http://www.protothema.gr/politics/article/493007/blofa-ton-germanon-i-protasi-gia-5etes-grexit-leei-to-stratfor/http://www.levyinstitute.org/pubs/wp_762GR.pdf "...
Η παράλογη λιτότητα, η συγκράτηση των µισθών και η απελευθέρωση της αγοράς
εργασίας λειτούργησαν αποτελεσµατικά για τη Γερµανία—µετά από ένα µεγάλο
διάστηµα ασθενείας—επειδή οι άλλες χώρες στην ευρωζώνη συµπεριφέρονταν
διαφορετικά ενώ η παγκόσµια οικονοµία ήταν σε άνθιση. Σήµερα, που δεν ισχύουν αυτά,
οι συνέπειες αυτής της στρατηγικής είναι εύκολα ορατές σε όλη την Ευρώπη. Στις χώρες
της περιφέρειας της ευρωζώνης που πλήττονται σφοδρά από την κρίση, το χρέος
βρίσκεται σε ανοδική τροχιά καθώς η συρρίκνωση του ΑΕΠ υπονοµεύει την όποια
προσπάθεια για εξισορρόπηση του κρατικού προϋπολογισµού. Η κατάσταση στην
ευρωζώνη µόνο χειρότερη µπορεί να γίνει τώρα που η Γαλλία, η δεύτερη µεγαλύτερη
οικονοµία της ζώνης του ευρώ, είναι έτοιµη να ακολουθήσει την ίδια καταστροφική
πολιτική που επιβάλλεται στην υπόλοιπη ευρωζώνη...Αντιµέτωπη µε αυτές τις προοπτικές,
πόσο πολύ ακόµα πόνο µπορεί να αντέξει η Γαλλία
προτού σκεφτεί σοβαρά το ενδεχόµενο της διάλυσης του ευρώ; Όπως τονίζει ο Soros
(2012), έχει µεγάλη σηµασία ποιος θα αποχωρήσει από το ευρώ. Σε περίπτωση εξόδου
της Γερµανίας, η Γαλλία (και οι όποιοι εναποµείναντες εταίροι στο ευρώ) θα λάβει άµεση
ανακούφιση τόσο µέσω ενός µειωµένου (εξωτερικού) χρέους όσο και µέσω της
αποκατάστασης της ανταγωνιστικότητας. Οι απώλειες της Γερµανίας θα ήταν εξίσου
άµεσες καθώς ένα ισχυρό νέο γερµανικό µάρκο θα βουλιάξει την γερµανική οικονοµία σε
βαθιά ύφεση και θα δώσει παράλληλα ένα µεγάλο χτύπηµα στην διεθνή επενδυτική θέση
της χώρας. Μια γαλλική έξοδος θα ήταν µια πιο περίπλοκη διαδικασία καθώς η µείωση
του χρέους θα έπρεπε να λάβει τη µορφή µιας οριστικής στάσης πληρωµών αντί της
υποτίµησης του νοµίσµατος.
Σε κάθε περίπτωση, η Γαλλία είναι στην ίδια βάρκα µε την
Ισπανία και την Ιταλία και η προοπτική να µετατραπεί το δυσλειτουργικό γαλλογερµανικό
καθεστώς του ευρώ σε µια σωστά σχεδιασµένη «νότια ευρωζώνη» απελευθερωµένη
από τη γερµανική εµπλοκή θα µπορούσε κάλλιστα να γίνει αρκετά ελκυστική µετά από
ένα σηµείο και µετά. Κάποια στιγµή, οι οφειλέτες θα θυµηθούν τα λόγια του Κέυνς: «Αν
χρωστάει κάποιος σε µια τράπεζα εκατό λίρες, έχει πρόβληµα. Αλλά αν χρωστάει ένα
εκατοµµύριο, η τράπεζα είναι αυτή που έχει το πρόβληµα».
...Το ευρώ είχε ως στόχο να προωθηθεί η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης—και
της γαλλογερµανικής συνεργασίας—σε ένα νέο υψηλότερο επίπεδο.
Η συνεχιζόµενη
ευρωκρίση αποκάλυψε ότι το καθεστώς πολιτικής πάνω στο οποίο οικοδοµήθηκε το
ευρώ ήταν κακοσχεδιασµένο από την αρχή και παραµένει βαθιά δυσλειτουργικό έως
σήµερα. Η Γαλλία και η Γερµανία είχαν αντικρουόµενες ελπίδες και προσδοκίες για το
ευρώ. Οι Γάλλοι έβλεπαν το ευρώ ως µέσο για τη µείωση της εξωτερικής ευπάθειας της
περιοχής (και ίσως ακόµη και ως µέσο για να µπορέσει να υψώσει η Ευρώπη το
ανάστηµά της στο παγκόσµιο στερέωµα), για την πρόληψη των ενδοευρωπαικών
ανισορροπιών που είχαν δηµιουργήσει ασύµµετρες πιέσεις προσαρµογής για τη Γαλλία
στο παρελθόν, και γενικότερα ως έναν τρόπο για να αποκατασταθεί η ισότητα µεταξύ
των εταίρων στον νοµισµατικό τοµέα. Αυτές οι ελπίδες δεν επαληθεύθηκαν. Από την
άποψη των ενδοπεριφερειακών ανισορροπιών,
η περιοχή βρίσκεται σε παρόµοια θέση
που ήταν λίγο πριν τις διαπραγµατεύσεις του Μάαστριχτ. Αυτή τη φορά, οι προοπτικές
για ένα τεράστιο γερµανικό πακέτο δηµοσιονοµικών κινήτρων, αύξηση των εγχώριων
µισθών και του πληθωρισµού και επανευθυγραµµίσεις στη συναλλαγµατική ισοτιµία είναι
ζοφερές.
