ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΪΚΗ Μέρος Β

[Apollonikos]

Η παρακμή για την «Πειραϊκή – Πατραϊκή» αρχίζει από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, με τις πετρελαϊκές κρίσεις και τις αυξημένες απαιτήσεις των εργαζομένων, που συνοδεύονταν από μαζικές απεργίες. Το 1981 η επιχείρηση αγοράζει τις εγκαταστάσεις της εταιρείας V. Deiden στη Δυτική Γερμανία, με στόχο την επικράτησή της στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά. Έχει ήδη επεκταθεί με νέες μονάδες στην Ελλάδα και μία στο Χαρτούμ.
Οικονομικοί αναλυτές και κύκλοι της αγοράς εκτιμούσαν από τότε ότι οι κινήσεις αυτές έγιναν κυρίως για να εξυπηρετήσουν κυρίως πολιτικές σκοπιμότητες.
Το υπεράριθμο προσωπικό, οι συχνές κυβερνητικές παρεμβάσεις και οι αλόγιστες δαπάνες σε νέες επενδύσεις, που δεν απηχούσαν στους νόμους της αγοράς, είχαν τελικά ως αποτέλεσμα να «πνιγεί» η εταιρία στα χρέη. Το 1984 εντάχθηκε με τον περίφημο νόμο 1386 στις «προβληματικές εταιρείες» και κρατικοποιήθηκε (κάτι που συνέβη σε συνολικά 128 τέτοιες εταιρείες).
Το πρόγραμμα «εξυγίανσης» του 1990, που προέβλεπε μείωση της παραγωγικής δραστηριότητας και απολύσεις, δεν είχε ουσιαστικό αποτέλεσμα. Για τέσσερα χρόνια, από το ’92 έως το 96’, οι εργαζόμενοι συντηρούσαν κάθε τόσο τα μηχανήματα και ήλπιζαν ότι με πορείες, διαπραγματεύσεις και καταλήψεις κτιρίων, θα μπορούσαν να «αναστήσουν» την επιχείρηση.
Το 1996, η μεγαλύτερη κλωστοϋφαντουργία της Ελλάδας θα περνούσε και τυπικά στην ιστορία, με τα περιουσιακά της στοιχεία να εκποιούνται έναντι πινακίου φακής. Πλέον, τα κτίρια της χρησιμεύουν μόνο για να προσφέρουν ζεστασιά σε ομάδες μεταναστών.
Η Πειραϊκή – Πατραϊκή εξελίχθηκε σε μηχανισμό εξυπηρέτησης κομματικών συμφερόντων και σκαλοπάτι της αποβιομηχανοποίησης της χώρας. Θα ήταν ίσως συνετό και ωφέλιμο να διδάσκεται στα σχολεία η ιστορία μιας βιομηχανίας – πρότυπο που κατάντησε να βάλει λουκέτο με χρέη 235 δισεκατομμυρίων δραχμών.

Μερος Γ: Η ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΪΚΗ, η κόρη μου η Σοσιαλίστρια και το Σκάνδαλο εκατομμυρίων για τα μάτια της Ζωζώς...

[Apollonikos]

Part 2