Τάληρα της συλλογής μου

[thaler]

Γεια σας φίλοι μου,
Το σημερινό νόμισμα είναι ένα Γερμανικό τάληρο του 1901. Πρόκειται για ένα κέρμα των 5 μάρκων που εκδόθηκε για τον εορτασμό των 200 χρόνων του βασιλείου της Πρωσίας.

Κάποια χαρακτηριστικά:
Βάρος: 27.77  gr.               Διάμετρος: 38 mm
Πάχος: 3 mm                     Καθαρότητα: 0.9000
Mint: Berlin mint                Βιβλιογραφία: KM# 526, J# 106
Αξία: 5 Μάρκα                    Τιράζ: 2.600.000

Μπροστά: Πορτραίτα του Φρειδερίκου Α΄ και του Γουλιέλμου Β΄ με την επιγραφή: FRIEDRICH·I·1701· WILHELM·II·1901·
Πίσω: Ο αυτοκρατορικός αετός της Γερμανίας με την επιγραφή: DEUTSCHES REICH 1901*FÜNF MARK*
Περίμετρος: GOTT MIT UNS = Ο Θεός μαζί μας
Έχει κοπεί και αντίστοιχο κέρμα των 2 Μάρκων.

Το 1901 η Πρωσία γιόρτασε την 200η επέτειο από την ίδρυση του Βασιλείου της Πρωσίας με αναμνηστικό κέρμα των 5 Μάρκων που απεικονίζει τον Φρειδερίκο Α΄, τον πρώτο βασιλιά της Πρωσίας (1701-1713), και τον Γουλιέλμο Β΄ (1888-1918), ο οποίος έμελλε να είναι ο τελευταίος βασιλιάς της Πρωσίας, αλλά και ο τελευταίος Γερμανός αυτοκράτορας (Κάιζερ). Ο Γουλιέλμος φοράει ένα θαυμάσιο γερμανικό κράνος, γνωστό και ως Pickelhaube, στολισμένο με ένα μεγάλο αετό. Η οπίσθια όψη του κέρματος χαρακτηρίζει τον στεφανωμένο αυτοκρατορικό γερμανικό αετό με ασπίδα στο στήθος του.

Το νόμισμα αυτό, αν και μικρής, σχετικά, εμπορικής αξίας, έχει ωστόσο τεράστια ιστορική αξία. Φανερώνει το κλίμα της εποχής του – το νόμισμα “φωνάζει” από μόνο του: δύναμη, κύρος, ισχύς, ανωτερότητα, κυριαρχία, επιβολή, έπαρση. Πράγματι, η Γερμανία μετά την ενοποίησή της το 1871 και ύστερα από τις προηγούμενες νίκες της Πρωσίας επί της Δανίας (1864), της Αυστρίας (1866) και της Γαλλίας (1871), ήταν στην πιο χρυσή εποχή της ιστορίας της μέχρι τότε. 

