Στέκι Συλλεκτών

(http://www.coins.ee/failid/genPictures/thumb_xy_193x0/573f08367564f-AU288890_copy.jpg)
(http://www.coins.ee/failid/genPictures/thumb_xy_193x0/573f0836ca1f4-AU288891_copy.jpg)

Γειά σας,

Θα σας παρουσιάσω κάποια από τα νομίαματα της συλλογής μου.
Θα ξεκινήσω με ένα από τα πιο εντυπωσιακά τάληρα (για την ακρίβεια είναι ολόκληρη σειρά) που έχουν κοπεί. Έχω δεί πάνω από 50 διαφορετικές παραλλαγές του νομίσματος, διαφόρων περιόδων. Υπάρχουν  συλλέκτες που συλλέγουν μόνο το συγκεκριμένο τάληρο, σε όλες του τις παραλλαγές. Πρόκειται για ένα τάληρο από το Γερμανικό κρατίδιο Braunschweig Lüneburg Calenberg-Hannover (υπάρχουν αλλάγές στο όνομα του κρατιδίου καθώς κατά καιρούς ενοποιούνταν ή χωρίζονταν από γειτονικά κράτη-πόλεις),  έτους 1637. Το θέμα του είναι ο "άγριος άνθρωπος" για τον οποίο μπορείτε να διαβάσετε στη συνέχεια.
Πληροφορίες για το νόμισμα:

Weight: 28,45
ALLES MIT BEDACHT  (=Everything with consideration)

Ο άγριος άνθρωπος

Η ιστορία των νομισμάτων τύπου "Wildman" (Vilda Hiya) είναι συναρπαστική και αξίζει να τη δούμε. Είναι μάλλον ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σύμβολα στη νομισματική. Τα νομίσματα με αυτό το σύμβολο κόπηκαν από τα μέσα της δεκαετίας του 1500 έως τις αρχές του 19ου αιώνα και το σύμβολο εμφανίζεται κυρίως στο Γερμανικό κράτος Brunswick-Luneburg -Wolfenbuttel.

Ποιος είναι αυτός ο φημισμένος άγριος άνθρωπος; Ο άγριος άνθρωπος είναι μια μυθική μορφή που εμφανίζεται στο έργο τέχνης και τη λογοτεχνία της μεσαιωνικής Ευρώπης. Είναι συγκρίσιμος με τον σάτυρο ή την faun στην κλασσική μυθολογία και τον Σίλντα, τον ρωμαϊκό θεό των δασών.

Ο Wildman εμφανίζεται συνήθως με ένα ξεριζωμένο έλατο, αλλά μπορεί να εμφανιστεί με σημάδια του ζωδιακού κύκλου, να στηρίξει μια ασπίδα με άλλο Wildman και να κρατήσει ακόμη και ένα κερί. Η πηγή του Wildman φαίνεται να βασίζεται σε ένα μυθολογικό χαρακτήρα που υποτίθεται ότι έζησε στα βουνά Harz κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Το σύμβολο έχει ένα άλλο φιλοσοφικό νόημα που συνάγει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποιους από τους "άγριους" μέσα τους και παρόλο που αυτή η πλευρά της ανθρωπότητας ήταν υπεύθυνη για δημιουργικές δραστηριότητες, Ο "Wildman" έπρεπε να ελεγχθεί για να αποφύγει τη σκοτεινότερη πλευρά του. Η ιδέα είναι σε μεγάλο βαθμό μέρος των σκέψεων του Γερμανικού φιλόσοφου Nietzche (ανάγνωση του uberman).

Το καθοριστικό χαρακτηριστικό του άγριου ανθρώπου είναι η άγρια φύση του - καμία έκπληξη εκεί. Ξεκινώντας από τον 12ο αιώνα, απεικονίζεται με συνέπεια ότι καλύπτεται με τα μαλλιά. Εικόνες άγριων ανδρών εμφανίζονται στους σκαλισμένες και ζωγραφισμένες οροφές μεσαιωνικών κτιρίων, (π.χ. στον καθεδρικό ναό του Καντέρμπουρι). Η εικόνα του άγριου ανθρώπου επέζησε για να εμφανιστεί ως υποστηρικτής των εραλδικών οικόσημων, ειδικά στη Γερμανία, μέχρι τον 16ο αιώνα. Οι αναγεννησιακοί χαράκτες στη Γερμανία και την Ιταλία ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι με τους άγριους άνδρες, τις άγριες γυναίκες και τις άγριες οικογένειες, με παραδείγματα από τους Martin Schongauer και Albrecht Dürer μεταξύ άλλων.

Τις πληροφορίες τις άντλησα μετά από σχετική έρευνα στο internet.

Ελπίζω να κέντρισα το ενδιαφέρον σας.

Ο,τιδήποτε μας κάνει να ξεφεύγουμε από τις λίρες και όμορφο και ενδιαφέρον είναι. :-)

(Βρε αδερφέ, γιατί μεταφράζεις τα Γερμανικά στα Αγγλικά; )

Συμπληρωματικά:

Ο Faunus (Faun στα Γερμανικά, Φαύνος στα Ελληνικά) ήταν θεός των Ρωμαίων, που ταυτίστηκε με τον Διόνυσο. https://en.wikipedia.org/wiki/Faunus
(Faun ήταν και κάτι φοβερά ανατολικογερμανικά φορτηγά του Ελληνικού Στρατού, που... μου έχουν αφήσει κάτι φοβερές αναμνησεις...)

Ο "Uberman" (σωστότερα Ueberman και ακόμη σωστότερα Uebermensch) είναι ο γνωστός "υπεράνθρωπος" του Νίτσε.

Με τον Σίλντα δεν το κατάλαβα, αλλά δεν πειράζει.
https://en.wikipedia.org/wiki/Silvanus_(mythology)

---

Κύριε ψυχολόγε, ισχύει άραγε ότι κάποιες ιδέες γεννιούνται μόνο σε συγκεκριμένα πολιτιστικά περιβάλοντα; Υπάρχει δηλαδή "Γερμανική φιλοσοφία", που δεν την καταλαβαίνουν οι Εβραίοι (και οι Έλληνες και οι Ισπανοί);;;

Έγραψα την αγγλική μετάφραση γιατι δεν έχω βρεί την αντίστοιχη Ελληνική και δεν θέλω να γράψω κάτι που ίσως δεν είναι σωστό, οπώτε ο καθένας ας δώσει τη δική του ερμηνεία.

Φιλε Thaler σ ευχαριστουμε πολυ για την παρουσιαση. Σ ευχαριστουμε για τον κοπο που κανεις.
Συνεχισε. Αναμενουμε με ενδιαφερον

Μου 'ρθε ένα "φλας", μήπως η έκφραση είναι βιβλική και αντιστοιχεί με το "πάντα εν σοφία (εποίησε)". Δεν έχω διαβάσει την Αγία Γραφή στα Γερμανικά για να πω περισσότερα...

Οι ιδεες οντως γεννιουνται σε συγγεκριμενα πολιτιστικα περιβαλοντα κ συγκεκριμενες ιστορικες συνθηκες. Να μην τις καταλαβαινουμε? Αδυνατο. Να μην συμφωνουμε? Πολυ συχνα. Να τις κριτικαρουμε κ να τις αμφισβητουμε? Σχεδον παντα. Διοτι φιλοσοφια χωρις διαλλεκτικη ειναι αυτοκινητο χωρις ροδες.
Ας μην ξεφευγουμε ομως απ το θεμα. Ας δουμε ταληρακια απ τον φιλο μας κ ας διαβασουμε την ιστορια τους

ωραια παρουσιαση!και ομορφο κερμα!θα ηταν ευκολο να μας εγραφες και τον αριθμο καταλογου dav μαζι με τα χαρακτηριστικα του καθε νομισματος?περιμενουμε (εγω τουλαχιστον) με ενθουσιασμο περισσοτερες παρουσιασεις κομματιων σου!

Welter 819, Davenport 6337.

Νομίζω πως κάθε χρόνο κόβονταν αυτά τα τάληρα με διαφορετικές φιγούρες, γι' αυτό και το τιράζ τους είναι μικρό (δεν γνωρίζω ακριβώς τον αριθμό). Αυτό τα κάνει περιζήτητα. Εκτός αυτού είναι ένα θέμα τελείως διαφορετικό (και όμορφο) από τα άλλα τάληρα που έχουν - κλασικά - το κεφάλι του ηγεμόνα και τον θυρεό.
Ρωτήστε με, αν θέλετε περισσότερες πληροφορίες γιατί δεν ξέρω τί άλλο χρειάζεστε.
Για επόμενο νόμισμα, περιμένετε λίγες μέρες.

(https://www.numisbids.com/sales/hosted/nuance/002/image00354.jpg)

Γειά σας,
Αυτό είναι ένα άλλο τάληρο της μικρής συλλογής μου.
Είναι ένα Σουηδικό τάληρο του 1776, σε αρκετά καλή κατάσταση, και κάπως δυσεύρετο.
Χαρακτηριστικά:
Νόμισμα: 1 Riksdaler
Μέταλλο: Ασήμι (.878)
Τιράζ: 35.000 (το νούμερο περιλαμβάνει επίσης τα τάληρα που κόπηκαν τη διετία 1775-1776)
Βάρος: 29.25 g
Διάμετρος: 41 mm
Αρ. καταλόγου: Davenport 1736, KM-527.
Εμπρός όψη: Κεφαλή δεξιά - GUSTAVUS III • D • G • REX • SVECIAE •
Πίσω όψη: Τρία στέμματα - FÄDERNESLANDET •I• RD: 3. D. S. M. O.L.   1776
Mint master: Olaf Lidijn (O.L.)

Δύο λόγια για την ιστορία...
Ο Γουσταύος ΙΙΙ  υπήρξε από τους πιο σημαντικούς μονάρχες της Σουηδίας (1771-1792). Αν και, στον πολιτικό τομέα, υπήρξε υποστηρικτής της μοναρχίας, στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα έχει επιτελέσει σημαντικό έργο, λόγω των μεταρρυθμίσεων που επέβαλλε. Χρηματοδότησε και υποστήριξε τις τέχνες και τα γράμματα – ήταν και ο ίδιος θεατρικός συγγραφέας. Υπήρξε ο ιδρυτής της περίφημης Ακαδημίας της Στοκχόλμης, της Βασιλικής Όπερας της Σουηδίας αλλά και πολλών άλλων καλλιτεχνικών σχολών. Ήταν ο πρώτος μονάρχης που αναγνώρισε επίσημα την ανεξαρτησία των Η.Π.Α. το 1872. Καθ' όλη τη διάρκεια της βασιλείας του ήταν συνεχής ο πόλεμός του με την αριστοκρατία, της οποίας περιόρισε σημαντικά πολλά προνόμια.

Τα πρώτα 14 χρόνια της βασιλείας του υπήρξαν αρκετά φιλελεύθερα. Ο ίδιος ήταν θαυμαστής του Βολτέρου. Κατάργησε τα βασανιστήρια και περιόρισε σημαντικά τη θανατική ποινή (για λίγα, μόνο, παραπτώματα). Νομοθέτησε την ανεξαρτησία του τύπου και καθιέρωσε θεμελιώδη δικαιώματα για όλους τους πολίτες. Περιόρισε σημαντικά τα προνόμια των ευγενών. Από το 1786 (14 χρόνια μετά την άνοδό του στο θρόνο) άλλαξε στροφή προς μία πιο αυταρχική πολιτική. Αυτό προκάλεσε αντιδράσεις και, εν τέλει, δέχθηκε δολοφονική απόπειρα με όπλο κατά τη διάρκεια ενός χορού μεταμφιεσμένων. Βαριά τραυματισμένος, κατέστειλε το πραξικόπημα που εκδηλώθηκε από τους ευγενείς, αλλά υπέκυψε 13 μέρες αργότερα, καθώς η σφαίρα είχε προκαλέσει σηψαιμία (29 Μαρτίου 1792).

Παιδιά δεν ξέρω γιατί η φωτογραφία βγήκε τόσο τεράστια... Ελπίζω να μη σας πειράζει.

Μια χαρα ειναι!!να βλεπουμε καλυτερα αυτο το υπεροχο νομισμα!!συγχαρητηρια!πανεμορφα κομματια!

οχι απλα ειναι καλη, η φωτο ειναι ακριβως στο σωστο μεγεθος
η μονη βελτιωση που μπορω να σκεφτω ειναι να εσπαγε σε δυο, η μια κατω απο την αλλη ωστε να βλεπει ο καθενας και τις δυο πλευρες μαζι χωρις να σερνει τη μπαρα

κατα τ'αλλα, οπως ειπα το μεγεθος ειναι ακριβως το επιθυμητο, η καθε πλευρα γεμιζει τη σελιδα του φορουμ ακριβως, αρα perfekt

 Το προσπάθησα κι αυτό αλλά δεν σπάει.  Μάλλον οι δυο εικόνες  θεωρούνται  ως μία  στο αρχείο.

ε, ναι πρεπει να το σπασεις απο πριν με αλλο προγραμμα, αρκει η "ζωγραφικη" των windows π.χ.
αλλα μην τρελλαινεσαι κιολας, οι φωτο ειναι ηδη περασμενες με παραπανω απο ικανοποιητικο τροπο

Πολυ τα χαιρομαι τετοια θεματα, συνεχισε δυνατα :)

(https://img.ma-shops.com/eichler/pic/854_12865.jpg)
Διάμετρος: 46.74 mm
Βάρος: 29.1 gr.
 Dav. 3229,  KM 1275.3, Her-595

Αυτός ο τύπος κόπηκε στη Βιέννη το 1692, 1693 και 1695
Η Λατινική επιγραφή λέει (εμπρός): LEOPOLDVS D[EI] G[RATIA] ROM[ANORVM] IMP[ERATOR] S[EMPER] A[VGVSTVS] GE[RMANIAE] HV[NGARIAE] BO[HEMIAE] REX (πίσω):ARCHIDVX  AVSTRIAE  DVX  BVR[GVNDIAE] COM[ES] TYRO[LIS] 1695.
Μετάφραση: Λεοπόλδος, Ελέω Θεού, Αυτοκράτορας των Ρωμαίων, πάντα Αύγουστος, Βασιλιάς της Γερμανίας, Ουγγαρίας και Βοημίας, Αρχιδούκας της Αυστρίας, Δούκας της Βουργουνδίας, Κόμης του Τυρόλου, 1695

Γεια σας φίλοι μου,
Σήμερα σας δείχνω ένα εντυπωσιακό τάλιρο του Λεοπόλδου Α΄ των Αψβούργων της Αυστρίας - 1695, γνωστού και ως Λεοπόλδος ο "hogmouth" (hog=γουρούνι, mouth=στόμα)  (1658-1705). Τα τάλιρα του Λεοπόλδου Α΄ είναι ιδιαίτερα αγαπητά στους συλλέκτες καθώς ξεχωρίζουν για το μεγάλο μέγεθός τους και το χαρακτηριστικό πορτρέτο του ηγεμόνα με την προεξέχουσα κάτω γνάθο.
Μια από τις πολλές ιδιότητες που είναι αναγνωρίσιμη στη δυναστεία των Αψβούργων είναι η κληρονομική υπερβολική γνάθο (προεξοχή των κάτω γνάθων) που προσελκύει την περισσότερη προσοχή. Είναι σαφώς ορατή σε πολλά από τα φυσικά πορτρέτα της οικογένειας από την Αναγέννηση και μετά. Το νόμισμα του Λεοπόλδου του "Hogmouth" που φαίνεται παραπάνω δείχνει την παραμόρφωση. Το παρατσούκλι "hogmouth" το απέκτησε όταν απεικονίστηκε το 1670 σε ένα ασημένιο νόμισμα των 3 kreuzer με ασυνήθιστα μεγάλο σαγόνι (δείτε την κάτω φωτογραφία). Ωστόσο, οι περισσότεροι μελετητές δεν πιστεύουν ότι το κέρμα ήταν μια ακριβής απεικόνιση.
 (https://img.ma-shops.com/hoehn/pic/132922q00.jpg)

Ο Λεοπόλδος Α΄των Αψβούργων είναι ένας από τους πιο δημοφιλής ηγεμόνες αυτής της περιόδου, καθώς διαμόρφωσε το χάρτη (και τη μοίρα) της Ευρώπης με δύο τρόπους:
α)με τρείς πολέμους κατά της Γαλλίας: τον Ολλανδικό Πόλεμο, τον Πόλεμο των εννέα ετών και τον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής. Σε αυτόν τον τελευταίο, ο Λεοπόλδος θέλησε να δώσει στον νεότερο γιό του, Κάρολο ΣΤ΄, το σύνολο της ισπανικής κληρονομιάς, παραβλέποντας το θέλημα του τελευταίου Ισπανού βασιλιά Καρόλου Β΄. Για το σκοπό αυτό, ξεκίνησε έναν πόλεμο που έπληξε σύντομα μεγάλο μέρος της Ευρώπης. Εξελίχθηκε σε έναν επίμονο πόλεμο που θα τραβήξει μέχρι το 1714, εννέα χρόνια μετά το θάνατο του Λεοπόλδου, και ο οποίος, στην πραγματικότητα, είχε σοβαρό αντίκτυπο στα αντιμαχόμενα έθνη της Ευρώπης. Όταν στο τέλος η ειρήνη επέστρεψε με την Συνθήκη του Ράστατ, δεν μπορούσε να ειπωθεί από κανέναν ότι η Αυστρία είχε αναδειχθεί θριαμβευτής όπως έγινε στον πόλεμο εναντίον των Τούρκων.
β)με τον μεγάλο Τουρκικό πόλεμο ή πόλεμο του Ιερού Συνασπισμού (Holy League), που ήταν μια σειρά συγκρούσεων μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και αρκετών ευρωπαϊκών δυνάμεων που εντάχθηκαν σε έναν Ιερό Συνασπισμό, ξεκινώντας το 1683 και τελειώνοντας με την υπογραφή της Συνθήκης του Karlowitz το 1699. Ο πόλεμος ήταν μια ήττα για την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία έχασε μεγάλες εκτάσεις στην Κεντρική Ευρώπη. Ο πόλεμος ήταν επίσης σημαντικός στο γεγονός ότι ήταν η πρώτη φορά που η Ρωσία συμμετείχε σε μια δυτικοευρωπαϊκή συμμαχία. Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου εκτυλίχθηκε η μάχη της Βιέννης, η οποία πραγματοποιήθηκε στο βουνό Kahlenberg κοντά στη Βιέννη, στις 12 Σεπτεμβρίου 1683 μετά την πολιορκία της πόλης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία επί δύο μήνες. Η μάχη διεξήχθη από τη Μοναρχία των Αψβούργων, την Κοινοπολιτεία Πολωνίας-Λιθουανίας και την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, υπό τη διοίκηση του βασιλιά της Πολωνίας Ιωάννη ΙΙΙ Sobieski ενάντια στην εισβολή της Μουσουλμανικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των υποτελών κρατών της. Η μάχη σηματοδότησε την πρώτη φορά που η Κοινοπολιτεία και η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία συνεργάστηκαν στρατιωτικά εναντίον των Οθωμανών και θεωρείται συχνά ως καμπή στην ιστορία, μετά την οποία «οι Οθωμανοί Τούρκοι έπαψαν να αποτελούν απειλή για τον χριστιανικό κόσμο». Η μάχη αυτή σταμάτησε την προέλαση των Οθωμανών και, από εδώ και πέρα αρχίζει μία αργή αλλά σταθερή υποχώρηση - παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που θα διαρκέσει μέχρι την κατάλυσή της, στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στη συνέχεια, λοιπόν, του μεγάλου πολέμου, που κράτησε μέχρι το 1699, οι Οθωμανοί έχασαν σχεδόν ολόκληρη την Ουγγαρία.
Η μάχη κερδήθηκε  από τις συνδυασμένες δυνάμεις της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας των Γερμανικών Εθνών και της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, η οποία εκπροσωπήθηκε μόνο από τις δυνάμεις του Βασιλείου της Πολωνίας (η πορεία του λιθουανικού στρατού καθυστέρησε και έφτασαν στη Βιέννη μετά την νίκη επί των Οθωμανών). Η Βιεννέζικη φρουρά ήταν αδύναμη και η πόλη θα έπεφτε στα χέρια των Τούρκων, την τελευταία, όμως, στιγμή, κατέφθασαν οι δυνάμεις του  βασιλιά της Πολωνίας,  Ιωάννη ΙΙΙ Sobieski, ο οποίος ηγήθηκε γενικής αντεπίθεσης, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να τραπούν σε φυγή. Έτσι σώθηκε, θα μπορούσαμε να πούμε ολόκληρη η Ευρώπη από την Οθωμανική βαρβαρότητα, καθώς, αν έπεφτε η Βιέννη, ο δρόμος προς την υπόλοιπη Ευρώπη θα ήταν ορθάνοιχτος.
Το 1666 ο Λεοπόλδος παντρεύτηκε την Μαργαρίτα Τερέζα της Αυστρίας (1651-1673), κόρη του βασιλιά Φιλίππου Β' της Ισπανίας, που ήταν και η ανιψιά του και η πρώτη εξαδέλφη του (η αιμομιξία στις τάξεις των βασιλικών οίκων αλλά και συγκεκριμένα των Αψβούργων ήταν κάτι συνηθισμένο). Ήταν η ξανθιά πριγκίπισσα που απεικονίζεται στο αριστούργημα του Diego Velázquez Las Meninas. Η θαυμάσια σειρά πορτρέτων του Velazquez αυτής της υπέροχης ισπανικής πριγκίπισσας σε διάφορα στάδια της παιδικής της ηλικίας στάλθηκαν από την αυλή της Μαδρίτης στο Λεοπόλδο καθώς περίμενε στη Βιέννη για να μεγαλώσει η αρραβωνιαστικιά του. Αυτό το όμορφο κορίτσι, παντρεύτηκε τα δεκαπέντε. Γέννησε τέσσερα παιδιά και τελικά πέθανε στην ηλικία των είκοσι ενός, αφήνοντας τον Λεοπόλδο σε βαθιά θλίψη, καθώς την αγαπούσε πραγματικά.

εντυπωσιακά νομίσματα και μεγέθη!

Thaler εσκισες παλι. Πολυ ωραια παρουσιαση φιλε και συνδεδεμενη με ιστορικα γεγονοτα.
Καταπληκτικο Μπραβο σου

συγχαρητηρια για ακομα μια φορα!!τα νομισματα ειναι καταπληκτικα!και φυσικα η ιστορια και οι πληροφοριες που προσθετεις μας κανουν ακομα πιο ανυπομονους για την επομενη αναρτηση σου!!!

υγ..οι φωτο που ανεβαζεις ειναι απο τα δικα σου κερματα?

σου στελνω ενα πμ..

Ναι,  τα νομίσματα που παρουσιάζω είναι από  την δική μου συλλογή, όπως δηλώνει και ο τίτλος του θέματος. Επίσης οι αριθμοί καταλόγου και άλλα χαρακτηριστικά αφορούν μόνο τα συγκεκριμένα νομίσματα.

Ωραία  νομίσματα και εξαιρετική παρουσίαση.

Νομίζω ότι αξίζει να "ξεσκονίσουμε" μερικά πράγματα για την ιστορία της εποχής (που ελάχιστα τη γνωρίζουμε στην Ελλάδα)...

Ξεκινάμε με τον χάρτη της Ευρώπης μετά την Ειρήνη της Βεστφαλίας το 1648, δέκα χρόνια πριν ανέβει στον θρόνο ο Λεοπόλδος.
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d0/Europe_map_1648.PNG

Βασιλιάς στη Γαλλία ήταν ο Λουδοβίκος ΙΔ', ο "Βασιλιάς Ήλιος" (και ... πρωθυπουργός ο Μαζαρέν).
Μετά τον (Γαλλο-)Ολλανδικό Πόλεμο (1672-8) η Γαλλία είχε αναδειχτεί το ισχυρότερο κράτος της Ευρώπης.
Ο Εννεαετής Πόλεμος (ουσιαστικά όλοι εναντίον της Γαλλίας) αναδείχτηκε μια... μεγαλοπρεπής ισοπαλία.

Το επόμενο μεγάλο ζήτημα ήταν η διαδοχή του Ισπανικού Θρόνου. Ο Κάρολος Β' της Ισπανίας, τελευταίος Αψβούργος σε αυτή τη θέση, λίγο πριν ξεψυχίσει (1700) όρισε διάδοχό του τον Δούκα του Ανζού Φίλιππο, εγγονό του Λουδοβίκου ΙΔ'.

Και πάλι, λοιπόν, όλοι εναντίον των Βουρβόνων (1702-1715)!
Ο Φίλιππος αναγνωρίστηκε ως βασιλιάς της Ισπανίας, ως Φίλιππος Ε', αλλά η Ισπανία υποχρεώθηκε να παραδόσει τις Ισπανικές Κάτω Χώρες (περίπου το σημερινό Βέλγιο), το Δουκάτο του Μιλάνου και τη Σαρδηνία στους Αψβούργους της Αυστρίας, το Γιβραλτάρ και τη Μινόρκα στη Βρετανία και το Βασίλειο της Σικελίας στο Δουκάτο της Σαβοϊας.

Στα ανατολικά, βέβαια, τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα για τον Λεοπόλδο...

Συμπληρωματικά, ο Ευγένιος της Σαβοϊας έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο σε όλα αυτά. https://en.wikipedia.org/wiki/Prince_Eugene_of_Savoy

Συγχαρητήρια. Με τέτοιες παρουσιάσεις τα νομίσματα αποκτούν την πραγματική τους αξία μέσα στο χώρο - χρόνο.

Μα... τα συγχαρητήρια σ' εσένα πάνε.
(Εγώ "τακτοποίησα" λίγο το ντεκόρ.) :-))

Εγώ θα έλεγα συγχαρητήρια σε όλους όσους συμβάλουν με τις πληροφορίες τους. Βοηθάει να αποκτήσουμε μια πιο σφαιρική εικόνα για την εποχή του κάθε νομίσματος. Ξέροντας αυτές τις πληροφορίες, νομίζω πως βλέπουμε αλλιώς τα συγκεκριμένα νομίσματα. Έτσι, όποιος μπορεί, ας βοηθήσει.

(https://assets.catawiki.nl/assets/2015/4/30/e/3/7/e3790b42-ef1b-11e4-80e9-a962d6613405.jpg)
(https://assets.catawiki.nl/assets/2015/4/30/e/3/8/e384c9aa-ef1b-11e4-9847-76552cf5f5b1.jpg)

1773 Silver ducaton or "Silver rider"
Διάμετρος: 42mm
Βάρος: 32,35 gr
Βιβλιογραφία: CNM nr.: 2.49.58.  Delm. nr.: 1028.   HPM nr.: 46. 
Μπροστά: έφιππος ιππότης που καλπάζει προς επίθεση, κάτω από το άλογο ο θυρεός της συγκεκριμένης επαρχίας - κρατιδίου, με την επιγραφή στα Λατινικά:
 MON: NOV: ARG: PRO: CON  FŒ: BELG: COM: ZEL •
(MON[eta] NOV[a] ARG[ent] PRO[vinciarum] CONFOE[deratorum] BELG[iae] COM[itatus] ZEL[andia])
  (Μετάφραση - [δική μου]: Νέο ασημένιο νόμισμα της Επαρχίας της Βελγικής Συνομοσπονδίας Zeeland)
 (Αγγλικά [όπως το βρήκα στο internet]: New Silver Coin of Confederated Belgica, county Zeeland)
Πίσω: Κοινός θυρεός των ενωμένων Κάτω Χωρών με την επιγραφή: 
CONCORDIA RES PARVAE CRESCUNT
(Μετάφραση [δική μου]: Με την ενότητα τα μικρά πράγματα μεγαλώνουν).
Αγγλικά [όπως το βρήκα στο internet]: Through unity little things grow

Γειά σας φίλοι μου και πάλι.
Σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα πολύ όμορφο νόμισμα, ένα ασημένιο δουκάτο των Κάτω Χωρών (δεν λέω Ολλανδία γιατί η Ολλανδία ήταν ένα από τα 7 κρατίδια-επαρχίες, το οποίο αργότερα, το 1815, δάνεισε το όνομά του σε όλο το κράτος) και συγκεκριμένα του κρατιδίου Zeeland.  Το δουκάτο αυτό είναι πιο γνωστό και ως "Silver Rider"
Το 1659 τα ολλανδικά κράτη ξεκίνησαν την παραγωγή του ducaton ή αλλιώς  "ασημένιου ιππότη" (silver rider), έφιππος ιππότης. Τα νομίσματα αυτά ζύγιζαν 32.779 γραμμάρια 0.941 ασήμι και είχαν στην πίσω όψη το στέμμα (θυρεός) των  Ηνωμένων Κάτω Χωρών, και στην μπροστινή όψη έναν έφιππο ιππότη και μία ασπίδα κάτω από τον ιππότη με το θυρεό του κάθε κρατιδίου - επαρχίας της κοπής. Τα δουκάτα των ιππέων κόπηκαν μέχρι το 1798.
Ως εμπορικό νόμισμα, ο γνωστός σχεδιασμός του silver rider το βοήθησε να ανταγωνιστεί τα πασίγνωστα παγκόσμια νομίσματα όπως το ισπανικό δολάριο. Η αξία του ήταν ίση με 60 stuivers.
Η Δημοκρατία των Επτά Ηνωμένων Κάτω Χωρών (ή "των Επτά Ηνωμένων επαρχιών") (Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden ή Ηνωμένες επαρχίες, συνοπτικά, (Foederatae Belgii Provinciae ή Belgica Foederata στα Λατινικά). Η ένωση αυτή των επτά επαρχιών συνιστούσε  μια ευρωπαϊκή δημοκρατία μεταξύ 1581 και 1795, περίπου στην ίδια τοποθεσία με το σύγχρονο Βασίλειο των Κάτω Χωρών, το οποίο είναι το διάδοχο κράτος.

Η ευρύτερη περιοχή της σημερινής Ολλανδίας, μαζί με το σημερινό Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και όμορα εδάφη, αναφέρεται ως μέρος των Δεκαεπτά Επαρχιών των Κάτω Χωρών, κατά τη βασιλεία του Καρόλου του Ε΄, Άγιου Ρωμαίου Αυτοκράτορα και βασιλιά της Ισπανίας κατά τον 16ο αιώνα. Το 1568 είναι η αρχή του ογδοηκονταετούς πολέμου μεταξύ των επαρχιών αυτών και της Ισπανίας για τα κυριαρχικά δικαιώματα σε αυτές. Το 1579, το βόρειο τμήμα των δεκαεπτά επαρχιών σχημάτισε την Ένωση της Ουτρέχτης, η οποία ουσιαστικά αποτέλεσε μία συμφωνία αλληλοϋποστήριξης μεταξύ τους στην άμυνα απέναντι στον ισπανικό στρατό. Η Ένωση της Ουτρέχτης αναφέρεται και ως το πρώτο ιστορικό σημείο εμφάνισης των Κάτω Χωρών ως ξεχωριστή θεσμική οντότητα. Το 1581 οι βόρειες επαρχίες υιοθέτησαν τη Δήλωση της Άρνησης, με την οποία διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους και αποκήρυξαν τον Φίλιππο τον Β΄ της Ισπανίας. Ο αγώνας των Ολλανδών ενάντια στους Ισπανούς επηρέασε τη βασίλισσα Ελισάβετ η Α΄ της Αγγλίας, η οποία το 1585 υπέγραψε συνθήκη μαζί τους με την υπόσχεση αποστολής στρατού για την υποστήριξή τους στον πόλεμο για την ανεξαρτησία τους. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, σχεδόν 7.500 στρατιώτες έφτασαν στην Ολλανδία από την Αγγλία κάτω από τις διαταγές του Ρόμπερτ Ντάντλεϊ, πρώτου κόμη του Λέστερ. Ο αγγλικός στρατός όμως αναλώθηκε σε ανώφελες εκστρατείες στην ευρύτερη περιοχή, χωρίς να έχει κάποιο ουσιαστικό αντίκτυπο στην ολλανδική εξέγερση. Ο Ντάντλεϊ επέστρεψε το 1586 στην Ολλανδία με στρατό, αλλά ούτε και τότε συνεισέφερε σε κάποιο σημαντικό αποτέλεσμα. Ο Φίλιππος ο Β΄ της Ισπανίας, γιος του Καρόλου του Ε΄, δεν ήταν διατεθειμένος να παραδώσει τις Κάτω Χώρες και ο πόλεμος συνεχίστηκε μέχρι και το 1648, όταν ο βασιλιάς Φίλιππος ο Δ΄ τελικά αναγνώρισε την ανεξαρτησία των επτά βορειοδυτικών επαρχιών της περιοχής με τη συνθήκη ειρήνης του Μίνστερ. Τμήματα των νότιων επαρχιών παρέμειναν στην κατοχή των Ολλανδών και έτσι αποτέλεσαν και αυτά μέρος του νέου ανεξάρτητου κράτους.

Αλλη μια εντυπωσιακη παρουσιαση. Σ ευχαριστουμε φιλε!!!!!!!!

Καταρχήν να σχολιάσω ότι είναι πολύ όμορφο το νόμισμα (υποκειμενικό αυτό). :-))

Πολύ σωστά αναφέρεις ότι το επίσημο όνομα της "Ολλανδίας" είναι Κάτω Χώρες (Koninkrijk der Nederlanden). Ένα άλλο "κουφό" είναι ότι οι Άγγλοι αποκαλούν τους "Κατοχωρίτες" Dutch, λέξη που οι Γερμανοί χρησιμοποιούν για τον εαυτό τους. :-)

Σχετικά με τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (του Γερμανικού Έθνους). Η αγγλική έκφραση "Holy Roman Emperor", αν αποδοθεί στα ελληνικά, θα γίνει "Αγιορωμαιοαυτοκράτορας". Δηλαδή, είναι μια έκφραση που στέκει μόνο στα αγγλικά. Στα γερμανικά είναι Römisch-deutscher Kaiser και στα λατινικά Romanorum Imperator. Στα ελληνικά, αν θέλουμε να το απλοποιήσουμε, θα πρέπει να τον πούμε Γερμανορωμαίο Αυτοκράτορα και όχι Άγιο Ρωμαίο Αυτοκράτορα.
(Οι δικές σου μεταφράσεις είναι καλύτερες από αυτές που βρίσκεις στα αγγλικά. :-)))))))))))))) )

Η Ελισάβετ Α', ανάμεσα στα άλλα, είχε στόχο να βγάλει την Αγγλία από την (σχετική) απομόνωσή της και να την κάνει ευρωπαϊκή δύναμη (και αργότερα υπερδύναμη). Προσπάθησε να "εμπλακεί" σε πολλά ευρωπαϊκά ζητήματα, κάποιες φορές (όπως στη συγκεκριμένη) περισσότερο συμβολικά...

Εχμμμ... να το γράψω και αυτό; Ας το γράψω:
Το άρθρο δεν χρειάζεται στη γραφή, μόνο στην ανάγνωση. :-)))

Και εις ανώτερα (τάληρα)!!!

Πού σωστές όλες οι παρατηρήσεις σου.

Νομίζω πως η καλύτερη μετάφραση στα Ελληνικά είναι "Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας". Τα άλλα μου ακούγονται λίγο παράξενα.

Το ότι οι Άγγλοι αποκαλούν τους Ολλανδούς "Dutch", φανερώνει την κοινή καταγωγή των Ολλανδών και των Γερμανών. Και οι δύο λαοί έχουν κοινή καταγωγή, άλλωστε τα σημερινά ολλανδικά κατάγονται από τα αρχαία Φραγκικά, τα οποία είναι μία διάλεκτος της αρχαίας γερμανικής γλώσσας. Προσέξτε τώρα: Οι Γερμανοί αυτοπροσδιορίζονται ως Deutscher και ονομάζουν τη χώρα τους Γερμανία Deutschland. Το εθνωνύμιο Γερμανοί αφορά αποκλειστικά τους αρχαίους Γερμανούς, των οποίων απόγονοι είναι και άλλα έθνη, όπως π.χ. οι Ολλανδοί, οι Δανοί, οι Σουηδοί, Οι Νορβηγοί, οι Αυστριακοί, οι Άγγλοι και εν μέρει οι Βέλγοι, οι Ελβετοί και οι Φινλανδοί. Πού σωστά εμείς οι Έλληνες αποκαλούμε τους Γερμανούς έτσι, καθώς η λέξη Deutscher, Deutschland και deutsch προέρχονται από τη λέξη Τεύτονες, οι οποίοι ήταν ένα μόνο από τα πολλά Γερμανικά φύλα.

Αυτό είναι το σωστό, απλώς πρόσθεσα μερικούς "αυτοσχεδιασμούς". :-)

Για τα υπόλοιπα που αναφέρεις, γενικά συμφωνώ, αλλά λέω να μην τα πιάσουμε, γιατί κάνουν "τζιζζζζζ"... Θα φτάσει οι συζήτηση, αν τα γαϊδούρια είναι οι μόνοι γνήσιοι Κύπριοι...

Καθαρά φιλολογικά... ίσως η λέξη "Τεύτονες" είναι πιο ακριβής, όπως λες. Εγώ πάντως έχω προτείνει τις λέξεις "Δεύτσοι" και "Δευτσία". :-))))))))))))))))))))))))))))))

(Deutsch είναι το "εθνωνύμιο", σε όλα τα γένη και σε όλους τους αριθμούς. Ας πούμε ότι είναι άκλιτο. Deutsche και Deutscher είναι επίθετα σε διάφορες πτώσεις.) Το διαγράφω γιατί θα μπλέξουμε με τη σύνταξη της κάθε γλώσσας.

Αλλο ενα ενδιαφερον νομισμα, με μια ακομα πιο ενδιαφερουσα παρουσιαση :)

Μου κανει εντυπωση το γεγονος οτι τον 18ο αιωνα ή και νωριτερα, μπορουσε να ελεγχθει η καθαροτητα του κραματος σε τοση λεπτομερεια (0,941) για μαζικη παραγωγη.

Ολα αυτα περιλαμβανονται στην κατηγορια ταληρα επειδη ειναι συγκεκριμενου μεγεθους? Ακολουθουν το "μοτιβο" ως προς την παραγωγη ενα πολυ παραδοσιακο οπως της Θειρεσιας πχ? Η οπως λενε καποιοι crown-sized για καποια αλλα?

Θα "πεταχτώ" πάλι (μη βαράτε...)

Η wikipedia τα λέει αρκετά καλά: https://en.wikipedia.org/wiki/Thaler

Καλό θα ήταν, βέβαια, να κάνει και ο "Τάληρος" μια εισαγωγή στο θέμα, δίνοντας βάρος στη συλλεκτική του πλευρά. Δηλαδή, πώς βλέπουν οι συλλέκτες τα τάληρα, πώς τα συλλεγουν, τι είναι "συλλέκτης ταλήρων" κλπ. :-)))))))))))))))))))))))

Πραγματικά κι εμένα μου προκαλεί εντύπωση η ακρίβεια των μετάλλων στα κέρματα. Νομίζω πως υπήρχαν τεχνικές για αυτό το σκοπό από αρκετά παλαιότερα. Κάποιος που ασχολείται με τα αρχαία νομίσματα ίσως μπορεί να μας βοηθήσει.
Όσο για το πως προσδιορίζεται η κατηγορία "τάληρα", είναι μια μεγάλη ιστορία. Θα ανοίξω ένα καινούργιο θέμα γι' αυτό το λόγο αργότερα. Για την ώρα, σε γενικές γραμμές, θα πω πως το βάρος του νομίσματος είναι αυτό που καθορίζει την κατηγορία του ως τάληρο. Και αυτό γιατί, όταν το πρώτο τάληρο κόπηκε το 1518, το βάρος του ήταν 27,2 γραμμάρια. Γιατί; Γιατί με τόσα γραμμάρια ασημιού αγόραζες εκείνη την εποχή ένα χρυσό δουκάτο. Το τάληρο λοιπόν είχε σκοπό να είναι ίσης αξίας με το χρυσό δουκάτο, αλλά φτιαγμένο από ένα μέταλλο όχι τόσο σπάνιο όσο ο χρυσός, έτσι ώστε να μπορεί να παραχθεί σε μεγάλο αριθμό, καθώς οι οικονομικές συνθήκες άλλαζαν και το εμπόριο ανθούσε. Τελικά όλα γίνονται για το χρήμα (τότε όπως και σήμερα).

Γειά σας και πάλι,

Σήμερα σας παρουσιάζω ένα επίσης ωραίο κομμάτι. Πρόκειται για ένα ασημένιο τάληρο Ραγκούσας του 1768. Μερικές πληροφορίες για το κέρμα:
Διάμετρος: 41.1mm
Βάρος: 28.02gm
Εμπρός όψη: Προτομή του Rector με την επιγραφή RHACVSIN – RECOTR REΙ και τα αρχικά του mint master (D-M) στην αρχή και στο τέλος της επιγραφής
Πίσω όψη: Θυρεός της Ραγκούσας με την επιγραφή  DVCAT . ET . SEM . - . REIP. RAC. 1768
Κατάλογος: Davenport 1639, KM-18

Rector provinciae ήταν ο Λατινικός γενικός όρος για τον Ρωμαίο κυβερνήτη, τον κυβερνήτη μιας ρωμαϊκής επαρχίας. Ο όρος αυτός χρησιμοποιούνταν και για τον Κυβερνήτη της Ραγκούσας  (σήμερα Ντουμπρόβνικ της Κροατίας).

Η Ραγκούσα θα σας είναι ίσως γνωστή από την εποχή του Βυζαντίου, όταν, επωφελούμενη την παρακμή του, συναγωνίζονταν για τον έλεγχο του εμπορίου της Ανατολικής Μεσογείου με την Βενετία και τη Γένοβα, τις άλλες δύο ναυτικές δυνάμεις της Ιταλίας.
Ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα από μάλλον Έλληνες κατοίκους, μετά την καταστροφή της πόλης Επίδαυρος από τους Αβάρους και τους Σλάβους το 615. Παρέμεινε υπό την Βυζαντινή κυριαρχία μέχρι το 1204, που καταλήφθηκε από τους Βενετούς.
Η Δημοκρατία της Ραγκούσας (1358 - 1808) δεν ήταν στην Ιταλική χερσόνησο, αλλά στα Βαλκάνια. Υπήρξε φόρου υποτελής στην Ουγγαρία (1358-1458), στην Οθωμανική Αυτοκρατορία (1458-1806), ταυτόχρονα στους Αψβούργους της Αυστρίας (1684-1806) και στη Γαλλική Αυτοκρατορία (1806-1808).

Αν θυμάστε, έγραψα ότι οι Οθωμανοί νικήθηκαν στην μάχη της Βιέννης το 1683. Μεταξύ άλλων συνεπειών από αυτή την ήττα, ανανεώθηκε η συμφωνία που συνήφθη στο Βίσεγκραντ το έτος 1358 (που προέβλεπε τη δημιουργία της Ραγκούσας) και δέχτηκαν την κυριαρχία του Αυστριακού αυτοκράτορα την Ραγκούσα ως βασιλιάς της Κροατίας-Ουγγαρίας, με ετήσιο φόρο 500 δουκάτων. Την ίδια στιγμή η Ραγκούσα συνέχισε να αναγνωρίζει την κυριαρχία της Τουρκίας κάτι που δεν ήταν ασυνήθιστο εκείνη την εποχή. Μετά από αυτό άνοιξαν ακόμη μεγαλύτερες ευκαιρίες για τα πλοία της Ραγκούσας σε λιμάνια σε όλη την ακτή της Δαλματίας (που κατέχονταν από τους Αυστριακούς.
Στη συνθήκη του Karlowitz του 1699, οι Οθωμανοί παραχώρησαν όλη την Ουγγαρία, την Τρανσυλβανία, τη Σλαβονία, τη Δαλματία και την Podolia στους νικητές των Αψβούργων, των Βενετών και των Πολωνών.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν αποτελούσε πλέον απειλή για τη χριστιανική Ευρώπη. Μετά από αυτό, η Βενετία κατέλαβε ένα μέρος της ενδοχώρας της Ραγκούσα και πλησίασε τα σύνορά της. Απειλούσαν έτσι οι Βενετοί (που ήταν οι μεγάλοι αντίπαλοι της Ραγκούσας) να περιβάλλουν εντελώς και να διακόψουν τις εμπορικές συναλλαγές της Ραγκούσας στην ενδοχώρα. Λόγω αυτού του κινδύνου η Ραγκούσα έστειλε απεσταλμένους στον αυστριακό αυτοκράτορα Λεοπόλδο στη Βιέννη, ελπίζοντας ότι ο αυστριακός στρατός θα κατελάμβανε τα εδάφη της Βενετίας στη Βοσνία. Ευτυχώς για τη Δημοκρατία, οι Οθωμανοί διατηρούσαν τον έλεγχό τους στην ενδοχώρα τους. Με την ειρηνευτική συμφωνία της 26ης Ιανουαρίου 1699, η Δημοκρατία της Ραγκούσα παραχώρησε δύο τμήματα των ακτών της στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ώστε η Δημοκρατία της Βενετίας να αδυνατεί να επιτεθεί από την ξηρά, παρά μόνο από τη θάλασσα. Η Ραγκούσα συνέχισε την πολιτική της αυστηρής ουδετερότητας στον πόλεμο της αυστριακής διαδοχής (1741-48) και στον έβδομο πόλεμο (1756-63).

Μετά την ήττα της Γαλλίας, και επειδή η Ραγκούσα είχε πάρει το μέρος του Ναπολέοντα, στο Συνέδριο της Βιέννης το 1815, οι τότε μεγάλες δυνάμεις, και κυρίως ο Αυτοκράτορας των Αψβούργων της Αυστρίας Φραγκίσκος (καθώς και ο γνωστός ανθέλληνας Υπουργός Εξωτερικών του, Μέτερνιχ), αρνήθηκαν κάθε προσπάθεια αναβίωσης της πόλης-κράτους και έτσι η Ραγκούσα περιήλθε στην επικράτεια της Αυστρίας.

Επίσημη γλώσσα μέχρι το 1472 ήταν τα Λατινικά, μετά, δε, τα Ιταλικά. Είχε πανίσχυρο εμπορικό στόλο και μεγάλα πλούτη με πληθυσμό μόλις λίγων δεκάδων χιλιάδων κατοίκων (ανάλογα με την εποχή ο πληθυσμός κυμαίνονταν συνήθως μεταξύ 30.000-50.000. Με το φόρο που πλήρωνε στις κυρίαρχες δυνάμεις (Αυστρία και Οθωμανική Αυτοκρατορία), απολάμβανε εσωτερική ανεξαρτησία. Αποτελούνταν από τρεις τάξεις:
1)Την αριστοκρατία, (Ιταλοί κυρίως) που απαρτίζονταν από 14 περίπου οικογένειες και που η κάθε οικογένεια κυβερνούσε με έναν εκπρόσωπό της. Το αξιοσημείωτο (και πρωτότυπο) είναι πως ο Κυβερνήτης (Rector) είχε θητεία μόλις ενός μήνα. Η αριστοκρατία, λοιπόν, καταλάμβανε όλες τις ανώτερες και ανώτατες διοικητικές θέσεις, τη δικαιοσύνη και το στρατό. Απαγορεύονταν ο γάμος των μελών της με άλλη τάξη, καθώς και ο γάμος μεταξύ άλλων τάξεων. Τα μέλη της αριστοκρατίας ήταν, οι περισσότεροι Ιταλοί και μιλούσαν Λατινικά και Ιταλικά.
2)Οι πολίτες (Κροάτες). Η τάξη αυτή κατείχε μικρά δημόσια αξιώματα.
3)Οι πληβείοι (Κροάτες). Η τάξη αυτή δεν συμμετείχε στη διοίκηση του κράτους.
Αξίζει να σημειωθεί πως απαγορεύονταν σε Χριστιανούς Ορθόδοξους να γίνονται πολίτες της Ραγκούσας.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως το 1783 το Συμβούλιο της Ραγκούσα δεν απάντησε στην πρόταση που υπέβαλε ο διπλωματικός εκπρόσωπός του στο Παρίσι, Frano Favi, ότι πρέπει να καθιερώσουν διπλωματικές σχέσεις με τις ΗΠΑ. Παρόλο που οι Αμερικανοί συμφώνησαν να επιτρέψουν στα πλοία της Ραγκούσας ελεύθερη διέλευση στα λιμάνια τους.

Ο φιλος μας ο Τhaler εξακολουθει να εντυπωσιαζει συνσυλλεκτες.
Να πω παλι ΜΠΡΑΒΟ? Φοβαμαι πως θα γινω βαρετος

Εγω θελω τη δοση μου, μπαινω καθε 2-3 ωρες και κοιταζω μπας και ποσταρε  ;D

(https://s3.amazonaws.com/ngccoin-production/world-coin-price-guide/208834f.jpg)
(https://s3.amazonaws.com/ngccoin-production/world-coin-price-guide/208834b.jpg)

Γειά σας φίλοι μου,

Το σημερινό νόμισμα είναι ένα Γαλλικό τάληρο (Ecu) του 1726 (έναν αιώνα ακριβώς πριν την πολιορκία του Μεσσολογγίου). Η φωτογραφία δεν είναι το νομίσματός μου καθώς παρουσιάζονταν πολύ μικρή (δεν ξέρω γιατί), είναι όμως παραπλήσια.
Κάποια χαρακτηριστικά:
Βάρος: 29,488 gr.
Διάμετρος: 40 mm
Ασίμι: 0.9170
Νομισματοκοπείο : 9:Rennes (Brittany)
KM 486.15,  Dav-1330
Αξία: 120 Sols = 6 Pound Tournois = 1 Ecu
Μπροστά: Βασιλιάς Λουδοβίκος ΧV (XIIII) “ο πολυαγαπημένος”, αγγλικά: “the Well beloved”  (1715-1774) με την επιγραφή: LUD•XV•D•G•FR•ET•NAV•REX.
Πίσω: SIT NOMEN DOMINI (Νομισματοκοπείο)  9  BENEDICTUM 1726

Το 1772, όταν ο βασιλιάς έγινε δεκατριών ετών, έγινε η στέψη του και το 1725 παντρεύτηκε τη φτωχή Μαρία Λετσίνσκα, κόρη του έκπτωτου βασιλιά της Πολωνίας. Η περίοδος 1726-1743 υπήρξε η πιο ειρηνική, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙE΄. Η οικονομία άρχισε πάλι να ανακάμπτει μετά τα δύσκολα τελευταία χρόνια του Λουδοβίκου ΙE΄ και το γαλλικό νόμισμα ισχυροποιήθηκε στην Ευρώπη και την Αμερική. Οι συγκοινωνίες βελτιώθηκαν. Παράλληλα, βελτιώθηκαν σημαντικά οι χερσαίοι δρόμοι μεταφοράς σε όλη την χώρα. Έτσι στα μέσα του 18ου αιώνα, η Γαλλία διέθετε τους καλύτερους και πιο καλοφτιαγμένους δρόμους στον κόσμο. Το εμπόριο προωθήθηκε. Το ναυτικό εμπόριο της Γαλλίας έφερε στην χώρα από 80 εκατομμύρια λίβρες αρχικά, το 1716, και 308 εκατομμύρια λίβρες το 1748.

Ο Λουδοβίκος πέρασε ευτυχισμένα χρόνια με την βασίλισσά του, η οποία του στάθηκε απόλυτα πιστή. Σχεδόν κάθε χρόνο γεννιόταν και ένα παιδί. Αλλά στο τέλος η βασίλισσα κουράστηκε από τις συνεχείς εγκυμοσύνες, ενώ ταυτόχρονα ο βασιλιάς κατέφευγε σε απιστίες. Επιπλέον, όλα σχεδόν τα παιδιά του βασιλιά ήταν γένους θηλυκού, κάτι το οποίο δυσαρεστούσε τον βασιλιά, ενώ μόνο 1 αγόρι επέζησε. Η βασίλισσα βρήκε διέξοδο στην θρησκεία και σε φιλανθρωπικά έργα.

Όλον τον καιρό που ήταν πρωθυπουργός ο καρδινάλιος ντε Φλερί, ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ αρκούνταν στο να επικυρώνει απλά τις αποφάσεις του καρδιναλίου, χωρίς να αναλαμβάνει ο ίδιος τίποτε περισσότερο. Όταν πέθανε το 1743 ο καρδινάλιος, ήρθε η ώρα ο βασιλιάς να πάρει πρωτοβουλία και να κυβερνήσει μόνος του, εντελώς απολυταρχικά. Του έλειπε όμως η αποφασιστικότητα.  Επιπλέον φοβόταν να πάρει αποφάσεις και συχνά τις έπαιρνε όταν ήταν πια πολύ αργά για ένα ζήτημα. Πολλές φορές ενεργούσε χωρίς να ακούσει τις συμβουλές των υπουργών του, επικοινωνώντας ο ίδιος μυστικά με τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη.
Η Μαρκησία ντε Πομπαντούρ, που γνωρίστηκε το 1745 με τον βασιλιά σε έναν χορό στις Βερσαλλίες με αφορμή τον γάμο του γιου του και ακόλουθο του θρόνου, έγινε η πιο διάσημη ερωμένη της βασιλείας του.  Ο γαλλικός λαός μίσησε την μαρκησία, ακόμη και κοροϊδευτικά τραγούδια βγήκαν για αυτήν.  Μετά το 1750 η ντε Πομπαντούρ έγινε από ερωμένη στενή φίλη του βασιλιά.
Ο πόλεμος της Αυστριακής διαδοχής (1740-1748) έφερνε σε αντιπαράθεση τους Γάλλους και τους Πρώσους με τους Άγγλους, τους Ολλανδούς και φυσικά τους Αυστριακούς. Προς το τέλος του πολέμου σημειώθηκαν σημαντικές Γαλλικές νίκες, χάρη στις οποίες η Γαλλία κατάφερε να κατακτήσει την σημερινή περιοχή του Βελγίου.
Το 1744 ο βασιλιάς τραυματίστηκε σοβαρά σε μία μάχη στα ανατολικά της χώρας, στο Μετς, και ενώ μαινόταν ο Επταετής Πόλεμος. Ο λαός θαύμαζε τον βασιλιά, και έτσι σε όλη την Γαλλία ψάλλονταν προσευχές και ύμνοι. Πριν το θάνατό του έπρεπε να εξομολογηθεί δημόσια όλες τις αμαρτίες του, κάτι που το επέβαλλε η καθολική θρησκεία, όπου ο βασιλιάς εμφανίστηκε ως ένας άνθρωπος ανήθικος, ανάξιος να φέρει τον τίτλο «Ο πιο Χριστιανός Βασιλιάς». Στο τέλος ο βασιλιάς επέζησε, αλλά η γαλλική μοναρχία έχασε το κύρος της.
Με τη συνθήκη του Αιξ-λα-Σαπέλ (Aix la Chapelle, σημερινό Άαχεν της Γερμανίας) το 1748, προς μεγάλη έκπληξη όλων, ο Λουδοβίκος παρέδωσε όλες τις κτήσεις του στην Αυστρία, καθώς δεν τον πολυένοιαζε να μεγαλώσει εδαφικά τη Γαλλία, αλλά πολιτιστικά. Ο γαλλικός λαός δυσαρεστήθηκε πολύ με αυτήν την κίνηση του βασιλιά, και από τότε η δημοτικότητά του άρχισε να μειώνεται συνεχώς.
 Στις 18 Μαΐου 1756 η Μεγάλη Βρετανία κήρυξε τον πόλεμο στην Γαλλία. Τότε άρχισε ο Επταετής Πόλεμος (1756-1763). Κατά τη διάρκεια του Επταετούς Πολέμου, η δυσαρέσκεια και το αίσθημα μη ικανοποίησης στην Γαλλία γενικεύτηκαν. Το 1757 σημειώθηκε δολοφονική απόπειρα εναντίον του. Για καλή του τύχη, μόνο ένα εκατοστό από το μαχαίρι μπήκε στη σάρκα του, και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι εκείνη την ημέρα φορούσε πολύ χοντρά ρούχα, καθώς έκανε τσουχτερό κρύο. Αυτή ήταν η πρώτη απόπειρα δολοφονίας βασιλιά στη Γαλλία μετά το 1610. Η τιμωρία του δράστη ήταν απάνθρωπη, γεγονός που προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στην χώρα. Ιδίως οι Διαφωτιστές άσκησαν μεγάλη κριτική στον βασιλιά. Ο ίδιος ο βασιλιάς τις επόμενες εβδομάδες έπεσε σε κατάθλιψη, βλέποντας πως ο ίδιος του ο λαός δεν τον ήθελε πια, και κατάλαβε πως βάδιζε σε λάθος δρόμο.
To τέλος της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙE΄ σημαδεύτηκε από την άφιξη στην γαλλική βασιλική αυλή της Μαντάμ Ντουμπαρύ, η οποία έγινε η νέα ερωμένη του βασιλιά το 1769. Πέθανε στις 10 Μαΐου 1774 έχοντας ως συντροφία την τελευταία ερωμένη του Jeanne Bécu, με την αδιαφορία όμως του λαού και τη χαρά ενός μέρους της βασιλικής αυλής. Άφησε στον θρόνο τον εγγονό του Λουδοβίκο ΙΣΤ΄.
Ο Λουδοβίκος είχε αφήσει την χώρα σε τραγική οικονομική κατάσταση και ο διάδοχος του δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την κρίση αυτή λόγω έλλειψης αποφασιστικότητας. Η μοναρχία ήταν σε συνεχή παρακμή, και αυτό το αντιλαμβανόταν ο Λουδοβίκος, χωρίς όμως να κάνει κάτι αποφασιστικό. Μάλιστα είχε προβλέψει ο ίδιος, «Μετά από εμένα ο κατακλυσμός» («Après moi, le déluge»).
Ο Λουδοβίκος ξόδεψε πολύ χρόνο και ψυχική ενέργεια στις γυναίκες (σας θυμίζει κάτι αυτό με τους σύγχρονους Γάλλους Προέδρους?). Ο γάμος του με την Μαρία Λετσίνσκα του απέφερε πολλά παιδιά, αλλά ήταν συνεχώς και εσκεμμένα άπιστος. Είχε δεκάδες ερωμένες, ακόμη και στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Στην αρχή της βασιλείας, μέχρι το 1750, ονομαζόταν ο Πολυαγαπημένος, λόγω του γεγονότος ότι κόντεψε να πεθάνει το 1744. Στο τέλος όμως κατάντησε να είναι ο Πολυμίσητος. Η αναποφασιστικότητα και η ανικανότητά του να κυβερνήσει έπαιξαν σπουδαίο και οδήγησαν στη Γαλλική Επανάσταση.
Το 1743 με τον πόλεμο της αυστριακής διαδοχής, περιοχές όπως η Κορσική και η Λωρραίνη κερδήθηκαν και η Γαλλία έγινε τεράστιο κράτος. Στον Επταετή Πόλεμο όμως, όλες σχεδόν οι αποικίες της Γαλλίας πέρασαν στα χέρια της Μεγάλης Βρετανίας με την Συνθήκη του Παρισιού (1763).Ο Καναδάς, η Ινδία, καθώς και περιοχές στον Μισισιπή προσαρτήθηκαν στη Βρετανία. Μπορεί η Γαλλία να κράτησε τη Νέα Ορλεάνη και τη Γουαδελούπη, αναγκάστηκε όμως να εγκαταλείψει οριστικά τις βλέψεις της στο Νέο Κόσμο. Το κύρος της Γαλλίας είχε χαθεί.

τα λογια περισσευουν για αλλη μια φορα φιλε μου!θα ηθελα να δω καποια στιγμη και μια φωτογραφια με ολα σου τα κερματα μαζεμενα,ετσι για να αποτελειωθουμε!!!εκπληκτικος τομεας τα ταληρα αυτα,εκπληκτικη παρουσιαση!!

Μας εχεις παλαβωσει Thaler  :D :D :D

Παιδιά προσπαθώ να στείλω μια φωτογραφία νομισμάτων της συλλογής μου αλλά είναι αδύνατο.

Ισως υπερβαινει το οριο μεγεθους, δοκιμασε να μειωσεις την αναλυση (γινεται και απο το paint)

Εγκυκλοπαίδεια...
Ευχαριστουμε!

Πολύ όμορφη συλλογή, με ωραιότατα νομίσματα και επίσης εξαιρετικές οι πληροφορίες. Θα προτιμούσα φυσικά να δούμε φωτογραφίες από τα Τάλιρα της συλλογής σου και όχι αυτές από δημοπρασίες ή από το Internet.

Αυτά (εκτός από  το Γαλλικό) είναι τα ταληρα της συλλογής μου.Σας δείχνω τις φωτογραφίες των δημοπρασιων που τα αγόρασα γιατί δεν μπορώ να ανεβάσω τις δικές μου.

Να τα χαίρεσαι φίλε μου. Ευχαριστούμε που τα μοιράζεσαι μαζί μας. Κατά τη γνώμη μου, οι 'κανονικές' φωτό είναι πολύ πιο όμορφες απ' τις 'καρικατούρες' που βγάζουν πολλοί οίκοι και πολλοί πωλητές. Γι αυτό και ζήτησα αν είναι εύκολο να τα δούμε σε 'κανονικές' φωτό.

Keep Walking !!!

Έχεις δίκιο για τις καρικατούρες, πάντως μέχρι τώρα οι φωτογραφίες, όπως βλέπεις, είναι αρκετά καλές. Πάντως αυτές οι καρικατούρες συχνά ξεγελάνε τον κόσμο που άλλο ψωνίζει και άλλο παίρνει.

(https://cdn.globalauctionplatform.com/2b3eaa40-c4a3-43e8-8d47-a4c800bb968e/332e0c79-2fe6-4c62-967f-c1bbf16d7292/original.jpg)
(https://cdn.globalauctionplatform.com/2b3eaa40-c4a3-43e8-8d47-a4c800bb968e/7e58a687-24a1-4f8f-d143-b94eac8e1f7d/original.jpg)

Γειά σας συλλέκτες,
Και μετά τη Γαλλία,  ας πάρουμε μάτι κάτι από Μεγάλη Βρετανία.
Τάληρο (Crown) του Γεωργίου IV  της Μ. Βρετανίας 1821
Βάρος: 28.28 g
Διάμετρος: 38 mm
Τιράζ: 438,000
Ασήμι (.925)
Αρ. καταλόγου: KM# 680, Sp# 3805
Εμπρός: Κεφαλή αριστερά με επιγραφή: GEORGIUS IIII D:G: BRITANNIAR:REX F:D:
 B.P.   Engraver: Benedetto Pistrucci
Πίσω: Ο Άγιος Γεώργιος με το δράκο, 1821
Edge:   DECUS ET TUTAMEN. ANNO REGNI SECUNDO

Λίγο μετά την ηλικία των 21 ετών, ο πρίγκιπας Γεώργιος έμεινε δεσμευμένος με τη Maria Fitzherbert. Δεν ήταν από βασιλική οικογένεια, έξι χρόνια μεγαλύτερή του, δύο φορές χήρα και Ρωμαιοκαθολική. Παρά την πλήρη ακαταλληλότητα της, ο πρίγκιπας ήταν αποφασισμένος να την παντρευτεί. Αυτό συνέβη παρά την ισχύουσα νομοθεσία που απαγόρευε σε Ρωμαιοκαθολικούς να ανεβαίνουν στο θρόνο, αλλά και τo γάμο χωρίς τη συγκατάθεση του βασιλιά, κάτι που δεν θα είχε χορηγηθεί ποτέ. Παρ 'όλα αυτά, το ζευγάρι παντρεύτηκε το 1785. Από νομική άποψη η ένωση ήταν άκυρη, καθώς η συναίνεση του βασιλιά δεν χορηγήθηκε (και ποτέ δεν ζητήθηκε). Ωστόσο, η Fitzherbert πίστευε ότι ήταν η κανονική και αληθινή σύζυγος του πρίγκιπα, θεωρώντας το νόμο της Εκκλησίας ανώτερο από το νόμο του κράτους. Για πολιτικούς λόγους, η ένωση παρέμεινε μυστική και η Fitzherbert υποσχέθηκε να μην το αποκαλύψει. Ο πρίγκιπας βυθίστηκε στο χρέος από τον εξωφρενικό τρόπο ζωής του. Ο πατέρας του αρνήθηκε να τον βοηθήσει, αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει το Carlton House και να ζήσει στην κατοικία της Fitzherbert. Το 1787, οι πολιτικοί σύμμαχοι του πρίγκιπα πρότειναν να ανακουφίσουν τα χρέη του με μεγάλη κοινοβουλευτική επιχορήγηση, κάτι που έγινε. Το καλοκαίρι του 1788 η ψυχική υγεία του βασιλιά επιδεινώθηκε, πιθανώς ως αποτέλεσμα της κληρονομικής νόσου της πορφυρίας (Οι πορφυρίες είναι μία ομάδα ασυνήθιστων ασθενειών οι οποίες προκαλούν σημεία και συμπτώματα που σχετίζονται με το δέρμα, το νευρικό σύστημα, ή και τα δύο).
Τα χρέη του Γεωργίου συνέχισαν να ανεβαίνουν και ο πατέρας του αρνήθηκε να τον βοηθήσει, εκτός αν παντρεύονταν την εξαδέλφη του Πριγκίπισσα Καρολίνα του Μπρούνσγουικ. Το 1795 ο πρίγκιπας δέχτηκε και παντρεύτηκαν στις 8 Απριλίου 1795 στο Βασιλικό Παρεκκλήσι, στο Παλάτι του Αγίου Ιακώβου. Ο γάμος, ωστόσο, ήταν καταστροφικός. Ο ένας ήταν ακατάλληλος για τον άλλο.  Χωρίστηκαν επισήμως μετά τη γέννηση του μοναδικού τους παιδιού, της πριγκίπισσας Σαρλότ, το 1796 και παρέμειναν χωρισμένοι στη συνέχεια. Ο πρίγκιπας παρέμεινε προσκολλημένος στη Maria Fitzherbert για το υπόλοιπο της ζωής του.
Οι ερωμένες του Γεωργίου περιελάμβαναν τη Mary Robinson, μια ηθοποιό που εξαγοράστηκε με μια γενναιόδωρη σύνταξη όταν απειλούσε να πουλήσει τις επιστολές του στις εφημερίδες, τη Grace Elliott, μία διαζευγμένη σύζυγο ενός γιατρού και την Frances Villiers, κόμισσα του Jersey, που κυριάρχησε στη ζωή του για μερικά χρόνια. Στην μετέπειτα ζωή του, οι ερωμένες του ήταν η Μάρκιονς του Χέρτφορντ και η Μάρκιονς Κόνγκχαμ, οι οποίες ήταν παντρεμένες με αριστοκράτες. Ο Γεώργιος φημολογείται επίσης ότι είχε αποκτήσει πολλά παράνομα παιδιά. Τα χρέη του συνέχιζαν να αυξάνονται, παρά τις χορηγίες του Κοινοβουλίου. Τελικά εκκαθαρίστηκαν το 1806.
Στα τέλη του 1810, ο πατέρας του, Γεώργιος ΙΙΙ έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη μετά το θάνατο της μικρότερης κόρης του, της πριγκίπισσας Αμέλια. Ο γιός του, Γεώργιος ανέλαβε τα καθήκοντα του αντιβασιλέα. Άφησε τους υπουργούς του να αναλάβουν την πλήρη ευθύνη των κυβερνητικών υποθέσεων, παίζοντας πολύ μικρότερο ρόλο από τον πατέρα του Οι κυβερνήσεις του συνέχισαν το έργο τους με λίγη βοήθεια από αυτόν.
Στις 30 Δεκεμβρίου 1814, ο Γεώργιος υπέγραψε και επικύρωσε τη Συνθήκη της Γάνδης η οποία έληξε τον πόλεμο του 1812 με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου πριν την ενθρόνισή του ο Γεώργιος είχε ενεργό ενδιαφέρον για θέματα που αφορούσαν το προσωπικό γούστο και οι συνεργάτες δημιούργησαν το στυλ Regency. Στο Λονδίνο ο Nash σχεδίασε τις ταράτσες Regency του Regent's Park και Regent Street. Ο Γεώργιος επίσης είχε τη νέα ιδέα του θαλάσσιου σπα την οποία εφάρμοσε στο ανάκτορό το στο Μπράιτον.
 Όταν ο Γεώργιος Γ' πέθανε το 1820, ο αντιβασιλέας τότε ηλικίας 57 ετών, ανέβηκε στο θρόνο ως Γιώργος IV. Μέχρι την ενθρόνισή του, ήταν παχύσαρκος και ενδεχομένως εθισμένος στο laudanum (βάμμα οπίου). Η σχέση του Γεωργίου IV με τη σύζυγό του Caroline είχε επιδεινωθεί από τη στιγμή της ενθρόνισής του. Είχαν ζήσει χωριστά από το 1796, και οι δύο είχαν εξωσυζυγικές σχέσεις. Το 1814, η Caroline εγκατέλειψε το Ηνωμένο Βασίλειο για την ηπειρωτική Ευρώπη, αλλά επέλεξε να επιστρέψει για τη στέψη του συζύγου της και να υποστηρίξει δημοσίως τα δικαιώματά της ως συζύγου βασιλιά. Ωστόσο, ο Γεώργιος IV αρνήθηκε να αναγνωρίσει την Caroline ως βασίλισσα και διέταξε τους βρετανούς πρεσβευτές να εξασφαλίσουν ότι οι Ευρωπαίοι ηγεμόνες θα έκαναν το ίδιο. Ο βασιλιάς ζήτησε διαζύγιο, αλλά οι σύμβουλοί του πρότειναν ότι οποιαδήποτε διαδικασία διαζυγίου θα μπορούσε να συνεπάγεται τη δημοσίευση λεπτομερειών σχετικά με τις σχέσεις του βασιλιά. Ο Γεώργιος IV αποφάσισε, ωστόσο, να αποκλείσει τη γυναίκα του από τη στέψη του στο Αββαείο του Γουέστμινστερ στις 19 Ιουλίου 1821. Η Caroline αρρώστησε εκείνη την ημέρα και πέθανε στις 7 Αυγούστου. Κατά την ασθένεια της, δήλωσε ότι πίστευε ότι είχε δηλητηριαστεί. Η στέψη του Γεωργίου ήταν μια θαυμάσια και δαπανηρή υπόθεση που κοστίζει περίπου 243.000 λίρες, για σύγκριση, η στέψη του πατέρα του είχε κοστίσει μόνο  10.000 λίρες, (λιγότερο από ένα εικοστό του Γεωργίου IV). Παρά το τεράστιο κόστος, ήταν ένα δημοφιλές γεγονός. Ο Γεώργιος IV πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της αργότερα βασιλείας του στην απομόνωση στο Κάστρο Windsor, αλλά συνέχισε να παρεμβαίνει στην πολιτική.
Ο Γεώργιος ήταν αλκοολικός και είχε χαλαρό τρόπο ζωής. Αυτά επηρέασαν την υγεία του στα τέλη της δεκαετίας του 1820. Ενώ ήταν ακόμα Πρίγκιπας της Ουαλίας, είχε γίνει παχύσαρκος μέσω των τεράστιων συμποσίων του και της άφθονης κατανάλωσης οινοπνεύματος, καθιστώντας τον στόχο γελοιοποίησης στις σπάνιες περιπτώσεις που εμφανίστηκε στο κοινό • το 1797 το βάρος του είχε φθάσει τα 111 kg. Το 1824, το κορσέ του κατασκευάστηκε για μια μέση των 130 cm. Έπασχε από ουρική αρθρίτιδα, αρτηριοσκλήρωση, ενδοκυττάριο οίδημα και πιθανώς πορφυρία. Στα τελευταία του χρόνια, πέρασε ολόκληρες μέρες στο κρεβάτι και έπασχε από σπασμούς και δύσπνοια που τον άφηναν να μισο-ασφυκτιά. Μέχρι τον Δεκέμβριο του 1828, όπως ο πατέρας του, ο Γεώργιος ήταν σχεδόν τελείως τυφλός από καταρράκτη και υπέφερε από μια τόσο σοβαρή ουρική αρθρίτιδα στο δεξί του χέρι και πόδι με αποτέλεσμα να μην μπορεί πλέον να υπογράφει έγγραφα. Στα μέσα του 1829, ο Sir David Wilkie ανέφερε ότι ο βασιλιάς "έσβηνε τρομακτικά μέρα με τη μέρα" και είχε γίνει τόσο παχύσαρκος που έμοιαζε "σαν ένα μεγάλο λουκάνικο χωμένο μέσα στο περιτύλιγμα". Υπεβλήθη σε χειρουργική επέμβαση για την απομάκρυνση του καταρράκτη το Σεπτέμβριο του 1829. Το 1830 το βάρος του καταγράφηκε να είναι 130 κιλά.
Την άνοιξη του 1830, το επικείμενο τέλος του Γεωργίου ήταν εμφανές. Η δύσπνοια τον ανάγκαζε να κοιμηθεί όρθιος σε μια καρέκλα και οι γιατροί τραβούσαν συχνά την κοιλιά του για να αποστραγγίσουν το υπερβολικό υγρό. Τον θαυμάζονταν για την προσκόλλησή του στη ζωή παρά την προφανή κατάρρευσή του.  Ο ίδιος υπαγόρευσε τη διαθήκη του τον Μάιο και έγινε πολύ αφοσιωμένος στους τελευταίους μήνες του, εξομολογήθηκε και μετανόησε για την προηγούμενη ζωή του, ελπίζοντας ότι ο Θεός θα του δείξει έλεος, καθώς πάντα προσπάθησε να κάνει το καλύτερο για τους υπηκόους του. Πέθανε στις 26 Ιουνίου 1830 στο Κάστρο του Windsor. Το μόνο νόμιμο παιδί του, η πριγκίπισσα Σάρλοτ της Ουαλίας, είχε πεθάνει από τις περιπλοκές τοκετού το 1817.  Ο δεύτερος γιος του Γεωργίου Γ' και αδελφός του Γεωργίου IV, ο πρίγκιπας Φρέντερικ είχε πεθάνει χωρίς παιδιά το 1827, οπότε η διαδοχή πέρασε στον τρίτο γιο του Γεωργίου Γ', τον πρίγκιπα Ουίλιαμ.

Τελικα αυτοι οι βασιλειαδες πολυ σφυριγμενοι τυποι βρε παιδακι μου :D :D ;D
Thanks Thaler ;D ;D

Που να δεις και άλλες περιπτώσεις. Δεν είναι μόνο η καλή ζωή, κάτι που το περιμένεις, είναι ότι πολλές φορές κάνανε επιμειξίες, παντρεύονταν ξαδέρφες, ανιψιές, κάνανε όργια με συγγενείς και άλλα τέτοια. Γι' αυτό και πολλές ασθένειες, όπως η σχιζοφρένεια, η αναιμία κ.α. τους ακολουθούσαν σε όλες τις γενιές.

(https://apis.mail.yahoo.com/ws/v3/mailboxes/@.id==VjJ-S_hAS7xepidK_1gpEnfeP1ZY_HdylnKfEYTJtZ71UY8fSxbKK0kxIhcnHhHv_gQp/messages/@.id==AKJUfbwAACseWRk7ewQDWA3C4eM/content/parts/@.id==2/thumbnail?appId=YahooMailNeo&size=400w)
(https://apis.mail.yahoo.com/ws/v3/mailboxes/@.id==VjJ-S_hAS7xepidK_1gpEnfeP1ZY_HdylnKfEYTJtZ71UY8fSxbKK0kxIhcnHhHv_gQp/messages/@.id==AGJVfbwAACxaWRk8wgsjkP6zfgQ/content/parts/@.id==2/thumbnail?appId=YahooMailNeo)

Πέτρος Γ΄ της Ρωσίας

Το σημερινό νόμισμα είναι ένα Ρωσικό Ρούβλι του 1762 του Τσάρου Πέτρου Γ΄. Το νόμισμα αυτό είναι αρκετά σπάνιο, καθώς κόπηκε μία μόνο φορά.
Κάποια χαρακτηριστικά:
Βάρος: 23.95 gr.
Διάμετρος: 38 mm
Ασήμι: 0.750
Βιβλιογραφία:   Bitkin-11
Μπροστά: ПЕТРЪ∙III∙Б∙М∙IМП∙IСАМОДЕРЖ∙ВСЕРОС∙СПБ
μετάφραση: Πέτρος ΙΙΙ ελέω Θεού Αυτοκράτορας όλης της Ρωσίας СПБ  (αρχικά νομισματοκοπείου της Αγ. Πετρούπολης). Δεν μπορώ να μεταφράσω τη λέξη IСАМОДЕРЖ. Είναι αντίστοιχο του "Αυτοκράτορας" που νομίζω δεν την έχουμε στα Ελληνικά. Αν κάποιος μπορεί ας βοηθήσει.
Πίσω:Θυρεός της Ρωσίας με την επιγραφή: 1762 МОНЕТА∙РУБЛЬ∙Д М 
(μετάφραση: νόμισμα Ρούβλι)

Ο Πέτρος Γ΄ της Ρωσίας ή Πέτρος Φιόντοροβιτς (21 Φεβρουαρίου 1728 – 17 Ιουλίου 1762) ήταν αυτοκράτορας της Ρωσικής Αυτοκρατορίας για έξι μήνες, συγκεκριμένα για μόλις 186 ημέρες, το 1762. Σύμφωνα με τους περισσότερους ιστορικούς, ήταν διανοητικά ανώριμος και φίλος της Πρωσίας, κάτι που τον έκανε μη δημοφιλή ηγέτη. Φημολογείται ότι δολοφονήθηκε με συνωμοσία της συζύγου του, η οποία τον διαδέχτηκε στο θρόνο ως Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας (γνωστή και ως Αικατερίνη η Μεγάλη).

Ο Πέτρος γεννήθηκε στο Κίελο. Ο πατέρας του ήταν ο Κάρολος Φρειδερίκος, Δούκας του Χόλσταϊν - Γκότορπ (ανηψιός του Κάρολου Ζ΄ της Σουηδίας). Η μητέρα του ήταν η Άννα Πετρόβνα, κόρη του Αυτοκράτορα Πέτρου Α΄ του Μεγάλου της Ρωσίας και της δεύτερης συζύγου του Αικατερίνης Α΄ της Ρωσίας. Η μητέρα του πέθανε σε λιγότερο από δύο εβδομάδες από τη γέννησή του. Το 1739 ο πατέρας του επίσης πέθανε και ο Πέτρος έγινε Δούκας του Χόλσταϊν - Γκότορπ ως Κάρολος Πέτρος Ούλριχ. Έτσι θα μπορούσε να θεωρηθεί διάδοχος και των δύο θρόνων (Ρωσίας και Σουηδίας).
Όταν η αδελφή της μητέρας του Άννας και θεία του Ελισάβετ Πετρόβνα  έγινε Αυτοκράτειρα της Ρωσίας, έφερε τον Πέτρο από την Γερμανία στη Ρωσία και τον ανακήρυξε διάδοχό της την άνοιξη του  1742. Η Αυτοκράτειρα Ελισάβετ κανόνισε ο Πέτρος να παντρευθεί τη δεύτερη εξαδέλφη του (που ήταν Γερμανίδα) Σοφία Αυγούστα Φρειδερίκη (αργότερα Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας) , κόρη του Χριστιανού Αυγούστου, Πρίγκηπα του Άνχαλτ-Τσέρμπστ και της Ιωάννας Ελισάβετ του Χόλσταιν - Γκότορπ. Η νεαρή πριγκίπισσα ασπάστηκε επίσημα τη Ρωσική Ορθοδοξία και πήρε το όνομα Αικατερίνη Αλεξέγεβνα. Παντρεύθηκαν το 1745. Ο γάμος τους δεν ήταν ευτυχισμένος, αλλά απέκτησαν έναν γιο, τον μέλλοντα Αυτοκράτορα Παύλο και μια κόρη, την Άννα Πετρόβνα (1757-1759). Η Αικατερίνη αργότερα υποστήριξε ότι ο Πέτρος δεν ήταν ο πατέρας του Παύλου. Στα δεκαέξι χρόνια της διαμονής τους στο Λομονόσοφ (Οράνιενμπαουμ) η Αικατερίνη είχε πολλούς εραστές, όπως αντίστοιχα και ο σύζυγός της.
Αφότου ο Πέτρος κέρδισε το θρόνο το 1762 έγινε στόχος της δυσαρέσκειας πολλών ευγενών, επειδή αποχώρησε από τον Επταετή Πόλεμο και συνήψε ειρήνη με την Πρωσία (ανταγωνιστή της Ρωσίας), από την οποία η Ρωσία δεν κέρδισε τίποτε, παρόλο που είχε καταλάβει το Βερολίνο και ουσιαστικά είχε κερδίσει τον πόλεμο. Έκανε συμμαχία με την Πρωσία και σχεδίαζε ένα μη δημοφιλή πόλεμο εναντίον της Δανίας. Επίσης υποστηρίζεται ότι ήθελε να αναγκάσει τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία να υιοθετήσει Λουθηρανικές πρακτικές.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου των 186 ημερών διακυβέρνησής του, ο Πέτρος Γ΄υπήρξε δραστήριος στα εσωτερικά της χώρας. Πέρασε 220 νέους νόμους. Πάλεψε τη διαφθορά στο εσωτερικό της κυβέρνησης, καθιέρωσε δημόσια δίκη και κατάργησε τη μυστική αστυνομία - ένα κατασταλτικό όργανο που ξεκίνησε από τον Πέτρο Α΄ . Ο ίδιος καθιέρωσε υποχρεωτική εκπαίδευση για τους αριστοκράτες - όλοι οι αριστοκράτες έπρεπε να παρέχουν στα παιδιά τους εκπαίδευση και να το αναφέρουν στη γερουσία. Επιπλέον, σε ορισμένες πόλεις δημιουργήθηκαν τεχνικές σχολές για παιδιά μέσης και κατώτερης τάξης. Ο Πέτρος άρχισε την αναδιοργάνωση και τον εκσυγχρονισμό του ρωσικού στρατού.
Κατά τη διάρκεια της σύντομης βασιλείας του Πέτρου η Ρωσία είδε πολλές μικρές, όμως σημαντικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις.  Η οικονομική πολιτική του Πέτρου Γ 'αντανακλούσε την αυξανόμενη επιρροή του δυτικού καπιταλισμού. Δημιούργησε την πρώτη κρατική τράπεζα στη Ρωσία, απέρριψε το μονοπώλιο της ευγένειας στο εμπόριο και ενθάρρυνε τον μερκαντιλισμό, αυξάνοντας τις εξαγωγές σιτηρών και απαγορεύοντας την εισαγωγή ζάχαρης και άλλων υλικών που θα μπορούσαν να βρεθούν στη Ρωσία.
Η σύντομη βασιλεία του Πέτρου αφορούσε επίσης το νόμο περί θρησκείας και το καθεστώς των δουλοπάροικων στη Ρωσία. Για πρώτη φορά, η δολοφονία ενός χωρικού από γαιοκτήμονα έγινε πράξη τιμωρούμενη από το νόμο. Ο Πέτρος έδειξε επίσης μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τις εκκλησιαστικές υποθέσεις, εφαρμόζοντας το σχέδιο του παππού του να εκκοσμικεύσει εκκλησιαστικά και μοναστικά εδάφη. Ανακήρυξε τη θρησκευτική ελευθερία - εκείνη την εποχή ένα επαναστατικό βήμα, το οποίο ούτε η προηγμένη Δυτική Ευρώπη είχε πάρει.
Η κύρια κοινωνική μεταρρύθμιση του Πέτρου ήταν η εισαγωγή της Ελευθερίας της Αριστοκρατίας, η οποία καταργούσε την πολιτική του Πέτρου Α΄ του Μεγάλου, που εξανάγκαζε όλα τα άρρενα μέλη της Ρωσικής αριστοκρατίας να υπηρετούν στις στρατιωτικές ή πολιτικές υπηρεσίες χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι προτιμήσεις τους για ένα συγκεκριμένο επάγγελμα.
Η Αικατερίνη και ο εραστής της Γρηγόριος Ορλόφ σχεδίαζαν να απομακρύνουν τον Πέτρο από το θρόνο, καθώς εκείνη πίστευε ότι θα τη χώριζε για να παντρευτεί την ερωμένη του Ελισάβετ Βορόντσοβα. Η Αυτοκρατορική Φρουρά, στην οποία ο Πέτρος σχεδίαζε να επιβάλει αυστηρότερη πειθαρχία, εξεγέρθηκε. Τα ξημερώματα της 28ης Ιουνίου του 1762 ο στρατός και οι φύλακες τού παλατιού, παρακινημένοι από τον Ορλόφ, συνέλαβαν τον Πέτρο ο οποίος εξαναγκάστηκε να υπογράψει την παραίτησή του από το θρόνο. Η Αικατερίνη έγινε Αυτοκράτειρα με την υποστήριξη της πλειοψηφίας των ευγενών. Σύντομα μετά από αυτό ο Πέτρος (πιστεύεται ότι) δολοφονήθηκε ενώ ήταν υπό κράτηση στην Ρόψα (αν και κανείς δεν είναι σίγουρος για το πως πέθανε).
Αν και η Αικατερίνη δεν τιμώρησε τους υπευθύνους φρουρούς, εξακολουθούν να υπάρχουν αμφιβολίες για το αν διέταξε τη δολοφονία.
Το Δεκέμβριο του 1796, ο γιος του Πέτρου, Αυτοκράτορας Παύλος, ο οποίος αντιπαθούσε τη μητέρα του, κανόνισε να εκταφεί η σορός του και να ξαναθαφτεί με όλες τις τιμές στον Καθεδρικό ναό Πέτρου και Παύλου.

φωτογραφια????

(https://apis.mail.yahoo.com/ws/v3/mailboxes/@.id==VjJ-S_hAS7xepidK_1gpEnfeP1ZY_HdylnKfEYTJtZ71UY8fSxbKK0kxIhcnHhHv_gQp/messages/@.id==AKJUfbwAACseWRk7ewQDWA3C4eM/content/parts/@.id==2/thumbnail?appId=YahooMailNeo&size=400w)
(https://apis.mail.yahoo.com/ws/v3/mailboxes/@.id==VjJ-S_hAS7xepidK_1gpEnfeP1ZY_HdylnKfEYTJtZ71UY8fSxbKK0kxIhcnHhHv_gQp/messages/@.id==AGJVfbwAACxaWRk8wgsjkP6zfgQ/content/parts/@.id==2/thumbnail?appId=YahooMailNeo)

Παιδιά βλέπετε τη φωτογραφία τώρα? Γιατί εγώ την έβλεπα και πριν.

τσου

Βρ παιδιά πως γίνεται να βλέπω εγώ τις φωτογραφίες και να μην τις βλέπετε εσείς?

Απλά. κάτι δεν γίνεται καλά και δεν ανεβαίνουν στο forum. Κάνε μία τελευταία προσπάθεια.

Σαμποταρουν οι γαλαζοαιματοι τον Thaler γιατι βγαζει τα απλυτα τους στην φορα :D :D :D

(https://assets.catawiki.nl/assets/2016/6/13/e/7/5/e7537ae4-31ab-11e6-9997-45f5271d9f52.jpg)
(https://assets.catawiki.nl/assets/2016/6/13/e/7/8/e787aa1c-31ab-11e6-8b76-84aa0645642d.jpg)

Η συνομοσία των γαλαζοαίματων δεν θα περάσει!!! (προσωρινά)
Επειδή δεν μπορώ να κατεβάσω φωτογραφία, σας στέλνω μία ενός παρόμοιου νομίσματος που βρήκα στο ιντερνετ. Το διάλεξα γιατί είναι μοιάζει πάρα πολύ με το δικό μου. Έτσι για να πάρετε μάτι τον άτυχο τσάρο.

Αυτη η Αικατερινη πολυ φιρμα ρε παιδι μου. Δεν μπορω να πω ομως πολυ καλη κοπελα κ απο σπιτι. Α ολα κι ολα :D :D :D ;D

(https://assets.catawiki.nl/assets/2017/4/4/b/0/6/b06273aa-195e-11e7-9168-98a2a7b5b95b.jpg)
(https://assets.catawiki.nl/assets/2017/4/4/a/0/a/a0a43dae-195e-11e7-95b5-4553a4bb32f1.jpg)
Σήμερα έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω αν όχι το πιο όμορφο, τουλάχιστον ένα από τα πιο όμορφα τάληρα που έχουν κυκλοφορήσει. Πρόκειται για μία πιάστρα των 120 grana του βασιλείου της Νεάπολης και Σικελίας του 1735. Κόπηκε επί Καρόλου Γ΄ των Βουρβόνων. Ήταν το πρώτο τάληρο του νέου (ανεξάρτητου πλέον) βασιλείου μετά την Ισπανική και Αυστριακή κυριαρχία.
Μερικές πληροφορίες:
Βάρος: 25.58 gr.
Διάμετρος: 40 mm
Ασήμι: 0.964
Βιβλιογραφία:   KM# 147, F# 334, C# 23, Dav# 1397

Το νόμισμα θέλει να γιορτάσει την ανακήρυξη της Νεάπολης και Σικελίας ως ανεξάρτητου κράτους, γι’ αυτό και η πολύ ωραία απεικόνιση που έχει.
Μπροστά: Επάνω η το σύνθημα  DE SOCIO PRINCEPS = (σε ελεύθερη μετάφραση) από επαρχία κυρίαρχος, και κάτω η ημερομηνία G:1735·H: με τα αρχικά του mint master Giovanni Casimiro De Gennaro.
Η επιγραφή είναι μια καθαρή υπενθύμιση του γεγονότος ότι με τον Κάρολο ως ηγεμόνα, το βασίλειο της Νεάπολης – κάποτε Ισπανικής επαρχίας – έγινε ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος.
Στη διεθνή βιβλιογραφία θα δείτε πως πρόκειται για τον θεό των ηφαιστίων Vulcan, ή τον θεό ποταμό, πάντα να κρατάει ένα φτυάρι. Εγώ θα σας πω την πραγματική εξήγηση της απεικόνισης που πολύ δύσκολα θα βρείτε:
Το Βασίλειο της Νεάπολης στην πραγματικότητα απεικονίζεται μέσα από μια αλληγορία. Παρουσιάζεται ως προσωποποίηση  ο ποταμός Sebeto (ένα από τα παλαιότερα σύμβολα της πόλης της Νεάπολης), ο οποίος βρίσκεται ξαπλωμένος στην παραλία, κρατώντας στο αριστερό του χέρι ένα κουπί, και με το δεξί του χέρι στηρίζεται πάνω έναν αμφορέα από το οποίο ρέει το νερό. Πίσω του, ένα μεσογειακό πεύκο, και στο βάθος ο κόλπος της Νεάπολης με τον καπνό από τον Βεζούβιο. Έχουμε λοιπόν τα 3 χαρακτηριστικά της Νεάπολης ποτάμι-πεύκο-Βεζούβιος.

Πίσω: Ο θυρεός των Βουρβόνων με ένα στέμμα από πάνω και γύρω η επιγραφή CAR: D: G: REX ΝΕΑΡ. HISP: Infans. & C. (= Κάρολος ελέω Θεού βασιλιάς της Νεάπολης Πρίγκιπας** της Ισπανίας) Τα γράμματα F: στα αριστερά, και Β: στο δεξί του εμβλήματος, είναι τα αρχικά του χαράκτη Francesco Maria Berio. Πάντα στη δεξιά, αλλά χαμηλότερα κάτω από το γράμμα Α είναι του δοκιμαστή, Antonio Ariani.

*Η Νεάπολη ιδρύθηκε από Έλληνες αποίκους της Κύμης Εύβοιας, οι οποίοι ονόμασαν Σέπειθο τον ποταμό που διέσχιζε την πόλη (τώρα δεν υπάρχει). Εξ αιτίας της σπουδαιότητας του ποταμού, προσωποποιήθηκε σε θεότητα, κάτι που διατήρησαν αργότερα και οι Ιταλοί, μετονομάζοντάς τον σε Sebeto. Χρησιμοποιώ την Ελληνική ονομασία Νεάπολη και όχι Νάπολη, καθώς η πόλη ιδρύθηκε και κατοικήθηκε από Έλληνες για πολλούς αιώνες – κατά την αρχαιότητα και το Βυζάντιο – κατά αντίστοιχο τρόπο που χρησιμοποιούμε την ονομασία Νίκαια για τη Γαλλική πόλη Nice.
**Infante: Τίτλος ευγενείας της Ισπανίας-Πορτογαλίας. Δίνονταν στα παιδιά των βασιλιάδων που δεν ήταν διάδοχοι του θρόνου (infantas για γυναίκες). Η Αγγλική μετάφραση-απόδοση είναι Prince – Πρίγκιπας και Πριγκίπισσα αντίστοιχα.

Ας πούμε τώρα και λίγα λόγια για τον Κάρολο Γ΄ των Βουρβόνων:
Ο Κάρολος Γ΄ των Βουρβόνων (1716-1788) ήταν βασιλιάς της Ισπανίας (1759-1788). Πιο πριν όμως στέφθηκε βασιλιάς της Νεάπολης και της Σικελίας (1735-1759) και ακόμη πιο πριν δούκας της Πάρμας (1732-1735). Ήταν οπαδός του πεφωτισμένου απολυταρχισμού.  Πρώτος γιος από τον δεύτερο γάμο του βασιλέως της Ισπανίας Φιλίππου Ε΄ από την δεύτερη σύζυγο του Ελισάβετ Φαρνέζε.
Την 1η Δεκεμβρίου 1734, μετά τη νίκη του Χοσέ Καρίγιο ντε Μοντεμάρ επί των Αυστριακών κηρύχθηκε βασιλιάς της Νάπολης και της Σικελίας. Αλλά ο ίδιος δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες, ενώ φορούσε σπάνια τη στρατιωτική στολή. Παραχώρησε (1735) την Πάρμα στον αυτοκράτορα Κάρολο ΣΤ΄ σε αντάλλαγμα της αναγνώρισης του ως βασιλιά της Νάπολης και της Σικελίας.
Η Νεάπολη και η Σικελία, ανήκαν από το 1714 και 1720 αντίστοιχα στους Αψβούργους της Αυστρίας. Κατά τον πόλεμο της Πολωνικής Διαδοχής κατακτήθηκαν, το 1734, από τους Ισπανούς του βασιλιά Φιλίππου Ε΄, ο οποίος, διεκδίκησε μετά το τέλος του πολέμου με επιτυχία για τον γιο του το βασίλειο της Νάπολης. Ο Κάρολος των Βουρβόνων, μετά την μάχη του Μπιτόντο κατέκτησε την Νάπολη και υιοθέτησε αρχικά το τίτλο Neapolis rex για να στεφθεί στη συνέχεια ως rex utriusque Siciliae στις 10 Μαΐου 1734. Ήταν η πρώτη φορά που η Νεάπολη και η Σαρδηνία εξυψώνονταν σε ένα ανεξάρτητο βασίλειο.  Η μεταρρυθμιστική πολιτική κατά την διάρκεια της Αυστριακής διοίκησης συνεχίστηκαν και από τους Βουρβόνους, που ακολουθώντας τα ναπολιτανικά συμφέροντα, υιοθέτησαν μια σειρά από καινοτομίες στον πολιτικό και διοικητικό χώρο του βασιλείου.
Το βασίλειο δεν απέκτησε μια εκ των πραγμάτων αυτονομία από την Ισπανία παρά μόνο μετά το τέλος των εχθροπραξιών και την συνθήκη ειρήνης της Βιέννης το 1738 που τερμάτισε τον πόλεμο.
Λόγω των συνεχόμενων πολέμων και των κινδύνων που συνέτρεχε η Νεάπολη, ο Τανούτσι, υπουργός Δικαιοσύνης, υποστήριξε την μεταφορά της πρωτεύουσας στο Μέλφι, πρώτη πρωτεύουσα των Νορμανδών. Η στρατηγική θέση της πόλης ήταν πολύ καλύτερη από αυτή της Νάπολης καθώς, ευρισκόμενη στο κέντρο του ηπειρωτικού κορμού της χερσονήσου, είχε την προστασία των βουνών και απείχε πολύ από τους κινδύνους που έρχονταν από τη θάλασσα. Τον Αύγουστο του 1744, τα στρατεύματα του Καρόλου νίκησαν εκ νέου τους αυστριακούς στη μάχη του Βελέτρι.
Στο εσωτερικό μέτωπο, ο Κάρολος ακολούθησε μια διφορούμενη πολιτική. Αρχικά ενίσχυσε την εκκλησία, ευνοώντας την ίδρυση ενός δικαστηρίου της Ιεράς Εξέτασης στο Παλέρμο. Στη συνέχεια ωστόσο, με το τέλος των εχθροπραξιών και των κινδύνων για τον βασιλικό του τίτλο, διόρισε πρωθυπουργό τον Μπερνάρντο Τανούτσι, που ανέτρεψε την προηγούμενη στρατηγική του Καρόλου κι επιτέθηκε στα εκκλησιαστικά προνόμια. Το 1741, με μια συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών, μειώθηκε δραστικά το δικαίωμα ασύλου στις εκκλησίες και άλλου τύπου ασυλίες ενώ φορολογήθηκε η εκκλησιαστική περιουσία. Τότε ιδρύθηκε η Giunta di Commercio («Εμπορικό Συμβούλιο»), με σκοπό την απελευθέρωση του εμπορίου, που ωστόσο είχε μονάχα περιορισμένα αποτελέσματα καθώς συγκρούστηκε με την φεουδαρχική πραγματικότητα των αγροτικών περιοχών του βασιλείου. Οι μεταρρυθμίσεις επανέφεραν το παλαιό κτηματολόγιο και τα κρατικά ταμεία ενισχύθηκαν αρκετά.
Το 1755 ιδρύθηκε στο πανεπιστήμιο της Νεάπολης η πρώτη έδρα οικονομικών στην Ευρώπη, με το τίτλο «έδρα του εμπορίου και της μηχανικής» με τα μαθήματα να γίνονται στα ιταλικά και όχι στα λατινικά. Τέτοιες εξελίξεις είχαν θετικό αντίκτυπο στα έργα που πραγματοποιήθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Τιέρα ντε Λαβόρο, όπως το παλάτι της Καζέρτα και του αστικού εκσυγχρονισμού της ομώνυμης πόλης βάσει σχεδίων του Λουίτζι Βανβιτέλι. Την ίδια εποχή, στην πρωτεύουσα του βασιλείου, ο Τζουζέπε Σαμαρτίνο πραγματοποιούσε στην Καπέλα Σανσεβέρο ένα από τα πιο γνωστά γλυπτικά σύνολα της Ιταλίας. Ο φορμαλισμός και ο στιλιστικός του μοντερνισμός προκάλεσαν διαμάχες στους, συνηθισμένους σε έργα του μανιερισμού και του μπαρόκ, καθολικούς της Νεάπολης.
Δίπλα στο βασιλικό παλάτι του Πόρτιτσι, που προοριζόταν για προσωρινή κατοικία του Καρόλου πριν την Καζέρτα, ο βασιλιάς ίδρυσε ένα μεγάλο αρχαιολογικό μουσείο όπου συγκεντρώθηκαν τα ευρήματα των πρόσφατων ανασκαφών από την Ηράκλεια και την Πομπηία.
Το 1759 πέθανε ο Βασιλιάς Φερδινάνδος ΣΤ΄ της Ισπανίας, αδερφός του Καρόλου, χρίζοντάς τον αυτόματα διάδοχο του θρόνου. Για τον θρόνο της Νεάπολης και της Σικελίας, αφού απορρίφτηκαν τόσο ο πρωτότοκος του Καρόλου, Φίλιππος, λόγω διανοητικής ανεπάρκειας και ο δευτερότοκος, Κάρολος Αντώνιος, που προοριζόταν για την διαδοχή του θρόνου της Ισπανίας, επιλέχθηκε τελικά ο τριτότοκος και γεννημένος το 1751, Φερδινάνδος, τέταρτος στη σειρά για το βασίλειο της Νεάπολης.

Οντως πανεμορφο κ εντυπωσιακο κοματι

Που εισαι βρε Τhaler μας ελειψες

Φίλε cat, πάνω που ετοίμαζα τη νέα παρουσίασή μου. Στο μυαλό μου ήσουν?

(https://www.numisbids.com/sales/hosted/gaertner/033/image31102.jpg)

Γειά σας φίλοι μου συλλέκτες,

Σήμερα θα σας κάνω μια βαθιά βουτιά στο χρόνο. Σας παρουσιάζω ένα τάληρο της συλλογής μου από το 1537. Συγκεκριμένα είναι από τη Σαξονία (τότε Γερμανικό κράτος). Μπορεί να θεωρηθεί ως ένα από τα πρώτα τάληρα, αν λάβετε υπόψη ότι το πρώτο τάληρο κόπηκε το 1519 (μόλις 18 χρόνια πριν). Το ότι είναι ένα από τα πρώτα φαίνεται και από τα εξής:
Ο προσανατολισμός του είναι τυχαίος. Δεν συμβαδίζει η μία όψη με την άλλη ούτε κάθετα ούτε οριζόντια.
Δεν έχουμε απεικόνιση του θυρεού στη μία πλευρά, αλλά δύο απεικονίσεις ηγεμόνων.
Δεν υπάρχει σχέδιο ή γράμματα στην άκρη του νομίσματος (edge), είναι δηλ. λείο.
Μερικά χαρακτηριστικά:
Τα τάληρα αυτά κόπηκαν την περίοδο 1534-1539 από το νομισματοκοπείο του Annaberg
Βάρος: 28.83 gr.
Διάμετρος: 39 mm
Βιβλιογραφία:   Davenport 9721, Schnee 72, KM-199.RR
Μπροστά: Προτομή του Ιωάννη Φρειδερίκου I του “Μεγαλόψυχου” με ένα σπαθί στο στήθος και την επιγραφή  IOHAN (λιοντάρι) FRI . EL (θυρεός του Meissen) EC . DVX (ασπίδα της Σαξονίας) SAX . F . F (θυρεός της Θουρηγκίας)
Πίσω: Προτομή του Γεωργίου με την επιγραφή GEOR (λιοντάρι) DVX . SA (αετός) X . FIE . F (λιοντάρι) . A . 1537 (θυρεός της Σαξονίας)

Ίσως να μπερδεύεστε αλλά άλλο πράγμα το Δουκάτο της Σαξονίας, και άλλο πράγμα το Εκλεκτοράτο της Σαξονίας. Οι εδαφικές περιοχές είναι σε μεγάλο βαθμό ίδιες,  αλλά δεν συμπίπτουν (όποιος γνωρίζει λεπτομέρειες, ας συμπλήρώσει).

Ο Johann Frederick I 1503 1554),  ήταν εκλέκτορας* της Σαξονίας και επικεφαλής της Προτεσταντικής Συνομοσπονδίας της Γερμανίας (Schmalkaldic League - συμμαχία αμυντικής άμυνας των πριγκίπων, οι οποίοι ήταν επίσης θρησκευτικοί μεταρρυθμιστές, που συμφωνήθηκε στην πόλη Schmalkalden στη δυτική Θουριγγία το 1530)
Το 1532, ο Johann Frederick διαδέχθηκε τον πατέρα του ως εκλέκτορας. Στην αρχή βασίλεψε με τον ετεροθαλή αδερφό του, Τζων Έρνεστ, αλλά το 1542 έγινε μοναδικός ηγεμόνας.
Ο καγκελάριος Brück, ο οποίος για χρόνια είχε καθοδηγήσει τις ξένες σχέσεις της χώρας με ικανότητα και σύνεση, παρέμεινε και ο σύμβουλος του, αλλά ο ανοικτός και παρορμητικός χαρακτήρας του τον οδήγησε συχνά να αγνοήσει τις προτάσεις του πιο έμπειρου συμβούλου του, εκθέτοντας τη χώρα του σε κίνδυνο.
Συνέστησε την Λουθηρανική Εκκλησία του κράτους Έλαβε μια σταθερότερη και πιο αποφασισμένη στάση από τον πατέρα του υπέρ της Schmalkaldic League,  Ήταν αντίθετος σε όλες τις προτάσεις των Παπών Κλήμη VII και Παύλου ΙΙΙ για να υποστηρίξει τη σύγκληση Γενικού Συμβουλίου, επειδή ήταν πεπεισμένος ότι θα εξυπηρετούσε μόνο "για τη διατήρηση της παπικής και αντιχριστιανικής κυριαρχίας". Αλλά για να είναι προετοιμασμένος για κάθε γεγονός, ζήτησε από τον Λούθηρο να συνοψίσει όλα τα άρθρα στα οποία θα προσχωρούσε ενώπιον ενός συμβουλίου και ο Λούθηρος έγραψε τα άρθρα του Schmalkald. Το 1537 το συμβούλιο αρνήθηκε τις θέσεις του Λούθηρου και ο εκλέκτορας ήρθε σε σύγκρουσε με τον Πάπα και τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Ακολούθησε τις προσπάθειες συμφωνίας κατά τη διάσκεψη του Ρέγκενσμπουργκ το 1541 με καχυποψία και αρνήθηκε να δεχθεί το άρθρο σχετικά με την αιτιολόγηση που είχε συνταχθεί υπό την εποπτεία του Gasparo Contarini για να ταιριάξει και τα δύο μέρη και ο σταθερός σύμβουλος του Luther τον επιβεβαίωσε αποστροφή. Οι προσπάθειες σε συμφωνία απέτυχαν και ο εκλογέας συνέβαλε ελάχιστα στη διεύρυνση του κόλπου με την παρέμβασή του στις εκκλησιαστικές υποθέσεις του Halle και βοηθώντας την αναμόρφωση που είχε εισαγάγει εκεί ο Justus Jonas. Η στάση του έγινε όλο και πιο πεισματική και ανεξάρτητα από τις συνέπειες, όχι προς όφελος του Προτεσταντικού αιτίου.
Η εμμονή του στον Προτεσταντισμό τον έφεραν σε σύγκρουση με τον Αυτοκράτορα των Αψβούργων Κάρολο V, ωστόσο το 1541 ο Αυτοκράτορας υποχώρησε και αναγνώρισε όλες τις καινοτομίες που είχαν κάνει οι Ευαγγελιστές μεταξύ 1532 και 1541 επειδή χρειαζόταν τη βοήθεια των Προτεσταντών εναντίον της Γαλλίας. Ο John Frederick πίστευε πραγματικά ότι η ειρήνη είχε έρθει και συνέχισε τις εκκλησιαστικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα του.
Όταν ξέσπασε ο πόλεμος του Schmalkaldic το 1546, κινήθηκε προς τα νότια ως επικεφαλής των στρατευμάτων του, αλλά η απροσδόκητη εισβολή της χώρας του από τον εξάδελφό του Duke Maurice τον υποχρέωσε να επιστρέψει. Κατάφερε να ξανακερδίσει το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών του και να αποκρούσει τον Maurice, αλλά ξαφνικά ο αυτοκράτορας του επιτέθηκε ξαφνικά. Στη μάχη του Mühlberg, 24 Απριλίου 1547, ο Αυτοκράτορας διέλυσε τον στρατό του.  Ο ίδιος πιάστηκε αιχμάλωτος  από τον Charles V και τον εξόρισε  στη Worms.
Ο αυτοκράτορας Κάρολος V τον καταδίκασε σε θάνατο ως επαναστάτη. Αλλά να μην χάσει χρόνο στην πολιορκία του Wittenberg, την οποία υπερασπίστηκε η σύζυγος του Johann Frederick, Sybille, δεν εκτέλεσε την ποινή και άρχισε διαπραγματεύσεις. Για να σώσει τη ζωή του, να προστατεύσει τη σύζυγό του και τους γιους του και να αποτρέψει περαιτέρω εχθροπραξίες, ο Johann Frederick συνθηκολόγησε και, αφού αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την κυβέρνηση της χώρας του υπέρ του Maurice της Σαξονίας, η καταδίκη του μετατράπηκε σε ισόβια φυλάκιση.
Δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερος και μεγαλόψυχος από ό, τι στις ημέρες της αιχμαλωσίας του, όπως προκύπτει από την αλληλογραφία με τα παιδιά του, τη σύζυγό του και τους συμβούλους του. Φίλοι και εχθροί αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν την ήρεμη συμπεριφορά του, την ακλόνητη πίστη του και το μεγαλείο του σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Αυτός αρνήθηκε σταθερά να παραιτηθεί από την προτεσταντική πίστη παρ’ ότι του προτάθηκε η ελευθερία σε αντάλλαγμα.
Η ξαφνική επίθεση στον Αυτοκράτορα από τον εκλεκτό του Maurice έβαλε τέλος στη φυλάκιση του John Frederick και απελευθερώθηκε την 1η Σεπτεμβρίου του 1552. Αυτός αρνήθηκε κατηγορηματικά να συμμορφωθεί σε θέματα θρησκείας με τις αποφάσεις ενός μελλοντικού συμβουλίου ή δίαιτας, Ήταν αποφασισμένος να τηρήσει την πίστη του μέχρι τον τάφο του. Το ταξίδι της επιστροφής του ήταν μια πορεία θριάμβου. Μετέφερε την έδρα της κυβέρνησης στη Βαϊμάρη και αναμόρφωσε τις συνθήκες της χώρας του, αλλά πέθανε μέσα σε δύο χρόνια. Ένα ειδικό αντικείμενο της φροντίδας του ήταν το Πανεπιστήμιο της Jena, το οποίο σχεδίαζε στη θέση του Wittenberg, το οποίο είχε χάσει (1547). Πέθανε στη Βαϊμάρη της Γερμανίας.

Ο Γεώργιος ο Γενειοφόρος, δούκας της Σαξονίας (1471 -  1539), ήταν δούκας της Σαξονίας από το 1500 έως το 1539. Ο δούκας Γιώργος ήταν μέλος του Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος**.
Από την αρχή της μεταρρύθμισης το 1517, ο Δούκας Γιώργος στρέφει τις ενέργειές του κυρίως στις εκκλησιαστικές υποθέσεις. Υπήρξε όσο λίγοι προσηλωμένος στην επίσημη Καθολική Εκκλησία, υπερασπίστηκε τα δικαιώματά της και καταδίκασε έντονα κάθε καινοτομία. Στην αρχή δεν ήταν αντίθετος στον Λούθηρο, αλλά με το πέρασμα του χρόνου η διαμάχη μεταξύ τους υπήρξε έντονη.
Ο δούκας δεν ήταν τυφλός στις αναμφισβήτητες καταχρήσεις που υπήρχαν εκείνη την εποχή στην Εκκλησία.  Το 1521,  όταν οι Γερμανοί πρίγκιπες παρέδωσαν ένα βιβλίο που περιείχε ένα κατάλογο «παραπόνων» σχετικά με την κατάσταση της Εκκλησίας, ο Γιώργος πρόσθεσε για τον εαυτό του δώδεκα συγκεκριμένες καταγγελίες. Μερικά χρόνια αργότερα, έγραψε ένα βίαιο πρόλογο σε μια μετάφραση της Καινής Διαθήκης, που εκδόθηκε υπό την εντολή του, ως αντιστάθμισμα της έκδοσης του Luther. Λουθηρανικά βιβλία κατασχέθηκαν με τη διαταγή του, αν και επέστρεψε το κόστος των βιβλίων. Αποδείχθηκε σκληρός διώκτης των Λουθηρανών, αποφασίζοντας ότι η χριστιανική ταφή έπρεπε να αρθεί στους αποστάτες Λουθηρανούς. Για όσους όμως απλώς κρατούσαν αντι-καθολικές απόψεις, η τιμωρία ήταν μόνο η απέλαση από το δουκάτο.  Το 1525, ο Δούκας Γιώργος σχημάτισε, με κάποιους άλλους Γερμανούς ηγέτες, τη League of Dessau, για την προστασία των καθολικών συμφερόντων.
Η έντονη δραστηριότητα που επέδειξε ο δούκας δεν στέφθηκε με επιτυχία, καθώς στα εκκλησιαστικά-πολιτικά ζητήματα είδε με λύπη τη σταδιακή παρακμή του καθολικισμού και την εξάπλωση του λουθηρανισμού, παρά τις σοβαρές προσπάθειές του και τη βίαιη απαγόρευση του νέου δόγματος. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της ζωής του Τζωρτζ, ο γιος του Φίλιππος της Έσσης και ο αδελφός του Χάινριτς εντάχθηκαν στους Μεταρρυθμιστές. Πέρασε τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του στις προσπάθειες να εξασφαλίσει έναν καθολικό διάδοχο, έτσι ώστε να ελέγξει τη διάδοση των λουθηρανικών απόψεων. Ο μόνος από τους γιους του Γεωργίου που ζούσε τότε ήταν ο αδύναμος και άγαμος Φρέντερικ. Πρόθεση του πατέρα του ήταν ότι ο Φρέντερικ θα έπρεπε να κυβερνά με τη βοήθεια ενός συμβουλίου. Στις αρχές του 1539, ο Frederick παντρεύτηκε την Ελισάβετ του Mansfeld, αλλά πέθανε λίγο αργότερα, χωρίς να αφήνσει κληρονόμο. Σύμφωνα με την πράξη διακανονισμού του 1499, ο προτεσταντικός αδελφός του Γεώργιος Heinrich ήταν τώρα κληρονόμος. Αλλά ο Γεώργιος, αγνοώντας τη θέληση του πατέρα του, προσπάθησε να αποξενώσει τον αδελφό του και να κληροδοτήσει το δουκάτο στον Φερδινάνδο, αδελφό του Καρόλου V. Ο αιφνίδιος θάνατός του εμπόδισε την πραγματοποίηση αυτής της πρόθεσης.

*Οι εκλέκτορες αποτελούσαν ένα σώμα που εξέλεγε τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (δηλ. τους Αψβούργους).
**Το Τάγμα του Χρυσόμαλλου Δέρατος είναι ένα Ρωμαιοκαθολικό Τάγμα που ιδρύθηκε στη Μπριζ από τον Φίλιππο Γ ', τον Δούκα της Βουργουνδίας το 1430, για να γιορτάσει τον γάμο του με την Πορτογαλική πριγκίπισσα Infanta Isabella της Πορτογαλίας, κόρη του βασιλιά Ιωάννη Α΄ Πορτογαλίας. Έγινε ένα από τα πιο διάσημα τάγματα στην Ευρώπη. Σήμερα υπάρχουν δύο κλάδοι του Τάγματος, δηλαδή το Ισπανικό και το Αυστριακό Δέρας. Οι σημερινοί μεγάλοι κύριοι του Τάγματος είναι ο Φελίπε VΙ, βασιλιάς της Ισπανίας, και ο Karl von Habsburg, εγγονός του αυτοκράτορα Κάρολου Α΄ της Αυστρίας αντίστοιχα.

ευχαριστιεμαι να βλεπω κ να διαβαζω τις παρουσιασεις σου!!μπραβο για αλλη μια φορα!! :) :)

Αυτα ειναι θεματα προς μορφωσιν !!
Μπραβο φιλε μας, συνεχισε.

Λόγω βιασύνης και απροσεξίας, υπάρχουν μερικά συντακτικά και λεκτικά λάθη. Αγνοήστε τα. Όποιος θέλει να συμπληρώσει κάτι, ας το κάνει, περιμένουμε όλοι, νομίζω. Σας άρεσε το νόμισμα?

για τα νομισματα που ανεβαζεις φιλε μου προσωπικα δεν τα σχολιαζω..αν το εκανα θα ημουν συνεχεια 'υπεροχα' 'φοβερα' 'πανεμορφα' και θα γινομουν γραφικος στο τελος..η περιοδος που μαζευεις ειναι γενικοτερα μια αγαπημενη περιοδος για εμενα,και οταν αυτο κολλαει με τα νομισματα,ειναι διπλη η χαρα!μια τετοια συλλογη ειναι μεσα στους μελλοντικους μου στοχους.ισως οχι με τετοιο ευρως η ποιοτητα,αλλα κατι παρομοιο!!μακαρι να εμπλουτισεις και αλλο την συλλογη σου και να μας δειχνεις και εμας τις ομορφιες αυτες!!

Καλησπέρα από ένα νέο μέλος (και πρωτάρη σε πολλά θέματα). Βλέπω το θέμα για τα "τάληρα" και ομολογώ πως προσπαθώ να καταλάβω για τι ακριβώς μιλάτε!  :-[

Πρόκειται για τάληρα στην κυριολεξία (5 χ κάτι), μεγάλα ασημένια νομίσματα (crown size) ή κάτι άλλο...;

Πάντως πήρα πρόσφατα κάποια που εμπίπτουν και στις 2 παραπάνω κατηγορίες, εδώ είναι τό ένα από αυτά:

(http://i66.tinypic.com/o5te12.jpg)

(http://i68.tinypic.com/16hitxj.jpg)

Ένα από τα αρκετά αποκτήματά μου από το πρόσφατο ταξίδι στη Βουλγαρία (εντυπωσιακό στα 37 mm).

Τελικά πείτε μου, έχω "τάληρο" ή όχι...;  ;D

Γειά σου φίλε μου Xappas. Καλώς ήρθες στην παρέα μας. Κι εγώ είμαι νέο μέλος της παρέας, ωστόσο θα σου λύσω την απορία σου. Ναι, έχεις ένα τάληρο Βουλγαρίας του Βασιλιά Φερδινάνδου (είναι αυτός που έστειλε τους δύο γιούς του στη Θεσσαλονίκη το 1912-13 για να εδραιώσουν (νόμιζε) την Βουλγαρική κυριαρχία στην πόλη). Είναι ένα συνηθισμένο τάληρο, κάτι σαν το δικό μας τάληρο του Γεωργίου 1875-76. Το συγκεκριμένο είναι σε πολύ καλή κατάσταση και δείχνει όμορφο. Η τιμή του μεταξύ 35-45 ευρώ.

Η περίοδος αυτή είναι για μένα εντυπωσιακή. Τόσο από άποψη νομισματικής (γιατί τότε γεννιέται το σύστημα συναλλαγών που θα κυριαρχήσει τους επόμενους αιώνες), όσο και από άποψης ιστορικής. Το πιο καλό με αυτά τα νομίσματα είναι πως αλλιώς δείχνουν στο μάτι, και αλλιώς είναι άμα τα πιάσεις στο χέρι σου. Πολύ πιο όμορφα και διαφορετικά. Αν έχει την οικονομική δυνατότητα, νομίζω πως δεν θα απογοητευτείς με τέτοια τάληρα.
Πάντως ανυπομονώ να ακούσω και κάποιον άλλον φίλο που έχει παρόμοια συλλογή, να μας πει τη γνώμη του.

Ευχαριστώ για την απάντηση. Έχω αυτό και ένα του 1892, όλα κι όλα είναι 4 αλλά τα άλλα 2 ή δε μου άρεσαν τα κομμάτια που βρήκα ή ήταν πολύ ακριβά. Πάντως επιφυλάσσομαι σε επόμενη επίσκεψη, έχω βρει κάτι καλές επαφές, από μαγαζιά και παλαιοπωλεία, μέχρι πάγκους σε ανοικτές αγορές.

Όντως τα έχω δίπλα στο 5δραχμο του Γεωργίου που επίσης μόλις απόκτησα και δείχνουν ακριβώς παρόμοια.

Τελικά όμως δε μου εξήγησες, είναι τάληρο επειδή είναι ασημένιο και μεγάλο ή επειδή είναι 5 λεβα...;  ???

Ισχύουν και τα δύο αλλά το ένα είναι ακόλουθο του άλλου. Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ένα νόμισμα λογίζεται ως τάληρο με βάση το βάρος του, το οποίο είναι συνήθως από 26 ως 29 γραμμάρια, ανάλογα με το κράτος και την εποχή. Το 19ο αιώνα τα τάληρα συνήθως έχουν νομισματική αξία ίση με πέντε (5) μονάδες νομίσματος του κάθε κράτους (π.χ. 5 Δραχμές, 5 Μάρκα, 5 Λέβα κλπ.). Έτσι, για την εποχή και το νόμισμα που μιλάμε, ισχύουν και τα δύο, αλλά το πρώτο (το βάρος) είναι το κύριο χαρακτηριστικό. Ελπίζω να σε βοήθησα λιγάκι.

εξηγησε το του λιγο καλυτερα και συ του ανθρωπου
τοσες σελιδες εχεις αφιερωσει στα ταληρα, γραφτο και αυτο ομορφα να υπαρχει  :D ;D :D

Ε, πόσο πιο καλά να το εξηγήσω?  Πές μου φίλε μου Xappas το κατάλαβες, έτσι δεν είναι? ???
Άλλωστε, κάποια στιγμή, θα ανοίξω ένα νέο θέμα και θα εξηγώ την ιστορία του τάληρου με πιο πολλές λεπτομέρειες.

Νομίζω ότι το έπιασα:

Ασημένια
Βάρος από 25-30 γρ. περίπου
5 νομισματικές μονάδες τον 19ο αιώνα

Με βάση τα παραπάνω έχω 3 τέτοια, ένα ελληνικό και δύο βουλγάρικα.

Ενδιαφέρον ακούγεται, θα πάρω το άρθρο από την αρχή!  ::)

Οπως ειπε ο συνονοματος, θα γινουμε κουραστικοι αν το λεμε καθε φορα το ποσο μας αρεσε  :)

Το πρωτο που κοιταω οταν μπαινω στο φορουμ ειναι αν εγραψες κατι νεο  :)

Επισης εχω ψηθει απειρως με ολα αυτα να αρχισω να μαζευω τετοιου ειδους νομισματα, γιατι ειναι αυτο που μου βγαζει το μεγαλυτερο appeal, μαζι με τα Βρετανικα (και κυριως συνδυαστικα, Βρετανικα "ταληρα").

Επισης οι ιστορικες αναφορες σου ειναι καλυτερες απο εγκυκλοπαιδειας. Σε φαση πρεπει να εισαι ιστορικος σωστα?

Θα μπορουσε κανεις να πει οτι τα "συγχρονα ταληρα" ειναι τα επισημα μονοουγκα? 'Η ξεφευγουν απο τον ορισμο?

Συνεχίζεις να κάνεις ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις. :-)

Βαζω παντου εισαγωγικα και μπορει να βγει ο,τι να ναι νοημα  :D

Απο βρετανικα, χοντρα χοντρα εννοω αυτα στην μιαμιση πρωτη σελιδα:

 https://en.numista.com/catalogue/index.php?mode=avance&p=2&r=country%3A%22United+Kingdom%22+&e=royaume-uni&d=&ca=3&no=&i=&v=&m=SILVER&a=&t=&dg=&w=25-30&g=&f=&co=y&cno=y&cc=y&cn=y&cj=y&ce=y&cu=y&cat=y

Και στις 2 περιπτωσεις, ναι δεν υπαρχει "5" στη μοναδα μετρησης του νομισματος. Αλλα ειναι αναγκαιο κριτηριο? I mean και το thaler of Maria Theresa 1 Thaler ηταν οχι 5  :D

Το ισπανικό τάλιρο ήταν "8". Και λεγόταν "οκτώ" για άλλον λόγο.
Πάρε αμπάριζα και συνέχισε. (Και θα γίνεις ένας αξιοσέβαστος Γέρων Ξερόλας... μαζί με τον dsp.)

Αυτο ειχε να κανει με το οτι διπλασιαζοταν παντα η αξια στο επομενο? Και μετα η σκαλα μεταπηδουσε στα χρυσα?

Ωραια νομισματα κι αυτα  ;D

Φίλε corvus δεν είμαι ιστορικός, αν και πολύ θα ήθελα να είμαι. Απλώς μου αρέσει πολύ η ιστορία και τα νομίσματα είναι "πεδίον δόξης λαμπρό" για έναν που του αρέσει η ιστορία. Γιατί κατά κάποιο τρόπο "μεταφέρεις" την ιστορία στο σήμερα. Μπορείς και αγγίζεις ένα νόμισμα που, ίσως, το κράτησε στα χέρια του ο Ναπολέοντας, ο Μέγας Πέτρος, ο Πλάτωνας ή ο Χριστός.

Όσο για το "5" έχετε δίκιο. Το "5" υπήρξε σε πολλές χώρες όχι όμως σε όλες. Εξαίρεση είναι η Μ. Βρεταννία, η Ισπανία (που πολύ σωστά είπε ο φίλος sac χρησιμοποίησε τον αριθμό "8", και πολλές άλλες χώρες. Τον αριθμό "5" χρησιμοποίησαν, κυρίως οι Γερμανόφωνες, Γαλλόφωνες, Ιταλόφωνες και Βαλκανικές χώρες. Όσο για το τάληρο της Μαρίας Θηρεσίας, αυτό κόπηκε πριν τον 19ο αιώνα.

Λοιπόν παιδιά, σιγά σιγά θα σας ψήσω όλους να μαζεύεται τάληρα της εποχής αυτής  :D :D :D

Thaler δεν σε συμφερει ν αρχισουμε να μαζευουμε ολοι ταληρα εδω μεσα. Θ αποκτησεις ανελεητο ανταγωνισμο.
Δεν ξερεις τι ασημομαζωχτρες κυκλοφορουν εδω μεσα :D :D :D ;D

Δεν πειράζει βρε παιδιά. Μαζέψτε τάληρα εσείς, να κάνουμε και καμμιά κουβέντα για το θέμα. Μου φαίνεται πως μόνο καινούργια ασημένια αγοράζετε (τα οποία, απ' ότι βλέπω είναι πολύ εντυπωσιακά - θα με κάνετε να αρχίσω κι εγώ να τα συλλέγω).  :D :D :D

Μπορει να μην εχω ουτε το νομισμα, ουτε τις γνωσεις για μια ιστορικη αναλυση, αλλα να μοιραστω μαζι σας ενα απο τα ωραιοτερα κατ' εμε σχεδια σε μεγαλο ασημενιο της Αγγλιας

https://en.numista.com/catalogue/pieces23740.html

1 crown 1847/1853

Tα denominations είχαν ως εξής: 4 farthing = 1 penny • 12 pence = 1 shilling • 5 shillings = 1 crown • 20 shillings = 1 pound

Οποτε οπως επισημανε ο sac το crown μπορει να γραφτει αλλιως ως 5 σελινια.

Just a trivia: Οταν "εφυγε" η Βικτωρια απο την ζωη, τα νομισματα αυτα ειχαν ζωη περιπου 50 ετων. Ηδη ισως να μπορουσαν να θεωρηθουν "συλλεκτικα" απο χρονικης αποψης.

Χοντρικα με την βοηθεια της wikipedia (  ;D ) βλεπουμε οτι η κορωνα αυτη κοπηκε την περιοδο που η βασιλισσα γεννησε το 5ο και εως το 8ο απο τα παιδια της.

Απο πολιτικης αποψης, εκεινη την περιοδο, εγινε το εξης περιστατικο που σχετιζεται και με την Ελληνικη ιστορια:  "Η Μ. Βρετανία επιθυμούσε το νησάκι της Σαπιέντζας για ναυτική βάση θεωρώντας το εξάρτημα της αγγλοκρατούμενης Ζακύνθου αλλά η Ελλάδα αρνούνταν αυτή την παραχώρηση. Έτσι, με αφορμή την υπόθεση Πατσίφικο, ο Πάλμερστον διέταξε το Ναύαρχο Παρκ να αποκλείσει το λιμάνι του Πειραιά. Ο αποκλεισμός αυτός κόστισε ιδιαίτερα στο ελληνικό κράτος και λύθηκε με παρέμβαση της Ρωσίας και της Γαλλίας, των οποίων τα συμφέροντα απειλούνταν, στις 15 Απριλίου 1850. Έπειτα από αυτό το περιστατικό η Βικτώρια απέστειλε ένα σημείωμα στον Πρωθυπουργό εκφράζοντας την δυσαρέσκειά της για τον τρόπο με τον οποίο Υπουργός των Εξωτερικών απέφυγε την υποχρέωση να υποβάλει προς έγκριση σε αυτήν τα μέτρα που λάμβανε. Ο Πρωθυπουργός ενεχείρισε στον Πάλμερστον το σημείωμα, όμως, αυτός αρνήθηκε να υποβάλει την παραίτησή του θεωρώντας ως πηγή εξουσίας του τη συνταγματική έγκριση και όχι τη βασιλική δύναμη."

Σαν επιλογο να παραθεσω την εξης φραση: "Τελικά η Βασίλισσα Βικτωρία, η "Χήρα του Ουίνδσορ" και "Γιαγιά της Ευρώπης" απεβίωσε στις 22 Ιανουαρίου του 1901 αφήνοντας πίσω της μία Αυτοκρατορία στην οποία ο "Ήλιος ποτέ δε δύει" και έχοντας ταυτίσει το όνομά της με μία ολόκληρη εποχή (Βικτωριανή εποχή)."

