Ο Αλέξανδρος Ζαχαρίου σπούδασε στην Ζυρίχη, εργάστηκε στην Γερμανία, ήρθε στην Ελλάδα το 1898 και δημιούργησε την πρώτη στην Ελλάδα "Τεχνική Εταιρεία Αλέξανδρου Ζαχαρίου και Σια. Ο Ζαχαρίου, μηχανικός κατ’ επάγγελμα, ανέπτυξε επιχειρηματική δραστηριότητα, πρωτα στην Ελβετία και στη Γερμανία, και από το 1899 στην Ελλάδα. Κατ’ αρχήν δημιούργησε την τεχνική κυρίως εταιρεία Α. Ζαχαρίου & Σία, μέσω της οποία αντιπροσώπευσε τη Siemens, Telefunken την OSRAM κ.α στην ελληνική αγορά.
Ο Α.Ζαχαρίου κατάφερε συμβάση με την μεγαλυτέρη εταιρεία της Ευρώπης και μία των μεγαλυτέρων του κόσμου και οφειλόταν κυρίως στη προσπάθεια του Ζαχαρίου και με την συμπαράσταση του τότε διοικητού της Εθνικής Τραπέζης Ιωάννου Δροσοπούλου. Τον Απρίλιο του 1930 δύο συμβάσεις επικυρώθηκαν από τη Βουλή και τη Γερουσία και τον Οκτώβριο του 1931 η εταιρεία Siemens Halske παραχώρησε τα δικαιώματά της στην εταιρεία που η ίδια δημιούργησε, στην Ανώνυμη Ελληνική Τηλεφωνική Εταιρεία ­ πρόκειται ουσιαστικά για τον πρόδρομο του σημερινού ΟΤΕ. Πρώτος γενικός διευθυντής ανέλαβε ο μηχανικός Αθ. Παπαθεοδώρου, συνεταίρος του Ζαχαρίου από το 1899. Τότε τοποθετείται το πρώτο αυτόματο τηλεφωνικό κέντρο και οι πρώτες 2.000 παροχές. Δέκα χρόνια αργότερα οι τηλεφωνικές παροχές φθάνουν τις 62.000 και σε 39 τα αυτόματα κέντρα.
Το 1938, στις 25 Νοεμβρίου ­ στις 26 Ιουνίου του ίδιου χρόνου ο Α. Ζαχαρίου πεθαίνει ­ στα γραφεία της Ανωνύμου Ελληνικής Τηλεφωνικής Εταιρείας δημιουργείται η Siemens ΑΕ Ελληνική Ηλεκτροτεχνική. Εκπρόσωποί της ήταν ο Hermann Reyss και ο Richard Diercks. Η νέα εταιρεία αγόρασε το ενεργητικό και το παθητικό του ηλεκτροτεχνικού τμήματος της τεχνικής εταιρείας του Α. Ζαχαρίου και από το 1939 δραστηριοποιείται δίνοντας έμφαση στη δημιουργία αναπτυξιακών υποδομών. Την ίδια χρονιά, το 1938, δημιουργείται η Οσραμ ΑΕ για την παραγωγή των πρώτων ηλεκτρικών λαμπτήρων στην Ελλάδα με Εργοστάσιο στα Πετράλώνα και Ιδρύει την Ανώνυμη Ελληνική εταιρεία ώστε να μπορέσει να εισήχθη στο Ελληνικό Χρηματιστήριο.Οι υπηρεσιες που συγκεντρωνονται σε νεο κτίριο μαζι με την παραγωγη του εργοστασιου, αφορουν τις Αποθηκες και την Διοικηση, τα γραφεια, τις πωλησεις και το 1939 η νεοσυσταθείσα Siemens συμμετέχει στη δημιουργία υποδομής και στην κατασκευή των Ελληνικών Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων.
Μπορεί λοιπόν η Siemens με τη σημερινή νομική μορφή της να δημιουργήθηκε στα τέλη του 1938 και η παραγωγική της δραστηριότητα να αναπτύχθηκε στη δεκαετία του 1960, όμως τα πρώτα τηλεφωνικά της κέντρα έκαναν την εμφάνισή τους στην Αθήνα το 1900, όταν την αντιπροσώπευσή τους ανέλαβε η εταιρεία Ζαχαρίου & Σία. Ο ίδιος αυτός δαιμόνιος επιχειρηματίας κατόρθωσε τρεις δεκαετίες αργότερα, το 1930, επί κυβερνήσεως Ελ. Βενιζέλου ­ την τετραετία θεσμοθέτησης του αστικού εκσυγχρονισμού της Ελλάδας ­, να υπογράψει σύμβαση με το ελληνικό δημόσιο για την εγκατάσταση των αυτόματων τηλεφώνων. Ακόμη συμμετείχε στην ομάδα των επιχειρηματιών που δημιούργησε την τσιμεντοβιομηχανία Τιτάνκαι το 1920 την κατασκευαστική εταιρεία Ο Τέκτων, μέσω της οποίας εκτέλεσε αρκετά δημόσια έργα..

