Πολύ εντυπωσιακά νομίσματα !!! Υπέροχο θέαμα !!! Τέτοιες ολοκληρωμένες σειρές δεν βλέπεις κάθε μέρα. Μπράβο σου !!!

Θάνο, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...

Γιώργο, εκείνο το 1537 είναι όντως ένα από τα πιο εντυπωσιακά τάληρα, κυρίως γιατί είναι από τα πρώτα. Μην ξεχνάμε πως το πρώτο τάληρο κόπηκε το 1518, μόλις 19 χρόνια πριν από αυτό της Σαξονίας. Άλλωστε, φέτος συμπληρώνονται 500 χρόνια από τότε, άρα έχουμε γενέθλια.... 
Οι νεότεροι, με την ευκαιρία, ας διαβάσουν το πολύ ωραίο θέμα που άνοιξες για τα τάληρα και την ιστορία τους.
http://steki-syllekton.gr/index.php?topic=37305.0

Πάντως προσωπικά νομίζω πως η περίοδος των "πρώτων τάληρων" είναι από την γέννησή τους, το 1518 ως, περίπου, το 1620-1630. Και αυτό γιατί μετά από αυτά τα χρόνια, τα χαρακτηριστικά τους αλλάζουν. Η δεύτερη περίοδος είναι μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα - αρχές 19ου αιώνα και η τρίτη μέχρι την εξάληψή τους.

Φίλε Γιώργο, πράγματι σχετικά "νέο" κομμάτι. Πρόκειται για ένα από την πρώτη περίοδο της συλλογής μου, πριν περίπου 25 χρόνια, όταν δεν είχα ακόμη κατασταλάξει στο είδος νομισμάτων προς συλλογή. Πάντως και αυτά έχουν τη χάρη τους (και την ιστορία τους), αν και προσωπικά προτιμώ τα πιο παλιά. Όσο και να το κάνεις άλλη είναι η "μαγεία" ενός νομίσματος του 16ου ή 17ου αιώνα...

Απ' την άλλη, τα πιο "νέα" συνδέονται συνήθως με πτυχές της ιστορίας που μας είναι περισσότερο κατανοητές και επίκαιρες...

Γεια σας φίλοι μου. Σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα ακόμη τάληρο της συλλογής μου. Πρόκειται για ένα κοινό, αλλά με μεγάλη ιστορία τάληρο της Σερβίας, που είναι μάλιστα και το πρώτο της τάληρο.

5 Δινάρια – Μίλαν Ομπρένοβιτς IV  ως Πρίγκιπας 1868-1882 και Μίλαν Γ΄ ως βασιλιάς 1882-1889

Χαρακτηριστικά νομίσματος:
Βάρος: 25 gr.
Διάμετρος: 37 mm
Ασήμι: 0.900
Βιβλιογραφία:  KM# 12
Αξία: 5 Dinara
Χρονιά κοπής: 1879
Τιράζ:  200.000
Νομισματοκοπείο: Vienna
Χαράκτης: Ernest Paulin Tasset

Μπροστά:
Ο Μίλαν Ομπρένοβιτς IV κοιτάζει αριστερά
Επιγραφή:    МИЛАН М. ОБРЕНОВИЋ IV.     КЊАЗ СРПСКИ      TASSET
Μετάφραση: Μίλαν Ομπρένοβιτς IV     Πρίγκιπας της Σερβίας     TASSET

Πίσω:   Αξία νομίσματος μέσα σε στεφάνι, στέμμα επάνω    Επιγραφή:   5 ДИНАРА 1879
Επιγραφή περιμέτρου:  БОГ*ЧУВА*СРБИЈУ***        Μετάφραση: Ο Θεός προστατεύει τη Σερβία

Μετά την αποχώρηση των τελευταίων Οθωμανικών φρουρών το 1867, η Σερβία είχε πολλά νομίσματα σε κυκλοφορία. Έτσι, ο πρίγκιπας Μιχαήλ Ομπρένοβιτς διέταξε την κοπή ενός εθνικού νομίσματος. Τα πρώτα χάλκινα νομίσματα εισήχθησαν το 1868 (1, 5 και 10 paras), ακολουθούμενα από ασημένια  το 1875 (1 και 2 Δηνάρια), το 1879 από το πρώτο τάληρο των 5 Δηναρίων και χρυσό το 1879 (20 Δηνάρια). Τα πρώτα χαρτονομίσματα εκδόθηκαν το 1876. Μεταξύ του 1873 και του 1894, το δηνάριο ήταν συνδεδεμένο με το γαλλικό φράγκο.

Διαβάστε λίγα για αυτόν τον παράξενο πρώτο βασιλιά της Σερβίας:

