Θεματολογία χαρτονομισμάτων Ευρώ

[basilis323]

Ποιος σχεδίασε τα τραπεζογραμμάτια;

Ο Aυστριακός καλλιτέχνης Robert Kalina.

Τα σχέδιά του βασίζονται στο θέμα "Εποχές και ρυθμοί της Ευρώπης" και απεικονίζουν τους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς επτά περιόδων της πολιτισμικής ιστορίας της Ευρώπης: τον κλασσικό στα 5 ευρώ, τον ρωμανικό στα 10 ευρώ, τον γοτθικό στα 20 ευρώ, τον αναγεννησιακό στα 50 ευρώ, τον μπαρόκ και ροκοκό στα 100 ευρώ, την αρχιτεκτονική του σιδήρου και του γυαλιού στα 200 ευρώ και τη μοντέρνα αρχιτεκτονική του 20ού αιώνα στα 500 ευρώ. Παράθυρα και πύλες αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά της πρόσθιας όψης των τραπεζογραμματίων, ενώ παραστάσεις γεφυρών κυριαρχούν στην οπίσθια όψη. Οι εικόνες αντιπροσωπεύουν τον χαρακτηριστικό αρχιτεκτονικό ρυθμό της κάθε περιόδου και δεν παραπέμπουν σε συγκεκριμένες κατασκευές. Απλώς αντιπροσωπεύουν έναν αρχιτεκτονικό ρυθμό ή μια περίοδο της ευρωπαϊκής ιστορίας. Εάν απεικονιζόταν μια υπαρκτή γέφυρα, τότε το συγκεκριμένο τραπεζογραμμάτιο θα ταυτιζόταν με τη χώρα στην οποία θα βρισκόταν η γέφυρα. Γέφυρες σαν αυτές που απεικονίζονται στα τραπεζογραμμάτια μπορούν να βρεθούν σε πολλά μέρη της Ευρώπης. Το ίδιο ισχύει για τα παράθυρα και τις πύλες.


Χ α ρ τ ο ν ό μ ι σ μ α   τ ω ν   5   ε υ ρ ώ




Η γέννηση του κλασσικού πολιτισμού έχει τις ρίζες στις ρηξικέλευθες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτειακές ανακατατάξεις που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της Αρχαϊκής Περιόδου. Η κλασική εποχή στην Ελλάδα, εκτείνεται χρονικά από τις αρχές του 5ου π.Χ.  αιώνα έως το 323 π.Χ. Η αρχιτεκτονική της εποχής κατόρθωσε να υπερκεράσει τις αυστηρές επιταγές του λατρευτικού προορισμού και των εδαφολογικών περιορισμών, θέτοντας παράλληλα πρωτόφαντα αισθητικά κριτήρια.

Η αρχιτεκτονική στην Αθήνα κατά την Κλασική περίοδο έφτασε στο απόγειό της κυρίως με τον Παρθενώνα και τα άλλα έργα στην Ακρόπολη. Τα έργα αυτά, όπως και τα περισσότερα που ακολούθησαν τις περσικές καταστροφές, εντάσσονται σε συγκεκριμένα οικοδομικά προγράμματα που εκπονήθηκαν και υποστηρίχτηκαν από συγκεκριμένες παρατάξεις και δημόσιους άντρες. Στο β' μισό του 5ου αιώνα π.Χ. οικοδομήθηκαν εκτός από τον Παρθενώνα και άλλοι σημαντικοί ναοί. Θόλοι και στοές, αίθουσες και θέατρα είναι μερικά μόνο από τα μεγαλόπρεπα δημόσια κτήρια της εποχής. Την ίδια περίοδο εφαρμόστηκε ένα νέο πολεοδομικό σύστημα, κυρίως στον Πειραιά. Οι εκπληκτικές δημιουργίες του 5ου αιώνα π.Χ. σημάδεψαν την εξέλιξη της αρχιτεκτονικής, η οποία γνώρισε στην ιστορία της πολλές επιστροφές στα πρότυπα των κλασικών χρόνων

