part 2

Εθνική Ατμοπλοϊα της Ελλάδος
Η οικογένεια Εμπειρίκου είναι στα ναυτιλιακά επί σειρά γενεών μπορεί να επιδείξει εξέχουσες ναυτιλιακές προσωπικότητες. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην μετάβαση της ναυτιλιακής κοινότητας της Άνδρου από την εποχή της ιστιοπλοϊας στην εποχή της ατμοπλοϊας και έγινε επίσης στυλοβάτης της Ελληνικής ναυτιλιακής κοινότητας του Λονδίνου.
Ο Λεωνίδας Α. Εμπειρίκος ήταν ανάμεσα στις βασικές προσωπικότητες των ενασχολήσεων της οικογένειας στις πρώτες 10ετίες του 20ου αιώνα. Η σταδιοδρομία του συνδύασε τα ναυτιλιακά, την πολιτική και την ίδρυση σημαντικών Ελληνικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Σπούδασε εμπορικές επιστήμες στην Ρουμανία. Μαζί με τον αδελφό του Μιχαήλ, εκπαιδεύτηκε στα γραφεία του θείου του, Αλκιβιάδη Εμπειρίκου, ενός κορυφαίου εμπόρου σιτηρών και εφοπλιστή στο πολύβουο Ρουμανικό λιμάνι σιτηρών της Braila, στις όχθες του Δούναβη.
Σύμφωνα με τον Αύγουστο Εμπειρίκο στο ‘Η Ιστορία της Οικογένειας των Εμπειρίκων’, στο ξέσπασμα του Ελληνοτουρκικού πολέμου το 1897 ο Λεωνίδας έτρεξε να καταταγεί στον Ελληνικό στρατό. Υπηρέτησε ως δεκανέας στους Μηχανικούς και αγωνίστηκε θαρραλέα στην Ήπειρο.
Έπειτα, ίδρυσε με τους αδελφούς του την ναυτιλιακή εταιρεία Αδελφοί Εμπειρίκου στην Σύρο. Το 1908 ακολούθησε η ίδρυση από τους δύο αδελφούς της Εθνικής Ατμοπλοϊας της Ελλάδος στον Πειραιά. Υπό την διοίκηση του Λεωνίδα, έγινε μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες των ημερών της, με στόλο αποτελούμενο από φορτηγά, επιβατηγά και υπερωκεάνια.
Η μετανάστευση από την Ελλάδα και από άλλες Μεσογειακές χώρες προς την Αμερική, ήταν μια ουσιώδης κοινωνική τάση και για τις δύο πλευρές του Ατλαντικού και δυνητικά ευκαιρία για μεγάλες δουλειές. Η Εθνική Ατμοπλοϊα έγινε γνωστή για την ταχεία και απ’ ευθείας σύνδεση που παρείχε ανάμεσα στον Πειραιά και στην Νέα Υόρκη. Παρήγγειλε διάφορα εντυπωσιακά νεότευκτα επιβατηγά πλοία από Βρετανικά ναυπηγεία. Η επικοινωνιακή γραμμή της εταιρείας επικεντρώθηκε στα Ελληνικά πληρώματα και στον Ελληνικό τρόπο εξυπηρέτησης στα πλοία, σε αντίθεση με αυτά των ξένων ανταγωνιστών. Σε διασωθείσες αφίσες απεικονίζεται ένα από τα όμορφα υπερωκεάνια με το χαρακτηριστικό ‘Ε’ της Εμπειρίκος στα φουγάρα και είναι από τις πλέον γνωστές εικόνες της Ελληνικής ναυτιλίας από τις αρχές του 20ου αιώνα.