Ο Μίλαν Ομπρένοβιτς, γόνος μίας από τις δύο δυναστικές οικογένειες της Σερβίας (η άλλη ήταν των Καραγεώργεβιτς*)  γεννήθηκε το 1854 στο Mărăşeşti της Μολδαβίας όπου η οικογένειά του  ζούσε σε εξορία από το 1842, όταν η αντίπαλη οικογένεια των Καραγεώργεβιτς ανέβηκε στο σερβικό θρόνο, απομακρύνοντας τον εξάδελφό του Μιχαήλ Ομπρένοβιτς III. Σε ηλικία επτά ετών, έχασε τον πατέρα του Μίλο, ο οποίος πέθανε αγωνιζόμενος κατά των Τούρκων κοντά στο Βουκουρέστι, ως ξένος μισθοφόρος στον Ρουμανικό στρατό. Η μητέρα του Marija, έζησε έναν πλούσιο αριστοκρατικό τρόπο ζωής, καθώς έγινε η μνηστή του Ρουμάνου ηγεμόνα Alexandru Ioan Cuza και του έφερε δύο γιους - τη Σάσα και τον Δημήτρη. Ως αποτέλεσμα, έδειξε ελάχιστο ενδιαφέρον για τα παιδιά της από τον προηγούμενο γάμο. Ως εκ τούτου, συμφώνησε (μάνα να σου τύχει...) στην υιοθεσία του Milan από τον εξάδελφό του Μιχαήλ Ομπρένοβιτς III, ο οποίος εν τω μεταξύ, μετά την απομάκρυνση των Καραγεώργεβιτς το 1858, επέστρεψε στη Σερβία, όπου έγινε πρίγκιπάς της το 1860.
Το 1868, όταν ο Μίλαν ήταν μόλις δεκατεσσάρων ετών, δολοφονήθηκε ο πρίγκιπας Μιχαήλ Ομπρένοβιτς ΙΙΙ και καθώς δεν είχε άνδρες κληρονόμους, τον διαδέχθηκε ο Μίλαν. Επειδή ήταν ανήλικος, ορίστηκε τριμελής αντιβασιλεία (παρόμοια περίπτωση με την δική μας επί Όθωνα).

Το 1872, ο Μίλαν ενηλικιώθηκε και πήρε την κυβέρνηση στα χέρια του. Σύντομα επέδειξε μεγάλη ηγετική ικανότητα. Το Πριγκιπάτο της Σερβίας εξακολουθούσε να είναι ένα de jure μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αν και στην πραγματικότητα είχε ήδη λειτουργήσει από καιρό ως ένα ημι-ανεξάρτητο κράτος, του οποίου η πολιτική και η οικονομία εξαρτιόταν πολύ περισσότερο από άλλες Μεγάλες Δυνάμεις, ιδιαίτερα την Αυστρία-Ουγγαρία και τη Ρωσική Αυτοκρατορία παρά από τον επίσημο ηγεμόνα της, τους φτωχούς Οθωμανούς. Ο Μίλαν ελίσσονταν με προσοχή μεταξύ των αυστριακών και των ρωσικών γεωπολιτικών συμφερόντων.
Όταν οι Σέρβοι από το γειτονικό Βιλαέτι της Βοσνίας (που ήταν επίσης μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εξεγέρθηκαν το 1875, ο Μίλαν καταδίκασε την εξέγερση και αρνήθηκε να συμμετάσχει σε αυτήν. Ο αντίπαλος οίκος των Καραγεώργεβιτς, των οποίων τα μέλη ζούσαν στην εξορία σε όλη την Ευρώπη, είχε διαφορετική προσέγγιση, συμμετέχοντας στην οργάνωση και την εξάπλωση της εξέγερσης, αυξάνοντας έτσι την πίεση προς τον Μίλαν για βοήθεια προς τους Σέρβους αδελφούς.

Ο Μίλαν παντρεύτηκε τη δεκαεξάχρονη δεύτερη ξαδέρφη του Ναταλία Κέσκο (Ρουμανικής καταγωγής από τη μάνα της) το 1875, που ήταν κόρη του Petre Ivanovich Keschko, συνταγματάρχη του Ρωσικού Στρατού.  Αυτή η σχέση σήμαινε ότι ο γάμος τους έπρεπε να εγκριθεί ειδικά από την εκκλησία, ωστόσο αυτό δεν έγινε. Έκανε ένα γιό, τον Αλέξανδρο, αλλά η σχέση τους ήταν προβληματική απ’ την αρχή.
Με τη Συνθήκη του Βερολίνου** το 1878 η Σερβία κέρδισε την ανεξαρτησία της και ο Μίλαν αναγορεύθηκε βασιλιάς της, αλλά μόνο το 1882 το Πριγκιπάτο της Σερβίας κηρύχθηκε βασίλειο και ο Μίλαν ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Σερβίας. Δρώντας υπό την αυστριακή επιρροή, ο βασιλιάς πλέον, Μίλαν, αφιέρωσε όλες τις ενέργειές του στη βελτίωση των υποδομών του κράτους του. Ωστόσο, το κόστος αυτού, που αυξήθηκε υπερβολικά, οδήγησε σε δυσανάλογα μεγάλη φορολογία. Αυτό, σε συνδυασμό με την αύξηση της στρατιωτικής θητείας, κατέστησε τον βασιλιά και το αυστριακό κόμμα εξαιρετικά μη δημοφιλής.
Τα πολιτικά προβλήματα του Μίλαν αυξήθηκαν περαιτέρω με την ήττα των Σέρβων στον πόλεμο κατά της Βουλγαρίας το 1885-1886. Τον Σεπτέμβριο του 1885, η ένωση Ανατολικής Ρωμυλίας και Βουλγαρίας προκάλεσε εκτεταμένη ανησυχία στη Σερβία. Ο Μίλαν κήρυξε αμέσως πόλεμο στο νέο Βουλγαρικό κράτος στις 15 Νοεμβρίου. Μετά από μια σύντομη εκστρατεία, οι Σέρβοι έχασαν τον πόλεμο. Ο θρόνος του Μίλαν σώθηκε μόνο από την άμεση παρέμβαση της Αυστρίας-Ουγγαρίας (κάτι αντίστοιχο με το δικό μας ατυχή πόλεμο του 1897).