[basilis323]

Χ α ρ τ ο ν ό μ ι σ μ α   τ ω ν   10   ε υ ρ ώ




Ο όρος ρομανική τέχνη (ή ρομανικός ρυθμός, παλαιότερα ρωμανική τέχνη, ρωμανικός ρυθμός) αναφέρεται στο καλλιτεχνικό ρεύμα που κυριάρχησε στη μεσαιωνική Ευρώπη από τον 11ο ως τις πρώτες δεκαετίες του 13ου αι. και εκφράστηκε κυρίως στην εκκλησιαστική αρχιτεκτονική και γλυπτική, λιγότερο στη μνημειακή ζωγραφική, την εικονογράφηση χειρογράφων και τη μικροτεχνία. Ονομάστηκε έτσι τον 19ο αι. λόγω της καταγωγής κάποιων χαρακτηριστικών της από τη ρωμαϊκή τέχνη, όπως αντίστοιχα ονομάστηκαν ρομανικές γλώσσες όσες κατάγονταν από τα λατινικά. Η ρομανική τέχνη είναι η πρώτη που απλώθηκε σε ολόκληρη την καθολική Ευρώπη, από τη Σκανδιναβία ως την Ιβηρική Χερσόνησο και τη Σικελία, συμπεριλαμβανομένων και των Βρετανικών Νησιών, όπου είναι περισσότερο γνωστή ως «νορμανδική» επειδή εκεί την έφεραν οι Νορμανδοί από την ηπειρωτική Ευρώπη.

Ο ρομανικός ρυθμός επανέφερε στην αρχιτεκτονική και τη γλυπτική της δυτικής Ευρώπης τη μνημειακότητα, που είχε υποχωρήσει μετά την κατάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την παρακμή της τέχνης της. Η μνημειακότητα επιτεύχθηκε κυρίως με την εφαρμογή του θολωτού κατασκευαστικού συστήματος, που ήταν ήδη διαδεδομένο στη ρωμαϊκή αρχιτεκτονική. Σε σχέση με το σύστημα «δοκού επί στύλων» των παλαιότερων ξυλόστεγων μεσαιωνικών ναών, οι θόλοι και τα τόξα αυτού του συστήματος μπορούσαν να καλύψουν ναούς μεγαλύτερου μεγέθους με βαρειά, λίθινη στέγη και έτσι να δημιουργήσουν επιβλητικά κτήρια μνημειακών διαστάσεων.

Άλλες σημαντικές καινοτομίες του νέου ρυθμού ήταν

η εισαγωγή της γλυπτής διακόσμησης στις πύλες και τα κιονόκρανα των ναών,
η παραγωγή, για πρώτη φορά μετά την παρακμή της ρωμαϊκής τέχνης, αυτόνομων περίοπτων γλυπτών
η τυποποίηση στην εικονογραφία και
οι ψηλόλιγνες, συχνά εξωτικές μορφές με διακοσμητικά επεξεργασμένη γράμμωση της κόμμωσης και των πτυχών του ενδύματος.

Οι καταβολές της ρομανικής τέχνης εντοπίζονται αφενός στη κλασική ρωμαϊκή και την παλαιοχριστιανική παράδοση στην απόδοση της ανθρώπινης μορφής, όπου δέχτηκε και βυζαντινές επιρροές, και αφετέρου στη αντικλασική γραμμικότητα και διακοσμητικότητα της τέχνης των γερμανικών φύλων που είχαν κατακλύσει την Ευρώπη κατά τις Μεγάλες Μεταναστεύσεις. Άμεσοι πρόγονοί της θεωρούνται οι λεγόμενες μεσαιωνικές Αναγεννήσεις, η Καρολίδεια (8ος-9ος αι.) και η Οθώνεια (10ος-11ος αι.), οι οποίες ωστόσο δεν γνώρισαν την ευρεία διάδοση που γνώρισε η ρομανική τέχνη σε ολόκληρη την καθολική Ευρώπη.