Φώτο 2

Du Lac de Copais part (A)
Στο κέντρο της Βοιωτίας απλώνεται σήμερα μια μεγάλη και εύφορη πεδιάδα, η Κωπαΐδα, η καλλιέργεια της οποίας έχει συμβάλει σημαντικά στην ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας και στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων των γύρω πολέων και οικισμών. Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι, καθώς στο μεγαλύτερο τμήμα της ιστορίας της, από την αρχαιότητα ως και τις αρχές του περασμένου αιώνα, η Κωπαΐδα, κλειστή φυσική λεκάνη η ίδια, υπήρξε, στο κεντρικό της τουλάχιστον τμήμα, μεγάλη λίμνη, την οποία σχημάτιζαν τα νερά των ποταμών και των ρεμάτων που εισέρρεαν σε αυτήν.
Οι πρώτοι που αποξήραναν τη λίμνη Κωπαΐδα, ήταν οι Μινύες, οι αρχαίοι κάτοικοι του Ορχομενού (16ος αιώνα π.Χ. περίπου) Για τον σκοπό αυτό δημιούργησαν μία σειρά από σήραγγες και καταβόθρες διοχετεύοντας τελικά το νερό της λίμνης στον Ευβοϊκό Τα αρδευτικά αυτά έργα καταστράφηκαν μετά την παρακμή των Μινύων και την κάθοδο στην περιοχή των Βοιωτών, και από καταστρεπτικούς σεισμούς. Έτσι σταδιακά στις αρχές του 13ου π.Χ αιώνα, η περιοχή πλημμύρισε πάλι και ξανασχηματίστηκε η λίμνη.
Τα έργα για την αποξήρανση της Κωπαΐδας άρχισαν την δεκαετία του 1880 και ολοκληρώθηκαν το 1931. Στην πρώτη φάση πραγματοποιήθηκαν αποστραγγιστικά έργα από γαλλική εταιρία κατά την περίοδο 1882-1886. Η Κωπαΐδα αποξηράνθηκε προσωρινά αλλά εξαιτίας μείωσης της επιφάνειας του εδάφους της, που σημειώθηκε αμέσως μετά την αποξήρανση, η περιοχή πλημμύρισε ξανά τα επόμενα χρόνια. Τότε πραγματοποιήθηκαν νέα έργα από αγγλική εταιρία ("Λίμνη Κωπαΐδος ΑΕ") τα οποία ολοκληρώθηκαν το 1931 και η λίμνη αποξηράνθηκε οριστικά.
Στην 1η του Ιούνη στα 1886. Η ημέρα εκείνη, ήταν η μέρα των εγκαινίων του μεγαλύτερου έργου που είχε γίνει ποτέ στην ελληνική επικράτεια.
Τα εγκαίνια έγιναν με κάθε λαμπρότητα όπως ταιριάζει σε ένα τόσο μεγάλο έργο.Πλήθος κόσμου από το Ακραίφνιο, Κόκκινο, Κάστρο, Αλίαρτο και τις γύρω περιοχές της Βοιωτίας και της Λοκρίδας, κρατώντας Ελληνικές και Γαλλικές σημαίες έχει συγκεντρωθεί γύρω από τον υδατοφράχτη.
Στην είσοδο της σήραγγας της Καρδίτσας (Ακραιφνίου) σε μια μεγάλη πλάκα με κόκκινα γράμματα ήταν γραμμένα, τα εξής:
ΟΜΟΝΟΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΑΛΛΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ Α ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ, Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΩΠΑΪΔΟΣ ΤΗΝ ΤΕ ΓΗΝ ΑΠΟΤΕΜΟΥΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΗ ΔΙΑΡΥΞΑΣΑ ΤΗΝ ΜΕΝ ΛΙΜΝΗΝ ΕΞΗΓΑΓΕ, ΤΟ ΔΕ ΠΕΔΙΟΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥ ΝΥΝ ΑΡΓΟΥΝ, ΤΟΙΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΙΝ ΑΠΕΔΩΚΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΒΛΑΠΤΟΝΤΑΣ ΠΟΤΑΜΟΥΣ ΑΠΕΣΤΡΕΨΕ. ΤΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΤΗΣ ΕΞΑΓΩΓΗΣ ΗΡΞΑΤΟ ΜΕΝ O SAUVAGE ΤΟ 1846, ΕΠΑΝΕΛΑΒΕ Δ’ ΑΥΤΑΣ Ο TARATTE ΤΟ 1881, ΟΥ ΘΑΝΟΝΤΟΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΔΙΕΓΡΑΨΕ ΚΑΙ ΕΠΕΤΕΛΕΣΕΝ Ο LEON POCHEΤ ΤΩ 1882-1886.

