|
zafeiris1988
|
 |
« Απάντηση #12 στις: Οκτώβριος 02, 2016, 03:50:23 μμ » |
|
Καλησπέρα σας! Θα γράψω άλλο ένα σήμερα καθώς έχω άφθονο χρόνο
"Για τον κλέφτη"
Μπορεί να έμενα αποκλεισμένο μέσα στο στενόχωρο ταμείο του καταστήματος αλλά για μένα ήταν μια καλή ευκαιρία να ξεκουραστώ. Αρκετά είχα ταλαιπωρηθεί γυρίζοντας από χέρι σε χέρι κι από πορτοφόλι σε πορτοφόλι το τελευταίο διάστημα.
Κι έπειτα, από εκεί μέσα μπόρεσα να γνωρίσω ορισμένα από τα άτομα που εργάζονταν στο κατάστημα. Κατάστημα! Ένα "γυράδικο" σε μια συνοικία της πόλης, που μύριζε τσίκνα και πατάτα τηγανητή. Εκεί μέσα όμως συνάντησα ανθρώπους με καλοσύνη, ανθρωπιά και βάσανα. Πρώτα το αφεντικό. Πρώτος άνοιγε, τελευταίος έφευγε. Παρέδιδε το κλειδί της πίσω πόρτας στην καθαρίστρια, μάζευε τις εισπράξεις της ημέρας και έφευγε κλείνοντας την κύρια είσοδο και τα ρολά. Καλός άνθρωπος και εργατικός. Φρόντιζε για όλους , ακόμη και για τους κλέφτες. Έτσι , σαν έπαιρνε τα λεφτά από το ταμείο της μέρας, άφηνε κάτι και γι' αυτούς. Άφηνε εμένα χαρίζοντας μου ξεκούραση. " Έτσι είναι Ναταλία " έλεγε στην υπάλληλο του. " Πάντα αφήνω κάτι, για τον ...κλέφτη. Να βρει κι αυτός! Ποιος ξέρει τι τον οδήγησε στην κλεψιά. Κι έπειτα αν δε βρει, δεν ξέρεις τι ζημιά μπορεί να κάνει στο μαγαζί "
Γνώρισα την καθαρίστρια που καθάριζε και τραγουδούσε. Μόλις έκλεινε το αφεντικό την μπροστινή πόρτα, κλειδαμπάρωνε κι αυτή την πίσω και, για να νικήσει τον φόβο της που έμενε μόνη στο μαγαζί άγρια μεσάνυχτα, άρχιζε να τραγουδά δυνατά. Γνώρισα και την Ναταλία, τη νέα γυναίκα με τα υπέροχα μάτια. Κατά τα άλλα, από ομορφιά δεν ήταν κάτι σπουδαίο. Ουδέτερα χαρακτηριστικά , κοντούλα και γεματούλα. Πώς να μην έχει άλλωστε παραπανίσια κιλά αφού ήταν στις μέρες της να γεννήσει. " Με την κοιλιά στο στόμα και είσαι ακόμα στην δουλειά" της έλεγε η καθαρίστρια. Πώς να μην ήταν η καημένη η Ναταλία αφού πριν λίγους μήνες ο πατέρας του παιδιού με μια αστεία δικαιολογία τους είχε εγκαταλείψει! Άλλωστε δεν τολμούσε να πει στους γονείς της στο χωριό πως ήταν έγκυος και μόνη. Και το ταμείο ήταν μείον! Και τα έξοδα πολλά!
Αυτό το βράδυ όμως ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Η Ναταλία, συχνά έσκυβε πίσω από τον πάγκο και έπιανε την κοιλιά της που πέτρωνε. Δεν μίλησε σε κανένα, δεν είπε να φύγει γρηγορότερα. Το αφεντικό πάλι, είχε αρπάξει γερό κρυολόγημα. Έβηχε, φτερνιζόταν, πρέπει να είχε και πυρετό γιατί τα μάτια του γυάλιζαν. " Φύγε αφεντικό, δεν το βλέπεις πως είσαι άρρωστος? " έλεγε η Ναταλία. " Φύγε θα κλείσω εγώ. Έπειτα θα με κολλήσεις κι εμένα και δεν κάνει ". " Πως θα μείνεις μέχρι αργά? Είσαι έγκυος δεν πρέπει να κουράζεσαι πολύ" απαντούσε εκείνος. Μα η Ναταλία τον παρακαλούσε με εκείνα τα μάτια, που δύσκολα μπορούσε να αγνοήσει κανείς και, με τα πολλά τον έπεισε. Το αφεντικό πήρε τις εισπράξεις από το ταμείο κι έφυγε δίνοντας στην νεαρή γυναίκα τα κλειδιά.
