Συγγνώμη για να καταλάβω ποιο το νόημα να πλαστογραφήσει κάποιος μια λίρα με 22 καράτια και χωρίς κάτι το ιδιαίτερο στην ημερομηνία? Έτσι όπως ακούγεται είναι μια η άλλη, δεν υπάρχει κέρδος για τον παραχαράκτη.
Την δεκαετια του 30 κ 40 ενοψι πολεμων πολλα κρατη σκεφτηκαν να μετατρεψουν ανεπισημα τον χρυσο τους σε αγγγλικες λιρες.Για παραδειγμα η Ιταλια και ο Λιβανος.Ετσι κοψαν μονοι τους στο αρπα κολλα λιρες χρησιμοποιωντας κατα κορον την ημερομηνια 1927 καθως και 25 και 26.Δεν το κανανε για να κερδισουνε υπεραξιες απλα και μονο για να μετατρεψουν τον χρυσο τους σε ενα παγκοσμιο διαδεδομενο νομισμα.Οι λιρες αυτες αλλες ηταν τελεια αντιγραφα που δυσκολα ξεχωριζες και αλλα με εμφανεις ατελειες.Οι πιο πολλες ηταν 22αρες.
Τα πράγματα έχουν ως εξής:
Μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι εμπορικές συναλλαγές, τόσο μεταξύ ιδιωτών (για μεγάλης αξίας, πάγια περιουσιακά στοιχεία, π.χ. σπίτια) όσο και μεταξύ κρατών, γινόταν σε χρυσό.
Μετά το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου στα προηγμένα κράτη της Δύσης, δηλαδή την Ευρώπη και τη Βόρειο Αμερική, καθιερώθηκαν οι συναλλαγές με χαρτονομίσματα, για τις διεθνείς δε συναλλαγές με δολλάρια ΗΠΑ, που ήταν (...και παραμένει) το διεθνές αποθεματικό νόμισμα.
Στη Μέση Ανατολή, ωστόσο, όπως και σε κάποια άλλα κράτη (π.χ. Ελλάδα) δεν υπήρχε εμπιστοσύνη στην ανταλλακτική (και αποθεματική, λόγω πληθωρισμού) αξία του εθνικού (χαρτο)νομίσματος που υποκατέστησε τη λίρα Αγγλίας, ιδίως μάλιστα σε αγοραπωλησίες μεγάλης αξίας περιουσιακών στοιχείων!
(π.χ. ας μη ξεχνάμε ότι οι αγοραπωλησίες σπιτιών στην Ελλάδα, μέχρι περίπου τα μέσα της δεκαετίας του '50, γίνονταν με χρυσές λίρες).
Εξάλλου,
ακόμη και σήμερα, σε κάποια κράτη με έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών στην παρούσα και μελλοντική αξία του εθνικού νομίσματος οι σημαντικής αξίας εμπορικές συναλλαγές γίνονται σε ξένο αποθεματικό νόμισμα (π.χ. στη Σερβία σε Ευρώ, παρά την ύπαρξη του σερβικού δηναρίου και στο Λίβανο σε δολ. ΗΠΑ, παρά την ύπαρξη της Λίρας Λιβάνου!).
Έτσι λοιπόν, δεδομένου ότι η τελευταία λίρα κόπηκε το 1932, προέκυψε
αυτόματα και απότομα, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έλλειψη του βασικού ευρέως αποδεκτού μέσου συναλλαγών στη Μέση Ανατολή και κάποια κράτη της Βόρειας Αφρικής (κυρίως Αίγυπτο), δεδομένου ότι τα εγχώρια (χαρτο)νομίσματα αδυνατούσαν -και δικαίως, λόγω πληθωρισμού και υποτιμήσεων!!!- να εξασφαλίσουν την εμπιστοσύνη του συναλλακτικού κοινού.
Εκεί ακριβώς εμφανίστηκαν "πρόθυμοι" ιδιώτες να καλύψουν το κενό που δημιουργήθηκε!
Ξεκίνησε δηλαδή η ιδιωτική (ΠΡΟΣΟΧΗ! Ιδιωτική και όχι κρατική/εθνική) κοπή χρυσών λιρών, αφού ήταν το μοναδικό (χρυσό) νόμισμα που ήταν γνώριμο και ευρέως αποδεκτό από τους πληθυσμούς της περιοχής.
Η διαφορά ήταν η εξής:
Οι Λιβανέζοι (και σε μικρότερο βαθμό και οι Αιγύπτιοι) ήθελαν απλά να εξασφαλίσουν/διευκολύνουν τις συναλλαγές σε χρυσό και υπήρξαν πιο τίμιοι στην ΙΔΙΩΤΙΚΗ (!) κοπή χρυσών λιρών.
"Έκοβαν" δηλαδή τα νομίσματα (δηλ. τις χρυσές λίρες) στα 21 Καράτια (ενώ η χρυσή λίρα είναι 22άρα), ενώ ταυτόχρονα "μάρκαραν" και το νόμισμα με τη σφραγίδα "21 Κ" στη μία όψη του, ώστε να είναι ευδιάκριτο ότι δεν πρόκειται για αυθεντική χρυσή λίρα.
Επιπροσθέτως, η "λίρα" τους είχε συνήθως ευδιάκριτες διαφορές με την αυθεντική, δεδομένου ότι, όπως είπαμε, δεν αποσκοπούσαν στην εξαπάτηση.