Υπό το καθεστώς του ευρώ, οι εταίροι της Γερµανίας είναι αναγκασµένοι να
υποβληθούν σε παράλογες πολιτικές λιτότητας και να αντιµετωπίζουν τον κίνδυνο
αποπληθωρισµού χρέους.Οι ελπίδες της Γερµανίας για το ευρώ επικεντρώθηκαν στην πρόληψη των διαταραχών
της ανταγωνιστικότητας έναντι των ευρωπαίων εταίρων της, ένας κίνδυνος που
προέκυπτε από τον αυξανόµενο ρόλο του γερµανικού µάρκου ως αποθεµατικό νόµισµα.
Αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ειρωνεία ότι η γερµανική συγκράτηση των µισθών και η
πολιτική της λιτότητας απέφεραν το ίδιο αποτέλεσµα, έστω και µε αντίθετες ενδείξεις, σε
µια εποχή που η αυξανόµενη παγκόσµια δηµοτικότητα του ευρώ οδηγούσε στη ραγδαία
άνοδό του στα χρηµατιστήρια. Το πρόβληµα είναι ότι οι γερµανικές αρχές δεν
κατανόησαν ποτέ ότι η επιτυχία του γερµανικού προσανατολισµού προς την
σταθερότητα εξαρτάται από το να συµπεριφέρονται διαφορετικά οι εµπορικοί εταίροι της
Γερµανίας και ως εκ τούτου η εξαγωγή του µοντέλου στην Ευρώπη θα υπονόµευε
ουσιαστικά την λειτουργία του. Ούτε κατανόησαν ότι µε την ανταγωνιστικότητα της
Γερµανίας µέσω της µείωσης του κόστους έναντι των υπόλοιπων εταίρων θα έκαναν την
φρικτή ιδέα της µεταβιβαστικής ένωσης αναπόφευκτο αποτέλεσµα.
Το αποτέλεσµα είναι µια καταστροφή για το ευρωπαϊκό σχέδιο που δύσκολα µπορεί να
ξεπεραστεί. Είναι αδύνατον να ξεπεραστεί η σηµερινή κρίση χωρίς θεµελιώδεις ΑΛΛΑΓΕΣ
στην πολιτική της Γερµανίας. Ωστόσο, σε αντίθεση µε την υπόλοιπη Ευρώπη, η
Γερµανία βιώνει µέχρι στιγµής µια αρκετά καλή κρίση. Δεδοµένης της τρέχουσας
κατάστασης της γερµανικής κοινής γνώµης και την αδυναµία του γερµανικού πολιτικού
σώµατος να αντιληφθεί τα µοιραία λάθη στη γερµανική οικονοµική πολιτική, είναι
δύσκολο να δούµε θεµελιώδεις πολιτικές αλλαγές να συντελούνται στη Γερµανία.
Σήµερα, η Γαλλία κοιτάζει προς την ίδια άβυσσο που βούτηξαν εχθές η Ισπανία, η Ιταλία
και άλλες χώρες της ευρωζώνης. To ρήγµα στη γαλλογερµανική συµµαχία έχει
εµβαθύνει και θα µπορούσε σύντοµα να εξελιχθεί σε µια έντονη διαµάχη στην
ευρωζώνη. Η προοπτική της Γαλλίας να εισέλθει σε µια αποπληθωριστική διαδικασία για
την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας δεν οφείλεται στις αποτυχίες της ίδιας της
Γαλλίας, αλλά στο γεγονός ότι ο εταίρος της στην «Συνθήκης Φιλίας» δεν σεβάστηκε τον
χρυσό κανόνα της νοµισµατικής ένωσης. Με τη Γερµανία να ωθεί τον «ανταγωνιστικό
αποπληθωρισµό» σε νέα επίπεδα κάτω από το καθεστώς του ευρώ, επισήµως
προκειµένου να «αποκαταστήσει» την ανταγωνιστικότητά της αν και κατέληξε στην
ουσία µε µια γιγαντιαία εξωτερική ανισορροπία, η Γαλλία είναι αναγκασµένη τώρα να
αγκαλιάσει την «ανταγωνιστική λιτότητα» προκειµένου να επιφέρει επανεξισορρόπηση.
Η διάλυση του ευρώ µέσω µιας κοινής συµφωνίας µεταξύ Γαλλίας και Γερµανίας θα
µπορούσε να εξελιχθεί σε ύστατη λύση για τον περιορισµό των ζηµιών στο ευρωπαϊκό
σχέδιο προκειµένου να αποφευχθεί η εµφάνιση µιας νέας διάσπασης στην Ευρώπη
ανάµεσα σε χώρες-οφειλέτες και σε χώρες-πιστώτριες. ..."
