Τάληρα της συλλογής μου

[thaler]

Ο Φρειδερίκος Δ΄ είναι ίσως πιο γνωστός για την ανοικοδόμηση και συντήρηση πολλών σημαντικών κτιρίων. Το 1842, δώρισε το θηριοτροφείο του πατέρα του στο Pfaueninsel στον νέο ζωολογικό κήπο του Βερολίνου, ο οποίος άνοιξε τις πύλες του το 1844 ως το πρώτο του είδους του στη Γερμανία. Άλλα έργα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του - συχνά με τη στενή συνεργασία του με τους αρχιτέκτονες - περιελάμβαναν το Alte Nationalgalerie (Old National Gallery) και το Μουσείο Neues στο Βερολίνο, το παλάτι Orangery στο Πότσνταμ, καθώς και την ανοικοδόμηση του κάστρου Stolzenfels στον Ρήνο και του κάστρου Hohenzollern, στις προγονικές πατρίδες της δυναστείας του.  Διευρύνει επίσης και διακοσμεί ξανά το αρχοντικό του πατέρα του στο Erdmannsdorf και τελειώνει την ανοικοδόμηση του καθεδρικού ναού της Κολωνίας.

Αν και ένθερμος συντηρητικός, δεν επιδίωξε να γίνει τυραννικός, και έτσι μείωσε τις αντιδραστικές πολιτικές που ακολούθησε ο πατέρας του, χαλαρώνοντας τη λογοκρισία του Τύπου και υποσχόμενος να θεσπίσει ένα σύνταγμα κάποια στιγμή, αλλά αρνήθηκε να δημιουργήσει μια εκλεγμένη νομοθετική συνέλευση, προτιμώντας να συνεργαστεί με τους ευγενείς μέσω «ενωμένων επιτροπών» των επαρχιακών γαιών (δηλ. οι ευγενείς κάτοχοι μεγάλων γαιών της επαρχίας). Όταν κάλεσε τελικά μια εθνική συνέλευση το 1847, δεν ήταν αντιπροσωπευτικό σώμα, αλλά μάλλον μια Ενωμένη Δίαιτα που περιελάμβανε όλες τις επαρχιακές γαίες, οι οποίες είχαν το δικαίωμα να επιβάλλουν φόρους και να λαμβάνουν δάνεια, αλλά δεν είχαν δικαίωμα να συναντώνται σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Όταν ξέσπασε επανάσταση στην Πρωσία τον Μάρτιο του 1848 [3], μέρος της ευρύτερης σειράς των επαναστάσεων του 1848, ο βασιλιάς αρχικά κινήθηκε για να την καταστείλει με τον στρατό, αλλά στις 19 Μαρτίου αποφάσισε να ανακαλέσει τα στρατεύματα και να τεθεί ο ίδιος επικεφαλής του κινήματος. Κινήθηκε πολύ έξυπνα, προφανώς γιατί θυμήθηκε τι έπαθε ο βασιλιάς της Γαλλίας κατά τη Γαλλική Επανάσταση. Έτσι, δεσμεύτηκε στη Γερμανική ενοποίηση, σχημάτισε φιλελεύθερη κυβέρνηση, συγκάλεσε εθνική συνέλευση και διέταξε τη σύνταξη συντάγματος. Μόλις, ωστόσο η θέση του έγινε πιο ασφαλής και πάλι, διέταξε γρήγορα τον στρατό να επανακτήσει το Βερολίνο και το Δεκέμβριο διέλυσε τη συνέλευση.

[3]Η εξέγερση στο Βερολίνο τον Μάρτιο του 1848 σήμανε ουσιαστικά την αρχή της λεγόμενης «επανάστασης του Μαρτίου» στην Πρωσία, η οποία υπήρξε ταυτόχρονα η αφορμή να εκδηλωθούν εμφανώς πλέον τα ενωτικά σχέδια του βασιλιά Φρειδερίκου Δ΄ της Πρωσίας.  Μέχρι τη στιγμή εκείνη, αναγνωρίζοντας το «ιστορικό» δικαίωμα του βασιλιά της Αυστρίας Φερδινάνδου στον αυτοκρατορικό θρόνο ενός ανανεωμένου Γερμανικού Reich, ο Φρειδερίκος Δ΄ είχε περιορίσει τις φιλοδοξίες του. Ωστόσο, θεωρώντας ότι η Αυστρία είχε αποδυναμωθεί λόγω των γεγονότων, αποφάσισε να προβάλει την αξίωση της Πρωσίας να ελέγξει το κίνημα της Γερμανικής ενοποίησης, εκτονώνοντας ταυτόχρονα το επαναστατικό κίνημα μέσω της εφαρμογής προσεκτικών μεταρρυθμίσεων. Είναι χαρακτηριστική η διακήρυξη του βασιλιά, καθώς σύμφωνα με αυτή, η Γερμανία έπρεπε να μετατραπεί από συνομοσπονδία κρατών σε ομοσπονδιακό κράτος, με σώμα αντιπρόσωπων, σύνταγμα και κοινή στρατιωτική οργάνωση, υπό την ηγεσία ενός ομοσπονδιακού ηγεμόνα: «γενικό δικαίωμα της Γερμανικής εθνικότητας και απόλυτη ελευθερία κινήσεων μέσα σε όλον τον κορμό της γερμανικής γενέτειρας». Μία από τις βασικές έτσι υποσχέσεις του βασιλιά στο επαναστατημένο πλήθος ήταν ότι θα παραχωρούσε Σύνταγμα.

Ωστόσο, παρέμεινε αφοσιωμένος στην ενοποίηση για ένα διάστημα, και έτσι το Κοινοβούλιο της Φρανκφούρτης [4] του προσέφερε το στέμμα της Γερμανίας στις 3 Απριλίου 1849, το οποίο όμως αρνήθηκε (μερικά χρόνια αργότερα, ο διάδοχός του, Wilhelm I, έγινε ο πρώτος Γερμανός αυτοκράτορας (Kaiser). Η άρνηση του Βασιλιά βασίστηκε στην Ρομαντική του φιλοδοξία να αποκαταστήσει τη μεσαιωνική Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που περιλαμβάνει μικρότερες, ημι-κυρίαρχες μοναρχίες υπό την περιορισμένη εξουσία ενός αυτοκράτορα των Αψβούργων. Επομένως, ο Φρειδερίκος Δ΄ θα δεχόταν το αυτοκρατορικό στέμμα μόνο μετά την εκλογή του από τους Γερμανούς πρίγκιπες, σύμφωνα με τα αρχαία έθιμα της πρώην αυτοκρατορίας. Εξέφρασε αυτό το συναίσθημα σε μια επιστολή προς την αδερφή του, την αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Feodorovna της Ρωσίας, στην οποία είπε ότι το κοινοβούλιο της Φρανκφούρτης είχε παραβλέψει ότι "για να δώσετε, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να έχετε στην κατοχή σας κάτι που μπορεί να δοθεί." Στα μάτια του βασιλιά, μόνο ένα ανασυσταθέν κολλέγιο εκλεκτόρων [5] θα μπορούσε να κατέχει τέτοια εξουσία.

