Γιώργο καλησπέρα. Εγώ πιστεύω πως η νότια Ελλάδα ειναι από τής ποιο "πλούσιες" περιοχές τής χώρας σε τέτοια αντικείμενα και το λέω από προσωπική πείρα.θα βρεις αντικείμενα από διάφορες εποχές πριν και μετά την επανάσταση του 1821,μην ξεχνάς την Ενετοκρατία !!!
Συμφωνώ! Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας η οπλοφορία ήταν πολύ πιο περιορισμένη στους χριστιανικούς πληθυσμούς σε σχέση με τις δεκαετίες του 1830 και 1840 και η πλειοψηφία αυτών των αντικειμένων προέρχεται από αυτές τις δεκαετίες, παρά από την περίοδο της Επανάστασης. Η οπλοφορία νωρίτερα ήταν απαγορευμένη και εκ των πραγμάτων επιλεγόταν από μικρότερο αριθμό ανθρώπων από ό,τι στην εποχή μετά την απελευθέρωση.
Φυσικά και υπάρχουν κομμάτια αυτής της περιόδου, όπως υπάρχουν και στη βόρεια Ελλάδα, αλλά και σε άλλα κομμάτια της Βαλκανικής, όπως στην Αλβανία, που αποτελούσαν κομμάτια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι και τις αρχές του 20ού αιώνα. Και τα κομμάτια της Γιάννας προέρχονται από τη Χαλκιδική εξ άλλου. Η ακριβής χρονολόγηση όμως είναι πολύ δύσκολη, με την έννοια ότι ένα μη χρονολογημένο κομμάτι μπορεί πολύ εύκολα να είναι του 1820, του 1825 ή του 1835.
Η ελλειπής βιβλιογραφία κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. Ακόμη και σε ποιοτικότατες δουλειές όπως το "The Arms of Greece and Her Balkan Neighbours in the Ottoman Period" του Robert Elgood έχουμε ένα γενικό πλαίσιο, παρά τις επιμέρους λεπτομέρειες που παρουσιάζονται. Λείπει μια λεπτομερής καταγραφή αντικειμένων, κατασκευαστών, περιοδολόγησης και γεωγραφικής κατηγοριοποίησης. Μακάρι κάποια στιγμή να υπάρξει κάποια τέτοια δουλειά, η οποία θα είναι αντικειμενικά άθλος.
Τώρα τιμές θα βρεις διάφορες,ανάλογα το τι θες και την κατάσταση που θα είναι.Αλλη τιμή εχει μια χάλκινη παλασκα και άλλη μία εποχρυσομενη.
Πέρα από το συλλεκτικό κομμάτι, αυτό έχει και ιστορικό ενδιαφέρον. Στα μέσα του 16ου αιώνα, τα οθωμανικά στρατεύματα έδειχναν αντιπάθεια στις πιστόλες, καθώς τις έβρισκαν δύσκολες στη συντήρηση και η πυρίτιδα λέρωνε τα ρούχα και τα χέρια. Οι παλάσκες της περιόδου έμοιαζαν επίσης με κουτιά και όσοι τις έφεραν, αποκαλούνταν "χαμάληδες" κι "αποθηκάριοι" από τους υπόλοιπους.
Με την πάροδο του χρόνου οι παλάσκες άρχισαν να γίνονται όλο και πιο περίτεχνες, με διάφορα μοτίβα ανάλογα με τον τόπο, τον κατασκευαστή, το θρήσκευμα και την καταγωγή της "πελατείας" και ένας τρόπος επίδειξης της οικονομικής επιφάνειας του κατόχου, αν μπορούσε να αγοράσει μια ασημένια ή επίχρυση για παράδειγμα. Ειδικά όταν οι παλάσκες "ταίριαζαν" με τις πιστόλες στα μοτίβα κατόπιν παραγγελίας, το γνωστό "τακίμι", τότε η αξία τους ανέβαινε.
Το αισθητικό κομμάτι επομένως συνέβαλε αρκετά στην αποδοχή των συγκεκριμένων όπλων και των παρελκομένων τους στη Βαλκανική γενικότερα. Ακόμη και όταν αργότερα, για λόγους ακρίβειας και ποιότητας κατασκευής, τα ευρωπαϊκά όπλα ήταν προτιμότερα, υπήρχαν συχνά "καλλιτεχνικές" επεμβάσεις επάνω τους, ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα του κατόχου τους.
