Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Η ουσία είναι ότι ο Γεράσιμος Σκλάβος με το πολυποίκιλο, φωτισμένο και πρωτοποριακό του έργο (γλυπτικό, ζωγραφικό, νοηματικό, ερευνητικό, τεχνολογικό), πραγματοποίησε μία τομή στην μέχρι τότε αντίληψη της Αισθητικής, της Τέχνης, της κατανόησης της αλληλεπίδρασης Φωτός και Ύλης, αφενός από την αρχή της Δημιουργίας και αφετέρου μέσα στις άπειρες διαστάσεις της Διαχρονικής Συμπαντικής Ολότητας.
Ακόμη περισσότερο συνδύασε το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα και Τέχνη, με τις αρχέγονες δυνάμεις της Φύσης και στη συνέχεια, έκανε το επόμενο βήμα και εξέλιξε το Ελληνικό Πνεύμα και Τέχνη, με έναν τρόπο απαράμμιλο και συγκλονιστικό.
Σπουδαίοι κριτικοί Τέχνης, είπαν ότι αν δεν χανόταν τόσο πρόωρα, η μορφή της Παγκόσμιας Τέχνης θα ήταν τελείως διαφορετική, σε αισθητικό, πνευματικό και τεχνολογικό επίπεδο, σε σχέση με αυτή που βιώνουμε σήμερα.
Ζώντας μέσα σε ένα ζοφερό και σκοτεινό παρόν, όπου βασιλεύει η υποκουλτούρα, όπου η σύγχρονη Τέχνη έχει υποβαθμιστεί σε καταναλωτικό αγαθό, η ανάδειξη του "ξεχασμένου" και "θαμμένου" έργου του Γεράσιμου Σκλάβου, είναι προστακτική επιταγή. Το Έργο του, και ειδικοτερα το κορυφαίο δημιούργημά του το "Δελφικό Φώς", αποτελεί αχτίδα φωτός και όαση, όχι μόνο για του Έλληνες, αλλά και για όλη την Παγκόσμια Κοινότητα. Για εμένα προσωπικά, έχω εκφραστεί στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://steki-syllekton.gr/index.php?topic=9534.msg112218#msg112218Αυτό το θέμα λοιπόν, πέρα των όσων γράφω στην αρχή του, το άνοιξα, και σε μία προσπάθεια να διευρύνω την αισθητική αντίληψη, και τον τρόπο σκέψης, αυτών που θα το διαβάσουν και που είχαν άγνοια του έργου και της ύπαρξης αυτού του Μεγάλου Έλληνα.
Επίσης, ως μία διαρκή πηγή προβληματισμού, για το πώς μπορεί, το σπουδαιότερο Έργο Τέχνης στη Νεώτερη Ιστορία, ενώ έγινε δωρεά από τους κληρονόμους του Σκλάβου στο Ελληνικό Δημόσιο (αφού αυτή ήταν η επιθυμία του, να γυρίσει στην Ελλάδα και να μεταφέρει το "Δελφικό Φώς" σε άλλο σημείο), να βρίσκεται "θαμμένο" και "ξεχασμένο", ανάμεσα σε δέντρα και φυτά, στον κήπο ενός ιδιωτικού ξενοδοχείου.
Κλείνω, με τους δύο στίχους του Γιώργου Σεφέρη, που είναι σκαλισμένοι σε μία από τις τριγωνικές γρανιτένιες πλάκες που περιστοιχίζουν ακτινωτά τη βάση του Γλυπτού:
"οι παλαιοί νεκροί ξεφύγαν απ' τον κύκλο και αναστήθηκαν
και χαμογελάνε μέσα σε μία παράξενη ησυχία"