[4]Το Κοινοβούλιο της Φρανκφούρτης συνεδρίαζε από τις 18 Μαΐου 1848 ως τις 31 Μαΐου 1849 στην εκκλησία του Αγίου Παύλου στην Φρανκφούρτη. Ήταν η πρώτη βουλή που εκλέχθηκε με ελεύθερες εκλογές για ολόκληρη την τότε Γερμανία. Ήταν επίτευγμα της Γερμανικής επανάστασης στην Γερμανική Ομοσπονδία. Το Κοινοβούλιο πρότεινε επίσης μια συνταγματική μοναρχία με επικεφαλής έναν κληρονομικό αυτοκράτορα. Ο Πρώσος βασιλιάς Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ΄ αρνήθηκε να δεχθεί το αξίωμα του αυτοκράτορα, όταν προσφέρθηκε να τον με το σκεπτικό ότι ένα τέτοιο σύνταγμα και μια τέτοια προσφορά ήταν η περικοπή των δικαιωμάτων των αρχόντων των επιμέρους γερμανικών κρατών. Κατά τον 20ο αιώνα, ωστόσο, σημαντικά στοιχεία του συντάγματος της Φραγκφούρτης έγιναν μοντέλα για το Σύνταγμα της Βαϊμάρης του 1919 και του Συντάγματος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας του 1949.

[5]Οι εκλέκτορες αποτελούσαν ένα σώμα που εξέλεγε τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (δηλ. τους Αψβούργους).

Οι πραγματικές αιτίες όμως ήταν πως ο Φρειδερίκος δεν δέχτηκε τελικά είναι υπόλογος στους φιλελεύθερους αστούς που κυριαρχούσαν στο Κοινοβούλιο της Φρανκφούρτης. Εάν γινόταν αυτοκράτορας, θα ήταν με τους δικούς του όρους και στηριζόμενος στις δικές του στρατιωτικές δυνάμεις. Επιπλέον, ο Φρειδερίκος δεν ήθελε να διακινδυνεύσει το ενδεχόμενο εμπλοκής σε πόλεμο με την Αυστρία. Τα άλλα μεγάλα γερμανικά κράτη απέσυραν με τη σειρά τους την υποστήριξη τους στη Φρανκφούρτη, με αποτέλεσμα η Αυστρία να κερδίσει, παροδικά έστω, τη μάχη της ηγεμονίας του χώρου. Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι μετά την κατάπνιξη της Ουγγρικής επανάστασης με τη συνδρομή της Ρωσίας, που είχε προς στιγμήν αποδυναμώσει τους Αψβούργους, η Αυστρία επανάκαμψε στη διπλωματική σκηνή με ανανεωμένες τις δυνάμεις της.

Το 1850 η Πρωσία, θεωρώντας ότι η Γερμανική Συνομοσπονδία είχε οριστικά διαλυθεί, επιχείρησε να προωθήσει τα ενωτικά της σχέδια: ο βασιλιάς της Πρωσίας, συγκάλεσε μια νέα ομόσπονδη Βουλή στην Ερφούρτη και πρότεινε νέο ομόσπονδο Σύνταγμα. Στην πρόσκληση ανταποκρίθηκαν 28 κρατίδια. Επιθυμία, ωστόσο, της Αυστρίας ήταν η διατήρηση του status quo στην περιοχή, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί μετά το συνέδριο της Βιέννης, και η διατήρηση της θέσης της μέσα στη Γερμανική Συνομοσπονδία. Έτσι, αντίδρασή της ήταν άμεση και βίαιη, απαιτώντας υπό την απειλή των όπλων από την Πρωσία να ανακαλέσει την πρότασή της και να αποκατασταθεί η παλιά Συνομοσπονδία υπό Αυστριακή Προεδρία. Οι δύο δυνάμεις ανέβαλαν την πολεμική τους σύγκρουση, προς το παρόν, με την υποχώρηση της Πρωσίας και την συνθήκη του Olmütz, τον Νοέμβριο του 1850, γνωστή επίσης ως συνθήκη «της ταπείνωσης του Olmütz [6]». Η επιλογή από την Πρωσία της ταπεινωτικής υποχώρησης είχε να κάνει με το ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμος ο οίκος των Hohenzollern να παραταχθεί στρατιωτικά στην Αυτοκρατορία των Αψβούργων. Η Γερμανική Συνομοσπονδία παρέμεινε η κοινή κυβέρνηση της Γερμανικής Ευρώπης.

[[6] Η συνθήκη του Olmütz ήταν μια συνθήκη μεταξύ της Πρωσίας και της Αυστρίας, με ημερομηνία 29 Νοεμβρίου 1850, με την οποία η Πρωσία εγκατέλειψε την Ένωση της Ερφούρτης και αποδέχθηκε την αναβίωση της Γερμανικής Συνομοσπονδίας υπό Αυστριακή ηγεσία.
Η συνθήκη ήταν το αποτέλεσμα μιας διάσκεψης που πραγματοποιήθηκε στο Olmütz στο Αυστριακό Μαργραβιάτο της Μοραβίας (Μαργράβος =Γερμανικός τίτλος ευγενείας που αντιστοιχεί στον τίτλο του μαρκησίου) - τώρα ονομάζεται Olomouc και ανήκει στην Τσεχία. Είναι επίσης γνωστή ως «ταπείνωση του Olmütz», καθώς η συνθήκη θεωρήθηκε από πολλούς ως συνθηκολόγηση των Πρώσων στους Αυστριακούς.
Ο λόγος για την υπογραφή της συνθήκης ήταν μια σύγκρουση μεταξύ της Πρωσίας και της Αυστρίας σχετικά με την ηγεσία της Γερμανικής Συνομοσπονδίας. Η συνομοσπονδία, στην οποία κυριαρχούσε η Αυστρία, είχε διαλυθεί στις επαναστάσεις του 1848, διάδοχος της οποίας ήταν εν μέρει η Συνέλευση της Φρανκφούρτης. Μετά την αποτυχία της Συνέλευσης της Φρανκφούρτης, η Πρωσία, στις αρχές του 1850, ανέλαβε την πρωτοβουλία της Ένωσης της Ερφούρτης, μιας ομοσπονδίας των περισσότερων γερμανικών κρατών υπό την ηγεσία της Πρωσίας.
Μια σύγκρουση μεταξύ του εκλέκτορα της Έσσης και των υπηκόων του ήταν η αιτία για τους Αυστριακούς να εισβάλλουν, μαζί με συμμάχους τους, στο Εκλεκτοράτο της Έσσης. Στις 8 Νοεμβρίου 1850, ο Πρωσικός στρατός είχε φτάσει σχεδόν σε πόλεμο με τη Βαυαρία, σύμμαχο της Αυστρίας.
Στη συνέχεια όμως, η Πρωσία αποφάσισε να υποχωρήσει, εν μέρει επειδή ο Τσάρος Νικόλαος Α΄ της Ρωσίας είχε επιλέξει την πλευρά της Αυστρίας. Η Πρωσία εγκατέλειψε το αίτημά της για την ηγεσία των Γερμανικών κρατών. Ταυτόχρονα, η Γερμανική Συνομοσπονδία αποκαταστάθηκε. Η Πρωσία υποτάχτηκε στην Αυστριακή ηγεσία της συνομοσπονδίας, συμφώνησε σε γενική αποστρατεία και παραιτήθηκε από μελλοντική αναβίωση της Ένωσης της Ερφούρτης.]

