Όπως σωστά γράφτηκε παραπάνω, μόνον υποθέσεις μπορούν να γίνουν σε σχέση με τα συγκεκριμένα νομίσματα. Πάντως, για την πληρότητα του ιστορικού τους, αξίζει να αναφερθεί ότι αυτά, τουλάχιστον μέχρι την δημοπρασία Spink του 1979, θεωρούνταν φαντασιώδη (εάν αποδίδω σωστά τον όρο «fantasy coins»). Το γεγονός αυτό αναφέρεται ρητά και στην περιγραφή της δημοπρασίας εκείνης της εποχής, με την προσθήκη ότι βάσει νεώτερης τεκμηρίωσης θεωρείται πιθανό να πρόκειται για  νομίσματα πολιορκίας.

Μπορεί να υποτεθεί ότι την τεκμηρίωση που αναφέρει ο οίκος συνιστά η μελέτη του εκλιπόντος Λουλακάκη, του ιδίου εκείνου έτους. Στην πραγματικότητα, και η ίδια η  μελέτη Λουλακάκη δεν είναι παρά μία ακόμη υπόθεση εργασίας, αφού τελικά αδυνατεί να προσδιορίσει με σαφήνεια τον τόπο και χρόνο των συγκεκριμένων επισφραγίσεων.
 
Επιπλέον, προβληματισμούς θα πρέπει να δημιουργεί και το γεγονός ότι από τη σειρά των επισφραγίσεων έκτακτης ανάγκης (εάν δηλαδή δεχτούμε ότι πρόκειται περί τέτοιας περίπτωσης)  μόνον τέσσερα δείγματα σώζονται, περιέργως δε τα τρία εξ αυτών συγκεντρωμένα στα ίδια χέρια κατά τον χρόνο της αρχικής εμφάνισής τους στην αγορά νομισμάτων.

Τέλος, ως προς το ενδεχόμενο που αναφέρει παραπάνω ο Kώστας Κ., να πρόκειται δηλαδή για υποσχετικές επισημάνσεις, νομίζω ότι και αυτή η θεωρία προσκρούει σε ορισμένα λογικά εμπόδια : Πρώτον, θα ήταν τουλάχιστον οξύμωρο έως και ειρωνικό να επιλεγούν από το Οθωμανικό κράτος νομίσματα επαναστατημένης επαρχίας, προκειμένου να τεθεί επ’ αυτών εγγύηση πληρωμής των μισθοφόρων που προάσπιζαν τα σύνορα της ίδιας της οθωμανικής αυτοκρατορίας έναντι του επαναστάτη εχθρού. Δεύτερον, δεν δίδεται εξήγηση, πώς είναι δυνατόν μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή της οθωμανικής επικράτειας –υπό πολιορκία, έστω- να βρέθηκε ξαφνικά με συγκέντρωση χάλκικων  καποδιστριακών νομισμάτων, σε αριθμό τέτοιο που να είναι δυνατόν να αξιοποιηθούν συστηματικά  προς επισφράγιση.

H επισήμανση, γενικά, υποδηλώνει τη βούληση της κρατικής αρχής να αναπληρώσει την έλλειψη κανονικού-επίσημου νομίσματος σε ορισμένη γεωγραφική περιοχή, για ορισμένο χρονικό διάστημα. Στοιχεία της επισήμανσης, αυτονότητα, είναι η προσωρινότητα μεν, η συστηματικότητα αφ’ετέρου. Αξιοποιώντας ένα νόμισμα  διαθέσιμο σε ποσότητα αρκετή ώστε να είναι δυνατόν να καλύψει τις συναλλακτικές ανάγκες κάποιου πληθυσμού, η αρχή προχωρεί στη σφράγιση αναλόγου αριθμού κερμάτων με κάποιο δικό της σύμβολο.

