Part 2

Το βιομηχανικό συγκρότημα κυλινδρόμυλων«ΕΥΡΩΤΑΣ», θεμελιώθηκε το 1908 στον Πειραιά, στο τέρμα της οδού Αθηνών (Πειραιώς), από τους αδελφούς Θόδωρο, Νίκο, Πάνο και Γιάννη Κουμάνταρο, με καταγωγή από τους Βουτιάνους Λακωνίας. Η οικογένεια είχε ενασχόληση με την αλευροβιομηχανία από το 1875, όταν μαζί με άλλους εκμεταλλευόταν τον μύλο του Καπράνου, επίσης στον Πειραιά, ενώ το 1904 είχαν συστήσει την «Ομόρρυθμο Εταιρεία Αλεύρων, Αδελφών Σ. Κουμάνταρου».
Η εταιρεία με την ονομασία «Κυλινδρόμυλοι ΕΥΡΩΤΑΣ», λειτούργησε το 1909 με προσωπικό 35 ατόμων και περιγράφεται σε επίσημους καταλόγους του ΕΒΕΠ, (1910) ως πενταόροφο κτίσμα με δικύλινδρη ατμομηχανή γερμανικού συστήματος Gorlitz, δύναμης 325 ίππων. Οι αποθήκες του είχαν χωρητικότητα 1.500.000 οκάδων σίτου, ενώ η παραγωγή του που ήταν 24ωρη, ανερχόταν σε 45.000 οκάδες. Επεκτάθηκε το 1925 και μετονομάστηκε σε Ανώνυμη Αλευροποιητική Εταιρεία «ΕΥΡΩΤΑΣ», ενώ τις οικοδομικές εργασίες της επέκτασης ανέλαβε η εταιρεία «ΑΤΕ ΕΡΓΟΛΗΠΤΙΚΗ» (Μηχανικός κατασκευής Ανδρέας Δρακόπουλος Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ). Κατά την επέκταση εξοπλίστηκε με μηχανή DIESEL 700 ίππων του εργοστασίου KRUPP, και η ημερήσια παραγωγή του ανήλθε σε 250.000 κιλά.
Το συγκρότημα καταστράφηκε στη διάρκεια των Δεκεμβριανών το 1944 και η οικογένεια μετέφερε τις δραστηριότητες της στο εξωτερικό. Με τη διάνοιξη της σημ. λεωφόρου Γρ. Λαμπράκη και της αντίστοιχης γέφυρας στη συμβολή της λεωφόρου με την οδό Αθηνών-Πειραιώς το 1960, το οικόπεδο διχοτομήθηκε και κατεδαφίστηκε η μία εκ των δύο καμινάδων του συγκροτήματος, η οποία τουλάχιστον μέχρι τότε σωζόταν. Σε τμήμα του οικοπέδου ανεγέρθηκε την περίοδο 2009-2016 το Ράλλειο Γυμνάσιο- Λύκειο, ενώ το υπόλοιπο είναι ακόμη αδιαμόρφωτος κοινόχρηστος χώρος.

Part 3

Part 2

Η πρωτοβουλία της κατασκευής της γραμμής αυτής ανήκε στην Οθωμανική κυβέρνηση και ιδιαίτερα στο Υπουργείο του Πολέμου. Μετά από διαπραγματεύσεις μεταξύ της Οθωμανικής κυβερνήσεως και του Γάλλου τραπεζίτη R. Beaudouy, o οποίος εκπροσωπούσε διάφορους Γαλλοβελγικούς οίκους, όπου πλειοψηφούσε η Οθωμανική Τράπεζα (Banque Ottomane) , η Bank de Paris et des Pays Bas και ο ιδιωτικός οίκος χρηματοδότησης της Φρανκφούρτης Bethmann ως τρίτος εταίρος, εξεδόθη το από 10-9-1892 Αυτοκρατορικό Διάταγμα, με το οποίο εκχωρήθηκε στην συσταθείσα εταιρεία, το προνόμιο της κατασκευής και της εκμετάλλευσης μιας «ενωτικής» γραμμής που θα συνέδεε την Θεσσαλονίκη με το Δεδέ αγατς και την Κωνσταντινούπολη. Η συσταθείσα εταιρεία έφερε τον τίτλο «Chemin de fer de la Jonction Salonique – Constantinople”, η απλώς JSC.
Η Δεδέ αγατς υπήρχε στην αρχαιότητα με το αρχαίο όνομα Σάλη, η οποία ιδρύθηκε από τους Μαρωνίτες. Από τις πρώτες ημέρες της απελευθέρωσης της πόλης 14 Μαΐου 1920  οι αρμόδιες τοπικές Αρχές καθώς και η Ιερά Μητρόπολη, έλαβαν την απόφαση να μετονομάσουν την πόλη από Δεδέαγατς σε Νεάπολη, καθώς αποτελούσε ως τότε την νεότερη Ελληνική πόλη.Το 1920 όμως, ο βασιλιάς της Ελλάδας, Αλέξανδρος Α΄, επισκέφθηκε την πόλη και οι τοπικές αρχές αποφάσισαν να μετονομάσουν την πόλη σε Αλεξανδρούπολη, προς τιμήν του.
 