[basilis323]

Χ α ρ τ ο ν ό μ ι σ μ α   τ ω ν   20   ε υ ρ ώ




Το 12ο αιώνα οι τεχνίτες στη Γαλλία δημιούργησαν το γοτθικό ρυθμό. Σε αντίθεση με τις ρομανικές εκκλησίες , που συχνά ήταν κτισμένες κοντά σε μοναστήρια σε αποτραβηγμένες περιοχές, τα γοτθικά κτίσματα υψώνονται συνήθως μες στις πόλεις.Κράτησαν μόνο τον πέτρινο σκελετό από το ρομανικό ρυθμό και μετέτρεψαν τις στρογγυλές του αψίδες σε αιχμηρές. Στη θέση των τοίχων μπήκαν μεγάλα παράθυρα με υαλογραφήματα.

Η μεγάλη καινοτομία της γοτθικής γλυπτικής ήταν τα αγάλματα-κίονες. Γλυπτά με διάφορες παραστάσεις μορφών, πήραν τη θέση των φθηνότερων κιόνων που στήριζαν τα ρομανικά τύμπανα. Χάρη σ' αυτά οι ναοί έγιναν εντυπωσιακοί εσωτερικά και εξωτερικά. Ο θόλος τώρα είναι ψηλότερος. Το βάρος εξαφανίζεται και το κτίριο δίνει την εντύπωση ότι υψώνεται με φορά προς τα επάνω. Στα γλυπτά και στις εικόνες οι μορφές βελτιώνονται, επίσης, ως προς την κίνηση.

Γνωστότεροι ναοί γοτθικού ρυθμού σήμερα είναι η Παναγία των Παρισίων, το Αβαείο του Ουέστμινστερ, η Μητρόπολη του Στρασβούργου. Στην Ιταλία ο ρυθμός αυτός δεν άσκησε μεγάλη επίδραση στη ναοδομία. Έχουμε, όμως, το γνωστό υστερογοτθικό Ντουόμο του Μιλάνου.

[basilis323]

Χ α ρ τ ο ν ό μ ι σ μ α   τ ω ν   50   ε υ ρ ώ




H αναφορά στην ελληνορωμαϊκή αρχιτεκτονική και τους ρυθμούς της, το ενδιαφέρον για τα αρχαιολογικά ευρήματα, η σύνδεση της αρχιτεκτονικής με τη φύση και τον άνθρωπο, οι κατασκευαστικές εξελίξεις και η νέα αντίληψη του χώρου, μέσα από τον ορθολογισμό της προοπτικής, αποτέλεσαν τις βάσεις της αρχιτεκτονικής της Αναγέννησης. Τα ερείπια των ρωμαϊκών κτιρίων δημιούργησαν στους αρχιτέκτονες μια μεγάλη περιέργεια για το παρελθόν και την επιθυμία να το ξεπεράσουν, πράγμα που συνέβαλε στην ανάπτυξη ενός έντο νου πνεύματος συναγωνισμού. H χρησιμοποίηση των ρυθμών της ελληνορωμαϊκής αρχιτεκτονικής ήταν βασικό γνώρισμα της αρχιτεκτονικής της Αναγέννησης. Χρησιμοποιώντας οι αρχιτέκτονες τις μαθηματικές αναλογίες που παρατηρούσαν στα μέλη των ρυθμών ήθελαν να αποδείξουν ότι υπάρχει μια αρμονική αναλογία ανάμεσα στο έργο του ανθρώπου και στον κόσμο. Η πιο σημαντική πηγή πληροφοριών για την αρχιτεκτονική της αρχαιότητας ήταν τα Δέκα βιβλία για την αρχιτεκτονική του Ρωμαίου αρχιτέκτονα Βιτρούβιου, ο οποίος τον 1ο αιώνα μ.Χ. κατέγραψε πολύτιμες πληροφορίες για την αρχιτεκτονική της εποχής του. Οι διάφορες πραγματείες περί αρχιτεκτονικής που δημοσιεύτηκαν την εποχή της Αναγέννησης έπαιρναν τη θεωρία του Βιτρούβιου ως βάση ιστορικής αντικειμενικής επαλήθευσης.
H έμφαση στο κέντρο του αρχιτεκτονικού χώρου, ως βασική αρχή της οργάνωσής του, θεωρήθηκε εργαλείο κατασκευαστικής αλλά και οπτικής ενοποίησης. Την εποχή της Αναγέννησης η σημασία που έχει η έννοια του "κέντρου" συνδυάζεται με έναν κοσμολογικό συμβολισμό και οδηγεί τους αρχιτέκτονες στο να σχεδιάζουν κτίρια στα οποία η έμφαση δίνεται στο κέντρο. Αργότερα, στο Μανιερισμό, αυτή η πρωταρχική έννοια της ενότητας του χώρου θα αρχίσει να αμφισβητείται.