Αφήνοντας προς στιγμή κατά μέρος το γεγονός ότι δεν φαίνεται να υπάρχουν άλλα γνωστά δείγματα τέτοιων επισημάνσεων,  η υπόθεση περί siege pieces θα μπορούσε να εξηγήσει την ύπαρξη των συγκεκριμένων –έστω- δειγμάτων, αλλά, από την άλλη πλευρά, για να αποκτήσει ιστορική βάση μια τέτοια υπόθεση θα πρέπει να προσδιοριστεί με σαφήνεια κατ’ αρχήν ποιές οθωμανικές περιοχές βρίσκονταν υπό πολιορκία (και μάλιστα μακρά πολιορκία), εάν βεβαίως υπήρξαν τέτοιες και οπωσδήποτε μετά το 1831 (χρόνο αρχικής κυκλοφορίας των συγκεκριμένων κερμάτων).

Αναφέρθηκε η περίπτωση του φρουρίου της Ακρόπολης και η παράδοσή του από την  οθωμανική φρουρά στο Βαυαρικό άγημα. Έχω την εντύπωση ότι της παράδοσης αυτής δεν προηγήθηκε κάποια πολιορκία. Οι Τούρκοι κατείχαν το φρούριο από την ανακατάληψη του 1827, συνεχώς, μέχρι και τον χρόνο της παράδοσής του. Επιπλέον, ας μην λησμονούμε ότι κατά το έτος 1833 η Αθήνα δεν ήταν παρά ένα ρημαγμένο χωριό, με πληθυσμό μόλις ελάχιστων χιλιάδων κατοίκων. Είναι αμφίβολο, επομένως,  εάν πραγματικά κυκλοφόρησαν καποδιστριακά νομίσματα στην Αθήνα πριν το 1833, αλλά κι αν συνέβη κάτι τέτοιο, ο αριθμός τέτοιων κερμάτων θα ήταν μικρός, το πολύ ανάλογος του ντόπιου πληθυσμού.

Μ’ αυτό το δεδομένο, είναι εξαιρετικά απίθανο η τουρκική αρχή (ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι σημειώθηκε έλλειψη επίσημου τουρκικού νομίσματος) να επέλεξε τα Καποδιστριακά χάλκινα σαν κοντραμάρκα, τουλάχιστον στην περιοχή Αθηνών.  Για να δεχτούμε κάτι τέτοιο, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι τα καποδιστριακά χάλκινα, σε δεδομένη χρονική στιγμή,  ήσαν περισσότερα σε αριθμό από τα οθωμανικά νομίσματα σε συγκεκριμένη περιοχή του οθωμανικού κράτους, είτε στην Αθήνα είτε οπουδήποτε αλλού.

Προσωπικά αμφιβάλλω.

Το γνωρίζω πως στην πραγματικότητα είσαι Έλλην, αγαπητέ Ιάπωνα.     
Η σειρά των γεγονότων έχει ως περίπου την αναφέρεις. Το ζήτημα είναι ποιό ουσιώδες περιεχόμενο είχε ο όρος «αυτονομία» της Κρητικής Πολιτείας, όπως αυτή απονεμήθηκε με τις διεθνείς συμβάσεις της εποχής. Ως προς αυτό το σημείο μάλλον διαφωνούμε.  Νομίζω, από την ανάγνωση των κύριων σημείων των συμβάσεων αυτών προκύπτει σαφώς ότι η Κρήτη δεν αυτονομήθηκε ποτέ πραγματικά, εξ ου και οι αιτιάσεις του Βενιζέλου, εξ ου και η μεταγενέστερη παύση  του από την υπουργική του θέση, εξ ού άλλωστε και η επανάσταση του Θερίσου, του 1905. Το αίτημα του κινήματος, καθαυτό, για ένωση με την Ελλάδα, αποδεικνύει από μόνο του ότι η «αυτονομία» υπήρξε ψευδεπίγραφη. 

Aγαπητέ Έλληνα, αναφέρομαι στις συμβάσεις που καθόρισαν το καθεστώς της Κρήτης εκείνης της εποχής και νομίζω είναι πολύ σαφείς ως προς το καθεστώς που επέβαλαν. Η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων, το 1898, υπαγορεύτηκε από την εξέλιξη των πραγμάτων και όχι από τις συνθήκες, ενώ ταυτοχρόνως, η παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων  -και βέβαια η απαγόρευση ύπαρξης κρητικών ενόπλων δυνάμεων- είναι επίσης γεγονός. Και -παρότι ήδη καταρρέσουσα- η Οθωμανική αυτοκρατορία, το έμβλημά της το αποτύπωσε, δι’ επιβολής,  επί της κρητικής σημαίας.  Kαι το έμβλημα αυτό ετέθη ακριβώς ώστε να υπενθυμίζει ποιά εξακολουθούσε να είναι, έστω και παραπαίοντας πλέον, η επικυρίαρχη δύναμη στον Κρητικό χώρο.