Η σκέψη της  Οθωμανικής κυβερνήσεως ήταν  ότι  υπήρχε  προβληματική συγκοινωνία της Κωνσταντινούπολης με την οθωμανική ενδοχώρα της Βαλκανικής χερσονήσου, επίσης  και η μεγάλη στρατηγική αξία της γραμμής, ήταν οι λόγοι για τους οποίους προωθήθηκε η κατασκευή της γραμμής του ενωτικού σιδηροδρόμου JSC. Η στρατηγική της σημασία συνίστατο στο ότι μόνον μέσω αυτής ήταν δυνατόν να διακινηθούν, από την Κωνσταντινούπολη και από την Μικρά Ασία, προς την Θεσσαλονίκη, αλλά και προς το δυτικό άκρο της Αυτοκρατορίας, με ταχύτητα και ασφάλεια, στρατεύματα και εφόδια, σε περίπτωση πολέμου, αφού η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν είχε καταφέρει να ελέγχει τις θαλάσσιες οδούς, όπου το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό είχε γίνει κυρίαρχο και ήταν επομένως σε θέση να παρεμποδίζει κάθε τέτοια μεταφορά δια θαλάσσης, όπως συνέβη και κατά την διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων 1912-13. Η στρατηγική αξία της γραμμής αποδείχτηκε πολύ σύντομα, στον ατυχή πόλεμο του 1897 κατά τον οποίο η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατόρθωσε να μετακινήσει μεγάλο όγκο στρατευμάτων στο πεδίο των μαχών και έτσι να αποκτήσει πλεονέκτημα.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι τον κύριο λόγο κατά την χάραξη της γραμμής τον είχε το Υπουργείο του Πολέμου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ότι η χάραξή της έγινε σύμφωνα με τα σχέδια και τις εισηγήσεις αξιωματικών του Οθωμανικού στρατού. Ο ενωτικός  σιδηρόδρομος JSC ήταν τόσο από στρατιωτικής, όσο και από οικονομικής άποψης, ένας ενιαίος άξονας που συνέδεε την Κωνσταντινούπολη με την Θεσσαλονίκη και το Μοναστήρι, το ανατολικό δηλαδή με το δυτικό άκρο της Αυτοκρατορίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο εγκάρσιος αυτός άξονας, σε πολλά σημεία ακολουθούσε την χάραξη της Ρωμαϊκής Εγνατίας οδού στρατού.
 Η εταιρία ξεκίνησε με ονομαστικό κεφάλαιο 15 εκατομμυρίων γαλλικών φράγκων και την έκδοση ομολόγων για 50 εκατομμύρια γαλλικά φράγκα.
Η γραμμή άρχισε να κατασκευάζεται στις 2-6-1893. Στα μέσα του 1894 είχαν κατασκευασθεί τα πρώτα 211 χιλιόμετρα της γραμμής, μέχρι τον σταθμό του Νουσρετλή (Νικηφόρου). Στα τέλη του 1895 είχαν κατασκευασθεί 291 χιλιόμετρα και στο τέλος Μαρτίου 1896, όταν ξεκινούσαν οι Ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα, παρεδόθη και το τελευταίο της τμήμα.

