Νοσταλγικό Κείμενο

[Σταμάτης]

Το είδα σε ένα site και επειδή μου άρεσε, σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας.

<<H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας… Δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».

Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και… μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπευθύνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν «έτρεχε τίποτα». Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξίδι..

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα – μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Τότε, το κρυφτό ήταν «υπερπαραγωγή»: ξεκινούσε απόγευμα, αφού είχες διαβάσει και σε άφηνε η μαμά να βγεις στη γειτονιά, και τελείωνε μαζί με τις ειδήσεις της ΕΡΤ, στις 10 το βράδυ!

Παίζαμε ποδόσφαιρο ατελείωτες ώρες… Χάσαμε χιλιάδες μπάλες. Άσε που όλοι είχαμε τα γόνατά μας καταχτυπημένα, αλλά δεν μας ένοιαζε! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στον σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους… βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P>!!!!!
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.>>

[johnmak]

Και ξέρεις κάτι Σταμάτη, αυτό το κείμενο δεν αναφέρεται σε παλιά χρόνια, τότε που τα πράγματα ήταν και καλά αλλιώς. Διαβάζοντάς το θυμήθηκα, λες και γράφτηκε για μένα, τα παιδικά μου χρόνια, εδώ στο νησάκι μου την Κάλυμνο και είμαι μόνο 37 χρονών. Μιλάμε για 20 χρόνια πίσω. Πόσο γρήγορα άλλαξαν τα πράγματα τα τελευταιά είκοσι χρόνια είναι να απορείς...

[wavelet]

Ακριβώς έτσι ήταν τα παιδικά μου χρόνια και πολλών άλλων φίλων στο Στέκι .... Ανέμενες ένα καλύτερο μέλλον που δυστυχώς δεν θα το έχουν ούτε τα παιδιά μας ....

[antonis chaniotis]

Το παχνιδι μας ηταν το ζορλι το τζανι η αμπαριζα η μακρια γαιδουρα(το καλυτερο οταν επαιζαν και κοριτσια )και τα καπακια απο μπυρες στο κρασπεδο των πεζοδρομιων....και στην δικη μου γειτονιά ειχε μονο 2 αυτοκίνητα

[wavelet]

Και οι γκαζές Αντώνη, υπέροχες, όπως και τα πεντόβολα ...

[kostakis88]

και κατι παρομοιο απο καποιο σαιτ που ειχα διαβασει πριν καιρο και μολις το διαβασα,δακρυσα..ισως η γενια μου ειναι απο τις τελευταιες που τα προλαβαν..και οπως ειπε και ο γιαννης,ηταν σαν να γρεφτηκε για μενα..


Δείτε την απίστευτη μετάλλαξη των γενεών του 1990 και του 2000 και πόσο ... αδικημένα είναι αυτά τα παιδιά...

Ήμασταν στην τελευταία δεκαετία που προλάβαμε τα ομαδικά παιχνίδια Κρυφτό, Κυνηγητό, Κλέφτες κι Αστυνόμους κ.α. Ακόμα, βλέπαμε Στρουμφάκια, Thundercats, Κabamaru και Candy Candy και όχι Pokemon, Digimon και Yu Gi Oh…

Παίζαμε με Playmobil και LEGO και όταν θέλαμε ποδόσφαιρο υπήρχε ακόμα κάποια αλάνα να μας δεχθεί…
Βλέπαμε εκπαιδευτική τηλεόραση στην ΕΡΤ1 και ποιος θα ξεχάσει τη φρουτοπία και του κουτιού τα παραμύθια!
Επίσης, κάναμε ακόμη παιδικά πάρτυ στα σπίτια μας και δεν τρέχαμε σε παιδότοπους. Δεν γεννηθήκαμε μέσα στην Τεχνολογία, αλλά την ανακαλύψαμε σε μία καλύτερη ηλικία – χωρίς να είναι η μοναδική επιλογή διεξόδου μας από την καθημερινότητα…

Τις πρώτες πορνοταινίες τις βλέπαμε σαν κλέφτες στο Βίντεο του Μπαμπά.