Στο εσωτερικό του τώρα, ο Φρειδερίκος Δ΄ αντί να επιστρέψει στο παλιό γραφειοκρατικό καθεστώς μετά την διάλυση της Πρωσικής Εθνοσυνέλευσης, έφτιαξε ένα νέο σύνταγμα που όριζε ένα κοινοβούλιο της Πρωσίας με δύο σώματα, μία αριστοκρατική άνω βουλή και μία εκλεγμένη κάτω βουλή με πολλούς όμως, περιορισμούς που στην ουσία κατέλυαν την πραγματική καθολική ψηφοφορία. Το σύνταγμα έδινε επίσης στον βασιλιά την εξουσία διορισμού όλων των υπουργών, επανάφερε τις επαρχιακές δίαιτες, και εγγυήθηκε ότι η δημόσια διοίκηση και ο στρατός παρέμειναν σταθερά υπό τον έλεγχο του βασιλιά. Αυτό ήταν ένα πιο φιλελεύθερο σύστημα από ό, τι υπήρχε στην Πρωσία πριν από το 1848, αλλά ήταν ακόμα ένα συντηρητικό σύστημα διακυβέρνησης στο οποίο ο μονάρχης, η αριστοκρατία και ο στρατός διατήρησαν το μεγαλύτερο μέρος της εξουσίας. Αυτό το σύνταγμα παρέμεινε σε ισχύ μέχρι τη διάλυση του πρωσικού βασιλείου το 1918.

Μετά τις επαναστάσεις του 1848, ο ολοένα και πιο απομονωμένος βασιλιάς απομακρύνονταν από το κοινό, περιτριγυρισμένος από συμβούλους που κήρυξαν απόλυτη ορθοδοξία και συντηρητισμό σε θρησκευτικά και πολιτικά θέματα. Μια σειρά από εγκεφαλικά επεισόδια από το 1857 και μετά άφησε τον βασιλιά μερικώς παράλυτο και σε μεγάλο βαθμό ψυχικά ανίκανο, και ο αδελφός William ορίστηκε ως αντιβασιλέας μετά τις 7 Οκτωβρίου 1858. Στις 24 Νοεμβρίου 1859, ο βασιλιάς υπέστη ένα εγκεφαλικό επεισόδιο που τον άφησε παράλυτο στην αριστερή πλευρά και δεν μπόρεσε έκτοτε να μιλήσει. Ήταν πάνω σε μια αναπηρική καρέκλα από τότε. Στις 4 Νοεμβρίου 1860, έχασε τα λογικά του μετά από ένα άλλο εγκεφαλικό επεισόδιο. Ένα ακόμη χτύπημα είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο του βασιλιά στο παλάτι Sanssouci στις 2 Ιανουαρίου 1861, οπότε ο αντιβασιλέας ανέβηκε στο θρόνο ως William I της Πρωσίας.

Σύμφωνα με την εντολή που είχε δώσει από το 1854, οι σαρκοφάγοι του  Φρέντερικ Γουίλιαμ IV και της συζύγου του τοποθετήθηκαν στην κρύπτη κάτω από την Εκκλησία της Ειρήνης στο πάρκο Sanssouci, στο Πότσνταμ, ενώ η καρδιά του αφαιρέθηκε από το σώμα του και θάφτηκε μαζί με τους γονείς του στο παλάτι του Σαρλότεμπουργκ.

Περιμένω τυχόν παρατηρήσεις, ερωτήσεις, απορίες, συμπλήρωση ή σχόλια.

[Εν-αντι]

Εχουμε ελειψεις απτο σχολειο για μερικα πραγματα που συνεβησαν εκεινη την περιοδο στην ευρωπη..Και δεν μιλαω για τα παρτυ των βασιλεων η τις ιντριγκες της διαδοχης(αυτα ειναι για σαπουνοπερες)μιλαω απο το πως ενωθηκε η γερμανια πως εμεινε απεξω η αυστρια τοτε και το πιο βασικο πως τοτε ο εφηβος πια καπιταλισμος αναλαμβανε τα ηνια της εξουσιας σιγα σιγα γιατι ηταν απλα μια φυσικη εξεληξη τοτε της ανθρωποτητας..
Οι θυραιοι στα νομισματα οταν εχουν λεπτομερια ειναι εργο τεχνης και ηταν φυσικο να παρουσιαστει απτον Στελιο με μαεστρια οπως κανει εδω και καιρο τωρα στα ταληρα...κολλαει ευκολα το μικροβιο

[dsp]

Εχουμε ελειψεις απτο σχολειο για μερικα πραγματα που συνεβησαν εκεινη την περιοδο στην ευρωπη..

αυτο... ξαναγραψτο

[gemuncey23]

Εχουμε ελειψεις απτο σχολειο για μερικα πραγματα που συνεβησαν εκεινη την περιοδο στην ευρωπη..Και δεν μιλαω για τα παρτυ των βασιλεων η τις ιντριγκες της διαδοχης(αυτα ειναι για σαπουνοπερες)μιλαω απο το πως ενωθηκε η γερμανια πως εμεινε απεξω η αυστρια τοτε και το πιο βασικο πως τοτε ο εφηβος πια καπιταλισμος αναλαμβανε τα ηνια της εξουσιας σιγα σιγα γιατι ηταν απλα μια φυσικη εξεληξη τοτε της ανθρωποτητας..
Οι θυραιοι στα νομισματα οταν εχουν λεπτομερια ειναι εργο τεχνης και ηταν φυσικο να παρουσιαστει απτον Στελιο με μαεστρια οπως κανει εδω και καιρο τωρα στα ταληρα...κολλαει ευκολα το μικροβιο

Μάλλον, παρά φύσιν εξέλιξη, θα θέλατε να πείτε..

[Εν-αντι]

Εχουμε ελειψεις απτο σχολειο για μερικα πραγματα που συνεβησαν εκεινη την περιοδο στην ευρωπη..Και δεν μιλαω για τα παρτυ των βασιλεων η τις ιντριγκες της διαδοχης(αυτα ειναι για σαπουνοπερες)μιλαω απο το πως ενωθηκε η γερμανια πως εμεινε απεξω η αυστρια τοτε και το πιο βασικο πως τοτε ο εφηβος πια καπιταλισμος αναλαμβανε τα ηνια της εξουσιας σιγα σιγα γιατι ηταν απλα μια φυσικη εξεληξη τοτε της ανθρωποτητας..
Οι θυραιοι στα νομισματα οταν εχουν λεπτομερια ειναι εργο τεχνης και ηταν φυσικο να παρουσιαστει απτον Στελιο με μαεστρια οπως κανει εδω και καιρο τωρα στα ταληρα...κολλαει ευκολα το μικροβιο

Μάλλον, παρά φύσιν εξέλιξη, θα θέλατε να πείτε..

οχι δεν ηταν παρα φυσιν τοτε ο αναλφαβητισμος  ηταν -δε θαταν στο 90%..? ενω σημερα 1 δις στα 7δις
τοτε δουλευες ηλιο με ηλιο για ενα ξεροκομματο ,μια καλυβα και εδεινες και την πρωτη νυχτα γαμου την γυναικα σου ενω σημερα δεν δινεις την γυναικα σου...και εχεις ζεας ξεροκοματο..τελος παντων ειναι καλυτερα απτο μεσαιωνα αρα ηταν εξεληξη..Για τωρα, οχι τον θεωρω οπισθοδρομικο για την ανθρωποτητα...
υγ...δεν απανταω αλλο εδω γιαυτο το θεμα..