Πολλά από τα διασωθέντα αναμνηστικά απεικονίζουν το πρώτο επιβατηγό υπερωκεάνιο, το νεότευκτο ‘Πατρίς’, με την Ελληνική σημαία να κυματίζει στην πρύμνη. Το 10.000 τόννων πλοίο εγκαινιάσθηκε το 1909 και παρείχε καταλύματα οικονομικής θέσης για 1300 επιβάτες. Ένα δεύτερο υπερατλαντικό επιβατηγό, το 15.000 τόννων ‘Μακεδονία’, προστέθηκε στις υπηρεσίες το 1912. Στα επόμενα δύο χρόνια η εταιρεία απέκτησε άλλα δύο πολύ μεγάλα υπερωκεάνια, το 12.000 τόννων ‘Ιωάννινα’ και το 14.000 τόννων ‘Θεσσαλονίκη’, το δεύτερο, ένα επιβατηγό πλοίο 2.000 επιβατών το οποίο πριν εξυπηρετούσε στις μετακινήσεις από την Βρετανία προς τις ανατολικές ακτές της Αμερικής ως μέρος του στόλου της Ellerman.
Περαιτέρω δύο νεότευκτα πλοία, το υπερωκεάνιο ‘Βασίλισσα Σοφία’ και το επιβατηγό ‘Κιλικία’, δεν παρεδόθησαν από τους Βρετανούς ναυπηγούς εξ αιτίας του πολέμου.
Ενώ η εταιρεία δεν έλαβε ποτέ όλες τις αποζημιώσεις που της οφείλονταν από τον πόλεμο, δεν ανεκόπη η επέκτασή της. Μέρος της ανάπτυξής της μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο προήλθε από μία θυγατρική εταιρία στο Λονδίνο, την Byron Steamship Company, η οποία ιδρύθηκε το 1917.
Μολονότι ένα νέο υπερωκεάνιο, το ‘Βύρων’, είχε αποκτηθεί το 1922, η 10ετία του ’20 σηματοδότησε μια κάμψη στις υπερατλαντικές υπηρεσίες. Η Εθνική Ατμοπλοϊα είχε να αντιμετωπίσει νέους ξένους ανταγωνιστές, καθώς επίσης και ενέργειες από την Αμερική να ανακοπεί η εισροή μεταναστών. Προς το τέλος της 10ετίας διαφάνηκε η Μεγάλη Ύφεση. Η εταιρεία η οποία στο αποκορύφωμά της απασχολούσε 1500 ανθρώπους, τέθηκε υπό εκκαθάριση το 1935, μετά την οποία ο Λεωνίδας και οι αδελφοί του λειτουργούσαν φορτηγά ξεχωριστά.
Ασυνήθιστα, στην διάρκεια των πρώτων χρόνων του αιώνα όταν η οικογενειακή εταιρεία βρισκόταν στην δίνη της ανάπτυξης, ο Εμπειρίκος είχε επίσης επιδιώξει ενεργό εθνικό πολιτικό ρόλο. Ήταν σημαντικός υποστηρικτής και φίλος του Ελευθέριου Βενιζέλου, ο οποίος υπηρέτησε πολλές θητείες ως πρωθυπουργός και συχνά θεωρείται δημιουργός της σύγχρονης Ελλάδας. Ο Εμπειρίκος εξελέγη βουλευτής Κυκλάδων τρείς φορές, το 1910, το 1912 και το 1915. Το 1916 έθεσε ένα πλοίο της Εθνικής Ατμοπλοϊας, το ‘Εσπέρια’, στην διάθεση του Βενιζέλου για να μεταφέρει τον ηγέτη και άλλα κορυφαία στελέχη στην Θεσσαλονίκη όπου είχε ανακηρυχθεί μια προσωρινή κυβέρνηση. Υπηρέτησε για ένα μικρό διάστημα στο Υπουργικό Συμβούλιο του Βενιζέλου, ως Υπουργός Επισιτισμού και Αυτάρκειας και ανάμεσα στις υπευθυνότητες που είχε αναλάβει ήταν η επίβλεψη των προμηθειών και η διανομή των τροφίμων. Για ένα διάστημα βοήθησε ιδιωτικά στον εφοδιασμό του Ελληνικού στρατού.
