Τα Βενετσιάνικα τείχη του Ηρακλείου

Το παρακατω αρθρο ειναι του Μαρκου Μαρινακη ο οποιος μου υποσχεθηκε οτι θα μας σηκωσει καποια αρθρα του για τον φιλοτελισμο σε συντομο χρονικο διαστημα!!
Αν και ειναι τοπικου χαρακτηρα το αρθρο, μεσα του διαβασα και για καποια κοστολογια για το πως κοστολογουσαν το <μεροκαματο> αν θεωρουταν μεροκαματο οι κακουχιες των ανθρωπων τοτε....
Σας επισυναπτω το αρθρο του αγαπητου φιλου-->

Τα Βενετσιάνικα τείχη του Ηρακλείου (CANDIA) σήμερα από μια άλλη ματιά - Του Μάρκου Μαρινάκη δασολόγου - φιλοτελιστή - συγγραφέα.

Μια ματιά στο παρελθόν για τα βενετσιάνικα τείχη του Ηρακλείου, παρά τη σημερινή εμπορικοτουριστική αξιοποίηση των, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, σαν μνημόσυνογια τις περασμένες γενεές και σαν δίδαγμα για τις νεώτερες.

Σήμερα που το Πιστεύω εις ένα Θεό!!! έγινε Πιστεύω εις μία Τράπεζα!!! και που ακούμε και διαβάζομε ότι τα τείχη θα αξιοποιηθούν προς οφελος της τοπικής κοινωνίας και της τουριστικής βιομηχανίας, το παρακάτω σημείωμα έγινε επίκαιρο.

Δεν είμαι αντίθετος στην αξιοποίησης των τειχών αλλά δε μένω και ψυχρός στα βιώματα του παρελθόντος που σε παλιά βιβλία, εφημερίδες κτλ αν ψάξωμε θ'αντλήσωμε πληροφορίες που με το χρόνο ξεχνιούνται. Για τα τείχη έχουν γράψει ο Ιωσήφ Γερόλας, ο Ζεμπέλιος, οΤσιριμωνάκης (πρόξενος της Ιταλίας στην Κρήτη), η εφημερίδα του Ρεθύμνου του μεσοπολέμου Κρητική Επιθεώρηση, κτλ. Θεώρησα σκόπιμο να μεταφέρω μερικές χαρακτηριστικές περιγραφές της εποχής εκείνης με μια σχετική επεξεργασία σε μια πιο απλή γλώσσα.

Τα βενετσιάνικα τείχη και κάστρα του Ηρακλείου, ή της Candia, ή του Χάνδακα ή του Μεγαλόκαστρου μας φέρνουν 500 περίπου χρόνια πίσω.

Βουβά και φανταχτερά ανάμεσα λιμανιού κάμπου και πολιτείας, όγκοι τεράστιοι, βουνά ολόκληρα κλεισμένα ανάμεσα σε προμαχώνες, σε πύργους απειλητικούς και κυκλοτερές επάλξεις, σταχτόμαυρα κουφάρια με σκοτεινούς διαδρόμους και στρατονισμούς, αποθήκες και δεξαμενές, θρυλικά απομεινάρια των αιώνων, βρυκόλακες στοιχιωμένοι έτοιμοι να κάψουν τον αέρα από μύρια στόματα κανονιών. Η θέα τους τρομάζει τους επισκέπτες που άθελά τους φέρνουν τη σκέψη τους στα περασμένα. Άραγε πόσα χρόνια χρειάστηκαν να κτισθούν τα τεράστια αυτά πελεκητά συγκροτήματα που εξακολουθούν ακόμη να παραμένουν ασάλευτα μέσα από τα βάθη των αιώνων; Πόσες χιλιάδες χέρια εδούλεψαν με πόσο αίμα και ιδρώτα ποτίστηκαν, πόσα βάσανα και πόσοι στεναγμοί χρειάστηκαν για να σηκώσουν τα τείχη τα γιγάντια αναστήματα τους πάνω από τον ουρανό της CANDIA;

Ο Χάνδακας το μεγαλύτερο και ισχυρότερο φρούριο της Ανατολής κτίστηκε στα ερείπια των παλαιότερων τειχών των Σαρακηνών. Ο Ζεμπέλιος μας πληροφορεί ότι 'Πας κάτοικος τπυ Μεγαλοκάστρου από ηλικίας 15-60 ετών, χρεωστεί μαζύ με όλα τα φορτηγά του ζώα έξη αγγαρίες κατ'έτος.'