[basilis323]

Χ α ρ τ ο ν ό μ ι σ μ α   τ ω ν   100   ε υ ρ ώ




Με τον όρο Μπαρόκ (Baroque) αναφερόμαστε είτε στην ιστορική περίοδο 1600 - 1750 που ακολούθησε την Αναγέννηση (ειδικότερα τον Μανιερισμό), είτε στο συγκεκριμένο καλλιτεχνικό ύφος που διαμορφώθηκε την περίοδο αυτή. Το ύφος του Μπαρόκ αποτέλεσε ένα νέο τρόπο έκφρασης που γεννήθηκε στη Ρώμη της Ιταλίας, απ' όπου εξαπλώθηκε σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Χαρακτηρίστηκε από ένα έντονο δραματικό και συναισθηματικό στοιχείο, ενώ εφαρμόστηκε κυρίως στην αρχιτεκτονική, τη γλυπτική και τη μουσική, αλλά συναντάται παράλληλα και στη λογοτεχνία ή τη ζωγραφική.


Σκοπός του μπαρόκ είναι πρωτίστως να εντυπωσιάσει καθώς και να εξυψώσει τον άνθρωπο μέσα από τα πάθη και τα συναισθήματά του. Σε αντίθεση με τις ιδεολογικές αρχές του ρομαντικού κινήματος, ο άνθρωπος δεν εκλαμβάνεται ως μονάδα αλλά ως μέρος ενός συνόλου. Στο μπαρόκ ύφος, σε συμφωνία με το φιλοσοφικό ρεύμα της εποχής, υπάρχουν έντονα τα στοιχεία του ορθολογισμού χωρίς όμως να αποκλείονται και οι συμβολισμοί. Ο όρος μπαρόκ προέρχεται πιθανότατα από την πορτογαλική λέξη barocco, που σημαίνει το ακανόνιστο μαργαριτάρι και ως επίθετο δηλώνει γενικά την έννοια του ασυνήθιστου ή παράδοξου. Η επιτυχία του Μπαρόκ οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό και στην στήριξη της Καθολικής εκκλησίας, η οποία χρησιμοποίησε την τεχνοτροπία του και το δραματικό του ύφος για την αναπαράσταση πολλών θρησκευτικών θεμάτων που προκαλούσαν την συναισθηματική συμμετοχή του θεατή. Επιπλέον, η αριστοκρατία της εποχής και η βασιλική εξουσία ευνοήθηκε από το επιβλητικό ύφος του μπαρόκ για την κατασκευή ανάλογων κτιρίων ή παλατιών που ενίσχυαν το κύρος της. Σε χώρες με έντονη παρουσία του προτεσταντικού κινήματος, όπως η Ολλανδία ή η Αγγλία, το μπαρόκ δεν κατάφερε να επικρατήσει.



Με τον όρο Ροκοκό αναφερόμαστε στην τεχνοτροπία που διαδέχθηκε το μπαρόκ και αναπτύχθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα, κυρίως στη Γαλλία. Ως καλλιτεχνικό ρεύμα, εκδηλώθηκε κατά κύριο λόγο στη ζωγραφική, τη διακόσμηση και την αρχιτεκτονική.

