Στέκι Συλλεκτών

Κεφάλαιο 1  : Aρχαιότητα και ποδόσφαιρο


http://www.ellinikoarxeio.com/2012/08/episkyrus-ancient-hellenic-football.html (http://www.ellinikoarxeio.com/2012/08/episkyrus-ancient-hellenic-football.html)

Κεφάλαιο 2 : Aναδρομή στους νεότερους χρόνους ( μεχρι το 1863 )

Κατά τον μεσαίωνα το παιχνίδι της μπάλας εξέφραζε τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε γειτονικά χωριά ή μεταξύ φατριών του ιδίου χωριού. Παιζόταν με διαφορετικούς κανονισμούς από τόπο σε τόπο και ήταν εντελώς διαφορετικοί από εκείνους της αρχαιότητας.

Η επιδίωξη της νίκης γινόταν με ιδιαίτερο φανατισμό και αυτό άρχισε να προβληματίζει τους φορείς της εξουσίας. Μάλιστα ο Ερρίκος ο Β΄ της Αγγλίας έφθασε στο σημείο να απαγορεύσει το παιχνίδι, γιατί ο μεγάλος ενθουσιασμός που έδειχναν οι υπήκοοι του, οδηγούσε πολλές φορές σε υπερβολές και ακρότητες. Όπως προκύπτει από ένα χρονικό του Λονδίνου του 1175, οι κάτοικοι άρχισαν να διαμαρτύρονται για τον επικίνδυνο και βίαιο τρόπο με τον οποίο παιζόταν το ποδόσφαιρο κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού.

Το παιχνίδι με τη μπάλα ξεκίνησε στους αγρούς και τους δρόμους ανάμεσα σε αγροτόπαιδα και μαθητευόμενους. Ήταν ένα λαϊκό παιχνίδι με ραγδαία ανάπτυξη που άνηκε στο λαό. Στα μάτια των αρχών και της υψηλής κοινωνίας όμως, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα χυδαίο, θορυβώδες χόμπι, που από το 14ο αιώνα και μετά, ο αξιοσέβαστος και ο ευσεβής κύκλος το παρατηρούσε με αποστροφή και κατέβαλλε συνεχείς προσπάθειες για να εμποδιστεί η ανάπτυξη του. Κρατούσε τους ανθρώπους μακριά από την άσκηση των χριστιανικών καθηκόντων τους και από τα επαγγέλματα τους, και επομένως από τα συμφέροντα των εργοδοτών τους. Σπαταλούσε χρόνο που θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιηθεί επικερδώς στην πρακτική της τοξοβολίας και άλλων στρατιωτικών δεξιοτήτων. Αλλά παρόλο που οι νομοταγείς δήμαρχοι, σερίφηδες και οι κληρικοί προσπάθησαν να το πατάξουν, η επίδραση τους ήταν ελάχιστη έως μηδαμινή και ο κόσμος απλά συνέχιζε να παίζει.

Όμως αυτό που παιζόταν, δεν ήταν ακόμα ποδόσφαιρο, αλλά πράγματι είναι αλήθεια ότι ήταν θορυβώδες και επικίνδυνο. Τα παιχνίδια στους δρόμους κατέληξαν να ονομάζονται «ποδόσφαιρο όχλου», που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μικρές και βίαιες οδομαχίες. Ο τομέας ποδοσφαίρου, είχε το μήκος μιας πόλης, οι δε παίκτες έφταναν μέχρι και τους πεντακόσιους, ενώ η σύγκρουση συνεχιζόταν καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας. Μεγάλος αριθμός ποδιών έσπαζαν, ενώ καταγράφηκαν και μερικοί θάνατοι.

Με το όνομα Savate έπαιζαν και στη Γαλλία κατά το Μεσαίωνα ένα αντίστοιχο παιχνίδι με μπάλα, στο οποίο χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά τα πόδια με τρόπο βίαιο. Στις διάφορες μορφές του, το ποδόσφαιρο, καθ΄ όλη την πορεία της εξέλιξής του, οδήγησε σε απίθανες εκρήξεις πάθους μεταξύ των θεατών και σκληρότητας μεταξύ των παικτών. Μάλιστα ο Άγγλος Τζον Λαντζένιους, το 1200, περιγράφει με μελανά γράμματα την βιαιότητα που χαρακτήριζε τις ποδοσφαιρικές συναντήσεις. Το 1300 το συμβούλιο των Γερόντων της Πίζας, απείλησε με αυστηρές ποινές όσους συνέχιζαν να παίζουν ποδόσφαιρο στη πλατεία της Μητρόπολης και του νεκροταφείου.