Part 2

O Χαράλαμπος Βεργωτής (Ρόκος) ήταν ο Πατριάρχης της οικογένειας γεννηθείς το 1842 στα Κουρκουμελάτα Κεφαλληνίας.Οταν εγκατέλειψε τις θάλασσες εγκαταστάθηκε στη στεριά και ασχολήθηκε με τα  κτήματα επίσης εκλέχτηκε πολλές φορές δήμαρχος.
Ο Βεργωτής με την σύζυγο του Ευτυχία Κορνέλου εκανε  πέντε γιούς και τρεις κόρες.
Ο Γεράσιμος τέλειωσε το γυμνάσιο Αργοστολίου και άρχισε την ναυτική καριέρα του.Προχώρησε γρήγορα στην αγορά πλοίων με βαρεία τοκοχρεωλίσια υπολογίζοντας από την αύξηση των ναύλων κατά τους Βαλκανικούς πολέμους.Οι πόλεμοι όμως τέλειωσαν γρήγορα και τα χρέη εκτοξεύτηκαν, ενώ προστέθηκε στα προβλήματά του και η μεγάλη ζημιά πλοίου του, στους βράχους του Γιβραλτάρ χωρίς να δικαιούται αποζημείωση.Τότε εμφανίστηκε ο Γάλλος εφοπλιστής Plisson που εκτιμώντας τον χαρακτήρα του Γεράσιμου πήρε τα πλοία του υπό την διαχείριση του μέχρι την αποπληρωμή των χρεών.Ο Γεώργιος Ρ. Βεργωτής γεννήθηκε το 1893 στην Κεφαλονιά. Ηταν ο τρίτος γιος και πέμπτο παιδί του Χαράλαμπου Βεργωτή (1842-1924), ο οποίος είχε συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση στην ναυτιλία και την οδήγησε την οικογένεια στην κορυφή.
Έζησε  τα πρώτα του χρόνια στην Κεφαλονιά όπου ολοκλήρωσε την πρωτοβάθμια εκπαίδευσή του. Ωστόσο, ο Ρόκος Βεργωτής ήθελε την καλύτερη εκπαίδευση για τα παιδιά του. Έτσι, έστειλε το Γεώργιο Βεργωτή στην κοσμοπολίτικη Κωνσταντινούπολη όπου φοίτησε στην Ροβέρτειο Σχολή, όπου και έμαθε αρκετές γλώσσες.
Ως την αποφοίτησή του, η οικογένεια είχε καθιερώσει γραφείο στην Bute Street του Κάρντιφ. Στο λιμάνι της Ουαλίας είχε εγκατασταθεί μια μεγάλη κοινότητα ελληνικών ναυτιλιακών γραφείων, ώστε να παρακολουθούν στενά τα πλοία του, ο Γεώργιος Βεργωτής βρέθηκε να διαχειρίζεται το γραφείο της Vergottis Ltd κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Γεράσιμος, πέθανε το 1921 και τρία χρόνια αργότερα η εταιρία μεταφέρθηκε στο Λονδίνο. Μαζί με τους αδελφούς του Παναγή και Ανδρέα, ο Γεώργιος αγόρασε αρκετά πλοία σε χαμηλές τιμές μεταξύ του 1928 και του 1933, συμπεριλαμβανομένων των φορτηγών Αιγαίον, Σπύρος, Ρόκος και Ικάριον.
Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1930, ο Γεώργιος Βεργωτής επέκτεινε τις δραστηριότητές του στην Νέα Υόρκη όπου εγκαταστάθηκε και έγινε ιδιαίτερα σεβαστός στους εκεί ναυτιλιακούς κύκλους για τις βαθιές ναυτιλιακές του γνώσεις, την ακεραιότητα, την εφευρετικότητα και την γενναιοδωρία του.
Διατηρώντας τα γραφεία του Λονδίνου και του Πειραιά, ίδρυσε την Universal Maritime Carriers. Μέχρι το 1940, το γραφείο του διαχειριζόταν 12 πλοία.