Το ύφος του ροκοκό εμφανίστηκε στη Γαλλία περίπου το 1710 και διαδόθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη - κυρίως στη Γερμανία, την Ιταλία και την Αυστρία, κατά τη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών. Η καθιέρωσή του συνέπεσε χρονικά με την βασιλεία του Λουδοβίκου ΙΕ΄ καθώς και με μία γενικευμένη αντίδραση στο αυστηρό ύφος της μπαρόκ αισθητικής. Το τέλος του ροκοκό τοποθετείται περίπου στη δεκαετία του 1760 όταν σταδιακά αντικαθίσταται ως κυρίαρχη καλλιτεχνική τάση από το ρεύμα του νεοκλασικισμού.

Κύριοι εκφραστές του ροκοκό ήταν ο Αντουάν Βαττώ (1684-1721), του οποίου η ζωγραφική του απεικόνιζε τα οράματά του για μία ζωή χωρίς δυσκολίες και καθημερινές ανάγκες, ο Φρανσουά Μπουσέ (1703-1770), ο Ζαν Νατιέ (1685-1766) και ο Ζαν Ονορέ Φραγκονάρ (1732-1866).

[basilis323]

Χ α ρ τ ο ν ό μ ι σ μ α   τ ω ν   200   ε υ ρ ώ




Η αστικοποίηση, δηλαδή η συγκέντρωση του πληθυσμού στα μεγάλα αστικά κέντρα, είναι δείγμα μιας νέας κατανομής του κεφαλαίου και της ελπίδας για μια καλύτερη θέση στην κοινωνική ιεραρχία. Στα τέλη του 19ου αιώνα η πόλη έγινε ο τόπος της επίδειξης, του θεάματος αλλά και ο τόπος συ γκέντρωσης του κεφαλαίου. Απορρόφησε τους αγρότες που, άνεργοι εξαιτίας της μηχανοποίησης της αγροτικής παραγωγής, αναζητούν νέα εργασία. Τα νέα οικονομικά και διοικητικά κέντρα, οι τράπεζες, τα χρηματιστήρια, τα εμπορικά κέντρα, οι κατοικίες των αστών και οι πολυκατοικίες με τα μεγάλα πολυτελή διαμερίσματα συγκεντρώνονται στο κέντρο των πόλεων, ενώ οι εργατικές κατοικίες και τα εργαστήρια των τεχνιτών απομακρύνονται από αυτό. Όμως, επίσης στο κέντρο των πόλεων, στα οικοδομικά τετράγωνα που δεν κατεδαφίζονται, η αστική τάξη δεν επεμβαίνει, και έτσι δημιουργούνται μεγάλες φτωχογειτονιές, όπου η μιζέρια και η φτώχεια προκαλούν έντονα προβλήματα υγιεινής και συνθήκες ανθρώπινης εξαθλίωσης.

Στην αρχιτεκτονική γινόταν όλο και πιο έντονη η πεποίθηση ότι μόνο με τις καινούριες κατασκευαστικές τεχνολογίες θα επιτευχθεί η δυναμική δημιουργία του χώρου, που αντικατοπτρίζει την ευαισθησία και το ρυθμό της μοντέρνας κοινωνίας. Έτσι διαμορφώθηκε το λεγόμενο "βιομηχανικό στιλ", που γεννήθηκε στην Αγγλία στα μέσα του 19ου αιώνα. Στα έργα της Αρ Νουβό, της Νέας Τέχνης, όπως ονομάζεται η τέχνη αυτής της εποχής, σταματά σχεδόν κάθε αναφορά στα πρότυπα της αρχαιότητας. Χάνεται η συμμετρία, κυριαρχεί το ελεύθερο παιχνίδι της γραμμής, τα διακοσμητικά στοιχεία γίνονται ανάλαφρα, και οι καλλιτέχνες εμπνέονται από το φυτικό και το ζωικό βασίλειο. Αρχίζει η αναζήτηση μιας διακοσμητικής λειτουργικότητας και επιδιώκεται η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού ή διεθνούς στιλ. Επίσης σημαντικό γεγονός είναι ότι αναπτύσσονται οι "μικρότερες" ή "εφαρμοσμένες" τέχνες όπως η διακόσμηση, η ενδυματολογία, η αργυροχρυσοχοΐα και άλλες.

