Αυτό το ότι "δεν υπάρχει email", πως το πιστοποιείς?

Εννοώ: Πως το συνάγεις?

Όντως!
Είναι όμως λίγο... σουρεαλιστικό σφυροδρέπανο, και εύκολα το χάνεις.
Έχω την εντύπωση ότι το έβαλαν για να υπάρχουν και τα δυο εμβλήματα (θυρεοί) των αντιμαχομένων. Αριστερά οι της ΕΣΣΔ, και δεξιά της Γερμανίας (προφανώς).
Αυτοί συμμετείχαν στην αρματομαχία του Κούρσκ (η μεγαλύτερη στην Ιστορία).

Που το βλέπεις ρε παιδί μου το σφυροδρέπανο στο μετάλλιο?   

Εγώ στις πλευρές α βλέπω (και στα δύο, κάτω) το σήμα του δολαρίου !   

Έκανα λάθος στο προηγούμενο ποστ μου και ανέφερα μόνο το ένα από τα δύο που ποστάρισε ο sksnpl. Ανέφερα το του Τομπρούκ, ενώ μας έδειξε και ένα ακόμα (το 1.α και 1.β). Δεν το είδα όταν κοίταξα, μάλλον είχε αλλάξει σελίδα.

Σε κάτι άλλο από όσα λέω διαφωνείς?
(επιμένω ότι η σβάστικα και άλλα ναζιστικά σύμβολα απαγορεύονται ακόμα στη Γερμανία).

Θα διαφωνήσω σε μερικά από όσα γράφτηκαν εδώ.

Οι "ιδιωτικές κοπές" ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ. Είναι μετάλλια. Είναι "αναμνηστικά". Είναι "ενθύμια". Είναι ό,τι θες αλλά "νομίσματα" δεν είναι. Γιατί το "νόμισμα" (με την έννοια του legal tender) είναι κάτι συγκεκριμένο, έχει να κάνει με την ονομαστική του αξία και την αρχή που το εκδίδει, και το τι αξία έχει (σήμερα) κάποιο (παλιό) νόμισμα εξαρτάται από πολλά πράματα, τα περισσότερα από τα οποία έχουν να κάνουν με το συλλεκτικό ενδιαφέρον που έχει το κάθε κομμάτι.

Από κει και πέρα (για ΜΗ νομίσματα) οι ιδιωτικές κοπές είναι δύο ειδών.

Το ένα είδος είναι πράγματι αυτές που σκοπό έχουν να γεμίσουν τις τσέπες αυτών που τις εκδίδουν. Κλασσικό παράδειγμα ο "Ελληνικός συλλεκτικός κύκλος" της δεκαετίας του '80. Όσοι (τότε) αγόρασαν τα... συλλεκτικά προϊόντα του, βεβαίως και κλαίνε τα λεφτά τους. Σαν κι αυτόν υπάρχουν κι άλλοι.

Δεν υπάρχουν όμως μόνο τέτοιες "ιδιωτικές κοπές" (της κονόμας). Υπάρχουν κι άλλες. Π.χ. ένας σύλλογος οργανώνει κάτι (π.χ. εορτασμό επετείου), πάει σε έναν καλλιτέχνη/χαράκτη και του παραγγέλνει ένα μετάλλιο (αναμνηστικό της επετείου), πάει σε ένα νομισματοκοπείο (πρέσσα) και του παραγγέλνει 100, 500, 1.000 κομμάτια. Και τα μοιράζει στα μέλη του.
Σ' αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει θέμα "κονόμας".
Τα μέλη παίρνουν (ο καθένας) το μετάλλιο του, χωρίς λεφτά (η τιμή είναι μέσα στη συμμετοχή ή τη συνδρομή) και το κρατάει ως αναμνηστικό.
Όταν το μέλος πεθάνει, το βρίσκει ο (άσχετος) κληρονόμος (ή ο παλιατζής), και κοιτάει τι αξία μπορεί να έχει αυτό που βρήκε.
Ανάλογα με το τι είναι αυτό τώρα, έχει ή δεν έχει αξία. Και είναι ή δεν είναι όμορφο (υποκειμενικές γνώμες).