Στην ακμή του ήταν μια σημαντική μορφή στην οικονομική ζωή της Ελλάδας πέρα από τα ναυτιλιακά. Στα 1917-19, δημιούργησε την Τράπεζα Εθνικής Οικονομίας, και επίσης ήταν ιδρυτής και διευθυντής δύο ασφαλιστικών εταιριών, της ‘Εθνική Ζωής’ και της ‘Καλή Πίστις’. Δύο επιχειρήσεις εμπορίας κάρβουνου δημιουργήθηκαν στο Αλιβέρι και στον Ωρωπό. Αναγνωρίζοντας την ανάγκη για μια πρώτης τάξεως υποδομή για την εξυπηρέτηση των αναγκών του στόλου της Εθνικής Ατμοπλοϊας, ηγήθηκε της ανάληψης από την οικογένεια Εμπειρίκου της εταιρείας ναυπηγοεπισκευών και μηχανολογικών εργασιών Βασιλειάδη στον Πειραιά . Η εταιρεία παρείχε νέες κατασκευές, μετασκευές και επισκευές με μόνιμες νηοδόχους για έως δύο πλοία των 3.500 τόννων το καθένα.Ο Εμπειρίκος εργάστηκε επίσης ώστε να δημιουργήσει μια εθνική ναυτιλιακή υποδομή. Το 1916 ήταν ο ιδρυτής της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών. Η θέση του στην ναυτιλιακή βιομηχανία ήταν τέτοια ώστε εξελέγη πρώτος Πρόεδρος της ΕΕΕ και κράτησε αυτήν την θέση έως το 1920. Θεωρείται μία από τις ελάχιστες ναυτιλιακές προσωπικότητες της Ελλάδας των αρχών του 20ου αιώνα, που είχε ένα όραμα για τον ρόλο της ναυτιλίας στην εξέλιξη ενός νεοαναδυόμενου έθνους.
Έλεγε: ‘ο πόλεμος μας δίδαξε πως η ανεξαρτησία μας, αν όχι η ύπαρξή μας, εξαρτάται από την ναυτιλία.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Λεωνίδας Α. Εμπειρίκος εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου και απεβίωσε το 1948.

Ένα Εξαιρετικά Σπανιο Κομμάτι ειναι η Ναυτική Τραπεζα Αρχάγγελος του 1870.  Η ανάγκη έλεγχου της αξιοπλοϊας, της ασφάλειας των πλοίων καθώς και της   διαρκώς εξελισσόμενης τεχνολογίας έκαναν απαραίτητη την ανάγκη  δημιουργίας ειδικών οργανισμών που ονομάστηκαν Νηογνώμονες. Οι  Νηογνώμονες προώθησαν την συνεπή εφαρμογή προδιαγραφών και κανονισμών  ναυπήγησης και συντήρησης των πλοίων απαραίτητων για την ασφάλεια στη  θάλασσα.
O πρώτος Ελληνικός Νηογνώμονας, ο «Αρχάγγελος»,  ξεκίνησε την 1η  Ιανουαρίου 1870. Ο εμπνευστής και δημιουργός του ήταν ο πρώτος  Διευθυντής του, ο Ιωάννης Σκαλτσούνης, που το 1854 είχε εγκαθιδρύσει την  ναυτασφαλιστική εταιρεία ο «Αρχάγγελος» στην Κεφαλονιά. Αυτή η εταιρεία  από το 1870 έγινε μιά μεγάλη πολυμετοχική εταιρεία που σύμφωνα με το  καταστατικό της εξασκούσε τριπλή δραστηριότητα, ως Νηογνώμονας, Ναυτική  Τράπεζα και Ναυτασφαλιστική Εταιρεία. και το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο  αποτελείτο από σημαντικές προσωπικότητες της εποχής. 