Φίλε corvus εξαιρετικό νόμισμα και εξαιρετική παρουσίαση. Σπάνια βλέπω αυτό το νόμισμα σε δημοπρασίες. Αρκετά σπάνιο και η τιμή του "τσουχτερή".
Και κάτι για την ιστορία. Το σχέδιο της πίσω πλευράς με τους θυρεούς, το βλέπουμε πρώτη φορά σε κορώνες το 1662 που έκοψε ο Κάρολος Β΄. Έκτοτε, ο τύπος αυτός χρησιμοποιείται σε όλες τις κορώνες μέχρι το θάνατο του Γεωργίου ΙΙ το 1760. Ο Γεώργιος ΙΙΙ (1760-1820) παρόλο που βασίλεψε για 60 χρόνια, έκοψε κορώνες μόλις τα τρία τελευταία χρόνια της βασιλείας του στις οποίες πρωτοεμφανίζεται το γνωστό μοτίβο με τον άγιο Γεώργιο και το δράκο, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα. Μέχρι τότε, υποθέτω, πως βρίσκονταν σε κυκλοφορία οι κορώνες του Γεωργίου ΙΙ. Το παλιό μοτίβο, σαν αυτό που παρουσίασε ο corvus, εξακολουθεί να εμφανίζεται σε ελάχιστες εκδόσεις, σποραδικά, όπως αυτή που βλέπουμε.

(https://img.ma-shops.com/kornblum/pic/170623013bz.jpg)

Ξέχασα να σας δείξω ένα πολύ όμορφο νόμισμα των 2 Μάρκων  του 1908 που κόπηκε για να τιμηθούν τα 400 χρόνια από την επίσημη αναγνώριση από τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Πανεπιστημίου της Jena, το οποίο, όπως είπα, θεμελίωσε και φρόντισε ο Ιωάννης Φρειδερίκος. Είναι ένα από τα πρώτα Πανεπιστήμια του κόσμου. Δείτε και εδώ:
https://www.uni-jena.de/en/History.html (https://www.uni-jena.de/en/History.html)

σιγουρα όμορφο νόμισμα φίλε thaler.
εντυπωσιακές είναι και oi φωτο που κάνεις.
αν θέλεις δώσε κάποια βοήθεια/πληροφορία  ότι αφορά το θέμα φωτογραφία νομίσματος .

Φίλε Τhaler το νόμισμα των δύο μάρκων είναι φοβερό και σε εξαιρετική κατάσταση απ'ότι βλέπω. Άντε να σε δούμε να ανεβάζεις και κανά ελληνικό τάληρο Όθωνα, Γεωργίου ή Κρητικής Πολιτείας  :)

Δυναμη λεμε φιλε Thaler αλλο ενα ξεχωριστο κοματι. Μπραβο σου

Φίλοι μου συγγνώμη για την παρεξήγηση αλλά παρέλειψα να σας πως το συγκεκριμένο νόμισμα των 2 μάρκων δεν είναι της συλλογής μου. Απλώς το ανέβασα για να το συνδέσω με το προηγούμενο τάληρο του Ιωάννη Φρειδερίκου και να σας δείξω πως ο συγκεκριμένος θεωρείται σημαντικό πρόσωπο στην ιστορία της Γερμανίας. Αν προσέξετε, θα δείτε πως η προτομή του είναι σχεδόν ίδια με αυτή του τάληρου.
Όσο για τα Ελληνικά τάληρα, δεν έχω κανένα. Θα ήθελα να αποκτήσω, κυρίως του Όθωνα ή της Κρητικής Πολιτείας και δευτερευόντος του Γεωργίου. Ψάχνω κάτι σε καλή τιμή και σε σχετικά καλή κατάσταση. Αν αγοράσω θα το ανεβάσω να το δείτε. Πάντως όπως βλέπω τα δύο τάληρα (Όθωνα και Κρητικής Πολιτείας συνήθως κυμαίνονται γύρω στα 100 ευρώ αλλά δεν είναι και σε πολύ καλή κατάσταση. Έτσι είναι?
 Και μια που το έφερε η κουβέντα έχω μία απορία. Στο τάληρο του Όθωνα, στο κέντρο του σταυρού υπάρχει ο θυρεός της Βαυαρίας ή κάνω λάθος?

Προσεχώς θα σας δείξω ένα άλλο τάληρο της συλλογής μου.

Οπως τα λες ειναι..τα ταληρα που ειπες πραγματι παιζουν γυρω στο 100αρικο.μπορεις να βρεις κ στα 70-80 αλλα σαφως χαμηλοτερα..ειναι σχετικα δυακολοτερα απο του γςωργιου που μπορεις να τα βρεις απο 40-50 σε νορμαλ καταστασεις..αναμενουμε την νεα σου αναρτηση!!οταν γυρισω στην βαση μου,θα ανεβασω κ εγω 2-3 ταληρα που εχω κ πιθανον καποια μικροτερης αξιας..

Ο θυρεός του Όθωνα έχει και.. λίγο από Βαβαρία (όπως τη γράφουμε στα πιο μοντέρνα...)

Δηλαδή είναι όντως ο θυρεός της Βαυαρίας? Τότε μιλάμε για εθνική ντροπή. Να είναι στον επίσημο θυρεό ενός κράτους (Ελλάδας) ο θυρεός ενός άλλου κράτους (Βαυαρίας). Και αυτό συνεχίστηκε, αν βλέπω καλά, και στις 5 δραχμές του 1851 έτσι? Τελικά την ήθελε την εκθρόνισή του ο Όθωνας!
Ξέρει κάποιος να μας πει για αυτή την ιστορία του θυρεού της Βαυαρίας στα Ελληνικά νομίσματα?

Για αρχή:
https://en.wikipedia.org/wiki/Coat_of_arms_of_Greece

Ουσιαστικά, η "εσωτερική ασπίδα" παραπέμπει στον "οίκο" των Βίτελσμπαχ και όχι στο κράτος της Βαβαρίας.

Από ό,τι βλέπω, αυτό συνηθίζεται, να μπαίνει στη μέση "εσωτερική ασπίδα" της δυναστείας.

https://en.wikipedia.org/wiki/Coat_of_arms_of_Spain

Οι Ισπανία έχει "εσωτερική ασπίδα" των Βουρβόνων, ενώ σε άλλες εποχές είχε τον αετό των Βοναπάρτηδων ή τον σταυρό της Σαβοϊας...

(https://www.numisbids.com/sales/hosted/haljak/024/image00192.jpg)

Χριστιανός Ζ΄ της Δανίας - Νορβηγίας

Το σημερινό νόμισμα της συλλογής μου είναι ένα τάληρο του 1787 του Χριστιανού Ζ΄.
Κάποια χαρακτηριστικά:
Βάρος: 28,83 gr.
Διάμετρος: 39 mm
Ασήμι: 0.875
Βιβλιογραφία:  Dav-70; KM-138.1; Dav-1311
Αξία: 1 Speciedaler = 60 Schilling
Τιράζ: 1.304.000
Χρονιές κοπής: 1787-1808

Μπροστά:
CHRISTIANUS · VII · D · G · DAN · NORV · V · G · REX ·B·
(μεταφρασμένο: Dei Gratia Daniae Norgiae Vandaliae Gotlandiae)
(μεταφρασμένο: με την χάρη του θεού βασιλιάς της Δανίας, Norway, Vandalia and Gothland)
moneymayer: (κάτω από την προτομή) B (Johan Ephraim Bauert, 1763-1799)

Πίσω:
60 · SCHILLING · SCHLESW · HOLST · COURANT ·  1· SP· 17 M·F· 87
Πίσω πλευρά: εστεμμένος οβάλ θυρεός (1420-1819)
(αρχικά του Διευθυντή Νομισματοκοπείου, ) M.F. (Michael Flor, 1786-1816)

Τα τάληρα αυτά κόπηκαν την περίοδο 1787-1808 από τον βασιλιά Χριστιανό Ζ΄ με την ιδιότητά του ως πρίγκιπα του Σλέσβιχ – Χολστάιν. Μία σχεδόν ίδια σχεδίαση χρησιμοποιήθηκε για ένα τάληρο της Δανίας του 1801  (ΚΜ 651) το οποίο είναι πολύ πιο σπάνιο. Τα τάληρα προ του 1800 αυτού του τύπου συναντώνται στον κατάλογο ως Dav-1311.  Η περιοχή του Σλέσβιχ κατοικούνταν κυρίως από Δανόφωνους ενώ η περιοχή του Χολσταΐν κυρίως από Γερμανόφωνους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το ξέσπασμα πολέμου και την τελική κατάκτηση και προσάρτηση της περιοχής από την Πρωσσία στη δεκαετία του 1860.

Ο Χριστιανός Ζ' (29 Ιανουαρίου 1749 - 13 Μαρτίου 1808) ήταν βασιλιάς της Δανίας και της Νορβηγίας και δούκας του Σλέσβιχ και του Χολστάιν (1766-1808) από τον Οίκο των Όλντενμπουργκ.
Η βασιλιάς έπασχε από διανοητική ασθένεια (μάλλον σχιζοφρένεια) και ασκούσε μόνο κατ' όνομα την εξουσία. Οι σύμβουλοί του άλλαζαν, ανάλογα με το ποιος κέρδιζε τις διαμάχες γύρω από την εξουσία. Η επιρροή του προσωπικού του γιατρού Γιόχαν-Φρίντριχ Στρούενσε αυξανόταν βαθμιαία ώσπου από το 1770 έγινε ο de facto κυβερνήτης. Οι προοδευτικές του μεταρρυθμίσεις υπογραφόταν ως νόμοι από τον βασιλιά.
Εισήγαγε εκτεταμένες προοδευτικές ρυθμίσεις. Ήταν προστατευόμενος μιας ομάδας αριστοκρατών, που είχαν απορριφθεί από την Αυλή ως οπαδοί του διαφωτισμού. Ο Στρούενσε ήταν ένας ικανός ιατρός. Μετά από ένα ταξίδι του Χριστιανού Ζ' στο Σλέσβιχ και το Χολστάιν με τη συνοδεία του ιατρού του, η υγεία του βελτιώθηκε και έτσι ο Στρούενσε κέρδισε την αγάπη του βασιλιά. Ακολούθησε τον Χριστιανό Ζ' ως συνοδός ιατρός στο ταξίδι του στο Αννόβερο, στο Παρίσι και στο Λονδίνο το 1768-69. Του δόθηκε ο τίτλος του Συμβούλου του Κράτους. Η παραμελημένη και μόνη Καρολίνα (σύζυγος του Χριστιανού) έκανε σχέση με τον ιατρό.
Ο Στρούενσε, μετά από μια διετία καταιγισμού νεωτεριστικών και φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, συνελήφθη και εκτελέστηκε το 1772 με εντάλματα που υπογράφτηκαν από τον βασιλιά υπό την πίεση της μητριάς του. Εκείνη έλυσε το γάμο του βασιλιά με διαζύγιο το ίδιο έτος. Η Καρολίνα κράτησε τον τίτλο της, αλλά όχι το παιδί της και πέρασε τα υπόλοιπα τρία χρόνια της ζωής της εξόριστη στο κάστρο του Σέλλε στο Αννόβερο, που ανήκε στον αδελφό της. Απεβίωσε εκεί από οστρακιά στα 23 της έτη.
Ας γυρίσουμε όμως λίγο πίσω, στο γάμο του Χριστιανού. Ο νεαρός βασιλιάς είχε ως μνηστή του την δεκαπεντάχρονη πριγκίπισσα Caroline Matilda, αδελφή του βασιλιά George III της Μεγάλης Βρετανίας, που ήταν ανήσυχος για το γάμο αλλά δεν γνώριζε ότι ο νυμφίος ήταν ψυχικά άρρωστος. Ο γάμος πραγματοποιήθηκε στο Ανάκτορο Christiansborg στις 8 Νοεμβρίου 1766, την ίδια χρονιά με τη στέψη του γαμπρού. Μετά τον γάμο του, εγκατέλειψε τον εαυτό του στις χειρότερες υπερβολές, ειδικά στη σεξουαλική ατασθαλία. Το 1767 εισήλθε σε μια σχέση με τον courtesan Støvlet-Cathrine. Δηλώνει δημοσίως ότι δεν μπορεί να αγαπάει την Caroline Matilda, επειδή ήταν "ασυνήθιστο να αγαπάς τη γυναίκα σου". Έπεσε τελικά σε μια κατάσταση ψυχικής λήθης. Τα συμπτώματα κατά τη διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος περιλάμβαναν παράνοια, αυτο-ακρωτηριασμό και ψευδαισθήσεις.
Το 1772, ο γάμος του βασιλιά με την Caroline Matilda διαλύθηκε με διαζύγιο. Είχαν αποκτήσει μαζί δύο παιδιά: τον μελλοντικό βασιλιά Frederick VI και την Princess Louise Auguste. Ωστόσο, πιστεύεται ευρέως ότι η Louise ήταν η κόρη του Struensee, αν συγκρίνει κανείς τα δύο πορτραίτα βλέπει την ομοιότητα.
Από το 1772 και μετά ο Χριστιανός Ζ' ήταν μόνο κατ' όνομα ηγεμόνας. Η χώρα κυβερνήθηκε από τη μητριά του Τζουλιάνα-Μαρία, τον ετεροθαλή αδελφό του Φρειδερίκο και τον πολιτικό Όβε Χεγκ-Γκούλμπεργκ. Από το 1784 ανέλαβε αντιβασιλιάς ο γιός του Φρειδερίκος, που έκανε ρηξικέλευθες και αγροτικές μεταρρυθμίσεις. Ξεκίνησαν όμως οι Ναπολεόντιοι πόλεμοι που επέφεραν καταστροφές. Ο ίδιος ο Χριστιανός Ζ' απεβίωσε το 1808 στο θερινό ανάκτορο στο Σλέσβιχ από εγκεφαλικό επεισόδιο στην ηλικία των 59 ετών. Ετάφη στον καθεδρικό του Ροσκίλντε και τον διαδέχθηκε ο υιός του ως Φρειδερίκος ΣΤ'.
Η γενικότερη ανικανότητά του ως βασιλιάς φαίνεται και από το ότι αυτός είναι ο κύριος υπαίτιος για τη μελλοντική διάσπαση του κράτους του, το 1814, λίγα μόλις χρόνια μετά το θάνατό του. Τότε αποσχίσθηκε από το κράτος του η Νορβηγία, και έτσι, ουσιαστικά έμεινε μόνο η Δανία, με τα σημερινά - περίπου – όριά της. Αυτό έγινε γιατί ο Χριστιανός Ζ΄ ακολούθησε πολιτική φιλική προς το Ναπολέοντα της Γαλλίας, με αποτέλεσμα η ήττα του Ναπολέοντα να θέσει στη μεριά των ηττημένων και τη Δανία, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους αντιπάλους της να την διαμελίσουν. Αξίζει να σημειωθεί πως το 1523 είχε αποχωρίσει από την ένωση και η Σουηδία. Τα τρία κράτη – Δανία, Σουηδία και Νορβηγία – είχαν ενωθεί με την ένωση του Kalmar το 1397.
Άλλη μία ιστορική λεπτομέρεια: Η Νορβηγία προσήλθε στην ένωση το 1397 με τις κτήσεις της Γροιλανδία, Νησιά Φερόες και Ισλανδία, τις οποίες όμως δεν πήρε πίσω όταν αποχώρησε το 1814. Οι κτήσεις αυτές παρέμειναν στη Δανία και είχε δημιουργηθεί ένταση και μεγάλο διπλωματικό παρασκήνιο εκείνη την εποχή.

Αλλο ενα ωραιο κοματι φιλε. Εχει κ λιονταρακι επανω. Να το χαιρεσαι κ παλι σ ευχαριστουμε κ για την ιστορικη αναφορα

Φίλε cat, αν ήξερα νωρίτερα οτι σου αρέσουν οι γάτες θα σου αφιέρωνα το ασημένιο δουκάτο από την Ολλάνδία (Zeeland) που παρουσίασα στη σελ. 2. Έχει όχι ένα, όχι δύο, όχι τρία αλλά τέσσερα ολόκληρα "γατιά"  :D :D :D
Πές μου, που άλλου θα βρείς νόμισμα με τόσα πολλά "γατιά" ?  ;D ;D ;D

Μετεφερα κ συγχωνευσα οτι αφορουσε τα γατια για να μην χαλαμε αυτο το υπεροχο θεμα. Ας μενουμε στα Ταληρα εδω φιλοι μου κ ας τα απολαμβανουμε μονα τους. Αξιζει τον κοπο νομιζω

Μπράβο φίλε cat. Θέλω σωστή διαχείριση  :)

Και κάτι ακόμη για το τάληρο αυτό. Στην πίσω όψη ο θυρεός έχει τρία σύμβολα: Τα τρία μικρά λιοντάρια είναι το σύμβολο της Δανίας, το ένα μεγάλο λιοντάρι της Νορβηγίας και οι τρείς κορώνες της Σουηδίας. Δεν γνωρίζω γιατί κράτησαν το σύμβολο της Σουηδίας, αφού η χώρα είχε αποχωρήσει από την ένωση το 1523. Ίσως για λόγους ιστορικής συνέχειας, αλλά ίσως (και αυτό μου φαίνεται πιο λογικό) να υπήρχε συγγένεια και κληρονομικό δικαίωμα του βασιλικού οίκου της Δανίας με αυτόν της Σουηδίας.

ηρθε η στιγμη να ανεβασω κ εγω δυο κομματια απο την μικρη μου συλλογη..σιγουρα δεν θα περιλαμβανουν τις πληροφοριες που παραθετει ο φιλος thaler στις αναρτησεις του αλλα τα βασικα χαρακτηριστικα μονο..

ξεκιναω λοιπον με ενα ιταλικο ταληρο, crucione για την ακριβεια.τα στοιχεια παρατιθονται παρακατω..

italian crucione 1794 M

M-Milan
C-Prague
E-Karlsbug
F-Hall
G-Nagybanya
H-Gunzburg
A-Vienna

Στον εμπροσθοτυπο απεικονιζει το πορτραιτο του τελευταιο αυτοκρατορα της Αγ. Ρωμ. Αυτοκρατοριας,τον Franz II και το legend ''FRANCISC. II. D.G. R. I. S. A. GER. HIE. HVN. BOH. REX.''
Στον οπισθοτυπο απεικονιζεται ο Βουργουνδικος σταυρος. (συνηθως κατατασεται στα αυστριακα και οχι στα ιταλικα κερματα).το legend του οπισθοτυπου ειναι ''ARCH. AVST. DVX. BVRG. LOTH. BRAB. COM. FLAN.'' ενω το legend του ριμ ειναι ''LEGE ET FIDE''

βαρος: 29,44γρ
περιεκτικοτητα: ,873 ασημι
διαμετρος: 41χιλ

Dav.# 1390
KM#  C59.1

συνεχιζω με ενα αλλο αγαπημενο 'ταληρο'..ειναι ενα βενετσιανικο δουκατο υπο την ηγεμονια του Domenico Contarini (1659-75),με το δικο μου να ειναι κομμενο (μαλλον) το 1667-68 με αρχικα mintmaster τα Α.S..
στον εμπροσθοτυπο απεικονιζεται αριστερα ο Αγ. Μαρκος καθισμενος να κρατα ενα λαβαρο (και να το δινει μαλλον στον πιθανον ηγεμονα) ενω στον οπισθοτυπο απεικονιζεται το γνωστο λιονταρι του αγιου μαρκου.

το legend του εμπροσθοτυπου ειναι ''S. M. VEN. DOMIN. CON(T). DVX'' ενω του οπισθοτυπου '' DVCATVS. VENETVS.''. το δικο μου ανηκει στην ποικιλια που περιλαμβανει το CONT ενω διακρινουμε αρκετα γραμματα διπλοπατημενα και αν παρατηρησετε απο μια ατελεια στο ριμ,ειναι και με μεγαλη περιστροφη.

βαρος: 23,4γρ
καθαροτητα: ,826 ασημι
διαμετρος: 39-40χιλ

Dav.# 4267

Φίλε kostakis88 πολύ ωραία τάληρα! Για το πρώτο: Έχω κι εγώ ένα ίδιο στην ίδια κατάσταση (ίσως ελάχιστα πιο φθαρμένο) από το Gunzburg = H. Αυτά από το Μιλάνο, όπως το δικό σου είναι νομίζω πιο σπάνια. Αν δεν σε πειράζει, θα επανέλθω με πληροφορίες για το νόμισμα αργότερα.
Για το δεύτερο: Όντως ένα θαυμάσιο κομμάτι. Δουκάτο της Βενετίας του 1667-68 αν τα αρχικά είναι A.S. (δεν διακρίνονται πολύ καλά-νομίζω όμως ότι έτσι είναι). Όλες οι πληροφορίες που παραθέτεις είναι σωστές. Μόνο θα προσθέσω αριθμός Krause KM#321. Δεν το έχω αυτό το κομμάτι αλλά πολύ θα το ήθελα, αν το βρω σε καλή τιμή.
Αν μπορείς ανέβασε μεγάλες φωτογραφίες για να τα θαυμάσουμε καλύτερα. Θαυμάσια κομμάτια :o :o :o
Αν έχεις και άλλα, ανέβασέ τα να τα πάρουμε μάτι.

ευχαριστω για τα καλα σου λογια φιλε μου.φυσικα και μπορεις να προσθεσεις πληροφοριες!!

για το δουκατο,τα αρχικα θα ειναι η A.D η A.S. (εχει και αλλα ομως με Α μονο αυτα τα δυο). το δευτερο δεν δειχνει σε καμια περιπτωση για D,οποτε καταληγουμε στο S που φερνει και λιγο..

για τις φωτο,θα κοιταξω να βγαλω καλυτερες και να τις ανεβασω σε πιο μεγαλες..
εχω αλλα δυο ταληρα,το ενα μαλιστα ειναι παλι crucione αλλα λιωμα τελειως κ με κρικο και ενα αλλο το οποιο αμφιβαλω για την γνησιοτητα του και σε χαμηλη κατασταση επισης..δεν ειναι καθολου αξιολογα για ανεβασμα..

Κωστη ανεβασε τα. Εγω θαθελα να τα δω παντως

Κι εγώ θέλω!
Και παρακαλώ πολύ να συντομεύσετε λίγο την περιοδικότητα των αναρτήσεων γιατί το θέμα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και δεν είμαστε για να περιμένουμε και πολυ!!! ::)
Άσε που έχει μειωθεί αυτές τις μέρες και η κίνηση στο στεκι...

αφου ο λαος απαιτει να δει τα χρεπακια,καλα να παθει..θα του τα ανεβασω!

το πρωτο ειναι μαλλον παλι crucione, μαλλον του 1789..νομισματοκοπειο δεν διακρινεται.εχει μεγαλη φθορα και ο ''οτι να'ναι κρικος'' του στερει και την παραμικρη αξια..

το δευτερο,προκειται για ενα γαλλικο ecu του 1790-Α (παρισι).αριθμος καταλογου Dav# 1333 (ενα απο τα πολλα).περισσοτερες πληροφοριες δεν προλαβαινω να γραψω.η αμφιβολια μου ειναι οτι μαλλον προκειται για πλαστο και οχι για γνησιο..δεν ξερω..πρεπει να ασχοληθω περισσοτερο μαζι του...

οι φωτο

Κι όμως εμένα μ'αρεσουν πολυ! Ιδίως αυτό με τον κρικο! Κρίμα η φθορά τους...
Θεωρούνται πράγματι ταληρα? Εννοώ, διαστάσεις και βάρος είναι στα πλαίσια του ταληρου?

Πολύ ωραία κομμάτια! Κρίμα που έχει τον κρίκο. Είναι 1 ή 1/2 τάληρο? Ρωτάω γιατί ο κρίκος φαίνεται πολύ μεγάλος για το κέρμα. Αν είναι τάληρο, το βάρος του πρέπει να είναι γύρω στα 29,3 γραμμάρια. Το δε τιράζ του είναι 356000. Αρκετά πιο σπάνιο από το προηγούμενο τάληρο που μας παρουσίασες του 1794. Γιατί δεν βγάζεις (πολύ προσεκτικά) τον κρίκο? Είναι κάτι που συνηθίζεται και δίνει νομίζω περισσότερη αξία στον νόμισμα. Για παράδειγμα, στις περισσότερες δημοπρασίες τα κέρματα έχουν βγαλμένο τον κρίκο. Προφανώς χτυπάει πιο καλά στο μάτι.
Όσο για το δεύτερο τάληρο είναι ένα κοινό ecu των 29,48 γραμμαρίων περίπου. Τι σε κάνει να νομίζεις ότι δεν είναι γνήσιο? Γιατί εγώ (με κάθε επιφύλαξη γιατί η φωτογραφία δεν είναι πολύ διαφωτιστική) από την εξέταση που του έκανα νομίζω πως πρόκειται για γνήσιο. Τουλάχιστον δεν διαπίστωσα κάτι ύποπτο. Βέβαια εσύ ξέρεις καλύτερα μιας και το έχεις στα χέρια σου.

Thaler (θυμισε μου το ονομα σου :-[ ) προκειται για ολοκληρο ταληρο.εχει μεγεθος οσο και το πρωτο που ανεβασα.απλα ο κρικος ειναι πολυ μεγαλος κ φαρδυς και δημιουργει αυτην την εντυπωση.το ecu εχω την υποψια οτι προκειται για πλαστο κυριως λογω της υφης του κ το πως το νιωθω στο χερι..μου δινει την εντυπωαη για ψευτικο..βεβαια και τα δυο τα ειχα παρατημενα σε μια ακρη γιατι τα θεωρησα πολυ κατωτερα απο τα αλλα κ δεν ασχοληθηκα ποτε με αυτα.επισης και τα δυο ητςν μεσα σε ενα λοτ που ειχα παρει με πολλα κερματα-τοκενκαι δεν θεωρησα οτι ηταν αξια προσοχης.ετσι,ουτε τα ζυγισα ποτε ουτε εψαξα παραπανω για αυτα..τωρα ομως μου δινεται η αφορμη να τα ψςξω λιγο παραπανω.το "ιταλικο" θεωρω οτι ειναι γνησιο μιας κ ειναι σε κρικο κ φαινεται κ η φθορα του απο το φορεμα του σαν κοσμημα.το ecu ομως το νιωθω σαν κατι αποτυχημενες κοπιες σε αλπακα η αλλα λευκα μεταλλα που συνηθιζουμε να βλεπουμε σε παγκους αλλα να εχει οξειδωθει.βεβαια εχει πολυ μεγαλη φθορα που δεν δικαιολογειται για κοπια..επισης εχει καποια ιχνη σαν απο επιχρυσωση..μεσα στο σκ θα το ελεγξω καλυτερα μιας κ θα εχω χρονο.οτι νεοτερο θα ενημερωσω..χαιρομαι που σας αρεσαν κ που συνεβαλα κ εγω στο θεμα εστω και με αυτα τα ελαχιστα κομματια..

ναι γιωργο.θεωρουνται ταληρα με την ευρυτερη εννοια και οι προδιαγραφες τους ειναι μεσα στα πλαισια του ταληρου..

Φίλε kostakis88 το όνομά μου είναι Στέλιος.
Αν πρόκειται για κόπια, ίσως να είναι παλιά και έχει φθαρεί.
Πάντως επιμένω πως θα πρέπει να είναι γνήσιο. Τουλάχιστον από όσες λεπτομέρειες έχουν διασωθεί, δεν προκύπτει κάτι το παράξενο. Αν το εξετάσεις καλύτερα, πες μας τα συμπεράσματά σου.

Στελιο,αν προκειται για καποια παλια κοπια,τοτε εχει μια αξια,που θα μπορουσε να ειναι κ μεγαλυτερη απο την αξια ενος γνησιου.εγω αναφερομαι σε συγχρονη κοπια...βεβαια,αυριο θα το εξετασω οσο καλυτερα μπορω,θα παραθεσω στοιχεια κ νεες φωτο και οτι προκυψει!και θα ανεβασω κ νεες φωτο ολων των κομματιων ωστε να τα δειτε καλυτερα! :)

συνεχιζω στο ποστ αυτο με νεες φωτο..ξεκιναω με φωτο απο την επιγραφη του edge απο το πρωτο crucione την οποια δεν την ειχα ανεβασει..

και συνεχιζω με μια συγκριτικη φωτο μεγεθους για τα δυο crucione..στελιο,οπως βλεπεις και αυτο με τον κρικο ειναι ολοκληρο και οχι μισο.ο κρικος ειναι τεραστιος.δειχνει λιγο πιο μικρο γιατι εχει φαγωμενη περιμετρο..

συνεχιζοντας,βαζω μερικες φωτο απο το ecu που με κανουν να πιστευω οτι προκειται για κοπια και οχι για γνησιο.επισης,στην μια φωτο φαινεται και το σημειο που ειναι σαν να εχει επιχρυσωση,και ακολουθουν και φωτο απο 3 αλλα μεγαλα νομισματα (2 ρουμανικα κ ενα πολωνικο) τα οποια ειναι πλαστα απο λευκο μετταλο και με καποια μικρη οξειδωση καποια..

αυτα για την ωρα..ξεχασα να τα μετρησω κ να τα ζυγισω πρωτου τα ξαναβαλω στην θεση τους,οποτε χρωσταω μετρησεις..επισης αργοτερα θα ανεβασω κ μεγαλες φωτο απο τα 4 κερματα..

Στις πρώτες φωτο του ecu, οι "τρυπες" και τα κοψίματα που φαίνονται στην περιφέρεια και το rim, είναι ατέλειες χυτευσης! Δεν είμαι ο πλέον ειδικός στα νομίσματα, αλλά έχω δει τις εικόνες πολλές φορές σε ατσάλι και λίγο διαφορετικά σε αλουμινιο. Και η επιφάνεια με τους πόρους υποδηλώνει χυτο αντικειμενο...

και εγω αυτο πιστευω γιωργο και ισχυριζομαι οτι δεν ειναι γνησιο..απο την αλλη (χωρις να σημαινει οτι μου αλλαζει αποψη) πως μπορει να εχει τοση φθορα μια κοπια??ειδικα αν προκειται για ενα κοινο ecu οπως ειπε και ο στελιος.θα μπορουσαν να βρουνε ενα καλυτερο δειγμα..

Υπάρχει η περίπτωση να είναι καθαρισμένο, είτε με οξύ είτε με δόνηση, με σκοπό την επιχρυσωση ηλεκτρολυτικα.
Με υδροχλωρικο οξύ, αφήνει ανέπαφο το ασημι και τρώει σε σημεία τον χαλκό που πιθανώς να έχει για πρόσμιξη.
Ο καθαρισμός με δονηση (συνήθη για μικρά αντικειμενα) λειτουργεί σαν αμμοβολη και αφήνει τέτοια πορωδη επιφάνεια που είναι πολύ χρήσιμη για να κολλήσει το μέταλλο στην ηλεκτρολυση.
Μη με παρεξηγήσετε, λέω μια θεωρία... :-[

Ενδιαφερον η ιδεα σου..για πες μου ομως κ μια ολοκληρωμενη ιδεα για να ταιριαξει..δηλαδη ας πουμε οτι ειναι ενα γνησιο ecu σε χαμηλη κατασταση.το εχει ο χ κ το επιχρυσωνει για να το κανει δωρο.με την κατασταση που βρισκεται τωρα,ποτε χρονολογεις την επεμβαση που εγινε συμφωνα μς το σκεπτικο σου?επισης,μιλησες για δυο διαφορετικες τεχνικες στο ιδιο νομισμα.μπορει να συμβει αυτο?

Το 85% των σημερινων μεταλλουργικών και χημικών κατεργασιών είναι γνωστά στους αλχημιστές από το 14ο αιωνα! Είναι τραβηγμένο ομως να ισχυριστουμε κάτι τέτοιο στην προκειμένη περίπτωση! Πιστεύω ότι τουλάχιστον η επιχρυσωση είναι σύγχρονη δουλεια. Πιστεύω όμως ότι είναι και χυτο άρα κοπια... :-\ 
Κάποιος πιο έμπειρος νομισματικά και με προηγούμενη εμπειρία σε παρόμοια περίπτωση θα δώσει μάλλον πιο αξιόπιστη προσέγγιση....

Πάντως και οι δύο τεχνικές είναι πανεύκολο και γίνονται με καθημερινά υλικα! Το ερώτημα είναι γιατί κάποιος να μπει στον κόπο να το κανει? Εκτός κι αν είναι κοσμηματοπωλης...

επανερχομαι με τις μετρησεις.

                                     βαρος(γρ) - διαμετρος(χιλ) - παχος(χιλ)
crucione                            29,47      -      40,08       -     2
ducato                              22,40      -      40           -     1,9/2,1
crucione με κρικο                26,59      -      39,2         -     3
ecu                                  23,78      -       41           -     2

ολα αυτα,με ζυγαρια που χανει και δειχνει το 5 shillings 1953  στα 28,26γρ αντι για 28,28

Κώστα, σύμφωνα με τις μετρήσεις σου, και λαμβάνοντας υπόψη ότι τα νομίσματα είναι φθαρμένα, άρα έχουν κάποιες απώλειες:
1)Για το  crucione είναι αυτές που θα έπρεπε, με μικρές διαφορές, λόγω φθοράς.
2)Για το ducato είναι αυτές που θα έπρεπε, αν και το κανονικό του βάρος είναι 23,4 γραμμάρια, ένα δηλαδή γραμμάριο παραπάνω. Ωστόσο νομίζω πως είναι στα πλαίσια της φθοράς και ίσως της διαφοράς κοπής (σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν αποκλίσεις λόγω σφαλμάτων των νομισματοκοπείων).
3)Για το crucione με κρίκο το κανονικό του βάρος είναι περίπου 29.3 - 29,5, η διάμετρός του μεταξύ 40-41mm. Υπάρχει δηλ. αρκετή διαφορά στο βάρος και τη διάμετρο (δεν βρήκα στοιχεία για το πάχος). Άρα το νόμισμα δεν νομίζω πως μπορεί να θεωρηθεί γνήσιο (αντίθετα, θα έπρεπε να ήταν βαρύτερο, αν αναλογιστούμε και το βάρος του κρίκου).
4)Για το ecu το κανονικό του βάρος είναι γύρω στα 29.48 γραμμάρια, το πάχος του στα 2.7mm και η διάμετρος γύρω στα 42 mm. Συνεπώς νομίζω πως και αυτό απέχει αρκετά από τα κανονικά μεγέθη (η φθορά δεν νομίζω πως δικαιολογεί αυτές τις διαφορές).
Άρα νομίζω πως τελικά τα δύο τελευταία είναι κόπιες.
Αν άλλος έχει διαφορετικές μετρήσεις και συμπεράσματα, καλό είναι να τις ακούσουμε.

στελιο,καλησπερα..

σχετικα με το δουκατο,πιθανον να εχει να κανει με τον δισκο ο οποιος σε καποια σημεια ειναι πιο λεπτος απο αλλα,και για αυτο εχω γραψει στο παχος ενα ευρος μετρησης.

σχετικα με το crucione με τον κρικο,εκτος οτι ειναι λιωμα,οπως ανεφερα και σε αλλο μου ποστ παραπανω, ειναι και μικροτερο απο το κανονικο γιατι ολη του η περιφερει ειναι ξυσμενη.και απο τις μετρησεις βγαινει οτι εχει φαγωθει ενα ολοκληρο χιλιοστο αν οχι κ παραπανω.ετσι θεωρω οτι δικαιολογειται η διαφορα βαρους..

οσο για το ecu,οι μετρησεις αλλα και οι φωτο που ανεβασα,αποδεικνυουν τελικα οτι δεν ειναι γνησιο..

Μέρος Πρώτο
Με αφορμή την πολύ ωραία παρουσίαση του επίσης πολύ ωραίου τάληρου, γνωστού και ως crucione, του Φραγκίσκου των Αψβούργων του 1794 από τον φίλο kostakis88, με την άδειά του, θα σας δώσω μερικές πληροφορίες για αυτόν τον Αυτοκράτορα. Πρώτα πρέπει όμως να αναφέρω πως τα τάληρα που κόπηκαν στο Μιλάνο (Μ) είναι τα μόνα που αναφέρουν στην επιγραφή τους  ''FRANCISC. II. D.G. ...". Όλα τα άλλα έχουν την επιγραφή "FRANC•II•D•G. ..."
Ο Φραγκίσκος Β΄ (Franz II., 12 Φεβρουαρίου 1768 - 2 Μαρτίου 1835) ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας* (1792 - 6 Αυγούστου 1806), οπότε και έχασε την αυτοκρατορία μετά την ήττα του από τον Μέγα Ναπολέοντα στη Μάχη του Άουστερλιτς. Το 1804 ίδρυσε την Αυστριακή αυτοκρατορία** και έγινε ο πρώτος αυτοκράτορας της Αυστρίας, ως Φραγκίσκος Α΄ (1804 - 1835), ενώ είναι ο μοναδικός στην ιστορία που είχε τον τίτλο του διπλού αυτοκράτορα (1804 - 1806) Γερμανίας και Αυστρίας. Είχε, επίσης, τον τίτλο των βασιλέων της Ουγγαρίας- Κροατίας - Σλοβενίας και του πρώτου προέδρου της Γερμανικής Ομοσπονδίας (1815)***. Εξακολούθησε τους πολέμους κατά του μέγα Ναπολέοντα γνώρισε νέες ήττες κοντά στο Αούστερλιτς, ενώ αναγκάστηκε να του δώσει σύζυγο την θυγατέρα του Μαρία Λουίζα στις 10 Μαρτίου 1810. Μετά την εκθρόνιση του Ναπολέοντα ήταν βασικό μέλος της Ιεράς Συμμαχίας, υπό τη διοίκηση του πρίγκηπα Μέττερνιχ****.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του αυτοκράτορα Λεοπόλδου Β΄ και της Μαρίας Λουίζας της Ισπανίας κόρης του βασιλιά Καρόλου Γ΄ της Ισπανίας, γεννήθηκε στη Φλωρεντία, στην Τοσκάνη, όπου ο πατέρας του Λεοπόλδος ήταν μέγας δούκας (1765 - 1790). Είχε ευτυχισμένη παιδική ηλικία με λαμπρές σπουδές στην Βιέννη αφού προοριζόταν από τον πατέρα του και τον άτεκνο θείο του Ιωσήφ σαν μελλοντικός αυτοκράτορας. Εκπαιδεύτηκε από τον ίδιο τον θείο του αυτοκράτορα Ιωσήφ κάτω από μεγάλη αυστηρότητα και πειθαρχία.
Με τον θάνατο του θείου του Ιωσήφ (1790) ο πατέρας του Λεοπόλδος έγινε αυτοκράτορας και ο ίδιος ο Φραγκίσκος διάδοχος του θρόνου, με τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του Λεοπόλδου στις 1 Μαρτίου 1792 έγινε ο ίδιος ο Φραγκίσκος αυτοκράτορας σε ηλικία 24 ετών πολύ νωρίτερα απ' ό,τι θα περίμενε. Βρέθηκε αμέσως αντιμέτωπος με τις απειλές του Ναπολέοντα για ελευθερία και ισότητα, είχε ιδιαίτερες σχέσεις φόβου με την Γαλλία αφού η θεία του, Μαρία Αντουανέτα, αποκεφαλίστηκε στην γκιλοτίνα από τους Γάλλους επαναστάτες. Ο Φραγκίσκος, γενικά, ήταν αδιάφορος για τη μοίρα της (δεν είχε στενές επαφές με τον πατέρα του, και παρόλο που ο Φραγκίσκος την είχε συναντήσει, είχαν περάσει πολλά χρόνια για να τη θυμάται). Ο Γιώργος Ντάντον προσπάθησε να διαπραγματευτεί με τον αυτοκράτορα για την απελευθέρωση της Μαρίας Ανουανέτας, αλλά ο Φραγκίσκος δεν ήταν πρόθυμος να κάνει οποιεσδήποτε παραχωρήσεις σε αντάλλαγμα της ελευθερίας της.
Αργότερα, οδήγησε την Αυστρία στους Γαλλικούς επαναστατικούς πολέμους.
Με τη συνθήκη του Campo Formio, παρέδωσε στη Γαλλία την αριστερή όχθη του Ρήνου με αντάλλαγμα τη Βενετία και τη Δαλματία. Αγωνίστηκε και πάλι ενάντια στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του Δεύτερου και του Τρίτου Συνασπισμού, όταν μετά από μια συντριπτική ήττα στο Αούστερλιτς, έπρεπε να συμφωνήσει με τη Συνθήκη του Πρέσμπουργκ,  στην αποδυνάμωση της Αυστριακής Αυτοκρατορίας και στην αναδιοργάνωση της Γερμανίας με ένα ναπολεόντιο σχέδιο που θα ονομαζόταν Συνομοσπονδία του Ρήνου. Σε αυτό το σημείο, πίστευε ότι η θέση του ως ιερού Ρωμαίου αυτοκράτορα είχε τερματιστεί, οπότε στις 6 Αυγούστου 1806, παραιτήθηκε από το θρόνο. Είχε προβλέψει όμως αυτή την εξέλιξη γιατί δύο χρόνια νωρίτερα, ως αντίδραση στον Ναπολέοντα που έκανε τον εαυτό του αυτοκράτορα, είχε ανεβάσει την Αυστρία σε καθεστώς αυτοκρατορίας. Ως εκ τούτου, μετά το 1806, βασιλεύει ως Φραγκίσκος I, αυτοκράτορας της Αυστρίας.
Το 1809, ο Φραγκίσκος επιτέθηκε στη Γαλλία και πάλι, ελπίζοντας να επωφεληθεί από τον πόλεμο της Ιβηρικής χερσονήσου που έδωσε στον τον Ναπολέοντα την Ισπανία. Ηττήθηκε και πάλι και αυτή τη φορά αναγκάστηκε να συμμαχήσει με τον Ναπολέοντα, και έδωσε την κόρη του Marie-Louise γυναίκα στον Ναπολέοντα . Οι ναπολεόντιοι πόλεμοι εξασθένησαν δραστικά την Αυστρία και απειλούσαν την υπεροχή της ανάμεσα στα κράτη της Γερμανίας, μια θέση που τελικά θα παραχωρούσε στο Βασίλειο της Πρωσίας.
Το 1813, για τέταρτη και τελευταία φορά, η Αυστρία στράφηκε ενάντια στη Γαλλία και ενώθηκε με τη Μεγάλη Βρετανία, τη Ρωσία, τη Πρωσία και τη Σουηδία στον πόλεμο εναντίον του Ναπολέοντα. Η Αυστρία διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην τελική ήττα της Γαλλίας - σε αναγνώριση του γεγονότος αυτού, ο Φραγκίσκος, εκπροσωπούμενος από τον Clemens von Metternich, προήδρευσε το συνέδριο της Βιέννης συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της Ευρωπαϊκής Συμφωνίας και της Ιερής Συμμαχίας, εισάγοντας μια εποχή συντηρητισμού στην Ευρώπη. Η Γερμανική Συνομοσπονδία, μια χαλαρή ένωση κρατών της Κεντρικής Ευρώπης, δημιουργήθηκε από το Κογκρέσο της Βιέννης το 1815 για να οργανώσει τα επιζώντα κράτη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το συνέδριο ήταν ένας προσωπικός θρίαμβος για τον Φραγκίσκο, αν και υπονόμευσε τους συμμάχους του Τσάρο Αλέξανδρο και Frederick William III της Πρωσίας με τη διαπραγμάτευση μυστικής συνθήκης με τον παλινορθωμένο Γάλλο βασιλιά Louis XVIII.
Τα βίαια γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης εντυπωσίασαν βαθιά τον Φραγκίσκο (όπως και όλους τους άλλους ευρωπαίους μονάρχες) και κατέληξε σε δυσπιστία σε οποιαδήποτε μορφή ριζοσπαστισμού. Το 1794 ανακαλύφθηκε μια συνωμοσία «Ιακωβίνων» στους αυστριακούς και ουγγρικούς στρατούς. Η δίωξη υπήρξε άμεση και σκληρή. Στο ίδιο πνεύμα, τo 1797 συλλαμβάνεται ο Ρήγας Φεραίος στην Τεργέστη (τότε υπό την ηγεμονία του Φραγκίσκου) και αργότερα παραδίδεται στους Τούρκους οι οποίοι τον στραγγαλίζουν, μετά από φρικτά βασανιστήρια. Η πολυεθνικότητα του κράτους του και ο φόβος διάσπασής του ήταν μια από τις κύριες αιτίες για την εχθρική στάση του Φραγκίσκου απέναντι στην Ελληνική Επανάσταση, καθ' όλη τη διάρκειά της.
Ο Φραγκίσκος ήταν καχύποπτος και δημιούργησε ένα εκτεταμένο δίκτυο αστυνομικών κατασκόπων και λογοκριτών για την παρακολούθηση κάθε διαφωνίας (ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του, καθώς το Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης είχε την πιο αποτελεσματική μυστική αστυνομία στην Ευρώπη).  Ακόμη και η οικογένειά του δεν διέφυγε από την προσοχή του. Οι αδελφοί του, οι Αρχιδούκες Charles και Johann παρακολουθούνταν πάντα από κατασκόπους. Η λογοκρισία ήταν επίσης διαδεδομένη.
Στα μεταγενέστερα χρόνια της βασιλείας του περιόρισε στις στρατιωτικές δαπάνες, απαιτώντας να μην υπερβαίνουν τα σαράντα εκατομμύρια φλορίνια ετησίως. Λόγω του πληθωρισμού αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανεπαρκή χρηματοδότηση, με το μερίδιο του στρατού επί των συνολικών δαπανών να μειώνεται από 50%  το 1817 σε μόλις 23% το 1830.

*Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία: Μεσαιωνική αυτοκρατορία της κεντρικής Ευρώπης. Ως τυπική απαρχή της αναφέρεται το 961 (με ιδρυτή τον Όθωνα Α’ τον Μεγάλο) και ως τυπική λήξη της το 1806, οπότε ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Β’ των Αψβούργων παραιτήθηκε από τον τίτλο του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Ως ουσιαστική απαρχή της αναφέρεται η νύχτα των Χριστουγέννων του έτους 800, όταν o πάπας Λέων Γ’ έστεψε στη Ρώμη τον Κάρολο τον Μέγα (Καρλομάγνο) άγιο Ρωμαίο αυτοκράτορα, βασιλιά των Φράγκων (κληρονομικώ δικαίω), βασιλιά των Λογγοβαρδών (κατακτητικώ δικαίω), υπερασπιστή της χριστιανικής θρησκείας εναντίον των Αράβων της Ισπανίας και προπαγανδιστή της στους βαρβάρους της Γερμανίας, που σχεδόν την είχε υποτάξει. Την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία οι ιδρυτές της την είχαν ονειρευτεί όχι ως ένα καινούργιο κράτος, αλλά ως επάνοδο – που την είχε αποφασίσει η θεία πρόνοια και την πραγματοποίησε ο πάπας – της παλαιάς Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από την Ανατολή, όπου την είχε μεταφέρει ο Μέγας Κωνσταντίνος, στη Δύση και επίσης ως αποκατάσταση της Ρώμης ως πρωτεύουσας, αντί του Βυζαντίου.
Αν και το αξίωμα του Άγιου Ρωμαίου Αυτοκράτορα ήταν αιρετό, ο Οίκος των Αψβούργων έφερε τον τίτλο από το 1440 (με μια σύντομη διακοπή) και η Αυστρία ήταν ο πυρήνας των εδαφών τους.

Μέρος Δεύτερο
**Η Αυστριακή Αυτοκρατορία (γερμανικά: Kaiserthum Oesterreich) ήταν μια κρατική οντότητα των νεότερων χρόνων που σχηματίστηκε γύρω από ένα τμήμα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με επίκεντρο αυτό που είναι σήμερα η Αυστρία, και που επισήμως διήρκεσε από το 1804 έως το 1867. Την διαδέχθηκε η Αυτοκρατορία της Αυστροουγγαρίας, η οποία ανακηρύχθηκε μετά την στέψη του αυτοκράτορα της Αυστρίας και ως βασιλιά της Ουγγαρίας, στο πλαίσιο μιας διπλωματικής κίνησης η οποία αναβάθμισε το καθεστώς της Ουγγαρίας εντός της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, ως αποτέλεσμα του Αυστρο-ουγγρικού Συμβιβασμού του 1867. Η Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορία (1867-1918) διαλύθηκε από τους νικητές με τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και διαμελίστηκε σε ξεχωριστά νέα κράτη.
Ο όρος «Αυστριακή Αυτοκρατορία» χρησιμοποιείται επίσης (καταχρηστικά) για τις κτήσεις των Αψβούργων πριν από 1804, οι οποίες δεν είχαν επίσημο συλλογικό όνομα, αν και Αυστρία είναι το πιο συχνό.
Η Αυστριακή Αυτοκρατορία ιδρύθηκε από τον Αψβούργο μονάρχη Φραγκίσκο Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (ο οποίος έγινε ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Α΄ της Αυστρίας), ως ένα κράτος που περιελάμβανε τις κτήσεις των Αψβούργων εντός και εκτός της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτή ήταν μια αντίδραση στην ίδρυση από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη της Πρώτης Γαλλικής Αυτοκρατορίας το 1804.
Η Αυστρία και μερικές ηγεμονίες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έλαβαν μέρος εναντίον του Ναπολέοντα και των Γερμανών συμμάχων του κατά τον Τρίτο Συνασπισμό που οδήγησε στην αποφασιστική της ήττα του Αούστερλιτς στις 2 Δεκεμβρίου του 1805. Στις 4 του ίδιου μήνα, έγινε κατάπαυση πυρός και διεξήχθησαν ειρηνευτικές συνομιλίες.
Ο Φραγκίσκος Β΄ συμφώνησε στην ταπεινωτική Συνθήκη του Πρεσβούργου (Δεκέμβριος 1805), πράγμα το οποίο πρακτικά σήμαινε την διάλυση της μακρόβιας Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με αναγνώριση της γαλλικής επιρροής στα απωλεσθέντα γερμανικά εδάφη, σε ένα πρόδρομο κράτος αυτού που έγινε η σύγχρονη Γερμανία, καθώς και άλλα μέτρα που εξασθένιζαν την Αυστρία και τους Αψβούργους με άλλους τρόπους. Οι κτήσεις των Αψβούργων στα εκτός Αυστρίας εδάφη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πέρασαν σε Γερμανούς συμμάχους του Ναπολέοντα, στον βασιλιάς της Βαυαρίας, στον βασιλιά της Βυρττεμβέργης και στον εκλέκτορα της Βάδης. Οι Αυστριακές διεκδικήσεις σε αυτά τα Γερμανικά κράτη εγκαταλείφθηκαν χωρίς εξαίρεση.
Μια συνέπεια αυτού ήταν ότι οκτώ μήνες μετά, στις 6 Αυγούστου 1806, ο Φραγκίσκος Β΄ διέλυσε την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, εξαιτίας της δημιουργίας της Συνομοσπονδίας του Ρήνου από τη Γαλλία, καθώς φοβόταν το ενδεχόμενο να τον διαδεχθεί ο Ναπολέων. Αυτή η πράξη δεν αναγνωρίσθηκε από τον Γεώργιο Γ' του Ηνωμένου Βασιλείου ο οποίος ήταν συγχρόνως εκλέκτορας του Ανόβερου και είχε ήδη χάσει τα Γερμανικά εδάφη του γύρω από το Ανόβερο προς όφελος του Ναπολέοντα. Οι αγγλικές διεκδικήσεις διευθετήθηκαν με την δημιουργία του Βασιλείου του Ανόβερου, ο θρόνος του οποίου κατείχετο από τους Βρετανούς διαδόχους του Γεωργίου έως την άνοδο της βασίλισσας Βικτωρίας, οπότε, λόγω της ισχύος στο Ανόβερο του Σαλικού Νόμου*****, πέρασε στον πέμπτο γιο του Γεωργίου Γ΄ της Αγγλίας.
Αφότου η Αυστρία ηττήθηκε στον Αυστροπρωσσικό Πόλεμο του 1866, και άφησε την Γερμανική Συνομοσπονδία, η Αυστριακή Αυτοκρατορία μεταβλήθηκε στην Αυστρουγγρική Αυτοκρατορία με τον Αυστροουγγρικό Συμβιβασμό του 1867, που έδινε στην Ουγγαρία ισότιμη θέση στη νέα κρατική οντότητα.

Δημιουργία της Αυστριακής Αυτοκρατορίας
Οι αλλαγές που διαμόρφωσαν την φύση της Αυστριακής Αυτοκρατορίας έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια διασκέψεων στο Ράσταττ (1797–1799) και στο Ρέγκενσμπουργκ (1801–1803). Στις 24 Μαρτίου 1803, διακηρύχθηκε η Reichsdeputationshauptschluss (Διακανονισμός), η οποία μείωσε δραματικά τον αριθμό των εκκλησιαστικών κρατών της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από 81 σε μόνο 3 και των αυτοκρατορικών πόλεων από 51 σε 6. Αυτό το μέτρο απέβλεπε στην αντικατάσταση του παλιού συντάγματος της Αυτοκρατορίας, αλλά η ουσιαστική συνέπεια της Reichsdeputationshauptschluss ήταν το τέλος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μελετώντας αυτήν την σημαντική αλλαγή, ο Φραγκίσκος Β΄ δημιούργησε τον τίτλο του Αυτοκράτορα της Αυστρίας, για τον ίδιο και τους διαδόχους του, εγκαταλείποντας τίτλο του Άγιου Ρωμαίου Αυτοκράτορα το 1806.
Η πτώση και διάλυση της Αυτοκρατορίας επιταχύνθηκε από την Γαλλική παρέμβαση στην Αυτοκρατορία τον Σεπτέμβριο του 1805. Στις 20 Οκτωβρίου 1805, ένας Αυστριακός στρατός υπό τον στρατηγό Καρλ Μακ φον Λάιμπεριχ ηττήθκε από Γαλλικούς στρατούς κοντά στην πόλη της Ουλμ. Η Γαλλική νίκη κατέληξε στην αιχμαλωσία 20.000 Αυστριακών στρατιωτών και πολλών κανονιών. Ο στρατός του Ναπολέοντα είχε άλλη μία νίκη στην Μάχη του Άουστερλιτς στις 2 Δεκεμβρίου 1805. Υπό το φως αυτών των γεγονότων, ο Φραγκίσκος αναγκάσθηκε να διαπραγματευθεί με τους Γάλλους από τις 4 έως τις 6 Δεκεμβρίου 1805. Αυτές οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν με ανακωχή στις 6 Δεκεμβρίου 1805.
Οι Γαλλικές νίκες ενθάρρυναν τους ηγεμόνες συγκεκριμένων αυτοκρατορικών εδαφών να διεκδικήσουν και την τυπική ανεξαρτησία τους από την Αυτοκρατορία. Στις 10 Δεκεμβρίου 1805, ο πρίγκιπας-εκλέκτορας δούκας της Βαυαρίας ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά, και τον μιμήθηκε ο δούκας της Βυρττεμβέργης (Württemberg) στις 11 Δεκεμβρίου. Στις 12 Δεκεμβρίου, ο Μαργράβος της Βάδης πήρε τον τίτλο του μεγάλου δούκα. Επιπλέον, κάθε μία από αυτές τις χώρες υπέγραψαν ένα σύμφωνο με την Γαλλία και έγιναν σύμμαχοι της Γαλλίας. Η Συνθήκη του Πρεσβούργου (σήμερα Μπρατισλάβα) μεταξύ Γαλλίας και Αυστρίας, στις 26 Δεκεμβρίου, διεύρυνε το έδαφος των Γερμανών συμμάχων του Ναπολέοντα με έξοδα της ηττημένης Αυστρίας.
Στις 12 Ιουλίου 1806, ιδρύθηκε η Συνομοσπονδία του Ρήνου περιλαμβάνοντας 16 ηγεμόνες και χώρες. Αυτή η συνομοσπονδία, υπό Γαλλική επιρροή, έθεσε τέλος στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Στις 6 Αυγούστου 1806, ακόμη και ο Φραγκίσκος αναγνώρισε την νέα τάξη πραγμάτων και διακήρυξε την διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Όταν, στις 11 Αυγούστου 1804, ο Φραγκίσκος Β΄ απέκτησε τον τίτλο του πρώτου Αυτοκράτορα της Αυστρίας, η αυτοκρατορία του εκτεινόταν από την σημερινή Ιταλία έως την σημερινή Πολωνία και τα Βαλκάνια. Η πολυεθνική σύνθεση της αυτοκρατορίας σκιαγραφείται από τον πληθυσμό της συμπεριλαμβανομένων των Γερμανών, των Τσέχων, των Πολωνών, των Ρουμάνων, των Ούγγρων, Ιταλών, Ουκρανών, Κροατών, Σλοβάκων, Σέρβων, Σλοβένων και πολλών μικρότερων εθνοτήτων. Ο αρχηγός του κράτους ήταν αυτοκράτορας της Αυστρίας και Βασιλιάς της Ουγγαρίας καθώς και της Βοημίας, της Κροατίας, της Σλαβονίας, Δαλματίας, έχοντας υπό τις διαταγές του έναν πολυεθνικό στρατό με την ονομασία Kaiserlich-Königliche Armee (Αυτοκρατορικός-Βασιλικός Στρατός). Η αυτοκρατορία είχε συγκεντρωτική δομή, αν και παραχωρήθηκε ως ένα βαθμό αυτονομία στην Ουγγαρία, η οποία είχε τη δική της Δίαιτα.

***Με τη δημιουργία της Γερμανικής Ομοσπονδίας, η οποία αποτελούνταν από 38 Γερμανικά Κράτη, έχουμε την απαρχή δύο σπουδαίων διαδικασιών: 1)αρχίζει ουσιαστικά η πορεία που θα οδηγήσει το 1871 στην ενοποίηση των Γερμανικών Κρατών σε ένα κράτος υπό την κυριαρχία, ουσιαστικά, της Πρωσσίας και
2)Σφραγίζεται ο διαχωρισμός της Αυστρίας από τα υπόλοιπα Γερμανικά κράτη και στη συνέχεια από τον κυρίως Γερμανικό εθνικό κορμό, καθώς στις συγκρούσεις των δύο πιο δυνατών κρατών (Αυστρίας και Πρωσσίας) θα νικήσει η δεύτερη και θα εξαναγκάσει όλα τα υπόλοιπα Γερμανικά κράτη σε ένωση, ενώ η ηττημένη Αυστρία θα παραμείνει, μέχρι και σήμερα, ξεχωριστό κράτος.

****Ο Κλέμενς Βέντσελ Λόταρ φον Μέττερνιχ, (γερμ Klemens Wenzel Lothar von Metternich, 1773-1859), ήταν πρίγκιπας (επί τιμή) και ένας από τους διασημότερους διπλωμάτες και πολιτικούς της Αυστριακής Αυτοκρατορίας και της Ευρώπης γενικότερα. Γεννήθηκε στο Κόμπλεντς στις 15 Μαΐου του 1773 και πέθανε στη Βιέννη στις 11 Ιουνίου του 1859. Υπήρξε υπουργός εξωτερικών της Αυστρίας από το 1809 έως το 1848 και ένας από τους πιο συντηρητικούς και αυταρχικούς πολιτικούς της Ευρώπης. Σφοδρός πολέμιος της Ελληνικής Επανάστασης αλλά και κάθε κινήματος αυτοδιάθεσης των λαών. Ο Μέττερνιχ και ο Καποδίστριας υπήρξαν οι δύο πιο αξιόλογοι διπλωμάτες της Ευρώπης. Είχαν διαφορετικές αντιλήψεις και ιδέες, όμως ο ένας αναγνώριζε τις ικανότητες του άλλου. Μάλιστα, σε ένα γράμμα του πριν από κάποιο συνέδριο, ο Μέττερνιχ λέει πως τρέμει στην ιδέα πως θα αντιμετωπίσει ξανά τον Καποδίστρια.

*****Ο Σαλικός Νόμος (λατ. Lex Salica) είναι νομικός κώδικας που συντάχθηκε κατά τον πρώιμο Μεσαίωνα για τους Σάλιους Φράγκους στη λαϊκή Λατινική γλώσσα. Αποτελεί δείγμα του Φραγκικού Δικαίου, μαζί με τον Ριπουάριο Νόμο, που συντάχθηκε γύρω στο 540 μ.Χ. Περιέχει κυρίως κανόνες ποινικής δικονομίας και προπαντός τα περιβόητα "βέργκελτ", τις προβλεπόμενες από το νόμο αποζημιώσεις σε είδος ή σε χρηματικά ποσά, που όφειλε να καταβάλει ο θύτης στην οικογένεια του θύματός του, ώστε να περιορίζονται οι πράξεις αντεκδίκησης. Ο Σαλικός Νόμος ορισμένες φορές θεωρείται συνώνυμος με τη διαδοχή κατ' αρρενογονία, που όντως υπαγορεύεται σε μια από τις διατάξεις του.

Ο Φραγκίσκος και οι γυναίκες του
Μια νύφη επιλέχθηκε για τον Φραγκίσκο από τον αυτοκράτορα. Η Ελισάβετ Βούρτεμπεργκ, κόρη του Φρίντριχτ Β΄ Ευγενίου, του Δούκα της Βυρτεμβέργης και της Friederike του Βρανδεμβούργου-Schwedt, επελέγη για πολιτικούς λόγους και απεστάλη στη Βιέννη το 1762, όταν ήταν 15 ετών. Η Ελισάβετ ανατράφηκε ως Λουθηρανή, μορφώθηκε στη Μονή των Σιλεσιανών Αδελφών στη Βιέννη, όπου ασπάσθηκε το Ρωμαιοκαθολικισμό. Παντρεύτηκαν στις 6 Ιανουαρίου 1788. Στις 18 Φεβρουαρίου 1790 η Ελισάβετ γέννησε πρόωρα Αρχιδούκισσα Ludovika Elisabeth της Αυστρίας. Η μητέρα πέθανε νωρίς το πρωί της 19ης Φεβρουαρίου 1790 στην ηλικία των 22 ετών. Την επόμενη μέρα, στις 20 Φεβρουαρίου του 1790, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Ιωσήφ Β ' πέθανε στην ηλικία των 49 ετών. Η πρόωρα γεννημένη Αρχιδούκισσα δεν επιβίωσε πολύ και πέθαινε στις 24 Ιουνίου 1791. Μέσα σε μια εβδομάδα από τα 22 του γενέθλια, ο Φραγκίσκος έγινε χήρος και Κληρονόμος του θρόνου, ο οποίος τώρα πέρασε στον πατέρα του.
Ο Φραγκίσκος παντρεύτηκε ξανά, λίγο περισσότερο από έξι μήνες μετά τον θάνατο της πρώτης συζύγου του. Στις 15 Σεπτεμβρίου 1790, παντρεύτηκε τη Μαρία Τερέζα από τη Νάπολη και τη Σικελία, την μεγαλύτερη κόρη του βασιλιά Φερδινάνδου IV και III της Νάπολης και της Σικελίας (αργότερα βασιλιάς Φερδινάνδος Α΄ των Δύο Σικελών) και την Αρχιδούκισσα Μαρία Καρολίνα της Αυστρίας. Ο Φραγκίσκος και η Μαρία Τερέζα ήταν διπλοί πρώτοι ξάδελφοι, πράγμα που σήμαινε ότι μοιράζονταν όλους τους άλλους παππούδες τους. Το ζευγάρι είχε 12 παιδιά από τα οποία 7 επέζησαν. Ενώ ήταν έγκυος στο δωδέκατο παιδί της, η Μαρία Τερέζα αρρώστησε (λοίμωξη των πνευμόνων). Γέννησε το 12ο της παιδί, το οποίο έζησε μόνο μια μέρα, ενώ η ίδια πέθανε στις 13 Απριλίου 1807 σε ηλικία 34 ετών. Ο Φραγκίσκος ήταν απαρηγόρητος και έπρεπε να απομακρυνθεί βίαια από το σώμα της νεκρής συζύγου του.
Παντρεύτηκε ακόμα δύο φορές. Στις 6 Ιανουαρίου 1808 παντρεύτηκε μια άλλη πρώτη εξαδέλφη του, τη Μαρία Λούντοβιτσα της Αυστρίας-Este, κόρη του Αρχιδούκα Φερδινάνδου της Αυστρίας-Este και της Μαρίας Μπεατρίτσα Ρικιαάρντα ντε Έστε. Η τρίτη γυναίκα του ήταν ένας μεγάλος εχθρός του Ναπολέοντα και διαμαρτυρήθηκε για το γάμο της κόρης του Φραγκίσκου με τον Ναπολέοντα. Το ζευγάρι δεν απέκτησε παιδιά και η Μαρία Λούντοβιτσα πέθανε στις 7 Απριλίου 1816 από φυματίωση σε ηλικία 28 ετών.
Η τέταρτη και τελευταία σύζυγος του Φραγκίσκου ήταν η πριγκίπισσα Καρολίνα Αουγκούστα της Βαυαρίας, κόρη του Μαξιμιλιανού Α΄ Ιωσήφ, βασιλιά της Βαυαρίας και Αυγούστας Βιλχενίνας της Έσσης-Ντάρμσταντ. Το ζευγάρι παντρεύτηκε στις 29 Οκτωβρίου 1816, αλλά επίσης δεν απέκτησε παιδιά.

Κυρ Στελιο?
Κυρ Κωστακη?
Βάλτε βρε παιδιά κάνα νόμισμα να χαζέψουμε λιγο. :-\  Ετσι κάνα ταληρακι αλλοτινων εποχών, έστω κι αν δεν σας ανηκει. Εσείς που τα ξέρετε, μάθετέ τα και σε μας, και να υπάρχει κι ένα αρχείο μεσ' το στεκι...

καλησπερα γιωργο..προσωπικα δεν μπορω να ανεβασω κομματια που δεν μου ανηκουν..επισης ειμαι πολυ 'μικρος' σε αυτου του ειδους την συλλογη για να μπορω να μεταλαμπαδευσω γνωσεις...ο στελιος φαινεται περισσοτερο ειδικος σε αυτο! ;) οσο για νεα κομματια,αν δεν ανεβασει τιποτα νεο ο στελιος,τοτε καντε υπομονη και ευχηθειτε μου τα καλυτερα για καποιες δημοπρασιες που ληγουν αυτες τις μερες!! :D :D

Μ'αρεσουν πολύ όλα τα ταληρα-crown size-piece of eight-thalers-dollars κ.ο.κ και μιας και βρήκα παπά....καταλαβαινεις!  ;D
Τα καλύτερα σου εύχομαι από καρδιάς και να τις ξετιναξεις όλες τις δημοπρασίες που συμμετεχεις!!!

Φίλε Γιώργο, κι εγώ προτιμώ να παρουσιάζω τα δικά μου τάληρα, επειδή, ωστόσο, νομίζω πως το συγκεκριμένο θέμα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, θα ήθελα να κάνω μια πρόταση: Μήπως θα ήταν καλύτερα να αλλάξει ο τίτλος του θέματος σε: "Τάληρα των συλλογών μας" έτσι ώστε να παρουσιάζει ο καθένας τα δικά του τάληρα, αυτά που ο καθένας έχει στη συλλογή του αλλά και αυτά που μόλις αγόρασε? Ίσως έτσι ενθαρρυνθούν και άλλοι φίλοι να παρουσιάσουν τα τάληρά τους, και παράλληλα να πάρουμε όλοι μας μάτι νέα κομμάτια!!!
Οι γνώμες σας παρακαλώ...

 Συμφωνω απολυτα φιλε thaler.

(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20171006/d2d96f85a653a159e2b5d599524c9baf.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20171006/d4f98c937108f668c8a1592184d8658f.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Γειά σας φίλοι συλλέκτες και καλό χειμώνα!
Πρόσφατα απέκτησα το πρώτο μου Ελληνικό τάληρο της Κρητικής Πολιτείας. Δεν θα αναφερθώ στο νόμισμα γιατί νομίζω πως σας είναι ήδη πολύ γνωστό. Δεν είναι σε άριστη κατάσταση αλλά ούτε και πολύ φθαρμένο. Τη γνώμη σας παρακαλώ... ;) ;) ;)

Καλοριζικο φιλε. Που χαθηκες? Μας ελλειψαν οι φανταστικες αναρτησεις σου!!!!
VF κατα την ταπεινη μου αποψη αλλα μην την υπολογιζεις κ τοσο καθοτι εδω μεσα κυκλοφοφορουν......γατονια :D :D :D

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια φίλε cat. Κι εγώ θαυμάζω τα γατιά σου!!! Είναι πανέμορφα !!! 
Το συγκεκριμένο όπως είπα είναι το πρώτο μου Ελληνικό τάληρο. Το χτύπησα στα 85 ευρώ. Έχει βέβαια τα θεματάκια του αλλά νομίζω πως είναι καλή τιμή. Αν βρώ ευκαιρία θα χτυπήσω και ένα τάληρο του Όθωνα 1833. Προσεχώς και άλλες παρουσιάσεις από τάληρα.

Πολύ ωραίο τάληρο φίλε thaler και σε καλή τιμή. Και εγώ για VF το βλέπω και μάλιστα προς το υψηλό (VF30-VF35).

VF και για την τιμή του ωραιότατο.

Πολύ καλά το πηρες, και έχε υπόψιν σου ότι δύσκολα βρίσκεις πάνω από vf.
(Πάντως εγώ για f+ το βλεπω...)

Παιδιά αξίζει να πάει για πιστοποίηση ή τζάμπα τα λεφτά?

Η γνωμη μου ειναι πως οχι κρατα τα χρηματα σου για νεα αγορα ;)

Τι θα κερδίσεις με την πιστοποίηση;

Να σου πω την αλήθεια... νομίζω τίποτα. Δεν υποτίθεται όμως ότι αυξάνει την αξία του νομίσματος? ???

Aν πάρει καθαρό βαθμό θα την αυξήσει. Σε συνδυασμό με το ότι το έχεις αγοράσει χαμηλά, εγώ για παράδειγμα θα το έστελνα.

Εάν έχεις δώσει 85+30 την πιστοποίηση και πάρει VF 25 τι υπεραξία περιμένεις.

An κρίνω από ελληνικές σελίδες νομισμάτων όπου το XF40 το δίνουν πάνω από 350 ευρώ τότε θα περίμενα υπεραξία ακόμα και στο VF.

Σας ευχαριστώ φίλοι μου. Μάλλον θα ακολουθήσω τη συμβουλή του φίλου cat και θα κρατήσω τα χρήματα για επόμενη αγορά.

(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20171023/574ba39bd057fdc3d96d22232d43a648.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20171023/4f54694b073acdf55db467939dcd7cb2.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Γειά σας φίλοι μου,
Αυτή τη φορά θα σας παρουσιάσω ένα ακόμη νόμισμα της συλλογής μου. Πρόκειται για  ένα Πορτογαλικό “τάληρο” του 1750. Βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη τάληρο γιατί η Πορτογαλία έχει ένα παράδοξο: Είναι η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα, όσο γνωρίζω, που δεν έχει κόψει τάληρα. Δεν γνωρίζω το λόγο που αυτό έγινε. Ίσως γιατί δεν υπήρχαν στις Αμερικανικές κτήσεις της τόσο πλούσια ορυχεία πολύτιμων μετάλλων όσο στις Ισπανικές κτήσεις. Από την άλλη, όμως, η Πορτογαλία υπήρξε για μεγάλο χρονικό διάστημα παγκόσμια εμπορική δύναμη και απέκτησε πλούτο και δύναμη. Αν κάποιος γνωρίζει κάτι για το θέμα, ας συμπληρώσει. Πάντως το συγκεκριμένο νόμισμα είναι το μεγαλύτερο ασημένιο κέρμα της Πορτογαλίας, γι’ αυτό και το κατατάσσω ως “τάληρο”. Στην πραγματικότητα πρόκειται μάλλον για 2/3 του τάληρου.
Χαρακτηριστικά του νομίσματος των 400 reis:
Ημερομηνία: 1750
Βάρος: 17.3 gr.
Διάμετρος: 36 mm
Ασήμι: 0.917
Βιβλιογραφία:   KM# 179,  Dav-1628
Μπροστά: IOANNES.V.D(EI).G(RATIA).PORT(UGAL).ET.ALG(AVRE).REX  * 400 * 1750.
Μετάφραση: Ιωάννης V ελέω Θεού Αυτοκράτορας της Πορτογαλίας και της Algavre.
Πίσω: Ο σταυρός της Πορτογαλίας με την επιγραφή: IN * HOC * SIGNO * VINCES = (in this sign you will conquer).

Πληροφορίες για το κέρμα:
Τα νομίσματα αυτά ενώ έχουν ονομαστική αξία 400 reis, η πραγματική τους αξία είναι 480 reis. Έτσι, στη διεθνή βιβλιογραφία αναφέρονται και ως 1 Cruzado Novo (480 reis). Γιατί; Το 1688 η τιμή του χρυσού και του ασημιού ανατιμήθηκε κατά 20%.  Επειδή ήταν δύσκολο να αποσυρθούν όλα τα ήδη κυκλοφορούντα κέρματα και να αντικατασταθούν από νέα, αποφασίστηκε η συνέχιση της κυκλοφορίας των υφιστάμενων αλλά και η κοπή νέων να συνεχίσει με την ονομαστική αξία των 400 reis, η πραγματική τους, όμως, αξία να είναι 480 reis (νόμος 04AUG1688). Έτσι, μέχρι και την τελευταία κοπή τέτοιων κερμάτων το 1816, έφεραν ονομαστική αξία 400 reis. Ο τύπος του συγκεκριμένου νομίσματος κόπηκε το 1706-1708 και 1750. Το συγκεκριμένο είναι το τελευταίο της βασιλείας του Ιωάννη V, ο οποίος πέθανε το 1750, πέντε χρόνια πριν τον καταστροφικό σεισμό του 1755 που ισοπέδωσε τη Λισσαβώνα και ακολουθήθηκε από ένα μεγάλου τσουνάμι που κατέστρεψε τις παραλιακές πόλεις της Πορτογαλίας.
Τα κέρματα αυτά κόβονταν από το 1667 μέχρι το 1816 με τους εξής μονάρχες:
PETRVS II:  1667 με 1706
IOANNES V:  1706 με 1750
JOSEPHUS:  1750 με 1777
MARIA I ET PETRUS III: 1777 με 1786
MARIA I:  1786 με 1759
JOANNES P REGENS: 1799 με 1816

Αξίζει να αναφερθώ στο εξής: Παρατηρείτε πως στην επιγραφή αναφέρει τον Ιωάννη ως βασιλιά της Ισπανίας και της Αlgavre. H  Αlgavre είναι η νοτιότερη επαρχία της Πορτογαλίας, αλλά γιατί την αναφέρει; Η ιστορία έχει ως εξής:
Μεγάλο μέρος της Ιβηρικής χερσονήσου είχε κατακτηθεί από τους Άραβες, οι οποίοι υποχωρούσαν, σταδιακά, υπό το βάρος των Ισπανών και των Πορτογάλων. Τον 13ο αιώνα ο Άραβας Aben Mafom, βασιλιάς της Niebla και Εμίρης της Algavre, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τις επιτυχίες των Πορτογάλων στην περιοχή του, έγινε υποτελής του βασιλιά Alfonso X της Καστίλλης (Ισπανία), ο οποίος μπορούσε να φέρει έτσι τον τίτλο του βασιλιά της Algavre, η οποία δεν είχε κατακτηθεί ακόμη από τους Πορτογάλους. Η δήλωση υποτέλειας των Αράβων στους Ισπανούς δεν σταμάτησε την προέλαση των Πορτογάλων, οι οποίοι κατέλαβαν σταδιακά, από το 1242, όλη την επαρχία της Algavre, και τελικά τον Μάρτιο του 1249 την πρωτεύουσά της Silves. Αντιδρώντας στον τίτλο του βασιλιά της Καστίλλης ως βασιλιάς της Algavre, ο Πορτογάλος βασιλιάς Alfonso III, για να εξασφαλίσει τα δικαιώματα της Πορτογαλίας στην επαρχία που είχε κατακτήσει, πρόσθεσε τον τίτλο του: “Βασιλιάς της Πορτογαλίας και της Algavre”, δημιουργώντας ένα ψευτο-βασίλειο της Algavre, που μόνο κατ’ όνομα ήταν βασίλειο. Μάλιστα, μετά το 1471, οι κατακτήσεις των Πορτογάλων στο Μαγκρέμπ (Βόρεια Αφρική) έγιναν στο όνομα του ψευτο-βασιλείου της Algavre.
Το θέμα της κυριαρχίας της περιοχής της Algavre λύθηκε το 1267 με τη συνθήκη του Badajoz, όπου, κατόπιν συμφωνίας των δύο βασιλείων, η κυριότητα της επαρχίας δόθηκε στην Πορτογαλία και οι Ισπανοί κράτησαν τις κτήσεις τους ανατολικά του ποταμού Guadiana.
Λίγα λόγια για τον Ιωάννη Ε΄ με πληροφορίες από το Internet αφού πρώτα σας δείξω εικόνα του από ένα χρυσό νόμισμα (το οποίο δεν είναι της συλλογής μου)
(https://icc.com.pt/21075-tm_thickbox_default/ioannes-v-800-reis-1729-gold.jpg)
Ο Ιωάννης Ε΄ της Πορτογαλίας, γνωστός και ως ο μεγαλόψυχος, ήταν βασιλιάς της Πορτογαλίας από το 1706 έως το 1750, υιός και διάδοχος του βασιλιά Πέτρου Β΄.
Η μακρά περίοδος της βασιλείας του χαρακτηριζόταν από τεράστια αύξηση της βασιλικής δύναμης, ιδιαίτερα λόγω του πλούτου των αποθεμάτων από χρυσάφι και διαμάντι που έρχονταν από τις Βραζιλιάνικες αποικίες. Το ένα πέμπτο περίπου της εξαγωγής προοριζόταν αποκλειστικά για το στέμμα, ενώ οι υπόλοιπες ποσότητες αφήνονταν στην εκμετάλλευση των τοπικών γαιοκτημόνων.
Αυξάνοντας συνέχεια την δύναμή του, λόγω του πλούτου, μπόρεσε να αντιπαρατεθεί εύκολα στην αριστοκρατία της χώρας του. Σε μια προσπάθεια να δαμάσει την εξαγριωμένη αριστοκρατία, άρχισε την κατασκευή πολυτελέστατων ανακτόρων στα πρότυπα των Γαλλικών Βερσαλλιών, ενώ ο ίδιος προσπάθησε να μιμηθεί την δόξα του Λουδοβίκου ΙΔ΄, καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια να γίνει μονάρχης όμοιος με αυτόν. Τον μιμήθηκε σε όλες του τις κινήσεις, αλλά δεν κατόρθωσε τελικά να φτάσει την δόξα του.
Χρησιμοποίησε τους περισσότερους θησαυρούς των Βραζιλιάνικων αποικιών, προκειμένου να ανορθώσει τα οικονομικά της χώρας του. Καλλιέργησε τις τέχνες, τα γράμματα και έκανε την μοναρχική του ισχύ ισότιμη σχεδόν με αυτή των περισσότερων Ευρωπαϊκών κρατών. Ήταν η πρώτη φορά που συνέβη αυτό από την εποχή της δεύτερης ανεξαρτησίας από την Ισπανία το 1640.
Η εξωτερική πολιτική είχε τόσο κατεύθυνση ουδετερότητας απέναντι στις Ευρωπαϊκές συγκρούσεις, όσο και προσπάθειες να πείσει το Βατικανό να τον κηρύξει νόμιμο μονάρχη, ξοδεύοντας μεγάλα ποσά σε δώρα προς τον Πάπα. Οι προσπάθειες του έφεραν αποτέλεσμα στην αναγνώριση από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΔ΄ το 1748. Το  1642, είχε χτυπήσει άσχημα σε ατύχημα, κάτι που τον άφησε παράλυτο για την υπόλοιπη ζωή του και ανίκανο να συμμετάσχει στις κρατικές υποθέσεις. Τα οικονομικά του μέτρα τον έκαναν μισητό στην αριστοκρατία αλλά τελικά δεν εφαρμόστηκαν.

Αλλη μια εξαιρετικη παρουσιαση ενος εξαιρετικου κ ιδιαιτερου νομισματος.
Σ ευχαριστουμε φιλε Thaler!!!

Eξαιρετικό νόμισμα και σε πολύ καλή κατάσταση!

καιρο ειχαμε να δουμε ποσταρισμα σου στελιο!!χαιρομαι ιδιαιτερα που επεστρεψες!οι γνωσεις και οι ιστοριες που προσφερεις,ανεκτιμητες!! :)

Παιδιά σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια ;D
Συγγνώμη για τις φωτογραφίες που βγήκαν λίγο μεγάλες...
Πάντως οι Πορτογάλοι δεν έχουν και μεγάλη ποικιλία στα ασημένια τους. Το ίδιο μοτίβο για αιώνες...

Αξίζει να προσέξετε τον Πορτογαλικό σταυρό. Ίσως να έχετε διαπιστώσει πως κάθε κράτος έχει το δικό του σχήμα σταυρού. Αξίζει να ανοιχτεί για τους σταυρούς των κρατών ένα νέο θέμα κάποια στιγμή (αν υπάρχει κάποιος εθελοντής ας το κάνει πριν από μένα). Πάντως όποιος γνωρίζει τους σταυρούς, μπορεί με μια ματιά να καταλάβει την προέλευση του νομίσματος χωρίς δεύτερη σκέψη.

Διόρθωση λάθους :-[ :-[ :-[:  "Αξίζει να αναφερθώ στο εξής: Παρατηρείτε πως στην επιγραφή αναφέρει τον Ιωάννη ως βασιλιά της Πορτογαλίας και της Algavre."
Συγχωρήστε με για το μικρό λαθάκι... Ο δαίμονας του τυπογραφείου που λένε.

Τάληρο-1797(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20171029/14ad6bd0de9aa863cd387aeadc0d343e.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20171029/5eca249b8fa515e6e62efedf9c3171ad.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Φίλοι συλλέκτες σήμερα θα σας δείξω ένα τάληρο για το οποίο έχουμε ήδη αναφερθεί. Πρόκειται για το τάληρο του Φραγκίσκου ΙΙ Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του οίκου των Αψβούργων από το 1797. Μας έχει δείξει το δικό του σε φωτογραφία ο φίλος Κώστας σε προηγούμενη ανάρτηση στη σελίδα 7 και το έχουμε σχολιάσει. Εκείνο το τάληρο ήταν κοπής Μιλάνου ενώ το δικό μου κοπής Gunzburg. Επειδή τότε δεν μπόρεσα να ανεβάσω φωτογραφία με το δικό μου, σας το δείχνω τώρα.

ομορφο ταληρο στελιο!!να το χαιρεσαι!!ελπιζω σε μελλοντικο μου ταξιδι στο εξωτερικο,να βρω τιποτε αξιολογο να προσθεσω!! :)

Πολύ ωραίο κομμάτι και αυτό Στέλιο.

Σας ευχαριστώ παιδιά.


Κώστα γιατί να πας εξωτερικό? Δεν "ψωνίζεις" μέσω internet?

Καλημερα στελιο..αν πανε ολα καλα θα παω ταξιδακι αναψυχης-επισκεψη-ισως σε μια εκθεση οποτε στις βολτες αν βρω τιποτε ενδιαφερον θα το παρω..συνηθης ομως μεσω ιντερνετ αγοραζω..

Να ρωτήσω κάτι: Επειδή κι εγώ καμιά φορά βρίσκομαι στο εξωτερικό, οι τιμές από ντόπια καταστήματα νομισμάτων εκεί είναι καλύτερες απ' ότι στο internet? Ρωτάω αν ξέρεις να μου πείς από πείρα.

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20171109/078066abfc9be277e63df56599e33dff.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20171109/4026ea61adf183edf1ee9de50f17d8a0.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Γεια σας φίλοι μου,
Το σημερινό νόμισμα είναι ένα Γερμανικό τάληρο του 1901. Πρόκειται για ένα κέρμα των 5 μάρκων που εκδόθηκε για τον εορτασμό των 200 χρόνων του βασιλείου της Πρωσίας.

Κάποια χαρακτηριστικά:
Βάρος: 27.77  gr.               Διάμετρος: 38 mm
Πάχος: 3 mm                     Καθαρότητα: 0.9000
Mint: Berlin mint                Βιβλιογραφία: KM# 526, J# 106
Αξία: 5 Μάρκα                    Τιράζ: 2.600.000

Μπροστά: Πορτραίτα του Φρειδερίκου Α΄ και του Γουλιέλμου Β΄ με την επιγραφή: FRIEDRICH·I·1701· WILHELM·II·1901·
Πίσω: Ο αυτοκρατορικός αετός της Γερμανίας με την επιγραφή: DEUTSCHES REICH 1901*FÜNF MARK*
Περίμετρος: GOTT MIT UNS = Ο Θεός μαζί μας
Έχει κοπεί και αντίστοιχο κέρμα των 2 Μάρκων.

Το 1901 η Πρωσία γιόρτασε την 200η επέτειο από την ίδρυση του Βασιλείου της Πρωσίας με αναμνηστικό κέρμα των 5 Μάρκων που απεικονίζει τον Φρειδερίκο Α΄, τον πρώτο βασιλιά της Πρωσίας (1701-1713), και τον Γουλιέλμο Β΄ (1888-1918), ο οποίος έμελλε να είναι ο τελευταίος βασιλιάς της Πρωσίας, αλλά και ο τελευταίος Γερμανός αυτοκράτορας (Κάιζερ). Ο Γουλιέλμος φοράει ένα θαυμάσιο γερμανικό κράνος, γνωστό και ως Pickelhaube, στολισμένο με ένα μεγάλο αετό. Η οπίσθια όψη του κέρματος χαρακτηρίζει τον στεφανωμένο αυτοκρατορικό γερμανικό αετό με ασπίδα στο στήθος του.

Το νόμισμα αυτό, αν και μικρής, σχετικά, εμπορικής αξίας, έχει ωστόσο τεράστια ιστορική αξία. Φανερώνει το κλίμα της εποχής του – το νόμισμα “φωνάζει” από μόνο του: δύναμη, κύρος, ισχύς, ανωτερότητα, κυριαρχία, επιβολή, έπαρση. Πράγματι, η Γερμανία μετά την ενοποίησή της το 1871 και ύστερα από τις προηγούμενες νίκες της Πρωσίας επί της Δανίας (1864), της Αυστρίας (1866) και της Γαλλίας (1871), ήταν στην πιο χρυσή εποχή της ιστορίας της μέχρι τότε. 

Ο Γουλιέλμος είχε μια εκ γενετής αναπηρία, καθώς υπήρξαν επιπλοκές κατά τη γέννησή του, με αποτέλεσμα να έχει ατροφικό αριστερό χέρι την οποία προσπάθησε με κάποια επιτυχία να αποκρύψει. Ο αριστερός του βραχίονας ήταν περίπου 15 εκατοστά μικρότερος από τον δεξί του βραχίονα.
Ως εγγόνι της βασίλισσας Βικτωρίας, ο Γουλιέλμος ήταν πρώτος ξάδερφος του Βρετανού Γιώργου Β΄, καθώς και των Queens Marie της Ρουμανίας, Maud της Ουαλίας και της Victoria Eugenie της Ισπανίας και της αυτοκράτειρας Αλεξάνδρα της Ρωσίας. Η νεότερη αδελφή του Γουλιέλμου, Σοφία, παντρεύτηκε τον μελλοντικό βασιλιά Κωνσταντίνο Α΄ της Ελλάδας. Ο Γουλιέλμος, εξοργισμένος από τον ασπασμό της αδελφής του στην Ελληνική Ορθοδοξία κατά το γάμο της, προσπάθησε να την απαγορεύσει να εισέλθει στη Γερμανία.
Οι πιο αμφιλεγόμενες σχέσεις του Γουίλιαμ ήταν με τους Βρετανούς συγγενείς του. Αυτός λαχταρούσε την αποδοχή της γιαγιάς του, της βασίλισσας Βικτώριας, και της υπόλοιπης οικογένειάς της.  Παρά το γεγονός ότι η γιαγιά του τον αντιμετώπισε με ευγένεια και καλωσύνη, οι άλλοι συγγενείς του τον βρήκαν αλαζονικό και ανυπόμονο και σε μεγάλο βαθμό τον απομάκρυναν. Είχε μια ιδιαίτερα κακή σχέση με τον θείο του Bertie, πρίγκιπα της Ουαλίας (αργότερα βασιλιά Edward VII). Αρχίζοντας τη δεκαετία του 1890, ο Γουλιέλμος έκανε επισκέψεις στην Αγγλία για το Cowes Week στο Isle of Wight και συχνά ανταγωνίστηκε εναντίον του θείου του στους αγώνες για γιοτ. Η σύζυγος του Edward, η Αλεξάνδρα γεννημένη στη Δανία, πρώτα ως Πριγκίπισσα της Ουαλίας και αργότερα ως βασίλισσα, επίσης αντιπάθησε τον Γουλιέλμο, και ποτέ δεν ξέχασε την Πρωσική κατάληψη του Schleswig-Holstein που ανήκε στη Δανία στη δεκαετία του 1860. Παρά τις κακές σχέσεις του με τους Άγγλους συγγενείς του, όταν έλαβε είδηση ​​ότι η βασίλισσα Βικτώρια πεθαίνει στο Osborne House τον Ιανουάριο του 1901, ο Γουλιέλμος ταξίδεψε στην Αγγλία και βρισκόταν στο κρεβάτι της όταν πέθανε και παρέμεινε για την κηδεία. Ήταν επίσης παρών στην κηδεία του βασιλιά Edward VII, το 1910.
Το 1877, ο Γουλιέλμος τελείωσε το Λύκειο και το 18ο έτος της ηλικίας του έλαβε ως δώρο από τη γιαγιά του, την Βασίλισσα Βικτώρια, το Τάγμα του Garter*.

Το 1881 ο Wilhelm παντρεύθηκε την Αυγούστα Βικτώρια του Schleswig-Holstein, γνωστή ως "Dona".  Θα παραμείνει παντρεμένος για σαράντα χρόνια, μέχρι το θάνατό της το 1921. Σε μια δεκαετία, μεταξύ του 1882 και του 1892, η Αυγούστα Βικτώρια θα γεννούσε επτά παιδιά, έξι γιους και μια κόρη.
Στις 15 Ιουνίου 1888 ο 29 ετών Γουλιέλμος διαδέχθηκε τον πατέρα του ως Γερμανός αυτοκράτορας και βασιλιάς της Πρωσίας.
Ο νέος αυτοκράτορας αντιτάχθηκε στην προσεκτική εξωτερική πολιτική του Bismarck, προτιμώντας έντονη και ταχεία επέκταση για να προστατεύσει τη «θέση στον ήλιο» της Γερμανίας. Επιπλέον, ο νέος αυτοκράτορας είχε έρθει στο θρόνο αποφασισμένος να κυβερνήσει καθώς και να βασιλεύσει, σε αντίθεση με τον παππού του. Ο Βίσμαρκ εξαναγκάσθηκε τελικά, σε παραίτηση το 1890.
Στην εξωτερική πολιτική, ο Βίσμαρκ πέτυχε μια εύθραυστη ισορροπία συμφερόντων μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας και Ρωσίας, παρά το αυξανόμενο λαϊκό συναίσθημα ενάντια στη Βρετανία (σε σχέση με τις αποικίες) και ειδικά κατά της Ρωσίας. Με την απόλυση του Βίσμαρκ, οι Ρώσοι αναμένοντας αλλαγή της πολιτικής στο Βερολίνο, γρήγορα προσέγγισαν τη Γαλλία, ξεκινώντας τη διαδικασία που μέχρι το 1914 απομόνωσε σε μεγάλο βαθμό τη Γερμανία.
 Στις αρχές του εικοστού αιώνα ο Γουλιέλμος άρχισε να επικεντρώνεται στην πραγματική του ατζέντα: τη δημιουργία ενός γερμανικού ναυτικού που θα ανταγωνιζόταν εκείνο της Βρετανίας και θα επέτρεπε στη Γερμανία να ανακηρυχθεί παγκόσμια δύναμη. Παράλληλα εξόπλισε και εκσυγχρόνισε τον Γερμανικό στρατό, ο οποίος μετατράπηκε στον ισχυρότερο του κόσμου. Υπήρξε ο κύριος υπαίτιος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του.
Μέχρι το 1916 η Αυτοκρατορία είχε σταδιακά γίνει μια στρατιωτική δικτατορία υπό τον έλεγχο του Αρχηγού Στρατού Paul von Hindenburg και του στρατηγού Erich Ludendorff. Όλο και περισσότερο αποστασιοποιημένος από την πραγματικότητα και τη διαδικασία λήψης πολιτικών αποφάσεων, ο  Γουλιέλμος κυμαίνεται ανάμεσα στην ανικανότητα και τα όνειρα της νίκης, ανάλογα με την τύχη των στρατευμάτων του. Παρ 'όλα αυτά, διατηρούσε ακόμα την τελική εξουσία σε θέματα πολιτικού διορισμού. Η υποστήριξη του Κάιζερ κατέρρευσε εντελώς τον Οκτώβριο-Νοέμβριο του 1918 στον στρατό, στην πολιτική κυβέρνηση και στη γερμανική κοινή γνώμη, όταν ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. Woodrow Wilson κατέστησε σαφές ότι ο Κάιζερ δεν μπορούσε πλέον να είναι μέρος στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις.
Μετά το ξέσπασμα της Γερμανικής Επανάστασης στα τέλη του 1918, δεν μπορούσε να αποφασίσει αν θα παραιτηθεί ή όχι. Μέχρι εκείνη την στιγμή, δέχτηκε ότι πιθανότατα θα έπρεπε να εγκαταλείψει το αυτοκρατορικό στέμμα, αλλά εξακολουθούσε να ελπίζει να διατηρήσει την Πρωσική Βασιλεία. Ωστόσο, αυτό ήταν αδύνατο από το αυτοκρατορικό σύνταγμα.
Τελικά, στις 9 Νοεμβρίου 1918 αναγκάστηκε να παραιτηθεί, και λίγη ώρα μετά, ένας από τους υπουργούς του κράτους  του, ο σοσιαλδημοκράτης Philipp Scheidemann, κήρυξε τη Γερμανία δημοκρατία.
Στις 10 Νοεμβρίου, ο Γουλιέλμος διέσχισε τα σύνορα με τρένο και εξήλθε στην Ολλανδία, η οποία παρέμεινε ουδέτερη καθ 'όλη τη διάρκεια του πολέμου. Η ολλανδική κυβέρνηση αρνήθηκε να τον εκδώσει παρά τις εκκλήσεις των συμμάχων . Ο βασιλιάς Γιώργος Β΄ της Βρετανίας έγραψε ότι κοίταξε τον ξάδελφό του ως "τον μεγαλύτερο εγκληματία στην ιστορία", αλλά αντιτάχθηκε στην πρόταση του πρωθυπουργού David Lloyd George να "κρεμάσει τον Kaiser". Ο Πρόεδρος Woodrow Wilson των Ηνωμένων Πολιτειών απέρριψε την έκδοση, υποστηρίζοντας ότι η δίωξη του Γουλιέλμου θα αποσταθεροποιήσει τη διεθνή τάξη και θα χάσει την ειρήνη. Ο Γουλιέλμος στις 28 Νοεμβρίου 1918 εξέδωσε καθυστερημένη δήλωση απαλλαγής τόσο από τον Πρωσικό όσο και από τον Γερμανικό θρόνο, διακόπτοντας έτσι τυπικά τη διακυβέρνηση των Hohenzollerns για 400 χρόνια στη Πρωσία. Εγκατέλειψε επίσης τα δικαιώματά του "στο θρόνο της Πρωσίας και στο γερμανικό αυτοκρατορικό θρόνο που συνδέεται με αυτό". Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης επέτρεψε στον Γουλιέλμο να απομακρύνει είκοσι τρία σιδηροδρομικά βαγόνια επίπλων, είκοσι επτά που περιείχαν πακέτα όλων των ειδών, ένα με ένα αυτοκίνητο και ένα άλλο με βάρκα, από το νέο παλάτι στο Πότσνταμ.
Ο Γουλιέλμος πέθανε στις 4 Ιουνίου 1941, ηλικίας 82 ετών, λίγες μόνο εβδομάδες πριν από την εισβολή του Άξονα στη Σοβιετική Ένωση, έχοντας τιμητική φρουρά στο σπίτι του. Ωστόσο, ο Χίτλερ θύμωσε όταν έμαθε ότι ο πρώην μονάρχης είχε τιμητική φρουρά από γερμανικά στρατεύματα και σχεδόν πυροβόλησε το στρατηγό που έδωσε τη διαταγή.  Παρά την προσωπική του εχθρότητα προς τον Γουλιέλμο, ο Χίτλερ ήθελε να φέρει το σώμα του πίσω στο Βερολίνο για κρατική κηδεία, καθώς ο Γουλιέλμος ήταν σύμβολο της Γερμανίας και των Γερμανών κατά τον προηγούμενο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Χίτλερ θεώρησε ότι μια τέτοια κηδεία θα έδειχνε στους Γερμανούς την άμεση προέλευση του Τρίτου Ράιχ από την παλιά γερμανική αυτοκρατορία. Ωστόσο, οι επιθυμίες του Γουλιέλμου να μην επιστρέψει ποτέ στη Γερμανία έγιναν σεβαστές και οι ναζιστικές κατοχικές αρχές του χορήγησαν μια μικρή στρατιωτική κηδεία με μερικές εκατοντάδες ανθρώπους παρόντες.

Ο Γουλιέλμος προώθησε με ενθουσιασμό τις τέχνες και τις επιστήμες, καθώς και τη δημόσια εκπαίδευση και την κοινωνική πρόνοια. Υποστήριξε την προώθηση της επιστημονικής έρευνας. χρηματοδοτήθηκε από πλούσιους ιδιωτικούς χορηγούς και από το κράτος και περιλάμβανε πολλά ερευνητικά ινστιτούτα. Υποστήριξε τους εκσυγχρονιστές καθώς προσπάθησαν να μεταρρυθμίσουν το Πρωσικό σύστημα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, το οποίο ήταν αυστηρά παραδοσιακό, ελιτίστικο, πολιτικά αυταρχικό και αμετάβλητο. Ως κληρονομικός Προστάτης του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη, ενθάρρυνε τις προσπάθειες της χριστιανικής τάξης να τοποθετήσει τη γερμανική ιατρική στην πρωτοπορία της σύγχρονης ιατρικής πρακτικής μέσω του συστήματος των νοσοκομείων, της νοσηλευτικής αδελφοσύνης και των νοσηλευτικών σχολών και των γηροκομείων σε όλη τη γερμανική αυτοκρατορία.
Ο Γουλιέλμος ήταν σκέτη καταστροφή για την Ελλάδα. Αυτός υπήρξε από τους κύριους εμπνευστές της πρωτοβουλίας για “καθαρή” Οθωμανική Αυτοκρατορία από κάθε άλλη εθνότητα. Εξόπλισε και εκπαίδευσε το στρατό του Σουλτάνου, τον οποίο και ενθάρρυνε στις γενοκτονίες που διέπραξε κατά των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Πολέμησε εναντίον της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μαζί με την Αυστρουγγαρία, την Τουρκία και τη Βουλγαρία. Η μόνη του θετική συμβολή για την Ελλάδα ήταν η διάσωση της Καβάλας. Θα σας πω την ιστορία που είναι ελάχιστα γνωστή στα γρήγορα:
Στη διάσκεψη του Βουκουρεστίου οι Βούλγαροι, αν και ηττημένοι, ζητούσαν, με θράσος, να ξανακερδίσουν όλα τα χαμένα τους εδάφη. Είχαν την υποστήριξη της Ρωσίας, της Γερμανίας, της Αυστρουγγαρίας, την ουδετερότητα της Αγγλίας και μόνο η Γαλλία υποστήριζε την Ελλάδα. Ο Βενιζέλος υποχωρώντας, έδωσε το Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολη), και μετά αναγκάστηκε να δώσει και την υπόλοιπη Δυτική Θράκη. Όμως οι Βούλγαροι τα ήθελαν όλα, κυρίως την Καβάλα με το λιμάνι της. Τότε ο Βενιζέλος, βλέποντας πως δεν έχει επαρκή διπλωματική στίρηξη για να επιβάλει τις Ελληνικές θέσεις, τηλεγράφησε στο βασιλιά Κωνσταντίνο που βρίσκονταν στο στρατηγείο του στο μέτωπο, ζητώντας τη μεσολάβηση του Κάιζερ. Την άλλη μέρα (17/7/1913) ο Κωνσταντίνος τηλεγραφεί στη γυναίκα του Σοφία (που ήταν αδελφή του Κάιζερ) και της ζητάει να μεσολαβήσει στον αδελφό της για την Καβάλα. Εκείνη του τηλεγραφεί (18/7) στο Βερολίνο και ο Κάιζερ τηλεγραφεί (19/7) με τη σειρά του στον Προεδρεύοντα της Διάσκεψης βασιλιά Κάρολο της Ρουμανίας (πού ήταν Γερμανικής καταγωγής και φίλος του) για ευμενή κατάληξη της Καβάλας. Το μήνυμα το παίρνει και η Αυστρουγγαρία (η οποία απειλούσε μέχρι με πόλεμο την Ελλάδα), και απομακρύνεται από τη Βουλγαρία.  Έτσι οι Βούλγαροι, βλέποντας ότι έχουν χάσει το παιχνίδι, παραιτούνται των βλέψεών τους στην Καβάλα (και σε όλη την Ανατολική Μακεδονία) και υπογράφουν τη συνθήκη του Βουκουρεστίου στις 28 Ιουλίου 1913.

*Το Τάγμα του Garter ή Ευγενέστατο Τάγμα της Περικνημίδας είναι ένα Ιπποτικό Τάγμα, το οποίο αρχικά ιδρύθηκε στη μεσαιωνική Αγγλία από τον Εδουάρδο Γ΄ το 1344 και στις μέρες μας τα μέλη του προέρχονται από το Ηνωμένο Βασίλειο ή άλλα μέλη της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Θεωρείται ως το πιο διάσημο Βρετανικό τάγμα ιπποσύνης (αν και σε προτεραιότητα κατώτερο από το στρατιωτικό παράσημο Victoria Cross και George Cross). Είναι αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο, πολιούχο της Αγγλίας. Ο μέγιστος αριθμός των μελών του τάγματος δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 24 ανάμεσα στα οποία βρίσκονται πάντα ο εκάστοτε μονάρχης της Μεγάλης Βρετανίας και ο Πρίγκιπας της Ουαλίας, Εκτός από τα 24 αυτά μέλη θέση στο τάγμα αυτό έχουν οι λεγόμενοι «υπεράριθμοι Ιππότες και Κυρίες» (Αγγλικά: Supernumerary knights and ladies), οι οποίοι είναι μέλη της Βρετανικής Βασιλικής Οικογένειας, ξένοι μονάρχες κτλ.
Το έμβλημα του τάγματος είναι μια περικνημίδα με το ρητό στα Γαλλικά: Honi soit qui mal y pense ("ντροπή σε αυτόν που σκέφτεται άσχημα") με χρυσά γράμματα. Νέα μέλη στο τάγμα πάντοτε ανακηρύσσονται κατά την 23η Απριλίου, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου.

Φοβερό νόμισμα σε εξαιρετική κατάσταση φίλε Στέλιο!

Σε ευχαριστώ φίσε Lary. Έχω προσέξει πως τα περισσότερα τάληρα αυτής της περιόδου είναι σε αρκετά καλή κατάσταση, ίσως γιατί δεν πρόλαβαν να χρησιμοποιηθούν πολύ.
Πάντως αντίστοιχα Γερμανικά τάληρα του Γουλιέλμου υπάρχουν στην εξαιρετική παρουσίαση που έκανε ο φίλος Ανάργυρος με θέμα: "Slabs γερμανικων νομισματων απο την συλλογη μου epop". Εκεί έχω δει αριστουργήματα.

Αλλη μια εξαιρετικη αναρτηση απο τον φιλο μας τον thaler.
Thanks my friend :) :) :)

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20171128/312fe52b730504c9c4a2d9e91d2960d2.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20171128/d59317f465c38f2b862529afb073fef1.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Γεια σας φίλοι μου,
Το σημερινό τάληρο προέρχεται από το Ελβετικό Καντόνι του Schaffhausen και είναι από το 1621. Είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα από τα πιο όμορφα τάληρα. Σπάνια θα το δείτε σε καλύτερη κατάσταση, αφού το Καντόνι αυτό έκοψε τάληρα το 1550-51, το 1555, 1567 το 1620-24 και το 1656 (πολύ σπάνιο). Άρα τα τάληρα αυτά ήταν σε συνεχή χρήση για σχεδόν 160 χρόνια, γι’ αυτό και η φθορά τους. Το Φράγκο καθιερώθηκε ως νόμισμα του Καντονιού από το 1798 ως το 1850.  Παρακάτω σας δείχνω προηγούμενη και επόμενη κοπή (όχι της συλλογής μου).

Ας δούμε όμως τα χαρακτηριστικά του νομίσματος:
Μέταλλο: Ασήμι
Βάρος: 29.80 g
Διάμετρος: 41 mm
Αρ. καταλόγου: KM#25,  Davenport 4627  
Mint master: Werner Zentgraf*
Εμπρός όψη:  Ένα κριάρι που πηδάει από την πόρτα ενός πύργου με την επιγραφή: MONETA NOVA SCAFVSENSIS  1621 = Νέο νόμισμα (με την έννοια της νομισματικής μονάδας) του Schaffhausen
Πίσω όψη: Ο Αυτοκρατορικός αετός με την επιγραφή:  DEVS SPES NOSTRA EST = Ο Θεός είναι η ελπίδα μας
Το Schaffhausen ήταν πόλη-κράτος του Μεσαίωνα, κόβοντας τα δικά του νομίσματα από το 1045.  Περίπου 1050 οι ευγενείς του Νέλλερμπουργκ ίδρυσαν το μοναστήρι των Αγίων Βενεδικτίνων, το οποίο έγινε το κέντρο της πόλης. Ίσως το 1190, σίγουρα το 1208, ήταν μια αυτοκρατορική ελεύθερη πόλη, ενώ η πρώτη σφραγίδα χρονολογείται από το 1253. Οι εξουσίες του ηγουμένου ήταν σταδιακά περιορισμένες και το 1277 ο αυτοκράτορας Ρούντολφ Α΄ έδωσε στην πόλη έναν χάρτη ελευθεριών. Το 1330 ο αυτοκράτορας Λουδοβίκος της Βαυαρίας προσχώρησε την πόλη στους Αψβούργους. Στις αρχές του 15ου αιώνα, η εξουσία των Αψβούργων πάνω από την πόλη δεν υπήρχε πιά. Το 1411 οι συντεχνίες κυβερνούσαν την πόλη. Στη συνέχεια, το 1415 ο Αψβούργος δούκας Frederick IV της Αυστρίας συμμάχησε με τον Αντιπάπα Ιωάννη XXIII στο Συμβούλιο της Κωνσταντίας** και καθαιρέθηκε από τον αυτοκράτορα Sigismund. Ως αποτέλεσμα της καθαίρεσης και της ανάγκης εξεύρεσης χρημάτων από τον Frederick, το Schaffhausen κατάφερε να εξαγοράσει την ανεξαρτησία του από τον οίκο των Αψβούργων το 1418. Η πόλη συμμάχησε με έξι από τα Ελβετικά Καντόνια το 1454 και στη συνέχεια με άλλα δύο (Uri και Unterwalden) το 1479. Το Schaffhausen έγινε πλήρες μέλος της Παλαιάς Ελβετικής Συνομοσπονδίας το 1501.  
Η πόλη υπέστη σοβαρή ζημιά κατά τη διάρκεια του Τριαντακονταετούς Πολέμου*** (1618-1648)  από το πέρασμα Σουηδικών (προτεσταντικών) και Βαυαρικών (Ρωμαιοκαθολικών) στρατευμάτων. Μόλις στις αρχές του 19ου αιώνα άρχισε η βιομηχανική ανάπτυξη της πόλης. Το 1857 ο πρώτος σιδηροδρομικός σταθμός έφθασε στο Schaffhausen.
Το Schaffhausen βρίσκεται σε ένα δάχτυλο της ελβετικής επικράτειας που περιβάλλεται από τρεις πλευρές από τη Γερμανία. Την 1η Απριλίου 1944 υπέστη βομβιστική επίθεση από τα αεροσκάφη των Πολεμικών Αεροποριών των Ηνωμένων Πολιτειών, τα οποία απομακρύνθηκαν από τον γερμανικό εναέριο χώρο στην ουδέτερη Ελβετία λόγω σφαλμάτων πλοήγησης. Περίπου εκατό πολίτες σκοτώθηκαν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έδωσαν γρήγορα τέσσερα εκατομμύρια δολάρια σε αποζημιώσεις.
(https://www.coinarchives.com/9b28012a719e29d2e3d0207034b3aba2/img/kunker/297/image03204.jpg)
(http://[url=http://www.rhinocoins.com/swiss/sv1795.jpg]http://www.rhinocoins.com/swiss/sv1795.jpg[/url])
*Ο Werner Zentgraf αναφέρεται για πρώτη φορά ως κύριος του νομισματοκοπείου του Schaffhausen το 1550, αν και δεν ήταν καινούργιος στον κλάδο του. Ο πατέρας του, Jakob Zentgraf, ήταν ήδη κύριος του νομισματοκοπείου του γειτονικού Καντονιού της Κωνσταντίας. Έτσι ο Werner Zentgraf έμαθε την τέχνη από μικρός. Η έλευσή του στο Schaffhausen συμπίπτει με μια εποχή πλούσιας παραγωγής τάληρων, αν και δεν ήταν εκείνος που την ξεκίνησε, αλλά ο Benedikt Stokar (1516-1579) που είχε νοικιάσει τα νομισματοκοπεία στη Βέρνη, το Solothurn και, επίσης, το Schaffhausen.  Ο Werner Zentgraf κατηγορήθηκε ότι υποβάθμιζε τα νομίσματα με μικρότερη ποσότητα ασημιού οδηγώντας τις αρχές του Schlaffhausen στο να αναθέσουν τη δουλειά στον Jakob Stampfer, επίσης ξακουστό mint master της γειτονικής Ζυρίχης, ο οποίος όμως ποτέ δεν εμφανίστηκε. Έτσι ο Werner Zentgraf παρέμεινε στη θέση του.
Το 1563, ο αυτοκράτορας Φερδινάνδος θέλοντας να αναγκάσει τα Ελβετικά Καντόνια να υιοθετήσουν το Αυτοκρατορικό Νομισματικό Διάταγμα, ίδρυσε το δικό του νομισματοκοπείο στην πόλη Τhann, διοχετεύοντας εκεί τις μεγαλύτερες ποσότητες ασημιού και περιορίζοντας τις αντίστοιχες προς τα Καντόνια, με  αποτέλεσμα να μειωθεί σημαντικά η παραγωγή τάληρων.
Με συστατική επιστολή του Συμβουλίου του Schaffhausen, υπέβαλε αίτηση για mint master του νομισματοκοπείου στη Thann. ενώ μετά το 1564, εργάστηκε για τα νομισματοκοπεία των πόλεων Colmar, Breisach και Freiburg - ταυτόχρονα, δηλαδή, χωρίς να εγκαταλείψει το γραφείο του στο Schaffhausen, κάνοντάς τον όλο και πιο πλούσιο. Ανάθεσε τη δημιουργία ενός περίφημου εφυαλομένου πίνακα που παριστάνει τα στάδια της διαδικασίας κοπής νομισμάτων.  Από αυτόν τον πίνακα οι ιστορικοί αντλούν σημαντικές πληροφορίες για τη διαδικασία κοπής νομισμάτων τον 16ο αιώνα.
(http://[url=http://www.coinsweekly.com/images/1682_85191557.jpg]http://www.coinsweekly.com/images/1682_85191557.jpg[/url])
Ο Werner Zentgraf, πέθανε άπορος και διωγμένος από το σπίτι του. Η παρακμή άρχισε όταν ο Werner Zentgraf, ήδη μεγάλης ηλικίας, παντρεύτηκε τη νεαρή και όμορφη Barbara Wissler το 1584. Αυτή δεν είχε μόνο ελεύθερη πρόσβαση στο νομισματοκοπείο, αλλά υποτίθεται πως ήταν μπλεγμένη με τη μαύρη μαγεία.  Οι φήμες διαδόθηκαν πως έκανε μαγεία, έψαχνε για θησαυρούς και εξορκισμένα φαντάσματα. Ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν λήφθηκαν μέτρα κατά του συζύγου της ήταν ότι ο γιος του παντρεύτηκε την κόρη του πλούσιου δήμαρχου του Schaffhausen, Dietegen von Wildenberg. Ο τελευταίος επέτρεψε στον Werner Zentgraf να κατέχει τη θέση του μόνο αν εργάζεται μαζί με το γιο του. Παρ όλα αυτά, το ζεύγος Zentgraf φυλακίστηκε για ανέντιμη πρακτική (μάλλον νόθευση νομισμάτων) και πολλά χρέη. Καταδικάστηκαν σε δια βίου φυλάκιση, η οποία όμως μετατράπηκε σε ισόβια εξορία, χάρη στην παρέμβαση των πρώην φίλων του Zentgraf και στις καλές σχέσεις του γιου του (οι γνωριμίες δηλαδή...). Στις 31 Ιουλίου 1594, ο Werner Zentgraf έφυγε από το Schaffhausen για πάντα μη αφήνοντας άλλα ίχνη από τη ζωή του.

**Ο κύριος σκοπός του συμβουλίου ήταν να τερματιστεί το παπικό σχίσμα που προέκυψε από τη σύγχυση που ακολούθησε τη φυγή του Πάπα στην Αβινιόν. Η επιστροφή του Πάπα Γρηγορίου ΧΙ στη Ρώμη το 1377, που ακολούθησε ο θάνατός του και η αμφιλεγόμενη εκλογή του διαδόχου του, Πάπα Ουρβανού Β΄, οδήγησε στην απομάκρυνση πολλών καρδιναλίων και την εκλογή αντιπάλου Πάπα που έδρευε στην Αβινιόν το 1378. Μετά από τριάντα χρόνια του σχίσματος, τα αντίπαλα δικαστήρια συγκάλεσαν το Συμβούλιο της Πίζας επιδιώκοντας την επίλυση της κατάστασης, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ως εκ τούτου, πολλές φωνές, όπως ο Σιγισθμούντος, βασιλιάς των Ρωμαίων και της Ουγγαρίας (και αργότερα Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας), πίεσαν για ένα άλλο συμβούλιο να επιλύσει το ζήτημα. Το συμβούλιο πραγματοποιήθηκε από τις 16 Νοεμβρίου 1414 έως τις 22 Απριλίου 1418 στην Κωνσταντία, Γερμανία.

***Ο Τριακονταετής Πόλεμος (γερμαν. Dreißigjährige Krieg) ήταν μια σειρά πολεμικών συγκρούσεων που έλαβαν χώραν μεταξύ 1618 και 1648 στην κεντρική Ευρώπη, κυρίως στα εδάφη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (σημερινής Γερμανίας). Πρόκειται για μια από τις πιο μακροχρόνιες και καταστροφικές συγκρούσεις στην ευρωπαϊκή ιστορία. Άρχισε σαν πόλεμος μεταξύ των Καθολικών και Διαμαρτυρομένων κρατών της Αυτοκρατορίας και βαθμηδόν εξελίχθηκε σε μια γενικευμένη διαμάχη στην οποία ενεπλάκησαν οι περισσότερες από τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης. Και ενώ στον πόλεμο αυτό οδήγησαν θρησκευτικά αίτια, σύντομα οι εμπλεκόμενες δυνάμεις κατέληξαν να αγωνίζονται για την πολιτική επικράτηση στην Ευρώπη με προεξάρχουσα την διαμάχη για τον σκοπό αυτό Αψβούργων και Γαλλίας.

Ο πίνακας με την κοπή νομισμάτων...
(http://www.coinsweekly.com/images/1682_85191557.jpg)

Και το πολύ σπάνιο τάληρο του 1656.
(http://www.rhinocoins.com/swiss/sv1795.jpg)

Πολύ ενδιαφέρον το σχέδιο του κριαριού. Να και κάτι που δεν βλέπεις κάθε μέρα!

Φίλε Lary εμένα προσωπικά μου αρέσουν περισσότερο αυτά τα τάληρα που δείχνουν κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο μοτίβο της κεφαλής του ηγεμόνα μπροστά και του θυρεού του κράτους πίσω. Ειδικά το συγκεκριμένο είναι μοναδικό μοτίβο που δεν υπάρχει (όσο γνωρίζω) σε κέρματα άλλου κράτους αυτών των αιώνων. Ο σύγχρονος θυρεός του συγκεκριμένου Καντονιού, αν και λίγο τροποποιημένος, είναι στην ουσία ο ίδιος.
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/1f/Wappen_Schaffhausen.png)

πολυ ωραια παρουσιαση και πολυ ενδιαφερον!!περιμενω με αγωνια τις επομενες αναρτησεις σου!! ;) :)

Ευχαριστούμε thaler για την ιστορία που μοιράστηκες μαζι μας.. Πάντως από τότε, όσοι είχαν γνωριμίες έπεφταν στα μαλακά..

Φίλε sksnpl οι...  γνωριμίες είναι... διαχρονικό είδος και σε συνεχή άνθηση όσα χρόνια και αν περάσουν  :D :D :D

Είναι μερικές διαχρονικες πανανθρωπινες αξίες  ::)

Ο ρολος των γυναικων επισης :D :D :D :D :D
Συγγνωμη απο τις κυριες του φορουμ αλλα δεν κρατηθηκα
Ευχαριστουμε thaller !!!!!!!!

+1
Γιατί όπως έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι: Γυνή γαρ ουδέν οίδε πλην ό βούλεται.
μτφρ: η γυναίκα δεν ξέρει τίποτα εκτός από αυτό που θέλει.
Επίσης συγγνώμη για τις γυναίκες του φόρουμ αλλά δεν το είπα εγώ, οι αρχαίοι το είπαν. :D

5 Francs   Subalpine Republic (1800-1802)

(https://assets.catawiki.nl/assets/2017/7/30/8/2/6/826fca1d-125f-4687-9d26-95fdb7da1973.jpg)
(https://assets.catawiki.nl/assets/2017/7/30/6/4/7/64740c00-e3b0-487a-be5f-ff9407611f23.jpg)

Γεια σας φίλοι μου συλλέκτες. Σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα τάληρο της συλλογής μου από το κράτος με την περίεργη ονομασία Subalpine Republic. Δεν έχω βρει την αντίστοιχη ονομασία στα Ελληνικά αλλά το πιο ορθό νομίζω πως είναι “Υποαλπική Δημοκρατία” και αυτό θα χρησιμοποιήσω. Αν κάποιος βρει κάτι στα Ελληνικά ας το παραθέσει.

Χαρακτηριστικά νομίσματος:
Βάρος: 25 gr.
Διάμετρος: 37 mm
Ασήμι: 0.900
Βιβλιογραφία:  C#4, Dav. 197, Pagani 418.
Αξία: 5 Francs
Χρονιές κοπής: 9-10 (1800-1801)
Τιράζ: 9 (1800): 19.000
        10 (1801): 33.000
Νομισματοκοπείο: Τορίνο
Χαράκτης: Amadeo Lavy
Mint Master:  Vittorio Modesto Paroletti
Μπροστά:
GAULE SUBALPINE  και με μικρά γράμματα LAVY
Πίσω:
* LIBERTÉ EGALITÉ *ERIDANIA
5.
FRANCS
L’AN 10•
♥

Χωρίς να γνωρίζει κανείς την ιστορία της περιόδου, μπορεί να συμπεράνει αρκετά πράγματα παρατηρώντας μόνο αυτό το νόμισμα. Κατ’ αρχάς έχουμε το Φράγκο ως νόμισμα Ιταλικού κράτους, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά. Επίσης, είναι το πρώτο Ιταλικό νόμισμα που χρησιμοποιεί το δεκαδικό σύστημα μέτρησης (αυτό δηλ. που χρησιμοποιούμε και σήμερα) και όχι τα προηγούμενα που είχαν ως βάση το τάληρο και διάφορες υποδιαιρέσεις ανάλογα με την αξία του. Ακόμη, η χρονολογία του είναι Γαλλική και παραπέμπει στο 10ο έτος μετά την κατάλυση της μοναρχίας. Αντιστοιχεί ανάμεσα στην 23η Σεπτεμβρίου 1801 και 22α Σεπτεμβρίου 1802. Τα νομίσματα αυτά κόπηκαν στην αρχή του έτους 10 δηλ. το 1801. Και φυσικά το κυριότερο είναι πως η επιγραφή είναι στα Γαλλικά. Η φράση “LIBERTÉ - EGALITÉ” ήταν το κυρίαρχο σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης.
Στην μπροστινή όψη του νομίσματος απεικονίζονται δύο γυναικείες μορφές. Πρόκειται για μία αλληγορία. Αυτή που βρίσκεται μπροστά αναπαριστά τη Γαλλία, η οποία κρατάει στο ένα χέρι ένα δόρυ στην κορυφή του οποίου βρίσκεται το γνωστό σκουφάκι της Γαλλικής Δημοκρατίας ενώ στο άλλο χέρι ένα όργανο μέτρησης των χτιστών και σύμβολο της Μασονίας (εδώ υπάρχει άφθονο παρασκήνιο ως προς τον ρόλο των μασόνων στην Γαλλική Επανάσταση). Είναι ένα εξέχον σύμβολο που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Πίσω της βρίσκεται η μορφή που συμβολίζει την “Υποαλπική Δημοκρατία” η οποία κρατάει στο ένα χέρι ένα κλαδί φοίνικα και στο άλλο ένα στεφάνι. Η καρδιά που υπάρχει στην πίσω όψη κάτω από το έτος είναι το σύμβολο του mint master Vittorio Modesto Paroletti του νομισματοκοπείου του Τορίνο.
Υπάρχει και κάτι άλλο παράξενο: Στην πίσω όψη αναγράφεται η λέξη ERIDANIA. Έχετε ακούσει πουθενά αλλού αυτή τη λέξη? Όχι βέβαια, γιατί αυτό το όνομα εφευρέθηκε από τους Γάλλους. Προέρχεται από τη λέξη Eridanus που είναι η Λατινική ονομασία του ποταμού Πάδου=Po στα Ιταλικά. Έτσι ο όρος Eridania αναφέρεται στην περιοχή που περιβάλλει τον Πάδο ποταμό και αντιστοιχούσε τότε στην νεοσύστατη Subalpine Republic. Ως γνωστό Sub στα Λατινικά (αλλά και στα Αγγλικά) σημαίνει “υπό”, έτσι, με άλλα λόγια η γη κάτω από τις Άλπεις.
Η επαρχία του Πιεμόντε αποτελούσε το κύριο μέρος του Βασιλείου της Σαρδηνίας το οποίο, παρά το όνομά του, είχε τον πυρήνα του στην ενδοχώρα. Το βασίλειο υπέστη μια πρώτη γαλλική εισβολή το 1796, η οποία οδήγησε στη Συνθήκη του Παρισιού και την απώλεια της Σαβοΐας και της Νίκαιας. Μετά από μια δεύτερη εισβολή το 1798, ο βασιλιάς Κάρολος Εμμανουήλ Α' δραπέτευσε στη Ρώμη, αλλά ποτέ δεν συμφώνησε να υπογράψει μια νέα ειρηνευτική συνθήκη, εγκρίνοντας μια τελική ρύθμιση των ηπειρωτικών περιοχών σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.

Η Piedmontese Republic (Δημοκρατία της Πιεμονίας? Δεν υπάρχει ο αντίστοιχος όρος στα Ελληνικά) ιδρύθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 1798 και υπήρχε μέχρι τις 20 Ιουνίου 1799, όταν κατακτήθηκε από τα αυστριακό-ρωσικά στρατεύματα. Παρόλο που η εξουσία της Βασιλικής της Σαρδηνίας αποκαταστάθηκε για λίγο στο Πεδεμόντιο, το 1800 ο Ναπολέων διέσχισε τις Άλπεις και στην αποφασιστική μάχη του Marengo κατατρόπωσε τους Αυστριακούς. Οι Αυστριακοί είχαν σχεδόν νικήσει, έχοντας τετραπλάσια κανόνια από τους Γάλλους αλλά οι Γάλλοι νίκησαν χάρη σε ένα τυχαίο περιστατικό:  Ο Αυστριακός στρατηγός, πιστεύοντας ότι νίκησε, αποχώρησε από το πεδίο της μάχης, ενώ ταυτόχρονα οι Γάλλοι εξαπέλυσαν αντεπίθεση. Το Αυστριακό ιππικό πανικοβλήθηκε, τράπηκε σε φυγή ποδοπατώντας το πεζικό τους. Οι Γάλλοι όχι μόνο νίκησαν αλλά αιχμαλώτισαν όλο το Αυστριακό πυροβολικό. Έτσι, επέστρεψαν στην Ιταλία παίρνοντας πίσω πολλές από τις νέες δημοκρατίες. Η Piedmontese Republic αποκαταστάθηκε με νέο όνομα ως Subalpine Republic (Yποαλπική Δημοκρατία) στις 20 Ιουνίου 1800.

Η δημοκρατία είχε την πρωτεύουσά της στο Τορίνο. Στις 9 Ιουλίου 1800, υιοθέτησε μια νέα σημαία, η οποία συνίστατο σε μια τριάδα κόκκινου-μπλε-χρυσού (βασισμένη στη σημαία της προηγούμενης Δημοκρατίας της Αλμπας). Το σύνθημά της ήταν το Liberté, Égalité, το οποίο ελήφθη από το αντίστοιχο Γαλλικό σύνθημα Liberté, égalité, fraternité.

Η “Υποαλπική Δημοκρατία” εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από τη Γαλλία και ποτέ δεν ήταν πραγματικά ανεξάρτητη, καθώς ήταν υπό τη γαλλική στρατιωτική κατοχή. Το κράτος δεν αναγνωρίστηκε από τη διεθνή κοινότητα.
Το Παρίσι εισήγαγε μεταρρυθμίσεις στο κρατίδιο στο Γαλλικό στυλ. Χρησιμοποίησε το γαλλικό φράγκο, αλλά έκοψε και τα δικά του νομίσματα. Τότε ο Ναπολέων εισήγαγε το νέο νόμισμα (Φράγκο) με το δεκαδικό, πλέον, σύστημα μέτρησης.

Τον Μάρτιο του 1801, ο στρατός της “Υποαλπικής Δημοκρατίας”ενσωματώθηκε στο Γαλλικό στρατό και λίγους μήνες αργότερα η διοικητική διαχείριση της περιοχής κατέληξε εντελώς στα Γαλλικά χέρια. Στις 4 Ιουνίου 1802, ο Charles Emmanuel, τυπικά βασιλιάς της Σαρδηνίας ο οποίος όμως είχε φύγει από το Τορίνο μετά τη Γαλλική εισβολή και ζούσε στη Νάπολη, παραιτήθηκε υπέρ του αδελφού του Victor Emmanuel I, ο οποίος ήταν στο Κάλιαρι υπό βρετανική ναυτική προστασία. Ο Ναπολέων εκμεταλλεύτηκε αυτή την ευκαιρία για να δηλώσει την απώλεια μονάρχη πάνω στη νεαρή Δημοκρατία, βρίσκοντας πάτημα για να την προσαρτήσει στη Γαλλία.

Η “Υποαλπική Δημοκρατία” έπαυσε να υπάρχει στις 11 Σεπτεμβρίου 1802, όταν χωρίστηκε μεταξύ των Γαλλικών και Ιταλικών Δημοκρατιών. Η Γαλλική Δημοκρατία προσάρτησε τα διαμερίσματα του Doire, Marengo, Pô (εν συντομία ονομάστηκε "Éridan", μετά τον Ερίδανο), Sesia, Stura, και Tanaro, ενώ η Ιταλική Δημοκρατία επισύναψε τη Novara (ως τμήμα της Agogna). Το 1805, η Ιταλική Δημοκρατία έγινε το Βασίλειο της Ιταλίας.

Συγχαρητήρια "thaler" !

Τέτοια συλλεκτικά νήματα χρειαζόμαστε!

Προσωπικά σε ευχαριστώ και νάσαι καλά!

 

Thaler γι ακομα μια φορα χιλια ευχαριστω!!!!!

Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά!
Πάντως ωραίες οι δύο κυρίες...

Συνεχώς εμπλουτίζεις τις γνώσεις μας φίλε thaler. Μπράβο!

Πολυ όμορφο νόμισμα συνοδευόμενο από μια επίσης όμορφη ιστορία..

