Μετά από προσεκτική μελέτη αλλά και μεταγενέστερες φωτογραφίες, διαπίστωσα ότι τελικά ο Αρχηγός ΓΕΣ της φωτογραφίας είναι ο Υποστράτηγος Τσιγγούνης Αλέξανδρος, ο οποίος διατέλεσε αρχηγός από 4 Δεκεμβρίου 1952 μέχρι 30 Νοεμβρίου 1954, δηλαδή συνέπεσε η αρχηγία του με την συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο της Κορέας.

Δύσκολη η αναγνώριση πράγματι, προσπάθησε να καθαρίσεις (όσο μπορείς φυσικά) το άγκιστρο της θήκης με λεπτό σύρμα κατσαρόλας μήπως φανεί και κάποιο άλλο διακριτικό εκτός από το σειριακό αριθμό.

Προφανώς όχι, γιατί δεν υπήρχε διάδρομος οργανωμένος ή στρωμένος για κανονική προσγείωση με αποτέλεσμα αν προσγειωνόταν με τα σκέλη κατεβασμένα να υπάρχει κίνδυνος ανατροπής του αεροσκάφους μετά από χτύπημα σε οποιαδήποτε ανωμαλία του εδάφους. Ήταν προτιμότερο σε προσγειώσεις ανάγκης η προσέγγιση να γινόταν με την κοιλιά του αεροσκάφους.

Ναι έτσι είναι, αλλά φαντάσου με τη δύναμη πέφτει κάποιος επάνω όταν σταματάει απότομα το αεροσκάφος. Θα χρειαζόταν αερόσακκος για να προστατευτεί. Χωρίς να έχω ιατρικές γνώσεις εκτιμώ ότι θα έσπασε ο αυχένας του από το χτύπημα!!!

Στη κάτω φωτογραφία φαίνεται το μοναδικό spitfire που σώζεται στην Ελλάδα. Τα υπόλοιπα κομματιάστηκαν με τσεκούρια στις αρχές της δεκαετίας του 1950 και πωλήθηκαν για μέταλλα.

Ο Βαρελάς ήταν ο τελευταίος μια παρέας από τρείς φίλους πιλότους που εκπαιδεύτηκαν κατά την διάρκεια του πολέμου από την RAF στη Νότια Ροδεσία και βρήκαν ένδοξο θάνατο κατά την διάρκεια του εμφυλίου μέσα μάλιστα σε 40 ημέρες. Οι άλλοι ήταν οι Υπ/γος Δερμετζόγλου (26/2/1948) και ο Υπ/γος Πετράκης Λουκάς (27/3/1948).

Τα σκοπευτικά μηχανήματα ή σωστότερα φωτοανακλαστικά σκοπευτικά μηχανήματα έδωσαν στα καταδιωκτικά τρομερές δυνατότητες και άλλαξαν τους συντελεστές έκβασης μιας αερομαχίας. Ήταν όμως ογκωδέστερα και τοποθετημένα μέσα στο κόκπιτ πάνω από τον πίνακα οργάνων στο ύψος ακριβώς του κεφαλιού του πιλότου και σε απόσταση 25 – 30 εκ. Πολύ συχνά σε περιπτώσεις αναγκαστικής προσγείωσης οι πιλότοι τραυματίζονταν χτυπώντας πάνω σ΄αυτό, λόγω κυρίως αστοχίας της ζώνης συγκράτησης η οποία άνοιγε σε εφαρμογή μεγάλης δύναμης ή όταν αυτή ήταν «χαλαρή» όπως έγινε μάλλον στην περίπτωση του Βαρελά. 

