Part 2

Η Εταιρία Τσιμέντων Χαλκίδος, ιδρύεται το 1926, από τοπικούς επιχειρηματίες, αλλά το 1960 περνάει στην ιδιοκτησία των κ.κ. Παμούκογλου και Κιοσέογλου, δύο επιχειρηματιών από την Κωνσταντινούπολη. Με τη βοήθεια των αδελφών Τακόπουλου, η επιχείρηση εκσυγχρονίζεται και μεγαλώνει εντυπωσιακά. Πολύ σύντομα όμως αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της.
Το 1968, με ληξιπρόθεσμα ήδη δάνεια, επιτυγχάνει συμφωνία με κρατικούς πιστωτές για νέα δάνεια. Όμως το 1982 γίνεται ζημιογόνος, κατάσταση από την οποία δεν θα βγει ποτέ: Οι πιστωτές αρνούνται την κεφαλαιοποίηση των δανείων και, το 1985, διακόπτουν τη χρηματοδότηση. Τα χρέη φθάνουν τα 50 δισ. δρχ. το 1988 και οι ζημιές τα 11 δισ. δρχ. Η ένταξη στον ΟΟΑΕ (Οργανισμό Οικονομικής Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων), με κεφαλαιοποίηση των χρεών προς το Δημόσιο, εμποδίζεται από την ΕΟΚ.
Το 1991 η Ιταλική Calzestruzzi κερδίζει το διαγωνισμό εξαγοράς των Τσιμέντων Χαλκίδος αλλά, εν τω μεταξύ, τα χρέη και οι ζημιές έχουν διπλασιασθεί και η Calzestruzzi οπισθοχωρεί όταν αποκτήσει, την επόμενη χρονιά, τον έλεγχο της ΑΓΕΤ. Αρχίζουν τότε πολυμερείς διαπραγματεύσεις και συνάμα αγώνας δικαστικός και διεθνής διαιτησία.
Τον Ιούνιο του 1996, η πλειοψηφία ιων μετοχών περιέρχεται στην ιδιοκτησία του Ομίλου CONCRETUM που ελέγχεται από τον ιταλικό Όμιλο COMPART. Από τα τέλη του 1996 όμως η πλειοψηφία των μετοχών των Τσιμέντων Χαλκίδος ανήκει στην ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ ενώ, το Μάιο του 2000, η ίδια η ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ περνάει στον έλεγχο του Ομίλου Blue Circle. Το 2001 συγχωνεύονται τα Τσιμέντα Χαλκίδος με την ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ, το εργοστάσιο ονομάζεται ΗΡΑΚΛΗΣ III και παύει πια να υπάρχει η Εταιρία Τσιμέντων Χαλκίδος.Αυτή η δεκαπενταετής ωστόσο περίοδος χρεοκοπίας, κατ’ ουσία, της εταιρίας και συνάμα αθέμιτου ανταγωνισμού, υπήρξε μια πολύ δυσάρεστη σελίδα στην ιστορία του κλάδου. Κι αυτό, γιατί τα Τσιμέντα Χαλκίδος, ως γνωστόν, δεν απέδιδαν τον ΦΠΑ στο Δημόσιο ούτε και τις κρατήσεις και εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία. Οι πωλήσεις γίνονταν σε τιμές κατώτερες του κόστους, απλά για να επιβιώσει η εταιρία ταμιακά, φαλκιδεύοντας έτσι την έννοια του θεμιτού ανταγωνισμού.2001: Στην ΑΓΕΤ “περνούν” τα Τσιμέντα Χαλκίδας.Δημιουργείται ο μεγαλύτερος Όμιλος εξαγωγών τσιμέντου στην Ευρώπη.
Εγκρίθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2001 από το Υπουργείο Ανάπτυξης η συγχώνευση των ανώνυμων εταιρειών ΑΓΕΤ Ηρακλής και Τσιμέντα Χαλκίδος Α.Ε. με απορρόφηση της δεύτερης από την πρώτη.
Μετά την ολοκλήρωση της συγχώνευσης, οι νομικές διαδικασίες της οποίας θα ολοκληρωθούν μέχρι το τέλος του 2001, δημιουργείται ο μεγαλύτερος όμιλος εξαγωγών τσιμέντου στην Ευρώπη και ο πρώτος σε παραγωγή στην Ελλάδα.
Οι ενοποιημένες πωλήσεις των δύο Ομίλων στο τρίτο τρίμηνο του 2000 έφτασαν τα 132 δισεκατομμύρια δραχμές παρουσιάζοντας αύξηση 11% σε σχέση με την ίδια περίοδο του περασμένου έτους. Τα κέρδη προ φόρων ήταν 10,9 δισεκατομμύρια δραχμές.Η συνολική παραγωγική δυναμικότητα σε τσιμέντο της ΑΓΕΤ Ηρακλής και της Τσιμέντα Χαλκίδος Α.Ε. φτάνει τα 9 εκατομμύρια τόνους ετησίως (6,5 εκατομμύρια τόνοι από την ΑΓΕΤ Ηρακλής και 2,5 εκατομμύρια τόνοι από την Τσιμέντα Χαλκίδος), από τους οποίους το 405 εξάγεται σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ο δείκτης βιομηχανικής παραγωγής για τον κλάδο του τσιμέντου, άρχισε να μειώνεται από τα τέλη του 2008. Σε σχέση με το 2005, η παραγωγή τσιμέντου στην Ελλάδα έπεσε στο 61% το 2010 για να κατακρημνιστεί στο 33% στο τέλος του 2012. Η ζήτηση τσιμέντου στην Ελλάδα είναι σχεδόν μηδενική, μετά το πάγωμα της οικοδομής.Τα οκτώ εργοστάσια τσιμέντου που υπάρχουν στην Ελλάδα υπολειτουργούν. Είναι αλήθεια ότι ένα μόνο από τα οκτώ εργοστάσια θα μπορούσε πια να καλύπτει όλη τη ζήτηση τσιμέντου στη χώρα.
Το τσιμεντάδικο έκλεισε ως αποτέλεσμα της καταστροφής του κλάδου των κατασκευών στην Ελλάδα. Το εργοστάσιο είχε σταματήσει να παράγει τσιμέντο ήδη από το 2011 και είχαν απομείνει σε αυτό περίπου 250 εργαζόμενοι, από τους περισσοτέρους από 1000, μόλις μια δεκαετία πριν.
Το 2013 έκλεισε οριστικά!

