Τάληρα της συλλογής μου

[Διηνέκης]

Τρομερή η ιστορική αναδρομή σε εκείνα τα πολυτάραχα χρόνια!!!! μπορώ να πω ότι πιάνω τον εαυτό μου να λυπάται όταν τελειώνω την ανάγνωση,γιατί ήθελα να διαβασω και τη συνέχεια!!!!το νόμισμα είναι πολύ όμορφο,και πολύ ιδιαίτερο για μένα (λόγο εντοπιότητας χαχαχα)....σε ευχαριστούμε!!!!

[thaler]

Μεγάλη σας τιμή Γιώργο που έχετε το Άγιο Ανδρέα πολιούχο της πόλης. Είναι ο μοναδικός Απόστολος του Χριστού που πέθανε στην Ελλάδα. Αν πας στην εκκλησία του Αγίου, άναψε ένα κεράκι για μένα.
Όσο για το νόμισμα, πράγματι είναι πολύ ιδιαίτερο όπως και τα περισσότερα τάληρα των ορυχείων.

[bulltt]

χαιρομαι πολλυ οταν ανεβαζεις καποιο thaler γιατι μαζι μαθαινουμε και την ιστορια του !!!

Φίλε Bulltt (το όνομά σου?) ευχαριστώ για το καλά σου λόγια. Πάντα υποστηρίζω πως αν δεν γνωρίζεις την ιστορία ενός νομίσματος δεν μπορείς να το εκτιμήσεις όπως πρέπει.

γιωργος   

[thaler]

Ευχαριστώ Γιώργο (bulltt).

[Εν-αντι]

εχεις υποψιν για ποτε βλεπουμε το επομενο?

[thaler]

Περίμενε Μπάμπη, μην είσαι ανυπόμονος

[thaler]

Με την ευκαιρία παρουσίασης αυτού του νομίσματος θα ήθελα να προσθέσω λίγα λόγια για τη σημασία που έχει ο Άγιος Ανδρέας για τη Σκωτία.
Μία εκδοχή λέει πως λίγο πριν τη μεταφορά των λειψάνων του Αγίου Ανδρέα στην Κωνσταντινούπολη, ο Άγιος Ρήγουλος, μοναχός στην Πάτρα, είχε κρύψει μέρος των λειψάνων (ένα γόνατο, ένα οστό του άνω βραχίονα, τρία δάχτυλα και ένα δόντι) τα οποία πήρε μαζί του όταν ξεκίνησε για ιεραποστολή, πλέοντας δυτικά.  Ναυάγησε στην ακτή του Φάιφ (Fife) στη Σκωτία, όπου έχτισε μονή που σύντομα έγινε προσκηνηματικό κέντρο. Η ύπαρξη μονής αναφέρεται σε χειρόγραφα τουλάχιστον από το 747 μ.Χ. Γύρω από τη μονή ιδρύθηκε η πόλη του Αγίου Ανδρέα (St Andrews) στην οποία χτίστηκε μεγαλοπρεπής βασιλική του Αγίου Ανδρέα για να φιλοξενεί τα λείψανά του το 1158. Την εποχή εκείνη ο ναός αποτελούσε το μεγαλύτερο κτίσμα της Ευρώπης. Πυρπολύθηκε και συλήθηκε τον 16ο αιώνα κατά τις συγκρούσεις μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών (οπότε και χάνονται τα ίχνη των λειψάνων του) και έκτοτε παραμένει έτσι. 

Ο Άγιος Ανδρέας λατρεύονταν πολύ στη Σκωτία καθώς οι κάτοικοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους προνομιούχους που οστά ενός αποστόλου του Χριστού βρίσκονταν στη γη τους και έτσι, όταν η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της, το 1320, ανακηρύχθηκε επίσημα ο προστάτης της. Η δε σημαία της Σκωτίας απεικονίζει από τότε το σχήμα Χ προς τιμή του μαρτυρικού θανάτου του Αγίου, που όπως είπα, θεωρούνταν πως σταυρώθηκε έτσι. Η σημαία της Σκωτίας με το σταυρό του Αγίου Ανδρέα αποτελεί, όπως γνωρίζετε, συστατικό μέρος της σημαίας του Ηνωμένου Βασιλείου.

Η 30η Νοεμβρίου, ημέρα που τιμάται ο Άγιος, είναι επίσημη αργία στη Σκωτία και πολύ σημαντική μέρα, καθώς διοργανώνονται πολλές εκδηλώσεις. Υπάρχουν φυσικά και άλλες θεωρίες για τον ερχομό των λειψάνων του Αγίου στη χώρα αυτή.

Φυσικά η χώρα έκοψε νομίσματα με τη μορφή του Αγίου Ανδρέα. Χαρακτηριστικό είναι το πρώτο χρυσό νόμισμά της ο χρυσός λέων του Robert III (1390-1406) στο οποίο απεικονίζεται ο Άγιος Ανδρέας ως εσταυρωμένος.

[thaler]

Δείτε εδώ το χρυσό νόμισμα της Σκωτίας.

[thaler]

.