Αρχιτεκτονική του Σιδήρου, του Γυαλιού και του Οπλισμένου Σκυροδέματος
Η τεχνική της κατασκευής με τα παραδοσιακά υλικά, όπως πέτρα και ξύλο, άλλαξε ριζικά. Με την επέκταση του σιδηροδρομικού δικτίου η σιδηρουργία αναπτύχθηκε και τα μέταλλα χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή των κτιρίων. Μέχρι τότε τα μεταλλικά στοιχεία χρησιμοποιούνταν ως μεμονωμένα εξαρτήματα στην κατασκευή των κτιρίων. Τώρα, ο σίδηρος και το ατσάλι αντικαθιστούν τις φέρουσες επιφάνειες των τοίχων και τις μεγάλες κολόνες που στήριζαν τα κτίρια και επιτρέπουν την κατασκευή μεγάλων ανοιγμάτων και όλο και πιο ψηλών κτιρίων. Χρησιμοποιούνται μαζί με το γυαλί στις οροφές των κτιρίων, και για πρώτη φορά δημιουργούνται μεγάλες σκεπές με μεγάλες διάφανες επιφάνειες. Τα μεγάλα εμπορικά κέντρα, τα θέατρα, οι βιβλιοθήκες, τα μεγάλα εργοστάσια, τα ναυπηγεία, τα θερμοκήπια, τα εκθεσιακά κέντρα και οι σιδηροδρομικοί σταθμοί απέκτησαν τεράστια μεταλλικά στέγαστρα.

Ο χυτοσίδηρος, λόγω της ρευστής μορφής του, μπορεί να μπαίνει σε καλούπια έτσι κατασκεύαζονται από αυτόν τυποποιημένα διακοσμητικά στοιχεία και αρχιτεκτονικά μέλη σε μεγάλη ποικιλία. Η χρήση των μεταλλικών στοιχείων στην κατασκευή κτιρίων εντείνεται στο τέλος του 19ου αιώνα. Η μαζική παραγωγή και το χαμηλό κόστος, η δυνατότητα εύκολης μεταφοράς τους από το εργοστάσιο στο εργοτάξιο ως προκατασκευασμένα στοιχεία, η δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν ως φέροντα στοιχεία στις κατασκευές και να στεγάσουν μεγάλους χώρους, καταλαμβάνοντας ελάχιστη επιφάνεια στήριξης, η πρόοδος της τεχνολογίας των κατασκευών, των μαθηματικών υπολογισμών των φορτίων και των πλευρικών ωθήσεων, καθώς και η δημιουργία εξειδικευμένων σχολών για μηχανικούς ευνόησαν τη γενίκευση της χρήσης των μεταλλικών στοιχείων στις διάφορες οικοδομές. 'Ενα άλλο υλικό που παρουσίαζε νέες δυνατότητες ήταν το τσιμέντο. H χρήση του, όπως και η χρήση άλλων συνδετικών υλικών, δεν ήταν καινούρια στις κατασκευές κτιρίων. Το τσιμέντο ήταν ήδη γνωστό στους Ρωμαίους. Οι τρόποι εφαρμογής του όμως στην αρχιτεκτονική των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα έθεσαν νέα ερωτήματα: ήταν ένα αυτόνομο υλικό με τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ή έπρεπε να θεωρηθεί ως ένα φτηνό υποκατάστατο της πέτρας; Έπρεπε να χρησιμοποιείται στην τοιχοποιία και να επενδύεται με άλλα διακοσμητικά υλικά ή έπρεπε να αναζητηθούν νέες μορφολογικές λύσεις σε συνδυασμό με τις ιδιότητες αυτού του υλικού; Μπορεί να ήταν δύσκολες οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά η εφαρμογή του υλικού αυτού ήταν εύκολη. Η τεχνική στη χρήση του διαφέρει ριζικά από την παραδοσιακή κατασκευαστική μέθοδο: με το τσιμέντο δεν απαιτείται η τοποθέτηση ενός στερεού σώματος επάνω σ' ένα άλλο αλλά η τοποθέτηση ενός υλικού σε ρευστή κατάσταση μέσα σε καλούπια. Σταδιακά υπερίσχυσε η άποψη ότι το τσιμέντο είναι αυτοδύναμο κατασκευαστικό υλικό και ότι πρέπει να αντιστοιχεί στην κατάλληλη μορφολογία. Η αρχιτεκτονική πρέπει να βρει νέες μορφές, που να συμβαδίζουν με τα χαρακτηριστικά του νέου υλικού. H δύναμη και η ελαστικότητα σε συνδυασμό με τις γραμμικές, πλαστικές, όλο κίνηση μορφές άλλαξαν ριζικά την αρχιτεκτονική εικόνα. Στο τέλος του αιώνα άρχισαν να χρησιμοποιούν το οπλισμένο σκυρόδεμα σε συνδυασμό με τη χρήση του σιδήρου. Έτσι, όχι μόνο μεγαλώνει η αντοχή στα φορτία, αλλά η ελαστικότητα του σιδήρου συνδυάζεται με την πλαστικότητα του σκυροδέματος.