Ο Γουλιέλμος είχε μια εκ γενετής αναπηρία, καθώς υπήρξαν επιπλοκές κατά τη γέννησή του, με αποτέλεσμα να έχει ατροφικό αριστερό χέρι την οποία προσπάθησε με κάποια επιτυχία να αποκρύψει. Ο αριστερός του βραχίονας ήταν περίπου 15 εκατοστά μικρότερος από τον δεξί του βραχίονα.
Ως εγγόνι της βασίλισσας Βικτωρίας, ο Γουλιέλμος ήταν πρώτος ξάδερφος του Βρετανού Γιώργου Β΄, καθώς και των Queens Marie της Ρουμανίας, Maud της Ουαλίας και της Victoria Eugenie της Ισπανίας και της αυτοκράτειρας Αλεξάνδρα της Ρωσίας. Η νεότερη αδελφή του Γουλιέλμου, Σοφία, παντρεύτηκε τον μελλοντικό βασιλιά Κωνσταντίνο Α΄ της Ελλάδας. Ο Γουλιέλμος, εξοργισμένος από τον ασπασμό της αδελφής του στην Ελληνική Ορθοδοξία κατά το γάμο της, προσπάθησε να την απαγορεύσει να εισέλθει στη Γερμανία.
Οι πιο αμφιλεγόμενες σχέσεις του Γουίλιαμ ήταν με τους Βρετανούς συγγενείς του. Αυτός λαχταρούσε την αποδοχή της γιαγιάς του, της βασίλισσας Βικτώριας, και της υπόλοιπης οικογένειάς της.  Παρά το γεγονός ότι η γιαγιά του τον αντιμετώπισε με ευγένεια και καλωσύνη, οι άλλοι συγγενείς του τον βρήκαν αλαζονικό και ανυπόμονο και σε μεγάλο βαθμό τον απομάκρυναν. Είχε μια ιδιαίτερα κακή σχέση με τον θείο του Bertie, πρίγκιπα της Ουαλίας (αργότερα βασιλιά Edward VII). Αρχίζοντας τη δεκαετία του 1890, ο Γουλιέλμος έκανε επισκέψεις στην Αγγλία για το Cowes Week στο Isle of Wight και συχνά ανταγωνίστηκε εναντίον του θείου του στους αγώνες για γιοτ. Η σύζυγος του Edward, η Αλεξάνδρα γεννημένη στη Δανία, πρώτα ως Πριγκίπισσα της Ουαλίας και αργότερα ως βασίλισσα, επίσης αντιπάθησε τον Γουλιέλμο, και ποτέ δεν ξέχασε την Πρωσική κατάληψη του Schleswig-Holstein που ανήκε στη Δανία στη δεκαετία του 1860. Παρά τις κακές σχέσεις του με τους Άγγλους συγγενείς του, όταν έλαβε είδηση ​​ότι η βασίλισσα Βικτώρια πεθαίνει στο Osborne House τον Ιανουάριο του 1901, ο Γουλιέλμος ταξίδεψε στην Αγγλία και βρισκόταν στο κρεβάτι της όταν πέθανε και παρέμεινε για την κηδεία. Ήταν επίσης παρών στην κηδεία του βασιλιά Edward VII, το 1910.
Το 1877, ο Γουλιέλμος τελείωσε το Λύκειο και το 18ο έτος της ηλικίας του έλαβε ως δώρο από τη γιαγιά του, την Βασίλισσα Βικτώρια, το Τάγμα του Garter*.