  Ο «Αρχάγγελος» είχε αναγνωριστεί από τους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς  Νηογνώμονες και εξέδιδε πιστοποιητικά αναγκαία για τους ξένους  ασφαλιστές. Εγκατέστησε  πρακτορεία σε όλα τα μεγάλα λιμάνια της  Μεσογείου, της Μαύρης Θάλασσας και της Βορείου Ευρώπης και απέκτησε  διεθνή χαρακτήρα ταξινομώντας και πλοία άλλων σημαιών πλην της  ελληνικής. Δυστυχώς μέσα στη δεκαετία του 1880 λόγω της μεγάλης  ναυτιλιακής κρίσης των ιστιοφόρων και της μετάβασης στον ατμό έκλεισε  η  ναυτική Τράπεζα και Ασφαλιστική Εταιρεία  «Αρχάγγελος». Ο Νηογνώμονας  με άλλη εταιρική μορφή συνέχισε μέχρι το 1895, ως Hellenic Veritas οπότε  χάνονται τα ίχνη του.

Part 2

Η Εταιρία Τσιμέντων Χαλκίδος, ιδρύεται το 1926, από τοπικούς επιχειρηματίες, αλλά το 1960 περνάει στην ιδιοκτησία των κ.κ. Παμούκογλου και Κιοσέογλου, δύο επιχειρηματιών από την Κωνσταντινούπολη. Με τη βοήθεια των αδελφών Τακόπουλου, η επιχείρηση εκσυγχρονίζεται και μεγαλώνει εντυπωσιακά. Πολύ σύντομα όμως αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της.
Το 1968, με ληξιπρόθεσμα ήδη δάνεια, επιτυγχάνει συμφωνία με κρατικούς πιστωτές για νέα δάνεια. Όμως το 1982 γίνεται ζημιογόνος, κατάσταση από την οποία δεν θα βγει ποτέ: Οι πιστωτές αρνούνται την κεφαλαιοποίηση των δανείων και, το 1985, διακόπτουν τη χρηματοδότηση. Τα χρέη φθάνουν τα 50 δισ. δρχ. το 1988 και οι ζημιές τα 11 δισ. δρχ. Η ένταξη στον ΟΟΑΕ (Οργανισμό Οικονομικής Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων), με κεφαλαιοποίηση των χρεών προς το Δημόσιο, εμποδίζεται από την ΕΟΚ.
Το 1991 η Ιταλική Calzestruzzi κερδίζει το διαγωνισμό εξαγοράς των Τσιμέντων Χαλκίδος αλλά, εν τω μεταξύ, τα χρέη και οι ζημιές έχουν διπλασιασθεί και η Calzestruzzi οπισθοχωρεί όταν αποκτήσει, την επόμενη χρονιά, τον έλεγχο της ΑΓΕΤ. Αρχίζουν τότε πολυμερείς διαπραγματεύσεις και συνάμα αγώνας δικαστικός και διεθνής διαιτησία.
Τον Ιούνιο του 1996, η πλειοψηφία ιων μετοχών περιέρχεται στην ιδιοκτησία του Ομίλου CONCRETUM που ελέγχεται από τον ιταλικό Όμιλο COMPART. Από τα τέλη του 1996 όμως η πλειοψηφία των μετοχών των Τσιμέντων Χαλκίδος ανήκει στην ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ ενώ, το Μάιο του 2000, η ίδια η ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ περνάει στον έλεγχο του Ομίλου Blue Circle. Το 2001 συγχωνεύονται τα Τσιμέντα Χαλκίδος με την ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ, το εργοστάσιο ονομάζεται ΗΡΑΚΛΗΣ III και παύει πια να υπάρχει η Εταιρία Τσιμέντων Χαλκίδος.Αυτή η δεκαπενταετής ωστόσο περίοδος χρεοκοπίας, κατ’ ουσία, της εταιρίας και συνάμα αθέμιτου ανταγωνισμού, υπήρξε μια πολύ δυσάρεστη σελίδα στην ιστορία του κλάδου. Κι αυτό, γιατί τα Τσιμέντα Χαλκίδος, ως γνωστόν, δεν απέδιδαν τον ΦΠΑ στο Δημόσιο ούτε και τις κρατήσεις και εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία. Οι πωλήσεις γίνονταν σε τιμές κατώτερες του κόστους, απλά για να επιβιώσει η εταιρία ταμιακά, φαλκιδεύοντας έτσι την έννοια του θεμιτού ανταγωνισμού.2001: Στην ΑΓΕΤ “περνούν” τα Τσιμέντα Χαλκίδας.Δημιουργείται ο μεγαλύτερος Όμιλος εξαγωγών τσιμέντου στην Ευρώπη.
Εγκρίθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2001 από το Υπουργείο Ανάπτυξης η συγχώνευση των ανώνυμων εταιρειών ΑΓΕΤ Ηρακλής και Τσιμέντα Χαλκίδος Α.Ε. με απορρόφηση της δεύτερης από την πρώτη.
Μετά την ολοκλήρωση της συγχώνευσης, οι νομικές διαδικασίες της οποίας θα ολοκληρωθούν μέχρι το τέλος του 2001, δημιουργείται ο μεγαλύτερος όμιλος εξαγωγών τσιμέντου στην Ευρώπη και ο πρώτος σε παραγωγή στην Ελλάδα.
Οι ενοποιημένες πωλήσεις των δύο Ομίλων στο τρίτο τρίμηνο του 2000 έφτασαν τα 132 δισεκατομμύρια δραχμές παρουσιάζοντας αύξηση 11% σε σχέση με την ίδια περίοδο του περασμένου έτους. Τα κέρδη προ φόρων ήταν 10,9 δισεκατομμύρια δραχμές.Η συνολική παραγωγική δυναμικότητα σε τσιμέντο της ΑΓΕΤ Ηρακλής και της Τσιμέντα Χαλκίδος Α.Ε. φτάνει τα 9 εκατομμύρια τόνους ετησίως (6,5 εκατομμύρια τόνοι από την ΑΓΕΤ Ηρακλής και 2,5 εκατομμύρια τόνοι από την Τσιμέντα Χαλκίδος), από τους οποίους το 405 εξάγεται σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ο δείκτης βιομηχανικής παραγωγής για τον κλάδο του τσιμέντου, άρχισε να μειώνεται από τα τέλη του 2008. Σε σχέση με το 2005, η παραγωγή τσιμέντου στην Ελλάδα έπεσε στο 61% το 2010 για να κατακρημνιστεί στο 33% στο τέλος του 2012. Η ζήτηση τσιμέντου στην Ελλάδα είναι σχεδόν μηδενική, μετά το πάγωμα της οικοδομής.Τα οκτώ εργοστάσια τσιμέντου που υπάρχουν στην Ελλάδα υπολειτουργούν. Είναι αλήθεια ότι ένα μόνο από τα οκτώ εργοστάσια θα μπορούσε πια να καλύπτει όλη τη ζήτηση τσιμέντου στη χώρα.
Το τσιμεντάδικο έκλεισε ως αποτέλεσμα της καταστροφής του κλάδου των κατασκευών στην Ελλάδα. Το εργοστάσιο είχε σταματήσει να παράγει τσιμέντο ήδη από το 2011 και είχαν απομείνει σε αυτό περίπου 250 εργαζόμενοι, από τους περισσοτέρους από 1000, μόλις μια δεκαετία πριν.
Το 2013 έκλεισε οριστικά!

part3

Μεγαρο Θ.Βελισσαρόπουλος

Part 2

Ο Μεγαλύτερος υιός της επιχειρηματικής οικογένειας, Θεόδωρος Δ. Βελισσαρόπουλος, πήγε στη Σύρο το 1876 και μαζί με τα αδέλφια του Γεώργιο και Αγαμέμνονα, εκεί και έπειτα από πολλές δυσκολίες ξεκίνησαν τη δραστηριότητά τους με μια μικρή βιοτεχνία τυποβαφείου.
Η ειδικότητα και εξειδίκευση του τυπογραφείου ήταν οι εκτύπωσεις σε χρωματιστά μοτίβα και σχέδια πάνω σε υφάσματα, όπως μαντίλια του κεφαλιού τα οποία ήταν και της “Μοδας” εκείνη την εποχή . Τα τυποβαφεία, Υφαντηρία και η Βυρσοδεψεία ήταν από τις πρώτες, παραδοσιακές επαγγελματικές δραστηριότητες στη Σύρο.
.