Σε συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης και επειδή δεν ήμουν ικανοποιημένος με τα στοιχεία που βρήκα στο διαδίκτυο, έκανα μια μικρή έρευνα σε διάφορα βιβλία εποχής και βρήκα παραπάνω στοιχεία για το Ανθ/γο Βαρελά Δημήτριο. Ο Δημήτριος Βαρελάς την 6 Απριλίου 1948, πετώντας με αεροσκάφος spitfire IX, σε αποστολή καταδίωξης αντρών του ΔΣΕ που είχαν επιτεθεί στα Φάρσαλα, με αρχηγό αποστολής τον Σγο Σινούρη, χτυπήθηκε από α/α όπλα, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί σε αναγκαστική προσγείωση. Η περιοχή που επέλεξε ήταν αποξηραμένο έλος κοντά στη σιδηροδρομική γραμμή Λαμίας – Λάρισας και με την πρώτη επαφή με την κοιλιά, βυθίστηκαν το ψυγείο και η προπέλα στο μαλακό έδαφος και φρενάρησαν απότομα το αεροσκάφος. Το αποτέλεσμα ήταν να χτυπήσει με το κεφάλι στο σκοπευτικό μηχάνημα του αεροσκάφους και τον ακαριαίο θάνατό του. Όπως κατέθεσε αργότερα ο Σγος Σινούρης που είδε τον νεκρό δεν είχε κανένα σημάδι εκτός από ένα χτύπημα ανάμεσα στα μάτια, πάνω από τα φρύδια. Αυτόπτης μάρτυρας κατέθεσε ότι αφού το αεροσκάφος προσγειώθηκε κανονικά με την κοιλιά, έτρεξαν κοντά και βρήκαν το πιλότο δεμένο κανονικά χωρίς κανένα ίχνος αίματος, αλλά ήταν νεκρός. Το αεροσκάφος αφού ανελκύστηκε μεταφέρθηκε στο αεροδρόμιο της Λάρισας άλλαξαν την έλικα και το στραβωμένο αεραγωγό και ξαναπέταξε κανονικά. 

Ακόμη μερικές φωτογραφίες, μαζί και ένα άδειο κουτί από πυρομαχικά που κατάφερα και απόκτησα από το ebay.

Επόμενο αντικείμενο, θήκη περιστρόφου. Στη συλλογή μου έχω 2 θήκες, μια βρετανική και μία ελληνική, κανάβινες και οι δύο. Η θήκη ήταν για το περίστροφο enfield no2 ή το webley mkIV σε διαμέτρημα 0,38''. Και τα 2 χρησιμοποιήθηκαν από το βρετανικό στρατό και αργότερα από τον ελληνικό. Στη συλλογή μου έχω και τον αντίστοιχο οβελό κάθαρσης του περιστρόφου αλλά και το κορδόνι ανάρτησης.

Έχεις δίκιο που δεν θέλεις να κινδυνεύσεις, δεν αξίζουν πια και ίσως να υπάρχουν και άλλα πιο επικίνδυνα υλικά.

Ωραίο αντικείμενο με ιστορία. Κρίμα που χάθηκαν τα υπόλοιπα 

Ακόμη μερικές φωτογραφίες

Επόμενο υλικό είναι τα ημιάρβυλα. Τα βρετανικά ημιάρβυλα, ήταν μαύρα, πριν τον Β' ΠΠ, αλλά προς το τέλος του πολέμου ήταν και κόκκινα. Τα κλασσικά καρφιά στη σόλα επίσης άλλαξαν μορφή. Στη συλλογή μου τα ημιάρβυλα είναι του τελευταίου τύπου και συγκεκριμένα είναι κατασκευασμένα το 1945. 

Σίγουρα και τα χρησιμοποιημένα αλλά και τα αχρησιμοποίητα, έχουν την δική τους "χάρη". Τα αχρησιμοποίητα είναι και τα πιο ακριβά, καθώς αποτελούν συνήθως τον πόλο έλξης μεταξύ των συλλεκτών, που θέλουν να εκθέσουν την συλλογή τους. Εμένα προσωπικά μου αρέσουν τα χρησιμοποιημένα και ειδικά αυτά που περισυλλέγονται από πεδία μαχών. Αλλά αν βρω κάποια σε καλή κατάσταση τα αγοράζω, καθώς δίνουν αγοραστική αξία στην συλλογή μου.