Μια που πιάσαμε κουβέντα για κειμήλια, θα σας δείξω τα δυο μου σπαθιά. Δεν είναι militaria, αλλά... και εγώ είμαι αναρχικό άτομο (και δεδηλωμένος αντιμιλιταριστής)... :-)
Στον αθλητισμό ξεχωρίζουμε τα "ξίφη" που έχουν μόνο μύτη από τα "σπαθιά" που έχουν μύτη και κόψη. Αυτός ο διαχωρισμός, βέβαια, δεν έχει νόημα έξω από τα αθλητικά πλαίσια.
Έτσι έχουμε:
- το ξίφος άσκησης, που ακολουθεί τη γαλλική σχολή του 17ου-18ου αιώνα (ντ' Αρτανιάν κιέτς...)
- το ξίφος μονομαχίας, που ακολουθεί την αντίστοιχη ιταλική σχολή.
- τη σπάθη, που ακολουθεί την αντίστοιχη ουγγρική σχολή.
Εδώ θέλω να κάνω την εξής παρατήρηση. Όταν λέμε ότι το άθλημα αυτό ακολουθεί την ιταλική σχολή, δεν εννοούμε ότι πριν από τους Ιταλούς δεν υπήρχαν ξίφη και σπαθιά και ότι οι Ιταλοί τα ανακάλυψαν. Εννοούμε ότι ακολουθεί συγκεκριμένους κανονισμούς και προδιαγραφές. Το ίδιο ισχύει και για το ποδόσφαιρο, που ακολουθεί μια από τις τρεις βρετανικές σχολές, αυτή της FA.
Επίσης, να προσθέσω ότι τα συγκεκριμένα όπλα είναι τουλάχιστον 100 χρόνια νεώτερα από οποιοδήποτε πολεμικό σπαθί. Το τελευταίο σπαθί για στρατιωτική χρήση σχεδιάστηκε το 1913, όταν ο... Πάττον ήταν ανθυπίλαρχος... Επομένως ο σχεδιασμός τους και η κατασκευή τους είναι... 100 χρόνια μπροστά από... αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε πολεμικά σπαθιά. Το ατσάλι τους βέβαια
δεν τροχίζεται (εννοείται), αλλά οποιοσδήποτε πολεμιστής αν μπορούσε να πιάσει στο χέρι του τέτοιο όπλο, θα καταλάβαινε τη διαφορά...
https://en.wikipedia.org/wiki/Model_1913_Cavalry_Saber