Εγώ σε ευχαριστώ Κώστα για τα καλά σου λόγια. Με τιμούν ιδιαίτερα.

Η Βρετανική Αυτοκρατορία το 1898.

[1] Ο Sir Joseph Edgar Boehm, (1834 – 1890) ήταν χαράκτης και γλύπτης, γνωστός για το «Jubilee Head» της βασίλισσας Βικτώριας σε νομίσματα και το άγαλμα του Δούκα του Ουέλινγκτον. στο Hyde Park Corner. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του ο Boehm διατήρησε ένα μεγάλο στούντιο στο Λονδίνο και παρήγαγε σημαντικό όγκο δημοσίων έργων και ιδιωτικών παραγγελιών. H ειδικότητα του Boehm ήταν το πορτρέτο-προτομή. Συχνά, η βασιλική οικογένεια αλλά και  μέλη της αριστοκρατίας του ανέθεταν να φτιάξει γλυπτά για τα πάρκα και τους κήπους τους. Τα έργα του ήταν πολλά και εξέθεσε 123 από αυτά στη Βασιλική Ακαδημία από το 1862 έως τον θάνατό του το 1890.
Γεννήθηκε στη Βιέννη αλλά είχε Ουγγρική καταγωγή. Ο πατέρας του, Josef Daniel Böhm, ήταν κατασκευαστής αυτοκρατορικών μεταλλίων και διευθυντής του αυτοκρατορικού νομισματοκοπείου στη Βιέννη. Από το 1848 έως το 1851 ο Boehm σπούδασε στο Λονδίνο. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Βιέννη όπου συνέχισε τις σπουδές του πριν εργαστεί στην Ιταλία και στη συνέχεια, από το 1859 έως το 1862 στο Παρίσι. Το 1862, ο Boehm εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου και άνοιξε ένα στούντιο. Η επιτυχία των έργων του υπήρξε μεγάλη.
Το 1869, τα έργα του Boehm κέντρισαν στην προσοχή της βασίλισσας Βικτώριας και κέρδισε γρήγορα την εύνοια της βασιλικής αυλής. Συνολικά, σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Boehm ολοκλήρωσε πάνω από σαράντα βασιλικές παραγγελίες. Κέρδισε πολλές παραγγελίες για τη δημιουργία αγαλμάτων της Βικτώριας για να σηματοδοτήσει το Χρυσό Ιωβηλαίο της. Τα νομίσματά του υπογράφονταν με τα αρχικά J.E.B. κάτω από τον ώμο.
Η πιο διάσημη μαθήτριά του ήταν η πριγκίπισσα Louise, κόρη της βασίλισσας Βικτώριας, η οποία ήταν στο σπίτι του, όταν ο Boehm πέθανε ξαφνικά στις 12 Δεκεμβρίου 1890, προκαλώντας εικασίες στον Τύπο για σεξουαλική σχέση μεταξύ των δύο. Σύμφωνα με την ιστορικό Lucinda Hawksley, οι δυο τους είχαν μια μακροχρόνια σχέση αγάπης. Υπάρχει ένα μνημείο του Boehm στον τάφο του, στην κρύπτη του καθεδρικού ναού του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο.

[2] Ο Benedetto Pistrucci (1783–1855) ήταν Ιταλός χαράκτης πολύτιμων λίθων, μεταλλίων και νομισμάτων. Γεννημένος στη Ρώμη το 1783, σπούδασε για λίγο με άλλους καλλιτέχνες προτού συνεχίσει μόνος του σε ηλικία 15 ετών. Το 1815, μετακόμισε στη Βρετανία, όπου θα ζούσε για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Το ταλέντο του προσέλκυσε την προσοχή σημαντικών καλλιτεχνών, όπως ο William Wellesley-Pole, διευθυντής του Royal Mint, ο οποίος προσέλαβε τον Pistrucci για τη σχεδίαση νέων νομισμάτων, συμπεριλαμβανομένου της χρυσής λίρας, η οποία κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1817. Αν και ο Pole πιθανώς υποσχέθηκε στον Pistrucci τη θέση του Αρχιχαράκτη, η θέση δεν μπορούσε να του δοθεί καθώς μόνο ένας Βρετανός υπήκοος θα μπορούσε να την κατέχει. Αυτό ήταν ένα μακροχρόνιο παράπονο του Pistrucci. Έγινε πολύ γνωστός στην αριστοκρατία του Λονδίνου για τα έργα του. Μια από τις γνωριμίες του ήταν ο Λόρδος και τη Λαίδη Σπένσερ, η οποία έδειξε στον Postrucci ένα μοντέλο του Αγίου Γεωργίου και του Δράκου του διάσημου χαράκτη Nathaniel Marchant και του ανέθεσε να το αναπαράγει σε ελληνικό στιλ ως έμβλημα του συζύγου της που ήταν Ιππότης του τάγματος του Garter. Ο Postrucci  όντως παρήγαγε το ανάγλυφο του έργου χρησιμοποιώντας ως μοντέλο του αγίου έναν Ιταλό σερβιτόρο από το ξενοδοχείο Brunet στην πλατεία Leicester, όπου είχε μείνει μετά την άφιξή του στο Λονδίνο.
Μετά την ολοκλήρωση του έργου ο Pistrucci πρότεινε στον Pole σχέδιό του με τον Αγ. Γεώργιο και τον δράκο για τη χρυσή λίρα (sovereign), ένα νέο χρυσό νόμισμα ίσο με μία λίβρα που επρόκειτο να κοπεί.
Για μια αμοιβή 100 guineas, ο Pistrucci δημιούργησε το σχέδιο του sovereign, χαράσσοντάς το ο ίδιος. Απεικόνισε τον άγιο πάνω σε ένα άλογο που ποδοπατάει τον πληγωμένο δράκο. Ο Γιώργος έχει ένα σπασμένο δόρυ στο χέρι του, ένα μέρος του βρίσκεται στον δράκο και ένα άλλο θραύσμα βρίσκεται στο έδαφος. Το αρχικό σχέδιο του Pistrucci, κυκλοφόρησε το 1817–1819 και επαναλήφθηκε από το Βασιλικό Νομισματοκοπείο το 2017 (Garter type). Το σχέδιο, με τον Άγιο Γεώργιο να φέρει ένα ξίφος αντί για ένα δόρυ, χρησιμοποιήθηκε επίσης για την ασημένια κορώνα από το 1818.
Το 1819, ανατέθηκε στον Pistrucci να σχεδιάσει το Μετάλλιο του Βατερλώ, ένα τεράστιο κομμάτι διαμέτρου περίπου 130 mm που η κυβέρνηση σχεδίαζε να απονείμει στους νικητές στρατηγούς και εθνικούς ηγέτες που είχαν νικήσει τον Ναπολέοντα. Η τιμή του Pistrucci ήταν 2.400 λίρες και η προκαταβολή του επέτρεψε να φέρει την οικογένειά του από την Ιταλία. Ένα γιγάντιο εγχείρημα, που χρειάστηκε 30 χρόνια για να ολοκληρωθεί.