Το 1905, οι αδελφοί Βελισσαρόπουλοι ιδρύουν στη Σύρο τυποβαφείο και υφαντήριο με την επωνυμία “Θ. Δ. Βελισσαρόπουλος Ἀδελφοί ἐν Σύρῳ”, το οποίο έγινε Α. Ε. το 1930. Το καινούργιο βιομηχανικό συγκρότημα βρίσκεται στο Καρνάγιο τις παραλίας . Στο εργοστάσιο αυτό κατασκευάζονταν πολλοί και διάφοροι τύποι υφασμάτων.
Το 1923 ανέλαβε τεχνικός διευθυντής του Υφαντηρίου ο Δημήτριος Γ. Βελισσαρόπουλος, ο οποίος είχε σπουδάσει στην Αγγλία, στο Manchester.
Ο Θεόδωρος Βελισσαρόπουλος ήταν Πρόεδρος της Α. Ε. “Ελληνικής Μεταλλουργίας” και υπήρξε Δημοτικός Σύμβουλος Ερμουπόλεως επί δημαρχίας Ν. Παππαδάμ , επίσης ανέπτυξε ακόμα μεγαλύτερη βιομηχανική δραστηριότητα με τη λειτουργία των μονάδων “ΒΕΛ.ΚΑ.” και “Υφαντήριον Ν. Φαλήρου”.
Ο Δημήτριος Γ. Βελισσαρόπουλος 1897 – 1959 ήταν διευθυντής στο Υφαντήριο της Σύρου μέχρι τον θάνατό του το 1959. Έναν χρόνο αργότερα, το 1960, το Υφαντήριο “Θ. Δ. Βελισσαρόπουλος Αφοι Α. Ε.” της Σύρου έκλεισε οριστικός .
Εντυπωσιακό δε ήταν και το Αρχοντικό της τις οικογενείας Γ.Δ. Βελισσαρόπουλου , τώρα είναι το Εργατικό Κέντρο Κυκλάδων. Ένα από τα ωραιότερα και σπουδαιότερα σε άξια νεοκλασικά σπίτια ένα αληθινό παλάτι στο κέντρο της Ερμούπολης. Αρχικά ανήκε στην οικογένεια Αναργύρου (ή Ανάργυρου Αναγνωστόπουλου) και μετά ήλθε στην κυριότητα της οικογένειας Βελισσαρόπουλου.

Part 3

part 2

Ο Αλέξανδρος Ζαχαρίου σπούδασε στην Ζυρίχη, εργάστηκε στην Γερμανία, ήρθε στην Ελλάδα το 1898 και δημιούργησε την πρώτη στην Ελλάδα "Τεχνική Εταιρεία Αλέξανδρου Ζαχαρίου και Σια. Ο Ζαχαρίου, μηχανικός κατ’ επάγγελμα, ανέπτυξε επιχειρηματική δραστηριότητα, πρωτα στην Ελβετία και στη Γερμανία, και από το 1899 στην Ελλάδα. Κατ’ αρχήν δημιούργησε την τεχνική κυρίως εταιρεία Α. Ζαχαρίου & Σία, μέσω της οποία αντιπροσώπευσε τη Siemens, Telefunken την OSRAM κ.α στην ελληνική αγορά.
Ο Α.Ζαχαρίου κατάφερε συμβάση με την μεγαλυτέρη εταιρεία της Ευρώπης και μία των μεγαλυτέρων του κόσμου και οφειλόταν κυρίως στη προσπάθεια του Ζαχαρίου και με την συμπαράσταση του τότε διοικητού της Εθνικής Τραπέζης Ιωάννου Δροσοπούλου. Τον Απρίλιο του 1930 δύο συμβάσεις επικυρώθηκαν από τη Βουλή και τη Γερουσία και τον Οκτώβριο του 1931 η εταιρεία Siemens Halske παραχώρησε τα δικαιώματά της στην εταιρεία που η ίδια δημιούργησε, στην Ανώνυμη Ελληνική Τηλεφωνική Εταιρεία ­ πρόκειται ουσιαστικά για τον πρόδρομο του σημερινού ΟΤΕ. Πρώτος γενικός διευθυντής ανέλαβε ο μηχανικός Αθ. Παπαθεοδώρου, συνεταίρος του Ζαχαρίου από το 1899. Τότε τοποθετείται το πρώτο αυτόματο τηλεφωνικό κέντρο και οι πρώτες 2.000 παροχές. Δέκα χρόνια αργότερα οι τηλεφωνικές παροχές φθάνουν τις 62.000 και σε 39 τα αυτόματα κέντρα.