[basilis323]

Χ α ρ τ ο ν ό μ ι σ μ α   τ ω ν   500   ε υ ρ ώ




 Η Αρχιτεκτονική του 20 ου αιώνα έχει τις ρίζες της στη σύγχρονη εποχή και, επομένως είναι  γνωστή και ως σύγχρονη αρχιτεκτονική. Στα περισσότερα σύγχρονα κτίρια, η έννοια του εμφανώς ελκυστικού κτιρίου πηγαίνει  στο πίσω κάθισμα σε σύγκριση με εκείνη της λειτουργικότητας του κτιρίου, που είναι η πιο σημαντική πτυχή.
Κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20 ου αιώνα ένα μεγάλο μέρος της αρχιτεκτονικής της εποχής ήταν ακόμα με βάση τα κτίρια του 19 ου αιώνα,  στα οποία είχαν σχεδιαστεί ως περισσότερο ή λιγότερο σαν έργα τέχνης. . Ωστόσο, μετά το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου η ανάγκη για λειτουργικά κτίρια έγινε όλο και μεγαλύτερη και ως αποτέλεσμα είχε οι αρχιτεκτονικές τάσεις να  αλλάξουν.

Με τη βιομηχανική επανάσταση   στην πρώτη έκθεση του κόσμου τη Μεγάλη Έκθεση του 1851  μια δραστική αλλαγή έγινε  στα κτίρια που  ήταν μέχρι τότε απλά. Η Βιομηχανική Επανάσταση οδήγησε στη μαζική παραγωγή των δοκών χάλυβα και άλλων δομικών υλικών. Οι αρχιτέκτονες κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20 ου αιώνα επικεντρώθηκαν στην τροποποίηση της υπάρχουσας αρχιτεκτονικής , όπως αυτή του γοτθικού στυλ, για να γίνει  πιο λειτουργική. Πολλά κτίρια  αυτού του τύπου αρχιτεκτονικής μπορεί να δείτε σε μέρη όπως το Σικάγο, καθώς ακόμη και στη Γλασκώβη.