[3] Ο Σαλικός Νόμος (λατ. Lex Salica) είναι νομικός κώδικας που συντάχθηκε κατά τον πρώιμο Μεσαίωνα για τους Σάλιους Φράγκους στη λαϊκή Λατινική γλώσσα. Αποτελεί δείγμα του Φραγκικού Δικαίου, μαζί με τον Ριπουάριο Νόμο, που συντάχθηκε γύρω στο 540 μ.Χ. Περιέχει κυρίως κανόνες ποινικής δικονομίας και προπαντός τα περιβόητα "βέργκελτ", τις προβλεπόμενες από το νόμο αποζημιώσεις σε είδος ή σε χρηματικά ποσά, που όφειλε να καταβάλει ο θύτης στην οικογένεια του θύματός του, ώστε να περιορίζονται οι πράξεις αντεκδίκησης. Ο Σαλικός Νόμος ορισμένες φορές θεωρείται συνώνυμος με τη διαδοχή κατ' αρρενογονία, που όντως υπαγορεύεται σε μια από τις διατάξεις του.

[4] Οι Πόλεμοι του Οπίου ήταν δύο πόλεμοι ανάμεσα στην Δυναστεία Τσινγκ και τις ευρωπαϊκές δυνάμεις στα μέσα του 19ου αιώνα. Ο Πρώτος Πόλεμος του Οπίου μεταξύ της δυναστείας Qing και του Ηνωμένου Βασιλείου (1839-1842) ξέσπασε ως αντίδραση των Βρετανών στις πολιτικές του Κινέζου αυτοκράτορα κατά του εμπορίου του οπίου. Ο δεύτερος πόλεμος του οπίου ήταν η σύγκρουση της δυναστείας των Qing με τη Βρετανία και τη Γαλλία, στα 1856-1860. Σε κάθε σύγκρουση, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις έκαναν χρήση σύγχρονης και πιο εξελιγμένης στρατιωτικής τεχνολογίας από τις δυνάμεις των Qing. Ως συνέπεια, οι ηττημένοι αναγκάζονται να επιβάλλουν ευνοϊκότερους δασμούς για τους Ευρωπαίους στα εισαγόμενα στην Κίνα προϊόντα, να πραγματοποιήσουν εμπορικές, αλλά και κομβικής εμπορικής σημασίας εδαφικές παραχωρήσεις υπέρ των νικητών.
Οι πόλεμοι αυτοί και οι μετέπειτα επιβληθείσες Συνθήκες εξασθένισαν τη δυναστεία των Qing και τις κινεζικές κυβερνήσεις και ανάγκασαν την Κίνα να "ανοίξει" συγκεκριμένα λιμάνια στους Ευρωπαίους (ειδικά τη Σαγκάη και τη Κουανγκτσόου) που ήταν κέντρα του διαμετακομιστικού εμπορίου όλης της αυτοκρατορίας. Επιπρόσθετα, η παραχώρηση του Χονγκ Κονγκ, το 1842, μετά τους πολέμους έθεσε σε κίνδυνο την εδαφική κυριαρχία της Κίνας.

[5] Ο Χένρυ Τζον Τεμπλ, 3ος Υποκόμης Πάλμερστον, (1784-1865), γνωστότερος ως Πάλμερστον, ήταν Άγγλος πολιτικός. Η πολιτική του επηρέασε σημαντικά και την εξέλιξη του νεοσύστατου τότε Ελληνικού Κράτους. Ενώ ήταν αρχικά φιλέλληνας, έτρεφε αισθήματα συμπάθειας για τους Έλληνες και ήταν υποστηρικτής της ανεξαρτησίας της Ελλάδας, πολλές φορές όμως υποστήριξε τα βρετανικά συμφέροντα που ταυτίζονταν με τη διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας έναντι των ελληνικών, επειδή φοβόταν αφενός τον έλεγχο των στενών των Δαρδανελλίων από τους Ρώσους και αφετέρου την εγκατάσταση των Γάλλων στην Αίγυπτο. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που επεδίωξε και πέτυχε την υπογραφή της συνθήκης του 1839 με τις υπόλοιπες Μεγάλες Δυνάμεις, μέσω της οποίας προστατευόταν πλέον η ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Γαλλία έπαψε να υποστηρίζει την εκστρατεία απόσχισης του ηγεμόνα της Αιγύπτου, Μωχάμετ Άλη, από την Υψηλή Πύλη, αλλά και ακόμη αντιτάχθηκε στην επέκταση της Ρωσίας στην Κεντρική Ασία και Ινδία που είχε ως συνέπεια την πρόκληση του πολέμου κατά της Κίνας. Γενικά ως Υπουργός αναμιγνυόταν με οξύτητα σε υποθέσεις ευρωπαϊκών Χωρών φερόμενος υπεροπτικά σε ξένους πρεσβευτές, ήταν ισχυρογνώμων και αυταρχικός, διέγειρε εντός αλλά και εκτός της Αγγλίας ισχυρές αντιπάθειες προσπαθώντας να διατηρεί με το μέρος του την αγγλική κοινή γνώμη από τη θέρμη με την οποία υπεράσπιζε τα αγγλικά συμφέροντα.
Όταν το 1841 η κυβέρνηση των Ουΐγων παραιτήθηκε, ο Πάλμερστον για μια πενταετία περιορίσθηκε στη δράση του βουλευτού μέχρι το 1846 που ανέλαβαν πάλι οι Ουΐγοι και ο ίδιος πάλι ως Υπουργός των Εξωτερικών. Τότε υποστήριξε τα κινήματα ευρωπαϊκών λαών για την ανεξαρτησία τους, αλλ΄ όμως δεν δίστασε το 1850, κατόπιν επεισοδίου του πορτογαλοεβραίου και Άγγλου υπηκόου Δαυίδ Πατσίφικο να ασκήσει κατά της Ελλάδας βιαιότατη πολιτική χωρίς προηγουμένη στοιχειώδη έρευνα, λόγω αντιπάθειας που έτρεφε προς τον βασιλιά Όθωνα. Αντιμετωπίζοντας τότε ο ίδιος εξέγερση μέσα στη Βουλή των Κοινοτήτων εκφώνησε βαρυσήμαντο λόγο υποστηρίζοντας ότι η Μεγάλη Βρετανία στην υπεράσπιση των υπηκόων της έχει και το δικαίωμα να υποκαθιστά τα ξένα δικαστήρια και ότι κάθε Βρετανός υπήκοος οπουδήποτε στη Γη ευρισκόμενος μπορεί επί των ημερών του να λέγει υπερήφανα μπροστά σε όλο τον κόσμο «Είμαι Άγγλος πολίτης!».
Το 1855 του ανατέθηκε η πρωθυπουργία για τρία χρόνια, και ξανά έγινε πρωθυπουργός το 1859 μέχρι το θάνατό του σε ηλικία 80 ετών το 1865.