Οι Ιταλοί όμως ως (...παραδοσιακά!!!) πιο "παγαπόντηδες"
αποσκοπούσαν ευθέως στην εξαπάτηση του συναλλακτικού κοινού, παραπλανώντας το ότι επρόκειτο για αυθεντική λίρα!!!
Έτσι, άρχισαν να κόβουν "λίρες", καταβάλλοντας τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια να προσομοιάζουν στις αυθεντικές, ενώ παράλληλα η περιεκτικότητά τους σε χρυσό απείχε
ελάχιστα (...προς τα κάτω ασφαλώς!) από τις αυθεντικές.
Επιδίωκαν δηλαδή να παραπλανήσουν το συναλλακτικό κοινό, κάνοντάς το να πιστεύει ότι συναλλάσσεται με αυθεντική λίρα, ενώ στην πραγματικότητα συναλλασσόταν με μία λιποβαρή, κάλπικη λίρα.
Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που οι κάλπικες Ιταλικές λίρες είναι και οι δυσκολότερες στην αναγνώριση.
Το κέρδος ήταν προφανές για τον Ιταλό ΙΔΙΩΤΗ (!) παραχαράκτη, αφού διοχέτευε τη λίρα του στην αγορά στην
αυξημένη τιμή της αυθεντικής.
Ήταν τόση η "δίψα" των πολιτών στα κράτη της Μέσης Ανατολής (κυρίως Λίβανο και δευτερευόντως Συρία, Ιορδανία, Αίγυπτο και Ιράκ, όπου υπήρχε μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου "Αγγλική Εντολή" (εκτός Συρίας)) για χρυσά νομίσματα, για την πραγματοποίηση των καθημερινών συναλλαγών, ώστε οι Ιταλοί παραχαράκτες θησαύρισαν!!!
Υπήρχε ωστόσο το εξής πρόβλημα!
Η χρυσή λίρα ήταν (και εξακολουθεί να είναι!) επίσημο μέσο συναλλαγών της Μεγάλης Βρετανίας.Η Μεγάλη Βρετανία, όταν το θέμα έλαβε τεράστιες διαστάσεις και εξέθεσε την κυβέρνηση, προέβη αρχικά ε καταγγελία του φαινομένου, ενώ αμέσως μετά άσκησε πιέσεις στην ιταλικη κυβέρνηση για πάταξή του και σύλληψη των υπαιτίων, με την υπαρκτή και βάσιμη κατηγορία της "παραχάραξης εθνικού νομίσματος"!!!
Μάταια όμως!
Όπως είπαμε τα κέρδη ήταν τόσο μεγάλα, ώστε η ιταλική κυβέρνηση δεν μπόρεσε (...κακές γλώσσες λένε μάλιστα ότι δεν θέλησε!!) να πατάξει το φαινόμενο.
Το ζήτημα απασχόλησε τη βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων, λόγω των διαστάσεων που είχε λάβει, και τότε ελήφθη η απόφαση ότι ο τρόπος για να παταχθεί το φαινόμενο ήταν ένας και μοναδικός.
Η ΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΖΗΤΗΣΗΣ ΣΕ ΧΡΥΣΕΣ ΛΙΡΕΣ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ (ΚΥΡΙΩΣ ΑΡΑΒΙΚΗ) ΑΓΟΡΑ ΜΕ ΑΥΘΕΝΤΙΚΕΣ ΛΙΡΕΣ!!Με άλλα λόγια, η Μεγάλη Βρετανία, τροφοδοτώντας τη διεθνή αγορά με επαρκείς, "γενναίες" ποσότητες χρυσών λιρών, κάλυψε την υπάρχουσα ζήτηση, απαλλάσσοντας έτσι τους συναλλασσόμενους από την ανάγκη να στραφούν σε κίβδηλες/κάλπικες λίρες, αποστερώντας παράλληλα τους κιβδηλοποιούς/παραχαράκτες από το προνόμιο να'ναι αυτοί που κάλυπταν (με λιποβαρείς ασφαλώς λίρες) τις ανάγκες του συναλλακτικού κοινού.
Αυτός είναι ο λόγος που ξεκίνησε πάλι, το 1957, η κοπή χρυσών λιρών!!!Η κοπή χρυσών λιρών παρέμεινε σε υψηλά επίπεδα, μέχρι την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των τοπικών πληθυσμών στα εθνικά νομίσματα, αλλά
κυρίως μέχρι την
πλήρη επικράτηση του αμερικανικού δολλαρίου, ως αποδεκτού
ΚΑΙ στις ιδιωτικές συναλλαγές, μέσου συναλλαγών.
Αυτό έγινε στις αρχές, περίπου, της δεκαετίας του '80.
Αυτός είναι ο λόγος που παρατηρείται εξάλλου απότομη πτώση της ποσότητας κοπής χρυσών λιρών από τις αρχές της δεκαετίας του '80 και η διατήρηση της κοπής τους, για πολλά χρόνια, σε πολύ χαμηλά επίπεδα, μόνο για συλλεκτικούς λόγους (ποιότητα Επιμελημένης Κοπής).
Αυτή είναι με λίγα λόγια (ή μήπως πολλά;!) η ιστορία της "άνθησης" και "παρακμής" της κάλπικης χρυσής λίρας, στις αρχές του 20ου αιώνα.