Στη Γερμανία, η χρήση των τεχνών και τεχνών στυλ μαζί με μια παραλλαγή της σύγχρονης αρχιτεκτονικής ήταν κοινός τόπος στις αρχές του 20 ου αιώνα. Μερικές από αυτές τις δομές στέκονται ακόμα σήμερα, αλλά θα λάβει τη δεκαετία του 1920 και τους Γάλλους να κάνουν τις πρώτες πραγματικές σύγχρονες αρχιτεκτονικές εξελίξεις. Το έργο στη Γαλλία άρχισε να ενσωματώνει τη σύγχρονη αρχιτεκτονική σε συνδυασμό με την οργανική αρχιτεκτονική για τη δημιουργία λειτουργικών βιομηχανικές και εμπορικές δομές.
Μέχρι το 1932, η έκθεση ΜΟΜΑ συνέβη και επιτρέπονται για τη διεθνή έκθεση της αρχιτεκτονικής με το μοντέρνο στυλ και ως εκ τούτου, η διαμόρφωση των ιδανικών του διεθνούς μοντερνισμού έκανε τον τρόπο του σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο. Αυτό το διεθνές νεωτεριστικό αρχιτεκτονική ήταν φυσικά πολύ ορθογώνια και έμφαση στη λειτουργικότητα που πραγματοποιήθηκε στις περισσότερες περιοχές εισαγωγής του σχεδίου με την οπτική αισθητική είναι το τελευταίο που πρέπει να προστεθεί στο κτίριο.

Από το 1930 μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1980 ορθογώνιο και ιδιαίτερα λειτουργικοί χώροι ήταν η κυρίαρχη μορφή της αρχιτεκτονικής σε όλο τον κόσμο, αλλά ήταν η εποχή μετά τη δεκαετία του 1980 που θα δείτε τις περισσότερες αλλαγές στο στυλ της αρχιτεκτονικής του 20 ου αιώνα. Από τη δεκαετία του 1980 πολλοί άνθρωποι ήταν και πάλι στροφή προς τις παλαιότερες μορφές της αρχιτεκτονικής καθώς και έμφαση στην πιο ελκυστική δομές. Ήταν μετά από αυτό το χρονικό διάστημα όπου θα αρχίσετε να βλέπετε τα περισσότερα κτίρια που κατασκευάζονται με τη μορφή κυλίνδρων μεταξύ πολλών άλλων σχημάτων που εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά δημοφιλής σήμερα.

Τα κύρια χαρακτηριστικά που καθιστούν τη διεθνή μοντερνιστική αρχιτεκτονική αυτό που είναι τα πράγματα όπως σε κάθε μέρος του κτιρίου πρέπει να είναι πλήρως λειτουργικό. Αυτό θα περιλαμβάνει ακόμη και τα υλικά της δομής. Δεν ήταν ασυνήθιστο για αυτούς τους τύπους των κατασκευών να χρησιμοποιούν έντυπα από τους εξωτερικούς τοίχους, που ήταν κάτι περισσότερο από ένα καταφύγιο από το εξωτερικό περιβάλλον, αλλά πράγματι εξυπηρετούσε κάποιο σκοπό στην ίδια τη δομή.

Η σύγχρονη αρχιτεκτονική αισθητική επικεντρώθηκε στην μηχανή ή τη λειτουργικότητα και απέτυχε να ενσωματώσει όλα τους διακοσμητικούς τόνους στη δομή. Αυτό φάνηκε στην απλότητα των σχεδίων χωρίς μείζονες επιπλοκές ή υπερβολικές λεπτομέρειες κατά τη διαδικασία σχεδιασμού και κατασκευής. Ο όρος μορφή ακολουθεί τη λειτουργία βασίστηκε σε αυτή τη μορφή της αρχιτεκτονικής και ενώ εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ευρέως σε ορισμένες περιπτώσεις, υπήρξε επίσης μια αλλαγή για να επιστρέψει τα διακοσμητικά στοιχεία ενός κτιρίου.

Αρχιτεκτονική θα συνεχίσει να αλλάζει κατά τη διάρκεια των μελλοντικών γενεών και δεν θα είναι ασυνήθιστο να δει μια αναβίωση της διεθνούς αρχιτεκτονικής μοντερνισμού που χρησιμοποιείται στο 20ου αιώνα οι πόλεις αύξηση του πληθυσμού και τη ζήτηση για τη δημιουργία και όχι από αυξήσεις σε πόλεις σε κάθε έθνος σε όλο τον κόσμο.

[D.Dimitris]

Ωραία εργασία, κοιμάσαι την νύχτα. 

[basilis323]

Ευχαριστώ πολύ, έχω λίγο περίεργο ωράριο