Τάληρα της συλλογής μου

[thaler]

Ο δικηγόρος Michele Durso, ένα πολύ γνωστό άτομο της υψηλής κοινωνίας της Νάπολης και φίλος των γραμμάτων και των τεχνών, ήταν που πρότεινε το νέο αλληγορικό σχέδιο, προκειμένου να εκφράσει την ανυπομονησία του λαού για την επιστροφή του ηγεμόνα τους, μέσα από τον ζωδιακό κύκλο. Έτσι, γεννήθηκε το νέο τάληρο που ονομάστηκε “SOLI REDUCI” (“Al Sole che return”).

Η αποδοχή αυτού του τάληρου ήταν μεγάλη από το λαό της Νάπολης αλλά και από τους εμπόρους της πόλης, οι οποίοι το υιοθέτησαν άμεσα στις συναλλαγές τους. Έτσι, το τάληρο συνέχισε να κόβεται και τις επόμενες χρονιές, με την ίδια όμως ημερομηνία.

Η επιγραφή λοιπόν, “SOLI REDUCI” είναι μεταφορική. Όπως η ανατολή του ήλιου δίνει ελπίδα και χαρά μετά μια σκοτεινή νύχτα, έτσι και η επιστροφή του βασιλιά δίνει χαρά και ταυτόχρονα σηματοδοτεί το τέλος της σκοτεινής περιόδου απουσίας του.

Η σειρά παρουσίασης των ζωδίων δεν είναι τυχαία. Το πρώτο ζώδιο που παρουσιάζεται (Ζυγός) αφορά το διάστημα αμέσως μετά την αναχώρηση του βασιλιά, την αρχή δηλαδή, της ‘σκοτεινής’ περιόδου απουσίας του ηγεμόνα.

Στον αντίποδα, οι μεγάλες ακτίνες του ήλιου που πέφτουν πάνω στη γη, και συγκεκριμένα πάνω στην Ιταλική χερσόνησο, συμβολίζουν την αρχή της εποχής του φωτός με την έλευση του βασιλιά.

Μεγάλη εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως απεικονίζονται ζώδια σε ένα κέρμα, και μάλιστα μεγάλης αξίας, όπως αυτό. Τέτοια σύμβολα χαρακτηρίζονταν σχεδόν ‘παγανιστικά’ και ‘αιρετικά’ εκείνη την εποχή. Εξίσου εντυπωσιακό είναι όχι μόνο αυτά τα σύμβολα που υπάρχουν επάνω στο κέρμα αλλά και αυτά που δεν υπάρχουν. Έτσι, μπορείτε να παρατηρήσετε ότι δεν υπάρχει πουθενά ο σταυρός και γενικά κάποιο σύμβολο που παραπέμπει σε Χριστιανικό κράτος, πράγμα αδιανόητο για την εποχή εκείνη. Δεν θυμάμαι να έχω δει άλλο νόμισμα της εποχή εκείνης ή παλαιότερο στο οποίο να απουσιάζουν παρόμοια σύμβολα. Δεν μπορώ να δώσω κάποια εξήγηση για αυτό το γεγονός.

Παρεμπιπτόντως, το τάληρο αυτό είναι -σε κάποιο βαθμό- Ελληνικού ενδιαφέροντος, καθώς απεικονίζει την Ελληνική χερσόνησο σε αρκετά μεγάλο μέγεθος.

[Διηνέκης]

Πολύ ιδιαίτερα και τα δύο νομίσματα,αλλά ειδικά αυτό με τα ζώδια είναι πολύ όμορφο!!!

[thaler]

Γιώργο σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Περίμενε να δεις και την υπόλοιπη ιστορία. Λόγω τεχνικού προβλήματος θα την ανεβάσω σε λίγο.

[thaler]

Ας δούμε όμως κάποιες πληροφορίες για τον ηγεμόνα που απεικονίζεται στο συγκεκριμένο νόμισμα.

Ο Φερδινάνδος Α' (1751 – 1825), ήταν ο βασιλιάς των δύο Σικελιών από το 1816, μετά την αποκατάστασή του μετά τη νίκη του στους Ναπολεόντειους Πολέμους. Πριν από αυτό ο τίτλος του ήταν, από το 1759, Φερδινάνδος Δ' του Βασιλείου της Νάπολης και Φερδινάνδος Γ' του Βασιλείου της Σικελίας. Ήταν επίσης βασιλιάς του Γκόζο [5]. Εκθρονίστηκε δύο φορές από το θρόνο της Νάπολης: μία φορά από την επαναστατική Παρθενόπεια Δημοκρατία [6] [7] για έξι μήνες το 1799 και ξανά από τον Ναπολέοντα το 1805, πριν αποκατασταθεί το 1816.
Πρέπει να σημειωθεί στο σημείο αυτό πως  υπό τη βασιλεία των Βουρβόνων η Νάπολη εξελίχθηκε σε μια από τις σημαντικότερες πόλεις ολόκληρης της Ευρώπης μαζί με το Παρίσι και το Λονδίνο.