Αρκετά από τα πλοία του Βεργωτή τέθηκαν στην υπηρεσία των συμμαχικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος προκάλεσε βαρύ πλήγμα στον ελληνικό εμπορικό στόλο. Η Universal έχασε πάνω από το ήμισυ του στόλου της, χάνοντας τα πλοία Ικάριον, Αιγαίον, Σπύρος, Ανδρέας, Έμμυ, Μεμάς και Ρόκος Βεργωτής.
Στο τέλος του πολέμου, ο Βεργωτής έπαιξε καθοριστικό ρόλο, μαζί με άλλους κορυφαίους εφοπλιστές με έδρα την Νέα Υόρκη, στην αναβίωση της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας μέσω της απόκτησης πολεμικών πλεοναζόντων αμερικανικών πλοίων Liberty. Σε αναγνώριση της συμβολής του στην πολεμική προσπάθεια και των απωλειών που υπέστη, η Universal ήταν σε θέση να προσθέσει στον στόλο της τρία από τα 98 Liberty που διατέθηκαν σε Έλληνες πλοιοκτήτες. Αυτά μετονομάστηκαν στους αρχαίους Έλληνες ήρωές του: Θεμιστοκλής, Περικλής και Δημοσθένης. Ένα τέταρτο πλοίο Liberty, που μετονομάστηκε σε Ionian Trader, αποκτήθηκε από την ανοικτή αγορά.
Στα μεταπολεμικά χρόνια, η Universal αποχώρησε δυναμικά από προηγούμενες οικογενειακές ναυτιλιακές επιχειρήσεις της οικογένειας Βεργωτή.Η αγορά ενός πλεονάζοντος πολεμικού δεξαμενόπλοιου Τ2, οδήγησε το Βεργωτή στην αγορά δεξαμενόπλοιων, όπου ήταν ένας από τους πρώτους Έλληνες εφοπλιστές που ξεκίνησαν  σχέσεις με μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες.
Αν και με έδρα τη Νέα Υόρκη και σε θέση να επισκεφθεί το νησί καταγωγής του σπάνια, ο Βεργωτής ήταν ένας πατριώτης Έλληνας και Κεφαλλονίτης. Μέχρι τη δεκαετία του 1960, η εταιρία είχε ένα στόλο περίπου 20 πλοίων, όλα με το πρόθεμα «Ιόνιον».
Οι στενοί δεσμοί με το νησί του περιελάμβαναν την χρήση Κεφαλλονιτών ναυτικών για την επάνδρωση των πλοίων του. Υπήρχαν περιπτώσεις ακόμη και τριών γενεών της ίδιας οικογένειας που υπηρετούσαν το στόλο με διάφορες ειδικότητες. Τα πλοία της Universal θεωρούνταν από τους ναυτικούς μεταξύ των καλύτερων για να εργαστούν.
Ο Βεργωτής ήρθε ακόμα πιο κοντά στην γενέτειρά του με τον καταστροφικό σεισμό που έπληξε το νησί τον Αύγουστο του 1953, ισοπεδώνοντας την πλειοψηφία των κτιρίων του νησιού. Η άμεση αντίδρασή του ήταν να στείλει τηλεγράφημα στους συντοπίτες του στα Κουρκουμελάτα, λέγοντας: «Μην ανησυχείτε για τα σπίτια σας. Θα ξαναχτίσουμε το χωριό μας καλύτερα, πολύ καλύτερα από πριν».
Τήρησε το λόγο του και τα επόμενα χρόνια προσέφερε τον πλούτο και τις υπηρεσίες του για να ανακατασκευάσει το χωριό του και να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση των υποδομών της πρωτεύουσας, του Αργοστολίου.