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180103/3bec51906d083ecffc3602a7c047307c.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180103/2e379a6bff32026fe9d03555e528afae.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Γειά σας φίλοι μου,

Σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα τάληρο της Βαυαρίας (Εκλεκτοράτο της Βαυαρίας) του Εκλέκτορά της Μαξιμιλιανού Ιωσήφ ΙΙΙ από το 1776. Οι εκλέκτορες είχαν το προνόμιο να ψηφίζουν για την ανάδειξη του Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Είναι ένα κλασικό τάληρο της εποχής του με το γνωστό μοτίβο της Παναγίας ένθρονης με το μικρό Χριστό. Οι γραμμές που βλέπετε, και που υπάρχουν στα περισσότερα τάληρα αυτού του τύπου, δεν είναι γρατζουνιές αλλά σημάδια από λίμα, μια μέθοδος της εποχής για να απομακρύνουν το περιττό βάρος του νομίσματος, όταν αυτό ήταν υπέρβαρο. Καθώς ήταν μέρος της διαδικασίας κοπής, δεν θεωρείται ελάττωμα του νομίσματος.
Ας δούμε όμως κάποιες πληροφορίες για το νόμισμα:
Εμπρός: Το πορταίτο του Μαξιμιλλιανού με την επιγραφή:  D[EI]·G[RATIA]·MAX[IMILIANUS]·IOS[EPHUS]·U[TRIUSQUE]·B[AVARIAE]·& D[UX]·S[ACRI]·R[OMANI]·I[MPERII]·A[RCHAPIDIFER]·&[ET]·EL[ECTOR]·L[ANDGRAVIUS]·L[ICHTENBERGENSIS]·
Μετάφραση:
MAX·IOS = Μαξιμιλιανός Ιωσήφ,
D·G·= ελέω Θεού,
U.B.&P. S.D.C.P.R =  Δούκας της Βαυαρίας και εκλέκτορας του Άνω Παλατινάτου και του Εκλεκτοράτου του Παλατινάτου,
S.R.I.A. = Αυτοκράτορας της Αγιίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας,
& EL.L.L = και Landgraf* του Leuchtenberg** 
*Γερμανικός τίτλος ευγενείας, (αντίστοιχος με αυτόν του Δούκα)
** Ιστορική περιοχή της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στη Βαυαρία
Πίσω: Η Παναγία ένθρονη κρατόντας το σκήπτρο με τον Χριστό στο αριστερό της γόνατο ο οποίος κρατάει τη σφαίρα του κόσμου.
 PATRONA BAVARIAE = Λατινική γραφή της "Μητέρας της Βαυαρίας" δηλ. της προστάτιδας της Βαυαρίας   · 1776
Περίμετρος:  IN. - DEO. - CONSILIUM. (=In God's plan (δεν βρήκα Ελληνική μετάφραση)
Βάρος: 28,05 gr.
Διάμετρος: 41,22 mm
Ασήμι: 0.833
Βιβλιογραφία: KM# 519,2 Dav. #2626
Αξία: 1 Konventionstaler = (1.5 gulden)
Χρονιές κοπής: 1760-1777
Τιράζ: άγνωστο αλλά το νόμισμα είναι πολύ κοινό.
Νομισματοκοπείο: Μόναχο (όσα τάληρα έχουν το Α είναι κοπής του νομισματοκοπείου του Amberg)

Μετά τον θάνατο του πατέρα του τον Ιανουάριο του 1745, κληρονόμησε μια χώρα που ήταν υπο εισβολή από τον Αυστριακό στρατό στο πλαίσιο του πολέμου της αυστριακής διαδοχής***. Ο 18χρονος Μαξιμιλιανός Ιωσήφ κυριάρχησε μεταξύ του κόμματος της ειρήνης, με επικεφαλής τη μητέρα του Μαρία Αμαλία της Αυστρίας και τον αρχηγό του στρατού Friedrich Heinrich von Seckendorff και το κόμμα πολέμου υπό την ηγεσία του υπουργού Εξωτερικών Ignaz και του γάλλου απεσταλμένου Chavigny . Μετά την αποφασιστική ήττα από τους Αυστιακούς στη μάχη του Pfaffenhofen στις 15 Απριλίου 1745, ο Μαξιμιλιανός εγκατέλειψε γρήγορα τις αυτοκρατορικές προθέσεις του πατέρα του και έκανε ειρήνη με τη Μαρία Θηρεσία στη Συνθήκη του Füssen, στην οποία συμφώνησε να υποστηρίξει τον σύζυγό της, τον Μεγάλο Δούκα Francis Stephen της Τοσκάνης, αργότερα ως Francis I, Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στις επερχόμενες αυτοκρατορικές εκλογές.Στη συνέχεια, οι Βαυαρικές δυνάμεις ακολούθησαν την πλευρά των Αψβούργων. Η αδελφή του Μαξιμιλιανού Μαρία της Βαυαρίας παντρεύτηκε το 1765 με τον γιο της Μαρίας Θηρεσίας, αυτοκράτορα Ιωσήφ Β ' (τάληρο του οποίου παρουσίασα σε προηγούμενη ανάρτηση). Αλλά η μακροχρόνια αποδυνάμωση της Πρωσίας δεν ήταν προς το συμφέρον της Βαυαρίας, καθώς η χώρα αυτή προσέφερε το μόνο αντίβαρο στη μοναρχία των Αψβούργων. Ο Μαξιμιλιανός προσπάθησε, στο μέτρο του δυνατού, να κρατήσει τη Βαυαρία έξω από τους πολέμους. Εκτός από τα στρατεύματα πολιτοφυλακής, έστειλε μόνο μια μικρή δύναμη 4.000 ανδρών για να ενταχθεί στον αυστριακό στρατό. Το 1758 (δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα του επταετή πολέμου****, απέσυρε τα Βαυαρικά βοηθητικά στρατεύματα από την αυστριακή υπηρεσία. Μαζί με τον ηγέτη του Wittelsbach Charles Theodore του Παλατινάτου εφάρμοσε την ουδετερότητα της αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης.
Ο Μαξιμιλιανός ήταν ένας προοδευτικός και διαφωτισμένος ηγεμόνας που έκανε πολλά για να βελτιώσει την ανάπτυξη της χώρας του. Ενθάρρυνε τη γεωργία, τη βιομηχανία και την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας και κατήργησε τη λογοκρισία των Ιησουητών στον τύπο. Το 1747 ιδρύθηκε το εργοστάσιο πορσελάνης Nymphenburg, ενώ ο σημαντικός κώδικας Maximilianeus bavaricus civilis γράφτηκε το 1756 (και διατηρήθηκε μέχρι το 1900). Το 1759 ίδρυσε το πρώτο ακαδημαϊκό ίδρυμα του Μόναχου, την Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών. Κατά τη διάρκεια της έντονης πείνας του 1770, ο Μαξιμιλιανός πούλησε μερικά από τα κοσμήματα του στέμματος για να πληρώσει για τις εισαγωγές σιτηρών για να ανακουφίσει την πείνα. Εκείνη τη χρονιά εξέδωσε επίσης ένα διάταγμα εναντίον της υπερβολικής επίδειξης χλιδής της Εκκλησίας, η οποία συνέβαλε στο τέλος της εποχής της Βαυαρικής ροκοκό. Το 1771 εισήγαγε την υποχρεωτική σχολική φοίτηση.
Τον Δεκέμβριο του 1777 καθώς ο Μαξιμιλιανός μεταφέρονταν με την άμαξά του στο  Μονάχο, στη διαδρομή, καθώς πέρασε ένα από τα ρολόγια ενός πύργου, ο μηχανισμός έσπασε και το ρολόι χτύπησε 77 φορές. Σχολιάζοντάς το είπε ότι πρόκειται για έναν οιονό και ότι τα χρόνια του είχαν τελειώσει. Μέσα σε λίγες μέρες, πληγώθηκε με μια παράξενη ασθένεια. Κανένας από τους 15 γιατρούς του δεν μπορούσε να το διαγνώσει, αλλά από τα Χριστούγεννα, είχε καταστεί σαφές ότι ήταν ένα ιδιαίτερα μολυσματικό στέλεχος της ευλογιάς, που ονομαζόταν τότε "μοβ". Πέθανε σε ηλικία 50 ετών.
Την τελευταία ημέρα του μήνα ήταν νεκρός χωρίς να αφήσει έναν κληρονόμο. Ο Μαξιμιλιανός είναι θαμμένος στην κρύπτη του Theatinerkirche στο Μόναχο. Είχε παντρευτεί το 1747 τη Μαρία-Άννα-Σοφία Βέττιν, κόρη του Αυγούστου Γ΄ της Πολωνίας-Λιθουανίας και εκλέκτορα της Σαξονίας.

Ως τελευταίος από τον κατώτερο κλάδο της δυναστείας του Wittelsbach που προήλθε από τον Λουδοβίκο IV,  Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και είχε κυβερνήσει τη Βαυαρία από τις αρχές του 14ου αιώνα, ο θάνατος του Μαξιμιλιανού οδήγησε σε διαμάχη διαδοχής και στο σύντομο πόλεμο της βαυαρικής διαδοχής. Τον διαδέχτηκε ο μακρινός εξάδελφός του, ο Εκλέκτορας του Παλατινάτου Charles Theodore από τον ανώτερο κλάδο της δυναστείας. Η χήρα του Μαξιμιλιανού και η αδερφή του, διαπραγματεύτηκαν με τη Πρωσία για να εξασφαλίσουν την ανεξαρτησία της Βαυαρίας από την Αυστριακή εισβολή σε τμήματα του κράτους αμέσως μετά το θάνατο του Μαξιμιλιανού.
Ο Μαξιμιλιαν Γ Ιωσήφ διέταξε το 1751 το François de Cuvilliés να κατασκευάσει το υπέροχο ροκοκό Θέατρο Cuvilliés και το 1755 την Πέτρινη αίθουσα του παλατιού Νυμφένμπουργκ. Επίσης, διέταξε να διακοσμήσει μερικά δωμάτια του παλατιού του Νέου Schleissheim σε ροκοκό στιλ.
Ο Wolfgang Amadeus Mozart προσκλήθηκε το 1762 από τον Μαξιμιλιανό, ο οποίος λάτρευε τη μουσική και τη σύνθεση. Σκόπευε να τον προσλάβει στην υπηρεσία του, αλλά η κακή οικονομική κατάσταση του κράτους δεν το επέτρεψε. Όμως,  το 1775 η ιταλική όπερα του Wolfgang Amadeus Mozart La finta giardiniera έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο Salvatortheater του Μονάχου.
Νωρίτερα, το 1770 ο Μαξιμιλιανός δημιούργησε τον πρόδρομο της Ακαδημίας Καλών Τεχνών στο Μόναχο.

***Ο Πόλεμος της Αυστριακής Διαδοχής (1740–48), στον οποίο συμμετείχαν οι περισσότερες ευρωπαϊκές δυνάμεις, προκλήθηκε από την διεκδίκηση εκ μέρους της Μαρίας Θηρεσίας της κληρονομιάς των Αψβούργων. Τέσσερα χρόνια πριν από τη γέννηση της Μαρίας Θηρεσίας ο πστέρας της Κάρολος ΣΤ΄ έλαβε τα μέτρα του για την περίπτωση απουσίας άρρενος διαδόχου του, εκδίδοντας την Sanctio Pragmatica (Πραγματική Κύρωση) του 1713. Το διάταγμα αυτό παραμέριζε τον Σαλικό Νόμο, σύμφωνα με τον οποίο οι γυναίκες δεν κληρονομούσαν, και ευνοούσε τις θυγατέρες του Καρόλου οι οποίες θα τον διαδέχονταν σε όλες τις κτήσεις και τους τίτλους του. Αμέσως μετά τον θάνατο του Καρόλου ΣΤ΄ η Σαξονία, η Πρωσσία, η Βαυαρία και η Γαλλία αποκήρυξαν την Πραγματική Κύρωση αποσκοπώντας στον διαμελισμό της Αυστρίας και άρχισε ο Πόλεμος της Αυστριακής Διαδοχής. Η Αυστρία υποστηρίχθηκε από τη Μεγάλη Βρετανία και την Ολλανδία, παρσδοσιακούς εχθρούς της Γαλλίας, όπως και το Βασίλειο της Σαρδηνίας. Η Γαλλία και η Πρωσία ήταν σε συμμαχία με το Εκλεκτοράτο της Βαυαρίας. Η Ισπανία εισήλθε στον πόλεμο για να αποκαταστήσει την επιρροή της στη βόρεια Ιταλία, και επιπλέον για να ανατρέψει την αυστριακή κυριαρχία της ιταλικής χερσονήσου που είχε επιτευχθεί εις βάρος της Ισπανίας, ως συνέπεια του Πολέμου της Ισπανικής διαδοχής. Ο πόλεμος τελείωσε με στην συνθήκη του Αιξ-λα-Σαπέλ το 1748, με την οποία η Μαρία Θηρεσία αναγνωρίστηκε ως αρχιδούκισσα της Αυστρίας και βασίλισσα της Ουγγαρίας. Η Πρωσία διατήρησε τον έλεγχο της Σιλεσίας.

****Ο Επταετής Πόλεμος έλαβε χώρα μεταξύ των ετών 1755 και 1764. Σε αυτόν ενεπλάκησαν όλες οι υπερδυνάμεις της Εποχής με εξαίρεση την Οθωμανική Αυτοκρατορία, και επηρέασε την Ευρώπη, τη Βόρεια και Νότια Αμερική, τη Δυτική Αφρική, την Ινδία και τις Φιλιππίνες. Θεωρούμενος πρελούδιο των Παγκοσμίων Πολέμων αλλά και ο σημαντικότερος ευρωπαϊκός πόλεμος από τον Τριακονταετή του 17ου αιώνα (σας έχω γράψει γι' αυτόν σε προηγούμενη παρουσίαση νομίσματος), χώρισε για άλλη μία φορά την Ευρώπη σε δύο αντιμαχόμενους συνασπισμούς κρατών, υπό την καθοδήγηση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από τη μία και της Γαλλίας από την άλλη πλευρά. Για πρώτη φορά η Γαλλία, προσπαθώντας να αντισταθμίσει την ολοένα αυξανόμενη ισχύ της Βρετανίας και της Πρωσίας, δημιούργησε από τη δική της πλευρά μια μεγάλη Συμμαχία. Η προσπάθεια αυτή στέφθηκε τελικά με αποτυχία καθώς η Βρετανία αναδείχθηκε η ισχυρότερη παγκοσμίως υπερδύναμη, αλλάζοντας τις ισορροπίες ισχύος στην Ευρώπη. Αρχικά, διαμάχες ξέσπασαν μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας το 1754-1756 όταν οι Βρετανοί πραγματοποίησαν επίθεση σε εδάφη που διεκδικούσε και η Γαλλία στη Βόρεια Αμερική, επιτάσσοντας εκατοντάδες γαλλικά εμπορικά πλοία. Ταυτόχρονα, η ανερχόμενη Πρωσία ανταγωνιζόταν με την Αυστρία για επικράτηση εντός κι εκτός των εδαφών της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Κεντρική Ευρώπη.
Καταλαβαίνοντας πως θα ξεσπούσε σύντομα πόλεμος, η Πρωσία χτύπησε απροειδοποίητα τη Σαξονία και γρήγορα την προσάρτησε. Το αποτέλεσμα αυτό προκάλεσε μεγάλες αναταράξεις στην Ευρώπη. Καθώς η Πρωσία ήταν σύμμαχος της Βρετανίας, η Αυστρία συμμάχησε με τη Γαλλία, διαβλέποντας την ευκαιρία να ανακαταλάβει τη Σιλεσία, την οποία είχε χάσει σε παλαιότερο πόλεμο. Με επιφύλαξη, ακολουθώντας αυτοκρατορικό διάταγμα, τα περισσότερα κρατίδια της Αυτοκρατορίας ακολούθησαν την Αυστρία στους σκοπούς της. Στην αγγλοπρωσική συμμαχία εντάχθηκαν μικρότερα γερμανικά κράτη. Η Σουηδία, φοβούμενη τις επεκτατικές διαθέσεις της Πρωσίας, μπήκε στον πόλεμο το 1757 για προστατέψει τις κτήσεις της στη Βαλτική, παίρνοντας θάρρος από το γεγονός ότι φαινομενικά ολόκληρη η Ευρώπη αντιμαχόταν την Πρωσία. Η Ισπανία, που δεσμευόταν από την Πακτ ντε Φαμίγ, επενέβη υπέρ της Γαλλίας και μαζί εξαπέλυσαν μια καταστροφική εισβολή στην Πορτογαλία το 1762. Η Ρωσική Αυτοκρατιορία αρχικά συνασπίστηκε με την Αυστρία, φοβούμενη τις φιλοδοξίες της Πρωσίας σε σχέση με την Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, ωστόσο άλλαξε πλευρά μετά την ενθρόνιση του Τσάρου Πέτρου του Γ΄ το 1762.

μπραβο στελιο!καλη χρονια επισης!!
αλλο ενα κοινο αλλα πολυ ομορφο ταληρο προστεθηκε στην συλλογη σου!!ευχαριστουμε που το μοιραστηκες μαζι μας και που το συνοδευσες για αλλη μια φορα με πολυ δυνατες πληροφοριες!!keep going my friend!! :) :)

πανεμορφα κομματια..ευχομαι καποτε να αποκτησεις ολα τα ταλληρα που υπαρχουν[ολα τα σχεδια]..κ η παρουσιαση ειναι για πανεπιστημιο..μπραβο

Όμορφο ταληρο και ενδιαφέρουσα η λεπτομέρεια με τα σημάδια από λίμα..
Σ ευχαριστούμε για ακόμη μια φορά

Στα ελληνικά το GAULE SUBALPINE το λένε τα βιβλία "Εντεύθεν των Άλπεων Γαλατία".

Μπραβο Στελιο αλλη μια τελεια παρουσιαση. Εισαι πηγη εμπνευσης για πολλους εδω μεσα

H καινούρια χρονιά ξεκινάει με μια ακόμα εμπεριεστατωμένη μελέτη. Μπράβο σου!

καλη χρονια φιλε μου και μπραβο για τα ομορφα ποστ που κανεις και την μελετη σου! ευγε!!! :)

αααχχχ.... το ταληρο αυτο της βαυαριας ειναι απο τα αγαπημενα μου! παντα ηθελα να παρω ενα και τα εβλεπα φτηνα και καποια πολυ φτηνα αλλα φοβομουν και ακομα φοβαμαι γιατι εχει και κοπιες!

Παιδιά σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Εύχομαι καλή χρονιά, γεμάτη νέα νομίσματα στις συλλογές μας :) :) :)


Φίλε bas ευχαριστώ για την πληροφορία. Δεν είχα βρει αυτόν τον όρο στα Ελληνικά. Έψαξα στο ιντερνετ αλλά η Ελληνική αυτή ονομασία αναφέρεται στην συγκεκριμένη περιοχή της βόρειας Ιταλίας επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μόνο. Επίσης, ο όρος αυτός αναφέρεται στην περιοχή που υπήρξε η "Cisalpine Republic".  Αυτή είναι μια διαφορετική από την "Subalpine Republic" χώρα. Και οι δύο υπήρξαν την ίδια εποχή ως προτεκτοράτα του Ναπολέοντα και είχαν πάνω-κάτω την ίδια πορεία. Όμως η Cisalpine Republic ήταν ανατολικά και είχε πρωτεύουσα το Μιλάνο, ενώ η Subalpine Republic ήταν δυτικά και είχε πρωτεύουσα το Τορίνο. Αν βρεις πάντως περισσότερες πληροφορίες ενημέρωσέ μας.

Φίλε NMS μπορείς να βρεις σχετικά φθηνά τέτοια τάληρα, σε καλή κατάσταση και γνήσια εδώ:
https://www.ma-shops.com/shops/search.php?searchstr=madonnentaler+maximilian+III+Joseph&catid=6&submitBtn=Search&lang=en&PHPSESSID=&logout=yes (https://www.ma-shops.com/shops/search.php?searchstr=madonnentaler+maximilian+III+Joseph&catid=6&submitBtn=Search&lang=en&PHPSESSID=&logout=yes)

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180126/564ad694e9f85f0970730107fa396e25.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180126/8e2f9cfc7e24630cd9d628d3c03d88cf.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Δουκάτο του 1770  γνωστό και ως "Standing knight" της επαρχίας των Κάτω Χωρών Zeeland

Διάμετρος: 41,16mm
Βάρος: 28,52 gr
Ασήμι: 0.8730
Βιβλιογραφία:  Davenport 4914, KM-52.1.

Μπροστά:  Όρθιος ιππότης με πλήρη εξάρτηση έχοντας στα πόδια του τον εστεμμένο θυρεό της επαρχίας της Zeeland με την επιγραφή στα Λατινικά: MO[NETA] • NO[VA] • ARG[ENT] • PRO[VINCIARUM] : CONFOE[DERATORUM] • BELG[IAE] • COM[ITATUS] • ZEEL[ANDIA] • (κάστρο)
 (Μετάφραση - [δική μου]: Νέο ασημένιο νόμισμα της Επαρχίας της Βελγικής Συνομοσπονδίας Zeeland)
(Αγγλικά [όπως το βρήκα στο internet]: New Silver Coin of Confederated Belgica, county Zeeland)

Πίσω: Κοινός θυρεός των ενωμένων Κάτω Χωρών με την επιγραφή: 
CONCORDIA RES PARVAE CRESCUNT
(Μετάφραση [δική μου]: Με την ενότητα τα μικρά πράγματα μεγαλώνουν).
Αγγλικά [όπως το βρήκα στο internet]: Through unity little things grow

Γειά σας φίλοι μου.

Σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα πολύ όμορφο νόμισμα, ένα ασημένιο δουκάτο των Κάτω Χωρών (δεν λέω Ολλανδία γιατί η Ολλανδία ήταν ένα από τα 7 κρατίδια-επαρχίες, το οποίο αργότερα, το 1815, δάνεισε το όνομά του σε όλο το κράτος) και συγκεκριμένα του κρατιδίου Zeeland.  Το δουκάτο αυτό είναι πιο γνωστό και ως "Standing Knight". Είναι το “μικρό αδερφάκι” του δουκάτου που σας έχω παρουσιάσει σε παλαιότερη ανάρτησή μου του επίσης γνωστού “silver rider” αλλά μικρότερης αξίας. Το δουκάτο του “silver rider” είχε αξία 3 guilders ή 60 stuivers, ενώ αυτό το δουκάτο είχε αξία ​2 1⁄2  guilders ή 50 stuivers. Πρέπει να σας πω πως 1 guider = 20 stuivers.
Τα ασημένια αυτά δουκάτα κόπηκαν τα έτη 1757-1794 από όλες τις επαρχίες των Κάτω Χωρών.

Για την ιστορία των Επτά Ηνωμένων Κάτω Χωρών (ή "των Επτά Ηνωμένων επαρχιών") (Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden ή Ηνωμένες επαρχίες, συνοπτικά, (Foederatae Belgii Provinciae ή Belgica Foederata στα Λατινικά) σας έχω μιλήσει στην προηγούμενη ανάρτησή μου. Δυο λόγια όμως για την επαρχία της Zeeland.

Η Ζηλανδία ήταν ένας αμφισβητούμενος χώρος μεταξύ των Κομητειών της Ολλανδίας και της Φλάνδρας μέχρι το 1299, όταν πέθανε ο τελευταίος Κόμης  της Ολλανδίας, και έτσι οι Κόμητες  του Αινώ* απέκτησαν τον έλεγχο της Κομητείας της Ζηλανδίας. Μετά πέρασε στον έλεγχο των Κομητειών της Βαυαρίας, της Βουργουνδίας και των Αψβούργων. Μετά το 1585 η Ζηλανδία ακολούθησε, ως μια από τις 7 ανεξάρτητες επαρχίες, την τύχη του βόρειου τμήματος της Ολλανδίας.

Το 1432 πέρασε στα χέρια του Φιλίππου του Καλού της Βουργουνδίας, ως μέρος των κτήσεών του των Κάτω Χωρών (οι μεταγενέστερες δεκαεπτά επαρχίες). Μέσω γάμου***, (προίκα δηλαδή...) οι δεκαεπτά επαρχίες έγιναν ιδιοκτησία των Αψβούργων το 1477. Στον πόλεμο των 80 χρόνων (για την ανεξαρτησία των Κάτω Χωρών από την Ισπανική κυριαρχία), η Ζηλανδία βρισκόταν στην πλευρά της Ένωσης της Ουτρέχτης και έγινε μια από τις Ηνωμένες επαρχίες. Το τμήμα της Ζηλανδίας που ονομάζεται τώρα Zeeuws-Vlaanderen (ή Zeelandic Flanders) δεν ήταν μέρος της Ζηλανδίας, αλλά ένα τμήμα της επαρχίας της Φλάνδρας (ακόμα υπό τον έλεγχο των Αψβούργων) που κατακτήθηκε από τις Ηνωμένες επαρχίες και προσαρτήθηκε στη Ζηλανδία, και από τότε λέγεται Staats-Vlaanderen.

Μετά τη γαλλική κατοχή και το σχηματισμό του Ηνωμένου Βασιλείου των Κάτω Χωρών το 1815, σχηματίστηκε η σημερινή επαρχία Zeeland.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ζηλανδία καταλήφθηκε από τη ναζιστική Γερμανία μεταξύ Ιουνίου 1940 και Νοεμβρίου 1944.  Το 1944, η Ζηλανδία σχεδόν ισοπεδώθηκε από τη μάχη του Scheldt καθώς έγινε θέρετρο συγκρούσεων  μεταξύ των Βρετανικών και Καναδικών δυνάμεων και των κατοχικών Γερμανών.

Η καταστροφική πλημμύρα της Βόρειας Θάλασσας του 1953, η οποία σκότωσε πάνω από 1800 άτομα στη Ζηλανδία, οδήγησε στην κατασκευή του προστατευτικών αναχωμάτων.

Η Ζηλανδία, ως κατεξοχήν νησιωτική επαρχία των Επτά Χωρών, μη έχοντας που αλλού να επεκταθεί, προχώρησε από πολύ νωρίς στην αποξήρανση τμημάτων θάλασσας.
 
Διαβάστε επίσης κάποιες πληροφορίες που ίσως δεν ξέρετε:

Τα νησιά της Νέας Ζηλανδίας ανακαλύφθηκαν για το δυτικό κόσμο από τον Ολλανδό πλοηγό Abel Tasman το 1642, αν και ο ίδιος δεν πάτησε το πόδι του στη Νέα Ζηλανδία**. Ο Τάσμαν το ονόμασε Staten Landt, πιστεύοντας ότι είναι τα νησιά Staten, έξω από τις ακτές της Αργεντικής.  Όταν αυτό αποδείχθηκε ότι δεν συμβαίνει, οι Ολλανδικές αρχές το ονόμασαν Nova Zeelandia στα Λατινικά, Nieuw Zeeland στα Ολλανδικά. Ο ίδιος ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε το νησί Τασμανία, το οποίο πήρε το όνομά του. Οι δύο μεγάλες ναυτικές επαρχίες των Κάτω Χωρών κατά τη χρυσή εποχή τους ήταν η Ολλανδία και η Ζηλανδία και αρχικά οι ολλανδοί εξερευνητές ονόμαζαν τη μεγαλύτερη ξηρά της Ωκεανίας (δηλ. την Αυστραλία) και τα δύο νησιά στα νοτιοανατολικά, αντίστοιχα, το Nieuw Holland και το Nieuw Zeeland. Ο πρώτος τελικά αντικαταστάθηκε από το όνομα Αυστραλία  αλλά το όνομα Νέα Ζηλανδία παρέμεινε στη θέση του για το τελευταίο. Ο καπετάνιος James Cook της Βρετανίας ονόμασε στη συνέχεια το αρχιπέλαγος “Νέας Ζηλανδίας”, και σύντομα μετά την άφιξη των Βρετανών εποίκων στη Νέα Ζηλανδία, η αγγλική έγινε η κύρια γλώσσα.

Η πόλη Zeeland στην Πολιτεία του Μίτσιγκαν εποικίστηκε το 1847 από τον Ολλανδό Jannes van de Luyster και ενσωματώθηκε στις ΗΠΑ το 1907. Η πόλη εξακολουθεί να διατηρεί ένα ξεχωριστό ολλανδικό άρωμα. Το Flushing, μια γειτονιά στον δήμο Queens της Νέας Υόρκης, πήρε το όνομά της από την πόλη Flushing (Vlissingen στα ολλανδικά) στη Zeeland. Αυτό χρονολογείται από την περίοδο της αποικίας της Νέας Ολλανδίας, όταν η Νέα Υόρκη ήταν ακόμα γνωστή ως Νέο Άμστερνταμ. Οι ολλανδικές αποικίες του Nieuw Walcheren και του Nieuw Vlissingen, και οι δύο στο νησί του Τομπάγκο των Αντιλλών, ονομάστηκαν από δύο τοποθεσίες της Ζηλανδίας. Η καναδική πόλη της Ζηλανδίας, το Νιου Μπρούνσγουικ, ονομάστηκε προς τιμήν της γενέτειρας του Ολλανδού Philip Crouse που εγκαταστάθηκε στην περιοχή το 1789. Η  Zeeland στη Βόρεια Ντακότα είναι μια άλλη πόλη που ονομάζεται από αυτήν την επαρχία και των οποίων οι πρώτοι έποικοι ήταν της Ολλανδικής καταγωγής.

Το Paramaribo, η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη του Σουρινάμ, έχει ένα οχυρό Zeelandia, το πρώην Fort Willoughby κατά τη διάρκεια του βρετανικού αποικισμού.

Το Fort Zeelandia ήταν επίσης ένα φρούριο που χτίστηκε για πάνω από δέκα χρόνια από το 1624-1634 από την Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικής Ινδίας, στην πόλη Anping (Tainan) στο νησί Formosa, σημερινή Ταϊβάν, κατά τη διάρκεια της 38χρονης κυριαρχίας των Ολλανδών πάνω από το δυτικό τμήμα της.

*Ιστορική περιοχή των Κάτω Χωρών στα σύνορα ανάμεσα στην Γαλλία και στο Βέλγιο, το μεγαλύτερο τμήμα της κομητείας ανήκει σήμερα στην Βελγική Φλάνδρα, ένα μικρότερο τμήμα στα νότια ανήκει στην Γαλλία.

** Στις 13 Δεκεμβρίου 1642 ο Abel Tasman αγκυροβόλησε έξω από τις ακτές της Νέας Ζηλανδίας, και έστειλε τις βάρκες του πλοίου του στην στεριά για να βρουν νερό. Στο γυρισμό τους επιτέθηκαν ιθαγενείς Maori με τα κανώ τους, και σκότωσαν τέσσερα μέλη του πληρώματος. Η επίθεση συνεχίστηκε στο ίδιο το πλοίο, το οποίο απάντησε με κανονιές. Μετά το επεισόδιο αυτό, ο Tasman  έφυγε από το νησί χωρίς ποτέ να πατήσει το πόδι του σε αυτό.

***Τον  Φίλιππο τον Καλό διαδέχθηκε ο γιός του Κάρολος ο Ριψοκίνδυνος, ο οποίος δεν είχε άρρενα διάδοχο, παρά μόνο την κόρη του Μαρία της Βουργουνδίας, η οποία τον διαδέχθηκε. Παντρεύθηκε τον αρχιδούκα Μαξιμιλιανό των Αψβούργων τον μελλοντικό αυτοκράτορα Μαξιμιλιανό Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο γάμος πραγματοποιήθηκε στις 16 Αυγούστου 1477 στην Γάνδη και οδήγησε σε διαμάχες ανάμεσα στους Καπέτιδες και τους Αψβούργους που κράτησαν δυο αιώνες και κορυφώθηκαν με τον Πόλεμο της Ισπανικής διαδοχής την περίοδο 1701-1714.

Άλλη μια εξαιρετική παρουσίαση φίλε Στέλιο!

ουαου,ομρφα πραματα

Εξαιρετικός, μπράβο.

Μπραβο Στελιο αλλη μια εξαιρετικη παρουσιαση!!!!!

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180224/667d4dfa2d944e1533011708e7d6fd6f.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180224/8be08fa9951b1db7b7a65a438837ae4e.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Γεια σας φίλοι μου. Σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα ακόμη τάληρο της συλλογής μου. Πρόκειται για ένα κοινό, αλλά με μεγάλη ιστορία τάληρο της Σερβίας, που είναι μάλιστα και το πρώτο της τάληρο.

5 Δινάρια – Μίλαν Ομπρένοβιτς IV  ως Πρίγκιπας 1868-1882 και Μίλαν Γ΄ ως βασιλιάς 1882-1889

Χαρακτηριστικά νομίσματος:
Βάρος: 25 gr.
Διάμετρος: 37 mm
Ασήμι: 0.900
Βιβλιογραφία:  KM# 12
Αξία: 5 Dinara
Χρονιά κοπής: 1879
Τιράζ:  200.000
Νομισματοκοπείο: Vienna
Χαράκτης: Ernest Paulin Tasset

Μπροστά:
Ο Μίλαν Ομπρένοβιτς IV κοιτάζει αριστερά
Επιγραφή:    МИЛАН М. ОБРЕНОВИЋ IV.     КЊАЗ СРПСКИ      TASSET
Μετάφραση: Μίλαν Ομπρένοβιτς IV     Πρίγκιπας της Σερβίας     TASSET

Πίσω:   Αξία νομίσματος μέσα σε στεφάνι, στέμμα επάνω    Επιγραφή:   5 ДИНАРА 1879
Επιγραφή περιμέτρου:  БОГ*ЧУВА*СРБИЈУ***        Μετάφραση: Ο Θεός προστατεύει τη Σερβία

Μετά την αποχώρηση των τελευταίων Οθωμανικών φρουρών το 1867, η Σερβία είχε πολλά νομίσματα σε κυκλοφορία. Έτσι, ο πρίγκιπας Μιχαήλ Ομπρένοβιτς διέταξε την κοπή ενός εθνικού νομίσματος. Τα πρώτα χάλκινα νομίσματα εισήχθησαν το 1868 (1, 5 και 10 paras), ακολουθούμενα από ασημένια  το 1875 (1 και 2 Δηνάρια), το 1879 από το πρώτο τάληρο των 5 Δηναρίων και χρυσό το 1879 (20 Δηνάρια). Τα πρώτα χαρτονομίσματα εκδόθηκαν το 1876. Μεταξύ του 1873 και του 1894, το δηνάριο ήταν συνδεδεμένο με το γαλλικό φράγκο.

Διαβάστε λίγα για αυτόν τον παράξενο πρώτο βασιλιά της Σερβίας:

Ο Μίλαν Ομπρένοβιτς, γόνος μίας από τις δύο δυναστικές οικογένειες της Σερβίας (η άλλη ήταν των Καραγεώργεβιτς*)  γεννήθηκε το 1854 στο Mărăşeşti της Μολδαβίας όπου η οικογένειά του  ζούσε σε εξορία από το 1842, όταν η αντίπαλη οικογένεια των Καραγεώργεβιτς ανέβηκε στο σερβικό θρόνο, απομακρύνοντας τον εξάδελφό του Μιχαήλ Ομπρένοβιτς III. Σε ηλικία επτά ετών, έχασε τον πατέρα του Μίλο, ο οποίος πέθανε αγωνιζόμενος κατά των Τούρκων κοντά στο Βουκουρέστι, ως ξένος μισθοφόρος στον Ρουμανικό στρατό. Η μητέρα του Marija, έζησε έναν πλούσιο αριστοκρατικό τρόπο ζωής, καθώς έγινε η μνηστή του Ρουμάνου ηγεμόνα Alexandru Ioan Cuza και του έφερε δύο γιους - τη Σάσα και τον Δημήτρη. Ως αποτέλεσμα, έδειξε ελάχιστο ενδιαφέρον για τα παιδιά της από τον προηγούμενο γάμο. Ως εκ τούτου, συμφώνησε (μάνα να σου τύχει...) στην υιοθεσία του Milan από τον εξάδελφό του Μιχαήλ Ομπρένοβιτς III, ο οποίος εν τω μεταξύ, μετά την απομάκρυνση των Καραγεώργεβιτς το 1858, επέστρεψε στη Σερβία, όπου έγινε πρίγκιπάς της το 1860.
Το 1868, όταν ο Μίλαν ήταν μόλις δεκατεσσάρων ετών, δολοφονήθηκε ο πρίγκιπας Μιχαήλ Ομπρένοβιτς ΙΙΙ και καθώς δεν είχε άνδρες κληρονόμους, τον διαδέχθηκε ο Μίλαν. Επειδή ήταν ανήλικος, ορίστηκε τριμελής αντιβασιλεία (παρόμοια περίπτωση με την δική μας επί Όθωνα).

Το 1872, ο Μίλαν ενηλικιώθηκε και πήρε την κυβέρνηση στα χέρια του. Σύντομα επέδειξε μεγάλη ηγετική ικανότητα. Το Πριγκιπάτο της Σερβίας εξακολουθούσε να είναι ένα de jure μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αν και στην πραγματικότητα είχε ήδη λειτουργήσει από καιρό ως ένα ημι-ανεξάρτητο κράτος, του οποίου η πολιτική και η οικονομία εξαρτιόταν πολύ περισσότερο από άλλες Μεγάλες Δυνάμεις, ιδιαίτερα την Αυστρία-Ουγγαρία και τη Ρωσική Αυτοκρατορία παρά από τον επίσημο ηγεμόνα της, τους φτωχούς Οθωμανούς. Ο Μίλαν ελίσσονταν με προσοχή μεταξύ των αυστριακών και των ρωσικών γεωπολιτικών συμφερόντων.
Όταν οι Σέρβοι από το γειτονικό Βιλαέτι της Βοσνίας (που ήταν επίσης μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εξεγέρθηκαν το 1875, ο Μίλαν καταδίκασε την εξέγερση και αρνήθηκε να συμμετάσχει σε αυτήν. Ο αντίπαλος οίκος των Καραγεώργεβιτς, των οποίων τα μέλη ζούσαν στην εξορία σε όλη την Ευρώπη, είχε διαφορετική προσέγγιση, συμμετέχοντας στην οργάνωση και την εξάπλωση της εξέγερσης, αυξάνοντας έτσι την πίεση προς τον Μίλαν για βοήθεια προς τους Σέρβους αδελφούς.

Ο Μίλαν παντρεύτηκε τη δεκαεξάχρονη δεύτερη ξαδέρφη του Ναταλία Κέσκο (Ρουμανικής καταγωγής από τη μάνα της) το 1875, που ήταν κόρη του Petre Ivanovich Keschko, συνταγματάρχη του Ρωσικού Στρατού.  Αυτή η σχέση σήμαινε ότι ο γάμος τους έπρεπε να εγκριθεί ειδικά από την εκκλησία, ωστόσο αυτό δεν έγινε. Έκανε ένα γιό, τον Αλέξανδρο, αλλά η σχέση τους ήταν προβληματική απ’ την αρχή.
Με τη Συνθήκη του Βερολίνου** το 1878 η Σερβία κέρδισε την ανεξαρτησία της και ο Μίλαν αναγορεύθηκε βασιλιάς της, αλλά μόνο το 1882 το Πριγκιπάτο της Σερβίας κηρύχθηκε βασίλειο και ο Μίλαν ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Σερβίας. Δρώντας υπό την αυστριακή επιρροή, ο βασιλιάς πλέον, Μίλαν, αφιέρωσε όλες τις ενέργειές του στη βελτίωση των υποδομών του κράτους του. Ωστόσο, το κόστος αυτού, που αυξήθηκε υπερβολικά, οδήγησε σε δυσανάλογα μεγάλη φορολογία. Αυτό, σε συνδυασμό με την αύξηση της στρατιωτικής θητείας, κατέστησε τον βασιλιά και το αυστριακό κόμμα εξαιρετικά μη δημοφιλής.
Τα πολιτικά προβλήματα του Μίλαν αυξήθηκαν περαιτέρω με την ήττα των Σέρβων στον πόλεμο κατά της Βουλγαρίας το 1885-1886. Τον Σεπτέμβριο του 1885, η ένωση Ανατολικής Ρωμυλίας και Βουλγαρίας προκάλεσε εκτεταμένη ανησυχία στη Σερβία. Ο Μίλαν κήρυξε αμέσως πόλεμο στο νέο Βουλγαρικό κράτος στις 15 Νοεμβρίου. Μετά από μια σύντομη εκστρατεία, οι Σέρβοι έχασαν τον πόλεμο. Ο θρόνος του Μίλαν σώθηκε μόνο από την άμεση παρέμβαση της Αυστρίας-Ουγγαρίας (κάτι αντίστοιχο με το δικό μας ατυχή πόλεμο του 1897).

Στην προσωπική του ζωή, ο Μίλαν ήταν οτιδήποτε άλλο παρά ένας πιστός σύζυγος, έχοντας μάλιστα μια σχέση με την Clara Frewen  (θεία του Γουίνστον Τσόρτσιλ) μεταξύ άλλων, ενώ η βασίλισσα Ναταλία παρέμενε στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Το 1886, το ζευγάρι χώρισε μετά από έντεκα χρόνια γάμου. Η Ναταλία έφυγε από το βασίλειο, παίρνοντας μαζί της τον δέκαχρονο πρίγκηπα Αλέξανδρο (αργότερα τον βασιλιά Αλέξανδρο Ι). Ενώ κατοικούσε στο Wiesbaden το 1888, ο βασιλιάς Μίλαν πέτυχε να της αποσπάσει τον γιό της, τον οποίο ανέλαβε να εκπαιδεύσει.
Το 1889, ο Μίλαν ενέκρινε ένα νέο σύνταγμα πολύ πιο φιλελεύθερο από το υπάρχον του 1869. Δύο μήνες αργότερα, στις 6 Μαρτίου, ο 34 ετών Μίλαν ξαφνικά παραιτήθηκε από το θρόνο, παραδίδοντάς τον στον μόλις δωδεκάχρονο γιο του. Δεν έχει δοθεί ικανοποιητικός λόγος για αυτή του την πράξη. Ο Μίλαν εγκαταστάθηκε στο Παρίσι ως ιδιώτης. Όμως η ιστορία του δεν σταματάει εδώ. Η συνέχεια είναι πρωτόγνωρη για βασιλιά.

Μετά τη φυγή του, λοιπόν, το 1891 η γυναίκα του Ναταλία επιστρέφει στο Βελιγράδι, δίπλα στο γιό της και νέο βασιλιά, και αυξάνει τη Ρωσική επιρροή στη χώρα, συγκρουόμενη με τους φιλοαυστριακούς υποστηρικτές του Μίλαν. Για να αποφευχθούν τα χειρότερα ο Μίλαν και η Ναταλία έρχονται σε συμβιβασμό. Αυτή απελαύνεται και ο Μίλαν λαμβάνει 1 εκατομμύριο φράγκα (νομίζω χρυσά) με τον όρο της μη επιστροφής του στη χώρα όσο βασιλεύει ο γιος τους. Έτσι, το 1892 παραιτήθηκε από όλα τα δικαιώματά του και ακόμη από τη Σερβική ιθαγένειά του. Θα επανέλθει όμως το 1894 ξαφνικά πίσω, στο πλάι του γιου του, προσπαθώντας έτσι να ανακόψει τη φιλορωσική του πολιτική. Με βασιλικό διάταγμα την ίδια χρονιά ο Μίλαν και η Ναταλία επανέρχονται ως μέλη της βασιλικής οικογένειας. Δύο χρόνια μετά, το 1896 η γυναίκα του επιστρέφει στη Σερβία μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας και γίνεται δεκτή με ενθουσιασμό. Ο Μίλαν, ενοχλημένος από αυτό ξαναφεύγει στο εξωτερικό, από το οποίο γυρίζει το 1897 και αναλαμβάνει αρχηγός του Σερβικού στρατού εκσυγχρονίζοντάς τον. Ήρθε όμως σε σύγκρουση με το γιό του βασιλιά Αλέξανδρο όταν ο τελευταίος παντρεύθηκε το 1900 την Draga Masin, την οποία δεν ενέκρινε ούτε ο Μίλαν αλλά ούτε και η Ναταλία. Και οι δύο εξορίστηκαν από το γιό τους Αλέξανδρο. Ο Μίλαν εγκαταστάθηκε στη Βιέννη όπου και πέθανε το 1901.

Και για το τέλος μια πιπεράτη ιστορία:  Ο Μίλαν από την εκτός γάμου σχέση του με την Ελληνίδα Αρτεμησία Ιωαννίδη από την Κωνσταντινούπολη είχε ένα φυσικό τέκνο: (νόθος) Γεώργιος Ομπρένοβιτς (1889-1925). Ο Μίλαν τον αναγνώρισε ως δικό του γιο και τον ονόμασε Ομπρέν, για να υπογραμμίσει τη συγγένεια με τον Οίκο του. Ο σύζυγος της Αρτεμισίας, ο Μίλαν Χρίστιτς (ο απατημένος σύζυγος), ήταν ιδιαίτερος γραμματέας τού βασιλιά. Η αθέμιτη σχέση του βασιλιά και το ότι η Αρτεμισία ζούσε στο παλάτι, προκάλεσε μεγάλο σκάνδαλο. Η σύζυγος του βασιλιά Ναταλία, πήρε τον γιο της Αλέξανδρο διάδοχο της Σερβίας και έφυγε στη Γερμανία. Ο Μίλαν Χρίστιτς είχε σταλεί στο εξωτερικό ως ακόλουθος της Σερβίας (στη Ρώμη), με τον (πονηρό) όρο η Αρτεμισία να έμενε στο Βελιγράδι. Ο Μίλαν είχε δώσει έγγραφη υπόσχεση γάμου στην Αρτεμισία, αλλά σε αυτό εναντιώθηκε ο μητροπολίτης Βελιγραδίου. Τελικά ο καθένας από τους γονείς του Γεωργίου εξασφάλισαν διαζύγια. Ο Μίλαν χώρισε το 1889 και παραιτήθηκε του θρόνου, θυμώνοντας την Αρτεμισία. Ο Μίλαν ζητούσε όλο και περισσότερα χρήματα από την Αρτεμισία, ώσπου αυτή κουράστηκε, πήρε τον γιο τους και μετέβη στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας της είχε αξιοσημείωτη περιουσία: ξεκίνησε από αρχιτέκτονας κτηρίων και κήπων του σουλτάνου και μετά έγινε τραπεζίτης. Τότε ο Μίλαν απέσυρε την υπόσχεση γάμου που είχε κάνει στην Αρτεμισία. Μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου ο Γεώργιος διεκδίκησε τον θρόνο ως νόμιμος διάδοχος και οι υποστηρικτές του δημοσίευαν προκηρύξεις και ανταγωνιζόταν τους υποστηρικτές του Πέτρου Α΄ Καραγιώργη. Δεν πήγε όμως στη Σερβία με συμβουλή του σουλτάνου ότι υπάρχει φόβος να δολοφονηθεί.

* Οι δύο μεγάλες και αντίπαλες οικογένειες που κυβέρνησαν τη Σερβία την εποχή εκείνη ήταν των Καραγεώργεβιτς (από εκεί και η οδός Καραγεώργη Σερβίας στην Αθήνα) και των Ομπρένοβιτς. Οι Καραγεώργεβιτς είχαν καταγωγή από το Μαυροβούνιο, που θεωρείται η πιο “καθαρή” εθνολογικά, περιοχή της Σερβίας, και όχι ξεχωριστό έθνος, όπως παρουσιάζεται σήμερα (διαστροφή της ιστορίας). Η αντιπαλότητα ξεκινάει με την εξέγερση των Σέρβων κατά των Τούρκων το 1804 με αρχηγό τον Καραγιώργη Πέτροβιτς, ο οποίος τελικά ηττάται (1813) και οι Τούρκοι τοποθετούν τον Μίλος Ομπρένοβιτς, ο οποίος στρέφεται στη συνέχεια εναντίον τους, κατά τη δεύτερη εξέγερση (1815-15) και κερδίζει την αυτονομία της Σερβίας, αλλά με εντολή του δολοφονήθηκε ο Καραγιώργης Πέτροβιτς όταν επέστρεψε από την εξορία.  Ο Μίλος Ομπρένοβιτς παραιτήθηκε του θρόνου υπέρ του πρωτότοκου γιου του Μίλαν Β΄, που όμως πέθανε μετά από λίγους μήνες και στη συνέχεια ανέλαβε ο δευτερότοκος γιος του Μιχαήλο. Οι Σέρβοι όμως επαναστάτησαν εναντίον του (1842), όπου και τον καθαίρεσαν εκλέγοντας Ηγεμόνα τους τον πρίγκιπα Αλέξανδρο Καραγιώργεβιτς, τον νεότερο γιο του δολοφονηθέντος Καραγιώργη, που βασίλευσε μέχρι το 1858, όταν η σερβική εθνοσυνέλευση επανεξέλεξε ηγεμόνα (1858), τον υπερήλικα πλέον Μίλο Ομπρένοβιτς που πέθανε το μεθεπόμενο έτος 1860. Τούτον διαδέχθηκε στο θρόνο, κατά γραμμή διαδοχής, ο ανεψιός του Μίλαν, τον οποίο διαδέχθηκε ο γιος του Αλέξανδρος Ομπρένοβιτς, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1903 από συνωμότες αξιωματικούς.  Τότε κλήθηκε από την εθνοσυνέλευση ο Πέτρος Α΄ Καραγεώργεβιτς, (ο οποίος βρισκόταν στη Γενεύη) η οποία και τον ανακήρυξε Βασιλιά της Σερβίας.

** Βασικός σκοπός της Συνθήκης του Βερολίνου ήταν η ακύρωση της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου που δημιουργούσε τη (Ρωσόφιλη) “Μεγάλη Βουλγαρία”. Η Συνθήκη αναγνώρισε επίσημα την ανεξαρτησία των de facto κυρίαρχων πριγκιπάτων της Ρουμανίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, και την αυτονομία της Βουλγαρίας (που έγινε Πριγκιπάτο). Η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου είχε δημιουργήσει ένα Βουλγαρικό κράτος, που ήταν ότι ακριβώς φοβόντουσαν περισσότερο η Μεγάλη Βρετανία και η Αυστροουγγαρία  Τα τρία νέα ανεξάρτητα κράτη, στη συνέχεια αυτοανακηρύχθηκαν βασίλεια: η Ρουμανία το 1881, η Σερβία το 1882 και το Μαυροβούνιο το 1910, ενώ η Βουλγαρία κήρυξε την πλήρη ανεξαρτησία της το 1908 μετά από τη συνένωση με την Ανατολική Ρωμυλία το 1885 (και την -άγνωστη στους πολλούς- εθνοκάθαρση κατά των Ελλήνων που ζούσαν εκεί). Η Αυστροουγγαρία προσάρτησε τη Βοσνία το 1908, πυροδοτώντας μια μεγάλη ευρωπαϊκή κρίση. Σε ό,τι αφορά το Ελληνικό ενδιαφέρον, η συνθήκη μιλούσε αόριστα για συνοριακή διόρθωση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που υλοποιήθηκε μετά από μακρές διαπραγματεύσεις το 1881 με την παραχώρηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα. Επίσης αποδόθηκε η Κύπρος στη Μεγάλη Βρετανία και αποφασίστηκε η παραχώρηση αυτοδιοίκησης, με σύνταγμα και αυτονομία, στην Κρήτη, τελούμενη υπό την Υψηλή Πύλη, και ακολούθησε η Συμφωνία της Χαλέπας τρεις μήνες αργότερα.

Σχετικά ''πρόσφατο'' χρονολογικά τάληρο σε σχέση με όσα μας έχεις παρουσιάσει έως τώρα. Πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία του.

Φίλε Γιώργο, πράγματι σχετικά "νέο" κομμάτι. Πρόκειται για ένα από την πρώτη περίοδο της συλλογής μου, πριν περίπου 25 χρόνια, όταν δεν είχα ακόμη κατασταλάξει στο είδος νομισμάτων προς συλλογή. Πάντως και αυτά έχουν τη χάρη τους (και την ιστορία τους), αν και προσωπικά προτιμώ τα πιο παλιά. Όσο και να το κάνεις άλλη είναι η "μαγεία" ενός νομίσματος του 16ου ή 17ου αιώνα...

Απ' την άλλη, τα πιο "νέα" συνδέονται συνήθως με πτυχές της ιστορίας που μας είναι περισσότερο κατανοητές και επίκαιρες...

Σε ευχαριστούμε Στέλιο για την παρουσίαση.
Για ακόμη μια φορά, αναλυτικότατος στην ιστορική περιγραφή σου.

Συμφωνώ απόλυτα και μάλιστα εκείνο της Σαξονίας του 1537 μαζί με μερικά ακόμη που έχεις παρουσιάσει είναι κατά τη γνώμη μου ''μουσειακά'' κομμάτια.

Θάνο, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...

Γιώργο, εκείνο το 1537 είναι όντως ένα από τα πιο εντυπωσιακά τάληρα, κυρίως γιατί είναι από τα πρώτα. Μην ξεχνάμε πως το πρώτο τάληρο κόπηκε το 1518, μόλις 19 χρόνια πριν από αυτό της Σαξονίας. Άλλωστε, φέτος συμπληρώνονται 500 χρόνια από τότε, άρα έχουμε γενέθλια.... 
Οι νεότεροι, με την ευκαιρία, ας διαβάσουν το πολύ ωραίο θέμα που άνοιξες για τα τάληρα και την ιστορία τους.
http://steki-syllekton.gr/index.php?topic=37305.0 (http://steki-syllekton.gr/index.php?topic=37305.0)

Πάντως προσωπικά νομίζω πως η περίοδος των "πρώτων τάληρων" είναι από την γέννησή τους, το 1518 ως, περίπου, το 1620-1630. Και αυτό γιατί μετά από αυτά τα χρόνια, τα χαρακτηριστικά τους αλλάζουν. Η δεύτερη περίοδος είναι μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα - αρχές 19ου αιώνα και η τρίτη μέχρι την εξάληψή τους.

Τι αλλο να σου πω Στελιο. Εχω γινει <<κασετα>> με σενα. Μπραβο κ παλι μπραβο. Θεωρω οτι ανεβαζεις παρα πολυ το επιπεδο εδω μεσα.
Σ ευχαριστουμε

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180306/23a8894bc0c367cf0ee11c8c880a0d19.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180306/6f182a4c0c8d53738eaad4e50982e181.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Γεια σας φίλοι μου. Σήμερα, σε συνέχεια του προηγούμενου νομίσματος, θα σας παρουσιάσω από τη συλλογή μου το δεύτερο (και τελευταίο) τάληρο που έκοψε η Σερβία. Πρόκειται περί ενός επετειακού τάληρου για τη συμπλήρωση 100 ετών της έτερης δυναστείας, των Καραγεώργεβιτς. Κόπηκε επί βασιλείας του Πέτρου Α΄ Καραγιώργεβιτς, ίσως του πιο ικανού σύγχρονου Σέρβου βασιλιά.

Χαρακτηριστικά νομίσματος:
Βάρος: 25 gr.
Διάμετρος: 37 mm
Ασήμι: 0.900
Βιβλιογραφία:  KM# 27, Dav-305
Αξία: 5 Dinara
Χρονιά κοπής: 1904
Τιράζ:  200.000
Νομισματοκοπείο: Vienna
Χαράκτης:  Stefan Schwartz

Μπροστά:
Ο Πέτρος Ι και πίσω του ο ιδρυτής της δυναστείας Γεώργιος Καραγεώργεβιτς κοιτάζουν δεξιά
Επιγραφή:    ПЕТАР I КАРА-ЂОРЂЕ        SCHWARTZ

Πίσω:   Ο θυρεός της Σερβίας με την  επιγραφή:  1804 1904      * 5 ДИНАРА *

Επιγραφή περιμέτρου:  Υπάρχουν δύο τύποι.  Στο τιράζ δεν υπάρχει διαχωρισμός των δύο τύπων αλλά νομίζω πως ο 2ος τύπος είναι πιο σπάνιος. Το δικό μου είναι του 1ου τύπου.
1ος τύπος:***** БОГ * ЧУВА * СРБИJУ
2ος τύπος: ***** БОГ * СРБИJУ * ЧУВА
Μετάφραση: Ο Θεός προστατεύει τη Σερβία

Ήταν γιος του Αλέξανδρου Καραγεώργεβιτς (πρίγκιπα της Σερβίας το 1842-1858) και εγγονός του ιδρυτή της Δυναστείας Γεωργίου Καραγεώργεβιτς που ηγήθηκε την πρώτη Σερβική επανάσταση το 1804-1813. Γεννήθηκε το 1844, σπούδασε στη Γαλλία και έλαβε μέρος το Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο του 1870-71 ως Γάλλος αξιωματικός. Παρασημοφορήθηκε για τη συμμετοχή του αλλά πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Πρώσσους, κατάφερε όμως να δραπετεύσει.
Με το ξέσπασμα της επανάστασης της Βοσνίας το 1875, ο Πέτρος επέστρεψε στα Βαλκάνια και πολέμησε τους Οθωμανούς. Πέτυχε σημαντικές νίκες αλλά ανακάλυψε ότι ο πρίγκηπας Μίλαν της Σερβίας σχεδίαζε να τον δολοφονήσει φοβούμενος την εκθρόνισή του. Αυτό, σε συνδυασμό με μια σειρά από ήττες, ανάγκασε τον Πέτρο να αποσυρθεί στην Αυστρία-Ουγγαρία όπου και κρατήθηκε από της αρχές στο χωριό Bojna. Ο Πέτρος δραπέτευσε, επέστρεψε στη Βοσνία και διοργάνωσε μια άλλη ομάδα ανταρτών. Για άλλη μια φορά, η συμμετοχή του στις μάχες προκάλεσε υποψίες στο Βελιγράδι και μέχρι τον Μάιο του 1876 η παρουσία του αποδείχθηκε διχαστική. Οι αντάρτες χωρίστηκαν σε τρία ξεχωριστά στρατόπεδα: ένα που υποστήριζε τον Πέτρο, έναν άλλο που υποστήριζε το Μίλαν και ένα τρίτο που υποστήριζε την Αυστρουγγαρία. Μη επιθυμώντας να προκαλέσει περαιτέρω διαχωρισμό, ο Πέτρος συμφώνησε να εγκαταλείψει τη Βοσνία. Πριν από την αναχώρησή του, έγραψε μια επιστολή στο Μίλαν, εξηγώντας γιατί έφυγε από το πεδίο της μάχης και προσφέρθηκε να κάνει ειρήνη με τη δυναστεία των Ομπρένοβιτς.
Όμως οι κατηγορίες για προδοσία εναντίον του Πέτρου συνεχίστηκαν. Αποφάσισε να ταξιδέψει στην έδρα της Βασιλικής Σερβικής Κυβέρνησης, και να απευθυνθεί στην Εθνική Συνέλευση σε μια προσπάθεια να εκκαθαρίσει το όνομά του. Το 1877, μετά από μια εξέγερση στη νότια Σερβία, ο Μίλαν κατηγόρησε ως υποκινητή τον Πέτρο.  Κατηγορήθηκε επίσης και για προδοσία και συνεργασία με τους Οθωμανούς. Έτσι το 1878 διέφυγε στην Αυστουγγαρία όπου συνελήφθη από την τοπική αστυνομία και τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Το 1878 αφέθηκε ελεύθερος. Το 1879, δικάστηκε ερήμην στο Σερβία. Ο ενάγων, πρίγκηπας Μίλαν, ισχυρίστηκε ότι ο Πέτρος και οι οπαδοί του προσπάθησαν να ανατρέψουν τη δυναστεία των Ομπρένοβιτς. Κατηγορήθηκαν επίσης για προδοσία. Ο Πέτρος καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο με κρέμασμα.

Το 1883, ο Πέτρος μετακόμισε στο Cetinje, την πρωτεύουσα του δεύτερου ανεξάρτητου Σερβικού κράτους, του Μαυροβουνίου για παντρευτεί την μεγαλύτερη κόρη του ηγέτη του Μαυροβουνίου, βασιλιά Νικολάου, Ljubica Petrović-Njegoš. Ο γάμος διατάρασσε την ευμετάβλητη γεωπολιτική ισορροπία της περιοχής, προκαλώντας μεγάλη ανησυχία στις αυστρο-ουγγρικές, ρωσικές και σερβικές πρωτεύουσες.  Οι σχέσεις μεταξύ των δύο Σερβικών κρατών επιδεινώθηκαν, όπως και οι σχέσεις μεταξύ Αυστρίας-Ουγγαρίας και Ρωσίας, οι οποίες είχαν αγωνιστεί για εξουσία στα Βαλκάνια εδώ και δεκαετίες. Όταν ο πατέρας του πέθανε την άνοιξη του 1885, ο Πέτρος έγινε επικεφαλής του Οίκου των Καραγεώργεβιτς και πήρε τον τίτλο του πρίγκιπα.  Η γυναίκα του πέθανε κατά τον τοκετό  το 1890 μαζί με το 5ο παιδί τους (άλλο ένα πέθανε αργότερα).  Μετά το θάνατο του πατέρα του, η οικονομική κατάσταση του Πέτρου επιδεινώθηκε και εξαρτιόταν πλέον από τον πεθερό του, καθώς και από τη Ρωσία και τον αδερφό του Γιώργο, για υποστήριξη. Μετά την ήττα της Σερβίας κατά τον Σερβοβουλγαρικό Πόλεμο του 1885, ο Πέτρος και ο πεθερός του επινόησαν ένα σχέδιο για εισβολή στη Σερβία και ανατροπή της δυναστείας των Ομπρένοβιτς. Την τελευταία στιγμή, ο Νικόλαος εγκατέλειψε την ιδέα. Ο Πέτρος αισθάνθηκε προδομένος από την απόφαση του πεθερού του, οδηγώντας τη σχέση τους σε μακροχρόνια εχθρότητα. Το 1894 μετακόμισε στη Γενεύη με τα τρία του παιδιά.

Το 1903 στασιαστές αξιωματικοί δολοφόνησαν τον Σέρβο βασιλιά Αλέξανδρο και έτσι, μη έχοντας διαδόχους, εξέλειπε η δυναστεία των Ομπρένοβιτς. Ο Πέτρος είχε λάβει γνώση της συνωμοσίας από το 1901 όταν του έγινε η προσφορά για ανάληψη της εξουσίας, και δέχτηκε  υπό την προϋπόθεση ότι αξιωματικοί της εμπιστοσύνης του θα συμμετείχαν στην συνωμοσία και ότι δεν θα πάρει ο ίδιος μέρος. Επίσης θα έπαιρνε το θρόνο μόνο εάν το ενέκρινε η Εθνοσυνέλευση.  Ο Πέτρος εξέφρασε την ικανοποίησή του για την έκβαση της στάσης, καθώς και τη λύπη του για την αιματοχυσία που είχε συμβεί. Έτσι, με απόφαση της Εθνικής Συνέλευσης, ο Πέτρος κλήθηκε να αναλάβει το Σερβικό θρόνο. Η άνοδος του Πέτρου στο θρόνο έγινε με μεγάλο ενθουσιασμό από τους εθνικιστές της Νότιας Σλαβίας (=Γιουγκοσλαβία), οι οποίοι πίστευαν ότι θα μπορούσε να ενώσει τους νότιους Σλάβους που ζουν στη Σερβία, το Μαυροβούνιο, την Αυστρία-Ουγγαρία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία.  Η στέψη του καθυστέρησε λίγο σκόπιμα, έτσι ώστε η τελετή να συμπέσει με την 100ή επέτειο της πρώτης Σερβικής εξέγερσης.

Η βασιλεία του Πέτρου υπήρξε πολύ πετυχημένη. Η Σερβία βγήκε νικήτρια από τρεις πολέμους, τον Α΄ και Β΄ Βαλκανικό και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάσει τα εδάφη της και να ενωθεί με το Μαυροβούνιο σε ένα ενιαίο κράτος. Ο Πέτρος υπήρξε σταθερός φίλος και σύμμαχος  των Γάλλων. Ως Πρωθυπουργό επέλεξε έναν επίσης ικανότατο πολιτικό τον Νίκολ Πάσιτς.

Ο Πέτρος προσπάθησε εκσυγχρονίσει τη Σερβία με στόχο τη δημιουργία μιας συνταγματικής μοναρχίας δυτικού τύπου. Έγινε σταδιακά πολύ δημοφιλής για τη δέσμευσή του στην κοινοβουλευτική δημοκρατία που λειτούργησε σωστά. Το Σύνταγμα του 1903 ήταν βασισμένο στο βελγικό Σύνταγμα του 1831, θεωρούμενο ως ένα από τα πιο φιλελεύθερα στην Ευρώπη. Οι κυβερνήσεις επιλέχθηκαν από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Σε αντίθεση με τη δυναστεία των φιλοαυστριακών Ομπρένοβιτς, ο Πέτρος βασιζόταν στη Ρωσία και τη Γαλλία, γεγονός που προκάλεσε την αύξηση της εχθρότητας από την Αυστρουγγαρία με επεκτατική διάθεση, ενώ πραγματοποίησε δύο επίσημες επισκέψεις στην Αγία Πετρούπολη και στο Παρίσι το 1910 και το 1911 αντίστοιχα.

Η βασιλεία του Πέτρου Α΄, από το 1903 έως το 1914, θυμίζει τη "Χρυσή Εποχή της Σερβίας", λόγω των απεριόριστων πολιτικών ελευθεριών, του ελεύθερου Τύπου και της πολιτιστικής υπεροχής μεταξύ των νοτίων Σλάβων. Υποστήριξε το κίνημα της ενοποίησης της Γιουγκοσλαβίας*, φιλοξενώντας στο Βελιγράδι διάφορες πολιτιστικές συγκεντρώσεις. Απέκτησε τεράστια δημοτικότητα μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους το 1912 και το 1913. Η επικράτεια της Σερβίας διπλασιάστηκε και το κύρος της μεταξύ των νότιων Σλάβων κορυφώθηκε.

Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η επίσκεψή του στην πρώτη γραμμή για να ελέγξει το ηθικό των στρατευμάτων του πριν από τη μάχη της Kolubara στα τέλη του 1914, ενίσχυσε το ηθικό των υποχωρούντων Σερβικών δυνάμεων και συνέβαλε στη νίκη εναντίον των αριθμητικά ανώτερων αυστρο-ουγγρικών δυνάμεων και στην αντεπίθεσή τους που κατέληξε στην απελευθέρωση του Βελιγραδίου.  Το 1915, τότε 71 ετών, σε επίσκεψή του στο μέτωπο, πήρε ένα τουφέκι και πυροβόλησε τους εχθρικούς στρατιώτες. Μετά την εισβολή της Σερβίας από τις κοινές δυνάμεις της Γερμανίας, της Αυστρίας-Ουγγαρίας και της Βουλγαρίας τον Οκτώβριο του 1915, ο βασιλιάς Πέτρος οδήγησε το στρατό και δεκάδες χιλιάδες πολίτες μέσω των ψηλών βουνών της Αλβανίας στην Αδριατική θάλασσα και από εκεί με συμμαχικά πλοία στην Κέρκυρα**. Για τον υπόλοιπο Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο βασιλιάς, που είχε ήδη πολύ κακή υγεία, παρέμεινε στο ελληνικό νησί της Κέρκυρας, το οποίο έγινε έδρα της εξόριστης σερβικής κυβέρνησης μέχρι το Δεκέμβριο του 1918.
Την 1η Δεκεμβρίου 1918, ο βασιλιάς Πέτρος Α΄ ανακηρύχθηκε βασιλιάς Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Επέστρεψε στο Βελιγράδι το 1919, όπου πέθανε το 1921 στην ηλικία των 77 ετών. Τον έθαψαν πανηγυρικά κοντά στον παππού του, ιδρυτή της δυναστείας.

*Ένθερμοι υποστηρικτές της ενοποίησης όλων των νότιων Σλάβων σε ένα κράτος ήταν τότε, όπως και τους προηγούμενους αιώνες οι Κροάτες, οι οποίοι είναι Σέρβοι αλλά Καθολικοί και χρησιμοποιούν το Λατινικό Αλφάβητο. Φαίνεται αυτό παράξενο αν αναλογιστούμε τη σημερινή έχθρα ανάμεσα στα δύο κράτη (Σερβία και Κροατία) και τους ποταμούς αίματος που χύθηκαν μεταξύ τους. Είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων που κατάφεραν να διαμερίσουν έναν λαό στα δύο  (ή μάλλον στα τέσσερα αν μετρήσουμε και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το Μαυροβούνιο). Ένας μάλιστα από τους μεγαλύτερους λόγιους της Κροατίας ο Λιουντέβιτ Γκάι υπήρξε σφοδρός υπέρμαχος της ενότητας όλων των νοτιοσλαβικών λαών και προτεργάτης της «Ιλλυριστικής κίνησης», που είχε ως βάση την Κροατία και είχε αυτό το σκοπό.

**Κατά τα τέλη του 1915 και αρχές 1916 και κάτω από την πίεση της κοινής επίθεσης των Αυστροουγγρικών, γερμανικών και βουλγαρικών στρατευμάτων, ο Σερβικός στρατός, η Σερβική κυβέρνηση, η εθνική συνέλευση, καθώς επίσης και ένα μέρος άμαχου πληθυσμού, αναγκάστηκαν να αποσυρθούν από τη Σερβία μέσω του Μαυροβουνίου στην Αλβανία, στην μεγαλύτερη έξοδο στην πρόσφατη ιστορία τους. Ο ηλικιωμένος βασιλιάς Πέτρος, πάνω σ’ έναν αραμπά, η κυβέρνηση, το επιτελείο του στρατού, οι χιλιάδες φαντάροι και πολίτες, γυναικόπαιδα, καλόγεροι και ιερείς, που κουβαλούσαν μαζί τους τη λειψανοθήκη του Βασιλιά Στεφάνου του Α’, περπατούσαν νύχτα-μέρα. Χωρίς βαρύ οπλισμό, μόνο με τουφέκια, χωρίς τρόφιμα και νερό, πέρασαν πεζοί μέσα από το αφιλόξενο αλβανικό έδαφος.  Κατά την επίσημη έκθεση, στην πορεία τους διαμέσου της Αλβανίας, 243.877 άτομα σκοτώθηκαν ή συνελήφθησαν ως αιχμάλωτοι ή πέθαναν από την πείνα και το κρύο (πολλούς τους σκότωναν οι Αλβανοί ενώ άλλους τους απήγαγαν). Ο κατά προσέγγιση συνολικός αριθμός θυμάτων ήταν τουλάχιστον 150.000 (μάχιμοι και άμαχοι).
Από τις 18 Ιανουαρίου έως τις 21 Φεβρουαρίου 1916, 151.828 Σέρβοι στρατιώτες και πολίτες εκκενώθηκαν με 43 μεγάλα συμμαχικά μεταγωγικά πλοία από την Αυλώνα με προορισμό την Κέρκυρα. Η πρώτη απόβαση στην Κέρκυρα έγινε στα παραλία των Γουβιών, έξι χλμ βόρεια από την πόλη της Κέρκυρας (εκεί υπάρχει αντίστοιχο μνημείο στο οποίο έπεσα επάνω του τυχαία κάνοντας μια βόλτα πριν κάποια χρόνια). Οι κακουχίες των στρατιωτών και των πολιτών, εντούτοις, δεν σταμάτησαν με στην άφιξή τους στο «νησί της σωτηρίας», όπως οι Σέρβοι ονόμασαν την Κέρκυρα. Οι σύμμαχοι δεν είχαν αρκετό χρόνο για την περίθαλψη ενός τέτοιου μεγάλου αριθμού ανθρώπων. Υπήρξε έλλειψη τροφίμων, ενδυμάτων, σκηνών και θέρμανσης. Για 8 ημέρες μετά από την άφιξή τους, η κρύα βροχή δεν σταματούσε. Χωρίς σκηνές, οι ταλαίπωροι στρατιώτες άρχισαν να πεθαίνουν μαζικά. Στην αρχή (εκείνες τις πρώτες ημέρες), μέχρι και 300 στρατιώτες πέθαιναν καθημερινά. 1200 από αυτούς θάφτηκαν στις ακτές του νησιού, ενώ αργότερα (λόγω της έλλειψης χώρων ενταφιασμού), οι βάρκες από το γαλλικό σκάφος νοσοκομείων st.Francis of Asisi, μετέφεραν τα πτώματα και τα έριξαν στην θάλασσα, μερικά χιλιόμετρα μακριά από το νησί, σε αυτό που ονομάστηκε «μπλε νεκροταφείο». Υπολογίζεται ότι περίπου 10.000 Σέρβοι στρατιώτες και νεοσύλλεκτοι θάφτηκαν στο νησί Βίδο και στο «μπλε νεκροταφείο».

Εξαιρετική παρουσίαση για μια ακόμα φορά!

+1
Μας "ταξιδεψες" πάλι..
Ερώτηση, το κρέμασμα πως να το γλύτωσε άραγε;

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια... Τα σχόλια που κάνετε μου δίνουν δύναμη (αλλά και στον καθένα μας που παρουσιάζει τα νομίσματά του νομιζω) να συνεχίσω.  :)


Η δίκη του έγινε χωρίς την παρουσία του. Ο ίδιος δεν πάτησε το πόδι του στη Σερβία από τότε παρά μόνο μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου των Ομπρένοβιτς. Υπάρχει πολύ παρασκήνιο αλλά, λόγω χώρου και φόβου μη σας ζαλίζω με λεπτομέρειες δεν αναφέρω πολλά γεγονότα. Μετά λοιπόν την "δίκη-φαρσοκομωδία" ο Πέτρος έφυγε και περιπλανήθηκε ανα την Ευρώπη, ξεκινώντας από τη Βιέννη και καταλήγοντας στο Παρίσι. Καθ' όλη τη διάρκεια της περιπλάνησής του, παρακολουθούνταν σε κάθε του κίνηση από άντρες της μυστικής αστυνομίας της Αυστρουγγαρίας, ίσως με εντολή της Σερβίας, ίσως με προτωβουλία της Αυστρουγγαρίας, καθώς ο Πέτρος ήταν Γαλλόφιλος και εχθρικά διακείμενος προς τους Αυστριακούς (φίλοι των οποίων ήταν οι Ομπρένοβιτς). Αυτή η φιλία του με τους Γάλλους συνέβαλλε πολύ στην μεγέθυνση - αργότερα - της Σερβίας, καθώς οι Γαλλοι, στην ουσία, "δώρισαν" στους Σέρβους όλη Κροατία - Σλοβενία και Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Ήταν τόση η φιλία των Σέρβων προς τους Γάλλους για το καλό που τους έκαναν, ώστε ακόμα και μέχρι τη δεκαετία του '70, Σέρβοι πολίτες κερνούσαν τους Γάλλους τουρίστες που διέρχονταν τη Γιουγκοσλαβία καθ' οδόν προς την Ελλάδα για διακοπές...
Κάτι αντίστοιχο (απ' την ανάποδη) συνέβαινε άλλωστε και στην Ελλάδα. Για πολλές δεκαετίες οι Κρητικοί των ορεινών κυρίως χωριών έδιωχναν τους Γερμανούς τουρίστες. Πρίν πολλά χρόνια, όταν δούλευα σε ξενοδοχείο στην Κρήτη που είχε Φλαμανδούς Βέλγους (Ολλανδόφωνοι), ένα ζευγάρι μου διηγήθηκε (γεμάτο απορία) πως ο παππούς-ιδιοκτήτης ενός καφενείου σε ένα ορεινό χωριό τους έδιωξε, νομίζοντάς τους για Γερμανούς. Οι φίλοι Κρητικοί του Στεκιού μπορούν να μας πουν περισσότερα γι' αυτό το θέμα...

 :o :o :o :o :o :o

Δημήτρη σ' ευχαριστώ για τα καλά σου... επιφωνήματα :D :D :D

Κάποιος Κρητικός βρε παιδιά να μας πει καμιά ιστορία διωγμού Γερμανών τουριστών?

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180409/e1312c80717d921d32b02a4035cd0fc9.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180409/c82d9ed0a412fa6785e3d58b17f2c034.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Γεια σας φίλοι μου συλλέκτες.
Σήμερα έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω το πρώτο τάληρο της συλλογής μου. Είναι ένα τάληρο της Σαξονίας του 1580. Επιτρέψτε μου να σας πω την μικρή ιστορία του. Το αγόρασα όταν πήγαινα Γ΄ Γυμνασίου ή Α΄ Λυκείου, δεν θυμάμαι ακριβώς. Τότε, εξοικονομούσα όσα μπορούσα από το χαρτζιλίκι της μάνας μου και κατέβαινα στο κέντρο, σε ένα κοσμηματοπωλείο που πουλούσε όμως και νομίσματα (υπάρχει και σήμερα αλλά δεν ξέρω αν τα πουλάει ακόμα) και διάλεγα από ένα σωρό μέσα σε ένα μεγάλο μεταλλικό δοχείο. Αγόραζα συνήθως μικρά ασημένια του 19ου αιώνα. Μια μέρα, ενώ έψαχνα στο σωρό, μπαίνει ένας κύριος και πουλάει στον κοσμηματοπώλη το συγκεκριμένο τάληρο. Μόλις έφυγε ο κύριος, γυρίζει ο κοσμηματοπώλης και μου λέει: “θέλεις να αγοράσεις ένα τάληρο;” Εγώ με το που το είδα έμεινα. Πρώτη φορά έβλεπα ένα τόσο μεγάλο και τόσο παλιό νόμισμα. Φυσικά δεν είχα τότε ιδέα για το τι είναι τα τάληρα. Το αγόρασα αμέσως προς 3500 δραχμές, ξοδεύοντας όλα μου τα χρήματα, και από τότε είναι το γούρι της συλλογής μου.

Χαρακτηριστικά νομίσματος:
Βάρος: 28,8 gr.
Διάμετρος: 40 mm
Βιβλιογραφία:  Dav. #9798,  MB# 208
Αξία: 1 Thaler
Χρονιές κοπής: 1567-1586
Τιράζ:  Δεν αναφέρεται αλλά είναι αρκετά κοινό
Νομισματοκοπείο: Δρέσδη

Μπροστά: Πορτραίτο του Αυγούστου κρατώντας ένα σπαθί και φορώντας πλήρη εξάρτηση ιππότη (όμορφο δεν είναι?) με την επιγραφή:
AVGVSTVS*D[EI].G[RATIA].DVX*SAXO[NIAE]*SA[CRI]*ROMA[NI]*IMP[ERII]*
Μετάφραση: Αύγουστος Ελέω Θεού Δούκας της Σαξονίας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας

Πίσω:
Τρία περίτεχνα κράνη επάνω από το οικόσημο της Σαξονίας
Τα αρχικά του Mint Master  του Νομισματοκοπείου: ΗΒ (Hans Biener)* μεταξύ των κράνων με την επιγραφή:
ARCHIMARSCHAL * ET * ELEC[TOR]

Μετάφραση: Μέγας Στρατάρχης και εκλέκτορας (ARCHIMARSCHAL = “Μέγας στρατάρχης της Αυτοκρατορίας”, ένας τιμητικός τίτλος που ανήκε μόνο στον εκάστοτε εκλέκτορα της Σαξονίας.)

Ο Αύγουστος Α΄ από τον Οίκο των Βέττιν** - κλάδος του Αλβέρτου (Albertinian line) - ήταν εκλέκτορας της Σαξονίας (1553-86). Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Ερρίκου Δ΄ δούκα της Σαξονίας και της Αικατερίνης, κόρης του Μάγκνους Β΄ δούκα του Μεκλεμβούργου.  Μεγάλωσε ως Λουθηρανός, έλαβε καλή εκπαίδευση και σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Λειψίας.

Όταν ο πατέρας του δούκας Henry IV πέθανε το 1541, αποφάσισε ότι τα εδάφη του θα πρέπει να χωρίζονται εξίσου μεταξύ των δύο γιων του, αλλά επειδή αυτό ήταν αντίθετο με τον νόμο του κλάδου του Αλβέρτου, δεν πραγματοποιήθηκε, και το Δουκάτο πέρασε σχεδόν ολόκληρο στον μεγαλύτερό του γιο, τον Maurice. Ο Αύγουστος, ωστόσο, διατήρησε φιλική σχέση με τον αδελφό του και πέρασε αρκετό καιρό στην αυλή του Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ferdinand I, στη Βιέννη.
Νυμφεύτηκε το 1548 την Άννα των Όλντενμπουρκ, κόρη του Χριστιανού Γ΄ της Δανίας και απέκτησαν 15 (!!!) παιδιά.

Υποστήριξε τον αδελφό του κατά τη διάρκεια του πολέμου του Schmalkaldic League και την πολιτική που κατέληξε στη μεταφορά τίτλου του εκλέκτορα το 1547 από τον John Frederick I (έχω αναφερθεί σ’ αυτόν σε παρουσίαση τάληρου του 1537), στον αδερφό του Maurice, επικεφαλής του κλάδου Albertine. Αντίθετα, ο John Frederick I έγινε Δούκας της Σαξονίας.

Ο Αύγουστος βρισκόταν σε ταξίδι στη Δανία όταν το 1553 πέθανε ο αδελφός του και τον διαδέχτηκε ο ίδιος. Η πρώτη φροντίδα του νέου εκλέκτορα ήταν να συμβιβαστεί με τον John Frederick και να ενισχύσει τη δική του θέση ως εκλέκτορα. Ο σκοπός αυτός εξασφαλίστηκε με μια συνθήκη που έγινε στο Naumburg τον Φεβρουάριο του 1554, όταν, ως αντάλλαγμα για την παραχώρηση του Altenburg και άλλων εδαφών, ο John Frederick αναγνώρισε τον Αύγουστο ως εκλέκτορα της Σαξονίας.

Στην αυτοκρατορική πολιτική ο Αύγουστος έδρασε πάνω σε δύο βασικές αρχές: να καλλιεργήσει τη φιλία με τους Αψβούργους και να διατηρήσει την ειρήνη μεταξύ των αντιμαχόμενων θρησκευτικών πλευρών. Έτσι συνέβαλε στην επίτευξη της θρησκευτικής ειρήνης του Augsburg το 1555. Ήταν επίσης απρόθυμος να τα σπάσει εξ ολοκλήρου με τους καλβινιστές. Η πολιτική του για θρησκευτική ειρήνη προωθήθηκε επίσης από το γάμο που διαπραγματεύτηκε μεταξύ της ανιψιάς του Άννας και του τότε Καθολικού Πρίγκιπα της Οράγγης, ενός, τότε, από τους βασικούς υποστηρικτές των Αψβούργων στις Κάτω Χώρες, το 1561.
Η πίστη του στους Αψβούργους τέθηκε σε δοκιμασία το 1568, όταν διοργανώθηκε ένας γάμος μεταξύ του Johann Casimir, γιου του Frederick III, εκλέκτορα του Παλατινάτου, και της Ελισάβετ, κόρης του Αυγούστου. Τότε φάνηκε πως ο Αύγουστος θα υποστήριζε τον γαμπρό του που βοηθούσε τους επαναστατημένους κατοίκους των Ισπανικών Κάτω Χωρών κατά των Αψβούργων, σκεπτόμενος, όμως με σύνεση, δεν ενεπλάκη τελικά στη διαμάχη αυτή, προκαλώντας την αντιπάθεια του Παλατινάτου.

Η μορφή του Λουθηρανισμού που διδάσκονταν στο εκλεκτοράτο της Σαξονίας ήταν αυτή του Μελάγχθων και πολλοί από τους δασκάλους και τους υποστηρικτές του, οι οποίοι στη συνέχεια ονομάστηκαν Κρυπτό-Καλβινιστές, ευνοήθηκαν από τον Αύγουστο. Οι Κρυπτό-Καλβινιστές ήταν σίγουροι ότι θα μπορούσαν να προσηλυτίσουν τον Αύγουστο στις Καλβινιστικές θέσεις τους, πείθοντάς τον ότι ήταν στην πραγματικότητα απλώς πιστοί Λουθηρανοί. Ο Αύγουστος αρχικά εξαπατήθηκε. Στη συνέχεια όμως, το 1574, διέταξε να συλληφθούν οι ηγέτες των Κρυπτό-Καλβινιστών που βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν. Αποκατέστησε τον αυθεντικό Λουθηρανισμό στη Σαξονία, εργάστηκε για να φέρει ενότητα μεταξύ των Λουθηρανών και χρηματοδότησε τη συγγραφή ενός βιβλίου που δημοσιεύθηκε το 1580 (χρονιά κοπής του τάληρου), του Lutheran Book of Concord, ενός βιβλίου που περιείχε τις διάφορες Λουθηρανικές εξομολογήσεις πίστης, η οποία υπεγράφη από περισσότερους από 8.100 υπουργούς και καθηγητές σε σχεδόν 30 κρατίδια και πόλεις της Γερμανίας. Μια αυστηρή μορφή του Λουθηρανισμού ήταν δεσμευτική για όλους τους κατοίκους της Σαξονίας και πολλοί άνθρωποι που δεν συμφωνούσαν εξορίστηκαν από τη χώρα.

Παρ’ όλη τη συντηρητική στροφή του προς τον Λουθηρανισμό και την άρνησή του το 1573 να χρηματοδοτήσει τον Αυτοκράτορα στον πόλεμο εναντίων των Οθωμανών, επέμενε και διατήρησε τη φιλία του με τους (Καθολικούς) Αψβούργους.
Ο Αύγουστος επεξέτεινε αρκετά τα εδάφη του. Το 1573 έγινε κηδεμόνας των δύο γιων του John William, δούκα του Saxe-Weimar, και με την ιδιότητα αυτή ήταν σε θέση να προσθέσει μέρος της Κομητείας του Henneberg στο εκλεκτοράτο του. Η καλή οικονομική του κατάσταση του επέτρεψε να εκμεταλλευτεί τη φτώχεια των γειτόνων του και έτσι εξασφάλισε την επαρχία της Vogtland και του Mansfeld. Το 1555 διόρισε έναν εκλεκτό του στην ελεύθερη επισκοπική πόλη*** του Meissen, το 1561 εξασφάλισε την εκλογή του γιου του Αλέξανδρου ως επίσκοπος της Merseburg, και τρία χρόνια αργότερα ως επίσκοπος της Naumburg, και όταν πέθανε ο γιος του το 1565, αυτές οι επισκοπές ήρθαν υπό την άμεση κυριαρχία του Αυγούστου.
Ως ηγέτης της Σαξονίας ο Αύγουστος είχε καλή οικονομική πολιτική και φιλελεύθερες για την εποχή του πρακτικές. Έδωσε ώθηση στο εμπόριο, ενθαρρύνοντας τους Φλαμανδούς μετανάστες να εγκατασταθούν στη χώρα, βελτιώνοντας τους δρόμους, ρυθμίζοντας τη νομισματική πολιτική και δημιουργώντας τα πρώτα ταχυδρομεία. Εκσυγχρόνισε τη γεωργία, βλέποντάς της ως ευκαιρία για κέρδος και πρόσθεσε αρκετά ωραία κτίρια στην πόλη της Δρέσδης. Οι νόμοι του ήταν πολυάριθμοι και λειτουργικοί. Το σύνταγμα του 1572 ήταν ένα βασικό έργο του με το οποίο η εκκλησία, τα πανεπιστήμια και η αστυνομία τέθηκαν σε σαφείς νομικές βάσεις. Τέλος, βελτιώθηκε η διοίκηση της δικαιοσύνης και η αύξηση των φόρων.
Το 1585 απεβίωσε η Άννα και τρεις μήνες μετά, το 1586 ο Αύγουστος έκανε δεύτερο γάμο με την Αγνή-Χέντβιχ, κόρη του Ιωακείμ-Ερνέστου πρίγκιπα του Άνχαλτ. Ο γαμπρός ήταν 60 ετών και η νύφη 13. Ένα μήνα μετά ο Αύγουστος απεβίωσε και τάφηκε στον καθεδρικό του Φράιμπερκ. Τον διαδέχθηκε ο μόνος επιζήσαν γιος του Χριστιανός Α΄.
Ο Άυγουστος ήταν ένας άπληστος, σκληρός και προληπτικός άνθρωπος, αλλά αυτά τα ελαττώματά του εξισορροπούνταν από την προσεκτική πολιτική του και τις σοφές μεθόδους διακυβέρνησής του. Έγραψε ένα μικρό έργο για τη γεωργία με τίτλο Künstlich Obstund Gartenbüchlein. Ήταν επίσης διάσημος για τις ποικίλες μουσειακές συλλογές, συμπεριλαμβανομένης της καλύτερης συλλογής θυρεών και όπλων στη Βόρεια Ευρώπη, ζωγραφικής και μιας εκτεταμένης συλλογής εργαλείων (δηλ. ήταν, θα λέγαμε, “συνάδελφος-συλλέκτης” και αυτός). Η βιβλιοθήκη που ονομάστηκε προς τιμήν του στο Wolfenbuettel περιέχει τη μεγαλύτερη συλλογή πρωτοτύπων στον κόσμο σχετικά με την ιστορία της Λουθηρανικής Μεταρρύθμισης και της Γερμανικής και της Πρώιμης Νεότερης Ευρωπαϊκής Ιστορίας.

*Στην αρχή της ηγεμονίας του ο Άυγουστος έκοβε νομίσματα στα προϋπάρχοντα νομισματοκοπεία του  Freiberg, Annaberg, και Schneeberg, τα οποία σταδιακά έκλεισε, με διάφορες προφάσεις μεταξύ του 1556 και 1570. Στην πράξη, η δραστηριότητα αυτών των νομισματοκοπείων συγχωνεύθηκε στο νέο νομισματοκοπείο της Δρέσδης που άνοιξε το 1556, στο οποίο ο Αύγουστος τοποθέτησε ως mint master τον Hans Biener από το 1556 ως το 1604.

**Ο Οίκος των Βέττιν (γερμανικά: Haus Wettin) είναι ένας δυναστικός οίκος της Ευρώπης, που τα πρώτα μέλη του ήταν κόμητες του Βέττιν. Τα μέλη του πλάγιου κλάδου του Αλβέρτου από δούκες (εκλέκτορες) της Σαξονίας έγιναν βασιλείς της Σαξονίας και δύο από αυτούς και της Πολωνίας, ενώ άλλα μέλη του ήταν δούκες του Βάισενφελς και του Μέρσενμπουργκ. Τα μέλη του κύριου κλάδου του Ερνέστου ήταν λαντγκράβοι της Θουριγγίας. Διεκδικούσαν, και έφεραν όλα τα μέλη, τον τίτλο του δούκα της Σαξονίας. Αργότερα μοίρασαν τη Θουριγγία στις περιοχές Βάιμαρ (ΒΑ), Γκότα (Β), Άιζεναχ (ΒΔ), Μάινινγκεν (Δ), Χίλντμπουργκχαουζεν (ΝΔ), Κόμπουρκ (Ν), Ζάαλφελτ (ΝΑ), Άλτενμπουρκ (Α), κά.
Ο πιο διάσημος υπο-κλάδος είναι αυτός του Ζάαλφελτ & Γκότα, που όταν ο Ερνέστος Α΄ νυμφεύτηκε την Ελισάβετ-Σοφία Βέττιν, κληρονόμο του Κόμπουργ, άλλαξε το όνομα του κλάδου σε Κόμπουρκ & Γκότα. Οι απόγονοί του έγιναν βασιλείς της Βρετανίας, Πορτογαλίας, Βουλγαρίας και Βελγίου.

***Η “Αυτοκρατορική αμεσότητα”  ήταν ένα προνομιούχο συνταγματικό και πολιτικό καθεστώς που είχε τις ρίζες της στο γερμανικό φεουδαρχικό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο η Αυτοκρατορική περιουσία της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όπως οι Αυτοκρατορικές πόλεις (γνωστές και ως ελεύθερες Αυτοκρατορικές πόλεις - Free Imperial Cities), οι Πριγκηπικές Επισκοπές (prince-bishoprics) και τα ατομικά Πριγκιπάτα, καθώς και άτομα όπως οι Αυτοκρατορικοί Ιππότες, κηρύχθηκαν απαλλαγμένοι από την εξουσία κάθε τοπικού άρχοντα και τέθηκαν κάτω από την άμεση δικαιοδοσία του Αυτοκράτορα, και αργότερα από τα θεσμικά όργανα της Αυτοκρατορίας όπως η Δίαιτα (Reichstag ), το Imperial Chamber of Justice και το Aulic Council.
Η χορήγηση “αμεσότητας” άρχισε το Μεσαίωνα πρώτα για τους άμεσους επισκόπους, ηγουμένους και πόλεις. Η “αμεσότητα” σήμαινε να υπόκεινται οι υποτελείς στις φορολογικές, στρατιωτικές και απαιτήσεις φιλοξενίας του Αυτοκράτορα. Ωστόσο, με τη σταδιακή υποχώρηση της Αυτοκρατορικής δύναμης από τα μέσα του 13ου αιώνα και εξής, οι κάτοχοι της “Αυτοκρατορικής αμεσότητας” βρέθηκαν τελικά με πολλά δικαιώματα και εξουσίες τις οποίες προηγουμένως ασκούσε ο Αυτοκράτορας.

Όπως επιβεβαιώθηκε από την Ειρήνη της Βεστφαλίας το 1648, η κατοχή της “Αυτοκρατορικής αμεσότητας” νοούνταν ως μια συγκεκριμένη μορφή εδαφικής εξουσίας γνωστή ως εδαφική ανωτερότητα (Landeshoheit ή superioritas territorialis σε γερμανικά και λατινικά έγγραφα της εποχής).  Ο σημερινός όρος είναι αυτός της “περιορισμένης μορφής κυριαρχίας”.

H ιστορία που μας διηγήθηκες για το πως το αγόρασες είναι εξίσου σημαντική με την ιστορία του νομίσματος!!!  :)

Χρωσταμε λοιπον στον κυριο αυτο την εξαιρετικη παρουσια σου εδω. Ειναι απιστευτο πως μια τυχαια συναντηση αλλαζει τοσα πραγματα οχι μονο στις ζωες μας αλλα κατ επεκταση κ στις ζωες αλλων ανθρωπων. Εντυπωσιαστηκα κ απο το νομισμα κ απο την ιστορια σου φιλε Στελιο!!!!!

+1000

Φίλοι μου σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

Δημήτρη έχεις απόλυτο δίκιο. Πολλές φορές χρειαζόμαστε μια τυχαία αφορμή για να αποκαλύψουμε και να ξεδιπλώσουμε κάτι που μας αρέσει.

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180511/30f94d2ca718b3033e9696beac31b323.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180511/d29e1bd46f151fc78098d104483f67ae.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Γειά σας φίλοι μου συλλέκτες. Σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα πολύ όμορφο νόμισμα της συλλογής μου. Πρόκειται για ένα τάληρο της Βενετίας του 1785 ή αλλιώς όπως είναι γνωστό  “Τάληρο του Λεβάντε” ή "Tallero per il Levante". Μερικές πληροφορίες για το νόμισμα:
Δόγης: Paolo Renier (1779-1789)
Assayer: Allesandro Semitecollo (A.S.)
Βιβλιογραφία: Davenport 1575, CNIVIII 137, Paolucci 35, KM-C#137.
Διάμετρος: 40mm
Βάρος: 28.2gr.
Ασήμι: 0.835

Εμπρός όψη: Γυναικεία μορφή με διάδημα κοιτάζοντας δεξιά και την επιγραφή:
* RESPUBLICA VENETA * § *

Πίσω όψη:  ο φτερωτός Λέων της Βενετίας με φωτοστέφανο, κρατώντας το Ευαγγέλιο και με την επιγραφή:
* PAULO RANIERO DUCE LUDO VICO MANIN DUCE * § *   *1785 *
 Το περίγραμμα έχει φύλλωμα.
Η σειρά συμπληρώνεται με νομίσματα του 1/2, 1/4 και 1/8 τάληρου.

Γιατί όμως λέγεται τάληρο του Λεβάντε?
Ιστορικά, το "εμπόριο στο Levant" μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν μεγάλης οικονομικής σημασίας.
Ο όρος Levant, ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε στα αγγλικά το 1497, σήμαινε αρχικά μια ευρύτερη έννοια "μεσογειακών εδαφών ανατολικά της Βενετίας", όπως στα γαλλικά “soleil levant”= "rising Sun" - από το ρήμα lever = "να ανέβει" από το Λατινικό levare . Αναφέρονταν έτσι στην ανατολική θέση του ανερχόμενου Ήλιου.

Η Δημοκρατία της Βενετίας (επίσημη ονομασία: Γαληνοτάτη* Βενετική Δημοκρατία) κατά το δεύτερο μισό του δέκατου όγδοου αιώνα εγκατέστησε ένα ειδικό μηχάνημα για την κοπή αυτών των τάληρων  (απόφαση Γερουσίας, 15 Μαρτίου 1755, υπό τον Δόγη Francesco Loredan) στη θέση του σφυρίλατου τρόπου που χρησιμοποιούνταν μέχρι τότε.
Σκοπός της δημιουργίας αυτού του τάληρου ήταν η οικονομική επικράτηση της Βενετίας στην ανατολική μεσόγειο και τις γύρω περιοχές της, μέσω του εμπορίου που τόσο είχε ανάγκη. Σχεδιάστηκε αντιγράφοντας το τάληρο της Μαρίας Θηρεσίας , το οποίο ήταν πολύ δημοφιλές στις ανατολικές αγορές, αντικαθιστώντας την προτομή της αυτοκράτειρας με αυτήν της δημοκρατίας. Το 1755 έγινε πειραματική κοπή, το εργοστάσιο όμως άρχισε πραγματικά να κόβει τάληρα το επόμενο έτος 1756 και συνέχισε να κόβεται μέχρι την πτώση της Δημοκρατίας. Πάντως δεν πέτυχε τον στόχο του, που ήταν η αντικατάσταση του τάληρου της Μαρίας Θηρεσίας με αυτό της Βενετίας.
Ο πρώτος τύπος είναι αυτός (δεν είναι στη συλλογή μου):
(https://www.numisbids.com/sales/hosted/ranieri/004/image01885.jpg)

Το νόμισμα δεν είχε την επιθυμητή επιτυχία – αποδοχή στο εξωτερικό και στη συνέχεια έγινε μια δεύτερη προσπάθεια: Η Γερουσία με το διάταγμα της 6ης Φεβρουαρίου 1768 υιοθέτησε το νέο νόμισμα και στη συνέχεια όρισε τον μηχανικό Ferracina di Bassano ως αρχηγό του νομισματοκοπείου.

Διαβάστε λίγα για τον Δόγη του νομίσματος:
Ο Paolo Renier (Βενετία, 21 Νοεμβρίου 1710 - Βενετία, 14 Φεβρουαρίου 1789) ήταν πολιτικός και διπλωμάτης, Δόγης της Δημοκρατίας της Βενετίας από το 1779 μέχρι το θάνατό του.
Γονείς του ήταν ο Andrea di Daniele Renier και η Elisabetta di Girolamo Morosini. Η οικογένεια των Renier ήταν αριστοκρατική και συμμετείχε στο Μεγάλο Συμβούλιο της Βενετίας από το 1378, ενώ είναι γνωστή η παρουσία της από το 970. Το σόι της μητέρας του ήταν επίσης πολύ γνωστό στη Βενετία, με πολλούς ανώτατους αξιωματούχους. Είχε δώσει τρεις Δόγηδες με το όνομα Morosini.

Είχε άριστη εκπαίδευση βασισμένη στην κλασική λογοτεχνία (λέγεται ότι γνώριζε απ’ έξω και στην πρωτότυπη γλώσσα την Ιλιάδα και την Οδύσσεια) και τη ρητορική. Επιπλέον, έχοντας φυσική προδιάθεση στην πολιτική, είχε μια ταχεία πολιτική καριέρα.
Το 1733 παντρεύτηκε την Giustina di Leonardo Donà, η οποίος θα του δώσει τον Andrea και τον Leonardo. Η προίκα ήταν μεγάλη και περιελάμβανε και τέσσερις πιστούς της οικογένειας της νύφης.  Έχοντας πολλές διακρίσεις, εκλέχθηκε στη Γερουσία, η πρώτη φορά το 1746 και παρέμεινε αδιάκοπα από το 1750 έως το 1764.
Το 1764 διορίστηκε πρεσβευτής στην έδρα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και έφτασε στη Βιέννη στις 28 Σεπτεμβρίου 1765 την ημέρα που πέθανε ο Αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ι. Είχε άριστες προσωπικές σχέσεις με τη χήρα Μαρία Θηρεσία και τον γιο της Ιωσήφ Β΄ και κατάφερε να χειριστεί τις συνοριακές διαφορές (γύρω από τη λίμνη Garda, και στην Ίστρια) σχετικά με τους δασμούς.  Πρότεινε μεταρρύθμιση του Αυτοκρατορικού στρατού αλλά και άλλες μεταρρυθμίσεις στο εμπόριο και τη μεταποίηση.
Ανακηρύχθηκε Ιππότης από τον Αυτοκράτορα Ιωσήφ Β', επέστρεψε στη Βενετία το 1769 και μετά διορίστηκε πρέσβης της Βενετίας στην Κωνσταντινούπολη.  Έφτασε στο Πέρα στις 17 Ιουλίου 1771: εκείνη την εποχή η Οθωμανική Αυτοκρατορία περνούσε κρίση, εξασθενημένη από τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο και από την πείνα. Κέρδισε την εμπιστοσύνη του σουλτάνου Mustafa III και του αδελφού του Abdul Hamid I, και διαδόχου του από το 1774, με τον οποίο είχε επίσης εξαιρετικές σχέσεις. Έκλεισε συμφωνία για τη μεταφορά τροφίμων με βενετσιάνικα πλοία και η Βενετία βγήκε οικονομικά ωφελημένη από αυτό. Στη συνέχεια επανέλαβε τις διαπραγματεύσεις που είχε ήδη ξεκινήσει στη Βιέννη με τον πρίγκιπα Αλέξανδρο Γκάλιτσεν για να ανοίξει τη Μαύρη Θάλασσα στους Βενετούς εμπόρους, κάνοντας το πρώτο ταξίδι ο ίδιος στην Κριμαία με το πλοίο Madonna del Rosario. Το 1775  επέστρεψε στη Βενετία.
Έμεινε χήρος το 1751, ενώ το 1776 παντρεύτηκε τη Giovanna Margherita Dalmet (είχαν γνωριστεί στην Κωνσταντινούπολη). Ήταν ταπεινής προέλευσης και είχε αμφισβητούμενο παρελθόν (μάλλον ήταν ακροβάτισσα σε τσίρκο), ηλικίας μικρότερης των 35, ο γάμος προκάλεσε το σκάνδαλο των αντιπάλων, χωρίς όμως να θέτει σε κίνδυνο την πολιτική άνοδο του Renier.
Εκλέχτηκε Δόγης στις 14 Ιανουαρίου 1779. Λέγεται ότι, λόγω της μικρής εκτίμησης που απολάμβανε στην κοινή γνώμη (κυρίως λόγω του γάμου με μία κοινή), είχε εξαγοράσει την εκλογή του χρησιμοποιώντας τα χρήματα που κέρδισε στην Κωνσταντινούπολη.
Η θητεία του δεν ήταν χωρίς γεγονότα. Στις ημέρες της λεγόμενης «συνωμοσίας» του Giorgio Pisani και του Carlo Contarini**, παρενέβη αρκετές φορές και κατάφερε να καθησυχάσει το κλίμα. Το 1782 υποδέχθηκε τον Paul Petrovich Romanov, μελλοντικό τσάρο της Ρωσίας, και τη συζύγό του Sophie Dorotea της Βυρτεμβέργης, ενώ το 1783 δέχτηκε τον Πάπα Πίο VI.  Πέθανε στις 14 Φεβρουαρίου 1789 από «ρευματικό πυρετό», μετά από τριάντα επτά ημέρες ταλαιπωρίας.

*Ο Επίσημος τίτλος της Βενετίας ήταν “Γαληνοτάτη Βενετική Δημοκρατία”
Η Γαληνοτάτη Δημοκρατία (Serenissima Respublica στα λατινικά) είναι τίτλος που χρησιμοποιείτο από αριθμό ευρωπαϊκών κρατών ανά την ιστορία. Κατά παράδοση, ο τίτλος "Γαληνοτάτη" είναι ενδεικτικός εδαφικής κυριαρχίας (επίσης Γαλήνια Εξοχότητα ή Γαληνοτάτη Εξοχότητα για έναν ανεξάρτητο μονάρχη) και, ως συνέπεια, ο τίτλος "Γαληνοτάτη Δημοκρατία" αναφέρεται συγκεκριμένα στην εδαφική κυριαρχία ενός δημοκρατικού καθεστώτος.
Το Σαν Μαρίνο αποτελεί το μοναδικό σύγχρονο ανεξάρτητο κράτος το οποίο χρησιμοποιεί ακόμη τον όρο αυτό. Αν και η επίσημη ονομασία του είναι "Δημοκρατία του Σαν Μαρίνο", με συντομευμένη εκδοχή το "Σαν Μαρίνο", αναφέρεται ανεπίσημα, σε ορισμένες περιπτώσεις, ως  Γαληνοτάτη Δημοκρατία του Σαν Μαρίνο, (Ιταλικά: Serenissima Repubblica di San Marino)

** Το 1780 οι Γερουσιαστές Giorgio Pisani and Carlo Contarini, και οι δύο φτωχοί ευγενείς, έκαναν τολμηρές προτάσεις ενώπιον του Μεγάλου Συμβουλίου, για μεταρρύθμιση της Κυβέρνησης, αποκατάσταση της παλαιάς δύναμης της γερουσίας και να περιορίσουν τα προνόμια των λίγων ευγενών οικογενειών και του συμβουλίου των Δέκα. Ρίχτηκαν στη φυλακή γι’ αυτές τους τις προτάσεις. Άλλο ένα κίνημα με ανάλογα αιτήματα εκδηλώθηκε το 1779-1780, αλλά ο Renier κατηγόρησε τους κινηματίες ως φορείς αναταραχής και συνωμοσίας.

Στις αρχές του Μεσαίωνα, η Βενετία έγινε εξαιρετικά πλούσια χάρη στον έλεγχο του
εμπορίου με την Ανατολή, και άρχισε να επεκτείνεται πέρα από την Αδριατική θάλασσα.
Αυτή η επεκτατική φάση άρχισε γύρω στο έτος 1000, όταν ο στόλος της, καταπολέμησε τους πειρατές που λεηλατούσαν τις βενετικές ακτές, και έτσι ο δόγης Peter ΙΙ Orseolo έλαβε τη διαδοχική αναγνώριση από μέρος των βυζαντινών αυτοκρατόρων του τίτλου του δούκα της Βενετίας και της Δαλματίας (Dux Venetiae ET Dalmatiae).

Στη νότια Ιταλία η νορμανδική κατοχή του Δυρραχίου και της Κέρκυρας προκάλεσε τους βενετούς να
επέμβουν στρατιωτικά. Μετά την αποχώρηση των Νορμανδών η Βενετία πήρε από το Βυζάντιο αυτό που επιθυμούσε διακαώς: Τη χρυσή βούλα του Μαΐου του 1082, με την οποία ο Αυτοκράτορας χορηγούσε στους εμπόρους προνόμια και απαλλαγές: Αυτή η αρχική παραχώρηση στη συνέχεια πολλές φορές διευρύνθηκε με άλλες συμφωνίες με τις οποίες οι αυτοκράτορες αντάμειβαν και πλήρωναν την ναυτική υποστήριξη πρώην αποίκων τους.

Η αυξανόμενη δύναμη και ο υψηλός αριθμός των προνομίων έφερε σε αντίθεση το Βυζάντιο με την Βενετία οδηγώντας σε μία σειρά συρράξεων ( 1122-1126 και 1171-1175), που ευνόησαν την Γένοβα να επεκταθεί προς την Ανατολή. Η Βενετία έκανε πολύ λίγες προσπάθειες για να ενισχύσει τις πρώτες σταυροφορίες: Συμμετείχε για την κατάληψη της Ιερουσαλήμ όταν η 1η σταυροφορία είχε ήδη ξεκινήσει, δεν συμμετείχε στην δεύτερη αλλά έστειλε έναν στόλο στην τρίτη σταυροφορία, χάρη στην οποία αποκόμισε διάφορα ωφελήματα όπως επίσης η Πίζα και η Γένοβα. Το 1204 ο στρατός των Σταυροφόρων κατέστρεψε τη βυζαντινή πρωτεύουσα.

Στην τελευταία εικοσαετία του 12ο αιώνα η Βενετία συμμετείχε ενάντια στην Ουγγαρία στον πόλεμο της Zara (Ντουμπρόβνικ) για τον έλεγχο της Δαλματίας, που ολοκληρώθηκε το 1202 με την κατοχή της πόλης. Υπό τον Δόγη Enrico Dandolo η συμμετοχή στην τέταρτη σταυροφορία αποδείχθηκε θεμελιώδης για την κυρίευση της Zara (1202) και την άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204).  Οι αμύθητοι θησαυροί μοιράστηκαν ανάμεσα στον αυτοκράτορα Baldovino της Φλάνδρας, στον μαρκήσιο του Monferrato, στους Φράγκους πρίγκιπες και βαρώνους και τους Βενετούς, οι οποίοι έλαβαν ένα τέταρτο και μισό των εδαφών της κατεστραμμένης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας καθώς και μία συνοικία στην Κωνσταντινούπολης. Στη συνέχεια, ο Δόγης της Βενετίας έλαβε τον τίτλο "dominator quarte partis et dimidae totius imperii Romanii" = κυβερνήτης του ενός τετάρτου και μισού ολόκληρης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η Βενετία κέρδισε πολλά εδάφη στο Αιγαίο, ανάμεσα στα οποία την Κρήτη και την Εύβοια, καθώς και πολυάριθμα λιμάνια και οχυρά στην Πελοπόννησο.
Η κατάκτηση της Κρήτης ιδιαίτερα, ήταν επίπονη τη Δημοκρατία, απαιτώντας για την ολοκλήρωσή της σχεδόν ολόκληρο το πρώτο μισό του 1200. Μεταξύ 1255 και 1270 η δημοκρατία συνεπλάκη βίαια με τη Γένοβα για τον έλεγχο των αγορών της Ανατολής. Η ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Βυζαντινούς, θα παρείχε σύντομα την αιτία για νέες συγκρούσεις μεταξύ των ιταλικών θαλασσοκρατοριών.
Αποκλείοντας από το Μεγάλο Συμβούλιο -1297- την πρόσβαση στην κυβέρνηση
σε νέες οικογένειες, η Βενετία έδωσε την οριστική μορφή στην ολιγαρχική Δημοκρατία, η οποία κυβερνιόνταν από έμπορους ευγενείς.

Η Δημοκρατία επεκτάθηκε στους επόμενους αιώνες σε πολλά νησιά και εδάφη της
Αδριατικής και της Μεσογείου περιλαμβάνοντας, για αιώνες σχεδόν, όλες οι ακτές της
ανατολικής Αδριατικής, αλλά και τα μεγάλα νησιά της Κρήτης και της Κύπρου, μεγάλο μέρος των ελληνικών νησιών και την Πελοπόννησο («Morea» για τους Βενετούς). Οι άκρες της έφταναν μέχρι τον Βόσπορο. Όλο αυτό το συγκρότημα παράκτιων και νησιωτικών κτήσεων ονομάστηκε Stato da Màr, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα, τα οποία ονόμαζαν Stato da Tera η Stato di Terraferma (κτήσεις της ηπειρωτικής χώρας) και Dogado. (πόλη και προάστια της πρωτεύουσας). Διεξήγαγε μεταξύ του 1368-1370, τον πόλεμο της Τεργέστης, προκειμένου να τιμωρήσει την πόλη αυτή για τις απειλές που εκδήλωνε ενάντια στους εμπορικούς βενετικούς δρόμους. Αλλά το 1379 η Βενετία απειλήθηκε σοβαρά στην Αδριατική από τη Γένοβα, κατά τη διάρκεια του πολέμου της Chioggia ο οποίος  τελείωσε με μηδενικό αποτέλεσμα, αποδυναμώνοντας τον αντίπαλό της.

Για αιώνες η Δημοκρατία ήταν πρώτιστα ένα κράτος αποτελούμενο από νησιά και παράκτιες
ζώνες, το αποκαλούμενο Stato da Màr. Μόνο περιορισμένες περιοχές της βενετικής ενδοχώρας είχαν συμπεριληφθεί προκειμένου να αποτελέσουν αμυντικά εμπόδια ενάντια στην επέκταση γειτονικών πόλεων. Στην αρχή του 15ο αιώνα, οι βενετοί άρχισαν εντούτοις να επεκτείνονται αρκετά επίσης και στην ενδοχώρα. Το 1410 η Βενετία είχε κατακτήσει ήδη μεγάλο μέρος του Βένετο, συμπεριλαμβάνοντας σημαντικές πόλεις όπως τη Βερόνα και Πάδοβα. Το 1428 έγιναν επίσης βενετικές οι πόλεις της Λομβαρδίας Μπέργκαμο, Μπρέσια, και Κρέμα. Το 1489 προσαρτήθηκε το νησί της Κύπρου.  Παράλληλα, στις αρχές του 16ο αιώνα έγιναν βενετικές οι πόλεις Κρεμόνα, Φορλί, Τσεζένα, Μονόπολι, Μπάρι κλπ. ερχόμενοι όμως σε σύγκρουση με το παπικό κράτος. Αυτό έφερε το 1508 στο σχηματισμό της Συμμαχίας του Καμπράι ενάντιων της Βενετίας, στην οποία ο πάπας, ο βασιλιάς της Γαλλίας, ο αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ο βασιλιάς της Αραγονίας ενώθηκαν προκειμένου να την καταστρέψουν. Το 1509 ο συνασπισμός έσπασε, και η Βενετία σώθηκε. Ο στόλος όμως καταστράφηκε σχεδόν εντελώς σε ναυμαχία στο τέλος εκείνου του έτους.
 Τον 16ο αιώνα ο διάδοχος του Σουλεϊμάν στον οθωμανικό θρόνο, Σελίμ ΙΙ, ξανάρχισε τις εχθροπραξίες με τις εναπομείναντες βενετικές κτήσεις της ανατολής κάνοντας επίθεση στην Κύπρο, η οποία έπεσε ύστερα από μακρά και ηρωική αντίσταση. Η Βενετία αντέδρασε στέλνοντας στόλο στο Αιγαίο και συνδέοντας σχέσεις με τον Πίο Β’, με σκοπό την δημιουργία μίας χριστιανικής ένωσης που θα υποστήριζε την πολεμική προσπάθεια της Γαληνοτάτης. Η Ένωση έγινε τελικά το 1571. Οι ενωμένες τις δυνάμεις της Βενετίας, της Ισπανίας, του παπισμού και της αυτοκρατορίας, κάτω από τις διαταγές του Ιωάννη της Αυστρίας, αδελφό του Φιλίππου ΙΙ βασιλιά της Ισπανίας με 236 χριστιανικά σκάφη ενωμένα στον κόλπο της Ναυπάκτου (Lepanto) συναντήθηκαν με 232 τουρκικά σκάφη διοικούμενα από τον Capudan Αλί πασά. Ήταν η 7η Οκτωβρίου 1571 και η μεγάλη ναυμαχία, που κράτησε από το μεσημέρι μέχρι το ηλιοβασίλεμα, τελείωσε με τη νίκη της χριστιανικής ένωσης.  Η εξασθενημένη Βενετία αναγκάστηκε όμως να υπογράψει μια συνθήκη ειρήνης και να παραχωρήσει στους Οθωμανούς την Κύπρο και άλλα εδάφη στις ακτές της Πελοποννήσου.
Με αυτήν την συνθήκη άρχισε η στρατιωτική και θαλάσσια συρρίκνωση της Γαληνοτάτης.
Τον 17ο αιώνα, μετά από μακρά σύγκρουση (1645-69) χάθηκε επίσης και η Κρήτη, ύστερα
από μία πολιορκία που διάρκεσε περίπου 24 έτη. Η Βενετία πέτυχε εντούτοις να
ανακαταλάβει ακόμα το 1683-87 ολόκληρη την Πελοπόννησο, χάρη στις δυνατότητες του
τελευταίου μεγάλου στρατηλάτη της, Francisco Morosini, και ως συνέπεια της ειρήνης του
Carlowitz (1699). Ο Μοριάς ανακαταλήφθηκε όμως σύντομα από την οθωμανική
αυτοκρατορία το 1718.

Μετά τη συνθήκη του Πασάροβιτς (1718), η Βενετία έπρεπε να παραχωρήσει στους Τούρκους την Κρήτη και την Πελοπόννησο αλλά θα μπορούσε να κρατήσει τα Επτάνησα και να επεκτείνει τις κτίσεις της στη Δαλματία. Τον 18ο αιώνα η Δημοκρατία, που είχε χάσει σταδιακά την δύναμη της, αποφάσισε να ακολουθήσει μία συντηρητική πολιτική ουδετερότητας. Εντούτοις σε αυτήν την περίοδο η Βενετία – αν και ήδη πολιτικά στον δρόμο της παρακμής - πολιτιστικά έλαμπε ακόμα (Vivaldi στη μουσική, Goldoni στη λογοτεχνία, Tiepolo και Canaletto στη ζωγραφική).

Την παραμονή του νέου 19ου αιώνα, η δημόσια βενετική ζωή ταράχτηκε από εσωτερικά πολιτικά προβλήματα που προκλήθηκαν από τις νέες ιδέες που εισήχθηκαν από τη γαλλική
επανάσταση. Η κυβέρνηση, άκαμπτη και με συντηρητικές θέσεις, δεν μπόρεσε να δώσει μια
αποτελεσματική αντίδραση. Αυτή η κατάσταση ευνόησε την τελική πτώση της Δημοκρατίας.
Παρά την δηλωμένη ουδετερότητα κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στην Ιταλία από την
επαναστατική Γαλλία, η Δημοκρατία γνώρισε την εισβολή από τα γαλλικά στρατεύματα του
Ναπολέοντα Βοναπάρτη (1797), τα οποία κατέλαβαν την ηπειρωτική χώρα, φθάνοντας στα
όρια της λιμνοθάλασσας. Ως συνέπεια των γαλλικών απειλών να εισχωρήσουν στην πόλη,
στην συνεδρίαση της 12ης Μαΐου 1797, ο Δόγης και οι δικαστές παραιτούνται ενώ και το
Μεγάλο Συμβούλιο παραιτείται και κηρύσσει λήγουσα την Δημοκρατία, καθιερώνοντας μία
προσωρινή δημοτική κυβέρνηση. Ο Ναπολέοντας μπαίνει λοιπόν στη Βενετία χωρίς αυτή να ρίξει ούτε έναν πυροβολισμό, εκτός από έναν κανονιοβολισμό από οχυρό που θα καταστρέψει μία Γαλλική φρεγάτα. 

Εγκυκλοπαιδική παρουσίαση Στέλιο!

Καλησπερα στελιο!θα επαναλαβω τα γνωστα..πολυ ομορφο νομισμα και εκπληκτικη παρουσιαση για αλλη μια φορα! Να το χαιρεσαι!

ερωτηση: ολα αυτα τα γνωριζεις απ'εξω η τα αντιγραφεις απο καπου??ειναι πιστευω πολυ 'ειδικες' γνωσεις-πληροφοριες για να υπαρχουν απλα καπου στο ιντερνετ...

Γειά σου φίλε μου Κώστα. Καιρό είχα να σε "ακούσω"... (μακάρι βρε παιδιά να μπορούσα να σας ακούσω από κοντά γύρω από ένα τραπέζι για καφέ. Νομίζω θα είχαμε πολλά να πούμε).
Τις περισσότερες φορές παίρνω τις πληροφορίες από το internet. Κάποιες φορές εύκολα, και κάποιες άλλες φορές θέλει αρκετό ψάξιμο. Επίσης, χρησιμοποιώ κάποιες, λίγες, δικές μου γνώσεις αλλά και πληροφορίες από διάφορα ιστορικά βιβλία που τυχαίνει να έχω. Πάνω απ' όλα όμως χρειάζεται μεράκι... και νομίζω πως όλοι οι συλλέκτες έχουμε αρκετό.

Η κουβεντα απο κοντα σε καφε,θα ηταν παααρα πολυ ωραια κατασταση!αν και καφες δεν θα εφτανε ουτε για να πουμε τα 'βασικα'..συγχαρητηρια για το ψαξιμο που κανεις,και επειδη ασχοληθηκα και εγω λιγο με την ευρεση πληροφοριων για την περιοδο του μεσαιωνα,ξερω ποσο δυσκολο ειναι να συλλεξει κανεις τοσο συγκεκριμενες πληροφοριες για την περιοδο αυτη,περα απο τα βασικα του βικιπαιδεια..και παλι μπραβο σου φιλε!!

Πράγματι Κώστα η συλλογή πληροφοριών για αυτές τις περιόδους είναι μια επίπονη διαδικασία και βασίζεται κυρίως σε ξένες πηγές. Γι' αυτό αργώ πολλές φορές, γιατί δεν θέλω να γράφω ανακρίβειες ή να λείπουν σημαντικές πληροφορίες για τα νομίσματα.

Αλλο ενα υπεροχο ταξιδι στον χρονο δωσμενο με αριστοτεχνικο τροπο απο τον φιλο μας τον Στελιο.
Νασαι καλα φιλε. Σ ευχαριστουμε

Κι εγώ σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια παιδιά. Οσο για το καφεδάκι, επιφυλάσσομαι μόλις θα κατέβω Αθήνα.

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180604/68ee8359d01f49e2043b6c532315a43f.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180604/92aa3437a293776ca0de759f6c43d531.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Τάληρο του Saxe-Coburg-Eisenach 1598

Γειά σας φίλοι μου. Σήμερα σας παρουσιάζω ένα ενδιαφέρον τάληρο 420 ετών από το μικρό Γερμανικό Δουκάτο του  Saxe-Coburg-Eisenach. Η ζωή αυτού του δουκάτου ήταν πολύ σύντομη, όσο δηλαδή και των δύο αδελφών που το ηγεμόνευσαν. Μετά διαλύθηκε. Ας δούμε όμως πρώτα κάποια χαρακτηριστικά του νομίσματος:

Βάρος:  28,75gr.
Διάμετρος: 41 mm
Βιβλιογραφία:  Dav. 9758;  Grasser 87
Αξία: 1 Thaler
Χρονιά κοπής: 1598
Τιράζ:  Δεν αναφέρεται αλλά είναι αρκετά σπάνιο
Νομισματοκοπείο:  Saalfeld

Μπροστά:
Πορτραίτο των δύο αδελφών, αντικριστά, με την ημερομηνία από κάτω και την επιγραφή:
(D[EI] G[RATIA] IOH[ANNES] CASI[MIRUS] ET IOH[ANNES] ERNS[T] FRA[TRES] DVCES SAXONI[AE]

Μετάφραση:  Ελέω Θεού Αδελφοί Johann Kasimir και Johann Ernst,  Δούκες της Σαξονίας

Πίσω:
Στο κέντρο το οικόσημο του Saxe-Coburg-Eisenach κυκλωμένο από 12 οικόσημα των επαρχιών με την επιγραφή:
LANTG[GRAVIUS] : THVRI[NGIAE] : ET : MARCHIO : MISN[IE] : MON[ETA] : IMPER[II] :

Μετάφραση:
Landgraf (Γερμανικός τίτλος ευγενείας, αντίστοιχος με αυτόν του Δούκα) της Θουριγγίας και Μαργράβος (επίσης Γερμανικός τίτλος ευγενείας που αντιστοιχεί στον τίτλο του μαρκησίου) του Meissen (πόλη της Γερμανίας) Αυτοκρατορικό νόμισμα

Ο Johann Ernst του Saxe-Eisenach (1566 - 1638), ήταν δούκας του Saxe-Eisenach και αργότερα του Saxe-Coburg. Ήταν ο τέταρτος (αλλά δεύτερος επιζών) και ο νεώτερος γιος του Johann Frederick II΄,  Δούκα της Σαξονίας και της κοντέσας Ελισάβετ του Simmern-Sponheim. Ο αδελφός του, Johann Casimir του Saxe-Coburg (1564 - 1633) ήταν δούκας του Saxe-Coburg. Ήταν ο μεγαλύτερος από τους δύο εναπομείναντες γιούς.  Ο πατέρας τους ήρθε σε σύγκρουση με τον Αυτοκράτορα και φυλακίστηκε ισόβια. Τα εδάφη του δόθηκαν στον αδελφό του, όπως και η κηδεμονία των παιδιών του.

Αργότερα, ο θείος τους έχασε την αυτοκρατορική εύνοια. Στη δίαιτα του Speyer (1570), ο αυτοκράτορας αποφάσισε να αποκαταστήσει στους τρεις γιους του Johann Frederick II τα κληρονομικά τους δικαιώματα. Το 1572 όμως ο μεγαλύτερος αδελφός τους Frederick Heinrich πέθανε. Την ίδια χρονιά στα εδάφη του πατέρα τους ιδρύθηκε το νέο δουκάτο του Saxe-Coburg-Eisenach. Ο Johann Ernst και μεγαλύτερος αδελφός του, Johann Casimir, έγιναν κυβερνήτες της νέας χώρας, καθώς όμως ήταν ανήλικοι, την εξουσία ορίστηκαν να ασκούν τρεις πρίγκιπες.

[Όπως καταλαβαίνετε, την εποχή εκείνη τα διάφορα κρατίδια ήταν προσωπική περιουσία του ηγεμόνα τους. Άμα αυτός πέθαινε χωρίς διάδοχο, τότε αυτά χωρίζονταν ή ενώνονταν, κατά περίπτωση, με άλλα. Γι’ αυτό και έχουμε τόσα πολλά κρατίδια που συνεχώς άλλαζαν ονόματα και εκτάσεις. Αυτό είναι καλό για τους συλλέκτες, μιας και έχουμε την κοπή πολλών διαφορετικών τάληρων, σχεδόν κάθε λίγα χρόνια, πολλά από τα οποία είναι πανέμορφα και αρκετά σπάνια λόγω του μικρού τους αριθμού].

Το 1578 τα δύο αδέλφια φοίτησαν στο πανεπιστήμιο της Λειψίας.  Το 1586, μετά το γάμο του Johann Casimir με την Άννα της Σαξονίας, την κόρη του εκλέκτορα Αυγούστου, τελείωσε η κηδεμονία και τα δύο αδέλφια πήραν στα χέρια τους τη διακυβέρνηση του Saxe-Coburg-Eisenach για τα επόμενα 10 χρόνια. Το δουκάτο δημιουργήθηκε από το τμήμα της Ερφούρτης το 1572.  Ωστόσο, ο Johann Casimir ανέλαβε την κύρια ευθύνη για την διακυβέρνηση ως μεγαλύτερος αδερφός. Επίσης, οι κατοικίες τους χωρίζουν και ο Johann Ernst εγκαθίσταται στη μικρή πόλη Marksuhl το 1587.

Από το 1590 ο Johann Ernst  αποσύρθηκε οριστικά και επέστρεψε στο κυνηγετικό του καταφύγιο στο Marksuhl, αφού συμφώνησαν ότι ο αδερφός του θα κυβερνούσε για τα πρώτα 5 χρόνια, αλλά τελικά συμφώνησαν το 1596 να χωρίσουν το δουκάτο σε δύο ανεξάρτητα δουκάτα, το Saxe-Eisenach υπό τον Johann Ernst και το Saxe-Coburg υπό τον Johann Casimir.
Το 1591 ο Johann Ernst παντρεύτηκε αρχικά με την Elisabeth of Mansfeld-Hinterort η οποία πέθανε τέσσερις ημέρες μετά τη γέννηση του μοναδικού γιου τους, ο οποίος απεβίωσε επίσης λίγο αργότερα. Το 1598 παντρεύτηκε ξανά την Christine του Hesse-Kassel. Ο γάμος ήταν ευτυχισμένος, αλλά παρέμεινε άτεκνος.

Το 1633 ο αδελφός του, ο δούκας Johann Casimir του Σαξ-Κόμπουργκ, πέθανε χωρίς παιδιά. Γι’ αυτό, ο Johann Ernst κληρονόμησε το Saxe-Coburg και, μέχρι το θάνατό του, κυβερνούσε και τις δύο χώρες σε μια προσωπική ένωση, διατηρώντας όμως την κατοικία του στο Eisenach.  Με το θάνατο του Johann Ernst εξαφανίστηκε η παλαιότερη γραμμή του Saxe-Coburg-Eisenach. Το πριγκιπάτο του χωρίστηκε  μεταξύ του Saxe-Weimar και του Saxe-Altenburg.

Ο John Casimir τώρα, έδωσε μεγάλη ώθηση στην πρωτεύουσά του, Coburg, χτίζοντας πολλά νέα κτίρια με αναγεννησιακό στυλ και ανακαινίζοντας άλλα.  Η χορωδία του Morizkirche προικίστηκε  το 1598 προς τιμήν των γονέων του με ένα τεράστιο αναγεννησιακό επιτάφιο - ένα μνημείο αλαβάστρου ύψους 12 μέτρων με πλούσια γλυπτική σειρά εικόνων. Επιπλέον, ίδρυσε Γυμνάσιο, επέκτεινε τη βιβλιοθήκη του κάστρου για να συμπεριλάβει την κληρονομιά του σε συλλογές βιβλίων και το 1603 προσέλαβε τον συνθέτη Melchior Franck. Το προσωπικό της αυλής του, για ένα διάστημα, είχε 213 άτομα και 130 άλογα (μεγάλα μεγέθη για την εποχή του).

Από πολιτική άποψη, ο John Casimir πέτυχε να θέσει υπό την κυριαρχία του το Reichsritterschaft (Κοινότητα των Ελεύθερων Αυτοκρατορικών Ιπποτών*), εξασφαλίζοντας τη δικαιοδοσία των αγροτικών περιουσιών τους. Ίδρυσε την Κρατική Λουθηρανική Εκκλησία με τον Δούκα ως "ανώτατο επίσκοπο", τακτική που υιοθετήθηκε αργότερα από πολλά κράτη της Θουριγγίας. Ως μοναδική ανώτατη αρχή δικαιοσύνης και θρησκείας στο Πριγκιπάτο, έχτισε στο Coburg το 1589 ένα ειδικό δικαστήριο για τους ευγενείς, ένα εφετείο και ένα τακτικό δικαστήριο.