[thaler]

Αγαπημένοι μου συλλέκτες σήμερα σας παρουσιάζω ακόμη ένα τάληρο της συλλογής μου από την Μπολόνια, με έμμεσο Ελληνικό ενδιαφέρον (όπως πολλά νομίσματα της Ιταλίας). Και αυτό γιατί η εικόνα της Παναγίας με το Θείο Βρέφος είναι Βυζαντινή. Λεπτομέρειες στη συνέχεια.
Ας δούμε όμως πρώτα τα χαρακτηριστικά αυτού του τάληρου:
 
Κράτος: Μπολόνια
Νόμισμα: 10 Paoli = 1 Scudo
Χρονολογία: 1797
Βάρος: 29,02 gr.
Ασήμι: 0,833
Διάμετρος: 40 mm
Βιβλιογραφία: KM# 339, Dav EC IV# 1359, G# 5
Χρονιές κοπής: 1796-1797
Χαράκτης: Francesco Tadolini [1]
Τιράζ: 757.000
Νομισματοκοπείο: Μπολόνια
Προσανατολισμός:  ↑↑

Εμπρός: Τα εμβλήματα της Μπολόνια μέσα σε στεφανωμένη ασπίδα με σταυρό στο πρώτο και τέταρτο τεταρτημόριο, ενώ στο δεύτερο και τρίτο υπάρχει η λέξη LIBERTAS=ελευθερία, επάνω κεφαλή λιονταριού και κάτω η ημερομηνία. Επιγραφή: POPVLVS • ET • SENATVS • BON[ON] • =  Ο λαός και η Γερουσία της Μπολόνια
Πίσω: Η Παναγία της San Luca [2] με το Θείο βρέφος σε ένα σύννεφο πάνω από την πόλη της Μπολόνια.
Επιγραφή : PRAESIDIVM • • ET • DECVS • =Προστασία και δόξα

Αυτό το νόμισμα έχει πολλές παραλλαγές στους θυρεούς, στα σημεία στίξης και στην θέα της πόλης. Συστηματικές μελέτες έχουν προσπαθήσει να προσδιορίσουν με σαφήνεια αυτές τις παραλλαγές. Από τα δεδομένα του νομισματοκοπείου είναι σαφές ότι η φθορά των μητρών και η αντικατάστασή τους πραγματοποιούνταν κάθε 12/15.000 χτυπήματα για τους θυρεούς, αλλά ήταν μάλλον συχνότερη, δεδομένης της συνολικής ποσότητας 757.000 τεμαχίων που παρήχθησαν.  Υπολογίζεται πως έχουν χρησιμοποιηθεί περισσότερες από 50 μήτρες. Ο χαράκτης Tadolini παρέδωσε 35 ζεύγη μητρών, τα οποία πιθανότατα "αναδιαμορφώθηκαν" για να ξανα-χρησιμοποιηθούν καθώς φθείρονταν. Έτσι εξηγείται ο μεγάλος αριθμός των παραλλαγών που υπάρχουν.

Οι κυριότερες παραλλαγές είναι οι εξής:

Χρόνος            
1796    ποικιλία με δενδρύλλιο   
1796    ποικιλία χωρίς δενδρύλλιο      
MDCCXCVI   = 1796 (χρονιά με λατινικούς χαρακτήρες)         
1797    για τη χρονιά αυτή δεν υπάρχουν ποικιλίες του νομίσματος         

Οι νομισματικές μονάδες της πόλης ήταν το Scudο το οποίο ισούταν με 6 Lire, 10 Paoli, 100 Soldi, 500 Quattriui ή 1200 Denari.

Ας δούμε όμως τη νομισματική ιστορία της Μπολόνια. Το νομισματοκοπείο της πόλης άρχισε να λειτουργεί τον 11ο αιώνα, όταν ο Ερρίκος ο 6ος [3], σταμάτησε στην πόλη τον Φεβρουάριο του 1191, στο δρόμο προς τη Ρώμη όπου επρόκειτο να στεφτεί ως Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Για να ευχαριστήσει την πόλη για τη φιλοξενία, της παραχώρησε το προνόμιο της κοπής νομισμάτων.

Το νομισματοκοπείο ήταν ένα από τα κυριότερα της Ιταλίας. Μέχρι το 1273 ήταν κάτω από την Αυτοκρατορική δικαιοδοσία, αργότερα έκοψε νομίσματα κάτω από την ιδιοκτησία της οικογένειας Pepoli (1337-1350), του Giovanni Visconti, επισκόπου του Μιλάνου (1350-54), των Παπών της Ρώμης από το 1360 ως το 1401, των Bentivoglii από το 1401-02, των Παπών ξανά από το 1403-09, της αυτόνομης Κυβέρνησης (1416-1419), των Παπών (1431-1878) με μία μικρή εξαίρεση μεταξύ 1797-1848. Το πιο αξιοθαύμαστο νόμισμα όλων των εποχών είναι ένα σπανιότατο χρυσό zecchino του 1323, με το έμβλημα του Πάπα και ολόκληρη την εικόνα του Αγίου Πέτρου. Ήταν το πρώτο νόμισμα της Ρώμης που κόπηκε στην Μπολόνια.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας της, η Μπολόνια πάλευε να διατηρήσει την αυτονομία της κατά κύριο λόγο από τη Ρώμη, αλλά και από το Μιλάνο. Έζησε έτσι η πόλη πολλές εναλλαγές μεταξύ αυτονομίας και υποταγής στους Πάπες της Ρώμης, οι οποίοι ήθελαν να στερεώσουν την κυριαρχία τους στη βόρεια Ιταλία, καθώς η πόλη ήταν το βορειότερο σημείο του κράτους τους. Δείτε τώρα την εναλλαγή αυτή με ημερομηνίες:

