτο του Brunswick, και δημιουργήθηκε το 1815.

Στον Otto Ι, εγγονός του Ερρίκου του Λεοντόκαδρου, είχαν δοθεί εκτάσεις ως Αυτοκρατορικά φέουδα στην περιοχή εκείνη από τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β ' το 1235 με το όνομα Δουκάτο του Brunswick-Lüneburg, το οποίο μοιράστηκε το 1267 στους γιούς του.

Στον Albert I (1236-1279) δόθηκαν, μεταξύ άλλων, οι περιοχές γύρω από το Brunswick-Wolfenbüttel. Έτσι ίδρυσε τον οίκο του Brunswick και έθεσε τις βάσεις για αυτό που έγινε, αργότερα, το Πριγκιπάτο του Brunswick-Wolfenbüttel. Ο αδερφός του John (1242-1277) κληρονόμησε τη γη γύρω από το Lüneburg και ίδρυσε τον οίκο του Lüneburg. Η πόλη του Brunswick παρέμεινε υπό κοινή διοίκηση.

Η περιοχή του Brunswick (-Wolfenbüttel) υποδιαιρέθηκε περαιτέρω τις επόμενες δεκαετίες.

Μετά τη δωδέκατη διαίρεση του Δουκάτου το 1495, όπου το Πριγκιπάτο του Brunswick-Calenberg-Göttingen διαιρέθηκε εκ νέου, δόθηκε στο δούκα Henry τον πρεσβύτερο η επικράτεια του Brunswick, στην οποία προστέθηκε το όνομα του τόπου διαμονής του, το Wolfenbüttel. Από τότε και μετά το όνομα του πριγκηπάτου έγινε «Brunswick-Wolfenbüttel».

Ακολούθησαν οι Δούκες Henry ο Νεότερος, Julius και Henry Julius, υπό την ηγεμονία του οποίου επεκτάθηκε η κυριαρχία του Πριγκιπάτου, και έγινε ένα από τα σημαντικότερα της Γερμανίας.

Το 1500 το Brunswick-Wolfenbüttel έγινε μέρος του Κάτω Σαξονικού Κύκλου [5] στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.  Κατά τον Τριακονταετή πόλεμο, το Wolfenbüttel ήταν το ισχυρότερο φρούριο στη Βόρεια Γερμανία, αλλά υπέστη σοβαρές ζημιές. Η γραμμή αίματος του Wolfenbüttel εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Το 1635 ο Δούκας Αύγουστος ο Νεότερος, ίδρυσε τον νέο Οίκο του Brunswick. Υπό την ηγεμονία του, το Wolfenbüttel έφτασε στο πολιτιστικό του ζενίθ. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά του ήταν η κατασκευή της Βιβλιοθήκης του Wolfenbüttel, η μεγαλύτερη στην Ευρώπη της εποχής της.

Το 1753/1754 η κατοικία των δούκων του Wolfenbüttel επέστρεψε στο Brunswick, στο νεόκτιστο παλάτι του Brunswick. Έτσι, η πόλη του Wolfenbüttel έχασε την ανεξαρτησία που είχε από τον 15ο αιώνα. Ο Δούκας εγκατέλειψε την πόλη στην τύχη της αφού ούτε καν ολοκλήρωσε το νέο κάστρο, που ξεκίνησε το 1718, το οποίο ακόμη και σήμερα είναι μισοχτισμένο. 4.000 κάτοικοι ακολούθησαν την οικογένεια του Δούκα και ο πληθυσμός του Wolfenbüttel μειώθηκε από 12.000 σε 7.000. Μόνο τα αρχεία, το εκκλησιαστικό γραφείο και η βιβλιοθήκη παρέμειναν ως ανάμνηση παλαιότερων εποχών.

