H αγορά δεν θα βρει τρόπο να ισοσταθμίσει τα πράγματα.
Κάποια στιγμή κάποιος από το Έβερεστ του Dow Jones θα ρίξει μια ματιά κάτω και θα δει το βάραθρο.
Και θα σκεφτεί (grosso modo) "Παναγία μου, Χριστέ μου είμαστε παλαβοί ; τι τιμές είναι αυτές ;"
(Αυτοί ούτε Χριστό, ούτε Παναγία έχουν απλά το κάνω πιο γλαφυρό).
Και θα προσπαθήσει σιγά σιγά να πουλήσει με ελαφρά πηδηματάκια.
Αλλά θα τον πάρουν χαμπάρι και τα χαρτιά που θα σπρώχνονται θα είναι τόσα πολλά που θα γίνει σκοτωμός στην κατηφόρα.
Και έχει μια κατηφόρα από το Έβερεστ μέχρι κάτω......
Η Κίνα αγοράζει δολλάρια όσο μπορεί να πουλάει στην Αμερική προϊόντα.
Αν αυτό περιοριστεί θα δημιουργήσει πρόβλημα στα εκατομμύρια των Κινέζων που δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες στα εργοστάσια για μια μπουκιά ψωμί και με πάνες για να μην χάνουν χρόνο να πάνε στην τουαλέτα, υπογράφοντας συμβόλαιο οτι οι συγγενείς τους δεν δικαιούνται αποζημίωση αν αυτοκτονήσουν μέσα στους πρώτους 3 μήνες δουλειάς.
Μέχρι τώρα η Κίνα αγόραζε χρέος και η Αμερική την άφηνε να πουλάει.
Αυτή δυνατότητα έχει σχεδόν εξαντληθεί. Γιαυτό εξελέγη ο Τραμπάκουλας.
Άσχετα αν έλεγε ψέμματα ή όχι το σύνθημά του ήταν "δουλειές, δουλειές, δουλειές"
Και ποιος μας τρώει τις δουλειές ; Οι Κινέζοι και οι Μεξικάνοι.
Ουσιαστικά το μήνυμα στην Κίνα είναι οτι να αγοράσει και άλλο χρέος αν θέλει να συνεχίσει να πουλάει.
Η οποία Κίνα μέχρι πρόσφατα είχε ναυτικό για τα πανηγύρια (και τί να το έκανε
και το πρώτο της αεροπλανοφόρο που τώρα προσπαθεί να αποκτήσει εμπειρία και να φτιάξει μια ομάδα μάχης γύρω του ήταν σοβιετικό και μεταφέρθηκε στην Κίνα χωρίς μηχανές, χωρίς τίποτα και το φτιάξανε εκεί από την αρχή.
Αυτό και εκείνα τα νησάκια στην νότια Κινεζική θάλασσα θυμίζουν Ιαπωνία πριν τον Β΄ Π.Π.