Για το συγκεκριμένο της φωτογραφίας τώρα (μιλάω για τη φωτογραφία που ο φίλος sksnpl ανέβασε εδώ, όχι για το τι πουλιέται στο site htt ps://www . vcoins.com):

Υπήρχε ένα Γερμανικό σώμα στρατού που λεγόταν Afrika Korps. Αυτό πολέμησε και στο Τομπρούκ (λιμάνι της Λιβύης), το οποίο μάλιστα κατέλαβε, το 1942.
Εν συνεχεία οι Εγγλέζοι εκδίωξαν τους Γερμανούς από τη βόρεια Αφρική. Η κατάληψη του Τομπρούκ ήταν από τις σημαντικότερες νίκες των Γερμανών στην Αφρική (πριν τους πάρει η κάτω βόλτα).
Όταν τελείωσε ο πόλεμος, και επέστρεψαν και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι στη Γερμανία, άρχισαν να φτιάνουν συλλόγους "παλαιών πολεμιστών", ανάλογα με το σε ποιες μονάδες είχε υπηρετήσει ο καθένας τους.
Προφανώς φτιάχτηκε και σύλλογος για το Afrika Korps, ή ακόμα και για αυτούς που έλαβαν μέρος στη μάχη του Τομπρούκ. Δεν σκοτώθηκαν όλοι οι Γερμανοί στον πόλεμο (που έχασαν), αρκετοί γύρισαν πίσω.

Η εντύπωση μου είναι ότι κάποιος τέτοιος σύλλογος παράγγειλε/κατασκεύασε τέτοιου είδους μετάλλια, και είτε τα μοίρασε στα μέλη του, είτε τα πούλησε (για να μαζέψει λεφτά) στο κοινό στις διάφορες μαζώξεις, πάντως τέτοια είναι η αφορμή έκδοσης τέτοιων μεταλλίων.
Και για να είναι εν τάξει και με το Γερμανικό (μεταπολεμικό) νόμο, δεν έβαλε τη σβάστικα στο μετάλλιο, αλλά έναν κοινό σταυρό. Αυτά πρέπει να έγιναν τις δεκαετίες 50, 60, 70, βία 80. Μετά το 89 (πτώση του τείχους) οι Γερμανοί έπαψαν να έχουν τέτοια ενδιαφέροντα. Προείχε πλέον το να ενώσουν τη χώρα τους απ' τα δυο κομμάτια της.

Αντίστοιχα γεγονότα (και μετάλλια) έχει και η άλλη πλευρά: Π.χ. οι διάσημες μάχες του Ελ Αλαμάϊν, της Ιβοζίμα, της απόβασης στη Νορμανδία, κλπ είχαν συλλόγους βετεράνων (τώρα πια οι περισσότεροι απ΄αυτούς έχουν πεθάνει ή είναι υπέργηροι) και όλο και κάτι θα έχουν βγάλει.

Θα με ενδιέφερε (εμένα) ένα τέτοιο μετάλλιο?
Προσωπικά απαντάω όχι. Αλλά αυτό το λέω εγώ.
Κάποιος άλλος μπορεί να πει κάτι άλλο.

Δεν απαξιώνεται τίποτα.
Αλλά να ξέρουμε τι είναι αυτό που εξετάζουμε.
Και αυτό που έδειξες είναι (λέω εγώ) "ιδιωτικής κοπής". Και είπα και το λόγο.

Τώρα για το αν κάτι είναι "όμορφο" ή "άσχημο", αυτά είναι θέματα γούστου, και σ' αυτά δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια. Υπάρχουν μόνο υποκειμενικά. Σε έναν αρέσει, σε έναν άλλον όχι.