part3

Μεγαρο Θ.Βελισσαρόπουλος

Part 2

Ο Μεγαλύτερος υιός της επιχειρηματικής οικογένειας, Θεόδωρος Δ. Βελισσαρόπουλος, πήγε στη Σύρο το 1876 και μαζί με τα αδέλφια του Γεώργιο και Αγαμέμνονα, εκεί και έπειτα από πολλές δυσκολίες ξεκίνησαν τη δραστηριότητά τους με μια μικρή βιοτεχνία τυποβαφείου.
Η ειδικότητα και εξειδίκευση του τυπογραφείου ήταν οι εκτύπωσεις σε χρωματιστά μοτίβα και σχέδια πάνω σε υφάσματα, όπως μαντίλια του κεφαλιού τα οποία ήταν και της “Μοδας” εκείνη την εποχή . Τα τυποβαφεία, Υφαντηρία και η Βυρσοδεψεία ήταν από τις πρώτες, παραδοσιακές επαγγελματικές δραστηριότητες στη Σύρο.
.
Το 1905, οι αδελφοί Βελισσαρόπουλοι ιδρύουν στη Σύρο τυποβαφείο και υφαντήριο με την επωνυμία “Θ. Δ. Βελισσαρόπουλος Ἀδελφοί ἐν Σύρῳ”, το οποίο έγινε Α. Ε. το 1930. Το καινούργιο βιομηχανικό συγκρότημα βρίσκεται στο Καρνάγιο τις παραλίας . Στο εργοστάσιο αυτό κατασκευάζονταν πολλοί και διάφοροι τύποι υφασμάτων.
Το 1923 ανέλαβε τεχνικός διευθυντής του Υφαντηρίου ο Δημήτριος Γ. Βελισσαρόπουλος, ο οποίος είχε σπουδάσει στην Αγγλία, στο Manchester.
Ο Θεόδωρος Βελισσαρόπουλος ήταν Πρόεδρος της Α. Ε. “Ελληνικής Μεταλλουργίας” και υπήρξε Δημοτικός Σύμβουλος Ερμουπόλεως επί δημαρχίας Ν. Παππαδάμ , επίσης ανέπτυξε ακόμα μεγαλύτερη βιομηχανική δραστηριότητα με τη λειτουργία των μονάδων “ΒΕΛ.ΚΑ.” και “Υφαντήριον Ν. Φαλήρου”.
Ο Δημήτριος Γ. Βελισσαρόπουλος 1897 – 1959 ήταν διευθυντής στο Υφαντήριο της Σύρου μέχρι τον θάνατό του το 1959. Έναν χρόνο αργότερα, το 1960, το Υφαντήριο “Θ. Δ. Βελισσαρόπουλος Αφοι Α. Ε.” της Σύρου έκλεισε οριστικός .
Εντυπωσιακό δε ήταν και το Αρχοντικό της τις οικογενείας Γ.Δ. Βελισσαρόπουλου , τώρα είναι το Εργατικό Κέντρο Κυκλάδων. Ένα από τα ωραιότερα και σπουδαιότερα σε άξια νεοκλασικά σπίτια ένα αληθινό παλάτι στο κέντρο της Ερμούπολης. Αρχικά ανήκε στην οικογένεια Αναργύρου (ή Ανάργυρου Αναγνωστόπουλου) και μετά ήλθε στην κυριότητα της οικογένειας Βελισσαρόπουλου.