757                        Μέρος του Παπικού κράτους.
28 Ιουλίου 1273                Η Μπολόνια είναι ελεύθερη κοινότητα.
 5 Σεπτ. 1327 - 28 Μαρ. 1334  Παπική διακυβέρνηση.
28 Οκτ. 1350 - 15 Μαρ. 1360  Πουλήθηκε στο Μιλάνο.
15 Μαρ. 1360 - 20 Μαρ. 1376  Παπική διακυβέρνηση.
20 Μαρ. 1376 - 1377        Αυτόνομη κοινότητα της Μπολόνια (μετά από επανάσταση).
1377                       Η Παπική διακυβέρνηση αποκαθίσταται.
24 Φεβ. 1401                Η αυτονομία αποκαθίσταται.
30 Ιουν. 1402 - 17 Σεπ. 1403  Καταλαμβάνεται από το Μιλάνο.
 3 Σεπ. 1403 - 12 Μαΐου 1411  Παπική διακυβέρνηση.
20 Μαρ. 1411                Η αυτονομία αποκαθίσταται.
14 Αυγ. 1412 -  6 Ιαν. 1416  Παπική διακυβέρνηση
 6 Ιαν. 1416                Η αυτονομία αποκαθίσταται.
21 Ιουλ. 1420 -  6 Αυγ. 1428  Παπική διακυβέρνηση.
 6 Αυγ. 1428                Η αυτονομία αποκαθίσταται.
25 Σεπ. 1429 - 22 Μαΐου 1438  Παπική διακυβέρνηση.
22 Μαΐου 1438                Η αυτονομία αποκαθίσταται.
11 Νοε. 1506 - 23 Μαΐου 1511  Παπική διακυβέρνηση.
13 Ιουν. 1512                Προσαρτάται στο Παπικό κράτος.
Φεβ. 1790 – Μαρ. 1790       Απόπειρα επανάστασης από τον Luigi Zamboni.
13 - 14 Νοε. 1794           Δεύτερη απόπειρα επανάστασης από τον Luigi Zamboni.
19 Ιουν. 1796               Καταλαμβάνεται από τη Γαλλία. Η Γερουσία αναλαμβάνει όλες τις εξουσίες και τις παραδίδει στον Gonfaloniere di Giustizia, που εκλέγεται για 2 μήνες μεταξύ των Γερουσιαστών. Λέγεται «Δημοκρατία της Μπολόνια (Bologna Republic).
16 Οκτ. 1796                Τμήμα της Cispadane Republic (με έδρα τη Modena).
 9 Ιουλ. 1797                Τμήμα της Cisalpine Republic (με έδρα τη Λομβαρδία).
12 Αυγ. 1799 - 28 Ιουν. 1800  Αυστριακή κατοχή.
12 Ιουν. 1859                Ο Παπικός αντιπρόσωπος εκδιώκεται, προσωρινή κυβέρνηση αναλαμβάνει την εξουσία.
11 Ιουλ. 1859              Διακυβέρνηση της Σαρδηνίας.
 8 Δεκ. 1859 - 18 Μαρ. 1860  Τμήμα των επαρχιών της Εmilia (Modena, Parma και Romagna).
18 Μαρ. 1860               Η Σαρδηνία και το Πεδεμόντιο προσαρτούν τη Romagna (Bologna, Ferrara, Ravenna).

Πιο συγκεκριμένα τώρα, η Δημοκρατία της Μπολόνια ανακηρύχθηκε το 1796 στην πόλη της Μπολόνια.
Ήταν, ουσιαστικά, ένα Γαλλικό προτεκτοράτο, που ιδρύθηκε όταν οι παπικές αρχές διέφυγαν από την πόλη της Μπολόνια τον Ιούνιο του 1796. Η πόλη προσαρτήθηκε από την Cispadane Republic στις 16 Οκτωβρίου 1796.

Στην πόλη δόθηκε το πρώτο Σύνταγμα των Ιακωβίνων που γράφτηκε στην Ιταλία. Είχε μια κυβέρνηση αποτελούμενη από εννέα συμβούλους και ο αρχηγός της κυβέρνησης ήταν ο Presidente del Magistrato, δηλαδή ο αρχηγός - προεδρεύων που η θητεία του διαρκούσε τέσσερις μήνες και ήταν ένας από τους συμβούλους.

Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά την ταραχώδη αυτή περίοδο με τα κρατίδια-μορφώματα που δημιούργησαν οι Γάλλοι, για να ελέγχουν την Ιταλία. Η Μπολόνια διαδραμάτισε κομβικό ρόλο στην Cispadane Republic.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όπως ήταν φυσικό, τα Ιταλικά κράτη ήταν εχθρικά απέναντι στη Γαλλική Επανάσταση. Το Παπικό κράτος διέκοψε τις σχέσεις με τη Γαλλία το 1791, ενώ το Πεδεμόντιο και το Βασίλειο της Νάπολης εντάχθηκαν στον αντι-γαλλικό συνασπισμό το επόμενο έτος. Η Γαλλία κατέκτησε γρήγορα τη Σαβοΐα και τη Νίκαια. Οι περισσότερες Ιταλικές κυβερνήσεις σταμάτησαν τα μεταρρυθμιστικά τους προγράμματα, ξεκινώντας κατασταλτικές πολιτικές και αυστηρότερη λογοκρισία. Μόλις αποκαλύπτονταν επαναστατικές συνωμοσίες, εκτελούσαν, φυλάκιζαν ή απέλαυναν τους ηγέτες. Οι Ιταλοί επαναστάτες χρειάζονταν εξωτερική βοήθεια για να τα καταφέρουν.