Πάνω απ 'όλα όμως δημιούργησε μία διοικητική οργάνωση, η οποία εξακολούθησε μετά το θάνατό του. Ο Casimir κατάφερε να παραμείνει ουδέτερος στον τριακονταετή πόλεμο (έχω μιλήσει γι’ αυτόν σε προηγούμενη παρουσίαση) μέχρι το 1631. Μετά την ένταξή του στην προτεσταντική πλευρά στο πλευρό της Σουηδίας, τα αυτοκρατορικά και βαυαρικά στρατεύματα κυρίευσαν το Coburg, απέτυχαν όμως στην πολιορκία του Veste το 1632. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, οι δίκες και καύσεις μαγισσών ήταν στο ζενίθ τους (178 περιπτώσεις).  Το 1593 ο Casimir χώρισε την πρώτη του σύζυγο για μοιχεία, κρατώντας την αιχμάλωτη μέχρι το θάνατό της. Το 1599 παντρεύτηκε τη Margaret, κόρη του Ουίλιαμ, δούκα του Brunswick-Lüneburg.  Πέθανε στο Coburg το 1633 άτεκνος. Είναι θαμμένος στο Morizkirche στο Coburg. Το φέρετρο του βρίσκεται στην κρύπτη κάτω από την εκκλησία.


Ένα ερώτημα με απασχολεί: Γιατί τα δύο αδέλφια, οι οποίοι ηγεμόνευαν ανεξάρτητα δουκάτα, έκοψαν κοινό τάληρο και δεν έκοβε ο καθένας το δικό του ?????????????????????
Ομολογώ πως, όσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα. Μόνο δύο προσωπικές μου εκδοχές έχω να δώσω:

1. Το κοινό τάληρο κόπηκε για οικονομικούς λόγους, καθώς τα δύο δουκάτα ήταν πολύ μικρά και ήταν ίσως ασύμφορη η κοπή δικών τους νομισμάτων. Ίσως είχαν κοινή οικονομία, κάτι ανάλογο με σημερινές πρακτικές κρατών π.χ. ο Παναμάς που έχει μόνο κέρματα στο εθνικό του νόμισμα (Balboa) ενώ χρησιμοποιεί σε χαρτονομίσματα το δολάριο ΗΠΑ με σχέση 1:1.

2. Το κοινό τάληρο κόπηκε για γεωστρατηγικούς λόγους, χωρίς απαραίτητα κοινή οικονομία, τονίζοντας την ενότητα και συμμαχία των δύο κρατών προς κάθε μελλοντικό εχθρό.
Ίσως να συνέβησαν και τα δύο μαζί. Αν κάποιος γνωρίζει ή έχει μια διαφορετική άποψη, ας την καταθέσει.

*Οι ελεύθεροι αυτοκράτοροι ιππότες ήταν ελεύθεροι ευγενείς της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι οποίοι υπάγονταν απευθείας στον Αυτοκράτορα.  Αυτό που τους διέκρινε από τους άλλους ιππότες, οι οποίοι ήταν υποτελείς ενός ανώτερου άρχοντα, ήταν το γεγονός ότι τους είχε χορηγηθεί "αυτοκρατορική αμεσότητα" που ισοδυναμούσε από πολλές απόψεις με άλλα άτομα ή οντότητες, όπως οι κοσμικοί και εκκλησιαστικοί κατά τόπους κυβερνήτες της Αυτοκρατορίας και οι ελεύθερες αυτοκρατορικές πόλεις, που επίσης απολάμβαναν την αυτοκρατορική αμεσότητα. Για να προστατεύσουν τα δικαιώματά τους και να αποφύγουν την υποταγή σε πιο ισχυρούς ευγενείς, οργανώθηκαν σε τρία συνδικάτα (Partheien) στα τέλη του 15ου αιώνα και σε ένα ενιαίο σώμα το 1577 και αγωνίστηκαν για να κερδίσουν την αναγνώριση.  Ως εκ τούτου, οι Ιπποτοί Ιππότες άσκησαν περιορισμένη μορφή κυριαρχίας στο έδαφός τους. Οι Αυτοκρατορικοί Ιππότες ήταν ένα περιφερειακό φαινόμενο που περιοριζόταν στη νοτιοδυτική και νότια κεντρική Γερμανία - στη Σουαβία, στη Φραγκονία και στη περιοχή του Μέσου Ρήνου - περιοχές που ήταν πολύ κατακερματισμένες πολιτικά και στις οποίες δεν υπήρχαν ισχυρά κράτη. Στη βόρεια και βορειοανατολική Γερμανία, καθώς και στη Βαυαρία και την Αυστρία, περιοχές με μεγαλύτερα κράτη και ισχυρότερους ηγέτες, δεν ήταν σε θέση να αναπτύξουν και να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους. 

Άλλη μια ξεχωριστή παρουσίαση Στέλιο για ένα τάληρο με ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό - αυτό της απεικόνισης των δύο ηγεμόνων.

Η απαντηση Νο 1 μου κανει πιο πολυ. Μπραβο Στελιο αλλη μια φανταστικη παρουσιαση!!!!!!!!!!

Φίλοι μου σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Κι εμένα μάλλον η πρώτη απάντηση μου φαίνεται πιο πειστική. Αν κάποια στιγμή μάθω κάτι νεότερο, θα σας ενημερώσω.

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180706/2564b88decc7bd59be4ddd0869919c4e.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180706/21cf65ab595de557e5726daa5e90f5d3.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Τάληρο του εκκλησιαστικού κράτους του Σαλτσβούργου 1645

Γεια σας φίλοι συλλέκτες. Το σημερινό τάληρο προέρχεται από το εκκλησιαστικό κράτος-αρχιεπισκοπή του Σαλτσβούργου. Το τάληρο αυτό έχει αρκετά να μας “πει” τόσο για την όμορφη αυτή πόλη της Αυστρίας (όσοι δεν πήγατε να πάτε) όσο και για την άγνωστη ιστορία των ορυχείων άλατος της περιοχής.

 Ας δούμε όμως πρώτα κάποια χαρακτηριστικά του νομίσματος:
Βάρος:  28.68 gr.
Διάμετρος: 40 mm
Ασήμι: 0,875
Βιβλιογραφία:  KM# 87, Dav# 3504
Αξία: 1 Thaler
Χρονιά κοπής: 1645
Χρονιές κοπής: 1623-1653
Τιράζ:  Δεν αναφέρεται αλλά είναι σχετικά κοινό
Νομισματοκοπείο: Salzburg

Μπροστά:
Η Παναγία κρατάει στο ένα χέρι ένα σκήπτρο και στο άλλο το Χριστό (ο οποίος κρατάει τη σφαίρα του κόσμου). Κάτω από την Παναγία υπάρχει το Αρχιεπισκοπικό καπέλο, κάτω από το οποίο υπάρχει ο θυρεός της οικογένειας του  Paris von Lodron (ένα λιοντάρι).

Υπάρχουν δύο σειρές ακρωνυμίων. Η εξωτερική σειρά με τα μεγαλύτερα ακρωνύμια γράφει:
PARIS • D[EI] : G[RATIA] : ARCHI – EPS[COPUS] : SAL[ISBURGENSIS] : SE[DIS] : AP[OSTOLICAE] : L[EGATUS] :
Μετάφραση: Paris ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος του Σαλτσβούργου έξαρχος της Αποστολικής Έδρας.

Στην εσωτερική σειρά διαβάζουμε:
SIDIUM  CONF[UGIMUS]  UG[IMUS] - SUB   TUUM   PRAE[SIDIUM]
Είναι ο πρώτος στίχος του Ύμνου προς την Παναγία που χρησιμοποιεί και η Εκκλησία μας “Ὑπὸ τὴν σὴν εὐσπλαγχνίαν” και έχει ως εξής:
 Ὑπὸ τὴν σὴν εὐσπλαγχνίαν,
καταφεύγομεν, Θεοτόκε.
Τὰς ἡμῶν ἱκεσίας,
μὴ παρίδῃς ἐν περιστάσει,
ἀλλ᾽ ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς,
μόνη Ἁγνή, μόνη εὐλογημένη.

Στα Λατινικά είναι:
Sub tuum praesidium
confugimus,
Sancta Dei Genetrix.
Nostras deprecationes ne despicias
in necessitatibus nostris,
sed a periculis cunctis
libera nos semper,

Πίσω:
Ο Άγιος Rupert φοράει την επίσημη Επισκοπική αμφίεση και κρατάει στο ένα χέρι την Αρχιεπισκοπική ράβδο και το άλλο χέρι ένα βαρέλι με αλάτι (από εδώ φαίνεται η σπουδαιότητα των ορυχείων αλατιού της πόλης) ενώ από κάτω υπάρχει ο θυρεός της πόλης με την επιγραφή:
 SANCT[US] • RVDBER TVS  • EPS[COPUS] • SALISB[URGENSIS] : 1645
μετάφραση: Άγιος Rupert Επίσκοπος του Σάλτσμπουργκ.

Ο Paris Lodron (1586 -1653) ήταν γόνος της ευγενούς οικογένειας των Lodron. Ήταν Ρωμαιοκαθολικός Αρχιεπίσκοπος του Σάλτσμπουργκ κατά τη διάρκεια του τριακονταετούς πολέμου (1618-1648 – έχω γράψει γι’ αυτός σε παλαιότερη παρουσίαση) Αν και ο πόλεμος αυτός αφάνισε το ένα τρίτο του πληθυσμού της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας,  Ο Paris Lodron διατήρησε την ειρήνη στην πόλη του ασκώντας έξυπνη πολιτική. Γι’ αυτό και απέκτησε τον τίτλο (μαζί με τον  Eberhard von Regensberg*) του “πατέρα του έθνους”.
Ήδη στα έντεκά του, άρχισε σπουδές στη θεολογία στο Trent και αργότερα στη Μπολόνια. Τελείωσε τις σπουδές του με τους Ιησουίτες στην Ingolstadt το 1604. Κατείχε διάφορα αξιώματα μέχρι την ενθρόνησή του το 1619 ως Αρχιεπισκόπου της πόλης.  Έλαβε επισκοπική χειροτονία στις 23 Μαΐου του επόμενου έτους.
Ο Paris Lodron προσέλαβε ως κύριο οικοδόμο του τον φημισμένο Ιταλό αρχιτέκτονα και γλύπτη Santino Solari για να χτίσει τις οχυρώσεις της πόλης. Αυτός έχτισε γύρω από την πόλη μια ενισχυμένη ζώνη πέντε μεγάλων προμαχώνων. Στην παλιά πόλη, εκμεταλλεύτηκε τα βράχια του Mönchsberg που αποτελούσαν φυσικό οχυρό, τα λάξεψε και τα λείαινε και έτσι έγιναν χρησιμοποιήσιμα ως φυσικοί αμυντικοί τοίχοι. Επέκτεινε το υπάρχον φρούριο hohensalzburg σύμφωνα με τη νέα στρατιωτική τεχνολογία.

Την 1η Σεπτεμβρίου 1622 ίδρυσε το Πανεπιστήμιο του Σάλτσμπουργκ, το οποίο σήμερα φέρει το όνομά του ως Paris Lodron University. To 1625, ο Πάπας Urban VIII αναγνώρισε αυτό το νέο κολέγιο. Επίσης άρχισε να αποστραγγίζει τους βάλτους που περιέβαλλαν την πόλη και έκανε τις εκτάσεις αυτές καλλιεργήσιμες.  Ο λόγος για αυτό ίσως ήταν η πανούκλα που ξέσπασε στο Σάλτσμπουργκ το 1625, για της οποίας την προέλευση θεωρήθηκαν υπεύθυνες οι ομίχλες που υπήρχαν πάνω από τα έλη!!! 

Παρά τα στρατιωτικά και πολιτικά προβλήματα της εποχής του, ο Paris Lodron κατάφερε να ολοκληρώσει τον καθεδρικό ναό του Σάλτσμπουργκ και να τον εξοπλίσει καλλιτεχνικά. Η εκδήλωση στις 25 Σεπτεμβρίου 1628 ήταν ένα θαυμάσιο μπαρόκ φεστιβάλ οκτώ ημερών. Η οικοδομική δραστηριότητα του Αρχιεπισκόπου στο Σάλτσμπουργκ τεκμηριώνεται από τον θυρεό της οικογένειάς του - ένα λιοντάρι με ουρά κουλουριού - που βρίσκεται πάνω από όλα τα οχυρωματικά τείχη.  Πέθανε σε ηλικία των 67 ετών από καρδιακή συγκοπή.

Στη θέση της σημερινής πόλης υπήρχε η αρχαία Ρωμαϊκή πόλη Luvanum, η οποία είχε σχεδόν εγκαταληφθεί, όταν το 696 ο Δούκας Θεόδωρος ΙΙ της Βαυαρίας, στην οποία ανήκε η περιοχή, έστειλε τον μετέπειτα Άγιο Rupert (αναγνωρίζεται ως άγιος και από την Ορθόδοξη Εκκλησία) στην πόλη για να εκχριστιανήσει τους παγανιστές κατοίκους της περιοχής, ανακαινίζοντας τη μονή του Αγίου Πέτρου.  Ο Rupert ονόμασε την πόλη "Saltzburg" που σημαίνει σημαίνει "το κάστρο του αλατιού" (Λατινικά: Salis Burgium). Σύντομα, κοντά στη μονή αναπτύχθηκε η νέα πόλη η οποία ήκμασε χάρη στα πλούσια ορυχεία αλατιού της περιοχής, τους φόρους από τις φορτηγίδες που μετέφεραν αλάτι στον ποταμό Salzach, κάτι συνηθισμένο σε πολλές κοινότητες και πόλεις σε ευρωπαϊκά ποτάμια κατά την εποχή εκείνη, καθώς και τη δραστηριότητα ιεραποστολών. 

 Το 996 το Salzburg ξαναχτίστηκε από τον Αυτοκράτορα Otto III. Τότε χορηγήθηκε το δικαίωμα κοπής νομισμάτων και είσπραξης τελών. Ο παλαιότερος νόμος της πόλης αναφέρεται από το 1287.
Το φρούριο της πόλης, χτίστηκε το 1077 από τον Αρχιεπίσκοπο Gebhard, ο οποίος τον κατέστησε την κατοικία του. Το Salzburg ανακηρύχθηκε σε ελεύθερη πόλη-αρχιεπισκοπή μετά τη μάχη του Mühldorf το 1322 ανάμεσα στους Βαυαρούς και τους Αυστριακούς (δείτε τι έγραψα για την “Αυτοκρατορική αμεσότητα” στο τάληρο της Σαξονίας του 1580).  Το 1492 εκδιώχθηκαν οι Εβραίοι της πόλης. Κατά τους 15ο και 16ο αιώνες η πόλη γνώρισε μεγάλη οικονομική πρόοδο.  Ενδεικτικά αναφέρω πως το 1542 η ετήσια παραγωγή άλατος έφτανε τους 22.000 τόνους. Το 16ο αιώνα, και μετά την εξάπλωση του Προτεσταντισμού από τον Λούθηρο, η πλειοψηφία του πληθυσμού της πόλης ήταν Προτεστάντες. Ο αυταρχικός και πολύ ικανός (Καθολικός) Αρχιεπίσκοπος Keutschach, προέβη στο διωγμό τους από όλη την επικράτεια της πόλης μέχρι το 1590. Νωρίτερα, το 1525, κατά τη διάρκεια του “Πολέμου των Χωρικών”** οι εξεγερμένοι χωρικοί και εργάτες των ορυχείων κατέλαβαν την πόλη αναγκάζοντας τον Αρχιεπίσκοπο να κλειστεί στο κάστρο Hohensalzburg. Η πόλη επανακαταλήφθηκε μόνο μετά το κάλεσμα μισθοφόρων από τη Σουηβία. Κατά το 1600 η πόλη ήταν από τις πιο πλούσιες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, χάρη στα ορυχεία αλατιού και χρυσού της περιοχής. Την εποχή εκείνη ο Αρχιεπίσκοπος Wolf Dietrich von Raitenau επαναχάραξε την παλιά πόλη. Ο παλιός Καθεδρικός κατεδαφίστηκε και χτίστηκε νέος σε στύλ Μπαρόκ.

Από το 1648, ο Αρχιεπίσκοπος του Σάλτσμπουργκ φέρει τον τίτλο Primas Germaniae ("Πρώτος Επίσκοπος Γερμανίας"). Οι εξουσίες αυτού του τίτλου περιορίζονται στο να είναι ο πρώτος αντιπρόσωπος του Πάπα στον γερμανόφωνο κόσμο, αλλά του έδινε το δικαίωμα να καλεί σε συνεδρίαση τους Πρίγκιπες-εκλέκτορες. Ο Αρχιεπίσκοπος έχει επίσης τον τίτλο του legatus natus ("μόνιμος δεσμός") με τον Πάπα, που του δίνει το προνόμιο να φοράει το επίσημο γιλέκο του καρδινάλιου, ακόμη και στη Ρώμη. Αυτοί οι τίτλοι φανερώνουν την σημαντική θέση του Αρχιεπισκόπου του Σαλτσβούργου στην ιεραρχία της Καθολικής Εκκλησίας.

Το 17ο και 18ο αιώνα το Σαλτσβούργο μεταμορφώνεται. Οι Αρχιεπίσκοποι Wolf Dietrich von Raitenau,  Markus Sittikus και Paris Lodron χρησιμοποιούν τον πλούτο από το εμπόριο αλατιού αλλά και ασημιού και χτίζουν νέα, πλούσια και επιβλητικά κτίρια (παλάτια, εκκλησίες και άλλα δημόσια κτίρια) σε ρυθμό μπαρόκ. Αξίζει να αναφέρω εδώ πως εκτός από αλάτι, υπήρχαν στην ευρύτερη περιοχή και πλούσια κοιτάσματα ασημιού κάτι που εξηγεί τον μεγάλο αριθμό των τάληρων που κόβονταν διαρκώς από την πόλη.
Το 1756 γεννιέται στην πόλη ο διάσημος Wolfgang Amadeus Mozart.
Το 1803 οι Αρχιεπίσκοποι χάνουν την πολιτική τους δύναμη από τον Ναπολέοντα, ο οποίος μεταβιβάζει την περιοχή στον Ferdinando III της Τοσκάνης, πρώην Μέγα Δούκα της Τοσκάνης, ως Εκλεκτοράτο του Salzburg. Το 1804 η πόλη προσαρτάται στην Αυστριακή Αυτοκρατορία, ενώ το 1809 δίδεται στη Βαυαρία μετά την ήττα των Αυστριακών στη μάχη του Βαγκράμ***
Με το τέλος των Ναπολεόντιων Πολέμων, με τη συνθήκη του Μονάχου το 1816 η πόλη περνάει οριστικά στην Αυστρία εκτός από τις περιοχές του  Rupertigau και  Berchtesgaden που παρέμειναν στη Βαυαρία.  Τέλος, το 1829 υπογράφεται η συνθήκη του αλατιού ανάμεσα στην Αυστρία και την Βαβαρία****.

*Αριχιεπίσκοπος στου Σάλτσμπουργκ (1200-1246)

**Ο Πόλεμος των Χωρικών ήταν μια θρησκευτική-κοινωνική εξέγερση των χωρικών, των αγροτών και των μικρών γαιοκτημόνων της Γερμανίας ενάντια στους μεγάλους γαιοκτήμονες και την Καθολική Εκκλησία, στο πρώτο μισό του 16ου αιώνα.
Η εξέγερση ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1524 στη κοινότητα του Στίλινγκεν και στις άλλες περιοχές της Άνω Σουηβίας με αιτήματα που έθιγαν θεολογικά, αλλά και κοινωνικά ζητήματα. Στους μήνες που ακολουθούν, πριν ακόμα υπάρξουν ένοπλες συγκρούσεις, οι ταραχές εξαπλώνονται και στην υπόλοιπη Γερμανία, κυρίως στη Θουριγγία και τη Σαξονία. Ηγέτης της εξέγερσης ήταν ο Τόμας Μίντσερ (1490-1525), ο οποίος αρχικά υπήρξε μαθητής του Μαρτίνου Λούθηρου, όμως αργότερα αναδείχθηκε σε αντίπαλό του, καθώς ο Λούθηρος δεν υποστήριξε τους φτωχούς αγρότες, αλλά πήρε το μέρος των φεουδαρχών και των ιπποτών.
Το Μάιο του 1525 οι μισθοφόροι στρατιώτες των φεουδαρχών και οι άπειροι σε πολεμικές συγκρούσεις χωρικοί, 8.000 περίπου από κάθε μεριά, θα συγκρουστούν έξω από τη πόλη Φρανκενχάουζεν. Οι χωρικοί ηττούνται και ο πρωτεργάτης της εξέγερσης Μίντσερ, πεθαίνει λίγο αργότερα, στα χέρια των στρατιωτών. Οι φεουδάρχες συνέχισαν το κύμα της ένοπλης καταστολής σε όλη τη κεντρική και νοτιοδυτική Γερμανία, που οδήγησε στον σφαγιασμό περίπου 100.000 χωρικών.

***Η μάχη του Βαγκράμ (5-6 Ιουλίου του 1809) ήταν μια από τις πιο σημαντικές στρατιωτικές συγκρούσεις των Ναπολεόντειων Πολέμων και αποτέλεσε μια αποφασιστική νίκη για την "Μεγάλη Στρατιά" του Ναπολέοντα Α΄ της Γαλλίας εναντίον του αυστριακού στρατού υπό τη διοίκηση του αρχιδούκα Κάρολου. Τα αποτελέσματα της μάχης ήταν η καταστροφή του Ε΄ Συνασπισμού και η συνθηκολόγηση της Αυστρίας.

****Η συνθήκη αλατιού του 1829 συνήφθη ανάμεσα στην Βαυαρία και την Αυστρία. Καθώς τα ορυχεία αλατιού της Αυστρίας εκτείνονταν, υπογείως, στο έδαφος της Βαβαρίας, η Αυστρία θέλησε να διατηρήσει τα δικαιώματα εξόρυξης. Με τη συνθήκη αυτή η Αυστρία συμφώνησε να απασχολεί ως και 90 Βαβαρούς αγρότες στα ορυχεία της, αν το θελήσουν οι ίδιοι, και να επιτρέψει την υλοτομία σε συγκεκριμένα δάση της από τους Βαβαρούς. Η Βαυαρία, εκτός της εκχώρησης δικαιωμάτων εξόρυξης αλατιού συμφώνησε επίσης να παράσχει νερό για τις εργασίες των ορυχείων.  Η συνθήκη αυτή βασίστηκε σε παλαιότερη που συμφωνηθεί πριν 600 χρόνια. Η συνθήκη του 1829, που αναθεωρήθηκε σε κάποια σημεία της το 1957, είναι ακόμη και σήμερα σε ισχύ.

Στέλιος is back!!!

Φίλε Γιώργο lost in sight αλλά όχι lost in mind :D :D

Και επειδή ίσως η φωτογραφία αδικεί το νόμισμα άλλη μία από τη σελίδα του πωλητή:
(https://www.numisbids.com/sales/hosted/solidus/023/image00928.jpg)

Στελιος is the best!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :o :o :o :o

Δημήτρη νομίζω πως σου άρεσε ιδιαίτερα αυτό το τάληρο γιατί έχει όχι ένα αλλά... δύο γατιά :D :D :D και μάλιστα σε διαφορετικές εκδοχές. Το ένα με ουρά σχήματος δύο κουλουριών και κοιτάζει προς εμάς και το δεύτερο με σχεδόν ίσια ουρά και κάτι κρατάει.

Ω ναι το ομολογω ναι ναι :D :D :D :D

Το ήξερα... ;D ;D ;D

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180822/ed2345843a38eddd38518a019fd71c81.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180822/38e505b5cff6991377e8e14db98231ba.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

1 Thaler - Wilhelm I "Siegestaler" 1871

Γεια σας φίλοι μου συλλέκτες. Ελπίζω να περάσατε ένα πολύ όμορφο καλοκαίρι και εύχομαι σε όλους μια δημιουργική, συλλεκτικά, νέα σεζόν με προσθήκη πολλών νομισμάτων στις συλλογές σας.

Σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα Γερμανικό-Πρωσικό τάληρο της συλλογής μου του 1871. Πρόκειται για ένα κοινό τάληρο, το οποίο θα έχετε, ίσως, δει αρκετές φορές. Μη δυσανασχετείτε όμως. Μπορεί να φαίνεται σχετικά “νέο” και “κοινό”, συγκρίνοντάς το με άλλα που έχω παρουσιάσει, είναι όμως ένα από τα πιο σημαντικά τάληρα της συλλογής μου, από ιστορική βεβαίως άποψη. Έχει δηλαδή, να μας “πει” πολλά αυτό το νόμισμα, που φτάνουν ως τις μέρες μας. Θα δείτε τι εννοώ παρακάτω. Πρώτα όμως, ας δούμε κάποιες πληροφορίες για το νόμισμα:

Χρονιά: 1871
Βάρος: 18,52 gr.
Διάμετρος: 33 mm
Πάχος:  2.5 mm
Ασήμι: 0.900
Βιβλιογραφία: KM# 500, Olding 408
Αξία: 1 thaler
Τιράζ: 880.000
Νομισματοκοπείο: Βερολίνο

Εμπρός: Το πορτραίτο του Γουλιέλμου, με την επιγραφή:
WILHELM KOENIG VON PREUSSEN  A = Γουλιέλμος Βασιλιάς της Πρωσίας (το γράμμα Α παραπέμπει στο νομισματοκοπείο του Βερολίνου)

Πίσω: Γυναικεία ένθρονη μορφή (ίσως η απεικόνιση της νίκης), κρατόντας με το δεξί χέρι ένα σπαθί ενώ το αριστερό ακουμπάει πάνω σε μια ασπίδα που φέρει ανάγλυφο το θυρεό της Πρωσίας και με την επιγραφή: SIEGES THALER 1871  = Τάληρο της νίκης

Περίμετρος:  GOTT MIT UNS = ο Θεός μαζί μας

Το τάληρο αυτό καθώς και το τάληρο των 5 μάρκων του 1901 που σας έχω ήδη παρουσιάσει (σελίδα 12) αποτελούν μία ενότητα, θα έλεγα, καθώς και στα δύο είναι εμφανή τα στοιχεία της υπερηφάνειας και της αίσθησης ανωτερότητας της Γερμανίας. Αυτό του 1901 είναι πιο πλούσιο και εντυπωσιακό ενώ του 1871 πιο λιτό. Και είναι φυσικό αυτό γιατί το 1901 έχει ήδη εγκαθιδρυθεί και επεκταθεί η Γερμανική Αυτοκρατορία ενώ το 1871 είμαστε μόνο στην αρχή.

Το τάληρο κόπηκε ως αναμνηστικό για τη νίκη της Πρωσίας επί της Γαλλίας κατά τον μεταξύ τους πόλεμο το 1870-71*.  Δεν ήταν όμως μια απλή νίκη. Ήταν η έκφραση του μεγαλοϊδεατισμού των Γερμανών και της υπεροψίας τους η οποία βρίσκονταν στο ζενίθ. Ήταν, θα λέγαμε, η εκπλήρωση της αντίστοιχης με τη δική μας “μεγάλης ιδέας” του Γερμανικού έθνους. Αυτή η αίσθηση παντοδυναμίας που είχαν τότε οι Γερμανοί δεν ήρθε ξαφνικά. Ήδη η Πρωσία είχε καταστεί το ηγετικό Γερμανικό κρατίδιο, είχε μεγαλώσει την έκτασή της και είχε διαμορφώσει μια στρατοκρατική - πειθαρχημένη κοινωνία δημιουργώντας τον καλύτερο, τότε, στρατό του κόσμου**. Έτσι, μετά το διορισμό του Βίσμαρκ ως Πρωθυπουργού της Πρωσίας το 1862 από τον Γουλιέλμο Ι, η Πρωσία (μαζί με την Αυστρία) θα διεξάγει νικηφόρο πόλεμο με την Δανία το 1864, κερδίζοντας τα δουκάτα του Schleswing, Holstain και Saxe-Lauenburg για τα οποία υπήρχαν διαφορές λόγω του μικτού πληθυσμού τους.

Λίγο αργότερα, το 1866 η Πρωσία θα στραφεί κατά του πρώην συμμάχου της, της Αυστρίας, νικώντας και πάλι. Η νίκη αυτή επέτρεψε στην Πρωσία τη δημιουργία της Βόρειας Γερμανικής Συνομοσπονδίας (ή Βορειογερμανική Ένωση). Μέλη της ήταν τα Γερμανικά κρατίδια που βρίσκονταν βόρεια του ποταμού Μάιν και απαγόρευσε (με τη συνθήκη ειρήνης) κάθε ανάμειξη της Αυστρίας στις υποθέσεις της Συνομοσπονδίας. Και αυτό γιατί η Πρωσία ήθελε να έχει τον πρώτο λόγο στο Γερμανικό κόσμο ως η πιο δυνατή δύναμη και να απομονώσει τον έτερο δυνατό αντίπαλο (την Αυστρία), προσβλέποντας στην ενοποίηση των Γερμανικών κρατιδίων υπό τη σκέπη της, κάτι που τελικά έγινε. Η απομόνωση της Αυστρίας την οδήγησε, μέχρι και σήμερα, εκτός της ενωμένης Γερμανίας.

Αλλά η τρίτη και σπουδαιότερη νίκη ήρθε επί της Γαλλίας στον μεταξύ τους πόλεμο το 1870. Αφορμή στάθηκε η διαφωνία της Γαλλίας στην ανακήρυξη του Γερμανού πρίγκιπα Λεοπόλδου των Χοεντσόλερν σε υποψήφιο βασιλιά της Ισπανίας, καθώς έτσι η Ισπανία θα μετατρέπονταν σε Γερμανικό δορυφόρο. Ο πόλεμος υπήρξε σκέτη καταστροφή για τη Γαλλία. Ο ίδιος ο Γάλλος Αυτοκράτορας Ναπολέων Γ΄ μαζί με 100.000 στρατιώτες αιχμαλωτίστηκε στη μάχη του Σεντάν την 1η Σεπτεμβρίου 1870***. Παρ’ όλα αυτά η Γαλλία συνέχισε τον πόλεμο και στη μάχη του Μετς, όπου ηττήθηκε, αιχμαλωτίστηκαν άλλοι 180.000 Γάλλοι στρατιώτες. Έτσι η Γαλλία αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει το Φεβρουάριο του 1871 με τη συνθήκη των Βερσαλλιών, χάνοντας την Αλσατία και τη Λωρραίνη, οι οποίες προσαρτήθηκαν στη Γερμανία και καταβάλλοντας αποζημίωση ενός δισεκατομμυρίου Φράγκων.

Αξίζει εδώ να σημειώσω πως οι επαρχίες της Αλσατίας και Λωρραίνης ήταν το μήλον της έριδος μεταξύ των δύο κρατών. Η προσάρτησή τους το 1871 στη Γερμανία και η ατιμωτική ήττα της Γαλλίας πήραν διαστάσεις εθνικής ντροπής για τους Γάλλους****. Ταυτόχρονα, η Αγγλία, η οποία μέχρι τότε δεν είχε αναμιχθεί ενεργά στις Ευρωπαϊκές υποθέσεις, ανησύχησε με την αυξανόμενη επιρροή της Γερμανίας. Όλα αυτά συντέλεσαν (και πολλά άλλα) στην απαρχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1914.

Ας γυρίσουμε όμως στο 1871 και στη συνθήκη των Βερσαλλιών, η οποία, εκτός της ήττας της Γαλλίας, υπήρξε η ιδρυτική πράξη της ενιαίας Γερμανικής Αυτοκρατορίας, με δεσπόζουσα θέση φυσικά την Πρωσία, η οποία ήταν το κυρίαρχο συστατικό κράτος και με Αυτοκράτορα τον Πρώσο βασιλιά, η δε πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας ορίστηκε το Βερολίνο. Έτσι πραγματοποιήθηκε το όνειρο αιώνων των Γερμανών μέσα στις πιο ευνοϊκές γι’ αυτούς συνθήκες. Ο ενθουσιασμός και η εθνικιστική τους έξαρση βρίσκονταν στο απόγειό τους. Η Γερμανία ήταν η πιο μεγάλη στρατιωτική δύναμη στην ξηρά (στη θάλασσα τον πρώτο λόγο είχαν πάντα οι Άγγλοι). Αυτή η υπεροψία τους θα οδηγήσει, μερικές δεκαετίες αργότερα, σε δύο παγκόσμιους πολέμους και σε εκατόμβες νεκρών. Στο τέλος, θα συντριβεί στα ερείπια του Βερολίνου το 1945.

Την περίοδο μετά τη νίκη του 1871, ο καγκελάριος της Γερμανίας Βίσμαρκ και ο Αυτοκράτορας Γουλιέλμος Ι κινήθηκαν στο να σταθεροποιήσουν τη θέση της Γερμανίας ως παγκόσμιας ηγέτιδας δύναμης, δημιουργώντας συμμαχίες και απομονώνοντας, διπλωματικά, τη Γαλλία. Ο επόμενος αυτοκράτορας Γουλιέλμος ΙΙ θα κάνει μια πιο ιμπεριαλιστική στροφή ακυρώνοντας τις συνθήκες στις οποίες μετείχε η Γερμανία και δημιουργώντας μια μεγάλη συμμαχία με την Αυστρουγγαρία, η οποία συμπληρώθηκε το 1882 με την συμμετοχή της Ιταλίας, οδηγώντας στην Τριπλή Συμμαχία των κεντρικών δυνάμεων, οι οποίες αισθάνονταν απειλή από τη Γαλλία ή/και τη Ρωσία. Στον αντίποδα, η Γαλλία, η Βρετανία και η Ρωσία δημιούργησαν τη δική τους συμμαχία ως απάντηση στις κεντρικές δυνάμεις. Το σκηνικό δηλαδή ήταν έτοιμο για να ανάψει το φιτίλι του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ενώ λοιπόν αυτό το τάληρο είναι η έκφραση της στρατιωτικής κυριαρχίας της Γερμανίας κατά την εποχή του, σήμερα, η έκφραση της οικονομικής – αυτή τη φορά – κυριαρχίας της Γερμανίας γίνεται με ένα άλλο νόμισμα, αυτό εδώ:

(https://img.ma-shops.com/schimmer/pic/ed20006jb.jpg)



Βλέπετε λοιπόν πως η ιστορία επαναλαμβάνεται ανά τους αιώνες, προσαρμοσμένη στις κάθε φορά διαφορετικές συνθήκες. Και αυτό είναι τόσο εμφανές μέσω των νομισμάτων της κάθε εποχής. Δεν είμαστε τυχεροί εμείς οι συλλέκτες που έχουμε τη δυνατότητα να συμπληρώνουμε τους κρίκους της ιστορίας με τα δικά μας σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά νομίσματα?

Για το τέλος πρέπει να αναφέρω πως αυτό το τάληρο είναι μέρος μιας σειράς από αντίστοιχα “τάληρα της νίκης” που έχουν κόψει και άλλα τέσσερα Γερμανικά κράτη που μετείχαν σ’ αυτόν τον πόλεμο, συγκεκριμένα η Βαυαρία, η Βρέμη, η Βυρτεμβέργη και η Σαξονία. Τα τάληρα αυτά δεν είναι της συλλογής μου, ωστόσο για να πάρετε μάτι αυτή την όμορφη συλλογή σας παρουσιάζω όλη αυτή τη σειρά. Τα τάληρα είναι με τη σειρά που τα ανέφερα παραπάνω.

(http://img.photobucket.com/albums/v11/jcm9371/Coins/Foreign/1871GERTALBAVARIAVICTORYMS64BOTH.jpg)
(http://www.muenzen-ritter.de/media/catalog/product/cache/2/image/9df78eab33525d08d6e5fb8d27136e95/e/a/eadt2512-bremen-stadt-siegestaler-1871-fst.jpg)
(http://img.photobucket.com/albums/v11/jcm9371/Coins/Foreign/1871GERTALWURTNGCMS64172689-015BOTH.jpg)
(https://img.ma-shops.de/rittig/pic/170623022bz.jpg)

*Ο πόλεμος αυτός ουσιαστικά ήταν ανάμεσα στη Γαλλία και την Πρωσία, τυπικά όμως ήταν ανάμεσα στη Γαλλία και το συνασπισμό των Γερμανικών κρατών της Πρωσίας, Μπάντεν, Βαβαρίας, Βυρτεμβέργης και Έσσης.

**Για πολλές δεκαετίες, όταν ήθελε κάποιος να αναφερθεί στη στρατιωτική δύναμη και πειθαρχία ενός κράτους χρησιμοποιούσε τον όρο “Πρωσική πειθαρχία” και “Πρωσική δύναμη”. Ακόμη και την περίοδο πριν τους Βαλκανικούς Πολέμους, η Βουλγαρία αποκαλούνταν ως “η Πρωσία των Βαλκανίων” καθώς ήταν ένα στρατοκρατικό και άρτια εξοπλισμένο κράτος στα πρότυπα της Πρωσίας. Αυτό βέβαια φάνηκε στη συνέχεια πως δεν αρκούσε, μπροστά στο ανώτερο ηθικό των Ελλήνων.

***Μετά τη συνθηκολόγηση της ειρήνης, ο Ναπολέων απαλλάχτηκε από την αιχμαλωσία και εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

****Οι συνέπειες για τη Γαλλία ήταν η διάλυση της Β΄ Γαλλικής Αυτοκρατορίας (η οποία άρχισε με την ανακήρυξη ως Αυτοκράτορα του Ναπολέοντα Γ΄ το 1852) και η δημιουργία της Γ΄ Γαλλικής Δημοκρατίας (η οποία τελείωσε με την εισβολή των Γερμανών κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τον Ιούλιο του 1940). Εκείνη την εποχή (Μάρτιο με Μάιο του 1871) έλαβε χώρα η περίφημη Κομμούνα των Παρισίων, μια προσωρινή λαϊκή κυβέρνηση που αντιστάθηκε στους Γερμανούς κατά την τετράμηνη πολιορκία του Παρισιού και αποκήρυξε την εξουσία του Αυτοκράτορα. Το κίνημα αυτό επηρέασε βαθύτατα την ιδεολογία του Κάρλ Μάρξ που περιέγραψε την Κομμούνα ως ένα παράδειγμα της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Τέλος δείτε φωτογραφία του Γάλλου αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ΄ ως αιχμάλωτου να συνομιλεί με τον Βίσμαρκ (σκυθρωπός, με ατημέλητο ντύσιμο χωρίς παράσημα και διακριτικά – η τέλεια ντροπή για τη Γαλλία).

(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/cf/BismarckundNapoleonIII.jpg/300px-BismarckundNapoleonIII.jpg)

Θέλω τη γνώμη σας: Ποιό από τα τάληρα αυτής της σειράς νομίζετε πως είναι πιο όμορφο?

το πρωτο ταληρο με την νικη που κραταει στεφανι ειναι και το καλυτερο  μου θυμιζει το 1 sol απο το περου.

πολυ ομορφη η συλλογη των συγκεκριμενων victory thalers  για τον γαλλοπρωσσικο πολεμο. ενας στοχος που ειχα απο την  πρωτη στιγμη που ασχοληθηκα με τα γερμανικα ηταν η ολοκληρωση σειρας.Αλλες προτεραιοτητες εχουν ριξει πισω την αποκτηση ολων των κομματιων

Βυρτεμβέργη το προτελευταιο πιστευω οτι ειναι το ποιο ομορφο.
ουσιαστικα το δευτερο μονο δεν μου αρεσει.

Mια που εχω ορεξη σημερα να γραψω και κατι ακομα νομισματικο,συμπληρωνοντας το εξαισιο κειμενο του Στελιου.Η Κομουνα των Παρισιων στους 2,5 μηνες που ηταν στην εξουσια(18 Μαρτιου με 28 Μαιου 1871) ειχε κοψει και νομισμα το γνωστο με  το σχεδιο του Dοupre με τον Ηρακλη και την Ελευθερια και την Δικαιοσυνη. Τα γαλλικα δεξια απο το νομισματοσημο εχουν το privy mark  του χαρακτη.Στη συγκεκριμενη του Barre(την αγκυρα).Σας θυμιζει κατι;
Αριστερα εχουν το privy mark του διευθυντη του νομισματοκοπειου. Η κομμουνα αντικατεστησε την μελισσα με την τριαινα του Ποσειδωνα. Ειναι το ΚΜ#823 και εχει τιραζ 57.000 κομματια και αξια οσο μια δικη μας αναποδη αγκυρα. Στο περιπου......

Υποθέτω πως θα είναι αρκετά ακριβό το συγκεκριμένο. Ποιά πάνω-κάτω η τιμή του?

Στα 3-4 κατοσταρικα ενα vf αμερικανικο

να προσθεσω και το δικο μου το ταλληρο απο το Wurtenberg (κρατιδιο της νοτιας Γερμανίας).

Ανάργυρε τα τάληρά σου είναι πανέμορφα. Να τα χαίρεσαι. :o :o :o

Έχεις και άλλα της ίδιας σειράς?

Γιώργο αυτό που δεν σου αρέσει (με τα δύο λιοντάρια) νομίζω πως θα είναι το αγαπημένο του φίλου Δημήτρη (που είσαι Δημήτρη?)

Ψηφίζω Σαξονία.

Όχι Στέλιο δεν εχω. Είναι στο προγραμμα η αγορα του ταληρου της Βαυαριας. Θ

Εδω ειμαι φιλε Στελιο κ θα σου πω οτι εχω μια εκπεφρασμενη δημοσιως απεχθεια για τους Γερμανους κ οτιδηποτε Γερμανικο. Γι αυτο κ στην συλλογη μου δεν εχω ουτε ενα Γερμανικο νομισμα. Οποτε μην με βαζεις να διαλεξω αναμεσα σε Γερμανικα. Ωραια αλλα δυσφορω βρε παιδι μου :D :D :D :D
Παντα ομως εντυπωσιαζομαι απο τις παρουσιασεις σου :o :o :o :o :o

Ανάργυρε πολύ σωστά όλα όσα γράφεις και παρουσιάζεις, όμως, ως ειδικός στα Γερμανιά αυτής της περιόδου, δεν μας είπες, ποιό θεωρείς πιο όμορφο? Μήπως αυτό του Wurtemberg (γι' αυτό και το αγόρασες)?

Νομιζω οτι της Βαυαριας είναι το κορυφαιο. Η αλήθεια είναι οτι ολα ειναι εξαιρετικά δείγματα νομισματικης το 19ου αιώνα.

Δημήτρη κάνεις λάθος. Οι Γερμανοί είναι φίλοι και θελουν το καλό μας. Λατρεύω τον Δημο Σταρενιο.  :o

+1000
Απέχθεια για τους Γερμανούς Δημήτρη? Είναι δυνατόν?  :D :D :D

https://www.youtube.com/watch?v=phkoicUUa-o (https://www.youtube.com/watch?v=phkoicUUa-o)

Πάντως, πέρα από τις προσωπικές μας συμπάθειες ή αντιπάθειες προς τους Γερμανούς, νομίζω πως ο Ανάργυρος έχει απόλυτο δίκιο. Η Γερμανική νομισματική, τουλάχιστον κατά τον 16ο, 17ο και 18ο αιώνα είναι η πιο πλούσια από κάθε άλλη περιοχή, τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα (δηλ. πλήθος σχεδίων, παραστάσεων, χαρακτική ποιότητα κλπ).

Για τον 19ο αιώνα δεν μπορώ να πω με σιγουριά, μιας και δεν ασχολούμαι τόσο πολύ με αυτή την περίοδο. Ίσως ο Ανάργυρος ή άλλοι συλλέκτες που γνωρίζουν καλύτερα από νομίσματα αυτού του αιώνα μπορούν να δώσουν απάντηση στο αν τα Γερμανικά νομίσματα κρατάνε την πρωτιά και αυτόν τον αιώνα.

Προσωπική μου άποψη είναι πως η ανωτερότητα των Γερμανικών νομισμάτων τους αιώνες που ανέφερα (16ο, 17ο και 18ο) οφείλεται κυρίως στο γεγονός πως ο Γερμανικός κόσμος ήταν διασπασμένος σε πολλά κρατίδια και έτσι κάθε ένα από αυτά έκοβε τα δικά του νομίσματα με πλήθος σχεδίων και παραστάσεων.

Μετά τα Γερμανικά, νομίζω πως τα Ιταλικά είναι το Νο 2, και αυτό επίσης λόγω των πολλών Ιταλικών κρατιδίων που υπήρχαν σε αυτούς τους αιώνες.

Εμένα μου αρέσουν πάρα πολύ τα Σκανδιναβικά νομίσματα, που παρόλο ότι είναι σχετικά λίγα και σπάνια, έχουν ωραία σχέδια. Αλλά περί ορέξεως... ότι αρέσει στον καθένα περισσότερο.

ναι ναι τα ιταλικα εκεινης της περιοδου ειναι εργα τεχνης , και συγκεριμενα της ναπολης , σικελιας κλπ.

Οι Ιταλοί από τότε δημιουργούσαν φινετσάτα πράγματα... Τα νομίσματά τους είναι πάρα πολύ όμορφα. Τυχερός όποιος κατέχει τέτοια αριστουργήματα...

Γι αυτο σε λεω. Ασε τα Γερμανικα πιασε τα Ιταλικα που ειναι κ κουκλια!!!!!

δημητρη μου,θα αρχισω τις κιτρινες,ετσι?σε ειχα για καλο παιδι!

Εγω ειμαι πιστος στο ασημακι Κωστη μου κ τα ταληρα του Στελιου μου φτιαχνουν παντα την διαθεση αλλα να ειπαμε με τα Γερμανικα εχω τα κοληματα μου. Ανθρωπος ειμαι κ εγω :D :D ;D

Κώστα μη μου τον μαλώνεις τον Δημήτρη :D

Καθένας με τα κολήματά του... ;D

Μικρά και... δικαιολογημένα τα κολήματά σου Δημήτρη ;)
Πάντως σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Στελιο καλημερα..ξερει καλα τι του λεω! 8) σε αυτο που ειμαι απολυτα συμφωνος με τον δημητρη ειναι η αγαπη προς το ασημι και το οτι βρισκουμε τις αναρτησεις σου εξαιρετικες!keep going!

Κώστα σ' ευχαριστώ αλλά δεν μας είπες εσύ ποιό τάληρο θεωρείς πιο όμορφο? Ή μήπως σου μετέδωσε ο Δημήτρης κάποιο.... κόλημα κι εσένα? :D

Καλημερα στελιο..κολληματα εχω δικα μου,δεν χρειαζεται να μου μεταδωσει κανεις αλλα!!στο θεμα μας τωρα..σαφως κ τα 5 εχουν πολυ ομορφα σχεδια κ χαραξη και ξερεις ποσο μου αρεσουν τα μεσαιωνικα ταληρα γενικοτερα..τωρα απο αυτα τα 5,πιο πολυ μου αρεσουν του βερολινου κ της βρεμης.τα αλλα εχουν πολυ καλη χαραξη αλλα τα σχεδια δεν με συγκινουν ιδιαιτερα..αν θα ηταν να παρω καποια 'αμεσα' θα προτιμουσα αυτα τα δυο..

(https://www.numisbids.com/sales/hosted/teutoburger/109/image02582.jpg)

Γειά σας φίλοι μου,
Σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα Σουηδικό νόμισμα των 4 μάρκων ή αλλιώς μια κορώνα του 1694. Μερικά στοιχεία για το νόμισμα:

Χρονιές κοπής: 1683-1696
Βάρος: 20,35 gr.
Διάμετρος: 38 mm
Ασήμι: 0.694
Βιβλιογραφία: KM# 296
Αξία: 4 Mark (Krone)
Τιράζ: Άγνωστο
Νομισματοκοπείο: Στοκχόλμη
Mint Master: Anders Stömmer AS (1684-1699)

Μπροστά:
Προτομή του Καρόλου XI που κοιτάζει δεξιά
Επιγραφή: CAROLVS·XI D[ΕΙ].G[RATIA].REX·SVE[CIÆ].

Πίσω:
Ασπίδα με στέμμα από πάνω που μέσα της έχει τρία στέμματα και η οποία χωρίζει την αξία και τα αρχικά του mintmaster.
Επιγραφή:
DOMINVS.PROTECTOR.MEVS.1696. = Ο Θεός είναι ο προστάτης μου     4 M     A S

 Η νομισματική ιστορία της Σουηδίας είναι λίγο μπερδεμένη και για να καταλάβετε την αξία των 4 μάρκων θα σας πω μερικές πληροφορίες.

Το παλαιό νομισματικό σύστημα βασίστηκε στο βάρος και η αξία των κερμάτων αντιστοιχούσε στην εμπορική αξία του μετάλλου που αυτά ήταν κατασκευασμένα.
Η κοπή νομισμάτων ξεκίνησε στη Σουηδία τον 11ο αιώνα.

Το μάρκο
Το μάρκο, ως μέσο πληρωμής σε κέρμα, κόπηκε (σε ασήμι) από το 1536 και ήταν σε χρήση μέχρι το 1777. Ονομαζόταν επίσης μάρκο penningar.
Το öre
Το öre ήταν ένα μη φυσικό νόμισμα (räknemynt) στην αρχή αλλά κόπηκε από το 1522 έως το 1777 και επέστρεψε ως Σουηδικό νόμισμα το 1855.
Το örtug
Το örtug κόπηκε από το 1370 έως το 1776.

Οι τιμές των νομισμάτων δεν ήταν οι ίδιες σε ολόκληρη τη Σουηδία αλλά παντού:
1 μάρκο = 8 öre = 24 örtugar.
Η Σουηδία έχει τρεις μεγάλες περιοχές ή «εδάφη». Από το νότο προς το βορρά είναι το Götaland, η Svealand και το Norrland.
Η αξία ενός penningar ήταν διαφορετική σε αυτές τις περιοχές της Σουηδίας.
Στο Svealand 1 μάρκο = 192 penningar ενώ στο Götaland 1 μάρκο = 384 penningar.
Στα τέλη του 13ου αιώνα, η αξία στο Svealand είναι 1 μάρκο = 192 penningar και αυτή καθορίστηκε ως η εθνική ισοτιμία.
Το Penningar, ένα ασημένιο νόμισμα, κόπηκε από τον 11ο αιώνα έως το 1548, αλλά ήταν σε χρήση ως νόμισμα μέχρι το 1776.

Το τάληρο (daler)
Το τάληρο εισήχθη το 1534 και ήταν ίσο με 4 μάρκα. Τότε χρησιμοποιούνταν κυρίως ως  νόμισμα για το εξωτερικό εμπόριο. Καθώς και άλλες χώρες είχαν ως νομίσματα το τάληρο με το ίδιο βάρος και το ίδιο ποσό αργύρου, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί διεθνώς.
Το 1604 το όνομα του τάληροου (daler) άλλαξε σε Riksdaler. Λίγο αργότερα το speice daler εισήχθη. Αλλά το παλιό όνομα, daler, εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται όταν κάποιος αναφέρονταν στο κέρμα των 4 μάρκων.
Και τα τρία διαφορετικά "τάληρα" χρησιμοποιούνταν μέχρι το 1871.
Το αρχικό daler ονομάζεται μερικές φορές Σουηδικό daler (svensk daler).
Το riksdaler (rdr) ήταν το κύριο νόμισμα και διατήρησε την αξία του όλα τα χρόνια. Το βάρος του σε ασήμι ήταν συνεχώς 25,5 γραμμάρια. Το αποτέλεσμα αυτού ήταν ότι η συναλλαγματική ισοτιμία μεταξύ του riksdaler και των άλλων νομισμάτων ήταν διαφορετική με την πάροδο του χρόνου.
Το riksdaler χρησιμοποιήθηκε, όπως είπα, κυρίως ως νόμισμα για το εξωτερικό εμπόριο και δεν χρησιμοποιήθηκε στην εγχώρια αγορά μέχρι τη νομισματική μεταρρύθμιση του 1776.
Το daler ήταν συνεχώς = 4 μάρκα.
Ο daler δεν κόπηκε μετά το 1604, έτσι κόβονταν μόνο το riksdaler (επομένως το riksdaler ονομαζόταν επίσης "slagon daler" = minted daler). Tο daler χρησιμοποιήθηκε ως συμβολικό όνομα για την αξία των 4 μάρκων μέχρι το 1776.
1 daler = 4 μάρκα = 32 öre.
Το riksdaler μετά το 1830 αναφέρεται μόνο ως "Riksdaler specie".
Ετος   Η τιμή του 1 Riksdaler
1604   1 rdr = 4 μάρκα
1609   1 rdr = 6 μάρκα
1681   1 rdr = 8 μάρκα
1712   1 rdr = 12 μάρκα

Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε πως το συγκεκριμένο νόμισμα των 4 μάρκων το 1994 ισούταν με μισό τάληρο.

Μετά από αυτές τις πληροφορίες, ας δούμε λίγο την ιστορία του ηγεμόνα που απεικονίζεται στο κέρμα, του Σουηδού βασιλιά Καρόλου XI.

Ο Κάρολος XI, ήταν ο βασιλιάς της Σουηδίας από το 1660 μέχρι το θάνατό του το 1697, σε μια εποχή της Σουηδικής ιστορίας γνωστή ως Σουηδική αυτοκρατορία (1611-1718) .
Ήταν ο μόνος γιος του βασιλιά Charles X Gustav της Σουηδίας και Hedwig Eleonora του Holstein-Gottorp.  Στέφθηκε βασιλιάς στα 17 του χρόνια. Λίγο αργότερα, ηγήθηκε με επιτυχία στρατιωτικών αποστολών για να εξασφαλίσει τα πρόσφατα αποκτημένα εδάφη από τη Δανία στο μεταξύ τους πόλεμο. Επέστρεψε στη Στοκχόλμη και ανέλαβε την ανόρθωση της παραμελημένης πολιτικής, οικονομικής και οικονομικής κατάστασης της χώρας. Κατάφερε να διατηρήσει την ειρήνη κατά τα υπόλοιπα 20 χρόνια της βασιλείας του. Έκανε σημαντικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, το εμπόριο, τη ναυτιλία, το στρατό, τη δικαστική διαδικασία, την εκκλησιαστική κυβέρνηση και την εκπαίδευση.
Το γεγονός ότι ο Κάρλος στέφθηκε ως Κάρολος ΧΙ δεν σημαίνει ότι ήταν ο 11ος βασιλιάς της Σουηδίας που είχε το όνομα Κάρολος. Στην πραγματικότητα ήταν ο 5ος βασιλιάς Κάρολος. Το όνομα του πατέρα του (ως 10ος) οφείλεται στον παππού του, βασιλιά Κάρολο IX της Σουηδίας (1604-1611), που υιοθέτησε τον δικό του αριθμό χρησιμοποιώντας μια μυθολογική ιστορία της Σουηδίας.  Η παράδοση της αρίθμησης που άρχισε έτσι συνεχίζεται, με τον σημερινό βασιλιά της Σουηδίας να είναι ο Carl XVI Gustaf.

Μετά το θάνατο του πατέρα του το 1660, η μητέρα του, η βασίλισσα Hedvig Eleonora, είχε την αντιβασιλεία, μαζί με ένα συμβούλιο, μέχρι ο Κάρολος XI να ενηλικιωθεί το 1672. Εμφανίστηκε ανίδεος των κρατικών υποθέσεων και σχεδόν αναλφάβητος. Είχε εμφανή σημάδια δυσλεξίας που τότε όμως δεν ήταν κατανοητή. Σύμφωνα με πολλές σύγχρονες πηγές, ο βασιλιάς θεωρήθηκε ανεπαρκώς εκπαιδευμένος και επομένως δεν είχε τα προσόντα να ενεργεί αποτελεσματικά στις εξωτερικές υποθέσεις.  Ο Κάρολος ήταν εξαρτώμενος από τη μητέρα του και από τους συμβούλους του στις επαφές του με τους ξένους απεσταλμένους, αφού δεν ήξερε άλλες ξένες γλώσσες πέρα από τα Γερμανικά (και αυτό γιατί η μητέρα του ήταν Γερμανίδα) και αγνοούσε τον κόσμο έξω από τα Σουηδικά σύνορα.

Ο Ιταλός συγγραφέας Lorenzo Magalotti επισκέφθηκε τη Στοκχόλμη το 1674 περιέγραψε τον έφηβο Charles XI ως "σχεδόν φοβισμένο από τα πάντα, αμήχανο όταν μιλούσε με αλλοδαπούς και δεν τολμούσε να κοιτάξει κανέναν στο πρόσωπο". Ένα άλλο χαρακτηριστικό του ήταν η βαθιά θρησκευτική αφοσίωση: φοβόταν τον Θεό, συχνά προσευχόταν γονατιστός και παρακολούθησε κηρύγματα.

Αυτή την περίοδο η  κατάσταση στην Ευρώπη ήταν ασταθής και η Σουηδία αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα. Οι κηδεμόνες του Καρόλου XI αποφάσισαν να διαπραγματευτούν μια συμμαχία με τη Γαλλία το 1671. Αυτό θα εξασφάλιζε ότι η Σουηδία δεν θα ήταν απομονωμένη αν υπήρχε πόλεμος και ότι τα εθνικά οικονομικά θα βελτιώνονταν χάρη στις γαλλικές επιδοτήσεις. Η Γαλλία επιτέθηκε κατά των Ολλανδών το 1672 και την άνοιξη του 1674, η Σουηδία αναγκάστηκε να λάβει μέρος, ως σύμμαχος της Γαλλίας. Οι Ολλανδοί ήταν σύμμαχοι της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας των Αψβούργων αλλά και του Μαγδεμβούργου-Πρωσίας και της Δανίας, οι οποίοι έτσι επιτέθηκαν στη Γαλλία.

Προκειμένου τώρα ο Κάρολος να αποφύγει έναν πόλεμο με τη Δανία, η οποία ήταν επίσης σύμμαχος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έστειλε αντιπροσωπεία στην Κοπεγχάγη να προξενέψει την Δανέζα πριγκίπισσα Ulrika Eleonora για σύζυγό του. Στα μέσα Ιουνίου του 1675, ο αρραβώνας ανακηρύχθηκε επισήμως. Ωστόσο, όταν έφτασαν τα νέα της Σουηδικής ήττας στη μάχη της Fehrbellin*, ο Δανός βασιλιάς Χριστιανός Β΄ ξέχασε τον αρραβώνα και κήρυξε πόλεμο στη Σουηδία τον Σεπτέμβριο.

Ο 20χρονος βασιλιάς ήταν άπειρος, χωρίς εσωτερική βοήθεια και με ένα έθνος σε κατάσταση αναρχίας. Προετοίμασε, όπως μπορούσε το στρατό του εναντίον των Δανών στον πόλεμο της Scania (νότια επαρχία της Σουηδίας). Ότι έκανε αυτός στο Βραδεμβούργο με την ύπουλη επίθεσή του, του έκαναν και οι Δανοί, οι οποίοι επιτέθηκαν στη Σουηδία όσο ο στρατός της Σουηδίας πολεμούσε το Βραδεμβούργο.  Πράγματι, οι Δανοί είχαν πολλές επιτυχίες, αλλά στο τέλος ηττήθηκαν (αν και ανώτεροι σε άντρες και εξοπλισμό) από τον νεαρό Κάρολο  στη μάχη του Halmstad. Η μάχη αυτή υπήρξε από τις πιο αιματοβαμμένες της εποχής, καθώς από τους 20.000 άνδρες που ενεπλάκησαν, οι 8.000 πέθαναν στο πεδίο της μάχης. Έτσι, με το τέλος των πολέμων το 1679, η Σουηδία βγήκε ανέπαφη, διατήρησε δηλαδή τα εδάφη που είχαν οι προκάτοχοι του Καρόλου προηγουμένως κερδίσει από τη Δανία και άλλα κράτη.
Ο Κάρολος αφιέρωσε το υπόλοιπο της βασιλείας του στην αποφυγή άλλων πολέμων, στην αναδιοργάνωση του στρατού, την οικονομική ευημερία και την ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Τα επόμενα 20 χρόνια της βασιλείας του ήταν το μεγαλύτερο ειρηνικό διάστημα της Σουηδικής Αυτοκρατορίας (1611-1718).
Για να ανορθωθεί η οικονομία, με διάταγμα, οποιαδήποτε γη ή αντικείμενο που προηγουμένως ανήκε στο θρόνο και δανείστηκε ή παραχωρήθηκε - συμπεριλαμβανομένων των κομητειών, των βαρονιών και των κληροδοτημάτων – έπρεπε να επιστραφεί. Επανεξετάστηκαν επίσης οι τίτλοι που είχαν παραχωρηθεί. Έτσι, τα οικονομικά του κράτους βελτιώθηκαν σημαντικά.
Σύμφωνα με τη Σουηδική παράδοση, ο Κάρολος XI ταξίδευε συχνά στη χώρα ντυμένος ως αγρότης ή απλός ταξιδιώτης για να εντοπίσει τη διαφθορά και την καταπίεση εναντίον του λαού. Υπάρχουν πολλές καταγεγραμμένες ιστορίες γι 'αυτό.
Το 1693 καθιέρωσε την απόλυτη μοναρχία, καθώς τα μέλη του αυτοκρατορικού συμβουλίου, του οποίου έπρεπε να παίρνει την γνώμη, αναλώνονταν σε εσωτερικές διαμάχες σε όλο το προηγούμενο διάστημα των πολέμων.
Ο Κάρολος εφάρμοσε μια έξυπνη πολιτική αφομοίωσης των πρώην Δανέζικων ή Νορβηγικών εδαφών. Απαγόρευσε την κυκλοφορία βιβλίων γραμμένων στη Δανική ή Νορβηγική, επέβαλλε τη χρήση της Σουηδικής γλώσσας, και όλοι οι δάσκαλοι και ιερείς προέρχονταν από τη Σουηδία. Η αφομοίωση ωστόσο δεν εφαρμόστηκε τόσο έντονα στις γερμανικές επικράτειες της Σουηδικής Πομερανίας, της Βρέμης-Βέρντεν, και των περιοχών της Βαλτικής (Εσθονία και Λιβόνια).

Ο Κάρολος ήταν ένας αφοσιωμένος Λουθηρανός.  Το 1686 με εκκλησιαστικό νόμο δήλωσε ότι ο βασιλιάς ήταν ηγεμόνας της Εκκλησίας. Κυβερνούσε τη χώρα όπως ο Θεός κυβερνούσε τον κόσμο. Η παρακολούθηση των κηρυγμάτων την Κυριακή έγινε υποχρεωτική και όσοι περπατούσαν στους δρόμους εκείνη την ώρα συλλαμβάνονταν.  Τρία χρόνια αργότερα, υποχρέωσε όλους να μάθουν να διαβάζουν μια κατήχηση που έγραψε ο Αρχιεπίσκοπος έτσι ώστε να καταλάβουν την «μεγαλοπρέπεια του Θεού».

Θυμάστε τον αποτυχημένο αρραβώνα με την κόρη του Δανού Βασιλιά? Ε, λοιπόν το 1680, ο Κάρολος τελικά παντρεύτηκε τη Ulrika Eleonora της Δανίας (1656-1693). Είχε προηγουμένως αρραβωνιαστεί την ξαδέρφη του Juliana της Hesse-Eschwege, (πράγμα συνηθισμένο για την εποχή του) αλλά ο αρραβώνας διαλύθηκε μετά από ένα σκάνδαλο. Ο γάμος αυτός περιλαμβάνονταν στη συνθήκη ειρήνης για το τέλος των πολέμων (πράγμα επίσης συνηθισμένο για τότε). Πάντως η νύφη μάλλον συμπαθούσε πολύ τον γαμπρό γιατί κατά τη διάρκεια του πολέμου βοήθησε τους Σουηδούς αιχμάλωτους πολέμου: πούλησε τα κοσμήματά της, ακόμα και το δαχτυλίδι αρραβώνων της, για να τους φροντίσει. Αυτά συν τις συνεχιζόμενες φιλανθρωπικές πράξεις της, συν την εξυπνάδα της, απογείωσαν τη φήμη της στα μάτια των Σουηδών. Ο γάμος τους έγινε σε μια βιαστική τελετή, καθώς ο Κάρολος θεωρούσε τα ιδιωτικά του θέματα δευτερεύοντα και έδινε προτεραιότητα στην διακυβέρνηση του κράτους.

Ο Κάρολος και η Ulrika Eleonora ήταν πολύ διαφορετικοί. Αυτός απολάμβανε  το κυνήγι και την ιππασία**, ενώ αυτή την ανάγνωση και τις τέχνες και τις φιλανθρωπίες. Περιορίζονταν όμως από την κακή υγεία της και τις πολλές εγκυμοσύνες. Βλέπονταν για λίγα διαστήματα καθώς ο Κάρολος ήταν πολυάσχολος με τις κρατικές υποθέσεις, έτσι αυτή ήταν συχνά μοναχική και λυπημένη. Παρ’ όλα αυτά ο γάμος όμως θεωρείται επιτυχής, με τον βασιλιά και τη βασίλισσα να αγαπούν ο ένας τον άλλον. Ως βασίλισσα, η Ulrika είχε μικρή πολιτική συμμετοχή και επισκιάζονταν από την πεθερά της. Ωστόσο, η εμπιστοσύνη του Καρόλου σε αυτήν μεγάλωσε με την πάροδο του χρόνου: το 1690,  την αναγόρευσε σε μελλοντική αντιβασιλέα, αν ο γιος του που θα τον διαδέχονταν ήταν ακόμη ανήλικος. Η Ulrika όμως πέθανε τρία χρόνια πριν απ’ αυτόν. Την εποχή του θανάτου της συντηρούσε προσωπικά 17.000 ανθρώπους. Λέγεται ότι στο κρεβάτι του, ο Κάρολος XI εκμυστηρεύτηκε στη μητέρα του ότι δεν ήταν ευτυχισμένος μετά το θάνατο της Ulrika Eleonora. Έκαναν επτά παιδιά, εκ των οποίων μόνο τρεις έζησαν  μετά τον Κάρολο.

Ο Κάρολος ΧΙ είχε παραπονεθεί για πόνους στο στομάχι από το 1694. Η ιατρική της εποχής δεν μπορούσε να διαγνώσει την ασθένεια και το μόνο που έκαναν οι γιατροί ήταν να ανακουφίζουν τον πόνο.  Το 1697, οι πόνοι έγιναν έντονοι και οι γιατροί ανακάλυψαν ότι είχε ένα μεγάλο, σκληρό όγκο στο στομάχι του. Πέθανε στις 5 Απριλίου 1697, στα 41 χρόνια του. Μια αυτοψία έδειξε ότι ο βασιλιάς είχε αναπτύξει καρκίνο και ότι είχε εξαπλωθεί σε ολόκληρη την κοιλιακή κοιλότητα. Όταν πέθανε άφησε τη Σουηδία με τον καλύτερο στρατό που είχε ποτέ μέχρι τότε.

Ο Κάρολος ΧΙ υπήρξε από τους πιο σημαντικούς Σουηδούς βασιλιάδες μέχρι σήμερα. Η μορφή του εμφανίζεται στο χαρτονόμισμα των 500 κορόνων. Το πορτραίτο του πάρθηκε από πίνακα του διάσημου Σουηδού ζωγράφου  Ehrenstrahl.  Αξίζει να σημειώσω πως ο ίδιος ίδρυσε, το 1668 την Τράπεζα της Σουηδίας.
(http://demo.icpress.ru/en/demo/images/banknotes/new/sweden_500_1989_f_orig_reg_id11716-1024xauto.jpg)

Η οχυρωμένη πόλη Carlsburg κοντά στη Βρέμη, στο χώρο της σύγχρονης Bremerhaven, πήρε το όνομά του από τον Κάρολο. Η Σουηδική πόλη Karlskrona, που χτίστηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του για να φιλοξενήσει την κύρια βάση ναυτικού στη νότια Σουηδία, η οποία παραμένει μέχρι σήμερα, ονομάζεται επίσης μετά από αυτόν. Επίσης, η Εκκλησία του Καρόλου στο Ταλίν, Εσθονία, είναι αφιερωμένη στον Κάρολο ΧΙ.

*Η μάχη του Fehrbellin έγινε στις 18 Ιουνίου 1675 ανάμεσα στους Σουηδούς και τα στρατεύματα της Πρωσίας-Βραδεμβούργου.  Οι Σουηδοί ήταν σύμμαχοι με το Βραδεμβούργο, ωστόσο, όταν αυτό έγινε σύμμαχος με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Σουηδία εισέβαλλε και κατέλαβε εδάφη του, ύπουλα θα λέγαμε, την ώρα δηλαδή που ο στρατός του Βραδεμβούργου ήταν στην Αλσατία, σε εκστρατεία κατά της Γαλλίας. Ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος, εκλέκτορας του Βραδεμβούργου είχε στρατοπεδεύσει στην πόλη Erstein της Γαλλίας και όταν έμαθε τα νέα της επίθεσης της Σουηδίας απέσυρε αμέσως το στρατό του από την εκστρατεία για να γυρίσει πίσω και να υπερασπιστεί τη χώρα του. Σταμάτησε για το χειμώνα στην πόλη Marktbreit της Γερμανίας και από εκεί ξεκίνησε στις 26 Μαΐου 1675 και διένυσε 250 χιλιόμετρα, μέχρι το Μαγδεμβούργο. Αυτό το κατόρθωμα θεωρείται ως μία από τις μεγαλύτερες πορείες στη στρατιωτική ιστορία. Για να το πετύχει αυτό ο Φρειδερίκος παράτησε όλες τις άμαξες ανεφοδιασμού, καθώς και μεγάλο μέρος του πεζικού του. Ο υπόλοιπος στρατός για να τραφεί, αγόραζε προμήθειες από τους ντόπιους (είχε απαγορέψει τη λεηλασία). Οι Σουηδοί πιάστηκαν στον ύπνο καθώς δεν περίμεναν να φτάσει ο αντίπαλος στρατός τόσο σύντομα. Έτσι, στη μάχη αυτή οι Σουηδοί έχασαν κατά κράτος.

**Ο Κάρολος είχε αγάπη για το κυνήγι, τα σκυλιά, την ζωή στη φύση και τις δραστηριότητες που αυτή προσφέρει. Πάνω απ’ όλα όμως ο Κάρολος είχε πραγματικό πάθος με τα άλογα. Τα χρησιμοποίησε σε μεγάλη κλίμακα στο Σουηδικό στρατό με μεγάλη επιτυχία. Με τον Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο XIV ως πρότυπο, κατάλαβε επίσης ότι μπορούσε να χρησιμοποίησε το άλογο ως σύμβολο για τον εαυτό του και τη χώρα του. Στο Κάστρο Strömsholm στο Västmanland κρέμονται μερικά από τα υπέροχα πορτρέτα αλόγων που διέταξε ο Κάρολος να γίνουν από τον σπουδαίο ζωγράφο David Klöcker Ehrenstrahl. Τα πορτρέτα αυτά φανερώνουν την προσωπική σχέση του βασιλιά με τα άλογα:
(https://d2mpxrrcad19ou.cloudfront.net/item_images/357135/8613328_bukobject.jpg)

(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/archive/d/d1/20091112231026%21Charles_XI_of_Sweden.jpg)

Άλλη μια παρουσίαση εγκυκλοπαιδικού επιπέδου!

Μπραβο Στελιο. Ετσι λοιπον εξηγηται η ευημερια καποιων κρατων κ των πολιτων τους μεχρι σημερα. Εξαιρετικη παρουσιαση με ιστορικα στοιχεια για μια συμπαθεστατη σε μενα χωρα. Επιτελους κατι μη Γερμανικο :D :D :D

Γιώργο και Δημήτρη σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Υπομονή μέχρι το επόμενο...

(https://www.numisbids.com/sales/hosted/teutoburger/113/image01495.jpg)

Φίλοι μου συλλέκτες σήμερα σας παρουσιάζω άλλο ένα τάληρο της συλλογής μου. Πρόκειται για ένα όμορφο σκούδο της Βενετίας το Scudo della croce (= Σκούδο του σταυρού) αξίας 140 soldi.

Χαρακτηριστικά νομίσματος:

Βάρος: 31,59 gr.
Διάμετρος: 40 mm
Βιβλιογραφία:  MB# 242, Dav# 8398-8399, Gamberini# 497, CNI VII# 169
Αξία: 1 Scudo = 140 Soldi
Ασήμι: 0.948
Χρονιές κοπής: 1584-1585
Τιράζ:  Δεν αναφέρεται
Νομισματοκοπείο: Βενετία
Mintmaster: AM (Andrea Morosini)


Μπροστά: Μεγάλος σταυρός που καταλήγει σε φύλλωμα, με ένα τριαντάφυλλο στο κέντρο και με φύλλα στις γωνίες με την επιγραφή : NICOLAVS·DEPONTE·DVX·VENET[IAR]V[M]·   ·A ·M  = Andrea Morisini

Πίσω:
Ο λέων του Αγίου Μάρκου της Βενετίας μέσα σε μεγάλο θυρεό. Κάτω η αξία του νομίσματος ‘140’ με την επιγραφή: ·SANCTVS·MARCVS·VENET[VS]·     ·140·


Στα μέσα του 16ου αιώνα το νομισματοκοπείο της Βενετίας είχε μαζέψει τόσο μεγάλες ποσότητες ασημιού, που για να κοπούν τα έως τότε μικρά ασημένια νομίσματα για το εμπορικό ναυτικό της πόλης, θα χρειάζονταν ένας χρόνος για να τελειώσει το απόθεμα, καθώς υπήρχε η δυνατότητα κοπής μόνο 35.000 κομματιών το μήνα. Έτσι, μετά από παρότρυνση των εμπόρων και για να διευκολυνθούν οι ίδιοι, αποφασίστηκε να κοπεί ένα μεγάλο ασημένιο νόμισμα, το αργυρό δουκάτο (ducato d’ argento), αξίας 124 soldi.
Στα χρόνια του Δούκα Nicolò da Ponte, το 1578, κόβεται το πρώτο, μεγαλύτερο νόμισμα από το δουκάτο, το scudo d’argento, των 140 soldi = 7 lire. Το scudo θα συνεχίσει να κόβεται μέχρι το 1797 που οι Δημοκρατικοί θα καταλάβουν το νομισματοκοπείο.

Κατά την πρώτη περίοδο των τάληρων, από τη γέννησή τους το 1518 ως περίπου την τρίτη δεκαετία του 17ου αιώνα (1630-1640), αρκετά από αυτά δεν έφεραν ημερομηνία. Στη συνέχεια, βρίσκουμε ελάχιστα τάληρα χωρίς ημερομηνία, αφού στην πορεία τελειοποιήθηκαν. Αυτό που συμβαίνει με τα τάληρα της Βενετίας όμως είναι μοναδικό (όσο γνωρίζω). Τόσο το ‘μικρό τάληρο’, το ducato, όσο και το ‘μεγάλο τάληρο’, το scudo, δεν έφεραν ημερομηνία από την αρχή της κοπής τους μέχρι το τέλος. Δεν υπήρξε δηλαδή και εδώ ο ανάλογος εκσυγχρονισμός των νομισμάτων τους. Τώρα γιατί οι Βενετοί κράτησαν αυτή την πρακτική τους επί τόσους αιώνες, δεν το γνωρίζω.


Nicolò da Ponte o Έλληνας 87ος Δόγης της Βενετίας (1578-1585).

Ο Nicolò da Ponte γεννήθηκε στη Βενετία το 1491, σε ένα σπίτι στο s.agnese.
Ήταν ο πρώτος από τους πολυάριθμους γιους του Αντόνιο και Regina Spadolino κόρη του Ιππότη Dimitri di Teodoro από την Κωνσταντινούπολη.
Η οικονομία του Da Ponte είχε δοκιμαστεί σοβαρά το 1470, όταν η βενετική δημοκρατία έχασε την Εύβοια, όπου η οικογένεια διέθετε πολλά πλούτη.

Λέγεται ότι ο παππούς του Nicolo, Giovanni, ναυάγησε εγκαταλείποντας την Εύβοια το 1470, μετά την κυρίευσή της από τους Οθωμανούς, όταν το καράβι που τον μετέφερε, το οποίο ήταν γεμάτο με χρυσό και άλλους θησαυρούς, βούλιαξε. Δεν γνωρίζω ποια ακριβώς θέση κατείχε ο παππούς του, εικάζω όμως πως θα πρέπει να ανήκε στην ανώτερη ή ανώτατη διοίκηση του νησιού.

 Ο πατέρας του, τώρα, Antonio, παντρεύτηκε το 1489 μια Ελληνίδα από την Κωνσταντινούπολη, η οικογένεια της οποίας είχε σχέση με το εμπόριο. Ο ίδιος ο Nicolò da Ponte σπούδασε φιλοσοφία στην Padua που ωστόσο δεν τελείωσε λόγω της έναρξης του πολέμου της Λέγκας του Καμπρέ. Πήρε όμως Διδακτορικό στην Ιατρική το 1514 στη Βενετία. Μέχρι το 1532 δεν έχουμε πληροφορίες για τη ζωή του. Φαίνεται πως στο διάστημα αυτό ασχολούνταν με το εμπόριο και αποκόμισε πολλά πλούτη, αφού έχτισε το παλάτι του s. maurizio όπου και μετακόμισε το 1554, έχοντας μια τεράστια περιουσία που ανέρχονταν στις 150.000 χρυσά δουκάτα.

Το 1520 παντρεύτηκε την Arcangela Canal με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τον Antonio και την Pauline. Ο γιός του πέθανε πρόωρα, το 1558 και έτσι ο Nicolò άφησε την περιουσία του στον ανιψιό του, επίσης Nicolò, ο οποίος (ανιψιός) πέθανε το 1590 χωρίς απογόνους και έτσι η γενιά των De Ponte εξαφανίστηκε.

Ο Nicolò da Ponte εκτός από επιτυχημένος επαγγελματίας ήταν και καλός πανεπιστημιακός. Το 1521 η Γερουσία της Βενετίας αποφάσισε να εμπιστευτεί στον Nicolò da Ponte τη θέση του συμβούλου στην Κύπρο, αντικαθιστώντας τον Sebastiano Foscarini, ο οποίος εκλέχθηκε στη σχολή φιλοσοφίας του Rialto και ο οποίος ήταν δάσκαλος του Nicolò da Ponte. O Foscarini που υπήρξε κορυφαίος ακαδημαϊκός της Βενετίας για πάνω από 45 χρόνια είχε μάθει τον Nicolò την Αριστοτελική σκέψη, την καταπολέμηση των μεσαιωνικών προκαταλήψεων και την μη ανοχή της ανάμειξης της Εκκλησίας στις υποθέσεις της πολιτείας, αξίες τις οποίες δέχθηκε και υπηρέτησε ο Nicolò da Ponte.
 
Το 1532 η Βενετία διόρισε τον Nicolò da Ponte διοικητή στην Κέρκυρα όπου έμεινε μέχρι το 1535. Είχε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα τροφοδοσίας του νησιού που με τη σειρά του πυροδοτούσε τοπικές επαναστάσεις. Είχε επίσης να αντιμετωπίσει τις παρενοχλήσεις των Τούρκων καθώς και των Γενοβέζων του διάσημου ναυάρχου Andrea Doria. Παρ’ όλα αυτά ο Nicolò da Ponte κατάφερε και εξομάλυνε την κατάσταση στο νησί ενώ διατήρησε την ουδετερότητα στις εχθροπραξίες μεταξύ Γένοβας και Τούρκων, έστω και αν ταυτόχρονα κατάφερε να ενισχύσει τις άμυνες του νησιού και να χτίσει αποθήκες σιταριού.

Στις 28 Σεπτεμβρίου του έτους 1538 ο Andrea Doria ηγήθηκε μεγάλης αρμάδας πλοίων 7 κρατών, ενωμένου στόλου της Χριστιανικής Συμμαχίας (Holy League), η οποία συστήθηκε από τον Πάπα Παύλο Γ΄, και έλαβε μέρος στην διάσημη Ναυμαχία της Πρέβεζας όπου ήρθε αντιμέτωπος με τον στόλο του θρυλικού πειρατή Μπαρμπαρόσα Χαϊρεντίν Πασά, ο οποίος ηγείτο ως ναύαρχος του Οθωμανικού στόλου υπό την αιγίδα του Σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς. Η ναυμαχία αυτή είχε κάποιες ιδιαιτερότητες και ενώ αναγράφεται ότι "νίκησαν οι Οθωμανοί" στην πραγματικότητα ο Andrea Doria αποχώρησε από το πεδίο της ναυμαχίας καθόσον αυτή ήταν σε εξέλιξη, μάλλον για να αποφύγει απώλεια πλοίων ιδιοκτησίας του. Πάντως η ημερομηνία της Ναυμαχίας της Πρέβεζας 28η Σεπτεμβρίου εορτάζεται στη σημερινή Τουρκία ως εθνική εορτή, τα δε νέα υποβρύχια του Τουρκικού στόλου φέρουν το όνομα Preveze 1, Preveze2, Preveze 3, κλπ

Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του, διορίστηκε γερουσιαστής προς το τέλος του 1535 και γενικός εισαγγελέας το 1540. Υπερασπίστηκε με επιτυχία τον Alessandro Contarini, ο οποίος το 1537, ως διοικητής του στόλου της Βενετίας, κατέλαβε ένα Τουρκικό οχυρό-φυλακή πριν ακόμα κηρυχθεί ο πόλεμος.

Τον Φεβρουάριο του 1541, ο Nicolò διορίστηκε υπολοχαγός στην περιοχή του Friuli, όπου επέδειξε μια αξιοσημείωτη διπλωματική ικανότητα να κάνει την Αυστρία να δεχτεί την παραχώρηση στη Βενετία του φρουρίου του Marano (από εκεί η Βενετία προμηθεύονταν ξυλεία για τη ναυπήγηση του στόλου της).
Η εκλογή ως πρέσβη στον αυτοκράτορα, η οποία έλαβε χώρα στις 12 Απριλίου 1542, όταν ο Nicolò βρισκόταν ακόμα στην περιοχή του Friuli, είχε την έννοια της δημόσιας αναγνώρισης του έργου του.

Σε άλλη μια αποστολή, περνώντας από τη Γένοβα ο Nicolò da Ponte έφτασε στη Βαρκελώνη, όπου έλαβε άδεια από τον αυτοκράτορα να εξάγει το πολύτιμο τότε νιτρικό κάλιο με το στόλο της δημοκρατίας. Επέστρεψε το 1543 για να αρχίσει μια φρενήρη ανοδική πορεία αποκτώντας πολλά αξιώματα. Τα έτη 1547-48 διορίστηκε πρεσβευτής στη Ρώμη. Ξαναστάλθηκε εκεί το 1550 ως μέλος αντιπροσωπείας για την ανακήρυξη του νέου Πάπα Giulio III.

Ο Nicolò da Ponte επέστρεψε στη Βενετία το 1550 και εξελέγη στο Συμβούλιο των Δέκα. Στις 12 Νοεμβρίου 1550 διορίστηκε εκ νέου πρεσβευτής στο Βατικανό, αλλά αυτή τη φορά ως απλός εκπρόσωπος της Δημοκρατίας. Πολέμησε την άποψη του Domenico Morosini, ο οποίος είχε εισβάλλει και καταλάβει εδάφη του Παπικού Κράτους, και επέβαλλε την άποψη πως θα πρέπει να υπάρχει συνεχής ειρήνη με τον Πάπα.

Επιστρέφοντας στη Βενετία, το 1559 ο Nicolò da Ponte εξελέγη έκτακτος πρεσβευτής στο νέο βασιλιά της Γαλλίας, του δεκαπεντάχρονου Φραγκίσκου ΙΙ (ο οποίος βασίλεψε μόνο μερικούς μήνες). Τα επόμενα χρόνια συνέχισε να είναι ο κύριος εκπρόσωπος της Βενετίας σε κρίσιμες αποστολές στο εξωτερικό.

Από τον Νοέμβριο του 1569, όταν οι προθέσεις των Τούρκων για κατάληψη της Κύπρου ήταν ήδη σαφείς, ο Nicolò da Ponte μίλησε στη Γερουσία κατά της πρότασης για ενίσχυση της άμυνας της Κύπρου, αφού έβλεπε πως δεν μπορούσαν στρατιωτικά οι Βενετοί να αντιπαρατεθούν με επιτυχία, προτάσσοντας την συμμαχία του Πάπα και των Ισπανών. Ταυτόχρονα, για να κερδίσει χρόνο, υπέγραψε συμφωνία ειρήνης με τους Τούρκους. Γι’ αυτό, το 1573, στάλθηκε στη Ρώμη στην Αγία Έδρα, με καθήκον να υπερασπιστεί και να εξηγήσει στον Πάπα τους λόγους της υπογραφής αυτής της συμφωνίας ειρήνης.

Ο Nicolò da Ponte πεθαίνει στη Βενετία στις 30 Ιουλίου 1585  σε ηλικία 94 ετών.


Κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έκανε (και που μας ενδιαφέρει πολύ) ήταν η νομισματική μεταρρύθμιση. Μέχρι τότε, το πανίσχυρο συμβούλιο των δέκα αλλά και η Γερουσία ήλεγχαν και παρέμβαιναν σε κάθε διαδικασία του νομισματοκοπείο μέσω των αρμοδιοτήτων που είχαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μεγάλη διαφθορά, συχνά σκάνδαλα και γενικά κατάχρηση δημοσίου χρήματος. Ο Da Ponte εξέδωσε μια σειρά από διατάγματα για την καταπολέμηση των φαινομένων αυτών που αφορούσαν τη λειτουργία του νομισματοκοπείου, τους δοκιμαστές, τους τρόπους αγοράς χρυσού και αργύρου, την κατασκευή νομισμάτων και ειδικότερα τον έλεγχο για τον περιορισμό των σοβαρών δαπανών που χρησιμοποιούνταν για καταχρήσεις και απάτες.

Ένα παράδειγμα εκτεταμένης απάτης είναι πως το νομισματοκοπείο άρχισε να κόβει το συγκεκριμένο νόμισμα που σας παρουσιάζω με βάρος περίπου 27,5 γραμμάρια αντί του νόμιμου που ήταν 31,68-31,70.

Έτσι, σύμφωνα με διατάγματα, αυτά τα ελλιποβαρή κέρματα, εάν βρίσκονταν στις εμπορικές συναλλαγές ή καταγγέλλονταν από τον παραλήπτη τους, κατάσχονταν αμέσως ως περιουσία του αρχικού ιδιοκτήτη, ο οποίος συλλαμβάνονταν αμέσως και οδηγούνταν στον διοικητή του λιμανιού.  Καθιέρωσε την άμεση κύρωση, συνήθως ίση με είκοσι φορές το είδος του νομίσματος που κατασχέθηκε, και αν ο συλληφθείς δεν είχε να πληρώσει με μετρητά ο απατημένος μπορούσε να κατασχέσει το εμπόρευμά του (μέγιστος χρόνος παραμονής στη φυλακή για έρευνα και υπολογισμό εμπορεύματος δύο ημέρες), ή αν το ποσό ήταν μεγάλο, φυλακή που επιβάλλονταν από τον διοικητή για το σύνολο του ποσού.
Άλλα παραδείγματα: Το διάταγμα της 13ης Ιουλίου 1581 διέτασσε την επανακατασκευή των δειγμάτων χρυσών και ασημένιων νομισμάτων και την αυστηρή φύλαξή τους, καθώς τα προηγούμενα είχαν χαθεί.

Την ίδια ημέρα, με άλλο διάταγμα απαγορεύονταν η κοπή κερμάτων χαμηλού βαθμού, όπως οι gazzette των 8 και 20 soldi χωρίς ειδική άδεια του συμβουλίου.

Με διάταγμα της 27ης Σεπτεμβρίου 1581 ορίζεται πως οι προμηθευτές μετάλλων θα αντικαθίστανται κάθε 2 χρόνια. Στις 2 Απριλίου 1578, με άλλο διάταγμα προβλέπονταν κατάσχεση και πρόστιμο σε όσους έκοβαν σε άλλα νομισματοκοπεία, εκτός Βενετίας νομίσματα των 40 soldi.

Το διάταγμα του 1578 πιστοποιεί την ισοτιμία των καινούργιων νομισμάτων:
 lire 8 = scudo s.giustina (γιατί είχαν την Αγία Ιουστίνη) (160 soldi).
Lire 7 = scudo della croce (γιατί είχαν τον σταυρό) (140 soldi).
Lire 4 = μισό scudo s.giustina (80 soldi). 
Lire 3,5 = μισό scudo della croce (70 soldi).

Το διάταγμα του 1584 πιστοποιεί ότι το χρυσό δουκάτο άξιζε 8 lire και 12 soldi, αυτό το νόμισμα αυξήθηκε αργότερα σε 9 lire. Επίσης αυξήθηκαν όλα τα παραπάνω ασημένια νομίσματα ως εξής:
Το scudo s. giustina των 160 soldi από lire 8 σε lire 8,5.


Η σημερινή διακόσμηση της Sala del Maggior Consiglio (Αίθουσα του Μεγάλου Συμβουλίου) έγινε μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1577 κατά τη διάρκεια της οποίας καταστράφηκε η γοτθική οροφή και οι τοιχογραφίες. Στη θέση της κατασκευάστηκε μια τεράστια επίπεδη οροφή, σύμφωνα με τα γούστα της εποχής, με επιχρυσωμένα κεραμίδια, γλυπτά σε ανάγλυφα, που πλαισιώθηκαν μια σειρά από έργα ζωγραφικής. Οι καμβάδες αφιερώθηκαν, θεματικά, στον Δοξασμό της Βενετίας, σε ανάμνηση των πολυάριθμων στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Ανατολή ή στην ενδοχώρα από τα ενετικά στρατεύματα. Το έργο ολοκληρώθηκε και υποστηρίχθηκε από τον Nicolò da Ponte και αποτελεί ένα από τα κύρια αξιοθέατα όλης της Ευρώπης αυτού του είδους. Αυτός ο πίνακας του Jacopo Tintoretto του 1584 που ονομάζεται «Ο Θρίαμβος του Δόγη Nicolò da Ponte» είναι ένας από τους μεγάλους κεντρικούς πίνακες στην οροφή της Sala del Maggior Consiglio (1170 x 690). Παρουσιάζει την αλληγορική μορφή της Βενετίας που προσφέρει ένα δάφνινο στεφάνι στο Δόγη Nicolò da Ponte, συνοδευόμενο από τους γερουσιαστές.

(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/ff/Jacopo_Tintoretto_-_Doge_Nicol%C3%B2_da_Ponte_Receiving_a_Laurel_Crown_from_Venice_-_WGA22635.jpg)

Φιλοι μου εχω να σας πω πως ειχα την χαρα οταν συναντηθηκα με τον Στελιο να αγγιξω κ να δω απο κοντα αυτα τα νομισματα. Ειναι απλα συγκλονιστικα. Νοιωθεις το βαρος της ιστοριας που φερουν. Ο δε Στελιος ενας ανθρωπος με απιστευτες ιστορικες γνωσεις. Στελιο για αλλη μια φορα σ ευχαριστουμε που μοιραζεσαι ολον αυτον τον πλουτο με εμας.
Τωρα που το σκεφτομαι Στελιο μαλλον καμμια σχεση δεν εχει ο Νικολο με τους σημερινους Ελληνες πολιτικους ε? :D :D :D ;D

Συμφωνώ απόλυτα με τον Δημήτρη. Και εγώ αισθάνομαι τυχερός που είδα ένα μικρό μέρος της συλλογής του Στέλιου από κοντά, όπου με μόλις 11 κομμάτια αν θυμάμαι καλά (αρκετά εκ των οποίων σε πολύ καλή κατάσταση) καλύψαμε μια χρονική περίοδο 300+ ετών.

Φίλοι μου σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

Γιώργο πράγματι ήταν 11 τα κομμάτια και χάρηκα που σου άρεσαν. Την επόμενη φορά θα έχω άλλα τόσα. Και τα δικά σου Ελληνικά κομμάτια ήταν καταπληκτικά. Αφού άρχισα να ψήνομαι κι εγώ για Ελληνικά :D :D.  Είσαι άριστος γνώστης και πολύ σεμνός άνθρωπος, σπάνιο χαρακτηριστικό στις μέρες μας.

Δημήτρη πράγματι όταν τα αγγίζεις νιώθεις το βάρος που κουβαλάνε. Χαίρομαι που σου μετέδωσα αυτό το αίσθημα. Είσαι κι εσύ άριστος συλλέκτης και με μεγάλη προσφορά στην τοπική κοινωνία (και για οδηγό μηχανής, πολύ προσεκτικός).

Πράγματι Δημήτρη ο Νικολό ήταν βαθύπλουτος πριν γίνει δόγης και ξόδεψε αρκετά από την προσωπική του περιουσία για την ανοικοδόμηση επιβλητικών έργων που υπάρχουν μέχρι σήμερα. Σε αντίθεση με τους πολιτικούς μας που πολλοί εξ αυτών μπαίνουν στην πολιτική φτωχοί και βγαίνουν πλούσιοι...

Να σας δείξω εδώ το πιο μεγάλο "τάληρο" (είναι περίπου ενάμιση τάληρο) του Νικολό, το ασημένιο σκούδο των 160 soldi γνωστό και ως scudo s.giustina (γιατί έχει την Αγία Ιουστίνη). Δεν είναι της συλλογής μου και είναι σπάνιο κομμάτι. Θα πρέπει στην παλάμη να είναι πολύ εντυπωσιακό καθώς η διάμετρός του είναι 43,8 mm.


(https://en.numista.com/catalogue/photos/venice/g1099.jpg)
(https://en.numista.com/catalogue/photos/venice/g1100.jpg)

Aυτό δεν είναι τάληρο, είναι σωστό μετάλλιο!

Εγω Στελιο σου ευχομαι ολοψυχα να το αποκτησεις συντομα. Νομιζω πως οσο σπανιο κ ναναι αξιζει ναχει μια θεση στην δικη σου συλλογη

Παιδιά αυτό το νόμισμα είναι σκέτος πίνακας ζωγραφικής. Ευχαριστώ για τις ευχές αλλά δεν νομίζω να το έχω σύντομα στη συλλογή μου καθώς είναι πολύ σπάνιο και η τιμή του αρκετά τσουχτερή. Τουλάχιστον ας το χαζεύουμε απ' τη φωτογραφία... :)

(https://www.numisbids.com/sales/hosted/numisor/e12/image00302.jpg)

Γειά σας φίλοι μου συλλέκτες.
Σήμερα σας παρουσιάζω ένα ωραίο τάληρο της συλλογής μου από το Εκλεκτοράτο της Σαξονίας του 1594. Είναι ένα αρκετά κοινό τάληρο γνωστό ως ‘τάληρο των τριών αδελφών’ και αυτό γιατί απεικονίζονται τρία αδέλφια, ο ένας εκ των οποίων (ο μεσαίος) ήταν και Εκλέκτορας της Σαξονίας. Αυτή την περίοδο υπάρχουν πολλά τέτοια τάληρα που απεικονίζουν αδέλφια, πολλές φορές περισσότερα από τρία (π.χ. επτά ή οκτώ). Στην εποχή μας αυτό θα το λέγαμε νεποτισμό αλλά εκείνη την εποχή ήταν κάτι το συνηθισμένο (ηγεμόνες ήταν, ότι ήθελαν απεικόνιζαν στα νομίσματά τους). Η παράξενη αυτή πρακτική της εμφάνισης, εκτός του ηγεμόνα, συγγενικών προσώπων του σε τάληρα είναι χαρακτηριστική της εποχής αυτής, κυρίως στη Σαξονία όπου έχουμε ένα πλήθος τέτοιων νομισμάτων.

Ας δούμε πρώτα την περιγραφή του νομίσματος:

Εμπρός:
Τα τρία αδέλφια, το κέντρο ο 15ος Εκλέκτορας Christian II (1591-1611) , αριστερά ο διάδοχός του και 16ος Εκλέκτορας (1611-1656) Johann-Georg Ι  και δεξιά ο August (1589–1615). Η ημερομηνία χωρισμένη από το κεφάλι του ενός, ενώ επάνω η Αυτοκρατορική σφαίρα.
Επιγραφή:   CHRISTIAN·IOHAN:GEORG·ET·AVGVSTVS   15 94

Πίσω:
Θυρεός της Σαξονίας, έχοντας στο επάνω μέρος τρία περίτεχνα κράνη της Σαξονίας, της Θουριγγίας και του Μάισσεν. Ανάμεσα στα κράνη υπάρχουν τα αρχικά του αρχηγού του νομισματοκοπείου ΗΒ (Hans Biener).
Επιγραφή:    FRAT[RES]:ET·DV CES·SAXON[IA]: = Αδέλφια και Δούκες της Σαξονίας

Η περίμετρος είναι λεία.

Όπως σας έχω πει και παλαιότερα, νομίσματα αυτών των χρονολογιών ανήκουν στην πρώτη περίοδο των τάληρων (1518-1620/1630 περίπου). Έτσι ένα κύριο χαρακτηριστικό αυτών του νομίσματος το οποίο συναντάμε και στα περισσότερα αυτής της περιόδου είναι πως ο προσανατολισμός του νομίσματος είναι τυχαίος, ούτε κατακόρυφος, ούτε οριζόντιος.

Χαρακτηριστικά νομίσματος:

Βάρος: 28,76 gr.
Διάμετρος: 40,7 mm
Βιβλιογραφία:  MB# 314, Dav# 9820
Αξία: 1 thaler
Ασήμι: Δεν αναφέρεται
Χρονιές κοπής: 1592-1601
Τιράζ:  Δεν αναφέρεται
Νομισματοκοπείο: Δρέσδη
Αρχηγός νομισματοκοπείου: Hans Biener (HB)***


Ο Χριστιανός Β΄,  (23 Σεπτεμβρίου 1583 - 23 Ιουνίου 1611) από τον Οίκο των Βέττιν ήταν εκλέκτορας της Σαξονίας (1591-1611).  Ήταν εγγονός του εκλέκτορα Αυγούστου της Σαξονίας, τάληρο του οποίου σας έχω ήδη παρουσιάσει.


Ο Χριστιανός ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Εκλέκτορα Χριστιανού I της Σαξονίας (1560-1591). Μετά το πρόωρο θάνατο του πατέρα του, ο Χριστιανός, ακόμα ανήλικος (ήταν 10 ετών), έγινε Εκλέκτορας της Σαξονίας το 1591. Η μητέρα του τον μεγάλωσε ως πιστό Λουθηρανικό και τον κράτησε μακριά από την πολιτική. Επειδή ήταν ανήλικος, και μέχρι την ενηλικίωσή του, την εξουσία ασκούσαν από κοινού η μητέρα του και ο συγγενής του, Δούκας Φρειδερίκος Γουλιέλμος  της Σαξονίας-Βαϊμάρης (ήταν αυτός που στην ουσία έκοψε αυτό το τάληρο). Αυτοί οι δύο, με την παρότρυνση των ευγενών και των θεολόγων, διέταξαν τη σύλληψη του καγκελαρίου Νικολάου Κρέλ*, με την κατηγορία της προώθησης του Καλβινισμού.

Μετά την ενηληκίωσή του (20 ετών) το 1601, ο Χριστιανός ανέλαβε ο ίδιος τη διακυβέρνηση.  Ο Νικόλαος Κρέλ εκτελέστηκε, ειδικά με πρωτοβουλία της μητέρας του, στη Δρέσδη. Τα εδάφη της χώρας ενισχύθηκαν, η δικαστική εξουσία αναβαθμίστηκε και η Σαξονία επέστρεψε ξανά στον ορθόδοξο Λουθηρανισμό, αρνήθηκε όμως να συμμετάσχει στην Προτεσταντική Ένωση,** μένοντας πιστός στον Καθολικό Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ρούντολφ Β΄. 

Στις 12 Σεπτεμβρίου 1602 ο Χριστιανός παντρεύτηκε στη Δρέσδη την Hedwig (1581-1641), κόρη του βασιλιά Φρειδερίκου Β΄ της Δανίας.
Ο Χριστιανός ήταν ένας άνθρωπος με έντονη φυσική εμφάνιση (ψηλός και μυώδεις) και καλό χαρακτήρα, αλλά δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθεί στις υποθέσεις του κράτους και έτσι εξαρτιόνταν από τους συμβούλους του. Του άρεσε το κυνήγι και είχε πάθος για φαγητό και ποτό. Λόγω της κακής οικονομικής διαχείρισης, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε σημαντικά. Πέθανε χωρίς παιδιά, σε ηλικία 27 ετών, αφού κατανάλωσε μεγάλη ποσότητα κρύας μπύρας, πιθανότατα από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο. Θάφτηκε στον Καθεδρικό Ναό του Freiberger.  Τον διαδέχθηκε ο μικρότερος αδελφός του Johann Georg.

*Ο Νικόλαος Κρέλ, (1550-1601) ήταν από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους πολιτικούς της εποχής του. Νεαρός, ταξίδεψε στην Ελβετία όπου και στράφηκε προς τον Καλβινισμό. Το 1580 διορίστηκε από τον Εκλέκτορα Αύγουστο (παππού του Χριστιανού ΙΙ) σύμβουλος στην αυλή του, ενώ το 1589 διορίστηκε από τον Χριστιανό Ι Καγκελάριος. Οι μεταρρυθμιστικές του προσπάθειες κατευθύνθηκαν προς την καταστολή της Λουθηρανικής ορθοδοξίας και την απομάκρυνση από την επιρροή των Αψβούργων. Επιδίωξε μια προσέγγιση στον Ερρίκο της Γαλλίας, την Βασίλισσα Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας και τους Προτεστάντες πρίγκιπες.
Μετά το θάνατο του Χριστιανού Ι το 1591 ξεκίνησε, με υπόδειξη της Λουθηρανικής Εκκλησίας, των ευγενών και της χήρας του Χριστιανού Ι, Σοφίας, ένα κύμα δίωξης κατά του «κρυπτο-Καλβινιστή» όπως τον αποκαλούσαν. Ο Krell συνελήφθη το 1591 και φυλακίστηκε στο φρούριο Königstein στο Krellburg, το οποίο αργότερα πήρε τ’ όνομά του. Μετά από δεκαετή δίκη, μεταφέρθηκε στη Δρέσδη το 1601 και εκτελέστηκε στις 9 Οκτωβρίου με ξίφος.

** Η Προτεσταντική Ένωση, επίσης γνωστή ως Ευαγγελική Ένωση, Ένωση του Auhausen, Γερμανική Ένωση ή Κόμμα Προτεσταντικής Δράσης, ήταν ένας συνασπισμός Προτεσταντικών Γερμανικών κρατών. Δημιουργήθηκε στις 14 Μαΐου 1608 από τον Frederick IV, Εκλέκτορα του Παλατινάτου, προκειμένου να υπερασπιστεί τα δικαιώματα, τη γη και την ασφάλεια κάθε μέλους. Περιλάμβανε τόσο Καλβινιστικά όσο και Λουθηρανικά κράτη και διαλύθηκε το 1621. Ωστόσο, η Προτεσταντική Ένωση αποδυναμώθηκε εξ αρχής από τη μη συμμετοχή πολλών ισχυρών Γερμανών Προτεσταντών ηγεμόνων, όπως, στην δική μας περίπτωση, του εκλέκτορα της Σαξονίας. Η Ένωση αντιμετώπισε επίσης εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ των μελών της, της Λουθηρανικής και της Καλβινιστικής ομάδας.

*** Αρχηγός  του νομισματοκοπείου της Δρέσδης (1556-1604). Τα νομίσματά του υπογράφονταν με τα αρχικά HB, ή H. B.

Στέλιο αν θυμάμαι καλά είναι το δεύτερο παλαίοτερο που έχεις ανεβάσει ως τώρα. Είναι σε καλή κατάσταση και μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η ''οικογενειακή'' απεικόνιση του εμπροσθότυπου.

Γιώργο είναι το τρίτο παλαιότερο. Ένα του 1537, ένα του 1580 (του παππού αυτουνού) και ένα αυτό. Δεν ξέρω για σένα πάντως εμένα μου αρέσουν αυτά με τις "οικογενειακές" παρουσιάσεις. Είναι όμορφα και ταυτόχρονα δείχνει τη ματαιοδοξία τους, αλλά και την απόλυτη εξουσία που είχαν οι ηγεμόνες εκείνες τις εποχές (μιλάμε τώρα για πάνω από 400 χρόνια). Επίσης μου αρέσουν αυτά τα περίτεχνα κολάρα που φοράνε στο λαιμό, που βλέπουμε σε ταινίες του χόλιγουντ.

Γιώργο υπάρχει άλλο ένα στη σελίδα 16 του 1598. Είναι και αυτό "οικογενειακό". Πάντως αυτό το θέμα με τα οικογενειακά νομίσματα χρίζει προσοχής γιατί αυτή η παράδοση συνεχίστηκε τουλάχιστον ως τον 19ο αιώνα. Έχω δει κάτι πολύ όμορφα "οικογενειακά" Γερμανικά τάληρα από τότε. Ίσως ο Ανάργυρος που είναι εξπέρ των Γερμανικών του 19ου αιώνα έχει να μας δείξει κάτι ανάλογο.

Ομορφο κ αυτο Στελιο κ αν καποιος εχει ορεξη να το ψαξει περισσοτερο θα μπορουσε να δει στα <<οικογενειακα>> ταληρα κ τις σχεσεις των μελων απο τον τροπο που απεικονιζονται. Δλδ ιεραρχια,πλουτο,εξουσια κλπ.
Παντως ο τροπος που πεθανε ο Χριστιανος με προβληματιζει. Να αρχισω να φοβαμαι με τις τοσες παγωμενες που καταναλωνω? :D :D :D :D ;D

Δημήτρη πολύ εύστοχη η παρατήρησή σου. Πράγματι, τα νομίσματα, μετά από προσεκτική εξέταση, αποκαλύπτουν και άλλες πτυχές της κοινωνίας που "γεννήθηκαν". Εδώ π.χ. δεν είναι τυχαία η σειρά απεικόνισης. Ο ηγεμόνας στη μέση και είναι πιο υπερυψωμένος, ο διάδοχος στα δεξιά και ο δεύτερος διάδοχος αριστερά. Τελικά πόσα πράγματα μπορεί να σου αποκαλύψει η νομισματική :o :o :o  Να ένας λόγος που είναι τόσο όμορφο αυτό το χόμπυ.



Που να έπινε και καμιά τσικουδιά :D  Τέζα ο άνθρωπος. Δεν θα είχε προλάβει καν να κυβερνήσει  ;D ;D ;D

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20190112/37c1f90696c7ade4c2d9e8d037339a07.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20190112/805805fd6c76c761e298fe4487163b5e.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Γειά σας φίλοι μου συλλέκτες και καλή – συλλεκτικά – χρονιά! Το τάληρο της συλλογής μου που σας παρουσιάζω έρχεται από τη μικρή Μάλτα κατά την διακυβέρνησή της από το Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη και είναι του 1796.  Ας δούμε όμως πρώτα τα χαρακτηριστικά του νομίσματος:

Μπροστά:
Προτομή του Μεγάλου Μαγίστρου κοιτάζοντας δεξιά με την επιγραφή:
 F • EMMANUEL DE ROHAN M • M •
Πίσω:
Οβάλ θυρεός με στέμμα στην κορυφή, μέσα σε αλυσίδα με το σταυρό της Μάλτας και κλαδιά με την ημερομηνία χωρισμένη στο κάτω μέρος και την επιγραφή:
17 96          S. 2

Χαρακτηριστικά νομίσματος:

Βάρος: 26,18 gr.
Διάμετρος: 38 mm
Βιβλιογραφία:  KM# 343, Dav-1610
Αξία: 2 Scudi = 24 Tari
Ασήμι: Δεν αναφέρεται
Χρονιές κοπής: 1796
Τιράζ:  Δεν αναφέρεται
Νομισματοκοπείο: Βαλέττα

Το νόμισμα αυτό κόπηκε μόνο μία φορά, το 1796 επί ηγεμονίας του Μεγάλου Μάγιστρου Emmanuel de Rohan (1775-1779), ο οποίος ήταν και ο προτελευταίος της Μάλτας. Η αξία του είναι 2 Scudi που ισούται με 12 Tari.  Η βασική νομισματική μονάδα της Μάλτας ήταν το tari (επηρεασμένη από αντίστοιχα νομίσματα των Ιταλικών κρατών). Το μεγαλύτερο ασημένιο νόμισμα έφτανε τα 30 tari. Υπήρχε επίσης και το κέρμα του 1 Scudo.

 Ποιοι ήταν όμως οι Ιωαννίτες Ιππότες και πως βρέθηκαν να κυβερνούν τη Μάλτα;

Ιωαννίτες Ιππότες είναι η ονομασία του Ordo Hospitalis Sancti Johannis Hierosolymitani (λατιν., κατά λέξη : «Τάγμα του Ξενώνα του Αγίου Ιωάννη του Ιεροσολυμίτη), ενός ρωμαιοκαθολικού μοναχικού-ιπποτικού τάγματος, που ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα στα πλαίσια της Α΄ Σταυροφορίας.

Οι καταβολές του Τάγματος ανάγονται στον 11ο αιώνα με την εγκατάσταση Αμαλφιτανών* εμπόρων στην Ιερουσαλήμ και στην μετέπειτα ίδρυση ξενοδοχείων-νοσοκομείων στους Αγίους Τόπους. Το πρώτο νοσοκομείο χτίστηκε πάνω στα ερείπια ενός ναού του Αγίου Ιωάννη, γι’ αυτό το τάγμα ονομάστηκε έτσι. Όπως και οι Ναΐτες, ανέλαβε μετά την Α΄ Σταυροφορία και στρατιωτικό πέραν του ιατρικού του ρόλου, με πρώτη ευθύνη την περίθαλψη των αρρώστων προσκυνητών στα νοσοκομεία του Τάγματος κι έπειτα τον πόλεμο κατά των Σαρακηνών.

Το Τάγμα ιδρύθηκε με παπική βούλα το 1113. Έδρασε στους Αγίους Τόπους μέχρι την κατάλυση των σταυροφορικών κρατών και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Ρόδο (1309). Η πτώση των Ναϊτών (1314) ήταν ένας από τους παράγοντες που ενίσχυσαν τους Ιωαννίτες, οι οποίοι εξελίχθηκαν σε ναυτική δύναμη και προασπιστές της Χριστιανοσύνης απέναντι στους Μωαμεθανούς. Στην Ρόδο το Τάγμα αντιστάθηκε επιτυχώς στην πολιορκία του Μωάμεθ Β΄ και παρέμεινε εκεί μέχρι το 1523 οπότε εκδιώχθηκε από τους Οθωμανούς.

Το 1530, τους παραχωρήθηκε από τον Πάπα και τον Βασιλιά της Ισπανίας, Κάρολο Κουίντο (ο οποίος ήταν βασιλιάς και της Σικελίας) η Μάλτα μαζί με το Γκόζο και το Βορειοαφρικανικό λιμάνι της Τρίπολης. Για τις παραπάνω κτήσεις οι Ιωαννίτες κατέβαλλαν στον αντιβασιλιά της Σικελίας ετήσιο φόρο ένα μαλτέζικο γεράκι (προφανώς ο φόρος αυτός ήταν συμβολικός).

Το 1565 ο Σουλεϊμάν έστειλε δύναμη 40.000 περίπου ανδρών να πολιορκήσει δύναμη 700 Ιπποτών και 8.000 στρατιωτών και να καταλάβει τη Μάλτα. Στην αρχή, οι περισσότερες πόλεις καταστράφηκαν και σχεδόν οι μισοί ιππότες σκοτώθηκαν. Η κατάσταση των πολιορκημένων ήταν πλέον απελπιστική και, καθώς ο αριθμός τους λιγόστευε καθημερινά, γινόταν όλο και πιο δύσκολο να επανδρώνουν τη μακριά γραμμή οχυρώσεων. Παρόλα αυτά, όταν το συμβούλιο του μάγιστρου Ζαν ντε λα Βαλέτ πρότεινε την εγκατάλειψη του Μπίργκου και της Σενγκλέα και την απόσυρση στο οχυρό Σαντ Άντζελο, αυτός αρνήθηκε.

Στις 23 Αυγούστου εκδηλώθηκε άλλη μία μεγάλη επίθεση, η τελευταία σοβαρή προσπάθεια, όπως αποδείχθηκε, των πολιορκητών. Η επίθεση απωθήθηκε με μεγάλη δυσκολία από τους Ιωαννίτες, ενώ στην άμυνα πήραν μέρος ακόμη και οι τραυματίες. Από εδώ και πέρα όμως ήταν η σειρά των Οθωμανών να βρεθούν σε απελπιστική θέση.  Η κατάληψη της Μάλτας έμοιαζε όλο και πιο αδύνατη, ενώ τους πολύ θερμούς καλοκαιρινούς μήνες διάφορες αρρώστιες έκαναν την εμφάνισή τους στο στρατόπεδο των πολιορκητών. Τα πυρομαχικά και οι τροφές τους τελείωναν, ενώ το ηθικό τους έπεφτε κατακόρυφα από τις αποτυχίες και τις μεγάλες απώλειες. Επίσης, ο θάνατος του του Οθωμανού ναυάρχου Τουργκούτ Ρεΐς, που ήταν ικανότατος διοικητής, αποτέλεσε σοβαρό πλήγμα στο ήδη πεσμένο ηθικό των πολιορκητών, ενώ οι Οθωμανοί διοικητές Πιγιαλέ πασάς και Λαλά Μουσταφά πασάς δεν έδειχναν ιδιαίτερο ζήλο. Είχαν στη διάθεσή τους ένα τεράστιο στόλο τον οποίο κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν επιτυχώς μόνο μία φορά. Παραμελούσαν τις επικοινωνίες τους με την αφρικανική ακτή και δεν έκαναν καμία προσπάθεια να σταματήσουν τις σικελικές ενισχύσεις.

Οι μπερδεμένοι και αναποφάσιστοι Τούρκοι διοικητές πληροφορήθηκαν την άφιξη σικελικών ενισχύσεων και μη ξέροντας πως επρόκειτο για μία μικρή δύναμη, έλυσαν την πολιορκία και αποχώρησαν από τη Μάλτα. Η πολιορκία της Μάλτας υπήρξε ενδεχομένως η τελευταία φορά στην ιστορία που δύναμη ιπποτών κέρδισε μια αποφασιστική μάχη.

Όταν οι Οθωμανοί έφυγαν, οι Ιωαννίτες είχαν 600 άνδρες ικανούς να φέρουν όπλα ενώ οι Τούρκοι γύρω στους 40.000. Μετά την πολιορκία, μια νέα πόλη έπρεπε να κτιστεί, η οποία ονομάστηκε Humilissima Civitas Valletta (H Tαπεινοτάτη Πόλη Βαλέτα), προς τιμή του μαγίστρου Ντε λα Βαλέτ ο οποίος άντεξε την πολιορκία. Είναι η σημερινή πρωτεύουσα της Μάλτας. Το 1607 δόθηκε στον μεγάλο μάγιστρο των Ιωαννιτών ο τίτλος του πρίγκιπα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, παρόλο που οι κτήσεις του τάγματος ήταν πάντα νότια της αυτοκρατορίας. Το 1630 το αξίωμα του μεγάλου μαγίστρου εξισώθηκε εκκλησιαστικά με αυτό του καρδιναλίου και του απονεμήθηκε η διάκριση της Εξοχοτάτης Υψηλότητος.

Μετά την αποφασιστική νίκη των χριστιανικών δυνάμεων εναντίον του Οθωμανικού στόλου στη ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571, στην οποία το Τάγμα έλαβε μέρος με τρία πλοία, οι Ιππότες ανέλαβαν την προστασία των χριστιανικών πλοίων από τους Βερβερίνους πειρατές και την απελευθέρωση των Χριστιανών σκλάβων που οι τελευταίοι είχαν συλλάβει.

Το Τάγμα έχασε πολλές από τις κτήσεις του στην Ευρώπη με την επέκταση του Προτεσταντισμού και την εμφάνιση άλλων αιρέσεων, αλλά επέζησε στη Μάλτα. Οι κτήσεις της Αγγλίας δημεύθηκαν το 1540 από τον Ερρίκο τον Η', γεγονός που τερμάτισε την δράση της εκεί.

Ακολουθώντας την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση, τα περισσότερα Γερμανικά "παρακλάδια" του τάγματος ενστερνίστηκαν την Προτεσταντική θεολογία, αλλά διατήρησαν την ονομασία τους. Το 1577 η Ηγουμενία (το τάγμα ήταν χωρισμένο σε Ηγουμενίες) του Βρανδεμβούργου μετεστράφη στον Λουθηρανισμό, αλλά συνέχισε να καταβάλλει τις οικονομικές της εισφορές στο τάγμα.

Οι Ιππότες της Μάλτας είχαν ισχυρή παρουσία στις τάξεις του Αυτοκρατορικού Ρωσικού Ναυτικού και του προεπαναστατικού Γαλλικού Ναυτικού. Όταν ο Ντε Πουανσί (διακεκριμένος Ιωαννίτης Ιππότης) διορίσθηκε κυβερνήτης του Αγίου Χριστοφόρου το 1639 έντυσε την ακολουθία του με τα εμβλήματα και τους θυρεούς του τάγματος. Η παρουσία των Ιωαννιτών στην Καραϊβική ισχυροποιήθηκε μέχρι το θάνατο του το 1660. Ο ίδιος επίσης αγόρασε το νησί Σαιν Κρουά ως προσωπικό κτήμα, και το μεταβίβασε στους Ιππότες. Το 1665 το Σαιν Κρουά αγοράστηκε από την Γαλλική Εταιρεία Δυτικών Ινδιών, οπότε τερματίστηκε η παρουσία του τάγματος στην Καραϊβική.

Το 1789, η Γαλλική Επανάσταση, με τον έντονο αντικληρικισμό και αντιαριστοκρατισμό που τη διέκρινε, κατήργησε το Τάγμα στην Γαλλία και ανάγκασε πολλούς Γάλλους ιππότες να εγκαταλείψουν τη χώρα. Κατά συνέπεια πολλές από τις "παραδοσιακές" πηγές εισοδήματος του Τάγματος χάθηκαν για πάντα.

Το Μεσογειακό οχυρό των Ιπποτών στην Μάλτα καταλήφθηκε από τον Ναπολέοντα Α΄ Βοναπάρτη το 1798 κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του στην Αίγυπτο.

Οι Ιππότες της Μάλτας διασκορπίστηκαν, αλλά το Τάγμα συνέχισε να υφίσταται σε μικρότερη κλίμακα και να διαπραγματεύεται με τις κυβερνήσεις της Ευρώπης για την αναβίωση της ισχύος του. Ο Ρώσος αυτοκράτορας Παύλος ο Α' πρόσφερε καταφύγιο στους περισσότερους Ιππότες στην Αγία Πετρούπολη, οι οποίοι τον εξέλεξαν ως Μέγα Μάγιστρο μετά την παραίτηση -ενδεχομένως καθαίρεση- του φον Χόμπες. Η εκλογή του Παύλου παρ' όλα αυτά ποτέ δεν επικυρώθηκε από το Βατικανό και συνεπώς παρέμεινε "de facto" και όχι "de jure" Μέγας Μάγιστρος του Τάγματος.

Στην αρχή του 19ου αιώνα, το τάγμα είχε πλέον αποδυναμωθεί σοβαρά λόγω της απώλειας των κτήσεων σε όλη την Ευρώπη. Μόλις το 10% του εισοδήματος του τάγματος προερχόταν πλέον από πηγές εντός της Ευρώπης, με το υπόλοιπο 90% να προέρχεται από το "Μεγάλη Ρωσική Ηγουμενία" μέχρι το 1810. Αυτό αντικατοπτριζόταν στο γεγονός ότι από το 1805 ως το 1879 το τάγμα διοικούνταν από τοποτηρητές και όχι από μεγάλους μαγίστρους.

Το 1834, το Τάγμα εγκατέστησε νέο αρχηγείο στη Ρώμη.
Το 1879 ο πάπας Λέοντα τον ΙΓ' ονόμασε νέο μεγάλο μάγιστρο του Τάγματος. Από αυτό το σημείο και μετά, το Τάγμα μετατράπηκε σε ανθρωπιστικό και θρησκευτικό οργανισμό ως το "Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα του Ξενώνα του Αγίου Ιωάννη" που αναπτύσσει δράση σε πολλούς διεθνείς οργανισμούς ενώ συμμετέχει και στα Ηνωμένα Έθνη ως μέλος-παρατηρητής.

Το 1961 το Τάγμα αναγνωρίστηκε από την Αγία Έδρα ως «Κυρίαρχο Στρατιωτικό, Νοσοκομειακό Τάγμα του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, της Ρόδου και της Μάλτας...προερχόμενο από τους Οσπιτάλιους του Νοσοκομείου του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ». Το τάγμα διατηρεί διπλωματικές σχέσεις με περισσότερες από 100 χώρες, έχοντας πολλούς αντιπροσώπους. Εκδίδει δικά του διαβατήρια, νόμισμα, γραμματόσημα, ακόμα και πινακίδες κυκλοφορίας. Οι διπλωματικές δραστηριότητες του Τάγματος είναι συνδεδεμένες με την ανθρωπιστική του αποστολή.

Το Τάγμα πρόσφατα εγκατέστησε ένα παράρτημα στη Μάλτα, μετά την υπογραφή ενός σχετικού συμβολαίου με την εκεί κυβέρνηση, με το οποίο του παραχωρήθηκε η αποκλειστική χρήση του οχυρού Σαντ' Άντζελο για 99 χρόνια. Σήμερα, μετά την αναστήλωσή του, το οχυρό φιλοξενεί ιστορικές και πολιτιστικές δραστηριότητες, που σχετίζονται με το Τάγμα της Μάλτας.

Και τώρα να σας πω λίγα λόγια για το νομισματοκοπείο της Μάλτας, που έχει και Ελληνικό ενδιαφέρον:

Το 1530 ο αυτοκράτορας Κάρολος ο V της Ισπανίας δώρισε τη Μάλτα που ήταν στη κυριαρχία του στο τάγμα των ιπποτών του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ. Αυτοί άρχισαν αμέσως να παράγουν νομίσματα. Το πρώτο νομισματοκοπείο ήταν πιθανότατα στο Birgu ή στο οχυρό του St. Angelo, μετά το 1573 μεταφέρθηκε στο παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου και το 1604 στην St. Sebastian Street γνωστή ως ‘η οδός του παλιού νομισματοκοπείου’. Το 1778 το νομισματοκοπείο μεταφέρθηκε ξανά, αυτή τη φορά στο “Conservatoria” (σήμερα είναι η Εθνική βιβλιοθήκη της Μάλτας), στην Βαλέτα, όπου παρέμεινε μέχρι την παύση της λειτουργείας του από τους Γάλλους το 1800.

Ο ίδιος ο Μεγάς Μάγιστρος ήταν υπεύθυνος για το διορισμό του αρχηγού του Νομισματοκοπείου, ο οποίος με τη σειρά του ήταν αρμόδιος για όλους τους χρυσοχόους και αργυροχόους που λειτουργούσαν στη Μάλτα.

Το 18ο αιώνα, μετά από μια σειρά λάθος χειρισμών, το νομισματοκοπείο λειτουργούσε έχοντας μεγάλο παθητικό. Το 1777, η οικονομική υπηρεσία του τάγματος, για την αναδιοργάνωση του Νομισματοκοπείου και για τη μη περεταίρω λειτουργίας του με ζημία, αποφάσισε να υιοθετήσει τις συστάσεις του Zanobio Paoli (πρώην αρχηγού του νομισματοκοπείου της Φλωρεντίας, ο οποίος είχε έρθει στη Μάλτα το 1762 μετά από πρόσκληση του Μεγάλου Μαγίστρου), όσον αφορά τη μέθοδο εργασίας και τα διάφορα καθήκοντα εκείνων που απασχολούνται σε αυτό. Για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στο νόμισμα του Τάγματος συνιστάται επίσης να αποκατασταθεί το τυποποιημένο χρυσό νόμισμα, το Zecchino, στην αρχική του ακρίβεια 22 ½ καρατίων και 3 1/6 deniers βάρους και η αξία του να ρυθμίζεται περιοδικά σύμφωνα με την τιμή που τα Ισπανικά Doubloons αγοράστηκαν από τα νομισματοκοπεία της Νάπολης και του Παλέρμο. Το τυποποιημένο ασημένιο νόμισμα, το Maltese Scudo, έπρεπε επίσης να αποκατασταθεί σε καθαρότητα και οι Επίτροποι του Νομισματοκοπείου έπρεπε επίσης να εκδίδουν περιοδικά πίνακα που να δείχνει την τιμή αγοράς ξένων κερμάτων. Μεταξύ άλλων, συνιστάται να αποσυρθούν τα υποτιμημένα Zeccini, καθώς και τα χάλκινα κέρματα. 

Πολλές από αυτές τις συστάσεις, αν και εγκρίθηκαν από τον Μεγάλο Μάγιστρο Master Emmanuel de Rohan (1775-1779) αγνοήθηκαν. Για παράδειγμα, τα Zecchini δεν αποσύρθηκαν ποτέ και τα χάλκινα σφραγίστηκαν κατά της πλαστογραφίας. Ωστόσο έγιναν οι απαραίτητες αλλαγές στη διοίκηση του νομισματοκοπείου, καθώς τα νομίσματα του de Rohan είναι πιο ακριβή σε βάρος και καθαρότητα. Τα οικονομικά αρχεία του νομισματοκοπείου αποκαλύπτουν επίσης ότι το εν λόγω ίδρυμα, αν και έχασε σε ορισμένα χρόνια, έκανε συνολικό κέρδος πάνω από 25.000 Scudi κατά την περίοδο 1778-1788.

Συνέχεια...

Παρόλα αυτά, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του De Rohan, η οικονομική κατάσταση του Τάγματος επιδεινώθηκε περαιτέρω και σοβαρά κυρίως εξαιτίας των εξελίξεων που συνέβησαν στο εξωτερικό. Η οικονομία της Μάλτας εξαρτώνταν σε μεγάλο βαθμό από τη σταθερή εισροή κεφαλαίων από το εξωτερικό. Πολλά από αυτά τα κεφάλαια προήλθαν από εμβάσματα που προέρχονταν από το εισόδημα περιουσίας από τον μεγάλο αριθμό γαιοκτησιών στην Ευρώπη που ανήκαν στο τάγμα. Ανέφερα πριν ότι κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης μεγάλο μέρος των περιουσιών στη Γαλλία κατασχέθηκαν και πολλοί ιππότες έφυγαν στη Μάλτα. Με ελάχιστα διαθέσιμα χρήματα, το τάγμα απέκτησε τεράστια χρέη στη Μάλτα και στο εξωτερικό για να διατηρήσει τις δραστηριότητές του. Για να αντισταθμίσει την απώλεια, ήταν υποχρεωμένο να λειώσει και να μετατρέψει σε νομίσματα τα περισσότερα ασημικά από το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, το νοσοκομείο και άλλα δημόσια κτίρια.

Το νομισματοκοπείο του Τάγματος συνέχισε την λειτουργία του κατά τη διάρκεια της δίχρονης διακυβέρνησης του τελευταίου Μεγάλου Μαγίστρου Ferdinand von Hompesch (1797-98), ο οποίος δεν κατέβαλλε αξιόλογη προσπάθεια άμυνας απέναντι στους Γάλλους που αποβιβάστηκαν στο νησί τον Ιούνιο του 1798.
Στη μικρή διάρκεια της Γαλλικής κυριαρχίας 1798-1800 οι Γάλλοι έλιωσαν τον άργυρο πού βρήκαν στο νομισματοκοπείο και έκοψαν νομίσματα των 30 και 15 Tari που εικόνιζαν την προτομή και τα όπλα του τελευταίου Μεγάλου Μαγίστρου Ferdinand Von Hompesch.

28 χρόνια αργότερα, στην επαναστατημένη Ελλάδα, η κυβέρνηση του Ιωάννη Καποδίστρια, μετά την σύνταξη του σχεδίου ψηφίσματος για τα νομίσματα αντιμετώπισε και το θέμα της αποκτήσεως νομισματοκοπείου. Ήδη, από τις αρχές του 1828, ο Ιωάννης Καποδίστριας έλαβε ως δωρεά 1.500.000 ρούβλια από τη ρωσική κυβέρνηση αλλά και άλλες αξιόλογες δωρεές από τους υπόλοιπους συμμάχους των Ελλήνων. Τα χρήματα αυτά έδωσαν στον κυβερνήτη την ευκαιρία να ξεκινήσει αμέσως τη δημιουργία εθνικού νομίσματος.

Για το λόγο αυτό, με εντολή του Καποδίστρια, επιφορτίσθηκε το μέλος της οικονομικής επιτροπής Αλέξανδρος Κοντόσταυλος να μεταβεί τον Μάιο του 1828 στη Μάλτα, στη Μασσαλία και στην Ιταλία, για να προ¬μηθευτεί, τα ανα¬γκαία υλικά «δια να κόψωμεν εν Ελλάδι νόμισμα χαλκούν, ως έχοντες την ύλην εκ των αρχήστων ορειχαλκίνων κανονίων», όπως γράφει στον Ανδρέα Μουστοξύδη, εγκατεστημένο στην Βενετία.
Επισημαίνεται στον Μουστοξύδη να συνδράμει τον Κοντόσταυλο στην εύρεση «σηκωτηρίου (balancier) και άλλων προς σύστασιν του μικρού μας κερματοποιείου», κυρίως όμως εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού. Πράγματι, εντός του Ιουνίου 1828 ο Κοντόσταυλος αγόρασε από τους Άγγλους αντί 100 λιρών στερλι¬νών, δηλ. 500 ισπανικών ταλήρων ή 7.300 γροσίων Τουρκίας, το σύνολο των μηχα¬νών του νομισματοκοπείου του Τάγματος των Ιπποτών του Αγ. Ιωάννου της Μάλτας που ευρίσκονταν σε αχρησία.