Πολιτικά, το Brunswick-Wolfenbüttel ήταν ένας από τους πιο στενούς συμμάχους της Πρωσίας. Ενώ λίγο πριν ο αυτοκράτορας των Αψβούργων στη Βιέννη ήταν το πιο σημαντικό σημείο αναφοράς μέσω των πολιτικών γάμων, η γραμμή Wolfenbüttel των Welfs συνδέθηκε στενά με τη γραμμή αίματος των Πρώσων Hohenzollerns μέσω του γάμου του Πρώσου Πρίγκιπα Frederick με την Elisabeth Christine (1691 – 1750, ήταν κόρη του δούκα του Βrunswick-Wolfenbüttel και με τον γάμο της έγινε αρχιδούκισσα της Αυστρίας και βασίλισσα της Ουγγαρίας, Βοημίας & Γερμανίας). Πολλοί αξιωματικοί του Brunswick-Wolfenbüttel υπηρέτησαν σε υψηλές θέσεις στον Πρωσικό Στρατό, κυρίως κατά τη διάρκεια του Επταετούς Πολέμου.

Κατά την εποχή του Καρόλου Ι (1735-1773), έγιναν μεγάλα επιτεύγματα στον πολιτιστικό και επιστημονικό τομέα. Το 1753 ιδρύθηκε η συλλογή Τέχνης και Φυσικής Ιστορίας το Δουκάτου - πρόδρομος του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας. Αυτές οι σημαντικές συλλογές είχαν συγκεντρωθεί από τους δούκες του Brunswick. Ενώ το Wolfenbüttel παρήκμασε, το Brunswick βίωσε τώρα μια πολιτιστική άνθηση.

Αξίζει να αναφερθεί πως τον Αύγουστο του 1784 ο μεγάλος Γερμανός ποιητής και μυθιστοριογράφος Γκαίτε έμεινε στο Brunswick για μια πολιτική αποστολή, όταν συνόδευσε τον υπουργό της Βαϊμάρης. Σε μια εποχή που η πολιτική κατάσταση μεταξύ της Αυστρίας και της Πρωσίας είχε οξυνθεί για άλλη μια φορά, τα μικρά και μεσαία γερμανικά κράτη σχεδίαζαν τη δημιουργία ενός μεγαλύτερου κράτους ως αντισταθμιστικής δύναμης. Ο Δούκας Charles William Ferdinand του Brunswick κλήθηκε να συμμετάσχει σε αυτή την ένωση Πριγκίπων για το σκοπό αυτό, τίποτα όμως δεν ευοδώθηκε.

Το Brunswick καταλήφθηκε από το 1807 έως το 1813 από τους Γάλλους του Ναπολέοντα και έγινε μέρος του Βασιλείου της Βεστφαλίας. Μετά το τέλος της ναπολεόντειας κυριαρχίας το κράτος αποκαταστάθηκε με το όνομα του Δουκάτου του Brunswick.

[1]Δεξιά από το κεφάλι το Αγίου, υπάρχει το σήμα του αρχηγού του νομισματοκοπείου που ήταν ο Heinrich Depsern. Το 1588 διορίστηκε από τον Δούκα Julius επικεφαλής του νομισματοκοπείου του Wolfenbüttel. Το 1593 τοποθετήθηκε επικεφαλής του νομισματοκοπείου του St. Andreasberg μέχρι το 1611. Πέθανε ένα χρόνο μετά.

[2] Εκκλησιαστικός όρος της Καθολικής εκκλησίας. Αφορά στη διαδικασία αγιοποίησης.
Κάθε καθολικός ή ομάδα Καθολικών μπορεί να ζητήσει από τον τοπικό επίσκοπο την αγιοποίηση ενός προσώπου. Η εκκλησία τότε, διορίζει ένα άτομο που θα είναι υπεύθυνος για να φέρει σε πέρας αυτό το αίτημα. Αυτός θα πρέπει να προωθήσει την υπόθεση αγιοποίησης, να συγκεντρώσει στοιχεία υπέρ αυτού του αιτήματος, να διαμεσολαβήσει, δηλαδή, προς το Βατικανό, ώστε το αίτημα αυτό να πραγματοποιηθεί. Αυτό το άτομο ονομάζεται “postulator”. Στα Ελληνικά θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε ως ‘διαμεσολαβητής’ ή ως ‘επίσημος ενδιάμεσος’.