Βραδύτερα οι αγγαρείες επολλαπλασιάσθηκαν. Έκαστος χωρικόςώφειλε δύο αλλεπαλλήλες αγγαρείες κατ'έτος εκ δώδεκα ημερών εκάστη, εκτός των άλλων, τας οποίας ώφειλε εις τον επιχώριον τοποπαρατηρητή αντί ημερομισθίου μιας γαζέτας.

Μερικοί, όσοι ηδύνατο να πληρώσουν 13-15 υπέρπυρα εις τον εισπράκτορα αφίνοντο εέ'υθεροι, αλλά από το άλλο μέρος άλλοιτους συλλάμβαναν και τους οδηγούσαν διά της βίας εις την αγγαρείαν ή τους εξεβίαζαν να πληρώσουν πάλιν.

(1/4-1/6 του χρυσού δουκάτου εκυμαίνετο το ασημένιο υπέρπυρο το οποίο είχε αξία 90-96 σολδία, η γαζέτα αντιστοιχούσε σε 10 περίπου σιλδία).

Στην αρχή τα πράγματα ήταν κάπως υποφερτά γιατί μέρος των δαπανών επλήρωνε και η Βενετία. Αλλά όσο τα χρόνια περνούσαν οι ανάγκες των οχυρώσεων επολλαπλασιάζοντο. Οι δαπάνες ανήλθαν σε μυθώδη ποσά για την εποχή εκείνη που εισπράχθηκαν από τις χιλιάδες των κρητικών σκλάβων που εργάζονταν για την κατασκευή των τειχών.

Με τη ψυχή πλημμυρισμένη από το πόνο της σκληρής εργασίας, χωρίς τα χείλη να σαλεύουν παρά μόνο για ν'αποφασίσουν άνα βαθύ στεναγμό ή μια θερμή παράκληση προς το μεγάλο Θεό να συντομεύσει τα δεινά τους. Κάτω από το μαστίγιο των μισθοφόρων επιστατών, το θερμό ήλιο του καλοκαιριού, τη βροχή και το κρύο του χειμώνα, εκατοντάδες χιλιάδες κρητικοί, παιδιά, νέοι και γέροι, άφηναν κάθε βράδυ τη σκληρή και ματωμένη δουλειά με το σύνθημα της βροντής του κανονιού ή τη φωνή της σάλπιγκας.

Φάλλαγκες σκλάβων συγκεντρονόταν στους υπόγειους υγρούς θαλάμους για να περάσουν τη μαύρη νύχτα ξάπλωναντας στις ψάθες το άθλιο κορμί, για να ξαναπιάσουν πάλη τη δουλειά με τη πρώτη κανονιά της αυγής. Αν μπορούσαν να μας μιλήσουν οι στακτόμορφοι κολοσσοί και να μας διηγηθούν τα βάσανά τους πόνους και τα δάκρυα, τον ιδρώτα και το αίμα που επότισαν τα στοιχιωμένα θεμέλια τους τότε θα βλέπαμε τα σημερινά απομεινάρια των τειχών με άλλο μάτι.

Στον ένα προμαχώνα ο γέρο παππούς ανεβασμένος σε μια κρεμαστή επικίνδυνη σκαλωσιά, σκύβει το γέρικο βασανισμένο κορμί του και κτίζει αδιάκοπα, ενώ ο γυιός του από την άλλη άκρη του κουβαλεί τα βαρειά πελέκια. Κουράγιο κουράγιο παπού του φωνάζει σε λίγο ο εγγονός και του φέρνει λίγο νερό στο λαίνι για να δροσίσει τα διψασμένα από το μόχθο χείλη τυο. Κουράγιο παπού δύο μέρες ακόμα κ'η αγγαρεία μας τελειώνει, ως την άλλη έχει ο Θεός και πλησιάζει πιο κοντά για να μην ακουσθεί και συνεχίζει ψυθιριστά το αιώνιο γλυκό προανάκρουσμα της ελευθερίας 'άκουσα στο πέρα μπεντένι να λένε πως ορδινιάζετε να σηκωθεί ο Καντανολέος και τότεσας παπού...εγώ θα πάρω οπίσω τον πόνο σου. Κουράγιο κουράγιο ! παπού.