Οι συνθήκες όμως άλλαξαν σημαντικά όταν ο Ναπολέων Βοναπάρτης διέσχισε τις Άλπεις τον Απρίλιο του 1796. Αυτό σηματοδότησε την αρχή δύο δεκαετιών (1796-1814) γαλλικής ηγεμονίας στην ιταλική χερσόνησο. Οι Γάλλοι θεωρούσαν την Ιταλική εκστρατεία κυρίως ως «χρηματοοικονομική επιχείρηση» που είχε σχεδιαστεί για την ανακούφιση της δημοσιονομικής κρίσης στη Γαλλία. Ο Βοναπάρτης επέβαλε βαρύ φόρο και αναγκαστικές συνεισφορές για τους πολέμους που διεξήγαγε στον Ιταλικό πληθυσμό στέλνοντας τα χρήματα αλλά και έργα τέχνης που κατάσχεσε στο Παρίσι. Ο γαλλικός στρατός λεηλάτησε τα κατεχόμενα εδάφη, προκαλώντας έτσι μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Στρατιωτικά, το Γαλλικό Διευθυντήριο [5] ανέθεσε στο στρατό της Ιταλίας (που ελέγχονταν από τους Γάλλους) έναν ρόλο αντιπερισπασμού ώστε να αποσυμπιεστούν τα Γαλλικά στρατεύματα στη Γερμανία. Ωστόσο, οι γρήγορες νίκες του Βοναπάρτη επί των Αυστριακών ακύρωσαν το αρχικό σχέδιο και μετέτρεψαν τη βόρεια Ιταλία στο κύριο μέτωπο. Τον Απρίλιο του 1796, ο Βοναπάρτης νίκησε τους στρατούς της Αυστρίας και του Πεδεμόντιου, αναγκάζοντας τον ηγεμόνα του Πεδεμόντιου, Victor Amadeus ΙΙΙ να αποσυρθεί από τον πόλεμο. Ο Βοναπάρτης κατέλαβε τότε το Μιλάνο και αντικατέστησε την Αυστριακή διοίκηση με μια δημοκρατική. Σύντομα, οι Γάλλοι κέρδισαν τον έλεγχο της Βερόνα, σκότωσαν τους Παπικούς αντιπροσώπους της Μπολόνια και της Φεράρα καθώς και του Δουκάτου της Μόδενα. Έτσι, ο Πάπας Πίος VI αναγκάστηκε να υπογράψει ανακωχή με τον Βοναπάρτη.

Τον Ιούλιο, οι Γάλλοι άρχισαν να πολιορκούν τη Mantua και νίκησαν τις Αυστριακές δυνάμεις που στάλθηκαν προς άρση της πολιορκίας. Στις 2 Φεβρουαρίου 1797, η Mantua παραδόθηκε. Ο Βοναπάρτης άρχισε στη συνέχεια να βαδίζει προς στη Βιέννη, αναγκάζοντας τους Αυστριακούς να υπογράψουν την Εκεχειρία του Leoben [6] (Απρίλιος 1797). Έτσι η Ιταλική εκστρατεία τελείωσε. Τον Μάιο, τα Γαλλικά στρατεύματα εισήλθαν στη Βενετία όπου, στο μεταξύ, η Γερουσία είχε παραιτηθεί και εγκαθιδρύθηκε η δημοκρατία στην πόλη. Μετά από μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις, η Γαλλία και η Αυστρία υπέγραψαν επιτέλους την συνθήκη του Campo Formio, τερματίζοντας επίσημα τον πρώτο συνασπισμό [7]. Η Αυστρία αναγνώρισε τη Cisalpine Republic, την οποία είχε δημιουργήσει ο Ναπολέων στη βόρεια Ιταλία. Σε αντάλλαγμα, ο Ναπολέων παρέδωσε τη Βενετία στους Αυστριακούς, μια κυνική πράξη που σηματοδότησε το τέλος της, πολλών αιώνων, Ενετικής Δημοκρατίας, τρομοκρατώντας, παράλληλα, τους Ιταλούς πατριώτες.