Οικονομικός τρόπος φύλαξης και αρχειοθέτησης Ομολογιών και  Μετοχών,
 Χωρητικότητας από 20-40 τεμ. και Διαστάσεις 35Χ50 εκ.
με 2,39€
   https://www.lago.gr/detail/324/249958/next-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE-35x50%CE%B5%CE%BA-%CF%81%CE%AC%CF%87%CE%B7-3%CE%B5%CE%BA-?skr_prm=WyI5ZDIzOGRlYi02NTBjLTRiNTgtYjdmMS1kOWJkZWU0N2I1MDIiLDE2ODUzODA4OTM3OTcseyJhcHBfdHlwZSI6IndlYiIsImNwIjoiZiIsInRhZ3MiOiIifV0

Σας ευχαριστώ πολύ !!!

 Part 4

Part 3

Part 3

Part 2

Achaia Clauss

Η Achaia Clauss είναι το πρώτο οινοποιείο που ξεκίνησε από το 1859-1861 και σαν Ανώνυμη Εταιρεία από το 1861 (δεύτερη εν λειτουργία ανώνυμη εταιρεία μετά την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος)
Η ιστορία της Αχαΐα Clauss αρχίζει κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν ο Βαυαρός Γουσταύος Κλάους, στέλεχος μεγάλης γερμανικής σταφιδεμπορικής εταιρείας, παρακινούμενος από ένα βιβλίο που αναφερόταν στην πατρίδα μας, καταφθάνει το 1845 στην Ελλάδα για να εργαστεί και να εξερευνήσει τις ομορφιές της. Φθάνοντας στην Πάτρα, γοητεύεται από τη θέα των αμπελώνων που απλώνονται στις γύρω πλαγιές, οπότε αποφασίζει να χτίσει μια καλύβα, προκειμένου να ξεκουράζεται από τις συχνές εκδρομές του. Την επόμενη χρονιά, αγοράζει ένα μικρό αμπέλι για να παρασκευάσει λίγο κρασί για τον εαυτό του και τους φίλους του. Οι τελευταίοι, δοκιμάζοντας το εξαίσιο κρασί του, τον συμβουλεύουν να επεκτείνει τις δραστηριότητές του, όπως και έγινε.
Ο Κλάους αγοράζει και άλλα αμπέλια και το 1861 ιδρύει την εταιρεία Αχαΐα (ελληνιστί), το όνομα Clauss προστέθηκε προς τιμήν του πολύ μετά το θάνατό του, σε ένα πρότυπο οικιστικό και επιχειρηματικό συγκρότημα, όπου στεγάστηκε το οινοποιείο, οι κάβες και τα σπίτια των υπαλλήλων της εταιρείας. Αν και τα πρώτα χρόνια είναι δύσκολα, αφού οι επιθέσεις συμμοριών της περιοχής ήταν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, η εταιρεία θα καταφέρει, χάρη στους δεσμούς της με την κεντρική εξουσία, να επιβιώσει. Το 1872, η εταιρεία του, με την συνδρομή διαφόρων Γερμανών επιχειρηματιών, μετατρέπεται σε ανώνυμη εταιρεία και πετυχαίνει εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης. Ο δε Κλάους σύντομα καθιερώνεται παγκοσμίως ως ένας από τους πιο φημισμένους και καταξιωμένους οινοπαραγωγούς, ενώ το κρασί του κατατάσσεται στην κατηγορία των ‘’πολυτελών οίνων’’.
Η μεγάλη επιτυχία του οινοποιείου οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό σε κάποια σταφύλια τα οποία διέθεταν υψηλή περιεκτικότητα σε αζύμωτο σάκχαρο. Ως εκ τούτου, παράχθηκε ένα μαύρο και γλυκό κρασί, το γνωστό σε όλους μας ως Μαυροδάφνη, το οποίο σήμερα αποτελεί και το πλέον δημοφιλές κρασί της Αχαΐα Clauss. Σύμφωνα με το μύθο, ο ίδιος ο Κλάους το ονόμασε έτσι για να τιμήσει τη Δάφνη την Αρραβωνιαστικιά του, μια πανέμορφη μελαχρινή Ελληνίδα με μαύρα μάτια, η οποία πέθανε σε νεαρή ηλικία. Παράλληλα με τη Μαυροδάφνη, η οποία σε πέντε μόλις χρόνια θα ταξίδευε στις ευρωπαϊκές αγορές, ο Κλάους παράγει ένα ακόμη κρασί, το Δεμέστιχα, η λέξη Δεμέστιχα η οποία προσδιορίζει ένα μικρό χωριό κοντά στα Καλάβρυτα, έχει συνδεθεί με το ομώνυμο κρασί-θρύλο που δημιούργησε ο Gustav Clauss απὸ σταφύλια των αμπελώνων του συγκεκριμένου χωριού που αποτέλεσε το πρώτο ελληνικό εμφιαλωμένο κρασί.
