ΕΚΑΤΗ

[nestor34]

Ήταν κόρη του Πέρση και της Αστερίας και η λατρεία της σχετίζετε με τη λατρεία του φεγγαριού.
''Εκάτη'',είναι αυτή που στέλνει το φώς της μακριά.
Για τους αρχαίους Έλληνες ήταν η θεά της μαγείας και των φαντασμάτων.Ήταν το σκοτεινό φεγγάρι
που είχε σύννεφα γύρω-γύρω και δεν το έβλεπες καλά. Ήταν το μαύρο φεγγάρι που τρόμαζε και παράλληλα
γοήτευε τους ανθρώπους.Στο αδύνατο φως της Εκάτης και στο ουρλιαχτό των σκυλιών που θυσίαζαν για χάρη της, οι μάγισσες έλεγαν τα μαγικά τους λόγια με σκοπό να καλέσουν στην επιφάνεια της γης τις ψυχές των νεκρών ή να κάνουν το φεγγάρι να κατέβει από τον ουρανό. 
Ήταν η θεά που προστάτευε την μαγεία σε όλες της τις μορφές.


1. Ἑκάτης
Εἰνοδίαν Ἑκάτην κλήιζω, τριοδῖτιν, ἐραννήν,
οὐρανίαν χѳονίαν τε καὶ εἰναλίαν, κροκόπεπλον,
τυμβιδίαν, ѱυχαῖς νεκύων μέτα βακχεύουσαν,
Περσείαν, φιλέρημον, ἀγαλλομένην ἐλάφοισι,
νυκτερίαν, σκυλακῖτιν, ἀμαιμάκετον βασίλειαν,
ѳηρόβρομον, ἄζωστον, ἀπρόσμαχον εἶδος ἔχουσαν,
ταυροπόλον, παντὸς κόσμου κληιδοῦχον ἄνασσαν,
ἡγεμόνην, νύμφην, κουροτρόφον, οὐρεσιφοῖτιν,
λισσόμενος κούρην τελεταῖς ὁσίαισι παρεῖναι
βουκόλωι εὐμενέουσαν ἀεὶ κεχαρηότι ѳυμῶι.

Σε μετάφραση:
Ύμνος εις ΕΚΑΤΗΝ
 
Την Εκάτην εξυμνώ, που την λατρεύουν στας οδούς και στας τριόδους, την επέραστη,
την ουρανίαν και την επίγειον και την θαλασσινήν πού έχει κίτρινο πέπλο, αυτήν πού
φροντίζει για τους νεκρούς καί που είναι ενθουσιασμένη ανάμεσα στις ψυχές των
νεκρών,
την Πέρσειαν, αυτήν πού αγαπά την ερημιά καί ευφραίνεται με τα ελάφια, την
νυκτερινήν, την προστάτιν των σκύλων, την ακαταμάχητη βασίλισσα αυτήν πού θηρεύει
ταύρους, την βασίλισσα πού έχει τα κλειδιά όλου του κόσμου, την οδηγόν, την νύμφην
αυτήν πού ανατρέφει παιδιά καί πού περιφέρεται στα βουνά αυτήν την κόρην ας
παρακαλέσωμε να παρευρεθή εις τάς ιεράς τελετάς με ευμενή πάντοτε διάθεσιν προς τον
ηγέτην καί με χαρούμενη καρδιά.


Με αφορμή το ποίημα που ανέφερε ο silahim, επιτρέψτε μου να τραβήξω λίγο μια βασική του παράμετρο. Οι μάγισσες που αναφέρονται να κατεβάζουν το φεγγάρι και να το''αρμέγουν'', κρατούν την παράδοση μέχρι πριν μια εκατονταετία σίγουρα κι ελπίζω και ως τις μέρες μας. Ειναι η πλέον μακραίωνη παράδοση που γνωρίζω εγω. Ξακουστές ήταν οι μάγισσες της Θεσσαλίας, τις οποίες ο Άλιστερ Κρόουλι εξυμνεί ως τις πιο δυνατές (sic). Υπάρχει παράδοση και στο χωριό μου (Πιερία) για κάποιες τέτοιες μάγισσες (όχι, δεν έχω συγγένεια μαζί τους).
Θα ειναι, πράγματι, κρίμα αν χάθηκε μια τέτοια παράδοση. Αν υπάρχει κάποιος φίλος απο Θεσσαλία (Βερδικούσια και περίχωρα) ή όπου αλλού και γνωρίζει κάτι ας το αναφέρει.