Το 1881 ο Wilhelm παντρεύθηκε την Αυγούστα Βικτώρια του Schleswig-Holstein, γνωστή ως "Dona".  Θα παραμείνει παντρεμένος για σαράντα χρόνια, μέχρι το θάνατό της το 1921. Σε μια δεκαετία, μεταξύ του 1882 και του 1892, η Αυγούστα Βικτώρια θα γεννούσε επτά παιδιά, έξι γιους και μια κόρη.
Στις 15 Ιουνίου 1888 ο 29 ετών Γουλιέλμος διαδέχθηκε τον πατέρα του ως Γερμανός αυτοκράτορας και βασιλιάς της Πρωσίας.
Ο νέος αυτοκράτορας αντιτάχθηκε στην προσεκτική εξωτερική πολιτική του Bismarck, προτιμώντας έντονη και ταχεία επέκταση για να προστατεύσει τη «θέση στον ήλιο» της Γερμανίας. Επιπλέον, ο νέος αυτοκράτορας είχε έρθει στο θρόνο αποφασισμένος να κυβερνήσει καθώς και να βασιλεύσει, σε αντίθεση με τον παππού του. Ο Βίσμαρκ εξαναγκάσθηκε τελικά, σε παραίτηση το 1890.
Στην εξωτερική πολιτική, ο Βίσμαρκ πέτυχε μια εύθραυστη ισορροπία συμφερόντων μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας και Ρωσίας, παρά το αυξανόμενο λαϊκό συναίσθημα ενάντια στη Βρετανία (σε σχέση με τις αποικίες) και ειδικά κατά της Ρωσίας. Με την απόλυση του Βίσμαρκ, οι Ρώσοι αναμένοντας αλλαγή της πολιτικής στο Βερολίνο, γρήγορα προσέγγισαν τη Γαλλία, ξεκινώντας τη διαδικασία που μέχρι το 1914 απομόνωσε σε μεγάλο βαθμό τη Γερμανία.
 Στις αρχές του εικοστού αιώνα ο Γουλιέλμος άρχισε να επικεντρώνεται στην πραγματική του ατζέντα: τη δημιουργία ενός γερμανικού ναυτικού που θα ανταγωνιζόταν εκείνο της Βρετανίας και θα επέτρεπε στη Γερμανία να ανακηρυχθεί παγκόσμια δύναμη. Παράλληλα εξόπλισε και εκσυγχρόνισε τον Γερμανικό στρατό, ο οποίος μετατράπηκε στον ισχυρότερο του κόσμου. Υπήρξε ο κύριος υπαίτιος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του.
Μέχρι το 1916 η Αυτοκρατορία είχε σταδιακά γίνει μια στρατιωτική δικτατορία υπό τον έλεγχο του Αρχηγού Στρατού Paul von Hindenburg και του στρατηγού Erich Ludendorff. Όλο και περισσότερο αποστασιοποιημένος από την πραγματικότητα και τη διαδικασία λήψης πολιτικών αποφάσεων, ο  Γουλιέλμος κυμαίνεται ανάμεσα στην ανικανότητα και τα όνειρα της νίκης, ανάλογα με την τύχη των στρατευμάτων του. Παρ 'όλα αυτά, διατηρούσε ακόμα την τελική εξουσία σε θέματα πολιτικού διορισμού. Η υποστήριξη του Κάιζερ κατέρρευσε εντελώς τον Οκτώβριο-Νοέμβριο του 1918 στον στρατό, στην πολιτική κυβέρνηση και στη γερμανική κοινή γνώμη, όταν ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. Woodrow Wilson κατέστησε σαφές ότι ο Κάιζερ δεν μπορούσε πλέον να είναι μέρος στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις.
Μετά το ξέσπασμα της Γερμανικής Επανάστασης στα τέλη του 1918, δεν μπορούσε να αποφασίσει αν θα παραιτηθεί ή όχι. Μέχρι εκείνη την στιγμή, δέχτηκε ότι πιθανότατα θα έπρεπε να εγκαταλείψει το αυτοκρατορικό στέμμα, αλλά εξακολουθούσε να ελπίζει να διατηρήσει την Πρωσική Βασιλεία. Ωστόσο, αυτό ήταν αδύνατο από το αυτοκρατορικό σύνταγμα.
Τελικά, στις 9 Νοεμβρίου 1918 αναγκάστηκε να παραιτηθεί, και λίγη ώρα μετά, ένας από τους υπουργούς του κράτους  του, ο σοσιαλδημοκράτης Philipp Scheidemann, κήρυξε τη Γερμανία δημοκρατία.
Στις 10 Νοεμβρίου, ο Γουλιέλμος διέσχισε τα σύνορα με τρένο και εξήλθε στην Ολλανδία, η οποία παρέμεινε ουδέτερη καθ 'όλη τη διάρκεια του πολέμου. Η ολλανδική κυβέρνηση αρνήθηκε να τον εκδώσει παρά τις εκκλήσεις των συμμάχων . Ο βασιλιάς Γιώργος Β΄ της Βρετανίας έγραψε ότι κοίταξε τον ξάδελφό του ως "τον μεγαλύτερο εγκληματία στην ιστορία", αλλά αντιτάχθηκε στην πρόταση του πρωθυπουργού David Lloyd George να "κρεμάσει τον Kaiser". Ο Πρόεδρος Woodrow Wilson των Ηνωμένων Πολιτειών απέρριψε την έκδοση, υποστηρίζοντας ότι η δίωξη του Γουλιέλμου θα αποσταθεροποιήσει τη διεθνή τάξη και θα χάσει την ειρήνη. Ο Γουλιέλμος στις 28 Νοεμβρίου 1918 εξέδωσε καθυστερημένη δήλωση απαλλαγής τόσο από τον Πρωσικό όσο και από τον Γερμανικό θρόνο, διακόπτοντας έτσι τυπικά τη διακυβέρνηση των Hohenzollerns για 400 χρόνια στη Πρωσία. Εγκατέλειψε επίσης τα δικαιώματά του "στο θρόνο της Πρωσίας και στο γερμανικό αυτοκρατορικό θρόνο που συνδέεται με αυτό". Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης επέτρεψε στον Γουλιέλμο να απομακρύνει είκοσι τρία σιδηροδρομικά βαγόνια επίπλων, είκοσι επτά που περιείχαν πακέτα όλων των ειδών, ένα με ένα αυτοκίνητο και ένα άλλο με βάρκα, από το νέο παλάτι στο Πότσνταμ.
Ο Γουλιέλμος πέθανε στις 4 Ιουνίου 1941, ηλικίας 82 ετών, λίγες μόνο εβδομάδες πριν από την εισβολή του Άξονα στη Σοβιετική Ένωση, έχοντας τιμητική φρουρά στο σπίτι του. Ωστόσο, ο Χίτλερ θύμωσε όταν έμαθε ότι ο πρώην μονάρχης είχε τιμητική φρουρά από γερμανικά στρατεύματα και σχεδόν πυροβόλησε το στρατηγό που έδωσε τη διαταγή.  Παρά την προσωπική του εχθρότητα προς τον Γουλιέλμο, ο Χίτλερ ήθελε να φέρει το σώμα του πίσω στο Βερολίνο για κρατική κηδεία, καθώς ο Γουλιέλμος ήταν σύμβολο της Γερμανίας και των Γερμανών κατά τον προηγούμενο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Χίτλερ θεώρησε ότι μια τέτοια κηδεία θα έδειχνε στους Γερμανούς την άμεση προέλευση του Τρίτου Ράιχ από την παλιά γερμανική αυτοκρατορία. Ωστόσο, οι επιθυμίες του Γουλιέλμου να μην επιστρέψει ποτέ στη Γερμανία έγιναν σεβαστές και οι ναζιστικές κατοχικές αρχές του χορήγησαν μια μικρή στρατιωτική κηδεία με μερικές εκατοντάδες ανθρώπους παρόντες.