Part 2

Η πρώτη εγκατάσταση δημιουργήθηκε το 1905 από τους  "Καπαντζής-Καζάζης και Σία". Το 1909 κάηκε και το 1910 έγινε η "Ανώνυμος Οθωμανική Εταιρία Υφασμάτων και Φεσιών" που σύντομα σταμάτησε να λειτουργεί. Το 1925 επαναλειτουργεί ως «Εργάνη» και το 1926 μετατρέπεται σε «Ανώνυμος Εταιρία Βιομηχανίας Υφασμάτων ΥΦΑΝΕΤ. Προπολεμικά, απασχολούσε 550 εργαζόμενους. Κατά την διάρκεια του Β'Π.Π., η περισσότερη παραγωγή της διοχετεύονταν στα στρατεύματα.  Το 1950 η ΥΦΑΝΕΤ απασχολούσε 1300 εργαζόμενους και ήταν μία από τις σημαντικότερες βιομηχανικές εγκαταστάσεις των Βαλκανίων. Το 1951 κάηκε μεγάλο του τμήμα και το 1964 σταμάτησε η λειτουργία του. 60 χρόνια μετά δεν έχει βρεθεί λύση στο θέμα της ΥΦΑΝΕΤ παρότι έχει περιέλθει στην ιδιοκτησία του Υπουργείου Πολιτισμού και θεωρητικά είναι η έδρα του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.  Σήμερα λειτουργεί η κατάληψη ΥΦΑΝΕΤ στα 19.500 τμ των εγκαταστάσεων που έχουν απομείνει.

Μίλησες ουσιαστικά και εμπεριστατωμένα, ήταν σωστό λοιπόν που έμειναν Εκτός.

Part 2

Ps: Τι πιστεύετε έπρεπε η όχι να μείνουν εκτός? 