Το 1938, στις 25 Νοεμβρίου ­ στις 26 Ιουνίου του ίδιου χρόνου ο Α. Ζαχαρίου πεθαίνει ­ στα γραφεία της Ανωνύμου Ελληνικής Τηλεφωνικής Εταιρείας δημιουργείται η Siemens ΑΕ Ελληνική Ηλεκτροτεχνική. Εκπρόσωποί της ήταν ο Hermann Reyss και ο Richard Diercks. Η νέα εταιρεία αγόρασε το ενεργητικό και το παθητικό του ηλεκτροτεχνικού τμήματος της τεχνικής εταιρείας του Α. Ζαχαρίου και από το 1939 δραστηριοποιείται δίνοντας έμφαση στη δημιουργία αναπτυξιακών υποδομών. Την ίδια χρονιά, το 1938, δημιουργείται η Οσραμ ΑΕ για την παραγωγή των πρώτων ηλεκτρικών λαμπτήρων στην Ελλάδα με Εργοστάσιο στα Πετράλώνα και Ιδρύει την Ανώνυμη Ελληνική εταιρεία ώστε να μπορέσει να εισήχθη στο Ελληνικό Χρηματιστήριο.Οι υπηρεσιες που συγκεντρωνονται σε νεο κτίριο μαζι με την παραγωγη του εργοστασιου, αφορουν τις Αποθηκες και την Διοικηση, τα γραφεια, τις πωλησεις και το 1939 η νεοσυσταθείσα Siemens συμμετέχει στη δημιουργία υποδομής και στην κατασκευή των Ελληνικών Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων.
Μπορεί λοιπόν η Siemens με τη σημερινή νομική μορφή της να δημιουργήθηκε στα τέλη του 1938 και η παραγωγική της δραστηριότητα να αναπτύχθηκε στη δεκαετία του 1960, όμως τα πρώτα τηλεφωνικά της κέντρα έκαναν την εμφάνισή τους στην Αθήνα το 1900, όταν την αντιπροσώπευσή τους ανέλαβε η εταιρεία Ζαχαρίου & Σία. Ο ίδιος αυτός δαιμόνιος επιχειρηματίας κατόρθωσε τρεις δεκαετίες αργότερα, το 1930, επί κυβερνήσεως Ελ. Βενιζέλου ­ την τετραετία θεσμοθέτησης του αστικού εκσυγχρονισμού της Ελλάδας ­, να υπογράψει σύμβαση με το ελληνικό δημόσιο για την εγκατάσταση των αυτόματων τηλεφώνων. Ακόμη συμμετείχε στην ομάδα των επιχειρηματιών που δημιούργησε την τσιμεντοβιομηχανία Τιτάνκαι το 1920 την κατασκευαστική εταιρεία Ο Τέκτων, μέσω της οποίας εκτέλεσε αρκετά δημόσια έργα..

Φώτο 2

Du Lac de Copais part (A)
Στο κέντρο της Βοιωτίας απλώνεται σήμερα μια μεγάλη και εύφορη πεδιάδα, η Κωπαΐδα, η καλλιέργεια της οποίας έχει συμβάλει σημαντικά στην ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας και στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων των γύρω πολέων και οικισμών. Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι, καθώς στο μεγαλύτερο τμήμα της ιστορίας της, από την αρχαιότητα ως και τις αρχές του περασμένου αιώνα, η Κωπαΐδα, κλειστή φυσική λεκάνη η ίδια, υπήρξε, στο κεντρικό της τουλάχιστον τμήμα, μεγάλη λίμνη, την οποία σχημάτιζαν τα νερά των ποταμών και των ρεμάτων που εισέρρεαν σε αυτήν.