Οι νομισματομηχανές ήταν ήδη άχρηστες για τους Άγγλους, οι οποίοι κατέλαβαν τη Μάλτα το 1800.**

Τα μηχανήματα μεταφέρθηκαν στην Αίγινα με τη Ρωσική κορβέτα "Βρονταία" και συναρμολογήθηκαν από Ιταλούς ειδικούς στα υπόγεια του Κυβερνείου όπου και γινόταν η επεξεργασία του κράματος για την κοπή των νομισμάτων.

Στις 20/11/1828 άρχισε να λειτουργεί το νομισματοκοπείο στην Αίγινα, στο ισόγειο του κτιρίου, που ο λαός ονόμασε «το παλάτι του Μπάρμπα-Γιάννη» και χρησίμευσε ως κυβερνείο του Ιωάννη Καποδίστρια, και άρχισαν να κόβονται τα πρώτα νομίσματα του ελεύθερου Ελληνικού κράτους, κατά πάσαν πιθανότητα, από τις ίδιες μηχανές που έκοψαν και το τάληρο που σας παρουσιάζω, 32 χρόνια νωρίτερα.

*Το Δουκάτο του Αμάλφι ήταν ένα de facto ανεξάρτητο κράτος γύρω από τη νότια ιταλική πόλη Αμάλφι κατά τον 10ο και 11ο αιώνα. Η πόλη και η επικράτειά της ήταν αρχικά μέρος του μεγαλύτερου Βυζαντινού ducatus Napolitanus, κυβερνούμενος από πατρίκιο, αλλά ανεξαρτητοποιήθηκε από το  Βυζάντιο και εξέλεξε αρχικά δούκα το 958. Κατά τον 10ο και τον 11ο αιώνα ο Αμάλφι εκτιμάται ότι είχε πληθυσμό 50.000 -70.000 ατόμων. Αναπτύχθηκε και έγινε οικονομικό και εμπορικό κέντρο του οποίου οι έμποροι κυριάρχησαν στο μεσογειακό και ιταλικό εμπόριο για έναν αιώνα πριν ξεπεραστούν από τις άλλες ναυτιλιακές δημοκρατίες του Βορρά, όπως η Πίζα, η Βενετία και η Γένοβα. Το 1073, το Αμάλφι έχασε την ανεξαρτησία του όταν καταλήφθηκε από τους Νορμανδούς.

**Η Μάλτα ήταν βρετανικό προτεκτοράτο (1800-1814), αναγορεύθηκε το 1814 σε αποικία. Το κυκλοφορούντα νομίσματα ήταν κυρίως Σικελίας, Ισπανίας και Γαλλίας. Tο 1825 τα Βρετανικά ασημένια και χάλκινα έγιναν τα νόμιμα νομίσματα. Βρετανικά κέρματα κόβονταν στην Αγγλία για αποκλειστική χρήση στη Μάλτα και συνέχισαν να κόβονται μέχρι το 1913. Τα βρετανικά χάλκινα κέρματα κηρύχθηκαν το μοναδικό νόμιμο νόμισμα τον Οκτώβριο του 1857 και παρέμειναν μέχρι το 1972, παρά το γεγονός ότι η Μάλτα απέκτησε την Ανεξαρτησία το 1964.

Ένα σχετικά πιο ''σύγχρονο'' τάληρο που ''κουβαλάει'' όμως ιστορία από τον 12ο αιώνα!

Συγκλονιστικη παρουσιαση Στελιο. Αναρωτιεμαι τι να απεγιναν αραγε τα μηχανηματα του πρωτου νομισματοκοπειου μας. Ειναι επισης διαφωτιστικο για το πως μεχρι σημερα υπαρχουν ταγματα ιπποτων

Να συμπληρωσω οτι μ αρεσει παρα πολυ ο οβαλ θυραιος

οι περισσοτεροι ιπποτες του ταγματος ηταν γαλλοι! το βλεπουμε και στο οτι ειχαν το μεγαλυτερο και πλουσιοτερο, μεγαλοπρεπεστερο καταλυμα γλωσσας... στην ροδο αλλα και οτι απο ολους τους επισημους μαγιστρους (εχω λογο που το λεω αυτο... γιατι ειχαμε και 2 ανεπισημους οσο ηταν στην ροδο), μολις 2 ηταν απο περιοχη εκτος γαλλιας! (ισπανια και ιταλια).

αυτο το αναφερω για τον πολεμο του 1798... θα εξηγησω γιατι...

οταν λοιπον ο ναπολεων πηγαινε προς αιγυπτο... σταματησε στην μαλτα για ανεφοδιασμο και απαιτησε να μπει μεσα στο λιμανι ολος ο στολος! ομως η μαλτα ηταν ουδετερη τοτε κι αν εκανε κατι τετοιο θα εβρισκε μπροστα της την αλλη μεγαλη δυναμη της εποχης και εχθρο της γαλλιας... την Αγγλια!  με την ουδετεροτητα που ειχε... υπηρχε συμφωνια οτι μονο 2 πλοια θα μπορουσαν την φορα να εισερχονται στο λιμανι της! εκει πατησε ο ναπολεον που κακα τα ψεματα... ηθελε εναν ενδιαμεσο σταθμο για ανεφοδιασμο των στρατευματων του...
και ξερωντας τον ορκο των ιπποτων οτι απαγορευοταν να σηκωσουν οπλα εναντια σε αλλους χριστιανους... αδραξε την ευκαιρια και τους κυρηξε πολεμο! αμεσως οι γαλλοι ιπποτες του ταγματος αποχωρησαν απο το ταγμα... αφηνωντας τεραστια κενα στην αμυνα! οι λιγοστοι που εμειναν και ηταν απο αλλα μερη... δεν εφταναν ουτε για ζητω...
κα παλι καταφεραν μια υποτυπωδης αμυνα οι στρατιωτες της μαλτας... ντοπιοι κατοικοι δηλαδη... για 24 ωρες μεχρι που παρθηκε ενα φρουριο ή νησακι... δεν θυμαμαι τωρα.. και οπισθοχωρησαν!

τωρα... σαν Μεγας Μαγιστρος... ονομαζονταν ο εκλεγμενος αρχηγος των ιπποτων αλλα.... κανονικα αρχηγος ηταν ο εκαστοτε Παπας!!! γι αυτο και δεν αναγνωριζε τον τσαρο της ρωσιας που ηταν ορθοδοξος... οταν τον εβαλαν μεγα μαγιστρο! ειχε ξανασυμβει αυτο στην ροδο... οταν καποια στιγμη ο παπας καθαιρεσε με το ετσι θελω τον Ηeredia αν θυμαμαι καλα... κι εβαλε εναν αλλο απο την αυλη του... ιταλο! αυτος δεν ηρθε καν στην ροδο... και οι εδω ιπποτες ασχετα με τις διαταγες... θεωρουσαν ακομα μαγιστρο τους τον Heredia.

και κατι για το τελος... οι ιπποτες... ερχονται καθε περιπου 2 χρονια στην ροδο και χρηζουν νεους ιπποτες! ακομα και σημερα θεωρουν την ροδο πατριδα τους! ηταν το πρωτο κρατος που εφτιαξαν! μαλιστα ειχαν ζητησει να γυρισουν εδω αλλα αρνηθηκε η ελληνικη κυβερνηση... και ετσι ξαναγυρισαν στην μαλτα...

αν δεν κανω λαθος.. ειχαν μπλεχτει και με την ελληνικη επανασταση δινωντας και αρκετα χρηματα με την προυποθεση να κρατησουν την ροδο.. αλλα δεν εγινε δεκτο! δεν θυμαμαι αν ηταν επι καποδιστρια ή πιο πριν!

πανεμορφο το κερμα σου!!! ειναι αχτι μου να μαζεψω μερικα... αλλα ειναι ακριβα τα ατιμα! εχω μονο ενα χαλκινο! τα κομματια αυτα εχουν τεραστια ιστορια πανω τους και εχουν και κατι ελληνικο... δεν ειναι μονο η συνδεση τους με τα δωσεκανησα αλλα και οτι καποια απο τα τελευταια... κοπηκαν απο τα ιδια μηχανηματα που αργοτερα κοπηκαν τα πρωτα ελληνικα νομισματα... οι καποδιστριες! :) τα πιο παλια παλι... μπορει να κοπηκαν απο την μηχανη που ειχαν εδω στην ροδο... ποιος ξερει.. ;)

Γιώργο πράγματι σχετικά σύγχρονο (σε σχέση με άλλα παλαιότερα που παρουσίασα, αλλά τόσο "βαρύ" από ιστορία !!!


Δημήτρη η ιστορία των Ιπποτών είναι σχεδόν άγνωστη στον κόσμο, κι όμως είναι αρκετά συνδεδεμένη με τον Ελληνισμό στο πέρασμα των αιώνων. Όσο για το τι απέγιναν τα μηχανήματα του πρώτου Ελληνικού νομισματοκοπείου, διάβασε:

Όταν συγκροτήθηκε στην Αθήνα το Βασιλικό Νομισματοκοπείο, όσα μηχανήματα της Αίγινας ήταν χρήσιμα, μεταφέρθηκαν στην Αθήνα και προστέθηκαν στον εξοπλισμό του νέου εργοστασίου, τα μηχανήματα του οποίου είχαν κατασκευασθεί στο Μόναχο. Τα υπόλοιπα μηχανήματα παρέμειναν στην Αίγινα εγκαταλελειμμένα. Ο ιστορικός και αργότερα Πρωθυπουργός Σπυρίδων Λάμπρος, όταν το 1885 επισκέφθηκε το νησί, είδε στην αυλή του Κυβερνείου «παρηγκωνισμένον το τελευταίον του Νομισματοκοπείου λείψανον, τον άκμονα πιθανώς, εφ’ ου ετίθεντο τα μετάλλινα κέρματα προς επιχάραξιν της σφραγίδος δια της σφύρας, διότι ούτως απλή φαίνεται ότι ήτο η διαδικασία της χαραγής».

Με μέριμνα του Σπ. Λάμπρου, το τελευταίο αυτό λείψανο του Εθνικού Νομισματοκοπείου της Ελληνικής Πολιτείας μεταφέρθηκε στο Μουσείο της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος (την οποία ίδρυσε ο ίδιος μαζί με τους Νικόλαο Πολίτη, Γεώργιο Δροσίνη και Τιμολέοντα Φιλήμονα το 1882), στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής, όπου σώζεται μέχρι σήμερα.
Μια μικρή πρέσα, βρίσκεται σήμερα δίπλα στα σκαλοπάτια της εισόδου του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου στην Αθήνα.

Αξίζει, νομίζω, κάποια στιγμή να επισκεφτούμε τους χώρους αυτούς για να δούμε αυτά τα πολύ σημαντικά κειμήλια, όχι μόνο της τελευταίας περιόδου των Ιπποτών της Μάλτας αλλά και της πρώτης περιόδου του Ελληνικού κράτους.

Φίλε NMS η παρουσίασή σου είναι εξαιρετική :o Οι δε πληροφορίες που δίνεις σημαντικές. Μπράβο σου.



Έτσι εξηγήται η απροθυμία του τελευταίου μεγάλου μαγίστρου για αποφασιστική άμυνα. Θα πρέπει να ήταν και αυτός Γάλλος, καθώς και η πλειοψηφία των Ιπποτών.
Έτσι εξηγήται επίσης το πως οι Ιππότες κατείχαν τεράστιες περιουσίες στη Γαλλία, και όταν αυτές χάθηκαν, η Μάλτα βυθίστηκε στη χρεωκοπία.

Επίσης πολύ σημαντικές οι πληροφορίες που δίνεις για τη σχέση των Ιπποτών με τη Ρόδο. Γράψε αν βρείς κάτι σχετικά με την ανάμειξή τους στην Ελληνική επανάσταση. Πάντως εγώ δεν θυμάμαι κάτι.

καπου το ειχα διαβασει αλλα δεν θυμαμαι που... ομως στα γρηγορα... αναφερεται και στο βιβλιο του αειμνηστου κυριου Ηλια Κολλια που ηταν ο εφορος αρχαιοτητων δωδεκαννησου, "Οι Ιπποτες της Ροδου. Το παλατι και η πολη".

τι λεει εκει...

Στη διαρκεια της ελληνικης επαναστασης ερχονται σε επαφη (οι ιπποτες) με την προσωρινη ελληνικη κυβερνηση και προσπαθουν να επιτυχουν την επανοδο τους στο αιγαιο. τελικα το 1830 εγκαθιστανται οριστικα πια στην ρωμη και αποφασιζουν να αποβαλλουν πια τον πολεμικο χαρακτηρα τους και να ασχοληθουν μονο με την περιθαλψη των ασθενων.

οσο αφορα με την ιεραρχια... θα αναφερω μερικα πραγματα..

κατα αρχην.. καθε "γλωσσα" ειχε τον αρχηγο της (pillerius). απο αυτους... θα επρεπε να ειναι 4 τουλαχιστον στην Ροδο! κανεις δεν μπορουσε να απουσιαζει  εκτος της εδρας του ταγματος χωρις την αδεια του συμβουλιου και οταν καποιος ελειπε η "γλωσσα" στην αποια ανηκε οριζε αντικαταστατη του!

στην ροδο ειχαμε τις εξης γλωσσες οι οποιες ηταν κατεταγμενες ιεραρχικα συμφωνα με την αρχαιοτητα της καθεμιας: Προβηγκιας, Ωβερνης, Γαλλιας, Ιταλιας, Αραγωνας (ειχε στους κολπους της ολους του ιβηρες ιπποτες), Αγγλιας και Γερμανιας. στην συνοδο του 1461 επι Ζακοστα, αποφασιστηκε να χωριστει  στα δυο η γλωσσα τηε Αραγωνας. η μια κρατησε το ονομα αυτο καθως και την ιεραρχια της μεσα στο ταγμα ενω η αλλη  πηρε το ονομα της Καστιλλης και καταταχθηκε 8η.

η κεντρικη διοικηση αποτελουνταν απο τον μεγαλο μαγιστρο και μετα ακολουθουσαν αλα 8 υψηλα αξιωματα! δεν θα αναφερθω στους βοηθους καθε αξιωματος... οκ;

1) Μεγαλος Κομεντορης που ηταν ο αρχηγος της γλωσσας της προβηγκιας. ηταν δευτερος σε ιεραρχια μετα το μεγαλο μαγιστρο και συχνα τον αντικαθιστουσε! ηταν ο διαχειριστης της περιουσιας του ταγματος, ελεγκτης εσοδων, φορων κτλ!

2) Μαρισκαλδος που ηταν ο υπευθυνος για τις προμηθειες του στρατου και ναυτικου με τα απαραιτητα για τον πολεμο οπλα, πυρομαχικα, αρματωσιες κτλ... και ηταν ο αρχηγος της γλωσσας της Ωβερνης

3) Ο  Μεγαλος Ξενοδοχος που ηταν ο υπευθυνος για την περιθαλψη των αρρωστων και την κοινωνικη μεριμνα καθως ηταν και ο προισταμενος του νοσοκομειου και ολων οσως μεριμνουσαν για τους αρρωστους! αυτος ηταν ο αρχηγος της γλωσσας της Γαλλιας

4) Αμιραλης , δηλαδη ο αρχηγος του στολου... και ηταν ο αρχηγος της γλωσσας της Ιταλιας

5) Ντραπεριος που ηταν υπευθυνος για τα εργαστηρια και τις αποθηκες ιμματισμου του ταγματος και φροντιζε για την ενδυμασια των μελων αυτου! ηταν ο αρχηγος της γλωσσας της Αραγωνας

6) ο μεγαλος τουρκοπουλος που ηταν ο διοικητης των τουρκοπουλων, που ηταν σωμα ελαφρυ ιππικου. αυτος ηταν ο αρχηγος της γλωσσας της αγγλιας

7) ο Τραζουριερης ή μεγαλος μπαλης που ηταν διαχειριστης των χρηματων του ταγματος, ελεγχε τους διαχειριστες των αποθηκων τροφιμων, ξυλειας, εμπορευματων, επεβλεπε τα εκτροφεια ζωων και αργοτερα εγινε και υπευθυνος για τα καστρα του ιπποτικου κρατους! αυτος ηταν και ο αρχηγος της γλωσσας της γερμανιας

8) μεγαλος καγκελαριος που ηταν ο προισταμενος της γραμματειας του μεγαλου μαγιστρου και σφραγιζε και υπεγραφε τα πρωτοτυπα κρατικα εγγραφα.

ειχε και αλλα κατωτερα αξιωματα με ασαφεις αρμοδιωτητες.. αλλα ειπα τα βασικα οκ;

οπως θα δεις... ο υπαρχηγος και διαχειριστης της περιουσιας και υπαρχηγος... ηταν απο γαλλικο εδαφος! το ιδιο και ο υπευθυνος γιατις προμηθειες του στρατου... μεχρι και ο υπευθυνος για τους αρρωστους! αρα τα 3 μεγαλα αξιωματα μετα τον μαγιστρο... παντα τα ειχαν γαλλοι! βαλε και το γεγονος οτι ο μαγιστρος τις περισσοτερες φορες (τουλαχιστον στην ροδο) ηταν γαλλος... καταλαβαινεις τι γινεται!

στην μαλτα απο οτι ειδα.. εχουμε 12 γαλλους, 8 ισπανους, 5 ιταλους, 3 πορτογαλους και 1 γερμανο.

ο τελευταιος ο ροχαν.. ηταν γερμανος! αλλα οταν εχεις διαλυσει οικονομικα.. και οι 3 αμεσως μετα απο εσενα ειναι....ιδιας εθνικοτητας με τον εχθρο..  τα πραγματα δυσκολευουν!

ξεχασα να αναφερω... οταν εφυγαν απο ροδο... πηγαν για λιγο και στην κρητη.... και απο εκει σε διαφορες πολεις της ιταλιας μεχρι να τους δοθει η μαλτα... ;)

δες κι εδω το τι βρηκα... αν και... τι να πω...

ο τυπος κανει λαθος και τους λεει ναιτες! δεν ηταν ναιτες! αλλο το ενα αλλο το αλλο! επισης.. αναφερει σαν χαμενη ευκαιρια για την συρο που δεν πηγαν οι ιπποτες εκει κτλ... και αν εχτιζαν καστρο σαν της ροδου τι ομορφα που θα ηταν!!! δυστυχως... δεν ξερει τι του γινεται!! τα καστρα της ροδου εγιναν με κοπο, αιμα και ιδρωτα ντοπιων που ηταν υπο των ιπποτων! λετε οι ιπποτες να επιαναν πετρες και μυστρι;;; κατακτητες ηταν! εκαναν μεχρι και πειρατια! το ξερει;;; γνωριζει τις προσπαθειες που εκαναν για να αλλαξει ο ντοπιος πληθυσμος και να γινει καθολικος, να μην θεωρουν οτι ειναι ελληνες κτλ; ολα ροδινα ηταν;; μηπως εχει παραπλανηθει απο την ομορφια του ιπποτισμου που ειναι εργο τηε εποχης του ρομαντισμου κι οχι η πραγματικοτητα;

ποια χωρα θα εβαζε ενα αγκαθι στην καρδια της ετσι ευκολα;;; τετοιο θα ηταν η εκγατασταση των ιπποτων! και ναι... την ροδο ηθελαν παντα!!! ακομα και τωρα που γυρισαν στην μαλτα... την ροδο πρωτα βολιδοσκοπησαν αλλα ελαβαν αρνητικη απαντηση απο την ελληνικη κυβερνηση!

την ροδο παντα θεωρουσαν και ακομα θεωρουν πρωτευουσα τους! αν ειχε μιλησει με κανεναν απο αυτους...  θα καταλαβαινε! ειναι το πρωτο τους κρατος! δεν ειναι τυχαιο οτι ερχονται τοσο συχνα εδω! δεν κανουν αλλου ιπποτες! εδω χρηζονται! ακομα καιγονται γι αυτην!

εδρα η συρος δεν θα γινοταν ποτε! λιμανι τους μπορει! ετσι κι αλλιως... για οσους δεν γνωριζουν... οι ιπποτες στα παλια χρονια δεν ειχαν μονο τα περισσοτερα (οχι ολα) απο τα δωδεκαννησα αλλα και περιοχες στην μικρα ασια (απεναντι απο κω... το μποντρουμ... απο το καστρο του αγιου πετρου των ιπποτων), ειχαν την ρηνεια απεναντι απο την δηλο και πολλα τιμαρια στην πελοποννησο κι οχι μονο!

https://www.logotypos.gr/pos-i-syros-para-ligo-na-ginotan-edra-ton-naiton-ippoton-anti-tis-rodou/ (https://www.logotypos.gr/pos-i-syros-para-ligo-na-ginotan-edra-ton-naiton-ippoton-anti-tis-rodou/)

αν ερχονταν... αντε να τους διωξεις! εδω για να μπορεσει η επιβιωσει η ελλαδα... επρεπε να παρει την ευβοια... και δωθηκαν τα δωδεκαννησα που ειχαν ελευθερωθει στην επανασταση... πισω στην οθωμανικη αυτοκρατορια... λετε να ηθελε κανεις την συρο με ξενους;;;

αυτο με τον ροχαμη ειναι πανεμορφοοοοοοοοοοο

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια φίλε ΚΑΡΑΜΑΝΙΚΟ.


Νομίζω NMS πως είσαι θησαυρός γνώσεων! Πέρα από την σημαντική γεωγραφική θέση της Σύρου, νομίζω πως η κυριότερη αιτία των Ιπποτών για έλεγχο του νησιού βρίσκεται στο γεγονός πως πολλοί κάτοικοι είναι Καθολικοί, έτσι θα είχαν σημαντική ντόπια υποστήριξη που θα εξασφάλιζε την αιώνια παραμονή τους εκεί. Να τι γράφει ο μεγάλος ιστορικός της Ελληνικής Επανάστασης και μετέπειτα πρώτος Πρωθυπουργός της ελεύθερης Ελλάδας (και αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων) Σπυρίδων Τρικούπης στο έργο του ‘Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης’ για τους Καθολικούς των Κυκλάδων:

«Η φωνή τους (εννοεί των επαναστατημένων Ελλήνων) για την ελευθερία αντήχησε στις Κυκλάδες και σε μεγάλο μέρος των Σποράδων. Οι μόνοι που δεν ανταποκρίθηκαν ήταν εκείνοι που πίστευαν στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Στην περίπτωσή τους φάνηκε όλος ο φανατισμός αυτού του δόγματος, που τους έκανε να προτιμήσουν την ημισέληνο αντί του σταυρού και τη δουλεία αντί για την ελευθερία.

Κανένας Έλληνας στην Πελοπόννησο και στη Στερεά Ελλάδα δεν πιστεύει στο δυτικό δόγμα. Στα τέσσερα όμως νησιά του Αιγαίου, Σύρο, Τήνο, Νάξο και Σαντορίνη, υπήρχαν έντεκα χιλιάδες καθολικοί. Με εξαίρεση ελάχιστους από αυτούς, που φάνηκαν αληθινοί Έλληνες στον Αγώνα, οι υπόλοιποι αντέδρασαν φανερά και κρυφά, άρχισαν μυστικές σχέσεις με τους εχθρούς του έθνους, και έδειξαν μεγάλη και ασύστολη χαρά σε κάθε αποτυχία των επαναστατών.

 Όποια όμως κι αν ήταν η διάθεση και η τυφλότητά τους απέναντι στην εθνική τιμή και στα κοινωνικά τους συμφέροντα, αναγκάστηκαν τελικά ν' ακολουθήσουν τη γενική θέληση όλων των άλλων που αγωνίζονταν μέχρι θανάτου για την απόκτηση εθνικής ισονομίας και ισοτιμίας χωρίς διακρίσεις δογμάτων.

Τόση πίστη έδειξαν οι  Έλληνες καθολικοί, και ιδιαίτερα οι Συριανοί, προς τους Τούρκους και τόση λίγη εμπιστοσύνη είχαν για την επιτυχία του Αγώνα, ώστε έδιναν διπλό φόρο, εξ ανάγκης στους Έλληνες και εθελοντικά στους Τούρκους. Το μίσος των αιρέσεων, πολλές φορές χειρότερο από το μίσος της ετεροθρησκείας, σκοτίζει το μυαλό και πνίγει κάθε ευγενικό αίσθημα!

Το έθνος που πιστεύει σε ένα μόνο δόγμα είναι ευτυχισμένο. Χάρη στο Θεό είμαστε όλοι ομόθρησκοι στην Ελλάδα και καταραμένος ας είναι εκείνος που, για οποιονδήποτε λόγο, θα θελήσει να επιβουλευτεί την ενότητα της πίστης των Ελλήνων με ετεροδιδασκαλίες ή άλλα μέσα»


Όσο για το ρόλο των Ιωαννιτών Ιπποτών την Ελληνική επανάσταση, πολύ δύσκολα βρήκα ένα άρθρο του Αθ. Φωτόπουλου με τίτλο «Τα Εθνικά Δάνεια της Επανάστασης του 1821». Γράφει λοιπόν:

«Το 1822 και επ’ ευκαιρία τον Συνεδρίου των Ευρωπαίων ηγεμόνων στη Βερόνα της Ιταλίας, στάλθηκε εκεί ελληνική επιτροπή αποτελούμενη από τους Παλαιών Πατρών Γερμανό και Ανδρέα Μεταξά, με συνοδό το Γάλλο φιλέλληνα ναύαρχο Φίλιππο Ζουρνταίν. Με εξουσιοδότηση του Μεταξά, ο Ζουρνταίν προσπάθησε να βρει πιστωτές και τους βρήκε στο πρόσωπο των πληρεξουσίων του Τάγματος των Ιπποτών του Aγίου Ιωάννου της Ιερουσαλήμ, στο οποίο ανήκε και ο ίδιος!

Οι Ιωαννίτες, μέλη ενός θρησκευτικού ιπποτικού τάγματος { από το έτος 1309 } που δεν διέθετε εδαφικές κτήσεις, πρόσφεραν τη μεσολάβηση τους για τη σύναψη δανείου 10 εκατομμυρίων επ’ ονόματι της ελληνικής κυβέρνησης, με τον όρο να τους δίνονταν τα νησιά Ρόδος, Κάρπαθος, Αστυπάλαια, Σύρος και Οινούσες { της νοτιοδυτικής Πελοποννήσου } μετά την απελευθέρωση τους. Προσωρινά όμως ζητούσαν να εγκατασταθούν στη Σύρο και τις Οινούσες, που και αποτελούσαν πλέον «τελείαν ιδιοκτησίαν και κυριαρχίαν του Τάγματος». Ο Φ. Ζουρνταίν έκρινε { αφελώς ή υστεροβούλως } την πρόταση ως συμφέρουσα τους Έλληνες, αφού εκτός των χρημάτων θ’ αποκτούσαν και ισχυρούς φίλους στην Ευρώπη, που θα προωθούσαν τις εθνικές τους επιδιώξεις. Αλλά και οι Έλληνες του εξωτερικού, όπως ο Παν. Κοδρικάς, ο Α. Βογορίδης και ο μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας Ιγνάτιος συνέστησαν αποδοχή της πρότασης των Ιωαννιτών.

Όμως όπως ήταν αναμενόμενο, η Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος την απέρριψε χωρίς άλλη συζήτηση. Έγιναν κι άλλες απόπειρες σύναψης δανείου, όμως ήταν ασήμαντες. Μόνο μία, του Άγγλου Ρούμπενταλ, συζητήθηκε. Δίνονταν 40 εκατομμύρια γρόσια με τιμή έκδοσης 50% και τόκο 6%, το δε τοκοχρεολύσιο θα εισέπρατταν αυτοπροσώπως Άγγλοι από τις εθνικές προσόδους. Όμως η Αγγλία ήταν τότε ύποπτη στα μάτια των επαναστατών και καθετί που προερχόταν από αυτή θεωρείτο ύποπτο, ακόμη και οι προσφορές των Άγγλων φιλελλήνων.

Το Τάγμα των Ιωαννιτών Ιπποτών { ή της Μάλτας } είναι γνωστό ότι ήταν άμεσα εξαρτώμενο από το Βατικανό. Αντιπροσώπευε έτσι την αντίπαλη δύναμη αυτού που απέβησαν τελικά οι περίφημοι Ναϊτες Ιππότες, αφού από τους δεύτερους { και με έδρα την Αγγλία… } προήλθε ο σύγχρονος Τεκτονισμός. Φαίνεται λοιπόν ότι οι Έλληνες προσπάθησαν να αποφύγουν κάθε εξάρτηση…»

αυτο το θεμα '' Τάληρα της συλλογής μου'' ανετα γινεται βιβλιο με ολες αυτες τις ιστορικες αναδρομες και αναφορες..μπραβο παιδια :D :D :D :D :D

Αυτό μου το έχει πει και ο Γιώργος (Lary)!
Και για να είμαι δίκαιος, τα κέρδη ανάλογα με το πόσο συνεισφέρει κανείς!
Γράφουμε που γράφουμε, να μην βγάλουμε και το κατιτίς μας? ;D ;D ;D
Λοιπόν παιδιά, όλοι στο πληκτρολόγιο και γράφτε ιστορίες. ;D ;D ;D

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20190316/b7b3bf5562fad90bb63453bd332c3584.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20190316/b689e9e944802825a03e66457f9d099a.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

1 Thaler St. Gallen

Γειά σας φίλοι μου συλλέκτες. Το τάληρο που σας παρουσιάσω είναι από το Ελβετικό Καντόνι του St. Gallen και η χρονολογία κοπής του είναι το 1623 δηλαδή πριν 396 χρόνια. Ας δούμε όμως πρώτα τα χαρακτηριστικά του νομίσματος:

Μπροστά:
Όρθια αρκούδα, με περιλαίμιο που φέρει κοσμήματα, κοιτάζοντας αριστερά και με την επιγραφή:
MO[NETA]: NO[VA]: CIVIT[ATIS]: SANGALLENSIS *1623*== Νέο νόμισμα (με την έννοια της νομισματικής μονάδας) της πόλης του St. Gallen

Πίσω: Ο δικέφαλος Αυτοκρατορικός αετός κάτω από ένα στέμμα, με την επιγραφή:  
SOLI*DEO*OPT[IMO]:MAX[IMO]:LAVS:ET*GLORIA= Glory and praise to gracious God only= (Δική μου ελεύθερη μετάφραση) Δόξα και ύμνος μόνο στον φιλεύσπλαχνο Θεό

Χαρακτηριστικά νομίσματος:

Βάρος: 26,68 gr.
Διάμετρος: 41 mm
Βιβλιογραφία:  KM# 61, HMZ# 2-897
Αξία: 1 Thaler
Ασήμι: Δεν αναφέρεται
Χρονιές κοπής: 1620-1624
Τιράζ:  Δεν αναφέρεται
Νομισματοκοπείο: St. Gallen
Προσανατολισμός: Ευθυγράμμιση νομίσματος ↑↓


Το τάληρο ήταν το νόμισμα του Καντονιού του St. Gallen μέχρι το 1798. Υποδιαιρούνταν σε 2 Gulden, κάθε μία των 60 Kreuzer ή 240 Pfenning. Αντικαταστάθηκε με το Φράγκο της Ελβετικής Δημοκρατίας το 1798. Αξίζει να σημειώσω εδώ πως το St. Gallen έκοψε, το 1424 το πρώτο νόμισμα (ένα plappart) με αραβική ημερομηνία στην Ελβετία. Είναι αυτό εδώ (το συγκεκριμένο πουλήθηκε σε δημοπρασία στα 12.000 CHF):

(https://www.numisbids.com/sales/hosted/sincona/005/image00047.jpg)

Το τάληρο που σας παρουσιάζω, όπως τα περισσότερα από τα Ελβετικά καντόνια της ίδιας εποχής, είναι αρκετά φθαρμένο. Και αυτό γιατί υπήρξε το τελευταίο τάληρο που κόπηκε μέχρι την Γαλλική εισβολή του Ναπολέοντα το 1798. Παρέμεινε έτσι, στην κυκλοφορία για πάνω από 170 χρόνια. Ωστόσο η φθορά του δεν είναι τόσο μεγάλη γιατί η αξία του νομίσματος εκείνη την εποχή ήταν σημαντική και συνεπώς, δεν χρησιμοποιούνταν καθημερινά.
Το ίδιο τάληρο είχε κοπεί και νωρίτερα, τις χρονιές 1563-1567 και είναι αρκετά δυσεύρετο. Είναι αυτό:
(https://en.numista.com/catalogue/photos/saint_gallen_city/g45.jpg)

(https://en.numista.com/catalogue/photos/saint_gallen_city/g46.jpg)
Το ιδιαίτερο με αυτό το Καντόνι είναι πως κόβονταν τάληρα από δύο αρχές. Την πόλη του St. Gallen και το Αββαΐο της πόλης. Για να καταλάβετε γιατί γίνονταν αυτό, ας δούμε την ιστορία της περιοχής.

Πάμε να δούμε όμως πρώτα τι λέει η παράδοση για το σύμβολο της πόλης, την αρκούδα.
Η προέλευση, λοιπόν, της αρκούδας ως σύμβολο του St. Gallen προέρχεται πολύ παλαιότερα, όταν, σύμφωνα με την παράδοση, ο Ιρλανδός ιεραπόστολος Gallus αποφάσισε να χτίσει ένα μοναστήρι κοντά στον ποταμό Steinach γύρω στο 600 μ.Χ., και ήρθε αντιμέτωπος με μια πεινασμένη αρκούδα. Ο Gallus τάισε την αρκούδα με ψωμί και, σε αντάλλαγμα, η αρκούδα τον βοήθησε να μαζέψει ξύλα για το μοναστήρι. Σε αναγνώριση της σημασίας της αρκούδας για την ίδρυση του St. Gallen, η αρκούδα έγινε σύμβολο της πόλης.


Αφήνουμε τώρα την παράδοση και πάμε στην ιστορία.


Η πόλη του St. Gallen αναπτύχθηκε γύρω από την Μονή του Αγίου Gall, που ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα.
Η μονή λέγεται ότι κτίστηκε στο χώρο που ήταν ερημίτης ο Ιρλανδός ιεραπόστολος Gallus, ο οποίος σύμφωνα με το μύθο είχε εγκατασταθεί στον ποταμό Steinach το 612 μ.Χ.
Το ίδιο το μοναστήρι ιδρύθηκε από τον Άγιο Othmar γύρω στο 720μ.Χ..
Η μονή ευημερούσε τον 9ο αιώνα και έγινε τόπος προσκυνήματος και κέντρο εμπορίου, με συνεργαζόμενους ξενώνες, στάβλους και άλλες εγκαταστάσεις, ένα νοσοκομείο, και ένα από τα πρώτα μοναστηριακά σχολεία βόρεια των Άλπεων. Μέχρι τον δέκατο αιώνα, ένας οικισμός είχε μεγαλώσει γύρω από την μονή.
Το 926 Μαγυάροι (Ούγγροι) επιδρομείς επιτέθηκαν στο αβαείο και στη γύρω πόλη. Η Αγία Wiborada, η πρώτη γυναίκα που τυπικά είχε χρηστεί από το Βατικανό, φέρεται να είδε ένα όραμα της επικείμενης επίθεσης και προειδοποίησε τους μοναχούς και τους πολίτες να φύγουν. Ενώ οι μοναχοί και ο θησαυρός της μονής διέφυγαν, η Wiborada επέλεξε να μείνει πίσω και σκοτώθηκε από τους επιδρομείς. Μεταξύ του 924 και του 933 οι Μαγυάροι απειλούσαν και πάλι την μονή και τα βιβλία της στάλθηκαν για φύλαξη στο Reichenau. Δεν επιστράφηκαν όμως ποτέ όλα τα βιβλία.
Στις 26 Απριλίου 937 μια πυρκαγιά καίει μεγάλο μέρος της μονής και εξαπλώνεται στον παρακείμενο οικισμό. Ωστόσο, η βιβλιοθήκη σώθηκε. Περίπου το 954 ένα προστατευτικό τοίχος με πύλες και πύργους ανασηκώθηκε γύρω από την μονή. Το 975 ο ηγούμενος Notker τελείωσε το τοίχος και ο παρακείμενος οικισμός άρχισε να μεγαλώνει στην σημερινή πόλη του St Gall.

Από τα τέλη του 12ο αιώνα, η πόλη του St Gall ασκεί όλο και περισσότερο πίεση για ανεξαρτησία από την μονή. Το 1180 εγκαταστάθηκε στην πόλη μια αυτοκρατορική οικογένεια, η οποία δεν λογοδοτούσε στον ηγούμενο.
Το 1207, ο ηγούμενος Ulrich von Sax ανακηρύχθηκε Αυτοκρατορικός Πρίγκιπας (Reichsfürst)*  από τον Φίλιππο της Σουαβίας, βασιλιά των Γερμανών. Ως εκκλησιαστικό πριγκιπάτο, η Μονή του St Gall αποτελούσε ένα σημαντικό εδαφικό κράτος και μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη στη βόρεια Ελβετία.
Η πόλη, τώρα, του St Gall έφευγε προοδευτικά από την κυριαρχία του ηγουμένου. Ο ηγούμενος Wilhelm von Montfort το 1291 χορήγησε ειδικά προνόμια στους πολίτες. Μέχρι το 1353, οι συντεχνίες, με επικεφαλής τη συντεχνία υφασμάτων-υφαντών, είχαν αποκτήσει τον έλεγχο της κυβέρνησης της πόλης. Το 1415 η πόλη αγόρασε την ελευθερία της από το Γερμανό βασιλιά Σιγισμούνδο.

Το 1405, η περιοχή Appenzell του Αβαείου επαναστάτησε με επιτυχία και το 1411 έγινε σύμμαχος της Παλαιάς Ελβετικής Συνομοσπονδίας. Λίγους μήνες αργότερα, η πόλη του St. Gall έγινε επίσης σύμμαχος. Προσχώρησαν στην "αιώνια συμμαχία" ως πλήρη μέλη της Συνομοσπονδίας το 1454 και το 1457 απαλλάχθηκαν εντελώς από τον ηγούμενο του Αββαείου.


Ξεκινώντας από το 1526 ο τότε δήμαρχος και ανθρωπιστής Joachim von Watt (Vadian) εισήγαγε την προτεσταντική μεταρρύθμιση στο St. Gall. Η πόλη μεταστράφηκε στη νέα θρησκεία ενώ η μονή παρέμεινε Ρωμαιοκαθολική. Ενώ οι εικονομαχικές ταραχές ανάγκασαν τους μοναχούς να εγκαταλείψουν την πόλη και να απομακρύνουν τις εικόνες από τις εκκλησίες της πόλης, η οχυρωμένη μονή παρέμεινε ανέγγιχτη. Η μονή θα παραμείνει ένα Καθολικό προπύργιο στην Προτεσταντική πόλη μέχρι το 1803.
Το Αββαείο του St Gall, αποτελεί από το 1983 Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

*Ο πρίγκιπας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν ένας τίτλος που αποδίδεται σε έναν κληρονομικό κυβερνήτη, ευγενή ή κληρικό, αναγνωρισμένο ως τέτοιο από τον Αυτοκράτορα.
Η τάξη των αυτοκρατορικών πριγκίπων απέκτησε αρχικά νομική έννοια κατά τον Ύστερο Μεσαίωνα. Μια ιδιαίτερη τάξη των «Πριγκίπων» αναφέρθηκε για πρώτη φορά στο διάταγμα που εξέδωσε ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Μπαρμπαρόσα το 1180. Περίπου πενήντα χρόνια αργότερα, κωδικοποιήθηκε στον φεουδαρχικό νόμο, όπου οι πρίγκιπες σχημάτισαν το τρίτο επίπεδο στη φεουδαρχική στρατιωτική δομή κάτω από τους εκκλησιαστικούς πρίγκιπες. Επισήμως η τάξη των πριγκίπων της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έπρεπε να πληροί τρεις προϋποθέσεις:
Κατείχαν εδαφικές εκτάσεις και λογοδοτούσαν απευθείας στον Αυτοκράτορα
Είχαν άμεση ψήφο και μια έδρα στην αυτοκρατορική δίαιτα και
Είχαν υποχρέωση άμεσης εισφοράς στα στρατιωτικά έξοδα της αυτοκρατορίας.

Να πω εδώ πως το Αββαείο έκοβε τα δικά του νομίσματα. Ένα τέτοιο τάληρο του Αββαείου, είναι αυτό:
(https://img.ma-shops.com/raffler/pic/12563_y3841.jpg)
Και κάτι για το τέλος. Στο τάληρό μου δεν φαίνεται καλά, αλλά αν δείτε σε καλύτερα διατηρημένα τάληρα θα διαπιστώσετε πως η αρκούδα έχει... στύση. Παρατηρήστε:
(https://s3.amazonaws.com/ngccoin-production/world-coin-price-guide/240462f.jpg)

Πολύ ιδιαίτερο τάληρο εξ'αιτίας της αρκούδας!

Ναι φίλε Γιώργο, έχεις δίκιο. Νομίζω πως όλα τα τάληρα των Ελβετικών καντονιών είναι ιδιαίτερα, γι' αυτό άλλωστε είναι από τα αγαπημένα μου. Κάθε ένα αναπαριστά και κάτι διαφορετικό και πρωτότυπο.

Πολυ ομορφο νομισμα Στελιο. Οντως γενικοτερα τα Ελβετικα νομισματα εχουν εξαιρετικη αισθητικη

Ευχαριστώ Δημήτρη. Πράγματι, τα Ελβετικά είναι όμορφα. Και που να δεις κάποια που κόπηκαν από μικρά Καντόνια και είναι πολύ σπάνια. Σκέτα διαμάντια!
Πάντως και η αρκούδα δεν είναι τόσο συνηθισμένο θέμα για νομίσματα.

Ισως στα ταληρα Στελιο. Διαφορετικα κ οι Κινεζοι κ οι Καναδοι κ διαφοροι Ευρωπαιοι τα τελευταια χρονια εχουν πολλες αρκουδιτσες. Παντως με αρκουδα σε στυση μαλλον ειναι το μοναδικο παγκοσμιως :D :D :D ;D

Μα για τάληρα μιλάω Δημήτρη αυτής της εποχής. Τα επόμενα τάληρα με αρκούδα νομίζω πως είναι απο Γερμανικό κρατίδιο στον 19ο αιώνα.
 Όσο για τη στύση, στην αρχή δεν το είχα δει κι εγώ, μετά όμως έμεινα άφωνος για το πως έκαναν κάτι τέτοιο σε εκείνες τις εποχές με τελείως διαφορετικά ήθη και επικρατούσες απόψεις. Πάντως συμφωνώ μαζί σου, θα πρέπει να είναι μοναδική περίπτωση παγκοσμίως. :D :D

δε ξερω, σκεφτειτε να εβαζε η τραπεζα της ελλαδος τωρα ας πουμε κατι τετοιο
χαμος θα γινοταν. εχουμε ενοχοποιησει τα φυσιολογικα πραγματα στην εποχη μας και δεχομαστε τα αφυσικα.
υποθετω το οτι ο αρκουδος αναπαρισταται σε αυτην την κατασταση υποδηλωνει υγεια και δυναμη κτλ
οποτε το βρισκω λογικα

μητσο σου βγαλε λιονταρια τωρα, για δες μην ειναι καποιο απο αυτα σε παρομοια φαση με τον αρκουδο  ;D

παω να το διαγραψω αλλα μαλλον το χει κλειδωσει η γατα του δημητρη το θεμα και δεν μαφηνει

Θα του άρεσαν πολύ φαίνεται...

Αντε τα διεγραψα αν κ δεν ηθελα με τιποτα. Παλι μου μαυρισατε την καρδια :D :D :D :D
Να σας πω οτι σε αντιθεση με τις αρκουδες τα γατια ειναι μονιμα σε διεγερση κυριοι  :D :D :D :D ;D

καποιος το σβησε σταληθεια ???
πλακα εκανε ο ανθρωπος παιδια

μητσαο πες μου οτι το χεις σωσει (φυσικα το χει σωσει)

Ήρθε η ώρα να τιμηθούν με νομισματικές έκδοσεις, οι δύο ακόλουθες παρεξηγημένες μορφές της μυθολογικής μας παράδοσης: Ο Πρίαπος και ο Σάτυρος!

Και μάλιστα, σε πολύ χαμηλό tirage, ώστε να προκύψουν ανεπανάληπτα σενάρια! Όπως:

«Κοσμοσυρροή συλλεκτών αξημέρωτα, έξω από τα κατά τόπους καταστήματα της ΤτΕ, προς αναζήτηση.. (συλλεκτικού) πέους. Σημειωτέον, πως οι άτυχοι που δεν κατάφεραν να το αποκτήσουν, πήραν κάτι έτερον, πλην όμως (ανατομικώς) παραπλήσιον»

Ούτως ή άλλως, τα νεότερα νομισματικά προγράμματα της ΤτΕ, αναπτύσονται, οργανώνονται και υλοποιούνται με χαρακτηριστικά.. ιλαροτραγωδίας.

Μερικές ακόμη ενδιαφέρουσες πληροφορίες:
Ο Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Sigismund, το 1415 παραχώρησε το δικαίωμα στην πόλη του St. Gallen να έχει νομισματοκοπείο, με τον περιορισμό να κόβει μόνο μικρά νομίσματα, δηλαδή υποδιαιρέσεις, μέχρι το 1500.

Αυτό το νομισματοκοπείο ήταν που έκοψε τα πρώτα νομίσματα με αραβική γραφή, το 1424, το plappard, το οποίο ισοδυναμούσε με 1/24 του χρυσού gulden. Λιγότερο από 10 τέτοια κέρματα είναι γνωστά σήμερα πως υπάρχουν, τα περισσότερα από αυτά ανήκουν σε μουσεία, και προέρχονται από δύο, γνωστές ως σήμερα, μήτρες.

Έπρεπε να περάσουν 76 χρόνια για να κόψει το νομισματοκοπείο τα επόμενα νομίσματα, το 1500, όταν, για να γιορταστεί το γεγονός πως δόθηκε άδεια από τον Αυτοκράτορα για κοπή μεγαλύτερων νομισμάτων, κόπηκαν, με αραβική επίσης ημερομηνία, dickens, batzens (που είναι διπλά plappards) και plappards. Τα δύο τελευταία είναι εξαιρετικά σπάνια (δυστυχώς δεν μπόρεσα να εντοπίσω αυτά τα νομίσματα στο internet).

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20190410/be85c02a0cee1dcc7425aab3625dc82a.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20190410/9b48483dd815953b1a19d5504334f8d5.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Γειά σας φίλοι μου συλλέκτες. Το σημερινό τάληρο της συλλογής μου είναι ένα πολύ όμορφο νόμισμα. Έχει χαρακτηριστεί ως ένα αριστούργημα της νομισματικής, και πράγματι, είναι νομίζω από τα καλύτερα. Δείτε το και πείτε μου τη γνώμη σας. Πρόκειται για ένα τάληρο της ελεύθερης αυτοκρατορικής πόλης της Νυρεμβέργης. Κόπηκε μόνο μία χρονιά, το 1761.

Χαρακτηριστικά νομίσματος:

Βάρος: 27,86 gr.
Διάμετρος: 40 mm
Βιβλιογραφία:  Davenport 2487, Kellner 339, Erlanger 713, KM-335.
Αξία: 1 Conventionsthaler = 1/10 Cologne Mark  (γνωστό ως “Peace Thaler”)
Ασήμι: 0.833
Χρονιά κοπής: 1761
Τιράζ:  Δεν αναφέρεται
Νομισματοκοπείο: Νυρεμβέργη
Αρχηγός νομισματοκοπείου: S.F. = Johann Martin Förster, and Sigmund Scholz, warden
Χαράκτης: OE = Johann Leonhard Oexlein
Προσανατολισμός:  ↑↑

Μπροστά:
Η προσωποποιημένη μορφή της ειρήνης, που γέρνει σε μια ασπίδα με το θυρεό της Νυρεμβέργης, δείχνοντας το ραβδωτό ήλιο που μέσα του έχει το τρίγωνο που συμβολίζει την Αγία Τριάδα, έχοντας ένα κλαδί δάφνης στα δεξιά. Αυτή είναι η επικρατέστερη εκδοχή και έτσι θα βρείτε την περιγραφή του νομίσματος.

Υπάρχει όμως και μια δεύτερη εκδοχή, την οποία θα βρείτε σε λίγες περιγραφές, σύμφωνα με την οποία η γυναικεία μορφή δεν είναι η ειρήνη αλλά η θεά Τύχη (από την αρχαία Ελληνική μυθολογία), κάτι που μοιάζει περισσότερο πιθανό, αν δούμε πως στο κεφάλι της φοράει όχι στέμμα, αλλά τα τείχη της πόλης. Δείτε στο τέλος Ρωμαϊκό αντίγραφο του αγάλματος της Τύχης με τη σχετική περιγραφή και πείτε τη γνώμη σας.

Επιγραφή: DA PACEM DOMINE IN DIEBVS NOSTRIS 1761 (μονόγραμμα του χαράκτη: ΟΕ)
Μετάφραση: Θεέ, δώσε μας ειρήνη σε αυτούς τους καιρούς.
Επιγραφή κάτω: : X . EINE FEINE MARK (μονόγραμμα των αρχηγών νομισματοκοπείου: S.F.)

Πίσω:
Στέμμα πάνω από τον δικέφαλο αετό (σύμβολο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) που κρατάει την αυτοκρατορική ράβδο και σπαθί. Στο μέσο μεγάλος θυρεός της Αυτοκρατορίας, κυκλωμένος από την αλυσίδα του χρυσόμαλλου δέρατος.

Επιγραφή: FRANCISCVS· D[EI]· G[RATIA]· ROM[ANORUM]· IMP[ERATOR]· SEMP[PER]· AVG[USTUS]·
Μετάφραση: Φραγκίσκος Ελέω Θεού Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας παντοτινός Αύγουστος


Η αυτοκρατορική πόλη της Νυρεμβέργης ήταν μια ελεύθερη αυτοκρατορική πόλη - ανεξάρτητη πόλη-κράτος - μέσα στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Από το 1050 έως το 1571 η πόλη γνώρισε περίοδο ακμής και επεκτάθηκε εντυπωσιακά. Λόγω της θέσης της πάνω σε βασικές εμπορικές οδούς έγινε σημαντικό οικονομικό και πολιτικό κέντρο. Αναφέρεται συχνά ως "ανεπίσημη πρωτεύουσα" της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, επειδή τα επονομαζόμενα Reichstage (αυτοκρατορικά συμβούλια) και τα δικαστήρια συνεδρίαζαν στο κάστρο της Νυρεμβέργης.  Οι Δίαιτες αυτές της Νυρεμβέργης αποτελούσαν σημαντικό μέρος της διοικητικής δομής της αυτοκρατορίας.

Οι αυξανόμενες απαιτήσεις της αυτοκρατορικής αυλής και η αυξανόμενη σημασία της πόλης συνέτειναν στην αύξηση του εμπορίου στη Νυρεμβέργη, υποστηριζόμενο από τους αυτοκράτορες. Το 1219 η Νυρεμβέργη απέκτησε τον τίτλο της αυτοκρατορικής ελεύθερης πόλης από τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο τον Β', ο οποίος στην λεγόμενη ‘Μεγάλη επιστολή της ελευθερίας’, περιελάμβανε τα δικαιώματα της πόλης, την Αυτοκρατορική αμεσότητα, του προνομίου να κόβει νομίσματα και μιας ανεξάρτητης τελωνειακής πολιτικής που σχεδόν απήλλαξε την πόλη από τις όποιες εξαρτήσεις των βουργράβων[1], οι οποίοι, τυπικά, συνέχισαν να διοικούν την πόλη μέχρι το 1427, οπότε ο τελευταίος, ο Φρειδερίκος ΣΤ' φον Χοεντσόλερν, πούλησε τα δικαιώματά του (όλα για το χρήμα φυσικά…) στο συμβούλιο της πόλης, το οποίο την κυβέρνησε μέχρι το 1806 οπότε ενσωματώθηκε στην Βαυαρία.

([1]Ο βουργράβος είναι γερμανικός τίτλος ευγενείας. Είναι ενδιάμεσος βαθμός μεταξύ Graf (κόμης ή μαρκήσιος) και Baron (βαρόνος). Ανώτερος όλων αυτών είναι ο δούκας (Herzog).
Στους βουργράβους ανήκε κάποιο σημαντικό οχυρό ή κάστρο καθώς και η γη, που βρισκόταν γύρω από από αυτό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η Νυρεμβέργη και οι βουργράβοι της Νυρεμβέργης, που ήσαν από τον οίκο των Τσόλλερν, αργότερα Χοεντσόλερν.)

Τα μεγαλύτερα κέρδη για τη Νυρεμβέργη ήταν τον 14ο αιώνα, με τον Λουδοβίκο της Βαυαρίας (1314-47) και τον Κάρολο IV (1346-78), διευρύνοντας τις εξουσίες της πόλης και προσφέροντας βελτιωμένα τελωνειακά προνόμια.

 Το χρυσόβουλο του 1356 [2], που εκδόθηκε από τον αυτοκράτορα Κάρολο IV (1346-78), έχρισε τη Νυρεμβέργη ως την πόλη όπου οι νεοεκλεγέντες βασιλιάδες της Γερμανίας έπρεπε να συγκαλέσουν την πρώτη τους αυτοκρατορική Δίαιτα, καθιστώντας τη Νυρεμβέργη μία από τις τρεις σημαντικότερες πόλεις της αυτοκρατορίας μαζί με τη Φρανκφούρτη, όπου εκλέγονταν οι βασιλιάδες, και το Άαχεν, όπου γίνονταν οι στέψεις των Αυτοκρατόρων και η οποία ήταν η παλιά πρωτεύουσα της Φραγκονίας [3].

([2]Το χρυσόβουλο του 1356 ήταν ένα διάταγμα που εκδόθηκε από την Αυτοκρατορική Δίαιτα της Νυρεμβέργης και του Μέτζ, που όριζε, για μια περίοδο μεγαλύτερη των 400 χρόνων, σημαντικές πτυχές της συνταγματικής δομής της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ονομάστηκε χρυσόβουλο από την χρυσή σφραγίδα που έφερε. Το 2013 το χρυσόβουλο ανακηρύχθηκε από την UNESCO ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομίας. Στο σημείο αυτό αξίζει να πω πως το χρυσόβουλο έδινε σε όλα τα μέλη της αυτοκρατορίας το δικαίωμα έκδοσης χρυσών νομισμάτων, με τη σφραγίδα της επιλογής τους· εντούτοις, τα νομίσματα αυτά χαρακτηρίζονται χρυσά φλωρίνια, αξίας αντίστοιχης με το ιταλικό φλωρίνι. Περισσότερες πληροφορίες για το χρυσόβουλο καθώς και φωτογραφίες δείτε το σύνδεσμο)
https://en.wikipedia.org/wiki/Golden_Bull_of_1356 (https://en.wikipedia.org/wiki/Golden_Bull_of_1356)

([3]Η Φραγκονία είναι ιστορική περιοχή της Γερμανίας στη Βαυαρία. Η Φραγκονία, αρχικά περιφέρεια του βασιλείου του Λουδοβίκου του Ευσεβή, κηρύχτηκε δουκάτο το 840. Κατά τον 9ο αιώνα, στη Φραγκονία επικρατούσαν δύο αντιμαχόμενες οικογένειες, οι Μπάμπενμπερκ και οι Κονραδίνοι, των οποίων οι συγκρούσεις προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές στη χώρα. Τελικά οι Κονραδίνοι επικράτησαν. Το 1500 η Φραγκονία έγινε μέρος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και το 1814 περιήλθε στη Βαυαρία.)

Η βασιλική και αυτοκρατορική επιρροή ενισχύθηκε όταν ο Sigismund του Λουξεμβούργου (1411-37) καθιέρωσε τη Νυρεμβέργη ως μόνιμο τόπο παραμονής των αυτοκρατορικών εμβλημάτων [4] το 1423. Αυτά παρέμειναν στη Νυρεμβέργη μέχρι το 1796, όταν με την προώθηση των γαλλικών στρατευμάτων μεταφέρθηκαν στο Ρέγκενσμπουργκ και από εκεί στη Βιέννη.

([4]Τα Αυτοκρατορικά Εμβλήματα, είναι εμβλήματα του Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τα πιο σημαντικά μέρη είναι το Αυτοκρατορικό Στέμμα, η Αυτοκρατορική Λόγχη και το Αυτοκρατορικό Ξίφος. Σήμερα φυλάσσονται στο Αυτοκρατορικό θησαυροφυλάκιο στο παλάτι Hofburg στη Βιέννη. Είναι τα μόνα εντελώς διατηρημένα Αυτοκρατορικά εμβλήματα από τον Μεσαίωνα.)

Η Νυρεμβέργη έγινε γρήγορα, μαζί το Άουγκσμπουργκ, ένα από τα δύο μεγάλα εμπορικά κέντρα της διαδρομής από την Ιταλία στη βόρεια Ευρώπη. Το πολιτιστικό άνθισμα της Νυρεμβέργης κατά το 15ο και το 16ο αιώνα την έκανε το κέντρο της Γερμανικής Αναγέννησης. Το 1525 έφτασε στην πόλη η Μεταρρύθμιση και το 1532 υπογράφηκε η θρησκευτική ειρήνη της Νυρεμβέργης [5], από την οποία οι Λουθηρανοί αποκόμισαν σημαντικές παραχωρήσεις.

([5] Ο σχηματισμός της Λουθηρανικής/Προτεσταντικής ένωσης του Smalcald το 1531 (που σκοπός της ήταν ο διαχωρισμός των Λουθηρανικών εδαφών από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και η δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους)  και η απειλητική στάση του Σουλτάνου Σουλεϊμάν του μεγαλοπρεπούς, ο οποίος τον Απρίλιο του 1532 επιτέθηκε με έναν στρατό 300.000 ανδρών, ανάγκασε τον Αυστριακό αυτοκράτορα Φερδινάνδο να παραχωρήσει αυτή τη θρησκευτική ειρήνη. Ο Φερδινάνδος είχε κάνει ταπεινωτικές παραχωρήσεις στον Σουλεϊμάν, ελπίζοντας σε συμβιβασμό μαζί του, έτσι δεν ήταν διατεθειμένος να παραχωρήσει τα δικαιώματα που ζητούσαν οι Προτεστάντες στη Δίαιτα του Ρέγκενσμπουργκ, τον Απρίλιο του 1532. Αλλά καθώς ο στρατός του Σουλεϊμάν πλησίαζε ο Φερδινάνδος δεν είχε άλλη επιλογή από το να αποδεχτεί την ειρήνη με τους Προτεστάντες, στις 23 Ιουλίου 1532 στη Νυρεμβέργη, όπου έλαβαν χώρα οι τελικές συζητήσεις. Όσοι είχαν μέχρι τότε προσχωρήσει στην Μεταρρύθμιση έλαβαν θρησκευτική ελευθερία. Σε ένα ξεχωριστό παράρτημα, όλες οι διώξεις για θέματα θρησκείας που εκκρεμούσαν ενώπιον του αυτοκρατορικού δικαστηρίου προσωρινά παύονταν.)

Η πολιτιστική άνθηση της Νυρεμβέργης, τον 15ο και 16ο αιώνα, την κατέστησε κέντρο της Γερμανικής Αναγέννησης. Τα έτη μεταξύ 1470 και 1530 θεωρούνται γενικά ως η ακμή της πόλης. Η Νυρεμβέργη εμπορεύονταν σχεδόν με όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Τα έσοδα της πόλης λέγεται ότι ήταν μεγαλύτερα από αυτά του ολόκληρου βασιλείου της Βοημίας. Οι εμπορικοί οίκοι της Νυρεμβέργης διατηρούσαν εμπορικά γραφεία σε πολλές πόλεις. Την εποχή εκείνη, πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες έζησαν και δούλεψαν στη Νυρεμβέργη, όπως ο Albrecht Dürer (1471-1528), ο Martin Behaim (1459-1507) που κατασκεύασε την πρώτη υδρόγειο σφαίρα και ο Peter Henlein (1485-1542) που παρήγαγε το πρώτο ρολόι τσέπης.

Η Νυρεμβέργη ήταν μία από τις ιδρυτικές 27 περιοχές του Φραγκονικού Κύκλου [6] στη Δίαιτα του Augsburg στις 2 Ιουλίου 1500.

([6] Ο Φραγκονικός αυτοκρατορικός κύκλος δημιουργήθηκε το 1500 από τον Γερμανό βασιλιά και αργότερα αυτοκράτορα Μαξιμιλιανό Α’ κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορικής μεταρρύθμισης, προκειμένου να διασφαλιστεί καλύτερα η ειρήνη και να βελτιωθεί η διοίκηση στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ήταν ένας από τους δέκα αυτοκρατορικούς κύκλους που σχηματίστηκαν μέχρι το 1512. Στις 2 Ιουλίου 1500 η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χωρίστηκε σε έξι βασίλεια-κύκλους στη Δίαιτα του Augsburg. Αυτοί οι πρώτοι κύκλοι αρχικά είχαν αριθμούς, με τον Φραγκονικό αυτοκρατορικό κύκλο να είναι ο αριθμός 1. Αργότερα, στους κύκλους δόθηκαν ονομασίες που αντιστοιχούσαν στη γεωγραφική τους θέση, και έτσι προέκυψε το όνομα Φραγκονικός κύκλος, το οποίο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1522. Κάθε κύκλος είχε το δικαίωμα να στέλνει έναν εκλέκτορα στην αυτοκρατορική Δίαιτα.)

 Στις αρχές του 16ου αιώνα, η συμμαχία με τον Albert IV, Δούκα της Βαυαρίας-Μονάχου, στον Πόλεμο Διαδοχής του Landshut [7] οδήγησε την πόλη στην προσάρτηση εδάφους 65m2, κάνοντάς την έτσι την μεγαλύτερη ελεύθερη αυτοκρατορική πόλη της αυτοκρατορίας, η δε προσάρτηση του εδάφους αναγνωρίστηκε από τον Αυτοκράτορα Μαξιμιλιανό Α΄ το 1505.

([7] Ο πόλεμος της διαδοχής του Landshut (1503-1505) προέκυψε από μια διαμάχη μεταξύ των δουκάτων της Βαυαρίας-Μονάχου και της Βαυαρίας-Landshut. Η Συνθήκη της Παβίας (1329) που αφορούσε το δίκαιο της κληρονομικής διαδοχής μεταξύ των διαφόρων κλάδων του οίκου των Wittelsbach όριζε πως εάν ένας κλάδος εκλείψει λόγω μη ύπαρξης αρσενικού διαδόχου, τότε ο άλλος κλάδος θα κληρονομήσει τον εκλιπόντα. Η συμφωνία όμως αυτή αγνόησε το Αυτοκρατορικό δίκαιο, το οποίο όριζε ότι ο Αυτοκράτορας πρέπει να κληρονομήσει εάν ένας κλάδος εκλείψει.)

Τα πράγματα άλλαξαν στις αρχές του 16ου αιώνα, καθώς η ανακάλυψη του Νέου Κόσμου από τον Κολόμβο, ο περίπλους της Αφρικής από τον Πορτογάλο Dias και ο εδαφικός κατακερματισμός της αυτοκρατορίας οδήγησαν σε πτώση του εμπορίου και επομένως της ευημερίας της πόλης.

Κατά τη διάρκεια του τριακονταετούς πολέμου (για τον οποίο δίνω πληροφορίες σε προηγούμενη παρουσίαση), η πόλη δεν κατάφερε πάντα να διατηρήσει την πολιτική της ουδετερότητας. Η συχνή εναλλαγή των στρατιωτών των εμπολέμων, οι πολεμικές συνεισφορές, οι αιτήσεις για όπλα, τα υποχρεωτικά «δώρα» στους διοικητές των στρατευμάτων και η διακοπή του εμπορίου προκάλεσαν ανεπανόρθωτη ζημιά στην πόλη. Ο πληθυσμός, ο οποίος το 1620 ήταν πάνω από 45.000, μειώθηκε στις 25.000. Το 1632 η πόλη, που είχε καταληφθεί από τις δυνάμεις του Σουηδού Γκούσταβου Αδόλφου, πολιορκήθηκε από τον αυτοκρατορικό στρατό. Ακόμη όμως και μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο υπήρξε μια αργή ανάκαμψη της αρχιτεκτονικής και του πολιτισμού.

Μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο, η Νυρεμβέργη προσπάθησε να παραμείνει μακριά από τις εξωτερικές υποθέσεις, αλλά της ζητήθηκαν συνεισφορές για τον Πόλεμο της Αυστριακής Διαδοχής και τον Επταετή Πόλεμο, - οι συνεισφορές γι’ αυτόν τον πόλεμο ανήλθαν σε 6,5 εκατομμύρια φιορίνια (έχω δώσει πληροφορίες γι’ αυτούς τους πολέμους σε προηγούμενες παρουσιάσεις). Οι περιορισμοί των εισαγωγών και των εξαγωγών στερούσαν την πόλη από πολλές αγορές για τους παραγωγούς της, ιδίως στην Αυστρία, τη Πρωσία και τη Βαυαρία, την ανατολική και τη βόρεια Ευρώπη. Το 1790/91, ο Βαυαρός εκλέκτορας Charles Theodore, κατέλαβε μέρος της γης που έλαβε η πόλη κατά τη διάρκεια του  πολέμου διαδοχής του Landshut, καθώς η Βαυαρία είχε διατηρήσει τις απαιτήσεις της. Η Πρωσία επίσης αξίωσε και κατέλαβε ένα μέρος της επικράτειας το 1796.

Συνειδητοποιώντας την αδυναμία της, η πόλη ζήτησε να ενσωματωθεί στη Πρωσία, αλλά ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος ΙΙ αρνήθηκε, φοβούμενος πως θα προκαλέσει την Αυστρία, τη Ρωσία και τη Γαλλία. Κατά την αυτοκρατορική Δίαιτα του 1803 επιβεβαιώθηκε η ανεξαρτησία της Νυρεμβέργης, αλλά μετά την υπογραφή της Συνομοσπονδίας του Ρήνου στις 12 Ιουλίου 1806 συμφωνήθηκε να παραδοθεί η πόλη στη Βαυαρία από τις 8 Σεπτεμβρίου. Ο πληθυσμός της ήταν τότε 25.200 και το δημόσιο χρέος της ανέρχονταν σε 12.5 εκατομμύρια φιορίνια, με τη Βαυαρία να εγγυάται την πληρωμή του.

Τον 19ο αιώνα η Νυρεμβέργη καθιερώθηκε ως βιομηχανικό κέντρο. Αξίζει να σημειωθεί πως ο πρώτος γερμανικός σιδηρόδρομος, από τη Νυρεμβέργη στο κοντινό Φιρτ (Fürth), άρχισε να λειτουργεί το 1835.

(http://www.greek-language.gr/digitalResources/cache/image//files/navigator/art/ancient_art/Hellen.A3.2b_Tyche.644.jpg)

Ρωμαϊκό μαρμάρινο αντίγραφο από το κολοσσιαίο χάλκινο άγαλμα της θεάς Τύχης που κατασκεύασε ο Ευτυχίδης της Σικυώνας, μαθητής του Λύσιππου, στις αρχές του 3ου α. π.Χ.
Πρόκειται για αλληγορική απεικόνιση της πόλης Αντιόχειας, πρωτεύουσας των Σελευκιδών: η γυναικεία μορφή είναι καθισμένη επάνω σε βράχο και στα πόδια της βρίσκεται ένας έφηβος που κολυμπά και συμβολίζει τον Ορόντη ποταμό, στον οποίο ήταν χτισμένη η πόλη. Στα χέρια της κρατάει στάχυα από σιτάρι (σύμβολο ευημερίας) και στο κεφάλι φέρει ως στέμμα τα τείχη της πόλης.
Ίσως από το συγκεκριμένο άγαλμα να εμπνεύστηκαν οι αρχές της Νυρεμβέργης και να δημιούργησαν το δικό τους τάληρο. Ήταν άλλωστε πολύ διαδεδομένη η αρχαιολατρεία στη Γερμανία την εποχή εκείνη.

Με μεγάλη χαρά, όπως πάντα, περιμένω σχόλια-παρατηρήσεις-ερωτήσεις-διευκρινίσεις-προσθήκες.

εχουμε ιστορικο υποβαθρο και κανενα trivia για το "Χ ΕΙΝΕ FEINE MARK" ?

και δευτερη απορια μου δημιουργηθηκε : τι συμβολιζει η κινησεολογια της κυριας ? δεν ειμαι σιγουρος και για την κινηση καθ' αυτη, προσφερει το κλαδι ? ή μας λεει οτι το κλαδι ειναι εξαιτιας του θεου ?

ΥΓ: πεσαμε και στην περιπτωση, το γεγονος οτι κ richard thaler πηρε το νομπελ ειρηνης μπερδευει πολυ το ψαξιμο με το google  ;D ;D ;D ;D ψεματα το οικονομικων πηρε, αλλα φαινεται υπαρχει και η λεξη για το ειρηνηες μεσα στα αρθρα και με βγαζει ολο σε ασχετα

Ωραίο τάληρο και σε καλή κατάσταση Στέλιο!

Το βλεπω ως ενα απο τα κορυφαια που μας εχεις δειξει Στελιο. Πολυ ενδιαφερουσα η παρασταση στην ασπιδα. Μισος αετος η μισος δικεφαλος αετος?

οσο ειμαι μελος στο στεκι πραγματικα μου εχουν κανει κλικ δυο ειδη συλλογων,πανεμορφων,δυσκολων αλλα οχι κ απλησιαστων οικονομικα,διχως βεβαια να λοιπουν τα ζορικα κομματια σε σπανιοτητες με την αναλογη τιμη..αυτες ειναι τα ταλιρα του φιλου και οι αιλουροι του δημητρη {CAT}..με το που δω οτι κατι ανεβηκε σε αυτες τις συλλογες τρεχω αμμεσα να παρω ΜΑΤΙ..μπραβο παιδια

Ευχαριστω πολυ Μανο. Αλλη μια παρατηρηση. Το τριγωνο μεσα στον ηλιο μου θυμιζει μασωνικο λετε ναχει καμια σχεση?

Φίλε Γιώργο (Lary) ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια όπως πάντα  :)


Φίλε συνονόματε Στέλιο έχεις δίκιο!!! Ξέχασα να αναφέρω τη σημασία αυτής της επιγραφής. Ο Γιώργος (Lary) άνοιξε ένα εξαιρετικό θέμα με τίτλο "Ασημένια τάληρα - ονομασία και προέλευση". Μπορείς να διαβάσεις το θέμα λίγο παρακάτω. Εκεί μέσα έχω συμπληρώσει και εγώ κάποια λίγα στοιχεία για τα τάληρα και, ανάμεσα σε αυτά, αναφέρομαι και σ' αυτό που ρωτάς. Παραθέτω, για να μην ψάχνεις, το κείμενο που μας ενδιαφέρει:

"(*Το Μάρκο της Κολωνίας ήταν μια μονάδα βάρους ισοδύναμη με 233.856 γραμμάρια (περίπου 3.609 grains). Χρησιμοποιήθηκε ως μονάδα βάσης για μια σειρά νομισματικών προτύπων, συμπεριλαμβανομένου του νομισματικού συστήματος Lübeck, το οποίο ήταν σημαντικό στη βόρεια Ευρώπη κατά τα τέλη του μεσαίωνα και τα συστήματα νομισματοκοπίας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το σημαντικότερο είναι το Conventionsthaler, το οποίο αντιστοιχούσε στο ένα δέκατο του Μάρκου της Κολωνίας. Το μάρκο ορίστηκε ως μισό Pfund (λίβρα) με 16 Unze (ουγγιές) του Pfund. Το Unze υποδιαιρέθηκε σε 2 Lot, 8 Quentchen, 32 Pfennig ή 36 Gran, με το Gran ίσο με 0.812 γραμμάρια.)"

...και λίγο πιο κάτω αναφέρω:

"1754: Με τη νομισματική συμφωνία μεταξύ της Αυστρίας και της Βαυαρίας το 1753 αρχίζει η περίοδος του Conventionsthaler,  με αναλογία 10 τάληρα προς ένα μάρκο Κολωνίας. Το βάρος του ήταν 28,0 g με καθαρότητα .833. Με την πάροδο του χρόνου το τάληρο αυτό εξαπλώθηκε σε μεγάλο τμήμα της κεντρικής και νότιας Γερμανίας (παράδειγμα το τάληρο από  το κρατίδιο Pfalz Birkenfeld Zweibrucken όπου η αναλογία 1/10 αναγράφεται πάνω στο κέρμα)."

Όσο για το συμβολισμό της στάσης της κυρίας, δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Νομίζω πως δείχνει τον κλάδο ελιάς ή δάφνης (ως σύμβολο ειρήνης ή δόξας) και ταυτόχρονα με το άλλο χέρει δείχνει το Θεό, ως έκφραση πίστης και ευσέβειας (?)

οκ, ειμαστε σε κεινη την εποχη δλδ
τα ψιλοθυμαμαι αλλα δεν θυμαμαι χρονολογιες

οσο για την κυρια, εγω υπεθεσα οτι ολη μαζι παει η κινηση της
"δοξα επι γης ελεω κυριου" ή κατι τετοιο και φυσικα και η ασπιδα που λογικα ειναι της πολης ετσι ?
δοξα επειδη δαφνη λενε οι περισσοτεροι οτι ειναι
αρα ολο μαζι τη νυρεμβεργη προστατεψε και δοξα προσφερε της κυριε και ολη η δοξα ανηκει σε σενα
μαλλον κατι τετοιο
(βεβαια, καλα ειπε και ο δημητρης, υπαρχει και ενα τριγωνακι μεσα στον ηλιο και εχει κατι σημαδακια που δεν βγαζω τι ειναι)

η απορια μου ειναι τι προσπαθουσανε να πουνε με αυτο το σχεδιο, ιστορικα δλδ γιατι το διαλεξανε και αν ηταν υποννοουμενο για καποιον ή ζητουσαν κατι ή ηταν απλα για την προηγουμενη επιτυχια τους ?

Φίλε Καραμανίκο σε ευχαριστώ κι εγώ για τα καλά σου λόγια.



[quoteΤο βλεπω ως ενα απο τα κορυφαια που μας εχεις δειξει Στελιο. Πολυ ενδιαφερουσα η παρασταση στην ασπιδα. Μισος αετος η μισος δικεφαλος αετος?][/quote]

Δημήτρη νομίζω πως είναι δικέφαλος αετός γιατί σύμφωνα με περιγραφή του εμβλήματος, το μισό αποτελεί τμήμα του δικέφαλου αετού της αυτοκρατορίας και το άλλο μισό, (έξι διαγώνιες κόκκινες και λευκές γραμμές), προέρχονται από το θυρεό του Βουργραβιάτου τους Νυρεμβέργης, στο οποίο ανήκε η πόλη μέχρι το 1427.



Καλή ερώτηση. Είναι πράγματι μασωνικό σύμβολο, ή, για να το πω καλλύτερα, μυστικιστικό σύμβολο. Δεν ήθελα να επεκταθώ άλλο εδώ γιατί είναι μεγάλη συζήτηση και θα χάναμε το θέμα. Θα επανέλθω όμως κάποια άλλη φορά για διεξοδική κουβέντα. (Δημήτρη είσαι γάτα, δεν σου ξεφεύγει τίποτα  :D :D)

Στέλιο συμφωνώ μαζί σου για τη στάση της κυρίας. Κι εγώ νομίζω πως έτσι είναι. Για την ασπίδα και το τρίγωνο μόλις απάντησα.




Κι εσύ μεγάλη γάτα είσαι σαν τον Δημήτρη :D :D. Πράγματι, κι εγώ προβληματίστηκα για το τι θέλει να πει ο ποιητής. Ποιο είναι το νόημα ή το μήνυμα του νομίσματος.
Νομίζω πως θα πρέπει να το δούμε λίγο από απόσταση. Εκείνη την εποχή, η Νυρεμβέργη διέρχεται μια περίοδο πτώσης και παρακμής στον οικονομικό και πολιτικό-στρατιωτικό τομέα. Αντίθετα, όπως είπα στην παρουσίαση, αργά αλλά σταθερά, παρατηρείται άνοδος του πολιτιστικού επιπέδου της πόλης (έξοχο δείγμα είναι αυτό το τάληρο). Έτσι καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η πόλη δείχνει αυτό που θέλει, αυτό που έχει ανάγκη, δηλαδή την ειρήνη για να μπορέσει και πάλι να σταθεί στα πόδια της. Άλλωστε, μετά από μια μικρή έρευνα που έκανα, δεν βρήκα κάποια σημαντική συνθήκη ειρήνης εκείνη την περίοδο ή κάποιο τέλος ενός πολέμου που να δικαιολογεί αυτό το θέμα του νομίσματος.

Πάρα πολλές φορές οι χαράκτες από μόνοι τους περνάνε τα δικά τους μηνύματα ή πιστεύω πού έχουν στο μυαλό τους δίχως να τούς τό έχει προτείνει κάποιος.
Σε άλλες περιπτώσεις κάποιος φίλος ή δυνατός εξέχων παράγωντας  έχει βάλει το χέρι του , κοινός προέτρεψε να γίνει κάτι.
Παραδείγματα τέτοια υπάρχουν αυθονα.
Από τήν Αμερική έως και εδώ στην Ελλάδα !!!
Πόσες φορές δεν υποψιάστηκαν μασονικά σύμβολα μέσα σε δολάρια;; Σε ελληνικό πεντακοσαρικο αδελφότητα;; Σε νόμισμα ελληνικό το όνομα του χαράκτη ενώ απαγορευόταν;;
Ενώ κάτι μπορεί να φαίνεται αθώο στα μάτια χιλιάδων ή εκατομμυρίων ανθρώπων ,  στα μάτια μιας μικρής μερίδας μπορεί να είναι ένα σύμβολο.

ισχυει.
εχει πολλα φυλλα αυτο το κρομμυδι
εσυ και ο μητσος γιωργο πατε να ξετυλιξετε το τριτο φυλλο, τον χαρακτη
εγω ειμαι στο δευτερο ακομα και ρωταω... την "επισημη" βερζιον, τι ηθελαν να πουνε τα αφεντικα της νυρεμβεργης δλδ

Πολύ σωστά! Και να συμπληρώσω, όχι απαραίτητα με κάποιο σχέδιο συνωμοσίας, πολλές φορές το κάνουν έτσι για πλάκα..

Υποθέτω όμως πως εκείνες τις εποχές έπαιζαν το κεφάλι τους κορώνα-γράμμα, γιατί μπορεί να τους κατηγορούσε κάποιος για μαγεία, σατανισμό κλπ. Άρα, λογικά, για να το κάνουν θα έπρεπε να είχαν γερές "πλάτες".

Είχαν κάποιοι και την τρέλα, οι καλλιτέχνες είναι και λίγο "φευγάτοι"!  ;D ;D

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20190703/abf26f5d90ad085ba8fc6e74a0c9c804.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20190703/8f3befe61411bab9147fdbec419633ec.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Φίλοι μου συλλέκτες σήμερα θα σας παρουσιάσω το, κατά 4 χρόνια μικρότερο «αδερφάκι» του προηγούμενου τάληρου. Αυτά τα δύο τάληρα αποτελούν μια ενότητα, καθώς και στα δύο παρουσιάζεται γυναικεία αλληγορική μορφή. Ας δούμε όμως πρώτα τα χαρακτηριστικά του νομίσματος:

Βάρος: 28,01 gr.
Διάμετρος: 41 mm
Βιβλιογραφία:  Davenport 2490, Kellner 341, Erlanger 715, KM-347.
Αξία: 1 Conventionsthaler = 1/10 Cologne Mark
Ασήμι: 0.900
Χρονιά κοπής: 1765
Τιράζ:  Δεν αναφέρεται
Νομισματοκοπείο: Νυρεμβέργη
Αρχηγός νομισματοκοπείου: Georg Nikolaus Riedner (G.N.R.) και ο βοηθός του  Sigmund Scholz (S.S.)
Χαράκτης: Daniel Friedrich Loos (LOOS) [1]
Προσανατολισμός:  ↑↑




[1] Ο Daniel Friedrich Loos (1735-1819) γεννήθηκε στο Αλτενμπούργκ, παρέμεινε πολλά χρόνια στη Πρωσία και διορίστηκε ως κύριος χαράκτης στην αυλή του Βερολίνου το 1768.
Ήταν φοιτητής του Friedrich Stieler (1705-1758) στο Altenburg, από το 1754 εργάστηκε στο νομισματοκοπείο της Λειψίας και από το 1756/57 στο Μαγδεμβούργο στο τοπικό νομισματοκοπείο. Το 1768 διορίστηκε ως κύριος χαράκτης στην αυλή του Βερολίνου το 1768. Ο Loos ήταν διαπρεπής καλλιτέχνης, ο οποίος, σε μια εποχή μάλλον κακού γούστου, αφιερώθηκε στη μελέτη των πορτραίτων και των αρχαίων τύπων. Ο Loos έκανε επίσης διάφορες ανακαλύψεις στην τέχνη και στην τεχνική κοψίματος νομισμάτων.

Μπροστά:
Η προσωποποιημένη μορφή της ειρήνης ή της θεάς Τύχης, η οποία βρίσκεται πάνω από ένα βωμό και πραγματοποιεί μια τελετή θυσίας. Στο ένα της χέρι κρατάει κλάδο ελιάς ή κατά άλλες περιγραφές δάφνη, και με το άλλο ρίχνει καρπούς σε ένα δοχείο που καπνίζει. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως πρόκειται για μία καθαρά αρχαιοελληνική ή Ρωμαϊκή αλληγορική αναπαράσταση στην οποία λείπει κάθε Χριστιανικό στοιχείο. Να σας θυμίσω πως στην αντίστοιχη αναπαράσταση του προηγούμενου νομίσματος είχαμε το τρίγωνο που συμβόλιζε τον τριαδικό θεό.

Στο βωμό είναι ακουμπισμένη μια ασπίδα με το θυρεό της Νυρεμβέργης. Γύρω υπάρχει η επιγραφή:
DOMINE CONSERVA NOS IN PACE = Κύριε, διατήρησέ μας σε ειρήνη

X.St . E.[INE] F.[EINE] MARK.   1765  SS [= Sigmund Scholz]  GNR [=Georg Nikolaus Riedner]. Στο κάτω δεξί μέρος της γυναικείας φιγούρας υπάρχει το όνομα του χαράκτη (LOOS).

Πίσω:
Στέμμα πάνω από τον δικέφαλο αετό (σύμβολο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) που κρατάει την αυτοκρατορική ράβδο και σπαθί. Στο μέσο ο θυρεός του Οίκου των Αψβούργων-Λωρραίνης [2], κυκλωμένος από την αλυσίδα του χρυσόμαλλου δέρατος.

[2] Όπως κοιτάζουμε, αριστερά είναι ο θυρεός του Οίκου της Λωρραίνης και δεξιά ο θυρεός του Οίκου των Αψβούργων.
Ο Φραγκίσκος Γ' δούκας της Λωρραίνης νυμφεύτηκε την Μαρία-Θηρεσία των Αψβούργων, αρχιδούκισσα της Αυστρίας και βασίλισσα της Ουγγαρίας, Βοημίας, Γερμανίας το 1736. Έτσι ο οίκος της Λωρραίνης συνδέθηκε με τον οίκο των Αψβούργων και ονομάστηκε οίκος των Αψβούργων-Λορραίνης. Οι απόγονοί του όμως προτιμούσαν το επώνυμο της μητέρας τους (Αψβούργοι).

Επιγραφή: FRANCISCVS· D[EI]· G[RATIA]· ROM[ANORUM]· IMP[ERATOR]· SEMP[PER]· AVG[USTUS]·
Μετάφραση: Φραγκίσκος Ελέω Θεού Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας παντοτινός Αύγουστος

Όπως έχω αναφέρει την εποχή εκείνη (18ος αιώνας) η Νυρεμβέργη περνούσε μια περίοδο παρακμής. Μια από τις βασικές αιτίες ήταν η εμπλοκή της πόλης σε πολέμους. Γι΄ αυτό και η πόλη έδωσε τόση σημασία στο τέλος του Τρίτου πολέμου της Σιλεσίας με την συνθήκη ειρήνης του Hubertusburg[3], ώστε αφιέρωσε αυτό το όμορφο τάληρο, ελπίζοντας πως με την επερχόμενη ειρήνη θα μπορούσε να ανακτήσει την παλιά της αίγλη. Άλλωστε, ο μεγάλος πόθος για ειρήνη εκφράζεται και στην επιγραφή της μπροστινής όψης του κέρματος.

[3] Η συνθήκη του Hubertusburg υπογράφηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1763 στο Κάστρο του Hubertusburg από τη Πρωσία, την Αυστρία και τη Σαξονία τερματίζοντας τον Τρίτο Πόλεμο της Σιλεσίας. Μαζί με τη Συνθήκη του Παρισιού, που υπογράφηκε πέντε ημέρες νωρίτερα, σηματοδότησε το τέλος του Επταετούς Πολέμου [4]. Η συνθήκη έληξε την ηπειρωτική σύγκρουση χωρίς σημαντικές αλλαγές στα προπολεμικά σύνορα. Η Αυστρία και η Σαξονία παραιτήθηκαν από όλες τις αξιώσεις προς τα εδάφη της Σιλεσίας που είχαν παραχωρηθεί στη Πρωσία με τη Συνθήκη του Βερολίνου του 1742 και στη Συνθήκη της Δρέσδης του 1745. Η Πρωσία αναδείχθηκε σε μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη, ενώ με τη συνθήκη αυτή ενισχύθηκε η αντιπαλότητά της με την Αυστρία.

[4] Ας δούμε όμως κάποιες πληροφορίες για τον Επταετή Πόλεμο:
Όλα άρχισαν με την πρόθεση της Αυστρίας για ανάκτηση της πλούσιας επαρχίας της Σιλεσίας, την οποία είχε κερδίσει η Πρωσία το 1748. Η Μαρία Θηρεσία, η Αρχιδούκισσα της Αυστρίας και βασίλισσα της Ουγγαρίας και της Βοημίας, πέτυχε την υποστήριξη της Ρωσίας, της Σουηδίας, της Σαξονίας, της Ισπανίας και της Γαλλίας, με συγκεκριμένο στόχο να διεξάγει πόλεμο κατά της Πρωσίας και της συμμάχου της, Μεγάλης Βρετανίας. Ήταν όμως ο βασιλιάς Φρειδερίκος ο Μέγας της Πρωσίας, ο οποίος ξεκίνησε τις εχθροπραξίες με την επίθεση και κατάληψη της Σαξονίας το 1756.
Παρόλο που τον Ιανουάριο του 1757 η πλειοψηφία των αντιπροσώπων της αυτοκρατορικής δίαιτας της Πρωσίας ψήφισαν κατά εμπλοκής σε πόλεμο, ο Φρειδερίκος πέτυχε στην προσπάθειά του να επεκτείνει την επιρροή, τη δύναμη και την επικράτεια της Πρωσίας.

Μέσα στο πρώτο μισό του πολέμου, οι Πρώσοι νικούσαν. Στη μάχη του Rossbach στις 5 Νοεμβρίου 1757, ο πρωσικός στρατός όχι μόνο νίκησε τους Γάλλους, αλλά και τους Αυτοκρατορικούς στρατιώτες (της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας – Αυστρίας) που πολεμούσαν μαζί τους. Νίκησαν τους Αυστριακούς στο Leuthen το 1757 και τους Ρώσους στο Zorndorf το 1758. Σε αυτό το σημείο, ωστόσο, όταν η Σουηδία εισήλθε στον πόλεμο και σχεδόν όλη η Ευρώπη ήταν εναντίον της Πρωσίας, τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν αντίστροφα. Το 1759 η ανατολική Πρωσία καταλήφθηκε από τους Ρώσους, οι οποίοι καταλαμβάνουν και το Βερολίνο για μερικές εβδομάδες. Αυστριακές δυνάμεις είχαν εισβάλει στη Νότια Πρωσία. Ξεμένοντας από στρατιώτες, ο Φρειδερίκος βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση.
Το 1758 ο στρατός της Αγγλίας και του Αννόβερου, συμμάχων της Πρωσίας, νίκησε τους Γάλλους και κατέλαβε την πόλη του Münster. Το 1759 αυτοκρατορικά (Αυστριακά) στρατεύματα εισέβαλαν στη Σαξονία, εκδιώκοντας τους Πρώσους.

Δύο σημαντικοί παράγοντες, ωστόσο, οδήγησαν στην επιστροφή της κυριαρχίας των Πρώσων στον πόλεμο. Η μία ήταν η ενεργός υποστήριξη των Βρετανών και του Αννόβερου, καθώς πέτυχαν νίκες κατά των Γάλλων. Η δεύτερη και πιο σημαντική ήταν η απόσυρση της Ρωσίας και της Σουηδίας από τον πόλεμο το 1762. Αυτό συνέβη ως αποτέλεσμα του θανάτου της αυτοκράτειρας Ελίζαμπεθ της Ρωσίας. Ο διάδοχός της, ο Πέτρος Γ΄, ήταν θαυμαστής του Φρειδερίκου, και υπέγραψε γρήγορα μια ειρηνευτική συνθήκη με τον Πρώσο ηγέτη. Με τη Συνθήκη της Αγίας Πετρούπολης το 1762 η Ρωσία έκανε ειρήνη και αποσύρθηκε από όλες τις κατακτήσεις. Η Σουηδία έκανε την ειρήνη την ίδια χρονιά.

Τώρα, αγωνιζόμενοι μόνοι τους στα ανατολικά, οι Αυστριακοί νικήθηκαν στη μάχη του Burkersdorf (Ιούλιος 1762). Αλλά και οι σύμμαχοί τους Γάλλοι είχαν υποστεί σοβαρές ήττες. Στην Αμερική έχασαν το Louisbourg (1758), το Κεμπέκ (1759) και κάποιες κτήσεις στις Δυτικές Ινδίες. Η (αναγκαστική) είσοδος της Ισπανίας στον πόλεμο στο πλευρό των Γάλλων σύμφωνα με ένα Οικογενειακό Σύμφωνο του 1761 (οι μονάρχες των δύο κρατών ήταν συγγενείς) δεν βοήθησε πάρα πολύ τη Γαλλία.

Μετά από παρατεταμένες διαπραγματεύσεις μεταξύ των εμπόλεμων, έγινε ειρήνη μεταξύ της Πρωσίας, της Αυστρίας και της Σαξονίας στο Hubertusburg και μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ισπανίας στο Παρίσι. Η συνθήκη του Hubertusburg, αν και αποκατέστησε το προπολεμικό status quo, σηματοδότησε την άνοδο της Πρωσίας ως μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη. Μέσω της Συνθήκης του Παρισιού, η Μεγάλη Βρετανία έγινε η κύρια αποικιακή αυτοκρατορία του κόσμου, ο οποίος ήταν ο πρωταρχικός της στόχος στον πόλεμο, και η Γαλλία έχασε τα περισσότερα από τα υπερπόντια εδάφη της.

Η φράση "Η ειρήνη Hubertsburg" χρησιμοποιείται μερικές φορές στη διπλωματία ως περιγραφή μιας Συνθήκης η οποία αποκαθιστά την κατάσταση που υπήρχε πριν από τον πόλεμο.

Διαβάστε επίσης τι έχω γράψει σε παλαιότερη παρουσίαση νομίσματος για τον Επταετή Πόλεμο:

«Ο Επταετής Πόλεμος έλαβε χώρα μεταξύ των ετών 1755 και 1764. Σε αυτόν ενεπλάκησαν όλες οι υπερδυνάμεις της Εποχής με εξαίρεση την Οθωμανική Αυτοκρατορία, και επηρέασε την Ευρώπη, τη Βόρεια και Νότια Αμερική, τη Δυτική Αφρική, την Ινδία και τις Φιλιππίνες. Θεωρούμενος πρελούδιο των Παγκοσμίων Πολέμων αλλά και ο σημαντικότερος ευρωπαϊκός πόλεμος από τον Τριακονταετή του 17ου αιώνα (σας έχω γράψει γι' αυτόν σε προηγούμενη παρουσίαση νομίσματος), χώρισε για άλλη μία φορά την Ευρώπη σε δύο αντιμαχόμενους συνασπισμούς κρατών, υπό την καθοδήγηση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από τη μία και της Γαλλίας από την άλλη πλευρά. Για πρώτη φορά η Γαλλία, προσπαθώντας να αντισταθμίσει την ολοένα αυξανόμενη ισχύ της Βρετανίας και της Πρωσίας, δημιούργησε από τη δική της πλευρά μια μεγάλη Συμμαχία. Η προσπάθεια αυτή στέφθηκε τελικά με αποτυχία καθώς η Βρετανία αναδείχθηκε η ισχυρότερη παγκοσμίως υπερδύναμη, αλλάζοντας τις ισορροπίες ισχύος στην Ευρώπη. Αρχικά, διαμάχες ξέσπασαν μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας το 1754-1756 όταν οι Βρετανοί πραγματοποίησαν επίθεση σε εδάφη που διεκδικούσε και η Γαλλία στη Βόρεια Αμερική, επιτάσσοντας εκατοντάδες γαλλικά εμπορικά πλοία. Ταυτόχρονα, η ανερχόμενη Πρωσία ανταγωνιζόταν με την Αυστρία για επικράτηση εντός κι εκτός των εδαφών της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Κεντρική Ευρώπη.

Καταλαβαίνοντας πως θα ξεσπούσε σύντομα πόλεμος, η Πρωσία χτύπησε απροειδοποίητα τη Σαξονία και γρήγορα την προσάρτησε. Το αποτέλεσμα αυτό προκάλεσε μεγάλες αναταράξεις στην Ευρώπη. Καθώς η Πρωσία ήταν σύμμαχος της Βρετανίας, η Αυστρία συμμάχησε με τη Γαλλία, διαβλέποντας την ευκαιρία να ανακαταλάβει τη Σιλεσία, την οποία είχε χάσει σε παλαιότερο πόλεμο. Με επιφύλαξη, ακολουθώντας αυτοκρατορικό διάταγμα, τα περισσότερα κρατίδια της Αυτοκρατορίας ακολούθησαν την Αυστρία στους σκοπούς της. Στην αγγλοπρωσική συμμαχία εντάχθηκαν μικρότερα γερμανικά κράτη. Η Σουηδία, φοβούμενη τις επεκτατικές διαθέσεις της Πρωσίας, μπήκε στον πόλεμο το 1757 για προστατέψει τις κτήσεις της στη Βαλτική, παίρνοντας θάρρος από το γεγονός ότι φαινομενικά ολόκληρη η Ευρώπη αντιμαχόταν την Πρωσία. Η Ισπανία, που δεσμευόταν από την Πακτ ντε Φαμίγ, επενέβη υπέρ της Γαλλίας και μαζί εξαπέλυσαν μια καταστροφική εισβολή στην Πορτογαλία το 1762. Η Ρωσική Αυτοκρατιορία αρχικά συνασπίστηκε με την Αυστρία, φοβούμενη τις φιλοδοξίες της Πρωσίας σε σχέση με την Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, ωστόσο άλλαξε πλευρά μετά την ενθρόνιση του Τσάρου Πέτρου του Γ΄ το 1762.»

Δεκτά όπως πάντα δικά σας σχόλια, παρατηρήσεις, απορίες. Τελικά ποιο από τα δύο αυτά τάληρα σας άρεσε περισσότερο?

Αλλη μια εξαιρετικη παρουσιαση. Στελιο εμενα μου αρεσει περισσοτερο αυτο το ταληρο. Τελικα δεν γνωριζα οτι οι Ρωσοι ειχαν ξανακαταλαβει το Βερολινο πριν τον ΒΠΠ.

Φίλε Δημήτρη ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ναι, υπήρξε κατοχή του Βερολίνου από τους Ρώσους αλλά δεν αναφέρεται συχνά γιατί ήταν μικρής διάρκειας. Θα έπρεπε οι Γερμανοί να περιμένουν σχεδόν άλλα 200 χρόνια για την επόμενη κατοχή της πρωτεύουσάς τους από τους Ρώσους. Πάντως η ειρωνεία της ιστορίας είναι πως η πρώτη εισβολή στο Βερολίνο σηματοδότησε την άνοδο της Πρωσίας ως μεγάλης Ευρωπαϊκής δύναμης και συνεπώς την αρχή του Γερμανικού μιλιταρισμού, ενώ η τελευταία εισβολή, το τέλος αυτού του μιλιταρισμού (αφού πρώτα αιματοκύλησε την Ευρώπη πολλές φορές).

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20190920/2ef98b4e58211afe89c5ef86bcf640b6.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20190920/1de0da6b69e9623a5480627bda9392fe.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Φίλοι μου συλλέκτες σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα από τα πιο γνωστά τάληρα – ίσως το γνωστότερο – αυτό της Μαρίας Θηρεσίας. Ας δούμε όμως πρώτα τα χαρακτηριστικά του νομίσματος:

Βάρος: 27,77 gr.
Διάμετρος: 40 mm
Αξία: 1 Τhaler = 1/10 Cologne Mark
Ασήμι: 0.7516
Βιβλιογραφία:  Hafner 12.
Χρονιές κοπής: 1781-1785
Τιράζ: Δεν αναφέρεται
Νομισματοκοπείο: Βιέννη
Αρχηγός νομισματοκοπείου:  I.C. Johann August von Cronberg
Φύλακας θησαυροφυλακίου: F.A. Franz Aicherau
Χαράκτης:  Johann Martin Krafft, χαράκτης στο κεντρικό νομισματοκοπείο της Βιέννης
Προσανατολισμός:  ↑↑

Εμπρός:
Πορτραίτο της Μαρίας Θηρεσίας, κοιτάζοντας δεξιά, ενώ γύρω υπάρχει η επιγραφή: M[ARIA]·THERESIA·D[EI]·G[RATIA]·R[OMANORUM]·IMP[ERATRIX]·HU[GARIAE]·BO[HEMIAEQUE]·REG[INA]·

Πίσω:
Ο δικέφαλος Αυτοκρατορικός αετός, έχοντας στο κέντρο το θυρεό της Αυστρίας, περιστοιχισμένο από τους θυρεούς της Ουγγαρίας, Βοημίας, Βουργουνδίας και Άνω Αυστρίας με την επιγραφή:  ARCHID[UX]. AVST[RIAE]. DUX BURG[UNDIAE]. CO[MES]. TYR[OLIS]. 1780 X. (= Αρχιδούκισσα της Αυστρίας, Δούκισσα της Βουργουνδίας, Κόμισσα του Τιρόλου 1780 Χ). Το X (= 10 στα Λατινικά), σημαίνει πως το νόμισμα είναι ένα Conventionstaler που περιέχει 1/10ο του μάρκου της Κολωνίας σε ασήμι. 

Στην εξωτερική περιφέρεια του νομίσματος υπάρχει η επιγραφή JUSTITIA ET CLEMENTIA (= Δικαιοσύνη και Επιείκεια),  η οποία αποτέλεσε σύνθημα της βασιλείας της Μαρίας Θηρεσίας.

Το τάληρο αυτό είναι από τις πρώτες κοπές μετά το θάνατο της Μαρίας Θηρεσίας. Έτσι λείπουν τα αρχικά από την μπροστινή πλευρά, στο κάτω μέρος του νομίσματος.  Πρέπει να αναφέρω πως στο συγκεκριμένο νόμισμα, οι διαφορετικές αποχρώσεις δεν είναι ανωμαλίες της επιφάνειας, αλλά διαφορά στην πατίνα, η οποία είναι εξαιρετική (η φωτογραφία δυστυχώς δεν μπορεί να αποδώσει την ομορφιά της πατίνας).

Ας πούμε τώρα λίγα λόγια για το ρόλο που διαδραμάτισε αυτό το τάληρο στην παγκόσμια ιστορία.

"Το αγαπημένο νόμισμα που χρησιμοποιείται σε αυτό το τμήμα της Αραβίας είναι το δολάριο της Μαρίας Θηρεσίας (riyal), η αξία του οποίου επηρεάζεται από την τοπική ζήτηση. Το δολάριο της Θηρεσίας είναι σχεδόν παντού."
–British Admiralty’s Handbook of Arabia 1, 1920 (Aden and Vicinty)

Στις 5 Νοεμβρίου 1780 κόπηκε το πρώτο τάληρο της Μαρίας Θηρεσίας, από το νομισματοκοπείο της Βιέννης. Έμελλε να γίνει ένα από τα πιο διάσημα τάληρα του κόσμου.

Θα πω λίγα μόνο λόγια για το πρόσωπο που εικονίζεται, την Αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία, αφήνοντας περισσότερες λεπτομέρειες γι’ αυτήν στην παρουσίαση άλλου νομίσματός της. Αξίζει όμως να αναφέρω περισσότερα για την ιστορία αυτού του τόσο γνωστού κέρματος.
 
Αυτό το ασημένιο, λοιπόν, νόμισμα που βλέπετε είναι το τάληρο της Μαρίας Θηρεσίας, γνωστό σε όλο τον κόσμο ως ΜΤΤ (Maria Theresia Thaler). Με τον σχεδιασμό, τη λάμψη και τις λεπτομέρειές του έχει κερδίσει τη φήμη ως ένα από τα πιο όμορφα νομίσματα στον κόσμο. Οι Άραβες το αναφέρουν ως abu nuqta (αυτό με τις τελείες), ως abu tayr (αυτό με τα πουλιά) και ως abu reesh ("αυτό με τα φτερά"), όλες οι αναφορές αφορούν χαρακτηριστικά του περίπλοκου σχεδιασμού του.

Ένα άλλο όνομα, "το τάληρο του Λεβάντε*", δείχνει και την περιοχή της διάδοσής του, όπως και η αραβική ονομασία του, riyal fransawi ("το Γαλλικό ρεάλι"). Οι Γάλλοι, το ονόμασαν "la grosse madame" (η μεγάλη κυρία). Μόνο ο Αραβικός όρος riyal nimsawi (αυστριακό ρεάλι) αναφέρθηκε τόσο στην πραγματική προέλευση του κέρματος όσο και στο γεγονός ότι οι Άραβες προτιμούσαν τον όρο riyal - από το ισπανικό ασημένιο νόμισμα – αντί για το τάληρο ή το δολλάριο.

[*Το Λεβάντε (από την ιταλική λέξη Levante, που σημαίνει Ανατολή) είναι γεωγραφικός όρος που αναφέρεται ιστορικά σε μια μεγάλη περιοχή της Μέσης Ανατολής νότια της οροσειράς του Ταύρου, και ορίζεται δυτικά από τη Μεσόγειο, νότια από την Αραβική Έρημο και ανατολικά από την Άνω Μεσοποταμία. Περιλαμβάνει τις σημερινές χώρες Συρία, Λίβανο, Ισραήλ, Ιορδανία, Δυτικό Ιράκ, νότια Τουρκία, Αίγυπτο (χερσόνησο του Σινά) και ίσως λίγο βόρεια Σαουδική Αραβία.]

Πρώτα κομμένο στην Ισπανία τον 15ο αιώνα, το πραγματικό ρεάλι είχε κυκλοφορήσει ευρέως στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Ωστόσο, στις αρχές του 19ου αιώνα, το τάληρο της Μαρίας Θηρεσίας το είχε αντικαταστήσει και έγινε ένα από τα πιο ευρέως κυκλοφορούντα νομίσματα της υφηλίου. Χάρη στους εμπόρους πέρασε στην ανατολική Μεσόγειο και μετά στην Αραβία, κατόπιν κατά μήκος των δύο ακτών της Ερυθράς Θάλασσας, γύρω από το Κέρας της Αφρικής, στην Αιθιοπία (εκεί χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον αυτοκράτορα Iyasu II (1730-1755)) και την Ερυθραία και κάτω από τις ακτές της Ανατολικής Αφρικής, όπως το Lourenço Marques, το Πορτογαλικό λιμάνι που σήμερα λέγεται Maputo στη νότια Μοζαμβίκη, και τα νησιά της Ζανζιβάρης και της Μαδαγασκάρης. Διέσχισε τη Σαχάρα από το Maghrib και έφτασε στην Ιάβα και ως την ανατολή μέχρι την Κίνα. Στα δυτικά, πέρασε τον Ατλαντικό και ήταν γνωστό, αν και όχι τόσο ευρέως διαδεδομένο, τόσο στη Βόρεια όσο και στη Νότια Αμερική. Σε χώρες που δεν διέθεταν δικό τους νόμισμα, όπως η Σαουδική Αραβία, η Υεμένη και η Αιθιοπία, το τάληρο αυτό επέζησε στον περασμένο αιώνα - τόσο αργά όσο το 1970 στο Μουσκάτ και το Ομάν. Η άνοδος, η κυκλοφορία και η ευρεία διάδοση του ΜΤΤ σε μια εποχή μετατόπισης των συνόρων το καθιστούν ένα αξιοσημείωτο πρώιμο παράδειγμα διεθνούς νομίσματος (όπως σήμερα το δολλάριο).

Το τάληρο της Μαρίας Θηρεσίας έχει την προέλευσή του στον 16ο αιώνα, όταν τα πρώτα τάληρα των Αψβούργων κόπηκαν σε μια αυτοκρατορία η οποία περιελάμβανε την Κεντρική Ευρώπη, τις Κάτω Χώρες και την Ισπανία με τις Αμερικανικές κτίσεις. Η Μαρία Θηρεσία εισήλθε στην κληρονομιά των Αψβούργων το 1740 με το θάνατο του πατέρα της, αυτοκράτορα Κάρολου VI. Τότε ήταν μια αρχιδούκισσα 23 ετών, όμορφη, ταλαντούχα, έξυπνη και πολύγλωσση. Παρόλο που δεν είχε εμπειρία στη διοίκηση του κράτους  - ο πατέρας της, πιστεύοντας πάντοτε ότι θα υπήρχε ένας άνδρας κληρονόμος, δεν της είχε δώσει καμία βασική ευθύνη - σύντομα αποδείχθηκε ικανή διπλωμάτης και ηγεμόνας. Το 1741 στέφθηκε βασίλισσα της Ουγγαρίας και βασίλισσα της Βοημίας δύο χρόνια αργότερα. Το 1745 κανόνισε την εκλογή του συζύγου της, του Πρίγκιπα Φραγκίσκου Στέφανου της Λορένης, ως Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με το όνομα Φραγκίσκος Α΄, και πήρε τον τίτλο της αυτοκράτειρας. Από εκεί και πέρα, τα τάληρά της έφεραν τη λατινική επιγραφή IMP MARIA THARESIA μαζί με μερικούς από τους άλλους βασιλικούς τίτλους της, επίσης σε συντομογραφία.

… συνέχεια...

Η Μαρία Θηρεσία βασίλεψε την Αυτοκρατορία των Αψβούργων από τη Βιέννη για 40 χρόνια. Στην αρχή, ξεκίνησε με πολλές δυσκολίες: Τα κρατικά ταμεία ήταν άδειά και υπήρχε σκεπτικισμός για την ικανότητά της. Εκτός από τα βάρη της διοίκησης, έκανε 16 παιδιά, συμπεριλαμβανομένης της Marie-Antoinette, που θα γινόταν βασίλισσα της Γαλλίας. Ήταν γνωστό ότι παρακολουθούσε και υπέγραφε κρατικά έγγραφα κατά τη διάρκεια του τοκετού, και ήταν, αποδείχθηκε, ενεργητική και σκληροτράχηλη. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της, αφιερώθηκε σε αγροτικές, εκπαιδευτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις.

Επέλεξε τους ικανότερους άντρες να την βοηθήσουν να εφαρμόσει τις αλλαγές. Ένας από αυτούς ήταν ο επικεφαλής του θησαυροφυλακείου (κάτι σαν υπουργός οικονομικών), ο κόμης Johann von Fries. Ήταν πολύ έξυπνος και αυτός προώθησε το MTT στο εξωτερικό. Από την πρώτη εμφάνιση του τάληρου το 1741 υπήρξαν πολλές παραλλαγές, περιλαμβανομένων των μισών τάληρων και των μικρότερων ονομαστικών αξιών, αλλά ήταν το ολόκληρο τάληρο που, με την επιμονή της αυτοκράτειρας, κόπηκε στα υψηλότερα πρότυπα σχεδιασμού και με τον πιο αυστηρό έλεγχο της περιεκτικότητάς του σε ασήμι. Το 1753 υπέγραψε μία από τις πρώτες ευρωπαϊκές συμβάσεις νομισμάτων, μια συνθήκη με τη Βαυαρία, η οποία όριζε την περιεκτικότητα σε ασήμι του τάληρου και άλλων νομισμάτων και καθόριζε τις συναλλαγματικές ισοτιμίες. Ως αποτέλεσμα, το MTT κέρδισε την εμπιστοσύνη και σύντομα έγινε (το ίδιο το νόμισμα) ένα σημαντικό εξαγωγικό προϊόν, βοηθώντας το εμπορικό ισοζύγιο και πληρώνοντας το κόστος της Αυστρίας για εισαγόμενο καφέ.

Η αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία πέθανε το 1780, και το ΜΤΤ έκτοτε φέρνει εκείνη την ημερομηνία. Μέχρι εκείνη την χρονιά, τα τέσσερα νομισματοκοπεία των Αψβούργων είχαν κόψει πάνω από 30 εκατομμύρια τάληρα, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο νόμισμα της εποχής, με πιθανή εξαίρεση του Iσπανικού τάληρου των 8 reales.. Η Μαρία Θηρεσία είχε ‘κυκλοφορήσει’ κυριολεκτικά μια κληρονομιά από νομίσματα, η οποία συνέχισε να πολλαπλασιάζεται πέρα από κάτι που θα μπορούσε να φανταστεί η ίδια.

Σήμερα υπολογίζεται πως έχουν κοπεί περίπου 400 εκατομμύρια τάληρα από 8 νομισματοκοπεία των Αψβούργων ή της Αυστρίας και από άλλα 6 νομισματοκοπεία στην Ευρώπη και ένα στη Βομβάη.

Μέσω λιμανιών όπως η Γένοβα, η Τεργέστη, το Λιβόρνο και η Μασσαλία, τα ΜΤΤ βρέθηκαν στα λιμάνια του Λεβάντε, της Αιγύπτου και της Ερυθράς Θάλασσας μαζί με φορτία μετάλλων, καθρέφτες, μπουκάλια από μποέμικο γυαλί, ρούχα, μπιχλιμπίδια, αναπτήρες, μαχαίρια και ξυράφια, κερί σφράγισης και τα μεταξωτά του Λιβόρνο και της Φλωρεντίας. Από τα εμπορικά κέντρα όπως το Suez, η Jiddah, το Suakin, η Mokka και η Massawa διαδόθηκαν ακόμα πιο μακριά, επανεξάγονταν - όπως πολλά ευρωπαϊκά προϊόντα - στο εσωτερικό της Αφρικής και της Αραβίας και, μέσω της Αραβικής Θάλασσας και του Ινδικού Ωκεανού, στην Κίνα και τη Νοτιοανατολική Ασία. Ακόμα και μουσουλμάνοι προσκυνητές τα χρησιμοποιούσαν, ως ένα διεθνώς αναγνωρισμένο νόμισμα, καθώς ταξίδευαν προς και από τα ιερά μέρη.

Το MTT συμπλήρωσε μια ανάγκη. Η Ευρώπη ενδιαφέρονταν για την τεράστια και εξωτική αφθονία που προσέφερε η Μέση Ανατολή: μπαχαρικά, αρωματικά, καφές, αραβική μαστίχα, μαργαριτάρια, καβούκια χελώνας, φτερά στρουθοκαμήλου, αραβικά άλογα και πολλά άλλα. Και στην Ασία και στον Αραβικό κόσμο, υπήρχε μια μεγάλη ζήτηση για ασήμι, καθώς τα ασημένια κέρματα χρησίμευαν σε διάφορες πληρωμές, προίκες και κοσμήματα.

To ΜΤΤ ήταν σύνηθες συστατικό στοιχείο στα κοσμήματα ή ως κρεμαστό κόσμημα, μερικές φορές σε μεγάλο βαθμό ανάγλυφο με πέτρες ή πλαισιωμένο με κουδούνια και αλυσίδες. Στις αγορές της Υεμένης χρησιμοποιήθηκε ως αντάλλαγμα για αγαθά και συχνά χρησιμοποιήθηκε ως κανόνας βάρους. Οι αργυροχρυσοχόοι έλιωναν αυτά τα τάληρα για να φτιάξουν κοσμήματα: Τα ΜΤΤ δεν ήταν μόνα τους ένα μέρος του κοσμήματος, ήταν ένα συστατικό του.

Από τον 18ο αιώνα και μετά, οι περισσότεροι από εκείνους που διέρχονται από την περιοχή του Λεβάντε και της Αραβίας - είτε είναι έμποροι, διπλωμάτες είτε εξερευνητές - το αναφέρουν. Ένα συχνό παράπονο ήταν το βάρος του και η δυσκολία μεταφοράς μεγάλων ποσοτήτων ΜΤΤ με καμήλα ή μουλάρι σε ερήμους και βουνά.

Και όπου χρησιμοποιούνταν, το κέρμα υποβάλλονταν σε προσεκτικό έλεγχο. Οι ντόπιοι μετρούσαν τον αριθμό των μαργαριταριών στην οβάλ καρφίτσα της Μαρίας Θηρεσίας ή ήλεγχαν τα φτερά στον αυτοκρατορικό αετό (αυτά ήταν τα χαρακτηριστικά που αναφέρονται στα ονόματα abu nuqta και abu reesh.) Οι αγοραστές απέρριπταν τα νομίσματα αν δεν ήταν ίδια ακριβώς με την αρχική κοπή του 1780.

Η ευρεία αποδοχή και η εγγενής αξία του μετάλλου του ΜΤΤ το κατέστησαν τόσο πολύτιμο στον πόλεμο όσο και στο εμπόριο. Για παράδειγμα, στην εκστρατεία του 1867 στην οποία ο στρατηγός Sir Robert Napier οδήγησε 30.000 στρατιώτες από την Ινδία στα υψίπεδα της Αιθιοπίας, για να διασώσει τον Βρετανό πρόξενο και άλλους που κρατούνταν σε ομηρία από τον αυτοκράτορα Theodore, χρειάστηκαν χρήματα για να αγοραστούν προμήθειες καθώς προχωρούσαν στο εσωτερικό, το μόνο αποδεκτό νόμισμα τότε ήταν το τάληρο της Θηρεσίας. Έτσι, μια επείγουσα αποστολή στάλθηκε στο νομισματοκοπείο στη Βιέννη και υποχρέωσαν την κοπή πέντε εκατομμυρίων MTT. Τα κέρματα μεταφέρθηκαν στην πλάτη χιλιάδων μουλαριών, αλόγων και ελεφάντων μαζί με πυρομαχικά και προμήθειες.

Το τάληρο της Μαρίας Θηρεσίας είχε επίσης εμπλακεί σε πολιτικές ίντριγκες, και χρησιμοποιήθηκε από τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για την αγορά και τη μίσθωση στρατηγικών λιμανιών της Αραβικής Θάλασσας και της Ερυθράς Θάλασσας όπως το Aden και η Massawa. Το 1935, ο Μουσολίνι απαίτησε τις μήτρες από την Αυστρία, έτσι ώστε η Ιταλία να μπορεί να κόψει το νόμισμα για χρήση στην Ιταλική εκστρατεία στην Αβησσινία (Αιθιοποία). Μετά, οι Ιταλοί αρνήθηκαν να παραδώσουν Θηρεσίες στη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία, που τις χρειάζονταν για το εμπόριο, οπότε από το 1936 έως το 1941 το νομισματοκοπείο του Λονδίνου, με την πλήρη συμφωνία της Βρετανικής κυβέρνησης, έκοψε πάνω από 14 εκατομμύρια τάληρα της Μαρίας Θηρεσίας.

Τόσο το υψηλό και αξιόπιστο περιεχόμενο ασημιού, όσο και η αισθητική έπαιξαν ρόλο στην εξαιρετική επιτυχία του νομίσματος. Το τάληρο της Μαρίας Θηρεσίας είναι ένα αντικείμενο ασυνήθιστα περίπλοκου σχεδιασμού και εκλεκτής κατασκευής. Και οι δύο όψεις καθώς και η εγγεγραμμένη άκρη του είναι πολύ όμορφα σχεδιασμένες.

Εκτός από τη χρήση τους ως στολίδια, φυλακτά και τοποθετημένα σε κοσμήματα, οι Θηρεσίες ήταν επίσης το πρότυπο για πληρωμές προίκας. Οι Θηρεσίες ήταν επίσης ραμμένες σε ενδύματα ως διακοσμητικά στοιχεία. Αυτά πρόδιδαν και την κοινωνική θέση του ατόμου που τα φορούσε.

Η πραγματική του αξία, η αισθητική έκφραση και η δημοτικότητα του τάληρου της Θηρεσίας ως εμπορικού ή χρηματικού προϊόντος ώθησαν τη διάδοσή του. Έτσι το τάληρο αυτό έφτασε στην Αραβική Χερσόνησο μόλις μια δεκαετία, μετά την πρώτη κοπή του στη Βιέννη περνώντας στα χέρια των εμπόρων καφέ στο Aden και τη Mokka, οι οποίοι προμήθευαν αγοραστές στην Αυστρία μέσω της Τεργέστης. Έλληνες, Λεβαντίνοι, Τούρκοι, Εβραίοι και Αρμένιοι έμποροι διέδοσαν τα τάληρα στις διαδρομές τους σε εμπορικά κέντρα όπως το Κάιρο, την Αλεξάνδρεια, το Αλγέρι, την Τύνιδα και την Τρίπολη, από όπου μέσω των εμπορικών συνδέσεων επεκτάθηκαν στα νότια κατά μήκος της Σαχάρας και στην Αραβία, την Αιθιοπία και το Σουδάν. Τα τάληρα της Θηρεσίας άρχισαν να κυκλοφορούν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και ως μέσο αποθεματοποίησης χρυσού και ως αποδεκτό και ημιεπίσημο νόμισμα.

Οι οθωμανικές αρχές δεν ενθάρρυναν τη χρήση του τάληρου της Θηρεσίας, αλλά το δικό τους ασημένιο νόμισμα, το mejidiye, γενικά θεωρούνταν κατώτερο. Το γεγονός ότι οι στρατιώτες και άλλοι στην Οθωμανική υπηρεσία έλαβαν πληρωμές σε mejidiye με βάση το βάρος και όχι την ονομαστική τους αξία, σήμαινε ότι τα τρύπια και κατεστραμμένα νομίσματα ήταν ακόμα αποδεκτά και αυτό, μαζί με την έλλειψη προσφοράς, υποτιμούσαν το νόμισμα. Καθώς το Οθωμανικό χρέος συσσωρεύτηκε, τα νομισματοκοπεία τους μείωσαν την περιεκτικότητα των νομισμάτων σε ασήμι: Τόσο το κεντρικό θησαυροφυλάκιο όσο και οι επαρχιακοί πασάδες προμηθεύονταν "καλά" νομίσματα με υψηλή περιεκτικότητα σε ασήμι, όπως αυτό της Θηρεσίας, τα έλειωναν και έκοβαν νέα, με την ίδια ονομαστική αξία, αλλά χαμηλότερη περιεκτικότητα σε ασήμι. Έτσι, μειώνονταν περαιτέρω η αποδοχή των τουρκικών νομισμάτων. Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, το τάληρο της Μαρίας Θηρεσίας είχε γίνει το νομισματικό πρότυπο στην περιοχή του Λεβάντε (μεγάλο μέρος της οποίας ήταν υπό Οθωμανική κυριαρχία), όπου παρέμεινε ως νόμιμο νόμισμα μέχρι το 1960.

Το τάληρο, λοιπόν, της Θηρεσίας ήταν τον 19ο αιώνα το πιο δημοφιλές νόμισμα στην Αραβική χερσόνησο. Σχεδόν το ήμισυ της ετήσιας αξίας των εμπορευμάτων που αποστέλλονταν από το λιμάνι της Τζέντα στο Σουέζ αποτελούνταν από ΜΤΤ. Έτσι μεγάλο που ήταν, ένιωθε υπερηφάνεια όποιος το κρατούσε στα χέρια του – και έτσι του δόθηκε ακόμα ένα ψευδώνυμο, το riyal kabir, το "μεγάλο riyal" - καλά κατασκευασμένο και ποτέ σε έλλειψη. Το ασυνήθιστο περίγραμμα του κέρματος εμπόδιζε την αποκοπή, μια τεχνική με την οποία οι πολυμήχανοι αργυροχρυσοχόοι περιέστρφαν και «ξύριζαν» το ασήμι από τις άκρες των νομισμάτων.

Οι έντονες διακυμάνσεις στην τιμή του ασημιού το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα προκάλεσαν μεγάλα κέρδη στους εμπόρους των τάληρων της Θηρεσίας, και ήταν η αιτία να μεταφερθούν αυτά τα τάληρα στην ενδοχώρα όπου εδραιώθηκαν ως κύριο νόμισμα συναλλαγών. Μετά την αύξηση των εξαγωγών ασημιού στον Αραβικό κόσμο, σημειώθηκε αύξηση της ζήτησης ασημιού στην Ινδία. Οι μεταφορές χρυσού και νομισμάτων μέσω του λιμανιού του Aden τετραπλασιάστηκαν από το 1850 έως το 1860. Στη συνέχεια, ο εμφύλιος πόλεμος των ΗΠΑ σταμάτησε τις εξαγωγές Αμερικανικού βαμβακιού στην Ευρώπη και αυτό οδήγησε σε περισσότερες συναλλαγές με την Αίγυπτο, το Σουδάν και την Ινδία – οι οποίες καταβάλλονταν πάντοτε με τάληρα. Ταυτόχρονα, άλλα γεγονότα προκάλεσαν την τελική κατάρρευση του νομίσματος: Τεράστια κοιτάσματα ασημιού ανακαλύφθηκαν στη Νεβάδα το 1859 και οι κυβερνήσεις σταδιακά ξεφορτώνονταν το ασήμι που διέθεταν, ξεκινώντας με τη Βρετανική υιοθέτηση του χρυσού προτύπου το 1821, ακολουθούμενη από άλλα ευρωπαϊκά έθνη.

Επιπλέον, το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ήταν μια εποχή κατά την οποία οι αποικιακές δυνάμεις ενίσχυαν τα συμφέροντά τους. Μέρος αυτού του στόχου ήταν η εισαγωγή των δικών τους νομισμάτων και αυτό συχνά περιλάμβανε τον εμπορικό πόλεμο κατά των τάληρων της Θηρεσίας. Έτσι, με το Βρετανικό ενδιαφέρον για επικράτηση στους εμπορικούς δρόμους της Ερυθράς θάλασσας, η Βρετανική Ινδική διοίκηση προώθησε την Ινδική ρουπία κατά του MTT, αλλά με περιορισμένη μόνο επιτυχία: η Θηρεσία θεωρούνταν πάντοτε ανώτερη. Όταν οι τιμές ασημιού ήταν υψηλές, έστελναν τα νομίσματα στην Ινδία για το περιεχόμενό τους σε ασήμι. Όταν οι τιμές έπεσαν, υπήρχε πάντα εσωτερική ζήτηση για κοσμήματα και πληρωμές για προνόμια. Εκείνη την εποχή ήταν επίσης σύνηθες να σφραγίζονται οι Θηρεσίες από τοπικούς ηγεμόνες, εξασφαλίζοντας επιπλέον νομιμότητα για τους ίδιους και για το τάληρο στις περιοχές που ήλεγχαν.

Η ανεξαρτησία της Ινδίας το 1947 οδήγησε τους Βρετανούς στην προβολή του αφρικανικού τους shilling στην Αραβική χερσόνησο. Όμως, η Θηρεσία παρέμεινε δημοφιλής και ήταν αποδεκτή ως επίσημο νόμισμα μέχρι τη δεκαετία του 1960, η ασημένια, δε, αξία της αναγνωρίζονταν ιδιαίτερα σε απρόσιτες περιοχές. Σήμερα εξακολουθεί να χρησιμοποιείται για κοσμήματα στην Υεμένη, το Ομάν και τη Σαουδική Αραβία, συχνά για να ικανοποιήσει τη ζήτηση από τουρίστες για τοπικά σουβενίρ.

Αυτό που κάνει το τάληρο αυτό μοναδικό είναι ο συνδυασμός της μακροζωίας και της γεωγραφικής εξάπλωσης. Το πέτυχε και επέζησε όχι γιατί άλλαξε αλλά μάλλον επειδή δεν το έκανε. Μάλλον η κατάρρευση του τάληρου της Θηρεσίας προκλήθηκε από την άνοδο του σύγχρονου κράτους με τα εθνικά του νομίσματα και από το γεγονός ότι τα κράτη απαίτησαν από τους πολίτες τους να χρησιμοποιούν το εγχώριο νόμισμα.

Εσείς τι γνώμη έχετε? Πού οφείλετε αυτή η μεγάλη επιτυχία αυτού του τάληρου? Τις γνώμες σας παρακαλώ, καθώς και σχόλια, απορίες, ερωτήσεις και παρατηρήσεις.

Εξαιρετική εμβάθυνση Στέλιο!

 Πολύ ωραία ιστορική αναδρομή. Μπράβο  :)

πω πω ρε αδερφε φανταστικα πραγματα εμαθα πρωι πρωι..πως το επαθαν οι κωλοτουρκοι και να μην πανε κοντρα σε ολα με βαση την απατεωνια τους..η γνωμη μου οτι πετυχε αυτο το ταλληρο ειναι οτι κοπηκε σε μεγαλη ποσοτητα και σε σωστη περιεκτικοτητα τοτε που δεν υπηρχαν  ποσοτητα κ ποιοτητα..επισης τα χρησημοποιησαν οι ιδιοι για εμπορια στις περιοχες που αγοραζαν διαφορα..οπως κ το δολλαριο..κοβεται για να αγοραζει πετρελαιο..σορρυ για την ορθογραφια,βιαζομαι διοτι ειμαι δουλεια

Αυτό το ποσταρισμα-αρθρο είναι από τους λόγους που μου αρέσει να μπαίνω μέσα στο στέκι....έμαθα πράγματα που δεν γνώριζα... μπράβο φίλε,για τις γνώσεις και το μεράκι σου που μοιράστηκες μαζί μας....όσο για την δική μου αιτιολόγηση για την επιτυχία του νομίσματος,εκτός από τις προδιαγραφές που διατηρήθηκαν ακριβείς και ποιοτικές κατά τη διάρκεια της κοπής του,θα προσθέσω ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε ότι ήταν το νόμισμα που επέλεξε να εκδόσει σαν μέσο συναλλαγής του ο οίκος των Αψβούργων ο οποίος με τα παρακλάδια του αποτελούσαν τη βασική βασιλική οικογένεια της Ευρώπης

ναι γιωργο η αληθεια ειναι οτι εχει κ καλα πραγματα εδω μεσα οπως το θεμα αυτο με τα με τα ταληρα η και η συλλογη του cat..αλλα οπως εχω πει και πριν υπαρχει κ μεγαλη σαπιλα κ ατιμια και πολλοι θελουν την μαμα τους για λογους αδιανοητους

+1 ;D

Η Αυστρια κατειχε την μιση Ευρωπη και πιο ειδικα το εμποριο στα Βαλκανια και σε αλλες περιοχες της ανατολης, συν οτι η περιεκτικοτητα του μεταλλου ηταν παντα σταθερη και αναγνωριζονταν απο ολους(οι γνωστες ρεγγινες).

Φίλοι μου σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια.

Καλό είναι όλοι μας να παρουσιάζουμε τις συλλογές μας ή μέρος από αυτές, όχι μόνο να μιλάμε για χρυσές λίρες και την τιμή του χρυσού. Και αυτά χρειάζονται, δε λέω, αλλά σε μια συλλεκτική ιστοσελίδα σαν αυτή, πρώτα θα πρέπει, νομίζω, να υπάρχουν θέματα σαν και αυτό, αλλά και συζητήσεις, ανταλλαγή απόψεων, επιχειρηματολογία, παροχή πληροφοριών και γνώσεων και γενικά να γίνεται κουβέντα για όλα τα νομίσματα.
 
Πράγματι κάποιοι λόγοι της εξάπλωσης αυτού του τάληρου είναι η σταθερή του αξία, η προέλευσή του (δυναστεία των Αψβούργων) και οι πολιτικές και οικονομικές επιδιώξεις της εποχής. Κανείς όμως δεν ανέφερε την ομορφιά του. Δεν σας αρέσει ή δεν το θεωρείτε σημαντικό?

