Ένας συγγραφέας του 17ου αιώνα, αναφερόμενος στις παρατηρήσεις του το 1669, έγραψε τα παρακάτω:
« Προς το τέλος του περασμένου έτους, και στις αρχές αυτού, οι Τούρκοι άρχισαν να ανοίγουν τα μάτια τους, και να βρίσκουν τον εαυτό τους εξαπατημένο με την πιο εξόφθαλμη απάτη που επιβλήθηκε ποτέ σε ανθρώπους που είτε είχαν λόγο ή ανθρωπιά. »
Αναφερόταν στα Luigino. Λογικά κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα:
Οι Γάλλοι έμποροι όπως και όλοι οι άλλοι χρησιμοποιούσαν ολλανδικά Lion Thalers για το εμπόριο με την Ανατολή. Ωστόσο, όταν η Γαλλία ήρθε σε σύγκρουση με την Ολλανδία η πρόσβασή τους σε Lion Thalers αποκόπηκε.
Περίπου την ίδια εποχή, ένας Γάλλος ναυτικός ή έμπορος χρησιμοποίησε μερικά νομίσματα των 1/12 Ecu στη Σμύρνη το 1656. Τα κέρματα αυτά εντυπωσίασαν τους ντόπιους, ορισμένοι τα προτιμούσαν επειδή ήταν από τα πρώτα μηχανοποίητα νομίσματα που είχαν δει στην Ανατολή, και αποτιμήθηκαν σε 8 προς 1 ECU (1/8 Εcu). Μερικοί λένε ότι αυτός ήταν ο λόγος για το όνομα Timmin που στα οθωμανικά- αραβικά ήταν το 8. (Εγώ το ξέρω Ταμμανί, αλλά.. )
Προφανώς και υπήρχε κέρδος με αυτά και σύντομα τα νομίσματα αυτά άρχισαν να εξάγονται σε μεγάλους αριθμούς στο Λεβάντε… την ανατολή δηλαδή.
Σύντομα αρκετές ευρωπαϊκές δυνάμεις και ιδιαίτερα η Αγγλία παραπονέθηκε στους Οθωμανούς για την εσφαλμένη αξία του κέρματος και οι Οθωμανοί έθεσαν την επίσημη συναλλαγματική ισοτιμία του νομίσματος στα 12 προς 1 ECU. (1/12 Εcu), όσο δηλαδή ήταν πραγματικά η αξία του.
Γάλλοι και πιθανώς Ολλανδοί έμποροι αντέδρασαν σε αυτό, βρίσκοντας μικρές ευρωπαϊκές ηγεμονίες που θα παρήγαγαν υποβαθμισμένες εκδόσεις του νομίσματος. (με λιγότερο ασήμι). Όπως μπορεί να δει κανείς από το παραπάνω απόσπασμα, η Ευρωπαϊκή άποψη είναι ότι αυτό ήταν μια απάτη. Ωστόσο, μια σύγχρονη οικονομική ιστορικός από την Τουρκία δίνει μια άλλη πλευρά της ιστορίας αυτής.
Οι Οθωμανοί, στο χρονικό διάστημα μέχρι την εισαγωγή του Luigino είχαν υποβαθμίσει τόσο πολύ τον akçe που από την δεκαετία του 1640 είχε εξαφανιστεί από την κυκλοφορία. Αυτό όμως σήμανε και την απομάκρυνση ενός σημαντικού μικρής ονομαστικής αξίας κέρματος από την κυκλοφορία, οπότε το Luigino ήταν το νόμισμα που κατέληξε να συμπληρώσει το κενό που άφησε ο akçes.
Ενδιαφέρον ήταν ότι η έκδοση του Dombes έγινε το πρότυπο για όλα σχεδόν τα Luigino που παράγονταν για το Λεβαντίνικο εμπόριο.
Καταλαβαίνω ότι κάποια Luigino έφεραν αραβικά, καθώς και λατινική γραφή (αν και δεν έχω δει ποτέ κανένα). Προφανώς τέτοια νομίσματα θα μπορούσε κανείς να πει ότι τα νομίσματα με την αραβική γραφή είχαν μια υψηλότερη τιμή από αυτά με την λατινική γραφή (φαίνεται ότι για την αποφυγή προβλημάτων στην ηπειρωτική Ευρώπη με αυτά τα υποβαθμισμένα σε ασήμι νομίσματα ορισμένοι παραγωγοί ανέφεραν τη σωστή αξία πάνω στα κέρματα).
