Στέκι Συλλεκτών

Απομεινάρι της παιδικής μου ηλικίας...
Μοντέλλο μάλλον του '57.
Πουλιώταν κάτι παραπάνω απο 400 μάρκα,ποσό μάλλον μεγάλο για εκείνη την εποχή.Στα χέρια μου έφτασε γύρω στο '83 και μου κράτησε ατέλειωτες ώρες συντροφιά στην εφηβεία,ταξιδεύοντας με μουσικά σε όλον τον κόσμο.
Σήμερα,με χαρά διαπίστωσα οτι δουλεύει "καμπάνα"
και δέν αντιστάθηκα στον πειρασμό να βάλω στο πικάπ που έχω συνδέσει με αυτή τη συμπαθητική "γκρανγκάσα" κάποια απο τα 45άρια μου που ψώνιζα μανιωδώς κάθε Κυριακή απο το Μοναστηράκι,αφού είχα χαζέψει τον "Σαμψών" να σπάει πέτρες πάνω στο κεφάλι του,και τους παπατζήδες να χάνουν "καφετιά" από τον "κλακαδόρο", μέχρι να τσιμπήσουν κανέναν "τυχερό"...
Η οικονομική αξία του,μου είναι αδιάφορη.
Απλά,μοιράστηκα τη στιγμή.
Αρκετοί,θα καταλάβουν τι εννοώ... :'(

Προσωπικα ηδη σε καταλαβα  ;) ;)

Η μουσική έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί μνήμες σε βάθος μέσα στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Αυτή θα ήταν μια επιστημονική άποψη .... Η ανάμνηση όμως, και ειδικά η συνδιασμένη με μια μελωδία ή με ένα τραγούδι, είναι κάτι πέρα από την επιστήμη, είναι κάτι πολύ ζεστό και πέρα ως πέρα ανθρώπινο. Όπως το πρώτο κλάμα ενός μωρού, το πρώτο φιλί, μια μεγάλη επιτυχία ή μια μεγάλη πίκρα στη ζωή ενός ανθρώπου!!!!