Πριν τη δύση του 19ου αιώνα, το σύγχρονο, για τα δεδομένα της εποχής, εργοστάσιο του Κλάους θα προσέλκυε μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα της εποχής. Η αυτοκράτειρα της Αυστρίας Ελισάβετ, η πριγκίπισσα της Βαυαρίας Θηρεσία, η πριγκίπισσα της Αγγλίας Βικτωρία και φυσικά οι ελληνική βασιλική οικογένεια ήταν ορισμένοι μόνο από τους εστεμμένους επισκέπτες της εποχής.
Γνωρίζοντας τη δύναμη της δημοσιότητας, ο ευρηματικός Βαυαρός δεν παρέλειπε να αφιερώνει τα βαρέλια, που βρίσκονταν το κελάρι, στα πιο σημαντικά πρόσωπα που επισκέφθηκαν την Αχαΐα Clauss. Τα περισσότερα και τα πιο παλιά από αυτά τα βαρέλια, τα οποία ήταν πραγματικά αριστουργήματα, βρίσκονται στο Αυτοκρατορικό Κελάρι, το οποίο ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της αυτοκράτειρας Σίσσυ, η οποία έπινε ‘’Μαυροδάφνη’’ για θεραπευτικούς σκοπούς. Εκεί βρίσκεται και το παλαιότερο ελληνικό κρασί και, ίσως, το δεύτερο διασωζόμενο κρασί στον κόσμο, μια ‘’Μαυροδάφνη’’ του 1873, σε δύο δρύινα βαρέλια χωρητικότητας τεσσάρων τόνων το καθένα, αφιερωμένο σε δύο ένδοξους άνδρες της Βαυαρίας, τους Μόλτκε και Βίσμαρκ.
Μετά το θάνατο του Γουσταύου Κλάους, η εταιρεία περνάει σε συμπατριώτες του, οι οποίοι όμως δεν θα προλάβαιναν να βάλουν τη δική τους πινελιά,
αφού θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τη χώρα με το ξέσπασμα του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου. Μετά το τέλος του πολέμου η Αχαΐα Clauss των 10 χρυσών βραβείων και των πέντε ‘’διπλωμάτων τιμής’’ περνάει ως πολεμική αποζημίωση στο κράτος, το οποίο, ύστερα από διεθνή πλειστηριασμό, την παραχωρεί στον Πατρινό σταφιδέμπορο, Βλάση Αντωνόπουλο.
Με εξαίρεση την περίοδο της κατοχής, η ανάπτυξη της εταιρείας, η οποία θα αλλάξει τρεις φορές ιδιοκτήτη, είναι ραγδαία. Τα δε κρασιά της θα γοήτευαν μερικές από τις πιο γνωστές προσωπικότητες τους 20ού αιώνα, όπως τον Αριστοτέλη Ωνάση, τη Μελίνα Μερκούρη, τον Ομάρ Σαρίφ και τον Αλέξανδρο Φλέμινγκ.
Τη δεκαετία του ’50, η ετήσια παραγωγή φιαλών ανέρχεται πλέον στο ένα εκατομμύριο, με ένα σημαντικό ποσοστό αυτής να εξάγεται σε 40 χώρες του κόσμου. Ισχυρό, πάντως, πλήγμα για την αχαϊκή οινοποιεία θα αποτελέσει, τη δεκαετία του ’80, η πτώση της εγχώριας ζήτησης και η εμφάνιση στο προσκήνιο διαφόρων, μικρότερων και μη, οινοβιομηχανιών. Παρ’ όλα αυτά, η Αχαΐα Clauss εξακολουθεί στις μέρες μας όχι μόνο να αναπτύσσει έντονη οινοποιητική δραστηριότητα, αλλά και να αναδεικνύει την ιστορική της κληρονομιά –είναι χαρακτηριστικό ότι το γραφείο του Κλάους, στο κέντρο της Πάτρας, φυλάσσεται άθικτο ενώ οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με βραβεία διακρίσεις και προθήκες με διεθνή μετάλλια-, τιμώντας με τον τρόπο της τον πολυμήχανο Βαυαρό ιδρυτή.