Στην προσωπική του ζωή, ο Μίλαν ήταν οτιδήποτε άλλο παρά ένας πιστός σύζυγος, έχοντας μάλιστα μια σχέση με την Clara Frewen  (θεία του Γουίνστον Τσόρτσιλ) μεταξύ άλλων, ενώ η βασίλισσα Ναταλία παρέμενε στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Το 1886, το ζευγάρι χώρισε μετά από έντεκα χρόνια γάμου. Η Ναταλία έφυγε από το βασίλειο, παίρνοντας μαζί της τον δέκαχρονο πρίγκηπα Αλέξανδρο (αργότερα τον βασιλιά Αλέξανδρο Ι). Ενώ κατοικούσε στο Wiesbaden το 1888, ο βασιλιάς Μίλαν πέτυχε να της αποσπάσει τον γιό της, τον οποίο ανέλαβε να εκπαιδεύσει.
Το 1889, ο Μίλαν ενέκρινε ένα νέο σύνταγμα πολύ πιο φιλελεύθερο από το υπάρχον του 1869. Δύο μήνες αργότερα, στις 6 Μαρτίου, ο 34 ετών Μίλαν ξαφνικά παραιτήθηκε από το θρόνο, παραδίδοντάς τον στον μόλις δωδεκάχρονο γιο του. Δεν έχει δοθεί ικανοποιητικός λόγος για αυτή του την πράξη. Ο Μίλαν εγκαταστάθηκε στο Παρίσι ως ιδιώτης. Όμως η ιστορία του δεν σταματάει εδώ. Η συνέχεια είναι πρωτόγνωρη για βασιλιά.

Μετά τη φυγή του, λοιπόν, το 1891 η γυναίκα του Ναταλία επιστρέφει στο Βελιγράδι, δίπλα στο γιό της και νέο βασιλιά, και αυξάνει τη Ρωσική επιρροή στη χώρα, συγκρουόμενη με τους φιλοαυστριακούς υποστηρικτές του Μίλαν. Για να αποφευχθούν τα χειρότερα ο Μίλαν και η Ναταλία έρχονται σε συμβιβασμό. Αυτή απελαύνεται και ο Μίλαν λαμβάνει 1 εκατομμύριο φράγκα (νομίζω χρυσά) με τον όρο της μη επιστροφής του στη χώρα όσο βασιλεύει ο γιος τους. Έτσι, το 1892 παραιτήθηκε από όλα τα δικαιώματά του και ακόμη από τη Σερβική ιθαγένειά του. Θα επανέλθει όμως το 1894 ξαφνικά πίσω, στο πλάι του γιου του, προσπαθώντας έτσι να ανακόψει τη φιλορωσική του πολιτική. Με βασιλικό διάταγμα την ίδια χρονιά ο Μίλαν και η Ναταλία επανέρχονται ως μέλη της βασιλικής οικογένειας. Δύο χρόνια μετά, το 1896 η γυναίκα του επιστρέφει στη Σερβία μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας και γίνεται δεκτή με ενθουσιασμό. Ο Μίλαν, ενοχλημένος από αυτό ξαναφεύγει στο εξωτερικό, από το οποίο γυρίζει το 1897 και αναλαμβάνει αρχηγός του Σερβικού στρατού εκσυγχρονίζοντάς τον. Ήρθε όμως σε σύγκρουση με το γιό του βασιλιά Αλέξανδρο όταν ο τελευταίος παντρεύθηκε το 1900 την Draga Masin, την οποία δεν ενέκρινε ούτε ο Μίλαν αλλά ούτε και η Ναταλία. Και οι δύο εξορίστηκαν από το γιό τους Αλέξανδρο. Ο Μίλαν εγκαταστάθηκε στη Βιέννη όπου και πέθανε το 1901.

Και για το τέλος μια πιπεράτη ιστορία:  Ο Μίλαν από την εκτός γάμου σχέση του με την Ελληνίδα Αρτεμησία Ιωαννίδη από την Κωνσταντινούπολη είχε ένα φυσικό τέκνο: (νόθος) Γεώργιος Ομπρένοβιτς (1889-1925). Ο Μίλαν τον αναγνώρισε ως δικό του γιο και τον ονόμασε Ομπρέν, για να υπογραμμίσει τη συγγένεια με τον Οίκο του. Ο σύζυγος της Αρτεμισίας, ο Μίλαν Χρίστιτς (ο απατημένος σύζυγος), ήταν ιδιαίτερος γραμματέας τού βασιλιά. Η αθέμιτη σχέση του βασιλιά και το ότι η Αρτεμισία ζούσε στο παλάτι, προκάλεσε μεγάλο σκάνδαλο. Η σύζυγος του βασιλιά Ναταλία, πήρε τον γιο της Αλέξανδρο διάδοχο της Σερβίας και έφυγε στη Γερμανία. Ο Μίλαν Χρίστιτς είχε σταλεί στο εξωτερικό ως ακόλουθος της Σερβίας (στη Ρώμη), με τον (πονηρό) όρο η Αρτεμισία να έμενε στο Βελιγράδι. Ο Μίλαν είχε δώσει έγγραφη υπόσχεση γάμου στην Αρτεμισία, αλλά σε αυτό εναντιώθηκε ο μητροπολίτης Βελιγραδίου. Τελικά ο καθένας από τους γονείς του Γεωργίου εξασφάλισαν διαζύγια. Ο Μίλαν χώρισε το 1889 και παραιτήθηκε του θρόνου, θυμώνοντας την Αρτεμισία. Ο Μίλαν ζητούσε όλο και περισσότερα χρήματα από την Αρτεμισία, ώσπου αυτή κουράστηκε, πήρε τον γιο τους και μετέβη στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας της είχε αξιοσημείωτη περιουσία: ξεκίνησε από αρχιτέκτονας κτηρίων και κήπων του σουλτάνου και μετά έγινε τραπεζίτης. Τότε ο Μίλαν απέσυρε την υπόσχεση γάμου που είχε κάνει στην Αρτεμισία. Μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου ο Γεώργιος διεκδίκησε τον θρόνο ως νόμιμος διάδοχος και οι υποστηρικτές του δημοσίευαν προκηρύξεις και ανταγωνιζόταν τους υποστηρικτές του Πέτρου Α΄ Καραγιώργη. Δεν πήγε όμως στη Σερβία με συμβουλή του σουλτάνου ότι υπάρχει φόβος να δολοφονηθεί.