Η Φλωρεντία είναι η πόλη στην οποία το ποδόσφαιρο βρήκε τη μεγαλύτερη διάδοση κατά την εποχή των Μεδίκων. Τον 17ο αιώνα εκδόθηκε στη Βενετία το λεξικό της Ακαδημίας της Κρούσκα. Σ’ αυτό συναντούμε τα παρακάτω στοιχεία: «Ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που παίζεται στη Φλωρεντία, με δύο ομάδες, όπως σε παράταξη μάχης, με μια μπάλα φουσκωμένη με αέρα. Μοιάζει με τη σφαιρομαχία που πέρασε από τους Έλληνες στους Λατίνους και από τους Λατίνους σ’ εμάς». Το ποδόσφαιρο στη Φλωρεντία παιζόταν τις ημέρες των μεγάλων γιορτών και ήταν τόσο διαδεδομένο, ώστε συχνά και οι πιο λαμπροί άρχοντες και οι πιο διάσημοι καλλιτέχνες δεν δίσταζαν να συμμετάσχουν στον αγώνα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ανάμεσα στις προσωπικότητες που ασχολήθηκαν με φανατισμό με το άθλημα, την εποχή αυτή, είναι τρεις άνθρωποι που μετέπειτα κατέλαβαν τον Παπικό θρόνο, ο Κλήμεντας ο Γ’, ο Λέοντας ο Ι’ και ο Ουρβανός ο Ζ’. Στη Φλωρεντία οι ποδοσφαιρικές συναντήσεις γίνονταν στην Πλατεία της Σάντα Κρότσε. Οι ομάδες ονομάζονταν Partiti και ήταν δύο: οι «Πράσινοι» της αριστερής όχθης του Άρνου και οι «Λευκοί» της δεξιάς όχθης. Όταν μια ομάδα κέρδιζε τον αγώνα έπαιρνε ως έπαθλο τα λάβαρα της αντίπαλης ομάδας. Σύμφωνα με το έθιμο που επικρατούσε, μετά από μια επίσημη δοξολογία που γινόταν στην Εκκλησία του Ευαγγελισμού, τα λάβαρα παραδίδονταν στον αρχηγό της ομάδας που νικούσε. Αυτός, σύμφωνα με τα ιπποτικά έθιμα μπορούσε να τα προσφέρει σε μια όμορφη γυναίκα της γειτονιάς του.

Ο Ιάκωβος ο Α’ ο Στιούαρτ, εξέδωσε στην Αγγλία το 1617 την «Decleration of Sports». Η απόφαση αυτή δημιούργησε καινούργια δεδομένα και νέα προοπτικές για το ποδόσφαιρο. Κατάργησε όλες τις απαγορεύσεις και τους περιορισμούς που υπήρχαν σχετικά με το ποδόσφαιρο και ευνόησε τη γρήγορη διάδοση του ποδοσφαίρου στα κολλέγια. Υπάρχει μια παράδοση ότι ο αριθμός των παικτών μιας ποδοσφαιρικής ομάδας καθιερώθηκε από τον αριθμό των σπουδαστών κάθε θαλάμου κολλεγίου που ήταν δέκα συν ένα παιδαγωγό, οι οποίοι αποτελούσαν και την ομάδα. Μέχρι και το 1820 παρότι το ποδόσφαιρο δεν είχε πάρει ακόμα το όνομα football, χρησιμοποιείτο ο όρος οφσάιντ και είχε κανονισμούς παραπλήσιους με τους σημερινούς.

Το 1849 έγιναν στο Κέμπριτζ αγώνες ποδοσφαίρου σύμφωνα με κανονισμούς που πήραν το όνομα της πόλης. Οι κανονισμοί αυτοί διατηρήθηκαν πολύ λίγο, συνέβαλαν όμως σημαντικά στην ενοποίηση και κωδικοποίηση του πρώτου τεχνικού κανονισμού.

