Όσο δεν χρωστάς τι έχεις να φοβηθείς λοιπόν όταν έχεις θυρίδα ;
Καταστροφή της θυρίδας , ληστεία ,πόλεμο , άνοιγμα με κυβερνητική διαταγή .
Πριν αρχίσεις να χρωστάς , θα την έχεις αδειάσει προφανώς και θα την δεσμεύσουν / κατάσχουν άδεια .
Η ληστεία που είπε ο exmim είναι μια περίπτωση για "φόβο".
Μικρές οι πιθανόιτητες, δε λέω, αλλά όχι μηδενικές.
Άλλωστε έχει ξαναγίνει (πριν δεκαετίες, στην τράπεζα Εργασίας, στην οδό Καλλιρόης) για όσους την θυμούνται. Και δεν ξέρω αν υπάρχουν κι άλλες (που να μου διαφεύγουν εμένα).
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι εκεί (στη ληστεία θυρίδων).
Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχεις το δικό σου πράμα στα δικά σου χέρια.
Τον Ιούνιο του '15 π.χ. οι τράπεζες "έκλεισαν" (με κυβερνητική απόφαση, δηλαδή νόμο) για 3 βδομάδες? 4? Δε θυμάμαι, πάντως κάπου τόσο. Όσοι είχαν πράματα σε θυρίδα και θέλανε να πάρουν κάτι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ.
Στο μεσοδιάστημα αυτών των βδομάδων ξέρω από φίλο (που είχε κάτι λεφτά εκεί μέσα) τι ταραχή πέρασε. Γιατί υπήρχε (εκτός απ' την αδυναμία πρόσβασης) και η φημολογία ότι κάτι θα αλλάξει με το καθεστώς των θυρίδων και όταν ξανανοίξουν οι τράπεζες κάτι "δεν....". Τελικά δεν έγινε (οι θυρίδες άνοιξαν κανονικά μετά από 1 μήνα), αλλά έχεις λόγο να περνάς τέτοιες ταραχές? Και τι σε διαβεβαιώνει ότι το "κανονικά" του Ιουλίου 2015 θα παραμείνει έτσι και την επόμενη φορά?
Δε ζούμε σε μια χώρα που υπάρχουν ΣΤΑΘΕΡΑ πράματα, νόμοι, κανόνες. Κάθε μέρα, με νυκτερινή τροπολογία μάλιστα, κάτι που είναι σήμερα δεδομένο, αύριο μπορεί να έχει αλλάξει.
Λοιπόν?
Αυτό δεν είναι λόγος να έχεις τη συλλογή σου στο μαξιλάρι σου (που λέει ο λόγος)?
Τα περί οφειλών και κατασχέσεων εξ αυτών δεν τα θεωρώ σημαντικά. Αυτός που χρωστάει (μέχρι σημείου κατάσχεσης της περιουσίας του) συνήθως δεν έχει κάτι να κρύψει σε θυρίδα, κι αν έχει, δεν το βάζει σε θυρίδα.
Και μια πληροφορία:
Φίλη μου, είχε ΚΟΙΝΗ θυρίδα με τον πατέρα της και τη μάνα της. Μπορούσαν να έχουν πρόσβαση και οι τρεις (χωριστά ο καθένας).
Πέθανε ο πατέρας.
Το έμαθε η τράπεζα (κακώς και λάθος τους, αλλά το έμαθε).
Η θυρίδα μπλοκαρίστηκε. Κανείς (απ' τους 2 ζωντανούς) δεν μπορούσε να πάει να την ανοίξει. Δεν το επέτρεπε η τράπεζα. (Ευτυχώς, η θυρίδα δεν είχε τίποτα το αξιόλογο μέσα).
Αποδοχές κληρονομιάς, εφορίες, πιστοποιητικά, δικαστήρια (χωρίς καβγάδες, η διαδικασία το απαιτεί), και τελικά μετά από 7 χρόνια (από το θάνατο του πατρός) η θυρίδα ανοίχτηκε! ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ!
Και ανοίχτηκε παρουσία:
-Της φίλης μου.
-Της μάνας της (υπέργηρη).
-Τραπεζικού υπαλλήλου.
-Εφοριακού.
-Εκτιμητή (τον φέρνει η εφορία).
Για να γράψει ο εφοριακός στην "έκθεση" του:
"Ουδέν αξιόλογον ευρέθη"
και να προχωρήσουν οι υπόλοιπες κληρονομικές διαδικασίες.
ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ.
Είναι λοιπόν να μπλέκεις με τέτοια?
