haros
|
|
« Απάντηση #121 στις: Ιούλιος 14, 2015, 12:21:54 μμ » |
|
Ενα ενδιαφερον αρθρο..
Του Leonid Bershidsky
Η συμφωνία που σύναψαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες με τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα την Δευτέρα το πρωί, πιθανώς θα καταλήξει σε αποτυχία: είναι δύσκολο να φανταστούμε μια χώρα που δεν έχει χάσει έναν πόλεμο, να παραδίδει την κυριαρχία της, στον βαθμό που έχει υποσχεθεί ο Τσίπρας. Η συμφωνία ωστόσο έχει αποδείξει ότι ένα ενιαίο νόμισμα όπως το ευρώ, έχει μικρή ανοχή για τα ευρύτερα άκρα της δημοκρατίας.
Λίγοι θυμούνται την πλατφόρμα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα του Τσίπρα, κατέλαβε την εξουσία τον Ιανουάριο. Το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης πρότεινε δαπανηρά μέτρα για την ανοικοδόμηση του κοινωνικού κράτους, μιλούσε για την ανάγκη διαγραφής των ελληνικών χρεών, όπως έκαναν οι πιστώτριες χώρες για την Γερμανία το 1953, και κατηγορούσε τον προκάτοχο του Τσίπρα στην πρωθυπουργία, Αντώνη Σαμαρά, ότι ήταν πολύ "μαλθακός":
"Είμαστε έτοιμοι να διαπραγματευτούμε και εργαζόμαστε προς τη δημιουργία ευρύτερων πιθανών συμμαχιών στην Ευρώπη. Η τωρινή κυβέρνηση Σαμαρά είναι έτοιμη για μία ακόμη φορά να αποδεχθεί τις αποφάσεις των πιστωτών. Η μόνη συμμαχία που την ενδιαφέρεται να οικοδομήσει, είναι με την γερμανική κυβέρνηση".
Αυτό ακούγεται σαν μια μεγάλη ειρωνεία τώρα. Ο ΤΣίπρας δεν ήθελε μια συμμαχία με τους Γερμανούς, αλλά έχει τώρα συμφωνήσει να τους αφήσει και τους άλλους βορειοευρωπαίους, να ελέγχουν τα ελληνικά υπουργεία, και να επιβλέπει μια εταιρεία holding η οποία ιδρύεται για να ιδιωτικοποιήσει –μέσω selloffs και διαφορετικά- τα πιο πολύτιμα κρατικά assets της Ελλάδας. Η χώρα θα βρεθεί υπό τέτοια εξωτερική εποπτεία, τόσο σφιχτή όσο και αυτή που αναγκάστηκε να δεχθεί η Γερμανία μετά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Εάν η Ελλάδα θα μπορούσε να αντέξει αυτή τη συμφωνία για λίγες δεκαετίες, όπως έκανε η Γερμανία, θα μπορούσε να γίνει ένα πιο σύγχρονο κράτος με μια πιο υπεύθυνη κυβέρνηση. Αμφιβάλλω ότι θα το κάνει. Ο λαός της, πολύ σωστά, δεν αισθάνεται αυτή τη συντριπτική ντροπή και μεταμέλεια που αισθάνθηκαν οι Γερμανοί μετά από την κατάρρευση του Γ΄ Ράιχ. Εάν ήμουν Έλληνας καταθέτης, θα έτρεχα να βγάλω και το τελευταίο μου ευρώ, όταν γινόταν άρση των capital controls. Θα ήξερα ότι ακόμη και αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες φοβήθηκαν να αφήσουν το ευρώ να αρχίσει να καταρρέει στη θητεία τους, η Ελλάδα θα βρισκόταν πάλι σε μπελάδες. Έχοντας χάσει την ευκαιρία της να κηρύξει χρεοκοπία στα 310 δισ. ευρώ του χρέους της και να αφήσει το ευρώ, τελικά θα πρέπει να εξετάσει την αθέτηση χρέους 350 δισ. ευρώ ή περισσότερο, υπολογίζοντας και την επιπλέον επιβάρυνση από μια νέα διάσωση.