Ο Φερδινάνδος ήταν ο τρίτος γιος του βασιλιά Καρόλου VII της Νάπολης και V της Σικελίας (τάληρο του Καρόλου ως βασιλιά της Ισπανίας έχω παρουσιάσει στις σελ. 25-26, και ως βασιλιά της Νάπολης-Σικελίας στη σελ. 4). Στις 10 Αυγούστου 1759, ο Κάρολος διαδέχθηκε τον μεγαλύτερο αδερφό του, Φερδινάνδο VI, στο θρόνο και πήρε τον τίτλο: βασιλιάς Κάρολος III της Ισπανίας. Αλλά οι διατάξεις της συνθήκης τον έκαναν να μην έχει δικαίωμα να κατέχει και τα τρία στέμματα. Έτσι, παραιτήθηκε από τους τίτλους της Νάπολης και της Σικελίας υπέρ του τρίτου γιου του, επειδή ο μεγαλύτερος γιος του Φίλιππος είχε αποκλειστεί από τη διαδοχή λόγω ασθενειών και ο δεύτερος γιος του, επίσης Κάρολος έγινε διάδοχος του Ισπανικού θρόνου.

Όταν ανήλθε στο θρόνο ο Φερδινάνδος ήταν ανήλικος, έτσι συστάθηκε ένα συμβούλιο αντιβασιλείας υπό την προεδρία του Bernardo Tanucci [8] από την Τοσκάνη. Ο τελευταίος, ένας ικανός, φιλόδοξος άνθρωπος, που ήθελε να κρατήσει την κυβέρνηση όσο το δυνατόν περισσότερο στα χέρια του, παραμέλησε σκόπιμα την εκπαίδευση του νεαρού βασιλιά και τον ενθάρρυνε να στραφεί προς τις απολαύσεις, την καλή ζωή και στην υπερβολική αφοσίωσή του στα υπαίθρια αθλήματα.

Η παιδική ηλικία του Φερδινάνδου τελείωσε το 1767 και η πρώτη του πράξη ήταν η εκδίωξη των Ιησουιτών από το βασίλειο, με την αντίστοιχη παύση των πολιτιστικών τους θεσμών και την ιδιοποίηση της περιουσίας τους από το βασίλειο, έξι χρόνια πριν την αντίστοιχη ενέργεια του πάπα Κλιμένη ΙΔ’ που επέφερε την κατάργηση του τάγματος.

 Τον επόμενο χρόνο παντρεύτηκε την αρχιδούκισσα Μαρία Καρολίνα, κόρη της αυτοκράτειρας Μαρίας Θηρεσίας. Η πεθερά Θηρεσία κανόνισε ώστε με το συμβόλαιο γάμου η νεαρή βασίλισσα έπρεπε να εκφέρει τη γνώμη της στο κρατικό συμβούλιο μετά τη γέννηση του πρώτου της γιου, και δεν άργησε να εκμεταλλευτεί αυτό το μέσο πολιτικής επιρροής.

Ο Tanucci, που προσπάθησε να την εμποδίσει, απολύθηκε το 1777. Ο Άγγλος Sir John Acton, ο οποίος το 1779 διορίστηκε αρχηγός του στρατού και του ναυτικού, κέρδισε την εύνοια της έξυπνης και δραστήριας Καρολίνας υποστηρίζοντας το σχέδιό της να απαλλάξει τη Νάπολη από την Ισπανική επιρροή, προσεγγίζοντας την Αυστρία και τη Μεγάλη Βρετανία. Έγινε ουσιαστικά, αλλά και αργότερα επίσημα, πρωθυπουργός. Ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την υποβάθμιση της εσωτερικής διοίκησης της χώρας σε ένα σύστημα κατασκοπείας, διαφθοράς και απολυταρχίας.

Αν και συνήφθη ειρήνη με τη Γαλλία το 1796, οι απαιτήσεις του Γαλλικού Διευθυντηρίου, τα στρατεύματα του οποίου κατέλαβαν τη Ρώμη, ανησύχησαν τον βασιλιά και με την παρότρυνση της συζύγου του εκμεταλλεύτηκε τόσο την απουσία του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο όσο και τις νίκες του Νέλσον, για να κηρύξει τον πόλεμο. Βάδισε με τον στρατό του εναντίον των Γάλλων και μπήκε στη Ρώμη (29 Νοεμβρίου), αλλά μετά την ήττα ορισμένων μονάδων του, επέστρεψε βιαστικά στη Νάπολη και όταν πλησίασαν οι Γάλλοι, έφυγε στις 23 Δεκεμβρίου 1798 για το Παλέρμο της Σικελίας, αφήνοντας την πρωτεύουσά του σε κατάσταση αναρχίας.