Part 3

part 2

Ο Αλέξανδρος Ζαχαρίου σπούδασε στην Ζυρίχη, εργάστηκε στην Γερμανία, ήρθε στην Ελλάδα το 1898 και δημιούργησε την πρώτη στην Ελλάδα "Τεχνική Εταιρεία Αλέξανδρου Ζαχαρίου και Σια. Ο Ζαχαρίου, μηχανικός κατ’ επάγγελμα, ανέπτυξε επιχειρηματική δραστηριότητα, πρωτα στην Ελβετία και στη Γερμανία, και από το 1899 στην Ελλάδα. Κατ’ αρχήν δημιούργησε την τεχνική κυρίως εταιρεία Α. Ζαχαρίου & Σία, μέσω της οποία αντιπροσώπευσε τη Siemens, Telefunken την OSRAM κ.α στην ελληνική αγορά.
Ο Α.Ζαχαρίου κατάφερε συμβάση με την μεγαλυτέρη εταιρεία της Ευρώπης και μία των μεγαλυτέρων του κόσμου και οφειλόταν κυρίως στη προσπάθεια του Ζαχαρίου και με την συμπαράσταση του τότε διοικητού της Εθνικής Τραπέζης Ιωάννου Δροσοπούλου. Τον Απρίλιο του 1930 δύο συμβάσεις επικυρώθηκαν από τη Βουλή και τη Γερουσία και τον Οκτώβριο του 1931 η εταιρεία Siemens Halske παραχώρησε τα δικαιώματά της στην εταιρεία που η ίδια δημιούργησε, στην Ανώνυμη Ελληνική Τηλεφωνική Εταιρεία ­ πρόκειται ουσιαστικά για τον πρόδρομο του σημερινού ΟΤΕ. Πρώτος γενικός διευθυντής ανέλαβε ο μηχανικός Αθ. Παπαθεοδώρου, συνεταίρος του Ζαχαρίου από το 1899. Τότε τοποθετείται το πρώτο αυτόματο τηλεφωνικό κέντρο και οι πρώτες 2.000 παροχές. Δέκα χρόνια αργότερα οι τηλεφωνικές παροχές φθάνουν τις 62.000 και σε 39 τα αυτόματα κέντρα.
Το 1938, στις 25 Νοεμβρίου ­ στις 26 Ιουνίου του ίδιου χρόνου ο Α. Ζαχαρίου πεθαίνει ­ στα γραφεία της Ανωνύμου Ελληνικής Τηλεφωνικής Εταιρείας δημιουργείται η Siemens ΑΕ Ελληνική Ηλεκτροτεχνική. Εκπρόσωποί της ήταν ο Hermann Reyss και ο Richard Diercks. Η νέα εταιρεία αγόρασε το ενεργητικό και το παθητικό του ηλεκτροτεχνικού τμήματος της τεχνικής εταιρείας του Α. Ζαχαρίου και από το 1939 δραστηριοποιείται δίνοντας έμφαση στη δημιουργία αναπτυξιακών υποδομών. Την ίδια χρονιά, το 1938, δημιουργείται η Οσραμ ΑΕ για την παραγωγή των πρώτων ηλεκτρικών λαμπτήρων στην Ελλάδα με Εργοστάσιο στα Πετράλώνα και Ιδρύει την Ανώνυμη Ελληνική εταιρεία ώστε να μπορέσει να εισήχθη στο Ελληνικό Χρηματιστήριο.Οι υπηρεσιες που συγκεντρωνονται σε νεο κτίριο μαζι με την παραγωγη του εργοστασιου, αφορουν τις Αποθηκες και την Διοικηση, τα γραφεια, τις πωλησεις και το 1939 η νεοσυσταθείσα Siemens συμμετέχει στη δημιουργία υποδομής και στην κατασκευή των Ελληνικών Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων.
Μπορεί λοιπόν η Siemens με τη σημερινή νομική μορφή της να δημιουργήθηκε στα τέλη του 1938 και η παραγωγική της δραστηριότητα να αναπτύχθηκε στη δεκαετία του 1960, όμως τα πρώτα τηλεφωνικά της κέντρα έκαναν την εμφάνισή τους στην Αθήνα το 1900, όταν την αντιπροσώπευσή τους ανέλαβε η εταιρεία Ζαχαρίου & Σία. Ο ίδιος αυτός δαιμόνιος επιχειρηματίας κατόρθωσε τρεις δεκαετίες αργότερα, το 1930, επί κυβερνήσεως Ελ. Βενιζέλου ­ την τετραετία θεσμοθέτησης του αστικού εκσυγχρονισμού της Ελλάδας ­, να υπογράψει σύμβαση με το ελληνικό δημόσιο για την εγκατάσταση των αυτόματων τηλεφώνων. Ακόμη συμμετείχε στην ομάδα των επιχειρηματιών που δημιούργησε την τσιμεντοβιομηχανία Τιτάνκαι το 1920 την κατασκευαστική εταιρεία Ο Τέκτων, μέσω της οποίας εκτέλεσε αρκετά δημόσια έργα..