[cat]

Αλλη μια εξαιρετικη παρουσιαση Στελιο. Βρε Μπαμπη μπραβο που εδωσες την παρουσιαση στον Στελιο.
Με εβαλες σε σκεψεις. Μηπως να τον βαλω να μου παρουσιαζει τα γατια?

[Εν-αντι]

οπως και στα αιλουροειδη ετσι και στα ταληρα ειναι δικο σας  οικοδομημα και οι υπολοιποι βαζουμε κανα ακροκεραμο ....απλα εγω περιμενω κανα ψηλο οροφο δλδ κανα ταληρο με πολλα σπαθια.... 

[thaler]

Ευχαριστώ Δημήτρη και Μπάμπη.

Με εβαλες σε σκεψεις. Μηπως να τον βαλω να μου παρουσιαζει τα γατια?   

Πρόσεχε Δημήτρη! Προβλέπω αναταραχή στην αγέλη. Θα τσακώνονται πιο να πρωτοπαρουσιαστεί. 

[thaler]

Φίλοι μου συλλέκτες σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα εξαίρετο τάληρο της συλλογής μου. Πρόκειται για μία piastra του Δουκάτου της Τοσκάνης υπό τον Δούκα Cosimo III, του μακροβιότερου Δούκα της δυναστείας. Νομίσματα με αυτή τη σκηνή της βάπτισης του Χριστού άρχισαν πρώτη φορά να κόβονται στην Τοσκάνη επί Δούκα Αλέξανδρου των Μεδίκων (1533-1536). Ας δούμε όμως πρώτα τα χαρακτηριστικά του νομίσματος:

Κράτος: Δουκάτο της Τοσκάνης
Νόμισμα: 1 Piastra
Χρονολογία: 1677
Βάρος: 30,97 gr.
Διάμετρος: 44.5 mm
Βιβλιογραφία: CNI 36. Rav. Mor. 2. Di Giulio 116. MIR 326/4.
Ασήμι: 0.900
Χρονιές κοπής: 1675-1679
Τιράζ: Δεν αναφέρεται
Νομισματοκοπείο: Φλωρεντία
Προσανατολισμός:  ↑↓

Εμπρός:
Προτομή του Δούκα Cosimo III να κοιτάζει δεξιά, με την ημερομηνία κάτω και την επιγραφή:
COSMVS . III . D[EI]. G[RATIA]. MAG[NUS]. DVX . ETRVRIAE . IV = Cosimo III Ελέω Θεού Μέγας Δούκας της Ετρουρίας (Αρχαίο όνομα της Τοσκάνης)

Πίσω:
Αναπαράσταση της σκηνής του βαπτίσματος του Χριστού από τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή στον Ιορδάνη ποταμό. Επάνω από το Χριστό, το Άγιο Πνεύμα με μορφή περιστεριού. Γύρω υπάρχει η φράση: FILIVS MEVS – DILECTVS = Ο υιός μου ο αγαπητός

Το τάληρο αυτό είναι εντυπωσιακό λόγω του μεγάλου μεγέθους του – γεμίζει την παλάμη του χεριού - και προέρχεται από μια περιοχή της Ιταλίας, την Τοσκάνη, η οποία διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο όχι μόνο στα Ιταλικά πράγματα, αλλά και στην Ευρωπαϊκή σκηνή γενικότερα. Κύριος φορέας εξουσίας για πολλούς αιώνες ήταν η οικογένεια των Μεδίκων που, με τη βοήθεια της ομώνυμης τράπεζας διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο σε πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής. 

Ας δούμε όμως πρώτα τη νομισματική ιστορία της Φλωρεντίας και της Τοσκάνης.

Από το  1189 έως το 1532 η νομισματοκοπεία της Φλωρεντίας ήταν αυτόνομη. Το μοναδικό νόμισμα ήταν το denaro μέχρι τον 13ο αιώνα, όταν προστέθηκε ένα μεγαλύτερο ασημένιο, το grosso Περίπου την ίδια εποχή (1252), η Φλωρεντία άρχισε να κόβει χρυσά νομίσματα (είχαν να κοπούν χρυσά νομίσματα στη Δυτική Ευρώπη από το τέλος του 8ου αιώνα), το florin ή το fiorino d'oro. Η οικονομική και εμπορική σημασία της Φλωρεντίας στην Ευρώπη, της εξασφάλισε τη γενική αποδοχή του νέου χρυσού νομίσματος, το οποίο μιμήθηκαν περίπου 80 νομισματοκοπεία. Τα νομίσματα αυτά του florin, grosso και denaro, συνεχίστηκαν να κόβονται από τους Μεδίκους.

Ο δούκας της Τοσκάνης, η οποία περιελάμβανε τη Φλωρεντία, ο Alessandro de 'Medici, εισήγαγε ένα ασημένιο νόμισμα ακόμα μεγαλύτερο από το grosso, που ονομάζονταν testone, επειδή έφερε ένα πορτρέτο του δούκα. Αυτό το νόμισμα λέγεται ότι χαράχτηκε από τον Benvenuto Cellini[1]. Το ασημένιο scudo εισήχθη επί βασιλείας του Cosimo I των Μεδίκων το 1570, και έγινε γνωστό ως francescone επί βασιλείας του Francis II (1737-1765). Το πρώτο νομισματοκοπείο της Τοσκάνης ήταν αυτό της Πίζα. Αργότερα ιδρύθηκε και το νομισματοκοπείο της Φλωρεντίας που, σταδιακά έγινε και το κυριότερο.

Το νομισματοκοπείο λειτούργησε ως μονοπώλιο τόσο σε κοπές νομισμάτων όσο και στην απόσυρση από την κυκλοφορία ξένων νομισμάτων. Πρωταρχικός σκοπός του ήταν να αποφέρει κέρδος στον εκάστοτε Δούκα, που θεωρούνταν ως ο ιδιοκτήτης του νομισματοκοπείου, ο οποίος λάμβανε μεταξύ των 2/3 και των 3/4 του κέρδους, με το υπόλοιπο να πηγαίνει στον διευθυντή.

Προσέξτε τώρα πώς χρησιμοποιούσε το μονοπώλιο που είχε για να κερδίζει αθέμιτα: Πλήρωναν τους προμηθευτές μετάλλου του νομισματοκοπείου με ένα ποσό χαμηλότερο από την αξία που αποκτούσε το μέταλλο όταν γίνονταν νόμισμα. Επίσης, το μονοπώλιο επέτρεπε στο νομισματοκοπείο να αγοράζει τα ξένα νομίσματα που οι άνθρωποι αναγκάζονταν να πουλήσουν επειδή απαγορεύονταν να τα χρησιμοποιούν στην επικράτεια της Τοσκάνης, σε χαμηλότερη τιμή από αυτή που άξιζαν. Στη συνέχεια, αντί να τα λειώνουν για να κόψουν νέα νομίσματα, τα πουλούσαν σε εμπόρους με την προϋπόθεση ότι θα τα διοχέτευαν εκτός της Τοσκάνης.