Ακούγαμε τη φωνή του άλλου όταν παίρναμε τηλέφωνο μέχρι που μας έφαγαν τα SMS…
Παίρναμε κουλούρια και λουκουμάδες με ζάχαρη από το κυλικείο και τρώγαμε Κουκουρούκου και Σοκοφρέτες…
Τρώγαμε ακόμη σπιτικό φαγητό… Πρωτοχρονιά και Ανάσταση καθόμασταν με την οικογένεια μας και δεν τρέχαμε 00.01 στο πρώτο κλαμπ να τσακίσουμε Mojito, Space και Cuervo…

Είδαμε τα πρώτα Χρυσά σε Ολυμπιακούς αγώνες με τη Βούλα Πατουλίδου και τον Πύρρο Δήμα… Είδαμε σε πρώτη εκτέλεση απίθανες σειρές … από το Εκμέκ Παγωτό και τους Απαράδεκτους μέχρι τις Τρεις Χάριτες και τους Μεν και Δεν…
Ξέραμε μόνο την Μπαλαρίνα και τον Μύλο στα Λούνα Παρκ και δεν μας έφευγε η ψυχή στα 3G…
Μας έδιναν ένα πεντοχίλιαρο οι γιαγιάδες και οι παππούδες και νιώθαμε ευτυχισμένοι… Δεν ήμασταν μουρτζούφληδες όπως τώρα που αν πάρουμε 20 ευρώ κοιτάζουμε με μισό μάτι…
Ακόμα και το Game Boy δεν μας έκλεινε σπίτι…. το παίρναμε και τρέχαμε έξω να το μοιραστούμε με τους φίλους μας…
Γράφαμε ακόμη ραβασάκια και δεν κάναμε comment σε twitter και Facebook!
Βγαίναμε με τα ποδήλατα στο δρόμο και δεν κινδυνεύαμε τόσο…

Θυμάστε τους Ευχούλιδες;

Ποιος θα ξεχάσει το Χάρρυ Κλυν σόου και τους Δέκα Μικρούς Μήτσους, το Κόντρα Πλακέ, τον Τροχό της Τύχης, Μέγκα Μπάγκα, ‘Αλλα Κόλπα (Ά ρε Βλάσση)…
Τα σόου της Ρούλας Κορομηλά και το Ciao Ant1….
Τους Ghostbusters- Karate Kid – ET – Home Alone – Γκούνις – Σεξογήινη (Ποιός δεν είχε κολλήσει με την Κίμ Μπάσιτζερ;), Carousel και Disney club στο Mega…
Τα αγαπημένα μας παιχνίδια ήταν Μήλα – Σχοινάκι – Μακριά γαϊδούρα
Προλάβαμε όλη την εξέλιξη του Χτυποκάρδια στο Μπέβερλυ Χιλς και το Baywatch, καθώς και τον Ιππότη της Ασφάλτου…
Τραγουδήσαμε «Το νού σου κύριε οδηγέ» και χορέψαμε λαμπάντα…

Πηγαίναμε στα «Ηλεκτρονικά» και παίζαμε Super Mario, Sonic, Mortal Compact, Streetfighter, Bubble Bubble, Tetris, Arkanoid, Top Gun και στα πλοία τρέχαμε να βρούμε που τα έχουν κρυμμένα…
Οι γονείς μας δεν ανησυχούσαν αν θα γυρίσουμε σώοι όπως τώρα… Ματώναμε τα γόνατα μας και συνεχίζαμε το παιχνίδι…
Θυμάστε τα καραμελάκια που όταν τα έβαζες στο στόμα ανατινάσσονταν; Και τη μόδα με τις τσίχλες Shock, το σπανάκι του Ποπάυ και τα τσιγάρα του Αστερίξ;

Παίζαμε Μπουκάλα και Θάρρος ή Αλήθεια, πατούσαμε τα κουτάκια από τα αναψυκτικά και περπατούσαμε σαν να ήταν τακούνια!
Κάναμε απίστευτες πλάκες με τις μπουγελόφατσες και τα μπουγέλα γενικά στα σχολεία…
Ντυνόμασταν Νίτζα, Καουμπόυ και Ρομπέν των Δασών τις Απόκριες και όχι Πίκατσου και Μπομπ Σφουγγαράκης…
Ψάχναμε για αυτοκόλλητα και τάπες στα γαριδάκια…
Είχαμε τα κλασσικά walkman με τα ακουστικά με το σφουγγαράκι στο πλάι και με το ζόρι χωρούσαμε στη τσέπη μας δύο κασέτες…