Από την δεκαετία του 1980 οι ελληνικές Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες
Εταιρείες αποσκοπούν να εισέλθουν στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών, για
να αντλήσουν πρόσθετα κεφάλαια, τα οποία θα τις επιτρέψουν να «ξεφύγουν
από το σοβαρό μειονέκτημα»  και να βελτιώσουν, κατά την αντίληψη τους,
την αγωνιστική τους ικανότητα, για να αντιμετωπίζουν τις ξένες ομάδες στο
ευρωπαϊκό Champions League επί ίσοις όροις. Θεμιτό και δίκαιο αίτημα,
το οποίο όμως θα πρέπει να εξετασθεί με προσοχή, διότι είναι ένα εγχείρημα
που μπορεί να δημιουργήσει παρενέργειες με απρόβλεπτες συνέπειες.
Ο προηγούμενος  πρόεδρος του Χρηματιστηρίου Αθηνών δήλωσε τα εξής: «Δεν υπάρχει κάποιο αίτημα αλλά και αν υπήρχε δεν φαίνεται να υπάρχει αυτή τη στιγμή καμία ΠΑΕ που θα μπορούσε να προχωρήσει σε μία επιτυχημένη εισαγωγή». «Αρα και οι ΠΑΕ, προσθέτει ο κ. Καπράλος, πιθανότατα να είχαν κοπεί, πριν καν φτάσουν στην «πόρτα» της αγοράς, αφού το «δικαστήριο των σοφών» θα τις έκοβε, αφού δεν φαίνεται να πληρούν τα κριτήρια.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η εισαγωγή ποδοσφαιρικών ομάδων στη Σοφοκλέους είναι μία πονεμένη ιστορία, αφού στο παρελθόν υπήρξαν πληροφορίες ότι είχαν ξεκινήσει διαδικασίες αλλά δεν τελεσφόρησαν, καθώς οι ΠΑΕ δεν διαθέτουν πάγια περιουσιακά στοιχεία, αφού τα γήπεδα ανήκουν στις ερασιτεχνικές διοικήσεις.
Η ουσία είναι ότι θεσμικό πλαίσιο που να αφορά τους όρους εισαγωγής μιας ΠΑΕ στη Σοφοκλέους δεν υπάρχει. Απλώς, όποια ΠΑΕ ενδιαφέρεται για το ελληνικό χρηματιστήριο θα πρέπει να ακολουθήσει την πεπατημένη που ακολουθούν όλες οι ανώνυμες εταιρείες που θέλουν να εισαχθούν στο Χ.Α. Δηλαδή θα πρέπει να έχει δημοσιεύσει ισολογισμούς για τρεις τουλάχιστον οικονομικές χρήσεις που προηγούνται της αιτήσεως εισαγωγής, να έχει ίδια κεφάλαια, να εμφανίζει κέρδη προ φόρων και δικαιωμάτων μειοψηφίας τριετίας ανά έτος και κέρδη προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων (EBITDA) τριετίας. Σύμφωνα με τους ισολογισμούς που κατά καιρούς δημοσιεύουν οι ΠΑΕ, τα παραπάνω κριτήρια δεν τα πληροί καμία ελληνική Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία.
Συμπέρασμα:  ΠΑΕ = Υπερβολικά χρέη => Εκτός  χρηματιστήριου.

Η Ανώνυμος Υφαντουργική Εταιρεία «Έσπερος» ιδρύθηκε το 1929 με κεφάλαιο 7.500.000 δρχ. σε γήπεδο 10.080 μ2 και έκταση κτισμάτων 1988 μ2. Κατασκεύαζε μόνο υφάσματα ανδρικών ειδών, με πρώτες ύλες εισαγόμενες από το Μάντσεστερ της Αγγλίας, χακί και κουβέρτες. Το ιδιόκτητο εργοστάσιο στη Ν. Φιλαδέλφεια, με εγγλέζικα μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας, διευθυνόταν από άγγλο τεχνικό, τον Ε. Ιωαννίδη και τον Κ. Δημητριάδη, που είχαν σπουδάσει κλωστοϋφαντουργία στην Αγγλία και απασχολούσε δε 100-150 εργάτες. Μετά το κλείσιμο του εργοστασίου στις εγκαταστάσεις του λειτούργησε η Εταιρεία Ελαστικών «Ε.Β.Ε.Λ.». Σε γειτονικό οικόπεδο του Έσπερου ιδρύθηκε η «Εριοβιομηχανία Ελλάδος Θ. Ι. Καββαδίας Α.Ε.».