Αυτή η πρακτική δεν ήταν μόνο ανορθόδοξη, αλλά μάλλον ήταν και παράνομη, αλλά οι Μεγάλοι Δούκες της Τοσκάνης εκείνη την εποχή επειδή κέρδιζαν έκαναν τα στραβά μάτια.

Πάμε τώρα να δούμε ποιος είναι ο ηγεμόνας που απεικονίζεται στο νόμισμα. Ο Cosimo III των Μεδίκων (1642-1723) ήταν ο προτελευταίος Μεγάλος Δούκας της Τοσκάνης. Βασίλεψε από το 1670 έως το 1723. Η 53χρονη βασιλεία του Cosimo, η μεγαλύτερη στην ιστορία της Τοσκάνης, χαρακτηρίστηκε από μια σειρά υπερ-αντιδραστικών νόμων που αφορούσαν την πορνεία και απαγόρευαν σημαντικούς τοπικούς εορτασμούς. Κατά τη βασιλεία του επιδεινώθηκε η οικονομική κατάσταση της Τοσκάνης σε πρωτόγνωρα χαμηλά επίπεδα. Τον διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γιος του, Gian Gastone.

Παντρεύτηκε τη Marguerite Louise της Ορλεάνης, ξαδέρφη του Γάλλου βασιλιά Louis XIV. Ήταν ένας γάμος γεμάτος δοκιμασίες. Η Marguerite Louise εγκατέλειψε τελικά την Τοσκάνη για τη Μονή της Μονμάρτρης. Μαζί, είχαν 3 παιδιά: τον Ferdinando, την Anna Maria Luisa, και τον Gian Gastone, τον τελευταίο Μέδικο κυβερνήτη της Τοσκάνης (καθώς δεν άφησε διάδοχο).

Αργότερα, ο Cosimo προσπάθησε να αναγνωριστεί η Άννα Μαρία Λουίζα ως η μοναδική κληρονόμος της Τοσκάνης, αλλά ο Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Κάρολος VI, δεν το επέτρεψε, καθώς η Φλωρεντία ήταν νομικά αυτοκρατορικό φέουδο και έτσι μόνο αυτός μπορούσε να αλλάξει τους νόμους διαδοχής της Τοσκάνης. Έτσι, το 1737, μετά το θάνατο του μεγαλύτερου γιου του ο οποίος δεν άφησε απόγονους, η Τοσκάνη πέρασε στον Οίκο της Λωρραίνης.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, στο σημείο αυτό, να δούμε την εξέλιξη αυτής της οικογένειας.
Οι Μέδικοι ήταν μια πολύ πλούσια οικογένεια της Φλωρεντίας, που από το 15ο ως τον 18ο αιώνα κυριάρχησε στην οικονομική, πολιτική αλλά και καλλιτεχνική ζωή της πόλης, παίζοντας έτσι ένα καθοριστικό ρόλο στην Ιταλική και Ευρωπαϊκή ιστορία.

Η επικράτησή τους ξεκίνησε με τον Cosimo τον Πρεσβύτερο (1389-1464), τον πλουσιότερο άνθρωπο της πόλης, που πέτυχε να εξορίσει τους αντιπάλους του.

Από το 1469 ως το 1492, κεφαλή της οικογένειας ήταν ο Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής (1449-1492), τραπεζίτης, πολιτικός, ποιητής και μαικήνας πολλών καλλιτεχνών (όπως ο Μιχαήλ Άγγελος) και επιστημόνων. Το 1494, οι Μέδικοι διώχθηκαν από την Φλωρεντία ύστερα από εξέγερση που προκλήθηκε εξαιτίας της διαφθοράς και τα φλογερά κηρύγματα του Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα. Το 1512 ωστόσο επέστρεψαν στην πόλη, ενώ ο Τζοβάνι ντι Λορέντσο ντε'Μέντιτσι έγινε πάπας με το όνομα Λέων Ι΄ το 1513. Τα μέλη της οικογένειας κυβέρνησαν τελικά τη χώρα ως μεγάλοι δούκες της Τοσκάνης. Αξιοσημείωτο μέλος της οικογένειας ήταν και η Αικατερίνη των Μεδίκων (1519-1589), η οποία στέφθηκε βασίλισσα της Γαλλίας (1547 - 1559) μετά τον γάμο της με τον βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκο Β΄. Επίσης η Μαρία των Μεδίκων σύζυγος του Ερρίκου Δ΄ της Γαλλίας.

Η οικογένεια των Μεδίκων εμπορεύονταν μαλλί, μετάξι και άλλα είδη πολυτελείας από την Ασία. Μονοπώλησε το εμπόριο στυπτηρίας [2], πολύτιμων μετάλλων που απαιτούνταν για την πληρωμή μπαχαρικών, πορσελάνης και μεταξιού και άλλων εξωτικών αγαθών από την Ινδία, την Ινδονησία και άλλες περιοχές της  Άπω Ανατολής.

Οι Μέδικοι επωφελήθηκαν επιπλέον από την ανακάλυψη τεράστιων κοιτασμάτων στυπτηρίας στην πόλη Τόλφα το 1461. Η στυπτηρία ήταν απαραίτητη για τη βαφή ορισμένων υφασμάτων και χρησιμοποιήθηκε εκτενώς στη Φλωρεντία, όπου η κλωστοϋφαντουργία ήταν η κύρια βιομηχανία της. Πριν από τους Μεδίκους, οι Οθωμανοί ήταν οι μόνοι εξαγωγείς στυπτηρίας, με αποτέλεσμα η Ευρώπη να αγοράζει από αυτούς τεράστιες ποσότητες, μέχρι την ανακάλυψη στην Τόλφα. Ο Πάπας Πίος Β΄ (1458-1464) χορήγησε στην οικογένεια των Μεδίκων το μονοπώλιο της εξόρυξης εκεί, καθιστώντας τους ως τους κύριους πρωτογενείς παραγωγούς στυπτηρίας στην Ευρώπη.

Ο τομέας όμως στον οποίο διέπρεψαν οι Μέδικοι, ήταν αυτός της τραπεζικής. Η εξέλιξη αυτή έχει ως εξής:

Μετά το τέλος των Σταυροφοριών, και την πτώση του τραπεζικού δικτύου των Ναϊτών Ιπποτών, αναδείχτηκαν οι Ιταλοί τραπεζίτες από τις ανεξάρτητες πόλεις-κράτη της Ιταλίας. Αυτοί, σε αντίθεση με τους Ναΐτες, δεν περιορίζονταν από το αυστηρό τους Χριστιανικό δόγμα, και μπορούσαν να συναλλάσσονται και με τους Μουσουλμάνους.

Ενδεχομένως μετά το τέλος των Σταυροφοριών να υπήρχε ανάγκη από ένα τραπεζικό δίκτυο που δεν θα περιοριζόταν από κάποιο θρησκευτικό δόγμα, ώστε να προαχθούν οι εμπορικές σχέσεις Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Τουλάχιστον αυτό συνέφερε τους Ιταλούς, αφού αυτοί και οι Μουσουλμάνοι ευνοήθηκαν από το εμπόριο του Ισλάμ και του Χριστιανικού κόσμου στην Μεσόγειο, μέχρι οι δυτικοευρωπαίοι να τους σπάσουν το μονοπώλιο κάνοντας τον γύρο της Αφρικής και διασχίζοντας τον Ατλαντικό το 1500 μ.Χ.

