Στέκι Συλλεκτών

Καλησπέρα σε όλους! Έπεσε στην αντίληψη μου μία εφαρμογή που περιέχει μικρές ιστοριούλες με "πρωταγωνιστές " τα χαρτονομίσματα. Θα γράψω μία έτσι για να περάσει η ώρα.

    Πάλι σε άνεργο βρέθηκα. Συναντώ πολλούς τον τελευταίο καιρό. Από το 2000 που γεννήθηκα μέχρι τώρα και έχοντας γυρίσει 17 χώρες, είναι η πρώτη φορά που συναντώ τόσους πολλούς. Αυτοί με εκτιμούν περισσότερο.
    Ο νέος στον οποίο ανήκω τώρα, έχει μόνο εμένα στο πορτοφόλι του. Και λίγα cents Όλη μέρα μιλάει με κόσμο και λέει συνέχεια "να γυρίσουμε στην Δραχμή ρε! " Η Δραχμή ήταν πριν από μένα, με μεγάλη ιστορία. Είναι νωρίς το απόγευμα. Ο νέος θέλει τσιγάρα. Και θέλει να με ανταλλάξει για αυτά. Αλλά είναι διστακτικός.
    Με αντάλλαξε τελικά με τα τσιγάρα και έτσι βρέθηκα στο ταμείο ενός περιπτέρου. Και εδώ ο περιπτεράς, την αναφέρει την Δραχμή συχνά, μιλώντας με κόσμο. Βρίζουν αυτούς που με έφεραν στην χώρα τους, γιατί κάπου πρέπει να επιρρίψουν ευθύνες. Για προσωπική ευθύνη ούτε λόγος.
    Βρέθηκα στα χέρια ενός μικρού κοριτσιού. Αγόρασε μια σοκολάτα. Τα παιδιά δεν με υπολογίζουν πολύ αλλά μ'αρέσει αυτό. Και πάντα θα με ανταλλάξουν με κάτι όμορφο, μια λιχουδιά ή ένα παιχνίδι. Όταν με κρατούν στον κουμπαρά τους, τότε με υπολογίζουν περισσότερο. Περιμένουν να γίνουμε πολλά, για να μας ανταλλάξουν με κάτι μεγάλο. Με έβαλε στην τσέπη της, ούτε καν σε πορτοφόλι. Περπατάει και τρώει την σοκολάτα της.
    Ξαφνικά, με βγάζει από την τσέπη της και με πετάει σε ένα μεταλλικό κουτί, που βρισκόταν μπροστά από έναν ηλικιωμένο κύριο, ο οποίος ζητιάνευε στο πεζοδρόμιο. Με χάρισε! Χωρίς αντάλλαγμα. Προχώρησε τον δρόμο της με χαμόγελο. Στο κουτί ήμουν το μοναδικό χαρτονόμισμα. Και γύρω μου κάποια cents . Ο ηλικιωμένος κύριος, με πήρε στα χέρια του και με κοιτούσε για αρκετή ώρα χαμογελαστός και έκπληκτος.
    Μπορεί να μην έχω μεγάλη αξία αλλά μπορώ και γω να προσφέρω. Και αν όχι πάντα μόνος μου, μαζί με άλλα χαρτονομίσματα, τα πάντα.
    Λίγο αργότερα με έδωσε σε μια κυρία. Δίνοντας με της ζήτησε συγνώμη. Της είχε κλέψει πριν λίγες μέρες έναν δίδυμο μου. Πεινούσε πολύ της είπε και αναγκάστηκε να το κάνει. Με κρατούσε τόσο γλυκά, σχεδόν με ευλάβεια πριν με δώσει. Σαν να ήμουν το πιο πολύτιμο πράγμα εκείνη την στιγμή για αυτόν. Η κυρία, που ούτε είχε καταλάβει ότι την είχαν