Κάναμε κοπάνες για να παίξουμε ποδόσφαιρο και όχι για να πάμε στα WEB και στα InSpot…
Βλέπαμε το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, Αυθαίρετους, Ρετιρέ και Μικρομεσαίους…
Συνωστιζόμασταν στα Βίντεο Κλαμπ, για να πάρουμε κασέτες με τον Μουστάκα, τον Τσάκωνα, τον Ταμτάκο και τους νέους τότε Μιχαλόπουλο, Γαρδέλη, Ψάλτη και Στίβ Ντούζο…
Παίζαμε ακόμα με μπίλιες…Παίζαμε με τα ΥΠΕΡΑΤΟΥ καρτελάκια… αυτοκίνητα-πλοία-αεροπλάνα
Παίρναμε τα φακελάκια με τις φάρσες, μελανό μάτι, σκουλήκια στο νερό, τρύπιο δάχτυλο και άλλα πολλά… Είχαμε τις χλαπάτσες…

To πρώτο μας ηλεκτρονικό το Atari και ακολούθησαν NES, Super Nintendo, Mega Drive…
Βλέπαμε Παντρεμένους με παιδιά και τσαντιζόμασταν που η μαμά μας ήθελε να βλέπει Ατίθασα Νιάτα και Τόλμη και Γοητεία…
Πηγαίναμε στα μηχανήματα που έβγαζαν τα μπαλάκια με τα δωράκια και είχαμε αγωνία τι θα πετύχουμε…
Λέγαμε 6 αριθμούς για το νεόφερτο τότε Λόττο στους γονείς, αλλά ποτέ δεν μας κάθισαν…Παίρναμε Ξυστό και αν μας έπεφτε ένα κατοστάρικο, παίρναμε άλλο ένα και το χάναμε και αυτό…

Είδαμε να ξεφυτρώνουν καρτοτηλέφωνα σε όλη την Ελλάδα και κάναμε συλλογή από τηλεκάρτες…
Βάζαμε τα σπορτεξάκια με τα φώτα και είχαμε κολλήσει με τις τσάντες PAXOS…και ξερός…
Βλέπαμε Μάπετ Σόου…
Παίρναμε το μπλοκ με τις χειροτεχνίες και με το ασημόχαρτο και το χρυσόχαρτο φτιάχναμε στολίδια τα Χριστούγεννα…
Βλέπαμε Παιχνίδια χωρίς Σύνορα…
Είδαμε Michael Jordan και μαζεύαμε κάρτες ΝΒΑ…
Το πρώτο μας φιλί δινόταν με ακούμπισμα των χειλιών και όχι κατευθείαν η γλώσσα στον ουρανίσκο…
Μαζεύαμε καπάκια από αναψυκτικά στα ταβερνάκια που πηγαίναμε με τους γονείς.
Πιάναμε τα καλαμάκια και βάζοντάς τα κάτω από τη μασχάλη, κάναμε τεχνητά Αέρια…
Ακούγαμε Στέφανο Κορκολή, Οmega Vibes, Αλέξια και Κωνσταντίνα…
Βρέχαμε χαρτοπετσέτες και τις πετούσαμε σε ακαθόριστες πορείες και όποιον έβρισκε…
Τρώγαμε τυράκια BABYBEL και LA VAS QUI RIT(που το λέγαμε πάντα λαβάς τυρί)…
Διαβάζαμε Αλμανάκο, Κατερίνα, Μανίνα και Σαΐνια…
Βάζαμε κολόνια Μυρτώ…

Λουζόμασταν με Johnson’s όχι πια δάκρυα και βάζαμε τραυμαπλάστ με φιγούρες και ας μην είχαμε πληγή…
Τρώγαμε Καραμπόλα, αλλά ανοίγαμε το δωράκι πριν φάμε το παγωτό…
Παίζαμε τα επιτραπέζια της ΜΒ, όπως ΗΟΤEL, Μάντεψε ποιος, Το στοιχειωμένο σπίτι…
Είδαμε τον Casper και τον Σκαθαροζούμη…