Ευχαριστώ πολύ αυτό μου δύναμη να συνεχίσω, εδώ και χρόνια που κάνω ερεύνα με τις Μετοχές και τα Ομόλογα. Πραγματικά εκπλήσσομαι κάθε φορά που ανακαλύπτω την Ιστορία τής κάθε "μετοχής" και τις προσωπικές ανθρώπινες ιστορίες που κρύβονται πίσω από αυτές και με ένα ιδιαίτερο τρόπο συνδέονται μεταξύ τους μέσα από κρίσεις, πολέμους και πολιτικοοικονομικές αστάθειες.

Η Ανώνυμος Υφαντουργική Εταιρεία «Έσπερος» ιδρύθηκε το 1929 από τον Περβανίδη ως εργοστάσιο Μαλλίνων Υφασμάτων «Έσπερος» στη Ν.Φιλαδέλφεια (αργότερα  μετατράπηκε  σε ‘‘Ε. Ιωαννίδης και Κ. Δημητριάδης’’)  με κεφάλαιο 7.500.000 δρχ. σε εκταση 10.080 μ2 και κτισμάτων 1988 μ2
Κατασκεύαζε μόνο υφάσματα ανδρικών ειδών, με πρώτες ύλες εισαγόμενες από το Μάντσεστερ της Αγγλίας, χακί και κουβέρτες. Το ιδιόκτητο εργοστάσιο στη Ν. Φιλαδέλφεια, με εγγλέζικα μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας, διευθυνόταν από άγγλο τεχνικό, τον Ε. Ιωαννίδη και τον Κ. Δημητριάδη, που είχαν σπουδάσει κλωστοϋφαντουργία στην Αγγλία και απασχολούσε δε 100-150 εργάτες. Μετά το κλείσιμο του εργοστασίου στις εγκαταστάσεις του λειτούργησε η Εταιρεία Ελαστικών «Ε.Β.Ε.Λ.».
Στη Ν. Φιλαδέλφεια,
προς την πλευρά του Άλσους. Εκεί όπου ο προϊστάμενος στα αργαλειά του Έσπερος «άκουσε» τον Στέλιο Καζαντζίδη οποίος δούλευε σαν εργάτης  να τραγουδάει και τον προέτρεψε να γίνει τραγουδιστής , λέγετε επίσης ότι το αφεντικό του στο ΕΣΠΕΡΟΣ του έκανε Δώρο και την πρώτη του Κιθάρα την οποία ποτέ δεν σταμάτησε να παίζει . Εκεί όπου γυρίστηκε  η ελληνική ταινία: « Αυτό το κάτι άλλο...».