Οι νίκες του Ναπολέοντα ξεκίνησαν το «Revolutionary Triennium» (1796-9), την πρώτη φάση της Γαλλικής κυριαρχίας στην Ιταλία, η οποία ήταν μια περίοδος μετασχηματισμού και έντονης ζύμωσης. Οι Ιταλοί Ιακωβίνοι, που αυτοαποκαλούνταν «πατριώτες», δημιούργησαν λαϊκές κοινότητες που υπερασπίζονταν την εθνική ανεξαρτησία και τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Ο Melchiore Gioia αντανακλούσε τη γνώμη των περισσότερων «πατριωτών» τονίζοντας την υποστήριξή του για τη δημιουργία μιας Ιταλικής δημοκρατίας, «μια και αδιαίρετη». Μόνο σε μια δημοκρατία, επέμενε ο Gioia, θα μπορούσε να ανθίσει η ελευθερία και μια δημοκρατική κοινωνία. Οι πιο ριζοσπαστικοί «πατριώτες» τόνισαν την ανάγκη κοινωνικών προγραμμάτων προς όφελος των λαϊκών τάξεων. Αυτοί οι επαναστάτες υποστήριξαν τις νέες δημοκρατικές κυβερνήσεις, οι οποίες αντικατέστησαν τα παλιά καθεστώτα, και πειραματίστηκαν με δημοκρατικά συστήματα. Οι Γάλλοι, ωστόσο, ήλεγχαν στενά αυτές τις «αδελφές» δημοκρατίες, βάζοντας μεγάλη φορολογία και παρεμβαίνοντας στις εσωτερικές τους υποθέσεις. Οι Γαλλικές επιβολές και το γεγονός ότι οι νέοι νόμοι ωφελούσαν κυρίως τις ιδιοκτησίες και τις μορφωμένες τάξεις προκάλεσαν λαϊκές εξεγέρσεις. Όταν η αντι-γαλλική επίθεση εκδηλώθηκε ξανά το 1799, αυτή η αντιπολίτευση θα βοηθούσε στην πτώση των Ιταλικών δημοκρατιών.

[thaler]

Η πρώτη δημοκρατία που ίδρυσε ο Ναπολέοντας ήταν η Δημοκρατία της Cispadan, νότια του ποταμού Po. Αποτελούνταν από τις πόλεις Μπολόνια, Φεράρα, Μοδένα και Ρέτζιο Εμίλια (Απρίλιος 1797). Τον Ιούλιο, ο Ναπολέοντας τη συγχώνευσε με την Cisalpine Republic που είχε σχηματίσει στο Μιλάνο. Σύντομα, πρόσθεσε και τμήματα της πρώην Ενετικής Δημοκρατίας. Η Cisalpine, η πιο σημαντική «αδελφή» δημοκρατία, διήρκεσε 22 μήνες και είχε εθνική σημαία, στρατό και πληθυσμό 3,5 εκατομμυρίων. Το σύνταγμά της, με βάση το Γαλλικό σύνταγμα του 1795, θέσπισε ένα Διευθυντήριο και ένα νομοθετικό σώμα. Άλλες διατάξεις ρύθμιζαν τη στρατολόγηση, το ελεύθερο εσωτερικό εμπόριο και την ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών. Η κυβέρνησή της επίσης καθιέρωσε τη θρησκευτική ελευθερία, κατάργησε τις θρησκευτικές διαταγές, και κατάσχεσε τη γη της Εκκλησίας, πουλώντας την κυρίως στους εύπορους.

Ωστόσο, η ανεξαρτησία της Cisalpine Republic ήταν σε μεγάλο βαθμό μόνο στα χαρτιά. Οι Γάλλοι είχαν τον τελικό έλεγχο. Ούτε ο Ναπολέοντας ούτε το Διευθυντήριο ήθελαν ένα ισχυρό Ιταλικό κράτος. Επέβαλαν τέτοια εδαφικά όρια που απαγόρευαν την πρόσβαση του κράτους στη θάλασσα. Η Γένοβα, η οποία έγινε ξεχωριστή Δημοκρατία της Λιγουρίας, δεν ενσωματώθηκε ποτέ στην Cisalpine Republic. Μια συνθήκη με τη Γαλλία ανάγκασε την Cisalpine Republic να συντηρεί έναν δαπανηρό στρατό 25.000 Γαλλικών στρατευμάτων, οδηγώντας γρήγορα σε ένα τεράστιο έλλειμμα. Όλο και περισσότερο, οι Γάλλοι καθιέρωναν ένα πιο αυταρχικό σύστημα. Τον Αύγουστο του 1798, ο Γάλλος πρέσβης Charles-Joseph Trouve διακήρυξε ένα νέο, λιγότερο δημοκρατικό σύνταγμα που αύξησε την εξουσία του Διευθυντηρίου. Οι τελευταίοι κατέστειλαν τα περιοδικά και τις λαϊκές κοινότητες και συνέλαβαν αρκετούς «πατριώτες». Υπό τέτοιες άσχημες φορολογικές και πολιτικές συνθήκες, οι αρχές του κράτους δεν μπόρεσαν να το ενοποιήσουν.