κλέψει, όντας απορημένη και ξαφνιασμένη του είπε " για να μου το γυρίζεις πίσω, δεν έκλεψες αλλά δανείστηκες. Και αφού εμένα δεν μουέλειψε σημαίνει ότι δεν το έχω τόσο μεγάλη ανάγκη όσο εσύ. Μπορείς να το κρατήσεις! " Και έτσι αφού την ευχαρίστησε θερμά, με αντάλλαξε για φαγητό. Και αφού από το ταμείο του καταστήματος βρέθηκα στο πορτοφόλι του ιδιοκτήτη του έμεινα εκεί όλο το βράδυ. Το πρωί πήγε σε έναν περίεργο τύπο. Τις ξέρω αυτές τις φάτσες. Δεν μου αρέσουν καθόλου. Είναι από αυτούς τους ανθρώπους που νοιάζονται πολύ για εμάς και κάνουν τα πάντα για να μας αποκτήσουν. Παλιά τους ήθελα αυτούς που με λάτρευαν αλλά με τα χρόνια άλλαξα γνώμη. Αν δεν με έχουν, δεν είναι ευτυχισμένοι. Και αν με αποκτούν ποτέ δεν με εκτιμούν και θέλουν και άλλα, πολλά χαρτονομίσματα και μεγαλύτερης αξίας από μένα. Με έδωσε λοιπόν σε αυτόν για να αγοράσει ληγμένα, χαλασμένα κρέατα για το μαγαζί του σε χαμηλότερη φυσικά τιμή απ' ότι τα καλά.
     Δυστυχώς έμεινα πολύ σε αυτόν. Μέχρι το βράδυ. Πάλι στα χέρια ενός νέου βρέθηκα. Του έδωσε ένα σακουλάκι χόρτο και πήρε εμένα μαζί με άλλα χαρτονομίσματα.
     Αυτή είναι η διαφορά με τα παιδιά και τους μεγάλους. Τα παιδιά με ανταλλάζουν πάντα για κάτι που θα τους δώσει χαρά. Ενώ οι μεγάλοι για κάτι που νομίζουν ότι θα τους δώσει χαρά.
    Συχνά οι άνθρωποι με βρίζουν. Το χρήμα αυτό, το χρήμα το άλλο, το χρήμα εκείνο. Λένε ότι το χρήμα διαφθείρει. Πώς διαφθείρω κάποιον ήδη διεφθαρμένο? Και γιατί να φταίω εγώ που οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να κάνουν δικές τους σκέψεις? Παλιά αντιπαθούσα τους χώρους κράτησης, όπως τους κουμπαράδες και τις τράπεζες. Τώρα την αναζητώ την φυλακή μου. Για να μην έρχομαι σε επαφή με τους ανθρώπους.
    Αυτοί με λάτρεψαν, αυτοί βάσισαν την ευτυχία τους πάνω μου. Η ζωή τους έχει αξία μόνο αν υπάρχω εγώ. Είναι μισοί και ψάχνουν την ολοκλήρωση μέσα από μένα. Δεν έχουν καταλάβει ότι μεταξύ τους και όλοι μαζί είναι καλύτερα. Δεν γνωρίζουν τν έννοια πολλών ξεχασμένων λέξεων.
   Ο νέος με αντάλλαξε και αυτός με τσιγάρα. Πάλι βρέθηκα σε ένα περίπτερο και περιμένω να περιηγηθώ ξανά στη συνέχεια του ταξιδιού μου.
    Σε ποια τσέπη, πορτοφόλι, χέρια θα βρεθώ άραγε πάλι? Το σίγουρο είναι ότι βρίσκομαι πάντα κάπου σταθερά, στις σκέψεις, στις επιθυμίες, στις αγωνίες, στους φόβους, στις ζωές όλων.