Κεφάλαιο 3 : Η γέννηση του σύγχρονου ποδοσφαίρου ( 1863 )


Η 26η Οκτωβρίου 1863 θεωρείται η επίσημη ημερομηνία γέννησης του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Στη πρώτη συνάντηση, στη ταβέρνα των Freemason's, παραβρέθηκαν αντιπρόσωποι των σωματίων Forest (αργότερα έγιναν οι Wanderers, πρώτοι νικητές του FA Cup), NN Kilburn (NN για No Names αλλά το σωματείο ήταν γνωστό με τα αρχικά του - WBA), Barnes, War Office, Crusaders, Perceval House, Blackheath, Crystal Palace, Blackheath, Kensington School, Surbiton, Blackheath School.

Επιπρόσθετα το Charterhouse School έστειλε ένα παρατηρητή ενώ έδωσαν το παρόν και ορισμένοι αδέσμευτοι ποδοσφαιριστές. Συμφωνήθηκε ότι τα σωματεία που παραβρεθήκαν στην συνάντηση θα απάρτιζαν τον σύλλογο που θα ονομαζόταν ο Σύλλογος Ποδοσφαίρου (Football Association) και κατέληξαν σ΄ ένα γενικό κανονισμό πειθαρχίας του παιχνιδιού που καθόριζε μεταξύ άλλων, ότι η μπάλα πρέπει να παίζεται μόνο με τα πόδια.

Αυτή ήταν λοιπόν η σειρά των γεγονότων που οδήγησαν στη δημιουργία του Ποδοσφαιρικού Συλλόγου (FA), ενός σημείου καμπής στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Το βάρος της υιοθέτησης κοινών κανόνων δεν μπορούσαν όμως να το επωμισθούν άμεσα διότι μια μειονότητα σωματείων οδηγούμενη από το Blackheath, ήταν υπέρ της ενσωμάτωσης των κανόνων της σχολής του Rugby (τον προγονό του σημερινού Rugby Union). Σε μια μετέπειτα συνάντηση στη 1η Δεκεμβρίου, οι οπαδοί του Rugby ηττήθηκαν με 13 ψήφους έναντι 4 και αποτάχτηκαν από τον σύνδεσμο.

Στης 8 Δεκεμβρίου οι προτεινόμενοι κανόνες έγιναν και επίσημα δεκτοί. Για την ιστορία αυτοί οι αρχικοί κανόνες ήταν:

1. Το μέγιστο μήκος του γηπέδου θα είναι 200 γυάρδες και το μέγιστο πλάτος θα είναι 100. Τόσο το μήκος όσο και το πλάτος θα σημαδεύονται με σημαίες. Το τέρμα θα είναι μεταξύ δυο όρθιων δοκών απόστασης 8 γυαρδών, χωρίς καμιά ταινία η δοκό να τα διασταυρώνει.

2. Με το στρίψιμο του νομίσματος, οι αντίπαλες ομάδες θα επιλέγουν εστίες και ο αγώνας θα ξεκινάει με ένα λάκτισμα από το κέντρο του γηπέδου, από την ομάδα που έχασε στο στρίψιμο. Η αντίπαλη ομάδα θα πρέπει να βρίσκεται σε απόσταση 10 γυάρδων από την μπάλα, μέχρι να γίνει η σέντρα.

3. Μόλις επιτευχθεί ένα τέρμα, η ομάδα που το δέχτηκε υποχρεούται να κάνει σέντρα. Αμέσως μετά την επίτευξη κάθε τέρματος, οι δύο αντίπαλες ομάδες θα πρέπει να αλλάζουν εστίες.

Κεφάλαιο 4 : Σύγχρονο ποδόσφαιρο ( 1863 - 1904 )


Οι κανονισμοί του Συνδέσμου του Ποδοσφαίρου του 1863 μπορεί να εφαρμόζονταν στο Λονδίνο και στην ευρύτερη περιοχή του, όμως στην επαρχία τα τοπικά αθλητικά σωματεία συνέχιζαν, για αρκετό διάστημα, να ακολουθούν τους δικούς τους κανόνες. Οι πιο σημαντικοί από αυτούς τους τοπικούς κανονισμούς, ίσχυαν στην περιοχή του Σέφιλντ.

Ήταν το 1877, όταν η συγκεκριμένη περιοχή αποφάσισε να υιοθετήσει τους κανονισμούς του Συνδέσμου του Ποδοσφαίρου, οι οποίοι εντωμεταξύ είχαν απορροφήσει κάποιους συγκεκριμένους κανόνες του Ποδοσφαιρικού κώδικα του Σέφιλντ.