* Οι δύο μεγάλες και αντίπαλες οικογένειες που κυβέρνησαν τη Σερβία την εποχή εκείνη ήταν των Καραγεώργεβιτς (από εκεί και η οδός Καραγεώργη Σερβίας στην Αθήνα) και των Ομπρένοβιτς. Οι Καραγεώργεβιτς είχαν καταγωγή από το Μαυροβούνιο, που θεωρείται η πιο “καθαρή” εθνολογικά, περιοχή της Σερβίας, και όχι ξεχωριστό έθνος, όπως παρουσιάζεται σήμερα (διαστροφή της ιστορίας). Η αντιπαλότητα ξεκινάει με την εξέγερση των Σέρβων κατά των Τούρκων το 1804 με αρχηγό τον Καραγιώργη Πέτροβιτς, ο οποίος τελικά ηττάται (1813) και οι Τούρκοι τοποθετούν τον Μίλος Ομπρένοβιτς, ο οποίος στρέφεται στη συνέχεια εναντίον τους, κατά τη δεύτερη εξέγερση (1815-15) και κερδίζει την αυτονομία της Σερβίας, αλλά με εντολή του δολοφονήθηκε ο Καραγιώργης Πέτροβιτς όταν επέστρεψε από την εξορία.  Ο Μίλος Ομπρένοβιτς παραιτήθηκε του θρόνου υπέρ του πρωτότοκου γιου του Μίλαν Β΄, που όμως πέθανε μετά από λίγους μήνες και στη συνέχεια ανέλαβε ο δευτερότοκος γιος του Μιχαήλο. Οι Σέρβοι όμως επαναστάτησαν εναντίον του (1842), όπου και τον καθαίρεσαν εκλέγοντας Ηγεμόνα τους τον πρίγκιπα Αλέξανδρο Καραγιώργεβιτς, τον νεότερο γιο του δολοφονηθέντος Καραγιώργη, που βασίλευσε μέχρι το 1858, όταν η σερβική εθνοσυνέλευση επανεξέλεξε ηγεμόνα (1858), τον υπερήλικα πλέον Μίλο Ομπρένοβιτς που πέθανε το μεθεπόμενο έτος 1860. Τούτον διαδέχθηκε στο θρόνο, κατά γραμμή διαδοχής, ο ανεψιός του Μίλαν, τον οποίο διαδέχθηκε ο γιος του Αλέξανδρος Ομπρένοβιτς, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1903 από συνωμότες αξιωματικούς.  Τότε κλήθηκε από την εθνοσυνέλευση ο Πέτρος Α΄ Καραγεώργεβιτς, (ο οποίος βρισκόταν στη Γενεύη) η οποία και τον ανακήρυξε Βασιλιά της Σερβίας.

** Βασικός σκοπός της Συνθήκης του Βερολίνου ήταν η ακύρωση της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου που δημιουργούσε τη (Ρωσόφιλη) “Μεγάλη Βουλγαρία”. Η Συνθήκη αναγνώρισε επίσημα την ανεξαρτησία των de facto κυρίαρχων πριγκιπάτων της Ρουμανίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, και την αυτονομία της Βουλγαρίας (που έγινε Πριγκιπάτο). Η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου είχε δημιουργήσει ένα Βουλγαρικό κράτος, που ήταν ότι ακριβώς φοβόντουσαν περισσότερο η Μεγάλη Βρετανία και η Αυστροουγγαρία  Τα τρία νέα ανεξάρτητα κράτη, στη συνέχεια αυτοανακηρύχθηκαν βασίλεια: η Ρουμανία το 1881, η Σερβία το 1882 και το Μαυροβούνιο το 1910, ενώ η Βουλγαρία κήρυξε την πλήρη ανεξαρτησία της το 1908 μετά από τη συνένωση με την Ανατολική Ρωμυλία το 1885 (και την -άγνωστη στους πολλούς- εθνοκάθαρση κατά των Ελλήνων που ζούσαν εκεί). Η Αυστροουγγαρία προσάρτησε τη Βοσνία το 1908, πυροδοτώντας μια μεγάλη ευρωπαϊκή κρίση. Σε ό,τι αφορά το Ελληνικό ενδιαφέρον, η συνθήκη μιλούσε αόριστα για συνοριακή διόρθωση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που υλοποιήθηκε μετά από μακρές διαπραγματεύσεις το 1881 με την παραχώρηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα. Επίσης αποδόθηκε η Κύπρος στη Μεγάλη Βρετανία και αποφασίστηκε η παραχώρηση αυτοδιοίκησης, με σύνταγμα και αυτονομία, στην Κρήτη, τελούμενη υπό την Υψηλή Πύλη, και ακολούθησε η Συμφωνία της Χαλέπας τρεις μήνες αργότερα.