Εύη Αγγελακοπούλου

καλό, συνέχισε

Ευχαριστώ, όταν θα έχω χρόνο ξανά θα γράψω κι άλλη ιστοριούλα.

Καλο,κανε κανα copy paste μην καθεσαι να αντιγραφεις!

Δυστυχώς δεν μπορώ είναι από εφαρμογή στο κινητό

Πάτα παρατεταμένα με το δάκτυλο σου πάνω στο κείμενο και να σκιαστεί μια λέξη και θα βγάλει 2 αυτάκια. Με αυτά τα αυτάκια σκίασε όλο το κείμενο. Πάνω δεξιά στην οθόνη σου θα δεις ένα εικονίδιο της αντιγραφής (συνήθως είναι 2 ορθογώνια το ένα πάνω στο άλλο) και έτσι κάνεις αντιγραφή μετά επικόλληση πάλι παρατεταμένα κρατάς με το δάκτυλο σου εκει που θέλεις να κολλήσεις το κείμενο και πατάς επικόλληση

Δεν γινεται τπτ, ειναι σε στυλ βιβλιου η εφαρμογη, μονο να γυρισω την σελιδα μπρος πισω μπορώ

πολυ ομορφο το κειμενο..συγκινητικο :o :o

Δεν ειναι μονο μια απλη ιστοριουλα για να περασει η ωρα διαβαζοντας την, ειναι η ζωη και η πραγματικοτητα που ζουμε σε ενα  μικρο κειμενο ολο νοημα και διδαγματα ζωης....μπραβο!

Λογοτεχνικό το θέμα.
Όμως, υπό τον ίδιο τίτλο θα μπορούσε να έχει και άλλη διάσταση. Αυτήν:

www.wheresgeorge.com

Αν ψάξεις λίγο το site θα καταλάβεις τι έχει κάνει αυτός ο αμερικάνος... περίπου εδώ και 20 χρόνια.

Νομίζω ότι κάποτε (μετά το 2002) είχα βρει και ένα αντίστοιχο για ευρώ, αλλά δεν το θυμάμαι πια.

Πολυ καλο πραγματι!!!
Ευχαριστουμε που το μοιραστηκες μαζι μας.

Το ξαναβρήκα:

http://gr.eurobilltracker.com/?PHPSESSID=0qpo6tuvesjd3qt9o2mmder3h0 (http://gr.eurobilltracker.com/?PHPSESSID=0qpo6tuvesjd3qt9o2mmder3h0)

Καλησπέρα σας! Θα γράψω άλλο ένα σήμερα καθώς έχω άφθονο χρόνο

                                                        "Για τον κλέφτη"