Υπάρχουν κάποιες ομοιότητες στη δομή του σωματείου του Σέφιλντ, του παλαιότερου ποδοσφαιρικού σωματείου στον κόσμο, και του Νοτς Κάουντι του παλαιότερου ποδοσφαιρικού σωματείου λίγκας. Και τα δυο αυτά σωματεία ξεκίνησαν την πορεία τους στο ποδοσφαιρικό στερέωμα κάπως άναρχα. Παρέες νεαρών της τάξης των εμπόρων και επιχειρηματιών, συγκεντρώνονταν και έδιναν αγώνες μεταξύ τους, ώσπου τελικά να πάρουν τη μορφή των ποδοσφαιρικών σωματείων. Η Σέφιλντ δημιουργήθηκε στις 24 Οκτωβρίου του 1857, και η Νοτς Κάουντι στις 7 Δεκεμβρίου του 1864. Οι δύο αυτές ομάδες “συγκρούστηκαν” για πρώτη φορά τη περίοδο 1864-65, στο πρώτο σημαντικό καταγεγραμμένο ματς μεταξύ ομάδων της νεοσύστατης Ποδοσφαιρικής Λίγκας. Το παιχνίδι πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιανουαρίου στο «Μέντους Κρίκετ Γκράουντ» στο Νότιγχαμ και βρήκε νικήτρια την ομάδα του Σέφιλντ με 1-0. Το γκολ σημείωσε ο Τζέιμς Γουάιλντ στο 40’. Η εφημερίδα του Νότιγχαμ στο φύλλο της 6ης Ιανουαρίου του 1865 αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το ματς προσέλκυσε το ενδιαφέρον πολλών θεατών. Η Νοτς Κάουντι, αν και ιδρύθηκε σχετικά πρόσφατα, στάθηκε αρκετά καλά απέναντι στην έμπειρη ομάδα της Σέφιλντ».

Το σωματείο της Νότιγχαμ Φόρεστ, ιδρύθηκε αυτή την περίοδο και έδωσε πολλούς αγώνες με την Νοτς Κάουντι, τόσο εντός όσο και εκτός έδρας, δημιουργώντας την παλαιότερη σειρά συνεχών αγώνων μεταξύ δυο ομάδων στην Ποδοσφαιρική Λίγκα. Αυτή την περίοδο η Σέφιλντ, έδωσε έναν μόνο αγώνα ενάντια σε ομάδα του Λονδίνου, εξαιτίας της διαφοροποίησης των ποδοσφαιρικών κανονισμών από περιοχή σε περιοχή, με αποτέλεσμα να μην επαναληφθούν ξανά παιχνίδια μεταξύ τους μέχρι το 1871. Ο Ποδοσφαιρικός Σύνδεσμος του Σέφιλντ ιδρύθηκε το 1867, ενώ την ίδια εποχή στη Γλασκόβη (στις 9 Ιουλίου) έπαιρνε σάρκα και οστά το σωματείο της Κουίνς Παρκ, η πρώτη ομάδα της Σκωτίας.

Το Κύπελλο Αγγλίας (ο παλαιότερος θεσμός στην ιστορία του σύγχρονου ποδοσφαίρου) διεξήχθη για πρώτη φορά το 1871 με αντίπαλες στον τελικό τις ομάδες «Γουόντερερς» και «Ρόιγιαλ Ιντζηνίαρς» με νικήτρια την πρώτη με 1-0. Εκείνη την εποχή μάλιστα, ορίσθηκε ότι ο τερματοφύλακας μπορεί να πιάνει τη μπάλα με τα χέρια. Στη Γλασκόβη, το 1872, έγινε ο πρώτος διεθνής αγώνας μεταξύ των εθνικών ομάδων Σκωτίας - Αγγλίας που έληξε 0-0. Το ποδόσφαιρο πολύ σύντομα διαδόθηκε και στην ηπειρωτική Ευρώπη με το πρώτο μη βρετανικό σωματείο να είναι η «Αβρ Α.Κ.» της Χάβρης (1872).