Οι Γάλλοι εισήλθαν στην πόλη παρά τη λυσσαλέα αντίσταση των κατώτερων στρωμάτων, και με τη βοήθεια των ευγενών και της αστικής τάξης ίδρυσαν την Παρθενόπεια Δημοκρατία (Ιανουάριος 1799). Όταν, λίγες εβδομάδες αργότερα, τα γαλλικά στρατεύματα ανακλήθηκαν στη βόρεια Ιταλία, ο Φερδινάνδος έστειλε μια πρόχειρα συγκροτημένη δύναμη, υπό τον καρδινάλιο Ruffo, για να ανακαταλάβει το βασίλειό του. Ο Ruffo, με την υποστήριξη του βρετανικού πυροβολικού, της Εκκλησίας και της φιλο-Βουρβονικής αριστοκρατίας, τα κατάφερε, φτάνοντας στη Νάπολη τον Μάιο του 1800 και η Παρθενόπεια Δημοκρατία κατέρρευσε. Μετά από μερικούς μήνες ο Φερδινάνδος επέστρεψε στο θρόνο.

Ο βασιλιάς, και πάνω απ' όλα η βασίλισσα, ήταν ιδιαίτερα ανήσυχοι και πίστευαν ότι δεν έπρεπε να επιδειχθεί κανένα έλεος στους επαναστάτες. Η Μαρία Καρολίνα (αδελφή της εκτελεσθείσας Μαρίας Αντουανέτας) χρησιμοποίησε τη λαίδη Χάμιλτον, ερωμένη του Νέλσον, για να πείσει τον Νέλσον να ενδώσει στις επιθυμίες του βασιλικού ζεύγους για γενική καταστολή, κάτι που -φυσικά- πέτυχε.

Όταν ξέσπασε πόλεμος μεταξύ Γαλλίας και Αυστρίας το 1805, ο Φερδινάνδος υπέγραψε συνθήκη ουδετερότητας με την Γαλλία, αλλά λίγες μέρες αργότερα συμμάχησε με την Αυστρία και επέτρεψε σε μια αγγλο-ρωσική δύναμη να αποβιβαστεί στη Νάπολη.

Η γαλλική νίκη στη μάχη του Austerlitz στις 2 Δεκεμβρίου επέτρεψε στον Ναπολέοντα να στείλει στρατό στη νότια Ιταλία. Ο Φερδινάνδος κατέφυγε στο Παλέρμο (23 Ιανουαρίου 1806), ακολουθούμενος από τη γυναίκα και τον γιο του, και στις 14 Φεβρουαρίου 1806 οι Γάλλοι μπήκαν ξανά στη Νάπολη. Ο Ναπολέων δήλωσε ότι η δυναστεία των Βουρβόνων είχε χάσει το στέμμα και ανακήρυξε τον αδελφό του Ιωσήφ βασιλιά της Νάπολης και της Σικελίας. Αλλά ο Φερδινάνδος συνέχισε να βασιλεύει στη Σικελία (έγινε έτσι ο πρώτος βασιλιάς της Σικελίας εδώ και αιώνες που κατοικούσε πραγματικά στο νησί) υπό την προστασία των Βρετανών.

Εκεί, στη Σικελία, ο Λόρδος Γουίλιαμ Μπέντινκ, ο Βρετανός επιτετραμμένος στη βασιλική αυλή, επέμενε σε μια μεταρρύθμιση του συντάγματος κατά τα αγγλικά πρότυπα. Ο βασιλιάς, διαφωνώντας, ουσιαστικά παραιτήθηκε από την εξουσία του, διορίζοντας τον γιο του Φραγκίσκο ως αντιβασιλέα, και η βασίλισσα Καρολίνα, μετά από επιμονή του Μπέντινκ, εξορίστηκε στην Αυστρία, όπου πέθανε το 1814.

Μετά την πτώση του Ναπολέοντα, ο Ιωακείμ Μουράτ, ο οποίος είχε διαδεχτεί τον Ιωσήφ Βοναπάρτη ως βασιλιάς της Νάπολης το 1808, εκθρονίστηκε και ο Φερδινάνδος επέστρεψε στη Νάπολη. Με μια μυστική συνθήκη είχε δεσμευτεί να μην προχωρήσει προς μια συνταγματική μεταρρύθμιση αν προηγουμένως δεν είχε τη συναίνεση της Αυστρίας. Αλλά, αν και στο σύνολό του ενήργησε σύμφωνα με την πολιτική του Μέτερνιχ για τη διατήρηση του status quo, εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση για να καταργήσει το σύνταγμα της Σικελίας, κατά παράβαση του όρκου του, και να κηρύξει την ένωση των δύο κρατών στο βασίλειο των Δύο Σικελιών (12 Δεκεμβρίου 1816).

Ο Φερδινάνδος ήταν πλέον πλήρως υποταγμένος στην Αυστρία. Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια βασίλεψε ως απόλυτος μονάρχης στην επικράτειά του, χωρίς συνταγματικές μεταρρυθμίσεις.

Η καταστολή κάθε φιλελεύθερης φωνής προκάλεσε ανησυχητική εξάπλωση της επιρροής και της δραστηριότητας της μυστικής κοινωνίας των Καρμπονάρων [9], η οποία με τον καιρό επηρέασε μεγάλο μέρος του στρατού. Τον Ιούλιο του 1820 ξέσπασε μια στρατιωτική εξέγερση υπό τον στρατηγό Γκουλιέλμο Πέπε και ο Φερδινάνδος, τρομοκρατημένος, υπόγραψε ένα νέο σύνταγμα κατά το πρότυπο του Ισπανικού Συντάγματος του 1812. Από την άλλη πλευρά, μια εξέγερση στη Σικελία, υπέρ της ανάκτησης της ανεξαρτησίας της, καταπνίγηκε από τα ναπολιτάνικα στρατεύματα.