     Μπορεί να έμενα αποκλεισμένο μέσα στο στενόχωρο ταμείο του καταστήματος αλλά για μένα ήταν μια καλή ευκαιρία να ξεκουραστώ. Αρκετά είχα ταλαιπωρηθεί γυρίζοντας από χέρι σε χέρι κι από πορτοφόλι σε πορτοφόλι το τελευταίο διάστημα.
     Κι έπειτα, από εκεί μέσα μπόρεσα να γνωρίσω ορισμένα από τα άτομα που εργάζονταν στο κατάστημα. Κατάστημα! Ένα "γυράδικο" σε μια συνοικία της πόλης, που μύριζε τσίκνα και πατάτα τηγανητή. Εκεί μέσα όμως συνάντησα ανθρώπους με καλοσύνη, ανθρωπιά και βάσανα. Πρώτα το αφεντικό. Πρώτος άνοιγε, τελευταίος έφευγε. Παρέδιδε το κλειδί της πίσω πόρτας στην καθαρίστρια, μάζευε τις εισπράξεις της ημέρας και έφευγε κλείνοντας την κύρια είσοδο και τα ρολά. Καλός άνθρωπος και εργατικός. Φρόντιζε για όλους , ακόμη και για τους κλέφτες. Έτσι , σαν έπαιρνε τα λεφτά από το ταμείο της μέρας, άφηνε κάτι και γι' αυτούς. Άφηνε εμένα χαρίζοντας μου ξεκούραση.  " Έτσι είναι Ναταλία " έλεγε στην υπάλληλο του. " Πάντα αφήνω κάτι, για τον ...κλέφτη. Να βρει κι αυτός! Ποιος ξέρει τι τον οδήγησε στην κλεψιά. Κι έπειτα αν δε βρει, δεν ξέρεις τι ζημιά μπορεί να κάνει στο μαγαζί "
     Γνώρισα την καθαρίστρια που καθάριζε και τραγουδούσε. Μόλις έκλεινε το αφεντικό την μπροστινή πόρτα, κλειδαμπάρωνε κι αυτή την πίσω και, για να νικήσει τον φόβο της που έμενε μόνη στο μαγαζί άγρια μεσάνυχτα, άρχιζε να τραγουδά δυνατά. Γνώρισα και την Ναταλία, τη νέα γυναίκα με τα υπέροχα μάτια. Κατά τα άλλα, από ομορφιά δεν ήταν κάτι σπουδαίο. Ουδέτερα χαρακτηριστικά , κοντούλα και γεματούλα. Πώς να μην έχει άλλωστε παραπανίσια κιλά αφού ήταν στις μέρες της να γεννήσει.  " Με την κοιλιά στο στόμα και είσαι ακόμα στην δουλειά" της έλεγε η καθαρίστρια. Πώς να μην ήταν η καημένη η Ναταλία αφού πριν λίγους μήνες ο πατέρας του παιδιού με μια αστεία δικαιολογία τους είχε εγκαταλείψει! Άλλωστε δεν τολμούσε να πει στους γονείς της στο χωριό πως ήταν έγκυος και μόνη. Και το ταμείο ήταν μείον! Και τα έξοδα πολλά!
    Αυτό το βράδυ όμως ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Η Ναταλία, συχνά έσκυβε πίσω από τον πάγκο και έπιανε την κοιλιά της που πέτρωνε. Δεν μίλησε σε κανένα, δεν είπε να φύγει γρηγορότερα. Το αφεντικό πάλι, είχε αρπάξει γερό κρυολόγημα. Έβηχε, φτερνιζόταν, πρέπει να είχε και πυρετό γιατί τα μάτια του γυάλιζαν.     " Φύγε αφεντικό, δεν το βλέπεις πως είσαι άρρωστος? "  έλεγε η Ναταλία. " Φύγε θα κλείσω εγώ. Έπειτα θα με κολλήσεις κι εμένα και δεν κάνει ".   " Πως θα μείνεις μέχρι αργά? Είσαι έγκυος δεν πρέπει να κουράζεσαι πολύ" απαντούσε εκείνος. Μα η Ναταλία τον παρακαλούσε με εκείνα τα μάτια, που δύσκολα μπορούσε να αγνοήσει κανείς και, με τα πολλά τον έπεισε. Το αφεντικό πήρε τις εισπράξεις από το ταμείο κι έφυγε δίνοντας στην νεαρή γυναίκα τα κλειδιά.
    Η Ναταλία όμως κάτι σκάρωνε. Έτσι λίγο πριν κλείσει το μαγαζί κι αφήσει μόνη την καθαρίστρια να αρχίσει τα τραγούδια και την δουλειά της, άνοιξε δειλά το ταμείο και με πήρε στο χέρι της.  " Γεννάω απόψε αφεντικό " μουρμούρισε, " μπορεί να μου χρειαστεί, με συγχωρείς, κάποτε θα στο επιστρέψω" και με έχωσε στο πορτοφόλι της.