Ο Γουλιέλμος προώθησε με ενθουσιασμό τις τέχνες και τις επιστήμες, καθώς και τη δημόσια εκπαίδευση και την κοινωνική πρόνοια. Υποστήριξε την προώθηση της επιστημονικής έρευνας. χρηματοδοτήθηκε από πλούσιους ιδιωτικούς χορηγούς και από το κράτος και περιλάμβανε πολλά ερευνητικά ινστιτούτα. Υποστήριξε τους εκσυγχρονιστές καθώς προσπάθησαν να μεταρρυθμίσουν το Πρωσικό σύστημα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, το οποίο ήταν αυστηρά παραδοσιακό, ελιτίστικο, πολιτικά αυταρχικό και αμετάβλητο. Ως κληρονομικός Προστάτης του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη, ενθάρρυνε τις προσπάθειες της χριστιανικής τάξης να τοποθετήσει τη γερμανική ιατρική στην πρωτοπορία της σύγχρονης ιατρικής πρακτικής μέσω του συστήματος των νοσοκομείων, της νοσηλευτικής αδελφοσύνης και των νοσηλευτικών σχολών και των γηροκομείων σε όλη τη γερμανική αυτοκρατορία.
Ο Γουλιέλμος ήταν σκέτη καταστροφή για την Ελλάδα. Αυτός υπήρξε από τους κύριους εμπνευστές της πρωτοβουλίας για “καθαρή” Οθωμανική Αυτοκρατορία από κάθε άλλη εθνότητα. Εξόπλισε και εκπαίδευσε το στρατό του Σουλτάνου, τον οποίο και ενθάρρυνε στις γενοκτονίες που διέπραξε κατά των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Πολέμησε εναντίον της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μαζί με την Αυστρουγγαρία, την Τουρκία και τη Βουλγαρία. Η μόνη του θετική συμβολή για την Ελλάδα ήταν η διάσωση της Καβάλας. Θα σας πω την ιστορία που είναι ελάχιστα γνωστή στα γρήγορα:
Στη διάσκεψη του Βουκουρεστίου οι Βούλγαροι, αν και ηττημένοι, ζητούσαν, με θράσος, να ξανακερδίσουν όλα τα χαμένα τους εδάφη. Είχαν την υποστήριξη της Ρωσίας, της Γερμανίας, της Αυστρουγγαρίας, την ουδετερότητα της Αγγλίας και μόνο η Γαλλία υποστήριζε την Ελλάδα. Ο Βενιζέλος υποχωρώντας, έδωσε το Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολη), και μετά αναγκάστηκε να δώσει και την υπόλοιπη Δυτική Θράκη. Όμως οι Βούλγαροι τα ήθελαν όλα, κυρίως την Καβάλα με το λιμάνι της. Τότε ο Βενιζέλος, βλέποντας πως δεν έχει επαρκή διπλωματική στίρηξη για να επιβάλει τις Ελληνικές θέσεις, τηλεγράφησε στο βασιλιά Κωνσταντίνο που βρίσκονταν στο στρατηγείο του στο μέτωπο, ζητώντας τη μεσολάβηση του Κάιζερ. Την άλλη μέρα (17/7/1913) ο Κωνσταντίνος τηλεγραφεί στη γυναίκα του Σοφία (που ήταν αδελφή του Κάιζερ) και της ζητάει να μεσολαβήσει στον αδελφό της για την Καβάλα. Εκείνη του τηλεγραφεί (18/7) στο Βερολίνο και ο Κάιζερ τηλεγραφεί (19/7) με τη σειρά του στον Προεδρεύοντα της Διάσκεψης βασιλιά Κάρολο της Ρουμανίας (πού ήταν Γερμανικής καταγωγής και φίλος του) για ευμενή κατάληξη της Καβάλας. Το μήνυμα το παίρνει και η Αυστρουγγαρία (η οποία απειλούσε μέχρι με πόλεμο την Ελλάδα), και απομακρύνεται από τη Βουλγαρία.  Έτσι οι Βούλγαροι, βλέποντας ότι έχουν χάσει το παιχνίδι, παραιτούνται των βλέψεών τους στην Καβάλα (και σε όλη την Ανατολική Μακεδονία) και υπογράφουν τη συνθήκη του Βουκουρεστίου στις 28 Ιουλίου 1913.

