Καλησπέρα,
Πριν λίγο διάβασα το γράμμα και το ποίημα του συμπατριώτη μας, που υπό το καθεστώς της οικονομικής εξαθλίωσης και μπροστά στον αργό θάνατο που βίωνε, το πρωί της 25/5/2012, πήρε την απόφαση και πέταξε την 90χρονη μάνα του από τον 5ο όροφο της πολυκατοικίας όπου μένανε, και μετά πήδηξε κι αυτός στο κενό. Την προηγούμενη νύχτα στις 21:52 είχε αναρτήσει τα γραπτά, μέσα σε απόγνωση, ζητώντας μια λύση, ζητώντας Βοήθεια, που δεν ήρθε ποτέ...
Άραγε αν μπορούσαμε να δούμε τις τελευταίες στιγμές τους, τον Γιο να πετάει τη Μάνα του από το μπαλκόνι, θα μπορούσαμε να τις ξεχάσουμε ποτέ;
Πόση Απελπισία, αλλά και Υπευθυνότητα, Αποφασιστικότητα, Δύναμη και Συμπόνοια, πρέπει να έχει κανείς για να πετάξει την, έστω και κατάκοιτη με μαλάκυνση εγκεφάλου, Μάνα του στο κενό, για να αποφύγει έναν εξαθλιωμένο θάνατο; Θυμήθηκα το Γαλλικό "Καλύτερα να πεθάνω μέσα στο Αίμα παρά να πεθάνω μέσα στα σk@#@"
Σκέφτηκα λοιπόν να ανοίξω αυτό το θέμα, μνημόσυνο, για όλους αυτούς που χάθηκαν ή θα χαθούν, ως Θυσία στο βωμό του Ευρωπαϊκού ονείρου που έγινε Εφιάλτης.
Παραθέτω και τον σύνδεσμο με την τελευταία γραπτή επικοινωνία του χαμένου συμπατριώτη μας:
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=179710