Η επιτυχία της στρατιωτικής επανάστασης στη Νάπολη ανησύχησε σοβαρά τις δυνάμεις της Ιεράς Συμμαχίας, οι οποίες φοβήθηκαν ότι θα μπορούσε να εξαπλωθεί σε άλλα ιταλικά κράτη και έτσι να οδηγήσει σε μια γενική ευρωπαϊκή εξέγερση. Έτσι η Ιερή Συμμαχία διοργάνωσε τόσο το συνέδριο του Τροππάου το 1820, όσο και το συνέδριο του Λάιμπαχ το 1821 [10] στα οποία προσκλήθηκε ο Φερδινάνδος άλλα δεν κατάφερε να παραστεί. Ένα από τα κύρια θέματα αυτών των συνεδρίων ήταν η εξέγερση στη Νάπολη. Είχε ορκιστεί δύο φορές να διατηρήσει το νέο σύνταγμα, αλλά οι επαναστατικές δυνάμεις ξεσηκώθηκαν εναντίον του. Πριν εγκαταλείψει τη Νάπολη, σε επιστολές που απευθυνόταν σε όλους τους μονάρχες της Ευρώπης, δήλωσε ότι οι πράξεις του ήταν άκυρες (δηλαδή η παραχώρηση του νέου συντάγματος). Ο Μέτερνιχ, υπουργός εξωτερικών της Αυστρίας, έπεισε τον βασιλιά να επιτρέψει στον αυστριακό στρατό να βαδίσει στη Νάπολη για να αποκαταστήσει την τάξη.

[thaler]

Οι Ναπολιτάνοι, με διοικητή τον στρατηγό Pepe, ηττήθηκαν στο Rieti (7 Μαρτίου 1821). Έτσι οι Αυστριακοί μπήκαν στη Νάπολη.

Μετά την αυστριακή νίκη, το Κοινοβούλιο διαλύθηκε και ο Φερδινάνδος κατέστειλε τους Φιλελεύθερους και τους Καρμπονάρους. Η νίκη βοήθησε την Αυστρία ώστε να διευθύνει, ουσιαστικά, την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Νάπολης. Ο Αυστριακός πρεσβευτής στη Νάπολη, διοικούσε ουσιαστικά τη χώρα και ενίσχυε την αυστριακή επιρροή στις ναπολιτάνικες ελίτ.

Ο Φερδινάνδος πέθανε στη Νάπολη τον Ιανουάριο του 1825. Ήταν το τελευταίο επιζών παιδί του Ισπανού βασιλιά Καρόλου ΙΙΙ.


[1] Η Μαρία Καρολίνα γεννήθηκε στην Βιέννη και ήταν το 13ο (και 6ο που επέζησε) παιδί της διάσημης Μαρίας Θηρεσίας. Νονός της ήταν ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος XV. Η Καρολίνα έμοιαζε στο χαρακτήρα αλλά και στην εμφάνιση πιο πολύ στη μητέρα της από οποιοδήποτε άλλο παιδί της, ενώ η αγαπημένη της αδερφή ήταν η νεότερή της, επίσης διάσημη, Μαρία Αντουανέττα της Γαλλίας. Τον Οκτώβριο του 1767, η αδερφή της Μαρία Ιωσηφίνα που επρόκειτο να παντρευτεί τον Φερδινάνδο IV, γιό του Καρόλου III, βασιλιά της Ισπανίας, πέθανε από επιδημία ευλογιάς. Έτσι, ο βασιλιάς της Ισπανίας, θέλοντας να διατηρήσει τη συμμαχία με την Αυστρία, ζήτησε μία άλλη κόρη. Η Μαρία Θηρεσία του πρόσφερε δύο επιλογές: την Μαρία Αμαλία ή την Μαρία Καρολίνα. Επειδή η Μαρία Αμαλία ήταν 5 χρόνια μεγαλύτερη από τον γιό του, ο βασιλιάς διάλεξε την Μαρία Καρολίνα, η οποία αντέδρασε άσχημα όταν το πληροφορήθηκε. Μάταια όμως, και έτσι τον Απρίλιο του 1768 παντρεύτηκε δι’ αντιπροσώπου τον Φερδινάνδο. Λόγω του χαρακτήρα της, λέγεται ότι αυτή στην ουσία κυβερνούσε το βασίλειο.

[2] Perger, Domenico (1760-1820). Χαράκτης του νομισματοκοπείου της Νάπολης από το 1787 ως το 1804. Τα νομίσματά του χαρακτηρίζονταν από συντηρητικά και ‘πρωτόγονα’ σχέδια, συγκριτικά με άλλα της εποχής του. Υπέγραφε τα νομίσματά του με το Ρ ή PERGER.