Δύο άλλες δημοκρατίες, η Roman Republic και η Neapolitan Republic, δημιουργήθηκαν μετά την αναχώρηση του Βοναπάρτη από την Ιταλία το Νοέμβριο του 1797. Οι Γάλλοι κατέλαβαν τη Ρώμη και οι τοπικοί επαναστάτες διακήρυξαν τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία -Roman Republic- (Φεβρουάριος 1798), αναγκάζοντας τον Πάπα Πιό VI να εγκαταλείψει τη Ρώμη. Η Ρωμαϊκή Δημοκρατία ήταν ουσιαστικά Γαλλικό προτεκτοράτο κατά τη διάρκεια της 18μηνης ύπαρξής της. Μια Γαλλική επιτροπή αποφάσισε ένα σύνταγμα βάσει του Γαλλικού συντάγματος του 1795. Ο Γάλλος διοικητής διόρισε κυβερνητικούς αξιωματούχους και εξέδωσε νόμους. Η Δημοκρατία απολάμβανε την υποστήριξη επαγγελματιών, ορισμένων αριστοκρατών και Ρωμαίων Εβραίων, που έλαβαν ίσα δικαιώματα για πρώτη φορά. Το νομοθετικό σώμα πούλησε εκκλησιαστική γη και επέβαλε όρια στα εισοδήματα των επισκόπων. Οι κοινότητες των Ρωμαίων «πατριωτών» δεν είχαν καμία επιρροή στην κυβέρνηση. Βαριές φορολογίες και λεηλασίες από τα Γαλλικά στρατεύματα, μαζί με εκκλησιαστική υποκίνηση, οδήγησαν σε εξεγέρσεις στη Ρώμη και την Ούμπρια, οι οποίες κατεστάλησαν γρήγορα.


[1] Ο Francesco Tadolini (1723 - 1805) ήταν Ιταλός αρχιτέκτονας της νεοκλασικής περιόδου, που δραστηριοποιούνταν κυρίως στην γενέτειρά του Μπολόνια. Μεταξύ των έργων του είναι η πρόσοψη του Palazzo Malavasia (1760), το Palazzo Zagnoni, η πρόσοψη και το σκευοφυλάκιο της εκκλησίας του San Giovanni dei Celestini (1765). Πήρε μέρος επίσης στο σχεδιασμό έργων για το San Domenico και το Palazzo Laderchi στη Faenza.

[2] Η Παναγία του Αγίου Λουκά (San Luca) είναι η βασιλική της Μπολόνια που πήρε το όνομά της από την αντίστοιχη εικόνα που σύμφωνα με την παράδοση εικονογραφήθηκε από τον Ευαγγελιστή Λουκά. Επίσης σύμφωνα με την παράδοση, τον 12ο αιώνα, ένας προσκυνητής από τη Βυζαντινή αυτοκρατορία ήρθε στην Μπολόνια με μια εικόνα της Παναγίας από τον ναό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Ο πραγματικός αγιογράφος της εικόνας όμως είναι ο Λουκάς Καγκελλάρης, ο οποίος έζησε τον 12ο αιώνα στην Κωνσταντινούπολη, όπου φιλοτέχνησε μερικές από τις καλύτερες εικόνες της Παναγίας.

Εξαιρετικές εικόνες, όπως η Παναγία η Νικοποιός (Madonna Nicopeia), που κατέληξε στη Βενετία μετά την άλωση της Πόλης από τους Σταυροφόρους το 1204, η Παναγία του Αγίου Λουκά (Madonna di San Luca), που μεταφέρθηκε στη Μπολόνια το 1160 και φέρει την επιγραφή Opus Lucae Cancellari, ή όπως την ανέγνωσε ο Antonio Masini (1599-1691) Cancellarii (Καγκελλαρίου), η Παναγία Προστάτις του ρωμαϊκού Λαού (Madonna Salus Populi Romani) στη Ρώμη, καθώς και άλλες με ελληνικές επιγραφές της περιόδου αυτής αποδίδονται πιθανότατα σε εκείνον.

Το 1160, ο επίσκοπος της Μπολόνια Gerardo Grassi τοποθέτησε την εικόνα σε ένα μικρό παρεκκλήσι στην κορυφή του λόφου. Η κατασκευή της εκκλησίας άρχισε το 1193. Το 1294, μερικοί μοναχοί του Δομινικανού Τάγματος από το μοναστήρι του Ρονζάνο ήρθαν στο χώρο, και το Τάγμα παρέμεινε εδώ μέχρι την κατάληψη της πόλης από τον Ναπολέοντα το 1799. Η εκκλησία με τη σημερινή της μορφή κατασκευάστηκε το 1723 με σχέδια του Carlo Francesco Dotti.

[3] Ο Ερρίκος ΣΤ΄ (1165 - 1197) ήταν ο Βασιλιάς της Γερμανίας από το 1169 και Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το 1191 μέχρι το θάνατό του. Από το 1194 ήταν επίσης Βασιλιάς της Σικελίας. Η προσπάθεια του Ερρίκου ΣΤ΄ να κατακτήσει το Βασίλειο της Σικελίας απέτυχε στην πολιορκία της Νάπολης το 1191 λόγω επιδημίας,

Αργότερα, χάρη σε ένα τεράστιο ποσό που έλαβε ως λύτρα για την απελευθέρωση του βασιλιά Ριχάρδου Α΄ της Αγγλίας [4], χρηματοδότησε τη δημιουργία ισχυρού στρατού και κατέκτησε τη Σικελία το 1194. Ωστόσο, η επιδιωκόμενη ενοποίηση της Σικελίας με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τελικά απέτυχε λόγω της αντίθεσης του Πάπα.