Μία ακόμη μεγάλη διαφορά των Ιταλών τραπεζιτών με τους Ναΐτες ήταν ότι σε αντίθεση με τους Ναΐτες αυτοί δεν είχαν στρατιωτικό σκέλος, και δεν αποτελούσαν απειλή είτε για την εκκλησία είτε για κάποια μοναρχία της εποχής. Αντιθέτως ήταν οι ανεξάρτητες πόλεις κράτη της Ιταλίας που πάλευαν για να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους, προσπαθώντας να ισορροπήσουν ανάμεσα σε πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις, πχ Πάπας, Γαλλία, Αγγλία, Αυστρία, Ισλάμ κλπ.

Αρχικά οι Ιταλοί τραπεζίτες δεν επιτρεπόταν να δίνουν δάνεια. Για τους χριστιανούς εκείνης της περιόδου, το να δανείζει κανείς χρήματα με τόκο θεωρούνταν αμαρτία, ανηθικότητα. Προφανώς, ως τραπεζίτες μπορούσαν να βγάλουν πολλά λεφτά, κι έτσι αυτό που έκαναν οι χριστιανοί τραπεζίτες για να εξιλεωθούν για τον πλούτο τους ήταν αγαθοεργίες. Παράγγελναν έργα τέχνης θρησκευτικού περιεχομένου για εκκλησίες, γίνονταν πάτρωνες, έχτιζαν οικογενειακά παρεκκλήσια και, παρεμπιπτόντως, αυτό βοηθούσε να βελτιώσουν τη φήμη της οικογένειας, μια και τα παρεκκλήσια έφεραν το όνομά της.

 Ο τόκος λοιπόν ήταν βαρύτατη αμαρτία, αλλά επειδή είναι απαραίτητος για την λειτουργία των τραπεζών και του εμπορίου γενικότερα, οι Χριστιανοί επέτρεπαν μόνο στους Εβραίους να δίνουν δάνεια, αφού έτσι κι αλλιώς ως Εβραίοι ήταν καταδικασμένοι να πάνε στην κόλαση.

Ταυτόχρονα οι Χριστιανοί δεν επέτρεπαν στους Εβραίους να έχουν γη, που σήμαινε ότι σε μία φεουδαρχική ακόμη Ευρώπη δεν μπορούσαν να αποκτήσουν πολιτική και κυρίως στρατιωτική δύναμη, και ήταν απλά μεσάζοντες ανάμεσα στις μεγάλες Χριστιανικές και Μουσουλμανικές δυνάμεις της εποχής.

[thaler]

...Συνέχεια

Ποιο κόλπο λοιπόν επινόησαν οι Χριστιανοί τραπεζίτες; Ανακάλυψαν τα Bills of Exchange για να ξεπεράσουν αυτόν τον περιορισμό της Χριστιανικής Εκκλησίας για τους τόκους. Με τα Bills of Exchange ένας έμπορος έδινε ένα νόμισμα, λάμβανε ένα Bill of Exchange από την τράπεζα, και λάμβανε το ποσό σε ένα άλλο νόμισμα, συνήθως σε κάποια άλλη πόλη όπου χρειαζόταν να κάνει κάποια συναλλαγή.

Το ποσό που λάμβανε όμως στο άλλο νόμισμα ο έμπορος ήταν μικρότερο κατά το ποσό των εξόδων που χρέωναν οι Ιταλοί τραπεζίτες, το ποσό δηλαδή των τόκων. Ωστόσο το Bill of Exchange είχε τον χαρακτήρα μίας συνηθισμένης εμπορικής συναλλαγής, και όχι τον χαρακτήρα του δανείου, ώστε να αποφεύγει τον περιορισμό της εκκλησίας.

Το μεγάλο πλεονέκτημα του Bill of Exchange ήταν ότι οι έμποροι μπορούσαν να το μεταφέρουν στα ταξίδια τους στην Ευρώπη, και σε περίπτωση που έπεφταν θύμα ληστείας το Bill of Exchange δεν μπορούσε να εξαργυρωθεί από τους ληστές. Ο τόκος που εμμέσως έφεραν αυτά τα Bill of Exchange ήταν περίπου 10% ετησίως, ένα κόστος πολύ χαμηλότερο από την μίσθωση ή πληρωμή οπλισμένων μονάδων συνοδείας, όπως πχ συνέβαινε την εποχή των Ναϊτών.

Οι τραπεζίτες και οι έμποροι της Φλωρεντίας ήταν από αυτούς που πρωταγωνίστησαν σε αυτήν την τραπεζική επανάσταση. Ωστόσο στήριξαν τον Άγγλο Βασιλιά Edward III στην αρχή του Εκατονταετή Πολέμου ανάμεσα στην Γαλλία και την Αγγλία (1337-1453), αφού οι Γάλλοι αποτελούσαν για αυτούς την μεγάλη απειλή και όχι οι Άγγλοι. Όταν ο Άγγλος Βασιλιάς χρεοκόπησε το 1343 μ.Χ. , χρεοκόπησε και η Φλωρεντία και βρέθηκε στο έλεος των Γάλλων.

Στην συνέχεια όμως η Φλωρεντία ανέκαμψε, και σε αυτήν την πόλη αναδείχτηκε η μεγαλύτερη τραπεζική οικογένεια της Ιταλίας οι Μέδικοι, οι οποίοι βρίσκονταν στο επίκεντρο της σύγκρουσης των Γάλλων, των Αυστριακών και του Πάπα.

Η Φλωρεντία θεωρείται η πόλη της Αναγέννησης, και οι Μέδικοι οι βασικοί χρηματοδότες της Αναγέννησης. Για παράδειγμα, χάρη στη χρηματοδότηση του Λαυρεντίου των Μεδίκων κατάφεραν ορισμένοι από τους πλέον περίφημους καλλιτέχνες της Αναγέννησης, όπως ο Μποτιτσέλι, ο Ντα Βίντσι και ο Μιχαήλ Άγγελος, να επικεντρωθούν αποκλειστικά στην τέχνη τους χωρίς να έχουν ανάγκη από δεύτερη δουλειά για να συμπληρώνουν το εισόδημά τους.

 Η πραγματική όμως αναγέννηση, αυτή που προηγήθηκε της αναγέννησης των τεχνών, ήταν η αναγέννηση των μαθηματικών και των τραπεζών, γιατί αυτή ήταν η ανάγκη της εποχής. Προσέξτε τώρα: οι Μέδικοι χρηματοδότησαν την εξάπλωση των μαθηματικών, ώστε τα μαθηματικά να διαδοθούν όσο περισσότερο γινόταν στην κοινωνία, γιατί τα μαθηματικά ήταν αναγκαία για να μπορούν να υπολογιστούν οι πολύπλοκες συναλλαγές σε ξένα νομίσματα, οι τόκοι κλπ. Η Αναγέννηση των Τραπεζών απαιτούσε την Αναγέννηση των Μαθηματικών.