*Το Τάγμα του Garter ή Ευγενέστατο Τάγμα της Περικνημίδας είναι ένα Ιπποτικό Τάγμα, το οποίο αρχικά ιδρύθηκε στη μεσαιωνική Αγγλία από τον Εδουάρδο Γ΄ το 1344 και στις μέρες μας τα μέλη του προέρχονται από το Ηνωμένο Βασίλειο ή άλλα μέλη της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Θεωρείται ως το πιο διάσημο Βρετανικό τάγμα ιπποσύνης (αν και σε προτεραιότητα κατώτερο από το στρατιωτικό παράσημο Victoria Cross και George Cross). Είναι αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο, πολιούχο της Αγγλίας. Ο μέγιστος αριθμός των μελών του τάγματος δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 24 ανάμεσα στα οποία βρίσκονται πάντα ο εκάστοτε μονάρχης της Μεγάλης Βρετανίας και ο Πρίγκιπας της Ουαλίας, Εκτός από τα 24 αυτά μέλη θέση στο τάγμα αυτό έχουν οι λεγόμενοι «υπεράριθμοι Ιππότες και Κυρίες» (Αγγλικά: Supernumerary knights and ladies), οι οποίοι είναι μέλη της Βρετανικής Βασιλικής Οικογένειας, ξένοι μονάρχες κτλ.
Το έμβλημα του τάγματος είναι μια περικνημίδα με το ρητό στα Γαλλικά: Honi soit qui mal y pense ("ντροπή σε αυτόν που σκέφτεται άσχημα") με χρυσά γράμματα. Νέα μέλη στο τάγμα πάντοτε ανακηρύσσονται κατά την 23η Απριλίου, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου.

[Lary]

Φοβερό νόμισμα σε εξαιρετική κατάσταση φίλε Στέλιο!

[thaler]

Σε ευχαριστώ φίσε Lary. Έχω προσέξει πως τα περισσότερα τάληρα αυτής της περιόδου είναι σε αρκετά καλή κατάσταση, ίσως γιατί δεν πρόλαβαν να χρησιμοποιηθούν πολύ.
Πάντως αντίστοιχα Γερμανικά τάληρα του Γουλιέλμου υπάρχουν στην εξαιρετική παρουσίαση που έκανε ο φίλος Ανάργυρος με θέμα: "Slabs γερμανικων νομισματων απο την συλλογη μου epop". Εκεί έχω δει αριστουργήματα.

[cat]

Αλλη μια εξαιρετικη αναρτηση απο τον φιλο μας τον thaler.
Thanks my friend

[thaler]

.

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

[thaler]

Γεια σας φίλοι μου,
Το σημερινό τάληρο προέρχεται από το Ελβετικό Καντόνι του Schaffhausen και είναι από το 1621. Είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα από τα πιο όμορφα τάληρα. Σπάνια θα το δείτε σε καλύτερη κατάσταση, αφού το Καντόνι αυτό έκοψε τάληρα το 1550-51, το 1555, 1567 το 1620-24 και το 1656 (πολύ σπάνιο). Άρα τα τάληρα αυτά ήταν σε συνεχή χρήση για σχεδόν 160 χρόνια, γι’ αυτό και η φθορά τους. Το Φράγκο καθιερώθηκε ως νόμισμα του Καντονιού από το 1798 ως το 1850.  Παρακάτω σας δείχνω προηγούμενη και επόμενη κοπή (όχι της συλλογής μου).

