|
smartmorpheus
Επισκέπτης
|
 |
« στις: Δεκέμβριος 11, 2009, 12:46:00 μμ » |
|
ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ
Η διάκριση γίνεται με πολλά μέσα και μεθόδους. Κυρίως όμως με τους εξής:
α) Με το να υποβληθεί σε δοκιμή, ανάλυση, για να δούμε την καθαρότητα του.
β) Με το να ελέγξουμε το βάρος της λίρας.
γ) Με το να την παραβάλουμε με την γνήσια.
δ) Με το να την ελέγξουμε εξωτερικά με γυμνό μάτι και να εντοπίσουμε τις διαφορές.
Πιο αναλυτικά:
Έλεγχος καθαρότητος (τίτλου).
α) Ο βαθμός καθαρότητας των μη γνησίων λιρών απέχει συνήθως πολύ από την νόμιμη αναλογία του μίγματος που έχει δηλωθεί. Ο τρόπος όμως αυτός (Α) δεν συνιστάται για δύο λόγος:
1) γιατί απαιτείται πολύ χρόνος για να εξετασθεί μία - μία λίρα όταν έχουμε πολλές και
2) μετά από κάθε τέτοια εξέταση το νόμισμα έχει υποστεί κάποια φθορά - ζημιά, έστω κι αν δεν φαίνεται με γυμνό μάτι.
Β) Η μέθοδος του βάρους είναι η πιο ανώδυνη. Οι μη γνήσιες λίρες χωρίς να έχουν πάθει φθορά λόγω μακροχρόνιας κυκλοφορίας (αφού είναι τελευταία φτιαγμένες) συνήθως παρουσιάζουν μικρότερο βάρος από το ελάχιστο παραδεκτό (7.940 γρ.). Χωρίς αυτό να είναι απόλυτο γιατί υπάρχουν και πιο βαριές από τις κανονικές σε μερικές περιπτώσεις. Επειδή πρακτικά είναι αδύνατον να ζυγίζουμε μία - μία τις λίρες, όταν μας έχουν δώσει πολλές και μας έχουν κινήσει την περιέργεια τότε μπορούμε να τις ζυγίσουμε όλες μαζί (50 ή 100) και να έχουμε μία γενική εικόνα του βάρους τους.
Γ) Όταν μία ύποπτη λίρα την παραβάλουμε με μία γνήσια και διαπιστώσουμε διαφορά στην διάμετρο ή στο πάχος τότε εκ του ασφαλούς έχουμε λίρα κίβδηλη. Αν ένα νόμισμα είναι λιγότερα καράτια από τα κανονικά τότε για να παρουσιάζει το ίδιο βάρος με το αυθεντικό θα πρέπει να έχει μεγαλύτερο πάχος. Στην περίπτωση όμως που ένα κίβδηλο νόμισμα περιέχει και κάποιο άλλο μέταλλο, εκτός του λίγου χαλκού ή αργύρου που χρειάζεται για την σμίξη του τότε ανάλογα με το ειδικό βάρος του μετάλλου αυτού θα παρουσιάζει διαφορές στα βασικά χαρακτηριστικά του αυθεντικού νομίσματος. Αν δεν έχουμε άλλο όγκο τότε θα έχουμε άλλες διαστάσεις. Αν και η διάμετρος και ο όγκος είναι σωστά, τότε θα διαφέρει στα γραμμάρια.
Δ) Τέλος η πιο αποδοτική μέθοδος είναι η εξέταση με γυμνό μάτι.
Και οι τρεις τελευταίοι τρόποι εφαρμοζόμενοι μαζί είναι πολύ αποτελεσματικοί. Πρακτικά όμως μόνο δύο τρόποι είναι δυνατόν να εφαρμοστούν. Ο τελευταίος τρόπος με την πείρα και την μελέτη είναι ο πιο αποτελεσματικός. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε όταν εφαρμόζουμε τον τρίτο τρόπο, της παραβολής δηλαδή νομίσματος ή λίρας με λίρα, στην δική μας λίρα πρέπει να βάζουμε μια κουκίδα και αυτό για να μην υπάρχει περίπτωση να μπερδευτούμε.