Τύποις αυτόνομο κράτος υπήρξε, λοιπόν,  η Κρήτη εκείνης της εποχής, και επ’ αυτού άλλωστε παρέπεμψα ήδη στις ρήσεις του Ελ. Βενιζέλου. Ήταν τόσο «αυτόνομη» η Κρήτη, όσο ακριβώς –ας μου επιτραπεί η αναλογία- «αυτόνομη» είναι σήμερα η λεγόμενη «Βόρεια Κύπρος». 

Για το εάν η Κρήτη ήταν πραγματικά αυτόνομη ή όχι, απλώς σας παραπέμπω στα λόγια του ιδίου του Ελ. Βενιζέλου, εν έτει 1900 πλέον, ο οποίος ακριβώς δήλωνε ότι το νησί δεν ήταν αυτόνομο ενόσω κατεχόταν στρατιωτικά από τέσσερις δυνάμεις και το κυβερνούσε εντολοδόχος τους. Ιδού λοιπόν η ξένη στρατιωτική κατοχή, διά στόματος Βενιζέλου, ιδού και η «αυτονομία». 

Ρίξτε επίσης μια ματιά στη συνθήκη της Κων/πόλεως «Ο ύπατος αρμοστής θέλει αναγνωρίσει την Υψηλήν επικυριαρχίαν του Σουλτάνου και θέλει λάβει μέτρα προς διαφύλαξιν της τουρκικής σημαίας, ήτις κατά την υπόσχεσιν την υπό των 4 δυνάμεων δοθείσαν, θα υψώται εις τι των οχυρωμένων σημείων της νήσου.»

Δεν είναι τόσο απλό. Λησμονήσατε να αναφέρετε ότι η "αυτόνομη" Κρήτη εκείνης της εποχής, εκτός από την υποχρέωση καταβολής φόρων στην Υψηλή Πύλη (για τόση  "αυτονομία" μιλάμε), δεν είχε καν δικαίωμα σύστασης δικού της στρατού, ενώ επιπλέον υποχρεούτο να ανέχεται την ύψωση επί του εδάφους της, της τουρικής σημαίας σε κάθε οθωμανικό οχυρό του νησιού.

Τώρα, εάν η φορολογική υποτέλεια σε ξένο δυνάστη, η ανάρτηση του συμβόλου του στην κρητική  σημαία και η ύπαρξη ξένων στρατιωτικών δυνάμεων εντός επικράτειας, εσάς σας θυμίζει αυτόνομο κράτος, εγώ τί να πω ;  

Ευχαριστώ πολύ ! Θα ήθελα να το δω.

Συμφωνώ απόλυτα. Το ερώτημα είναι για ποιο λόγο να σπεύσει ένας χαράκτης να χτυπήσει δίσκο, όταν η μήτρα βρίσκεται ακόμη σε στάδιο τόσο πρώϊμο, ώστε να θυμίζει λαϊκή ξυλογλυπτική.

Πάντως, θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε κάποιο παράδειγμα δοκιμαστικής κοπής με τόσο ισχνό αποτέλεσμα.

Επειδή (εχω την πεποίθηση ότι) τέτοιο άθλιο κατασκεύασμα δεν θα έβγαινε ποτέ από τα χέρια του  William Wyon, έστω και ως πρόπλασμα, ακόμη κι αν ο τελευταίος  βρισκόταν σε κατάσταση βαρείας μέθης. Να μην ξεχνάμε ότι το 1819 το Royal Mint ήταν ήδη το κορυφαίο νομισματοκοπείο στον κόσμο και δεν έχω υπ’ όψη μου κανένα δοκίμιο εκείνης της περιόδου που να αμαυρώνει τη φήμη αυτή. 