Και ο θλιβερός πρεσβύτης ακούει να σκιρτά η ματωμένη του ψυχή σηκώνει τα υγρά μάτια του στον ουρανό ξαναπιάνει δουλειά και ψυθιρίζει. Έχει ο Θεός παπού μπορεί, γιατ'άλλοι δεν μπορούνε οι πίκρες και τα βάσανα χαρές να μας γενούνε.

Την ίδια στιγμή βαρειά, κυρίαρχη, προσταχτική ακούεται η φωνή του φρουρού, απαγορεύεται κάθε ομιλία. Η λάσπη που σαν γρανίτης ενώνει τις μυριάδες πελεκητές πέτρες είναι αληθινά ζυμωμένη με τον ιδρώτα και το αίμα των μαρτύρων της εποχής εκείνης. Κάθε πέτρα και στεναγμός κάθε αγγονάρι και μια θολή σταλαγματιά αίματος.

Πόσα παλληκάρια, δεν ελίγυσαν κάτω από το βάρος των λιθαριών αυτών και πόσοι άλλοι δεν άφισαν τη τελέυταία τους πνοή εις τα πετροκοπιά, τα φουρνέλλα και τα καμίνια. Έτσι εκτίσθηκαν τα φοβερά τείχη της Candia όπως και όλα γενικά της Κρήτης, που όσα δεν έχει ισοπεδόσει ακόμα ο χρόνος και ο άνθρωπος, ασάλευτα υψώνονται για να μας ενθυμίζουν τους στεναγμούς των σκλαβωμένων κρητικών.

''Κι' ήτανε ο Κορνήλιος(*) ετότες Κυβερνήτης
π' έθεκε νέα βάρυτα και βάσανα στη Κρήτη.
Για να κατασκευάζουνται φρούρια στο Νησί μας
και να δουλεύγουνε σκληρά, οι σκλάβοι πρωτηνοί μας.
Κι' άλλα βασανηστήρια την εποχή εκείνη
όπου η Κυβέρνηση τώνε δεν είχε δικαιοσύνη.''
Στους τοίχους των, τα νύχια των αιώνων και των πολέμων, έχουν τραβήξει αναρίθμητες βαθειές γρατζουνιές.

Στους προμαχώνες και στους λαβωμένους πύργους τους όταν νυχτώνει, παλεύουν τα φώτα της μέρας με τους μακρούς ίσκιους που κατεβαίνους από τα γύρω βουνά κι ανάμεσα στις ξεφτισμένες, σακατεμένες πολεμίστρες των φεγγίζει ο ουρανός σαν από τρύπες παληάς δαντέλλας.

Κι' όταν η νύχτα απλώνει σπλαχνικά το σκούρο πέπλο της απάνω στα βασανισμένα, χιλιοκουρασμένα κουφάρια, τότε στη φαντασία μας στοιχειώνουν και θεριεύουν μάζες επιβλητικές, μαύροι τεράστιοι ίσκοι όλο φοβέρα, για να μας θυμίζουν πως στα βάθρα των εσφυροκοπήθηκε η ελευθερία της Κρήτης με αλλεπάλληλες επαναστάσεις και εξεγέρσεις με τη γλυκειά προσδοκία του λυτρωμού, ζωσμένη από τις φλόγες, νανουρισμένη με των Μαρτύρων τους στεναγμούς και ραντισμένη με των Ηρώων το αίμα.

(*) Ο Ιωάννης Κορνήλιος ήταν Δούκας της Κρήτης την εποχή αυτή.

	Αποστολέας	Θέμα: Τα Βενετσιάνικα τείχη του Ηρακλείου (Αναγνώστηκε 3223 φορές)
0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.