Φώτο 2

Du Lac de Copais part (A)
Στο κέντρο της Βοιωτίας απλώνεται σήμερα μια μεγάλη και εύφορη πεδιάδα, η Κωπαΐδα, η καλλιέργεια της οποίας έχει συμβάλει σημαντικά στην ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας και στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων των γύρω πολέων και οικισμών. Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι, καθώς στο μεγαλύτερο τμήμα της ιστορίας της, από την αρχαιότητα ως και τις αρχές του περασμένου αιώνα, η Κωπαΐδα, κλειστή φυσική λεκάνη η ίδια, υπήρξε, στο κεντρικό της τουλάχιστον τμήμα, μεγάλη λίμνη, την οποία σχημάτιζαν τα νερά των ποταμών και των ρεμάτων που εισέρρεαν σε αυτήν.
Οι πρώτοι που αποξήραναν τη λίμνη Κωπαΐδα, ήταν οι Μινύες, οι αρχαίοι κάτοικοι του Ορχομενού (16ος αιώνα π.Χ. περίπου) Για τον σκοπό αυτό δημιούργησαν μία σειρά από σήραγγες και καταβόθρες διοχετεύοντας τελικά το νερό της λίμνης στον Ευβοϊκό Τα αρδευτικά αυτά έργα καταστράφηκαν μετά την παρακμή των Μινύων και την κάθοδο στην περιοχή των Βοιωτών, και από καταστρεπτικούς σεισμούς. Έτσι σταδιακά στις αρχές του 13ου π.Χ αιώνα, η περιοχή πλημμύρισε πάλι και ξανασχηματίστηκε η λίμνη.
Τα έργα για την αποξήρανση της Κωπαΐδας άρχισαν την δεκαετία του 1880 και ολοκληρώθηκαν το 1931. Στην πρώτη φάση πραγματοποιήθηκαν αποστραγγιστικά έργα από γαλλική εταιρία κατά την περίοδο 1882-1886. Η Κωπαΐδα αποξηράνθηκε προσωρινά αλλά εξαιτίας μείωσης της επιφάνειας του εδάφους της, που σημειώθηκε αμέσως μετά την αποξήρανση, η περιοχή πλημμύρισε ξανά τα επόμενα χρόνια. Τότε πραγματοποιήθηκαν νέα έργα από αγγλική εταιρία ("Λίμνη Κωπαΐδος ΑΕ") τα οποία ολοκληρώθηκαν το 1931 και η λίμνη αποξηράνθηκε οριστικά.
Στην 1η του Ιούνη στα 1886. Η ημέρα εκείνη, ήταν η μέρα των εγκαινίων του μεγαλύτερου έργου που είχε γίνει ποτέ στην ελληνική επικράτεια.
Τα εγκαίνια έγιναν με κάθε λαμπρότητα όπως ταιριάζει σε ένα τόσο μεγάλο έργο.Πλήθος κόσμου από το Ακραίφνιο, Κόκκινο, Κάστρο, Αλίαρτο και τις γύρω περιοχές της Βοιωτίας και της Λοκρίδας, κρατώντας Ελληνικές και Γαλλικές σημαίες έχει συγκεντρωθεί γύρω από τον υδατοφράχτη.
Στην είσοδο της σήραγγας της Καρδίτσας (Ακραιφνίου) σε μια μεγάλη πλάκα με κόκκινα γράμματα ήταν γραμμένα, τα εξής:
ΟΜΟΝΟΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΑΛΛΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ Α ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ, Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΩΠΑΪΔΟΣ ΤΗΝ ΤΕ ΓΗΝ ΑΠΟΤΕΜΟΥΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΗ ΔΙΑΡΥΞΑΣΑ ΤΗΝ ΜΕΝ ΛΙΜΝΗΝ ΕΞΗΓΑΓΕ, ΤΟ ΔΕ ΠΕΔΙΟΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥ ΝΥΝ ΑΡΓΟΥΝ, ΤΟΙΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΙΝ ΑΠΕΔΩΚΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΒΛΑΠΤΟΝΤΑΣ ΠΟΤΑΜΟΥΣ ΑΠΕΣΤΡΕΨΕ. ΤΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΤΗΣ ΕΞΑΓΩΓΗΣ ΗΡΞΑΤΟ ΜΕΝ O SAUVAGE ΤΟ 1846, ΕΠΑΝΕΛΑΒΕ Δ’ ΑΥΤΑΣ Ο TARATTE ΤΟ 1881, ΟΥ ΘΑΝΟΝΤΟΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΔΙΕΓΡΑΨΕ ΚΑΙ ΕΠΕΤΕΛΕΣΕΝ Ο LEON POCHEΤ ΤΩ 1882-1886.