Είναι πανέμορφο σαν νόμισμα,αλλά εγώ προσωπικά δεν ανέφερα σαν αιτία της δημοτικότητας του την ομορφιά του, γιατί δυστυχώς στον κόσμο του εμπορίου δεν υπάρχει η ευαισθησία του συλλέκτη...εκεί κοιτούν μόνο την χρηματική αξία και την ευκολία στη συναλλαγή...

Φιλε Στελιο συγχαρητηρια κατ αρχας για την εξαιρετικη παρουσιαση. Ομολογω πως αγνοουσα την ιστορια αυτου του νομισματος. Σ ευχαριστω απο καρδιας που κανεις τοσο κοπο να μοιραζεσαι μαζι μας τις εξαιρετικες σου γνωσεις. Σαν νεος συλλεκτης ειχα γοητευτει απο την ομορφια του κ ειχα αγορασει 3 restrikes. Οντως το θεωρω απο τα ομορφοτερα που υπαρχουν

Πολυ ομορφα οτι μας προσφερεις απλοχερα ως συλλεκτης πραγματικος....
Keep going....

Δυστυχώς έτσι είναι φίλε Γιώργο (αυτό είναι το όνομά σου?).

Φίλοι Δημήτρη και ΡΟΔΑΚΑ, σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.



Δημήτρη αυτό το τάληρο είναι από τα λίγα που οι περισσότεροι έχουμε αποκτήσει. Πράγματι, όταν το βλέπεις, και, κυρίως, όταν το κρατάς στην παλάμη σου, γοητεύεσαι. Και σε συνδυασμό με την χαμηλή τιμή του, εύκολα μπαίνεις στον πειρασμό να το αγοράσεις.

+1000 ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D
ειναι αμοιβαιο στρατηγε μου giannist..μεσα στο μυαλο μου ησουν.. ;) ;) ;) ;) ;) ;) ;) ;) μαζι με αλλους δυο..φιλακια

Επειδή το τάληρο της Μαρίας Θηρεσίας είναι ένα από τα πιο φημισμένα τάληρα, αξίζει, νομίζω, με την ευκαιρία παρουσίασης αυτού του κέρματος να παραθέσω μερικές πληροφορίες ακόμη, που ίσως σας ενδιαφέρουν:

Το 1768 ο Δόγης της Βενετίας Alvise Mocenigo (1763-78) προσκάλεσε το Γερμανό χαράκτη Anton Schabel στη Βενετία για να χαράξει το τάληρο του Αγίου Μάρκου (tallero di San Marco) όσο το δυνατόν πιο όμοιο με το τάληρο της Μαρίας Θηρεσίας. Από δω και πέρα το τάληρο της Βενετίας είχε γυναικεία προτομή στην μπροστινή όψη με μαργαριταρένιο διάδημα όμοιο με εκείνο στο κεφάλι της Θηρεσίας.

Στη Πρωσία, ο Φρειδερίκος ο Μέγας (1740-86) έκοψε εμπορικό τάληρο του Λεβάντε με την εικόνα του στην μπροστινή όψη και το Πρώσικο αετό στο πίσω μέρος, αλλά αυτά τα τάληρα ήταν σκέτη αποτυχία στην ανατολή. Κάποια στιγμή, γύρω στο 1787, και οι Γάλλοι σκέφθηκαν να κόψουν το δικό τους τάληρο για εμπορική χρήση στο Λεβάντε έχοντας μάλιστα την προτομή της Μαρίας Αντουανέτας (κόρης της Θηρεσίας), αλλά τελικά το όλο σχέδιο εγκαταλείφθηκε.

Η Δημοκρατία της Ραγκούσας που υπήρξε μεγάλη εμπορική δύναμη, μιμήθηκε το τάληρο της Θηρεσίας, κόβοντας τη δική της Libertina που είχε γυναικεία προτομή με διάδημα στην μπροστινή όψη και το οικόσημο της Ραγκούσας στην πίσω όψη.

Στην Αυστρία έπαψε να είναι νόμιμο κέρμα την 1η Νοεμβρίου 1858, παρέμεινε όμως το επίσημο εμπορικό νόμισμα

Η Αιθιοπία κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην ιστορία του τάληρου της Μαρίας Θηρεσίας. Πάνω από το 20% όλων των τάληρων της Μαρίας Θηρεσίας που κόπηκαν μέχρι το 1931 κατέληξαν στην Αιθιοπία. Έτσι τα τάληρα αυτά έγιναν κυρίαρχα στην Αιθιοπία στα μέσα του 18ου αιώνα.

Το 1894, ο αυτοκράτορας της Αιθιοπίας Menelik II (1889-1913) άρχισε να κόβει τα Menelik thalers με το σκίτσο του έχοντας ως πρότυπο αυτό της Θηρεσίας, με ελάχιστη όμως επιτυχία. Το 1890, οι Ιταλοί εισήγαγαν το Eritrean tallero στη νεοαποκτηθείσα αποικία της Ερυθραίας. Είχε μια στεφανωμένη προτομή του Umberto I (1878-1900) στην μπροστινή όψη και έναν αετό με το οικόσημο του οίκου της Σαβοΐας στο πίσω μέρος. Οι Ιταλοί ήλπιζαν να το επιβάλλουν στο εμπόριο με την Αιθιοπία, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, οπότε εγκαταλείφθηκε το 1921. Το τάληρο της Θηρεσίας παρέμεινε νόμιμο στην Αιθιοπία μέχρι το 1945 και η Αιθιοπία τύπωσε ακόμη και τάληρα σε τραπεζογραμμάτια.

Τα τάληρα της Μαρίας Θηρεσίας με τα αρχικά S.F. αρχικά κόπηκαν στο νομισματοκοπείο του Günzburg στη σημερινή νότια Γερμανία. Όταν οι Αψβούργοι έχασαν την περιοχή κατά τη διάρκεια των ναπολεόντειων πολέμων το 1805, οι μήτρες μεταφέρθηκαν στη Βιέννη. Από το 1824 αυτές χρησιμοποιήθηκαν στα νομισματοκοπεία του Μιλάνου και της Βενετίας (τότε στην Αυστριακή επικράτεια) καθώς και στο κεντρικό νομισματοκοπείο της Βιέννης. Αργότερα την Αυστρία έχασε το Μιλάνο το 1859 και τη Βενετία το 1866, τα τάληρα κόβονταν μόνο στη Βιέννη, όπου περίπου 185 εκατομμύρια κόπηκαν μεταξύ 1858 και 1915.

Σε μια συμφωνία-εξαναγκασμό που υπογράφηκε στις 9 Ιουλίου 1935, παραχωρήθηκε από την Αυστρία στον Μουσολίνι, για 25 χρόνια, το δικαίωμα παραγωγής του τάληρου της Θηρεσίας. Επίσης η Αυστρία επιτρέπονταν να κόβει μόνο μέχρι 10.000 τεμάχια ετησίως και απαγορευόταν να συνάπτει εξωτερικές συμβάσεις με άλλα κράτη για το σκοπό αυτό. Έτσι άρχισε η παραγωγή του τάληρου στη Ρώμη σε μεγάλες ποσότητες, μέχρι και 100.000 κομμάτια την ημέρα.  Περίπου 18 εκατομμύρια τάληρα μεταφέρθηκαν στην Ανατολική Αφρική για να τροφοδοτήσουν τον Μουσολίνι στον πόλεμο κατά της Αιθιοπίας και την κατοχή της χώρας αυτής. Επίσης οι Ιταλοί αμέσως απαγόρευσαν σε μη Ιταλικές τράπεζες και εμπόρους να κατέχουν τέτοια τάληρα και αυτό οδήγησε, από το 1937, στην κοπή τους από το Βασιλικό Νομισματοκοπείο στο Λονδίνο και στο Μπέρμιγχαμ για τα Βρετανικά στρατεύματα που βρίσκονται στο Σουδάν, το Άντεν, και τα αραβικά εδάφη γύρω από την Ερυθρά Θάλασσα. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, 19 εκατομμύρια τάληρα της Μαρίας Θηρεσίας κόπηκαν στη Βομβάη και την Καλκούτα για τα Ινδικά στρατεύματα που αναπτύχθηκαν εναντίον των Ιταλών στην Αφρική.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Βρετανία συνέχισε να κόβει τα τάληρα της Μαρίας Θηρεσίας για την περιοχή του Άντεν στην Αραβική χερσόνησο και τις γύρω περιοχές. Η Γαλλία, οι Κάτω Χώρες και το Βέλγιο ακολούθησαν το παράδειγμα της Βρετανίας και άρχισαν να κόβουν τάληρα της Θηρεσίας στο Παρίσι, την Ουτρέχτη και τις Βρυξέλλες για την υποστήριξη των οικονομικών τους συμφερόντων στην Ερυθρά Θάλασσα, τον Περσικό Κόλπο και την ανατολική ακτή της Αφρικής. Εκτιμάται ότι μεταξύ 1935 και 1949, 72 εκατομμύρια τέτοια τάληρα κόπηκαν.

Το 1960, έληξε η 25ετή παραχώρηση του δικαιώματος κοπής από την Ιταλία και οι μήτρες επιστράφηκαν στη Βιέννη. Στη συνέχεια, η Αυστρία έκανε διπλωματικές κινήσεις με σκοπό τον τερματισμό της κοπής των τάληρων από άλλα κράτη. Το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν η τελευταία χώρα που συμφώνησε επίσημα με το αυστριακό αίτημα τον Φεβρουάριο του 1962.

Το τάληρο της Μαρίας Θηρεσίας που φέρει την ημερομηνία του 1780 είναι πλέον «προστατευόμενο νόμισμα» σύμφωνα με το Βρετανικό νόμο περί πλαστογραφίας και παραποίησης του 1981, μέρος ΙΙ, άρθρο 27. Συνεχίζει να κόβεται μέχρι σήμερα από το Αυστριακό νομισματοκοπείο κατόπιν ειδικών παραγγελιών.

Πραγματικά χάνομαι στον κόσμο μου,όταν διαβάζω τέτοιες ιστορίες-πληροφοριες!σε ευχαριστώ πολύ Στέλιο!! έχεις πραγματική αγαπη κ μεράκι για το αντικείμενο....μέσα από αυτα που μας έγραψες,στο μυαλό μου σχηματίστηκε η ιδέα ότι οι Αμερικάνοι πιθανόν να χρησιμοποίησαν το αρχέτυπο του άκρως επιτυχημένου ταληρου της Θηρεσίας για να φτιάξουν το δολάριο τους,που κ αυτό κυριάρχησε στον κόσμο...δλδ από τη μια πλευρά να βάλουν μια εστεμμένη γυναίκα και από την άλλη έναν αετό!

Τελικα αυτο το ταληρο συνεβαλε τα μαλα στην ενοια της παγκοσμιοποιησης

 :o  :o :o  :o :o :o :o

Φίλοι μου πολύ σωστές οι παρατηρήσεις σας για το "παγκοσμιοποιημένο" τάληρο της Θηρεσίας.

Θα δούμε όμως σε επόμενες παρουσιάσεις νομισμάτων μου, πως ο ρόλος αυτός (του παγκόσμιου τάληρου) διεκδικείται από δύο ακόμη τάληρα.

αραγε ενα τελληρο αιθιοπικο ποσο να κοστιζει?

Αυτά τα τάληρα είναι γνωστά ως Ethiopian Birr. Μπορείς να τα βρεις σε χαμηλές καταστάσεις από 30-40 ευρώ ως μερικές χιλιάδες ευρώ σε UNC.
Πάντως σε μια καλή, σχετικά, κατάσταση τα βρίσκει κανείς, raw, γύρω στα 80-100 ευρώ.

πραγματικα θα ειναι μια πανεμορφη συλλογη με ταλληρα..και ατελειωτη..ευχαριστω πολυ

.(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20191025/f8662a6641dd295c23db59d3c3073f05.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20191025/c87abb96385ab23fd9b54167ba520355.jpg)

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Φίλοι μου συλλέκτες σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα από τα πιο γνωστά και φημισμένα τάληρα. Πρόκειται για το νόμισμα των 8 reales. Στην Ελλάδα είναι γνωστό και ως ‘κολωνάτο’ ή ‘δίστηλο’ από τις δύο κολώνες (στήλες του Ηρακλή – Γιβραλτάρ) που απεικονίζονται στη μία όψη του. Η ιστορία του και η διαδρομή του είναι συναρπαστική. Συντέλεσε στη δημιουργία νέων παγκόσμιων οικονομικών ισορροπιών και ανέδειξε – αλλά και υποβάθμισε – μεγάλες δυνάμεις της εποχής. Ας δούμε όμως πρώτα τα χαρακτηριστικά το νομίσματος:

Βάρος: 26,70 gr.
Διάμετρος: 40 mm
Βιβλιογραφία: KM# 106,  Cal-916
Αξία: 8 reales  (γνωστό ως “κολονάτο ή δίστηλο”)
Ασήμι: 0.917
Χρονιές κοπής: 1772-1789
Τιράζ:  Δεν αναφέρεται
Νομισματοκοπείο: Πόλη του Μεξικού
Assayer (ελεγκτής των νομισμάτων): FM. Ο Francisco Antonio de la Pena y Flores (1762-84) ήταν ο κύριος ελεγκτής των νομισμάτων ενώ ο βοηθός του ήταν ο Manuel de la Rivera (1770-77).
Προσανατολισμός:  ↑↓

Μπροστά:
Προτομή του βασιλιά της Ισπανίας Καρόλου του Γ΄
Επιγραφή CAROLUS·III DEI· GRATIA  1772
Μετάφραση: Κάρολος Γ΄ ελέω Θεού

Πίσω:
Ο Ισπανικός βασιλικός θυρεός Είναι χωρισμένος σε 4 μέρη. Το λιοντάρι επάνω αριστερά και κάτω δεξιά συμβολίζει το βασίλειο της Καστίλης, ενώ το κάστρο επάνω δεξιά και κάτω αριστερά συμβολίζει το βασίλειο του Λεόν. Στη μέση έχουμε το εραλδικό σύμβολο του οίκου των Βουρβώνων ενώ κάτω ένα μικρό ρόδι που συμβολίζει το βασίλειο της Γρανάδας. Επάνω του το βασιλικό στέμμα. Δεξιά και αριστερά δύο κολώνες που συμβολίζουν τις στήλες του Ηρακλή (Γιβραλτάρ) που έχουν επάνω τους την επιγραφή: PLUS ULTRA* (=ακόμα παραπέρα)

Επιγραφή: HISPAN[IARUM]·ET IND[IARUM]·REX· Mo . 8R . FM
Μετάφραση: Βασιλιάς της Ισπανίας και των Ινδιών
Μο= το σύμβολο του νομισματοκοπείου του Μεξικού
8R= 8 Reales
FM = Francisco Antonio de la Pena y Flores και Manuel de la Rivera

Το συγκεκριμένο τάληρο είναι του 1772 που είναι η πρώτη χρονιά που κόβεται ο συγκεκριμένος τύπος των 8 reales με την προτομή. Τα τάληρα αυτής της χρονιάς είναι τα πιο σπάνια από αυτή τη σειρά (της προτομής).

*Η έκφραση Plus Ultra (λατινικά για το «παρά πέρα») αποτελεί το εθνικό ρητό της Ισπανίας. Υιοθετήθηκε από τον Καρόλου Α΄ της Ισπανίας (1516-1556). Σχετίζεται άμεσα με το μύθο των Ηράκλειων Στηλών, τις οποίες σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία κατασκεύασε ο Ηρακλής, κοντά στα Στενά του Γιβραλτάρ, οριοθετώντας το τέλος του γνωστού κόσμου. Σύμφωνα με το μύθο οι πύλες έφεραν την προειδοποίηση «Nec plus ultra» (επίσης «Non plus ultra», "τίποτα παρά πέρα"), ώστε να αποτρέψουν τους ναυτικούς και τους εξερευνητές να προχωρούν παρά πέρα.
Πιστεύεται πως ο Κάρολος Α΄ υιοθέτησε το «Plus ultra» (μια αλλαγή στάσης λοιπόν, μια παρότρυνση για να ενθαρρύνει για «πάρα πέρα») μετά από υπόδειξη του ιατρού και στενού του συνεργάτη Λουίτζι Μαρλιάνο. Σκοπό είχε να τον ενθαρρύνει ώστε να αγνοήσει την αρχαία προειδοποίηση και να πάρει το ρίσκο να ανοίξει νέους δρόμους με τις αποικίες σε όλο τον κόσμο.

Για τον Κάρολο Γ΄ των Βουρβόνων έχω γράψει σε προηγούμενη παρουσίαση τάληρου στη σελίδα 4 του θέματος (πιάστρα των 120 grana του βασιλείου της Νεάπολης και Σικελίας του 1735), οπότε τώρα θα επικεντρωθώ σε πληροφορίες για το νόμισμα.

Tο ασημένιο νόμισμα των 8 Reales, που αναφέρεται ως το ισπανικό milled dollar (=νόμισμα που παράγεται από μηχανή-πρέσα και όχι με σφυρηλάτηση), κομμάτι των οκτώ (piece of eight) ή οκτώ bit, ήταν το κύριο νόμισμα κυκλοφορίας στης ΗΠΑ. Αυτό το νόμισμα και τα κλασματικά του μέρη, τα μισά, ένα, δύο και τέσσερα reales, ήταν νόμιμο νόμισμα έως τις 21 Φεβρουαρίου 1857 στις Η.Π.Α., 1858 στον Καναδά και 1895 στο Πουέρτο Ρίκο.

Το πρώτο real κόπηκε από τον βασιλιά Pedro the Cruel (1350-65) με τη λατινική έκφραση Numus Regalis (βασιλικό νόμισμα). Το 1642 δημιουργήθηκαν δύο ξεχωριστά reales, το Real de Plata (από ασήμι) και το Real de Vellón (από το billon ή "λιγότερο από το μισό ασήμι"). Το real de plata ήταν το πρότυπο, που κόβονταν ως νομίσματα μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα.

Το real ήταν συχνά κόβονταν σε κομμάτια (bits), σαν αυτά μιας πίτας. Ένα νόμισμα των 8, για παράδειγμα, θα μπορούσε να κοπεί σε οκτώ κομμάτια που άξιζε όσο ένα real το καθένα. Αν το νόμισμα κόβονταν στη μέση, είχαμε τότε δύο νομίσματα αξίας 4 reales το καθένα. Η πρακτική αυτή ήταν νόμιμη και συνηθισμένη την εποχή εκείνη, καθώς τα νομίσματα δεν αποτιμώνταν με βάση την ονομαστική τους αξία, αλλά με βάση την αξία του βάρους τους σε μέταλλο που περιείχαν. Επίσης, το νόμισμα αυτό το προτιμούσαν σε σχέση με άλλα και γιατί η περιφέρειά του είχε σχήματα, εμποδίζοντας έτσι το ‘ξύρισμα’ από επιτήδειους (κάτι ανάλογο είδαμε πως ίσχυε και για το τάληρο της Θηρεσίας).

Από τον 16ο μέχρι τον 18ο αιώνα, το real κυριάρχησε στη διεθνή χρηματοπιστωτική αγορά και ήταν το πιο περιζήτητο και αξιόπιστο νόμισμα στον κόσμο.

Να τονίσω στο σημείο αυτό, πως, όταν αναφέρομαι στο real, εννοώ το νόμισμα των 8 reales και όχι το μικρό νόμισμα του ενός real.

Γενικά, ένα νόμισμα προοδεύει ταυτόχρονα με το έθνος που το εκδίδει, αλλά αυτό δεν συνέβαινε με το real. Το αποκορύφωμα της Ισπανικής αυτοκρατορίας ήταν το 1580 και από τότε η αυτοκρατορία εξασθενούσε σταθερά μέχρι να χάσει τη θέση της ως μεγάλη δύναμη στα μέσα του 17ου αιώνα. 

Το real όμως παρέμεινε ως κύριο διεθνές νόμισμα για άλλα διακόσια χρόνια, παρά την κατάρρευση της Ισπανικής αυτοκρατορίας και τη συνεχιζόμενη εξασθενημένη εγχώρια οικονομία. Πώς μπορούσε μια χώρα με ρημαγμένη οικονομία να υποστηρίζει ένα τέτοιο νόμισμα;

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Καταστροφικές οικονομικές αποφάσεις τον 16ο αιώνα οδήγησαν την Ισπανία σε σοβαρή έλλειψη προϊόντων αλλά, ταυτόχρονα, και σε μεγάλη εισροή χρήματος (ασημένιων 8 reales) από τα πλούσια ορυχεία της Λατινικής Αμερικής. Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ιδιαίτερα η Ολλανδία, η Γαλλία και η Αγγλία, έσπευσαν να πουλήσουν τα προϊόντα τους στην Ισπανική αγορά, καθώς αυτοί είχαν μεν προϊόντα, αλλά δεν είχαν χρήματα, αφού υπήρχε έλλειψη ασημιού στην Ευρώπη. Οι χώρες αυτές, λόγω της σταθερής αξίας του real, απέφευγαν να τα λειώνουν ή να τα χρησιμοποιούν για άλλους μη χρηματικούς σκοπούς.  Έτσι μεγάλες ποσότητες από reales βρέθηκαν στο Ευρωπαϊκό εμπόριο, και από εκεί, μέσω των εμπορικών δρόμων, σε εξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο. Μόλις το real άρχισε να εξαπλώνεται, έγινε σχεδόν ανεξάρτητο από την Ισπανία λόγω της ισχυρής διεθνούς ζήτησης για αυτό (όπως γίνεται τις τελευταίες δεκαετίες με το δολάριο).

Το real κόπηκε για πρώτη φορά τον 14o αιώνα υπό τον βασιλιά της Καστίλης και Λεόν, Pedro the Cruel. Ωστόσο, το 1497, η νομισματική μεταρρύθμιση του Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας, καθιέρωσαν το real ως λογιστική μονάδα στην Καστίλη και την Αραγονία. Σύμφωνα με το νέο σύστημα, η maravedi ήταν η βασική μονάδα. Το ασημένιο real ισοδυναμούσε με 34 maravedi, και 375 maravedis ισοδυναμούσαν με το χρυσό excelente. Το real διαιρέθηκε περαιτέρω σε οκτώ κλάσματα, εξ ου και το άλλο του όνομα, τα οκτώ ρεάλια. Παρόλο που άλλα νομίσματα, όπως τέσσερα reales και δύο reales, κόπηκαν, ήταν απλά νομισματικές υποδιαιρέσεις των 8 reales.

Άλλοι, όμως, παράγοντες προκάλεσαν την αυξημένη κοπή: τα Πορτογαλικά ταξίδια στην Ασία αποκάλυψαν τη μεγάλη ζήτηση της Ασίας για το ασήμι και η ανακάλυψη της Αμερικής από την Ισπανία παρείχε μια φαινομενικά απεριόριστη προσφορά του πολύτιμου μετάλλου. Έτσι η ζήτηση για Ισπανικό ασήμι αυξήθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με την αύξηση της προσφοράς του. Η μεταρρύθμιση του 1497 καθιέρωσε το real ως λογιστική μονάδα και προετοίμασε τα Ισπανικά νομισματοκοπεία για να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη εισβολή του Ισπανο-αμερικανικού αργύρου.

Για να πάμε όμως στην Αμερικανική ήπειρο. Ξεκινώντας από το 1536, τα πρώτα νομίσματα που κόπηκαν στην Αμερική ήταν αυτά του Carolus και Johanna. Το πρώτο 8-reales κομμάτι που κόπηκε στην Αμερική ήταν εκείνο του Felipe II (1556-1598), και παρέμεινε να παράγεται για πάνω από 450 χρόνια στο νομισματοκοπείο του Μεξικού. Σε όλο το δυτικό ημισφαίριο κυριαρχούσαν τα Ισπανικά νομίσματα. Πολλά Ισπανικά αποικιακά νομισματοκοπεία συνέχιζαν αν κόβουν τέτοια τάληρα μέχρι τη δεκαετία του 1820.

Έτσι, στο δυτικό ημισφαίριο, το real κυριάρχησε ως πρωτεύον νόμισμα σε όλη την Ισπανική Αμερική, που περιλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της Νότιας Αμερικής, όλη την Κεντρική Αμερική και ένα μεγάλο μέρος της Καραϊβικής έως ότου κάθε χώρα κέρδισε την ανεξαρτησία της κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα και άρχισε να κόβει εθνικά νομίσματα. Παρόλα αυτά, τα σημερινά νομισματικά πρότυπα όλων των χωρών της Κεντρικής και της Βόρειας Αμερικής προέρχονται από το real.

Στις Αγγλικές αποικίες, παρά το επίσημο νόμισμα της Αγγλικής λίρας, οι περισσότερες πληρωμές γίνονταν σε reales. Το real κυριάρχησε επίσης στην Ευρώπη, ιδιαίτερα σε χώρες που ενδιαφέρονται για το εμπόριο με τη Νοτιοανατολική Ασία και την Κίνα, την σημαντικότερη περιοχή κυκλοφορίας για το real. Οι Κινέζοι εμπιστεύονταν το νόμισμα των 8 στο βαθμό που δεν θα δέχονταν υποκατάστατα ακόμα και αν το βάρος και η αξία αυτών των κερμάτων ήταν ακριβώς ίσα με αυτά του real. Με το πλεονέκτημα αυτής της εμπιστοσύνης, το real διατήρησε μια σταθερή θέση στην κινεζική οικονομία μέχρι το 1914, όταν αντικαταστάθηκε από ένα κινεζικό ασημένιο δολάριο που ονομάζεται «Yuan Shi Kai Dollar» ή απλά Γιουάν.

Την εποχή που η Ισπανία άρχισε να κόβει το real, τα χρυσά ήταν τα πιο σημαντικά νομίσματα στο διεθνές εμπόριο. Τότε, η Ευρώπη εμπορεύονταν σε μεγάλο βαθμό με τους Άραβες που έφερναν ανατολίτικα προϊόντα. Ωστόσο, όταν οι Πορτογάλοι εξερευνητές έφτασαν στην Ινδία το 1498, διαπίστωσαν ότι οι ντόπιοι έμποροι δέχονταν πρόθυμα το ασήμι και απέρριπταν το χρυσό (!!!). Αυτό συνέβαινε γιατί ο χρυσός ήταν άφθονος στην Ινδία, ενώ το ασήμι, ως πιο σπάνιο, είχε μεγάλη ζήτηση.

Συνέχεια…

Πριν από την ανακάλυψη του Ισπανο-αμερικανικού ασημιού, δεν υπήρχε αρκετό ασήμι για να εφοδιάσει τον κόσμο με μεγάλους όγκους ασημένιων νομισμάτων. Περισσότερα από τα 4/5 όλου του ασημιού που παράγονταν για χρήση στον πολιτισμένο κόσμο μεταξύ του 1493 και του 1850 προέρχονταν από Ισπανο-αμερικανικά ορυχεία, και αυτό απεικονίζει τον κεντρικό ρόλο του αμερικανικού ασημιού στην αύξηση της παγκόσμιας προσφοράς και την εγκαθίδρυση του real ως παγκόσμιου νομίσματος.

Η Ισπανική κυβέρνηση διατήρησε την υψηλή αξία του real. Το real ως πρότυπο βάρους και καθαρότητας έχει υποστεί συγκριτικά λίγες μεταβολές από την ίδρυσή του. Στην πραγματικότητα δεν δέχτηκε σοβαρή υποτίμηση μέχρι τον 18ο αιώνα, όταν υποτιμήθηκε πολύ λίγο μόνο δύο φορές. Έτσι, μεταξύ του 1497 και των αρχών του 20ου αιώνα, η αξία του κέρματος μειώθηκε μόνο κατά 5,9%. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ άλλα κράτη υποβάθμιζαν το νόμισμά τους, το real διατηρούσε σταθερή αξία.

Στον Νέο Κόσμο τα reales και άλλα Ισπανικά κέρματα ορίστηκαν ως επίσημο νόμισμα, αλλά υπήρχαν λίγα νομίσματα, αυτά μόνο που έφεραν μαζί τους οι άποικοι από την Ισπανία. Έτσι οι Ισπανοί άποικοι δεν είχαν άλλη επιλογή από το να χρησιμοποιήσουν το χρυσό και το ασήμι ως υποκατάστατο χρήματος και εμπορεύονταν με τους ντόπιους σύμφωνα με το βάρος των πολύτιμων μετάλλων.

Μετά από επανειλημμένα αιτήματα, η βασίλισσα εξέδωσε τελικά ένα βασιλικό διάταγμα στις 11 Μαΐου 1535 που εξουσιοδότησε τον αντιβασιλέα της Νέας Ισπανίας να ιδρύσει ένα βασιλικό νομισματοκοπείο. Τα κέρματα έπρεπε να κόβονται σύμφωνα με τους κανονισμούς που υπήρχαν στην Ισπανία και να τηρούν αυστηρά το βάρος, το μέγεθος και το σχεδιασμό των υφιστάμενων Ισπανικών νομισμάτων. Επιπλέον, απαγορεύτηκε ρητώς η κοπή χρυσών νομισμάτων. Δεδομένου ότι οι ντόπιοι δεν θα δέχονταν χάλκινα νομίσματα, το νομισματοκοπείο του Νέου Κόσμου παρήγαγε αποκλειστικά ασημένια νομίσματα, τα οποία θα γίνονταν αποδεκτά ως νόμιμο χρήμα σε όλη την Ισπανική αυτοκρατορία, συμβάλλοντας στη διεθνή επιτυχία του real.

Από το 1556 μέχρι το 1751, τα νομισματοκοπεία του Νέου Κόσμου παρήγαγαν τα γνωστά ‘Kob coins’. Στην ουσία, σφράγιζαν πλάκες ασημιού και τις έκοβαν για να έχουν το σωστό βάρος. Άρχισαν να φέρουν ημερομηνία μετά το 1580. Tο 1732 αρχίζει η κοπή των πρώτων κερμάτων με πρέσα (hammered coins). Έχουμε τον 1ο τύπο των 8 reales χωρίς την προτομή μέχρι το 1771. Από το 1772 μέχρι το 1821 κόβεται ο 2ος τύπος του κέρματος που στην μπροστινή όψη φέρει την προτομή του βασιλιά της Ισπανίας. 

Εκτός από τις Ισπανικές αποικίες, οι υπόλοιπες Αμερικανικές αποικίες επίσης είχαν μεγάλη έλλειψη νομισμάτων και έτσι οι άνθρωποι προμηθεύονταν νομίσματα οποιασδήποτε χώρας μέσω του εμπορίου. Παρ’ όλο που κέρματα από τις περισσότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης κυκλοφόρησαν στις αποικίες, το κυρίαρχο νόμισμα ήταν το Ισπανικό real, το οποίο οι άποικοι αποκαλούσαν ως "Ισπανικό δολάριο". Οι αποικίες λάμβαναν τις μεγαλύτερες ποσότητες των reales από το εμπόριό τους με τις Δυτικές Ινδίες. Επιπλέον, Ισπανικά κέρματα μεταφέρθηκαν στις αποικίες από Ευρωπαϊκούς οικισμούς κατά μήκος του Κόλπου του Μεξικού, αλλά και οι πειρατές που δρούσαν στην περιοχή του Ατλαντικού αύξαναν την προσφορά των νομισμάτων αυτών.

Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, το Κογκρέσο έκανε αρκετές προσπάθειες για την εξάλειψη των ξένων νομισμάτων από την κυκλοφορία, αλλά η μεγάλη ποσότητα των ισπανικών reales σε κυκλοφορία και η μακροχρόνια χρήση του κέρματος οδήγησε στη συνέχιση της χρήσης του όπως έγραψα παραπάνω, μέχρι το 1857.

Ένα παρόμοιο φαινόμενο συνέβαινε στην Κίνα. Πώς έφτασε όμως, φίλοι μου συλλέκτες, το real στην Κίνα; Κάποιες ποσότητες έφθασαν εκεί μέσω Πορτογαλικών εμπορικών οδών προς την Ινδία. Η Πορτογαλική αυτοκρατορία, η οποία βασιζόταν στα reales, συναλλάσσονταν τακτικά με την Ινδία και την Κίνα. Κατά το δεύτερο ήμισυ του δέκατου έκτου αιώνα, η Πορτογαλία εξήγαγε 750.000 8 reales ετησίως στην Ασία.

Παρά το Πορτογαλικό εμπόριο, τα reales δεν διείσδυσαν ουσιαστικά τη Νοτιοανατολική Ασία και την Κίνα μέχρι να αρχίσει το εμπόριο με την Ισπανία.  Ξεκινώντας από το 1565, η Ισπανία εμπορεύονταν τακτικά με τη Μανίλα μέσω ενός μικρού στόλου που ονομάζονταν Manila Galleones που ταξίδευε μεταξύ του Μεξικού και των Φιλιππίνων. Οι Galleons εμπορεύονταν σε έναν κύκλο: το ταξίδι πίσω στο Μεξικό έφερε Κινέζικα μεταξωτά και άλλα αγαθά της ανατολής, τα οποία αγοράζονταν στην Αμερική με reales. Μετά την ανταλλαγή των αγαθών τους με ασημένια νομίσματα, τα πλοία επέστρεφαν στη Μανίλα με reales που προορίζονταν να αγοράσουν περισσότερα ανατολίτικα προϊόντα που θα πωλούνταν για ασημένια νομίσματα στην Αμερική κ.ο.κ.. Μετά από μία δεκαετία συνεχιζόμενης μεταφοράς Ισπανο-αμερικανικού αργύρου στη Νοτιοανατολική Ασία, οι Ισπανοί αύξησαν στη ροή των νομισμάτων στέλνοντας άλλα 100.000 κέρματα των 8 reales στη Μανίλα ετησίως.

Οι Κινέζοι έμποροι ήθελαν ασήμι και οι Ισπανοί ήθελαν εξωτικά ανατολίτικα προϊόντα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τα Κινέζικα πλοία κυριάρχησαν στην αγορά των Φιλιππίνων καθώς αναζητούσαν και επωφελούνταν από το Ισπανικό εμπόριο. Μεταξύ 1611 και 1612, το 91,5% των τελωνειακών εσόδων της Μανίλας προήλθε από τα Κινέζικα πλοία. Σύμφωνα με μια εκτίμηση, τα δρομολόγια από τη Νέα Ισπανία έστελναν πέντε εκατομμύρια reales ετησίως στη Μανίλα και από εκεί στην Κίνα. Μόνο το 1597, εκτιμάται ότι δώδεκα εκατομμύρια reales έφτασαν στην Κίνα μέσω της Μανίλας.

Υπήρξαν στην Κίνα πολλές περιπτώσεις πλαστών κερμάτων, έτσι οι Κινέζοι επισήμαναν τα γνήσια κέρματα με μικρές σφραγίδες (τα γνωστά chopmarks). Το ίδιο συνέβαινε και στις Φιλιππίνες, αλλά εκεί η επισήμανση γίνονταν από τις Ισπανικές αρχές με μια στρόγγυλη σφραγίδα.

Αλλά τι δημιούργησε την Κινέζικη ζήτηση για το real; Το Κινέζικο νομισματικό σύστημα βασίζονταν σε χάλκινα νομίσματα που κόπηκαν από την δυναστεία των Μινγκ, αλλά λόγω έλλειψης χαλκού, τα κέρματα ήταν λιγοστά. Έτσι, ιδιωτικά χάλκινα νομίσματα και διάφορες μορφές αργύρου άρχισαν να ανταγωνίζονται το νόμισμα των Ming σε μια προσπάθεια να τροφοδοτήσουν τη ζήτηση της Κίνας για χρήματα. Μετά το 1600, η δυναστεία των Ming υποτίμησε το νόμισμά της και, παρά τις αυξημένες εισαγωγές ξένου αργύρου, η συναλλαγματική ισοτιμία ασημένιων νομισμάτων αυξάνονταν σταδιακά.

Γιατί όμως, ο Κινέζικος λαός επέλεξε το ασήμι αντί για άλλα χρυσά ή χάλκινα νομίσματα; Να κάτι πολύ ενδιαφέρον: Το ασήμι είχε διπλάσια αξία στην Κίνα, απ’ ότι είχε στην Ευρώπη: ο λόγος χρυσού-αργύρου στην Κίνα ήταν 1:6, ενώ στην Ευρώπη ήταν 1:11-12.

Ως εμπόρευμα, το ασήμι αποτιμώνταν ανάλογα με το βάρος του, και επειδή το real είχε τόσο υψηλή όσο και σταθερή περιεκτικότητα σε ασήμι, οι Κινέζοι το χρησιμοποίησαν γρήγορα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ήταν επίσης άμεσα διαθέσιμο λόγω του μεγάλου όγκου των συναλλαγών μεταξύ της Ισπανικής Αμερικής και της Ευρώπης με τη Νοτιοανατολική Ασία. Επίσης, ήταν το πρώτο ξένο νόμισμα που είχε εισέλθει στην Κίνα σε σημαντικές ποσότητες. Αυτοί οι παράγοντες συνδυαστικά έκαναν τόσο ευρεία τη χρήση και αποδοχή του Ισπανικού real στην Κίνα. Με την πάροδο του χρόνου η διεθνής ζήτηση με πρωταγωνίστρια την Κίνα έγινε τόσο μεγάλη ώστε το μόνο που έπρεπε να κάνει η Ισπανία για να διατηρήσει το real, ήταν να παρέχει μια σταθερή προσφορά των πολυπόθητων νομισμάτων (μήπως κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει σήμερα με το δολάριο?).

Η ζήτηση για το real στην Κίνα ήταν ουσιαστική για την συνεχόμενη ευημερία του νομίσματος για τρεις αιώνες. Δεδομένου ότι η Κίνα και το μεγαλύτερο μέρος της Νοτιοανατολικής Ασίας δέχονταν μόνο το real, οποιοδήποτε έθνος επιθυμούσε να συμμετάσχει στο επικερδή Ασιατικό εμπόριο έπρεπε να διαθέτει επαρκή ποσότητα των Ισπανικών νομισμάτων.

Η μεγάλη ζήτηση για reales στη Νοτιοανατολική Ασία και την Κίνα ενίσχυσε τη ζήτηση για το νόμισμα και στη Δύση, σε βαθμό που ακόμη και η Βρετανική East India Company έκανε τις συναλλαγές της στην Κίνα πρωτίστως με Ισπανικά δολάρια. Μεταξύ του 1710 και του 1759 η εταιρεία εμπορεύθηκε £ 26.833.614 σε ασήμι με τη μορφή Ισπανικών reales με την Κίνα.

Αξίζει εδώ να σημειώσω πως η Αγγλία έκανε εκτεταμένη χρήση επισήμανσης (countermark) των 8 reales, καθώς μετά την αποτυχημένη Γαλλική εισβολή στην Ουαλία, το 1797, προκλήθηκε οικονομικό χάος στην Αγγλία, με αποτέλεσμα να εξαφανιστούν όλα τα χρυσά και ασημένια νομίσματα από την αγορά. Έτσι, η τράπεζα της Αγγλίας άρχισε να επισημαίνει ξένα νομίσματα – κυρίως Ισπανικά – που είχε στην κατοχή της. Η κατάσταση εξομαλύνθηκε μόνο μετά τη μάχη του Βατερλό.
 
Το real ελεύθερα κυκλοφορούσε σε όλα τα μέρη του πλανήτη και ήταν το κυρίαρχο νόμισμα σχεδόν σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο από τα τέλη του 15ου αιώνα μέχρι τον 19ο αιώνα.

Μπορεί να σας κούρασα λιγάκι με τον όγκο των πληροφοριών, αλλά νομίζω πως πήρατε μια ολοκληρωμένη εικόνα για την πορεία αυτό του – παγκόσμιου – νομίσματος.

Θα ήθελα να ακούσω με χαρά τυχών σχόλια, παρατηρήσεις, επισημάνσεις και πληροφορίες που έχετε.

Η παράγραφος αυτή, για άγνωστο λόγο, δεν φαίνεται ολόκληρη. Την επαναλαμβάνω.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Καταστροφικές οικονομικές αποφάσεις τον 16ο αιώνα οδήγησαν την Ισπανία σε σοβαρή έλλειψη προϊόντων αλλά, ταυτόχρονα, και σε μεγάλη εισροή χρήματος (ασημένιων 8 reales) από τα πλούσια ορυχεία της Λατινικής Αμερικής. Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ιδιαίτερα η Ολλανδία, η Γαλλία και η Αγγλία, έσπευσαν να πουλήσουν τα προϊόντα τους στην Ισπανική αγορά, καθώς αυτοί είχαν μεν προϊόντα, αλλά δεν είχαν χρήματα, αφού υπήρχε έλλειψη ασημιού στην Ευρώπη. Οι χώρες αυτές, λόγω της σταθερής αξίας του real, απέφευγαν να τα λειώνουν ή να τα χρησιμοποιούν για άλλους μη χρηματικούς σκοπούς.  Έτσι μεγάλες ποσότητες από reales βρέθηκαν στο Ευρωπαϊκό εμπόριο, και από εκεί, μέσω των εμπορικών δρόμων, σε εξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο. Μόλις το real άρχισε να εξαπλώνεται, έγινε σχεδόν ανεξάρτητο από την Ισπανία λόγω της ισχυρής διεθνούς ζήτησης για αυτό (όπως γίνεται τις τελευταίες δεκαετίες με το δολάριο).

Στέλιο,σε ευχαριστούμε φίλε....κάθε άρθρο σου είναι πραγματικός θησαυρός γνώσης...

Λεπτομερέστατη ανάλυση..
Όντως το νόμισμα αυτό ήταν πολυ σημαντικό για τον τότε κόσμο..
Άλλωστε και η πρώτη Δραχμή του Όθωνα, όπως και ο Φοίνικας παλαιότερα, συνδέθηκε αρχικά με το ισπανικό δίστηλο, του οποίου αποτελούσε το 1/6..

Σας ευχαριστώ φίλοι μου για τα καλά σας λόγια.
Πράγματι, η δραχμή είχε ως σημείο αναφοράς το Ισπανικό ρεάλι.

Τα ριαλια μονα κ διπλα λοιπον. Χμμμμ αλλο ενα νομισμα που συνεβαλε στην παγκοσμιοποιηση. Μπραβο Στελιο. Ισως θαπρεπε να εχω απο ενα απο αυτα. ;D ;D

Είναι υπέροχα νομίσματα Δημήτρη. Και μην ξεχνάς πως έχουν όχι ένα - αλλά δύο λιοντάρια επάνω τους!  :D

Να συμπληρώσω μερικές ακόμη πληροφορίες που αφορούν αυτή τη φορά τον Ελλαδικό χώρο και τη σχέση του με το Ισπανικό νόμισμα:

Το νόμισμα των 8 reales είναι γνωστό στην Ελλάδα και ως δίστηλο επειδή απεικονίζει τις δύο στήλες του Ηρακλή (Γιβραλτάρ). Ήταν το κύριο μέσο εμπορικών συναλλαγών κατά την Ελληνική επανάσταση. Ο Τρικούπης, στο έργο του ‘Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης’ αναφέρει πως όταν η Ύδρα επαναστάτησε, ο αρχηγός των επαναστατών Αντώνης Οικονόμου…

«…στήριξε όλες του τις ελπίδες στο λαό τον οποίο συγκέντρωσε πάλι ένοπλο και απαίτησε από τους προκρίτους να μοιράσουν την ίδια μέρα τα χρήματα που είχαν κρυμμένα στα σπίτια τους. Οι προεστοί έστειλαν αμέσως πολλά, αλλά οι οπλοφόροι φώναζαν ‘δε μας φτάνουν’ κουνώντας απειλητικά τα σπαθιά τους, ‘θέλομεν και άλλα’. Οι πρόκριτοι έστειλαν κι άλλα, κι άλλα, μέχρι που συγκεντρώθηκαν 130 χιλιάδες δίστηλα μέσα σε τρεις ημέρες. Τότε ηρέμησε το πλήθος και άρχισε να επευφημεί τους καλούς και γενναίους προκρίτους».

Το ότι τα κολωνάτα ήταν το επίσημο προεπαναστατικό νόμισμα της Ελληνικής προεπαναστατικής ναυτιλίας φαίνεται και από την περιγραφή του Τρικούπη σχετικά με τον τρόπο που μοιράζονταν τα κέρδη οι Έλληνες ναυτικοί. Γράφει λοιπόν:

«Τα κέρδη μοιράζονταν με τον εξής τρόπο: Αφαιρούσαν καταρχήν τα κεφάλαια, τον τόκο, τα τρόφιμα και τις υπόλοιπες δαπάνες. Ύστερα αφαιρούσαν τον δημοτικό φόρο και 1% υπέρ του μοναστηριού τους. Ύστερα χώριζαν ίσα μερίδια για όλους τους ναύτες, χωρίς διάκριση ηλικίας, βαθμού ή ικανότητας. Άλλα τόσα μερίδια ανήκαν στο πλοίο και δέκα ακόμα δίνονταν στον πλοίαρχο για να τα μοιράσει κατά την κρίση του στα ικανότερα και εργατικότερα μέλη του πληρώματος. Τα κεφάλαια δεν μετείχαν στις ζημιές του πλοίου και αντιστρόφως. Η διανομή γινόταν με τον τρόπο που αναφέραμε, όταν το μερίδιο του ναύτη ήταν τουλάχιστον είκοσι δίστηλα.»


Η σημασία του Ισπανικού κολωνάτου φαίνεται και από εδώ: Σε µία πρόσφατη δημοσίευση από τον π. Μάρκο Γ. Φώσκολο αρχειακού υλικού νοταριακών εγγράφων (=Δικαιοπρακτικά έγγραφα, αντίστοιχα με τα σημερινά συμβολαιογραφικά έγγραφα) της Τήνου, μας δίνονται πληροφορίες για την κυκλοφορία νομισμάτων στο νησί την περίοδο 1710-1713, δηλαδή λίγο πριν το τέλος της κυριαρχίας των Βενετών και την κατάληψη της Τήνου από τους Οθωμανούς το 1715. Τα έγγραφα αναφέρουν τις νομισματικές ισοτιμίες και τα κυρίαρχα νομίσματα που κυκλοφορούσαν στο νησί.

Αναφέρονται στα εξής νομίσματα: zecchini, Moresini, Osolotte ή Isolotte, άσπρα και penese. Ταυτόχρονα η αναφορά των νομισμάτων γίνεται σε λογιστικό (όχι πραγματικό) χρήμα που είναι τα ρεάλια. Η σειρά των νομισμάτων προσδιορίζει και το μέταλλο που παρήχθησαν, χρυσός, ασήμι, χαμηλότερης περιεκτικότητας ασημιού και τα τελευταία πιθανώς ασηµοχάλκινα ή χάλκινα.
Για την συγκεκριμένη χρονική περίοδο 1710-1713 έχουμε την ισότητα που ισχύει στις συναλλαγές:

3 Reali=1 Ζecchinο =3 leone Moresini=4,5 isolotte=150 penese.

Το γεγονός πως η αξία όλων των νομισμάτων αποτιμώνταν σε ρεάλια, δείχνει πως, τουλάχιστον από τότε, τα δίστηλα ήταν το κυρίαρχο νόμισμα συναλλαγών στον ευρύτερο χώρο της ανατολικής μεσογείου.               

Φίλοι μου συλλέκτες σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα όμορφο τάληρο της συλλογής μου του Φρειδερίκου Αύγουστου Ι/ΙΙΙ του Δουκάτου της Σαξονίας.

Ας δούμε πρώτα την περιγραφή του νομίσματος:

Εμπρός:
Προτομή του Φρειδερίκου κοιτάζοντας δεξιά.
Επιγραφή:   FRID[ERICUS]:AUGUST[US]: D[EI]:G[RATIA]:DUX.SAX[ONIAE]:ELECTOR
Μετάφραση: Φρειδερίκος Αύγουστος Ελέω Θεού Δούκας της Σαξονίας Εκλέκτορας

Πίσω:
Το οικόσημο της Σαξονίας.
X. EINE  MARCK F.[EINE]   1772  E.D.C.
Το X (= 10 στα Λατινικά), σημαίνει πως το νόμισμα είναι ένα Conventionstaler που περιέχει 1/10ο του μάρκου της Κολωνίας σε ασήμι.[1]  

Ας δούμε τώρα και τα χαρακτηριστικά του νομίσματος:

Αξία: 1 thaler
Βάρος: 27,87 gr.
Διάμετρος: 41 mm
Βιβλιογραφία: Dav#2690, KM#993.1
Ασήμι: 0.833
Χρονιές κοπής: 1769-1790
Τιράζ:  Δεν αναφέρεται
Νομισματοκοπείο: Δρέσδη
Αρχηγός νομισματοκοπείου: Ernst Diedrich Croll (E.D.C.) [2]
Προσανατολισμός:  ↑↑


Ο Φρειδερίκος Αύγουστος υπήρξε ικανότατος ηγέτης και κυβέρνησε με σύνεση τη χώρα του. Υπήρξε από τους πρωταγωνιστές μιας εποχής που άλλαξε ριζικά το χάρτη της Ευρώπης μετά από αιώνες.  Έκανε όμως ένα τραγικό λάθος που παρά λίγο να του στοιχήσει -όχι μόνο το θρόνο του- αλλά και την ίδια την ύπαρξη της Σαξονίας ως κράτος. Ποιο είναι αυτό το λάθος; Πήρε το μέρος των ηττημένων στους Ναπολεόντιους πολέμους. Διαβάστε παρακάτω πως λειτουργούσαν τότε (αλλά και τώρα) τα παρασκήνια της διεθνούς διπλωματίας και πως οι τύχες των λαών παίζονταν στα ζάρια.

Ο Φρειδερίκος Αύγουστος I (1750 - 1827) από τον οίκο των Wettin, υπήρξε o 25ος (και τελευταίος) Εκλέκτορας της Σαξονίας από το 1763 ως το 1806 (ως Φρειδερίκος Αύγουστος III) και ως ο πρώτος βασιλιάς της Σαξονίας από το 1806 έως το 1827 (ως Φρειδερίκος Αύγουστος Ι). Έφερε επίσης τον τίτλο του Δούκα της Βαρσοβίας από το 1807 έως το 1813.

Καθ 'όλη τη διάρκεια της πολιτικής καριέρας του, ο Φρειδερίκος Αύγουστος προσπάθησε να αποκαταστήσει και να αναδημιουργήσει το Πολωνικό κράτος που είχε διαλυθεί μετά τον τελικό διαμελισμό της Πολωνίας το 1795, ωστόσο δεν το κατάφερε -  και γι' αυτό κατηγορούσε τον εαυτό του για το υπόλοιπο της ζωής του. Παρ' όλα αυτά, οι προσπάθειές του για την επανασύσταση ενός ανεξάρτητου Πολωνικού κράτους τον έκαναν πολύ αγαπητό στον Πολωνικό λαό.

Ο Φρειδερίκος Αύγουστος ορίστηκε διάδοχος του Πολωνικού θρόνου, αφού το Πολωνικό σύνταγμα όριζε τον επικεφαλής του Βασιλικού Οίκου της Σαξονίας ως τον διάδοχο του θρόνου. Παρ’ όλα αυτά ο Φρειδερίκος αρνήθηκε να δεχτεί το στέμμα μετά το θάνατο του βασιλιά της Πολωνίας Stanislaw το 1798, επειδή φοβόταν να εμπλακεί σε διαμάχες με την Αυστρία, τη Πρωσία και τη Ρωσία, οι οποίες είχαν αρχίσει να διαιρούν την Πολωνία το 1772.  Στην πραγματικότητα, ο πλήρες διαχωρισμός της Πολωνίας μεταξύ των γειτονικών δυνάμεων της Αυστρίας, της Πρωσίας και της Ρωσίας είχε ήδη γίνει το 1795.

Τον Αύγουστο του 1791 ο Φρειδερίκος διοργάνωσε συνάντηση με τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (μέλος της οποίας ήταν και η Σαξονία) Λεοπόλδο ΙΙ και τον βασιλιά της Πρωσίας Φρειδερίκο Γουλιέλμο ΙΙ στο Κάστρο του Pillnitz που προοριζόταν εν μέρει να προσφέρει υποστήριξη στη γαλλική μοναρχία ενόψει της επαναστατικής αναταραχής στη Γαλλία. Η διακήρυξη του Pillnitz [3] προειδοποίησε για τη δυνατότητα στρατιωτικής δράσης κατά της Γαλλικής επαναστατικής κυβέρνησης, δίνοντας έτσι αφορμή στη Γαλλία να κηρύξει πόλεμο στην Αυστρία τον Απρίλιο του 1792. Ο ίδιος ο Φρειδερίκος όμως δεν υπέγραψε τη Διακήρυξη.

Η Σαξονία δεν ήθελε να συμμετάσχει σε μια αμυντική συμμαχία κατά της Γαλλίας που διαμορφώθηκε μεταξύ Αυστρίας και Πρωσίας. Παρ' όλα αυτά, υποχρεώθηκε συμμετάσχει. Υπήρξε μεγάλη ανησυχία στη Σαξονία τον Απρίλιο του 1795, όταν η Πρωσία συνήψε ξαφνικά μια ξεχωριστή ειρήνη με τη Γαλλία, προκειμένου να μην έχει άλλα εμπόδια στην κατάτμηση της Πολωνίας. Έτσι, η Σαξονία αποσύρθηκε από το συνασπισμό ενάντια στη Γαλλία τον Αύγουστο του 1796, και αφού η Γαλλία είχε εισβάλλει ανατολικά (στα Γερμανικά εδάφη) και συμφωνήθηκαν οι προϋποθέσεις για τη σύναψη ξεχωριστής ειρήνης με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Ο Φρειδερίκος δεν συμμετείχε στη δημιουργία της Συνομοσπονδίας του Ρήνου, η οποία οδήγησε στην τελική διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Όσον αφορά την Πρωσική ιδέα μιας βορειο-γερμανικής αυτοκρατορίας (στην οποία -φυσικά- θα δέσποζε η Πρωσία), μέσα στην οποία η Σαξονία θα ανυψώνονταν σε βασίλειο, φάνηκε σκεπτικός. Ωστόσο, όταν ο Ναπολέοντας εισέβαλλε μέχρι τη Θουριγγία μετά το Σεπτέμβριο του 1806, ο Φρειδερίκος -μπροστά στον Γαλλικό κίνδυνο- συντάχθηκε με την Πρωσία. Στις μάχες της Ιένα - Auerstedt το 1806 τα στρατεύματα της Πρωσίας-Σαξονίας υπέστησαν μια συντριπτική ήττα, η Πρωσία τον εγκατέλειψε, αναγκάζοντας τον Φρειδερίκο να υπογράψει ειρήνη, προκειμένου να αποφύγει την Γαλλική κατοχή, παραχωρώντας εδάφη αλλά και εξυψώνοντας (ως αντάλλαγμα) τη Σαξονία σε βασίλειο.

Ο Φρειδερίκος ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Σαξονίας και, με τη συνθήκη του Tilsit [4] ονομάστηκε επίσης δούκας της Βαρσοβίας. Αν και είχε απορρίψει την προσφορά του βασιλείου της Πολωνίας το 1795, δεν μπορούσε να αρνηθεί έναν Πολωνικό τίτλο για δεύτερη φορά.

Συνολικά, το Δουκάτο της Βαρσοβίας είχε αρχική έκταση περίπου 104.000 km², με πληθυσμό περίπου 2.600.000 κατοίκων, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων ήταν Πολωνοί. Το 1812 ο Φρειδερίκος επικύρωσε μια διακήρυξη του Πολωνικού Κοινοβουλίου που αποκατέστησε το Βασίλειο της Πολωνίας. Ο Ναπολέων διαμαρτυρήθηκε ενάντια σε αυτή την ενέργεια.

Κατά τη διάρκεια της λεγόμενης «Γερμανικής Εκστρατείας» του Ναπολέοντα, το 1813, η Σαξονία βρέθηκε πολύ δύσκολη κατάσταση. Η χώρα ήταν ακόμα ουσιαστικά υπό την κατοχή της Γαλλίας και ταυτόχρονα έγινε η κεντρική αρένα του πολέμου. Το φθινόπωρο του 1813 στην αρχή της μάχης της Λειψίας (Battle of Nations) [5], ο τοπικός πληθυσμός της Σαξονίας, περίπου 2 εκατομμύρια, είδε σχεδόν ένα εκατομμύριο στρατιώτες να φτάσουν στο έδαφός του. Ο Ναπολέοντας απείλησε ανοιχτά να θεωρήσει τη Σαξονία ως εχθρική επικράτεια και να την μεταχειριστεί αναλόγως, εάν ο Φρειδερίκος Αύγουστος άλλαζε πλευρά.  Έτσι, τα περιθώρια ελιγμών του Φρειδερίκου ήταν πολύ περιορισμένα.
 
Σ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση, ο βασιλιάς προσπάθησε να συμμαχήσει με το συνασπισμό Πρωσίας-Ρωσίας, κρυφά από το Ναπολέοντα. Καθώς η Σαξονία ήταν στο επίκεντρο των πολεμικών επιχειρήσεων, ο Φρειδερίκος μετακινήθηκε νότια για να αποφύγει την επαφή με τους Γάλλους. Όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν άσχημα για τον Φρειδερίκο, αφού η Γαλλία νίκησε τους αντιπάλους της και, έχοντας μάθει για την κρυφή συμφωνία με τους ηττημένους, ο Ναπολέοντας διέταξε τον Φρειδερίκο να παρουσιαστεί μπροστά του.  Ο Φρειδερίκος, μη έχοντας άλλη επιλογή αποφάσισε να συμμορφωθεί με το τελεσίγραφο.

Η χώρα του όμως συνέχισε να δεινοπαθεί, καθώς ο Ναπολέων, θυμωμένος από την σχεδόν αλλαγή στρατοπέδου του βασιλιά, απαίτησε όλους τους πόρους του κρατιδίου και όλο το διαθέσιμο στρατό του για τη συνέχιση του πολέμου. Η Σαξονία έγινε η κύρια αρένα του πολέμου και η Δρέσδη η έδρα του Γαλλικού στρατού. Εν τω μεταξύ, η Αυστρία ολοκλήρωσε τη συμμαχία της με τη Πρωσία και τη Ρωσία, υποχρεώνοντας τους Γάλλους σε οπισθοχώρηση. Αλλά και πάλι ο Φρειδερίκος αποφάσισε να παραμείνει στο πλευρό των Γάλλων, καθώς ήταν καχύποπτος προς τους Πρώσους οι οποίοι τον είχαν εγκαταλείψει το 1806.  Κατά τη Μάχη της Λειψίας (Μάχη των Εθνών), στην οποία οι Γάλλοι ηττήθηκαν, τόσο τα Σαξονικά όσο και τα Πολωνικά στρατεύματα πολέμησαν από την πλευρά του Ναπολέοντα.  

Στις συζητήσεις του Συνεδρίου της Βιέννης το 1814 και το 1815, η θέση του Φρειδερίκου Αύγουστου ήταν καταδικασμένη από τη δύσκολη γεωγραφική θέση της χώρας του ανάμεσα σε δυνάμεις της εποχής, τις μεταβαλλόμενες ισορροπίες του πολέμου, την έλλειψη βοήθειας από την Αυστρία και τη δική του διστακτική στάση. Η Πρωσο-ρωσική συμμαχία δεν ήθελε ποτέ τη Σαξονία στην αντι-Ναπολέοντια συμμαχία. Γιατί; Η Πρωσία ποτέ δεν έβλεπε με καλό μάτι τη Σαξονία. Προσέξτε τώρα: Ακόμη και πριν η Πρωσία κηρύξει τον πόλεμο στη Γαλλία στις 17 Μαρτίου 1813, είχε ήδη συνάψει συμμαχία με τη Ρωσία εις βάρος της Σαξονίας και της Πολωνίας στο Kalisz στις 22 Φεβρουαρίου: το Δουκάτο της Πολωνίας θα πήγαινε κατά κύριο λόγο στη Ρωσία, ενώ σε αντάλλαγμα η Πρωσία θα προσαρτούσε τη Σαξονία. Η όρεξη της Πρωσίας για την οικονομικά και πολιτισμικά πιο ανεπτυγμένη Σαξονία είχε τις ρίζες της στο παλιό όνειρο της προσάρτησης που ο Φρειδερίκος Β΄ της Πρωσίας είχε παρουσιάσει το 1752 και είχε ήδη προσπαθήσει να κάνει πράξη κατά τον Επταετή Πόλεμο [6], χωρίς όμως αποτέλεσμα (βλέπετε με τι κυνικό τρόπο οι μεγάλοι αποφασίζουν για τις τύχες των λαών?).

Μετά τη Μάχη της Λειψίας (στην οποία ηττήθηκε ο Ναπολέοντας), η Πρωσο-ρωσική συμμαχία δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για συμμαχία με τη Σαξονία ενάντια στον Ναπολέοντα, παρ’ όλο που ο Φρειδερίκος Αύγουστος προσφέρθηκε να συμμαχήσει μαζί τους. Αντίθετα, ο Φρειδερίκος μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στο Friedrichsfelde κοντά στο Βερολίνο και τέθηκε υπό Ρωσική-πρωσική κράτηση στο όνομα μιας «Γενικής Κυβέρνησης των Υψηλών Συμμαχικών Δυνάμεων».

Σε αντίθεση με τους αντιπροσώπους της Γαλλίας, οι Πρώσοι και οι Ρώσσοι αρνήθηκαν στον Φρειδερίκο Αύγουστο τη συμμετοχή του στο συνέδριο της Βιέννης ως τιμωρία για τον υποτιθέμενο ρόλο του ως σύμμαχο του Ναπολέοντα. Αυτό βέβαια ήταν η δικαιολογία, γιατί ο πραγματικός λόγος ήταν η πρόθεση της Πρωσίας και της Ρωσίας να ολοκληρώσουν τα σχέδια προσάρτησης της Σαξονίας που συμφωνήθηκαν στο Kalisz. Τελικά τη Σαξονία έσωσε το γεγονός ότι η Αυστρία και η Γαλλία δεν ήθελαν -με την προσάρτηση της Σαξονίας- να δυναμώσει υπέρμετρα η Πρωσία. Επειδή λοιπόν το ζήτημα της Σαξονίας απειλούσε να διαλύσει το Συνέδριο, οι σύμμαχοι συμφώνησαν τελικά να διαιρέσουν τη Σαξονία (7 Ιανουαρίου 1815) με τη διαμεσολάβηση του Τσάρου. Τελικά, και αφού ο Φρειδερίκος προσπάθησε όσο μπορούσε να καθυστερήσει το μοιραίο, με την υπογραφή της συνθήκης στις 21 Μαΐου 1815, το 57% του εδάφους της Σαξονίας και το 42% του πληθυσμού της προσαρτήθηκε στην Πρωσία.

Ιστορικοί τόποι και οι περιοχές που ανήκαν στη Σαξονία για εκατοντάδες χρόνια πέρασαν σε ξένη κυριαρχία όπως το Wittenberg, η παλιά πρωτεύουσα του κρατιδίου των Εκλεκτόρων της Σαξονίας κατά τη διάρκεια της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και έδρα του Εθνικού Πανεπιστημίου που έγινε γνωστό από τους Μαρτίνο Λούθηρο και Μελάγχθων και η ιστορική πόλη Torgau. Η Κάτω Λουσατία, η οποία, όπως και η Άνω Λουσατία, είχε διατηρήσει τη συνταγματική της αυτονομία υπό τη Σαξονική κυριαρχία, ενσωματώθηκε στην επαρχία του Βρανδεμβούργου και έπαψε να υπάρχει ως κράτος. Η Άνω Λουσατία χωρίστηκε αυθαίρετα: η περιοχή που προοριζόταν για τη Πρωσία, συμπεριλαμβανομένου του Görlitz, προστέθηκε στην επαρχία της Σιλεσίας, χάνοντας επίσης τη συνταγματική τους αυτονομία.

Στις 22 Μαΐου 1815 ο Φρειδερίκος Αύγουστος παραιτήθηκε του αξιώματος του Δούκα της Βαρσοβίας, του οποίου (Δουκάτου) η επικράτεια προσαρτήθηκε κυρίως στη Ρωσία, αλλά και εν μέρει στη Πρωσία και την Αυστρία. Στην περιοχή που προσαρτήθηκε στη Ρωσία, δημιουργήθηκε το Βασίλειο της Πολωνίας που ενώθηκε κληρονομικά με τους Τσάρους. Η παλιά βασιλική πόλη της Κρακοβίας δεν ανήκε πλέον στο νέο βασίλειο και έγινε ξεχωριστή δημοκρατία. Η εσωτερική αυτονομία που απολάμβανε αρχικά καταργήθηκε το 1831 μετά την Πολωνική εξέγερση.

Όταν ο Φρειδερίκος επέστρεψε στη Σαξονία τον Ιούλιο του 1815, ο πληθυσμός τον υποδέχθηκε με μεγάλο ενθουσιασμό. Πολλές εκδηλώσεις αφοσίωσης πραγματοποιήθηκαν και από τις περιοχές που προσαρτήθηκαν στην Πρωσία, καθώς οι ντόπιοι ήταν εχθρικοί προς τους Πρώσους. Δημιούργησαν μάλιστα και τον όρο «υποχρεωτικός Πρώσος» για να ονομάσουν τους εαυτούς τους.  Στη Λιέγη, όπου βρίσκονταν τα περισσότερα από τα στρατεύματα του Σαξονικού Στρατού υπήρξε εξέγερση στα τέλη Απριλίου του 1815. Οι Πρώσοι στην αρχή αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη και επέβαλαν την τάξη μόνο όταν κατέφθασαν ενισχύσεις.

Η κοινή γνώμη στη Σαξονία βρισκόταν ανοιχτά στο πλευρό του Φρειδερίκου Αυγούστου κατά την επιστροφή του. Παντού υπήρχε η διάχυτη αίσθηση ότι οι Πρωσικές πολιτικές ήταν πολύ αδίστακτες τόσο κατά της χώρας όσο και του βασιλιά. Άλλωστε αυτό φάνηκε στην μοιρασιά των εδαφών μετά το τέλος του πολέμου.

Τα τελευταία δώδεκα χρόνια της κυβέρνησης του Φρειδερίκου Αυγούστου πέρασαν σε γενικές γραμμές ήσυχα. Μετά τους Ναπολεόντειους πολέμους, ο Φρειδερίκος έγινε πιο συντηρητικός, χωρίς να προβεί σε ουσιαστικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο κράτος του, παρ’ όλο που υπήρχε ισχυρό ρεύμα αλλαγής του πολιτικού συστήματος και ενίσχυσης της δημοκρατίας.

Παρ’ όλα αυτά παρέμεινε εξαιρετικά δημοφιλής, αν και γέρος (κυβέρνησε τη Σαξονία για 64 χρόνια). Ο λαός τον προσφωνούσε «ο δίκαιος». Θάφτηκε στον Ρωμαιοκαθολικό Καθεδρικό ναό της Δρέσδης.

Και λίγα λόγια για την προσωπική του ζωή: Παντρεύτηκε στις 17 Ιανουαρίου 1769 στο Manheim μέσω αντιπροσώπου, και ξανά στην Δρέσδη στις 29 Ιανουαρίου (αυτοπροσώπως) την αδερφή του βασιλιά της Βαυαρίας Μαξιμιλιανού Ιωσήφ Α΄, Αμαλία. Απέκτησαν 4 παιδιά, όμως μόνο μία κόρη επέζησε (η οποία πέθανε στα 80). Χωρίς άρρενα διάδοχο, στο θρόνο, μετά το θάνατό του, τον διαδέχθηκε ο μικρότερος αδερφός του Anton.

Επίσης απέκτησε και μια πανέξυπνη κόρη από εξωσυζυγική σχέση με την κόρη ενός πλούσιου Εβραίου της Δρέσδης.

Συνέχεια...

[1]
Το Μάρκο της Κολωνίας ήταν μια μονάδα βάρους ισοδύναμη με 233.856 γραμμάρια (περίπου 3.609 grains). Χρησιμοποιήθηκε ως μονάδα βάσης για μια σειρά νομισματικών προτύπων, συμπεριλαμβανομένου του νομισματικού συστήματος Lübeck, το οποίο ήταν σημαντικό στη βόρεια Ευρώπη κατά τα τέλη του μεσαίωνα και τα συστήματα νομισματοκοπίας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το σημαντικότερο είναι το Conventionsthaler, το οποίο αντιστοιχούσε στο ένα δέκατο του Μάρκου της Κολωνίας. Το μάρκο ορίστηκε ως μισό Pfund (λίβρα) με 16 Unze (ουγγιές) του Pfund. Το Unze υποδιαιρέθηκε σε 2 Lot, 8 Quentchen, 32 Pfennig ή 36 Gran, με το Gran ίσο με 0.812 γραμμάρια.

[2]
E. D. C. = ERNST DIETRICH CROLL. Γεννήθηκε το 1715 στην πόλη Durlach και πέθανε στις 6 Δεκεμβρίου του 1778 στη Δρέσδη της Σαξονίας. Υπήρξε αρχηγός στα εξής νομισματοκοπεία:
1749-1752: Αρχηγός νομισματοκοπείου στην Weilburg,
1753-1763: Αρχηγός νομισματοκοπείου στη Λειψία και
1764-1778: Αρχηγός νομισματοκοπείου στη Δρέσδη.
Κατά τη διάρκεια της εργασίας του στο νομισματοκοπείο της Δρέσδης (1764-1778), χρησιμοποίησε, εκτός από τα αρχικά E.D.C., και τα αρχικά E.C. και C.

[3]
Η διακήρυξη του Pillnitz, έγινε στις 27 Αυγούστου 1791 στο Κάστρο Pillnitz κοντά στη Δρέσδη (Σαξονία) από τον Frederick William II της Πρωσίας και Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (των Αψβούργων) Λεοπόλδο II ο οποίος ήταν αδελφός της Μαρίας Αντουανέττας.  Δήλωνε την κοινή υποστήριξη των κρατών τους στον βασιλιά Λουδοβίκο XVI της Γαλλίας (ο οποίος -μαζί με την οικογένειά του- κρατούνταν υπό περιορισμό), και κατά της Γαλλικής Επανάστασης.

Καλούσε τις ευρωπαϊκές δυνάμεις να παρέμβουν αν ο Λουδοβίκος απειλούνταν και προειδοποιούσε τους Γάλλους επαναστάτες να επιτρέψουν την επανάκτηση της εξουσίας του. Η δήλωση ανέφερε ότι η Αυστρία θα πολεμήσει αν και μόνο εάν όλες οι άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις κήρυτταν επίσης τον πόλεμο στη Γαλλία. Ο Λεοπόλδος επέλεξε αυτή τη διατύπωση για να μην αναγκαστεί να πάει στον πόλεμο, καθώς 1) ήξερε ότι ο βρετανός πρωθυπουργός, William Pitt, δεν υποστήριξε τον πόλεμο με τη Γαλλία και 2) για να ικανοποιήσει τους Γάλλους ευγενείς που είχαν καταφύγει στη χώρα του και ζητούσαν ξένη παρέμβαση στην πατρίδα τους.

Η Διακήρυξη έφερε ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα, καθώς η εθνική συνέλευση της Γαλλίας ερμήνευσε τη Διακήρυξη ως ετοιμασία κήρυξης πολέμου από τον Λεοπόλδο.  Ριζοσπάστες Γάλλοι που ζητούσαν πόλεμο, χρησιμοποίησαν ως πρόσχημα τη Διακήρυξη για να κερδίσουν επιρροή, καταφέρνοντας τελικά να κηρύξει η Γαλλία τον πόλεμο στις 20 Απριλίου 1792 κατά της Αυστρίας, αρχίζοντας τους Γαλλικούς Επαναστατικούς Πολέμους.

[4]
Με την ονομασία Συνθήκη του Τιλσίτ, ή ορθότερα στον πληθυντικό, Συνθήκες του Τιλσίτ φέρονται οι δύο ιστορικές διμερείς συνθήκες ειρήνης που συνομολογήθηκαν, μετά τη σύναψη ανακωχής (22 Ιουνίου του 1807), μεταξύ Ρωσίας και Γαλλίας, που αποδέχθηκε και η Πρωσία, στην παρόχθια πόλη Τιλσίτ (Σοβιέτσκ), της Πρωσίας, παρά τον ποταμό Νέμαν, τον Ιούλιο του 1807, με χρονική διαφορά μεταξύ τους δύο ημέρες.

Οι συνθήκες αυτές, ως άμεση εξέλιξη μετά τη νικηφόρα για τους Γάλλους μάχη του Φρίντλαντ, κατά την πρωσική εκστρατεία των ναπολεόντειων πολέμων, χαρακτηρίστηκαν από τους ιστορικούς ως το αποκορύφωμα της δόξας του Μεγάλου Ναπολέοντα.

[5]
Η Μάχη της Λειψίας γνωστή και ως η Μάχη των Εθνών, διεξήχθη στη Λειψία, στο Βασίλειο της Σαξονίας, στις 16-19 Οκτωβρίου 1813. Η Μάχη της Λειψίας ήταν η πιο σημαντική μάχη των Ναπολεόντειων Πολέμων, στην οποία ο Ναπολέων Α΄ της Γαλλίας ηττήθηκε από τους συμμαχικούς στρατούς της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, του Βασιλείου της Πρωσίας και του Βασιλείου της Σουηδίας.

Ο στρατός του Ναπολέοντα είχε Πολωνούς και Ιταλούς στρατιώτες, καθώς και Γερμανούς (κυρίως από τη Σαξονία και τη Βυρτεμβέργη). Η μάχη ήταν το αποκορύφωμα της λεγόμενης «Γερμανικής εκστρατείας» του Ναπολέοντα το 1813 και πήραν μέρος 600,000 στρατιώτες, 2,200 κανόνια, 200,000 φορτία πυρομαχικών και 127,000 νεκρούς και τραυματίες. Υπήρξε η μεγαλύτερη μάχη στην Ευρώπη πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στην πρώτη μέρα της μάχης, 16 Οκτωβρίου 1813, ο Ναπολέων αμυνόταν επιτυχώς αλλά, λόγω της πίεσης των Συμμάχων από τα άκρα, αναγκάστηκε να υποχωρήσει στη Λειψία στις 18 Οκτωβρίου. Στις 19 Οκτωβρίου, έχοντας υποστεί μεγάλες απώλειες, υποχώρησε στη Γαλλία.

Η μάχη της Λειψίας υπήρξε πολύ σημαντική μιας και, μετά από αυτή την ήττα, στον Ναπολέοντα απέμεινε μόνο η Γαλλία. Το 1814 άρχισε η επίθεση κατά της Γαλλίας, λόγω της οποίας ο Ναπολέων έχασε τον θρόνο του και εξορίστηκε στη νήσο Έλβα.

[6]
Διαβάστε επίσης τι έχω γράψει σε παλαιότερη παρουσίαση νομίσματος για τον Επταετή Πόλεμο:

«Ο Επταετής Πόλεμος έλαβε χώρα μεταξύ των ετών 1755 και 1764. Σε αυτόν ενεπλάκησαν όλες οι υπερδυνάμεις της Εποχής με εξαίρεση την Οθωμανική Αυτοκρατορία, και επηρέασε την Ευρώπη, τη Βόρεια και Νότια Αμερική, τη Δυτική Αφρική, την Ινδία και τις Φιλιππίνες. Θεωρούμενος πρελούδιο των Παγκοσμίων Πολέμων αλλά και ο σημαντικότερος ευρωπαϊκός πόλεμος από τον Τριακονταετή του 17ου αιώνα (σας έχω γράψει γι' αυτόν σε προηγούμενη παρουσίαση νομίσματος), χώρισε για άλλη μία φορά την Ευρώπη σε δύο αντιμαχόμενους συνασπισμούς κρατών, υπό την καθοδήγηση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από τη μία και της Γαλλίας από την άλλη πλευρά. Για πρώτη φορά η Γαλλία, προσπαθώντας να αντισταθμίσει την ολοένα αυξανόμενη ισχύ της Βρετανίας και της Πρωσίας, δημιούργησε από τη δική της πλευρά μια μεγάλη Συμμαχία. Η προσπάθεια αυτή στέφθηκε τελικά με αποτυχία καθώς η Βρετανία αναδείχθηκε η ισχυρότερη παγκοσμίως υπερδύναμη, αλλάζοντας τις ισορροπίες ισχύος στην Ευρώπη. Αρχικά, διαμάχες ξέσπασαν μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας το 1754-1756 όταν οι Βρετανοί πραγματοποίησαν επίθεση σε εδάφη που διεκδικούσε και η Γαλλία στη Βόρεια Αμερική, επιτάσσοντας εκατοντάδες γαλλικά εμπορικά πλοία. Ταυτόχρονα, η ανερχόμενη Πρωσία ανταγωνιζόταν με την Αυστρία για επικράτηση εντός κι εκτός των εδαφών της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Κεντρική Ευρώπη.

Καταλαβαίνοντας πως θα ξεσπούσε σύντομα πόλεμος, η Πρωσία χτύπησε απροειδοποίητα τη Σαξονία και γρήγορα την προσάρτησε. Το αποτέλεσμα αυτό προκάλεσε μεγάλες αναταράξεις στην Ευρώπη. Καθώς η Πρωσία ήταν σύμμαχος της Βρετανίας, η Αυστρία συμμάχησε με τη Γαλλία, διαβλέποντας την ευκαιρία να ανακαταλάβει τη Σιλεσία, την οποία είχε χάσει σε παλαιότερο πόλεμο. Με επιφύλαξη, ακολουθώντας αυτοκρατορικό διάταγμα, τα περισσότερα κρατίδια της Αυτοκρατορίας ακολούθησαν την Αυστρία στους σκοπούς της. Στην αγγλοπρωσική συμμαχία εντάχθηκαν μικρότερα γερμανικά κράτη. Η Σουηδία, φοβούμενη τις επεκτατικές διαθέσεις της Πρωσίας, μπήκε στον πόλεμο το 1757 για προστατέψει τις κτήσεις της στη Βαλτική, παίρνοντας θάρρος από το γεγονός ότι φαινομενικά ολόκληρη η Ευρώπη αντιμαχόταν την Πρωσία. Η Ισπανία, που δεσμευόταν από την Πακτ ντε Φαμίγ, επενέβη υπέρ της Γαλλίας και μαζί εξαπέλυσαν μια καταστροφική εισβολή στην Πορτογαλία το 1762. Η Ρωσική Αυτοκρατιορία αρχικά συνασπίστηκε με την Αυστρία, φοβούμενη τις φιλοδοξίες της Πρωσίας σε σχέση με την Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, ωστόσο άλλαξε πλευρά μετά την ενθρόνιση του Τσάρου Πέτρου του Γ΄ το 1762.»

Περιμένω με χαρά τυχόν απορίες, ερωτήσεις, σχόλια, πληροφορίες, παρατηρήσεις κλπ.

Πολύ όμορφη ανάλυση....πάντα φωτίζει τις συγκεκριμένες εποχές που καταπιάνεται και τις αναλύει διεξοδικά... ευχαριστούμε!!!

Πάντα μοναδικός στις παρουσιάσεις των νομισμάτων σου ! :)

Φίλοι μου σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Σας δείχνω νόμισμα του ίδιου ηγεμόνα από τη συλλογή μου. Δυστυχώς είναι χαμηλού βαθμού. Πρόκειται για 2/3 του τάληρου. Το κέρμα απεικονίζει το νεανικό πορτραίτο του Φρειδερίκου.

Εξαιρετικη παρουσιαση για ενα ενα πολυ ομορφο ταληρο. Μπραβο Στελιο. Ρε φιλε αυτοι οι Γερμανοι απο μικροι φαινονταν τι κουμασια ειναι :D :D ;D

Κουμάσια δε λες τίποτα Δημήτρη  :D :D

ταλληρα χρυσα υπαρχουν?να ξερεις οτι ειχα παει σε ενα νομισματικο μουσειο στην βαρσοβια κ ειχε ταλληρα πολλα ομορφα κ ζουμερα αλλα μην ρωτας ποια κ τι γιατι δεν μπορουσα να βγαλω ακρη με αυτα..ειναι φανταστικα οσα μας λες..συγχαρητηρια

Φίλε ΚΑΡΑΜΑΝΙΚΟ σε ευχαριστώ, και σένα και όλους για τη δύναμη που μου δίνετε να συνεχίσω. Όσον αφορά το αν υπάρχουν χρυσά τάληρα, απ' όσο γνωρίσω όχι, δεν υπάρχουν. Τα χρυσά έχουν άλλες κατηγορίες π.χ. ουγγιά, πεντόλιρο κλπ. Εκτός αν υπάρχει κατηγορία χρυσών που να ζυγίζει περίπου 28 γραμμάρια, όσο δηλαδή και τα τάληρα, πράγμα που δεν το ξέρω. Γενικά τα τάληρα, σχεδιάστηκαν και κόπηκαν απ' την αρχή για να ανταποκρίνονται σε αξία και βάρος ασημένιων νομισμάτων και όχι χρυσών με αναλογία 1 τάληρο=1 χρυσό δουκάτο. Η αναλογία αυτή άλλαξε αργότερα. (Δες το θέμα "Ασημένια Τάληρα - Ονομασία και Προέλευση" που άνοιξε ο αγαπητός φίλος Γιώργος (Lary).

Όσο για το νομισματικό μουσείο... αμάν βρε παιδί μου, μην ξύνεις πληγές τώρα και μου τρέχουν τα σάλια  :D :D

Όπως είδατε ο Φρειδερίκος Αύγουστος πέθανε το 1827. Ζούσε, δηλαδή, όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση, αλλά και κατά το μεγαλύτερο μέρος της. Ποια ήταν λοιπόν η στάση του απέναντι στους επαναστατημένους Έλληνες?

Είναι γνωστό ότι, όταν άρχισε η Ελληνική Επανάσταση τον Μάρτιο του 1821, στην Ευρώπη κυριαρχούσε το πνεύμα της Ιεράς Συμμαχίας, που τηρούσε εχθρική στάση προς κάθε επαναστατικό κίνημα, που θα άλλαζε το στάτους κβο των υπαρχόντων συνόρων. Στο πνεύμα αυτό κινήθηκε και ο Φρειδερίκος Αύγουστος της Σαξονίας.

Αλλά, αν και οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών κρατών τηρούσαν εχθρική στάση απέναντι στην εξέγερση των Ελλήνων, οι λαοί αυτών των χωρών και προπαντός οι μορφωμένοι και οι επηρεασμένοι από τις ιδέες της Αμερικανικής και Γαλλικής επανάστασης εκδήλωναν την συμπάθειά τους προς την Ελληνική Επανάσταση.

Η Σαξονία λοιπόν, υπήρξε πρωτοπόρος στην δημιουργία του φιλελληνισμού.
Ο πρώτος που εκφράστηκε δημοσίως υπέρ της νομιμότητας της Ελληνικής Επανάστασης ήταν ο Wilhelm Traugott Krug, καθηγητής της φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Λειψίας στη Σαξονία. Εξέδωσε στις 15-3-1821 το φυλλάδιο  Griechenlands Wiedergeburt  «Η αναγέννηση της Ελλάδας», το οποίο αποτέλεσε και την πρώτη δημόσια πολιτική υπεράσπιση της Ελληνικής Επανάστασης εναντίον των αρχών της Ιεράς Συμμαχίας. Το έργο αυτό, που θεωρήθηκε το ιδρυτικό μανιφέστο του φιλελληνισμού, γνώρισε πολλές επανεκδόσεις.

Στο πλευρό του Krug συντάχθηκε, στα τέλη Μαΐου του 1821, και ο συνάδελφός του, καθηγητής της θεολογίας στο ίδιο πανεπιστήμιο Heinrich Gottlieb Tzschirner, εκδίδοντας ανώνυμα το φυλλάδιο, «Die Sache der Griechen, die Sache Europa’s» –«η Υπόθεση της Ελλάδος, Υπόθεση της Ευρώπης».

Ξανά ο Krug, κυκλοφόρησε την 1η Αυγούστου 1821, ένα μονόφυλλο με το οποίο καλούσε τους Γερμανούς να δημιουργήσουν φιλανθρωπικές οργανώσεις για την οικονομική ενίσχυση του σώματος Γερμανών εθελοντών, που ετοιμαζόταν να κατέβει και να πολεμήσει στην Ελλάδα. Το φυλλάδιο αυτό είχε μεγάλη απήχηση, καθώς, εκτός από τον Τύπο της Σαξονίας, αναδημοσιεύτηκε σε εφημερίδες άλλων κρατιδίων και μεταφράστηκε σε πολλές άλλες γλώσσες. Στην ουσία έθετε τα πλαίσια δράσης του φιλελληνικού κινήματος σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Στις 7 Αυγούστου 1821, όμως, ένα διάταγμα του βασιλιά της Σαξονίας Φρειδερίκου Αυγούστου προς τη Βασιλική Ένωση Βιβλιοπωλών της Λειψίας το έθεσε εκτός κυκλοφορίας στη Σαξονία, υποστηρίζοντας πως είναι απαράδεκτο να παρακινούνται αυθαίρετα οι συμπολίτες του κρατιδίου αυτού να συμμετάσχουν σε έναν ξένο αγώνα. Προσέθετε ακόμα πως το γεγονός ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο, καθώς η όλη υποκίνηση γινόταν από την έδρα πανεπιστημίου και απευθυνόταν στα ευέξαπτα πνεύματα της νεολαίας.

Μην ξεχνάμε πως παραλίγο να είχαμε στην Ελλάδα βασιλιά από τη Σαξονία.  3 Φεβρουαρίου 1831: Σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου που υπογράφεται από τις Μεγάλες Δυνάμεις, δημιουργείται ανεξάρτητο ελληνικό κράτος με οροθετική γραμμή προς βορρά και δυτικά τη γραμμή Αχελώου-Σπερχειού. Το ελληνικό στέμμα προσφέρεται στον Λεοπόλδο της Σαξονίας-Κόμπουρκ & Γκότα, ο οποίος τελικά το αρνείται. Τελικά βασιλιάς διορίστηκε ο Βαυαρός πρίγκηπας Όθωνας, που έφτασε στην Ελλάδα το 1833.

Τέλος, μερικές δεκαετίες αργότερα, έρχεται στην Αθήνα και ο Γερμανός αρχιτέκτονας από τη Σαξονία Έρνστ Τσίλλερ, ο οποίος παρέμεινε στην Αθήνα και συνδέθηκε με την οικοδομική αναγέννηση της ελληνικής πρωτεύουσας μετά το 1880. Στα έργα του συγκαταλέγεται το Προεδρικό Μέγαρο, το κτίριο που στεγάζεται το Νομισματικό Μουσείο Αθηνών, το κτίριο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου και πολλά-πολλά άλλα.

Και τελικά ο Λεοπόλδος έγινε Βασιλέας του Βελγίου και ήταν πολύ καλός και επιτυχημένος...
Κρίμα που δεν ήρθε έδώ και μας έστειλαν το νιανιαρο τον Όθωνα, θα ηταν πολύ διαφορετική η Ελλάδα...

Ευτυχώς που δεν μας κατσικώθηκε τελικά ο Λεοπόλδος Α’ και έτσι δεν χρεώθηκε η ελληνική ιστορία τον αιμοσταγή εγκληματία υιό του, Λεοπόλδο Β’ και τις ασύλληπτες θηριωδίες του στο Κονγκό.

Ευτυχώς!

Για όποιον ενδιαφέρεται:

https://www.newsbeast.gr/weekend/arthro/2189549/i-asilliptes-thiriodies-ton-velgon-sto-kongko (https://www.newsbeast.gr/weekend/arthro/2189549/i-asilliptes-thiriodies-ton-velgon-sto-kongko)

Ίσως να έχετε δίκιο και οι δύο: απ’ τη μια νομίζω πως ο Λεοπόλδος θα ήταν καλύτερος από τον Όθωνα, (αυτό το λέω λαμβάνοντας υπ’ όψη την καλή διακυβέρνηση του Βελγίου), από την άλλη η Ελλάδα ίσως να στιγματίζονταν από τις ενέργειες του πατέρα του (βέβαια -ακόμη και σ’ αυτή την περίπτωση-  η Ελλάδα ποτέ δεν θα είχε αποικίες).

Να πω εδώ κάτι για τα παρασκήνια της εκλογής και παραίτησης Λεοπόλδου:

Με την ίδια συνθήκη εκλογής του Λεοπόλδου, ορίστηκαν τα σύνορα της Ελλάδας, τα οποία περιορίστηκαν καθώς δεν περιλαμβάνονταν η Ακαρνανία (γιατί οι Άγγλοι δεν ήθελαν να συνορεύει η Ελλάδα με τα Αγγλοκρατούμενα Ιόνια νησιά), η Κρήτη και η Σάμος. Στην προσπάθειά του λοιπόν ο Καποδίστριας να πετύχει την ενσωμάτωση των περιοχών αυτών στην Ελλάδα, άρχισε αλληλογραφία με τον Λεοπόλδο, ευελπιστώντας πως θα τον πείσει να απαιτήσει από τις Δυνάμεις και να πετύχει όχι μόνο εδαφική διεύρυνση, αλλά και χρηματική και πολιτική ενίσχυση από το Λονδίνο. Ωστόσο, οι ελπίδες του δεν ευοδώθηκαν. Αρχικώς, ο Λεοπόλδος δέχθηκε, μετά από πιέσεις των Δυνάμεων, την εκλογή του με την ελπίδα πως θα επιτύχει αναθεώρηση των εδαφικών όρων της Συνθήκης του Λονδίνου: ζητούσε όπως η Κρήτη περιληφθεί στα εδάφη του νέου κράτους και απαιτούσε στρατιωτικές και πολιτικές εγγυήσεις. Διαπιστώνοντας πως τα αιτήματά του δεν θα εισακούονταν από τις Δυνάμεις υπέβαλε την παραίτησή του, η οποία έγινε δεκτή.

Σχετικά με την σχέση Καποδίστρια – Λεοπόλδου υπάρχουν δύο απόψεις: η μία είναι πως ο Καποδίστριας υποστήριξε την εκλογή του Λεοπόλδου, βλέποντας την ικανότητά του και τα φιλελληνικά του αισθήματα. Λυπήθηκε πολύ όταν ο Λεοπόλδος παραιτήθηκε από το στέμμα της Ελλάδας.

Η άλλη άποψη λέει πως στόχος του Καποδίστρια ήταν να κερδίσει χρόνο, ώστε στο τέλος να πετύχει την μη εγκαθίδρυση βασιλείας στην Ελλάδα ή, αν αυτό δεν ήταν δυνατόν, να πετύχει τον σημαντικό περιορισμό των εξουσιών του βασιλιά (κάτι σαν κι αυτές του σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας). Έτσι, επίτηδες έστειλε τις επιστολές στο Λεοπόλδο (παγιδεύοντάς τον), γνωρίζοντας πως οι μεγάλες δυνάμεις πολύ δύσκολα θα δέχονταν τα αιτήματά του και τελικά θα οδηγούνταν σε παραίτηση.

Γειά σας φίλοι μου. Σήμερα σας παρουσιάζω ένα πολύ όμορφο τάληρο της συλλογής μου από την επίσης όμορφη Βενετία. Πρόκειται για ένα ασημένιο δουκάτο της Βενετίας του 1688, όταν Δόγης της πόλης ήταν ο Φραγκίσκος Μοροζίνι. Έχω εκφράσει την άποψη, την οποία νομίζω πως συμμερίζονται πολλοί εδώ μέσα, ότι τα νομίσματα δεν είναι ένα απλό κομμάτι μέταλλο αλλά είναι πολύ περισσότερο. Είναι κομμάτι ιστορίας. Γι’ αυτό και προσπαθώ μέσα από κάθε παρουσίασή μου να αναφερθώ στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική κατάσταση της εποχής και της περιοχής του κάθε νομίσματος. Το συγκεκριμένο δουκάτο, αν και πολύ όμορφο, φέρνει στη μνήμη μας τραυματικές στιγμές της ιστορίας, και συγκεκριμένα της καταστροφής της Ακρόπολης της Αθήνας που συνέβη από τον Μοροζίνι. Γι’ αυτό και θα επικεντρωθώ στην δράση του μεγάλου -κατά τα άλλα- στρατηγού της Βενετίας στον Ελλαδικό χώρο. Ας δούμε όμως πρώτα την περιγραφή του νομίσματος:

Αξία: 1 ασημένιο δουκάτο (ducato d’ argento)
Χρονολογία: 1688
Βάρος: 22,63 gr.
Διάμετρος: 39.5 mm
Βιβλιογραφία: . P-19-28; Dav. 4280
Ασήμι: 0.8264
Χρονιές κοπής: 1688-1694
Τιράζ:  Δεν αναφέρεται
Νομισματοκοπείο: Βενετία
Αρχηγός νομισματοκοπείου: Alvise Gritti (AG, 1688)
Προσανατολισμός: Δεν υπάρχει

Εμπρός:
Ο προστάτης της Βενετίας Άγιος Μάρκος, στα αριστερά, καθισμένος με το ένα χέρι ευλογεί και με το άλλο δίνει στον Δούκα το λάβαρο της πόλης, στο οποίο απεικονίζεται ο λέων της Βενετίας. Δεξιά, ο Δούκας, γονατιστός, παραλαμβάνει το λάβαρο. Κάτω από την εικόνα έχουμε τα αρχικά του αρχηγού του νομισματοκοπείου. Στην προκειμένη περίπτωση τα αρχικά είναι ΑG= Alvise Gritti.
Επιγραφή:   S[ANCTUS].M[ARCUS.V[ENETIAE].FRAN[CESCO].MAVROC[INI].D[OGE]

Πίσω:
Το σύμβολο της Βενετίας που είναι ο λέων της Βενετίας με το κεφάλι του να κοιτάζει μπροσ. Με το ένα του πόδι κρατάει την Αγία Γραφή στην οποία υπάρχει η φράση: PAX TIB MA[RCE] EVA[NGE]LIS[TA] ME
Μετάφραση: Ειρήνη σε σένα Μάρκο Ευαγγελιστή μου.
Πάνω από την Αγία Γραφή υπάρχει ένα κάστρο στην κορυφή ενός λόφου, ενώ γύρω διαβάζουμε την επιγραφή: DVCATVS. VENETVS.

Στα νομίσματα της Βενετίας συναντάμε το παράδοξο για την εποχή τους (τέλη του 17ου αιώνα) που είναι η μη ύπαρξη ημερομηνίας. Κάτι που δεν συναντάμε σχεδόν πουθενά αλλού (με ελάχιστες, σποραδικές, εξαιρέσεις) και φυσικά κάτι το οποίο δεν αρμόζει στα νομίσματα αυτά που ήταν από τα πιο διαδεδομένα της εποχής, λόγω της μεγάλης εμπορικής παρουσίας της Βενετίας. Έτσι μαθαίνουμε τη χρονολογία του νομίσματος, ανάλογα με τα αρχικά του mintmaster. Κατά την περίοδο που Δόγης ήταν ο Μοροζίνι, τα δουκάτα του κόπηκαν από τέσσερις mintmasters, με τις χρονολογίες που αναφέρονται:

1688 AG = Alvise Gritti
1689-90 ZQ = Zuane Querini
1691 GM = Gerolamo Malipiero
1692-94 MB = Mattio Balbi

Ο Φραγκίσκος Μοροζίνι, το όνομα του οποίου σύμφωνα με πολλούς ερευνητές προέρχεται από το ελληνικό Μαυρογένης [1], καταγόταν από πολύ γνωστή οικογένεια της Βενετίας. Πρόγονοί του υπήρξαν δόγηδες, ναύαρχοι, αρχιστράτηγοι, Λατίνοι πατριάρχες της Κωνσταντινουπόλεως. Νεότατος διακρίνεται για την ανδρεία του και τις στρατιωτικές του αρετές στις μάχες κατά των πειρατών του Αιγαίου και κατά των Τούρκων στον Τουρκοβενετικό πόλεμο.

Το 1654, σε ηλικία μόνον τριάντα έξι ετών, μετά τους διαδοχικούς θανάτους των ναυάρχων Μοτσενίγο και Φοσκαρίνι, ορίζεται αρχιστράτηγος και αρχιναύαρχος της Βενετίας, υπερασπιστής της Κρήτης, αρχηγός του πολέμου κατά των Τούρκων.

Από τη θέση αυτή ο Μοροζίνι μη δυνάμενος να αποκόψει τις θαλάσσιες συγκοινωνίες των Τούρκων περιορίστηκε στην άμυνα του Χάνδακα (Ηράκλειο). Μετά από αιματηρούς αγώνες και αφού αντιστάθηκε σκληρά στις Οθωμανικές πιέσεις δύο ακόμη ετών και 9 μηνών αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει (κατά άλλους για να προλάβει νέα έφοδο με πιθανή άλωση και σφαγή της φρουράς και των κατοίκων, κατά άλλους προκειμένου να ματαιώσει Γαλλικές μηχανορραφίες).

Με την ομώνυμη "Συνθήκη της Κανδίας" (27 Σεπτεμβρίου 1669) παρέδωσε την πρωτεύουσα Χάνδακα μαζί με αυτόν ολόκληρη την Κρήτη στις δυνάμεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μετά την σύναψη της Συνθήκης η φρουρά και οι κάτοικοι της ερειπωμένης πλέον πόλης από τους συνεχείς βομβαρδισμούς βγήκαν ελεύθερα. 4.000 κάτοικοι του Ηρακλείου που παρέμειναν με το μέρος των Βενετών, εγκαταστάθηκαν στη χερσόνησο της Ίστρια στην Αδριατική, ίχνη της γλώσσας και των εθίμων τους λέγεται πως υπάρχουν ακόμη και σήμερα. Τα φρούρια της Σούδας και κάποια άλλα παρέμειναν στα χέρια των Βενετών. Ο πόλεμος της Κρήτης στοίχησε στην Βενετία 126.000.000 δουκάτα. Για την πράξη του αυτή μετά την επιστροφή του στην συνέχεια στη Βενετία κατηγορήθηκε για δειλία και προδοσία. Ωστόσο αθωώθηκε πανηγυρικά μετά από μια σύντομη δίκη, και απογοητευμένος, αποσύρεται οικειοθελώς από τον δημόσιο βίο και ζει σε πλήρη αφάνεια.

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, το 1684, με απόφαση της Γερουσίας και του Συμβουλίου των Έξι, ο Φραγκίσκος Μοροζίνι, ηλικίας εξήντα έξι ετών, διορίζεται γενικός αρχηγός όλων των κατά ξηρά και θάλασσα δυνάμεων της Δημοκρατίας, αρχιστράτηγος όλων των πολεμικών επιχειρήσεων κατά της Τουρκίας, καθώς με την κήρυξη του Έκτου Βένετο-Τουρκικού Πολέμου ή Πολέμου του Μοριά (1684), όλες οι ένοπλες δυνάμεις της Ενετίας καθώς και πολλοί Έλληνες τάχθηκαν μαζί τους και συγκεντρώθηκαν υπό την αρχηγία του.

Το πρώτο έτος του πολέμου (1684) οι Βενετοί καταλαμβάνουν την Πρέβεζα και τη Λευκάδα. Εν τω μεταξύ, οι Τούρκοι κάνουν μεγάλες πολεμικές προετοιμασίες. Βλέποντας αυτό, οι Βενετοί στέλνουν προκηρύξεις σε όλη την ιταλική χερσόνησο καθώς και στις γερμανικές χώρες για τη συγκέντρωση εθελοντών μισθοφόρων. Οι Βενετοί αναλαμβάνουν την υποχρέωση να τους πληρώνουν, να προμηθεύουν όλο το υλικό πολέμου και να φροντίζουν για την επάρκεια της διατροφής τους. Τα μισθοφορικά στρατεύματα τίθενται υπό τη διοίκηση του κόμητος Όθωνος Γουλιέλμου Φον Καίνιξμαρκ (1639-1688).

Ο κόμης Όθων Γουλιέλμος Φον Καίνιξμαρκ γεννήθηκε το 1639 στο Μίντεν της Βεστφαλίας. Εξαιρετικός μαθητής, παίρνει τη μεγαλύτερη διάκριση του πανεπιστημίου της Ιένας. Διαλέγει τη στρατιωτική καριέρα και κατατάσσεται στον στρατό της Σουηδίας. Το 1686, οι Βενετοί του προτείνουν την αρχηγία των μισθοφορικών στρατευμάτων με μισθό 18.000 δουκάτα, του προσφέρουν δε και τη δυνατότητα να έχει μαζί του τη σύζυγό του Κατερίνα Καρλόττα και τη συνοδεία τους.

Στις αρχές του 1685, η πολύμορφη και πολύγλωσση στρατιά συγκεντρώνεται στη νησίδα Λίντο της Βενετίας και ξεκινάει για την Ελλάδα. Με αιφνιδιαστικές επιθέσεις και μεθοδικές πολιορκίες, το ένα με το άλλο τα λιμάνια και τα φρούρια της Πελοποννήσου –Πύλος, Ναυαρίνο, Μεθώνη, Κορώνη, Άργος, Ναύπλιο, Πάτρα, Ρίο, Μυστράς, Κόρινθος– πέφτουν στα χέρια των Βενετών. Έτσι, οι Βενετοί βρίσκονται κυρίαρχοι όλης της Πελοποννήσου πλην της Μονεμβασίας, μιας χώρας δηλαδή δεκαπλάσιας εκτάσεως της δικής τους, ευφορότατης, με λιμάνια που εξασφαλίζουν την ανά το Αιγαίο κυριαρχία του Βενετικού εμπορίου.

Συνιστάται το Βασίλειο του Μωρέως που υπήρξε μέχρι το 1714. Ο Μοροζίνι παίρνει τον τίτλο του ιππότη του Αγίου Μάρκου και του απονέμεται η τιμητική επωνυμία «Πελοποννησιακός». Η ορειχάλκινη προτομή του στήνεται στη μεγάλη αίθουσα του Λογικού παλατιού. Ο μισθός του Καίνιξμαρκ αυξάνεται σε 24.000 δουκάτα τον χρόνο.

Τον Αύγουστο του 1687, τα στρατεύματα βρίσκονται συγκεντρωμένα στην Κόρινθο. Ο Μοροζίνι συνοδευόμενος από τον Καίνιξμαρκ εξετάζει τη δυνατότητα κοπής του Ισθμού, οι μηχανικοί του μάλιστα εκπονούν σχέδιο, όταν όμως συνειδητοποιούν πόσους εργάτες και πόσο χρόνο απαιτεί το έργο εγκαταλείπουν την ιδέα. Καλείται πολεμικό συμβούλιο για να αποφασίσουν αν τα στρατεύματα, μετά από καλή οχύρωση του Ισθμού, θα διαχειμάσουν στην Πελοπόννησο ή αν το υπόλοιπο του καλοκαιριού θα διεξάγουν νέες πολεμικές επιχειρήσεις και προς ποια κατεύθυνση.
Η Κρήτη αποκλείεται επειδή είναι μακριά από την Πελοπόννησο, η Εύβοια θεωρείται επίσης σχετικά μακριά και το φρούριο της Χαλκίδας ως ένα από τα καλύτερα οχυρωμένα, ενώ παράλληλα οι Τούρκοι συγκεντρώνουν δυνάμεις στη Στερεά Ελλάδα. Οι σκέψεις τους στρέφονται προς την Αθήνα.

Τέλη Αυγούστου, φτάνει στο βενετικό στρατόπεδο ένας καπουτσίνος παπάς εξουσιοδοτημένος να διαπραγματευθεί το ποσό που οι Αθηναίοι θα πληρώνουν κάθε χρόνο για να μην γίνει η εκστρατεία. Οι Βενετοί ζητούν 40.000 ρεάλια τον χρόνο. Αρχές Σεπτεμβρίου νέα αντιπροσωπεία των Αθηναίων με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Ιάκωβο έρχεται να διαπραγματευθεί το ποσό. Μετά από πολλές διαπραγματεύσεις συμφωνούν και ο Μοροζίνι τους υπόσχεται ότι δεν θα ενοχληθούν.

Στις 14 Σεπτεμβρίου γίνεται νέο πολεμικό συμβούλιο όπου οι αρχηγοί των στρατευμάτων επιμένουν να γίνει η εκστρατεία στην Αθήνα. Ο Μοροζίνι προβάλλει αντιρρήσεις με επιχειρήματα που αποδεικνύουν τις στρατηγικές του ικανότητες, καθώς όλα όσα είπε επαληθεύθηκαν. Πρώτον, ο χειμώνας πλησιάζει και η κατάληψη του φρουρίου είναι δύσκολη σε μικρό χρονικό διάστημα. Δεύτερον, εφόσον καταληφθεί το φρούριο, τα στρατιωτικά οφέλη της άλωσης είναι αμφίβολα καθώς οι Τούρκοι μπορούν να εισβάλουν στην Πελοπόννησο από τα Μέγαρα και ο επισιτισμός της στρατιάς στην Αθήνα μπορεί να γίνει μόνο από τη θάλασσα που είναι σε απόσταση. Τέλος, εάν αργότερα τουρκικά στρατεύματα επιτεθούν στην Αθήνα, οι Βενετοί θα πρέπει να την εγκαταλείψουν και φυσικά να καταστρέψουν πόλη και φρούριο. Επιπλέον δε, οι Αθηναίοι θα μείνουν στην εκδικητική μανία των Τούρκων, ενώ διαφορετικά θα πλήρωναν τον φόρο. Δυστυχώς όμως, οι υπόλοιποι αρχηγοί δεν πείθονται.

Τότε ακριβώς φθάνει τρίτη αντιπροσωπεία προκρίτων Αθηναίων, η οποία ζητά πλέον την εκστρατεία των Βενετών υποσχόμενη τη συνδρομή τους. Διαβεβαιώνουν τους Βενετούς ότι οι Τούρκοι έχουν τρομοκρατηθεί, ότι το φρούριο της Ακροπόλεως βρίσκεται σε κακή κατάσταση και ότι η άλωση είναι ζήτημα ημερών. Οι σχέσεις μεταξύ Τούρκων και Αθηναίων την εποχή αυτή είναι πολύ κακές και οι φήμες για την εκστρατεία των Βενετών στην Αθήνα έχουν κάνει τους Τούρκους πιο επιθετικούς. Οι Αθηναίοι πίστεψαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να αποτινάξουν τον ζυγό. Με τα νέα δεδομένα, το πολεμικό συμβούλιο αποφασίζει την εκστρατεία εναντίον των Αθηνών.

Οι Τούρκοι της Αθήνας, καθώς γνωρίζουν ότι ο οχυρωμένος βράχος της Ακροπόλεως αποτελεί το πρώτο και σημαντικότερο εμπόδιο για την κατάκτηση της Στερεάς Ελλάδας και επειδή βεβαίως οι κινήσεις των Αθηναίων δεν τους έχουν καθόλου διαφύγει, κάνουν τις ανάλογες προετοιμασίες. Προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το φοβερό πυροβολικό των Βενετών, το οποίο ήταν εξαιρετικά ισχυρό και είχε επιφέρει καταστροφές και ερημώσεις στα φρούρια της Πελοποννήσου.

Οι Τούρκοι λοιπόν σπεύδουν να εκτελέσουν νέα οχυρωματικά έργα για να ενισχύσουν τη δυτική πλευρά της Ακροπόλεως, όπου βρίσκεται και η μόνη ευάλωτη είσοδος. Επισκευάζουν τα τείχη, χτίζουν έναν πύργο δυτικά του ναού της Αθηνάς Νίκης και ενισχύουν τον προμαχώνα μεταξύ του ναού και του Μνημείου του Αγρίππα για να τοποθετήσουν μια δεύτερη συστοιχία από κανόνια. Επειδή χρειάζονται πρόχειρο οικοδομικό υλικό, κατεδαφίζουν τον ναό της Αθηνάς Νίκης και χρησιμοποιούν τα αρχιτεκτονικά του μέλη μαζί με πέτρες και χώματα για το χτίσιμο του προμαχώνα. Στις ανασκαφές που έγιναν μετά την Απελευθέρωση αποκαλύφθηκαν στο σύνολό τους τα μέλη του ναού και επέτρεψαν την αναστήλωσή του το 1838. Φυσικά, στα μέλη του δεν υπάρχουν χτυπήματα από βλήματα.

Η εκστρατεία κατά των Αθηνών ξεκινάει στις 19 Σεπτεμβρίου 1687. Ο Μοροζίνι, για να εξαπατήσει τους Τούρκους και να τους καταλάβει απροετοίμαστους, στέλνει τμήμα του βενετικού στόλου υπό τον ναύαρχο Βενιέρ προς την Εύβοια. Οι Τούρκοι πράγματι καθησυχάζουν ότι προς το παρόν ο κίνδυνος αποσοβήθηκε. Την ίδια μέρα ο υπόλοιπος στόλος μεταφέρει ολόκληρο τον βενετικό στρατό –σύμφωνα με τον γραμματέα του Μοροζίνι Λοκατέλλι 9.880 άτομα και 871 άλογα, πυροβόλα, βόμβες, πολεμοφόδια και άφθονο υλικό πολιορκίας– στον Πειραιά.

Το πρωί της 21ης Σεπτεμβρίου 1687, οι Τούρκοι ξυπνώντας βλέπουν αγκυροβολημένο στον Πειραιά ολόκληρο τον βενετικό στόλο. Ακόμη και ο Βενιέρ έχει καταφθάσει από την Εύβοια. Φόβος και τρόμος τους κυριεύει. Προσπαθούν με μεγάλη βιασύνη να μαζέψουν ό,τι πολύτιμο έχουν και να ανέβουν στην Ακρόπολη. Μέχρι το μεσημέρι έχουν όλοι κλεισθεί μέσα στο Κάστρο. Στην Αθήνα υπάρχουν πια μόνον Έλληνες.

Σύμφωνα με τον Λοκατέλλι, επιτροπή από προκρίτους επισκέπτεται τον Μοροζίνι και δίνει υπόσχεση υποταγής, βοήθειας, τοπογραφικές και στρατηγικές πληροφορίες. Οι Αθηναίοι συντάσσονται με τους Βενετούς διότι, αν έμεναν ουδέτεροι, όποιος και να κέρδιζε αυτοί θα υφίσταντο τις συνέπειες και οι βόμβες του Μοροζίνι θα κατέστρεφαν την πόλη. Αποφασίζουν λοιπόν να ταχθούν υπέρ των Βενετών ανοιχτά και να μείνουν στην πόλη, φροντίζουν πάντως παράλληλα να κρύψουν ό,τι πολύτιμο έχουν από φόβο και προς τους Τούρκους και προς τους Βενετούς.

Οι Βενετοί ξεκινούν με σώμα 150 ανδρών υπό τον συνταγματάρχη Ραουγκράφ φον ντερ Πφαλτς και καταλαμβάνουν την Αθήνα για να προστατεύσουν τους Αθηναίους από τους Τούρκους. Στέλνουν μήνυμα στους Τούρκους ζητώντας την παράδοση του Φρουρίου με αντάλλαγμα την ανενόχλητη αναχώρηση των Τούρκων μαζί με όλα τους τα κινητά αγαθά. Ο Αγάς του Κάστρου Αλής αρνείται. Έχει πυρομαχικά και περιμένει τον Σερασκέρη με ενισχύσεις. Η κύρια δύναμη των στρατευμάτων υπό τον Καίνιξμαρκ –με οδηγούς Αθηναίους– καταλαμβάνει τα κυριότερα στρατηγικά σημεία από τα οποία θα μπορούσε να προσβληθεί η Ακρόπολη, κυρίως τους λόφους και τα υψώματα δυτικά του Κάστρου.

Ταυτόχρονα, μηχανικοί της στρατιάς από βόρεια προσπαθούν να ανοίξουν υπόγειες στοές ώστε με εκρηκτικές ύλες να προκαλέσουν την ανατίναξη του Φρουρίου. Οι Τούρκοι τους πυροβολούν συνεχώς και τους αποδεκατίζουν. Οι Βενετοί καταφέρνουν να φτάσουν μέχρι το σπήλαιο της Αγραύλου, όπου η σκληρότητα της πέτρας του βράχου τους αναγκάζει να σταματήσουν.

Το βράδυ 21ης προς 22α Σεπτεμβρίου ο Καίνιξμαρκ, σύμφωνα με περιγραφές, τοποθετεί τα πυροβόλα του· στον λόφο των Μουσών κανονιοστοιχία από δεκαπέντε τηλεβόλα, στην Πνύκα εννέα και στον λόφο του Αρείου Πάγου πέντε τεράστιους όλμους. Οι Τούρκοι πυροβολούν ασταμάτητα κατά των Βενετών προσπαθώντας να τους εμποδίσουν να στήσουν τα πυροβόλα τους. Το πρωί της 23ης Σεπτεμβρίου τα πυροβολεία των Βενετών βρίσκονται στην οριστική τους θέση και αρχίζουν να βάλλουν συστηματικά εναντίον της Ακροπόλεως.

Μην βλέποντας αποτελέσματα, οι Βενετοί στήνουν νέο πυροβολείο στην ανατολική πλευρά του Φρουρίου, Στις 25 Σεπτεμβρίου, σύμφωνα με τον κόμη Λεόν ντε Λαμπόρντ, μια βόμβα πέφτει σε μια μικρή αποθήκη πυρίτιδας στα Προπύλαια, η πυρίτιδα αναφλέγεται και ένα τμήμα τους καταρρέει. Οι Βενετοί συνεχίζουν να πυροβολούν το Κάστρο με αμείωτη ένταση. Οι πληροφορίες της εποχής σχετικά με το «τυχαίο» της ανατίναξης του Παρθενώνα συγκρούονται. Άλλες πηγές αναφέρουν ότι η βολή ήταν τυχαία, άλλες όμως ότι ήταν κατευθυνόμενη. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Γερμανού αξιωματικού Σομπιεβόλσκυ, στις 22 Σεπτεμβρίου, κάποιος που είχε διαφύγει από το Κάστρο πληροφόρησε τους Βενετούς ότι όλα τα πυρομαχικά είχαν μεταφερθεί μέσα στον ονομαζόμενο «Ναό της Αθηνάς» και ότι εκεί είχαν εγκατασταθεί όλοι οι ανώτεροι Τούρκοι πιστεύοντας ότι οι Χριστιανοί ποτέ δεν θα έβλαπταν τον ναό. Μετά την πληροφορία αυτή, οι περισσότεροι όλμοι κατευθύνουν τα πυρά τους προς τον ναό, χωρίς όμως επιτυχία καθώς ο ναός ήταν από μάρμαρο -δηλαδή το κτήριο ήταν καλά προστατευμένο.

Την μοιραία νύχτα της 26ης προς 27η Σεπτεμβρίου 1687 που ήταν πανσέληνος, μια βόμβα –ορισμένοι υποστηρίζουν ότι την έριξε ένας υπολοχαγός από το Λούνεμπουργκ– κατάφερε να διαπεράσει από κάποιο άνοιγμα τη στέγη και να αναφλέξει τη μεγάλη ποσότητα πυρίτιδας που ήταν αποθηκευμένη στο εσωτερικό του ναού. Η έκρηξη που ακολούθησε άνοιξε τον ναό στα δύο, καταστρέφοντας το τελειότερο κτίσμα της κλασικής τέχνης. Οι Βενετοί, σύμφωνα με τις πηγές, ξέσπασαν σε ζητωκραυγές. Άλλοι φώναζαν «ζήτω η Δημοκρατία», άλλοι «ζήτω ο Καίνιξμαρκ».

Συνέχεια...

Από την έκρηξη ανατράπηκαν σχεδόν στο σύνολό τους οι τρεις από τους τέσσερις τοίχους του σηκού και κατέπεσαν τα τρία πέμπτα από τα ανάγλυφα της ζωφόρου. Από τη στέγη φαίνεται ότι δεν έμεινε απολύτως τίποτε στη θέση του. Κατέπεσαν έξι κίονες της νότιας πλευράς, οκτώ της βόρειας και ό,τι απέμεινε από την ανατολική πλευρά εκτός από ένα κίονα. Οι κίονες συμπαρέσυραν στην πτώση τους τα τεράστια μάρμαρα των επιστυλίων, τα τρίγλυφα και τις μετόπες. Ολόκληρο το κτίσμα υπέστη φοβερό κλονισμό. Η έκρηξη και η ανατίναξη προκάλεσαν απερίγραπτο πανικό. Τριακόσιοι Τούρκοι σκοτώθηκαν από τα μάρμαρα που εκτοξεύονταν προς όλες τις κατευθύνσεις. Η πυρκαγιά μεταδόθηκε στα γύρω σπίτια, καθώς μάλιστα δεν υπήρχε αρκετό νερό η φωτιά απλωνόταν όλο και περισσότερο. Όλη τη νύχτα της 26ης προς 27η Σεπτεμβρίου και όλη την επομένη ημέρα η Ακρόπολη καιγόταν.

Παρ’ όλα αυτά, οι Τούρκοι δεν αποφάσιζαν να παραδοθούν ενώ κινδύνευαν να καούν όλοι, επειδή είχαν λάβει την είδηση ότι πλησιάζει ο Σερασκέρης με ισχυρές τουρκικές δυνάμεις. Πράγματι, νωρίς το πρωί της 28ης Σεπτεμβρίου φάνηκαν τα στρατεύματα του Σερασκέρη. Ο Καίνιξμαρκ όμως τους περίμενε και στράφηκε αμέσως εναντίον τους με το μεγαλύτερο μέρος του στρατού και του ιππικού του. Ο Σερασκέρης τρομοκρατήθηκε, υποχώρησε χωρίς να ρίξει ούτε μια βολή και οι πολιορκούμενοι Τούρκοι είδαν να σβήνει και η τελευταία τους ελπίδα. Αποφασίζουν να παραδοθούν και υψώνουν λευκή σημαία στον πύργο των Προπυλαίων στις 28 Σεπτεμβρίου. Πέντε προύχοντες Τούρκοι κατεβαίνουν εξουσιοδοτημένοι να διαπραγματευθούν τους όρους της παράδοσης. Δίνεται διαταγή να παύσει το πυρ και οι αντιπρόσωποι οδηγούνται στο στρατόπεδο του Πειραιά.

Συγκαλείται πολεμικό συμβούλιο. Ο Μοροζίνι επιμένει στην άνευ όρων παράδοση της Ακροπόλεως και των πολιορκημένων. Οι Τούρκοι πληρεξούσιοι ζητούν ρητή εγγύηση της ζωής τους και διευκόλυνση της αναχώρησής τους. Ο Καίνιξμαρκ τάσσεται υπέρ της άποψης των Τούρκων και στις 29 Σεπτεμβρίου συντάσσεται συνθήκη που αρχίζει με τα λόγια «εξ ευσπλαχνίας». Οι Τούρκοι λαμβάνουν εγγύηση ζωής και ελεύθερης αναχώρησης με δικαίωμα μεταφοράς όσων αποσκευών θα μπορούσαν να μεταφέρουν στους ώμους τους, εξαιρουμένων φυσικά των όπλων και των πυρομαχικών. Οι Τούρκοι παραδίδονται το μεσημέρι της 29ης Σεπτεμβρίου και η βενετική σημαία υψώνεται στην Ακρόπολη μπροστά από τα Προπύλαια.

Μόλις οι Τούρκοι εγκατέλειψαν την Ακρόπολη, οι Βενετοί ανεβαίνουν και την καταλαμβάνουν. Πρώτες τους φροντίδες είναι το θάψιμο των πτωμάτων που ήταν άταφα από δέκα περίπου ημέρες και η καταγραφή του εγκαταλειμμένου πολεμικού υλικού. Παράλληλα πρόχειρα συνεργεία προσπαθούν να τακτοποιήσουν τα άφθονα μάρμαρα που έχουν σκορπιστεί παντού από την ανατίναξη και να ανοίξουν διόδους ανάμεσα στα ερείπια των καμένων σπιτιών. Ο Μοροζίνι, συνοδευόμενος από τον Καίνιξμαρκ και περιστοιχισμένος από τους ανώτερους αξιωματικούς, εισέρχεται θριαμβευτικά στην Αθήνα. Στις πύλες της πόλης τον περιμένουν ο επίσκοπος και οι πρόκριτοι Έλληνες που τους υποδέχονται σαν νικητές και κηρύσσουν την πίστη τους προς τη Δημοκρατία του Αγίου Μάρκου.

Ο Μοροζίνι επικυρώνει τα κοινοτικά προνόμια των Αθηναίων, επιτρέπει την αυτοδιοίκηση και αναγνωρίζει τα δικαιώματα του αρχιεπισκόπου και του ορθόδοξου κλήρου. Ψάλλεται ευχαριστήριος δοξολογία σε ένα από «τα μεγαλύτερα τζαμιά» που μετατρέπεται σε εκκλησία του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου. Αργότερα, τα περισσότερα από τα εγκαταλειμμένα τζαμιά μεταβάλλονται σε ορθόδοξες εκκλησίες, ένα από αυτά αφιερώνεται στην καθολική λατρεία και ένα άλλο στη διαμαρτυρόμενη.

Μετά τη δοξολογία, ο Μοροζίνι με τη συνοδεία του ανεβαίνει στην Ακρόπολη. Η θέα των ερειπωμένων μνημείων φαίνεται ότι προκάλεσε ειλικρινή λύπη στους κατακτητές. Γράφει η Άκερχελμ: «Πόσο στεναχωρήθηκε η εξοχότητά του -–εννοεί τον Καίνιξμαρκ– που αναγκάσθηκε να καταστρέψει τον ωραίο ναό που για 3.000 χρόνια βρισκόταν χτισμένος εκεί και λέγεται ναός της Αθηνάς! Μάταια όμως! Οι βόμβες έκαναν τη δουλειά τους έτσι που ποτέ πια σ’ αυτόν τον κόσμο ο ναός αυτός δεν θα μπορέσει να ξανακτισθεί!...»

Οι νικητές αποφασίζουν να διαχειμάσουν στην Αθήνα. Οι ξένοι μισθοφόροι στρατοπεδεύουν μέσα στην Αθήνα, κατά έθνη. Ο Βενετός μηχανικός Βερνέντα, κατόπιν εντολής του Μοροζίνι, συντάσσει τοπογραφικά σχέδια και αναπαραστάσεις της Αθήνας και της Ακροπόλεως. Μια σειρά από τα σχέδια αυτά καθώς και άλλα με την απεικόνιση του βομβαρδισμού και της εκρήξεως έχουν σωθεί μέχρι σήμερα.

Εν τω μεταξύ, οι σχέσεις Βενετών και μισθοφόρων καθημερινά χειροτερεύουν. Ο μεν Μοροζίνι στις εκθέσεις του κατηγορεί τους ξένους μισθοφόρους ότι διαρκώς τον εκβιάζουν με νέες απαιτήσεις πληρωμών που συνεχώς αυξάνουν, οι δε μισθοφόροι σε όλες τις περιγραφές που έχουν διασωθεί κατηγορούν τους Βενετούς για κακοπιστία και φιλαργυρία. Χαρακτηριστικά γράφει ο Χόμπεργκ: «Η Δημοκρατία μάς ξεγελάει και μας συμπεριφέρεται μ’ έναν τρόπο απαίσιο. Τα είκοσι οκτώ δουκάτα που θα είχαν αξία είκοσι τριών τάλιρων γερμανικών μας τα αλλάζουν για δεκαπέντε διότι μας αναγκάζουν να παίρνουμε για τρία και μισό τάλιρα μισό φλορίνι που στη Βενετία το αλλάζουν για δύο τάλιρα». Φαίνεται ότι ο Μοροζίνι τους έδινε υποτιμημένα νομίσματα της Βενετίας υπολογίζοντάς τα ως υγιή, μειώνοντας έτσι τη μισθοδοσία τους. Η διαφορά της θρησκείας μεταξύ των καθολικών Βενετών και των διαμαρτυρομένων Γερμανών, καθώς και η διαφορά της γλώσσας που έκανε δύσκολη την επικοινωνία τους εμπόδιζε ακόμη περισσότερο τη μεταξύ τους επαφή.

Οι διαφωνίες και οι εχθρότητες μεταξύ Βενετών και μισθοφόρων ήταν φυσικό να ξεσπούν σε βάρος των Αθηναίων. Οι μισθοφόροι δεν εκτελούσαν όπως έπρεπε τα χρέη φύλαξης των Αθηναίων από τις επιδρομές των Τούρκων και πολλοί κάτοικοι της Αττικής αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τα κτήματά τους και να έρθουν και αυτοί στην Αθήνα. Στην Αθήνα πάλι, λόγω συγκέντρωσης του πληθυσμού της Αττικής και του στρατού, τα τρόφιμα άρχισαν να σπανίζουν, οι μισθοφόροι άρχισαν διαρπαγές και λεηλασίες, επιπλέον δε ξαπλώθηκε λοιμός.

Εν τω μεταξύ, οι Τούρκοι συγκεντρώνουν δυνάμεις στη Θήβα. Στις 31 Δεκεμβρίου 1687 ο Μοροζίνι συγκαλεί στον Πειραιά πολεμικό συμβούλιο όπου προτείνει την εγκατάλειψη των Αθηνών, τον εκπατρισμό των Αθηναίων για να αποφευχθεί η σφαγή τους από τους Τούρκους και τέλος την καταστροφή εκ θεμελίων με εκρηκτικές ύλες της πόλης και της Ακροπόλεως ώστε να μην μπορούν να οχυρωθούν ξανά οι Τούρκοι.

Οι Αθηναίοι προσφέρουν χρήματα, προτείνουν να σχηματίσουν στρατιωτικά σώματα τα οποία να αναλάβουν την άμυνα εναντίον των Τούρκων και την οικονομική συντήρηση των σωμάτων για έναν χρόνο, αλλά ο Μοροζίνι αρνείται. Στις 12 Φεβρουαρίου, το πολεμικό συμβούλιο παίρνει ομόφωνα την οριστική απόφαση άμεσης εγκατάλειψης των Αθηνών. Εξετάζεται η πρόταση καταστροφής της πόλης. Ευτυχώς ούτε μέσα υπήρχαν ούτε χρόνος. Για να καταστραφούν εκ θεμελίων τα τείχη της Ακροπόλεως και τα μνημεία χρειάζονταν χιλιάδες εργατών και εργασία μεγάλης διάρκειας. Κανείς από τους παρόντες δεν σκέφθηκε άλλο λόγο για την αποφυγή της καταστροφής των μνημείων εκτός από την έλλειψη εργατών, εργαλείων και χρόνου. Αρχίζουν οι ετοιμασίες για την αναχώρηση.

Στις 4 Δεκεμβρίου, η Γερουσία έχει στείλει το εξής ψήφισμα στον Μοροζίνι: «Λάβαμε το σχεδιάγραμμα της πόλης των Αθηνών και του φρουρίου αυτής το οποίο εκπόνησε ο Κόμης ντε Σαν Φελίτσε και μετ’ ευχαριστήσεως παρατηρήσαμε τα υπάρχοντα εκεί αρχαία περίφημα μνημεία. Εξουσιοδοτούμε την Υμετέραν Σύνεσιν να αφαιρέσει και να μας αποστείλει ενταύθα εκείνο που θα έκρινε πιο σπουδαίο και πιο καλλιτεχνικό δυνάμενο να επαυξήσει την αίγλη της Κυριάρχου, το οποίο θα χρησιμεύσει επίσης ως νέο αιώνιο μνημείο της Ημετέρας Διακεκριμένης Αρετής». Ψήφισαν 162 υπέρ, 2 κατά και 1 απέσχε της ψηφοφορίας.

Ο Μοροζίνι επιλέγει τα καλύτερα διατηρημένα αγάλματα του δυτικού αετώματος και προσπαθεί να τα αποσπάσει. Γράφει στην αναφορά του στις 19 Μαρτίου: «Καταβλήθηκε προσπάθεια να αφαιρεθεί το μεγάλο αέτωμα αλλά κατέπεσε από το πελώριο εκείνο ύψος και είναι θαύμα πως δεν έπαθε κάτι κάποιος εργάτης. Η αιτία είναι ότι το οικοδόμημα είναι καμωμένο χωρίς κονίαμα και οι διάφοροι λίθοι είναι συναρμοσμένοι ο ένας με τον άλλο με αξιοθαύμαστη τέχνη. Άλλωστε από την έκρηξη της πυριτιδαποθήκης του, το οικοδόμημα υπέστη σοβαρότατο κλονισμό. Η αδυναμία του να εγκαταστήσουμε ικριώματα, μεταφέροντας από τις γαλέρες τα ψηλά κατάρτια και άλλα αναγκαία μηχανήματα μας αναγκάζει να εγκαταλείψουμε κάθε περαιτέρω απόπειρα. Διακόπτεται συνεπώς κάθε προσπάθεια για την αφαίρεση άλλων ανάγλυφων κοσμημάτων. Άλλωστε λείπουν από τα οικοδομήματα τα πλέον αξιοθαύμαστα κομμάτια και όλα τα υπόλοιπα είναι κατώτερα και παρουσιάζουν ελλείψεις που οφείλονται στην πολυκαιρία. Οπωσδήποτε», συνεχίζει, «αποφάσισα να παραλάβω μία λέαινα ωραιότατης τέχνης, αν και της λείπει το κεφάλι, το οποίο όμως μπορεί κάλλιστα να αντικατασταθεί με το μάρμαρο που θα σας στείλω μαζί με τη λέαινα και που είναι καθ’ όλα όμοιο».