    Πήρε τον δρόμο για το φτωχικό της διαμέρισμα με την σκέψη της στραμμένη επάνω μου. "Μπορεί κάτι να πάει στραβά και να χρειαστώ περισσότερα χρήματα στο νοσοκομείο " προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της.
" Μπορεί, πάλι, μετά την γέννα να χρειαστεί κάτι το παιδί μου. Έναν γιατρό, ένα φάρμακο... Μπορεί κάποιο ρουχαλάκι να είναι απαραίτητο, μία κουβερτούλα, το καροτσάκι για να βγάζω βόλτα το μωρό μου, σκέφτηκε, αλλά αμέσως μια αμφιβολία φώλιασε στην σκέψη της. Κι αν αυτό το χαρτονόμισμα είναι πλαστό? Μήπως γι' αυτό το αφεντικό το αφήνει με τόση ευκολία στο ταμείο? Αν πάω να αγοράσω κάτι και με πιάσουν? Τι θα πω? Ότι το βρήκα? Που? Αχ, να μπορούσα να το ανταλλάξω με ένα μαγικό χαλί, να φύγω από αυτήν την χώρα, να πάω αλλού! Κάπου αλλού, να δουλέψω σκληρά για να ζήσω το παιδί μου " σκεφτόταν, ενώ με την βαλίτσα της γέννας στο χέρι, έβγαινε από το διαμέρισμα κι έπαιρνε το δρόμο για το νοσοκομείο γεμάτη ντροπή.
    Γιατί η Ναταλία άρχισε να ντρέπεται πολύ. Όχι για το παιδί που θα έφερνε στον κόσμο αλλά για την κλοπή. Σε μια στιγμή κι ενώ οι πόνοι, προμήνυμα της γέννας, γίνονταν αισθητοί, με τράβηξε με τόση δύναμη από το πορτοφόλι της που τρόμαξα πολύ. Νόμισα πως σκίστηκα στα δύο και φοβήθηκα όχι για μένα, αλλά για αυτή που με είχε τόση ανάγκη και δεν θα μπορούσα να της φανώ χρήσιμο! Ευτυχώς όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο γιατί η Ναταλία με κράτησε ακέραιο μπροστά της και με κοίταξε με τα υπέροχα μάτια της.  " Πρέπει να γυρίσεις στην θέση σου " είπε. " Και θα γυρίσεις τώρα αφού ο δρόμος για το νοσοκομείο περνά μπροστά από το μαγαζί. Ή μάλλον όχι. Εσένα θα σε κρατήσω. Να με βοηθάς να ξεχωρίζω πότε πρέπει να ντρέπομαι και πότε όχι".
    Μπήκε στο μαγαζί, η καθαρίστρια είχε φύγει, άνοιξε το ταμείο και έβαλε στην θέση μου ένα άλλο χαρτονόμισμα, ίδιο με μένα, που διάλεξε προσεκτικά από μια μικρή δεσμίδα που είχε με τις οικονομίες της. Ξανακλείδωσε το μαγαζί και σε λίγη ώρα περνούσε το κατώφλι του νοσοκομείου.
    Έχουν περάσει χρόνια από κείνο το βράδυ. Το μωρό της Ναταλίας είναι πια ένα χαριτωμένο παιδάκι, κι αυτή χαρούμενη αφού κατάφερε να φτιάξει την ζωή της. Την καμαρώνω, αλλά και αυτή εμένα, απ' ότι καταλαβαίνω από τα βλέμματα που συχνά πυκνά μου ρίχνει. Σήμερα όμως , τα μάτια της με κοιτάζουν πολύ σοβαρά.
" Ήρθε η ώρα να σε αποχωριστώ, μου λένε. Ήσουν για μένα κάτι παραπάνω από χαρτονόμισμα. Ήσουν φίλος, ήσουν οικογένεια, ήσουν η καλή μου τύχη. Σε ευχαριστώ για όλα, μα θα ήταν πολύ εγωιστικό να σε κρατήσω περισσότερο κοντά μου. Πρέπει να σε αφήσω να συνεχίσεις κι εσύ την ζωή σου ".
  " Τα βιβλία σας κοστίζουν ... ευρώ" με αιφνιδιάζει η φωνή του βιβλιοπώλη.
    Το χέρι της με ακουμπά μαλακά στον πάγκο, ενώ απολαμβάνω για τελευταία φορά τα υπέροχα μάτια της, αυτή τη φορά υγρά, να με κατευοδώνουν με ένα δακρυσμένο αντίο...