Παρά το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή άποψη ήταν ότι η όλη υπόθεση ήταν μία απάτη, η οθωμανική οπτική γωνία μοιάζει ελαφρώς διαφορετική. Πρώτα υπήρξε η έλλειψη μικρής αξίας κερμάτων και μετά, υπήρχε μια σαφής προτίμηση των πελατών για το κέρμα αυτό (είναι πολύ πιθανό οι Οθωμανοί τραπεζίτες αλλά και οι αργυραμοιβοί να γνώριζαν πολύ καλά την πραγματική αξία αυτών των χαμηλής περιεκτικότητας σε ασήμι νομισμάτων).
Είναι ενδιαφέρον ότι ο τύπος Dombes προτιμήθηκε λόγω της γυναικείας κεφαλής στον εμπροσθότυπο. Δεν ήταν οι άνδρες που είχαν αυτή την προτίμηση αλλά οι γυναίκες. Οι γυναίκες των χαμηλότερων κοινωνικοοικονομικών στρωμάτων ήθελαν τα μικρά αυτά νομίσματα, έτσι ώστε να διακοσμούν το κεφάλι (κοσμήματα κεφαλής) και τα φορέματα τους (κατ 'απομίμηση των αριστοκρατών που χρησιμοποιούσαν πιο συχνά δουκάτα και τα ισοδύναμά τους για τον ίδιο σκοπό).
Το οικόσημο που ήταν στην πίσω όψη, θεωρούνταν ως ένα γούρι.
Το κέρμα έγινε τόσο δημοφιλές που τα οθωμανικά στρατεύματα επέμειναν να πληρώνονται με αυτό. Αυτό προφανώς ήταν ένας από τους λόγους που πήρε πάνω από δέκα χρόνια για τους Οθωμανούς αξιωματούχους να συνειδητοποιήσουν το πρόβλημα. Κι ενώ οι Οθωμανοί είχαν εμπλακεί σε ένοπλες συγκρούσεις, χρησιμοποίησαν το Luigini για να πληρώσουν τα στρατεύματά τους.
Μόλις οι πολεμικές επιχειρήσεις έληξαν (περίπου το 1667), η οθωμανική κυβέρνηση έστρεψε την προσοχή της στην νομισματική κατάσταση. Η Αγγλία ειδικότερα είχε υποφέρει από αυτό το μικρό κέρμα (η αγγλική εταιρεία της Ανατολής (του Λεβάντε) απαγόρευσε στους εμπόρους της τη χρήση του Luigino) και πίεσε πολύ για να γίνει καλύτερα ελεγχόμενο. Γύρω στο 1666-1667 περίπου, άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις άρχισαν να παραπονιούνται, καθώς αυτά τα χαμηλού ασημιού νομίσματα άρχισαν να επιστρέψουν στην Ευρώπη σε μεγάλους αριθμούς.
Το κέρμα στην αρχή ήταν πολύ ελαφρύ. Ο υποβαθμισμός του ασημιού του, ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας 1650 και συνέχισε να επιδεινώνεται κάθε χρόνο. Μέχρι τα τέλη του 1660 κάποια Luigini ήταν απλά επαργυρωμένος χαλκός.
Ο Krause προφανώς αναφέρει το σωστό - επίσημο βάρος για το νόμισμα αλλά πιθανός να μην έχει γίνει καμιά σωστή μελέτη των βαρών για τη μοναδική αυτή σειρά κερμάτων.
Στα 1667-1668 οι Οθωμανοί έθεσαν τέρμα στην κυκλοφορία του Luigino. Έκαναν παράνομο το εμπόριο με τα νομίσματα αυτά, και το αποτέλεσμα ήταν μερικές αρκετά άσχημες ταραχές. Προφανώς υπήρξε υπολογίσιμη αντίδραση και στο 1080 ΑΗ (1669-1670) υπήρξε μια κάποια εγκεκριμένη επισήμανση των καλών Luigino.
Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι οι επισημάνσεις των Luigino χρονολογούνται στα 1661-1662 (την περίοδο πριν από τη χειρότερη υποτίμηση).
Για κάθε ένα ενδιαφερόμενο την κύρια πηγή για τις πληροφορίες που έχω μεταφράσει μάλλον ανεπαρκώς είναι:
"The Levantine Coinage" by F. W. Hasluck in Numismatic Chronicle, fifth series 1 ( 1921) pages 39 - 99.
*** Το παρόν το βρήκα και το μετάφρασα από αυτό το site, απλά για να μάθουμε κι εμείς την ιστορία των νομισμάτων αυτών.
http://www.worldofcoins.eu/forum/index.php/topic,16489.15.htmlοπότε τα εύσημα ανήκουν στον Levantiner του φόρουμ αυτού.