Ταυτόχρονα οι Μέδικοι χρηματοδότησαν τις τέχνες, προκειμένου να πολεμήσουν την Καθολική Εκκλησία και τον Πάπα. Χρηματοδότησαν μορφές τέχνης που στο επίκεντρο είχε τον άνθρωπο και όχι τον Θεό, όπως συνέβαινε μέχρι εκείνη την εποχή στις τέχνες, οι οποίες ακολουθούσαν την γραμμή της Καθολικής Εκκλησίας. Ταυτόχρονα χρηματοδοτήθηκε πάρα πολύ η μελέτη της Αρχαίας Ελλάδας και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι οποίες ήταν “απαλλαγμένες” από κάθε ίχνος Χριστιανισμού.

Οι Μέδικοι λοιπόν βρίσκονταν στο επίκεντρο ενός, θα λέγαμε, «Power Game» ανάμεσα στην Γαλλία, την Αγγλία, την Αυστρία και τον Πάπα.

Παρόλο που οι Μέδικοι κατάφεραν τέσσερις φορές αρσενικά μέλη της οικογένειας τους να φτάσουν στον βαθμό του Πάπα (Pope Leo X, Pope Clement VII, Pope Pious IV, Pope Leo XI), και άλλες δύο φορές κατάφεραν θηλυκά μέλη της οικογένειας τους να παντρευτούν Γάλλους Βασιλιάδες, και παρά τις πολύ στενές σχέσεις που είχαν με τους Άγγλους, δεν κατάφεραν τελικά να σταθούν όρθιοι, αφού η Φλωρεντία είχε να αντιμετωπίσει αντιπάλους πολύ μεγαλύτερους από το μέγεθος της.

Στις 17 Νοεμβρίου του 1494 ο Γαλλικός Στρατός εισέβαλλε στην Φλωρεντία και έδιωξε τους Μέδικους, δημεύοντας όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία. Σαράντα χρόνια μετά η οικογένεια επανήλθε, και είχε και πάλι ρόλο στις εξελίξεις.

Ας δούμε όμως την πορεία της τράπεζας των Μεδίκων.

Η Τράπεζα, λοιπόν, των Μεδίκων της Φλωρεντίας ήταν το σημαντικότερο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα στην Ευρώπη τον 15ο αιώνα. Eπαναστατικοποίησε τη λογιστική αλλά και τον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κλάδο εφαρμόζοντας ένα σύστημα διπλών καταγραφών πιστώσεων και χρεώσεων, κάτι που αποτελεί μέχρι και σήμερα τη ραχοκοκαλιά του τραπεζικού τομέα.

 Ήταν η κύρια τράπεζα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, και είχε υποκαταστήματα στις μεγάλες πόλεις της Ιταλίας, καθώς και στο Λονδίνο, τη Λυών, τη Γενεύη, την Μπριζ και την Αβινιόν.

Αναλυτικότερα, μέλη της οικογένειας των Μεδίκων άρχισαν να ασχολούνται με τις τραπεζικές υπηρεσίες της Φλωρεντίας από τα τέλη του 14ου αιώνα.

Συγκεκριμένα, το 1393, ο Giovanni di Bicci των Μεδίκων πήρε την κυριότητα ενός τραπεζικού υποκαταστήματος της Ρώμης που ανήκε σε έναν από τους ξαδέλφους του από την Φλωρεντία.

Μετέφερε την έδρα της τράπεζάς του στη Φλωρεντία το 1397, την επίσημη ημερομηνία ίδρυσης της τράπεζας των Μεδίκων.

Εκείνη την εποχή, η Ρώμη ήταν η πηγή των κεφαλαίων, αλλά η Φλωρεντία προσέφερε περισσότερες επενδυτικές ευκαιρίες. Οι Μέδικοι δημιούργησαν ένα σύστημα υποκαταστημάτων, έτσι ώστε οποιοδήποτε από τα οποία θα μπορούσε να κηρυχθεί ανεξάρτητο, αναδιαρθρώνοντας το χαρτοφυλάκιό του. Τέτοιες ρυθμίσεις προστάτευαν τη μητρική τράπεζα από την πτώχευση μεμονωμένων υποκαταστημάτων που προκαλούνταν από τοπικές οικονομικές δυσκολίες.

Μέχρι το 1402, η τράπεζα των Μεδίκων είχε ανοίξει ένα υποκατάστημα στη Βενετία, η οποία ήταν επίσης μια σημαντική πόλη επενδυτικών ευκαιριών. Την ίδια χρονιά, η τράπεζα απασχολούσε συνολικά 17 άτομα στην έδρα της στη Φλωρεντία. Από αυτούς πέντε ήταν ταμίες.

Οι βιομηχανίες μαλλιού και υφασμάτων αποτέλεσαν το κύριο εξαγωγικό τμήμα της οικονομίας της Φλωρεντίας τον 14ο και 15ο αιώνα. Το 1402, η τράπεζα των Μεδίκων δανείστηκε 3.000 florins (σχεδόν το ένα τρίτο του αρχικού κεφαλαίου της) για να χρηματοδοτήσει μια οικογενειακή επιχείρηση των Μεδίκων για την παραγωγή μάλλινου υφάσματος. Το 1408, ξεκίνησε ένα δεύτερο και πιο επιτυχημένο κέντρο παραγωγής μάλλινου υφάσματος. Οι Μέδικοι διέσπειραν τον επιχειρηματικό κίνδυνο με το εμπόριο μεγάλου αριθμού προϊόντων που περιλάμβαναν μαλλί, ύφασμα, στυπτηρία, μπαχαρικά, ελαιόλαδο, μεταξωτά, κοσμήματα, ασημένια πλάκες και εσπεριδοειδή.

Το 1429, ο Giovanni de 'Medici πέθανε και η διαχείριση της τράπεζας πέρασε στα χέρια του μεγαλύτερου γιου του, Cosimo. Το 1435, η τράπεζα άνοιξε το πρώτο της υποκατάστημα πέρα από τις Άλπεις, στη Γενεύη. Οι Μέδικοι άνοιξαν ένα άλλο κέντρο παραγωγής μάλλινων υφασμάτων και το 1438 αγόρασαν μια επιχείρηση μεταξιού. Η τράπεζά τους άνοιξε ένα υποκατάστημα στη Μπριζ το 1439, υποκαταστήματα στο Λονδίνο και την Αβινιόν το 1446, και το υποκατάστημα του Μιλάνου το 1452. Το υποκατάστημα της Γενεύης μεταφέρθηκε στη Λυών το 1464.

Η τράπεζα των Μεδίκων οργανώθηκε ως εταιρία Συντροφίας (& Σία), με την οικογένεια των Μεδίκων ως τον μεγαλύτερο επενδυτή στη μητρική εταιρεία. Η μητρική εταιρεία ήταν ο μεγαλύτερος επενδυτής στις εταιρίες που ανήκαν τα υποκαταστήματά τους και λειτούργησε σαν μια σύγχρονη εταιρεία χαρτοφυλακίου. Υπό την ηγεσία του Cosimo, η τράπεζα έγινε ο μεγαλύτερος τραπεζικός οίκος της εποχής της χρησιμοποιώντας τα Bills of Exchange όπως είδαμε παραπάνω.

Το 1429, αυτά τα Bills of Exchange απαγορεύτηκαν στη Φλωρεντία, αλλά ο νόμος ανεστάλη προσωρινά ως το 1435, μόλις οι Μέδικοι έγιναν ο de facto, αν όχι νόμιμοι, ηγέτες της Φλωρεντίας.