[3] Η πόλη του Halberstadt έγινε Αρχιεπισκοπή το 814. Ήταν από τα σημαντικότερα εμπορικά κέντρα της Γερμανίας κατά τους 13ο και 14ο αιώνες. Το 1180 η πόλη προάχθηκε σε πριγκιπική Αρχιεπισκοπή που σήμαινε πως γίνονταν ανεξάρτητη πόλη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Αρχιεπίσκοπος ήταν επίσης και ο πολιτικός ηγεμόνας της πόλης και οι κοσμικές εξουσίες του ήταν ανώτερες αυτές των θρησκευτικών εξουσιών. Η πόλη έκοψε δικά της νομίσματα και κάποια τάληρα, τα οποία είναι πολύ σπάνια. Από το 1479, διοικούνταν από τον Αρχιεπίσκοπο του Magdeburg. Οι πολίτες του Halberstadt έγιναν Προτεστάντες περίπου το 1540, ενώ ο πρώτος Λουθηρανός Επίσκοπος που εκλέχθηκε το 1566 ήταν ο Πρίγκιπας Henry Julius του Brunswick-Wolfenbüttel. Κατά τον τριακονταετή πόλεμο, η πόλη καταλήφθηκε από τον Καθολικό στρατηγό της Βοημίας Albrecht von Wallenstein, αναγκάζοντας, προσωρινά, τους κατοίκους να ξαναγίνουν Καθολικοί. Μετά το τέλος του πολέμου, με τη Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648  η πόλη έπαψε να είναι εκκλησιαστική και μετατράπηκε στο Πριγκιπάτο του Halberstadt, που ανήκε στην Πρωσία.

[4] Ο Τριακονταετής Πόλεμος ήταν μια σειρά πολεμικών συγκρούσεων που έλαβαν χώρα μεταξύ 1618 και 1648 στην κεντρική Ευρώπη, κυρίως στα εδάφη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (σημερινής Γερμανίας). Πρόκειται για μια από τις πιο μακροχρόνιες και καταστροφικές συγκρούσεις στην ευρωπαϊκή ιστορία. Άρχισε σαν πόλεμος μεταξύ των Καθολικών και Διαμαρτυρομένων κρατών της Αυτοκρατορίας και βαθμηδόν εξελίχθηκε σε μια γενικευμένη διαμάχη στην οποία ενεπλάκησαν οι περισσότερες από τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης. Και ενώ στον πόλεμο αυτό οδήγησαν θρησκευτικά αίτια, σύντομα οι εμπλεκόμενες δυνάμεις κατέληξαν να αγωνίζονται για την πολιτική επικράτηση στην Ευρώπη με προεξάρχουσα την διαμάχη για τον σκοπό αυτό Αψβούργων και Γαλλίας.

[5] Κατά την Πρώιμη Σύγχρονη περίοδο (περίπου 1500-1800) η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χωρίστηκε σε Αυτοκρατορικούς Κύκλους, διοικητικές ομάδες των οποίων πρωταρχικοί σκοποί ήταν η οργάνωση κοινής αμυντικής δομής και η συλλογή αυτοκρατορικών φόρων. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης ως μέσο οργάνωσης στο πλαίσιο της Αυτοκρατορικής Δίαιτας και του Αυτοκρατορικού Δικαστηρίου. Κάθε κύκλος είχε τη δική του Δίαιτα, αν και δεν ήταν όλα τα μέλη της Δίαιτας του Κύκλου μέλη της αυτοκρατορικής Δίαιτας.