[6] Τον Απρίλιο του 1849, κατά τη διάρκεια των εορτών του Πάσχα, απαγορεύθηκε από τις αρχές το έθιμο του καψίματος του Ιούδα. Εξαγριωμένοι Αθηναίοι επέδραμαν επί της οικίας ενός εβραίου τυχοδιώκτη, ονόματι Δαβίδ Πατσίφικο, στην οδό Καραϊσκάκη στου Ψυρρή, προξενώντας ασήμαντες ζημίες. Μία άλλη εκδοχή αναφέρει ότι το περιστατικό έγινε τη Μεγάλη Παρασκευή κατά την περιφορά του Επιταφίου του Αγίου Φιλίππου, όταν ο Πατσίφικο προκάλεσε τους πιστούς. Ο Πατσίφικο, που είχε διατελέσει πρόξενος της Πορτογαλίας στην Αθήνα, αλλά είχε απαλλαγεί των καθηκόντων του λόγω καταχρήσεων, στράφηκε κατά της ελληνικής κυβερνήσεως και ζήτησε αποζημίωση 888.736 δραχμών και 57 λεπτών. Ο πανούργος τυχοδιώκτης έβαλε στο παιγνίδι και την Αγγλία, αφού, εν τω μεταξύ, είχε αποκτήσει τη βρετανική υπηκοότητα. Η πονηρή Μ. Βρετανία, που ανταγωνίζονταν Γαλλία και Ρωσία στην περιοχή, ζήτησε την καταβολή του υπέρογκου ποσού στον υπήκοό της. Η κυβέρνηση Κριεζή αρνήθηκε και η Αγγλία διέταξε στις 3 Ιανουαρίου του 1850 τον ναύαρχο Ουίλιαμ Πάρκερ να επιβάλλει ναυτικό αποκλεισμό στον Πειραιά και τα κυριότερα ελληνικά λιμάνια. Η Ελλάδα υπέστη ανυπολόγιστες ζημίες, ιδίως οι έμποροι και οι ναυτιλλόμενοι, ενώ σημαντικά ήταν και τα προβλήματα επισιτισμού στην πρωτεύουσα. Η σθεναρή στάση του βασιλιά Όθωνα συσπείρωσε το λαό, που με ψυχραιμία και καρτερικότητα αντιμετώπισε την αγγλική πρόκληση. Ο αποκλεισμός ήρθη τελικά στις 15 Απριλίου του 1850, μετά και από την αντίδραση Γαλλίας και Ρωσίας, τα συμφέροντα των οποίων είχαν πληγεί από τον αποκλεισμό. Το θέμα Πατσίφικο παραπέμφθηκε τελικά σε διαιτησία και η αποζημίωση που του επιδικάσθηκε ήταν μόλις 3.750 δραχμές, ποσό, όμως, σημαντικό για το φτωχό ελληνικό κράτος εκείνη την εποχή. Άλλο ένα κίνητρο για τη Βρετανία ήταν πως επιθυμούσε το νησάκι της Σαπιέντζας για ναυτική βάση, θεωρώντας το εξάρτημα της αγγλοκρατούμενης Ζακύνθου, αλλά η Ελλάδα αρνούνταν αυτή την παραχώρηση.

[7] Ο Κριμαϊκός Πόλεμος (1853 - 1856) υπήρξε η ένοπλη σύγκρουση μεταξύ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από τη μία πλευρά και των συμμαχικών δυνάμεων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, της Γαλλικής Αυτοκρατορίας, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Σαρδηνίας από την άλλη πλευρά. Η σύρραξη υπήρξε το αποτέλεσμα ενός μακρόχρονου ανταγωνισμού συμφερόντων ανάμεσα στις κύριες ευρωπαϊκές δυνάμεις, για επιρροή και εκμετάλλευση των ανατολικών εδαφών της παραπαίουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι περισσότερες μάχες έλαβαν χώρα στη χερσόνησο της Κριμαίας, όμως πραγματοποιήθηκαν και μικρότερης έντασης εκστρατείες στη δυτική Ανατολία, τον Καύκασο, τη Βαλτική Θάλασσα, τη Λευκή Θάλασσα και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Στον πόλεμο αυτό, συμμετείχαν και περίπου 1000 Έλληνες εθελοντές στο πλευρό των Ρώσων και έμεινε γνωστή ως η «Ελληνική Λεγεώνα του Αυτοκράτορα Νικολάου Α'». Αρχηγοί των Ελλήνων εθελοντών υπήρξαν, μεταξύ άλλων, οι Αριστείδης Χρυσοβέργης και Πάνος Κορωναίος.
Από άποψη τεχνολογίας ήταν ο πρώτος πόλεμος που εισήγαγε μεγάλο αριθμό τεχνολογικών καινοτομιών. Συγκεκριμένα, ήταν η πρώτη σύρραξη όπου οι αντιμαχόμενοι έκαναν εκτεταμένη χρήση σε τακτικό επίπεδο του σιδηροδρόμου και του τηλέγραφου. Ένα καλώδιο τηλέγραφου βυθίστηκε στη Μαύρη Θάλασσα μεταξύ Βάρνας και Μπαλακλάβα, μήκους 500 χιλιομέτρων, πράγμα που επέτρεπε να γίνονται τακτικές ενημερώσεις, μέσα σε διάστημα ελαχίστων ωρών!  Τέλος, ήταν η πρώτη φορά που ένας πόλεμος καταγράφηκε λεπτομερώς από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της εποχής. Ανταποκριτές εφημερίδων ήταν παρόντες και από τις δύο εχθρικές παρατάξεις. Μάλιστα ένας από αυτούς τους δημοσιογράφους που κάλυπτε για τους Ρώσους τα πολεμικά γεγονότα ήταν ένας νεαρός συγγραφέας, που τον ονόμαζαν Λέων Τολστόι!
Ο πόλεμος τελείωσε με την υπογραφή της Συνθήκης των Παρισίων (1856). Σύμφωνα μ’ αυτή, οι Ρώσοι υποχρεώνονταν να παραδώσουν στον σουλτάνο το Καρς και όλα τα εδάφη της Ανατολίας που είχαν καταλάβει. Οι σύμμαχοι υποχρεώνονταν να παραδώσουν στους Ρώσους τις πόλεις Σεβαστούπολη, Μπαλακλάβα, Κάμιες, Ευπατορία, Χερσώνα, Γενίκαλε και όλες τις περιοχές που είχαν καταλάβει.
Η Μολδαβία και η Βλαχία θα δίνονταν και πάλι στον σουλτάνο. Μετά την αποχώρηση των αυστριακών στρατευμάτων από αυτή όμως η Μολδαβία γινόταν ουσιαστικά ανεξάρτητη. Επίσης ο τσάρος και ο σουλτάνος δεσμεύονταν ότι δεν θα ιδρύσουν νέες ναυτικές βάσεις στη Μαύρη Θάλασσα.
Επίσης, όλα τα συμβαλλόμενα μέρη δεσμεύονταν για τη διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η ρωσική πλευρά, ηττημένη του πολέμου, δεν κατάφερε να βρει διέξοδο προς τα Στενά του Βοσπόρου είχε όμως ελάχιστες εδαφικές απώλειες. Δυστυχώς οι ανθρώπινες απώλειες του Κριμαϊκού Πολέμου ήταν τεράστιες καθώς 240.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν.