.

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Ευχαριστώ για τις επισημάνσεις σου. Θα προσπαθήσω να βγάλω μια άκρη...

Φίλε Νίκο είναι έτσι όπως τα περιγράφεις. Η ιστορία των κερμάτων και μεταλλίων εκείνων των αιώνων θα πρέπει να είναι συναρπαστική!!! Θα ήθελα πάντως να ξέρω τελικά ποιας περιόδου είναι, αν και μάλλον δύσκολο.

Φίλε dsp δεν ξέρω αν είναι όντως διαφορά ή οφείλεται σε φθορά του μεταλλίου, σφάλμα του νομισματοκοπείου ή μεταγενέστερη προσθήκη. Αλλά και διαφορά να είναι, νομίζω πως είναι αμελητέα και πως τα δύο μετάλλια προέρχονται τελικά από την ίδια κοπή.

Δουκάτο του 1770  γνωστό και ως "Standing knight" της επαρχίας των Κάτω Χωρών Zeeland

Διάμετρος: 41,16mm
Βάρος: 28,52 gr
Ασήμι: 0.8730
Βιβλιογραφία:  Davenport 4914, KM-52.1.

Μπροστά:  Όρθιος ιππότης με πλήρη εξάρτηση έχοντας στα πόδια του τον εστεμμένο θυρεό της επαρχίας της Zeeland με την επιγραφή στα Λατινικά: MO[NETA] • NO[VA] • ARG[ENT] • PRO[VINCIARUM] : CONFOE[DERATORUM] • BELG[IAE] • COM[ITATUS] • ZEEL[ANDIA] • (κάστρο)
 (Μετάφραση - [δική μου]: Νέο ασημένιο νόμισμα της Επαρχίας της Βελγικής Συνομοσπονδίας Zeeland)
(Αγγλικά [όπως το βρήκα στο internet]: New Silver Coin of Confederated Belgica, county Zeeland)

Πίσω: Κοινός θυρεός των ενωμένων Κάτω Χωρών με την επιγραφή: 
CONCORDIA RES PARVAE CRESCUNT
(Μετάφραση [δική μου]: Με την ενότητα τα μικρά πράγματα μεγαλώνουν).
Αγγλικά [όπως το βρήκα στο internet]: Through unity little things grow

Γειά σας φίλοι μου.

Σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα πολύ όμορφο νόμισμα, ένα ασημένιο δουκάτο των Κάτω Χωρών (δεν λέω Ολλανδία γιατί η Ολλανδία ήταν ένα από τα 7 κρατίδια-επαρχίες, το οποίο αργότερα, το 1815, δάνεισε το όνομά του σε όλο το κράτος) και συγκεκριμένα του κρατιδίου Zeeland.  Το δουκάτο αυτό είναι πιο γνωστό και ως "Standing Knight". Είναι το “μικρό αδερφάκι” του δουκάτου που σας έχω παρουσιάσει σε παλαιότερη ανάρτησή μου του επίσης γνωστού “silver rider” αλλά μικρότερης αξίας. Το δουκάτο του “silver rider” είχε αξία 3 guilders ή 60 stuivers, ενώ αυτό το δουκάτο είχε αξία ​2 1⁄2  guilders ή 50 stuivers. Πρέπει να σας πω πως 1 guider = 20 stuivers.
Τα ασημένια αυτά δουκάτα κόπηκαν τα έτη 1757-1794 από όλες τις επαρχίες των Κάτω Χωρών.

Για την ιστορία των Επτά Ηνωμένων Κάτω Χωρών (ή "των Επτά Ηνωμένων επαρχιών") (Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden ή Ηνωμένες επαρχίες, συνοπτικά, (Foederatae Belgii Provinciae ή Belgica Foederata στα Λατινικά) σας έχω μιλήσει στην προηγούμενη ανάρτησή μου. Δυο λόγια όμως για την επαρχία της Zeeland.

Η Ζηλανδία ήταν ένας αμφισβητούμενος χώρος μεταξύ των Κομητειών της Ολλανδίας και της Φλάνδρας μέχρι το 1299, όταν πέθανε ο τελευταίος Κόμης  της Ολλανδίας, και έτσι οι Κόμητες  του Αινώ* απέκτησαν τον έλεγχο της Κομητείας της Ζηλανδίας. Μετά πέρασε στον έλεγχο των Κομητειών της Βαυαρίας, της Βουργουνδίας και των Αψβούργων. Μετά το 1585 η Ζηλανδία ακολούθησε, ως μια από τις 7 ανεξάρτητες επαρχίες, την τύχη του βόρειου τμήματος της Ολλανδίας.

