η απαγόρευση της μετατροπής του εξωτερικού χρέους σε εθνικό νόμισμα
η υποθήκευση ολόκληρης της Ελλάδας
Λυπάμαι, golden kostas, αλλά η πληροφόρηση σου πάσχει. Σε πολλά, αλλά θα σου πω μόνο για δύο, τα παραπάνω. Με απλά λόγια:
Η χώρα είχε πάρει (προ κρίσης) δάνεια. Δεκαετή συνήθως.
Τα δάνεια αυτά ήταν σε δολλάρια, σε ευρώ, σε γιέν, σε διάφορα, και απεικονίζοντο (και η εξώφληση τους διασφαλιζόταν) με ομόλογα. Κάποιοι (όχι κράτη, ιδιώτες) είχαν αγοράσει αυτά τα ομόλογα.
Ακόμα και την περίοδο της δραχμής (πριν το 1999) η χώρα δανειζόταν σε δολλάρια, γιέν, μάρκα, ECU (το θυμάσαι αυτό?), λίρες Αγγλίας, φράγκα Γαλλίας, φράγκα Ελβετίας, σε ότι θες, ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ σε δραχμές.
Πίσω από κάθε ομόλογο υπάρχει μια ΣΥΜΒΑΣΗ, στην οποία ο ένας συμβαλλόμενος είναι το Ελληνικό κράτος (που παίρνει το δάνειο - τα λεφτά δηλαδή) και ο άλλος είναι ο κάτοχος του ομολόγου.
Κάθε χρόνο (από τα 10 διάρκειας του ομολόγου) το κράτος πληρώνει τον τόκο του ομολόγου σ' αυτόν που το κατέχει (αυτό είναι η "εξυπηρέτηση του χρέους"), και στο τέλος της δεκαετίας (με τη λήξη) πληρώνει και όλο το κεφάλαιο που δανείστηκε.
Συνήθως, επειδή (στο τέλος της δεκαετίας) δεν έχει να πληρώσει το κεφάλαιο, βγάζει νέο ομόλογο. Πάιρνει τα λεφτά του νέου, και μ' αυτά ξοφλάει το παλιό, και το βιολί συνεχίζεται.
Αν η σύμβαση του ομολόγου λέει: "100 εκ. δολλάρια ΗΠΑ" ή "500 εκ. δολλάρια ΗΠΑ", τότε
δολλάρια ΗΠΑ πρέπει να επιστρέψει το κράτος στον κάτοχο του ομολόγου που λήγει, τι θα του δώσει? Στραγάλια?
Μιλάς εσύ τώρα για
"μετατροπή του εξωτερικού χρέους σε εθνικό νόμισμα".
Πως θα γινόταν αυτή?
Τι θα έλεγε δηλαδή το κράτος το 2011 στον Νορβηγό ιδιώτη (π.χ.) που το 2001 είχε αγοράσει ομόλογο Ελληνικού Δημοσίου $1.000? Θα του έλεγε
"Ναι, δολλάρια σου χρωστάω, αλλά πάρε τώρα δραχμές γιατί αυτές έχω" ??
Και τι είναι αυτό που θα έπειθε το Νορβηγό να το αποδεχτεί αυτό, και δεν θα πήγαινε στο δικαστήριο (διεθνές δικαστήριο), που θα το κέρδιζε, και θα κήρυσσε τη χώρα μας σε χρεωκοπία?
Για ποια λοιπόν
"μετατροπή του εξωτερικού χρέους σε εθνικό νόμισμα" μιλάς?
(Ποιος Καζάκης σε έχει πείσει ότι γίνονται τέτοια πράματα?)"η υποθήκευση ολόκληρης της Ελλάδας"Μάλιστα.
Θυμάσαι τι έγινε το 2010?
Πήγε ο Γιώργης να ανανεώσει ομόλογο (όπως σου περιέγραψα πιο πάνω ότι γίνεται), και αυτοί από τους οποίους ζήτησε (νέα) λεφτά (για να ξοφλήσει παλιά), του είπαν:
"Εεεεεπ! Εσείς εδώ το έχετε κάνει μπουρδέλο! Αν σου δώσω λεφτά, πολύ πιθανό είναι ότι δεν θα τα πάρω ποτέ πίσω. Μεγάλος κίνδυνος. Να σου δώσω, αλλά θα στα δώσω με 20% τόκο (και όχι με 1-2% που δανειζόταν η Γερμανία π.χ.),
ώστε το μεγάλο κέρδος μου να δικαιολογεί το ρίσκο".Και ο Γιωργάκης (ούτε κι αυτός) δεν τόλμησε να τα πάρει έτσι, και πήγε στους "εταίρους", και τους είπε:
"Παιδιά καίγομαι" Δώστε κάτι, αλλιώς βαράμε φαλημέντο, και δεν θα είναι καλό για κανέναν μας αυτό".Συμφώνησαν "οι εταίροι" και του είπαν:
"Θα σου δώσουμε, αλλά θα σε παρακολουθούμε στενά τι κάνεις, γιατί τίποτα δε μας πείθει ότι δε θα συνεχίσεις να τα κάνεις μπουρδέλο. Και επί πλέον, θα μας δώσεις και εξασφαλίσεις (υποθήκες), γιατί σου δίνουμε λεφτά των δικών ας φορολογουμένων, δεν κόβονται από τα δέντρα αυτά, και δεν θέλουμε να κινδυνεύουμε εμείς να μας κρεμάσουν στις χώρες μας επειδή πήραμε τα λεφτά τους και τα δώσαμε σε κάποιον που τα πήρε και τα φαγε. Υπόγραψε λοιπόν εδώ ότι βάζεις υποθήκη και αυτό, και τούτο, και τ' άλλο"και γενικώς ότι γούσταραν. Ναι λοιπόν, υποθηκεύτηκε η χώρα, αλλά τι άλλο θα μπορούσε να γίνει? Εσύ δηλαδή αν ήσουν στη θέση του Γιωργάκη, τι θα έκανες?
Πρόσεξε τώρα:
Σου εκθέτω την κατάσταση, δε σου λέω ότι αν εγώ ήμουν στη θέση του Γιωργάκη θα έκανα αυτό. ΑΛΛΟ θα έκανα (και δε θα υπέγραφα). Αλλά αυτό που έχω εγώ στο μυαλό μου (και που πιστεύω ότι θα ήταν το σωστό):
1) Δύσκολα θα εφαρμοζόταν χωρίς αντιδράσεις.
2) Οι αντιδράσεις θα ήταν τόσο ισχυρές που ο (όποιος) Γιωργάκης το αποτολμούσε θα έπεφτε την άλλη μέρα, οπότε πάλι στον ίδιο παρονομαστή θα ήμασταν. Γιατί ο διάδοχος του θα είχε υποσχεθεί ότι δεν θα τα εφαρμόσει.
3) Αν εφαρμοζόταν όμως, θα ήμασταν (τώρα, 8 χρόνια μετά) μια χώρα που θα πέταγε (οικονομικώς).
4) Ξεφεύγει όμως η παρουσίαση των ιδεών μου από το παρόν νήμα (και ίσως και site) και δεν θα επεκταθώ.
Αυτή όμως είναι (και ήταν) η πραγματικότητα, και αυτήν σου περιγράφω. Οπότε ουτοπίες (για να μην πω ανοησίες) του τύπου "μετατροπή του χρέους σε εθνικό νόμισμα" και "άρνηση υποθήκευσης της χώρας" ούτε βοηθάνε όταν ακούγονται, ούτε θα ήταν ποτέ δυνατό να αποτελέσουν λύση στο τότε (και τωρινό) πρόβλημα.