Ο Ερρίκος ΣΤ΄ απείλησε να εισβάλει στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μετά το 1194 και κατάφερε έτσι να πάρει λύτρα από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Γ 'Άγγελο σε αντάλλαγμα για την ακύρωση της εισβολής, τον γνωστό Αλαμανικό φόρο που ο Αλέξιος επέβαλε για την συγκέντρωση των χρημάτων. Στη συνέχεια ο Ερρίκος έχρισε το Βασίλειο της Κύπρου και το Αρμενικό Βασίλειο της Κιλικίας επίσημα υποτελή βασίλεια της αυτοκρατορίας και ανάγκασε την Τύνιδα και την Τριπολιτάνια να του αποτίσουν φόρο τιμής. Το 1195 και το 1196, προσπάθησε να μετατρέψει την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από εκλεγμένη σε κληρονομική μοναρχία, αλλά αντιμετώπισε έντονη αντίσταση από τους πρίγκιπες-εκλέκτορες και εγκατέλειψε το σχέδιο. Ο Ερρίκος ΣΤ΄ ήταν αποφασισμένος να οργανώσει άλλη μία σταυροφορία το 1195 και ξεκίνησε τις προετοιμασίες. Μια εξέγερση στη Σικελία συντρίφθηκε το 1197. Οι Σταυροφόροι ξεκίνησαν για τους Αγίους Τόπους την ίδια χρονιά, αλλά ο Ερρίκος πέθανε από ασθένεια στη Μεσσήνη της Σικελίας στις 28 Σεπτεμβρίου 1197 προτού προλάβει να αναχωρήσει. Ο θάνατός του βύθισε την αυτοκρατορία στο χάος της διαμάχης του γερμανικού θρόνου για τα επόμενα 17 χρόνια.

[4] Ο Ριχάρδος Α΄ ο Λεοντόκαρδος και ο Saladin κατέληξαν σε συμφωνία το 1192 ξεκινώντας μια τριετή ανακωχή. Στο δρόμο της επιστροφής στην Αγγλία, ο κακός καιρός ανάγκασε το πλοίο του Ριχάρδου να προσαράξει στην Κέρκυρα, στα εδάφη του εχθρού του, Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ισαάκ Β' Άγγελου, ο οποίος πολέμησε χωρίς αποτέλεσμα στην προσάρτηση της Κύπρου στην Αγγλία. Μεταμφιεσμένος ως προσκυνητής Ιππότης, ο Ριχάρδος έπλευσε από την Κέρκυρα με τέσσερις φρουρούς του, αλλά το πλοίο του ναυάγησε κοντά στις ακτές της νότιας Ιταλίας, αναγκάζοντας τον Ριχάρδο να αρχίσει μια επικίνδυνη χερσαία διαδρομή μέσω της κεντρικής Ευρώπης στα εδάφη της εχθρικής Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Συνελήφθη λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 1192 κοντά στη Βιέννη. Στις 28 Μαρτίου 1193, μεταφέρθηκε και παραδόθηκε στον Αυτοκράτορα Ερρίκο ΣΤ΄, ο οποίος τον φυλακίστηκε στο Κάστρο Trifels.

Ο αυτοκράτορας Ερρίκος ΣΤ΄ ζήτησε να του παραδοθούν 150.000 μάρκα (100.000 λίρες αργύρου) για να απελευθερώσει τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο, ένα τεράστιο ποσό για την εποχή εκείνη, που ήταν δύο έως τρεις φορές το ετήσιο εισόδημα της Αγγλίας. Η μητέρα του Ριχάρδου, Eleanor, φρόντισε να μαζέψει τα λύτρα. Τόσο οι κληρικοί όσο και οι λαϊκοί φορολογήθηκαν με το ένα τέταρτο της αξίας της περιουσίας τους, οι χρυσοί και ασημένιοι θησαυροί των εκκλησιών κατασχέθηκαν, και συγκεντρώθηκαν χρήματα από άλλους υπάρχοντες φόρους. Τα χρήματα για την απελευθέρωση του Βασιλιά μεταφέρθηκαν στη Γερμανία από τους πρεσβευτές του αυτοκράτορα, αλλά «σε κίνδυνο του βασιλιά» (αν χάνονταν κάποιο ποσό κατά τη διάρκεια της μεταφοράς, ο Ριχάρδος θα θεωρούνταν υπεύθυνος) και τελικά, στις 4 Φεβρουαρίου 1194 ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος αφέθηκε ελεύθερος.

[5] Το Διευθυντήριο ήταν ένας τύπος διακυβέρνησης που υιοθετήθηκε από την Πρώτη Γαλλική Δημοκρατία, από τις 26 Οκτωβρίου 1795 (4η Μπρυμαίρ του Έτους Δ΄) έως τις 9 Νοεμβρίου 1799 (18η Μπρυμαίρ του Έτους Η΄). Το όνομά του προέρχεται από τους πέντε στον αριθμό Διευθυντές που ήταν υπεύθυνοι για την εκτελεστική εξουσία. Σημαδεύτηκε από την επαναφορά της καθολικής ψηφοφορίας.

[6] Η Συνθήκη του Leoben (Λεόμπεν) υπήρξε μια μεγάλη νίκη του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, καθώς αποτύπωσε την αποτυχία ενός συνασπισμού ξένων δυνάμεων να νικήσει τη Γαλλική Δημοκρατία. Ο Ναπολέων ήταν τότε μόνο ένας από τους στρατηγούς της επαναστατικής Γαλλίας, που διοικούνταν από το Διευθυντήριο. Ο Ναπολέων ανέλαβε την εξουσία μόνο δύο χρόνια αργότερα (1799).