Περάσαμε την επιδρομή από ψείρες και κόνιδες, και όμως είμαστε εδώ….Το φάρμακο που είχαν οι μαμάδες βρωμούσεεε…
Eίδαμε το Αγάπη μου συρρίκνωσα τα παιδιά και λατρέψαμε τα Cheerios από την σκηνή με τον μπαμπά στο πιάτο…
Τρώγαμε μπισκότα Rondo…και ανοίγαμε πρώτα να φάμε τη σοκολάτα ή τη βανίλια και μετά το μπισκότο…
Bλέπαμε τα Ρακούνς και τον Ντένις τον Τρομερό… Παράλληλα με το Για πα Ντα μπα Ντου του Φρεντ από τους Flinstones που τα άκουγε μονίμως από τη Βίλμα…
Βλέπαμε τη σειρά με το ανθρώπινο σώμα και το πως λειτουργεί ο οργανισμός…
Tραγουδούσαμε το Μ’ αρεσει να μη λέω πολλά και το Λιωμένο Παγωτό (που κολλούσε πάντα στο χέρι)…
Το σεξ ήταν ταμπού και κουβέντα στα κρυφά…

Κάθε βράδυ λέγαμε «Καληνύχτα» ένας, ένας και αν δεν τελειώναμε, δεν κοιμόμασταν… Κοιμόμασταν σε φίλους Σαββάτο βράδυ και το κανονίζαμε από την Κυριακή…
Όταν μας επισκεπτόταν κάποιος, δεν τον κοιτούσαμε στα χέρια…
Αγοράζαμε καινούρια τετράδια και κάθε χρόνο ορκιζόμασταν ότι θα τα κρατήσουμε καθαρά. 2 βδομάδες μετά είχαν γεμίσει στιχάκια και μηνύματα με τον διπλανό…

Όταν βλέπαμε προφυλακτικά κοκκινίζαμε… Θεωρούσαμε πορνό τη «Γαλάζια Λίμνη»…

Ερωτευόμασταν και το μάθαινε όλο το τμήμα… Αργήσαμε να μάθουμε το πώς γίνονται τα παιδιά…ενώ τώρααα…
Βλέπαμε το λικέρ στο σύνθετο του σαλονιού και δοκιμάζαμε…
Τις Κυριακές, σηκωνόμασταν απο νωρίς για να προλάβουμε τα «παιδικά»….
Ζωγραφίζαμε ακόμη σε χαρτί και όχι με προγράμματα στα VISTA…

Φτιάχναμε ακόμη παζλ και οι γονείς μας τα έκαναν κορνίζες…
Την πίτσα που την τρώγαμε σπάνια και κάναμε γιορτή κάθε φορά που μαθαίναμε ότι οι γονείς θα μας πάνε σε πιτσαρία…

Read more: http://www.newsbomb.gr/blogs/story/300598/ti-mystirio-kryvoyn-ta-paidia-poy-gennithikan-1980-–-1989#ixzz2WJkdquox

[kostakis88]

ααααααχ...ακομα δακρυζω οταν το διαβαζω...

[dimitris1980]

ΑΧ Παλια καλα χρονια

[warrior]

Eγω γεννήθηκα, μεγάλωσα και 'ανδρώθηκα' στην Νέα Σμύρνη. Πίσω απο την Αγία Φωτεινή. Κοντά στο κλειστό του Πανιωνίου.
Παίζαμε μπάλα στον δρόμο και μας πείραζε όταν κάποιο αμάξι περνούσε και μας έκοβε ή όταν κάποιος πήγαινε να παρκάρει ανάμεσα στις 2 ελιές που είχαμε για τέρμα και του λέγαμε να πάει παραπέρα. 
Παίζαμε κρυφτό και φτάναμε μέχρι 2 και 3 γειτονιές μακρυά για τον χαβαλέ και μόνο. 
Καβαλάγαμε τα ποδήλατα και όταν φτάναμε σε μια ανηφόρα ξαμολιόμασταν στην κατηφόρα που ακολουθούσε και φωνάζαμε και γελούσαμε. 
Συχνά βέβαια τσακονώμασταν και με την δίπλα γειτονιά γιατί κάποιος δικός τους, πείραξε κοπελιά απο την 'δική μας πλευρά'. 
Οι μανάδες μας έβγαιναν στα μπαλκόνια, αφού είχε σκοτεινιάσει, και μας φώναζαν, μία-μία, να ανέβουμε να κάνουμε μπάνιο, να φάμε και να κοιμηθούμε γιατί είχαμε σχολείο την επομένη... 