Έξι Αυτοκρατορικοί Κύκλοι εισήχθησαν στην Δίαιτα του Άουγκσμπουργκ το 1500. Το 1512, προστέθηκαν τρεις ακόμη κύκλοι και ο μεγάλος Σαξονικός Κύκλος χωρίστηκε σε δύο, έτσι ώστε από το 1512 έως την κατάρρευση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην εποχή του Ναπολέοντα, υπήρχαν δέκα αυτοκρατορικοί κύκλοι. Η Βοημίας, η Ελβετική Συνομοσπονδία και η Ιταλία παρέμειναν μη ενταγμένες σε Κύκλους περιοχές, όπως και διάφορα δευτερεύοντα εδάφη.

Ο Κύκλος της Κάτω Σαξονίας κάλυπτε μεγάλο μέρος της επικράτειας του μεσαιωνικού Δουκάτου της Σαξονίας και αρχικά ονομάστηκε Σαξονικός Κύκλος, μετά χωρίστηκε σε Κύκλο της Άνω Σαξονίας και Κύκλο της Κάτω Σαξονίας. Μια ασυνήθιστη πτυχή αυτού του κύκλου ήταν ότι, σε διάφορες χρονικές στιγμές, οι βασιλιάδες της Δανίας (στο Χολστάιν), της Μεγάλης Βρετανίας (στο Ανόβερο) και της Σουηδίας (στη Βρέμη) ήταν όλοι πρίγκιπες ορισμένων αυτοκρατορικών κρατών.

Με χαρά περιμένω σχόλια, παρατηρήσεις, ερωτήσεις, απορίες και συμπλήρωση πληροφοριών.

[xmac]

Α! ευχαριστήθηκα διάβασμα! μπράβο Στέλιο ευχαριστώ! έτσι και αλλιώς η ιστορία μου αρέσει ιδιαίτερα.

[Tornezios]

Άλλη μια εκπληκτική νομισματική παρουσίαση -μελέτη-τεκμηρίωση του αγαπητού Στέλιου !
Φίλε Στέλιο με την άδεια σου, το σώζω ενυπόγραφο στον φάκελο   ''Νομισματικές Μελέτες''.

[Εν-αντι]

οντως τα  Brunswick ειναι ωραια....

[bulltt]

χαιρομαι πολλυ οταν ανεβαζεις καποιο thaler γιατι μαζι μαθαινουμε και την ιστορια του !!!

[thaler]

Α! ευχαριστήθηκα διάβασμα! μπράβο Στέλιο ευχαριστώ! έτσι και αλλιώς η ιστορία μου αρέσει ιδιαίτερα.

Ευχαριστώ Μπάμπη. Ελπίζω να σου άρεσε. Επίσης το ξέρω πως σου αρέσει η ιστορία. Ολόκληρο βιβλίο έγραψες άλλωστε!

[thaler]

Άλλη μια εκπληκτική νομισματική παρουσίαση -μελέτη-τεκμηρίωση του αγαπητού Στέλιου !
Φίλε Στέλιο με την άδεια σου, το σώζω ενυπόγραφο στον φάκελο   ''Νομισματικές Μελέτες''.

Φίλε Γιώργο φυσικά και μπορείς να χρησιμοποιείς τις πληροφορίες που παραθέτω. Γι' αυτό κάνω τις παρουσιάσεις άλλωστε. Σε ευχαριστώ και πάλι.

[thaler]

οντως τα  Brunswick ειναι ωραια....

Μπάμπη υπάρχουν τάληρα του συγκεκριμένου κρατιδίου που είναι κα-τα-πλη-κτι-κά. Και άλλα κράτη ήταν πλούσια σε πρώτη ύλη (ασήμι), π.χ. το Mansfeld και η Σαξονία, αλλά δεν έβγαλαν, κατά την άποψή μου πάντα, τόσο ωραία και πρωτότυπα τάληρα.

[thaler]

χαιρομαι πολλυ οταν ανεβαζεις καποιο thaler γιατι μαζι μαθαινουμε και την ιστορια του !!!

Φίλε Bulltt (το όνομά σου?) ευχαριστώ για το καλά σου λόγια. Πάντα υποστηρίζω πως αν δεν γνωρίζεις την ιστορία ενός νομίσματος δεν μπορείς να το εκτιμήσεις όπως πρέπει.