Όταν ο Cosimo πέθανε το 1464, η τράπεζα είχε περάσει φτάσει αποκορύφωμά της.

Ένας ανάξιος γιος, ο Piero de 'Medici, ανέλαβε τη διαχείριση της τράπεζας. Σύμφωνα με τον Niccolò Machiavelli, άρχισε να ζητά δάνεια, τα οποία προκάλεσαν συρρίκνωση της πίστωσης και πολλές επιχειρηματικές αποτυχίες. Ο Piero πέθανε το 1469.

Ο γιος του Piero, Lorenzo de 'Medici, "ο Μεγαλοπρεπής", ήταν ένας σπουδαίος πολιτικός που είχε ανθρωπιστική εκπαίδευση και βοήθησε πολύ τις τέχνες και τα γράμματα (γι’ αυτό και το προσωνύμιο «Μεγαλοπρεπής») χωρίς επαγγελματική κατάρτιση ή εμπειρία. Άφησε τη διαχείριση της τράπεζας σε διευθυντές και η τράπεζα έχασε σταδιακά έδαφος. Επέβαλε τότε βαρύτερους φόρους στους κατοίκους της Φλωρεντίας για να σώσει το ίδρυμά του, αν και η διαφθορά, οι κακές επενδυτικές κινήσεις και η πενιχρή διοίκηση της τράπεζας θα την έφερναν, αργότερα, στο χείλος της χρεοκοπίας.

Μετά το θάνατο του Lorenzo το 1492, ο 20χρονος γιος του, Piero di Lorenzo, ανέλαβε τον έλεγχο των πολιτικών και επιχειρηματικών δραστηριοτήτων των Μεδίκων στη Φλωρεντία, αλλά δεν είχε ούτε επιχειρηματικό ούτε πολιτικό πνεύμα.

Το 1494, οι Medici εκδιώχθηκαν από τη Φλωρεντία. Η τράπεζα, ήδη βάδιζε προς την πτώχευση, κατασχέθηκε και δεν κατάφερε να ανακάμψει ούτε υπό τους νέους ιδιοκτήτες της.

Η τράπεζα των Μεδίκων συνέβαλε ελάχιστα στην οικονομική ανάπτυξη. Πάρα πολλά από τα κεφάλαιά της χρησιμοποιήθηκαν για τη χρηματοδότηση της μεγάλης βασιλικής αυλής ή στην πληρωμή των condottieri, αρχηγών των μισθοφορικών στρατών, οι οποίοι μερικές φορές ανέβηκαν σε πολιτικά αξιώματα.

Παρ' όλα αυτά, η οικογένεια των Μεδίκων αντιπροσωπεύει ένα από τα πρώτα παραδείγματα καπιταλιστικών οικογενειών που ανεβαίνουν στην κοινωνική και πολιτική εξουσία.

[1]Ο Μπενβενούτο Τσελίνι (Benvenuto Cellini,  1500 - 1571) ήταν Ιταλός χρυσοχόος, γλύπτης, ζωγράφος, σχεδιαστής, στρατιώτης και μουσικός, ο οποίος έγραψε επίσης μία διάσημη αυτοβιογραφία. Πολλά έργα του εκτιμήθηκαν και του χάρισαν μεγάλη φήμη, όπως το τεραστίων διαστάσεων γλυπτό, που απεικονίζει τον Περσέα να κρατά το κεφάλι της Μέδουσας και κοσμεί την Πιάτσα ντε λα Σινιορία της Φλωρεντίας. Αναγνωρίζεται ως ένας από τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους της Ιταλικής Αναγέννησης, όχι μόνο για το έργο του αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο έδειχνε να απολαμβάνει τη ζωή. Παρά το γεγονός ότι πιθανότατα μολύνθηκε από σύφιλη, αλλά και το ότι ορισμένοι πλούσιοι επιχειρηματίες της εποχής επιχείρησαν ανεπιτυχώς να τον δολοφονήσουν, ο Τσελίνι πέθανε διάσημος σε ιδιαίτερα μεγάλη για την εποχή ηλικία 71 ετών.

[2]Η στυπτηρία είναι η κοινή ονομασία του διπλού θειϊκού άλατος του καλίου-αργιλίου. Η μορφή στην οποία είναι γνωστότερη είναι το ένυδρο άλας. Είναι ένα άλας που κυρίως εξάγεται από το βωξίτη.
Χρησιμοποιείται στη βαφική σαν πρόστυμμα, στη βυρσοδεψία, στη χαρτοποιία, στην παρασκευή κόλλας, στη φωτογραφική, σαν αδιαβροχοποιητικό μέσο, στον καθαρισμό του νερού κ.α. Στην ιατρική σαν στυπτικό φάρμακο, αιμοστατικό, απολυμαντικό, για γαργαρισμούς κ.ά.

Με χαρά περιμένω σχόλια, παρατηρήσεις, ερωτήσεις και συμπλήρωση πληροφοριών.

[NMS]

αν καταλαβα καλα.. η στυπτηρια ειναι η γνωστη στυψη... που ειχαν οι παλαιωτεροι κι οχι μονο... για οταν κοβονταν στο ξυρισμα....

σαν κιμωλια αλλα ημιδιαφανο κομματι σαν κρυσταλλος.. που το εβρεχες λιγο και το εβαζες πανω στην πληγη! εκεινη σταματουσε την αιμοραγια αν οχι αμεσως... παρα πολυ γρηγορα!!!

[gkounto]

Εκπληκτικό. Αφήγηση, γνώσεις, ιστορία, όλα. Συγχαρητήρια για την εξαιρετική παρουσίαση. Έμαθα πράγματα που δεν ήξερα (οικογένεια μεδικων)!

[ellinas]

Άλλη μια εξαιρετική παρουσίαση!!!!!!

[thaler]

Φίλε Νίκο κι εγώ αυτή την άποψη έχω ότι πράγματι είναι η γνωστή στύψη, αν και δεν την έχω χρησιμοποιήσει ποτέ. Κάποιος μεγαλύτερος ίσως μας το επιβεβαιώσει. Κοίτα όμως πόσο μακριά και ταυτόχρονα πόσο κοντά ήμαστε στην ιστορία. Προϊόντα που τα χρησιμοποιούσαν πριν από 500 χρόνια, εξακολουθούσαμε να τα χρησιμοποιούμε μέχρι και πριν 50 χρόνια, ίσως και σήμερα, για τις ίδιες περιπτώσεις!!! Σε άλλα μέρη του κόσμου ίσως να χρησιμοποιούν τη στύψη ακόμα και τώρα.


Φίλε Γιώργο και ellinas σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι εδώ μέσα, λέμε πως ένα νόμισμα δεν είναι απλώς ένα κομμάτι μέταλλο, είναι μια μικρή ιστορία. Πολλοί μπορεί να βρίσκουν βαρετές αυτές τις ιστορίες, εγώ όμως τις θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι κάθε νομίσματος.

[Διηνέκης]

Όταν διαβάζω παρουσίαση ενός νέου ταληρου σου, θυμάμαι ξανά για πιο λόγο έγινα συλλέκτης και αγαπάω ξανά αυτό το χόμπυ!!πιστεύω κ άλλα μέλη κάτι παρόμοιο αισθάνονται...σε ευχαριστώ πολύ για αυτό που μας προσφέρεις..