Πεζοδρόμια φαρδιά, δρόμοι άδειοι απο αυτοκίνητα, λίγες πολυκατοικίες, μπόλικες αλάνες, ανεμελιά, χαβαλές, πραγματικές φιλίες, ρομαντισμός, αγάπη, ειλικρίνια, αλληλοβοήθεια. Αυτά θυμάμαι και αισθάνομαι τυχερός που τα πρόλαβα και τα έζησα.
Απο την άλλη... Η γενιά μου ήταν η τελευταία που έπαιξε στους δρόμους και στα πεζοδρόμια της γειτονιάς μου και των τριγύρω γειτονιών. Λές και δεν γεννιόντουσαν πλέον παιδιά. Λές και το παιχνίδι κόπηκε απότομα.
Γιατί καταλήξαμε, στα ξαφνικά, σε αυτό τον παρονομαστή;

Ευτυχώς που εδω που μένω πιά, το παιδί μου μπορεί και παίζει ξανά στον δρόμο, τρέχει, χοροπηδάει, κλοτσάει την μπάλα και το κυριότερο; Χαμογελάει συνεχώς...

[vaspyr21]

Αχχχχχχχχχχ να ήμουν πάλι παιδί να ζήσω αυτά τα υπέροχα και αξέχαστα χρόνια

[edison]

http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&frm=1&source=web&cd=1&cad=rja&ved=0CDIQtwIwAA&url=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3Dx09QYHyqNAQ&ei=69i8UbLBHMfKPaWPgNgH&usg=AFQjCNGNIBgMVU9n9ggT-_IHP81hG0TZYg&sig2=2TUUpNzDkdGqbvLAugMuFw

[wavelet]

Αχχχχχχχχχχ να ήμουν πάλι παιδί να ζήσω αυτά τα υπέροχα και αξέχαστα χρόνια

+1000 ... μια μηχανή του χρόνου (το όνειρό μου) Βασίλη και φύγαμε .....

[τσοτσος]

Αχχχχχχχχχχ να ήμουν πάλι παιδί να ζήσω αυτά τα υπέροχα και αξέχαστα χρόνια

Απλα υπεροχα,φανταστικα, αξεχαστα παιδικα χρονια

[Geonet75]