[jimse]

τουλάχιστον στα χωριά που λές δέν χάθηκε σίγουρα... με την πρώτη ευκαιρία θα μάθω καμία καλή και θα την γράψω.

[kostakis88]

ο ''μυθος'' σχετικα με το φεγγαρι που κατεβαζουν και το αρμεγουν,εχει να κανει κυριως για την τοτε αντιληψη που ειχαν οι ''κοινοι'' ανθρωποι για την πανσεληνο...για αυτο  και συσχετισαν την πανσεληνο με την δυναμη στην μαγεια...

οταν λες ''παραδοση'' για το φεγγαρι που κατεβαζουν κτλ κτλ εννοεις καποιο εθιμο η γενικα την πεποιθηση αυτη?
αν εννοεις καποιο εθιμο καποιου τοπου,δεν γνωριζω,αλλα σχετικα με την πεποιθηση υπαρχει απο μεσσαιωνα...
δυστυχως η ευτυχως,στις μερες μας,οι μαγισσες περιοριζονται σε διαφορα γλυκαναλατα γριμορια ευζωιας και ερωτα χρησιμοποιωντας αρχαικα συμβολα που ουτε ξερουν τι συμβολιζουν,ντυνονται αλλοτε στα μαυρα για να τραβηξουν την προσοχη η για να δειχτουν,η πιο συμβατικα που φτιαχνουν βοτανο-ξορκια προσπαθωντας να γινουν ενα με την μητερα-θεα φυση....χαθηκε και αυτη η αποκρυφιστικη φυση του ανθρωπου.......

[HONEST]

https://www.youtube.com/watch?v=c6kMSCbx8b8

[nestor34]

θα έλεγα οτι αποτελούν παραϊστορία, αν ευδοκιμεί ο όρος. Το φεγγάρι μούγκριζε κι αυτες το άρμεγαν ή το κούρευαν κι αυτο που έπαιρναν το τοποθετούσαν σε μια κοπάνα πέτρινη (υπάρχει ακόμη η τοποθεσία ''κοπανόπετρα'' ). Οι μάγισσες έβγαιναν γυμνές έξω, ένας άτυχος χωρικός που έκανε μπανιστήρι κι αποκαλύφθηκε, μεταμορφώθηκε σε γάιδαρο ή έτσι νόμισε τουλάχιστον.
Παραμυθάκια για παιδάκια; ιστορίες για αγρίους; Σίγουρα, αφηγήσεις γιαγιάδων που δεν διάβασαν μυθολογία και  δεν παρακολούθησαν game of thrones.

[jimse]

θα έλεγα οτι αποτελούν παραϊστορία, αν ευδοκιμεί ο όρος. Το φεγγάρι μούγκριζε κι αυτες το άρμεγαν ή το κούρευαν κι αυτο που έπαιρναν το τοποθετούσαν σε μια κοπάνα πέτρινη (υπάρχει ακόμη η τοποθεσία ''κοπανόπετρα'' ). Οι μάγισσες έβγαιναν γυμνές έξω, ένας άτυχος χωρικός που έκανε μπανιστήρι κι αποκαλύφθηκε, μεταμορφώθηκε σε γάιδαρο ή έτσι νόμισε τουλάχιστον.
Παραμυθάκια για παιδάκια; ιστορίες για αγρίους; Σίγουρα, αφηγήσεις γιαγιάδων που δεν διάβασαν μυθολογία και  δεν παρακολούθησαν game of thrones.

