Κατά τη γνώμη μου, το δίλημμα αυτό έχει νόημα μόνο από επενδυτική άποψη.
Ο κάθε συλλέκτης έχει τον προϋπολογισμό του και τον προγραμματισμό του. (Εκτός από τους πολύ νέους συλλέκτες, που ψάχνονται, μέχρι να χαράξουν τον δρόμο ή τους δρόμους τους.) Οι περισσότεροι από εμάς έχουν αρκετές ελλείψεις στη συλλογή τους. Λίγοι είναι εκείνοι που έχουν δυο-τρεις "τρύπες" όλες κι όλες.
Έχουμε τον προϋπολογισμό μας ο καθένας και σκεφτόμαστε: Για το Α (προ)υπολογίζω ποσό Απ σε κατάσταση τουλάχιστον Ακ. Για το Β (προ)υπολογίζω ποσό Βπ σε κατάσταση τουλάχιστον Βκ. Κοκ.
Αν βρούμε ένα από αυτά και μας ικανοποιεί (και έχουμε τα χρήματα), το παίρνουμε. Και μετά μαζεύουμε πάλι χρήματα για να πάρουμε το επόμενο...
Τώρα, αν τύχει και εμφανιστούν δυο-τρία μαζί και έχουμε τα χρήματα μόνο για ένα... ξεκινάει η "θεωρία των παιγνίων". Το πρώτο λογικό πράγμα που μπορεί να σκεφτεί κανείς, είναι ποιο θα του κάτσει φτηνότερα! Είτε διαπραγματευόμενος με τον πωλητή, είτε υπολογίζοντας που θα κλείσει στη δημοπρασία, είτε ο,τιδήποτε άλλο.
Παράλληλα, μπαίνουν και άλλες παράμετροι. Ποιο σου αρέσει περισσότερο. Μπορεί ένα UNC και ένα VF να έχουν την ίδια τιμή (όπως στο παράδειγμα παραπάνω), αλλά να είναι το χειρότερο UNC που έχεις δει ποτέ ή το καλύτερο VF που μπορεί να γίνει. Θα πάρεις το VF.
Μπορεί το ένα να εμφανίζεται συχνότερα και το άλλο σπανιότερα, οπότε θα προτιμήσεις το σπανιότερο, σκεφτόμενος ότι το άλλο "θα το ξαναβρεις".
Μπορεί να σου αρέσει περισσότερο το σχέδιο ενός από τα δύο (δεν ισχύει για όσους μαζεύουν "μονότονα" αντικείμενα).
Μπορεί...
Μπορεί...
Μπορεί...
Όλα αυτά όμως είναι σχετικά και... έχουν "αν" και "θα". Θα "παίξεις" και... ή θα σου κάτσει ή δεν θα σου κάτσει...
(Ας κόψουμε εδώ το σεντόνι.)
-----------------------------------
Το δίλημμα "σπανιότητα" ή "κατάσταση" (φαντάζομαι) έχει νόημα σε όσους σκέφτοναται επενδυτικά. Όχι σε αυτούς που σκέφτονται "Α! αυτό το έψαχνα χρόνια, κάτσε να το χτυπήσω, μην το χάσω", αλλά σε αυτούς που σκέφτονται "Πού να βάλω τα χρήματά μου;"
(Ας κόψουμε και αυτό το σεντόνι εδώ.)
----------------------------------
Μια διαφωνία που έχω με κάποιους, είναι αν ο επενδυτής μπορεί να γίνει ποτέ συλλέκτης. Επιμένω πως όχι.
Γιατί, όταν βλέπει ότι το Ψ αντικείμενο κοστίζει Χπ δεν σκέφτεται "Ωχ! Πρέπει να μαζέψω τόσα για να το πάρω, να δω πώς θα τα βολέψω", αλλά σκέφτεται "Αυτό θα άξιζε να το πάρω, αν καταφέρω να μαζέψω τα λεφτά".
Ακόμα και τον έμπορο τον θεωρώ περισσότερο συλλέκτη από τον επενδυτή (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), γιατί θα βρει πέντε κομμάτια, θα πουλήσει τα τέσσερα να πάρει τα λεφτά του πίσω και θα κρατήσει το ένα για την συλλογή του, χωρίς να τον νοιάζει πια πόσο αξίζει. Είτε ένα ευρώ αξίζει, είτε χίλια, το ίδιο του είναι, αφού του κόστισε 0.
(Κάπως έτσι...)
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ!