[3] Antonio Planelli (1737-1803). Διευθυντής του νομισματοκοπείου της Νάπολης. Λόγιος της εποχής του, υπήρξε μέλος του Τάγματος της Ιερουσαλήμ και οργάνωσε το Μουσείο Ορυκτών της Νάπολης.

[4] Μαρία Θηρεσία της Αυστρίας (1772-1807). Πήρε το όνομα της διάσημης γιαγιάς της. Ήταν το πρώτο από τα 18 παιδιά του Φερδινάνδου και της Μαρίας Καρολίνας και το πιο αγαπημένο της μητέρας της.
Τον Φεβρουάριο του 1790 όταν πέθανε η πρώτη γυναίκα του Αρχιδούκα (και μετέπειτα αυτοκράτορα) Φραγκίσκου κατά τη διάρκεια του τοκετού, ανακοινώθηκε ότι ο διάδοχος θα παντρευτεί μία από τις πριγκίπισσες της Νάπολης. Αυτό επέτασσε η παραδοσιακή πολιτική γάμων των Αψβούργων. Η Μαρία Θηρεσία και η αδελφή της Μαρία-Λουίζα-Αμαλία ήταν υποψήφιες. Στο τέλος επιλέχτηκε η Λουίζα να παντρευτεί τον Φερδινάνδο ΙΙΙ, Μέγα Δούκα της Τοσκάνης, και η Μαρία Θηρεσία τον Φραγκίσκο.

[5] Το κρατίδιο του Gozo, βρισκόταν στο νησί Gozo της Μάλτας και υπήρξε κράτος μεταξύ 1798 και 1801 κατά τη διάρκεια των Πολέμων της Γαλλικής Επανάστασης.  Ήταν μια μοναρχία που κυβερνούσε ο βασιλιάς Φερδινάνδος Γ' της Σικελίας με μια προσωρινή κυβέρνηση με επικεφαλής τον γενικό κυβερνήτη Saverio Cassar. Πρωτεύουσά του ήταν το Ραμπάτ. Η χώρα ιδρύθηκε μεταξύ 28 και 29 Οκτωβρίου 1798 από το έδαφος της κατεχόμενης από τους Γάλλους Μάλτας και τελικά ενσωματώθηκε στο Προτεκτοράτο της Μάλτας στις 20 Αυγούστου 1801.


[6] Παρθενόπεια Δημοκρατία αποκάλεσαν οι Γάλλοι το Βασίλειο της Νάπολης της Ιταλίας, όταν το κατέλαβαν, στις 29 Ιανουαρίου του 1799 και εγκαθίδρυσαν νέο πολίτευμα.
Η ονομασία προέρχεται από το αρχαίο όνομα της Νάπολης, Παρθενόπη, που προήλθε από την ομώνυμη σειρήνα [7]. Τελικά η διάρκεια ζωής της Παρθενόπειας Δημοκρατίας δεν υπερέβη τους 6 μήνες.
Το 1798 ο Βασιλιάς Φερδινάνδος Α' των δύο Σικελιών κινήθηκε εναντίον των Γάλλων. Τότε ο στρατηγός Σαμπιοννώ κατήλθε στην κάτω Ιταλία και εκδιώκοντας τους Αυστριακούς από τη Ρώμη ίδρυσε τη Δημοκρατία της Αγίας Έδρας. Στη συνέχεια στις 23 Ιανουαρίου του 1799 κατέλαβε τη Νάπολη και πέντε ημέρες μετά ανακήρυξε την Παρθενόπεια Δημοκρατία.
Ο νέος όμως πόλεμος που ξεκίνησε μεταξύ Γαλλίας και Αυστρίας εξανάγκασε τους Γάλλους να εκκενώσουν την περιοχή αφήνοντας μια μικρή φρουρά, στρεφόμενοι στη Βόρεια Ιταλία.

Τότε ο καρδινάλιος Ρούφφο ερχόμενος σε συνεννόηση με τον βασιλιά Φερδινάνδο και, υποστηριζόμενος και υπό τον αγγλικό στόλο, διοικητής του οποίου ήταν τότε ο Νέλσων, με πληρώματα αγγλικά, ρωσικά ακόμη και τουρκικά, στις 20 Ιουνίου του ίδιου έτους ανακατέλαβε τη Νάπολη και κατέλυσε τη νεοσύστατη Παρθενόπεια Δημοκρατία.
Σημειώνεται ότι την κατάλυση αυτή συνόδευσαν πολύ μεγάλα έκτροπα που, όπως χαρακτηρίστηκαν, όμοιά τους δεν υπήρξαν ούτε στην ιστορία των βαρβάρων. Συγκεκριμένα υπήρξε γενικός διωγμός των δημοκρατικών της πόλης, οι οποίοι, κάτω από τη Γαλλική κυριαρχία, αποτελούσαν μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Από τους 8000 πολιτικούς κρατούμενους, 99 εκτελέστηκαν, μεταξύ αυτών σημαίνοντες προσωπικότητες της πόλης. Πέρα από αυτούς, περισσότεροι από 500 άλλοι φυλακίστηκαν (222 ισόβια), 288 απελάθηκαν και 68 στάλθηκαν στην εξορία.