Εξέταση γνησιότητας με γυμνό μάτι
Η εξέταση αυτή πραγματοποιείται με γυμνό μάτι, με τη βοήθεια τις πιο πολλές φορές μεγεθυντικού φακού και με κατάλληλο φωτισμό. Στην περίπτωση αυτή του φωτισμού έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο η δύναμη του φωτός, αλλά και ο τρόπος που πέφτουν οι ακτίνες πάνω στο νόμισμα. Ο σωστός τρόπος είναι οι ακτίνες να πέφτουν στο νόμισμα (σχέδιο) με οξεία γωνία, δημιουργώντας την εστία πάνω σ' αυτό ενώ ο γύρο επίπεδος χώρος του νομίσματος (FIELD) να σκιάζεται, να βρίσκεται δηλαδή έξω από τη φωτεινότητα. Με τον τρόπο αυτό της δημιουργημένης αντίθεσης φωτός -σκιάς, διαπιστώνουμε αν είναι γνήσιο το νόμισμα. Αν το FIELD παρουσιάζει πόρους (όχι κτυπήματα), τότε η λίρα δεν είναι γνήσια. Όπως και στα τραπεζογραμμάτια έτσι και εδώ δεν υπάρχουν ορισμένοι απόλυτοι κανόνες για τη διάκριση των κάλπικων λιρών ή νομισμάτων. Γιατί αν ήταν εκ των προτέρων γνωστοί τότε όλοι οι κιβδηλοποιοί θα διόρθωναν και πάλι αυτές τις ατέλειες και τότε θα είχαμε κάποιο άλλο τύπο κάλπικης λίρας. Έτσι λοιπόν υπάρχουν πολλές διαφοράς σ' όλα τα πλαστά αν και παρουσιάζουν συχνά μερικά ίδια χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Αλλά πιο συγκεκριμένες διαφορές βρίσκουμε σε ορισμένες μόνο κοπές γνωστών χωρών όπως π.χ. Λίβανος, Ιταλία κλπ.
Μερικές όμως βασικές διαφορές που κάπως εύκολα τις διακρίνουμε είναι οι ακόλουθες:
α) Η μη πλήρης απόδοση του ανάγλυφου των κυρίων σχεδίων.
Στην περίπτωση μιας λίρας π.χ. το κεφάλι του Αγίου Γεωργίου. Στις κίβδηλες - κόπιες πιο σωστά - είναι ελαφρά υπερυψωμένο σε αντίθεση με τις γνήσιες. Διακρίνεται αρκετά εύκολα και με το μάτι και με την αφή. Επίσης στις μη γνήσιες σε ορισμένα σημεία το ανάγλυφο είναι υπερυψωμένο ανισομερώς.
β) Η ομαλή επιφάνεια (το γνωστό μας FIELD). Στις κόπιες δεν είναι απόλυτα καθαρό αλλά διακρίνεις σε πολλά σημεία, κόκκους, θα τα λέγαμε εξανθήματα κατά κάποιο τρόπο, και γενικά, διάφορες γραμμώσεις και πόρους πολλές φορές.
γ) Η στεφάνη της περιμέτρου. Η γνωστή αλυσίδα με τις μαργαρίτες όπως την έχουμε πει, το BEADING. Αυτό το σημείο παρουσιάζει συνήθως ατελή εκτύπωση, δεν έχει καθαρές και διακεκριμένες, τελείως ανάγλυφες τις γραμμές ή τα διάφορα στοιχεία που την αποτελούν (τις μαργαρίτες, τις κουκίδες).
δ) Τα δόντια της λίρας ή του νομίσματος στην περιφέρεια, γύρω - γύρω. Οι εγκοπές δηλαδή, ούτε έχουν τον ίδιο αριθμό με τις γνήσιες, ούτε είναι συμμετρικές. Επίσης είναι χαραγμένες με ατέλεια, δηλαδή δεν έχουν το σωστό βάθος ή ομοιογραφία.
ε) Διάφορες ατέλειες στις λεπτομέρειες. Π.χ. στην κοιλιά του Αγίου Γεωργίου, που άλλες φορές είναι τελείως επίπεδη και χωρίς λεπτομέρειες και άλλοτε αποτελείται από τρία μέρη τελείως εξογκωμένα (ανάγλυφα) σε υπερβολικό βαθμό.
Επίσης, μπορεί να διακρίνουμε διάφορες ατέλειες στα γράμματα, ασάφεια εικόνας, γραμμώσεις από ατελή εκτύπωση ή διαφορετικό σχήμα στο λοφίο που ανεμίζει (όχι τις διαφορές που έχουν οι γνήσιες στο λοφίο).
στ) Διάφορα γενικά λάθη. Π.χ. σε λίρες Ιταλικής κοπής βλέπουμε τον Γεώργιο και ημερομηνία 1909, ενώ ξέρουμε ότι τότε ήταν ο Εδουάρδος γιατί Γεώργιο έχουμε μετά το 1911. Επίσης υπάρχουν λάθος χρονολογίες σε σχέση με τα νομισματοκοπεία. Έχουμε ψεύτικες Ιταλικής κοπής με χρονολογία 1912 και νομισματοκοπείο SA ενώ είναι γνωστό ότι το νομισματοκοπείο αυτό λειτούργησε το 1922 και έκοψε λίρες με χρονολογίες 1923, 1932.
Τώρα ας επισημάνουμε μερικές διαφορές που χαρακτηρίζουν κατά σειρά τις εκδόσεις λιρών όπως τις ξέρουμε:
Ι) Βικτώρια (με στέμα, JUBILLE) 1889 - 1892
Ο σταυρός της κορυφής του στέμματος στις γνήσιες έχει μαργαριτάρια όπως στο στεφάνι που έχουμε πει ενώ στην κόπια ο σταυρός αποτελείται από 2 ευθείες. Το λοφίο του κράνους στις γνήσιες αποτελείται από 5 βόστριχες (τρίχες) ενώ στις ψεύτικες από ένα κεντρικό παχύ και λεπτότερους και από τις 2 μεριές. Επίσης έχουν επισημανθεί διαφορές στο χαλινάρι στο σημείο του στόματος του αλόγου.