[8] Από τη μία οι ολλανδικές (ή Μπόερ) δημοκρατίες του ελεύθερου κράτους της Οράγγης και του Τράνσβααλ, και από την άλλη οι βρετανικές αποικίες Νατάλ και Ακρωτηρίου, που ανήκαν στη βασίλισσα Βικτωρία, αποτέλεσαν πεδίο μάχης για τους αποίκους, που αλληλοεξοντώνονταν σε απόσταση μεγαλύτερη των 10.000 χιλιομέτρων μακριά από την πατρίδα τους. Οι Μπόερς ήταν Ολλανδοί αγρότες οι οποίοι στο πρώτο ήμισυ του 18ου αιώνα μετανάστευσαν στη Νότια Αφρική για να αναζητήσουν την τύχη τους. Είχαν αποικήσει ένα μεγάλο τμήμα αυτών των τεράστιων περιοχών, δημιουργώντας αγροκτήματα και εκτρέφοντας βοοειδή. Πάνω από όλα, όμως άρχισαν να εκμεταλλεύονται τα πλούσια κοιτάσματα χρυσού και διαμαντιών.
Η έχθρα ανάμεσα στις δυο κοινότητες χρονολογείται από την εποχή μιας πράξης του βρετανικού ιμπεριαλισμού. Το 1880, η Βρετανία είχε προσαρτήσει το Τράνσβααλ, αλλά στη συνέχεια υποχρεώθηκε να υπαναχωρήσει όταν έχασε τη μάχη του Μαζούμπα Χιλ (1881). Αμέσως μετά ανακαλύφθηκαν τεράστια κοιτάσματα χρυσού στο Τράνσβααλ, οπότε άρχισε ο πυρετός του χρυσού που έφερε στην περιοχή από το Ακρωτήριο και το Νατάλ χιλιάδες Βρετανούς που ήλθαν να εγκατασταθούν στην περιοχή επιζητώντας, χωρίς αποτέλεσμα όμως, το δικαίωμα ψήφου και της φορολογικής εξομοίωσης. Αποτέλεσμα ήταν να ενταθεί η κατάσταση σε επικίνδυνο βαθμό.
Το 1899 ξέσπασαν οι μάχες. Στη διάρκεια της πρώτης φάσης του πολέμου οι Μπόερς, που είχαν κινητοποιήσει ένα στρατό 40.000 ανδρών, βρίσκονταν στην επίθεση νικώντας του Βρετανούς.
Η κυβέρνηση της Αυτής Μεγαλειότητος έπρεπε να αντιδράσει. Το απαιτούσε η Βασίλισσα Βικτωρία. Έτσι, κατέφθασαν ενισχύσεις: 60.000 Βρετανοί στρατιώτες αποβιβάστηκαν και νίκησαν κατά κράτος τους Μπόερς. Η ελεύθερη επαρχία του Οράγγη προσαρτήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία και τελικώς η Πρετόρια έπεσε στις 5 Ιουνίου 1900, με το Τρανσβάαλ να βρίσκεται κοντά. Η νίκη όμως ήταν επιφανειακή, καθώς άρχισε ο ανταρτοπόλεμος των Ολλανδών. Οι Βρετανοί απάντησαν με δύο χρόνια άγριων σφαγών, καταπίεσης και ερήμωσης σε βάρος των Ολλανδών πολιτών.
Τα Βρετανικά στρατεύματα κατέστρεψαν και κατέκαψαν κάθε είδους ιδιοκτησία κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οι αιχμάλωτοι Μπόερς (άνδρες, γυναίκες και παιδιά) συγκεντρώθηκαν σε στρατόπεδα, όπου σχεδόν 20.000 πέθαναν. Οι ειδήσεις σχετικά με τις απάνθρωπες συνθήκες των Βρετανών στους αιχμαλώτους όξυναν την αρνητική εικόνα του Ηνωμένου Βασιλείου στη διεθνή κοινότητα. Περίπου 116.572 Μπόερς, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μαζί με επιπλέον 120.000 νέγρους Αφρικανούς. Λόγω των άθλιων συνθηκών στα στρατόπεδα, περίπου το 25% των Μπόερς (27.927 Μπόερς εκ των οποίων 22.074 ήταν παιδιά κάτω των 16) και το 12% των Αφρικανών αιχμαλώτων (14.155 αν και ορισμένοι υπολογισμοί αναφέρουν 20.000) πέθαναν.
Με τη Συνθήκη του Φεριένεχινγκ, η οποία υπογράφηκε στις 31 Μαΐου 1902, οι δημοκρατίες ενσωματώθηκαν στη Βρετανική Αυτοκρατορία και, το 1910, σχημάτισαν τη Νοτιοαφρικανική Ένωση μαζί με τις αποικίες Κέιπ και Νατάλ.

Δεκτά όπως πάντα με μεγάλη μου χαρά κάθε δικά σας σχόλια, παρατηρήσεις, προσθήκη πληροφοριών κλπ.