Αυτό που βλέπουμε  στις εικόνες δεν είναι απλώς μια ατελής χάραξη που αναμένει  την ολοκλήρωση των λεπτομερειών της, αλλά μια  λάθος χάραξη, κακή χάραξη εξαρχής, κατ’ αποτυχημένη απομίμηση της πρωτότυπης. Γι’ αυτό το λόγο νομίζω  ότι το σενάριο αυτό θα πρέπει να απορριφθεί.

Σημαίνει ότι είναι κάκιστη κόπια.  Ενδεικτικά :

-Η φάτσα της Μπριτάννια  φέρνει αρκετά στον αείμνηστο Μπολιβάρ.

-Η απόληξη του κότσου είναι εντελώς διαφορετική, σε σχέση με τη γνήσια χάραξη.

-Οι γωνίες των πτυχώσεων στο ένδυμα της Μπριτάννια είναι όλες λάθος.

Βλ. επίσης την ανεξήγητη εσοχή στον δεξιό μηρό, τις γραμμές της ασπίδας  που έχουν χαραχτεί στραβά, καθώς και την απουσία των αρχικών WW παρά πόδα της Μπριτάννια.

Για πρέσσα δεν ξέρω,  αλλά καρικατούρα σίγουρα. Το ότι δεν είναι γνωστή η κόπια δεν με εκπλήσσει. Τέτοιο κακέκτυπο μάλλον ούτε ούτε ο ίδιος δημιουργός του δεν θα ήθελε να το αναπαραγάγει σε περισσότερα αντίτυπα.

Bάρος, διάμετρος, πάχος δίσκου.
Χωρίς να έχουν αναφερθεί (εξαρχής και πρωτίστως) αυτά τα στοιχεία , οποιαδήποτε περαιτέρω συζήτηση περί γνησιότητας ή μη, είναι μάταιη.

Από τη φωτογραφία πάντως, αυτό που φαίνεται είναι μια κόπια της πυρκαγιάς.

Solferino, ειδικά εσένα, επειδή εσύ άνοιξες το τόπικ. Γι΄’ αυτό και μόνο. Είναι ο τρόπος έκφρασής μου κάπως αιχμηρός,  αλλά ποτέ δεν θα σε προσέβαλα προσωπικά στο θέμα που άνοιξες. Δεν υπάρχει ίχνος ειρωνίας, σε διαβεβαιώ.  Και δεν γνωρίζω για σένα το παραμικρό, καλό ή κακό. Βασικά,  γνωρίζω ελάχιστα για ελάχιστους από δω μέσα, όπως και ελάχιστοι γνωρίζουν κάτι για μένα. Κι αυτό δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, αφού δεν συνηθίζω να κάνω διαδικτυακούς φίλους, πόσο μάλλον εχθρούς. Για να πω την αλήθεια, δεν παίρνω το διαδίκτυο καθόλου στα σοβαρά, σε αντίθεση  με κάποιους άλλους που το παίρνουν σχεδόν προσωπικά. Εδώ ο άλλος, λέει, εθίγη -να δεις πως το είπε- «ως συλλέκτης». Βρε, που μπλέξαμε….

Ωστόσο, δεν είναι και λίγοι αυτοί που έχουν πάθει πολλά από ίδια βλακεία. Από αυτή την αιτία, σίγουρα δεν θα είσαι ο πρώτος. Ούτε και ο τελευταίος.

-Ε, άμα αισθάνεσαι τόσο προσβεβλήμενος, να σου ζητήσω συγγνώμη. Μη μας πάθεις και τίποτε και το ΄χω κρίμα στο λαιμό μου.

@Solferino,
Eξυπακούεται ότι ειδικά εσένα δεν θα μπορούσα ποτέ να φωτογραφίζω με το παραπάνω  σχόλιο, στο συγκεκριμένο θέμα. Δεν είμαι (τόσο) αναιδής. Ένας γενικόλογος σαρκασμός ήταν, καθ’ υπερβολή. Τώρα, ως προς το πεντόλιρο, επιμένω ότι πέφτεις έξω.