Part 2

O Χαράλαμπος Βεργωτής (Ρόκος) ήταν ο Πατριάρχης της οικογένειας γεννηθείς το 1842 στα Κουρκουμελάτα Κεφαλληνίας.Οταν εγκατέλειψε τις θάλασσες εγκαταστάθηκε στη στεριά και ασχολήθηκε με τα  κτήματα επίσης εκλέχτηκε πολλές φορές δήμαρχος.
Ο Βεργωτής με την σύζυγο του Ευτυχία Κορνέλου εκανε  πέντε γιούς και τρεις κόρες.
Ο Γεράσιμος τέλειωσε το γυμνάσιο Αργοστολίου και άρχισε την ναυτική καριέρα του.Προχώρησε γρήγορα στην αγορά πλοίων με βαρεία τοκοχρεωλίσια υπολογίζοντας από την αύξηση των ναύλων κατά τους Βαλκανικούς πολέμους.Οι πόλεμοι όμως τέλειωσαν γρήγορα και τα χρέη εκτοξεύτηκαν, ενώ προστέθηκε στα προβλήματά του και η μεγάλη ζημιά πλοίου του, στους βράχους του Γιβραλτάρ χωρίς να δικαιούται αποζημείωση.Τότε εμφανίστηκε ο Γάλλος εφοπλιστής Plisson που εκτιμώντας τον χαρακτήρα του Γεράσιμου πήρε τα πλοία του υπό την διαχείριση του μέχρι την αποπληρωμή των χρεών.Ο Γεώργιος Ρ. Βεργωτής γεννήθηκε το 1893 στην Κεφαλονιά. Ηταν ο τρίτος γιος και πέμπτο παιδί του Χαράλαμπου Βεργωτή (1842-1924), ο οποίος είχε συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση στην ναυτιλία και την οδήγησε την οικογένεια στην κορυφή.
Έζησε  τα πρώτα του χρόνια στην Κεφαλονιά όπου ολοκλήρωσε την πρωτοβάθμια εκπαίδευσή του. Ωστόσο, ο Ρόκος Βεργωτής ήθελε την καλύτερη εκπαίδευση για τα παιδιά του. Έτσι, έστειλε το Γεώργιο Βεργωτή στην κοσμοπολίτικη Κωνσταντινούπολη όπου φοίτησε στην Ροβέρτειο Σχολή, όπου και έμαθε αρκετές γλώσσες.
Ως την αποφοίτησή του, η οικογένεια είχε καθιερώσει γραφείο στην Bute Street του Κάρντιφ. Στο λιμάνι της Ουαλίας είχε εγκατασταθεί μια μεγάλη κοινότητα ελληνικών ναυτιλιακών γραφείων, ώστε να παρακολουθούν στενά τα πλοία του, ο Γεώργιος Βεργωτής βρέθηκε να διαχειρίζεται το γραφείο της Vergottis Ltd κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Γεράσιμος, πέθανε το 1921 και τρία χρόνια αργότερα η εταιρία μεταφέρθηκε στο Λονδίνο. Μαζί με τους αδελφούς του Παναγή και Ανδρέα, ο Γεώργιος αγόρασε αρκετά πλοία σε χαμηλές τιμές μεταξύ του 1928 και του 1933, συμπεριλαμβανομένων των φορτηγών Αιγαίον, Σπύρος, Ρόκος και Ικάριον.
Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1930, ο Γεώργιος Βεργωτής επέκτεινε τις δραστηριότητές του στην Νέα Υόρκη όπου εγκαταστάθηκε και έγινε ιδιαίτερα σεβαστός στους εκεί ναυτιλιακούς κύκλους για τις βαθιές ναυτιλιακές του γνώσεις, την ακεραιότητα, την εφευρετικότητα και την γενναιοδωρία του.
Διατηρώντας τα γραφεία του Λονδίνου και του Πειραιά, ίδρυσε την Universal Maritime Carriers. Μέχρι το 1940, το γραφείο του διαχειριζόταν 12 πλοία.