Επί βασιλείας της Βικτωρίας έλαβαν χώρα και οι περίφημοι δύο πόλεμοι των Μπόερς [8] , στους οποίους η Βρεταννία αναδείχθηκε νικήτρια και εδραίωσε τη θέση της στη νότια Αφρική.
Η βασίλισσα Βικτώρια γιόρτασε το διαμαντένιο ιωβηλαίο της το 1897 (δηλ. την 60ή επέτειο της ανόδου στο θρόνο), σηματοδοτώντας την υπεροχή της βρετανικής ισχύος στην παγκόσμια σκηνή. Στις πανηγυρικές τελετές συμμετείχε ένας πολυφυλετικός στρατός 25.000 στρατιωτών από –μεταξύ άλλων- την Ινδία, το Νατάλ στη Νότια Αφρική τα μακρινά νησιά Τρινιντάντ και  την Μάλτα.  Συντάγματα Σιχ με το χαρακτηριστικό τουρμπάνι τους παρέλασαν σε πομπή μαζί με τις άμαξες των Ινδών πριγκίπων και τις αντιπροσωπείες 11 πρωθυπουργών της αποικίας. «Κανείς, πιστεύω, δεν χειροκροτήθηκε όσο εγώ» έγραψε η βασίλισσα στο ημερολόγιό της. «Οι επευφημίες ήταν εκκωφαντικές και κάθε πρόσωπο φαινόταν πραγματικά χαρούμενο. Συγκινήθηκα πολύ και χάρηκα».
Στην προσωπική της ζωή τα τελευταία χρόνια αντιμετώπισε μία σειρά θανάτων και ασθενειών παιδιών και εγγονών της (βίωσε τους θανάτους δύο παιδιών και έξι εγγονών). Τελικά η Βικτωρία απεβίωσε στις 22 Ιανουαρίου του 1901 αφήνοντας πίσω της μία Αυτοκρατορία, στην οποία ο "Ήλιος ποτέ δεν δύει" και έχοντας ταυτίσει το όνομά της με μία ολόκληρη εποχή (Βικτωριανή εποχή). Στο τέλος της βασιλείας της, ο πλήρες τίτλος της βασίλισσας ήταν: “Η Αυτής Μεγαλειότης Βικτωρία, με τη χάρη του Θεού, του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας Βασίλισσα, Υπερασπίστρια της Πίστης, Αυτοκράτειρα της Ινδίας”.
Η Βασίλισσα Βικτωρία έχει αποκτήσει το προσωυνύμιο "γιαγιά της Ευρώπης". Είχε 9 παιδιά και 42 εγγόνια και έτσι όπως εξελίχθηκε το γενεαλογικό της δέντρο αυτήν την στιγμή 5 Ευρωπαίοι μονάρχες είναι απόγονοί της. Πρόκειται για τους Κάρολο Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, Χάρολντ Ε΄ της Νορβηγίας, Φίλιππο ΣΤ΄ της Ισπανίας, Μαργαρίτα Β΄ της Δανίας και Κάρολο ΙΣΤ΄ Γουστάβος της Σουηδίας. Από την Βασίλισσα Βικτωρία κατάγονταν και ιστορικά πρόσωπα όπως ο Γουλιέλμος Β΄ της Γερμανίας, οι Ρουμάνοι βασιλείς Κάρολος Β΄ και Μιχαήλ Α΄ και οι Έλληνες βασιλείς Αλέξανδρος, Γεώργιος Β΄ και Παύλος. Εγγονή της ήταν και η βασίλισσα Σοφία, σύζυγος του Κωνσταντίνου Α'.
Οι δεσμοί της Βικτώριας με τις βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης της χάρισαν το προσωνύμιο “η γιαγιά της Ευρώπης”. Από τα 42 εγγόνια της Βικτώριας και του Αλβέρτου, τα 34 επέζησαν μέχρι την ενηλικίωση. Στους εν ζωή απογόνους τους περιλαμβάνονται η Ελισάβετ Β΄, ο Χάραλντ Ε΄ της Νορβηγίας, ο Καρλ ΙΣΤ΄ Γκούσταφ της Σουηδίας, η Μαργκρέτε Β΄ της Δανίας και ο Φελίπε ΣΤ΄ της Ισπανίας.
Να αναφέρω, επίσης, τις συζητήσεις που γίνονται ακόμα και σήμερα για την καταγωγή της Βικτωρίας. Ο νεότερος γιος της Βικτώριας, ο Λεοπόλδος, έπασχε από την αιμορροφιλία Β και τουλάχιστον δύο από τις πέντε κόρες της, η Άλις και η Βεατρίκη, ήταν φορείς. Οι βασιλικοί αιμορροφιλικοί απόγονοι της Βικτώριας περιλαμβάνουν τους δισέγγονές της, Αλεξέι Νικολάεβιτς, διάδοχος της Ρωσίας, Αλφόνσο, πρίγκιπα των Αστουριών, και Ινφάντε Γκονζάλο της Ισπανίας. Η παρουσία της νόσου στους απογόνους της Βικτώριας, αλλά όχι στους προγόνους της, οδήγησε σε σύγχρονες εικασίες ότι ο πραγματικός πατέρας της δεν ήταν ο δούκας του Κεντ, αλλά αιμορροφιλικός. Δεν υπάρχει καμία τεκμηριωμένη απόδειξη για έναν αιμορροφιλικό σε σχέση με τη μητέρα της Βικτώριας, και καθώς οι άνδρες φορείς πάσχουν πάντα από την ασθένεια, ακόμη και αν υπήρχε τέτοιος άνδρας θα ήταν σοβαρά άρρωστος. Είναι πιθανότερο ότι η μετάλλαξη προέκυψε αυθόρμητα, επειδή ο πατέρας της Βικτώριας ήταν άνω των 50 ετών κατά τη σύλληψή της και η αιμορροφιλία εμφανίζεται συχνότερα στα παιδιά ηλικιωμένων πατέρων. Οι αυθόρμητες μεταλλάξεις αντιπροσωπεύουν περίπου το ένα τρίτο των περιπτώσεων.
Τέλος, αξίζει τον κόπο να αναφερθώ στην περίφημη βικτωριανή περίοδο. Τότε η Βρετανία ήταν ένα ισχυρό έθνος με πλούσιο πολιτισμό. Είχε μια σταθερή κυβέρνηση και ήταν ένα αναπτυσσόμενο κράτος. Ήλεγχε επίσης μια μεγάλη αυτοκρατορία και ήταν πλούσια, εν μέρει λόγω του βαθμού εκβιομηχάνισής της και των αυτοκρατορικών της κτήσεων και παρά το γεγονός ότι τα τρία τέταρτα ή περισσότερο του πληθυσμού της ήταν εργατική τάξη.
Σημαντικά πολιτικά γεγονότα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου περιελάμβαναν την κατάργηση της δουλείας στη Βρετανική Αυτοκρατορία, τον πολιτικό ακτιβισμό της εργατικής τάξης, την άνοδο του φιλελευθερισμού ως κυρίαρχης πολιτικής ιδεολογίας, ιδιαίτερα της μεσαίας τάξης και την επικράτηση των Συντηρητικών και των Φιλελευθέρων κομμάτων. Η ανάπτυξη του κράτους και η κρατική παρέμβαση έφεραν τον περιορισμό των ωρών εργασίας στα εργοστασίων και ανθρακωρυχεία, νόμους για τη δημόσια υγεία και παροχή στοιχειώδους εκπαίδευσης από το κράτος. Οι πολιτικές συγκρούσεις μεταξύ Ιρλανδίας και Βρετανίας και η άνοδος του ιρλανδικού εθνικισμού ήταν επίσης χαρακτηριστικά της εποχής, όπως και ο ακτιβισμός για τα δικαιώματα των γυναικών, που είχε ως αποτέλεσμα ευνοϊκές νομοθετικές ρυθμίσεις και ανάπτυξης επιλογών εκπαίδευσης και απασχόλησης για γυναίκες.
Η Βικτωριανή Βρετανική Αυτοκρατορία κυριάρχησε στον κόσμο. Η διακίνηση ανθρώπων και αγαθών μεταξύ της Βρετανίας και των αποικιών της ήταν συνεχής. Οι βρετανικές θέσεις εργασίας στο εξωτερικό περιλάμβαναν πολιτική και στρατιωτική θητεία, ιεραποστολική εργασία και ανάπτυξη υποδομών. Άνθρωποι από διάφορες αυτοκρατορικές τοποθεσίες ταξίδεψαν, σπούδασαν και εγκαταστάθηκαν στη Βρετανία. Τα χρήματα, επίσης, έρεαν αμφίδρομα - η αυτοκρατορία ήταν πηγή κέρδους και οι μετανάστες έστελναν χρήματα στην πατρίδα τους στη Βρετανία - όπως και αγαθά όπως πολύτιμα μέταλλα, βαμβακερό ύφασμα και τσάι.
Μεταξύ 1820 και 1870 η αυτοκρατορία μεγάλωσε, άλλαξε τον προσανατολισμό της προς τα ανατολικά (Αφρική-Ασία αντί της Αμερικής) και αύξησε τον αριθμό των μη λευκών ανθρώπων στους οποίους άσκησε έλεγχο. Μεγάλο μέρος αυτής της επέκτασης περιλάμβανε βία, (ανταρσίες-εξεγέρσεις-πόλεμοι). Η Ινδία κατείχε κεντρική θέση στην αυτοκρατορία και τον πλούτο. Υπήρξε σημαντική μετανάστευση προς την Αυστραλία και την Νέας Ζηλανδία και αργότερα στον Καναδά και τη Νότια Αφρική. Από το 1870 έως το 1914 η συνεχιζόμενη επιθετική επέκταση, κυρίως προς την Αφρική, υποβοηθήθηκε από νέες τεχνολογίες, συμπεριλαμβανομένων των σιδηροδρόμων και του τηλέγραφου. Η Βρετανία πήρε τον έλεγχο μεγάλων τμημάτων της Αφρικής (συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου, του Σουδάν και της Κένυας), τα οποία φιλοξενούσαν περίπου το 30% του αφρικανικού πληθυσμού. Την ίδια περίοδο άρχισαν επίσης αντιαποικιακά κινήματα που απαιτούσαν την ελευθερία από τη βρετανική κυριαρχία στην Ινδία και αλλού.
Η θέση της Βρετανίας ως παγκόσμιας πολιτικής δύναμης βασίζονταν σε μια ισχυρή οικονομία, η οποία αναπτύχθηκε γρήγορα μεταξύ 1820 και 1873. Αυτός ο μισός αιώνας ανάπτυξης ακολουθήθηκε από οικονομική ύφεση και από το 1896 έως το 1914 από μια μέτρια ανάκαμψη. Με τις πρώτες φάσεις της εκβιομηχάνισης να έχουν τελειώσει περίπου το 1840, η βρετανική οικονομία επεκτάθηκε. Η Βρετανία έγινε η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο, αλλά πολλοί άνθρωποι δούλευαν πολλές ώρες σε σκληρές συνθήκες. Ωστόσο, συνολικά, το βιοτικό επίπεδο ανέβαινε. Οι περισσότερες οικογένειες όχι μόνο είχαν ένα σπίτι και αρκετά για να φάνε, αλλά είχαν και κάτι που περίσσευε για αλκοόλ, καπνό, ακόμη και διακοπές στην εξοχή ή στην παραλία. Η σχετική ευημερία σήμαινε ότι στη Βρετανία η αγοραστική δύναμη ενισχύθηκε και οδήγησε στην εμφάνιση των πολυκαταστημάτων από τα μέσα του 19ου αιώνα. Η μαζική παραγωγή σήμαινε ότι τα ρούχα, τα αναμνηστικά, οι εφημερίδες και άλλα ήταν προσιτά σχεδόν σε όλους.
Η βικτοριανή ήταν η χρυσή περίοδος του πολιτισμού για τη Βρετανία, καθώς υπήρξε η πολιτιστική πρωτεύουσα του αγγλόφωνου κόσμου (συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας).

