Τα χρυσά Πάντα, αν και bullion, τα πρώτα χρόνια είχαν χαμηλό τιράζ, της τάξης των μερικών δεκάδων χιλιάδων τεμαχίων (π.χ. 1982: 13.532 τεμάχια, 1995: 17.412 τεμάχια, 1998: 20.507 τεμάχια κ.λ.π.) και κάποια απ'αυτά έχουν πολύ υψηλό συλλεκτικό premium, 200% ή και 300% πάνω απ'την τιμή μετάλλου!
Από το 2010 όμως και μετά το τιράζ ανέβηκε πολύ (π.χ. 2010: 300.000 τεμάχια, 2011-2012: 500.000 τεμάχια κ.λ.π.) και πλέον πωλούνται σε τιμές αντίστοιχες περίπου με τα άλλα ανταγωνιστικά bullion (χρυσούς αετούς, καναδικές σφενδάμες κ.λ.π.).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι χρυσό Πάντα πρόσφατου έτους, πιστοποιημένο PCGS MS 67, αν θυμάμαι καλά, που προσπάθησε να πουλήσει πρόσφατα φίλος στο Στέκι με premium γύρω στα 150 Ευρώ και τελικά το πούλησε, κατεβάζοντας συνεχώς την τιμή, όσο και ένα απλό bullion!
Το πρόβλημα με τα χρυσά Πάντα, είναι ότι, παρά το γεγονός ότι έχουν υψηλής ποιότητας κοπή, υπάρχουν πολλές -τι άλλο!- κινεζικές κόπιες.
Για το λόγο αυτό, η αγοραπωλησία των συγκεκριμένων νομισμάτων γίνεται συνήθως χωρίς τα νομίσματα να απομακρυνθούν από την επίσημη πλαστική συσκευασία του νομισματοκοπείου, ειδικά για τα πρόσφατα έτη που δεν υπάρχει συλλεκτική υπεραξία.
Ισχύει βέβαια, ότι η συσκευασία αυτή δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο, πάντως έχει καθιερωθεί ως πρακτική να παραμένουν τα νομίσματα στη συσκευασία αυτή, η οποία συνήθως περιέχει διπλωμένο και ένα υποτυπώδες, χαμηλής ποιότητας, πιστοποιητικό.
Η γνώμη μου είναι, επειδή το έτος είναι πολύ πρόσφατο (2011) με πολύ υψηλό τιράζ (500.000 τεμάχια), το νόμισμα
δεν έχει συλλεκτική αξία και δεν αξίζει να το πιστοποιήσεις.Ταυτόχρονα όμως πιστεύω, ότι
δεν πρέπει και να αφαιρέσεις το νόμισμα από την πλαστική συσκευασία.Βέβαια, αν και η διατήρηση του νομίσματος στην πλαστική συσκευασία είναι πολύ σημαντική για αγοραπωλησίες στο εξωτερικό, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ξέρω πόση σημασία θα έδινε σε κάτι τέτοιο δυνητικός αγοραστής στην Ελλάδα, όπου τα συγκεκριμένα νομίσματα (και γενικώς τα μεγάλα χρυσά) δεν διακινούνται και τόσο πολύ.