Γιούλη Αλεξίου

Φίλε μου συνέχισε ,μπράβο σου καλά το πας  ;)

 Χαιρομαι που υπαρχει ανταπόκριση! Οταν βρω χρονο θα  ξαναγραψω

                                                          Το μωβ χαρτονόμισμα
   
      Το "ατσαλάκωτο" ποθούσε να δραπετεύσει από την φαρδιά τσέπη του πετυχημένου σκηνοθέτη και δεν το μπορούσε. Η αφηρημάδα και η αδιαφορία του καταπιεστικού κατόχου του το κρατούσαν φυλακισμένο για πάρα πολύ καιρό στις τσέπες ενός λινού καλοκαιρινού παντελονιού. "Πόσα χρόνια είχε άραγε να το φορέσει αυτό το παντελόνι ο Νικήτας" αναρωτήθηκε η φωνή του αφηγητή. Το καλοκαίρι του 2008 το είχε βάλει για να πάει στο γάμο του καλύτερου του φίλου. Μιλάμε για εκείνο το γάμο με τους πολλούς διάσημους καλεσμένους... που είχε γίνει στην Καλντέρα της Σαντορίνης.
      Πήρε κάποια κιλά από τότε, πήρε αρετά κιλά... χώρισε χώρισε και ο φίλος του μετά από δύο χρόνια και το δόλιο το παντελόνι με το χαρτονόμισμα στην τσέπη του περίμενε καρτερικά μέσα στην ντουλάπα. Ασφυκτιούσε το χαρτονόμισμα! Ήθελε σαν μανιακό την επαφή με τα χέρια κάποιου νεαρού ατόμου. Και τα άψυχασ στη συνείδηση της γραφής του αφηγητή ενίοτε δρουν κι αποζητούν.
      Τέσσερα χρόνια τώρα , εν μέσω της οικονομικής κρίσης - άλλοι δεν είχαν να φάνε - κι αυτό να είναι αδρανοποιημένο και μετέωρο στην ντουλάπα του αφεντικού του, δεν ήταν και το πιο όμορφο πράγμα... " Για να αλλάξει την μοίρα του ίσως να πήγαινε να τον επισκεφτεί στα όνειρα του" μονολόγησε κάπως μονότονα η φωνή της αφήγησης. Κι η φωνή της αφήγησης παρασυρμένη από τα πάθη και τις αδυναμίες της δε θέλει να χαλάει χατίρια... Θα έλεγε τα παράπονα του στον Νικήτα και θα του ζητούσε να ταξιδέψει... Τα χρήματα αλλάζουν χέρια και τόπους.
      Ξαφνικά μπήκε το κλειδί στην εξωτερική πόρτα της έπαυλης κι ακούστηκε η γνωστή φασαρία! Πάλι δεν θα μπορούσε να ησυχάσει όλο το βράδυ! Ο Νικήτας για μία ακόμα φορά είχε κουβαλήσει τους γνωστούς νεαρούς ηθοποιούς του θίασου του για να κάνουν πρόβα... Θα ανέβαζαν ένα περίεργο έργο... Δε θυμόταν ούτε το όνομα του! Ο καθένας από τους μικρούς είχε να υποδυθεί τουλάχιστον πέντε ρόλους.. Ο Πάνος, ο Γιάννης και η Δανάη περίμεναν υπομονετικά στο σαλόνι.
      "Χρειαζόμαστε ένα ακριβό παντελόνι για να κάνει ο Πάνος τον πλούσιο κύριο που επισκέπτεται τα ελληνικά νησιά" του είπε ευγενικά η Δανάη. Το μυαλό του Νικήτα δραπέτευσε από το παρόν και γύρισε πίσω το χρόνο... Το παντελόνι που είχε φορέσει στο γάμο του Νικόλα... Το έπιασε στα χέρια του... Το μύρισε. Γνώρισε την κολόνια του, αλλά και την κολόνια του Νικόλα... Έβαλε το χέρι στην αριστερή τσέπη και έπιασε το ξεχασμένοι χαρτονόμισμα των πεντακοσίων ευρώ... Τα πολλά χρήματα τα έβαζε πάντα στην αριστερή τσέπη. Θυμήθηκε. Το δώρο στον Νικόλα για το γάμο του... Ένα δώρο που δεν δέχτηκε ποτέ ο Νικόλας για να μην πληγώσει τημέλλουσα γυναίκα του, την Ειρήνη.
      Ήθελε ο σκηνοθέτης μας να φέρει κάποιες κοπέλες στο ξενοδοχείο και να περάσουν ονειρικά την τελευταία νύχτα του φίλου του. Του άρεσε πολύ να σκηνοθετεί τις σκηνές της ζωής τους. Αυτό το χαρτονόμισμα - που θα οδηγούσε τις υπάρξεις της αμαρτίας στα κρεβάτια τους - δεν έφερε τύχη σε κανέναν τους...