Ας δούμε όμως τα χαρακτηριστικά του νομίσματος:
Μέταλλο: Ασήμι
Βάρος: 29.80 g
Διάμετρος: 41 mm
Αρ. καταλόγου: KM#25,  Davenport 4627  
Mint master: Werner Zentgraf*
Εμπρός όψη:  Ένα κριάρι που πηδάει από την πόρτα ενός πύργου με την επιγραφή: MONETA NOVA SCAFVSENSIS  1621 = Νέο νόμισμα (με την έννοια της νομισματικής μονάδας) του Schaffhausen
Πίσω όψη: Ο Αυτοκρατορικός αετός με την επιγραφή:  DEVS SPES NOSTRA EST = Ο Θεός είναι η ελπίδα μας
Το Schaffhausen ήταν πόλη-κράτος του Μεσαίωνα, κόβοντας τα δικά του νομίσματα από το 1045.  Περίπου 1050 οι ευγενείς του Νέλλερμπουργκ ίδρυσαν το μοναστήρι των Αγίων Βενεδικτίνων, το οποίο έγινε το κέντρο της πόλης. Ίσως το 1190, σίγουρα το 1208, ήταν μια αυτοκρατορική ελεύθερη πόλη, ενώ η πρώτη σφραγίδα χρονολογείται από το 1253. Οι εξουσίες του ηγουμένου ήταν σταδιακά περιορισμένες και το 1277 ο αυτοκράτορας Ρούντολφ Α΄ έδωσε στην πόλη έναν χάρτη ελευθεριών. Το 1330 ο αυτοκράτορας Λουδοβίκος της Βαυαρίας προσχώρησε την πόλη στους Αψβούργους. Στις αρχές του 15ου αιώνα, η εξουσία των Αψβούργων πάνω από την πόλη δεν υπήρχε πιά. Το 1411 οι συντεχνίες κυβερνούσαν την πόλη. Στη συνέχεια, το 1415 ο Αψβούργος δούκας Frederick IV της Αυστρίας συμμάχησε με τον Αντιπάπα Ιωάννη XXIII στο Συμβούλιο της Κωνσταντίας** και καθαιρέθηκε από τον αυτοκράτορα Sigismund. Ως αποτέλεσμα της καθαίρεσης και της ανάγκης εξεύρεσης χρημάτων από τον Frederick, το Schaffhausen κατάφερε να εξαγοράσει την ανεξαρτησία του από τον οίκο των Αψβούργων το 1418. Η πόλη συμμάχησε με έξι από τα Ελβετικά Καντόνια το 1454 και στη συνέχεια με άλλα δύο (Uri και Unterwalden) το 1479. Το Schaffhausen έγινε πλήρες μέλος της Παλαιάς Ελβετικής Συνομοσπονδίας το 1501.  
Η πόλη υπέστη σοβαρή ζημιά κατά τη διάρκεια του Τριαντακονταετούς Πολέμου*** (1618-1648)  από το πέρασμα Σουηδικών (προτεσταντικών) και Βαυαρικών (Ρωμαιοκαθολικών) στρατευμάτων. Μόλις στις αρχές του 19ου αιώνα άρχισε η βιομηχανική ανάπτυξη της πόλης. Το 1857 ο πρώτος σιδηροδρομικός σταθμός έφθασε στο Schaffhausen.
Το Schaffhausen βρίσκεται σε ένα δάχτυλο της ελβετικής επικράτειας που περιβάλλεται από τρεις πλευρές από τη Γερμανία. Την 1η Απριλίου 1944 υπέστη βομβιστική επίθεση από τα αεροσκάφη των Πολεμικών Αεροποριών των Ηνωμένων Πολιτειών, τα οποία απομακρύνθηκαν από τον γερμανικό εναέριο χώρο στην ουδέτερη Ελβετία λόγω σφαλμάτων πλοήγησης. Περίπου εκατό πολίτες σκοτώθηκαν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έδωσαν γρήγορα τέσσερα εκατομμύρια δολάρια σε αποζημιώσεις.