Συνολικά ο Μοροζίνι πήρε όσα λιοντάρια βρήκε: ένα από την Ακρόπολη, ένα από την περιοχή του Θησείου και βέβαια τον γνωστό Λέοντα του Πειραιά εξαιτίας του οποίου το λιμάνι του Πειραιά είχε ονομασθεί Πόρτο Λεόνε. Οι λέοντες αυτοί μεταφέρθηκαν στη Βενετία και από τότε κοσμούν ως τρόπαια των νικητών τον ναύσταθμο της Δημοκρατίας. Οι αξιωματικοί του Μοροζίνι, Βενετοί και ξένοι, πήραν μαζί τους όσα κομμάτια μεταφέρονταν εύκολα. Τεμάχια από τον Παρθενώνα ή άλλα μνημεία των Αθηνών που βρίσκονται σήμερα σε ιδιωτικές συλλογές και μουσεία της Ευρώπης, χωρίς να ξέρει κανείς πώς, είναι πιθανόν να μεταφέρθηκαν την εποχή αυτή από στρατιώτες της στρατιάς του Μοροζίνι.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι του γραμματέως του Μοροζίνι Σαν Γκάλλο, ο οποίος πήρε μαζί του το κεφάλι του γυναικείου αγάλματος που έπεσε από το δυτικό αέτωμα κατά την αποτυχημένη απόπειρα των Βενετών και κατατεμαχίστηκε. Μετά πολλές περιπέτειες, ο Γερμανός αρχαιολόγος Βέμπερ που είχε μελετήσει τα Παρθενώνια γλυπτά από τα εκμαγεία του Έλγιν, το αγόρασε από έναν Βενετό μαρμαρά τη στιγμή που αυτός ετοιμαζότανε να το σπάσει, όπως μας περιγράφει ο Λαμπόρντ, ο οποίος αργότερα το αγόρασε από τον Βέμπερ και το έβγαλε κρυφά από την Ιταλία. Σήμερα η «κεφαλή Λαμπόρντ» βρίσκεται στο Λούβρο.

Ένας άλλος Βενετός αξιωματικός πήρε τμήμα της ζωφόρου όπου διακρίνονται δύο ιππείς της πομπής και το κεφάλι ενός αλόγου. Σήμερα βρίσκονται στο Μουσείο της Ιστορίας της Τέχνης στη Βιέννη. Ένας Δανός αξιωματικός ονόματι Χάρτμαντ πήρε δύο κεφαλές από μία από τις νότιες μετόπες. Σήμερα βρίσκονται στο Εθνικό Μουσείο της Κοπεγχάγης. Πάντως η εσπευσμένη αφενός αναχώρηση, οι αρρώστιες και η αδυναμία μεταφοράς πολλών πραγμάτων καθώς και το απροσδιόριστο μέλλον της εκστρατείας ήταν οι λόγοι που δεν έγινε συστηματική λεηλασία. Αλλά ο δρόμος της διαρπαγής είχε ήδη ανοίξει.

Ο Παρθενών πριν καταστραφεί ήταν τέμενος μουσουλμανικής λατρείας. Οι Τούρκοι δεν επέτρεπαν την απόσπαση και του παραμικρού λίθου από κτήριο θρησκευτικής σημασίας. Μόνον διότι συνετρίβη από τις βόμβες του Μοροζίνι και εγκαταλείφθηκε ως άχρηστο ερείπιο μπόρεσε αργότερα ο Έλγιν να πάρει άδεια να αποσπάσει ορισμένα τεμάχια και, κάνοντας κατάχρηση του φιρμανιού, να προβεί στην τέλεια λεηλασία του ερειπωμένου Παρθενώνα. Τα γεγονότα του 1678 είναι η αρχική αιτία όλων των μετέπειτα καταστροφών και μπορούμε να θεωρήσουμε βέβαιο ότι αν δεν συνέβαινε η πολιορκία και ο βομβαρδισμός της στρατιάς του Μοροζίνι ο Παρθενώνας θα έφθανε μέχρι σήμερα σχεδόν ακέραιος.

Στα μέσα Μαρτίου του 1688, οι Αθηναίοι επιβιβάζονται στα βενετικά πλοία και εγκαταλείπουν την Αθήνα, παίρνοντας μαζί τους όσα κινητά μπορούν να μεταφέρουν. Άλλοι εγκαθίστανται στη Σαλαμίνα, άλλοι στην Αίγινα, άλλοι στην Πελοπόννησο και άλλοι στα Επτάνησα. Στις 8 Απριλίου ο Μοροζίνι εγκαταλείπει μια έρημη πόλη. Μετά από καταπληκτικούς θριάμβους τριών χρόνων, για πρώτη φορά εγκαταλείπει ένα κατακτημένο φρούριο.

Παρ’ όλα αυτά, η Βενετική Γερουσία εκτιμώντας τις σπουδαίες νίκες του, του απένειμε τον τίτλο τιμής «Πελοποννησιακός», τοποθετώντας και χάλκινη προτομή του «εν ζωή» στο Ανάκτορο των Δόγηδων. Μετά τον θάνατο του προκατόχου του Μαρκαντόνιο Τζουστινιάν (23 Μαρτίου 1688) ανακηρύχτηκε νέος Δόγης της Βενετίας (3 Απριλίου 1688). Ήταν ο 108ος  Δόγης της Βενετίας. Την εποχή της εκλογής του βρίσκονταν στον Πόρο όπου ναυλοχούσε η αρμάδα του, σε λίγες μέρες κατέπλευσε στον Πόρο το θρυλικό σκάφος «Βουκένταυρος» το οποίο και μετέφερε τα σύμβολα του Δογικού αξιώματος,  τα οποία παραδόθηκαν σε λαμπρότατη τελετή στο ναύαρχο. Γίνεται η ενθρόνιση στην Αίγινα και ως δόγης πλέον ξεκινά για τη Χαλκίδα. Τον Σεπτέμβριο του 1688, κατά την πολιορκία της Χαλκίδας πεθαίνει ο Καίνιξμαρκ. Στο τέλος του χρόνου αρρωσταίνει ο Μοροζίνι και αναγκάζεται να επιστρέψει στη Βενετία.

Την απουσία του Μοροζίνι εκμεταλλεύτηκε για δράση ο πολυμήχανος Μανιάτης πειρατής Λιμπεράκης Γερακάρης που συμμάχησε με τον Οθωμανό Σερασκέρη και διέταξε όλους τους Έλληνες να δηλώσουν υποταγή στον Σουλτάνο (1691). Ο Δόγης επιβιβαστείς και πάλι στο Βουκένταυρο σε ηλικία 75 ετών (24 Μαΐου 1693) αλλά σε πλήρη μαχητικότητα και με ολόκληρη την Ενετική αρμάδα απέπλευσε για το Αιγαίο προς ματαίωση της νέας εισβολής. Αρχικά κατέπλευσε στο Ναύπλιο και στη συνέχεια στον Πόρο. Αφού κατέστρωσε λεπτομερές πολεμικό σχέδιο επιχειρήσεων απόκρουσης σε συνεργασία με τον επιτετραμμένο της Πελοποννήσου Αντόνιο Ζένο αιφνίδια και ενώ βρισκόταν με την αρμάδα του στον όρμο της Καρύστου η χρόνια λιθίαση από την οποία έπασχε πολλά χρόνια επιδεινώθηκε. Απέπλευσε εσπευσμένα για Ναύπλιο όπου τελικά και υπέκυψε (27 Δεκεμβρίου 1693). Το λείψανό του ταριχεύτηκε και μεταφέρθηκε στη Βενετία όπου σε μεγαλοπρεπή τελετή (16 Ιανουαρίου 1694) τοποθετήθηκε σε κρύπτη του Ναού του Αγίου Στεφάνου των Αυγουστίνων. Στο μνημείο του που ανεγέρθηκε χαράχθηκε η επιγραφή «Francisco Mavroceno Peloponneciaco. Senatus 1694» (= σε Ελληνική απόδοση: «Φραγκίσκος Μαυρογένης ο Πελοποννήσιος. Η Γερουσία έτος 1694»).

Από στρατιωτικής πλευράς η εκστρατεία κατά των Αθηνών ήταν ένα ασήμαντο γεγονός, θα μείνει όμως για πάντα στην ιστορία γιατί προκάλεσε την καταστροφή του μεγαλύτερου αριστουργήματος της κλασικής εποχής.

Οι Βενετοί, βέβαια, είδαν τα πράγματα σύμφωνα με τη νοοτροπία της εποχής τους. Προσπάθησαν με φουρνέλα να καταστρέψουν την Ακρόπολη, χάρηκαν ιδιαίτερα όταν ανατινάχθηκε ο Παρθενώνας και ο στόχος επιτεύχθηκε, ο μόνος λόγος δε που δεν κατέστρεψαν τα μνημεία πριν εγκαταλείψουν την Αθήνα ήταν η έλλειψη χρόνου, εργατών και εργαλείων.

Ο Μοροζίνι ήταν ένας ικανότατος στρατηγός. Από την αρχή ήταν εναντίον της εκστρατείας και τα επιχειρήματά του αποδείχθηκαν όλα ορθά. Εφόσον όμως αποφασίστηκε η επίθεση, η Ακρόπολη ήταν γι’ αυτόν ένα οποιοδήποτε κάστρο και ο Παρθενώνας μια οποιαδήποτε πυριτιδαποθήκη που έπρεπε πάση θυσία να καταληφθεί με τα όπλα.

Η δράση και οι επιτυχίες των Βενετών υπό τον Μοροζίνι, ήταν η τελευταία αναλαμπή της Βενετίας ως μεγάλης εμπορικής και στρατιωτικής δύναμης. Μετά τον Μοροζίνι, η Βενετία αργά αλλά σταθερά, οδηγείται στην παρακμή και στο τέλος καταλύεται από τον Ναπολέοντα.

[1] Σύμφωνα με το βιβλίο του Γάλλου ιστορικού THEODORE BLANCARD «LES MAVROYENI HISTOIRE D’ ORIENT», οι Μαυρογένη είναι απόγονοι των Ενετών Μοροζίνι, οι οποίοι πάλι προέρχονταν από το Βυζάντιο και είχαν επώνυμο MAVROGENO. Οι Μαυρογένη διεσπάρησαν σε διάφορα μέρη σε πρώτη φάση μετά την άλωση της Κων/λεως το 1453. Ένας κλάδος πήγε στην Πελοπόννησο, ένας στην Εύβοια και ένας άλλος στην Κρήτη.
Πολλά μέλη Ενετικών οικογενειών προερχόταν από το Βυζάντιο και είχαν Ελληνικά ονόματα. Τα ονόματα αυτά τα μετέτρεψαν σε Ενετικά και αργότερα τα ξαναμετέτρεψαν σε Ελληνικά. Κάτι τέτοιο πρέπει να συμβαίνει και με τους Μαυρογένη
Μέλος της οικογένειας ήταν και ο Φραγκίσκος Μοροζίνι (Francesco Morosini 1618-1694) από τους μεγαλύτερους καπετάνιους της Βενετίας. Μπορούμε έτσι βάσιμα να υποθέσουμε πως και ο Μοροζίνι (μετά τον Nicolò da Ponte, νόμισμα του οποίου σας παρουσίασα στη σελίδα 19) ήταν Ελληνικής καταγωγής.

Περιμένω όπως πάντα τα δικά σας σχόλια, παρατηρήσεις, πρόσθετες πληροφορίες και απορίες που τυχόν έχετε.

ομορφο κομματι-ασχημη ιστορια

Φίλε ΚΑΡΑΜΑΝΙΚΟ είναι ακριβώς έτσι όπως τα λες. Εμένα μου κάνει εντύπωση και το άλλο: Μόλις κατέλαβαν την Αθήνα οι Βενετοί, η Γερουσία τους έσπευσε αμέσως να διατάξει την αρπαγή των αρχαιοτήτων. Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της "πολιτισμένης" δύσης. Δεν τους ένοιαξε ούτε η συνέχιση της εκστρατείας, ούτε η επιτυχία της, ούτε η αποκατάσταση της τάξης και η εδραίωση της κυριαρχίας τους, παρά μόνο το πως θα μπορέσουν να κάνουν γρήγορο πλιάτσικο στα αρχαία μας.

Εκτός των ιστορικών προεκτάσεων του νομίσματος, βλέπουμε και μερικές ενδιαφέρουσες πληροφορίες:

Π.χ. ότι ο πόλεμος της Κρήτης στοίχησε τη Βενετία 126.000.000 δουκάτα. Το ποσό πρέπει να ήταν τεράστιο για την εποχή εκείνη, αλλά το άντεξε η πόλη λόγω, προφανώς, του μεγάλου εμπορικού στόλου της και των κερδών που αυτός απέφερε.

Επίσης βλέπουμε και μερικές πρακτικές της εποχής. Ότι ένα επίσημο κράτος (Βενετία) χρησιμοποιούσε αθέμιτα μέσα (δηλαδή εξαπατούσε) τους συναλλασσόμενους με αυτό μέσω της τεχνητής ανατίμησης του δικού του νομίσματος έναντι των κύριων ανταγωνιστικών νομισμάτων.

Επιπλέον έχουμε μια εικόνα για τις ισοτιμίες της εποχής π.χ. 18 δουκάτα = 23 γερμανικά τάληρα.

Ενα ειναι σιγουρο. Ο καθε βαρβαρος ερχεται εδω για να λεηλατησει. Μπραβο βρε Στελιο αλλη μια εξαιρετικη παρουσιαση.

Ο Στέλιος είναι πραγματικά πολυτέλεια για το φόρουμ μας....κάθε φορά κάθομαι κ χάνομαι με τις ιστορίες του....κατά τη διάρκεια που διαβάζω μια από αυτές ,έχω ανοιχτό σε δεύτερο παράθυρο το Google και κάθε απορία που μου δημιουργείται μπαίνω κ την αναζητώ,και έτσι αποκτώ μια πιο ρεαλιστική εικόνα για την κάθε εποχή... ευχαριστώ για τις γνώσεις που μας μεταδίδεις Στέλιο!!!

Φίλε Δημήτρη και φίλε Γιώργο σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

Προσπαθώ να ζω την εποχή του κάθε νομίσματός μου και είναι μεγάλη χαρά για μένα αν, έστω και λίγο, καταφέρνω να σας μεταφέρω στην κάθε εποχή των νομισμάτων μου.

πολλα μπραβο φιλε Στελιο!!!! πραγματικα σε χαιρομαι!!! το ομορφοτερο πραγμα ειναι να μελετας το καθε κερμα και να ζεις την εποχη του! να βλεπεις το πως και το γιατι κοπηκε.... το τι ειδε, τι εζησε κτλ και αν γινεται να το μεταλαμπαδευεις και σε αλλους!!!

Γαληνοτατη Δημοκρατια..... ουτε Δημοκρατια ηταν ουτε Γαληνοτατη...

οπου πηγαν ηταν χειροτεροι κατακτητες σε συμπεριφορα ακομα και απο τους διπλα.... οσο κι αν αυτο φανταζει τρελλο...
το τι εχουν κανει στην ιστορια... δεν περιγραφεται!!! η ιστορια τους ειναι βουτηγμενη μεσα στο αιμα και την κλεψια! ακομα και τον πολιουχο τους εκλεψαν... ενω πεταξαν στην κυριολεξια τον κανονικο τους!
για οσους δεν ξερουν... ο κανονικος πολιουχος της βενετιας ηταν ο Αγιος Θεωδορος αλλα επειδη ηταν γι αυτους... Β κατηγοριας... ηθελαν καποιον μεγαλυτερης αξιας να τους προστατευει! στην αρχη πηγαν να κλεψουν τον Αγιο Νικολαο αλλα τους προλαβε το Μπαρι! ετσι βρηκαν την ευκαιρια κι εκλεψαν τον Αγιο Μαρκο! ηταν μεγαλη η χαρα τους που τους προστατευε πια ενας Αποστολος!!! τι να τους πεις....

εκεινη την εποχη που γινεται ο πολεμος η βενετια ειναι πολυ πλουσια! μαλιστα ελεγαν οτι η βενετια δεν χρειαζοταν στρατο... οταν επρεπε να εχει... απλα τον αγοραζε!

εκει που λες τι ειχε μεινει στα χερια των βενετσιανων μετα το 1669 και την πτωση της κρητης, ηταν τα μικρα φρουρια της Σουδας, Γραμβουσας και Σπιναλογκας αν θυμαμαι καλα..

Που να τον γνωριζες κ απο κοντα Γιωργο. Εκτος απο εξαιρετικος συλλεκτης κ ενας εκπληκτικος ανθρωπος

Γιώργο μην ακούς το Δημήτρη. Μάλλον ότι λέει ισχύει για τον εαυτό του. Νομίζω πως εκεί στη γειτονιά του, τη Νέα Σμύρνη, έχει πραγματοποιήσει (και πραγματοποιεί) μεγάλο κοινωνικό έργο. Η επιστημονική του βοήθεια (αμισθί) προς αδύναμους συνανθρώπους μας είναι πολύ μεγάλη. Είναι τιμή για το στέκι να έχουμε ένα τέτοιο μέλος.

Φίλε NMS είναι ιδιαίτερη τιμή για μένα τα λόγια σου, ειδικά όταν προέρχονται από έναν άνθρωπο που οι γνώσεις του ξεπερνούν τις δικές μου. Και αυτό μπόρεσα να το διαπιστώσω όσες φορές παρεμβαίνεις και μας δίνεις πληροφορίες.


Γνωρίζω για το πλιάτσικο που έκαναν στους τόπους που κατακτούσαν και τη βαρβαρότητά τους, αλλά την εντάσσω στη γενικότερη συμπεριφορά όλων των κατακτητών της εποχής.  Δεν μπορώ να φανταστώ πως ήταν χειρότεροι απ' τους Τούρκους, αν και δεν είμαι γνώστης λεπτομερειών.


Καλά φίλε NMS υποκλίνομαι!!! Έψαξα κι εγώ (ομολογώ όχι πολύ εντατικά) να βρω ποιά ήταν αυτά τα φρούρια της Κρήτης που παρέμειναν στα χέρια των Βενετών αλλά δεν μπόρεσα να τα εντοπίσω. Άραγε τι απέγιναν αυτά τα φρούρια? Έπεσαν κι αυτά σύντομα στους Τούρκους ή παρέμειναν για πολλά χρόνια Βενετσιάνικα?

 

σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια!! με τιμουν!!!
παρακαλω, λεγε με Νικο! :)

γενικα δεν ηταν σωστοι και δικαιοι απεναντι στους κατοικους των περιοχων τους! εκαναν πολλα... κι αν σκεφτεις οτι ηταν χριστιανοι... το βαρος ειναι μεγαλυτερο γιατι λες.. οκ... απο τον τουρκο το περιμενω.. αλλα απο καποιον που κουβαλαει σαν συμβολο τον σταυρο... ποναει...

προσπαθουσαν να εξιταλικευσουν τον κοσμο, να τους κανουν καθολικους, φοροι απιστευτοι, δεν δισταζαν να κατασφαξουν κατοικους για τα συμφεροντα τους, βασανισμοι, φυλακισεις, ανηθικοτητες.... οτι φανταστεις!

αυτοι ηταν η αιτια για την πτωση της Πολης το 1204! αν μου επιτρεπεται θα παραθεσω μια μικρη ιστορια εδω... που δειχνει τι ατομα ηταν... (οπως και ολοι οι σταυροφοροι...)

το 1202 ο αλ καμελ, αντιβασιλεας της αιγυπτου ερχεται σε συμφωνια με τους βενετους δινωντας τους προσβαση, προστασια και ασφαλεια στα λιμανια στο δελτα του νειλου, οπως ειναι η αλεξανδρεια και η δαμιεττη, με ανταλλαγμα, η βενετια να μην υποστηριξει καμια ενεργεια εναντια στην αιγυπτο! βλεπεται ηταν η μεγαλυτερη ναυτικη δυναμη εκεινη την εποχη...
η βενετοι συμφωνουν... ασχετα αν εισαν συμφωνησει πριν λιγο διαστημα, εναντι ενος σημαντικου ποσου, την μεταφορα 35.000 φραγκων προς την αιγυπτο! την συμφωνια την κρατησαν μυστικη! ετσι κερδιζαν και απο τα 2 μερη!
οταν λοιπον ηρθε ο καιρος να μεταφερουν το στρατευμα... απαιτησαν το ποσο ολο μπροστα! οι φραγκοι προσπαθησαν να πεισουν τους βενετους, να δωσουν το ποσο αργοτερα... και οι βενετοι εριξαν στο τραπεζι μια αλλη προταση! να τους μεταφερουν μονο αν πανε και κατακτησουν την Ζαρα μιας και το λιμανι της ανταγωνιζοταν εδω και μερικα χρονια την βενετια στην αδριατικη! οι ιπποτες ειχαν ενδοιασμους... μιας και η πολη ηταν χριατιανικη και ανηκε στον βασιλια της ουγκαριας που ηταν πιστος στον Παπα.. αρα και υποστηρικτης τους!!! οι ιπποτες δεν ειχαν αλλη επιλογη μιας και το ποσο δεν το ειχαν να το δωσουν εδω και τωρα... (μιλαμε για πολυ μεγαλο ποσο!!!), οποτε η ζαρα κατακτηθηκε και λεηλατηθηκε τον δεκεμβριο του 1202! εγινε σφαγη χριστιανων απο χριστιανους...
αμεσως μετα... οι βενετοι προσπαθησαν να δελεασουν τους αρχηγους των ιπποτων ωστε να βαδισουν εναντια και την Πολη... αναφεροντας τα πλουτη, το χρυσο κτλ... αλα και οτι απο εκει θα μπορουσαν να κανουν πιο αποτελεσματικες επιθεσεις εναντιων των μουσουλμανων!!!
οι φραγκοι αλλο που δεν ηθελαν κι ετσι... ξερουμε το τι εγινε! ο πραγματικος κερδισμενος ηταν παλι οι βενετοι που εγιναν πια οι μονοι κυριαρχοι της μεσογειου... με ολο το εμποριο δικο τους!

οι σφαγες χιλιαδων ελληνων, οι αρπαγες, βιασμοι, κλοπες κτλ.. δεν ειχαν τελειωμο! κρατησαν 3 ημερες! εσφαζαν ακομα και ιερεις και γυναικοπαιδα που ειχαν βρει καταφυγιο σε εκκλησιες και παρακαλουσαν για την ζωη τους κρατωντας τον σταυρο!! τα γεγονοτα αυτα προκαλεσαν πολυ μεγαλη εντυπωση.. και αρνητικα σχολια στον αραβικο κοσμο που δεν μπορουσε να εξηγησει το ολο θεμα! αυτα αναφερονται απο ιστορικο της μοσουλης... την εποχη εκεινη.

γενικα για τους βενετους ο κοσμος ηταν πιονια χωρις να τους νοιαζει τι θα γινει. ετσι ξεσηκωσαν τους κρητες το 1692 σε επανασταση, αλλα με το που πηραν οι τελευταιοι το καστρο της κισσαμου.. οι βενετοι τους παρατησαν αβοηθητους και κατασφαχτηκαν απο τις οθωμανικες δυναμεις. οι βενετοι απλα πηγαν προς χιο ή μυτιληνη... δεν θυμαμαι τωρα.. και πηραν το λιμανι για 2 μηνες μολις, ενω το εκαναν να φαινεται σαν μεγαλη νικη του στολου! μετα φυσικα την αρπαξαν γερα απο τον τουρκικο στολο... εχασαν και το λιμανι και μεγαλο μερος του στολου!

οσο αφορα τα φρουρια που αναφερα.... γραμβουσα, σουδα και σπιναλογκα... αυτα εμειναν στην κατοχη της βενετιας (ισως η γραμβουσα να χαθηκε για μικρο διαστημα και την πηραν παλι; δεν ειμαι σιγουρος... θα σε γελασω..), μεχρι το 1718 οπου και δοθηκαν στην τουρκια με την συνθηκη Πασαροβιτς, μαζι με την τηνο και την αιγινα! ετσι τελειωσε για την βενετια το αιγαιο...
η γαληνοτατη κρατουσε μονο τα ιονια νησια με τα κυθηρα, τα απενταντι φρουρια της πραβεζας και του βουθρωτου, και την βονιτσα, καθως και καποιες θεσεις στην δαλματια!
παλι καλα αν σκεφτεις οτι στον τελευταιο πολεμο τον 7ο αν δεν κανω λαθος... οι βενετοι σωθηκαν απο μεγαλο στραπατσο, λογο των νικων των αυστριακων απεναντι τους οθωμανους.. βλεπεις οι αυστριακοι ηταν υπερ των βενετων...

πολυ κακοι κατακτητες ηταν και οι γενοβεζοι φυσικα.... αστα να πανε.

ο τοτε ντοπιος κοσμος εφτασε σε σημειο να μην τον νοιαζει πια ποιος τον εχει κατακτησει, μιας και ολοι λιγο πολυ ηταν τα ιδια χαλια! απλα προσπαθουσε να επιβιωσει.... οσο αυτο ηταν δυνατον! ετσι εχουμε καποιες φορες το γνωστο.... καλυτερα τουρκικο φεσι παρα παπικη τιαρα που ειχε ειπωθει και κατα την πτωση της Πολης το 1453.

τελικα οι ''ΙΤΑΛΟΙ''εκαναν μεγαλο κακο στα βαθη της ιστοριας μετα την σταυρωση του ΙΗΣΟΥ ;) ;) ;) ;) ;) ;)

δυο παρατηρησουλες μονο στις παρατηρησεις του NMS

εκεινη την εποχη ειμασταν δεν ειμασταν ελληνες
ειμασταν ρωμαιοι προπαντως, απλα λογω του περιορισμου της αυτοκρατοριας ειχε αρχισει να επικρατει το ελληνικο στοιχειο

δευτερον, δεν ειμασταν αγιοι
η βενετια ηταν παιδι του βιασμου της δυτικης ρωμαικης αυτοκρατοριας απο τους γερμανους και απο την (μετεπειτα) αγια ρωμαικη αυτοκρατορια μεν, γτ μετα την πτωση της ρωμης ηταν που διεφυγαν πολλοι ρωμαιοι εκει, κανονικο και πνευματικο παιδι δικο μας δε, γτ για αιωνες ακομα ειμασταν κυριαρχοι της περιοχης, γτ ο τιτλος του δογη ηταν απο την Πολη δοσμενος και αυτος ηταν ο επισημος τιτλος με τον οποιο δικαιολογουσαν την εξουσια τους (ασχετα αν λογω μη δυνατοτητας ασκησης κυριαρχιας απο μας ανεξαρτητοποιηθηκαν πρακτικα και μετα με το σχισμα εμειναν στην καθολικη μερια) και κυριως πνευματικο παιδι μας γτ εμεις τους διδαξαμε ολα αυτα τα πολιτικα παιχνιδια

θελω να πω οτι να μην τους βλεπουμε ετσι απλα σαν "κακους", γτ εχουμε απλα μια περιπτωση ενος πολυ καλου μαθητη που ξεπερασε τον δασκαλο, ισως βεβαια κακου ψυχογιου που στην πρωτη ευκαιρια εκλεισε το μαγαζι του πατερα του. ομως ο δασκαλος του φεροταν ασχημα μεχρι τελευταια στιγμη ετσι ? (και οικονομικα και πολιτικα και προσωπικα)

πολυ πιο υπουλους και βαρβαρους βλεπω -και το εχω καπου ξαναπει εδω μεσα- τους καταλανους και μαλλον μας κοστισαν και περισσοτερο μεσα στα χρονια

ΥΓ: #μενουμε σπιτι και συζηταμε για ιστορια. ψοφαω για τετοια.  ;D ;D ;D ;D ;D

Ευχαριστούμε και τον κύριο Νίκο για τις πληροφορίες αυτές που μοιταστηκατε μαζί μας!!!Εννοείται ότι και ο Δημήτρης -Γατος είναι εξαιρετικός!!!!γενικά το στέκι έχει κάποιους ανθρώπους που είναι "κοσμήματα" και τους χαιρόμαστε να τους διαβάζουμε!!!!!

εχεις δικιο φιλε dsp!!  οταν αναφερω ελληνες.. μιλαω για τον ντοπιο πλυθυσμο! το συνδυασα με αυτο που χρησιμοποιουνταν και τον 19ο αιωνα... και φυσικα δεν ισχυε παντα... το... χριστιανος = ελληνας, μουσουλμανος =τουρκος.... χαχαχα

Στην Πολη ειχε διαφορες εθνικοτητες αλλα λογικα περισσοτεροι ηταν ελληνικης καταγωγης. στα αλλα μερη οι περισσοτεροι ηταν ελληνες!

φυσικα.. εκεινη την εποχη... αν τα βαλεις κατω... ουτε βυζαντινοι υπαρχουν! Ρωμαιοι ηταν ολοι! απλα πτοσπαθουμε να κανουμε τον διαχωρισμο και καλυτερη κατανοηση... δεν θα δεις πουθενα το βυζαντινος! ακομα και ο βασιλικος τιτλος ηταν βασιλευς των ρωμαιων.

και ναι!!!! δεν ειμασταν καθολου αγιοι! απλα πιστευω οτι υπαρχουν καποια ορια ανοχης σε τι κανει κανεις. το βυζαντιο εκανε παρα πολλα κι αυτο! ο απλος κοσμος υπεφερε!

οι καταλανοι.... αστο... αυτοι εχουν δικο τους κεφαλαιο! απλα αν δεν κανω λαθος... δεν ειχαν τοση διασπορα σε πολλα μερη... αλλιως... ναι.... αν ειχαν την διασπορα και επεκταση σαν την βενετια... δεν θα μιλουσαμε καν για αλλους και τις πομπες τους, εκτος τους καταλανους!  βαρβαροι!!! ολοι οι αλλοι... απλες οδοντοκρεμες! χαχαχαχα

Ξεφεύγουμε λίγο από το θέμα, αλλά δεν μπορώ να μπω στον πειρασμό να αναφερθώ στους Καταλανούς.

Πριν λίγα χρόνια ολοκληρώθηκε στη Μονή Βατοπαιδίου η αναστήλωση ενός μνημείου, που χρηματοδοτήθηκε από την Καταλανική κυβέρνηση ως συμβολική αποζημίωση των καταστροφών που οι Καταλανοί είχαν προκαλέσει στο Αγιον Ορος στις αρχές του14ου αιώνα.

Σήμερα, επτακόσια ολόκληρα χρόνια μετά τα γεγονότα που στοίχειωσαν την αγιορείτικη συλλογική μνήμη, η συμβολική αυτή χειρονομία αποκτά ιδιαίτερη σημασία τόσο για το Άγιον Όρος όσο και, γενικότερα, για την Ελλάδα. Μια σύντομη αναφορά στο, μάλλον άγνωστο για τους Ελληνες, ιστορικό της Καταλανικής παρουσίας στον ελλαδικό χώρο κατά τον μεσαίωνα, είναι απαραίτητη, προκειμένου να γίνει κατανοητή η χειρονομία της σημερινής Καταλωνίας.

Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.

Η τέταρτη σταυροφορία και η πρώτη άλωση της Πόλης που την ακολούθησε το 1204, βυθίσαν στο χάος τον ελλαδικό χώρο και ότι είχε απομείνει από την βυζαντινή αυτοκρατορία.
Το 1261 η Κωνσταντινούπολη απελευθερώθηκε αλλά αποδυναμωμένος ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Παλαιολόγος δεν μπορούσε να διεξάγει πολυμέτωπους πολέμους όπως απαιτούσαν οι τότε περιστάσεις. Ταυτόχρονα, η οθωμανική απειλή όλο και μεγάλωνε. Ο Μιχαήλ λοιπόν ζήτησε την προστασία του Πάπα Γρηγορίου 10ου και για να δείξει καλή θέληση υπέγραψε στη Λυών το 1275 συμφωνία για την επιβολή του καθολικισμού στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Τα μοναστήρια του Άθω δεν το δέχθηκαν και τότε ο Πάπας έστειλε Καταλανούς μισθοφόρους να “πείσουν” τους καλόγερους να δεχθούν τη συμφωνία.
Αφού καταλήστεψαν αρκετά μοναστήρια έφτασαν στη Μονή Ζωγράφου όπου έκαψαν ζωντανούς 26 καλόγερους. Γλύτωσε μόνο ένας, ο Παρθένιος, ο οποίος διηγήθηκε το γεγονός και έτσι έμεινε στην ιστορία. Στη συνέχεια έφτασαν στη Μονή Ιβήρων όπου έπιασαν του μεγαλύτερους στην ηλικία μοναχούς και τους έπνιξαν στη θάλασσα. Τους μικρούς στην ηλικία τους πούλησαν σκλάβους στην Ιταλία. Τέλος έφτασαν στο Βατοπέδι όπου έπιασαν τους μοναχούς και τους κρέμασαν στο κοντινό δάσος το οποίο από τότε αποκαλείται και “το δάσος των κρεμασμένων".

Τριάντα χρόνια μετά, το 1302, ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β΄ Παλαιολόγος ζήτησε τη βοήθεια των Αλμογάβαρων, πολεμιστών της Καταλανικής Εταιρίας. Οι Αλμογάβαροι ήταν κάτι σαν τους δικούς μας τους Ακρίτες και πολεμούσαν τους Άραβες στα όρια μεταξύ μουσουλμανικής και χριστιανικής Ισπανίας αλλά και ως μισθοφόροι σε άλλα μέτωπα. Επιδέξιοι πολεμιστές και με ελαφρύ οπλισμό θεωρούνταν το ισχυρότερο μισθοφορικό σώμα της εποχής. Όταν ο πόλεμος στη Σικελία όπου έδρασαν οι Άλμογάβαροι τελείωσε οι μισθοφόροι Καταλανοί έμειναν...άνεργοι. Τότε μετά από πρόσκληση του Ανδρόνικου και με προτροπή του ηγεμόνα της Σικελίας Φρειδερίκου ξεκίνησαν για την Κωνσταντινούπολη με αποστολή να προστατεύσουν της αυτοκρατορία από τους Οθωμανούς στην περιοχή της Μικράς Ασίας.

Επειτα από μία βαριά ήττα που υπέστη από τους Οθωμανούς το 1302, ο Ανδρόνικος Β΄ Παλαιολόγος στράφηκε για βοήθεια στους Αλμογάβαρους. Παρά το υπέρογκο ποσό που ζήτησε ο αρχηγός τους, ιππότης Ρογήρος ντε Φλορ, ο βυζαντινός αυτοκράτορας τους προσέλαβε, διαπράττοντας αυτό που ο ιστορικός Donald Nicol αποκαλεί «το ακριβότερο από όλα τα λάθη» του Ανδρόνικου.
Έτσι το 1302 οι Καταλανοί του Ντε Φλορ (σύμφωνα με τον Καταλανό χρονογράφο της Κομπανίας, Ραμόν Μουντανέρ, 1.500 ιππότες, 4.000 ελαφρύ πεζικό και άλλοι 1.000 πεζικάριοι)  επιβιβάζονται σε 36 πολεμικές γαλέρες και πηγαίνουν στην Κωνσταντινούπολη όπου γίνονται δεκτοί με μεγάλες τιμές από τον Αυτοκράτορα.

O Επικεφαλής των Αλμογαβάρων παρήλασε μπροστά από τον Αυτοκράτορα και λίγο αργότερα επιτέθηκε κατά των Γενοβέζων της πόλης, τους οποίους σχεδόν εκμηδένισε, προς μεγάλη ευχαρίστηση του αυτοκράτορα, που δεν μπορούσε να υποφέρει τις παρεμβάσεις τους. Το 1303 εγκαθίστανται στην Κύζικο της Μ. Ασίας και στα επόμενα δύο χρόνια συντρίβουν σε συνεχείς πολεμικές αναμετρήσεις τους επικίνδυνους Οθωμανούς. Κατέλαβαν την Φιλαδέλφεια, την Μαγνησία και τη Έφεσο, απωθώντας τους Τούρκους μέχρι την Κιλικία και τον Ταύρο (1304), πάντα υστερώντας αριθμητικά στις μάχες. Την άνοιξη του 1304 συγκρούσθηκαν οι Αλμογάβαροι με τους Σκύθες (Αλανούς) που προέρχονταν από τον Εύξεινο Πόντο και τους νίκησαν. Για τις υπηρεσίες του προς την αυτοκρατορία, ο Ανδρόνικος Β΄ τον έχρισε τον Ρογήρο ντε Φλορ Μέγα Δούκα και τον νύμφευσε με την Μαρία Ασέν, ανιψιά του και κόρη του Ιβάν  Ασέν Γ΄  της Βουλγαρίας.

Οι μάχες που είχαν διεξαχθεί μέχρι τότε ήσαν μικρής κλίμακας και τα θύματα ήσαν πολλά, από την πλευρά πάντοτε των Τούρκων. Δεν μπορούν όμως να συγκριθούν με αυτό που συνέβη κοντά στην Σιδηρά Πύλη. Ο Ροζέ ντε Φλορ επικεφαλής 8.000 Αλμογάβαρων νίκησε έναν τουρκικό στρατό 30.000, κυρίως γενιτσάρων, σκοτώνοντας 18.000 εχθρούς. Μετά την οδυνηρή αυτή ήττα οι Τούρκοι δεν επιτέθηκαν στην Αυτοκρατορία για πολλά χρόνια. Ο Ρογήρος ονομάστηκε «Καίσαρας» της Αυτοκρατορίας και του παραχωρήθηκε το Βυζαντινό φέουδο της Μικράς Ασίας, με την εξαίρεση των πόλεων. Κατά την μάχη αυτή ξεχώρισε ο Μπερενγκέρ ντε Εντένθα  (Berenguer de Entença) που είχε συνεισφέρει με 1.000 Αλμογάβαρους. Ο Pοζέ ζήτησε από τον αυτοκράτορα να του δοθεί ο τίτλος του Μεγαδούκα.

Ωστόσο, από τη μια οι Αλμογάβαροι επέδραμαν στην ύπαιθρο χωρίς να ξεχωρίζουν τους φίλους από τους εχθρούς, από την άλλη οι προσδοκίες του Ρογήρου ήσαν μεγάλες. Οι αυξανόμενη φιλοδοξία του αλλά και οι συνεννοήσεις του με τοπικούς άρχοντες για δημιουργία ανεξάρτητου Καταλανικού κρατιδίου στην Μ. Ασία, δικαίως τους κατέστησε επικίνδυνους στα μάτια του Αυτοκράτορα. Επίσης ο Ανδρόνικος αδυνατούσε να τους πληρώσει, οπότε και οι Καταλανοί επιτέθηκαν στην Καλλίπολη για να τον αναγκάσουν να τους καταβάλει τα οφειλόμενα. Μετά από διαπραγματεύσεις, ο αυτοκράτορας έχρισε τον Ρογήρο ντε Φλορ Μέγα Δούκα και τον νύμφευσε με την Μαρία Ασέν, ανιψιά του και κόρη του Ιβάν Ασέν Γ΄ της Βουλγαρίας.

Η συμπεριφορά όμως των Καταλανών  δικαίως τους κατέστησε επικίνδυνους στα μάτια του Αυτοκράτορα Μιχαήλ Θ΄ Παλαιολόγου, υιού του Ανδρόνικου Β'. Έτσι αφού προσκάλεσε τον Ρογήρο στην Αδριανούπολη, τον δολοφόνησε μετά από ένα γεύμα μαζί με Αλμογάβαρους αξιωματούχους στις 5 Απριλίου του 1305. Αμέσως μετά επιτέθηκε στους ακέφαλους Αλμογάβαρους.

Οι Καταλανοί όχι μόνο δεν διαλύθηκαν, αλλά αφού εξέλεξαν νέο τους αρχηγό τον Μπερεγκάρ ντε Ροκαφόρ, λεηλάτησαν όλη την χερσόνησο της Καλλίπολης, δίνοντας το έναυσμα για την περίφημη «Καταλανική εκδίκηση» (Venganza catalana), σφάζοντας ανηλεώς τους κατοίκους της και προκαλώντας συνεχώς τους Βυζαντινούς για μάχη φτάνοντας ως τα τείχη της πρωτεύουσας. Όταν τα Βυζαντινά στρατεύματα αποφάσισαν να αντιπαρατεθούν, ακολούθησε μια καταστροφική μάχη για αυτούς όπου σκοτώθηκαν σχεδόν 20.000 άνδρες ενώ τραυματίστηκε και ο γιος του Αυτοκράτορα.

Οι Καταλανοί, ανεξέλεγκτοι, καλώντας και τους Τούρκους να περάσουν για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος, ξεχύθηκαν στις Θρακικές πεδιάδες, ρημάζοντας επί δύο χρόνια τα πάντα και αφήνοντας πίσω τους αυτό που οι βυζαντινοί χρονογράφοι αποκάλεσαν «σκυθική έρημο». Στη συνέχεια κινήθηκαν δυτικά, λεηλατώντας την ανατολική Μακεδονία, τη Χαλκιδική και το Άγιον Όρος.

Εγκαταστάθηκαν την διετία 1307-1309 στην Ποτίδαια Χαλκιδικής προσπαθώντας χωρίς επιτυχία να καταλάβουν την οχυρή Θεσσαλονίκη. Από την καταστροφική μανία των Καταλανών δεν ξέφυγε ούτε το Άγιο Όρος όπου από 300 Μονές, μόνο 25 έμειναν αλώβητες, ενώ οι υπόλοιπες βεβηλώθηκαν και καταληστεύτηκαν. Για να γίνει αντιληπτή η σκληρότητα των Καταλανών αναφέρουμε πως όταν ο αρχηγός τους ντε Ροκαφόρ τους εγκατέλειψε αιφνιδιαστικά το 1308, έσφαξαν άλλους δεκαπέντε μικρότερους στην ιεραρχία, αρχηγούς τους για να εκτονώσουν την οργή τους.

Αμέσως μετά την καταστροφή των περιοχών της Μακεδονίας και λόγω της πίεσης του Αυτοκρατορικού στρατού υπό τον ικανό αρχιστράτηγο Χανδρηνό, αναχώρησαν κατέλαβαν και λεηλάτησαν την Θεσσαλία με ευκολία, εισερχόμενοι πλέον στις Φράγκικες κτήσεις. Φτάνοντας στην Θήβα το 1310 μ.Χ. ήρθαν σε συνεννόηση με τον ισχυρό Δούκα της Αθήνας Βάλτερ ντε Μπριεν συνεχιστή του οίκου ντε Λα Ρος και πολέμησαν κατακτώντας πολλά κάστρα (Ζητούνι, Φάρσαλα, Αλμυρός, Σιδηρόκαστρο) για λογαριασμό του. Τις τάξεις της "Καταλανικής Εταιρείας" είχαν πυκνώσει νέοι εθελοντές από την Καταλονία αλλά και πολλοί Οθωμανοί Τούρκοι.

Τον Σεπτέμβριο ο Βάλτερ ντε Μπριεν φοβούμενος την αύξηση της ισχύος της "Εταιρείας", ζήτησε από τους Καταλανούς να εγκαταλείψουν τα εδάφη του, παραδίδοντας όλα τα κάστρα που κέρδισαν πολεμώντας για λογαριασμό του. Η Καταλανική Εταιρεία ζήτησε να κρατήσει κάποια από αυτά για να εγκατασταθεί μόνιμα, αλλά ο Δούκας αρνήθηκε με προσβλητικό τρόπο και ετοιμάστηκε να συντρίψει τους Καταλανούς καλώντας όλους τους Φράγκους συμμάχους του για βοήθεια, κατά την συνήθεια της εποχής. Πολύ σύντομα 2000 σιδερόφρακτοι ιππότες και 20.000 πεζοί είχαν μαζευτεί στην Αθήνα, δύναμη τεράστιας ισχύος για τα δεδομένα της εποχής. Οι σιδερόφρακτοι Φράγκοι ιππότες αποτελούσαν την πιο επίλεκτη μονάδα της εποχής καθώς η επίθεση τους ήταν συντριπτικής ισχύος έναντι οποιουδήποτε αντιπάλου και απολάμβανε μεγάλης φήμης τότε.

Οι Καταλανοί ήταν πλέον παγιδευμένοι καθώς στην Θεσσαλία προήλαυνε ο ικανός Βυζαντινός στρατηγός Χανδρηνός με σημαντικές δυνάμεις που τους είχε νικήσει στο παρελθόν, έτσι η μάχη κατά των Φράγκων του Βάλτερ στις 15 Μαρτίου 1311, ήταν μονόδρομος. Οι Καταλανοί διάλεξαν με στρατιωτική σοφία, το πεδίο μάχης να είναι στην πεδιάδα του ποταμού Κηφισσού (της Βοιωτίας) κοντά στην Κωπαΐδα, όπου το έδαφος ήταν ελώδες. Οι δυνάμεις τους (3500 ιππείς, 4000 πεζοί και πολλοί Τούρκοι) παρατάχθηκαν με το έλος μπροστά τους. Ο Βάλτερ ντε Μπριεν έπεσε στην παγίδα διατάσσοντας επέλαση στους ιππότες που τον περιστοίχιζαν. Το βαρύ Φράγκικο ιππικό κόλλησε στην λάσπη και ακολούθησε η μαζική σφαγή του, από τους πεπειραμένους Καταλανούς. Από την Φράγκικη στρατιά πολύ λίγοι επέζησαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν γλίτωσε ούτε ένας στρατιώτης για να μεταφέρει το νέο της καταστροφής στην Αθήνα.

Έτσι οι Καταλανοί κατέλαβαν την Θήβα (την λεηλάτησαν σφάζοντας τους κατοίκους της χωρίς να εξαιρέσουν ούτε τα νήπια) και την Αθήνα το 1311 εγκαθιστώντας μόνιμο δικό τους καθεστώς το οποίο άντεξε ως το 1387, χάρις την αλκή των πολεμιστών του και τις ισχυρές συμμαχίες που σύμπτυξε. Στα χρόνια που ακολούθησαν διεξήγαγαν πολλές επιδρομές και πολέμους στις γύρω περιοχές και στην μέγιστη ακμή τους έλεγχαν όλη την Θεσσαλία και την Στερεά Ελλάδα ως την Κόρινθο. Οι ανώτεροι αξιωματούχοι των Καταλανών έλαβαν για συζύγους τις γαλαζοαίματες γυναίκες των ευγενών που εξολόθρευσαν στην μάχη της Κωπαΐδας. Η καταλανική ορίστηκε ως επίσημη γλώσσα του Αθηναϊκού κρατιδίου, ενώ οι Έλληνες κάτοικοι ζούσαν υπό την συνεχή καταπίεση των Καταλανών χωρίς να έχουν δικαίωμα να εμπορεύονται, να μεταβιβάζουν την περιουσία τους στα παιδιά τους και να ασκούν άλλα επαγγέλματα πλην των αγροτικών.
Λίγα χρόνια μετά, εξομάλυναν τις κάκιστες σχέσεις τους με τον Πάπα. Οι δύο επόμενες γενιές που ακολούθησαν όμως, δεν επέδειξαν την στρατιωτική αλκή των προγόνων τους, καθώς μεγάλωσαν στην χλιδή των δεσποτών της μεσαιωνικής φεουδαρχίας. Μετά την φυσιολογική εξέλιξη της πτώσης του καθεστώτος της καταλανικής Εταιρείας στην Αθήνα από τον οίκο Ατζαγιόλι το 1388, πολλά μέλη της επέστρεψαν στην Σικελία και στην Καταλονία....

Όπως διαβάσατε φίλοι μου συλλέκτες, η ιστορία της "Καταλανικής Εταιρείας" μαρτυρεί την μεγάλη αδυναμία τόσο του Βυζαντινού όσο και των Φραγκικών μικρότερων κρατών να προστατέψουν τα εδάφη τους ακόμη και από την απειλή ανοργάνωτων στιφών μισθοφόρων τυχοδιωκτών. Η επίδραση της Καταλανικής εταιρείας στην τύχη της Μεσαιωνικής Ανατολής ήταν πολύ μεγάλης σημασίας, καθώς λεηλάτησε και κατέστρεψε όλη την Βαλκανική Χερσόνησο (πλην Πελοποννήσου), ενώ συνέτριψε σε δύο πολύνεκρες και αποφασιστικές μάχες, το άνθος του Βυζαντινού στρατού και της Φράγκικης ιπποσύνης. Έτσι οι Οθωμανοί λίγα χρόνια μετά εκμεταλλεύθηκαν την καταστροφή και την αποδιοργάνωση των μεσαιωνικών κρατικών οργανισμών των Βαλκανίων, επικρατώντας και επιβάλλοντας την σκοταδιστική και δεσποτική εξουσία τους για τέσσερις αιώνες.

Η πρωτόγονη αγριότητα, η ασχήμια και η παντελής έλλειψη ατομικής καθαριότητας χαρακτήριζαν τα μέλη της "Εταιρείας" ενώ μακρινοί απόηχοι της παρουσίας της εντοπίζονται στην λαϊκή δημοτική μας παράδοση. Ο ιστορικός William Miller θεωρεί ότι η παρουσία της Καταλανικής Εταιρείας στην περιοχή, είχε ίσης σημασίας καταστροφικά αποτελέσματα με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους της δύσης το 1204 μ.Χ.

Αν στη νότια Ελλάδα η ανάμνηση εκείνης της βαρβαρότητας ξεθώριασε και ένα μέρος του καταλανικού ανθρώπινου δυναμικού απορροφήθηκε από τους ντόπιους πληθυσμούς, στο Άγιον Όρος, όπου η διατήρηση των παραδόσεων έχει μια ξεχωριστή βαρύτητα, φαίνεται πως ποτέ δεν συγχώρησαν την καταλανική επιδρομή. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι, σύμφωνα με κάποιες αγιορειτικές παραδόσεις, υπήρξαν και Καταλανοί που προσηλυτίστηκαν στην Ορθοδοξία και έγιναν μοναχοί (Richard Dawkins).

Αλλωστε, ένας από τους κορυφαίους αγιογράφους του 16ου αιώνα, ο Φράγκος ο Κατελάνος από τη Θήβα (παρεκκλήσι Αγίου Νικολάου Μεγίστης Λαύρας, καθολικό Μονής Βαρλαάμ Μετεώρων), είχε ενδεχομένως, καθώς δηλώνει και το προσωνύμιό του, καταλανική καταγωγή.

Πάντως, ενώ το καταλανικό δουκάτο Αθηνών και Θηβών στην ελληνική ιστορία περνάει ως μία απλή παρένθεση, για τους Καταλανούς αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο της δικής τους ιστορίας και καταγράφεται ως μία περίοδος ώσμωσης των δύο πολιτισμών, ελληνικού και καταλανικού. Στη συνείδηση των Καταλανών η εκλεκτική συγγένεια των δύο λαών αποκτά μια σαφέστερη μορφή μετά την κατάρρευση του φρανκικού καθεστώτος (1975), όταν με το δημοψήφισμα του 1979 η Καταλωνία ανακηρύσσεται αυτόνομη διοικητική περιοχή και αρχίζει να διεκδικεί την εθνική της ταυτότητα. Χαρακτηριστικό της νέας εποχής είναι μία έντονη στροφή προς τη Μεσόγειο και ιδιαίτερα προς την Ελλάδα, ως αναβίωση και συνέχεια μιας σημαντικής πολιτιστικής κίνησης (τέλη 19ου - αρχές 20ου αιώνα) προσανατολισμένης στη μελέτη και τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού. Αλλωστε, στην Ελλάδα οι σημερινοί Καταλανοί εντοπίζουν τις δικές τους ρίζες, που τους διαφοροποιούν από τις υπόλοιπες ιβηρικές εθνότητες, θεωρώντας ότι η ίδρυση, περί το 600 π.Χ., του Εμπορίου (Empurias), αποικίας των μασσαλιωτών Φωκαέων βορειοανατολικά της Βαρκελώνης, μπόλιασε τον ντόπιο πληθυσμό με ελληνικό πνεύμα και αίμα.

Δεν χρειάζεται να έχεις στην κατοχή σου μόνο, μια σπάνια συλλογή νομισμάτων, περισσότερη αξία έχει να  διαβάζεις αξιόλογους φίλους και γνωστούς στο [στέκι] όπως τον Thaler τον Gat και τον αγαπητό μου Νικόλα NMS και πολλούς άλλους, νομίζω ότι είναι [Ψυχής Ιατρείο] η ανάγνωση τέτοιον κειμένων, Εύγε και ένα Μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Φιλικότατα
Φάνης
Θεσσαλονίκη 

Αγαπητέ thaler με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα όσα έγραψες για την επιδρομή των Καταλανών στον Ελλαδικό χώρο. Είναι κομμάτι της ιστορίας μας όχι πολύ γνωστό. Συνέχισε να μας παρακινείς να μαθαίνουμε (εξάλλου σπίτι που είμαστε ας εκμεταλευτούμε την ευκαιρία!).

χρηματοδοτηθηκε απο τους ιδιους τους καταλανους! ποτε δεν ειναι αργα για την αναγνωριση του τι εκαναν τοτε!! λογικα ειναι ντροπιαστικη σελιδα και για εκεινους το τι εκαναν εδω για να προβουν σε μια τετοια κινηση!

να σε καλα Στελιο μου για τις πληροφοριες! :)

αμ μπραβο !

Φίλε Φάνη και φίλε Παναγιώτη σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας. Όσοι κάθονται ας διαβάζουν το στέκι. Και περνάει η ώρα γρήγορα και μαθαίνουμε πράγματα!

Στέλιο πολύ καλή και ακριβής η παρομοίωσή σου!


Φίλε Νίκο οι Καταλανοί έκαναν το άκρως αντίθετο με τους Τούρκους. Αναγνώρισαν την βάρβαρη συμπεριφορά των προγόνων τους, έστω και με αρκετούς αιώνες διαφορά. Αντίθετα οι Τούρκοι δεν έχουν το σθένος να παραδεχτούν τις πολλές γενοκτονίες που έχουν διαπράξει ανά τους αιώνες. Ίσως αυτό δείχνει και το μέγεθος της πολιτιστικής διαφοράς των δύο λαών.

να παραθεσω στο πλάι για να χουμε μια ιδεα πανω σε αυτα που εγραψε πολυ ομορφα ο thaler
η ηττα το 1302 ειναι απο τους οθωμανους πραγματι, αλλα ειμαστε στο ξεκινημα της οθωμανικης αυτοκρατοριας, που δεν ειναι ακομα αυτοκρατορια δλδ (ουτε οθωμανικη εδω που τα λεμε, αργοτερα ονομαστηκε ετσι), γτ μολις 2-3 χρονια υπηρχε
χανουμε, ο αυτοκρατορας ζηταει βοηθεια, και μετα γινονται τα περιστατικα που περιγραφονται πολυ ωραια, που με δυο λογια σημαινουν τι :
δεν γινεται ποτε το τελειωτικο χτυπημα στους οθωμανους, αποδυναμωνομαστε εμεις και τα γυρω τους κρατιδια (καθε φορα που διαβαζουμε καταλανοι εναντιον τουρκων, αυτοι οι δευτεροι δεν ειναι παντα οθωμανοι), καταστροφες καθ ολη την εκταση της αυτοκρατοριας μας σε περιοχες μαλιστα που ειναι σημαντικες λογω των καλλιεργσιμων εκτασεων.

ΥΓ: μετα την ιστορια μπαινουμε σε σεναρια "εναλλακτικης" ιστοριας  ;D ;D ;D ;D ;D

Συνονόματε Στέλιο έτσι είναι όπως τα λες. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ακόμη Οθωμανική Αυτοκρατορία παρά διάφορες τουρκικές φυλές.


Φίλε Νίκο έχεις πάλι δίκιο αναφορικά με τα Ενετικά κάστρα της Κρήτης. Ψάχνοντας, βρήκα τα παρακάτω στοιχεία για τα φρούρια της Κρήτης που παρέμειναν Ενετικά μετά την κατάληψη του νησιού από τους Τούρκους:

Μετά τη Συνθήκη παράδοσης του Χάνδακα, στα χέρια των Βενετών παρέμειναν πλέον οι οχυρωμένες νησίδες Σούδα (Φορτέτσα), Γραμβούσα και Σπιναλόγκα, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν ως βάση για τις δραστηριότητές τους στο χώρο της Μεσογείου και στις αποτυχημένες προσπάθειες για την ανάκτηση της Κρήτης με τη βοήθεια και ντόπιων, οι οποίοι κατέφευγαν στα φρούρια αυτά.

Η Φορτέτσα, μετά την κατάληψη των Χανίων από τους Τούρκους το 1646  δέχθηκε σφοδρή επίθεση από ξηρά και θάλασσα. Οι υπερασπιστές της όμως, παρόλο που ήταν ολιγάριθμοι, κατάφεραν να την αποκρούσουν. Μετά την κατάληψη του Χάνδακα (1669) και τη συνθηκολόγηση που ακολούθησε, το κάστρο παρέμεινε ελεύθερο υπό Ενετική διοίκηση, μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου του 1715, οπότε παραδόθηκε στους Τούρκους μετά από πολιορκία και ηρωική αντίσταση 72  ημερών. Οι Τούρκοι κατείχαν τη νησίδα μέχρι το 1898, οπότε και αποχώρησαν οι στρατιωτικές δυνάμεις από την Κρήτη.

Το φρούριο της Γραμβούσας παραδόθηκε στους Τούρκους μετά από προδοσία το 1691.

Το φρούριο της Σπιναλόγκας άντεξε και αυτό κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες την πίεση του εχθρού και παραδόθηκε επίσης στους Τούρκους, (όπως και η Φορτέτσα) το 1715.

Και λίγα λόγια για την οργάνωση στην Κρήτη και τους αρχοντορωμαίους την περίοδο της Ενετοκρατίας:

Η Κρήτη όχι μόνο ήταν μεγάλη σε μέγεθος και απείχε πολύ από τη Βενετία, αλλά υπήρχε και η αντίσταση των Κρητικών οι οποίοι δεν αναγνώριζαν την Ενετική κυριαρχία και επαναστατούσαν με κάθε αφορμή. Έτσι η εφαρμογή του διοικητικού συστήματος αποτέλεσε πρόβλημα για τους Ενετούς. Το φεουδαρχικό σύστημα δε μπόρεσε να επιβληθεί σε όλη την έκταση του νησιού, έτσι, για δύο συνεχείς αιώνες απαγορεύτηκε η εγκατάσταση ντόπιων σε σημεία απομακρυσμένα ή δυσπρόσιτα (Οροπέδιο Λασιθίου, Ανώπολης, Περιοχή Ελεύθερνας). Οι Ενετοί αρχικά διαίρεσαν την Κρήτη σε έξι τμήματα (σεξτέρια) τα οποία από τις αρχές του 14ου αιώνα συνενώθηκαν σε τέσσερα μεγάλα διαμερίσματα με κέντρο τον χάνδακα (Candia) και περιλάμβαναν είκοσι επαρχίες (Castellaniae), στις οποίες άνηκαν οι μικρότερες διοικητικές μονάδες και τα χωριά. Το νησί διοικούνταν από ένα συμβούλιο που αποτελείτο από τον Δούκα που είχε την έδρα του στον Χάνδακα, και δύο συμβούλους. Από τον 14ο αιώνα τη διοίκηση στα διαμερίσματα των Χανίων, του Ρεθύμνου και της Σητείας ανέλαβαν οι Ρέκτορες (Rectores). Σε κάποιες κυρίως ορεινές περιοχές την εξουσία ασκούσε ο προνοητής (Provveditore).

Η διοικητική διαίρεση και οργάνωση παρέμεινε σχεδόν αναλοίωτη μέχρι το τέλος της Τουρκοκρατίας. Στην περιοχή των Σφακίων οι Ενετοί δεν μπόρεσαν αρχικά να επιβληθούν, παρά μόνο τους δύο τελευταίους αιώνες της κυριαρχίας τους επιτηρώντας τους ντόπιους με δύο φρούρια που έχτισαν, το Φραγκοκάστελλο και το Οχυρό στη Χώρα Σφακίων. Ο τρόπος διακυβέρνησης και τα μέτρα που είχαν επιβληθεί επέδρασαν στη διαμόρφωση της κοινωνίας και προκάλεσαν συνεχείς εξεγέρσεις των κατοίκων. Αυτές οι εξεγέρσεις περιορίστηκαν μόνο μετά τα μέσα του 14ου αιώνα, τότε που ικανοποιήθηκαν τα αιτήματα των Ελλήνων αρχόντων.

Αυτοί (οι Έλληνες άρχοντες) ενοχλούνταν περισσότερο από τον περιορισμό των προνομίων τους και για το λόγο αυτό υποκινούσαν κυρίως τις επαναστάσεις. Με τον καιρό οι Έλληνες και οι Ενετοί συνήθισαν να ζουν μαζί. Ειδικά τους δύο τελευταίους αιώνες, όταν μειώθηκαν οι εξεγέρσεις και επικράτησε ειρηνική περίοδος, αναπτύχθηκε μία «πνευματική επικοινωνία» ανάμεσα στους αυτόχθονες και στους κατακτητές. Αυτή η νέα κατάσταση σχετιζόταν και με τις ευρύτερες αλλαγές στην Ευρώπη, τη γενικευμένη κρίση της φεουδαρχίας, αλλά και στις παρεμβάσεις που ασκούσε η αστική τάξη στις λειτουργίες των πόλεων.

Όσον αφορά την Κρήτη, η αστική τάξη συνέβαλε ουσιαστικά στην πολιτιστική άνθηση, έτσι το νησί ιδιαίτερα κατά τον 15ο και 17ο αιώνα αναδείχθηκε σε σπουδαίο πολιτιστικό κέντρο, από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης και πόλο έλξης για τον Ελληνισμό.

Έτσι, το 15ο αιώνα η ανάπτυξη των πόλεων της Κρήτης προκαλούσε το θαυμασμό. Ήταν στολισμένες με παλάτια, λότζιες, νεώρια, πλατείες, κρήνες, εκκλησίες και φρούρια, ήταν κέντρα εμπορίου και ναυτιλίας και ακμάζουσας οικονομικής ζωής. Τον πληθυσμό τους συγκροτούσαν ευγενείς, φεουδάρχες, αστοί, εξελληνισμένοι Ενετοκρητικοί, κληρικοί, στρατιωτικοί και μισθοφόροι, Ισραηλίτες και πολλοί ακόμη. Η διαμόρφωση της κοινωνίας του νησιού αρχικά στηρίχθηκε στα φεουδαρχικά πρότυπα με αποτέλεσμα να υπάρχει κοινωνική διάκριση ανάμεσα στα διάφορα στρώματα.

Με τον καιρό όμως προσαρμόστηκε στις ανάγκες και δραστηριότητες των αυτοχθόνων, παρέχοντας και μια προνομιακή μεταχείριση στους κατοίκους των πόλεων, Έλληνες και Ενετούς, έναντι σε αυτούς της υπαίθρου, οι οποίοι ένιωθαν περισσότερο την καταπίεση από το φεουδαρχικό σύστημα. Οι κάτοικοι των πόλεων διακρίνονταν σε Ενετούς ευγενείς, που είχαν στην κυριαρχία τους μεγάλα και πλούσια φέουδα, τα οποία όμως έχασαν μαζί με τους τίτλους ευγενείας τον 16ο αιώνα, όταν το φεουδαρχικό σύστημα άρχισε να παρακμάζει. Σε ξεχωριστή τάξη ευγενών ανήκαν οι Κρητικοί, οι οποίοι έπαιρναν τον τίτλο σε αντάλλαγμα υπηρεσιών που προσέφεραν στους Ενετούς.

Τον ίδιο τίτλο έφεραν και οι αρχοντορρωμαίοι[1] οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν απόγονοι των «12 αρχοντόπουλων» που είχαν σταλεί από το Βυζάντιο στην Κρήτη. Επίσης τους κατοίκους των πόλεων συμπλήρωναν οι απλοί πολίτες ή αστοί, ενώ μια χωριστή κατηγορία αποτελούσε ο λαός. Και οι χωρικοί ήταν χωρισμένοι σε κατηγορίες ανάλογα με τις δραστηριότητες τους. Αυτοί ήταν οι αναγκασμένοι να κάνουν τις αγγαρείες, από τις οποίες η πιο βαριά ήταν αυτή στις γαλέρες. Στην τάξη αυτή στηρίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό τα επαναστατικά κινήματα που έγιναν κατά την περίοδο της ενετοκρατίας στο νησί.

Σαφής διάκριση υπήρχε και στις δικαιοδοσίες και στις υποχρεώσεις των υπαλλήλων των αξιωματούχων, ειδικά αυτών που είχαν επωμισθεί την φύλαξη των οχυρών. Επίσης, μεγάλη σημασία είχε δοθεί από τους Ενετούς στην κατασκευή οχυρωματικών έργων και φρουρίων για τα οποία δαπανήθηκαν τότε πολύ μεγάλα ποσά που επιβάρυναν την ίδια την δημοκρατία, αλλά και τους κατοίκους του νησιού με έκτακτη φορολογία και αγγαρείες. Οι κάτοικοι των κοντινών περιοχών εκεί που κτίζονταν τα φρούρια ήταν υποχρεωμένοι να δουλεύουν τις ημέρες που δεν είχαν γεωργικές ασχολίες και ο χρόνος οικοδόμησης ενός κάστρου υπολογίζονταν και με βάση τις ημέρες αγγαρείας που χρειάζονταν συνολικά.



[1]Όταν ο στρατηγός Νικηφόρος Φωκάς, και αργότερα αυτοκράτορας του Βυζαντίου, απελευθέρωσε την Κρήτη από τους Άραβες το 961, ανησύχησε για το χαμηλό ηθικό και τις θρησκευτικές αντιλήψεις του πληθυσμού μετά από 137 χρόνια Αραβικής κατοχής.
 
Αυτό, σε συνδυασμό με την αντίσταση του τοπικού πληθυσμού έναντι της νέας Βυζαντινής διοίκησης, ανάγκασε τον Αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό Α' να στείλει προς τα τέλη του 10ου αιώνα έναν αριθμό διακεκριμένων Βυζαντινών οικογενειών από την Κωνσταντινούπολη να αποικήσουν την Κρήτη, με σκοπό να ανυψώσουν το ηθικό του πληθυσμού και τα θρησκευτικά ιδεώδη αλλά και να επιβάλλουν καλύτερο έλεγχο στον ντόπιο πληθυσμό.

Αυτή η πρώτη αποστολή δεν επέτυχε στο σκοπό της και έναν αιώνα αργότερα, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Αλέξιου Κομνηνού Β', δισέγγονου του Αλέξιου Κομνηνού Α', μία νέα ομάδα Βυζαντινών ευγενών έφθασε στην Κρήτη. Τους δόθηκαν σημαντικά περιουσιακά και διοικητικά προνόμια. Η άφιξη τους είναι γνωστή μέσα από το πέρασμα των αιώνων ως η ιστορία των Δώδεκα Αρχοντόπουλων.

Ο Αλέξιος Κομνηνός Β', όπως αναφέρθηκε, ανησυχώντας για τη συνεχή αναταραχή στην Κρήτη, έστειλε 12 επιφανείς Βυζαντινές οικογένειες για να δημιουργήσουν νέους δυνατούς δεσμούς με την Πόλη και να βελτιώσουν τις θρησκευτικές, ηθικές και οικονομικές συνθήκες του ντόπιου πληθυσμού. Σε ένα Χρυσόβουλλο (έγγραφο που φέρει χρυσή σφραγίδα για την αυθεντικότητα της υπογραφής του αυτοκράτορα) ο αυτοκράτορας, αφού απειλεί τους Κρήτες με αυστηρή τιμωρία σε περίπτωση ανυπακοής τους προς τη θέληση του, λέει ότι τους στέλνει ως βασιλιά και θεματοφύλακα του τον γιό του Ισαάκιο μαζί με 12 Αρχοντες.

Οι οικογένειες που ονομάζονται σε αυτό το έγγραφο, και οι οποίες είχαν διακεκριμένη θέση στην ιστορία της Κρήτης είναι:
 
Ιωάννης Φωκάς (το όνομα της οικογένειας άλλαξε κατά την εποχή της Ενετοκρατίας σε Καλλέργη). Μαρίνος Σκορδύλης, ανιψιός του αυτοκράτορα. Φίλιππος Γαβαλάς, Θωμάς Αρχολέος. Ευστάθιος Χορτάτζης. Λέων Μουσούρος. Κωνσταντίνος Βαρούχας. Ανδρέας Μελισσινός, Λουκάς Λίθινος, Νικηφόρος Αργυρόπουλος. Δημήτριος Βλαστός και Ματθαίος Καλαφάτης. Όλοι τους ήσαν αρχηγοί οικογενειών που είχαν μέχρι και 8 αρσενικά μέλη.

Μεγάλες περιοχές της Κρήτης δόθηκαν σε κάθε μία από αυτές τις οικογένειες και τα ονόματα τους συναντούνται ως τοπωνύμια διαφόρων τοποθεσιών στην Κρήτη όπως το Σκορδύλο (ή Σκορδίλλο ή Σκορόίλω) στην Σητεία και στον Μυλοπόταμο κοντά στο Ρέθυμνο, τα Καλλεργιανά στην Κίσσαμο κοντά στο Καστέλλι. και το Κάλλεργο ή Καλέργω κοντά στο Ρέθυμνο. Υπάρχει επίσης και μία βουνοκορφή στα Λευκά Όρη που ονομάζεται Καλλέργη; και πολλά ακόμα μέρη που καθρεφτίζουν· τα ονόματα των Αρχοντόπουλων με την κατάληξη του τοπωνυμίου σε -ανά π.χ. Καλλεργιανά ή χρησιμοποιώντας το κτητικό του π.χ. του Καλλέργη ή του Σκορδύλη.

Τα οικόσημα των οικογενειών μπορούν να βρεθούν σε εκκλησίες και μνημεία σε όλη την Κρήτη και μέλη αυτών καν οικογενειών είναι επιφανή μέλη της σημερινής Ελληνικής κοινωνίας.  Τα ίδια ονόματα εμφανίζονται στη ταραγμένη ιστορία της Κρήτης κατά τους αιώνες καθώς πολλοί από αυτούς κατείχαν επιφανείς ρόλους σε σπουδαία ιστορικά γεγονότα.

Οι οικογένειες των απογόνων των Δώδεκα Αρχοντόπουλων, καθώς και αυτές της πρώτης ομάδας Βυζαντινών ευγενών, απέκτησαν συγκεκριμένα προνόμια από τους Βενετούς. Αυτοί αποκαλούνταν Αρχοντορωμαϊοι από τους Βενετούς (οι Βυζαντινοί ήταν γνωστοί ως Ρωμαίοι - από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία · και Αρχων από το ηγέτης) και οι δύο ομάδες ήσαν μέρος των "privilegiati" ή της προνομιούχας τάξης που περιελάμβανε όλους τους ιερείς και τους Σφακιανούς. Οι τελευταίοι θεωρούνταν όλοι από τους Βενετούς ως απόγονοι του Αρχοντα Μαρίνου Σκορδύλλη.
 

Συνέχεια...

Τον ίδιο τίτλο έφεραν και οι αρχοντορρωμαίοι οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν απόγονοι των «12 αρχοντόπουλων» που είχαν σταλεί από το Βυζάντιο στην Κρήτη. Επίσης τους κατοίκους των πόλεων συμπλήρωναν οι απλοί πολίτες ή αστοί, ενώ μια χωριστή κατηγορία αποτελούσε ο λαός. Και οι χωρικοί ήταν χωρισμένοι σε κατηγορίες ανάλογα με τις δραστηριότητες τους. Αυτοί ήταν οι αναγκασμένοι να κάνουν τις αγγαρείες, από τις οποίες η πιο βαριά ήταν αυτή στις γαλέρες. Στην τάξη αυτή στηρίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό τα επαναστατικά κινήματα που έγιναν κατά την περίοδο της ενετοκρατίας στο νησί.

Σαφής διάκριση υπήρχε και στις δικαιοδοσίες και στις υποχρεώσεις των υπαλλήλων των αξιωματούχων, ειδικά αυτών που είχαν επωμισθεί την φύλαξη των οχυρών. Επίσης, μεγάλη σημασία είχε δοθεί από τους Ενετούς στην κατασκευή οχυρωματικών έργων και φρουρίων για τα οποία δαπανήθηκαν τότε πολύ μεγάλα ποσά που επιβάρυναν την ίδια την δημοκρατία, αλλά και τους κατοίκους του νησιού με έκτακτη φορολογία και αγγαρείες. Οι κάτοικοι των κοντινών περιοχών εκεί που κτίζονταν τα φρούρια ήταν υποχρεωμένοι να δουλεύουν τις ημέρες που δεν είχαν γεωργικές ασχολίες και ο χρόνος οικοδόμησης ενός κάστρου υπολογίζονταν και με βάση τις ημέρες αγγαρείας που χρειάζονταν συνολικά.


Όταν ο στρατηγός Νικηφόρος Φωκάς, και αργότερα αυτοκράτορας του Βυζαντίου, απελευθέρωσε την Κρήτη από τους Αραβες το 961, ανησύχησε για το χαμηλό ηθικό και τις θρησκευτικές αντιλήψεις του πληθυσμού μετά από 137 χρόνια Αραβικής κατοχής.
 
Αυτό, σε συνδυασμό με την αντίσταση του τοπικού πληθυσμού έναντι της νέας Βυζαντινής διοίκησης, ανάγκασε τον Αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό Α' να στείλει προς τα τέλη του 10ου αιώνα έναν αριθμό διακεκριμένων Βυζαντινών οικογενειών από την Κωνσταντινούπολη να αποικήσουν την Κρήτη, με σκοπό να ανυψώσουν το ηθικό του πληθυσμού και τα θρησκευτικά ιδεώδη αλλά και να επιβάλλουν καλύτερο έλεγχο στον ντόπιο πληθυσμό.

Αυτή η πρώτη αποστολή δεν επέτυχε στο σκοπό της και έναν αιώνα αργότερα, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Αλέξιου Κομνηνού Β', δισέγγονου του Αλέξιου Κομνηνού Α', μία νέα ομάδα Βυζαντινών ευγενών έφθασε στην Κρήτη. Τους δόθηκαν σημαντικά περιουσιακά και διοικητικά προνόμια. Η άφιξη τους είναι γνωστή μέσα από το πέρασμα των αιώνων ως η ιστορία των Δώδεκα Αρχοντόπουλων.

Ο Αλέξιος Κομνηνός Β', ανησυχώντας για τη συνεχή αναταραχή στην Κρήτη, έστειλε 12 επιφανείς Βυζαντινές οικογένειες για να δημιουργήσουν νέους δυνατούς δεσμούς με την Πόλη και να βελτιώσουν τις θρησκευτικές, ηθικές και οικονομικές συνθήκες του ντόπιου πληθυσμού. Σε ένα Χρυσόβουλλο (έγγραφο που φέρει χρυσή σφραγίδα για την αυθεντικότητα της υπογραφής του αυτοκράτορα) ο αυτοκράτορας, αφού απειλεί τους Κρήτες με αυστηρή τιμωρία σε περίπτωση ανυπακοής τους προς τη θέληση του, λέει ότι τους στέλνει ως βασιλιά και θεματοφύλακα του τον γιό του Ισαάκιο μαζί με 12 Αρχοντες.

Οι οικογένειες που ονομάζονται σε αυτό το έγγραφο, και οι οποίες είχαν διακεκριμένη θέση στην ιστορία της Κρήτης είναι:
 
Ιωάννης Φωκάς (το όνομα της οικογένειας άλλαξε κατά την εποχή της Ενετοκρατίας σε Καλλέργη). Μαρίνος Σκορδύλης, ανιψιός του αυτοκράτορα. Φίλιππος Γαβαλάς, Θωμάς Αρχολέος. Ευστάθιος Χορτάτζης. Λέων Μουσούρος. Κωνσταντίνος Βαρούχας. Ανδρέας Μελισσινός, Λουκάς Λίθινος, Νικηφόρος Αργυρόπουλος. Δημήτριος Βλαστός και Ματθαίος Καλαφάτης. Όλοι τους ήσαν αρχηγοί οικογενειών που είχαν μέχρι και 8 αρσενικά μέλη.

Μεγάλες περιοχές της Κρήτης δόθηκαν σε κάθε μία από αυτές τις οικογένειες και τα ονόματα τους συναντούνται ως τοπωνύμια διαφόρων τοποθεσιών στην Κρήτη όπως το Σκορδύλο (ή Σκορδίλλο ή Σκορόίλω) στην Σητεία και στον Μυλοπόταμο κοντά στο Ρέθυμνο, τα Καλλεργιανά στην Κίσσαμο κοντά στο Καστέλλι. και το Κάλλεργο ή Καλέργω κοντά στο Ρέθυμνο. Υπάρχει επίσης και μία βουνοκορφή στα Λευκά Όρη που ονομάζεται Καλλέργη; και πολλά ακόμα μέρη που καθρεφτίζουν· τα ονόματα των Αρχοντόπουλων με την κατάληξη του τοπωνυμίου σε -ανά π.χ. Καλλεργιανά ή χρησιμοποιώντας το κτητικό του π.χ. του Καλλέργη ή του Σκορδύλη.

Τα οικόσημα των οικογενειών μπορούν να βρεθούν σε εκκλησίες και μνημεία σε όλη την Κρήτη και μέλη αυτών καν οικογενειών είναι επιφανή μέλη της σημερινής Ελληνικής κοινωνίας. Τα ίδια ονόματα εμφανίζονται στη ταραγμένη ιστορία της Κρήτης κατά τους αιώνες καθώς πολλοί από αυτούς κατείχαν επιφανείς ρόλους σε σπουδαία ιστορικά γεγονότα.

Οι οικογένειες των απογόνων των Δώδεκα Αρχοντόπουλων, καθώς και αυτές της πρώτης ομάδας Βυζαντινών ευγενών, απέκτησαν συγκεκριμένα προνόμια από τους Βενετούς. Αυτοί αποκαλούνταν Αρχοντορωμαϊοι από τους Βενετούς (οι Βυζαντινοί ήταν γνωστοί ως Ρωμαίοι - από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία · και Αρχων από το ηγέτης) και οι δύο ομάδες ήσαν μέρος των "privilegiati" ή της προνομιούχας τάξης που περιελάμβανε όλους τους ιερείς και τους Σφακιανούς. Οι τελευταίοι θεωρούνταν όλοι από τους Βενετούς ως απόγονοι του Αρχοντα Μαρίνου Σκορδύλλη.

να ρωτησω κατι που ισως σας φανει χαζο..υπηρχαν χρυσα ταληρα?

αυτος εδω (ή ο πατερας του) ηταν φραγκος με αλλο επωνυμο και το εξελληνισμενο ονομα του ηρθε απο τον θυρεο του
και πρεπει να ειναι και μενα (αυτος ή καποιος αλλος απο τους αμεσους υπηκοους του με τους οποιους ηρθε στην κρητη, αν επαιρναν και αυτοι το ονομα του "αφεντικου" τους, αλλα δεν εχω βρει κατι τετοιο) ο προ-προ-προ-προ-(βαλτε αλλα 100 προ)- παππος μου

ΥΓ: το επιθετο υπαρχει ακομα σε μακρινους συγγενεις μου, αλλα οταν μεγαλωσα εμαθα οτι ηταν γαλλος ο σκορδυλλης, με λιγα λογια παιδια : φραγκεψα  :'( :'( :'( :'( :'( :'( :'( :'( :'( :'(

Και εγώ που νόμιζα ότι όλοι είμαστε απευθείας απόγονοι του Λεωνίδα!

απ αυτον απτου πατερα μου τη μερια καταγωγη  ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

Ο παππούς μου (πατέρας μεριά) ήταν αμερικανός πολίτης που ήρθε στην Ελλάδα το 1912 για να βοηθήσει στους Βαλκανικούς πολέμους. Τα ελληνικά του λιγοστά, πολέμησε, επέζησε, παρασημοφορήθηκε, παντρεύτηκε και έκανε 6 παιδιά. Έτσι από τον φιλελληνισμό του παππού μου γεννήθηκα και εγώ......

Μα πως ήταν Φράγκος αφού λέμε πως ήταν ένας από τους 12 ευγενείς που ήρθαν από την Κωνσταντινούπολη?

Και μάλιστα όχι ένας όποιος να' ναι ευγενής αλλά ανιψιός του Αυτοκράτορα, άρα έχεις αυτοκρατορικό αίμα μέσα σου!  ;D ;D

Φίλε ΚΑΡΑΜΑΝΙΚΟ όχι, δεν υπάρχουν χρυσά τάληρα, τουλάχιστον όσο γνωρίζω. Το τάληρο, την εποχή που κόπηκε, δηλ. το 1518, αυτό ακριβώς το σκοπό είχε: να υποκαταστήσει το χρυσό gulden/δουκάτο/φιορίνι. Έτσι, τότε, ένα τάληρο ισούταν με ένα χρυσό gulden/δουκάτο/φιορίνι. Φυσικά αυτή η αναλογία με το πέρασμα του χρόνου άλλαξε εις βάρος του τάληρου αλλά ως τάληρο καθιερώθηκε να είναι ένα ασημένιο νόμισμα βάρους από περίπου 25-26 γρ. ως 29-30 γρ. ανάλογα με την εποχή. Άρα το βάρος του είναι το καθοριστικό σημείο αναφοράς για να πούμε πως ένα νόμισμα είναι τάληρο.

Βέβαια, μπορεί κάποιες φορές να κόπηκαν μεγάλα χρυσά νομίσματα με βάρος ή διάμετρο ίση με αυτό του τάληρου, και ο κόσμος, βλέποντάς τα να τα ονόμασε, για χάρη εύκολης αναγνώρισης, "τάληρα".

Περισσότερες πληροφορίες για τα τάληρα μπορεί κάποιος να βρει στο θέμα "Ασημένια τάληρα - ονομασία και προέλευση" που άνοιξε ο αγαπητός φίλος Γιώργος (Lary). Αλήθεια που είσαι βρε Γιώργο (Lary)? Χάθηκες τώρα τελευταία!

Προς συντονιστές: Γνώμη μου είναι το συγκεκριμένο θέμα το φίλου Lary να "καρφιτσωθεί", καθώς αφορά πληροφορίες για ένα ευρέως διαδεδομένο τύπο νομίσματος και ίσως να είναι χρήσιμο σε πολλούς συλλέκτες.

Καλησπέρα και πραγματικά πολλά μπράβο για το νήμα και για τις πολύ ωραίες πληροφορίες! Ειδικά σε ότι έχει να κάνει με Ενετικά τα διαβάζω και τα ξαναδιαβάζω :D. Μια παρατήρηση τμήμα, των Σφακιών είχαν και οι Μελισσινοί όπως και τμήμα της επαρχίας Σελίνου. Θα μπορούσες αν γίνεται να μου στείλεις σε π.μ. αν μπορείς μήπως, κάποιες από τις πηγές που έχεις βρει για το όλο θέμα των 12 Αρχοντόπουλων γιατί το ψάχνω λεπτομερώς το θέμα και θέλω να δω γιατί πολύ πιθανόν να μου έχουν ξεφύγει πράγματα. Και πάλι μπράβο!

φραγκος στην φυλή εννοω
ρωμιος εισαι αν ομολογεις την πιστη σου στο πατριαρχειο

"Ο Ανδρέας Πατεράκης στο βιβλίο του ‘’ΠΟΙΜΕΝΙΚΗ ΖΩΗ-ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟ Ν.Α.ΣΕΛΙΝΟ Ν. ΧΑΝΙΩΝ’’ 1996 γράφει. Οι Σκορδίλοι έλκουν την καταγωγή τους από την Γαλλία, όπου λέγονταν Πεγκωλίνοι (Πεγκωλίνος ήταν ένας από τους Σταυροφόρους ο οποίος παντρεύτηκε βυζαντινή αριστοκράτισσα και δημιούργησε την γενιά).Η οικογένεια είχε αρχηγό τον Μαρίνο Σκορδίλη, ανιψιό του Αυτοκράτορα, μέγα Στρατάρχη του Βυζαντίου, από την Εκκλησία του Αγ. Ευθυμίου."

ΥΓ1: προσεξτε πως κολλησε με τον κορωνοϊο τωρα  ;D ;D ;D ;D ;D
πας να ψαξεις για τους Πεγκωλινους και σου βγαζει τον κακομοιρη τον παγκολινο που πηγε να την πληρωσει μαλλον χωρις λογο  :D :D :D :D :D :D
ΥΓ2: οριστε εχω και απο την αυτοκρατορισσα δλδ thaler, αλλα τι να το κανεις, μας το χαλασε το αιμα ο γαλλος παιδι μου  :D :D :D :D :D :D

δυστυχως ειχα βρει καπου καποια γενεαλογικα, γτ πολλες φορες αλλαζε το "επωνυμο" και εμπαινε ονομα ή παρατσουκλι και "χωριζοτανε" η γενια σε δεντρα, αλλα ειχα κρατησει μονο αυτα που μ ενοιαζαν και οχι τους μελισσηνους

λιγα πραγματα που βρηκα σε μια ιστοσελιδα που ειχα κρατησει :

μελισσηνοι εκ μερους της μονης Αγ Ρωμανου

ανδρεας, δημητριος, βασιελειος, θεοδωρος, κοσμας, παντολεων, ιωαννης, δαμιανος, ρωμανος
η οικογενια εδωσε τους αρχηγους της επαναστασης του 1230 εναντιον των βενετσιανων , ενω απο τον κλαδο της στην νικαια προερχονταν ο αλεξιος στρατηγοπουλος (με τ ονομα συμπληρωνω εγω) που ανακατελαβε το 1261 την κωνσταντινουπολη απο τους φραγκους

αι επαρχιαια και γονικα των ανωθεν 12
παρουσιασθηκαν εμου
μπλα μπλα μπλα
ο εντιμος και ευγενης αρχων κυριος Θεοδωρος ο μελισσηνος υιος του κυριου Ανδρεου με τους αδερφους του.
μπλα μπλα μπλα
και εδοθησαν τα μεριδια
μπλα μπλα μπλα
οι δε αρχοντες και στρατιωται μελισσηνοι να εχουν ταις μεριδες και τα συνορα αυτων απο του πετρου το ποταμι εως του αλμυρου το ποταμι να εβγη τας λιβαδας και χαλεπας εως τα ασκυφια να γυρισει εις τα συνορα του βαμενου ποταμου
μπλα μπλα μπλα

ΥΓ: συμπληρωνω εγω: μην πας τωρα και τσακωθεις για το χωραφι στα συνορα του βαμμενου ποταμου, εχουν περασει χρονια, ξεχνα το, μην το χω και στη συνειδηση μου.  :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D

αυτον τον παππου που λες τον θεωρω πιο ελληνα απο τους μισους που δηλωνουν ετσι
γτ ετσι το παω εγω στο μυαλο μου τλχστν, οπως παλια στην ρωμαϊκη αυτοκρατορια που συζηταμε εδω, και οχι οπως λενε μερικοι μερικοι τωρα. ελληνας(ρωμιος) δηλωνεις και ζεις ως τετοιος για να εισαι, δε γεννιεσαι
αυτα τλχστν οσο ειχαμε αξιοζηλευτο πολιτισμο και ιδανικα
τωρα πια εχω και γω τις αμφιβολιες μου

Τα συγκεκριμένα τα έχω όλα καταγεγραμμένα. Και τις τοποθεσίες και τα ονόματα. Και τον κύκλο από πίσω. Συγκεκριμένα από την Φρυγία. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η μετέπειτα πορεία στην Κρήτη. Έχω βρει και μερικά επίθετα που άλλαξαν από μελλισινούς σε κάτι παραπλήσιο κλπ.κλπ. εκ των οποίων είναι και το δικό μου. Να δούμε τι έχει να μας πει και ο thaler μπας και προσθέσω τίποτα άλλο γιατί ψάχνω πολύ με λίγο αποτέλεσμα όμως.

δειτε τωρα πως κολλησε, εδω που βρηκα στο wiki, το θεμα που ανοιξε ο malef με αυτα που λεγαμε πριν
(@malef αμα βρω τπτ για την συνεχεια κρητη εκει που ειχα κρατησει και τα "δικα μου" θα το αναρτησω εδω)

"Τον 13ο αιώνα αναφέρεται κλάδος της οικογένειας στην Μαγνησία με αρχηγό της τον Νικόλαο. Γιος του ήταν ο τοπάρχης της Δημητριάδας, Κωνσταντίνος, με τη σύζυγό του Άννα Μελισσηνή και ο επίσης τοπάρχης και γιος του Νικόλαος (1255-1275)[25]. Επόμενοι τοπάρχες ήταν οι Ιωάννης (1275-1285) γιος του Νικολάου, ο Γαβριήλ (1285-1318) γιος του Ιωάννη, ο Στέφανος (1318-1333) γιος του Γαβριήλ [26]. Ο Στέφανος παντρεύτηκε την αδελφή του Ότο Δενόβελ (Odo de Novelles) ενός από τους αρχηγούς της Καταλανικής Εταιρείας, ήταν ο γενάρχης του Οίκου των Μελισσηνών-Νόβελ[27], γιος του Στέφανου ήταν ο κόμης Αρµεγκόλιος (1335-1365)[28] και τελευταίος γνωστός εκπρόσωπος της οικογένειας ο γιος αυτού κόμης Μεσιλί (Mesili de Novelles)"

Φίλε malef13 και dsp, διαβάστε το βιβλίο "Η ιστορία της Κρητικής Επαναστάσεως. Εκεί έχει αρκετά στοιχεία τόσο για τους Σκορδίλους όσο και για τους Μελισσινούς.

http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/category_lib/Afieromata/Eikosiena/text1821/ (http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/category_lib/Afieromata/Eikosiena/text1821/)Ιστορία%20της%20Κρητικής%20Επαναστάσεως1821-1866-1888,%20Τηλεμάχου%20Μ.%20Τσιχλάκη.pdf

Επίσης, αρκετές πληροφορίες και βιβλιογραφία μπορείτε να βρείτε εδώ:
http://agonaskritis.gr/ (http://agonaskritis.gr/)τα-12-αρχοντόπουλα-της-κρήτης-μύθος-και/

Υπάρχει και ένα βιβλίο:
https://catalogue.nlg.gr/Record/b.302463 (https://catalogue.nlg.gr/Record/b.302463)

Επίσης η παρακάτω εργασία (δες σελ. 65 για βιβλιογραφία):
http://ikee.lib.auth.gr/record/113686/files/Binder1.pdf (http://ikee.lib.auth.gr/record/113686/files/Binder1.pdf)

Τέλος υπάρχουν αρκετές πληροφορίες στο έργο του Θοδωρή Παπαδέρου "Τοπωνύμια Κρήτης" (επισυνάπτω το έργο).

Βρε dsp για ψάξε μπας και έχεις κληρονομιά στη Γαλλία κανένα κάστρο και δεν το ξέρεις?  :D :D :D

μπα, ενα στην παρο ειχα μονο αλλα μου το φαγανε στη μεταπολιτευση

να σε πω, το pdf κατι εχει και δεν ανοιγει, ελπιζω οχι κορωνοϊο

και γενικα και τα λινκ που εβαλες για τσεκαρε τα λιγο, δεν θελω να τα πειραξω εγω, αλλα μονο το λινκ για το βιβλιο και η εργασια μου ανοιγουν

Αυτό εμένα μου ανοίγει.

http://agonaskritis.gr/ (http://agonaskritis.gr/)τα-12-αρχοντόπουλα-της-κρήτης-μύθος-και/

Και αυτό μου ανοίγει (κάν' το αντιγραφή και επικόλληση αρκετές φορές στο google επάνω γιατί κι εμένα δεν μου ανοίγει με την πρώτη)

http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/category_lib/Afieromata/Eikosiena/text1821/ (http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/category_lib/Afieromata/Eikosiena/text1821/)Ιστορία%20της%20Κρητικής%20Επαναστάσεως1821-1866-1888,%20Τηλεμάχου%20Μ.%20Τσιχλάκη.pdf

Τα άλλα δύο, το βιβλίο και η εργασία είπες πως ανοίγουν.

Όσο για το έργο που επισυνάπτω, εμένα μου ανοίγει αλλά φαίνεται πως είναι προστατευμένο και δεν μπορείτε να το ανοίξετε. Πρόκειται για την διπλωματική εργασία του Ιωάννη Φαντάκη με τίτλο "Οι οικισμοί της Κρήτης κατά την Β΄ Βυζαντινή περίοδο". Αν μπορείς βρες την εργασία στο ιντερνετ. Θα προσπαθήσω κι εγώ να του αλλάξω μορφή ώστε να το στείλω.

αυτο στο αποστολικη-διακονια παει να ανοιξει αλλα πεφτει
ε, μπηκαμε ολοι μαζι και ειχανε καιρο να δουνε κοσμο και πρεπει να ετοιμασουνε τσιπουρακι και λουκουμακι και στο ενδιαμεσο το κρασαραμε το σάιτ φαινεται

απντέιτ: οκ το καταφερα και κατεβηκε κι αυτο

Πράγματι φίλε Νίκο, η φράση "καλύτερα τούρκικο φέσι παρά παπική τιάρα" έχει βαθιές ρίζες. Οι Τούρκοι, κατά τους πρώτους αιώνες της προέλασής τους στα Βυζαντινά εδάφη, έδειξαν αξιοθαύμαστη διπλωματία έναντι του ντόπιου πληθυσμού, ο οποίος είχε υποστεί μεγάλη κακομεταχείριση από το Βυζαντινό κράτος (υπερφορολογία, διώξεις, συνεχής στράτευση κλπ.).

 Έτσι, οι Τούρκοι, θέλοντας να "καλοπιάσουν" τους ντόπιους και να προβάλλουν την εικόνα ενός "καλού" κατακτητή, με σκοπό να αμβλύνουν την αντίστασή τους, έδιναν στους χριστιανικούς πληθυσμούς που κατακτούσαν πλήρη θρησκευτική ελευθερία, σεβασμό της ζωής και της περιουσίας τους, και πολλά άλλα δικαιώματα, έναντι ενός μικρού, σχετικά, φόρου. Έτσι πολλοί χριστιανικοί πληθυσμοί βρήκαν πιο εύκολη την επιβίωσή τους κάτω από την Τουρκική διοίκηση παρά από την Βυζαντινή.

Αυτές οι "καλές" συνθήκες διαβίωσης ήρθαν να τονιστούν περισσότερο με την βάρβαρη συμπεριφορά των σταυροφόρων κυρίως κατά την άλωση και λεηλασία της Πόλης το 1204. Εδραιώθηκε, έτσι, στη μνήμη των ντόπιων Χριστιανών ότι είναι προτιμότερη η υποταγή στους Τούρκους παρά η υποταγή στους Λατίνους.

thaler....μπορεις να βαζεις κανα νομισμα φωτο απο αυτα που ξερεις οτι δεν μπορεις να παρεις-βρεις ετσι ωστε να μην υπαρχει μεγαλο κενο και να παιρνουμε την δοση μας?...υπαρχει βιβλιο τυπου κραουζε για ταλερ?

Αχ…… φίλε Εν-αντι μη με βάζεις σε πειρασμό γιατί θα γεμίσω το θέμα με φωτογραφίες  :D :D Είναι τόσα πολλά που κυριολεκτικά χάνεσαι...

Όσο για τις εκδόσεις, υπάρχουν αρκετές που όμως περιλαμβάνουν μόνο συγκεκριμένες χρονικές περιόδους. Η μόνη που αναφέρεται σε όλα τα τάληρα είναι του Davenport και αποτελείται από 4 τόμους:
1. European Crowns 1484-1600
2. European Crowns 1600-1700
3. European Crowns 1700-1800
4. European Crowns and Talers since 1800

Οι δύο πρώτοι τόμοι είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν. Οι άλλοι δύο είναι πιο διαδεδομένοι.

Μπορει να στελνω και βλακεια αλλα μετα το τελευταιο ποστ εψαξα λιγο και βρηκα το παρακατω λινκ.

http://www.coinfactswiki.com/wiki/Silver_crowns_by_Davenport_number (http://www.coinfactswiki.com/wiki/Silver_crowns_by_Davenport_number)

Ελπιζω να χρησιμευσει σε κατι. :) :) (αν ειναι ασχετο με την συζητηση να διαγραφει.)

120-130 λιρες θελει ο πρωτος στο amazon

Φίλε dtsartsanis το γνωρίζω το λινκ. Είναι πολύ χρήσιμο. Να 'σαι καλά.



Dsp το είπα πως είναι σπάνιοι τόμοι. Γι' αυτό και η τιμή τους είναι αρκετά υψηλή. 120-130 λίρες δεν είναι και λίγες...

μου βγαλε στα προτεινομενα στο πλάι και τουτο : https://books.google.gr/books?id=cqsosVSh8EEC&source=gbs_book_similarbooks (https://books.google.gr/books?id=cqsosVSh8EEC&source=gbs_book_similarbooks)

δεν το βρηκα αυτο...εχεις πει?

https://en.numista.com/catalogue/pieces32829.html

fantastiko

Αυτό έχει μόνο Γερμανικά. Έχει και άλλα παρόμοια αλλά με νομίσματα κάποιων κρατών, όχι όλης της Ευρώπης όπως η σειρά που σας έδειξα.


Εσύ βρε Εν-αντι επιμένεις να ξύνεις πληγές!  :D :D :D
Αυτό είναι ένα από τα πολύ ωραία τάληρα!!! Το έχω βάλει στο μάτι εδώ και χρόνια αλλά προσπαθώ να το πετύχω σε καλή τιμή  :P :P :P

Γενικα η σειρα του davenport ειναι πανακριβη. Και δεν ειναι μονο αυτοι οι 4 τομοι. Εχει κ αλλους. Αυτα τα 4 ειναι σαν 'σετ'  ας πουμε.. Εκπληκτικα βιβλια αλλα δυστυχως δεν βρισκονται κ πολυ ευκολα. Επισης, εχω την εντυπωση οτι εχουν μεινει με δεδομενα προ πολλων ετων.. Δεν βρεθηκε κανεις να συνεχισει το εργο του?? Αν καταφερω καποια στιγμη, θα ηθελα να την εζω αυτη την σειρα.. Παντως το λινκ που ανεβασε ο dtsartsanis ειναι οτι καλυτερο υπαρχει αυτη την στιγμη διαθεσιμο στο ευρυ κοινο σχετικα με τα ταληρα..

Συμφωνώ μαζί σου Κώστα. Οι τόμοι αυτοί είναι νομίζω απ' τη δεκαετία του '60. Δεν έχω εντοπίσει κάτι πιο νέο. Κι εγώ αναρωτιέμαι γιατί κανένας δεν ασχολήθηκε με μια τόσο δημοφιλή κατηγορία νομισμάτων για να εκδώσει μια ολοκληρωμένη σειρά.

Γειά σας φίλοι μου συλλέκτες.
Η σημερινή παρουσίαση έχει δύο ιδιαιτερότητες. Πρώτον, το νόμισμα που παρουσιάζεται δεν είναι ένα τάληρο αλλά ένα διπλό τάληρο (doppeltaler στα Γερμανικά), και δεύτερον, το διπλό αυτό τάληρο δεν είναι δικό μου αλλά ανήκει στη συλλογή του καλού φίλου Μπάμπη (Εν-αντι) ο οποίος μου έκανε την τιμή να το παρουσιάσω και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.

Τα διπλά τάληρα άρχισαν ήδη να παρουσιάζονται τον 16ο αιώνα, μαζί δηλαδή με την ανάπτυξη των μονών τάληρων, ήταν όμως λίγα και σε μικρό αριθμό. Ζύγιζαν περίπου 57-58 γραμμάρια και, όπως καταλαβαίνετε, η αξία τους για την εποχή εκείνη ήταν πολύ μεγάλη, τόση που μόνο οι πολύ πλούσιοι μπορούσαν να τα κατέχουν. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο οι συναλλαγές που γίνονταν με αυτά ήταν ελάχιστες, και έτσι διατηρήθηκαν σε πολύ καλή κατάσταση ως σήμερα.

Το σημερινό διπλό τάληρο της παρουσίασης ανήκει στην τελευταία εποχή ύπαρξης του τάληρου ως νομίσματος. Όλους αυτούς τους αιώνες, η εύρεση τεράστιων ποσοτήτων ασημιού και η άνθηση του εμπορίου έριξαν την τιμή του αργύρου και διαμόρφωσαν ανάλογα την ισοτιμία του με το χρυσό. Μην ξεχνάτε πως όταν κόπηκε το πρώτο τάληρο, το 1518, ισούταν με ένα χρυσό δουκάτο. Έτσι, ένα ασημένιο νόμισμα μεγάλης αξίας τον 19ο αιώνα θα έπρεπε να είναι πολύ μεγάλο. Γι’ αυτό και αυτόν τον αιώνα (19ο) παρατηρούμε μία άνθηση στην κοπή διπλών τάληρων, κυρίως στο Γερμανικό χώρο.

Φυσικά, η μεγάλη επιφάνεια του νομίσματος το κάνει άκρως εντυπωσιακό αλλά ταυτόχρονα δίνει χώρο στο χαράκτη να δημιουργήσει ότι σχέδιο θέλει πάνω στο κέρμα. Ας δούμε όμως τώρα τα χαρακτηριστικά του:
 
Νόμισμα: Vereinstaler (1821-1873)
Αξία: 2 ασημένια τάληρα (Vereinstaler) = 31/2 Gulden = 1/7 Cologne Mark [1]
Χρονολογία: 1850
Βάρος: 37,119 gr.
Διάμετρος: 41 mm
Βιβλιογραφία: . KM# 440
Ασήμι: 0.900
Χρονιές κοπής: 1841-1851
Τιράζ:  378.546
Νομισματοκοπείο: Βερολίνο
Προσανατολισμός: ↑↑

[1] Το Μάρκο της Κολωνίας ήταν μια μονάδα βάρους ισοδύναμη με 233.856 γραμμάρια (περίπου 3.609 grains). Χρησιμοποιήθηκε ως μονάδα βάσης για μια σειρά νομισματικών προτύπων, συμπεριλαμβανομένου του νομισματικού συστήματος Lübeck, το οποίο ήταν σημαντικό στη βόρεια Ευρώπη κατά τα τέλη του μεσαίωνα και τα συστήματα νομισματοκοπίας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Tο Vereinstaler, αντιστοιχούσε στο ένα δέκατο τέταρτο (1/14) του Μάρκου της Κολωνίας. Έτσι τα 2 Vereinstaler αντιστοιχούσαν στο ένα έβδομο (1/7) του Μάρκου της Κολωνίας. Το μάρκο ορίστηκε ως μισό Pfund (λίβρα) με 16 Unze (ουγγιές) του Pfund. Το Unze υποδιαιρέθηκε σε 2 Lot, 8 Quentchen, 32 Pfennig ή 36 Gran, με το Gran ίσο με 0.812 γραμμάρια.

Εμπρός: Το πορτραίτο του Φρειδερίκου Δ΄, με την επιγραφή:
FRIEDR[ICH]. WILHELM IV KOENIG V[ON] PREUSSEN  A = Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ΄ Βασιλιάς της Πρωσίας (το γράμμα Α παραπέμπει στο νομισματοκοπείο του Βερολίνου)

Πίσω: Στέμμα με τους θυρεούς της Πρωσίας και του Βρανδεμβούργου από κάτω, κυκλωμένα με την αλυσίδα του μεγάλου σταυρού που χωρίζει την ημερομηνία.
Επιγραφή: : 2 THALER VII EINE – F[EINE]. MARK 3 1/2 GULDEN * VEREINS 18 – 46 MÜNZE *

Περίμετρος:  GOTT MIT UNS = ο Θεός μαζί μας

Το διπλό αυτό τάληρο έρχεται από μια εποχή που σε όλους τους κατοίκους των Γερμανικών κρατιδίων κυριαρχούσε το πάθος για την ένωσή τους σε ένα κράτος. Όλοι έβλεπαν πως αυτή η ένωση δεν θα αργούσε. Το θέμα είναι ποιο Γερμανικό κράτος θα ηγούνταν αυτής της νέας Αυτοκρατορίας. Δύο ήταν τότε τα πιο ισχυρά Γερμανικά κρατίδια που συναγωνίζονταν για την αρχηγία όλου του Γερμανικού κόσμου: η Πρωσία και η Αυστρία. Τελικά επικράτησε η πρώτη οδηγώντας τη δεύτερη στο περιθώριο. Ας δούμε όμως έναν από τους δύο πρωταγωνιστές που έκοψε αυτό το όμορφο διπλό τάληρο. 

Ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ΄ (15 Οκτωβρίου 1795 - 2 Ιανουαρίου 1861), ο μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Frederick William III της Πρωσίας και της βασίλισσας Louise, της οποίας ήταν ο αγαπημένος της γιος, υπήρξε Βασιλιάς της Πρωσίας από τις 7 Ιουνίου 1840 έως το θάνατό του. Αναφέρεται επίσης ως «ρομαντικός στο θρόνο», και έμεινε στη μνήμη για τα πολλά κτίρια που είχε κατασκευάσει στο Βερολίνο και το Πότσνταμ, καθώς και για την ολοκλήρωση του γοτθικού καθεδρικού ναού της Κολωνίας.

Ο Φρειδερίκος Δ΄  πέρασε μια ειδυλλιακή παιδική ηλικία, επιδεικνύοντας γρήγορα εξαιρετική νοημοσύνη και αξιοσημείωτη ικανότητα για την τέχνη και ιδιαίτερα την αρχιτεκτονική.  Υπήρξε όμως προσγείωση στην πραγματικότητα από την καταστροφή του 1806-1807, όταν ο Ναπολέων νίκησε την Πρωσία και επέβαλε την ταπεινωτική ειρήνη του Τίλσιτ [2]. Ο Φρειδερίκος Δ΄ υπηρέτησε στον απελευθερωτικό πόλεμο εναντίον της Γαλλίας (1813-1815), αν και ήταν αδιάφορος στρατιώτης.

[2]Με την ονομασία Συνθήκη του Τιλσίτ, ή ορθότερα στον πληθυντικό, Συνθήκες του Τιλσίτ φέρονται οι δύο ιστορικές διμερείς συνθήκες ειρήνης που συνομολογήθηκαν, μετά τη σύναψη ανακωχής (22 Ιουνίου του 1807), μεταξύ Ρωσίας και Γαλλίας, που αποδέχθηκε και η Πρωσία, στην παρόχθια πόλη Τιλσίτ (Σοβιέτσκ), της Πρωσίας, παρά τον ποταμό Νέμαν, τον Ιούλιο του 1807, με χρονική διαφορά μεταξύ τους δύο ημέρες. Οι συνθήκες αυτές, ως άμεση εξέλιξη μετά τη νικηφόρα για τους Γάλλους μάχη του Φρίντλαντ, κατά την πρωσική εκστρατεία των ναπολεόντειων πολέμων, χαρακτηρίστηκαν από τους ιστορικούς ως το αποκορύφωμα της δόξας του Μεγάλου Ναπολέοντα.

Του άρεσε να σχεδιάζει και ενδιαφέρονταν τόσο για την αρχιτεκτονική όσο και για την κηπουρική τοπίου και ήταν προστάτης πολλών μεγάλων Γερμανών καλλιτεχνών, συμπεριλαμβανομένου του αρχιτέκτονα Karl Friedrich Schinkel (έκανε πολλά έργα κοντά στο αγαπημένο του Πότσνταμ, τα οποία ήλπιζε να μετατρέψει σε έναν Ιταλικού τύπου παραδεισένιο κήπο) και του συνθέτη Felix Mendelssohn. Το 1823 παντρεύτηκε την Ελισάβετ Λούντοβικα της Βαυαρίας. Δεδομένου ότι ήταν Ρωμαιοκαθολική, οι προετοιμασίες για αυτόν τον γάμο περιελάμβαναν δύσκολες διαπραγματεύσεις που τελείωσαν με την αποδοχή από μέρους της του Λουθηρανισμού. Υπήρχαν δύο γαμήλιες τελετές - μία στο Μόναχο και άλλη στο Βερολίνο. Το ζευγάρι είχε έναν πολύ αρμονικό γάμο, αλλά παρέμεινε άτεκνο.

Ο Φρειδερίκος Δ΄ ήταν ένας ένθερμος Ρομαντικός και η αφοσίωσή του σε αυτό το κίνημα, το οποίο στα Γερμανικά κράτη τόνιζε μια νοσταλγία για τον Μεσαίωνα, ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο για την ανάπτυξή του σε συντηρητικό σε νεαρή ηλικία. Ήταν σθεναρά ενάντια στην φιλελευθεροποίηση της Γερμανίας και φιλοδοξούσε μόνο να ενώσει τα πολλά κράτη της σε αυτό που θεωρούσε ως ιστορικά νόμιμο πλαίσιο, εμπνευσμένο από τους αρχαίους νόμους και τα έθιμα της πρόσφατα διαλυμένης Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Φρειδερίκος Δ΄ αντιτάχθηκε στην ιδέα ενός ενοποιημένου γερμανικού κράτους, πιστεύοντας ότι η Αυστρία ήταν θεϊκά προορισμένη να κυβερνήσει τη Γερμανία, και έτσι έμεινε ικανοποιημένος μόνο με τον τίτλο του «Μεγάλου Στρατηγού του Βασιλείου».

Φαίνεται ξεκάθαρα πως ο Φρειδερίκος Δ΄ ήταν εντελώς αποσυνδεδεμένος από τα μεγάλα ρεύματα της εποχής του. Στην πραγματικότητα, αφιέρωσε ολόκληρη την ενήλικη ζωή του σε έναν συνεπή και έντονα ιδεολογικό αγώνα ενάντια στην «επανάσταση», με την οποία εννοούσε τις κοσμικές αξίες και τις εμπνεόμενες από τη Γαλλική επανάσταση σύγχρονες μορφές συντάγματος, κοινοβουλευτισμού και δημοκρατίας.  Επικέντρωσε τις προσπάθειές του στη δημιουργία ενός μοναρχικού προτύπου που συνέλαβε ως «χριστιανο-γερμανική» εναλλακτική λύση έναντι του κοσμικού νεωτερισμού.

Στο επίκεντρο υπήρχε ένα όραμα μιας κοινωνίας που θα οργανώνονταν με βάση ιστορικά καθορισμένες γαίες-κτήματα (φέουδα), καθένα από τα οποία θα είχε τις δικές του ομαδικές ενέργειες, αξίες και λειτουργίες. Μια ομαδική μορφή εκπροσώπησης (των γαιών) θα χρησίμευε ως εναλλακτική λύση για τον ατομικιστικό, «μηχανικό» κοινοβουλευτισμό της Γαλλίας. Και όλες οι γαίες θα υποστήριζαν και θα ήταν σε αρμονία με έναν μονάρχη που κυβερνούσε κυριολεκτικά ελέω Θεού. Για να πραγματοποιήσει το αντι-«επαναστατικό» πρόγραμμα του, ο Φρειδερίκος χρησιμοποίησε μια σειρά από σύγχρονες μεθόδους πολιτικής κινητοποίησης και προπαγάνδας. Έγινε έτσι ο πιο διαδεδομένος μονάρχης στη γερμανική ιστορία μέχρι εκείνη την εποχή. Και, χρησιμοποιώντας τη ρητορική του, ήταν ο πρώτος που έκανε δημόσιες ομιλίες σε σημαντικές περιστάσεις όπως η ενθρόνισή του στο Βερολίνου τον Οκτώβριο του 1840 ή τα εγκαίνια του καθεδρικού ναού της Κολωνίας το 1842.

Έγινε Βασιλιάς της Πρωσίας μετά το θάνατο του πατέρα του το 1840. Μέσω μιας προσωπικής ένωσης, έγινε επίσης ο κυρίαρχος πρίγκιπας του Πριγκιπάτου του Neuchâtel (1840–1857), που σήμερα ανήκει στην Ελβετία. 

Ο Φρειδερίκος Δ΄ είναι ίσως πιο γνωστός για την ανοικοδόμηση και συντήρηση πολλών σημαντικών κτιρίων. Το 1842, δώρισε το θηριοτροφείο του πατέρα του στο Pfaueninsel στον νέο ζωολογικό κήπο του Βερολίνου, ο οποίος άνοιξε τις πύλες του το 1844 ως το πρώτο του είδους του στη Γερμανία. Άλλα έργα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του - συχνά με τη στενή συνεργασία του με τους αρχιτέκτονες - περιελάμβαναν το Alte Nationalgalerie (Old National Gallery) και το Μουσείο Neues στο Βερολίνο, το παλάτι Orangery στο Πότσνταμ, καθώς και την ανοικοδόμηση του κάστρου Stolzenfels στον Ρήνο και του κάστρου Hohenzollern, στις προγονικές πατρίδες της δυναστείας του.  Διευρύνει επίσης και διακοσμεί ξανά το αρχοντικό του πατέρα του στο Erdmannsdorf και τελειώνει την ανοικοδόμηση του καθεδρικού ναού της Κολωνίας.

Αν και ένθερμος συντηρητικός, δεν επιδίωξε να γίνει τυραννικός, και έτσι μείωσε τις αντιδραστικές πολιτικές που ακολούθησε ο πατέρας του, χαλαρώνοντας τη λογοκρισία του Τύπου και υποσχόμενος να θεσπίσει ένα σύνταγμα κάποια στιγμή, αλλά αρνήθηκε να δημιουργήσει μια εκλεγμένη νομοθετική συνέλευση, προτιμώντας να συνεργαστεί με τους ευγενείς μέσω «ενωμένων επιτροπών» των επαρχιακών γαιών (δηλ. οι ευγενείς κάτοχοι μεγάλων γαιών της επαρχίας). Όταν κάλεσε τελικά μια εθνική συνέλευση το 1847, δεν ήταν αντιπροσωπευτικό σώμα, αλλά μάλλον μια Ενωμένη Δίαιτα που περιελάμβανε όλες τις επαρχιακές γαίες, οι οποίες είχαν το δικαίωμα να επιβάλλουν φόρους και να λαμβάνουν δάνεια, αλλά δεν είχαν δικαίωμα να συναντώνται σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Όταν ξέσπασε επανάσταση στην Πρωσία τον Μάρτιο του 1848 [3], μέρος της ευρύτερης σειράς των επαναστάσεων του 1848, ο βασιλιάς αρχικά κινήθηκε για να την καταστείλει με τον στρατό, αλλά στις 19 Μαρτίου αποφάσισε να ανακαλέσει τα στρατεύματα και να τεθεί ο ίδιος επικεφαλής του κινήματος. Κινήθηκε πολύ έξυπνα, προφανώς γιατί θυμήθηκε τι έπαθε ο βασιλιάς της Γαλλίας κατά τη Γαλλική Επανάσταση. Έτσι, δεσμεύτηκε στη Γερμανική ενοποίηση, σχημάτισε φιλελεύθερη κυβέρνηση, συγκάλεσε εθνική συνέλευση και διέταξε τη σύνταξη συντάγματος. Μόλις, ωστόσο η θέση του έγινε πιο ασφαλής και πάλι, διέταξε γρήγορα τον στρατό να επανακτήσει το Βερολίνο και το Δεκέμβριο διέλυσε τη συνέλευση.

[3]Η εξέγερση στο Βερολίνο τον Μάρτιο του 1848 σήμανε ουσιαστικά την αρχή της λεγόμενης «επανάστασης του Μαρτίου» στην Πρωσία, η οποία υπήρξε ταυτόχρονα η αφορμή να εκδηλωθούν εμφανώς πλέον τα ενωτικά σχέδια του βασιλιά Φρειδερίκου Δ΄ της Πρωσίας.  Μέχρι τη στιγμή εκείνη, αναγνωρίζοντας το «ιστορικό» δικαίωμα του βασιλιά της Αυστρίας Φερδινάνδου στον αυτοκρατορικό θρόνο ενός ανανεωμένου Γερμανικού Reich, ο Φρειδερίκος Δ΄ είχε περιορίσει τις φιλοδοξίες του. Ωστόσο, θεωρώντας ότι η Αυστρία είχε αποδυναμωθεί λόγω των γεγονότων, αποφάσισε να προβάλει την αξίωση της Πρωσίας να ελέγξει το κίνημα της Γερμανικής ενοποίησης, εκτονώνοντας ταυτόχρονα το επαναστατικό κίνημα μέσω της εφαρμογής προσεκτικών μεταρρυθμίσεων. Είναι χαρακτηριστική η διακήρυξη του βασιλιά, καθώς σύμφωνα με αυτή, η Γερμανία έπρεπε να μετατραπεί από συνομοσπονδία κρατών σε ομοσπονδιακό κράτος, με σώμα αντιπρόσωπων, σύνταγμα και κοινή στρατιωτική οργάνωση, υπό την ηγεσία ενός ομοσπονδιακού ηγεμόνα: «γενικό δικαίωμα της Γερμανικής εθνικότητας και απόλυτη ελευθερία κινήσεων μέσα σε όλον τον κορμό της γερμανικής γενέτειρας». Μία από τις βασικές έτσι υποσχέσεις του βασιλιά στο επαναστατημένο πλήθος ήταν ότι θα παραχωρούσε Σύνταγμα.

Ωστόσο, παρέμεινε αφοσιωμένος στην ενοποίηση για ένα διάστημα, και έτσι το Κοινοβούλιο της Φρανκφούρτης [4] του προσέφερε το στέμμα της Γερμανίας στις 3 Απριλίου 1849, το οποίο όμως αρνήθηκε (μερικά χρόνια αργότερα, ο διάδοχός του, Wilhelm I, έγινε ο πρώτος Γερμανός αυτοκράτορας (Kaiser). Η άρνηση του Βασιλιά βασίστηκε στην Ρομαντική του φιλοδοξία να αποκαταστήσει τη μεσαιωνική Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που περιλαμβάνει μικρότερες, ημι-κυρίαρχες μοναρχίες υπό την περιορισμένη εξουσία ενός αυτοκράτορα των Αψβούργων. Επομένως, ο Φρειδερίκος Δ΄ θα δεχόταν το αυτοκρατορικό στέμμα μόνο μετά την εκλογή του από τους Γερμανούς πρίγκιπες, σύμφωνα με τα αρχαία έθιμα της πρώην αυτοκρατορίας. Εξέφρασε αυτό το συναίσθημα σε μια επιστολή προς την αδερφή του, την αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Feodorovna της Ρωσίας, στην οποία είπε ότι το κοινοβούλιο της Φρανκφούρτης είχε παραβλέψει ότι "για να δώσετε, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να έχετε στην κατοχή σας κάτι που μπορεί να δοθεί." Στα μάτια του βασιλιά, μόνο ένα ανασυσταθέν κολλέγιο εκλεκτόρων [5] θα μπορούσε να κατέχει τέτοια εξουσία.

[4]Το Κοινοβούλιο της Φρανκφούρτης συνεδρίαζε από τις 18 Μαΐου 1848 ως τις 31 Μαΐου 1849 στην εκκλησία του Αγίου Παύλου στην Φρανκφούρτη. Ήταν η πρώτη βουλή που εκλέχθηκε με ελεύθερες εκλογές για ολόκληρη την τότε Γερμανία. Ήταν επίτευγμα της Γερμανικής επανάστασης στην Γερμανική Ομοσπονδία. Το Κοινοβούλιο πρότεινε επίσης μια συνταγματική μοναρχία με επικεφαλής έναν κληρονομικό αυτοκράτορα. Ο Πρώσος βασιλιάς Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ΄ αρνήθηκε να δεχθεί το αξίωμα του αυτοκράτορα, όταν προσφέρθηκε να τον με το σκεπτικό ότι ένα τέτοιο σύνταγμα και μια τέτοια προσφορά ήταν η περικοπή των δικαιωμάτων των αρχόντων των επιμέρους γερμανικών κρατών. Κατά τον 20ο αιώνα, ωστόσο, σημαντικά στοιχεία του συντάγματος της Φραγκφούρτης έγιναν μοντέλα για το Σύνταγμα της Βαϊμάρης του 1919 και του Συντάγματος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας του 1949.

[5]Οι εκλέκτορες αποτελούσαν ένα σώμα που εξέλεγε τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (δηλ. τους Αψβούργους).

Οι πραγματικές αιτίες όμως ήταν πως ο Φρειδερίκος δεν δέχτηκε τελικά είναι υπόλογος στους φιλελεύθερους αστούς που κυριαρχούσαν στο Κοινοβούλιο της Φρανκφούρτης. Εάν γινόταν αυτοκράτορας, θα ήταν με τους δικούς του όρους και στηριζόμενος στις δικές του στρατιωτικές δυνάμεις. Επιπλέον, ο Φρειδερίκος δεν ήθελε να διακινδυνεύσει το ενδεχόμενο εμπλοκής σε πόλεμο με την Αυστρία. Τα άλλα μεγάλα γερμανικά κράτη απέσυραν με τη σειρά τους την υποστήριξη τους στη Φρανκφούρτη, με αποτέλεσμα η Αυστρία να κερδίσει, παροδικά έστω, τη μάχη της ηγεμονίας του χώρου. Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι μετά την κατάπνιξη της Ουγγρικής επανάστασης με τη συνδρομή της Ρωσίας, που είχε προς στιγμήν αποδυναμώσει τους Αψβούργους, η Αυστρία επανάκαμψε στη διπλωματική σκηνή με ανανεωμένες τις δυνάμεις της.

Το 1850 η Πρωσία, θεωρώντας ότι η Γερμανική Συνομοσπονδία είχε οριστικά διαλυθεί, επιχείρησε να προωθήσει τα ενωτικά της σχέδια: ο βασιλιάς της Πρωσίας, συγκάλεσε μια νέα ομόσπονδη Βουλή στην Ερφούρτη και πρότεινε νέο ομόσπονδο Σύνταγμα. Στην πρόσκληση ανταποκρίθηκαν 28 κρατίδια. Επιθυμία, ωστόσο, της Αυστρίας ήταν η διατήρηση του status quo στην περιοχή, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί μετά το συνέδριο της Βιέννης, και η διατήρηση της θέσης της μέσα στη Γερμανική Συνομοσπονδία. Έτσι, αντίδρασή της ήταν άμεση και βίαιη, απαιτώντας υπό την απειλή των όπλων από την Πρωσία να ανακαλέσει την πρότασή της και να αποκατασταθεί η παλιά Συνομοσπονδία υπό Αυστριακή Προεδρία. Οι δύο δυνάμεις ανέβαλαν την πολεμική τους σύγκρουση, προς το παρόν, με την υποχώρηση της Πρωσίας και την συνθήκη του Olmütz, τον Νοέμβριο του 1850, γνωστή επίσης ως συνθήκη «της ταπείνωσης του Olmütz [6]». Η επιλογή από την Πρωσία της ταπεινωτικής υποχώρησης είχε να κάνει με το ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμος ο οίκος των Hohenzollern να παραταχθεί στρατιωτικά στην Αυτοκρατορία των Αψβούργων. Η Γερμανική Συνομοσπονδία παρέμεινε η κοινή κυβέρνηση της Γερμανικής Ευρώπης.

[[6] Η συνθήκη του Olmütz ήταν μια συνθήκη μεταξύ της Πρωσίας και της Αυστρίας, με ημερομηνία 29 Νοεμβρίου 1850, με την οποία η Πρωσία εγκατέλειψε την Ένωση της Ερφούρτης και αποδέχθηκε την αναβίωση της Γερμανικής Συνομοσπονδίας υπό Αυστριακή ηγεσία.
Η συνθήκη ήταν το αποτέλεσμα μιας διάσκεψης που πραγματοποιήθηκε στο Olmütz στο Αυστριακό Μαργραβιάτο της Μοραβίας (Μαργράβος =Γερμανικός τίτλος ευγενείας που αντιστοιχεί στον τίτλο του μαρκησίου) - τώρα ονομάζεται Olomouc και ανήκει στην Τσεχία. Είναι επίσης γνωστή ως «ταπείνωση του Olmütz», καθώς η συνθήκη θεωρήθηκε από πολλούς ως συνθηκολόγηση των Πρώσων στους Αυστριακούς.
Ο λόγος για την υπογραφή της συνθήκης ήταν μια σύγκρουση μεταξύ της Πρωσίας και της Αυστρίας σχετικά με την ηγεσία της Γερμανικής Συνομοσπονδίας. Η συνομοσπονδία, στην οποία κυριαρχούσε η Αυστρία, είχε διαλυθεί στις επαναστάσεις του 1848, διάδοχος της οποίας ήταν εν μέρει η Συνέλευση της Φρανκφούρτης. Μετά την αποτυχία της Συνέλευσης της Φρανκφούρτης, η Πρωσία, στις αρχές του 1850, ανέλαβε την πρωτοβουλία της Ένωσης της Ερφούρτης, μιας ομοσπονδίας των περισσότερων γερμανικών κρατών υπό την ηγεσία της Πρωσίας.
Μια σύγκρουση μεταξύ του εκλέκτορα της Έσσης και των υπηκόων του ήταν η αιτία για τους Αυστριακούς να εισβάλλουν, μαζί με συμμάχους τους, στο Εκλεκτοράτο της Έσσης. Στις 8 Νοεμβρίου 1850, ο Πρωσικός στρατός είχε φτάσει σχεδόν σε πόλεμο με τη Βαυαρία, σύμμαχο της Αυστρίας.
Στη συνέχεια όμως, η Πρωσία αποφάσισε να υποχωρήσει, εν μέρει επειδή ο Τσάρος Νικόλαος Α΄ της Ρωσίας είχε επιλέξει την πλευρά της Αυστρίας. Η Πρωσία εγκατέλειψε το αίτημά της για την ηγεσία των Γερμανικών κρατών. Ταυτόχρονα, η Γερμανική Συνομοσπονδία αποκαταστάθηκε. Η Πρωσία υποτάχτηκε στην Αυστριακή ηγεσία της συνομοσπονδίας, συμφώνησε σε γενική αποστρατεία και παραιτήθηκε από μελλοντική αναβίωση της Ένωσης της Ερφούρτης.]

Στο εσωτερικό του τώρα, ο Φρειδερίκος Δ΄ αντί να επιστρέψει στο παλιό γραφειοκρατικό καθεστώς μετά την διάλυση της Πρωσικής Εθνοσυνέλευσης, έφτιαξε ένα νέο σύνταγμα που όριζε ένα κοινοβούλιο της Πρωσίας με δύο σώματα, μία αριστοκρατική άνω βουλή και μία εκλεγμένη κάτω βουλή με πολλούς όμως, περιορισμούς που στην ουσία κατέλυαν την πραγματική καθολική ψηφοφορία. Το σύνταγμα έδινε επίσης στον βασιλιά την εξουσία διορισμού όλων των υπουργών, επανάφερε τις επαρχιακές δίαιτες, και εγγυήθηκε ότι η δημόσια διοίκηση και ο στρατός παρέμειναν σταθερά υπό τον έλεγχο του βασιλιά. Αυτό ήταν ένα πιο φιλελεύθερο σύστημα από ό, τι υπήρχε στην Πρωσία πριν από το 1848, αλλά ήταν ακόμα ένα συντηρητικό σύστημα διακυβέρνησης στο οποίο ο μονάρχης, η αριστοκρατία και ο στρατός διατήρησαν το μεγαλύτερο μέρος της εξουσίας. Αυτό το σύνταγμα παρέμεινε σε ισχύ μέχρι τη διάλυση του πρωσικού βασιλείου το 1918.

Μετά τις επαναστάσεις του 1848, ο ολοένα και πιο απομονωμένος βασιλιάς απομακρύνονταν από το κοινό, περιτριγυρισμένος από συμβούλους που κήρυξαν απόλυτη ορθοδοξία και συντηρητισμό σε θρησκευτικά και πολιτικά θέματα. Μια σειρά από εγκεφαλικά επεισόδια από το 1857 και μετά άφησε τον βασιλιά μερικώς παράλυτο και σε μεγάλο βαθμό ψυχικά ανίκανο, και ο αδελφός William ορίστηκε ως αντιβασιλέας μετά τις 7 Οκτωβρίου 1858. Στις 24 Νοεμβρίου 1859, ο βασιλιάς υπέστη ένα εγκεφαλικό επεισόδιο που τον άφησε παράλυτο στην αριστερή πλευρά και δεν μπόρεσε έκτοτε να μιλήσει. Ήταν πάνω σε μια αναπηρική καρέκλα από τότε. Στις 4 Νοεμβρίου 1860, έχασε τα λογικά του μετά από ένα άλλο εγκεφαλικό επεισόδιο. Ένα ακόμη χτύπημα είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο του βασιλιά στο παλάτι Sanssouci στις 2 Ιανουαρίου 1861, οπότε ο αντιβασιλέας ανέβηκε στο θρόνο ως William I της Πρωσίας.

Σύμφωνα με την εντολή που είχε δώσει από το 1854, οι σαρκοφάγοι του  Φρέντερικ Γουίλιαμ IV και της συζύγου του τοποθετήθηκαν στην κρύπτη κάτω από την Εκκλησία της Ειρήνης στο πάρκο Sanssouci, στο Πότσνταμ, ενώ η καρδιά του αφαιρέθηκε από το σώμα του και θάφτηκε μαζί με τους γονείς του στο παλάτι του Σαρλότεμπουργκ.

Περιμένω τυχόν παρατηρήσεις, ερωτήσεις, απορίες, συμπλήρωση ή σχόλια.

