Διαφωνώ κάθετα με τις περισσότερες επισημάνσεις, περί χρησιμότητας της σρατιοτικής θητείας. Θεωρείτε πως είναι χάσιμο χρόνου η θητεία, και παθαίνετε κατάθλιψη και μόνο στο άκουσμα της λέξης στρατός, παρόλο που κυκλοφορείτε με πολιτική ενδυμασία, έχετε στο στρατόπεδο τα Ι.Χ αυτοκίνητα σας, τρώτε σε πιάτα σε τραπεζαρία, και πολλά άλλα προνόμια που στην εποχή μου ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δεν πιστεύαμε ότι θα πραγματοποιηθούν, άσε που υπηρετήσαμε και 24 μήνες !!!
Εγώ γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη και έτσι είχα δυο ιπηκότητες, τουρκική και ελληνική, Έπρεπε λοιπόν να υπηρετήσω στον τουρκικό αρατό, αυτό βέβαια δεν το ήθελα με τίποτα, έτσι πήρα το τρένο και μέχρι τα σύνορα ταξίδεψα με το τουρκικό διαβατήριο, μόλις περάσαμε στην Ελλάδα παρουσίασα το ελληνικό διαβατήριο που μου είχε προμηθέψει το ελληνικό προξενείο.
Στην Ελλάδα είχα δικαίωμα σαν έλληνας του εξωτερικού να εξαγοράσω την θητεία μου με ένα ευτελές ποσόν, δεν το έκανα και κατατάχτηκα εθελοντικά, στην αρχή με στείλανε στο Όρος Μπελλες στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα για να συντηρούμε τα πολυβολεία που υπήρχαν από τον Β, Παγκόσμιο πόλεμο, εκεί έπρεπε να σας είχα να δείτε τη εστί βερίκοκο
εκεί κάθισα 6 μήνες.
Κατόπιν κατόρθωσα και με πήραν στη στρατιωτική μουσική στο Γ, Σώμα Στράτου, εκεί ολοκληρώθηκα σαν μουσικός, και εξάσκησα το επάγγελμα επί 35 χρόνια. Συνεπώς, καταρρίπτεται η θεωρία ότι είναι χάσιμο χρόνου, σε πολλούς τομείς μπορεί κάποιος να βελτιωθεί σημαντικά στο στρατό, αρκεί να έχει όρεξη, και το σπουδαιότερο από όλα είναι η αυτοπειθαρχία που την κουβαλάμε για τον υπόλοιπο βίο μας.
Και μια Φώτο από τη στρατιωτική μουσική, επάνω δεξιά ο πρώτος, είναι ο συνθέτης Γιώργος Χατζηνάσιος, ο δεύτερος είναι ο καθηγητής πανεπιστημίου, ο περίφημος Πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός (Έπαιζε Σαξόφωνο)
Κάτω σειρά, πρώτος αριστερά είναι ο μαέστρος και συνέγραφες Δημήτρης Νήρας, και δεύτερος είμαι εγώ.