       Ο Νικόλας χώρισε... Είχαν να μιλήσουν καιρό οι δυο τους. Έλεγε πως δεν ήθελε επαφές με τα κομμάτια του παρελθόντος του. Το βλέμμα του Νικήτα αγρίεψε. Θα το ξεφορτωνόταν αμέσως το μωβ... και θα το έδινε στον Πάνο. Δεν θα του το έλεγε φυσικά, αφού τον ήξερε πόσο περήφανος ήταν! "Το παντελόνι αυτό πάει γάντι για τον ρόλο, κύριε Νικήτα" είπε με κατεβασμένο το κεφάλι ο Πάνος. "Το παίρνετε και φεύγετε πάιδες. Με έχει πιάσει ξαφνικά ένας φοβερός πονοκέφαλος.." βιάστικε να ψελλίσει ο Νικήτας. Τα παιδιά αποχώρησαν από το σαλόνι, ο Νικήτας χώθηκε ακόμα πιο βαθιά στη γνωστή μιζέρια του και το χαρτονόμισμα πανηγύριζε.
       Ο αφηγητής μεταφέρει αναγνώστες και εαυτόν σε ένα νεανικό χώρο... Ο Πάνος κάνοντας μία γκριμάτσα έκλεισε την πόρτα του δωματίου του για να μην ακούει τα γλυκόλογα που αντάλασσαν ο Γιάννης και η Δανάη, κάθισε απότομα στον κόκκινο διθέσιο καναπέ του κι έπιασε με τα δυο του χέρια το παντελόνι του ειδώλου του. Τον θάυμαζα τον Νικήτα... Η ακατέργαστη χαρά διαδέχτηκε την έκπληξη. Δεν είχε ξαναδεί ξύπνιος χαρτονόμισμα των πεντακοσίων ευρώ.
       Οι πολλές σκέψεις έδιξαν να κλειδώνουν το μυαλό του... Θα μπορούσε επιτέλους να πάει σε εκείνη τη συναυλία του αγαπημένου του συγκροτήματος στο Λονδίνο. Εισιτήρια και ένα μέτριο ξενοδοχείο για δύο μέρες. Έφταναν τα χρήματα για να ικανοποιήσει το όνειρο του! Σκεφτόταν όμως και τον σκηνοθέτη... "Δεν θα ήταν καθαρή κλεψιά, ατιμία... να κρατήσω κάτι που δεν μου ανήκει?" ψιθύρισε... Ημία σκέψη υπονόμευε την άλλη και την έδιωχνε από μπροστά του. Η μία ιδέα γύριζε προκλητικά την πλάτη της στην επόμενη... Πώς είχε μπλέξει τόσο άσχημα?
       Ο αφηγητής δεν έδωσε βήμα στο χαρτονόμισμα. Τελικά καλά λένε οι άλλοι πως αυτοί που έχουν τα χρήματα... έχουν και τα περισσότερα προβλήματα. Σχημάτισε το νούμερο του κινητού τηλεφώνου του Νικήτα... Του είπε τα πάντα... ακόμα και για το ταξίδι στο Λονδίνο. Και το θαύμα ξεδιπλώθηκε μπροστά του! Θα πήγαιναν μαζί στο Λονδίνο... Ο μεγάλος ήθελε να δει την παράσταση που θα ανέβαζε τον επόμενο χειμώνα στο θέατρο του και σε αυτή την παράσταση θα τον έπαιρνε για βοηθό σκηνοθέτη... Το χαρτονόμισμα των πεντακοσίων ευρώ ο Νικήτας δεν το δέχτηκε πίσω. "Δεν μου έφερε τύχη" του είπε...
      Κι ο Πάνος πήγε στην τράπεζα που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι του και ζήτησε να του το χαλάσουν. "Θέλω πενήντα δεκάρικα" τους είπε. Και μοίρασε τόσο απλόχερα πενήντα ελπίδες στους άστεγους της περιοχής του..
      Κι ο άκαρδος αφηγητής κλείδωσε το μωβ χαρτονόμισμα στα υπόγεια μιας τράπεζας...

Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος

Πολύ πρωτότυπο. Μπράβο σου που ασχολείσαι!

Μπράβο ωραία παρέα, τα γραφόμενα.

Αυτές οι ρομαντικές πινελιές εν μέσω φθινοπώρου ......  Εύγε...

Ευχαριστώ πολύ! Όπως θα είδατε αυτές τις ιστορίες δεν τις έχω γράψει εγώ αλλά μου άρεσαν πάρα πολύ και ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας. Δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω copy paste και παίρνει πολύ ώρα να την αντιγράψω.