Υπάρχουν τόσο ωραία πράγματα που χάθηκαν με τα χρόνια, τόσες ωραίες παραδόσεις, αυτή βέβαια είναι απο τις τρομακτικές και άν ήταν να την κατατάξω θα την έβαζα στις κακιές παραδόσεις... (μαύρη). Είναι πράγματα που όποιος τα βλέπει απ`έξω ή απλά τα ακούει δέν μπορεί να καταλάβει ούτε το νόημα ούτε να πεισθει πώς είναι δυνατό να πλησιάζει έστω και λίγο το αληθινό χωρίς να ξεφεύγει απο τα  όρια τις φαντασίας, αλλά το μυαλό έχει άπειρες δυνατότητες και μπορεί να επιδράση στο χώρο και στους ανθρώπους γύρο του. Όσες γυναίκες κατα κύριο λόγο μπορούσαν να το πετύχουν αυτό,αποτελούσαν τις μάγισσες και πολύ συχνα εκδιώχνονταν απο το μέρος που ζούσαν ή απομονώνονταν απο τον υπόλοιπο κόσμο. Δέν ξέρω μέχρι πού φτάνει η αλήθεια και πού η φαντασία αλλά απο τις αμέτρητες ιστορίες πάντα ένας απρόσεκτος ερασιτέχνης ποτέ δεν είχε καλό τέλος. Έτσι και αλλιώς ότι δέν μπορούμε να καταλάβουμε πάντα μας προξενεί την περιέργια και μας τραβάει κοντά του κατα κάποιο τρόπο..

[salonico]

Η δαιμονοποίηση του φυσικού κόσμου και η μαγεία υπήρχε περιφερειακά σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς νομίζω. Δε με εκπλήσσει αυτό για την Εκάτη και δεν πιστεύω ότι ήταν "πρωτιά" των αρχαίων Ελλήνων ούτε γοητευτικό, εξέχον δείγμα του "πνεύματός των".
Πάντως καλό είναι τέτοια θέματα να τα διαβάζουμε με προσοχή από έγκυρες πηγές και αρκετή κρίση, ώστε να τα τοποθετούμε στο σωστό πλαίσιο με τις σωστές διαστάσεις. Π.χ. θέλει ψάξιμο και ερμηνεία το ποιος είναι ο "βουκόλος" του Υμνου στην Εκάτη (ίσως κάποιος θρησκευτικός αρχηγός;) που στην (ανώνυμη) μετάφραση αποδίδεται "ηγέτης" (!).
Εδώ ένα σχετικό βιβλίο από τον κλασικό φιλόλογο Γκραφ και πληροφορίες για τον κατάδεσμο της Πέλλας, για όσους ενδιαφέρονται.

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=163301
http://www.brynmawr.edu/classics/redmonds/csts212w4.html

[silahim]

Οι Ορφικοί Ύμνοι είναι ένα ξέχωρο κεφάλαιο στην Ελληνική Μυθολογία.
Ελεύθερες μεταφράσεις υπάρχουν πολλές. Έννοιες και επεξηγήσεις πάμπολλες! Ο καθένας μπορεί να
δώσει την δική του εξήγηση και τη δική του μυθολογική ή πραγματική έννοια.
Αυτό που είναι όμως αδιαμφισβήτητο,είναι ότι οι προγονή μας πίστευαν,λάτρευαν,θυσίαζαν και είχαν ειδικές
τελετές(όπως τα Ελευσίνια μυστήρια) που εκεί υμνούσαν και δόξαζαν αυτές τις θεότητες.
Για να καταλάβουμε για τι μιλάμε.
Ο Ορφέας λαμβάνει μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία.(μύθος;;; ποιος ξέρει!!)
Δηλαδή πολύ πριν, από τον Τρωικό πόλεμο.
Στα χρόνια του Ομήρου,τα Ορφικά ήταν άγνωστα! Είχαν ξεχαστεί;;; Είχαν επιμελώς θαφτεί,κρυφτεί;;;Κανείς
δεν γνωρίζει. Το τελευταίο χειρόγραφο με τους δύο πρώτους ύμνους ανακαλύφθηκαν τυχαία το 1777
στη Μόσχα.Πολλοί πιστεύουν ότι έχουν ηλικία μέχρι και 6000 χρόνων!
Και επέστρεψαν τον 600 π.Χ. με τελετές και δοξασίες. (ίσως η εποχή να βοήθησε σε αυτό)
Σημασία έχει ότι ''κάποιοι'' τα είχαν φυλαγμένα καλά για πάρα πολλά χρόνια!   

Τώρα για το ''βουκόλωι'' που αναφέρετε στον ύμνο.....'αλλη μία εξήγηση που δίδετε από τους
Δ.Π.Παπαδίτσα και Ελένη Λαδιά είναι ώς ''ποιμένα''.
Πραγματικά αν υπάρχει κάτι άλλο που γνωρίζεις,θα ήταν μεγάλη μου χαρά να το μάθω.
Φιλικά πάντα χωρίς καμιά αντιπαράθεση.Μιχάλης