Το ευρώ είναι ουσιαστικά ο διάδοχος του γερμανικού μάρκου, ανεξάρτητα τι μπορεί να θεωρούν οι άλλοι Ευρωπαίοι. Το γερμανικό νόμισμα είχε μακρά μεγαλύτερη βαρύτητα από εκείνα των άλλων μελών πριν δημιουργηθεί η νομισματική ένωση, και η γερμανική έξοδος θα κατέστρεφε το ευρώ άμεσα. Αντιθέτως, το ενιαίο νόμισμα θα μπορούσε λογικά να επιβιώσει της εξόδου ενός άλλου μέλους, ίσως ακόμη και της Γαλλίας. Εάν θέλεις να χρησιμοποιείς ένα ουσιαστικά γερμανικό νόμισμα, πρέπει να είσαι λίγο Γερμανός. Αυτό σημαίνει χαμηλά ή ανύπαρκτα ελλείμματα, ακραία φορολογική πειθαρχία (η φοροδιαφυγή δεν είναι απλώς έγκλημα στη Γερμανία, προκαλεί πραγματική ηθική οργή) και μια προσέγγιση στην κυβέρνηση και στην οικονομική ζωή με βάση τους κανόνες.
Στους Ευρωπαίους αρέσει το ευρώ, και οι περισσότεροι από αυτούς κάνουν μια ειλικρινή προσπάθεια να γίνουν λίγο περισσότεροι "Γερμανοί". Η Ιρλανδία, η Ισπανία, και η Πορτογαλία, υπέμειναν τον πόνο που συνδέεται με τις διασώσεις τους και ανέκυψαν ουσιαστικά ισχυρότερες. Τα πολιτικά τους σκηνικά είναι επίσης πιο γερμανικά: η κεντροαριστερά και η κεντροδεξιά, όλο και περισσότερο δύσκολο να τις διακρίνει κανείς, εναλλάσσονται στην εξουσία ή και την μοιράζονται, και η άκρα αριστερά και άκρα δεξιά έχουν περιθωριοποιηθούν.
Στην Ελλάδα, κέρδισε η άκρα αριστερά. Αυτό είναι εξαιρετικά αντί-γερμανικό. Το αποτέλεσμα είναι πολιτικά –και πιθανώς οικονομικά- καταστροφικό για την Ελλάδα.
Το μήνυμα από τις χώρες του ευρώ είναι ότι εάν θέλουν να απολαμβάνουν τις ευκολίες και τα οφέλη του ενιαίου νομίσματος, δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να εκλέγουν την άκρα αριστερά και την άκρα δεξιά. Η υπό γερμανική καθοδήγηση νομισματική ένωση, θα αντεπιτεθεί, και θα είναι οδυνηρό. Εάν το Podemos κερδίσει στην Ισπανία, ή εάν το Finns Party θριαμβεύσει στην Φινλανδία, θα χρειαστεί να πάρουν τις χώρες τους εκτός ευρωζώνης για να ξεφύγουν από τη μοίρα της Ελλάδας.
Όσοι είναι στην άκρα δεξιά, το καταλαβαίνουν: είναι όλοι κατά του ευρώ. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι επίσης και κατά της ΕΕ, αλλά αυτό είναι πιθανώς υπερβολικό. Ως μια εμπορική ένωση και ακόμη και μια χαλαρή συνομοσπονδία, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ανεκτική στα πολιτικά άκρα. Μπορεί να ανεχθεί τον εθνικιστική, σχεδόν δικτάτορα, της Ουγγαρίας, Viktor Orban, ή έναν ασυνείδητα εκκεντρικό όπως τον Silvio Berlusconi της Ιταλίας, και θα μπορούσε να αντέξει έναν μαρξιστή όπως τον Τσίπρα ή μια ξενοφοβική όπως η Marine Le Pen της Γαλλίας. Η ευρωζώνη ωστόσο, δεν δέχεται ποικιλομορφίες.
Τώρα, και οι Έλληνες και άλλοι Ευρωπαίοι θα χρειαστεί να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν με αυτή την πληροφορία. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι το τέλος του ευρωπαϊκού project. Είναι απλώς μια στιγμή αποσαφήνισης για το πώς λειτουργούν διάφορες βαθμίδες της.
|