Το 1432 πέρασε στα χέρια του Φιλίππου του Καλού της Βουργουνδίας, ως μέρος των κτήσεών του των Κάτω Χωρών (οι μεταγενέστερες δεκαεπτά επαρχίες). Μέσω γάμου***, (προίκα δηλαδή...) οι δεκαεπτά επαρχίες έγιναν ιδιοκτησία των Αψβούργων το 1477. Στον πόλεμο των 80 χρόνων (για την ανεξαρτησία των Κάτω Χωρών από την Ισπανική κυριαρχία), η Ζηλανδία βρισκόταν στην πλευρά της Ένωσης της Ουτρέχτης και έγινε μια από τις Ηνωμένες επαρχίες. Το τμήμα της Ζηλανδίας που ονομάζεται τώρα Zeeuws-Vlaanderen (ή Zeelandic Flanders) δεν ήταν μέρος της Ζηλανδίας, αλλά ένα τμήμα της επαρχίας της Φλάνδρας (ακόμα υπό τον έλεγχο των Αψβούργων) που κατακτήθηκε από τις Ηνωμένες επαρχίες και προσαρτήθηκε στη Ζηλανδία, και από τότε λέγεται Staats-Vlaanderen.

Μετά τη γαλλική κατοχή και το σχηματισμό του Ηνωμένου Βασιλείου των Κάτω Χωρών το 1815, σχηματίστηκε η σημερινή επαρχία Zeeland.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ζηλανδία καταλήφθηκε από τη ναζιστική Γερμανία μεταξύ Ιουνίου 1940 και Νοεμβρίου 1944.  Το 1944, η Ζηλανδία σχεδόν ισοπεδώθηκε από τη μάχη του Scheldt καθώς έγινε θέρετρο συγκρούσεων  μεταξύ των Βρετανικών και Καναδικών δυνάμεων και των κατοχικών Γερμανών.

Η καταστροφική πλημμύρα της Βόρειας Θάλασσας του 1953, η οποία σκότωσε πάνω από 1800 άτομα στη Ζηλανδία, οδήγησε στην κατασκευή του προστατευτικών αναχωμάτων.

Η Ζηλανδία, ως κατεξοχήν νησιωτική επαρχία των Επτά Χωρών, μη έχοντας που αλλού να επεκταθεί, προχώρησε από πολύ νωρίς στην αποξήρανση τμημάτων θάλασσας.
 
Διαβάστε επίσης κάποιες πληροφορίες που ίσως δεν ξέρετε:

Τα νησιά της Νέας Ζηλανδίας ανακαλύφθηκαν για το δυτικό κόσμο από τον Ολλανδό πλοηγό Abel Tasman το 1642, αν και ο ίδιος δεν πάτησε το πόδι του στη Νέα Ζηλανδία**. Ο Τάσμαν το ονόμασε Staten Landt, πιστεύοντας ότι είναι τα νησιά Staten, έξω από τις ακτές της Αργεντικής.  Όταν αυτό αποδείχθηκε ότι δεν συμβαίνει, οι Ολλανδικές αρχές το ονόμασαν Nova Zeelandia στα Λατινικά, Nieuw Zeeland στα Ολλανδικά. Ο ίδιος ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε το νησί Τασμανία, το οποίο πήρε το όνομά του. Οι δύο μεγάλες ναυτικές επαρχίες των Κάτω Χωρών κατά τη χρυσή εποχή τους ήταν η Ολλανδία και η Ζηλανδία και αρχικά οι ολλανδοί εξερευνητές ονόμαζαν τη μεγαλύτερη ξηρά της Ωκεανίας (δηλ. την Αυστραλία) και τα δύο νησιά στα νοτιοανατολικά, αντίστοιχα, το Nieuw Holland και το Nieuw Zeeland. Ο πρώτος τελικά αντικαταστάθηκε από το όνομα Αυστραλία  αλλά το όνομα Νέα Ζηλανδία παρέμεινε στη θέση του για το τελευταίο. Ο καπετάνιος James Cook της Βρετανίας ονόμασε στη συνέχεια το αρχιπέλαγος “Νέας Ζηλανδίας”, και σύντομα μετά την άφιξη των Βρετανών εποίκων στη Νέα Ζηλανδία, η αγγλική έγινε η κύρια γλώσσα.

Η πόλη Zeeland στην Πολιτεία του Μίτσιγκαν εποικίστηκε το 1847 από τον Ολλανδό Jannes van de Luyster και ενσωματώθηκε στις ΗΠΑ το 1907. Η πόλη εξακολουθεί να διατηρεί ένα ξεχωριστό ολλανδικό άρωμα. Το Flushing, μια γειτονιά στον δήμο Queens της Νέας Υόρκης, πήρε το όνομά της από την πόλη Flushing (Vlissingen στα ολλανδικά) στη Zeeland. Αυτό χρονολογείται από την περίοδο της αποικίας της Νέας Ολλανδίας, όταν η Νέα Υόρκη ήταν ακόμα γνωστή ως Νέο Άμστερνταμ. Οι ολλανδικές αποικίες του Nieuw Walcheren και του Nieuw Vlissingen, και οι δύο στο νησί του Τομπάγκο των Αντιλλών, ονομάστηκαν από δύο τοποθεσίες της Ζηλανδίας. Η καναδική πόλη της Ζηλανδίας, το Νιου Μπρούνσγουικ, ονομάστηκε προς τιμήν της γενέτειρας του Ολλανδού Philip Crouse που εγκαταστάθηκε στην περιοχή το 1789. Η  Zeeland στη Βόρεια Ντακότα είναι μια άλλη πόλη που ονομάζεται από αυτήν την επαρχία και των οποίων οι πρώτοι έποικοι ήταν της Ολλανδικής καταγωγής.