Προφανώς είναι μεταπολεμικά, γιατί έχουν φιλοτεχνηθεί χωρίς τον αγκυλωτό σταυρό πάνω τους.
Και το λέω, διότι:
1) ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ περίπτωση να βγει μετάλλιο στη Γερμανία του χίτλερ χωρίς τον αγκυλωτό. Ιδίως μετάλλιο που αναφέρεται σε πολεμικά γεγονότα.
2) Όμως, στο μεταπολεμικό γερμανικό σύνταγμα ορίζεται ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η χρήση των συμβόλων της εποχής του και μάλιστα με αυστηρές ποινές.
Π.χ. αν βγάλεις το πορτοφόλι σου κάπου να πληρώσεις και κάποιος δει να έχεις μέσα μια σβάστικα, φωνάζει την αστυνομία, στο ανοίγουν, τη βρίσκουν, και σε πάνε μέσα δια τα περαιτέρω. Χώνεσαι χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Όπως βλέπετε στις φωτογραφίες εκεί που θα έπρεπε (λογικά) να υπάρχει σβάστικα, υπάρχει ένας κοινός σταυρός.

Επομένως πρόκειται για ιδιωτικές κοπές που κάποιοι τις φιλοτέχνησαν/παράγγειλαν μεταπολεμικά για να τις μοιράσουν/πουλήσουν χωρίς να έχουν κίνδυνο μπλεξιμάτων με το γερμανικό νόμο.

Μόλις πρόσφατα επετράπη η κυκλοφορία του βιβλίου "ο αγών μου". Απαγορευόταν κι αυτό μέχρι το 2017.

Π.χ. επί Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ο μέσος όρος ήταν τα 18 χρόνια.

Πάρε και διάγραμμα για έναν αιώνα (1950-2050). Μας αφορά η πάνω γραμμή (η κόκκινη). Το 1950 ήταν 65~67 έτη.

"Παγίδα" για ποιον?

silahim,
Ευχαριστώ.

herakliotis,
Δεν θα προσπαθήσω να σε μεταπείσω για κάτι.
Αλλά να μη λέμε ανακρίβειες:
Ο μέσος όρος ζωής ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ όσο περνάνε τα χρόνια, δε μειώνεται.
Στη χώρα μας είναι 78,3 έτη για τους άντρες και 83,6 για τις γυναίκες (στατιστικές 2015).
ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ δεν ήταν τόσο ψηλά.
Δεν ζούσαν περισσότερο δηλαδή "παλιά", που δεν έβαζαν φάρμακο στα κρασιά τους.


Η σαμπάνια του φίλου μας μπορεί να είναι άριστη, και χωρίς αλλαγή φελλού επί 40 χρόνια. Είναι θέμα τύχης. Η σωστή διαδικασία συντήρησης πάντως λέει ότι ο φελλός της έπρεπε να έχει αλλαχτεί 3 φορές: το 1988, το 1998 και το 2008. Και φέτος άλλη μία, για να πάρει παράταση (ασφαλή) για άλλα 10 χρόνια.

Χωρίς φωτογραφίες που να φαίνεται καθαρά η ετικέτα, και η κατάσταση του φελλού, εύκολα το μυαλό κάποιου πάει σε κάτι τέτοιο:



Οι βιοτεχνίες αφρωδών οίνων που κρατάνε μπουκάλια για παλαίωση κάθε 10 χρόνια τους αλλάζουν τους φελλούς. Αλλιώς περνάει μέσα οξυγόνο.

Λυπάμαι, golden kostas, αλλά η πληροφόρηση σου πάσχει. Σε πολλά, αλλά θα σου πω μόνο για δύο, τα παραπάνω. Με απλά λόγια:

Η χώρα είχε πάρει (προ κρίσης) δάνεια. Δεκαετή συνήθως.
Τα δάνεια αυτά ήταν σε δολλάρια, σε ευρώ, σε γιέν, σε διάφορα, και απεικονίζοντο (και η εξώφληση τους διασφαλιζόταν) με ομόλογα. Κάποιοι (όχι κράτη, ιδιώτες) είχαν αγοράσει αυτά τα ομόλογα.
Ακόμα και την περίοδο της δραχμής (πριν το 1999) η χώρα δανειζόταν σε δολλάρια, γιέν, μάρκα, ECU (το θυμάσαι αυτό?), λίρες Αγγλίας, φράγκα Γαλλίας, φράγκα Ελβετίας, σε ότι θες, ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ σε δραχμές.