*Ο Werner Zentgraf αναφέρεται για πρώτη φορά ως κύριος του νομισματοκοπείου του Schaffhausen το 1550, αν και δεν ήταν καινούργιος στον κλάδο του. Ο πατέρας του, Jakob Zentgraf, ήταν ήδη κύριος του νομισματοκοπείου του γειτονικού Καντονιού της Κωνσταντίας. Έτσι ο Werner Zentgraf έμαθε την τέχνη από μικρός. Η έλευσή του στο Schaffhausen συμπίπτει με μια εποχή πλούσιας παραγωγής τάληρων, αν και δεν ήταν εκείνος που την ξεκίνησε, αλλά ο Benedikt Stokar (1516-1579) που είχε νοικιάσει τα νομισματοκοπεία στη Βέρνη, το Solothurn και, επίσης, το Schaffhausen.  Ο Werner Zentgraf κατηγορήθηκε ότι υποβάθμιζε τα νομίσματα με μικρότερη ποσότητα ασημιού οδηγώντας τις αρχές του Schlaffhausen στο να αναθέσουν τη δουλειά στον Jakob Stampfer, επίσης ξακουστό mint master της γειτονικής Ζυρίχης, ο οποίος όμως ποτέ δεν εμφανίστηκε. Έτσι ο Werner Zentgraf παρέμεινε στη θέση του.
Το 1563, ο αυτοκράτορας Φερδινάνδος θέλοντας να αναγκάσει τα Ελβετικά Καντόνια να υιοθετήσουν το Αυτοκρατορικό Νομισματικό Διάταγμα, ίδρυσε το δικό του νομισματοκοπείο στην πόλη Τhann, διοχετεύοντας εκεί τις μεγαλύτερες ποσότητες ασημιού και περιορίζοντας τις αντίστοιχες προς τα Καντόνια, με  αποτέλεσμα να μειωθεί σημαντικά η παραγωγή τάληρων.
Με συστατική επιστολή του Συμβουλίου του Schaffhausen, υπέβαλε αίτηση για mint master του νομισματοκοπείου στη Thann. ενώ μετά το 1564, εργάστηκε για τα νομισματοκοπεία των πόλεων Colmar, Breisach και Freiburg - ταυτόχρονα, δηλαδή, χωρίς να εγκαταλείψει το γραφείο του στο Schaffhausen, κάνοντάς τον όλο και πιο πλούσιο. Ανάθεσε τη δημιουργία ενός περίφημου εφυαλομένου πίνακα που παριστάνει τα στάδια της διαδικασίας κοπής νομισμάτων.  Από αυτόν τον πίνακα οι ιστορικοί αντλούν σημαντικές πληροφορίες για τη διαδικασία κοπής νομισμάτων τον 16ο αιώνα.

Ο Werner Zentgraf, πέθανε άπορος και διωγμένος από το σπίτι του. Η παρακμή άρχισε όταν ο Werner Zentgraf, ήδη μεγάλης ηλικίας, παντρεύτηκε τη νεαρή και όμορφη Barbara Wissler το 1584. Αυτή δεν είχε μόνο ελεύθερη πρόσβαση στο νομισματοκοπείο, αλλά υποτίθεται πως ήταν μπλεγμένη με τη μαύρη μαγεία.  Οι φήμες διαδόθηκαν πως έκανε μαγεία, έψαχνε για θησαυρούς και εξορκισμένα φαντάσματα. Ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν λήφθηκαν μέτρα κατά του συζύγου της ήταν ότι ο γιος του παντρεύτηκε την κόρη του πλούσιου δήμαρχου του Schaffhausen, Dietegen von Wildenberg. Ο τελευταίος επέτρεψε στον Werner Zentgraf να κατέχει τη θέση του μόνο αν εργάζεται μαζί με το γιο του. Παρ όλα αυτά, το ζεύγος Zentgraf φυλακίστηκε για ανέντιμη πρακτική (μάλλον νόθευση νομισμάτων) και πολλά χρέη. Καταδικάστηκαν σε δια βίου φυλάκιση, η οποία όμως μετατράπηκε σε ισόβια εξορία, χάρη στην παρέμβαση των πρώην φίλων του Zentgraf και στις καλές σχέσεις του γιου του (οι γνωριμίες δηλαδή...). Στις 31 Ιουλίου 1594, ο Werner Zentgraf έφυγε από το Schaffhausen για πάντα μη αφήνοντας άλλα ίχνη από τη ζωή του.