II) Βικτώρια (με πέπλο 1824)
Ατελές ανάγλυφο, διαφορές στις λεπτομέρειες του διαστήματος, διαφορές στο μεγάλο Σταυρό και γράμμα Μ της λέξης IMP. Η πίσω πλευρά είναι τραχεία, το σήμα του νομισματοκοπείου σε λάθος θέση. Δίπλα από την χρονολογία αντί των αρχικών Β.Ρ. υπάρχουν τα γράμματα B.F. Η επίπεδη επιφάνεια το FIELD, έχει αρκετά εξανθήματα. Στην κοπή του 1896 υπάρχουν διαφορές στο φρύδι της βασίλισσας.
ΙΙΙ) Εδουάρδου 1906
Αποτυχία στη χάραξη των γραμμάτων, η περιμετρική στεφάνη, το γνωστό BEADING, σχεδόν ανύπαρκτο το FIELD ασαφές, καθόλου λείο και καθαρό, διαφορά στο λοφίο σε λάθος θέση το MINT MARK, τα γράμματα της μπροστινής πλευράς όχι καθαρά και στο γράμμα Ε υπάρχει μια αδικαιολόγητη γραμμή.
IV. Γεώργιος V, 1911
Το βλέφαρο ανεπιτυχές, διαφορές στα γράμματα BR της λέξης BRITT, (συνδέονται αδικαιολόγητα με μία γραμμή). Άσχημη και ανεπιτυχής έκδοση, με λείο το πίσω επίπεδο. Σ' αυτές που έχουν ημερομηνία 1915, τα νύχια του δράκοντα είναι ανεπιτυχώς σχεδιασμένα - χαραγμένα. Τα πίσω πόδια του αλόγου, συνδέονται με μια γραμμή που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Τα δόντια, MILLING είναι τελείως διαφορετικά των κανονικών. Με χρονολογία 1916 η κοιλιά του καβαλάρη είναι χαρακτηριστικά ανώμαλη με τρία εξογκώματα αντί του ενιαίου των γνησίων. Πάνω από το κράνος υπάρχει μια γραμμή - εξόγκωμα που δεν έχουν οι γνήσιες.
Με χρονολογία 1925, δεν έχουν καθαρά γράμματα και αριθμούς και έχουν μια σημαντική προεξοχή πίσω από το δεξιό πόδι του ιππέα.
Με χρονολογία 1926, η περιμετρική στεφάνη, το γνωστό BEADING, είναι ασαφές και άμορφο. Στο κεφάλι, δεν υπάρχουν λεπτομέρειες ιδίως στη μορφή, λάθη στη κοιλιά, όπως και στη προηγούμενη και τα γράμματα συνδέονται με γραμμώσεις.
Ελισάβετ II.
Γενικά το χρώμα είναι ωχροκίτρινο και θαμπό. Το Ι της λέξεως REGIN έχει μία αδικαιολόγητη οριζόντια γραμμή. Σε πολλές υπάρχει η λέξη LIBAN με μικρά γράμματα στο μπροστινό επάνω μέρος μόλις που διακρίνεται. Ανεπιτυχής η περιμετρική στεφάνη, το πίσω μέρος του δράκοντα, η ουρά του αλόγου, και γενικά αρκετά εύκολα διακρινόμενες.
Γενικά χαρακτηριστικά ιδίως επί των Λιβανικών λιρών
1) Η κόπια (κίβδηλη) δεν έχει την στιλπνότητα της γνήσιας.
2) Το χρώμα της είναι σαφώς χρυσοκίτρινο ενώ της γνήσιας είναι χαλκοκίτρινο.
3) Στην πλευρά του Αγίου Γεωργίου, η ανάγλυφη παράσταση είναι ασαφής και επίπεδη, η δε στεφάνη της περιμέτρου και οι μαίανδροι (μαργαρίτες) κακέκτυποι και αδιαχώριστοι.
4) Η οδόντωση η περιμετρική, διαφέρει από τη γνήσια στο ότι οι εγκοπές είναι αβαθείς και ασύμμετροι.
5) Πολλές φορές το βάρος της κίβδηλης είναι μεγαλύτερο της γνήσιας, δηλαδή 8,020 γραμμάρια.
απο το Βιβλιο Νεοελληνικά Νομίσματα 1828 - 2002. Παύλος Γ. Πυλαρινός.
Ο πιο απλος τροπος που πολλοι παλιοι ακολουθουσαν ειναι η περιστροφη του νομισματος στον αερα.Οταν περιστρεφονται τα νομισματα που ειναι φτιαγμενα απο ευγενη μεταλλα παραγουν εναν ηχο που δεν εχει καμια σχεση με το κουδουνισμα που κανουν τα υπολοιπα και οι απομιμησεις.
Πολλοι παλιοι νομισματαδες μετα το ματι που εριχναν στο νομισμα το πεταγαν στον αερα να καταλαβουν τον ηχο αυτον ....
Φιλικά Θοδωρης
|