Πίσω από κάθε ομόλογο υπάρχει μια ΣΥΜΒΑΣΗ, στην οποία ο ένας συμβαλλόμενος είναι το Ελληνικό κράτος (που παίρνει το δάνειο - τα λεφτά δηλαδή) και ο άλλος είναι ο κάτοχος του ομολόγου.
Κάθε χρόνο (από τα 10 διάρκειας του ομολόγου) το κράτος πληρώνει τον τόκο του ομολόγου σ' αυτόν που το κατέχει (αυτό είναι η "εξυπηρέτηση του χρέους"), και στο τέλος της δεκαετίας (με τη λήξη) πληρώνει και όλο το κεφάλαιο που δανείστηκε.
Συνήθως, επειδή (στο τέλος της δεκαετίας) δεν έχει να πληρώσει το κεφάλαιο, βγάζει νέο ομόλογο. Πάιρνει τα λεφτά του νέου, και μ' αυτά ξοφλάει το παλιό, και το βιολί συνεχίζεται.
Αν η σύμβαση του ομολόγου λέει: "100 εκ. δολλάρια ΗΠΑ" ή "500 εκ. δολλάρια ΗΠΑ", τότε δολλάρια ΗΠΑ πρέπει να επιστρέψει το κράτος στον κάτοχο του ομολόγου που λήγει, τι θα του δώσει? Στραγάλια?

Μιλάς εσύ τώρα για "μετατροπή του εξωτερικού χρέους σε εθνικό νόμισμα".
Πως θα γινόταν αυτή?
Τι θα έλεγε δηλαδή το κράτος το 2011 στον Νορβηγό ιδιώτη (π.χ.) που το 2001 είχε αγοράσει ομόλογο Ελληνικού Δημοσίου $1.000? Θα του έλεγε "Ναι, δολλάρια σου χρωστάω, αλλά πάρε τώρα δραχμές γιατί αυτές έχω" ??
Και τι είναι αυτό που θα έπειθε το Νορβηγό να το αποδεχτεί αυτό, και δεν θα πήγαινε στο δικαστήριο (διεθνές δικαστήριο), που θα το κέρδιζε, και θα κήρυσσε τη χώρα μας σε χρεωκοπία?
Για ποια λοιπόν "μετατροπή του εξωτερικού χρέους σε εθνικό νόμισμα" μιλάς?
(Ποιος Καζάκης σε έχει πείσει ότι γίνονται τέτοια πράματα?)

"η υποθήκευση ολόκληρης της Ελλάδας"
Μάλιστα.
Θυμάσαι τι έγινε το 2010?
Πήγε ο Γιώργης να ανανεώσει ομόλογο (όπως σου περιέγραψα πιο πάνω ότι γίνεται), και αυτοί από τους οποίους ζήτησε (νέα) λεφτά (για να ξοφλήσει παλιά), του είπαν:
"Εεεεεπ! Εσείς εδώ το έχετε κάνει μπουρδέλο! Αν σου δώσω λεφτά, πολύ πιθανό είναι ότι δεν θα τα πάρω ποτέ πίσω. Μεγάλος κίνδυνος. Να σου δώσω, αλλά θα στα δώσω με 20% τόκο (και όχι με 1-2% που δανειζόταν η Γερμανία π.χ.), ώστε το μεγάλο κέρδος μου να δικαιολογεί το ρίσκο".
Και ο Γιωργάκης (ούτε κι αυτός) δεν τόλμησε να τα πάρει έτσι, και πήγε στους "εταίρους", και τους είπε:
"Παιδιά καίγομαι" Δώστε κάτι, αλλιώς βαράμε φαλημέντο, και δεν θα είναι καλό για κανέναν μας αυτό".
Συμφώνησαν "οι εταίροι" και του είπαν: "Θα σου δώσουμε, αλλά θα σε παρακολουθούμε στενά τι κάνεις, γιατί τίποτα δε μας πείθει ότι δε θα συνεχίσεις να τα κάνεις μπουρδέλο. Και επί πλέον, θα μας δώσεις και εξασφαλίσεις (υποθήκες), γιατί σου δίνουμε λεφτά των δικών ας φορολογουμένων, δεν κόβονται από τα δέντρα αυτά, και δεν θέλουμε να κινδυνεύουμε εμείς να μας κρεμάσουν στις χώρες μας επειδή πήραμε τα λεφτά τους και τα δώσαμε σε κάποιον που τα πήρε και τα φαγε. Υπόγραψε λοιπόν εδώ ότι βάζεις υποθήκη και αυτό, και τούτο, και τ' άλλο"
και γενικώς ότι γούσταραν. Ναι λοιπόν, υποθηκεύτηκε η χώρα, αλλά τι άλλο θα μπορούσε να γίνει? Εσύ δηλαδή αν ήσουν στη θέση του Γιωργάκη, τι θα έκανες?