**Ο κύριος σκοπός του συμβουλίου ήταν να τερματιστεί το παπικό σχίσμα που προέκυψε από τη σύγχυση που ακολούθησε τη φυγή του Πάπα στην Αβινιόν. Η επιστροφή του Πάπα Γρηγορίου ΧΙ στη Ρώμη το 1377, που ακολούθησε ο θάνατός του και η αμφιλεγόμενη εκλογή του διαδόχου του, Πάπα Ουρβανού Β΄, οδήγησε στην απομάκρυνση πολλών καρδιναλίων και την εκλογή αντιπάλου Πάπα που έδρευε στην Αβινιόν το 1378. Μετά από τριάντα χρόνια του σχίσματος, τα αντίπαλα δικαστήρια συγκάλεσαν το Συμβούλιο της Πίζας επιδιώκοντας την επίλυση της κατάστασης, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ως εκ τούτου, πολλές φωνές, όπως ο Σιγισθμούντος, βασιλιάς των Ρωμαίων και της Ουγγαρίας (και αργότερα Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας), πίεσαν για ένα άλλο συμβούλιο να επιλύσει το ζήτημα. Το συμβούλιο πραγματοποιήθηκε από τις 16 Νοεμβρίου 1414 έως τις 22 Απριλίου 1418 στην Κωνσταντία, Γερμανία.

***Ο Τριακονταετής Πόλεμος (γερμαν. Dreißigjährige Krieg) ήταν μια σειρά πολεμικών συγκρούσεων που έλαβαν χώραν μεταξύ 1618 και 1648 στην κεντρική Ευρώπη, κυρίως στα εδάφη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (σημερινής Γερμανίας). Πρόκειται για μια από τις πιο μακροχρόνιες και καταστροφικές συγκρούσεις στην ευρωπαϊκή ιστορία. Άρχισε σαν πόλεμος μεταξύ των Καθολικών και Διαμαρτυρομένων κρατών της Αυτοκρατορίας και βαθμηδόν εξελίχθηκε σε μια γενικευμένη διαμάχη στην οποία ενεπλάκησαν οι περισσότερες από τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης. Και ενώ στον πόλεμο αυτό οδήγησαν θρησκευτικά αίτια, σύντομα οι εμπλεκόμενες δυνάμεις κατέληξαν να αγωνίζονται για την πολιτική επικράτηση στην Ευρώπη με προεξάρχουσα την διαμάχη για τον σκοπό αυτό Αψβούργων και Γαλλίας.

[thaler]

Ο πίνακας με την κοπή νομισμάτων...

[thaler]

Και το πολύ σπάνιο τάληρο του 1656.

[Lary]

Πολύ ενδιαφέρον το σχέδιο του κριαριού. Να και κάτι που δεν βλέπεις κάθε μέρα!

[thaler]

Φίλε Lary εμένα προσωπικά μου αρέσουν περισσότερο αυτά τα τάληρα που δείχνουν κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο μοτίβο της κεφαλής του ηγεμόνα μπροστά και του θυρεού του κράτους πίσω. Ειδικά το συγκεκριμένο είναι μοναδικό μοτίβο που δεν υπάρχει (όσο γνωρίζω) σε κέρματα άλλου κράτους αυτών των αιώνων. Ο σύγχρονος θυρεός του συγκεκριμένου Καντονιού, αν και λίγο τροποποιημένος, είναι στην ουσία ο ίδιος.

[kostakis88]

πολυ ωραια παρουσιαση και πολυ ενδιαφερον!!περιμενω με αγωνια τις επομενες αναρτησεις σου!!

[sksnpl]

Ευχαριστούμε thaler για την ιστορία που μοιράστηκες μαζι μας.. Πάντως από τότε, όσοι είχαν γνωριμίες έπεφταν στα μαλακά..

[thaler]

Φίλε sksnpl οι...  γνωριμίες είναι... διαχρονικό είδος και σε συνεχή άνθηση όσα χρόνια και αν περάσουν 

[sksnpl]

Είναι μερικές διαχρονικες πανανθρωπινες αξίες 

[cat]

Φίλε sksnpl οι...  γνωριμίες είναι... διαχρονικό είδος και σε συνεχή άνθηση όσα χρόνια και αν περάσουν 

Ο ρολος των γυναικων επισης
Συγγνωμη απο τις κυριες του φορουμ αλλα δεν κρατηθηκα
Ευχαριστουμε thaller !!!!!!!!