PART 2

Η Αμέρικαν Φίλμ
Το 1923, η Αμέρικαν Φιλμ ιδρύθηκε στην Ελλάδα από τους επιχειρηματίες George Gaitanides και Michael Michael. Η εταιρεία ανέλαβε τη διανομή αμερικανικών ταινιών στην Ελλάδα και την παραγωγή ελληνικών ταινιών με αμερικανική συμμετοχή. Ωστόσο, αυτό είναι το πλέον αποδεκτό σενάριο βάσει των διαθέσιμων πληροφοριών και πηγών. Επίσης ένα άλλο σενάριο είναι ότι ο Τζος Κάρνεγκι (Joshua Carnegey) ήταν ο ιδρυτής , ένας αμερικανός επιχειρηματίας και παραγωγός της αμερικανικής βιομηχανίας του κινηματογράφου κατά τις αρχές του 20ού αιώνα. Είναι γνωστός για τον ρόλο του στην προβολή αμερικανικών ταινιών στην Ελλάδα και την ίδρυση της Αμέρικαν Φιλμ, μιας εταιρείας που εισήγαγε και πρόβαλλε αμερικανικές ταινίες στην ελληνική αγορά κατά τη δεκαετία του 1920. Το ίδιο σενάριο περιέχει και μια Παραγωγή της εταιρείας την ταινία "Οι Αγνώστοι Ηρωες" (The Unknown Heroes), η οποία κυκλοφόρησε το 1926. Η ταινία αποτέλεσε έναν από τους πρώτους επιτυχημένους ελληνικούς πολεμικούς φιλμ και βασίστηκε στην ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να το επιβεβαιώσω μιας δεν κατάφερα να κάποια αναφορά στην Ταινία.
Το 1923, η βιομηχανία του κινηματογράφου στην Ελλάδα βρισκόταν σε ανάπτυξη. Τα πρώτα σινεμά στην Αθήνα είχαν ανοίξει λίγα χρόνια νωρίτερα και η προβολή αμερικανικών ταινιών ήταν ήδη δημοφιλής στο ελληνικό κοινό.
Το 1923, προβάλλονταν αμερικανικές ταινίες όπως το "Our Hospitality" με τον Buster Keaton και το "The Hunchback of Notre Dame" με τον Lon Chaney. Αυτές οι ταινίες προβαλλόταν σε σινεμά όπως το Αττικόν, το Ελληνικόν, το Κοσμοστάσιον και το Ολύμπια.Τα επομενα χρονια ιδρύθηκαν επίσης και οι πρώτες εταιρείες παραγωγής ταινιών στην Ελλάδα, όπως η "Ελληνική Βιογραφική Εταιρεία" και η "Νέα Ελληνική Κινηματογραφική Εταιρεία". Αυτές οι εταιρείες έφεραν στην Ελλάδα και ξεκίνησαν να παράγουν ελληνικές ταινίες. Εκτός από την Αμερικανική Φιλμ, άλλες αμερικανικές εταιρείες όπως η Metro-Goldwyn-Mayer και η Paramount Pictures επενδύσαν στην ελληνική αγορά κινηματογράφου με παραρτήματα κατά τη διάρκεια των εποχών εκείνων.