Η Βικτωρία (1819–1901) ήταν βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας και αυτοκράτειρα των Ινδιών. Η περίοδος της βασιλείας της διήρκεσε εξήντα τρία χρόνια και κατείχε τον τίτλο της πλέον μακροχρόνιας στην ιστορία της Γηραιάς Αλβιώνας, ώσπου στις 10 Σεπτεμβρίου 2015 την ξεπέρασε σε χρόνια εξουσίας η Ελισάβετ Β΄ (εβδομήντα χρόνια).
Γενεαλογικά είχε, σχεδόν εξ ολοκλήρου, γερμανική καταγωγή και ήταν η τελευταία εκπρόσωπος στο βρετανικό θρόνο του βασιλικού οίκου του Αννοβέρου. Ο διάδοχός και υιός της, Εδουάρδος Ζ΄, ανήκε στον Οίκο Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα.
Η Βικτωρία ήταν η πρώτη μονάρχης της Βρετανίας που είδε το όνομά της να δίνεται στη χρονική περίοδο της βασιλείας της ενόσω βρισκόταν ακόμη στη ζωή. Μέσα στο διάστημα, που χαρακτηρίζεται ως Βικτωριανή Εποχή, με την έκρηξη της βιομηχανικής επανάστασης και τη σημαντική εδαφική επέκταση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας άλλαξαν ριζικά οι οικονομικές και κοινωνικές δομές του Ηνωμένου Βασιλείου.
Μεταξύ των μεγάλων επιτευγμάτων της μοναρχίας της συγκαταλέγονται η θεσμική μεταρρύθμιση προς μια συνταγματικότερη μορφή πολιτεύματος και η επέκταση της Αυτοκρατορίας, η οποία έφτασε στο απόγειο της δύναμής της, διπλασιαζόμενη σε μέγεθος με την προσάρτηση των Ινδιών, της Αυστραλίας, του Καναδά και εδαφών της Αφρικής και του Νότιου Ειρηνικού.
Η Αλεξανδρινή-Βικτωρία ήταν το μοναδικό παιδί του Εδουάρδου Αυγούστου, Δούκα του Κεντ & Στράθερν (τέταρτου γιου του Γεωργίου Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου), και της Βικτωρίας της Σαξονίας-Κοβούργου-Ζάαλφελντ. Ο μεγαλύτερος αδερφός του Εδουάρδου, Γεώργιος, Πρίγκηπας της Ουαλίας, είχε και αυτός μόνο μία κόρη, την Καρλόττα, η οποία, όμως, είχε αποβιώσει δύο χρόνια πριν χωρίς απογόνους, δημιουργώντας ιδιαίτερη ανησυχία στη βασιλική οικογένεια λόγω της έλλειψης απογόνων μεταξύ των δώδεκα παιδιών του Γεωργίου Γ΄.
Οι γονείς της κατέληξαν στα ονόματα Αλεξανδρινή-Βικτωρία, προκειμένου να τιμήσουν, με το πρώτο, τον Αλέξανδρο Α΄, Αυτοκράτορα πασών των Ρωσιών, ο οποίος ήταν ένας από τους αναδόχους.
Τα πρώτα της χρόνια η Βικτωρία μιλούσε μόνο γερμανικά εξ αιτίας της καταγωγής της μητέρας της. Στην ηλικία των τριών άρχισε να διδάσκεται αγγλικά και εν συνεχεία έμαθε ιταλικά, αρχαία ελληνικά, λατινικά και γαλλικά.
Το 1830 πέθανε ο Γεώργιος Δ΄ και τον διαδέχτηκε ο αδελφός του Γουλιέλμος ενώ η Βικτωρία ονομάστηκε Πριγκίπισσα – Διάδοχος. Η εύθραυστη υγεία του νέου μονάρχη τον έκανε να ανησυχεί για την περίπτωση που η ανιψιά του ανελάμβανε βασιλικά καθήκοντα πριν την ενηλικίωσή της. Ο ίδιος, μετά το θάνατο των παιδιών του, δεν είχε νόμιμους διαδόχους, αν και απέκτησε άλλα δέκα νόθα παιδιά με μια ερωμένη του.
Στις 20 Ιουνίου 1837, είκοσι επτά ημέρες μετά την ενηλικίωση της Βικτωρίας, ο θείος της Γουλιέλμος Δ΄ πέθανε. Η απόδοση του βρετανικού στέμματος στη Βικτωρία έσπασε τη μακροχρόνια παράδοση, που ήθελε τον Βρετανό μονάρχη να αναλαμβάνει και τη διακυβέρνηση του Βασιλείου του Αννόβερου. Αυτή η μικρή μοναρχία κυβερνιόταν βάσει του παλαιού φραγκικού Σαλικού Νόμου [3], ο οποίος προέβλεπε την ανάρρηση μόνο ανδρών ηγεμόνων.
Ο πρώτος εξάδελφος της Βικτωρίας από την πλευρά της μητέρας της, Αλβέρτος, νεότερος γιος του Ερνέστου Α΄ της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα, επισκέφθηκε το Λονδίνο το 1839. Εκεί συναντήθηκε για δεύτερη φορά με τη Βικτωρία και μεταξύ τους δημιουργήθηκε ειδύλλιο, το οποίο σύντομα κατέληξε σε πρόταση της Βασίλισσας να γίνει σύζυγός της.
Ο γάμος πραγματοποιήθηκε το 1840, ενώ πρωτύτερα η Βικτωρία είχε παραχωρήσει στο μέλλοντα σύζυγό της το προνόμιο να προσφωνείται ως η "Αυτού Βασιλική Υψηλότης". Ο Αλβέρτος δεν έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στο βρετανικό λαό και αυτός ήταν ο κύριος λόγος που δεν του παραχωρήθηκε ο τίτλος του Πρίγκηπα Βασιλικού Συζύγου παρά το 1857. Η επιρροή του, όμως, στη Βασίλισσα ήταν τεράστια.
Το ζευγάρι απέκτησε εννέα παιδιά, οι γάμοι των οποίων με άλλα μέλη ευρωπαϊκών βασιλικών οίκων υπήρξαν η αιτία να αποδοθεί στη Βικτωρία το προσωνύμιο 'η Γιαγιά της Ευρώπης', καθώς απέκτησε σαράντα δύο εγγόνια και ογδόντα επτά δισέγγονα.
Στις 10 Ιουνίου 1840, και ενώ διένυε την πρώτη εγκυμοσύνη της, δέχθηκε δολοφονική επίθεση. Ο δράστης καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία σε θάνατο, αλλά η ποινή του δεν εκτελέστηκε λόγω παραφροσύνης. Η Βικτωρία δεν τραυματίστηκε από την επίθεση, καθώς οι βολές του επίδοξου δολοφόνου ήταν άστοχες. Το 1842 όμως έγιναν σε βάρος της άλλες τρεις, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές απόπειρες, που οδήγησαν τον Αλβέρτο να προτείνει στα μέλη του Κοινοβουλίου την ψήφιση της "Πράξης περί Εσχάτης Προδοσίας", βάσει της οποίας οιοσδήποτε στόχευε με όπλο τη Βασίλισσα, της επετίθετο, πετούσε εναντίον της οποιοδήποτε αντικείμενο ή εμφάνιζε όπλο παρουσία της με σκοπό να την τρομάξει, καταδικαζόταν σε επτάχρονη φυλάκιση και μαστίγωση.