Οι πρώτοι που αποξήραναν τη λίμνη Κωπαΐδα, ήταν οι Μινύες, οι αρχαίοι κάτοικοι του Ορχομενού (16ος αιώνα π.Χ. περίπου) Για τον σκοπό αυτό δημιούργησαν μία σειρά από σήραγγες και καταβόθρες διοχετεύοντας τελικά το νερό της λίμνης στον Ευβοϊκό Τα αρδευτικά αυτά έργα καταστράφηκαν μετά την παρακμή των Μινύων και την κάθοδο στην περιοχή των Βοιωτών, και από καταστρεπτικούς σεισμούς. Έτσι σταδιακά στις αρχές του 13ου π.Χ αιώνα, η περιοχή πλημμύρισε πάλι και ξανασχηματίστηκε η λίμνη.
Τα έργα για την αποξήρανση της Κωπαΐδας άρχισαν την δεκαετία του 1880 και ολοκληρώθηκαν το 1931. Στην πρώτη φάση πραγματοποιήθηκαν αποστραγγιστικά έργα από γαλλική εταιρία κατά την περίοδο 1882-1886. Η Κωπαΐδα αποξηράνθηκε προσωρινά αλλά εξαιτίας μείωσης της επιφάνειας του εδάφους της, που σημειώθηκε αμέσως μετά την αποξήρανση, η περιοχή πλημμύρισε ξανά τα επόμενα χρόνια. Τότε πραγματοποιήθηκαν νέα έργα από αγγλική εταιρία ("Λίμνη Κωπαΐδος ΑΕ") τα οποία ολοκληρώθηκαν το 1931 και η λίμνη αποξηράνθηκε οριστικά.
Στην 1η του Ιούνη στα 1886. Η ημέρα εκείνη, ήταν η μέρα των εγκαινίων του μεγαλύτερου έργου που είχε γίνει ποτέ στην ελληνική επικράτεια.
Τα εγκαίνια έγιναν με κάθε λαμπρότητα όπως ταιριάζει σε ένα τόσο μεγάλο έργο.Πλήθος κόσμου από το Ακραίφνιο, Κόκκινο, Κάστρο, Αλίαρτο και τις γύρω περιοχές της Βοιωτίας και της Λοκρίδας, κρατώντας Ελληνικές και Γαλλικές σημαίες έχει συγκεντρωθεί γύρω από τον υδατοφράχτη.
Στην είσοδο της σήραγγας της Καρδίτσας (Ακραιφνίου) σε μια μεγάλη πλάκα με κόκκινα γράμματα ήταν γραμμένα, τα εξής:
ΟΜΟΝΟΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΑΛΛΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ Α ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ, Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΩΠΑΪΔΟΣ ΤΗΝ ΤΕ ΓΗΝ ΑΠΟΤΕΜΟΥΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΗ ΔΙΑΡΥΞΑΣΑ ΤΗΝ ΜΕΝ ΛΙΜΝΗΝ ΕΞΗΓΑΓΕ, ΤΟ ΔΕ ΠΕΔΙΟΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥ ΝΥΝ ΑΡΓΟΥΝ, ΤΟΙΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΙΝ ΑΠΕΔΩΚΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΒΛΑΠΤΟΝΤΑΣ ΠΟΤΑΜΟΥΣ ΑΠΕΣΤΡΕΨΕ. ΤΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΤΗΣ ΕΞΑΓΩΓΗΣ ΗΡΞΑΤΟ ΜΕΝ O SAUVAGE ΤΟ 1846, ΕΠΑΝΕΛΑΒΕ Δ’ ΑΥΤΑΣ Ο TARATTE ΤΟ 1881, ΟΥ ΘΑΝΟΝΤΟΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΔΙΕΓΡΑΨΕ ΚΑΙ ΕΠΕΤΕΛΕΣΕΝ Ο LEON POCHEΤ ΤΩ 1882-1886.

Part 2