Ο σκύλος παρουσιάζεται επίσης σε αρκετούς Γερμανικούς οίκους, οι οποίοι όμως δεν έκοψαν νομίσματα, τουλάχιστον τέτοιου μεγέθους. Χαρακτηριστικά αναφέρω μερικούς οίκους:
Οίκος του Bad Lobenstein
Οίκος του Brackenheim
Οίκος του Mögglingen
Οίκος του Urbach (Remstal)
Όπως βλέπετε λοιπόν παρακάτω, ο θυρεός των Έτινγκεν αναπαριστά έναν σκύλο. Πρόκειται για ένα κυνηγόσκυλο, τον περίφημο Γερμανικό ποιμενικό ή μολοσσό, όπως αλλιώς είναι γνωστός.
Ο θυρεός του οίκου των Έτινγκεν
Υπήρξε όμως μια διαμάχη ανάμεσα στους οίκους του Έτινκγεν και του Hohenzollern για τον συγκεκριμένο θυρεό. Η πρώτη αναπαράσταση του σκύλου με χρυσό χρώμα και κόκκινα αυτιά, λαμβάνει χώρα το 1353. Στα Γερμανικά είναι πολύ γνωστό ως Brackenhaupt, και έμελλε να γίνει το επίκεντρο νομικών αντιπαραθέσεων ανάμεσα στους δύο οίκους.
Αυτό συνέβη γιατί το 1317 ο οίκος των Hohenzollern αγόρασε τα δικαιώματα χρήσης του κυνηγόσκυλου από τον Lutold von Regensberg του ομώνυμου οίκου. Το ίδιο πιθανότατα έκανε και ο δούκας του Έτινγκεν. Έτσι τρείς οίκοι (Regensberg, Hohenzollern και Έτινγκεν) μοιράζονταν τον ίδιο θυρεό. Αυτό οδήγησε σε διαμάχες.
Ο οίκος των Regensberg άλλαξε τον θυρεό του σχετικά νωρίς, γύρω στο 1335.
Για μισό αιώνα, οι Oettinger και οι Hohenzollern είχαν τον ίδιο θυρεό και βρίσκονταν σε διαμάχη, μια λύση βρέθηκε μόνο με διαιτησία το 1381. Οι κόμητες του Παλατινάτου Stefan, Friedrich και Ruprecht της Βαυαρίας και ο Λαντγκράβος [4] Johann von Leuchtenberg υπήρξαν διαμεσολαβητές. Η σημαντικότητα των προσώπων δείχνει πόσο σοβαρή ήταν η διαμάχη. Το αποτέλεσμα ήταν: όλοι είχαν τη δυνατότητα να διατηρήσουν το σχήμα, αλλά έπρεπε να αλλάξουν τα χρώματα. Οι Oettinger έπρεπε να βάλουν ένα ασημένιο κολάρο στα κόκκινα αυτιά και οι Hohenzollern άλλαξαν τα χρώματα σε μαύρο και ασημί τετράγωνα σε αναλογία με την εικόνα της ασπίδας τους.
Ο θυρεός του οίκου των Hohenzollern
Έτσι αυτό έγινε το τελευταίο έμβλημα του Έτινκγεν, όπως φαίνεται σε μια σφραγίδα από το 1480 περίπου.
[1] Έτινγκεν (γερμανικά: Öttingen) Σήμερα το Έτινγκεν είναι μια μικρή όμορφη πόλη της δυτικής Βαυαρίας με πληθυσμό γύρω στις 5300 άτομα.
Το κέντρο της παλιάς πόλης έχει μια εξαιρετικά ασυνήθιστη όψη. ενώ η ανατολική πλευρά του κεντρικού δρόμου και της αγοράς είναι μπαρόκ, η δυτική διατηρεί τα παραδοσιακά ξύλινα κτίρια. Και αυτό γιατί από το 1522 έως το 1731, η πόλη χωρίστηκε μεταξύ του προτεσταντικού οίκου Oettingen-Oettingen και του ρωμαιοκαθολικού οίκου Oettingen-Wallerstein, που έχτισε τις μπαρόκ προσόψεις. Εκτός από τη μία πλευρά του δρόμου που ήταν προτεσταντική και η άλλη πλευρά ήταν καθολική, η μία πλευρά χρησιμοποιούσε το Ιουλιανό ημερολόγιο και η άλλη πλευρά χρησιμοποιούσε το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Κάθε πλευρά είχε επίσης τη δική της συναγωγή.