Εγώ πάλι τί να πώ?
 Γεννήθηκα στη Νίκαια, όχι της Γαλλίας την λίγο ανατολικότερη, αυτή δίπλα στον Κορυδαλό και μεγάλωσα σ' ένα χωριό κι αυτό δεν ήταν στα Πυρηναία, νομίζω στους πρόποδες της Γκιώνας ήτανε.
 Τί να πρωτοθυμηθώ, να θυμηθώ που στο χωριό δεν μπορούσες να κάνεις βήμα χωρίς μια γριά μαυροφορεμένη-νίντζα να σε κατασκοπεύει σαν το ρουφιάνο σε κάθε σου βήμα και μώλις έτρωγες καμιά τούμπα με το ποδήλατο (φρένα δεν είχανε εφευρεθεί ακόμα) ούρλιαζε "πω πω σκωτώθ'κε" και σε πάγαινε χωροφυλακίστικα στη μάνα σου να σε περάσει δεύτερο χέρι?
 Ή να θυμηθώ που μπάνιο δεν υπήρχε, υπήρχε μόνο χαλές στα 70 μέτρα κι έτσι και σ' έπιανε κόψιμο τα ' φτιανες πάνω σου ή πάθαινες κρυοπάγημα μέσα στο καταχείμωνο. Για λούσιμο δε ούτε λόγος, σε σκάφη με τα τετζερέδια κι όλες οι γριές με μετακατοχικό σύνδρομο, σαπούνι πράσινο τα σαμπουάν κοστίζουνε.
 Ε, ρε αλησμόνητα παιδικά χρόνια...
 Ή να θυμηθώ που έτσι κι έκανες τη βλακεία να σηκώσεις πυρετό έπρεπε πρώτα να σε ξεματιάσουνε και μετά να σε ταίσουνε ασπιρίνα καρδαμωμένη με το κουτάλι Ε.Σ
 Άν δε έσπαγες κανένα χέρι υπήρχε η γριά η Βασίλω, πέθανε όταν πήγα αγροτικός γιατρός και πάλι τα χέρια αυτή τα 'φτιανε, εγώ σπασμένο χέρι δεν είδα, ρε τί καλά που ήτανε.
 Να μη συζητήσω για το φαί... ότι έβγαζε το περιβόλι, ακόμα μπάμιες ρεύομαι.
Την εκκλησία πού την πας, κάθε Κυριακή " Γιώργο ξύπνα, τρίτη καμπάνα" απ' τις 06 30 αχάραγα. Θες δε θες πιές γάιδαρε νερό.
Με ιδιαίτερα γλυκό τρόπο θυμάμαι και τις συμβουλές των γερόντων " Να ο χωροφύλακας, ο γιατρός θα σου κάνει ένεση, θα το πω στον παπά να σε μαλώσει" κτλ. Πήγα να βγάλω ταυτότητα στα 16 και νόμιζα οτι θα με μπουσουριάσουνε...
 Σαν παιδιά βέβαια θέλαμε κι εμείς να παίζουμε. Όλη μέρα, κάθε ώρα, με τα πάντα. Έτσι οι βουρδούλακες , τα διαόλια και τα στοιχιά βαράγανε διπλοβάρδιες. "Μην πας εκεί βγαίνει ο Αράπης", "μη σφυράς νυχτιάτικα μαζεύοντε τα διαόλια" (στο κεφάλι του γείτονα μάλλον που ήθελε να κοιμηθεί) κι άλλα τέτοια νοσταλγικά.
 Αυτά θυμάμαι και νοσταλγώ και τώρα στα 37 που έχω δυο γιούς λυπάμαι που δε θα τα ζήσουνε, να γίνουνε ταλιμπάν της ελληνικής υπαίθρου...
 Δι' ευχών των Αγίων Πατέρων Υμών....    

[lefmaggos]

Εγω θυμαμε καθε σαββατο ολοι στην σειρα για μπανιο (το εβδομαδιαιο ξεβρωμισμα),τα παιχνιδια μας ηταν πολεμος με ξυλινα χειροποιητα σπαθια,μπιλιες (οποιος νικουσε επερνε τις μπιλιες του ητημενου),ποδοσφαιρο στην αλανα,τι αλανα χωραφια ηταν!!! και καθε φορα να μας κυνηγαει ο γεωργος που ειχε σπειρη.Οταν χτυπουσες τι γιατρος και αηδιες,καπνος το καλυτερο αιμοστατικο,πονουσες το κεφαλι σου η ασπιρινη δεν εκανε τιποτα,ενα ξεματιασμα απο την γιαγια και ολα τελος,σου περνουσε ηθελες δεν ηθελες .Οταν ηρθε και η εφηβεια γινοταν χαμος με τις τουριστριες,ξενυχτι μεχρι το πρωι και απο την παραλια απευθειας για δουλεια.13 χρονων και κρατουσα μαγαζι μονος μου.Και αν αργουσα και λιγο δωσε ξυλο απο το πατερα.Βλεπω τωρα τα παιδια ενω ειναι στο μπαρ γεματο με πιτσουνακια και αντι να αρχισουν τους πυροβολισμους αυτοι να ασχολουντε με τα κινιτα τους.Βλεπω τωρα τους γυους μου και μου λενε,αν τα παπουτσια δεν ειναι αντιντας εγω δεν παω για μπαλα,ρε πηγενε παιξε με τα αλλα παιδια,οχι εχουμε κανονιση παιχνιδια ον λαιν!!!Τωρα η ασχολια τους ειναι το ιντερνετ,τι μαρκα ειναι το κινιτο και ο υπολογιστης.
Α ρε καημενα χρονια!!!!
Αν ειχα μια μηχανη του χρονου σιγουρα παλι πισω θα γυριζα!!!