Η Ναταλία όμως κάτι σκάρωνε. Έτσι λίγο πριν κλείσει το μαγαζί κι αφήσει μόνη την καθαρίστρια να αρχίσει τα τραγούδια και την δουλειά της, άνοιξε δειλά το ταμείο και με πήρε στο χέρι της. " Γεννάω απόψε αφεντικό " μουρμούρισε, " μπορεί να μου χρειαστεί, με συγχωρείς, κάποτε θα στο επιστρέψω" και με έχωσε στο πορτοφόλι της.
Πήρε τον δρόμο για το φτωχικό της διαμέρισμα με την σκέψη της στραμμένη επάνω μου. "Μπορεί κάτι να πάει στραβά και να χρειαστώ περισσότερα χρήματα στο νοσοκομείο " προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της.
" Μπορεί, πάλι, μετά την γέννα να χρειαστεί κάτι το παιδί μου. Έναν γιατρό, ένα φάρμακο... Μπορεί κάποιο ρουχαλάκι να είναι απαραίτητο, μία κουβερτούλα, το καροτσάκι για να βγάζω βόλτα το μωρό μου, σκέφτηκε, αλλά αμέσως μια αμφιβολία φώλιασε στην σκέψη της. Κι αν αυτό το χαρτονόμισμα είναι πλαστό? Μήπως γι' αυτό το αφεντικό το αφήνει με τόση ευκολία στο ταμείο? Αν πάω να αγοράσω κάτι και με πιάσουν? Τι θα πω? Ότι το βρήκα? Που? Αχ, να μπορούσα να το ανταλλάξω με ένα μαγικό χαλί, να φύγω από αυτήν την χώρα, να πάω αλλού! Κάπου αλλού, να δουλέψω σκληρά για να ζήσω το παιδί μου " σκεφτόταν, ενώ με την βαλίτσα της γέννας στο χέρι, έβγαινε από το διαμέρισμα κι έπαιρνε το δρόμο για το νοσοκομείο γεμάτη ντροπή.
Γιατί η Ναταλία άρχισε να ντρέπεται πολύ. Όχι για το παιδί που θα έφερνε στον κόσμο αλλά για την κλοπή. Σε μια στιγμή κι ενώ οι πόνοι, προμήνυμα της γέννας, γίνονταν αισθητοί, με τράβηξε με τόση δύναμη από το πορτοφόλι της που τρόμαξα πολύ. Νόμισα πως σκίστηκα στα δύο και φοβήθηκα όχι για μένα, αλλά για αυτή που με είχε τόση ανάγκη και δεν θα μπορούσα να της φανώ χρήσιμο! Ευτυχώς όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο γιατί η Ναταλία με κράτησε ακέραιο μπροστά της και με κοίταξε με τα υπέροχα μάτια της. " Πρέπει να γυρίσεις στην θέση σου " είπε. " Και θα γυρίσεις τώρα αφού ο δρόμος για το νοσοκομείο περνά μπροστά από το μαγαζί. Ή μάλλον όχι. Εσένα θα σε κρατήσω. Να με βοηθάς να ξεχωρίζω πότε πρέπει να ντρέπομαι και πότε όχι".
Μπήκε στο μαγαζί, η καθαρίστρια είχε φύγει, άνοιξε το ταμείο και έβαλε στην θέση μου ένα άλλο χαρτονόμισμα, ίδιο με μένα, που διάλεξε προσεκτικά από μια μικρή δεσμίδα που είχε με τις οικονομίες της. Ξανακλείδωσε το μαγαζί και σε λίγη ώρα περνούσε το κατώφλι του νοσοκομείου.
Έχουν περάσει χρόνια από κείνο το βράδυ. Το μωρό της Ναταλίας είναι πια ένα χαριτωμένο παιδάκι, κι αυτή χαρούμενη αφού κατάφερε να φτιάξει την ζωή της. Την καμαρώνω, αλλά και αυτή εμένα, απ' ότι καταλαβαίνω από τα βλέμματα που συχνά πυκνά μου ρίχνει. Σήμερα όμως , τα μάτια της με κοιτάζουν πολύ σοβαρά.
" Ήρθε η ώρα να σε αποχωριστώ, μου λένε. Ήσουν για μένα κάτι παραπάνω από χαρτονόμισμα. Ήσουν φίλος, ήσουν οικογένεια, ήσουν η καλή μου τύχη. Σε ευχαριστώ για όλα, μα θα ήταν πολύ εγωιστικό να σε κρατήσω περισσότερο κοντά μου. Πρέπει να σε αφήσω να συνεχίσεις κι εσύ την ζωή σου ".
" Τα βιβλία σας κοστίζουν ... ευρώ" με αιφνιδιάζει η φωνή του βιβλιοπώλη.
Το χέρι της με ακουμπά μαλακά στον πάγκο, ενώ απολαμβάνω για τελευταία φορά τα υπέροχα μάτια της, αυτή τη φορά υγρά, να με κατευοδώνουν με ένα δακρυσμένο αντίο...
Γιούλη Αλεξίου
|