Πρόσεξε τώρα:
Σου εκθέτω την κατάσταση, δε σου λέω ότι αν εγώ ήμουν στη θέση του Γιωργάκη θα έκανα αυτό. ΑΛΛΟ θα έκανα (και δε θα υπέγραφα). Αλλά αυτό που έχω εγώ στο μυαλό μου (και που πιστεύω ότι θα ήταν το σωστό):
1) Δύσκολα θα εφαρμοζόταν χωρίς αντιδράσεις.
2) Οι αντιδράσεις θα ήταν τόσο ισχυρές που ο (όποιος) Γιωργάκης το αποτολμούσε θα έπεφτε την άλλη μέρα, οπότε πάλι στον ίδιο παρονομαστή θα ήμασταν. Γιατί ο διάδοχος του θα είχε υποσχεθεί ότι δεν θα τα εφαρμόσει.
3) Αν εφαρμοζόταν όμως, θα ήμασταν (τώρα, 8 χρόνια μετά) μια χώρα που θα πέταγε (οικονομικώς).
4) Ξεφεύγει όμως η παρουσίαση των ιδεών μου από το παρόν νήμα (και ίσως και site) και δεν θα επεκταθώ.

Αυτή όμως είναι (και ήταν) η πραγματικότητα, και αυτήν σου περιγράφω. Οπότε ουτοπίες (για να μην πω ανοησίες) του τύπου "μετατροπή του χρέους σε εθνικό νόμισμα" και "άρνηση υποθήκευσης της χώρας" ούτε βοηθάνε όταν ακούγονται, ούτε θα ήταν ποτέ δυνατό να αποτελέσουν λύση στο τότε (και τωρινό) πρόβλημα.
 

Παιδιά, αυτός είναι ο λεγόμενος "αναμαλλιάρης"?

Σε αυτά που λες, ξέρεις, υπάρχει σοβαρός αντίλογος πάντως:
Η ΤτΕ χρησιμοποίησε τα λεφτά (που κονόμησε απ' τα ταμεία) για την ανάπτυξη της χώρας. Οι ρυθμοί ανάπτυξης τις δεκαετίες 50 και 60 ήταν τρελλοί. Τότε γίναμε (όσο γίναμε) αθρώποι.

Το PSI ήταν αναγκαίο. Αν δεν γινόταν, το χρέος σήμερα θα ήταν 650 δις, όχι 324. Και ήταν επιτυχία αυτών που λες, όχι αποτυχία τους.
Σου εκθέτω τον ΑΝΤΙΛΟΓΟ, όχι τη δική μου άποψη.
Διότι πρέπει να τον ξέρεις κι αυτόν.

Χωρίς γκανιότα όμως.

dsp,
Το μπλέκεις.
Κι αυτά υπάρχουν, αλλά οι δυο ΚΥΡΙΟΙ λόγοι, είναι αυτοί που σου είπα.