Το χρονικό διάστημα της κοινής ζωής της Βικτωρίας με τον Αλβέρτο μέχρι και το θάνατό του το 1861, υπήρξε αυτό όπου η Βασίλισσα έδειξε το πλέον έντονο ενδιαφέρον για τα ζητήματα της Αυτοκρατορίας. Το 1842 το Χονγκ Κονγκ παραχωρήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο με τη Συνθήκη του Νανκίν κατόπιν της ήττας της Κίνας στον Πρώτο Πόλεμο του Όπιου [4] . Η Βασίλισσα, που είχε υποστηρίξει την πραγματοποίηση του πολέμου, κατανοώντας την εμπορική αξία του οπίου, σχολίαζε σε μία επιστολή της προς το θείο της, Λεοπόλδο Α΄ του Βελγίου: "Ο Αλβέρτος διασκέδασε τρομερά με το ότι πήρα το νησί του Χονγκ Κονγκ."
Στην πρώτη κυβέρνηση Ράσσελ (1846–1852) συμμετείχε με το χαρτοφυλάκιο του Υπουργού των Εξωτερικών ο Χένρυ Τεμπλ, 3ος Υποκόμης Πάλμερστον [5] , ο οποίος ήρθε σε έντονη αντίθεση με το βασιλικό ζεύγος. Αιτία ήταν η διαφορετική αντίληψη για την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής του Υπουργού και των Ανακτόρων (παρόμοια ζητήματα ταλάνιζαν και την Ελλάδα, 100 και πλέον χρόνια αργότερρα).
 Αποκορύφωμα της σύγκρουσης των δύο αντιλήψεων άσκησης πολιτικής στάθηκαν δύο περιστατικά. Το πρώτο ήταν η περίπτωση του δον Δαυίδ Πατσίφικο [6] , Εβραιο-Πορτογάλου που είχε λάβει τη βρετανική υπηκοότητα.
Έπειτα από αυτό το περιστατικό η Βικτωρία εξέφρασε την δυσαρέσκειά της για τον τρόπο με τον οποίο ο Υπουργός των Εξωτερικών Πάλμερστον απέφυγε την υποχρέωση να υποβάλει προς έγκριση σε αυτήν τα μέτρα που λάμβανε. Ο Πάλμερστον, όμως, αρνήθηκε να υποβάλει την παραίτησή του, θεωρώντας ως πηγή εξουσίας του τη συνταγματική έγκριση και όχι τη βασιλική δύναμη.
Το δεύτερο περιστατικό αφορούσε το πραξικόπημα του Λουδοβίκου Ναπολέοντα Βοναπάρτη (μετέπειτα αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ΄). Μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος ο Πάλμερστον, χωρίς προηγούμενη κυβερνητική έγκριση, κάλεσε τον Πρεσβευτή της Γαλλίας και δήλωσε την προσωπική του έγκριση στο γεγονός. Όταν πληροφορήθηκε την ενέργειά του ο Πρωθυπουργός του ζήτησε να παραιτηθεί. Ο Πάλμερστον το έπραξε αλλά λίγες εβδομάδες αργότερα συνέβαλε στην πτώση της κυβέρνησης του Ράσσελ.
Το 1853 η Βρεταννία συμμετείχε στον Κριμαϊκό Πόλεμο [7] στο πλευρό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Το 1857 έλαβε χώρα η Ινδική Ανταρσία. Η Ινδία διοικούνταν από την Εταιρία Ανατολικών Ινδιών με τη συνεργασία της βρετανικής κυβέρνησης. Αφορμή για την ανταρσία δόθηκε με την εισαγωγή νέας παρτίδας φυσιγγίων από το βρετανικό στρατό, που φημολογήθηκε ότι είχαν λιπανθεί με λαρδί. Οποιοσδήποτε Ινδουιστής δάγκωνε την άκρη του φυσιγγίου, όπως επέβαλλε η πρακτική της όπλισης των πυροβόλων, υπέπιπτε σε ιεροσυλία ερχόμενος σε επαφή με το χοιρινό λίπος. Το στράτευμα επαναστάτησε και κατέσφαξε πολλούς Βρετανούς ανώτερους αξιωματικούς και τις οικογένειές τους. Μετά την παύση της ανταρσίας η διοίκηση των Ινδιών υπήχθη απευθείας στην κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου.
Το Νοέμβριο του 1861 ο πρίγκηπας Αλβέρτος προσβλήθηκε από τυφοειδή πυρετό. Η αρχική διάγνωση των γιατρών μιλούσε για γρίπη αλλά σύντομα η εξέλιξη της ασθένειας μετέβαλε τη διάγνωση. Στις 14 Δεκεμβρίου 1861 ο Αλβέρτος πέθανε σε ηλικία 42 ετών, βυθίζοντας τη Βικτωρία σε μία μακρά περίοδο πένθους. Από εκείνη τη στιγμή η Βασίλισσα υιοθέτησε τη, χαρακτηριστική μέχρι το τέλος της ζωής της, μαύρη ενδυμασία και απομονώθηκε από το δημόσιο βίο. Συνέχισε να ασχολείται τυπικά με τις υποθέσεις της Αυτοκρατορίας, αλλά αρνούνταν κάθε δημόσια εμφάνιση στο Λονδίνο, ακόμη και για το άνοιγμα των συνεδριάσεων του Κοινοβουλίου.
Τον περισσότερο χρόνο της, πλέον, τον περνούσε στη Σκωτία, στο Κάστρο Μπαλμόραλ. Εκεί συνδέθηκε με πολύ στενή φιλία με έναν από τους αγαπημένους υπηρέτες του Αλβέρτου, τον Σκωτσέζο Τζον Μπράουν. Αυτή η σχέση προκάλεσε σχόλια στη βρετανική κοινωνία, κάνοντας ορισμένους να μιλούν για κρυφό γάμο του Μπράουν και της Βασίλισσας και να αναφέρονται σκωπτικά σε αυτήν ως Κυρία Μπράουν. Μολονότι ένας τέτοιος γάμος δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, η Βικτωρία έδειξε τη μεγάλη αγάπη που έτρεφε για τον Μπράουν, με την επιθυμία της να τοποθετηθεί στο φέρετρό της εκτός από μία τήβεννο του πρίγκηπα Αλβέρτου και μία τούφα από τα μαλλιά του Μπράουν.
Ένα άλλο γεγονός συνδέει τη βασίλισσα Βικτωρία με την Ελλάδα. Το 1864 η Βικτωρία παραχώρησε στην Ελλάδα τα Επτάνησα ως δώρο για την ανάδειξη στον ελληνικό θρόνο του ανιψιού της, Γουλιέλμου Γεωργίου της Δανίας (Γεώργιος Α΄ την Ελλάδας). Πίσω από αυτή την κίνηση κρύβονταν, βέβαια, οι λεπτοί χειρισμοί της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής και οι συμφωνίες για εξασφάλιση των συμφερόντων του Ηνωμένου Βασιλείου στη Βαλκανική και την ανατολική Μεσόγειο, τις οποίες είχε αποδεχθεί ο νεαρός μονάρχης.
Με την εξαγορά της πλειοψηφίας των μετοχών της Διώρυγας του Σουέζ, το 1875, καθώς οικονομικές δυσχέρειες ανάγκασαν το αντιβασιλέα της Αιγύπτου Ισμαήλ Πασά να πωλήσει το χαρτοφυλάκιό του, το οποίο αγοράστηκε αμέσως από τη Βρετανική κυβέρνηση, κατάφερε η Βικτωρία να αποκτήσει τον έλεγχο της πλέον σημαντικής θαλάσσιας διόδου της Μεσογείου ενώ το 1876 με την "Πράξη περί Βασιλικών Τίτλων" προσέφερε στη Βικτωρία τον τίτλο της Αυτοκράτειρας των Ινδιών.

