Σε κάθε δουλειά, υπάρχει γνώση από πίσω. Αν με τη λέξη "δουλειά" εννοείς κάτι πλατύτερο (π.χ. επάγγελμα) τότε η απαίτηση γνώσης είναι πολύ μεγαλύτερη.
Αν δεν την έχεις και πας να ανακατευτείς επαγγελματικά σε μια δουλειά που δεν την ξέρεις, δεν θα έχει καλό τέλος η προσπάθεια σου.
Με τα διαμάντια το contrast μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας είναι πολύ έντονο, και "φαίνεται" πολύ.
Ο λόγος?
Ο λόγος είναι ότι πολύ μεγάλες αξίες είναι συμπυκνωμένες μέσα σε ένα πολύ μικρό αντικείμενο.
Ο επιθυμών να αποκτήσει μια φορά στη ζωή του (άντε δύο, άντε τρεις) ένα δαχτυλίδι αρραβώνων/γάμου με διαμάντι δεν μπορεί βέβαια να έχει την αξίωση να αποκτήσει τις ικανότητες και τις γνώσεις (και τα μέσα) του επαγγελματία. Μοιραία λοιπόν θα πρέπει να εμπιστευθεί κάποιον για να ικανοποιήσει την ανάγκη του.
Είναι γενικός κανόνας (και δεν έχει εφαρμογή μόνο στα διαμάντια, έχει σε όλα τα πράματα) ότι όταν κάποιος θέλει να ικανοποιήσει μια ανάγκη του ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ, θα προσελκύσει διάφορους οι οποίοι θα δουν την επικείμενη εκταμίευση σαν ευκαιρία για να βγάλουν κι αυτοί ένα μερίδιο απ' αυτήν.
Επειδή γνώση για το αντικείμενο δεν έχει ο ενδιαφερόμενος, θα πρέπει να έχει κοινωνική εμπειρία για να μπορέσει να ξεχωρίσει πόσο αξιόπιστος είναι ο εμφανιζόμενος ως μελλοντικός "συνεργάτης" του. Πολύ δύσκολο, γιατί όλοι ξέρουμε περιστατικά που ακόμα κι αδέρφια βρήκαν ευκαιρία και "εκμεταλλεύτηκαν" τον προσφερόμενο για εκμετάλλευση.
Πέρασα πρόσφατα από το tax free shop του αεροδρομίου του Amserdam. Υπάρχει μαγαζί εκεί, που πουλάει μόνο διαμάντια (και κάθησα και το χάζεψα). Τιμές? Από μερικά κατοστάρικα μέχρι 250.000 ευρώ.
Αν αγόραζα ένα (δεν έχει σημασία η τιμή, έστω 100) και πήγαινα την άλλη μέρα να το πουλήσω θα έαιρνα τα 100 που έδωσα? Όχι βέβαια. Γιατί μέσα στα 100 είναι το νοίκι του μαγαζιού (τεράστιο, στο Shiphol), ο μισθός της πολύ εντυπωσιακής (και γνώστριας του αντικειμένου) κυρίας που κάθεται εκεί και περιμένει τον πελάτη, του διακοσμητή που έφτιαξε τις βιτρίνες (κι αυτές πολύ εντυπωσιακές), το φωτισμό, όλα αυτά τα γενικά έξοδα του μαγαζιού, ΣΥΝ το κέρδος του μαγαζιού (την εφορία του κλπ). Πόσο θα το πούλαγα λοιπόν? Υποψιάζομαι κάτω από 50. Ίσως και κάτω από 30.
Αυτόματη σκέψη:
"Να βρω από που το παίρνει αυτός, να το πάρω κι εγώ από κει".
Αμ δε δουλεύει το πράμα έτσι όμως... Αυτουνού είναι το επάγγελμα του, και ξέρει να το κάνει (για να βγάζει κέρδος). Εγώ με τι φόντα θα πάω να τον "ανταγωνιστώ"?
Κινδυνεύω (μεγάλος ο κίνδυνος) να "την φάω" από κάποιον που "ξέρει", που "έχει άκρες", που "έχει γνωστό" κλπ.
Και να τη φάω για μια λίρα που μιλάμε για πράμα 250-300 ευρώ, πα στα διάλα θα πει κανείς, αλλά να τη φάει για διαμάντι των 50.000? Τσούζει πολύ.
Σα σύνοψη της κατάστασης τα έγραψα αυτά.