Η διάδοση του ποδοσφαίρου δημιούργησε την ανάγκη κωδικοποίησης των Κανονισμών. Έτσι το 1882 οι τέσσερις βρετανικές ομοσπονδίες ιδρύσαν το Διεθνές Συμβούλιο «International Board», που κωδικοποίησε τους Κανονισμούς και που μέχρι σήμερα εξακολουθεί να τους ελέγχει και να τους τροποποιεί. Τονίζεται ότι οι κατά καιρούς τροποποιήσεις που έχουν γίνει από το 1882, δεν άλλαξαν ουσιαστικά τη μορφή του ποδοσφαίρου. Η πιο σημαντική αλλαγή ήταν η καθιέρωση της ποινής του πέναλτι το 1891, ύστερα από πρόταση της Ιρλανδικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Το 1895 εφαρμόστηκε ο κανονισμός επαναφοράς της μπάλας από πλάγιο άουτ με τα δυο χέρια. Η διάδοση του ποδοσφαίρου και η ανάγκη για ομαλή διεξαγωγή των αγώνων έκανε επιτακτική την χρήση διαιτητών. Το 1893 ιδρύθηκε η Ομοσπονδία Διαιτητών της Αγγλίας.

Στο μεταξύ το ποδόσφαιρο διαδόθηκε με μεγάλη ταχύτητα στη Λατινική Αμερική κυρίως από Άγγλους ναυτικούς και υπαλλήλους εμπορικών εταιρειών. Το 1893 ιδρύθηκε η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αργεντινής. Ακολουθούν οι χρονολογίες ίδρυσης μερικών ακόμα Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών με τεράστια δραστηριότητα και μεγάλες διεθνείς διακρίσεις: Ιταλική (1898), Γερμανική (1900), Ουρουγουάης (1900), Βελγίου (1895), Δανίας (1879), Ελβετίας (1895), Ισπανίας (1905), Νέας Ζηλανδίας (1891), Νότιας Αφρικής (1892), Ουγγαρίας (1901), Σουηδίας (1906).

Το 1904, με πρωτοβουλία του Γάλλου Ζιλ Ριμέ, ιδρύθηκε η FΙFΑ (Federation Internationale de Football Association), ένας διεθνής οργανισμός για τον προγραμματισμό και τον έλεγχο των διεθνών ποδοσφαιρικών αγώνων και την ενιαία εφαρμογή των Κανονισμών. Στην αρχή, στη δύναμη της F.Ι.F.Α. ανήκαν 7 μόνο χώρες. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Αγγλία, που ήθελε να μονοπωλήσει την διεθνή οργάνωση του ποδοσφαίρου, εγκατέλειψε την F.Ι.F.Α. το 1928 με αφορμή την απόφαση να επιτρέπεται η πληρωμή ημεραργιών στους Ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές και επανήλθε ύστερα από 18 χρόνια (1946).

Κεφάλαιο 5 : Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα


Το ποδόσφαιρο άρχισε να εμφανίζεται στην Ελλάδα λίγο πριν από τις αρχές του 20ου αιώνα όταν στα λιμάνια του Πειραιά της Πάτρας της Θεσσαλονίκης αλλά και της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης ναυλοχούσαν αγγλικά πολεμικά πλοία και έπαιζαν οι ναύτες μεταξύ τους ποδόσφαιρο.

Παράλληλα πολλοί Έλληνες φοιτητές σε αγγλικά πανεπιστήμια αλλά και μετανάστες σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες επέστρεφαν στην Ελλάδα φέρνοντας μαζί τους και το ποδόσφαιρο, όπως ο Παναγιώτης Βρυώνης από την Ελβετία όπου έπαιζε ποδόσφαιρο στην Σερβέτ και ο Ανδριανόπουλος ο μετέπειτα ιδρυτής και ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού. Στη Θεσσαλονίκη, συγκροτήθηκε η πρώτη ομάδα, η Ουνιόν Σπορτίβ, από ξένους που βρίσκονταν εκεί. Επίσημα το άθλημα εμφανίζεται το 1899 όταν η Διοίκηση του Σ.Ε.Γ.Α.Σ, στο οποίο υπαγόταν τότε το ποδόσφαιρο, αποφάσισε στις 12/1/1899 να προκηρύξει ποδοσφαιρικούς αγώνες. Την πρώτη επίσημη μετάφραση των κανονισμών του ποδοσφαίρου έκανε το 1898 ο Ιωάννης Χρυσάφης. Οι πρώτες ομάδες που εμφανίζονται είναι ο «Εθνικός Γυμναστικός Συλλογος» και ο «Πανελλήνιος» στην Αθήνα, ο «Πειραϊκός Σύνδεσμος» στον Πειραιά, ο «Πανιώνιος» και ο «Απόλλωνας» στη Σμύρνη (φώτο) και η «Πέρα Κλουμ» στη Κωνστατινούπολη.