Η πόλη υπέστη σοβαρές ζημιές στις 23 Φεβρουαρίου 1945 από βομβαρδισμό των Συμμάχων, μέρος της Επιχείρησης Clarion, κατά την οποία 48 αεροσκάφη έριξαν περίπου 500 βόμβες στην πόλη, σκοτώνοντας 199 άτομα.
[2] Tο κάστρο Harburg είναι ένα όμορφο και εμβληματικό μεσαιωνικό κάστρο. Οι πρώτες αναφορές για την ύπαρξή του εντοπίζονται γύρω στο 1150.
Το 1299 το κάστρο παραδόθηκε από τον βασιλιά Αλβέρτο Α' του Οίκου των Αψβούργων στους κόμητες του Oettingen. Ο αυτοκράτορας Sigismund επιβεβαίωσε την ιδιοκτησία των κόμητων του Oettingen το 1418. Μετά την εξαφάνιση του προτεσταντικού κλάδου Oettingen-Oettingen, το Κάστρο Harburg κληροδοτήθηκε στον καθολικό κλάδο των Oettingen-Wallerstein το 1731.
Το Κάστρο χρησιμοποιήθηκε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο από τη μυστική αστυνομία των Ναζί "γκεστάπο" και χρησιμοποιήθηκε για φυλάκιση κρατουμένων με σκοπό την ανάκριση.
Από το 2000, το κάστρο ανήκει στον Πρίγκιπα του Πολιτιστικού Ιδρύματος Oettingen-Wallerstein.
[3] Το κυνηγόσκυλο ήταν ένα εραλδικό ζώο που χρησιμοποιείται από τον Μεσαίωνα. Η απεικόνιση έχει τη μορφή ενός δυνατού σκύλου με αιχμηρά δόντια συχνά σαφώς τονισμένα και πλατιά, πεσμένα αυτιά, τα οποία είναι επίσης ζωγραφισμένα ως κρεμαστά. Ένα άλλο όνομά του είναι Μολοσσός. Συνήθως απεικονίζεται με τη γλώσσα του έξω. Χρησιμοποιούνται όλες οι μορφές αναπαράστασης και κίνησης για σκύλους (όρθιοι, περπατούν, άλματα, καθιστοί, ξαπλωμένοι) με ανυψωμένα ή χαμηλωμένα κεφάλια. Ως σκύλος, το κυνηγόσκυλο φοράει συχνά ένα φαρδύ κολάρο, συνήθως με ένα δαχτυλίδι, το οποίο μπορεί να περιέχει πολύτιμους λίθους ή να διακοσμείται ανάλογα. Όπως συμβαίνει με πολλές κοινές φιγούρες, το περίγραμμα του κυνηγόσκυλου σχετίζεται συχνά με την εποχή και το στυλ. Συχνά εμφανίζεται μόνο το κεφάλι του (κεφάλι με προσκολλημένο λαιμό) ή ολόκληρο (κεφάλι, λαιμός και κορμός). Στην πρώτη μορφή χρησιμοποιείται συνήθως ως λοφίο, δηλαδή ως μέρος του άνω οικόσημου.
[4]Λαντγκράβος: (γερμανικά:Landgraf) γερμανικός τίτλος ευγενείας της γαιοκτημονικής αριστοκρατίας, για τοπικούς άρχοντες, κύριους μιας περιοχής ή επαρχίας, ανώτερος του κόμη.
Με μεγάλη μου χαρά περιμένω σχόλια, παρατηρήσεις, ερωτήσεις, απορίες και συμπλήρωση πληροφοριών.