Αρκετά από τα πλοία του Βεργωτή τέθηκαν στην υπηρεσία των συμμαχικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος προκάλεσε βαρύ πλήγμα στον ελληνικό εμπορικό στόλο. Η Universal έχασε πάνω από το ήμισυ του στόλου της, χάνοντας τα πλοία Ικάριον, Αιγαίον, Σπύρος, Ανδρέας, Έμμυ, Μεμάς και Ρόκος Βεργωτής.
Στο τέλος του πολέμου, ο Βεργωτής έπαιξε καθοριστικό ρόλο, μαζί με άλλους κορυφαίους εφοπλιστές με έδρα την Νέα Υόρκη, στην αναβίωση της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας μέσω της απόκτησης πολεμικών πλεοναζόντων αμερικανικών πλοίων Liberty. Σε αναγνώριση της συμβολής του στην πολεμική προσπάθεια και των απωλειών που υπέστη, η Universal ήταν σε θέση να προσθέσει στον στόλο της τρία από τα 98 Liberty που διατέθηκαν σε Έλληνες πλοιοκτήτες. Αυτά μετονομάστηκαν στους αρχαίους Έλληνες ήρωές του: Θεμιστοκλής, Περικλής και Δημοσθένης. Ένα τέταρτο πλοίο Liberty, που μετονομάστηκε σε Ionian Trader, αποκτήθηκε από την ανοικτή αγορά.
Στα μεταπολεμικά χρόνια, η Universal αποχώρησε δυναμικά από προηγούμενες οικογενειακές ναυτιλιακές επιχειρήσεις της οικογένειας Βεργωτή.Η αγορά ενός πλεονάζοντος πολεμικού δεξαμενόπλοιου Τ2, οδήγησε το Βεργωτή στην αγορά δεξαμενόπλοιων, όπου ήταν ένας από τους πρώτους Έλληνες εφοπλιστές που ξεκίνησαν  σχέσεις με μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες.
Αν και με έδρα τη Νέα Υόρκη και σε θέση να επισκεφθεί το νησί καταγωγής του σπάνια, ο Βεργωτής ήταν ένας πατριώτης Έλληνας και Κεφαλλονίτης. Μέχρι τη δεκαετία του 1960, η εταιρία είχε ένα στόλο περίπου 20 πλοίων, όλα με το πρόθεμα «Ιόνιον».
Οι στενοί δεσμοί με το νησί του περιελάμβαναν την χρήση Κεφαλλονιτών ναυτικών για την επάνδρωση των πλοίων του. Υπήρχαν περιπτώσεις ακόμη και τριών γενεών της ίδιας οικογένειας που υπηρετούσαν το στόλο με διάφορες ειδικότητες. Τα πλοία της Universal θεωρούνταν από τους ναυτικούς μεταξύ των καλύτερων για να εργαστούν.
Ο Βεργωτής ήρθε ακόμα πιο κοντά στην γενέτειρά του με τον καταστροφικό σεισμό που έπληξε το νησί τον Αύγουστο του 1953, ισοπεδώνοντας την πλειοψηφία των κτιρίων του νησιού. Η άμεση αντίδρασή του ήταν να στείλει τηλεγράφημα στους συντοπίτες του στα Κουρκουμελάτα, λέγοντας: «Μην ανησυχείτε για τα σπίτια σας. Θα ξαναχτίσουμε το χωριό μας καλύτερα, πολύ καλύτερα από πριν».
Τήρησε το λόγο του και τα επόμενα χρόνια προσέφερε τον πλούτο και τις υπηρεσίες του για να ανακατασκευάσει το χωριό του και να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση των υποδομών της πρωτεύουσας, του Αργοστολίου.