Ο ΣΕΓΑΣ προκηρύσσει το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα, το 1906, με νικητή τον Εθνικό ΓΣ, ενώ στην Σμύρνη το πρώτο πρωτάθλημα είχε διοργανωθεί πολύ νωρίτερα το 1898 με νικητή τον Απόλλωνα. Το 1906 συγκροτήθηκε και η πρώτη εθνική ομάδα. Από το 1907 εισάγεται στα σχολεία και αρχίζουν να γίνονται αγώνες ανάμεσα σε μαθητές γυμνασίων και μεταξύ φοιτητών. Το 1908 ιδρύεται ο «Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος Αθηνών» ο οποίος το 1923 μετονομάσθηκε σε «Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο» Το ποδόσφαιρο παραμένει στον ΣΕΓΑΣ μέχρι το 1923 όταν οι σύλλογοι ιδρύουν την Ε.Π.Σ.Ε. Οι βαλκανικοί Πόλεμοι και μετέπειτα ο Α’ Παγκόσμιος, διέκοψαν κάθε κίνηση στη δεκαετία 1910-1920. Οι ομάδες της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης επανιδρύονται μετά το 1922 στην Αθήνα. Το 1925 ιδρύεται ο «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς». Το 1926 οι ποδοσφαιρικές ενώσεις Αθήνας, Πειραιά και Θεσσαλονίκης ιδρύουν την ΕΠΟ (Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία) στην οποία υπάγονται και σήμερα όλες οι ποδοσφαιρικές ενώσεις της χώρας.

Κεφάλαιο 6 : Η γέννηση του παγκοσμίου κυπέλου


Ήταν στις αρχές του 20ου αιώνα όταν ο Γάλλος Ρομπέρ Γκερέν και ο Ολλανδός Κορνέλιους Χίρσμαν είχαν την ιδέα για τη δημιουργία μιας οργάνωσης που θα διοικούσε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Οι Βρετανοί είχαν ήδη προχωρήσει στην ίδρυση των τεσσάρων ομοσπονδιών (Αγγλίας, Σκοτίας, Ιρλανδίας και Ουαλίας) πολλά χρόνια νωρίτερα αλλά το ποδόσφαιρο είχε πλέον εξαπλωθεί και στην υπόλοιπη υφήλιο.

Οι Γκερέν και Χίρσμαν ένιωσαν έτσι την ανάγκη να ενωθούν όλες οι ποδοσφαιρικές δυνάμεις κάτω από κοινή στέγη και για το συμφέρον του ίδιου οράματος. Παρά τις επίπονες προσπάθειες τους όμως να πείσουν την Αγγλία να αναλάβει, με δεδομένη την εμπειρία της, την ευθύνη για τη δημιουργία της παγκόσμιας ομοσπονδίας, οι υπερόπτες Βρετανοί έκριναν ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν απαραίτητο. «Δεν μπορούμε να διακρίνουμε τα πλεονεκτήματα ενός τέτοιου σχεδίου» ήταν μια από τις χαρακτηριστικές απαντήσεις των Άγγλων…

Έτσι ο Γκερέν και ο Χίρσμαν πήραν την απόφαση να ιδρύσουν την παγκόσμια ομοσπονδία χωρίς τους «πατέρες». Η ιδέα έγινε πράξη στις 21 Μαΐου 1904 στο Παρίσι και η Federation Internationale de Football Association (FIFA) πήρε «σάρκα και οστά». Παράλληλα άρχισε να καλλιεργείται η ιδέα για τη δημιουργία μιας διοργάνωσης ,υπό τη σκεπή της FIFA, που θα έφερνε αντιμέτωπες τις καλύτερες ομάδες του κόσμου. Το όνειρο όμως θα χρειαζόταν περίπου 25 χρόνια για να γίνει πραγματικότητα. Ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος δημιούργησε ακόμα περισσότερα προβλήματα. Οι Άγγλοι και οι σύμμαχοί τους εξακολουθούσαν να αρνούνται να παίξουν με τις χώρες που πολέμησαν και αποφάσισαν την αποχώρησή τους από τη FIFA. Οι Σκανδιναβοί από την πλευρά τους, δεν ήθελαν να στερηθούν του δικαιώματος να αντιμετωπίζουν όποιους αντιπάλους επιθυμούσαν.