Ο δεύτερος τύπος ονομάζεται «κεφαλή ιωβηλαίου - Jubilee Head» και κυκλοφόρησε για την επέτειο του χρυσού ιωβηλαίου (= 50 χρόνια από την άνοδο στον θρόνο) της βασίλισσας. Κυκλοφόρησε για 5 μόλις χρόνια (1887-1892). Είναι αυτός που σας παρουσιάζω.

Ο τρίτος τύπος ονομάζεται «ηλικιωμένη κεφαλή – Old Head» και είχε διάρκεια από το 1893 έως το 1901. Απεικονίζει το πορτρέτο της καλυμμένης βασίλισσας που θρηνεί τον θάνατο του συζύγου της Πρίγκιπα Αλβέρτου.

Εκείνη την εποχή η ισοτιμία των Βρετανικών νομισμάτων είχε ως εξής:
1 Λίρα = 4 Κορώνες = 10 Φλορίνια = 20 Σελίνια = 240 Πένες = 960 Ασσάρια

Κατά τη διάρκεια της 63χρονης βασιλείας της Βικτώριας, κόπηκαν μόνο 3 τύποι κορώνας με το ίδιο βάρος και περιεκτικότητα σε ασήμι.
Ο πρώτος τύπος ονομάζεται «νεαρή κεφαλή – young head» και απεικονίζει τη νεαρή βασίλισσα. Το πορτραίτο είναι του William Wyon. Κόπηκε μεταξύ 1839-1847 και κυκλοφόρησε για σχεδόν 50 χρόνια.

Φίλες και φίλοι συλλέκτριες και συλλέκτες σήμερα σας παρουσιάζω ένα τάληρο της συλλογής μου που υποθέτω πως σας είναι πολύ γνωστό. Πρόκειται για μια κορώνα της Μ. Βρετανίας επί βασιλείας της Βικτωρίας. Ας δούμε όμως πρώτα τα χαρακτηριστικά του νομίσματος:

Κράτος: Ηνωμένο Βασίλειο
Ηγεμόνας: Βασίλισσα Βικτωρία (1837-1901)
Νόμισμα: 1 κορώνα
Χρονολογία: 1889
Βάρος: 28,28 gr.
Ασήμι: 0.925
Διάμετρος: 36,6 mm
Βιβλιογραφία: KM# 765, Sp# 3921
Χρονιές κοπής: 1887-1892
Τιράζ: 1.107.200 (για το 1889)
Νομισματοκοπείο: The Royal Mint
Χαράκτης (εμπρός όψη): Joseph Edgar Boehm (J.E.B.) [1]
Χαράκτης (πίσω όψη): Benedetto Pistrucci (B.P.) [2]
Προσανατολισμός:  ↑↑

Εμπρός: η Κεφαλή (Jubilee Head) με πέπλο της Βασίλισσας Βικτωρίας, με την επιγραφή:
VICTORIA D:G: BRITT:REG:F:D: = Victoria Dei Gratia Brittanniarum Regina Fidei Defensatrix= =Βικτωρία, ελέω Θεού, βασίλισσα της Βρετανίας, υπερασπιστής της πίστης. Στο κάτω μέρος τα αρχικά του χαράκτη: J.E.B. (Joseph Edgar Boehm).
Πίσω: ο  Άγιος Γεώργιος σκοτώνει έναν δράκο και η ημερομηνία. Δίπλα από την ημερομηνία τα αρχικά του χαράκτη B.P. (Benedetto Pistrucci)

Μπάμπη τα λόγια σου ήταν προφητικά!!! Οι Κορεάτες διαβάζουν το στέκι και μάλλον σου έκλεψαν την ιδέα. 
Φυσικά η ττε κοιμάται του καλού καιρού!

Συμφωνώ. Το ανάγλυφό του είναι εξαιρετικό!!! Περιμένω και άλλα παρόμοια!

Εξαιρετικά και τα δύο νομίσματά σου φίλε μου!!! Να τα χαίρεσαι!!! Είμαι σίγουρος πως στο χέρι θα δείχνουν φανταστικά!

Αν στον εγωισμό προσθέσεις και την αυτοπροβολή, την φιλαργυρία και την έπαρση, τότε εύκολα καταλαβαίνουμε γιατί ο κόσμος μας ήταν και είναι ένα ατέλειωτο πεδίο μάχης...

Καλή χρονιά, γεμάτη υγεία, αγάπη, και ειρήνη σε εσάς και τους αγαπημένους σας!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους και όλες!!! Υγεία και ευτυχία πάνω απ' όλα!