Ο Ναπολέων υπέγραψε τη συνθήκη εκ μέρους του Διευθυντηρίου. Σύμφωνα με τις διατάξεις αυτής της συνθήκης, η μοναρχία των Αψβούργων έχασε αυτό που είναι τώρα το Βέλγιο (τότε ονομάζονταν Αυστριακή Ολλανδία) και τη Λομβαρδία. Αυτό ήταν μια μεγάλη απώλεια για τους Αψβούργους, καθώς οι δύο αυτές επαρχίες ήταν οι πλουσιότερες και οικονομικά οι πιο ανεπτυγμένες επαρχίες που ανήκαν στη Βιέννη. Το χάπι για τους Αυστριακούς χρυσώθηκε δίνοντάς στους εδάφη της Δημοκρατίας της Βενετίας, τα οποία οι Γάλλοι είχαν κατακτήσει πρόσφατα.

Όσον αφορά την ίδια την πόλη της Βενετίας, αμέσως μετά τη συνομολόγηση της συνθήκης αυτής και προ των νικηφόρων προελάσεων των ναπολεόντιων στρατευμάτων, ο Δόγης της Βενετίας Λουδοβίκος Μανίν στις 12 Μαΐου 1797 συγκάλεσε "Μέγα Συμβούλιο" κατά το οποίο και παραιτήθηκε και αποφασίστηκε η σύναψη συμμαχίας με την Γαλλία. Έτσι φθάνοντας τα Γαλλικά στρατεύματα και με το πρόσχημα των ταραχών που υπήρχαν στη Βενετική Ιστρία κατέλαβαν τη Βενετία στις 16 Μαΐου του 1797, όπως τούτο είχε συμφωνηθεί στη "συνθήκη του Λεόμπεν". Ενάμιση μήνα μετά στις 29 Ιουνίου αποβιβάζεται στην -μέχρι τότε Ενετοκρατούμενη - Κέρκυρα ο Γάλλος στρατηγός Ζεντιγί, (Gentilli), με τα στρατεύματά του αποτελούμενα από 1500 Γάλλους και 600 Ενετούς.

Στην αποβάθρα του λιμένα όπου είχε συγκεντρωθεί ένα έξαλλο από ενθουσιασμό πλήθος, ο γέρος πρωτοπαπάς Χαλκιόπουλος Μάντζαρος, ως εκπρόσωπος των Επτανησίων, υποδέχθηκε τον στρατηγό προσφέροντάς του ένα αντίτυπο της "Οδύσσειας" του Ομήρου λέγοντας:

"Στρατηγέ και Γάλλοι (αξιωματικοί) εις την νήσον ταύτην θέλετε συναντήση λαόν μάλλον αμαθή ως προς
τας επιστήμας και τας τέχνας, αι οποίαι εις άλλα έθνη ανθούσιν, μή περιφρονήσετε όμως τούτον.
Διδαχθήτε να τον εκτιμήσετε αναγιγνώσκοντες το βιβλίον τούτο".

Βέβαια αμέσως μετά ο Ζεντιγί εξέδωσε διάταγμα με το οποίο προσδιόριζε ότι σκόπευε να εγκαθιδρύσει καθεστώς παρόμοιο με της Γαλλίας πλην όμως όλοι οι κάτοικοι θα έπρεπε προηγουμένως να επιδείξουν υπακοή και διατήρηση της τάξης.

Σημειώνεται ότι ο Ναπολέων ενάμιση μήνα μετά, στις 16 Αυγούστου 1797, γράφει από το Μιλάνο προς το Διευθυντήριο:
"Τα νησιά Κέρκυρα, Ζάκυνθος και Κεφαλλονιά είναι περισσότερο ενδιαφέροντα για μας παρά ολόκληρη η Ιταλία".

[7] Οι πόλεμοι της Γαλλικής Επανάστασης συνήθως διαιρούνται στον Πόλεμο του Πρώτου Συνασπισμού και στον Πόλεμο του Δεύτερου Συνασπισμού. Ο πρώτος διεξήχθη στο διάστημα 1792-1797 και ο δεύτερος στο διάστημα 1798-1801, αν και η Γαλλία βρισκόταν συνεχώς σε πόλεμο με τη Βρετανική Αυτοκρατορία από το 1793 έως το 1802. Οι εχθροπραξίες τερματίστηκαν με τη Συνθήκη της Αμιένης το 1802.

Περιμένω με χαρά τυχόν σχόλια, ερωτήσεις, απορίες, πρόσθετες πληροφορίες και παρατηρήσεις σας.

[xmac]

Εύγε Στέλιο... ξέρεις εμένα μου αρέσει η ιστορία. Συνέχισε έτσι, είσαι μια όαση μέσα στη έρημο του στεκιού! 

[Διηνέκης]

Στέλιο, πραγματικα σε ευχαριστώ για αυτά που μας δίνεις!!!

[Dr.Christos]

Σήμερα το πρωί δεν μπορούσα να σηκωθώ.. Έμεινα ξύπνιος μέχρι τις 3 να χαζεύω τις νέες και παλιότερες αναρτήσεις σου.
Τα θερμά μου συγχαρητήρια! Η παρουσία σου κοσμεί το στέκι και μας κάνει όλους καλύτερους συλλέκτες!

[thaler]

Μπάμπη, Γιώργο και Χρήστο σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Χρήστο, σου χρωστάω κάποιες ώρες... ύπνου!