Πεσόντες Αεροπόροι

[Stratis76]

Οταν με αφήσει ο 2ος διάδοχος  θα το κάνω!!

[panos_v]

Σε συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης και επειδή δεν ήμουν ικανοποιημένος με τα στοιχεία που βρήκα στο διαδίκτυο, έκανα μια μικρή έρευνα σε διάφορα βιβλία εποχής και βρήκα παραπάνω στοιχεία για το Ανθ/γο Βαρελά Δημήτριο. Ο Δημήτριος Βαρελάς την 6 Απριλίου 1948, πετώντας με αεροσκάφος spitfire IX, σε αποστολή καταδίωξης αντρών του ΔΣΕ που είχαν επιτεθεί στα Φάρσαλα, με αρχηγό αποστολής τον Σγο Σινούρη, χτυπήθηκε από α/α όπλα, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί σε αναγκαστική προσγείωση. Η περιοχή που επέλεξε ήταν αποξηραμένο έλος κοντά στη σιδηροδρομική γραμμή Λαμίας – Λάρισας και με την πρώτη επαφή με την κοιλιά, βυθίστηκαν το ψυγείο και η προπέλα στο μαλακό έδαφος και φρενάρησαν απότομα το αεροσκάφος. Το αποτέλεσμα ήταν να χτυπήσει με το κεφάλι στο σκοπευτικό μηχάνημα του αεροσκάφους και τον ακαριαίο θάνατό του. Όπως κατέθεσε αργότερα ο Σγος Σινούρης που είδε τον νεκρό δεν είχε κανένα σημάδι εκτός από ένα χτύπημα ανάμεσα στα μάτια, πάνω από τα φρύδια. Αυτόπτης μάρτυρας κατέθεσε ότι αφού το αεροσκάφος προσγειώθηκε κανονικά με την κοιλιά, έτρεξαν κοντά και βρήκαν το πιλότο δεμένο κανονικά χωρίς κανένα ίχνος αίματος, αλλά ήταν νεκρός. Το αεροσκάφος αφού ανελκύστηκε μεταφέρθηκε στο αεροδρόμιο της Λάρισας άλλαξαν την έλικα και το στραβωμένο αεραγωγό και ξαναπέταξε κανονικά. 

[panos_v]

Τα σκοπευτικά μηχανήματα ή σωστότερα φωτοανακλαστικά σκοπευτικά μηχανήματα έδωσαν στα καταδιωκτικά τρομερές δυνατότητες και άλλαξαν τους συντελεστές έκβασης μιας αερομαχίας. Ήταν όμως ογκωδέστερα και τοποθετημένα μέσα στο κόκπιτ πάνω από τον πίνακα οργάνων στο ύψος ακριβώς του κεφαλιού του πιλότου και σε απόσταση 25 – 30 εκ. Πολύ συχνά σε περιπτώσεις αναγκαστικής προσγείωσης οι πιλότοι τραυματίζονταν χτυπώντας πάνω σ΄αυτό, λόγω κυρίως αστοχίας της ζώνης συγκράτησης η οποία άνοιγε σε εφαρμογή μεγάλης δύναμης ή όταν αυτή ήταν «χαλαρή» όπως έγινε μάλλον στην περίπτωση του Βαρελά. 

[panos_v]

Ο Βαρελάς ήταν ο τελευταίος μια παρέας από τρείς φίλους πιλότους που εκπαιδεύτηκαν κατά την διάρκεια του πολέμου από την RAF στη Νότια Ροδεσία και βρήκαν ένδοξο θάνατο κατά την διάρκεια του εμφυλίου μέσα μάλιστα σε 40 ημέρες. Οι άλλοι ήταν οι Υπ/γος Δερμετζόγλου (26/2/1948) και ο Υπ/γος Πετράκης Λουκάς (27/3/1948).

[panos_v]

Στη κάτω φωτογραφία φαίνεται το μοναδικό spitfire που σώζεται στην Ελλάδα. Τα υπόλοιπα κομματιάστηκαν με τσεκούρια στις αρχές της δεκαετίας του 1950 και πωλήθηκαν για μέταλλα.

[herakliotis]

Στην δευτερη φωτογραφια του σκοπευτικου διακρινονται και δυο μαξιλαρακια πανω στο  μεταλλο ή ιδεα μου ειναι;; Σαν προστατευτικα για να μην χτυπησει καποιος αποτομα πανω τους . .. .

[panos_v]

Ναι έτσι είναι, αλλά φαντάσου με τη δύναμη πέφτει κάποιος επάνω όταν σταματάει απότομα το αεροσκάφος. Θα χρειαζόταν αερόσακκος για να προστατευτεί. Χωρίς να έχω ιατρικές γνώσεις εκτιμώ ότι θα έσπασε ο αυχένας του από το χτύπημα!!!

[Stratis76]

Ωραία συνέχεια στο θέμα Πάνο.
Εκείνη τη περίοδο τα δερμάτινα κράνη-καλύματα κεφαλής των πιλότων ήταν περισσότερο για κάλυψη
απο το κρύο παρά για προστασία απο κρούση ή πυρά.
Αυτο που δε κατάλαβα είναι το εξής: τα σκέλη προσγέιωσης δεν ήταν κατεβασμένα οταν
το αεροσκάφος ακούμπησε στη γή;

[panos_v]

Προφανώς όχι, γιατί δεν υπήρχε διάδρομος οργανωμένος ή στρωμένος για κανονική προσγείωση με αποτέλεσμα αν προσγειωνόταν με τα σκέλη κατεβασμένα να υπάρχει κίνδυνος ανατροπής του αεροσκάφους μετά από χτύπημα σε οποιαδήποτε ανωμαλία του εδάφους. Ήταν προτιμότερο σε προσγειώσεις ανάγκης η προσέγγιση να γινόταν με την κοιλιά του αεροσκάφους.

[Stratis76]

Θα επρεπε να ειχε προβλεψει τοτε τη συμπεριφορα του
αεροσκαφους..ποιος ξέρει εκεινη τη στιγμη τι σκεφτοταν..
Αν ειχε βάλει τα χερια μπροστα ισως και να την ειχε γλυτωσει..