Εχουμε ελειψεις απτο σχολειο για μερικα πραγματα που συνεβησαν εκεινη την περιοδο στην ευρωπη..Και δεν μιλαω για τα παρτυ των βασιλεων η τις ιντριγκες της διαδοχης(αυτα ειναι για σαπουνοπερες)μιλαω απο το πως ενωθηκε η γερμανια πως εμεινε απεξω η αυστρια τοτε και το πιο βασικο πως τοτε ο εφηβος πια καπιταλισμος αναλαμβανε τα ηνια της εξουσιας σιγα σιγα γιατι ηταν απλα μια φυσικη εξεληξη τοτε της ανθρωποτητας..
Οι θυραιοι στα νομισματα οταν εχουν λεπτομερια ειναι εργο τεχνης και ηταν φυσικο να παρουσιαστει απτον Στελιο με μαεστρια οπως κανει εδω και καιρο τωρα στα ταληρα...κολλαει ευκολα το μικροβιο

αυτο... ξαναγραψτο

Μάλλον, παρά φύσιν εξέλιξη, θα θέλατε να πείτε..

οχι δεν ηταν παρα φυσιν τοτε ο αναλφαβητισμος  ηταν -δε θαταν στο 90%..? ενω σημερα 1 δις στα 7δις
τοτε δουλευες ηλιο με ηλιο για ενα ξεροκομματο ,μια καλυβα και εδεινες και την πρωτη νυχτα γαμου την γυναικα σου ενω σημερα δεν δινεις την γυναικα σου...και εχεις ζεας ξεροκοματο..τελος παντων ειναι καλυτερα απτο μεσαιωνα αρα ηταν εξεληξη..Για τωρα, οχι τον θεωρω οπισθοδρομικο για την ανθρωποτητα...
υγ...δεν απανταω αλλο εδω γιαυτο το θεμα..

Αλλη μια εξαιρετικη παρουσιαση Στελιο. Βρε Μπαμπη μπραβο που εδωσες την παρουσιαση στον Στελιο.
Με εβαλες σε σκεψεις. Μηπως να τον βαλω να μου παρουσιαζει τα γατια? :D :D ;D

οπως και στα αιλουροειδη ετσι και στα ταληρα ειναι δικο σας  οικοδομημα και οι υπολοιποι βαζουμε κανα ακροκεραμο ....απλα εγω περιμενω κανα ψηλο οροφο δλδ κανα ταληρο με πολλα σπαθια....  :D

Ευχαριστώ Δημήτρη και Μπάμπη.


Πρόσεχε Δημήτρη! Προβλέπω αναταραχή στην αγέλη. Θα τσακώνονται πιο να πρωτοπαρουσιαστεί.  :D :D

Φίλοι μου συλλέκτες σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα εξαίρετο τάληρο της συλλογής μου. Πρόκειται για μία piastra του Δουκάτου της Τοσκάνης υπό τον Δούκα Cosimo III, του μακροβιότερου Δούκα της δυναστείας. Νομίσματα με αυτή τη σκηνή της βάπτισης του Χριστού άρχισαν πρώτη φορά να κόβονται στην Τοσκάνη επί Δούκα Αλέξανδρου των Μεδίκων (1533-1536). Ας δούμε όμως πρώτα τα χαρακτηριστικά του νομίσματος:

Κράτος: Δουκάτο της Τοσκάνης
Νόμισμα: 1 Piastra
Χρονολογία: 1677
Βάρος: 30,97 gr.
Διάμετρος: 44.5 mm
Βιβλιογραφία: CNI 36. Rav. Mor. 2. Di Giulio 116. MIR 326/4.
Ασήμι: 0.900
Χρονιές κοπής: 1675-1679
Τιράζ: Δεν αναφέρεται
Νομισματοκοπείο: Φλωρεντία
Προσανατολισμός:  ↑↓

Εμπρός:
Προτομή του Δούκα Cosimo III να κοιτάζει δεξιά, με την ημερομηνία κάτω και την επιγραφή:
COSMVS . III . D[EI]. G[RATIA]. MAG[NUS]. DVX . ETRVRIAE . IV = Cosimo III Ελέω Θεού Μέγας Δούκας της Ετρουρίας (Αρχαίο όνομα της Τοσκάνης)

Πίσω:
Αναπαράσταση της σκηνής του βαπτίσματος του Χριστού από τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή στον Ιορδάνη ποταμό. Επάνω από το Χριστό, το Άγιο Πνεύμα με μορφή περιστεριού. Γύρω υπάρχει η φράση: FILIVS MEVS – DILECTVS = Ο υιός μου ο αγαπητός

Το τάληρο αυτό είναι εντυπωσιακό λόγω του μεγάλου μεγέθους του – γεμίζει την παλάμη του χεριού - και προέρχεται από μια περιοχή της Ιταλίας, την Τοσκάνη, η οποία διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο όχι μόνο στα Ιταλικά πράγματα, αλλά και στην Ευρωπαϊκή σκηνή γενικότερα. Κύριος φορέας εξουσίας για πολλούς αιώνες ήταν η οικογένεια των Μεδίκων που, με τη βοήθεια της ομώνυμης τράπεζας διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο σε πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής. 

Ας δούμε όμως πρώτα τη νομισματική ιστορία της Φλωρεντίας και της Τοσκάνης.

Από το  1189 έως το 1532 η νομισματοκοπεία της Φλωρεντίας ήταν αυτόνομη. Το μοναδικό νόμισμα ήταν το denaro μέχρι τον 13ο αιώνα, όταν προστέθηκε ένα μεγαλύτερο ασημένιο, το grosso Περίπου την ίδια εποχή (1252), η Φλωρεντία άρχισε να κόβει χρυσά νομίσματα (είχαν να κοπούν χρυσά νομίσματα στη Δυτική Ευρώπη από το τέλος του 8ου αιώνα), το florin ή το fiorino d'oro. Η οικονομική και εμπορική σημασία της Φλωρεντίας στην Ευρώπη, της εξασφάλισε τη γενική αποδοχή του νέου χρυσού νομίσματος, το οποίο μιμήθηκαν περίπου 80 νομισματοκοπεία. Τα νομίσματα αυτά του florin, grosso και denaro, συνεχίστηκαν να κόβονται από τους Μεδίκους.

Ο δούκας της Τοσκάνης, η οποία περιελάμβανε τη Φλωρεντία, ο Alessandro de 'Medici, εισήγαγε ένα ασημένιο νόμισμα ακόμα μεγαλύτερο από το grosso, που ονομάζονταν testone, επειδή έφερε ένα πορτρέτο του δούκα. Αυτό το νόμισμα λέγεται ότι χαράχτηκε από τον Benvenuto Cellini[1]. Το ασημένιο scudo εισήχθη επί βασιλείας του Cosimo I των Μεδίκων το 1570, και έγινε γνωστό ως francescone επί βασιλείας του Francis II (1737-1765). Το πρώτο νομισματοκοπείο της Τοσκάνης ήταν αυτό της Πίζα. Αργότερα ιδρύθηκε και το νομισματοκοπείο της Φλωρεντίας που, σταδιακά έγινε και το κυριότερο.

Το νομισματοκοπείο λειτούργησε ως μονοπώλιο τόσο σε κοπές νομισμάτων όσο και στην απόσυρση από την κυκλοφορία ξένων νομισμάτων. Πρωταρχικός σκοπός του ήταν να αποφέρει κέρδος στον εκάστοτε Δούκα, που θεωρούνταν ως ο ιδιοκτήτης του νομισματοκοπείου, ο οποίος λάμβανε μεταξύ των 2/3 και των 3/4 του κέρδους, με το υπόλοιπο να πηγαίνει στον διευθυντή.

Προσέξτε τώρα πώς χρησιμοποιούσε το μονοπώλιο που είχε για να κερδίζει αθέμιτα: Πλήρωναν τους προμηθευτές μετάλλου του νομισματοκοπείου με ένα ποσό χαμηλότερο από την αξία που αποκτούσε το μέταλλο όταν γίνονταν νόμισμα. Επίσης, το μονοπώλιο επέτρεπε στο νομισματοκοπείο να αγοράζει τα ξένα νομίσματα που οι άνθρωποι αναγκάζονταν να πουλήσουν επειδή απαγορεύονταν να τα χρησιμοποιούν στην επικράτεια της Τοσκάνης, σε χαμηλότερη τιμή από αυτή που άξιζαν. Στη συνέχεια, αντί να τα λειώνουν για να κόψουν νέα νομίσματα, τα πουλούσαν σε εμπόρους με την προϋπόθεση ότι θα τα διοχέτευαν εκτός της Τοσκάνης.

Αυτή η πρακτική δεν ήταν μόνο ανορθόδοξη, αλλά μάλλον ήταν και παράνομη, αλλά οι Μεγάλοι Δούκες της Τοσκάνης εκείνη την εποχή επειδή κέρδιζαν έκαναν τα στραβά μάτια.

Πάμε τώρα να δούμε ποιος είναι ο ηγεμόνας που απεικονίζεται στο νόμισμα. Ο Cosimo III των Μεδίκων (1642-1723) ήταν ο προτελευταίος Μεγάλος Δούκας της Τοσκάνης. Βασίλεψε από το 1670 έως το 1723. Η 53χρονη βασιλεία του Cosimo, η μεγαλύτερη στην ιστορία της Τοσκάνης, χαρακτηρίστηκε από μια σειρά υπερ-αντιδραστικών νόμων που αφορούσαν την πορνεία και απαγόρευαν σημαντικούς τοπικούς εορτασμούς. Κατά τη βασιλεία του επιδεινώθηκε η οικονομική κατάσταση της Τοσκάνης σε πρωτόγνωρα χαμηλά επίπεδα. Τον διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γιος του, Gian Gastone.

Παντρεύτηκε τη Marguerite Louise της Ορλεάνης, ξαδέρφη του Γάλλου βασιλιά Louis XIV. Ήταν ένας γάμος γεμάτος δοκιμασίες. Η Marguerite Louise εγκατέλειψε τελικά την Τοσκάνη για τη Μονή της Μονμάρτρης. Μαζί, είχαν 3 παιδιά: τον Ferdinando, την Anna Maria Luisa, και τον Gian Gastone, τον τελευταίο Μέδικο κυβερνήτη της Τοσκάνης (καθώς δεν άφησε διάδοχο).

Αργότερα, ο Cosimo προσπάθησε να αναγνωριστεί η Άννα Μαρία Λουίζα ως η μοναδική κληρονόμος της Τοσκάνης, αλλά ο Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Κάρολος VI, δεν το επέτρεψε, καθώς η Φλωρεντία ήταν νομικά αυτοκρατορικό φέουδο και έτσι μόνο αυτός μπορούσε να αλλάξει τους νόμους διαδοχής της Τοσκάνης. Έτσι, το 1737, μετά το θάνατο του μεγαλύτερου γιου του ο οποίος δεν άφησε απόγονους, η Τοσκάνη πέρασε στον Οίκο της Λωρραίνης.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, στο σημείο αυτό, να δούμε την εξέλιξη αυτής της οικογένειας.
Οι Μέδικοι ήταν μια πολύ πλούσια οικογένεια της Φλωρεντίας, που από το 15ο ως τον 18ο αιώνα κυριάρχησε στην οικονομική, πολιτική αλλά και καλλιτεχνική ζωή της πόλης, παίζοντας έτσι ένα καθοριστικό ρόλο στην Ιταλική και Ευρωπαϊκή ιστορία.

Η επικράτησή τους ξεκίνησε με τον Cosimo τον Πρεσβύτερο (1389-1464), τον πλουσιότερο άνθρωπο της πόλης, που πέτυχε να εξορίσει τους αντιπάλους του.

Από το 1469 ως το 1492, κεφαλή της οικογένειας ήταν ο Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής (1449-1492), τραπεζίτης, πολιτικός, ποιητής και μαικήνας πολλών καλλιτεχνών (όπως ο Μιχαήλ Άγγελος) και επιστημόνων. Το 1494, οι Μέδικοι διώχθηκαν από την Φλωρεντία ύστερα από εξέγερση που προκλήθηκε εξαιτίας της διαφθοράς και τα φλογερά κηρύγματα του Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα. Το 1512 ωστόσο επέστρεψαν στην πόλη, ενώ ο Τζοβάνι ντι Λορέντσο ντε'Μέντιτσι έγινε πάπας με το όνομα Λέων Ι΄ το 1513. Τα μέλη της οικογένειας κυβέρνησαν τελικά τη χώρα ως μεγάλοι δούκες της Τοσκάνης. Αξιοσημείωτο μέλος της οικογένειας ήταν και η Αικατερίνη των Μεδίκων (1519-1589), η οποία στέφθηκε βασίλισσα της Γαλλίας (1547 - 1559) μετά τον γάμο της με τον βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκο Β΄. Επίσης η Μαρία των Μεδίκων σύζυγος του Ερρίκου Δ΄ της Γαλλίας.

Η οικογένεια των Μεδίκων εμπορεύονταν μαλλί, μετάξι και άλλα είδη πολυτελείας από την Ασία. Μονοπώλησε το εμπόριο στυπτηρίας [2], πολύτιμων μετάλλων που απαιτούνταν για την πληρωμή μπαχαρικών, πορσελάνης και μεταξιού και άλλων εξωτικών αγαθών από την Ινδία, την Ινδονησία και άλλες περιοχές της  Άπω Ανατολής.

Οι Μέδικοι επωφελήθηκαν επιπλέον από την ανακάλυψη τεράστιων κοιτασμάτων στυπτηρίας στην πόλη Τόλφα το 1461. Η στυπτηρία ήταν απαραίτητη για τη βαφή ορισμένων υφασμάτων και χρησιμοποιήθηκε εκτενώς στη Φλωρεντία, όπου η κλωστοϋφαντουργία ήταν η κύρια βιομηχανία της. Πριν από τους Μεδίκους, οι Οθωμανοί ήταν οι μόνοι εξαγωγείς στυπτηρίας, με αποτέλεσμα η Ευρώπη να αγοράζει από αυτούς τεράστιες ποσότητες, μέχρι την ανακάλυψη στην Τόλφα. Ο Πάπας Πίος Β΄ (1458-1464) χορήγησε στην οικογένεια των Μεδίκων το μονοπώλιο της εξόρυξης εκεί, καθιστώντας τους ως τους κύριους πρωτογενείς παραγωγούς στυπτηρίας στην Ευρώπη.

Ο τομέας όμως στον οποίο διέπρεψαν οι Μέδικοι, ήταν αυτός της τραπεζικής. Η εξέλιξη αυτή έχει ως εξής:

Μετά το τέλος των Σταυροφοριών, και την πτώση του τραπεζικού δικτύου των Ναϊτών Ιπποτών, αναδείχτηκαν οι Ιταλοί τραπεζίτες από τις ανεξάρτητες πόλεις-κράτη της Ιταλίας. Αυτοί, σε αντίθεση με τους Ναΐτες, δεν περιορίζονταν από το αυστηρό τους Χριστιανικό δόγμα, και μπορούσαν να συναλλάσσονται και με τους Μουσουλμάνους.

Ενδεχομένως μετά το τέλος των Σταυροφοριών να υπήρχε ανάγκη από ένα τραπεζικό δίκτυο που δεν θα περιοριζόταν από κάποιο θρησκευτικό δόγμα, ώστε να προαχθούν οι εμπορικές σχέσεις Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Τουλάχιστον αυτό συνέφερε τους Ιταλούς, αφού αυτοί και οι Μουσουλμάνοι ευνοήθηκαν από το εμπόριο του Ισλάμ και του Χριστιανικού κόσμου στην Μεσόγειο, μέχρι οι δυτικοευρωπαίοι να τους σπάσουν το μονοπώλιο κάνοντας τον γύρο της Αφρικής και διασχίζοντας τον Ατλαντικό το 1500 μ.Χ.

Μία ακόμη μεγάλη διαφορά των Ιταλών τραπεζιτών με τους Ναΐτες ήταν ότι σε αντίθεση με τους Ναΐτες αυτοί δεν είχαν στρατιωτικό σκέλος, και δεν αποτελούσαν απειλή είτε για την εκκλησία είτε για κάποια μοναρχία της εποχής. Αντιθέτως ήταν οι ανεξάρτητες πόλεις κράτη της Ιταλίας που πάλευαν για να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους, προσπαθώντας να ισορροπήσουν ανάμεσα σε πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις, πχ Πάπας, Γαλλία, Αγγλία, Αυστρία, Ισλάμ κλπ.

Αρχικά οι Ιταλοί τραπεζίτες δεν επιτρεπόταν να δίνουν δάνεια. Για τους χριστιανούς εκείνης της περιόδου, το να δανείζει κανείς χρήματα με τόκο θεωρούνταν αμαρτία, ανηθικότητα. Προφανώς, ως τραπεζίτες μπορούσαν να βγάλουν πολλά λεφτά, κι έτσι αυτό που έκαναν οι χριστιανοί τραπεζίτες για να εξιλεωθούν για τον πλούτο τους ήταν αγαθοεργίες. Παράγγελναν έργα τέχνης θρησκευτικού περιεχομένου για εκκλησίες, γίνονταν πάτρωνες, έχτιζαν οικογενειακά παρεκκλήσια και, παρεμπιπτόντως, αυτό βοηθούσε να βελτιώσουν τη φήμη της οικογένειας, μια και τα παρεκκλήσια έφεραν το όνομά της.

 Ο τόκος λοιπόν ήταν βαρύτατη αμαρτία, αλλά επειδή είναι απαραίτητος για την λειτουργία των τραπεζών και του εμπορίου γενικότερα, οι Χριστιανοί επέτρεπαν μόνο στους Εβραίους να δίνουν δάνεια, αφού έτσι κι αλλιώς ως Εβραίοι ήταν καταδικασμένοι να πάνε στην κόλαση.

Ταυτόχρονα οι Χριστιανοί δεν επέτρεπαν στους Εβραίους να έχουν γη, που σήμαινε ότι σε μία φεουδαρχική ακόμη Ευρώπη δεν μπορούσαν να αποκτήσουν πολιτική και κυρίως στρατιωτική δύναμη, και ήταν απλά μεσάζοντες ανάμεσα στις μεγάλες Χριστιανικές και Μουσουλμανικές δυνάμεις της εποχής.

...Συνέχεια

Ποιο κόλπο λοιπόν επινόησαν οι Χριστιανοί τραπεζίτες; Ανακάλυψαν τα Bills of Exchange για να ξεπεράσουν αυτόν τον περιορισμό της Χριστιανικής Εκκλησίας για τους τόκους. Με τα Bills of Exchange ένας έμπορος έδινε ένα νόμισμα, λάμβανε ένα Bill of Exchange από την τράπεζα, και λάμβανε το ποσό σε ένα άλλο νόμισμα, συνήθως σε κάποια άλλη πόλη όπου χρειαζόταν να κάνει κάποια συναλλαγή.

Το ποσό που λάμβανε όμως στο άλλο νόμισμα ο έμπορος ήταν μικρότερο κατά το ποσό των εξόδων που χρέωναν οι Ιταλοί τραπεζίτες, το ποσό δηλαδή των τόκων. Ωστόσο το Bill of Exchange είχε τον χαρακτήρα μίας συνηθισμένης εμπορικής συναλλαγής, και όχι τον χαρακτήρα του δανείου, ώστε να αποφεύγει τον περιορισμό της εκκλησίας.

Το μεγάλο πλεονέκτημα του Bill of Exchange ήταν ότι οι έμποροι μπορούσαν να το μεταφέρουν στα ταξίδια τους στην Ευρώπη, και σε περίπτωση που έπεφταν θύμα ληστείας το Bill of Exchange δεν μπορούσε να εξαργυρωθεί από τους ληστές. Ο τόκος που εμμέσως έφεραν αυτά τα Bill of Exchange ήταν περίπου 10% ετησίως, ένα κόστος πολύ χαμηλότερο από την μίσθωση ή πληρωμή οπλισμένων μονάδων συνοδείας, όπως πχ συνέβαινε την εποχή των Ναϊτών.

Οι τραπεζίτες και οι έμποροι της Φλωρεντίας ήταν από αυτούς που πρωταγωνίστησαν σε αυτήν την τραπεζική επανάσταση. Ωστόσο στήριξαν τον Άγγλο Βασιλιά Edward III στην αρχή του Εκατονταετή Πολέμου ανάμεσα στην Γαλλία και την Αγγλία (1337-1453), αφού οι Γάλλοι αποτελούσαν για αυτούς την μεγάλη απειλή και όχι οι Άγγλοι. Όταν ο Άγγλος Βασιλιάς χρεοκόπησε το 1343 μ.Χ. , χρεοκόπησε και η Φλωρεντία και βρέθηκε στο έλεος των Γάλλων.

Στην συνέχεια όμως η Φλωρεντία ανέκαμψε, και σε αυτήν την πόλη αναδείχτηκε η μεγαλύτερη τραπεζική οικογένεια της Ιταλίας οι Μέδικοι, οι οποίοι βρίσκονταν στο επίκεντρο της σύγκρουσης των Γάλλων, των Αυστριακών και του Πάπα.

Η Φλωρεντία θεωρείται η πόλη της Αναγέννησης, και οι Μέδικοι οι βασικοί χρηματοδότες της Αναγέννησης. Για παράδειγμα, χάρη στη χρηματοδότηση του Λαυρεντίου των Μεδίκων κατάφεραν ορισμένοι από τους πλέον περίφημους καλλιτέχνες της Αναγέννησης, όπως ο Μποτιτσέλι, ο Ντα Βίντσι και ο Μιχαήλ Άγγελος, να επικεντρωθούν αποκλειστικά στην τέχνη τους χωρίς να έχουν ανάγκη από δεύτερη δουλειά για να συμπληρώνουν το εισόδημά τους.

 Η πραγματική όμως αναγέννηση, αυτή που προηγήθηκε της αναγέννησης των τεχνών, ήταν η αναγέννηση των μαθηματικών και των τραπεζών, γιατί αυτή ήταν η ανάγκη της εποχής. Προσέξτε τώρα: οι Μέδικοι χρηματοδότησαν την εξάπλωση των μαθηματικών, ώστε τα μαθηματικά να διαδοθούν όσο περισσότερο γινόταν στην κοινωνία, γιατί τα μαθηματικά ήταν αναγκαία για να μπορούν να υπολογιστούν οι πολύπλοκες συναλλαγές σε ξένα νομίσματα, οι τόκοι κλπ. Η Αναγέννηση των Τραπεζών απαιτούσε την Αναγέννηση των Μαθηματικών.

Ταυτόχρονα οι Μέδικοι χρηματοδότησαν τις τέχνες, προκειμένου να πολεμήσουν την Καθολική Εκκλησία και τον Πάπα. Χρηματοδότησαν μορφές τέχνης που στο επίκεντρο είχε τον άνθρωπο και όχι τον Θεό, όπως συνέβαινε μέχρι εκείνη την εποχή στις τέχνες, οι οποίες ακολουθούσαν την γραμμή της Καθολικής Εκκλησίας. Ταυτόχρονα χρηματοδοτήθηκε πάρα πολύ η μελέτη της Αρχαίας Ελλάδας και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι οποίες ήταν “απαλλαγμένες” από κάθε ίχνος Χριστιανισμού.

Οι Μέδικοι λοιπόν βρίσκονταν στο επίκεντρο ενός, θα λέγαμε, «Power Game» ανάμεσα στην Γαλλία, την Αγγλία, την Αυστρία και τον Πάπα.

Παρόλο που οι Μέδικοι κατάφεραν τέσσερις φορές αρσενικά μέλη της οικογένειας τους να φτάσουν στον βαθμό του Πάπα (Pope Leo X, Pope Clement VII, Pope Pious IV, Pope Leo XI), και άλλες δύο φορές κατάφεραν θηλυκά μέλη της οικογένειας τους να παντρευτούν Γάλλους Βασιλιάδες, και παρά τις πολύ στενές σχέσεις που είχαν με τους Άγγλους, δεν κατάφεραν τελικά να σταθούν όρθιοι, αφού η Φλωρεντία είχε να αντιμετωπίσει αντιπάλους πολύ μεγαλύτερους από το μέγεθος της.

Στις 17 Νοεμβρίου του 1494 ο Γαλλικός Στρατός εισέβαλλε στην Φλωρεντία και έδιωξε τους Μέδικους, δημεύοντας όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία. Σαράντα χρόνια μετά η οικογένεια επανήλθε, και είχε και πάλι ρόλο στις εξελίξεις.

Ας δούμε όμως την πορεία της τράπεζας των Μεδίκων.

Η Τράπεζα, λοιπόν, των Μεδίκων της Φλωρεντίας ήταν το σημαντικότερο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα στην Ευρώπη τον 15ο αιώνα. Eπαναστατικοποίησε τη λογιστική αλλά και τον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κλάδο εφαρμόζοντας ένα σύστημα διπλών καταγραφών πιστώσεων και χρεώσεων, κάτι που αποτελεί μέχρι και σήμερα τη ραχοκοκαλιά του τραπεζικού τομέα.

 Ήταν η κύρια τράπεζα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, και είχε υποκαταστήματα στις μεγάλες πόλεις της Ιταλίας, καθώς και στο Λονδίνο, τη Λυών, τη Γενεύη, την Μπριζ και την Αβινιόν.

Αναλυτικότερα, μέλη της οικογένειας των Μεδίκων άρχισαν να ασχολούνται με τις τραπεζικές υπηρεσίες της Φλωρεντίας από τα τέλη του 14ου αιώνα.

Συγκεκριμένα, το 1393, ο Giovanni di Bicci των Μεδίκων πήρε την κυριότητα ενός τραπεζικού υποκαταστήματος της Ρώμης που ανήκε σε έναν από τους ξαδέλφους του από την Φλωρεντία.

Μετέφερε την έδρα της τράπεζάς του στη Φλωρεντία το 1397, την επίσημη ημερομηνία ίδρυσης της τράπεζας των Μεδίκων.

Εκείνη την εποχή, η Ρώμη ήταν η πηγή των κεφαλαίων, αλλά η Φλωρεντία προσέφερε περισσότερες επενδυτικές ευκαιρίες. Οι Μέδικοι δημιούργησαν ένα σύστημα υποκαταστημάτων, έτσι ώστε οποιοδήποτε από τα οποία θα μπορούσε να κηρυχθεί ανεξάρτητο, αναδιαρθρώνοντας το χαρτοφυλάκιό του. Τέτοιες ρυθμίσεις προστάτευαν τη μητρική τράπεζα από την πτώχευση μεμονωμένων υποκαταστημάτων που προκαλούνταν από τοπικές οικονομικές δυσκολίες.

Μέχρι το 1402, η τράπεζα των Μεδίκων είχε ανοίξει ένα υποκατάστημα στη Βενετία, η οποία ήταν επίσης μια σημαντική πόλη επενδυτικών ευκαιριών. Την ίδια χρονιά, η τράπεζα απασχολούσε συνολικά 17 άτομα στην έδρα της στη Φλωρεντία. Από αυτούς πέντε ήταν ταμίες.

Οι βιομηχανίες μαλλιού και υφασμάτων αποτέλεσαν το κύριο εξαγωγικό τμήμα της οικονομίας της Φλωρεντίας τον 14ο και 15ο αιώνα. Το 1402, η τράπεζα των Μεδίκων δανείστηκε 3.000 florins (σχεδόν το ένα τρίτο του αρχικού κεφαλαίου της) για να χρηματοδοτήσει μια οικογενειακή επιχείρηση των Μεδίκων για την παραγωγή μάλλινου υφάσματος. Το 1408, ξεκίνησε ένα δεύτερο και πιο επιτυχημένο κέντρο παραγωγής μάλλινου υφάσματος. Οι Μέδικοι διέσπειραν τον επιχειρηματικό κίνδυνο με το εμπόριο μεγάλου αριθμού προϊόντων που περιλάμβαναν μαλλί, ύφασμα, στυπτηρία, μπαχαρικά, ελαιόλαδο, μεταξωτά, κοσμήματα, ασημένια πλάκες και εσπεριδοειδή.

Το 1429, ο Giovanni de 'Medici πέθανε και η διαχείριση της τράπεζας πέρασε στα χέρια του μεγαλύτερου γιου του, Cosimo. Το 1435, η τράπεζα άνοιξε το πρώτο της υποκατάστημα πέρα από τις Άλπεις, στη Γενεύη. Οι Μέδικοι άνοιξαν ένα άλλο κέντρο παραγωγής μάλλινων υφασμάτων και το 1438 αγόρασαν μια επιχείρηση μεταξιού. Η τράπεζά τους άνοιξε ένα υποκατάστημα στη Μπριζ το 1439, υποκαταστήματα στο Λονδίνο και την Αβινιόν το 1446, και το υποκατάστημα του Μιλάνου το 1452. Το υποκατάστημα της Γενεύης μεταφέρθηκε στη Λυών το 1464.

Η τράπεζα των Μεδίκων οργανώθηκε ως εταιρία Συντροφίας (& Σία), με την οικογένεια των Μεδίκων ως τον μεγαλύτερο επενδυτή στη μητρική εταιρεία. Η μητρική εταιρεία ήταν ο μεγαλύτερος επενδυτής στις εταιρίες που ανήκαν τα υποκαταστήματά τους και λειτούργησε σαν μια σύγχρονη εταιρεία χαρτοφυλακίου. Υπό την ηγεσία του Cosimo, η τράπεζα έγινε ο μεγαλύτερος τραπεζικός οίκος της εποχής της χρησιμοποιώντας τα Bills of Exchange όπως είδαμε παραπάνω.

Το 1429, αυτά τα Bills of Exchange απαγορεύτηκαν στη Φλωρεντία, αλλά ο νόμος ανεστάλη προσωρινά ως το 1435, μόλις οι Μέδικοι έγιναν ο de facto, αν όχι νόμιμοι, ηγέτες της Φλωρεντίας.

Όταν ο Cosimo πέθανε το 1464, η τράπεζα είχε περάσει φτάσει αποκορύφωμά της.

Ένας ανάξιος γιος, ο Piero de 'Medici, ανέλαβε τη διαχείριση της τράπεζας. Σύμφωνα με τον Niccolò Machiavelli, άρχισε να ζητά δάνεια, τα οποία προκάλεσαν συρρίκνωση της πίστωσης και πολλές επιχειρηματικές αποτυχίες. Ο Piero πέθανε το 1469.

Ο γιος του Piero, Lorenzo de 'Medici, "ο Μεγαλοπρεπής", ήταν ένας σπουδαίος πολιτικός που είχε ανθρωπιστική εκπαίδευση και βοήθησε πολύ τις τέχνες και τα γράμματα (γι’ αυτό και το προσωνύμιο «Μεγαλοπρεπής») χωρίς επαγγελματική κατάρτιση ή εμπειρία. Άφησε τη διαχείριση της τράπεζας σε διευθυντές και η τράπεζα έχασε σταδιακά έδαφος. Επέβαλε τότε βαρύτερους φόρους στους κατοίκους της Φλωρεντίας για να σώσει το ίδρυμά του, αν και η διαφθορά, οι κακές επενδυτικές κινήσεις και η πενιχρή διοίκηση της τράπεζας θα την έφερναν, αργότερα, στο χείλος της χρεοκοπίας.

Μετά το θάνατο του Lorenzo το 1492, ο 20χρονος γιος του, Piero di Lorenzo, ανέλαβε τον έλεγχο των πολιτικών και επιχειρηματικών δραστηριοτήτων των Μεδίκων στη Φλωρεντία, αλλά δεν είχε ούτε επιχειρηματικό ούτε πολιτικό πνεύμα.

Το 1494, οι Medici εκδιώχθηκαν από τη Φλωρεντία. Η τράπεζα, ήδη βάδιζε προς την πτώχευση, κατασχέθηκε και δεν κατάφερε να ανακάμψει ούτε υπό τους νέους ιδιοκτήτες της.

Η τράπεζα των Μεδίκων συνέβαλε ελάχιστα στην οικονομική ανάπτυξη. Πάρα πολλά από τα κεφάλαιά της χρησιμοποιήθηκαν για τη χρηματοδότηση της μεγάλης βασιλικής αυλής ή στην πληρωμή των condottieri, αρχηγών των μισθοφορικών στρατών, οι οποίοι μερικές φορές ανέβηκαν σε πολιτικά αξιώματα.

Παρ' όλα αυτά, η οικογένεια των Μεδίκων αντιπροσωπεύει ένα από τα πρώτα παραδείγματα καπιταλιστικών οικογενειών που ανεβαίνουν στην κοινωνική και πολιτική εξουσία.

[1]Ο Μπενβενούτο Τσελίνι (Benvenuto Cellini,  1500 - 1571) ήταν Ιταλός χρυσοχόος, γλύπτης, ζωγράφος, σχεδιαστής, στρατιώτης και μουσικός, ο οποίος έγραψε επίσης μία διάσημη αυτοβιογραφία. Πολλά έργα του εκτιμήθηκαν και του χάρισαν μεγάλη φήμη, όπως το τεραστίων διαστάσεων γλυπτό, που απεικονίζει τον Περσέα να κρατά το κεφάλι της Μέδουσας και κοσμεί την Πιάτσα ντε λα Σινιορία της Φλωρεντίας. Αναγνωρίζεται ως ένας από τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους της Ιταλικής Αναγέννησης, όχι μόνο για το έργο του αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο έδειχνε να απολαμβάνει τη ζωή. Παρά το γεγονός ότι πιθανότατα μολύνθηκε από σύφιλη, αλλά και το ότι ορισμένοι πλούσιοι επιχειρηματίες της εποχής επιχείρησαν ανεπιτυχώς να τον δολοφονήσουν, ο Τσελίνι πέθανε διάσημος σε ιδιαίτερα μεγάλη για την εποχή ηλικία 71 ετών.

[2]Η στυπτηρία είναι η κοινή ονομασία του διπλού θειϊκού άλατος του καλίου-αργιλίου. Η μορφή στην οποία είναι γνωστότερη είναι το ένυδρο άλας. Είναι ένα άλας που κυρίως εξάγεται από το βωξίτη.
Χρησιμοποιείται στη βαφική σαν πρόστυμμα, στη βυρσοδεψία, στη χαρτοποιία, στην παρασκευή κόλλας, στη φωτογραφική, σαν αδιαβροχοποιητικό μέσο, στον καθαρισμό του νερού κ.α. Στην ιατρική σαν στυπτικό φάρμακο, αιμοστατικό, απολυμαντικό, για γαργαρισμούς κ.ά.

Με χαρά περιμένω σχόλια, παρατηρήσεις, ερωτήσεις και συμπλήρωση πληροφοριών.

αν καταλαβα καλα.. η στυπτηρια ειναι η γνωστη στυψη... που ειχαν οι παλαιωτεροι κι οχι μονο... για οταν κοβονταν στο ξυρισμα....

σαν κιμωλια αλλα ημιδιαφανο κομματι σαν κρυσταλλος.. που το εβρεχες λιγο και το εβαζες πανω στην πληγη! εκεινη σταματουσε την αιμοραγια αν οχι αμεσως... παρα πολυ γρηγορα!!!

Εκπληκτικό. Αφήγηση, γνώσεις, ιστορία, όλα. Συγχαρητήρια για την εξαιρετική παρουσίαση. Έμαθα πράγματα που δεν ήξερα (οικογένεια μεδικων)!

Άλλη μια εξαιρετική παρουσίαση!!!!!!

Φίλε Νίκο κι εγώ αυτή την άποψη έχω ότι πράγματι είναι η γνωστή στύψη, αν και δεν την έχω χρησιμοποιήσει ποτέ. Κάποιος μεγαλύτερος ίσως μας το επιβεβαιώσει. Κοίτα όμως πόσο μακριά και ταυτόχρονα πόσο κοντά ήμαστε στην ιστορία. Προϊόντα που τα χρησιμοποιούσαν πριν από 500 χρόνια, εξακολουθούσαμε να τα χρησιμοποιούμε μέχρι και πριν 50 χρόνια, ίσως και σήμερα, για τις ίδιες περιπτώσεις!!! Σε άλλα μέρη του κόσμου ίσως να χρησιμοποιούν τη στύψη ακόμα και τώρα.


Φίλε Γιώργο και ellinas σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι εδώ μέσα, λέμε πως ένα νόμισμα δεν είναι απλώς ένα κομμάτι μέταλλο, είναι μια μικρή ιστορία. Πολλοί μπορεί να βρίσκουν βαρετές αυτές τις ιστορίες, εγώ όμως τις θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι κάθε νομίσματος.

Όταν διαβάζω παρουσίαση ενός νέου ταληρου σου, θυμάμαι ξανά για πιο λόγο έγινα συλλέκτης και αγαπάω ξανά αυτό το χόμπυ!!πιστεύω κ άλλα μέλη κάτι παρόμοιο αισθάνονται...σε ευχαριστώ πολύ για αυτό που μας προσφέρεις..

Ο Davenport είναι η κορυφή της κορυφής. Και κάτι τρέχει στα γύφτικα τώρα αν δεν ανανεώθηκε μετά το 60, Σάμπως έχει βγει και κανα νόμισμα της προκοπής μεταπολεμικά; 😉

Εκτός κι αν σας λείπει τόσο το 100αρικο το ασημένιο της χούντας του 1970/😂😂😂😂

Δεν μιλαω να γραψει για μεταπολεμικα, αλλα για ιδιας περιοδου νομισματα. Αν υπαρχουν νεες μελετες, νεες πληροφοριες, πραγματα που ο davenport μπορει να αγνοουσε την εποχη που εγραφε τα βιβλια του..

Κατ αρχας Στελιο ειναι ενα εξαιρετικο νομισμα νομιζω απ τα καλυτερα σου. Για την παρουσιαση δεν εχω λογια για αλλη μια φορα σ ευχαριστω απο καρδιας. Μεσα απο ενα νομισμα ειναι εντυπωσιακο να βλεπουμε την συγχρονη ιστορια των τραπεζων κ τις παθογενειες τους που ισχυουν κ σημερα. Ειναι συγκλονιστικο απο χρεωκοπια σε χρεωκοπια κ ο κοσμακης να πληρωνει τα σπασμενα.
Οσο για την στυψη κυριοι την χρησημοποιουσα στα πρωτα μου ξυρισματα. Εαν καποιος κανει κανενα σχολιο για την ηλικια μου θα τον κραξω :D :D :D :D :D

++1

Φίλοι μου Γιώργο, Δημήτρη και Παναγιώτη ευχαριστώ πολύ. Τα σχόλιά σας μου δίνουν δύναμη και για άλλες παρουσιάσεις.

Δημήτρη κανείς δεν είπε πως είσαι μεγάαααααααααααλος. Απλά η στύψη είναι διαχρονικό προϊόν! ;D ;D ;D

Αξίζει να δούμε την ιστορία του Γάμου του Cosimo με τη Μαργαρίτα, γιατί είναι μια σπάνια περίπτωση για εκείνη την εποχή. Θα μπορούσε να γίνει κάλλιστα σενάριο ταινίας. Απολαύστε:

Η Μαργαρίτα Λουίζα της Ορλεάνης γεννήθηκε το 1645. Ο πατέρας της ήταν ο αδελφός του Βασιλιά Λουδοβίκου XIII της Γαλλίας, κάνοντας τη Μαργαρίτα εγγονή, ανιψιά και ξαδέρφη τριών Γάλλων βασιλιάδων.

Το 1658, της έγινε πρόταση γάμου από τον Cosimo.  Στην αρχή ήταν ενθουσιασμένη στην ιδέα του γάμου, αλλά στη συνέχεια άρχισε να ενεργεί παράλογα και σκόπιμα εναντίον αυτού του γάμου. Σύναψε σχέση με τον ξάδερφό της πρίγκιπα Κάρολο της Λωρραίνης και συχνά έβγαινε μαζί του ασυνόδευτη και χωρίς άδεια. Όμως ο θείος της Βασιλιάς Λουδοβίκος της άφησε δύο εκδοχές: γάμο με τον Cosimo ή μοναστήρι.

Τελικά, τον Απρίλιο του 1661, η Μαργαρίτα και ο Cosimo παντρεύτηκαν με πληρεξούσιο (χωρίς να είναι παρόν ο γαμπρός) στο παρεκκλήσι του Λούβρου, αλλά όταν επρόκειτο να συναντηθεί με διπλωμάτες της Τοσκάνης μετά την τελετή, προσπάθησε να φύγει. Πρόλαβε να την βρει και να την επιστρέψει η μεγαλύτερη αδερφή της. Μετά από αυτό, η Μαργαρίτα έκανε το ταξίδι της στην Τοσκάνη πρώτα με έναν μεγαλοπρεπή  στόλο 18 πλοίων και μετά ταξιδεύοντας πολύ αργά στην ενδοχώρα. Συχνά έκανε εκτροπές στην πορεία της και μεγάλα διαλείμματα για να καθυστερήσει επίτηδες και να χάσει έτσι πολλές από τις εκδηλώσεις που είχαν προγραμματιστεί για την άφιξή της. Η πριγκίπισσα έφτασε τελικά στη Φλωρεντία στις 20 Ιουνίου 1661 και έλαβε μέρος στις γαμήλιες γιορτές, οι οποίες ήταν οι πιο θεαματικές που είχε δει ποτέ η Φλωρεντία.

Ο γάμος του Cosimo και της Μαργαρίτας ήταν μια καταστροφή από την αρχή. Το ζευγάρι χαιρέτησαν ο ένας τον άλλο χωρίς ενθουσιασμό και δεν θα κοιμόταν μαζί συχνά, θέτοντας σε κίνδυνο το μέλλον της δυναστείας. Παρ 'όλα αυτά, απέκτησαν τρία παιδιά.

Η Μαργαρίτα σύντομα βαρέθηκε τη ζωή στη Φλωρεντία και αποστερημένη από την αληθινή αγάπη της, τον Κάρολο της Λωρραίνης, και γρήγορα έγινε βάρος για τη νέα της οικογένεια. Φανταστείτε πως λίγες μέρες μετά το γάμο της, είχε ζητήσει από τον Cosimo να της παραδώσει τα κοσμήματα της κορώνας και όταν αυτός αρνήθηκε, τότε αυτή έκλεψε μερικούς από τους πολύτιμους λίθους και προσπάθησε να τους βγάλει λαθραία από τη Φλωρεντία. Δαπανούσε τεράστια ποσά, και δεν συνετίστηκε ακόμη και όταν ο πεθερός της, ο Μεγάλος Δούκας, παρενέβη. Όταν δεν κλειδώνονταν στα δωμάτιά της και αρνούνταν να φάει μαζί με τον Cosimo, διοργάνωνε πλούσια συμπόσια για κάθε γεύμα, τα οποία κόστιζαν δέκα φορές αυτά που ο Cosimo ξόδευε για φαγητό. Ο κόσμος της Φλωρεντίας εξοργίστηκε από τις υπερβολικές δαπάνες της και την έλλειψη σεβασμού που έδειχνε στην οικογένεια των Μεδίκων.

Η απέχθεια της Μαργαρίτας για τον Cosimo έγινε σιγά-σιγά μίσος. Ζήτησε με πολλές επιστολές προς τη Γαλλική αυλή να της επιτραπεί να επιστρέψει στη μητρική της Γαλλία, αλλά δεν της επιτράπηκε. Έμενε συχνά μακριά από τον Cosimo σε άλλα ακίνητα της οικογένειας, όπου διατηρούσε τις δικές της Γαλλικές συνήθειες, καθώς αρνήθηκε να αναμιχθεί με τους ντόπιους ή να μάθει την Ιταλική γλώσσα. Η Μαργαρίτα ήταν γνωστό ότι είχε διάφορες ερωτικές σχέσεις κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, αλλά μετά από μια επίσκεψη από τον εραστή και ξάδερφό της Κάρολο, ο Cosimo άρχισε να υποψιάζεται κάτι και να την παρακολουθεί. Έλεγξε το ταχυδρομείο της γυναίκας του και έγραψε στον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο XIV με την ελπίδα ότι θα μπορούσε αυτός να συνετίσει την ανιψιά του. Μιας και ο Λουδοβίκος δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα, ο Cosimo τότε έδιωξε όλο το Γαλλικό προσωπικό και τους φίλους της Μαργαρίτας.

Από τότε και στο εξής, η Μαργαρίτα με κάθε τρόπο κορόιδευε και ντρόπιαζε τον Cosimo σε κάθε ευκαιρία. Αρνιόταν να φάει φαγητό που ετοίμαζαν οι Ιταλοί μάγειρες καθώς ισχυρίζονταν ότι οι Μέδικοι προσπαθούσαν να την δηλητηριάσουν. Το 1664 η Μαργαρίτα αρνήθηκε να επιστρέψει από το Palazzo Pitti που είχε επιστεφτεί. Φοβούμενος ότι θα φύγει, ο Cosimo έθεσε τη γυναίκα του σε κατ’ οίκο περιορισμό στη Villa de Lappeggi, φρουρούμενη από 40 στρατιώτες.

Το 1670, ο πατέρας του Cosimo πέθανε και έγινε έτσι ο Μεγάλος Δούκας της Τοσκάνης. Η Μαργαρίτα συμφιλιώθηκε τότε με τον άντρα της, ελπίζοντας ότι ο νέος ρόλος της ως Μεγάλης Δούκισσας θα της έδινε περισσότερη δύναμη. Αναζήτησε απεγνωσμένα πολιτικούς ρόλους για τον εαυτό της, συναγωνιζόμενη με τη πεθερά της Vittoria. Παρά τις επιθυμίες της, ο Cosimo αρνήθηκε να επιτρέψει τη συμμετοχή της Μαργαρίτας στο Συμβούλιό του, επιτρέποντας ωστόσο τη συμμετοχή της μητέρας του. Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Μετά τη γέννηση του τελευταίου παιδιού τους, διαφωνούσαν ατελείωτα. Όταν δεν καυγάδιζε με τον άντρα της ή όταν δεν τον απειλούσε πως θα σπάσει μπουκάλια στο κεφάλι του αν έμπαινε στο δωμάτιό της, το έκανε με την πεθερά της.

Η Μαργαρίτα ήταν αποφασισμένη να επιστρέψει στη Γαλλία με κάθε κόστος. Είπε στον θείο της Λουδοβίκο XIV ότι πίστευε ότι πάσχει από καρκίνο του μαστού και ήθελε να θεραπευτεί στη Γαλλία. Αυτό το σχέδιο απέτυχε καθώς ο Λουδοβίκος έστειλε τους δικούς του γιατρούς και διαπίστωσε ότι δεν υπήρχαν σημάδια της ασθένειας. Αφού τα σχέδιά της συνέχιζαν να αποτυγχάνουν, η Μεγάλη Δούκισσα ζήτησε να της επιτραπεί να επισκεφθεί έναν ναό στο Prato διαμένοντας σε μια βίλα των Μεδίκων εκεί. Αρνήθηκε να επιστρέψει στον Cosimo για δύο ολόκληρα χρόνια και τον παρακαλούσε με επιστολές να της επιτραπεί να επιστρέψει στη Γαλλία. Τελικά, μετά από 13 δύσκολα χρόνια γάμου, ο Cosimo συμφώνησε στην απομάκρυνσή της (δεν πήρε οριστικό διαζύγιο).

Ο Cosimo κατέληξε σε συμφωνία με τον Λουδοβίκο XIV ότι η Μαργαρίτα θα μπορούσε να επιστρέψει στη Γαλλία αρκεί να εγκατασταθεί στο μοναστήρι της Μονμάρτρης και να παραιτηθεί από το αξίωμα της Πριγκίπισσας της Γαλλίας. Της παρείχε μια ετήσια σύνταξη, πλήρωσε όλα τα χρέη της και την απελευθέρωσε από τον δυστυχισμένο γάμο της. Μετά από λίγους μήνες παραμονής στη Μονμάρτρη, φάνηκε ότι η Μαργαρίτα τελικά ασπάστηκε τη θρησκευτική ζωή, χρηματοδοτώντας μια σειρά φιλανθρωπικών οργανώσεων. Αλλά αυτό δεν θα διαρκούσε πολύ. Καθώς ο Λουδοβίκος XIV δεν την ανάγκασε να παραμείνει στο μοναστήρι, όπως είχε συμφωνήσει με τον Cosimo, η Μαργαρίτα επισκέπτονταν συχνά τη Γαλλική αυλή, περνούσε το χρόνο της ντυμένη με ακριβά ρούχα και βαρύ μακιγιάζ, έχοντας πολλούς εραστές και ξοδεύοντας τα χρήματα από την ετήσια σύνταξη που έπαιρνε.

Ακόμα και στη Γαλλία, η Μαργαρίτα συνέχισε να φέρνει τη δυστυχία στη ζωή του Cosimo. Tου έστελνε πολλές προσβλητικές επιστολές μόνο και μόνο για να τον βλάψει. Σε ένα γράμμα είπε «δεν περνάει καμία ώρα της ημέρας όπου δεν θέλω τον θάνατό σου και θέλω να σε δω κρεμασμένο» και συνέχισε να λέει ότι ακόμη και όταν πεθάνουν, αμφότεροι θα πάνε στην κόλαση και ότι το μόνο πρόβλημα με αυτό ήταν ότι θα έπρεπε να τον δει εκεί.

Ο Cosimo συνέχισε να παρακολουθεί στενά τη συμπεριφορά της αποξενωμένης συζύγου του στη Γαλλική αυλή, μέσω των εκθέσεων απεσταλμένων. Προσπάθησε πολλές φορές να ζητήσει εξηγήσεις για τους σκανδαλώδεις δεσμούς της και τη συμπεριφορά της, προτού τελικά σταματήσει κάθε προσπάθεια. Περισσότερο προσπαθούσε να ελέγξει τη συμπεριφορά της γιατί κυκλοφορούσαν φήμες γι’ αυτήν πίσω στη Φλωρεντία και τον εξέθεταν, παρά από πραγματική αγάπη για αυτήν. Η τελευταία συμφωνία μεταξύ τους έγινε όταν ο Cosimo υποχρεώθηκε να συναινέσει στη μετακίνηση της Μαργαρίτας σε άλλο μοναστήρι. αφού απείλησε να σκοτώσει την ηγουμένη της Μονμάρτρης, με τις φήμες να κυκλοφορούν ότι προσπάθησε επίσης να κάψει(!!!) το Αββαείο.

Στις αρχές του 1700, η Μαργαρίτα άρχισε τελικά να αλλάζει τρόπο ζωής στα γηρατειά της. Μετακόμισε στο Αβαείο του Saint-Mandé και έζησε μια ήσυχη ζωή. Η υγεία της άρχισε να επιδεινώνεται  από το 1712 και μετά, και είχε συχνές επιθέσεις αποπληξίας. Έχασε την ικανότητα να μιλάει και επίσης έχασε τη χρήση του αριστερού της βραχίονα. Έζησε τις υπόλοιπες μέρες της σε ένα μικρό σπίτι στο Παρίσι που είχε αγοράσει για τον εαυτό της και πέθανε το 1721 σε ηλικία 76 ετών. Τα παιδιά της ήταν τα τελευταία της μεγάλης δυναστείας των Μεδίκων καθώς πέθαναν όλοι, χωρίς να αφήνουν κληρονόμους.

Αυτή η γυναίκα θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεριλαμβάνεται στα πρωτοπόρα στελέχη του φεμινιστικού κινήματος!

Μια δυστυχησμενη γυναικα ηταν Στελιο που εκανε κ τους γυρω της δυστυχησμενους βεβαια τα εξοδα της τα πληρωναν οι φτωχοι

Αυτή η γυναίκα θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεριλαμβάνεται στα πρωτοπόρα στελέχη του φεμινιστικού κινήματος!



εχεις πει χιλαδες πραγματα ΤΗΑΛΕΡ στο θεμα αυτο σωστα κατα 100% ολα..αλλα σε αυτο δεν εχεις δικιο..αυτη ηταν τρελη για δεσιμο πραγματικα..εγω αν ημουν βασιλιας κ ειχα αυτο το πραμα για γυναικα θα την ειχα στειλει περιπατο  στις 100 οριες στην μεσογειο

δεν  πιστεύω γυναίκες που ασχολούνται με το φεμινιστικό κίνημα να συμφωνουνε με την θέση αυτή.
κεράτωμα και ασυνέπεια σε συζυγικές υποχρεώσεις δεν είναι πολιτικοί στόχοι φεμινιστικού κινήματος .

η μαδάμ σκυλοβαριότανε με τον τελείως μουχλιασμένο και με υπερβολικό σεβασμό προς τα θεία cosimo
και τον κεράτωνε αβέρτα.είχε λένε οι πηγές και αδυναμία στον τζόγο .
όλα  άφοβα από τιμωρίες αφού είτανε ανιψιά και ξαδέρφη τριών γάλλων βασιλιάδων.
το σόι της είταν εγγυητής για την ζωή της.

δεν είχανε πολλές γυναίκες αυτό το αυτό το προνόμιο εκείνη την εποχή .
τiς περισσότερες τiς ρίχνανε φυλακή η τις ψήνανε δημόσια bien cuit .

και τέλος να συμπληρώσω αν επιτρέπεται,η μαδάμ πέθανε ξεχασμένη στο παρίσι αλλά όχι φτωχή.
κληρονόμησε την ματσωμένη αδελφή της ελισάβετ και έζησε αυτή καλά και εμείς καλύτερα.

Νομίζω πως όλοι έχετε δίκιο. Προέρχονταν από μια ισχυρή οικογένεια και γι' αυτό μπορούσε και φέρονταν έτσι όπως είπε ο φίλος ouzaki, εξακολουθούσε να είναι δυστυχισμένη, όπως είπε ο Δημήτρης και όλα αυτά την έκαναν να έχει προκλητική συμπεριφορά, τέτοια που κάθε άντρας θα ήθελε ευχαρίστως να την πνίξει, όπως σωστά είπε και ο ΚΑΡΑΜΑΝΙΚΟΣ.
Πάντως δεν νομίζω να ήταν η μόνη δυστυχισμένη γυναίκα. Το ίδιο συνέβαινε σε πολλές συζύγους μοναρχών. Εκείνες τις εποχές οι γάμοι γίνονταν δι' αντιπροσώπων εξυπηρετώντας διάφορες σκοπιμότητες, δηλ. το ζευγάρι ούτε που είχε δει ο ένας τον άλλον. Γι' αυτό σπάνια, πιστεύω, υπήρχε αγάπη ανάμεσά τους.

καπου το εχασα..η μαργαριτα ειχε ταλληρο με την φατσα της?

Όχι όσο ξέρω. Αλλά γιατί βγήκε αυτό το συμπέρασμα? Εγώ πάντως δεν ανέφερα κάτι τέτοιο.
Συνήθως το αντρόγυνο απεικονίζεται σε μετάλλια. Έψαξα να βρω αν υπάρχει κάποιο μετάλλιο με τους δύο μαζί αλλά δεν βρήκα κάτι.

πολυ ωραιο νομισμα σε καλη κατασταση και οπως ειδαμε στην παρουσιαση εχει την σημασια του..

Σε ευχαριστώ Μπάμπη. Ναι, νομίζω είναι ωραία και ιδιαίτερη η ιστορία αυτού του νομίσματος.

.

Φίλοι μου συλλέκτες το σημερινό τάληρο της συλλογής μου έρχεται από την κρύα αλλά πάντα όμορφη Ρωσία. Πρόκειται για ένα ρούβλι της τσαρίνας Άννας, μιας προσωπικότητας που συγκέντρωσε το θαυμασμό αλλά και το μίσος. Πάντως το νόμισμα είναι νομίζω εντυπωσιακό. Ας δούμε όμως πρώτα τα χαρακτηριστικά του νομίσματος:

Κράτος: Αυτοκρατορία της Ρωσίας
Νόμισμα: 1 Ρούβλι
Χρονολογία: 1732
Βάρος: 25,32 gr.
Διάμετρος: 40.5 mm
Βιβλιογραφία: Bitkin 53, Dav. 1670, Diakov. 11, ΚΜ#192.1
Ασήμι: 0.802
Χρονιές κοπής: 1730-1733
Τιράζ: Δεν αναφέρεται
Νομισματοκοπείο: Kadashevsky mint, Μόσχα
Προσανατολισμός:  ↑↑

Εμπρός:
Προτομή της τσαρίνας Άννας να κοιτάζει δεξιά, με την επιγραφή: : БМ·АННА·IМПЕРАТРИЦА·IСАМОДЕРЖИЦА·ВСЕРОСИСКАЯ·
= Ελέω Θεού Άννα, Αυτοκρατόρισσα Πασών των Ρωσσιών 
Πίσω: Ο Αυτοκρατορικός θυρεός της Ρωσίας με την επιγραφή: МОНЕТА РƔБЛЬ 1732. (μετάφραση: νόμισμα Ρούβλι)
Υπάρχουν πολλές παραλλαγές στα ρούβλια αυτής της περιόδου. Το συγκεκριμένο αφορά την ποικιλία με το δικέφαλο αετό χωρίς γλώσσα και την ουρά σε σχήμα «Χ».


H Άννα Ιβάνοβνα 1693 - 1740) ήταν η τσαρίνα της Ρωσίας της δυναστείας των Ρομανώφ. Δεύτερη κόρη του τσάρου Ivan V (αδελφού και συγκυβερνήτη του τσάρου Πέτρου Α΄).

Το 1710 παντρεύεται τον Δούκα της Courland [1] (Κουρλάνδης) Φρειδερίκο Γουλιέλμο ο οποίος πεθαίνει μετά από 4 μήνες. Κατόπιν του αιτήματος του Τσάρου Πέτρου Α΄, η Άννα Ιβάνοβνα συνέχισε να διαμένει στη Γιέλγκαβα (τώρα το δυτικό τμήμα της Λετονίας), υπό τον έλεγχο εκπροσώπου του Ρώσου πρωθυπουργού Peter Bestuzhev που για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν εραστής της. Στη ζωή της Άννας, το 1718, μπήκε ο άνθρωπος που άσκησε μεγάλη επιρροή πάνω της μέχρι το θάνατό της. Τότε, στην υπηρεσία της χήρας δούκισσας εντάχθηκε ο 28χρονος ευγενής Ernst Johann Biron, ο οποίος αργότερα μετονομάστηκε σε Δούκα Biron.

Στο τέλος του 18ου αιώνα όλες οι περιοχές των σύγχρονων κρατών της Βαλτικής ενσωματώθηκαν στη Ρωσική αυτοκρατορία. Στις επαρχίες της Courland, Livonia και Estland, επιτράπηκε στους Γερμανούς ευγενείς να διατηρήσουν τα παραδοσιακά τους δικαιώματα.  Ο Λουθηρανισμός παρέμεινε η κυρίαρχη θρησκεία και τα Γερμανικά η κυρίαρχη γλώσσα στην περιοχή. Σε αντάλλαγμα, η Γερμανική αριστοκρατία που μέχρι τότε διοικούσε αυτά τα Δουκάτα (8% του πληθυσμού) έδειξε πίστη στη Ρωσική κυριαρχία. Μέλη τους συχνά αναλάμβαναν υψηλές θέσεις στη Ρωσική κυβέρνηση, ειδικά στο στρατιωτικό και το διπλωματικό σώμα.

ο 1710, ο Μέγας Πέτρος κανόνισε το γάμο της 17χρονης Άννας με τον Φρέντερικ Γουίλιαμ, τον Δούκα της Courland, ο οποίος ήταν περίπου της ίδιας ηλικίας με αυτήν. Ο γάμος της ήταν μεγαλειώδεις και ο θείος της (ο τσάρος Πέτρος ο Μέγας) της έδωσε μια μεγάλη προίκα 200.000 ρούβλια.

Το νιόπαντρο ζευγάρι γύριζε στην Courland μετά από 4 μήνες. Έξω από την Αγία Πετρούπολη, στο δρόμο προς την Courland, ο Δούκας Φρέντερικ πέθανε. Άλλοι λένε από κρύωμα και άλλοι από τις επιπτώσεις του αλκοόλ. Η Άννα, χήρα πλέον, εγκαταστάθηκε στο Mitau (τώρα γνωστό ως Jelgava), την πρωτεύουσα της Courland (τώρα δυτική Λετονία) και κυβέρνησε αυτήν την επαρχία για σχεδόν είκοσι χρόνια, από το 1711 έως το 1730.

Tο 1730, ο Τσάρος Πέτρος Β΄ (εγγονός του θείου της Άννας, Μέγα Πέτρου) πέθανε άτεκνος σε νεαρή ηλικία. Ο θάνατός του εξάλειψε την αρσενική γραμμή διαδοχής της δυναστείας των Romanov, η οποία είχε κυριαρχήσει στη Ρωσία για πάνω από έναν αιώνα, από το 1613. Υπήρχαν πέντε πιθανοί υποψήφιοι για το θρόνο: οι τρεις κόρες του Ιβάν V (πατέρα της Άννας που συμβασίλευε με το Μέγα Πέτρο), δηλαδή η Αικατερίνη, η ίδια η Άννα, καθώς και η γυναίκα του Praskovya, και οι δύο κόρες του Μεγάλου Πέτρου, δηλαδή η Άννα και η Ελισάβετ.

Ο Ιβάν Β΄ ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός του Μεγάλου Πέτρου και συν-βασιλέας μαζί του, και γι’ αυτό, οι κόρες του μπορεί να θεωρηθεί ότι προηγούνταν. Ωστόσο, εάν το δούμε από την οπτική ότι ο διάδοχος πρέπει να είναι ο πλησιέστερος συγγενής του πιο πρόσφατου μονάρχη, τότε οι κόρες του Μεγάλου Πέτρου ήταν πιο κοντά στο θρόνο, επειδή ήταν οι θείες του πρόσφατα αποθανόντος Τσάρου Πέτρου Β '. Το δίλημμα έγινε μεγαλύτερο επειδή οι κόρες του Μεγάλου Πέτρου γεννήθηκαν εκτός γάμου και νομιμοποιήθηκαν αργότερα από αυτόν, αφού παντρεύτηκε επίσημα τη μητέρα τους, την Αικατερίνη Α΄, η οποία στο παρελθόν ήταν υπηρέτρια στο σπίτι του. Από την άλλη πλευρά, η Praskovia, η σύζυγος του Ivan V, ήταν κόρη ευγενών και αφοσιωμένη γυναίκα και μητέρα. Επιπλέον, ήταν μια κυρία σεβαστή για τις πολλές αρετές της, ιδίως για την αγνότητά της.

Τελικά, το Ρωσικό Ανώτατο Μυστικό Συμβούλιο επέλεξε την Άννα, τη δεύτερη κόρη του Ivan V, να γίνει η νέα Αυτοκράτειρα της Ρωσίας. Επιλέχθηκε κατά προτίμηση από την μεγαλύτερη αδερφή της Αικατερίνη, παρόλο που η Αικατερίνη κατοικούσε τότε στη Ρωσία, ενώ η Άννα όχι. Υπήρχαν ορισμένοι λόγοι για αυτό: η Άννα ήταν χήρα χωρίς παιδιά και δεν υπήρχε άμεσος κίνδυνος κάποιος ξένος να ασκεί επιρροή στη Ρωσία. Είχε επίσης κάποια εμπειρία στην κυβέρνηση, διότι διοικούσε το δουκάτο του πρώην συζύγου της την Courland για σχεδόν δύο δεκαετίες. Η Αικατερίνη, από την άλλη, ήταν παντρεμένη με τον Δούκα του Mecklenburg-Schwerin, έναν ξένο. Επίσης, το γεγονός ότι η Αικατερίνη είχε ήδη μια κόρη, σήμαινε ότι είχε διάδοχο, κάτι που οι ευγενείς προφανώς δεν ήθελαν.

Το Ανώτατο Συμβούλιο προτίμησε έτσι την άτεκνη και χήρα Δούκισσα της Courland. Ήλπιζαν ότι η Άννα θα αισθανόταν υποχρεωμένη στους ευγενείς και θα ήταν υποχείριό τους. Για να βεβαιωθούν γι’ αυτό, το Συμβούλιο έπεισε την Άννα να υπογράψει μια δήλωση «Προϋποθέσεων» για τη στέψη της, με το οποίο η Άννα δήλωνε ότι έπρεπε να κυβερνάει σύμφωνα με τη συμβουλή τους και δεν επιτρέπονταν να κηρύξει πόλεμο, να συνάψει ειρήνη, να επιβάλλει νέους φόρους ή να δαπανήσει τα έσοδα του κράτους χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Επίσης δεν θα μπορούσε να τιμωρήσει την αριστοκρατία χωρίς δίκη, να κάνει χορηγίες κτημάτων, να διορίσει ανώτερους αξιωματούχους και να προωθήσει οποιονδήποτε, είτε ξένο είτε Ρώσο, σε αξιώματα της αυλής χωρίς τη συγκατάθεση του συμβουλίου.

Για να καταλάβετε το μέγεθος της ίντριγκας και δολοπλοκίας που επικρατούσε την εποχή εκείνη στις αυλές της Ευρώπης, οι συνεδριάσεις του συμβουλίου πραγματοποιήθηκαν ακόμη και όταν ο Πέτρος Β΄ πέθαινε από ευλογιά κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1729–30. Το έγγραφο των «Προϋποθέσεων» παρουσιάστηκε στην Άννα τον Ιανουάριο και το υπέγραψε στις 18 Ιανουαρίου 1730, 12 μέρες ΠΡΙΝ το θάνατο του Τσάρου. Η ενθρόνησή της  πραγματοποιήθηκε στο Mitau και στη συνέχεια αναχώρησε για την Αγία Πετρούπολη. Λίγο μετά την άφιξή της όμως, η αυτοκράτειρα Άννα κατήργησε το Ανώτατο Μυστικό Συμβούλιο και διέλυσε αυτό το σώμα. Και, για να είναι σίγουρη, έστειλε μερικούς από τους συντάκτες του εγγράφου των «Προϋποθέσεων»  στην κρεμάλα, και πολλούς άλλους στη Σιβηρία. Στη συνέχεια ανέλαβε αυταρχικές δυνάμεις και κυβέρνησε ως απόλυτος μονάρχης, όπως οι προκάτοχοί της.

Ισχυρή και εκκεντρική, η Άννα ήταν γνωστή για τη σκληρότητα και τη χυδαία αίσθηση του χιούμορ της.  Ανάγκασε τον πρίγκιπα Mikhail Alekseevich Golitsyn να γίνει ο γελωτοποιός της αυλής της και τον έβαλε να παντρευτεί με μία άσχημη υπηρέτριά της. Για να γιορτάσει τον γάμο, η αυτοκράτειρα διέταξε να χτίσουν ένα παλάτι πάγου ύψους 10 μέτρων και μήκους 25 μέτρων, με παγωμένα κρεβάτια, σκαλοπάτια, καρέκλες, παράθυρα και ακόμη και κορμούς πάγου σε ένα τζάκι πάγου. Ο πρίγκιπας και η νύφη του τοποθετήθηκαν σε ένα κλουβί πάνω σε έναν ελέφαντα και παρέλασαν στους δρόμους μαζί με το «παλάτι», και να περάσουν τη νύχτα του γάμου τους στο παλάτι του πάγου, παρόλο που ήταν μια εξαιρετικά κρύα νύχτα του χειμώνα. Η αυτοκράτειρα Άννα είπε στο ζευγάρι να κάνει έρωτα και να κρατήσουν τα σώματά τους κοντά αν δεν ήθελαν να παγώσουν μέχρι θανάτου. Τελικά, το ζευγάρι επέζησε όταν η υπηρέτρια αντάλλαξε ένα μαργαριταρένιο κολιέ για μία κάπα από πρόβατο με έναν από τους φρουρούς. Ως μανιώδης κυνηγός, η Άννα κρατούσε πάντα ένα τουφέκι δίπλα στο παράθυρό της, ώστε να μπορεί να πυροβολεί τα πουλιά όποτε ένιωθε την επιθυμία να κυνηγήσει.

Ωστόσο η Άννα συνέχισε το πλούσιο αρχιτεκτονικό έργο στην Αγία Πετρούπολη. Ολοκλήρωσε ένα πλωτό κανάλι που είχε ξεκινήσει ο Μέγας Πέτρος και συνέχισε την επέκτασή του Ο εραστής της Άννας ήταν, όπως αναφέρθηκε Γερμανός της Βαλτικής, και χάρη στις ενέργειές του, Γερμανοί αυτής της περιοχής ευνοήθηκαν και στελέχωσαν κυβερνητικά γραφεία, γεγονός που οδήγησε σε δυσαρέσκεια τους Ρώσους ευγενείς.

Η Άννα ξαναδημιούργησε το μυστικό γραφείο ερευνών, του οποίου σκοπός ήταν να τιμωρεί όσους καταδικάζονταν κυρίως για πολιτικά εγκλήματα. Υπήρχαν φήμες ότι ο Biron κρύβονταν πίσω από αυτό. Οι τιμωρίες που επιβάλλονταν ήταν συχνά πολύ οδυνηρές. Για παράδειγμα, σε ανθρώπους που υποτίθεται ότι συνωμοτούσαν εναντίον της κυβέρνησης έκοψαν τις μύτες τους εκτός από το ξυλοδαρμό τους. Περίπου 20.000 Ρώσοι - συμπεριλαμβανομένων μερικών από τους υψηλότερους ευγενείς - έπεσαν θύματα της αστυνομίας του Biron και της Άννας.

Η Άννα έδωσε πολλά προνόμια στους ευγενείς. Το 1730  κατάργησε το νόμο του Μέγα Πέτρου που καθιστούσε παράνομο τον διαχωρισμό των κτημάτων μεταξύ των κληρονόμων. Ξεκινώντας το 1731, οι ιδιοκτήτες ήταν πλέον υπεύθυνοι για τους φόρους των δούλων τους, το οποίο είχαν ως αποτέλεσμα να ενισχύσουν περαιτέρω οι ευγενείς τον οικονομικό έλεγχο και εξάρτηση πάνω στους δουλοπάροικους. Η Άννα αποφάσισε επίσης ότι εάν μια οικογένεια ευγενών είχε περισσότερους από έναν γιό, θα μπορούσε ένας πλέον να μείνει πίσω για να διαχειριστεί τα οικογενειακά κτήματα.

Η δυτικοποίηση συνεχίστηκε, αν και όχι τόσο έντονα, και μετά τη βασιλεία του Μεγάλου Πέτρου σε τομείς εξέχοντος δυτικού πολιτισμού, όπως η Ακαδημία Επιστημών, η εκπαίδευση μαθητών, το θέατρο και η όπερα. Η κουλτούρα αυτή της επέκτασης της γνώσης συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Άννας και επηρέασε κυρίως τους ευγενείς. Υποστηρίζεται ότι αυτή η επιτυχία στη Δυτικοποίηση οφείλεται στις προσπάθειες της Γερμανικής αριστοκρατίας της αυλής. Η «Γερναμοποίηση» της αυλής είχε τελικά και τα θετικά της.

Η βασιλεία της Άννας ήταν διαφορετική από εκείνη των άλλων τσάρων γιατί η αυλή της αποτελούνταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από ξένους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Γερμανοί. Συχνά τους έδινε κυβερνητικές θέσεις και άλλες σημαντικές θέσεις λήψης αποφάσεων. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είχε πολύ λίγη εμπιστοσύνη στους Ρώσους. Λόγω όμως αυτής της ισχυρής Γερμανικής επιρροής στην κυβέρνηση, πολλοί Ρώσοι άρχισαν να βλέπουν με αντιπάθεια τους Γερμανούς.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Άννας η Ρωσία συμμετείχε σε δύο μεγάλες συγκρούσεις, τον πόλεμο της Πολωνικής διαδοχής [2] (1733-1735) και σε έναν ακόμη πόλεμο με την Τουρκία. Στην πρώτη περίπτωση, η Ρωσία συνεργάστηκε με την Αυστρία στηρίζοντας τον γιο του Αυγούστου Β ' τον Αύγουστο Γ΄ ενάντια στην υποψηφιότητα του Στανισλάου Λεζσκιζίσκι, ο οποίος υποστηρίζονταν από τους Γάλλους και ήταν φιλικός με τη Σουηδία και τους Οθωμανούς. Ωστόσο, η συμμετοχή της Ρωσίας στη σύγκρουση τελείωσε γρήγορα και ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1735–1739) ήταν πολύ πιο σημαντικός.

Το 1732 ο Σάχης Nader ανάγκασε τη Ρωσία να επιστρέψει τα εδάφη που κατείχε στη βόρεια Περσία που είχαν καταληφθεί κατά τη διάρκεια του Ρωσο-περσικού πολέμου του Μεγάλου Πέτρου. Με τη Συνθήκη του Resht Ρωσία και Περσία συμμάχησαν ενάντια στον κοινό εχθρό τους, την Τουρκία.

Ο πόλεμος εναντίον των Τούρκων διήρκεσε τεσσεράμισι χρόνια, στοίχισε 100.000 άντρες και εκατομμύρια ρούβλια ενώ η Ρωσία κέρδισε μόνο την πόλη Azov και τα περίχωρά της. Τα αποτελέσματά του, ωστόσο, ήταν μεγαλύτερα από αυτά που φαίνονταν με την πρώτη ματιά. Ήταν η πρώτη φορά που η Ρωσική πολιτική για επέκταση προς τα νότια επικράτησε, ακυρώνοντας Συνθήκης του Προύθου [3] (1711) του Μεγάλου Πέτρου. Ο Münnich [4] είχε δώσει στη Ρωσία την πρώτη της νίκη εναντίον της Τουρκίας και διέλυσε την φήμη του αήττητου Οθωμανικού στρατού. Οι Ταταρικές ορδές της Κριμαίας εξοντώθηκαν και η νίκη αυτή της Ρωσίας αύξησε σημαντικά το κύρος της στην Ευρώπη.

Δύο κινεζικές πρεσβείες στην αυλή της Άννας, πρώτα στη Μόσχα το 1731, στη συνέχεια στην Αγία Πετρούπολη το επόμενο έτος, ήταν οι μόνες που η Κίνα έστειλε στην Ευρώπη τον 18ο αιώνα. Αυτές οι πρεσβείες ήταν επίσης σημαντικές, διότι ήταν οι μόνες περιπτώσεις όπου αξιωματούχοι της Κινεζικής αυτοκρατορίας υποκλίθηκαν μπροστά σε έναν ξένο ηγεμόνα.

Όπως αναφέρθηκε, η Άννα δεν ξαναπαντρεύτηκε. Ως αυτοκράτειρα της Ρωσίας, απολάμβανε τη δύναμη που ασκούσε σε όλους τους άντρες και ίσως πίστευε ότι ο γάμος θα υπονόμευε τη δύναμη και τη θέση της. Παρ 'όλα αυτά, η βασιλεία της Άννας αναφέρεται συχνά ως «Η Εποχή του Biron», από τον Γερμανό εραστή Ernst Johann Biron. Οι ιστορικοί εκτιμούν ότι ο Biron όχι μόνο είχε ισχυρή επιρροή στις εσωτερικές και εξωτερικές πολιτικές της Άννας, αλλά και ότι κατά καιρούς ασκούσε εξουσία μόνος του, χωρίς αναφορά στην αυτοκράτειρα. Η Άννα κολακεύτηκε από την προσωπική γοητεία του Biron και αποδείχθηκε πως ήταν καλός σύντροφος γι’ αυτήν, αλλά το όνομά του έγινε συνώνυμο με τη σκληρότητα και τον τρόμο. Στην αντίληψη του κοινού αυτές οι αρνητικές ιδιότητες έγιναν το σήμα κατατεθέν της βασιλείας της Άννας.

Καθώς η υγεία της επιδεινώνονταν, η Άννα επέλεξε τον εγγονό της, τον Ιβάν VI, ως διάδοχό της και διόρισε τον Biron ως αντιβασιλέα. Αυτή ήταν μια προσπάθεια να εξασφαλιστεί η γραμμή διαδοχής του πατέρα της, Ιβάν ΙΙ, και να αποκλειστεί ο απόγονος του Μεγάλου Πέτρου από το θρόνο.

Η Άννα πέθανε στις 17 Οκτωβρίου 1740 σε ηλικία 47 ετών από μια τρομερή πέτρα στα νεφρά που προκάλεσε έναν αργό και οδυνηρό θάνατο. Τα τελευταία λόγια της τσαρίνας αφορούσαν τον Biron.  Ο εγγονός της Ιβάν VI ήταν μόνο ένα μωρό δύο μηνών εκείνη την εποχή, και η μητέρα του, η Άννα Λεοπόλντοβνα, απορρίφθηκε για το θρόνο εξ αιτίας των Γερμανών συμβούλων της και της σχέσης της με τη Γερμανία. Κατά συνέπεια, λίγο μετά το θάνατο της Άννας, η Ελισάβετ Πετρόβνα, νόμιμη κόρη του Μεγάλου Πέτρου, κατάφερε να κερδίσει την εύνοια του λαού, κλειδώνοντας τον Ιβάν VI σε ένα μπουντρούμι και εξορίζοντας τη μητέρα του. Η Άννα θάφτηκε τρεις μήνες αργότερα στις 15 Ιανουαρίου 1741.

Στη Δύση, η βασιλεία της Άννας θεωρήθηκε ως συνέχεια της μετάβασης από τον Μεσαίωνα σε μία Ευρωπαϊκή αυλή που οραματίστηκε ο Μέγας Πέτρος. Η κυβέρνησή της, στο σύνολό της, ήταν συνετή, ευεργετική και ακόμη και ένδοξη. αλλά ήταν αναμφίβολα σκληρή και τελικά έγινε διεθνώς μη δημοφιλής. Στη Ρωσία, η βασιλεία της Άννας αναφέρεται συχνά ως «σκοτεινή εποχή». Και αυτό από τα ελαττώματα της προσωπικότητάς της. Ήταν γνωστό ότι απολάμβανε το κυνήγι ζώων από τα παράθυρα του παλατιού και, πολλές φορές, ταπείνωνε άτομα με αναπηρία. Δεν έκανε σημαντικές προόδους σε ζητήματα όπως η ελευθερία των αγροτών και των κατώτερων τάξεων, η φορολογία, η διαφθορά και η χρήση του φόβου από την εξουσία. Απ’ την άλλη μεριά όμως, ο πόλεμος με την Τουρκία, η καλή κατάσταση της οικονομίας και ο τρόπος που ήρθε στην εξουσία είναι τα θετικά στην διακυβέρνησή της. Μετέφερε πίσω την αυλή στην Αγία Πετρούπολη και επέστρεψε την πολιτική ατμόσφαιρα της Ρωσίας στο σημείο που την είχε ο Μέγας Πέτρος και το μεγαλείο της ήταν σχεδόν απαράμιλλο στην Ευρώπη ή την Ασία.

[1] Στην αρχαιότητα η Κουρλάνδη, κατοικούνταν από μια παγανιστική φυλή, τους Κουρονιανούς. Το Τάγμα των Αδελφών του Ξίφους, ένα γερμανικό στρατιωτικό τάγμα, υπέταξε τους Κουρονιανούς και τους εκχριστιάνισε το πρώτο τέταρτο του 13ου αιώνα. Έτσι το 1230 ο κουρλανδός βασιλιάς Λαμμεκίνους (Λαμίκις) έκανε ειρήνη απευθείας με τον Παπικό Λεγάτο. Αποδέχτηκε το βάπτισμα και έγινε υποτελής του Πάπα. Το 1237 η περιοχή πέρασε στην κυριαρχία των Τευτόνων Ιπποτών εξαιτίας της συγχώνευσης αυτού του τάγματος με το Τάγμα των Αδελφών του Ξίφους. Έκτοτε, η περιοχή διοικούνταν από τους Γερμανούς, παρ’ όλο που αντιπροσώπευαν ένα μικρό μέρος του πληθυσμού.

Το 1561 έγινε το Δουκάτο της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας, ένα ημιανεξάρτητο δουκάτο που υπήρχε έως το 1795 και περιλάμβανε τις περιοχές της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας. Αν και τυπικά υποτελές στην Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, οι δούκες του λειτουργούσαν αυτόνομα. Τον 18ο αιώνα η Ρωσία απέκτησε μεγάλη επιρροή στο Δουκάτο. Το Δουκάτο ήταν ένα από τα μικρότερα ευρωπαϊκά κράτη που αποίκισαν υπερπόντια εδάφη, εγκαθιστώντας μικρής διάρκειας φυλάκια στα νησιά της Καραϊβικής, Τρινιντάντ και Τομπάγκο και στις εκβολές του ποταμού Γκάμπια στην Αφρική, στο νησί που ήταν τότε γνωστό ως νησί Τζέιμς. Το 1795 ο τελευταίος δούκας Peter von Biron παραχώρησε το δουκάτο στη Ρωσική Αυτοκρατορία.


 [2] Ο Πόλεμος της Πολωνικής Διαδοχής (1733–35) ήταν μια μεγάλη ευρωπαϊκή σύγκρουση που πυροδοτήθηκε από τον Πολωνικό εμφύλιο πόλεμο για τη διαδοχή του Αυγούστου Β΄ της Πολωνίας. Οι άλλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις αναμίχθηκαν επιδιώκοντας να αυξήσουν την διεθνή επιρροή τους. Τα δύο βασίλεια των Βουρβόνων, η Γαλλία και η Ισπανία αλλά και η Πρωσία, προσπάθησαν να μειώσουν τη δύναμη των Αυστριακών Αψβούργων στη Δυτική Ευρώπη, ενώ η Σαξονία και η Ρωσία κινητοποιήθηκαν για να υποστηρίξουν τον Αύγουστο ΙΙΙ, γιό του Αυγούστου ΙΙ  που τελικά νίκησε και αναδείχθηκε βασιλιάς της Πολωνίας, κόντρα στον Stanislav Ι Leschinsky, πεθερό του  Λουδοβίκου XVI της Γαλλίας, ο οποίος προηγουμένως κατείχε το πολωνικό θρόνο το διάστημα 1704-09.

Ο πόλεμος τελείωσε επίσημα με τη Συνθήκη της Βιέννης (1738), η οποία επικύρωσε την άνοδο του Αύγουστου ΙΙΙ στο θρόνο της Πολωνίας και η Γαλλία παραχώρησε στον αντίπαλό του Stanislav Ι, ως αποζημίωση, το Δουκάτο της Λωρραίνης. Στον Francis Stephen, μέχρι τότε δούκα της Λωρραίνης, δόθηκε το Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης, επίσης ως αποζημίωση. Το Δουκάτο της Πάρμας πήγε στην Αυστρία ενώ ο Κάρολος της Πάρμας πήρε το θρόνο της Νάπολης και Σικελίας, με αποτέλεσμα εδαφικά κέρδη για τους Βουρβώνους. Η Πολωνία παραιτήθηκε από τις αξιώσεις της πάνω στη Λιβονία και άμεσο έλεγχο επί του Δουκάτου της Courland και της Σεμιγαλίας, τα οποία, αν και τυπικά παρέμεναν Πολωνική φέουδα, δεν ενσωματώθηκε στην Πολωνία, αλλά ήταν κάτω από ισχυρή Ρωσική επιρροή που έληξε με την πτώση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας το 1917.

Το πραγματικό αποτέλεσμα του ρωσο-πολωνικού πολέμου του 1733-1735 ήταν μια σημαντική ενίσχυση της διεθνούς θέσης της Ρωσίας με επιρροή στην Πολωνία. Αυτή ήταν η πρώτη και ταυτόχρονα επιτυχημένη συμμετοχή της Ρωσίας στην επίλυση των προβλημάτων της δυτικοευρωπαϊκής πολιτικής.


[3] Συνθήκη ειρήνης που συνομολογήθηκε εσπευσμένα μεταξύ Ρωσικής Αυτοκρατορίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τον Ιούλιο του 1711, όταν ο τσάρος Μέγας Πέτρος βρέθηκε σε μια δύσκολη κατάσταση πολιορκίας από 150.000 Οθωμανικού στρατού, τον Ιούλιο του 1711, στις όχθες του ποταμού Προύθου. Με την συνθήκη αυτή έληξε ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1710 – 1711) με την παραίτηση του Τσάρου απ΄ όλες τις κτήσεις του στην Αζοφική θάλασσα και τον Εύξεινο Πόντο.


[4] Ο Burkhard Christoph Graf von Münnich (1683-1767) ήταν ένας Γερμανός στρατηγός και πολιτική προσωπικότητα στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Ήταν ο μεγάλος μεταρρυθμιστής του Ρωσικού στρατού και ιδρυτής πολλών ελίτ στρατιωτικών σχηματισμών κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Άννας. Ως πολιτικός, θεωρείται ο ιδρυτής του Ρωσικού φιλελληνισμού καθώς ήταν ένθερμος φιλέλληνας ο ίδιος (μιλάμε για έναν αιώνα πριν την Ελληνική Επανάσταση). Ο Münnich ήταν επίσης μηχανικός και ειδικός στην υδροτεχνία.

Το 1721, προσκλήθηκε από τον Ρώσο πρέσβη στη Βαρσοβία για έργα μηχανικής των νεοαποκτηθέντων βόρειων εδαφών. Παρουσίασε τα σχέδια του στον Μέγα Πέτρο για την οχύρωση φρουρίων, κατασκευή φραγμάτων και πλωτών καναλιών και κέρδισε τη θετική γνώμη του. Προήχθη σε υπολοχαγό το 1722.  Για τα επιτεύγματά του στον τομέα της μηχανικής και της στρατιωτικής μηχανικής, προήχθη στη θέση του Γενικού Αρχηγού το 1726 από την Αικατερίνη Α΄, και του απονεμήθηκε το Τάγμα του Αγίου Αλεξάνδρου Nevsky. Το 1727, ο Münnich διορίστηκε κυβερνήτης της πόλης της Αγίας Πετρούπολης. Από το 1728 έως το 1734 διετέλεσε στρατηγός-κυβερνήτης των επαρχιών Ίνγκρια, Καρελία και Φινλανδίας, καθώς επίσης του απονεμήθηκε και ο τίτλος του Δούκα.

Μετά τη στέψη της Άννας (1730), προήχθη σε στρατηγό και διορίστηκε στη θέση του προέδρου του Ρωσικού Κολλεγίου Πολέμου το 1732 και έλαβε εντολή για την αναδιοργάνωση του Ρωσικού στρατού. Ο Münnich έγινε ιδρυτής του Συντάγματος ιππικού Leib-Guard, του συντάγματος Izmaylovsky και του σώματος Clyet Shetsakhetskiy που προοριζόταν να τροφοδοτήσει τις μελλοντικές γενιές αξιωματικών.

Ο Münnich καθιέρωσε επίσης έναν νέο σχηματισμό για τον Ρωσικό στρατό. Αναθεώρησε τον πίνακα των βαθμών του στρατού και το μισθό των Ρώσων αξιωματικών με τη βοήθεια ξένων στρατιωτικών ειδικών που προσκάλεσε. Ίδρυσε τη Σχολή Μηχανικών για αξιωματικούς. Κατά τη διάρκεια της διοίκησής του ανεγέρθηκαν περίπου 50 άλλα φρούρια, τα οποία βελτίωσαν ουσιαστικά την αποτελεσματικότητα των Ρωσικών Ένοπλων Δυνάμεων εκείνη την εποχή.

Το 1736, ως Διοικητής του Ρωσικού στρατού στον Ρωσο-τουρκικό πόλεμο ηγήθηκε των εκστρατειών πολιορκώντας τα σημαντικά λιμάνια του Αζάκ και του Özi. Το 1739, ο Münnich  κερδίζοντας πολλές μάχες εισέβαλε βαθιά στη Μολδαβία. Απειλώντας να κάψει την πρωτεύουσά της, το Ιάσιο, ανάγκασε τους Μολδαβούς να υπογράψουν την προσάρτηση της Μολδαβίας. Μετά το τέλος του πολέμου του απονεμήθηκε το Τάγμα του Αγίου Ανδρέα.

Με χαρά περιμένω σχόλια, παρατηρήσεις, ερωτήσεις, απορίες και συμπλήρωση πληροφοριών.

συμπληρωση πληροφοριων,λιγο δυσκολο :) :) :),πανεμορφα τα τσαρικα ρουβλια,ολα,
μεχρι τα τελευταια του Νικολαου Β!!!
συγχαρητηρια για την συλλογη και τις πληροφοριες που μοιραζεσαι!!!

περα απο την ομορφια του νομισματος,ευχαριστουμε πολλυ για τις πληροφοριες !!!!

η ιστορια με τον παλατι-παγακι...

update: με το πιο ευκολο ψαξιμο που υπαρχει, η wikipedia δλδ, λεει οτι τον τιμωρησε επειδη εγινε καθολικος και παντρευτηκε μια ιταλιδα. ειχα καποιο νοημα δλδ η τιμωρια, κατι ηθελε να δειξει και τον εκανε γελωτοποιο και τον παντρεψε με την αλλη γελωτοποιο της αυλης. και υποθετω οτι και κεινη ηταν καποια ευγενης που ειχε τιμωρηθει, γτ μας ειπες οτι τη γλυτωσαν με το μαργαριταρενιο κολιε.

Ευχαριστώ φίλοι μου για τις απαντήσεις σας!

Φίλε dsp πολύ ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες που μας έδωσες. Πράγματι, εκείνες τις εποχές ήταν πολύ δύσκολο στη Ρωσία να αλλάξεις πίστη, ιδίως αν ήσουν ευγενής...  Πάντως πολύ ευφάνταστη και ευρηματική η τιμωρία.

Συμφωνώ απολύτως μαζί σου φίλε p_floyd1. Όλα τα ρούβλια είναι πανέμορφα. Προσωπικά τα Ρώσικα είναι από τα αγαπημένα μου.  Ένα άλλο πανέμορφο και σπάνιο ρούβλι του Πέτρου Γ΄ που μπορείς να δεις παρουσίασα στη σελίδα 4.

πολύ όμορφο και δύσκολο,συγχαρητήρια και πάλι!!!

Αξίζει να αναφερθώ στις δύο προσωπικότητες που σημάδεψαν τη ζωή της Άννας, τον εραστή της Biron και τον στρατάρχη της Münnich.

Όταν η Άννα πέθανε δεν άργησε να σβήσει και το άστρο του Biron, ο οποίος, τρεις εβδομάδες μετά το θάνατο της αγαπημένης του τσαρίνας συνελήφθη. στην κρεβατοκάμαρά του από τον άσπονδο αντίπαλό του, τον στρατόρχη Münnich. Διορίστηκε επιτροπή για να ερευνήσει την υπόθεσή του και τον καταδίκασε (11 Απριλίου 1741) σε θάνατο. Ωστόσο, αυτή η ποινή μετατράπηκε από την νέα αντιβασιλέα, Άννα Λεοπόλντοβνα, μητέρα του Ιβάν VI, σε εξορία στο Pelym της Σιβηρίας. Όλη η τεράστια περιουσία του Biron κατασχέθηκε, συμπεριλαμβανομένων των διαμαντιών του, που ήταν αμύθητης αξίας (υπολογίζεται γύρω στις 700.000 ευρώ). Όταν ανέβηκε στο θρόνο η νέα τσαρίνα η Ελισάβετ Πετρόβνα τα πράγματα άλλαξαν για τον Münnich, ο οποίος στο μεταξύ είχε αρχίσει να συμμετέχει ενεργά στην πολιτική. Η Ελισάβετ ελευθέρωσε τον Biron, δίνοντάς του πίσω την κατοικία του στο Γιαροσλάβλ.

Για τα επόμενα 22 χρόνια, ο Biron εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Επανήλθε για λίγο το 1762, όταν ο Γερμανόφιλος τσάρος Πέτρος III τον έφερε στην αυλή του. Το 1763, η Αικατερίνη Β' του έδωσε την ηγεμονία του Δουκάτου της Courland. Πέθανε στο παλάτι του στη Μιτάβα, την πρωτεύουσά του, το 1772. Η σύζυγός του, που του ήταν πιστή σε όλες τις δοκιμασίες του, έζησε άλλα 10 χρόνια. Είχαν παντρευτεί το 1726. Τον γάμο τους τον κανόνισε η ίδια η Άννα, με σκοπό μάλλον να καλύψει, στα μάτια όλων, την σχέση της με τον Biron. Τον διαδέχτηκε στο θρόνο του Δούκα της Courland o γιός του Peter von Biron.

Πίσω στο 1740 και στον Münnich, του οποίου το πολιτικό τέλος δεν άργησε να έρθει. Επί τσαρίνας, λοιπόν, Ελισάβετ, το 1741 συνελήφθη στο δρόμο προς τα σύνορα και καταδικάστηκε σε θάνατο. Έφτασε κοντά στην εκτέλεση, αλλά την τελευταία στιγμή αναβλήθηκε και αντ’ αυτού στάλθηκε εξορία στο Pelym της Σιβηρίας, στην ίδια πόλη που ο ίδιος είχε στείλει τον Biron, όπου παρέμεινε για αρκετά χρόνια, έως ότου ο τσάρος Πέτρος Γ΄ ανέβηκε στο θρόνο και διέταξε την απελευθέρωσή του το 1762.

Η Αικατερίνη II, η οποία γρήγορα εκτόπισε τον Πέτρο, χρησιμοποίησε τον παλιό στρατάρχη ως γενικό διευθυντή των λιμένων της Βαλτικής. Ο Münnich πέθανε τέσσερα χρόνια αργότερα στο Tartu και θάφτηκε στο κτήμα του εκεί.

Εκπληκτικη δουλεια εχεις κανει,μπραβο,μπραβο,μπραβο.

Πανέμορφη παρουσίαση...... ξεφεύγω από τους ρυθμούς της καθημερινότητας κάθε φορά που διαβάζω μια νέα παρουσίαση!!!ευχαριστούμε πραγματικά!!!

Καταπληκτικός Thaler! Το νόμισμα αντιστοιχεί σε πολύ σημαντική χρονική στιγμή για τη Ρωσία, με τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1733-37 η Ρωσία διώχνει τους Τάταρους από την Κριμαία, καταλαμβάνει το Αζόφ και  το Ρωσικό στοιχείο υπερτερεί. 280 χρόνια μετά η Ρωσία καταλαμβάνει την Κριμαία από την Ουκρανία, βρίσκοντας έξοδο στην Μαύρη θάλασσα! Μακροχρόνια πολιτική-στρατηγική, που μας τη θυμίζει ένα πολύ όμορφο νόμισμα! Και η τσαρίνα Άννα μπόλικη-μπόλικη σαν πραγματική Ρωσίδα!

Φίλοι μου dulakis, Γιώργο και Παναγιώτη σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.


Μα αυτό είναι η μαγεία του συλλεκτισμού! Μέσα από τα νομίσματα μπορούμε και κατανοούμε καλύτερα τα ιστορικά γεγονότα τόσο του χθες όσο και του σήμερα. Γι' αυτό και πολλοί συλλέκτες λέμε πως ένα νόμισμα δεν είναι ένα απλό κομμάτι μέταλλο αλλά ένα κομμάτι ιστορίας. Σ' ευχαριστώ για την σημαντική υπενθύμιση Παναγιώτη (και ναι, νομίζω πως η Άννα τα είχε τα πιασίματά της. Ήταν δηλαδή, πως να το πω, κάπως... πληθωρική :D :D).

Υπαρχει και βιβλιογραφια για την ερωτικη της ζωη?ο βυρωνας πρεπει να κανε νταηλικια στον ιδιωτικο τους χωρο ή ηταν στο ιδιο μηκος κυματος..ή απλα ειχε κερδισει την εμπιστοσυνη της....μεσαιωνικος μπιγκμπραδερισμος..

τα λεω αυτα για το σεναριο που σκεφτηκε για τον πριγκηπα με την υπηρετρια(δεν νομιζω να ναι μυθος )...αλλα αν εχεις τετοια εξουσια ...........για τους ρωσοτουρκικους πολεμους επισης δεν ξερω τιποτα..για αλλη μια φορα προσεχτικη αναλυση του νομισματος το οποιο εχει το κλασικο λογοτυπο με τον δικεφαλο και τον αί γιωργη στο κεντρο και την παχουλη κυρια  που τοτε ηταν η μοδα ετσι...αφου οπως φενεται εκλεισες το αναθεματισμενο 20 με τους ρωσους το 21 πρεπει να μπει με καποιο νομισμα ελπιδας..αναμενουμε..   :)

Φίλε Μπάμπη δεν βρήκα κάποια βιβλιογραφία για την ερωτική ζωή της Άννας. Θα είχε όμως ενδιαφέρον ένα τέτοιο βιβλίο. Όσο για το παλάτι από πάγο είναι αληθινή η ιστορία, όσο απίστευτη κι αν φαίνεται.

Εμένα όμως άλλο πράγμα μου κάνει εντύπωση. Το 18ο αιώνα τη Ρωσία κυβέρνησαν γυναίκες για 55 περίπου χρόνια (Αικατερίνη Ι: 2 χρόνια, Άννα:10 χρόνια, Ελισάβετ: 20 χρόνια και Αικατερίνη ΙΙ:23 χρόνια). Γιατί μετά από τόσες τσαρίνες, η θέση της γυναίκας στη Ρωσία δεν βελτιώθηκε;;; Γιατί αυτές οι αυτοκρατόρισσες δεν έκαναν κάτι για τις γυναίκες;

γιατι ηδη ηταν αθλος οτι ειχαν εξουσια..δεν νομιζω οτι ηταν ευκολο αυτο..χτες το βραδυ ειδα στο νετφλιξ μια ταινια για την βασιλισα της σκωτιας...νομιζω απανταει στην ερωτηση σου..η εκλησια εδινε πονο τοτε ...ειχε δυναμη...και... γιαυτο ηταν σκοταδισμος

Μπάμπη ίσως έχεις δίκιο. Το να κυβερνά γυναίκα ήταν αρκετά προχωρημένο εκείνη την εποχή. Ίσως δεν τις έπαιρνε να προχωρήσουν πιο πέρα με τα δικαιώματα των γυναικών.

.

Γειά σας φίλοι μου συλλέκτες.
Αν πάτε στην Πάτρα αξίζει να επισκεφθείτε τον Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα του πρωτόκλητου -γιατί υπήρξε ο πρώτος που κάλεσε ο Ιησούς ως μαθητή-, πολιούχου της πόλης. Εκεί, μπορείτε να δείτε μερικά λείψανα του Αγίου. Αποτελούνται από το μικρό δάκτυλο, μέρος του πάνω μέρους του κρανίου του Αποστόλου, και μικρά τμήματα του σταυρού στον οποίο μαρτύρησε.

Κήρυξε τον Χριστιανισμό στην περιοχή του Πόντου, ταξίδεψε κατά μήκος της Μαύρης Θάλασσας, στη Σκυθία και του ποταμού Δνείπερου μέχρι το Κίεβο και από εκεί ταξίδεψε στο Νόβγκοροντ. Ως εκ τούτου, έγινε προστάτης άγιος της Ουκρανίας, της Ρουμανίας και της Ρωσίας. Στη συνέχεια, ο Ανδρέας κήρυξε στη Θράκη, ίδρυσε την Εκκλησία του Βυζαντίου (αργότερα Κωνσταντινούπολη) το 38 μ.Χ. Στη συνέχεια πέρασε από το Βυζάντιο, την Ηράκλεια της Θράκης, τη Μακεδονία και την Πελοπόννησο με τελικό σταθμό την Πάτρα.
Με ορμητήριο την Πάτρα ο Ανδρέας κήρυττε σε ολόκληρη την Αχαΐα με μεγάλη επιτυχία. Οι ειδωλολάτρες κινητοποιήθηκαν και πέτυχαν τη σύλληψή του. Οδηγήθηκε στο μαρτύριο με σταυρικό θάνατο, πιθανώς την εποχή του διωγμού του Νέρωνα. Το μαρτύριό του υπολογίζεται πως συνέβη περί το 60 μ.Χ.. Στη Δύση αναπτύχθηκε μια παράδοση ότι ο Ανδρέας σταυρώθηκε σε έναν χιαστό σταυρό, της μορφής που ονομάζεται crux decussata, υποτίθεται κατόπιν αιτήματός του, καθώς θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο να σταυρωθεί στον ίδιο τύπο σταυρού με τον Ιησού. Πάντως η εικονογραφία του μαρτυρίου του Ανδρέα σε σταυρό σε σχήμα Χ δεν φαίνεται να παγιώθηκε παρά στον ύστερο Μεσαίωνα.
Το 357, με εντολή του Αυτοκράτορα Κωνστάντιου Β΄, τα λείψανα μεταφέρθηκαν από την Πάτρα στην Κωνσταντινούπολη και εναποτέθηκαν στον Ναό των Αγίων Αποστόλων.

Εν το μεταξύ, το κρανίο του, που είχε μεταφερθεί στην Κωνσταντινούπολη, επέστρεψε στην Πάτρα από τον αυτοκράτορα Βασίλειο Α΄, (867-886). Το 1207, αφότου οι Φράγκοι κατέκτησαν την Κωνσταντινούπολη, τα λείψανα του Αγίου Ανδρέα, μεταφέρθηκαν στο Αμάλφι της Ιταλίας από τον Καρδινάλιο Πέτρο της Κάπουα, ο οποίος καταγόταν από εκεί. Κατόπιν κτίστηκε καθεδρικός ναός, ο οποίος αφιερώθηκε στον Άγιο Ανδρέα, όπως και όλη η πόλη, στην κρύπτη του οποίου υποστηρίζεται ότι παραμένουν τα περισσότερα λείψανα του Αποστόλου.

Το 1461, όταν οι Οθωμανοί διέσχισαν το Στενό της Κορίνθου, ο Θωμάς Παλαιολόγος, νεότερος επιζών γιος του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου και Δεσπότης του Μυστρά, έφυγε από την Πάτρα για να βρει καταφύγιο στην Ιταλία, παίρνοντας μαζί του το κρανίο του Αγίου Ανδρέα. Το παρέδωσε στον Πάπα Πίο Β΄, ο οποίος το ενσωμάτωσε αρχικά σε έναν από τους τέσσερις κεντρικούς πυλώνες της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό και στη συνέχεια στην Πιέντσα.  Τον Σεπτέμβριο του 1964, ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄, ως χειρονομία καλής θέλησης προς την Ορθόδοξη Εκκλησία, διέταξε να επιστραφούν στην Πάτρα όλα τα λείψανα του Αγίου Ανδρέα που βρίσκονταν στην Πόλη του Βατικανού. Ο σταυρός του Αγίου Ανδρέα έπεσε λάφυρο και έφυγε από την Ελλάδα κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών από τον Δούκα της Βουργουνδίας. Φυλάχθηκε στην εκκλησία του Αγίου Βίκτωρα στην Μασσαλία, έως ότου επέστρεψε στην Πάτρα στις 19 Ιανουαρίου 1980.

Γιατί σας αναφέρω όλα αυτά; Μα γιατί το σημερινό νόμισμα της συλλογής μου που σας παρουσιάζω είναι αφιερωμένο στον Άγιο Ανδρέα. Πρόκειται για ένα τάληρο του 1610 από το Γερμανικό κρατίδιο του Braunschweig-Wolfenbüttel. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές στα τάληρα αυτού του τύπου.

Ας δούμε όμως πρώτα κάποια στοιχεία του νομίσματος:
Κράτος: Πριγκιπάτο του  Braunschweig-Wolfenbüttel
Ηγεμόνας: Heinrich Julius 1589-1613
Νόμισμα: 1 τάληρο (τάληρο των ορυχείων - ausbeutetaler)
Χρονολογία: 1610
Βάρος: 28,17 gr.
Διάμετρος: 43 mm
Βιβλιογραφία: KM# 12.1, Welter# 643, Dav ST# 6290
Χρονιές κοπής: 1601-1611
Τιράζ: Δεν αναφέρεται
Νομισματοκοπείο: Andreasberg
Mint master: Heinrich Depsern [1]
Προσανατολισμός: Δεν υπάρχει (τυχαίος)

Εμπρός: Ο Άγιος Ανδρέας κρατώντας σταυρό, με την επιγραφή: HONESTUM PRO PATRIA 1610 = (Είναι) τιμητικό για τη χώρα μου (προφανώς εννοεί πως είναι τιμή για τη χώρα του να κόβει νομίσματα με τη μορφή του Αγίου Ανδρέα)
Πίσω: Τέσσερα περίτεχνα κράνη επάνω από το θυρεό του κρατιδίου. Γύρω υπάρχει η επιγραφή:    
D[EI]. G[RATIA]. P[OSTULATUS]. EP[ISCOPUS]. HA[LBERSTADENSIS]. DVX. BRVNS[VICENSIS]. ET. L[UNEBURGENSIS] => Dei Gratia Postulatus Episcopus Halberstadensis Dux Brunsvicensis Et Luneburgensis
Μετάφραση: Ελέω Θεού Επισκοπικός Postulator [2] του Halberstadt [3] Δούκας του Braunschweig και του Wolfenbüttel

Γιατί όμως ήταν τόσο σημαντικός ο Άγιος Ανδρέας για το Γερμανικό κράτος του Braunschweig-Wolfenbüttel; Διαβάστε παρακάτω για να καταλάβετε:
Καθώς, μάλλον μετά τις σταυροφορίες, τα λείψανα του Αγίου βρέθηκαν σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, ο Άγιος Ανδρέας έγινε πολύ δημοφιλής, κυρίως στην κεντρική Ευρώπη. Θεωρήθηκε προστάτης πολλών επαγγελμάτων. Μεταξύ αυτών των επαγγελμάτων, στο Γερμανικό κρατίδιο του Mansfeld, ο Άγιος Ανδρέας υπήρξε προστάτης των ορυχείων. Στο Μansfeld το 16ο αιώνα, υπήρχαν πολλά ορυχεία, κυρίως ασημιού, τα οποία όμως σιγά-σιγά έκλειναν προς τα τέλη του αιώνα. Έτσι οι μεταλλωρύχοι αναγκάστηκαν να μετακινηθούν για δουλειά στα πλούσια ορυχεία του Braunschweig-Lüneburg που είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται. Μαζί τους έφεραν και τη λατρεία του Αγίου Ανδρέα ως προστάτη των ορυχείων. Η ιδιότητα αυτή του Αγίου επικράτησε και επεκτάθηκε στην περιοχή, ήταν δε, τόσο δημοφιλής ο Άγιος Ανδρέας ώστε τα τάληρα που κόπηκαν προς τιμή των ορυχείων, έφεραν την εικόνα Του.
Με αυτό το νόμισμα λοιπόν, σας παρουσιάζω μία κατηγορία τάληρων τα ονομαζόμενα ως «τάληρα των ορυχείων». Στα Αγγλικά αναφέρονται ως «mining thalers» και στα Γερμανικά ως «ausbeutetalers ή ausbeutemünzen».
Τα τάληρα αυτά (υπήρξαν και αντίστοιχα χρυσά δουκάτα) πήραν το όνομά τους από τα τοπικά ορυχεία.  Το παλαιότερο δείγμα είναι πιθανώς το Σαξονικό Ausbeutethaler από το νομισματοκοπείο του St. Katharinenberg, με ημερομηνία 1505 (Επειδή το πρώτο τάληρο κόπηκε το 1518 προφανώς αυτό το νόμισμα δεν ήταν τάληρο αλλά του δόθηκε αυτή η ονομασία αργότερα γιατί ίσως ήταν αρκετά μεγάλο). Οι διάφοροι Δούκες του Brunswick έκοψαν αρκετά τέτοια τάληρα, ήταν όμως σύνηθες και σε άλλα Γερμανικά κράτη, καθώς και στη Γαλλία, τη Σκανδιναβία κλπ. Τα mining thalers έφεραν συχνά  εικόνες των ορυχείων ή αλληγορικές εικόνες του τόπου κοπής τους (π.χ. μια ωραία κυρία συμβόλιζε ένα συγκεκριμένο ορυχείο). Σε πολλές περιπτώσεις είχαν χαραγμένα τα δικά τους μοναδικά σλόγκαν. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και κάποια χρυσά δουκάτα που το υλικό τους προέρχονταν από τις κοίτες ποταμών, όπως τα Isargold Dukaten (ο χρυσός προέρχονταν από τις κοίτες του ποταμού Isar) και τα Rheingold Dukaten (με χρυσό από τον ποταμό Ρήνο). Μια τρίτη ποικιλία αφορά κομμάτια που φέρουν ένα σύνθημα που επικαλείται ευλογία στις εξορυκτικές εργασίες. Αυτά τα τάληρα είναι γνωστά και ως Bergse-gensthaler. Τέτοια παραδείγματα απαντώνται στο Mansfeld, στα βουνά Harz (όπως αυτό που σας παρουσιάζω) κλπ.
Τα ορυχεία των βουνών Harz του κρατιδίου Braunschweig-Wolfenbüttel υπήρξαν για πολλές δεκαετίες ίσως τα σημαντικότερα ορυχεία ασημιού της Ευρώπης. Πλήθος τάληρων παρήχθησαν από την πρώτη ύλη των ορυχείων. Ίσως ήταν το κύκνειο άσμα της Γερμανικής οικονομίας εκείνων των αιώνων (πριν τη βιομηχανική επανάσταση), καθώς οι άλλες μεγάλες δυνάμεις της εποχής (Αγγλία, Ισπανία, Γαλλία, Ολλανδία, Πορτογαλία) ανακάλυπταν τεράστιες πηγές πρώτων υλών στις αποικίες τους ενώ η Ρωσία στην ενδοχώρα της Σιβηρίας.
Αυτά τα νομίσματα, που κόπηκαν από ασήμι του St. Andreasberger, εμφανίζονται για πρώτη φορά το 1535. Χωρίς εξαίρεση, φέρουν την ανάγλυφη εικόνα του Αγίου Ανδρέα με το σταυρό.

Η ιστορία αυτή του «πυρετού του ασημιού», κάτι αντίστοιχο του «πυρετού του χρυσού» στην Αμερική, είναι πολύ γνωστή στην Ευρώπη. Ας τη δούμε όμως σε γενικές γραμμές:

Η πρώτη καταγεγραμμένη μαρτυρία ασημιού στα βουνά Harz έρχεται από το 1487.  Η συστηματική όμως εξόρυξη αναπτύχθηκε περίπου 30 χρόνια αργότερα, όταν το 1520 ανακαλύφθηκαν πλούσιες φλέβες ασημιού. Τότε, οι Δούκες του Hohnstein που ήλεγχαν την περιοχή, εκχώρησαν το προνόμιο κοπής νομισμάτων στο St. Andreasberg (1521) και παράλληλα παραχώρησαν πολλά προνόμια στην περιοχή προκειμένου να φέρουν εξειδικευμένους εργαζόμενους στη χώρα. Τα νέα των πρόσφατα ανακαλυφθέντων ασημένιων φλεβών οδήγησαν σύντομα σε μεγάλη μετανάστευση ανθρακωρύχων από τα Σαξονικά και τα Βοημικά Όρη, π.χ. από τον Sankt Joachimsthal (σήμερα Jachymov), όπου η εξόρυξη ήταν σε κρίση εκείνη την εποχή. Η είδηση των σημαντικών ποσοτήτων ασημιού έφερε πολλούς τυχοδιώκτες στην άγρια έρημο των βουνών. Αυτό που συνέβη εκεί εκείνη τη στιγμή μπορεί να περιγραφεί καλύτερα με τον όρο «πυρετός του ασημιού».

Με τη θέσπιση ενός κανονισμού για τα ορυχεία (1528), ο οποίος ρύθμιζε νόμιμα τη λειτουργία τους, η ζωή και η εξόρυξη τέθηκαν σε κανόνες. Ένας μόνιμος οικισμός χτίστηκε ακριβώς δίπλα στα ορυχεία, που πήρε το όνομά του από τον Άγιο Ανδρέα, τον πολιούχο των ανθρακωρύχων του Μάνσφελντ. Το 1537 έλαβε δικαιώματα πόλης και έγινε γνωστή ως μία από τις επτά ελεύθερες πόλεις εξόρυξης των βουνών Άνω Harz. Λίγα χρόνια αργότερα, υπήρχαν ήδη 300 σπίτια, ενώ ταυτόχρονα λειτουργούσαν 116 (!!!) ορυχεία.

Γύρω στο 1570, όταν η εξόρυξη ασημιού γνώρισε την πρώτη μεγάλη ακμή της, 7000-8000 άνθρωποι ζούσαν στην πόλη. Τα ορυχεία λειτουργούσαν από συνδικάτα. Τα κεφάλαια προέρχονταν από ιδιώτες επενδυτές, οι οποίοι περίμεναν υψηλές αποδόσεις. Ορισμένες στοές είχαν ήδη φτάσει σε βάθη 80-100 μ. στα τέλη του 16ου αιώνα. Οι εισροές από τα υπόγεια ύδατα όμως στάθηκαν εμπόδιο για την περαιτέρω ανάπτυξη των ορυχείων, τα οποία σιγά-σιγά σταμάτησαν να δίνουν κέρδη.

Έτσι, το ένα ορυχείο μετά το άλλο έκλειναν. Οι εργαζόμενοι μετακόμισαν αλλού. Ήδη από το 1575, από τα 39 ορυχεία που λειτουργούσαν, μόνο 2 είχαν πλεόνασμα. Η φτώχεια κυριάρχησε στην ορεινή πόλη στα τέλη του 16ου αιώνα. Το 1577 και το 1596 οι επιδημίες της πανούκλας αποδεκατίζουν τον πληθυσμό που έφρασε να αριθμεί λιγότερες από 2000 ψυχές. Όταν ο Τριακονταετής Πόλεμος [4] έφτασε στα Όρη Harz το 1620, όλα τα ορυχεία είχαν ήδη κλείσει. Μόνο από αυτήν την πρώτη περίοδο λειτουργίας, η οποία διήρκεσε από το 1520 έως το 1620, είχαν κλείσει συνολικά 267 ορυχεία!

Μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο άρχισε ξανά η αργή εξόρυξη ασημιού  στο Sankt Andreasberg. Χρειάστηκαν περίπου 30 χρόνια για να ξαναρχίσουν οι εξορυκτικές επιχειρήσεις. Το ορυχείο του King Ludwig ήταν το πρώτο που δημιούργησε ξανά πλεόνασμα το 1674 - μετά από μια περίοδο στασιμότητας σχεδόν 60 ετών. Με την ευκαιρία αυτή κόπηκε ένα νέο Andreasthaler με την επιγραφή "St. Andreas reviviscens" (Ο Άγιος Ανδρέας ζει ξανά). Η εξόρυξη ασημιού γνώρισε μια δεύτερη περίοδο ακμής μεταξύ 1695 και περίπου 1730, η οποία ξεπέρασε ακόμη και την πρώτη με ετήσια παραγωγή 0,9 τόνων αργύρου κατά μέσο όρο. Υπήρχαν περίπου 25 μεγαλύτερα ορυχεία που λειτουργούσαν ασταμάτητα. Το 1724, όταν η εξορυκτική βιομηχανία έφτασε στο απόγειό της, η περιοχή παρήγαγε σχεδόν 2.000 κιλά αργύρου και απ’ αυτή την ποσότητα κόπηκαν περίπου 30.000 τάληρα.

Μετά το 1730 ήρθε ξανά η κατάρρευση. Μερικά από τα πολύ επιτυχημένα ορυχεία έκλεισαν γύρω στο 1740 επειδή το βάθος των στοών ήταν πολύ μεγάλο και δεν ήταν πλέον διαχειρίσιμο (τουλάχιστον περισσότερα από 500 μέτρα!). Τα περισσότερα ορυχεία δεν μπορούσαν πλέον να διατηρηθούν οικονομικά. Προκειμένου να μην αφήσουν την εξόρυξη να κλείσει, τα εναπομείναντα ορυχεία επιδοτήθηκαν σε μεγάλο βαθμό με κεφάλαια από γειτονικές περιοχές εξόρυξης ασημιού. Εκτός από τη δασική εργασία, την παραγωγή άνθρακα και την κατασκευή δρόμων, δεν υπήρχαν άλλες ευκαιρίες απασχόλησης σε αυτήν την περιοχή.

Χάρη λοιπόν στα ορυχεία ασημιού μπόρεσε το Πριγκιπάτο του Brunswick-Wolfenbüttel να κόψει μεγάλο αριθμό νομισμάτων τα οποία όμως είναι πολύ εντυπωσιακά, ιδιαίτερα, θα έλεγα. Και αυτό γιατί τα περισσότερα από αυτά δεν φέρουν την κλασική μορφή του ηγεμόνα αλλά απεικονίζουν όμορφα θέματα.

Το Πριγκιπάτο, λοιπόν, του Brunswick-Wolfenbüttel ήταν μια υποδιαίρεση του Δουκάτου του Brunswick-Lüneburg, του οποίου η ιστορία χαρακτηριζόταν από πολλές διαιρέσεις και επανενώσεις. Διάφορες δυναστείες του οίκου των Welf κυβέρνησαν το Brunswick-Wolfenbüttel μέχρι τη διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 1806. Ως αποτέλεσμα του Συνεδρίου της Βιέννης, το διάδοχο κράτος του, ονομάστηκε Δουκάτο του Brunswick, και δημιουργήθηκε το 1815.

Στον Otto Ι, εγγονός του Ερρίκου του Λεοντόκαδρου, είχαν δοθεί εκτάσεις ως Αυτοκρατορικά φέουδα στην περιοχή εκείνη από τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β ' το 1235 με το όνομα Δουκάτο του Brunswick-Lüneburg, το οποίο μοιράστηκε το 1267 στους γιούς του.

Στον Albert I (1236-1279) δόθηκαν, μεταξύ άλλων, οι περιοχές γύρω από το Brunswick-Wolfenbüttel. Έτσι ίδρυσε τον οίκο του Brunswick και έθεσε τις βάσεις για αυτό που έγινε, αργότερα, το Πριγκιπάτο του Brunswick-Wolfenbüttel. Ο αδερφός του John (1242-1277) κληρονόμησε τη γη γύρω από το Lüneburg και ίδρυσε τον οίκο του Lüneburg. Η πόλη του Brunswick παρέμεινε υπό κοινή διοίκηση.

Η περιοχή του Brunswick (-Wolfenbüttel) υποδιαιρέθηκε περαιτέρω τις επόμενες δεκαετίες.

Μετά τη δωδέκατη διαίρεση του Δουκάτου το 1495, όπου το Πριγκιπάτο του Brunswick-Calenberg-Göttingen διαιρέθηκε εκ νέου, δόθηκε στο δούκα Henry τον πρεσβύτερο η επικράτεια του Brunswick, στην οποία προστέθηκε το όνομα του τόπου διαμονής του, το Wolfenbüttel. Από τότε και μετά το όνομα του πριγκηπάτου έγινε «Brunswick-Wolfenbüttel».

Ακολούθησαν οι Δούκες Henry ο Νεότερος, Julius και Henry Julius, υπό την ηγεμονία του οποίου επεκτάθηκε η κυριαρχία του Πριγκιπάτου, και έγινε ένα από τα σημαντικότερα της Γερμανίας.

Το 1500 το Brunswick-Wolfenbüttel έγινε μέρος του Κάτω Σαξονικού Κύκλου [5] στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.  Κατά τον Τριακονταετή πόλεμο, το Wolfenbüttel ήταν το ισχυρότερο φρούριο στη Βόρεια Γερμανία, αλλά υπέστη σοβαρές ζημιές. Η γραμμή αίματος του Wolfenbüttel εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Το 1635 ο Δούκας Αύγουστος ο Νεότερος, ίδρυσε τον νέο Οίκο του Brunswick. Υπό την ηγεμονία του, το Wolfenbüttel έφτασε στο πολιτιστικό του ζενίθ. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά του ήταν η κατασκευή της Βιβλιοθήκης του Wolfenbüttel, η μεγαλύτερη στην Ευρώπη της εποχής της.

Το 1753/1754 η κατοικία των δούκων του Wolfenbüttel επέστρεψε στο Brunswick, στο νεόκτιστο παλάτι του Brunswick. Έτσι, η πόλη του Wolfenbüttel έχασε την ανεξαρτησία που είχε από τον 15ο αιώνα. Ο Δούκας εγκατέλειψε την πόλη στην τύχη της αφού ούτε καν ολοκλήρωσε το νέο κάστρο, που ξεκίνησε το 1718, το οποίο ακόμη και σήμερα είναι μισοχτισμένο. 4.000 κάτοικοι ακολούθησαν την οικογένεια του Δούκα και ο πληθυσμός του Wolfenbüttel μειώθηκε από 12.000 σε 7.000. Μόνο τα αρχεία, το εκκλησιαστικό γραφείο και η βιβλιοθήκη παρέμειναν ως ανάμνηση παλαιότερων εποχών.

Πολιτικά, το Brunswick-Wolfenbüttel ήταν ένας από τους πιο στενούς συμμάχους της Πρωσίας. Ενώ λίγο πριν ο αυτοκράτορας των Αψβούργων στη Βιέννη ήταν το πιο σημαντικό σημείο αναφοράς μέσω των πολιτικών γάμων, η γραμμή Wolfenbüttel των Welfs συνδέθηκε στενά με τη γραμμή αίματος των Πρώσων Hohenzollerns μέσω του γάμου του Πρώσου Πρίγκιπα Frederick με την Elisabeth Christine (1691 – 1750, ήταν κόρη του δούκα του Βrunswick-Wolfenbüttel και με τον γάμο της έγινε αρχιδούκισσα της Αυστρίας και βασίλισσα της Ουγγαρίας, Βοημίας & Γερμανίας). Πολλοί αξιωματικοί του Brunswick-Wolfenbüttel υπηρέτησαν σε υψηλές θέσεις στον Πρωσικό Στρατό, κυρίως κατά τη διάρκεια του Επταετούς Πολέμου.

Κατά την εποχή του Καρόλου Ι (1735-1773), έγιναν μεγάλα επιτεύγματα στον πολιτιστικό και επιστημονικό τομέα. Το 1753 ιδρύθηκε η συλλογή Τέχνης και Φυσικής Ιστορίας το Δουκάτου - πρόδρομος του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας. Αυτές οι σημαντικές συλλογές είχαν συγκεντρωθεί από τους δούκες του Brunswick. Ενώ το Wolfenbüttel παρήκμασε, το Brunswick βίωσε τώρα μια πολιτιστική άνθηση.

Αξίζει να αναφερθεί πως τον Αύγουστο του 1784 ο μεγάλος Γερμανός ποιητής και μυθιστοριογράφος Γκαίτε έμεινε στο Brunswick για μια πολιτική αποστολή, όταν συνόδευσε τον υπουργό της Βαϊμάρης. Σε μια εποχή που η πολιτική κατάσταση μεταξύ της Αυστρίας και της Πρωσίας είχε οξυνθεί για άλλη μια φορά, τα μικρά και μεσαία γερμανικά κράτη σχεδίαζαν τη δημιουργία ενός μεγαλύτερου κράτους ως αντισταθμιστικής δύναμης. Ο Δούκας Charles William Ferdinand του Brunswick κλήθηκε να συμμετάσχει σε αυτή την ένωση Πριγκίπων για το σκοπό αυτό, τίποτα όμως δεν ευοδώθηκε.

Το Brunswick καταλήφθηκε από το 1807 έως το 1813 από τους Γάλλους του Ναπολέοντα και έγινε μέρος του Βασιλείου της Βεστφαλίας. Μετά το τέλος της ναπολεόντειας κυριαρχίας το κράτος αποκαταστάθηκε με το όνομα του Δουκάτου του Brunswick.

[1]Δεξιά από το κεφάλι το Αγίου, υπάρχει το σήμα του αρχηγού του νομισματοκοπείου που ήταν ο Heinrich Depsern. Το 1588 διορίστηκε από τον Δούκα Julius επικεφαλής του νομισματοκοπείου του Wolfenbüttel. Το 1593 τοποθετήθηκε επικεφαλής του νομισματοκοπείου του St. Andreasberg μέχρι το 1611. Πέθανε ένα χρόνο μετά.

[2] Εκκλησιαστικός όρος της Καθολικής εκκλησίας. Αφορά στη διαδικασία αγιοποίησης.
Κάθε καθολικός ή ομάδα Καθολικών μπορεί να ζητήσει από τον τοπικό επίσκοπο την αγιοποίηση ενός προσώπου. Η εκκλησία τότε, διορίζει ένα άτομο που θα είναι υπεύθυνος για να φέρει σε πέρας αυτό το αίτημα. Αυτός θα πρέπει να προωθήσει την υπόθεση αγιοποίησης, να συγκεντρώσει στοιχεία υπέρ αυτού του αιτήματος, να διαμεσολαβήσει, δηλαδή, προς το Βατικανό, ώστε το αίτημα αυτό να πραγματοποιηθεί. Αυτό το άτομο ονομάζεται “postulator”. Στα Ελληνικά θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε ως ‘διαμεσολαβητής’ ή ως ‘επίσημος ενδιάμεσος’.

[3] Η πόλη του Halberstadt έγινε Αρχιεπισκοπή το 814. Ήταν από τα σημαντικότερα εμπορικά κέντρα της Γερμανίας κατά τους 13ο και 14ο αιώνες. Το 1180 η πόλη προάχθηκε σε πριγκιπική Αρχιεπισκοπή που σήμαινε πως γίνονταν ανεξάρτητη πόλη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Αρχιεπίσκοπος ήταν επίσης και ο πολιτικός ηγεμόνας της πόλης και οι κοσμικές εξουσίες του ήταν ανώτερες αυτές των θρησκευτικών εξουσιών. Η πόλη έκοψε δικά της νομίσματα και κάποια τάληρα, τα οποία είναι πολύ σπάνια. Από το 1479, διοικούνταν από τον Αρχιεπίσκοπο του Magdeburg. Οι πολίτες του Halberstadt έγιναν Προτεστάντες περίπου το 1540, ενώ ο πρώτος Λουθηρανός Επίσκοπος που εκλέχθηκε το 1566 ήταν ο Πρίγκιπας Henry Julius του Brunswick-Wolfenbüttel. Κατά τον τριακονταετή πόλεμο, η πόλη καταλήφθηκε από τον Καθολικό στρατηγό της Βοημίας Albrecht von Wallenstein, αναγκάζοντας, προσωρινά, τους κατοίκους να ξαναγίνουν Καθολικοί. Μετά το τέλος του πολέμου, με τη Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648  η πόλη έπαψε να είναι εκκλησιαστική και μετατράπηκε στο Πριγκιπάτο του Halberstadt, που ανήκε στην Πρωσία.

[4] Ο Τριακονταετής Πόλεμος ήταν μια σειρά πολεμικών συγκρούσεων που έλαβαν χώρα μεταξύ 1618 και 1648 στην κεντρική Ευρώπη, κυρίως στα εδάφη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (σημερινής Γερμανίας). Πρόκειται για μια από τις πιο μακροχρόνιες και καταστροφικές συγκρούσεις στην ευρωπαϊκή ιστορία. Άρχισε σαν πόλεμος μεταξύ των Καθολικών και Διαμαρτυρομένων κρατών της Αυτοκρατορίας και βαθμηδόν εξελίχθηκε σε μια γενικευμένη διαμάχη στην οποία ενεπλάκησαν οι περισσότερες από τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης. Και ενώ στον πόλεμο αυτό οδήγησαν θρησκευτικά αίτια, σύντομα οι εμπλεκόμενες δυνάμεις κατέληξαν να αγωνίζονται για την πολιτική επικράτηση στην Ευρώπη με προεξάρχουσα την διαμάχη για τον σκοπό αυτό Αψβούργων και Γαλλίας.

[5] Κατά την Πρώιμη Σύγχρονη περίοδο (περίπου 1500-1800) η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χωρίστηκε σε Αυτοκρατορικούς Κύκλους, διοικητικές ομάδες των οποίων πρωταρχικοί σκοποί ήταν η οργάνωση κοινής αμυντικής δομής και η συλλογή αυτοκρατορικών φόρων. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης ως μέσο οργάνωσης στο πλαίσιο της Αυτοκρατορικής Δίαιτας και του Αυτοκρατορικού Δικαστηρίου. Κάθε κύκλος είχε τη δική του Δίαιτα, αν και δεν ήταν όλα τα μέλη της Δίαιτας του Κύκλου μέλη της αυτοκρατορικής Δίαιτας.

Έξι Αυτοκρατορικοί Κύκλοι εισήχθησαν στην Δίαιτα του Άουγκσμπουργκ το 1500. Το 1512, προστέθηκαν τρεις ακόμη κύκλοι και ο μεγάλος Σαξονικός Κύκλος χωρίστηκε σε δύο, έτσι ώστε από το 1512 έως την κατάρρευση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην εποχή του Ναπολέοντα, υπήρχαν δέκα αυτοκρατορικοί κύκλοι. Η Βοημίας, η Ελβετική Συνομοσπονδία και η Ιταλία παρέμειναν μη ενταγμένες σε Κύκλους περιοχές, όπως και διάφορα δευτερεύοντα εδάφη.

Ο Κύκλος της Κάτω Σαξονίας κάλυπτε μεγάλο μέρος της επικράτειας του μεσαιωνικού Δουκάτου της Σαξονίας και αρχικά ονομάστηκε Σαξονικός Κύκλος, μετά χωρίστηκε σε Κύκλο της Άνω Σαξονίας και Κύκλο της Κάτω Σαξονίας. Μια ασυνήθιστη πτυχή αυτού του κύκλου ήταν ότι, σε διάφορες χρονικές στιγμές, οι βασιλιάδες της Δανίας (στο Χολστάιν), της Μεγάλης Βρετανίας (στο Ανόβερο) και της Σουηδίας (στη Βρέμη) ήταν όλοι πρίγκιπες ορισμένων αυτοκρατορικών κρατών.

Με χαρά περιμένω σχόλια, παρατηρήσεις, ερωτήσεις, απορίες και συμπλήρωση πληροφοριών.