Part 2

Ο Λορέντζος Μάμος που γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1843 και απεβίωσε στην Αθήνα το 1932 ξεκίνησε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες από την Πάτρα το 1866 με το εργοστάσιο παραγωγής πολυτελών αμαξών (με άλογα). Με την παρότρυνση και υποστήριξη της δεύτερης συζύγου του Ελίζας και του πεθερού του Ιωάννη Γεωργ. Φίξ αποφάσισε να επεκτείνει την επιχειρηματική του δραστηριότητα και πέραν του κλάδου της αμαξοποιίας, η οποία αποτελούσε πάντα την κύρια επιχειρηματική του δραστηριότητα. Έτσι το 1898 ο Λορέντζος Μάμος και ο Γεώργιος Λίβερτ ιδρύουν και λειτουργούν ένα εργοστάσιο ζυθοποιίας -παγοποιίας και ένα ζυθοπωλείο στην οδό Νεοφύτου Βάμβα στο Κολωνάκι - Αθήνα. Το ονόμασαν "Γαμβρίνος". Το ίδιο έτος στο Ζυθοεργοστάσιο Λ. Μάμου - Γ. Λίβερτ απονέμεται στην Διεθνή έκθεση της Πράγας "το χρυσούν βραβείον δια την αγνότητα και γευστικότητα του ζύθου αυτού", όπως και στην Διεθνή Έκθεση της Τεργέστης το αντίστοιχο 1876 άνοιξε το πρώτο χειροκίνητο ζυθοποιείο - ζυθοπωλείο της οικογένειας Μάμου στην Πάτρα χρυσούν βραβείο.
Το 1901 ανοίγει νέο ζυθοποιείο στα Ιλίσια/Αθήνα, ενώ το 1903 απενεμήθη στη Ζυθοποιία Μάμος το Πρώτο Βραβείο – Διάκριση (Δίπλωμα Τιμής μετά Χρυσού Μεταλλίου), για το προϊόν της στη Διεθνή Έκθεση Αθηνών.
Το 1906 αναγκάστηκε να αναστείλει την ζυθοποίηση, αφού δεν ήταν διατεθειμένος να ακολουθήσει τον ανταγωνισμό μεταξύ των δύο μεγάλων ζυθοποιείων της εποχής εκείνης, δηλαδή εκείνων του Καρόλου Ιωαν. Φίξ και των Αδελφών Κλωναρίδη  (Τους οποίους θα τους δούμε σε επόμενα Θέματα Μετοχών & Ιστορίας ).Έναν ανταγωνισμό εξοντωτικό, αφού είχαν φτάσει να πωλούν τον παραγόμενο από αυτά ζύθο στους ζυθοπώλες κάτω του κόστους παραγωγής και διάθεσής του.   
Ο Λορέντζος Μάμος, ο οποίος δραστηριοποιείται στην Αθήνα στον χώρο της αμαξοποιίας από το 1900, το 1903 έφτιαξε το αμάξωμα για το αυτοκίνητο του Στέφανου Ράλλη και το 1909 δημιούργησε ένα λεωφορείο 24 θέσεων, το οποίο κόστισε 5500 δρχ., και πρωτοστάτησε στην ίδρυση τής «Αθηνά, Ανώνυμος Εταιρεία Αυτοκινήτων» το 1919.
Η Αθηνά, Ανώνυμος Εταιρεία Αυτοκινήτων  φέρεται να έχει κατασκευάσει αμαξώματα αυτοκινήτων το 1920, παράλληλα με την αντιπροσώπευση αυτοκινητοβιομηχανιών, ιδίως της Ford – το 1923 από τα  κυκλοφορούντα  «μέχρι του αριθμού 4.328 αυτοκίνητα»,   τα 1.975 ήταν Ford.  Πρόδρομο σχήμα τής εν λόγω εταιρείας, την οποία το 1921  διευθύνουν ο Πιπίνος Μάμος και ο Αντώνης Δαρρίγος, με πρόεδρο του ΔΣ τον Ν. Κανελλόπουλο, αντιπρόεδρο τον Αλ. Καπάζογλου, Γενικό Διευθυντή της Τράπεζας Βιομηχανίας, και μέλη τον Αθ. Παπαθεοδώρου, πολιτικό μηχανικό, στέλεχος της τεχνικής εταιρείας  του Αλέξανδρου Ζαχαρίου, τον βιομήχανο Χρήστο Ζαλοκώστα, τον Σ. Σοφιανόπουλο, συνεργάτη του Λεόντιου Οικονομίδη, και τον Ιωάννη Δοανίδη, καθηγητή ορυκτολογίας, άλλοτε  διευθυντή των Λατομείων Λαυρίου,  αδελφό του Δημητρίου Δοανίδη, διευθυντή της Τράπεζας Αθηνών, ήταν εταιρεία που κατασκεύαζε καρο-άμαξες στη Πάτρα με ιδρυτή τον Λορέντζο Μάμο και εμπλοκή των τεσσάρων γιων του, οπως, του  Πιπίνου ή Ιωσήφ, ο οποίος το 1926 δραστηριοποιήθηκε σε βιομηχανία επεξεργασίας ξύλου, την «Ξυλουργική Ελούλ».