[7] Η Παρθενόπη στη μυθολογία ήταν μια από τις σειρήνες που θέλησαν να πλανήσουν τον Οδυσσέα αλλά επειδή απέτυχαν να παγιδευόσουν τον ήρωα έτυχε της Παρθενόπης να θυσιαστεί πέφτοντας στα κύματα που την έφεραν νεκρή στις αμμουδιές της Καμπανίας. Εκεί στο μέρος που βρέθηκε νεκρή η σειρήνα έχτισαν οι  πρώτοι Έλληνες άποικοι τον αρχικό οικισμό που στη θύμησή της ονόμασαν Παρθενόπη.

Αργότερα, καινούργιοι άποικοι από την Ελλάδα, -από την ευβοϊκή Κύμη-, έφτασαν και έχτισαν στο νησί της Ίσκια τις Πιθηκούσσες, και την Κύμη (Cumae) στις απέναντι ακτές, -τις πρώτες τους αποικίες στη Magna Graecia. Τον 5ο αιώνα π.Χ., προχώρησαν ακόμα προς στα νότια και δίπλα στα ερείπια της Παρθενόπης έχτισαν μια νέα πολίχνη που την ονόμασαν απλά Νέα πόλις. Napoli!


[8] Ο Bernardo Tanucci γεννημένος από μια φτωχή οικογένεια, σπούδασε και διορίστηκε καθηγητής Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Πίζας.

Όταν ο Κάρολος ΙΙΙ, βασιλιάς της Ισπανίας, πέρασε από την Τοσκάνη στο δρόμο του για να κατακτήσει το Βασίλειο της Νάπολης το 1732, ο Κόσιμο Γ' των Μεδίκων, Μέγας Δούκας της Τοσκάνης, του πρότεινε να πάρει μαζί του τον Tanucci. Στη Νάπολη ο Κάρολος τον διόρισε σε σημαντικές θέσεις – έφτασε ως  Πρωθυπουργός το 1754.

Ανέλαβε την αντιβασιλεία το 1759, καθώς ο Φερδινάνδος ήταν μόλις 9 ετών. Ακόμα όμως και μετά την ενηλικίωση του βασιλιά, ουσιαστικός κυβερνήτης παρέμεινε ο Tanucci, πάντα όμως υπό την διακριτική επίβλεψη του βασιλιά Καρόλου ΙΙΙ της Ισπανίας.

Ήταν υπέρμαχος της εγκαθίδρυσης ενός εκσυγχρονισμένου κράτους έναντι της Καθολικής Εκκλησίας και της κατάργησης των φεουδαρχικών προνομίων του Παπισμού και των ευγενών. Κυβερνώντας κάτω από τις αρχές της πεφωτισμένης δεσποτείας, περιόρισε τη δικαιοδοσία των επισκόπων, κατάργησε τα μεσαιωνικά προνόμια, έκλεισε πολλά μοναστήρια, μείωσε τους φόρους που προορίζονταν για τον Πάπα, απαγόρευσε την απόκτηση νέας εκκλησιαστικής περιουσίας και απαγόρευσε τη δημοσιοποίηση Παπικών διαταγμάτων και εκκλήσεων προς τον Πάπα που δεν είχαν την έγκριση του βασιλιά. Ακύρωσε το καθεστώς του Παπικού φέουδου της Νάπολης που υπήρχε από τον μεσαίωνα και καθιέρωσε τον πολιτικό γάμο. Μετά από εντολή του Καρόλου ΙΙΙ της Ισπανίας, εκδίωξε το Τάγμα των Ιησουιτών.
 
Ήρθε, όμως, σε σύγκρουση με την πανέξυπνη Μαρία Καρολίνα και τελικά απολύθηκε το 1777.


[9] Οι Καρμπονάροι ήταν μυστικές επαναστατικές οργανώσεις-εταιρείες που ιδρύθηκαν το 19ο αιώνα στην Ιταλία. Οι Ιταλοί καρμπονάροι επηρέασαν πολλές άλλες επαναστατικές ομάδες στην Ισπανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία καθώς και τη Φιλική Εταιρεία. Οι στόχοι των καρμπονάρων είχαν πατριωτικό και γενικότερα φιλελεύθερο-δημοκρατικό σκοπό, σε μια Ευρώπη που μετά την ήττα του Ναπολέοντα, τα μηνύματα της γαλλικής επανάστασης είχαν ατονήσει και οι αντιδραστικές δυνάμεις της φεουδαρχίας και του συντηρητισμού είχαν επανακτήσει τα πρωτεία. Με τον αυστριακό καγκελάριο Κλέμενς φον Μέττερνιχ στο τιμόνι, οι δυνάμεις αυτές σύμπηξαν την Ιερή Συμμαχία του 1815 και κατέπνιγαν κάθε κίνημα που μπορούσε να διαταράξει το υπάρχον στάτους κβο και να αναζωπυρώσει τα μηνύματα της Γαλλίας του 1789, μηνύματα περί ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου με την παροχή συντάγματος και γενικότερες δημοκρατικές ελευθερίες.