Το 1921 ανέλαβε την προεδρία της ΦΙΦΑ ο Ζιλ Ριμέ, ο άνθρωπος που κατάφερε τελικά να επιλύσει τις διαφορές και να επιβάλλει – σε μια πρώτη φάση – την τάξη. Μέχρι τότε το ποδοσφαιρικό τουρνουά των Ολυμπιακών αγώνων ήταν αυτό που αναδείκνυε την καλύτερη ομάδα του κόσμου. Η εισαγωγή του επαγγελματισμού σε αρκετές χώρες (στην Αγγλία από το 19ο αιώνα, στην Τσεχοσλοβακία το 1925 και στις Ουγγαρία και Αυστρία ένα χρόνο αργότερα) και του ημιεπαγγελματισμού στις νοτιοαμερικάνικες χώρες (Βραζιλία, Ουρουγουάη και Αργεντινή) προκάλεσε μια ερμαφρόδιτη κατάσταση στο καθαρά ερασιτεχνικό και διαφορετικής νοοτροπίας ποδοσφαιρικό τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων. Η FIFA και η ΔΟΕ άρχισαν να σφάζονται για το ποια θα έχει την εποπτεία στο Ολυμπιακό τουρνουά. Οι συνθήκες για τη δημιουργία του Παγκοσμίου Κυπέλλου είχαν ωριμάσει.

Στις 10 Δεκεμβρίου του 1926, ο Ζιλ Ριμέ έδωσε την εντολή σε μια επιτροπή να μελετήσει τη δημιουργία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η επιτροπή αποτελείτο από το Γάλλο Ανρι Ντελονέ (μετέπειτα εμπνευστή του Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης), τον Ελβετό Φρανσουά Μπονέ, τον Αυστριακό Ούγκο Μάιζλ, το Γερμανό Ούλριχ Λίνεμαν ,τον Ούγγρο Ιστβάν Φίσερ και τον Ιταλό Φερέτι. Στις 25 Φεβρουαρίου του 1928 (την παραμονή έναρξης του ποδοσφαιρικού τουρνουά των Ολυμπιακών του Άμστερνταμ) η πρόταση πέρασε με ψήφους 25 υπέρ, 5 κατά (Δανία, Σουηδία, Νορβηγία, Φινλανδία, Εσθονία) και μία λευκή (Γερμανία).

Ένα χρόνο αργότερα τα πάντα ήταν ακόμα ρευστά. Το μόνο που είχε οριστεί ήταν ότι η πρώτη διοργάνωση θα διεξαγόταν το 1930. Τίποτα άλλο, ούτε η ονομασία της διοργάνωσης δεν είχε αποφασιστεί. «Παγκόσμιο Κύπελλο», «Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου», «Τρόπαιο Ζιλ Ριμέ». Τελικά επικράτησε η τελευταία προς τιμήν του ανθρώπου που έκανε το όνειρο πραγματικότητα.

Όσο για τον τόπο διεξαγωγής του; Η πρόταση του αντιπροέδρου της FIFA Ροντολφ Ζεελντρέιερς, να αναλάβει τα έξοδα η οικοδέσποινα (μεταφορά και διαμονή για τους ανθρώπους της FIFA, τις αποστολές και τους διαιτητές) τρόμαξε τις περισσότερες υποψήφιες. Η Ολλανδία, η Ουγγαρία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Σουηδία και η Ουρουγουάη είχαν υποβάλλει υποψηφιότητα αλλά άρχισαν σιγά-σιγά να αποσύρονται. Τελευταία έμεινε η Ουρουγουάη και η FIFA δεν δίστασε να της απονείμει την τιμή. Η εθνική της ομάδα είχε κατακτήσει το Ολυμπιακό τουρνουά το 1924 και το 1928, ενώ το 1930 η χώρα θα γιόρταζε τα εκατοντάχρονα της ανεξαρτησίας της (εξ’ ου και η ονομασία του γηπέδου «Σεντενάριο»).

Η αρχή είχε πλέον γίνει γι’ αυτό που έμελλε να εξελιχθεί στην κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση στον κόσμο…