Το Paramaribo, η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη του Σουρινάμ, έχει ένα οχυρό Zeelandia, το πρώην Fort Willoughby κατά τη διάρκεια του βρετανικού αποικισμού.

Το Fort Zeelandia ήταν επίσης ένα φρούριο που χτίστηκε για πάνω από δέκα χρόνια από το 1624-1634 από την Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικής Ινδίας, στην πόλη Anping (Tainan) στο νησί Formosa, σημερινή Ταϊβάν, κατά τη διάρκεια της 38χρονης κυριαρχίας των Ολλανδών πάνω από το δυτικό τμήμα της.

*Ιστορική περιοχή των Κάτω Χωρών στα σύνορα ανάμεσα στην Γαλλία και στο Βέλγιο, το μεγαλύτερο τμήμα της κομητείας ανήκει σήμερα στην Βελγική Φλάνδρα, ένα μικρότερο τμήμα στα νότια ανήκει στην Γαλλία.

** Στις 13 Δεκεμβρίου 1642 ο Abel Tasman αγκυροβόλησε έξω από τις ακτές της Νέας Ζηλανδίας, και έστειλε τις βάρκες του πλοίου του στην στεριά για να βρουν νερό. Στο γυρισμό τους επιτέθηκαν ιθαγενείς Maori με τα κανώ τους, και σκότωσαν τέσσερα μέλη του πληρώματος. Η επίθεση συνεχίστηκε στο ίδιο το πλοίο, το οποίο απάντησε με κανονιές. Μετά το επεισόδιο αυτό, ο Tasman  έφυγε από το νησί χωρίς ποτέ να πατήσει το πόδι του σε αυτό.

***Τον  Φίλιππο τον Καλό διαδέχθηκε ο γιός του Κάρολος ο Ριψοκίνδυνος, ο οποίος δεν είχε άρρενα διάδοχο, παρά μόνο την κόρη του Μαρία της Βουργουνδίας, η οποία τον διαδέχθηκε. Παντρεύθηκε τον αρχιδούκα Μαξιμιλιανό των Αψβούργων τον μελλοντικό αυτοκράτορα Μαξιμιλιανό Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο γάμος πραγματοποιήθηκε στις 16 Αυγούστου 1477 στην Γάνδη και οδήγησε σε διαμάχες ανάμεσα στους Καπέτιδες και τους Αψβούργους που κράτησαν δυο αιώνες και κορυφώθηκαν με τον Πόλεμο της Ισπανικής διαδοχής την περίοδο 1701-1714.

.

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Φίλοι μου σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια...

Αγαπητέ ΝΜS η παρουσίασή σου είναι εξαιρετική και οι πληροφορίες σου άριστες

Παιδιά αυτά τα μετάλλια που βλέπετε τα έχω δει και εγώ όμως κανένα (πλην αυτό του Βρεταννικού Μουσείου) δεν είναι ολόιδιο με το δικό μου. Ψάχνω πολλά χρόνια και έχω δει εκατοντάδες, για να μην πω περισσότερα, τέτοιου τύπου μετάλλια, αλλά θα ήθελα να βρώ ένα που να είναι ακριβώς ίδιο με αυτό και όχι παραπλήσιο. Υπάρχουν πολλές εκδόσεις, παραλλαγές, κοπές κλπ. τέτοιων μεταλλίων, όμως, αναρωτιέμαι αυτό το συγκεκριμένο κόπηκε σε 2 μόνο κομμάτια? Αδύνατον. Και επειδή υπάρχει η υποψία πως ίσως αυτό να ανήκει στον πρώτο τύπο τέτοιων μεταλλίων και να κόπηκε πολύ νωρίτερα και σε μικρότερο τιράζ, γι' αυτό και το ψάχνω. Στοιχεία που συνηγορούν σ' αυτό είναι:
1. Η μεγάλη φθορά του. Συνήθως αυτά του 17ου και 18ου αιώνα είναι πολύ λιγότερο φθαρμένα.
2. Το μικρό πάχος του. Αργότερα, όταν έγιναν της μόδας, και καθώς το ασήμι έχανε την αξία του, τα μετάλλια έγιναν πιο "φιγουράτα", πιο χοντρά και καλοδουλεμένα.
3. Το γεγονός ότι το βρήκα στο Βρετανικό Μουσείο. Τα μουσεία ψάχνουν να βάλουν ξεχωριστά κομμάτια στη συλλογή τους και όχι "κοινά".
Γι' αυτούς τους λόγους ψάχνω να βρώ ένα ΟΛΟΪΔΙΟ με αυτό (μέσα στις χιλιάδες που υπάρχουν) και δεν το βρίσκω. 

Πρόκειται για ένα μετάλλιο, παρόμοια του οποίου έχουν κοπεί στην Ουγγαρία τους 18ο και 17ο αιώνα και είναι αρκετά γνωστά. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές του μεταλλίου αλλά δεν βρίσκω ίδιο με το συγκεκριμένο πουθενά. Όσο κι αν έψαξα, το μόνο ολόιδιο με αυτό είναι ένα του Βρετανικού Μουσείο, το οποίο, δυστυχώς δεν δίνει περισσότερες πληροφορίες. Θυμάμαι, όταν το αγόρασα, πριν 25 περίπου χρόνια, ο πωλητής μου είχε πει πως πρόκειται για μετάλλιο των σταυροφοριών. Μπορεί κάποιος να βοηθήσει?

Συλλέκτες τα φώτα σας παρακαλώ...