[10]Αξίζει να σημειωθεί εδώ πως το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης βρήκε τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης να συνεδριάζουν στο Λάιμπαχ (σημερινή Λιουμπλιάνα). Στο συνέδριο συμμετείχαν τόσο ο Μέττερνιχ όσο και ο Καποδίστριας, οι οποίοι και συγκρούστηκαν σφοδρά. Το συνέδριο καταδίκασε την Ελληνική Επανάσταση, ως έργο των Καρμπονάρων, χαρακτηρίζοντάς την ως κοινωνική και όχι ως Εθνικοαπελευθερωτική, παρά την μεγάλη παρασκηνιακή προσπάθεια του Καποδίστρια για το αντίθετο.

Περιμένω με μεγάλη χαρά τυχόν σχόλια, ερωτήσεις, απορίες και συμπλήρωση γνώσεων.

[cat]

Φανταστικη παρουσιαση Στελιο κ υπεροχα κ τα 2 ταληρα. Μ αρεσει πολυ αυτο με τον ηλιο κ τα ζωδια αν κ οταν ακουω για ζωδια βγαζω φλυκταινες. Επιτελους εμαθα κ απο που προερχετε η καρμποναρα. Καθολου τυχαιο το οτι μ αρεσει παρα πολυ
Επισης δεν γνωριζα οτι η Ελληνικη επανασταση ειχε κατηγορηθει ως εργο των Καρμποναρων!!!!

[thaler]

Επιτελους εμαθα κ απο που προερχετε η καρμποναρα. Καθολου τυχαιο το οτι μ αρεσει παρα πολυ Σαρκασμός Σαρκασμός

Πραγματικά Δημήτρη!!!  Δεν το είχα σκεφτεί αυτό. Κάθε φορά λοιπόν που τρως καρμπονάρα, θα θυμάσαι αυτή την ιστορία. 

[thaler]

Αναφέρθηκε ότι ο Φερδινάνδος ήταν αυτός που εκδίωξε το τάγμα των Ιησουιτών από τη Νάπολη.
Ας δούμε όμως συνοπτικά την ιστορία αυτού του Τάγματος:

Το Καθολικό θρησκευτικό τάγμα ιδρύθηκε από τον Ισπανό ιππότη Ιγνάτιο Λογιόλα το 1539 και τον επόμενο χρόνο έλαβε την παπική έγκριση. Το αρχικό του όνομα ήταν «Η Εταιρεία του Ιησού», οι κοινώς γνωστοί Ιησουίτες, εξαρχής απέκτησε τεράστια επιρροή, καθώς τα μέλη του επενέβαιναν σημαντικά στην ευρωπαϊκή πολιτική. Οι Ιησουίτες είχαν εμπλακεί σε συνομωσίες με σκοπό να εκθρονίσουν την βασίλισσα Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας, ενώ συνδέθηκαν και με άλλες συνομωσίες στη βρετανική αυλή, αφ’ ότου ο βασιλιάς Ιάκωβος Α΄ κήρυξε το τάγμα τους παράνομο.

Αρχικά ο όρος «ιησουίτης» χρησιμοποιούνταν για το τάγμα με μειωτική διάθεση και ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε από τον ιδρυτή του, παρ’ ότι τα μέλη του και άτομα φιλικά προσκείμενα σε αυτό τον υιοθέτησαν αργότερα.

Η δύναμη του Τάγματος των Ιησουιτών μεγάλωνε συνεχώς, κυρίως μετά το 1600. Η απείθεια που έδειχναν προς τους ηγεμόνες ήταν ένας από τους παράγοντες που συνέβαλαν στη σύγκρουση μεταξύ αυτών και των ηγεμόνων της Ευρώπης, μια σύγκρουση που οδήγησε στην τελική καταστολή του Τάγματος.

Στα μέσα του 1700, οι δραστηριότητες των Ιησουιτών στο εμπόριο και τις τράπεζες (για να χρηματοδοτούν τις αποστολές τους) - καθώς και παρασκηνιακές ίντριγκες - είχαν δημιουργήσει τόσο αρνητική εικόνα μεταξύ των Βουρβόνων μοναρχών της Ευρώπης (Γαλλία, Νάπολη, Ισπανία) ώστε υπήρξε έκκληση από αυτά τα έθνη προς τον Πάπα να καταργήσει το Τάγμα.

Μερικά κράτη δεν περίμεναν. Η Πορτογαλία πήρε το θέμα στα χέρια της το 1760 και έδιωξε τους Ιησουίτες από τη χώρα. Το ίδιο έκανε και η Γαλλία το 1762. Η Ισπανία έδιωξε τους Ιησουίτες το 1767, βαδίζοντας 6000 από αυτούς στην ακτή και εκδιώκοντας τους στο Παπικό Κράτος. Την ίδια χρονιά τους εκδίωξε και η Νάπολη, οδηγώντας τους στα βόρεια σύνορα και στέλνοντάς τους επίσης στο Παπικό Κράτος, με την προειδοποίηση πως αν επέστρεφαν τους περίμενε η θανατική ποινή. Όλα αυτά συνδέονταν και με το γενικό πνεύμα των καιρών. Ο Ανθρωπισμός του Γαλλικού Διαφωτισμού βρισκόταν σε τροχιά σύγκρουσης με μια δογματική θρησκευτική τάξη. Η Γαλλία και το Βασίλειο της Νάπολης ήταν το σπίτι πολλών σημαντικών φιλοσόφων που ήταν φυσικοί εχθροί τέτοιων θρησκευτικών Ταγμάτων όπως οι Ιησουίτες.
Παρ’ όλους τους διωγμούς κατά το τέλος του 18ου αιώνα, το Τάγμα επανιδρύθηκε το 1814.