Part 2

Η πρώτη εγκατάσταση δημιουργήθηκε το 1905 από τους  "Καπαντζής-Καζάζης και Σία". Το 1909 κάηκε και το 1910 έγινε η "Ανώνυμος Οθωμανική Εταιρία Υφασμάτων και Φεσιών" που σύντομα σταμάτησε να λειτουργεί. Το 1925 επαναλειτουργεί ως «Εργάνη» και το 1926 μετατρέπεται σε «Ανώνυμος Εταιρία Βιομηχανίας Υφασμάτων ΥΦΑΝΕΤ. Προπολεμικά, απασχολούσε 550 εργαζόμενους. Κατά την διάρκεια του Β'Π.Π., η περισσότερη παραγωγή της διοχετεύονταν στα στρατεύματα.  Το 1950 η ΥΦΑΝΕΤ απασχολούσε 1300 εργαζόμενους και ήταν μία από τις σημαντικότερες βιομηχανικές εγκαταστάσεις των Βαλκανίων. Το 1951 κάηκε μεγάλο του τμήμα και το 1964 σταμάτησε η λειτουργία του. 60 χρόνια μετά δεν έχει βρεθεί λύση στο θέμα της ΥΦΑΝΕΤ παρότι έχει περιέλθει στην ιδιοκτησία του Υπουργείου Πολιτισμού και θεωρητικά είναι η έδρα του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.  Σήμερα λειτουργεί η κατάληψη ΥΦΑΝΕΤ στα 19.500 τμ των εγκαταστάσεων που έχουν απομείνει.