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Είναι γνωστή σε όλους μας. Αυτό που με προβληματίζει είναι η στάση ορισμένων συμπολιτών μας απέναντι στο ζήτημα. Και θέτω τα παρακάτω ερωτήματα:
Γιατί όλα τα μεγάλα Μ.Μ.Ε. υποβάθμισαν εως εξαφάνισαν το μεγάλο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης (πιο υποβάθμιση πεθαίνεις)?
Γιατί ακόμα και η ΕΡΤ3 που εδρεύει μόλις 500 μέτρα από τη συγκέντρωση δεν είχε ούτε μια ζωντανή σύνδεση?
Γιατί τα περισσότερα κόμματα μετέβαλαν (στα μουλωχτά) τη στάση τους, όπως είχε διατυπωθεί στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και από άρνηση της χρήσης του όρου Μακεδονία πήγαμε στην αποδοχή σύνθετης ονομασίας?
Γιατί ορισμένοι εσκεμμένα βάζουν ταμπέλες περί "εθνικιστών", "ακροδεξιών" κλπ. σε όσους εμμένουν στην γραμμή περί μη χρήσης του όρου Μακεδονία?
Γιατί δεν καλούνται στα κανάλια υποστηρικτές (καθηγητές, ιστορικοί, διπλωμάτες κλπ.) της άποψης για μη χρήση του όρου Μακεδονία από τους βόρειους γείτονές μας (ενώ σε άλλες περιπτώσεις προβάλλονται εκπρόσωποι Μ.Κ.Ο. με ελάχιστα μέλη)?
Γιατί δεν αναλύονται από τους (κατά τα άλλα) διαπρεπείς δημοσιογράφους των μεγάλων καναλιών οι κίνδυνοι από τη χρήση του όρου Μακεδονία από τους Σκοπιανούς?
Γιατί δεν μας εξηγεί κανείς ποια είναι τα ανταλλάγματα που θα πάρουμε με την παράδοση του ονόματος Μακεδονία στους Σλάβους?
Γιατί αρνούνται πεισματικά πολλοί συμπολίτες μας να δουν την ιστορική αλήθεια και τα αυτονόητα?
Γιατί η αστυνομία έκανε ότι μπορούσε ώστε να μη φθάσουν ποτέ στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης δεκάδες πούλμαν από όλη τη χώρα (στην αρχή αρνήθηκε να ανοίξει τα διόδια των Μαλγάρων παρά τις απίστευτες ουρές και στη συνέχεια κατεύθυνε και στάθμευσε τα πούλμαν στο Καλοχώρι, 10 χλμ. μακριά από τη συγκέντρωση)?
Γιατί εμείς οι Έλληνες βγάζουμε τα μάτια μας (οι Σκοπιανοί γελάνε με τα χάλια μας - δεν μπορούν να πιστέψουν την καλή τους τύχη, ότι δηλ. έπεσαν σε τόσο ανίκανη χώρα)?
Δεν χρειάζεται να μας νικήσουν οι άλλοι... μόνοι μας ανεμίζουμε τη λευκή σημαία...

Η χρήση του όρου "Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας" δεν είναι όνομα. Είναι περιγραφή του κράτους αυτού. Γιατί όταν μιλάμε ή αναφερόμαστε στο κρατίδιο αυτό, έπρεπε κάπως να το λέμε. Εμείς περιγράφουμε πως ονομάζονταν το κράτος αυτό πριν γίνει ανεξάρτητο. Φυσικά και η αποδοχή της ενδιάμεσης συμφωνίας ήταν λάθος. Εμείς επαναπαυθήκαμε μ' αυτή τη συμφωνία (οι πολιτικοί ελπίζοντας πως με το πέρασμα του χρόνου οι Έλληνες θα ξεχάσουν) και οι γυφτοσκοπιανοί αλώνιζαν όλο τον κόσμο...

Να θυμάστε κάτι: Τον καταπατητή δεν τον νοιάζει η γνώμη της γειτονιάς για την καταπάτηση που έκανε. Ακόμη κι αν όλη η γειτονιά τον αναγνωρίσει, την υπογραφή του ιδιοκτήτη καίγεται να πάρει. Αυτό είναι το μόνο που τον νοιάζει. Και αυτή δεν πρέπει να του τη δώσουμε ποτέ!
Και λυπάμαι πολύ για το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας. Υποτίθεται πως οι πολιτικοί μας πρέπει να αφουγκράζονται και να εκφράζουν το λαό. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτή η συνεχόμενη αδιαφορία προς τη θέληση του λαού, προς τη λογική, προς την ιστορική αλήθεια και εν τέλει προς την ίδια την Ελλάδα. Δεν πρόκειται για πολιτικό θέμα αλλά για εθνικό. Εδώ δεν χωράνε ούτε ιδεολογίες, ούτε μικροκομματισμοί.
Επίσης λυπάμαι για τη στάση της Εκκλησίας, όπως αυτή εκφράστηκε από τον Ιερώνυμο. Η Εκκλησία πάντα ήταν μπροστά στους εθνικούς αγώνες. Τι συμβαίνει τώρα? Ευτυχώς που η πλειοψηφία του κλήρου τον αγνόησε. Κατά τη γνώμη μου διέπραξε μέγιστο σφάλμα και οφείλει να παραιτηθεί.
Για όλους τους παραπάνω, η ιστορία θα είναι αμείλικτη μαζί τους.