Το έμβλημα του Τάγματος είναι το εξής:

[cat]

Στελιο νομιζω οτι αυτο το ταγμα υπαρχει μεχρι σημερα

[gemuncey23]

Στελιο νομιζω οτι αυτο το ταγμα υπαρχει μεχρι σημερα

Σαφώς και υφίσταται και μάλιστα δραστηριοποιείται με 20.0000 μέλη, σε πάνω από 100 χώρες. Στην Ελλάδα έχει πολύ ισχνή παρουσία. Το κέντρο τους βρίσκεται επί της Μιχαήλ Βόδα 28 και διαθέτουν βιβλιοθήκη και πνευματικό κέντρο. Μέχρι πρότινος εξέδιδαν και τριμηνιαίο περιοδικό με τίτλο «Σύγχρονα Βήματα».

http://www.ierovima.gr/pages/article.aspx?id=3822

Αλλά και να εκλείψουν κάποτε από προσώπου γης, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ασπάζονται τη χαρακτηριστική ρήση τους «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

[gemuncey23]

Στελιο νομιζω οτι αυτο το ταγμα υπαρχει μεχρι σημερα

Και με διαχρονική επιρροή στα υψηλά κλιμάκια του Βατικανού.

[gemuncey23]

Στελιο νομιζω οτι αυτο το ταγμα υπαρχει μεχρι σημερα

Και με διαχρονική επιρροή στα υψηλόβαθμα κλιμάκια του Βατικανού.

[cat]

Κοιτα να δεις τι μαθαινει κανεις!!!!

[thaler]

Πράγματι, ο σημερινός Πάπας Φραγκίσκος είναι ο πρώτος Πάπας που είναι μέλος του τάγματος των Ιησουιτών.

Αξίζει να αναφερθεί πως το 1580 η βασίλισσα Ελισάβετ Ι της Αγγλίας εξέδωσε διάταγμα απαγόρευσης εισόδου των Ιησουιτών στην Αγγλία. Ακολούθησαν διωγμοί και μαρτύρια μελών του τάγματος.

Επίσης, το 1647 η πολιτεία της Μασαχουσέτης των ΗΠΑ εξέδωσε νόμο περί απαγόρευσης των Ιησουιτών. Οι παραβάτες τιμωρούνταν με θάνατο. Αντίστοιχες πράξεις εκδόθηκαν και από άλλες πολιτείες.

Το 1760 η Μαρία Θηρεσία απαγόρευσε την κατοχή θέσεων Θεολογίας σε όλα τα πανεπιστήμια της επικράτειάς της για να αποφύγει όπως έλεγε τη διδασκαλία "διευθαρμένων δογμάτων που διδάσκονται από τους Ιησουίτες".

Το 1762 το Γαλλικό κοινοβούλιο καταδίκασε τις διδασκαλίες του Τάγματος ως αντίθετες με τους φυσικούς νόμους, κατάσχεσε όλη την περιουσία των Ιησουιτών και απαγόρευσε κάθε δημόσια δράση τους. Δύο χρόνια μετά, η Γαλλική κυβέρνηση διέταξε όλους τους Ιησουίτες ή να απαρνηθούν το Τάγμα η να εξοριστούν.

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως η μόνη βοήθεια κατά τους χρόνους των διωγμών προήλθε από τη Ρωσία. Η Μεγάλη Αικατερίνη επέτρεψε τη λειτουργία μονών και εκκλησιών και την οργάνωση του Τάγματος. Αυτό επέτρεψε σε μεγάλο βαθμό την επιβίωση του Τάγματος που διώκονταν σε όλο σχεδόν τον κόσμο.

Έτσι, φτάνουμε στο 1800, όταν εκλέχθηκε ο Πάπας Πίος VII που ήταν Βενεδικτίνος μοναχός, και ο οποίος αργότερα, το 1814, αποκατέστησε τη λειτουργία του Τάγματος σε ολόκληρο τον κόσμο.

[NMS]

υπαρχει περιπτωση καποιος να ανηκε σε 2 ή 3 διαφορετικα ταγματα;;;

το λεω γιατι εχω δει ταφοπλακα του ιπποτη του ταγματος του Αγιου Ιωαννη,  Νικολαου ντε Μοντμιρελ που πεθανε στις 20 Φεβρουαριου του 1511 στην Ροδο, να εχει το σημα των ισουητων! αρα ανηκε και στα δυο ταγματα;;;

https://www.flickr.com/photos/soushi_ninetales/17226642251/in/photostream/